Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Το αφροδισιακό σακάκι

Τον περασμένο Μάιο, στη διάρκεια του ταξιδιού μου στη Μαδρίτη, είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ μια έκθεση με θέμα το έργο του Σαλβαδόρ Νταλί. Δε θα είχε νόημα να μιλήσω εκτενώς για το τί είδα, θα σταθώ όμως σε κάποια αντικείμενα που υπήρχαν σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο (άσπρα τηλέφωνα, άσπροι αστακοί και άλλα που δε θυμάμαι τώρα). Απ’όσο κατάλαβα η όλη διαρρύθμιση ήθελε να αναδείξει τον ερωτισμό που υπάρχει πίσω από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, που συχνά τα προσπερνούμε αδιάφορα ή αναγνωρίζουμε σε αυτά μια εμφανή χρησιμότητα και τίποτα περισσότερο. Την προσοχή μου τράβηξε ιδιαίτερα το «αφροδισιακό σακάκι», που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο. Πάνω στο σακάκι ήταν προσαρτημένα μικρά ποτηράκια με συμπυκνωμένο πέπερμιντ. Σε κάθε ποτηράκι υπήρχε και μια μύγα μέσα στο πέπερμιντ.
Εκεί δίπλα, προβαλλόταν και ένα βίντεο με το Νταλί να εμφανίζεται φορώντας αυτό το σακάκι και να το σχολιάζει.

Ας δούμε πρώτα το βίντεο:
Για όσους δε μιλούν γαλλικά, η μετάφραση είναι αμέσως παρακάτω:
Ερώτηση: δάσκαλε φοράς συχνά αυτό το ένδυμα;
Απάντηση Νταλί: Το φοράω μόνο σε στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Ο τίτλος του είναι: «Ένα Αφροδισιακό Πεπρωμένο». Το κάθε ποτήρι περιέχει συμπυκνωμένο πέπερμιντ και μέσα στο «πεπερμινούχο ιξώδες» υπάρχει μια νεκρή μύγα. Τη στιμή της κρυστάλλωσης του πέπερμιντ, τα παραβολικά μάτια της μύγας παγιδεύονται στο υλικό και γίνονται απολιθώματα.
Νομίζω πως μέσα στις λίγες αυτές γραμμές για το συμπυκνωμένο πέπερμιντ και τα παγιδευμένα παραβολικά μάτια της νεκρής μύγας, μπορεί κανείς να πάρει μια γεύση για το πώς ο σουρεαλισμός αντιλαμβάνεται τη σχέση ανθρώπου, χώρου και πραγμάτων. Είναι ο διάχυτος ερωτισμός, μέσα στο περιβάλλον που ζούμε, ο παράγοντας που διαμορφώνει συμπεριφορές, που ωθεί στην αναζήτηση της ηδονής και, ως συνέπεια αυτής, οδηγεί στο θάνατο (γιατί άραγε;).
Ξέρω πολύ λίγα από τέχνη, μιας και δεν είχα πολλά ερεθίσματα, και κυρίως ευκαιρίες, να μάθω κάτι παραπάνω. Αυτή όμως η συσχέτιση έρωτα και θανάτου, που έχει σημαδεψει το σουρεαλισμό αλλά και την τέχνη γενικότερα -στο μυαλό μου έρχεται η «Αυτοκρατορία των Αισθήσεων» του Οσίμα, όπου κι’εκεί βλέπει κανείς κάτι ανάλογο- πάντα με ενοχλούσε. Γιατί άραγε ο έρωτας, στην κορύφωσή του να οδηγεί στο θάνατο; Μήπως γιατί το ον που αναζητεί την ηδονή θα «τιμωρηθεί» γι’αυτό που κάνει; Και αν ναι, γιατί να «τιμωρηθεί»; Μήπως αυτό έχει να κάνει με μια αντιδραστική χριστιανική αντίληψη που μπορεί να υποβόσκει ακόμα και στο μυαλό ενός σουρεαλιστή, που αν και αναζητά την ελευθερία του δεν έχει κλείσει τους λογαριασμούς του με τον καθολικισμό; Αυτή η παρατήρηση αφορά κυρίως τους Ισπανούς σουρεαλιστές του μεσοπολέμου, που διαμόρφωσαν καίρια τα χαρακτηριστικά αυτού του πολιτισμικού κινήματος.
Τώρα βέβαια, τέτοια ζητήματα δεν είναι εύκολο να καλυφθούν σε μια σύντομη ανάρτηση, από κάποιον που όπως προείπε δεν έχει εντρυφήσει ιδιαίτερα σε θέματα τέχνης. Όποιος έχει να πει κάτι πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, ας πάρει το λόγο...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Η Ζαρούλια εκπρόσωπος του νεοέλληνα !!!

Αντιγράφω  και προσυπογράφω το παρακάτω κείμενο από το blog Paganeli
Πολλά γραφτήκανε, και δικαίως, για την  πρωτοφανή σε αήθεια επίθεση της συζύγου του ηγέτη των νεοναζί σε έναν άνθρωπο που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της: την κόρη του Γιάννη Δραγασάκη.
Ό,τι κι αν της έσουραν αυτοί που της τα έσουραν δίκιο είχαν.
Ουδείς όμως είχε την οξυδέρκεια του ανυπόγραφου αυτού κειμένου που παραθέτω.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Σήμερα στη Βουλή η Ζαρούλια εκπροσώπησε επάξια τον σύγχρονο νεοέλληνα. Όχι μόνο τον νεοναζί. Τον νεοέλληνα. 

Αυτόν που γαλουχήθηκε με το δόγμα ότι η πολιτική είναι κάτι κακό και το να είσαι απολιτίκ είναι η ενδεδειγμένη στάση ζωής.

Αυτόν που δεν βρίσκει τίποτα άσχημο στην χρήση της λέξης πρεζόνι, πρεζάκι, πρεζού, όταν αναφέρεται σε ανθρώπους εξαντλημένους από την εξάρτηση.

Αυτόν που πιστεύει ότι Αριστερά, Δεξιά και Ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι επιλογές αντίστοιχες με…αυτές που κάνουν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων.

Αυτόν που κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου επί χρόνια και μόλις έφυγε το χαλί κάτω από τα πόδια του γέμισε οργή.

Αυτόν που έστρεψε την οργή του όπου του φάνηκε πιο εύκολο.

Αυτού που πάντα κάνει το πιο εύκολο. Αυτού που διαχρονικά επικροτεί όποιον του λέει ψέματα ή όποιον φωνάζει πιο πολύ. Αυτόν που έχει αναδείξει την μαγκιά σε τρόπο ζωής. Αυτόν που θεωρεί μαγκιά να βρίζεις, να χτυπάς ή να απειλείς τον άλλον, με την προϋπόθεση ότι σε παίρνει. Αυτόν για τον οποίο ο ξένος ήταν πάντα κακός, ο έγχρωμος ήταν αράπης, μαυρούκος ή σκυλάραπας.

Αυτόν που γελούσε πάντα με τα ανέκδοτα για τις ξανθιές και τους αλβανούς. Αυτόν που ήταν σεξιστής και φαλοκράτης, καθώς έμαθε ότι η γυναίκα πρέπει να είναι στην κουζίνα και αν φάει και κανένα χαστούκι κάτι θα έχει κάνει.

Αυτήν που πιστεύει τα ίδια, ακόμα κι αν έχει φάει χαστούκια. Αυτόν που έχει μάθει να ζει γονατισμένος. Αυτό το σιχαμερό είδος ανθρώπου που νομίζει πως αξιοπρέπεια είναι να μπορείς να κάνεις μπάνιο σε ξαπλώστρα και όχι σαν τους γύφτους κάτω στην άμμο.

Αυτόν που διασκεδάζει με ό,τι του πουλήσουν. Αυτόν που χαίρεται με τον πόνο του άλλου και θυμώνει που όταν πονάει ο ίδιος δεν είναι κανείς δίπλα του. Αυτόν τον νεοέλληνα που ήταν φασίστας όταν ακόμα δεν ήξερε τι θα πει αυτή η λέξη.

Δεν έχει φασιστικοποιήσει η χρυσή αυγή τους έλληνες.

Ήταν απλά το αποτέλεσμα της κοινωνικοανθρωπολογικής μας εξέλιξης…

 

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

Η συζήτηση για την επέκταση της υποχρεωτικής λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές, θα είχε ένα νόημα σε εποχή επέκτασης της κατανάλωσης.
Στη σημερινή εποχή όμως, πέρα από τα «ύποπτα» δωράκια προς συγκεκριμένες κατηγορίες μεγάλων εμπορικών αλυσίδων, το εν λόγω νομοσχέδιο αποτελεί λαμπρό δείγμα του συνδρόμου της Μαρίας Αντουανέτας.
 
Σε περίοδο επέκτασης της κατανάλωσης, το ζήτημα του ανοίγματος εμπορικών καταστημάτων και Κυριακές θα άξιζε μια δημόσια συζήτηση. Με σοβαρά επιχειρήματα, με πραγματικές οικονομικές μελέτες - όχι σαν τη μελέτη-μαϊμού του ΟΟΣΑ που φτιάχτηκε στο γραφείο του Κωστή Χατζηδάκη και η οποία αποτέλεσε το μοναδικό επιχείρημα του τελευταίου για να περάσει το νόμο - μέσω των οποίων θα εξετάζονταν τα πιθανά οφέλη στην αύξηση του κύκλου εργασιών των εμπορικών επιχειρήσεων, οι ανάγκες για πρόσθετες θέσεις εργασίας, τα ενδεχόμενα φορολογικά οφέλη για το Δημόσιο. Επίσης θα σταθμίζονταν τα μειονεκτήματα της πρότασης, αν το αυξημένο μισθολογικό κόστος θα καλύπτονταν, έστω μεσοπρόθεσμα, από την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, αν η λειτουργία θα συνιστούσε ή όχι αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος των μικρών επιχειρήσεων και με ποιο τρόπο κάτι τέοιο θα μπορούσε να αποφευφχθεί.
Στη σημερινή συγκυρία δεν ισχύει τίποτα απόλύτως από τα παραπάνω. Με τη χώρα σε έβδομο χρόνο σε βαθειά ύφεση, την ανεργία να πλησιάζει το 30% (το ποσοστό που θα είχε πιάσει αν είχε κρδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως μας έλεγαν τα ΜΜΕ  της πολιτικής ορθοδοξίας), την ύφεση στο 5% για έκτο συνεχόμενο χρόνο (ενώ αν κέρδιζε τις εκλογές η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα είχαμε ανάπτυξη το 2013, μας έλεγαν τα ίδια παπαγαλάκια), τη μείωση του κύκλου εργασιών του λιανεμπορίου κάθε τρίμηνο, με 120.000 επιχειρήσεις να έχουν βάλει λουκέτο σε τρία χρόνια, η όλη υπόθεση μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο.
Είναι όμως;
Κατ' αρχή, το ίδιο το νομοσχέδιο, που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως «παροχή συγκριτικού πλεονεκτήματος στις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις» εισάγει  τον αθέμιτο ανταγωνισμό σε βάρος ακριβώς των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων που έχουν κατορθώσει να παραμείνουν ακόμα όρθιες. 
Ας γίνουμε πιο σαφείς. Το δικαίωμα να ανοίγουν επτά Κυριακές το χρόνο, ή όσες αποφασίσει ο αντιπεριφερειάρχης της κάθε περιοχής, το έχουν τα καταστήματα επιφάνειας  έως 250 τετρ. μέτρα, αναφέρει ο νόμος. Επ' αυτού υπάρχει μια λεπτομέρεια: το δικαίωμα αυτό ισχύει και για τα λεγόμενα shop in the shop, δηλαδή τους ενοικιαζόμενους χώρους σε μεγάλες αλυσίδες, από επίσης μεγάλες αλυσίδες εμπορείας προϊόντων. Μεγάλα εμπορικά κέντρα, τα οποία συνιστούν και τον σημαντικότερο ανταγωνιστή των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, αποτελούνται εξ ολοκήρου από shops in the shop (περίπτωσεις Attica, Hondos Center) ή τα καταστήματα που βρίσκονται εντός τους είναι όλα - ή σχεδόν όλα - κάτω των 250 τετρ. μέτρων (περιπτώσεις Mall, Golden Hall κ.λ.π.). Ποιοι είναι οι ιδιοκτήτες αυτών των «μικρών» καταστημάτων; Μεγάλες εταιρείες, συχνά πολυεθνικές, εμπορείας προϊόντων. Με πολλαπλάσιες δυνατότητες από μια οικογενειακή εμπορική επιχείρηση να διαχειριστούν το μισθολογικό κόστος, αλλά και τη φυσική κούραση του ανθρώπου που θα κληθεί να εργαστεί επτά ημέρες την εβδομάδα.
Πέραν δε αυτού, με δεδομένη την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, καθίσταται πραγματικά αμφίβολο αν θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Απλώς θα κινεζοποιηθούν ακόμα περισσότερο οι ανέκαθεν βάρβαρες εργασικές συνθήκες των εμποροϋπαλλήλων. 
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτος είναι ο σκοπός της εμμονής του Κωστή Χατζηδάκη στο άνοιγμα των «μικρών καταστημάτων όλες τις κυριακές του χρόνου».
Υπάρχει όμως μια πραγματικότητα που βγάζει μάτια. Οι πωλήσεις των εμπορικών καταστημάτων δεν πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο γιατί είναι λίγεες οι ώρες λειτουργίας των καταστημάτων. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να το αντιληφθεί ο κ. Χατζηδάκης, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει βγει για ψώνια εδώ και πάρα, μα πάρα πολλά χρόνια. Γιατί αν είχε βγει ένα Σάββατο πρωί, θα έβλεπε κόσμο πολύ να κοιτάζει τις βιτρίνες, λίγους ανθρώπους μέσα στα μαγαζιά, ακόμα λιγότερους μπροστά στα ταμεία. Αυτή η πραγματικότητα δε θα αλλάξει ακόμα κι αν τα εμπορικά καταστήματα μείνουν ανοιχτά ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Το πολύ-πολύ να αραιώσουν αυτοί που κοιτάζουν τις βιτρίνες, πράγμα καθόλου βέβαιο.
Με δυο λόγια ο Κωστής Χατζηδάκης δημιούργησε μόνος του άλλη μια «απαίτηση της Τρόικας», άνοιξε άλλο ένα μέτωπο με άλλη μια κοινωνική ομάδα, ξεπουπουλιάστηκε επαρκώς, αφού, για ψηφιστεί το νομοσχέδιο, έκανε αλλαγές κάθε λίγο και λιγάκι και στο τέλος δε θα του μείνει τίποτα.
Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 
Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμα τον αγαπητό συνάδελφο Γιάννη Δεμερτζόγλου για την ευγενική παραχώρηση της άδειας χρήσης του σκίτσου του στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ και σε αυτή την ανάρτηση.
   

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΡΙΖΑ

 Ουδείς δικαιούται να απαιτήσει από το ΣΥΡΙΖΑ «να πάρει τα όπλα».
Όμως η απουσία οιασδήποτε αναφοράς στην πολιτική απόφαση του Συνεδρίου του κόμματος σε ζητήματα στρατηγικής παρεμβάσεων στην καθημερινότητα, αναδεικνύει ένα μείζον πρόβλημα: ότι στο καθοριστικό για την επιβίωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας πεδίο δράσεων για την υποστήριξη και ανακούφιση των φτωχών, των άνεργων και των αστέγων παιγνίδι κάνει μονάχα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Κι ο ηρωισμός μιας χούφτας ΜΚΟ δεν επαρκεί για να φράξει το δρόμο στις παραστρατιωτικές της συμμορίες.

Η δεκαεπτά σελίδων πολιτική απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αφιερώνει δυο παραγράφους όλες κι όλες στην καθημερινή δράση του κόμματος. Κι η δεύτερη από αυτές αφορά σε κοινοβουλευτική δραστηριότητα.
Η έμφαση που δίνει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο κοινοβουλευτικό του έργο δεν έχει τίποτα το μεμπτό σε μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Το αντίθετο. Όμως στην Ελλάδα της πολύμορφης πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής, ανθρωπιστικής και πολιτισμικής κρίσης η καθημερινή δράση ενός κόμματος της Αριστεράς, ακόμα και της Κεντροαριστεράς, είναι ανεπίτρεπτο να περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του Κοινοβουλίου.
Οι ερωτήσεις, οι επερωτήσεις, οι αιτήσεις για καταθέσεις εγγράφων, οι προσεκτικά δουλεμένες από τους επικοινωνιολόγους του κόμματος ομιλίες στη Βουλή, ακόμα κι οι κοκορομαχίες μα τους τραμπούκους της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στον άνεργο, στον ανασφάλιστο που τον πετούν έξω από τα δημόσια νοσοκομεία, σε αυτόν που παρά το ότι έχει εργασία δεν κερδίζει αρκετά για να ταΐσει αξιοπρεπώς την οικογένειά του, στον «πελάτη» των συσσιτίων των Δήμων και της Εκκλησίας, στον άστεγο που ψάχνει να βρει μια γωνιά να απαγγιάσει  από το κρύο, τη ζέστη τη βροχή.
Για να ανακουφιστούν οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται οργανωμένες δράσεις. Χρειάζεται η δημιουργία δικτύων αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, καταγραφή των αναγκών των ανθρώπων, αναζήτηση πόρων μέσω εθελοντικών προσφορών, συνεργασία με όποιον φορέα εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση, είτε πρόκειται για τοπικούς ιερείς, είτε πρόκειται για δεσποτάδες, είτε για Δημάρχους και Περιφερειάρχες κάθε πολιτικής απόχρωσης. Ό,τι δηλαδή έκανε το ΕΑΜ στην Κατοχή στις πόλεις και κέρδισε την εκτίμηση και την ένταξη στις τάξεις του εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Ακόμα χρειάζεται η καταγραφή μακροχρόνια κενών κτιρίων ώστε, σε συνεργασία με την τοπική αυτοδιοίκηση, την εκκλησία και όποιον άλλο μπορεί να κινητοποιήσει κεφάλαια, να νοικιαστούν με ένα χαμηλό τίμημα και να μετατραπούν σε ξενώνες για άστεγους, με την εθελοντική συμμετοχή στην ανακαίνιση και στη συντήρησή τους των ίδιων των αστέγων που θα φιλοξενηθούν. Δεν είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε τη φωτιά. Η ΜΚΟ ΚΛΙΜΑΚΑ έχει ήδη ένα αξιόλογο έργο προς αυτή την κατεύθυνση. Χρειάζεται ενίσχυση σε μέσα και σε εθελοντές και μπορεί να συντονίσει μια τέτοια προσπάθεια.
Επίσης χρειάζεται η πολύμορφη στήριξη του έργου των ΓΙΑΤΡΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.  Συστηματική συγκέντρωση φαρμάκων, προσφορές εθελοντικής εργασίας από γιατρούς και νοσηλευτές. 
 Τέλος, πρέπει να καταγραφούν οι άνθρωποι που δε μπορούν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια, όπως κι αυτοί που φέτος δε θα είναι σε θέση να πληρώσουν τους φόρους τους, για να αποτραπεί η κατάσχεση των σπιτιών τους (εκτός του ότι  οι ΔΟΥ εκδίδουν εντάλματα κατάσχεσης σπιτιών ανέργων για οφειλές μερικών εκατοντάδων ευρώ, πρόθεση της κυβέρνησης είναι η απαγόρευση κατάσχεσης πρώτης κατοικίας για μη εξυπηρέτηση στεγαστικού δανείου να μην παραταθεί στο τέλος του χρόνου).
Δίπλα σε αυτά χρειάζεται η επιστράτευση της ανθρώπινης φαντασίας και της δημιουργικότητας για τη συγκρόιτηση συνεταιρισμών ανέργων, που θα παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα σε προσιτές τιμές και, ακόμα καλύτερα, θα είναι προσανατολισμένοι σε εξαγωγές.
Είναι εφικτά όλα αυτά; Κι αυτά και πολλά άλλα είναι εφικτά, αρκεί τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, που διαθέτουν πλέον την κρίσιμη μάζα για να τα υλοποιήσουν, να αφήσουν για λίγο τα laptop τους, να βγουν στις γειτονιές τους, να κουβεντιάσουν με τους γείτονές τους.
Δυστυχώς τίποτε από όλα αυτά δεν απασχόλησε το τριήμερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, που αναλώθηκε σε στείρες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις.
Αν κάποιο δίδαγμα οφείλουν να πάρουν τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ από το πάθημα του Γιώργου Παπανδρέου είναι ότι οι καιροί δεν προσφέρονται για παιδιά καλών οικογενειών με γαλλικά, πιάνο και αγαθές προθέσεις. Ή θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα συμπεριφερθούν ως Αριστεροί με Α κεφαλαίο ή ας αποφασίσουν πού θα μεταναστεύσουν, γιατί όταν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θ' αρχίσει να σφάζει Αριστερούς, αυτοί θα πάνε τζάμπα.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ; ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ. ΕΝΟΧΟΣ; ΤΟ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΠΛΗΜΕΛΗΜΑ

Η παραπομπή του Γ. Παπακωνσταντίνου στο Ειδικό Δικαστήριο με επιχειρήματα τραβηγμένα, στην καλύτερη περίπτωση, από τα μαλλιά, οδηγεί το θεσμό, για δεύτερη φορά σε διάστημα 25 χρόνων, σε γελοιοποίηση.
Κι οι συνέπειες αυτής της γελοιποίησης υπάρχει κίνδυνος να είναι τραγικές, καθ' όσον ελλοχεύει η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
 
Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή για την παραπομπή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, δεν πρέπει να άφησε ευχαριστημένο κανένα κομματικό επιτελείο. Σε μια συνεδρίαση, στη διάρκεια της οποίας ούτε μια φωνή αντιλόγου δεν υψώθηκε, 70-133 βουλευτές, ανάλογα με την κατηγορία, επέλεξαν να εκφράσουν τη διαφωνία τους, με διάφορους τρόπους - απουσία από την ψηφοφορία, αποχή, αρνητική ψήφος, άκυρο ψηφοδέλτιο - στο οργανωμένο λιντσάρισμα του πρώην υπουργού Οικονομικών.
Όμως προβληματισμό προκαλεί το ότι κανένας βουλευτής δεν τόλμησε να διακηρύξει ευθαρσώς τις ενστάσεις του. Προβληματισμό προκαλεί η ευκολία με την οποία οι άνθρωποι αυτοί δεν τόλμησαν να διατυπώσουν τις απόψεις τους φοβούμενοι... τι; Το λιντσάρισμα των ΜΜΕ;  Τις κομματικές κυρώσεις; Την οργή των ψηφοφόρων τους;
Δυστυχώς η απόφαση της Βουλής βάζει τα   θεμέλια για τη γελοιοποίηση του Ειδικού Δικαστηρίου, όπως και το 1989, όταν με έωλα στοιχεία, παραπέμφθηκε σε αυτό ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Η γνωστή ως «λίστα Λαγκάρντ», ως προϊόν υποκλοπής - δεν τη δημοσίευσε η HSBC, αλλά ένα απολυμένο στέλεχός της - δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδεικτικό στοιχείο σε καμιά δίκη, ούτε καν ως επίσημη αιτιολογία για φορολογικό έλεγχο (υπάρχει σχετική πρόσφατη απόφαση του Γαλλικού Ανωτάτου Δικαστηρίου).
Το ότι η εν λόγω «λίστα» είναι προϊόν υποκλοπής δε σημαίνει ότι δε μπορεί, με τους κατάλληλους χειρισμούς, να αξιοποιηθεί για φορολογικούς ελέγχους.
Είναι επίσης γεγονός ότι, τόσο επί  Παπακωνσταντίνου, όσο και επί  Βενιζέλου, πως η αξιοποίηση αυτή δεν έγινε.
Ας μην ασχοληθούμε με την εξωφρενική ασυλία που παρέσχε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, σε σύγκριση με τη μεταχείριση που επιφύλαξε στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Ας σταθούμε στις ευθύνες του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνη, διότι δεν είναι σε θέση να εξηγήσει τι έκανε το αρχικό CD που παρέλαβε από τη Γαλλίδα τότε ομόλογό του. Μπορεί η «απώλεια» του αρχείου, που δεν συνιστά δημόσιο έγγραφο γιατί είναι προϊόν υποκλοπής, να στοιχειοθετήσει κακουργηματική πράξη; Βαριές πολιτικές ευθύνες αναμφίβολα, αλλά γι αυτές την απόφαση παίρνουν οι ψηφοφόροι, όχι τα δικαστήρια.
Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνη, διότι ενώ ανέθεσε στον τότε προϊστάμενο του ΣΔΟΕ να ελέγξει τα 20 ονόματα με τις μεγαλύτερες καταθέσεις, ο τελευταίος δεν το έπραξε, κι ο Παπακωνσταντίνου ούτε τον υποχρέωσε να πράξει το καθήκον του, ούτε τον έστειλε στο σπίτι του, πράγμα που όφειλε να είχε κάνει. Ανεπάρκεια σε βαθμό ποινικού αδικήματος (παράβαση καθήκοντος) αναμφίβολα. Αν όμως γι αυτό παραπεμφθεί ο Παπακωνσταντίνου για κακούργημα (απιστία) τότε γιατί δεν έχουν παραπεμφθεί μέχρι σήμερα δεκάδες υπουργών οι εντολές των οποίων κατά καιρούς δεν έχουν υλοποιηθεί από τους υπηρεσιακούς παράγοντες;
Τέλος, σε ό,τι αφορά το αδίκημα της νόθευσης εγγράφου, από το γεγονός ότι η εν λόγω λίστα δεν μπορεί να θεωρηθεί δημόσιο έγγραφο», στερείται υπόστασης.  Βεβαίως, εγείρεται ηθικό ζήτημα για τη διαγραφή των ονομάτων των συγγενών του Παπακωνσταντίνου, αν την έκανε αυτός. Όμως ακόμα κι αυτό δεν μπορεί να αποδειχθεί, μιας και τη διαγραφή των τριών ονομάτων θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει οποιοσδήποτε.
Συμπερασματικά οδηγούμαστε σε μια απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου, αν αυτό σεβαστεί τους κανόνες της ποινικής δικονομίας, που θα οδηγήσει στην καταδίκη του Παπακωνσταντίνου μονάχα για πλημέλημα.
Κάτι σαν την υπόθεση του σκανδάλου Κοσκωτά, που κατέληξε στην καταδίκη του Τσοβόλα και του Πέτσου για πλημελήματα. Τότε, για το εν λόγω σκάνδαλο, είχε αποφασίσει να αναλάβει εξ ολοκλήρου την ευθύνη ο Μένιος Κουτσόγιωργας. Πράγμα που οδηγούσε μαθηματικά στην απαλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου, μολονότι ήταν προφανές ότι αυτός είχε οργανώσει το σχέδιο δημιουργίας ομίλου ΜΜΕ από τον Κοσκωτά και αναμφίβολα γνώριζε τι συνέβαινε με την Τράπεζα Κρήτης. 
Η απόφαση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ (ΚΚΕ, Ελληνική Αριστερά και διάφοροι ανεξάρτητοι μεταξύ των οποίων ο Νίκος Κωνσταντόπουλος) να παραπέμψουν τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο με κατηγορητήριο που επέσειε ισόβια καταδίκη και η υποχρεωτική απαλλαγή του ελλείψει στοιχείων, απαξίωσαν το θεσμό στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο, που χρειάστηκαν 24 ολόκληρα χρόνια για να ξαναπαραπεμφθεί άνθρωπος. Και φυσικά ακολούθησε σωρεία σκανδάλων που έμειναν ατιμώρητα, μπροστά στα οποία το σκάνδαλο Κοσκωτά ήταν πταίσμα. 
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο σοβαρά σήμερα. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, αντιπαθής ούτως ή άλλως γιατί με εγκληματική ελαφρότητα, μαζί με το Γιώργο Παπανδρέου, αποδέχτηκαν αμαχητί το πρώτο Μνημόνιο, ρίχνοντας την κοινωνία σ' ένα πηγάδι δίχως πάτο, παραδίδεται στο Ειδικό Δικαστήριο με κατηγορίες, τουλάχιστον ατελώς τεκμηριωμένες, που επιδέχονται ισόβια κάθειρξη. Το Ειδικό Δικαστήριο καλείται, είτε να τον καταδικάσει με ελλειπή στοιχεία για να ικανοποιήσει το δημόσιο αίσθημα, είτε να τον καταδικάσει για το μοναδικό στοιχειωθετημένο αδίκημά του, την παράβαση καθήκοντος (ο Πέτσος είχε καταδικαστεί για ένα πανωσήκωμα στις εγκαταστάσεις του συγκροτήματος Κοσκωτά).
Μόνο που τώρα ελλοχεύει η Χρυσή Αυγή, η οποία δε θα χάσει την ευκαιρία να επιτεθεί και να πείσει, για τη «διαφθορά του κοινοβουλευτισμού».
Καθιστώντας το Γιώργο Παπακωνσταντίνου αποδιοπομπαίο τράγο της πολιτικής τους αποτυχίας οι ηγεσίες της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, έπαιξαν σε βάρος των ελευθεριών όλων μας.
Όσο για τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, πέραν του ότι κι αυτοί έπαιξαν σε βάρος των ελευθεριών όλων μας,  πρέπει κάποτε να μάθουν ότι ποινικοποιώντας τα πάντα και παίζοντάς το «Εισαγγελάτοι» δεν καλύπτουν τις πολιτικές τους αδυναμίες. Αδιάψευστος μάρτυς είναι η δημοσκοπική τους στασιμότητα, σε μια εποχή που η καθημερινότητα χειροτερεύει αλματωδώς. Ειδικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε αντλήσει κάποια διδάγματα από το φιάσκο της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιάννης Χρυσοβέργης



Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΣΧΟΛΕΙΑ, ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΣΣΟΥΝ ΚΟΤΕΡΑ. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;

Με την απόλυση, τηλεφωνικώς, πριν καν ψηφιστεί το «πολυνομοσχέδιο» που θεσμοθετεί τις «δεσμεύσεις της χώρας έναντι των δανειστών», 2000 εκπαιδευτικών - όλοι τους εργαστηριακοί καθηγητές σε τεχνικά λύκεια - μένουν στον αέρα 20.000 περίπου μαθητές τεχνικών λυκείων, που πρέπει να διαλέξουν μεταξύ ιδιωτικών σχολών και της εγκατάλειψης των σπουδών τους.
Στο ίδιο πολυνομοσχέδιο προβλέπεται ένα ορθάνοιχτο παράθυρο για την απαλλαγή από τα τεκμήρια φορολογίας των σκαφών αναψυχής και των πολυτελών ΙΧ. 
Τι άλλο χρειάζεται να δουμε για να καταλάβουμε πως είμαστε αντιμέτωποι με την πιο σκληρή ταξική κυβέρνηση που είδε η χώρα, με εξαίρεση την περίοδο της ναζιστικής κατοχής;

Ο υπουργός Παιδείας κατήργησε με μια μονοκονδυλιά 50 ειδικότητες των τεχνικών και επαγγελματικών λυκείων και απέλυσε 2000 εκπαιδευτικούς αυτών των ειδικοτήτων, με το πρόσχημα ότι τα επαγγελματικά δικαιώματα που παρείχαν τα ΕΠΑΛ συγκρούονταν με αυτά των αντίστοιχων ΙΕΚ. 
Ταυτόχρονα, 20.000 περίπου, από τους 93.000 μαθητές των τεχνικών και επαγγελματικών λυκείων, έχουν τρεις επιλογές: να ξαναρχίσουν από από την αρχή κάποια τις εναπομείνασες ειδικότητες, να πληρώσουν πανάκριβα δίδακτρα σε σχετικές ιδιωτικές σχολές ή να εγκαταλείψουν την εκπαίδευση με ένα απολυτήριο Γυμνασίου, που τους καθιστά φτηνό ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Γιατί οι 2.000 εκπαιδευτικοί που απολύθηκαν πριν ψηφιστεί ο νόμος που προβλέπει την απόλυσή τους, ήταν οι καθηγητές εργηαστηρίων των εν λόγω ειδικοτήτων.
Δε θα ασχοληθούμε με τη νομιμότητα της πράξης του Υπουργείου Παιδείας μιας και η εμπειρία του κλεισίματος της ΕΡΤ δείχνει πως είμαστε αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση που αδιαφορεί παντελώς για την τήρηση της οιασδήποτε νομιμότητας.
Η επιχειρηματολογία του κ. Υπουργού περί αλληλοσυγκρουόμενων επαγγελματικών δικαιωμάτων στερείται κάθε βάσης. Ποια ανάγκη υπάρχει να είναι απόφοιτος Λυκείου ένας κομμωτής ή ένας υδραυλικός; Καμία, εκτός κι αν - πράγμα που είναι απολύτως επιθυμητό - η υποχρεωτική εκπαίδευση ήταν δωδεκαετής. Ούτε άλλωστε υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στα αναλυτικά προγράμματα των ΙΕΚ και των ΕΠΑΛ. 
Υπάρχει όμως ένα επιχείρημα ακαταμάχητο. Τα Δημόσια ΙΕΚ είναι ελάχιστα, τα ιδιωτικά πολυπληθέστατα κι αυτό δείχνει ποια είναι η λογική του κ. Αρβανιτόπουλου. Να κάνει ένα «δωράκι» στους ιδιοκτήτες των ιδιωτικών επαγγελματικών σχολών. Δίπλα δε στα ιδωτικά ΙΕΚ υπάρχει μια πλειάδα ιδιωτικών σχολών, οι οποίες δεν έχουν καθεστώς τεχνικών λυκείων, δεν παρέχουν κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, αλλά δέχονται απόφοιτους Γυμνασίων.
Την ίδια στιγμή, από τις στήλες του κάθε άλλο παρά «ύποπτου» για συμπάθεια προς τους τρισκατάρατους κομμουνιστές και λοιπούς λαϊκιστές, του ακραιφνούς στηλοβάτη της «οικονομικής ορθοδοξίας», δηλαδή του ξεσαλωμένου νεοφιλελευθερισμού, capital.gr  καταγγέλλεται ότι ο νέος Κώδικας Φορλογίας Εισοδήματος, που θα ψηφιστεί ενσωματωμένος στο πολυνομοσχέδιο, διαθέτει ορθάνοιχτο παράθυρο για την αποφυγή του τεκμηρίου διαβίωσης για σκάφη αναψυχής και ΙΧ υψηλού κυβισμού.
«Στο άρθρο 31 του νέου Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος που αφορά στις αντικειμενικές δαπάνες διαβίωσης (τεκμήρια) ορίζεται ότι «Διάστημα μεγαλύτερο από δεκαπέντε (15) ημέρες λογίζεται ως ολόκληρος μήνας. Τα ίδια εφαρμόζονται και σε περίπτωση ακινησίας ή ολοκληρωτικής καταστροφής του αυτοκινήτου από οποιαδήποτε αιτία». Στο ίδιο άρθρο αναφέρεται ότι αυτό που ισχύει για τα αυτοκίνητα ισχύει και για τα σκάφη αναψυχής, πλην των οριζόμενων για την παλαιότητα», επισημαίνει ο συντάκτης Σπύρος Δημητρέλης.
« Αυτό που πρακτικά γίνεται από πολλούς φορολογούμενους είναι να υποβάλουν στην αρμόδια εφορία κάθε Δευτέρα δήλωση ακινησίας και να προχωρούν στην άρση της κάθε Παρασκευή. Με αυτόν τον τρόπο το σκάφος αναψυχής και το ΙΧ εμφανίζεται να είναι σε κίνηση 12 ημέρες το μήνα (3 ημέρες κάθε εβδομάδας) και έτσι να μηδενίζεται η τεκμαρτή δαπάνη ή να περιορίζεται δραστικά ανάλογα με τον αριθμό των ημερών που είναι το σκάφος ή το ΙΧ σε κίνηση», τονίζει ο συντάκτης που καταγγέλλει πως η σχετική διάταξη προστέθηκε «παρά τις αντίθετες εισηγήσεις υπηρεσιακών παραγόντων». Με δυο λόγια η εν λόγω διάταξη προστέθηκε με πλήρη προσωπική ευθύνη του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, του αναπληρωτή υπουργού Χρήστου Σταϊκούρα και του υφυπουργού Γιώργου Μαυραγάνη.
Τριών ανθρώπων η ευφυία των οποίων είναι αδιαμφισβήτητη.
Το κλείσιμο σχολείων με μοναδικό σκοπό να γίνει ένα «δωράκι» σε ιδιοκτήτες ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και το σκανδαλώδες παράθυρο για την αποφυγή του τεκμηρίου διαβίωσηςτων σκαφών αναψυχής είναι απλώς δυο πτυχές της καθημερινότητας μιας μικρής ομάδας ανθρώπων με ένα και μόνο σκοπό: την αύξηση του πλούτου μιας μειοψηφίας σε βάρος του συνόλου του πληθυσμού.
Ας τους αντιμετωπίσουμε σαν τέτοιους λοιπόν. Αν δεν το κάνουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης 


Πηγή:www.capital.gr

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΥΠΟ ΔΙΩΓΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πριν ακόμα ο Αντώνης Σαμαράς αποφασίσει να κλείσει την ΕΡΤ «διότι δεν προέβαλλε το εθνικό του έργο»* δυο εκθέσεις έγκυρων οργανισμών έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα.
Το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι ότι οι εν λόγω  εκθέσεις δε φιλοξενήθηκαν καν στα «ψιλά» του ελληνικού τύπου. 

Η πρώτη από τις δυο εκθέσεις είναι το Press Freedom Index 2013  της διεθνούς οργάνωσης reporters sans frontiers που εκδίδεται μια φορά το χρόνο. «Ακόμα πιο ανησυχητική είναι η περίπτωση της Ελλάδας», αναφέρεται στη σελίδα 13 της 26σέλιδης έκθεσης για την κατάσταση της Ελευθερίας του Τύπου στον κόσμο. Η Ελλάδα  εντός του 2012 υποχώρησε από την 70η στην 84η θέση. Το 2008 μοιράζονταν την 31η θέση (18η στην Ευρωπαϊκή Ένωση), με το Μαλί, τη Γκάνα και την Κύπρο, μπροστά από τη Γαλλία (35η). Σήμερα είναι πλέον η προτελευταία χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπροστά μονάχα από τη Βουλγαρία (87η).
«Οι δημοσιογράφοι εργάζονται σε ένα καταστροφικό κοινωνικό και επαγγελματικό πλαίσιο», επισημαίνει η έκθεση. «εκτεθειμένοι στη λαϊκή οργή και στις επιθέσεις των εξτρεμιστών και της Αστυνομίας, οι δημοσιογραφοι και οι φωτορεπόρτερς είναι πλέον στόχος και των Νεοναζί ακτιβιστών της Χρυσής Αυγής», καταλήγει η αναφορά της έκθεσης στην Ελλάδα.
Τα στοιχεία βάσει των οποίων αξιολογούνται οι χώρες, πέρα από τις δολοφονίες, φυλακίσεις ή άλλες διώξεις δημοσιογράφων, περιλαμβάνουν και κριτήρια όπως η ορθή παρουσίαση όλων των πολιτικών απόψεων από τα ΜΜΕ, η αυτολογοκρισία των δημοσιογράφων, η ανεξαρτησία των ΜΜΕ από την πολιτική εξουσία, η διαφάνεια στα ΜΜΕ και οι υποδομές για την παραγωγή ειδήσεων.
Πολύ πιο λεπτομερής είναι η έκθεση της Freedom House μιας αμερικανικής οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1941. Στην έκθεσή της για την ελευθερία των ΜΜΕ στην Ελλάδα, η χώρα υποβαθμίζεται από «χώρα με ελευθερία τύπου» σε χώρα με «μερική ελευθερία του τύπου».
Το κεφάλαιο το σχετικό με την Ελλάδα κάνει ιδιαίτερη αναφορά στη σύλληψη και ποινική δίωξη του Κώστα Βαξεβάνη  για τη δημοσίευση της «Λίστας Λαγκάρντ», στη σύλληψη του Νίκου Καρατζαφέρη, αλλά και ενός μπλόγκερ για τη σελίδα «Γέρων Παστίτσιος», στην προσαγωγή της ξένης ανταποκρίτριας Ανθής Καρασσάβα και στο βαρύ, όπως αποδείχθηκε, τραυματισμό του Προέδρου της 'Ενωσης Φωτορεπόρτερς Μάριου Λώλου από αστυνομικό. 
Αναφέρεται επίσης στις απειλές προς τη δημοσιογράφο Ξένια Κουναλάκη μετά από ένα άρθρο της για τη Χρυσή Αυγή και στον τραυματισμό από μέλη της τελευταίας του δημοσιογράφου Μιχάλη Τεζάρη, καθώς και στον τραυματισμό από αγνώστους του Κωνσταντίνου Μπόγδανου.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στις στενές σχέσεις πολλών ιδιοκτητών ΜΜΕ  με την κυβέρνηση, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την απουσία κριτικής προς αυτήν, ακόμα και διαλόγου για την οικονομική κρίση. Ως ενδεικτικά παραδείγματα αναφέρονται η  υποχρέωση του δημοσιογράφου του SKAI Θάνου Δημάδη σε παραίτηση, μετά από παρεμβάσεις της εργοδοσίας στο έργο του, αλλά και η καρατόμηση των Κώστα Αρβανίτη και Μαριλένας Κατσίμη από την ΕΡΤ για τα σχόλιά τους σχετικά με τις απειλές του Νίκου Δένδια προς την εφημερίδα The Guardian (απειλές που ουδέποτε τόλμησε να πραγματοποιήσει).
Η έκθεση περιέχει από την άλλη ένα σοβαρό λάθος, καθώς μεταξύ των εφημερίδων που ανέστειλαν την κυκλοφορία τους το 2012 τοποθετούνται η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (δι΄΄εκοψε την κυκλοφορία της στο τέλος του 2011) και η ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ (διέκοψε την κυκλοφορία της στην αρχή του 2011).
Όλα αυτά πριν από την απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ με την κυνική ομολογία του Σαμαρά (την έκλεισα διότι δεν προέβαλλε το εθνικόν μου έργον) και πριν αρχίσουν από μέρους της κυβέρνησης οι πλέον απίθανοι ακροβατισμοί, προκειμένου να μη συμμορφωθεί στη συνταγματική επιταγή για λειτουργία Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

* Απόσπασμα από την ομιλία του Πρωθυπουργού στο Μέγαρο Μουσικής στις 12 Ιουνίου 2013.

Βομβιστική επίθεση στο "Μυρμήγκι"

Το μυρμήγκι δεν πειράζει κανέναν, όμως θα βρεθεί κάποιος που θα το πατήσει. Πέραν αυτού, υπάρχουν και "μυρμήγκια" με κοινωνική δράση και ριζοσπαστική κουλτούρα, που φαίνεται να ενοχλεί κάποιους. Παρακάτω αναρτώ μια ανακοίνωση-κάλεσμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας από την ομάδα κοινωνικής αλληλεγγύης "το Μυρμήγκι", που δραστηριοποιείται στην Κυψέλη και που δέχτηκε βομβιστική επίθεση τις προάλλες. Καλό θα είναι να στηρίξουμε αυτήν τη συλλογικότητα, έστω με την παρουσία μας και μόνο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Επίθεση με εμπρηστικό μηχανισμό στο «Μυρμήγκι» €(Δίκτυο αλληλεγγύης της 6ης διαμερισματικής κοινότητας Αθήνας)

Τα ξημερώματα της Παρασκευής 12 Ιουλίου, άγνωστοι επιτέθηκαν με αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό στο  «Μυρμήγκι» €(Δίκτυο αλληλεγγύης της 6ης  διαμερισματικής  κοινότητας Αθήνας).
Προξενήθηκαν μικρής έκτασης ζημιές στην εξώπορτα του στεκιού.
Το Μυρμήγκι, όπως όλα τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, τον τελευταίο χρόνο αποτελεί εστία αντίστασης απέναντι στην ανθρωπιστική κρίση που έχουν επιφέρει τα Μνημόνια και οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. 
Το Μυρμήγκι στηρίζει εκατοντάδες οικογένειες και διοργανώνει αγορές προϊόντων χωρίς μεσάζοντες, σε μια γειτονιά του κέντρου της Αθήνας με εξαιρετικά ψηλό ποσοστό ανεργίας Ελλήνων/ίδων και μεταναστών/στριών που βυθίζεται στην κοινωνική εξαθλίωση. Η φασιστικής έμπνευσης επίθεση στο Μυρμήγκι είναι επίθεση στους κατοίκους της Κυψέλης, οι οποίοι από την πρώτη  στιγμή αγκάλιασαν το δίκτυο αλληλεγγύης. Η επίθεση αυτή δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό αλλά εντάσσεται σε μια σειρά φασιστικές επιθέσεις σε ελεύθερους κοινωνικούς αλληλέγγυους χώρους και στέκια.
Οι επιθέσεις τους δεν μας τρομοκρατούν. Θα μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους!
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Ανατροπή!

Καλούμε την Τετάρτη 17 Ιουλίου, στις 19.00, Επτανήσου & Τενέδου (έξω από το Μυρμήγκι) σε πορεία διαμαρτυρίας για τη φασιστική επίθεση που δέχτηκε το δίκτυο αλληλεγγύης.


Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Για τη χρησιμότητα της γνώσης



Πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια, όταν ξεκινούσα τη διδακτορική μου διατριβή, άκουγα διάφορους καλοθελητές να μου λένε «να τα παρατήσω», «καλύτερα να βρω καμμια δουλειά» και «όποιος κάνει διδακτορικό είναι χαζός». Βλέπετε ήταν από τότε διαδεδομένη η άποψη ότι οι μεταπτυχιακές σπουδές δεν εξασφαλίζουν επαγγελματική αποκατάσταση. Σήμερα, από πλευράς απασχόλησης, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και αυτή η στάση απαξίωσης των σπουδών βρίσκει σύμφωνη μια μεγάλη, πλειοψηφική ίσως, μερίδα της κοινής γνώμης. Ωστόσο, τα  πράγματα δεν είναι έτσι. Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Π. Ε. Πετράκη, που το βρήκα στο www.in.gr και το αναρτώ αμέσως παρακάτω, καταδεικνύεται ότι οι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών είναι οι λιγότερο πληττόμενοι από την ανεργία. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους κυρίως οι νέοι άνθρωποι, που καλούνται να πάρουν αποφάσεις για τη ζωή τους σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική συγκυρία.
  
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης 
Η γνώση σώζει 
Επικρατεί η άποψη ότι οι κάτοχοι μεταπτυχιακών τίτλων είναι περισσότεροι από τη ζήτηση στην αγορά εργασίας, ενώ εμφανίζεται έλλειψη εργαζομένων με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο. Όμως, η άποψη αυτή δεν είναι ορθή. 
Η ανεργία πράγματι αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της Ελληνικής κοινωνίας με το ποσοστό της να διαμορφώνεται για το μήνα Μάρτιο στο 26,8%, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Η κατάσταση είναι ακόμα πιο δραματική στους νέους καθώς το ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 58,3%.

Οι προοπτικές απασχόλησης συσχετίζονται με το επίπεδο εκπαίδευσης. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ αποδεικνύουν ότι όσο υψηλότερο μορφωτικό επίπεδο έχει κάποιος, τόσο πιο μεγάλες οι πιθανότητες απασχόλησής του. Στο Διάγραμμα 1 παρουσιάζονται τα ποσοστά των απασχολούμενων ανά εκπαιδευτικό επίπεδο για το 1998 και το 2012. Συγκεκριμένα, το 81% των κατόχων Διδακτορικών ή Μεταπτυχιακών σπουδών για το έτος 2012 είναι απασχολούμενοι εν αντιθέσει με το 1998 όπου το ποσοστό αυτό ανερχόταν στο 77%. Για τις χαμηλότερες εκπαιδευτικές βαθμίδες η κατάσταση διαφοροποιείται καθώς η απασχόληση των κατόχων απολυτήριου δημοτικού ανέρχεται μόλις στο 24% σημειώνοντας δραματική πτώση σε σχέση με το 1998 όπου βρισκόταν στο 42%. Σε απόλυτους αριθμούς, το 1998 οι απόφοιτοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ανερχόταν στα 3,1 εκατομ., ενώ το 2012 στα 2,4 εκατομ. (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). Μειώθηκαν δηλαδή ταυτόχρονα τα ποσοστά απασχόλησης σε όλες τις επιμέρους εκπαιδευτικές βαθμίδες.


Όπως όμως προκύπτει από το Διάγραμμα 1 οι απόφοιτοι των υψηλών εκπαιδευτικών βαθμίδων αντιμετωπίζουν μικρότερο πρόβλημα στην εύρεση εργασίας καθώς τα επίπεδα απασχόλησης παραμένουν υψηλά. Το μεγαλύτερο δηλαδή πλήγμα υπέστη το ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Ουσιαστικά δηλαδή το πραγματικό συμπέρασμα από τα στατιστικά στοιχεία είναι αντίστροφο από αυτό με το οποίο ανοίξαμε το άρθρο.Συνεπώς διαπιστώνεται ότι η παραπάνω σκοταδιστική αντίληψη είναι προφανώς λάθος αφού υπονοείται ότι εάν σήμερα είχαμε 400.000 λιγότερους απόφοιτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και 340.000 περισσότερους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης θα είχαμε λύσει το πρόβλημα της απασχόλησης και της οικονομικής δραστηριότητας. Ο συλλογισμός αυτός αγνοεί ότι ναι μεν τα ποσοστά απασχόλησης ανά εκπαιδευτικό επίπεδο έχουν μειωθεί, δεν εντοπίζει όμως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανεργίας αφορά στο ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό. Εάν εξάγαμε 400.000 πτυχιούχους στη Γερμανία και εισάγαμε 340.000 χαμηλής ειδίκευσης εργαζόμενους θα είχαμε λύσει το πρόβλημά μας; Όχι βέβαια. Στο επόμενο σοκ μάλιστα θα χρειαζόμασταν ακόμα λιγότερους πτυχιούχους και περισσότερο ανειδίκευτους κτλ. Θα είχαμε δηλαδή οργανώσει μια οικονομία χαμηλής εξειδίκευσης εντελώς τρωτή σε οποιονδήποτε, έστω και ελαφρύ, νέο άνεμο ανταγωνισμού.Βεβαίως θέματα ανάπτυξης του εκπαιδευτικού συστήματος υπάρχουν και μάλιστα σοβαρότατα. Θέματα επίσης κινητικότητας της εργασίας υπάρχουν και μάλιστα πολύ σοβαρά. Η διαχείρισή όμως του εργατικού δυναμικού είναι πολύ σοβαρή υπόθεση.


Η σημασία του ανθρώπινου κεφαλαίου γίνεται ιδιαίτερη εμφανής στην περίοδο της κρίσης. Η επένδυση στη γνώση και στη μόρφωση είναι στρατηγική επιλογή. Οι περί του αντιθέτου απόψεις σχετικά με την υπερπροσφορά πτυχιούχων και έλλειψης ανειδίκευτου προσωπικού ως ο κύριος λόγος της διόγκωσης ανεργίας στην Ελλάδα χάνουν την ουσία του προβλήματος: Ότι η γνώση πάντοτε σώζει.