Ο ΣΗΜΙΤΗΣ, Ο «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Είναι στο στόχαστρο των πάντων. Στο ΠΑΣΟΚ φαντάζει ως ιδανικός «αποδιοπομπαίος τράγος». Η ΝΔ βλέπει στο πρόσωπό του τη χρυσή ευκαιρία να να συμψηφίσει τις ευθύνες της για τη χρεοκοπία της χώρας. Και η Αριστερά τον έχει αναγάγει σε κάτι σαν τον Αντίχριστο των Παλιοημερολογιτών (απόρροια της γενικότερης παλιοημερολογίτικης συμπεριφοράς της). Για τον τ. Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ο λόγος. Επειδή όμως απεχθανόμουν πάντοτε τις αγιοποιήσεις και τους αποδιοπομπαίους τράγους θα επιδιώξω έναν απολογισμό της οκταετούς του διακυβέρνησης. Όπως την έζησα εγώ.

Η διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη σημαδεύτηκε από:

• Την αποτροπή, στο παρά ένα, ένός πολέμου με την Τουρκία (για τη διαβόητη κρίση των Ιμίων ο λόγος), στον οποίο επιχείρησε να εμπλέξει τη χώρα, με όρους που θύμιζαν λιγάκι Ιούλιο του 1974, το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».
• Την υλοποίηση του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ανήκω σε εκείνους που είχαν σοβαρότατες ενστάσεις για τις προτεραιότητες αυτού του προγράμματος (αθηνοκεντρισμός, έμφαση στα οδικά έργα και εγκατάλειψη του σιδηροδρομικού δικτύου, μηδενικές επενεδύσεις σε παιδεία , υγεία, κοινωνική πρόνοια και περιβάλλον κ.λ.π.), όμως οι άνθρωποι που όπως κι εγώ είχαν τέτοιας μορφής ενστάσεις ήταν λίγοι και αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί.
• Την άρτια και αναίμακτη (με την έννοια ότι δεν υπήρξαν τρομοκρατικές επιθέσεις) διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που επιθυμούσε διακαώς το 97% των Ελλήνων πολιτών. Εγώ ανήκα στο υπόλοιπο 3%, αλλά αφού η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή «έκανε το χατήρι» των Ελληναράδων, έπρεπε η διοργάνωση να γίνει σωστή.
• Την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, που επίσης επιθυμούσαν για λόγους ικανοποίησης της ματαιοδοξίας τους η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας. Το αν η ένταξη ήταν επωφελής για την ελληνική κοινωνία ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση. Το 1999 σε κάθε περίπτωση ουδείς έθετε τέτοιο ζήτημα.
  
• Την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που για τους ίδιους λόγους με την ένταξη στο Ευρώ επιθυμούσαν οι Ελληναράδες, χωρίς προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού (για το τελευταίο δεν είμαι βέβαιος ότι πρέπει να το εντάξουμε στα επιτεύγματα της Κυβέρνησης Σημίτη).
• Τη δημιουργία μιας σειράς ανεξάρτητων αρχών, χάρη στις οποίες ο πολίτης έχει την ελπίδα να βρει το δίκιο του απέναντι σε κάθε τυχάρπαστο σατραπίσκο της Δημόσιας Διοίκησης χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ξοδέψει τα μαλιά της κεφαλής του σε δικαστικούς αγώνες. Από αυτές τις αρχές η λειτουργία τριών (της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, της Επιτροπής Ανταγωνισμού και του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης) έχει αποδειχθεί από προβληματική έως απαράδεκτη. Οι υπόλοιπες όμως, άλλη περισσότερο κι άλλη λιγότερο καλά, λειτουργούν. Ειδική αναφορά θα κάνω σε δυο από αυτές. Στο Συνήγορο του Πολίτη, που δώδεκα χρόνια τώρα λειτουργεί άψογα και στο ΑΣΕΠ, που παρά την προβληματική του λειτουργία, είναι εδώ και δεκατέσσερα χρόνια το κόκκινο πανί των Μαυρογυαλούρων.
• Την ίδρυση του ΣΔΟΕ, το οποίο, μέχρι την κατάργησή του από τη ΝΔ το 2004, εξασφάλιζε - λιγότερο αποτελεσματικά από όσο όφειλε - την ύπαρξη δημοσίων εσόδων.
• Την αναγνώριση του Δικαιώματος στην Άρνηση Στράτευσης για λόγους συνείδησης.
• Την ευρεία αποκρατικοποίηση επιχειρήσεων του Δημοσίου. Η οποία ήταν υποχρεωτική μεν λόγω συνθήκης του Μάαστριχτ, έγινε όμως με τέτοιο τρόπο, που στερούσε από το Κράτος τα εργαλεία παρέμβασης στη διαμόρφωση των τιμών της Αγοράς.
  

Στις παταγώδεις αποτυχίες της διακυβέρνησης Σημίτη καταγράφονται:

• Η αδυναμία αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής.
• Η αποτυχία -ή μάλλον η απουσία οργανωμένου σχεδίου εκσυγχρονισμού της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης (κατά μείζονα λόγο που ο τ. Πρωθυπουργός τον είχε καταστήσει ιδεολογική του σημαία)
• Η αδυναμία θέσπισης ενός συνεκτικού νομικού πλαισίου που θα διέπει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
  

Τέλος ο τ. Πρωθυπουργός ελέγχεται για την απόλυτη αδιαφορία του για τη θέσπιση μηχανισμών διαφάνειας στις προμήθειες του Δημοσίου, χωρίς ωστόσο να πλήττεται η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Το ότι σήμερα στενοί συνεργάτες του ελέγχονται για βαριά ποινικά αδικήματα.δεν είναι άσχετο -το αντίθετο μάλιστα - με την απουσία βούλησης να αντιμετωπιστεί η πολιτική διαφθορά.
Το αν ο απολογισμός του έργου της διακυβέρνησης Σημίτη είναι θετικός ή αρνητικός εξαρτάται από εν πολλοίς από τον ιδεολογικό προσανατολισμό του καθενός. Τα γεγονότα όμως μένουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης