Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

27 ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές συνεχίζονται οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις μεταξύ Γερμανίας και ΔΝΤ για μια συμφωνία ως προς τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Μια αντιπαράθεση που φαινομενικά έχει φθάσει στα όρια του παραλογισμού, στην πραγματικότητα όμως υποκρύπτει την απώλεια της υπομονής όλου του κόσμου απέναντι στη συλλογική ανευθυνότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το πρόβλημα είναι πως με τέτοια μυαλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα πάει μακριά. Και πρέπει στην Ελλάδα να ανοίξει μια συζήτηση για το πώς θα πορευτεί όχι εκτός, αλλά χωρίς την ΕΕ.

 Η στάση της Κριστίν Λαγκάρντ τις τελευταίες εβδομάδες επιβεβαίωσε αυτό που κάποιοι είχαν αρχίσει να υποψιάζονται από τις αρχές Σεπτεμβρίου, βλέποντας τον εκπρόσωπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) στην Τρόικα να κάνει ό,τι περνάει από το χέρει του για να τορπιλίσει τις συνομιλίες με την κυβέρνηση: ότι η συμπεριφορά του υπαγορεύονταν από λόγους κατά πολύ σοβαρότερους από την Ελλάδα.
Οι σοβαρότεροι λόγοι είναι ο εξής ένας: τόσο οι ΗΠΑ, όσο και η ομάδα του BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και, εσχάτως και Νότια Αφρική) απαιτούν από την Ευρωπαϊκή Ένωση να δείξει σοβαρότητα στα του οίκου της.
Οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή τη σύγκλιση απόψεων είναι διαφορετικοί για την κάθε μια από αυτές τις χώρες. Όλοι όμως αγωνιούν για την αποκατάσταση της πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας στην ΕυρωπαΪκή Ένωση.
Όλοι τρομάζουν από το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης άφησαν τη χρεοκοπία μιας χώρας που παράγει μόλις το 2% του ΑΕΠ της ΕΕ, να μεταδωθεί στο σύνολο του Ευρωπαϊκού Νότου και να απειλεί τη συνοχή της ΕΕ.
Όλοι τρομάζουν από το ότι οι 27 αδυνατούν εδώ και δυο χρόνια να συμφωνήσουν για τον ετήσιο προϋπολογισμό της ΕΕ. Τόσο το 2011 όσο και το 2012 επαναλήφθηκε ο προϋπολογισμός του 2010, ελλείψει συμφωνίας μεταξύ  Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Και μόλις στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας, η Σύνοδος Κορυφής, δεν κατόρθωσε να συμφωνήσει στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό για την εξαετία 2014 - 2020.
«Έτσι έχει προχωρήσει μέχρι τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση», είναι ο αντίλογος και θα ήταν εύλογος, αν η Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία χρόνια δεν καλούνταν να λάβει αποφάσεις υπό την πίεση της σοβαρότερης οικονομικής κρίσης από το 1929.
Και σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίοδο, κατά την οποία οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης θα έπρεπε να κινητοποιήσουν όλη τη δύναμη της πειθούς που διέθεταν για πάρουν αποφάσεις που θα ενίσχυαν την Ευρωπαϊκή συνοχή, αυτές, όχι μόνο είναι έρμαια του διαρκώς εντεινόμενου ευρωσκεπτικισμού στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά, ακόμα χειρότερα, στηρίζονται σε αυτόν προκειμένου να ικανοποιήσουν βραχυπρόθεσμες μικροκομματικές σκοπιμότητες. Κοντολογής, σε μια εποχή που η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ανάγκη από ηγέτες της εμβέλειας των οραματιστών της, βρέθηκε με 27 Μαυρογυαλούρους.
Πολλά θα μπορούσαν - και πρέπει - να γραφτούν για το πώς έχουμε φτάσει ως εκεί. Όμως επιβάλλεται να αρχίσει στην Ελλάδα μια συζήτηση για το μέλλον αυτής της κοινωνίας στο ενδεχόμενο κατάρρευσης της ΕΕ. Γιατί, κακά τα ψέμματα, σε περίπτωση που κάτι τέτοιο συμβεί, τρεις είναι οι επιλογές της ελληνικής κοινωνίας: να μπει στη ζώνη επιρροής της Τουρκίας, να μπει στη ζώνη επιρροής της Ρωσίας ή να μπει στη ζώνη επιρροής των ΗΠΑ.
Από τις τρεις αυτές επιλογές λιγότερο επώδυνη είναι σαφώς η ζώνη επιρροής των ΗΠΑ. Διότι, ναι μεν η οθωμανική κυριαρχία στον ελλαδικό χώρο ήταν πολύ λιγότερο επαχθής από όσο θέλει να την παρουσιάσει η εθνική μυθολογία - ιδίως τους πρώτους δυόμισι αιώνες - όμως η ύπαρξη του ελληνικού έθνους είναι ταυτισμένη με την αντιπαράθεση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη διάδοχό της Τουρκική Δημοκρατία. Πράγμα που καθιστά την εθελούσια ένταξη στην τουρκική ζώνη επιρροής ανέφικτη.
Η ένταξη στη ρωσική ζώνη επιρροής δεν μπορεί να επισυμβεί χωρίς τη βίαιη αντίδραση του ΝΑΤΟ.  Το οποίο με τίποτα δε θα δεχόταν να αποκοπεί αμαχητί από την ανατολική του πτέρυγα (Τουρκία και Ισραήλ). Κάτι που γνωρίζει πολύ καλά και η Ρωσία, η οποία, λαμβάνοντας υπ' όψιν πως ενδεχόμενη αντιπαράθεση με το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την πρόσβασή της στη Μεσόγειο, θα αποφύγει να στηρίξει αποφασιστικά ενδεχόμενο τέτοιο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο την αναταραχή που κάτι τέτοιο θα προκαλούσε στο ΝΑΤΟ, εφαρμόζοντας τις παλιές δοκιμασμένες συνταγές από την εποχή των Ορλωφικών.
Απομένει η ένταξη στη ζώνη επιρροής των ΗΠΑ, που όμως κι αυτή εγείρει ερωτηματικά για το αν και κατά πόσο οι τελευταίες είναι στην παρούσα φάση σε θέση να δημιουργήσουν ζώνη αμιγώς αμερικανικής επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. 
Όνειρα θερινής νυκτός ενός αμετανόητου αντιευρωπαϊστή; Μακάρι να επρόκειτο γι αυτό. Φόβοι ενός αλαφροΐσκιωτου; Και πάλι μακάρι. Είναι αλήθεια ότι πρέπει να είναι κανείς διεστραμμένος για να εύχεται τέτοιες εξελίξεις. Δυστυχώς όμως τα πράγματα μας υποχρεώνουν να αρχίσουμε να τις σκεφτόμαστε. Όχι για να τις προκαλέσουμε. Αλλά για να τις αντιμετωπίσουμε όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται ως συντεταγμένη κοινωνία.

Γιάννης Χρυσοβέργης  

Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση-καταγγελία για τα γεγονότα στο πρώην στρατόπεδο της Κορίνθου


Στο σημερινό φύλλο της «Εποχής», δημοσιεύτηκε ένα άρθρο δυο μελών του ΣΥΡΙΖΑ Κορίνθου, που αναφέρεται στη στάση αλλοδαπών στο κέντρο κράτησης (πρώην στρατόπεδο) Κορίνθου στις 17 και 18 Νοεμβρίου και στην εισβολή των ΜΑΤ. Οι συγγραφείς δεν είχαν πρόσβαση στα τεκταινόμενα μέσα στο στρατόπεδο και ως εκ τούτου δεν είπαν τίποτα για το τί έγινε μέσα στα κελλιά με τους κρατούμενους.
Χτες έλαβα ένα email, με ανακοίνωση που υπογράφεται από οργανώσεις μεταναστών και μιλάει με μελανά χρώματα για την εισβολή της αστυνομίας στο κέντρο κράτησης. Δε μπορώ να εγγυηθώ για την εγκυρότητα της καταγγελίας, όμως δεν έχω καμμια αμφιβολία για την καλή προαίρεση του ανθρώπου που μου την έστειλε. Ως εκ τούτου αναρτώ το κείμενο αμέσως παρακάτω, επισημαίνοντας μόνο το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η λογική της «μηδενικής ανοχής».

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
 
Ένωση Μεταναστών Εργατών, Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδος, Αιγυπτιακή Κοινότητα Ελλάδος, Σύλλογος Ενωμένων Αφγανών Ελλάδος.

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ. ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ. ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΑ ΝΤΑΧΑΟΥ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ Ν.ΔΕΝΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ-ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΤΡΙΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΗ, 4ΜΜ.

Με άγρια καταστολή των ΜΑΤ αντιμετωπίζει η Αστυνομία του Ν.Δένδια την εξέγερση των κρατούμενων μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου. Χτές οι κρατούμενοι βρέθηκαν μπροστά σε εισβολή των ΜΑΤ στο χώρο των φυλακών που ξυλοκόπησαν άγρια δεκάδες απεργούς πείνας μετανάστες ενώ έστειλαν στο νοσοκομείο δέκα βαριά τραυματίες. Αρκετοί έχουν παραπεμφθεί για καταστροφές των κρεβατιών που τα χρησιμοποίησαν για να εμποδίσουν την αιματηρή έφοδο των ΜΑΤ. Η Αστυνομία χρησιμοποίησε τροχούς για να κόψει τα κάγκελα και να μπει στο χώρο. Ανήμερα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη εκατοντάδες κρατούμενοιμετανάστες προχώρησαν σε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για την κακομεταχείριση σε βάρος του Ναβίτ Γιάσερ που χαροπάλευε και οι ανθρωποφύλακες του Ν.Δένδια αρνιόντουσαν να ενημερώσουν ώστε να του παρασχεθεί ιατρική περίθαλψη. Την πρώτη μέρα ξεκίνησε την απεργία πείνας το πρώτο στρατόπεδο και τη δεύτερη πάνω από πεντακόσιοι κρατούμενοι συμμετείχαν στην απεργία. Είχε προηγηθεί άγριο αναίτιο χτύπημα τω αστυνομικών σε βάρος μουσουλμάνωνμεταναστών την ώρα της προσευχής. Επιτέθηκαν απροκάλυπτα χτυπώντας με ρόπαλα μόνο και μόνο γιατί προσεύχονταν! Η φρίκη μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν έχει όρια καθώς υπάρχουν κρατούμενοι που στην απόγνωση τους έχουν χάσει τα λογικά τους και χτυπάνε τακεφάλια τους στον τοίχο ενώ οι αστυνομικοί του Ν.Δένδια τους βλέπουν χωρίς να αναφέρουν το παραμικρό. Ο σαδισμός των αστυνομικών πάει χέρι-χέρι με τη κτηνωδία της κυβέρνησης που κάνει επίδειξη δύναμης μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Την ίδια ώρα κανένας κρατούμενος δεν έχει ενημέρωση για πόσο χρονικό διάστημα είναι φυλακισμένος. Όσοι είχαν τρείς μήνες παρατάθηκε η φυλάκιση τους για έξι μήνες και μετά πήραν νέα παράταση. Ρωτάνε αν θα μείνουν εκεί για όλη τους τη ζωή σε αυτό το Γκουαντάναμο χωρίς δικαιώματα όπου φίλοι και συγγενείς τους δεν μπορούν να τους επισκεφθούν.Η ρατσιστική πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ φτάνει στο σημείο να μην δίνει δεκάρα για τις ζωές των ανθρώπων που φυλακίζονται στο βωμό του αποπροσανατολισμού της οργής του κόσμου από τα Μνημόνια των απολύσεων και της λιτότητας. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της επιβολής των άγριων μέτρων λιτότηταςκαι απολύσεων. Πρέπει να τους σταματήσουμε πριν φτάσουν σε δολοφονίες! 19/11/2012

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο «ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΣΘΕΝΗΣ»

Το Eurogroup της περασμένης Τρίτης, απέδειξε με τον πιο τραγικό τρόπο ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έρμαιο ενός εκρηκτικού μίγματος ιδεολογικών αγκυλώσεων, πολιτισμικών προκαταλήψεων, χυδαίων μικροκομματικών τακτικισμών και πιέσεων ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, πεπεισμένων ότι «όλα τους επιτρέπονται».
Επίσης απέδειξε ότι η παραδοχή από πλευράς Γιώργου Παπανδρέου, αλλά και των διαδόχων του, της θεωρίας του «Έλληνα ασθενούς», υπήρξε ένα εγκληματικό λάθος πολιτικής στρατηγικής και δικαίωσε την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί ευρωπαϊκής κρίσης και αναγκαιότητας ευρωπαϊκής λύσης.
Ταυτόχρονα όμως απέδειξε πόσο έωλη είναι η αισιοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ ως προς τις πιθανότητες εξεύρεσης αυτής της λύσης. 
Ίσως ποτέ άλλοτε στο παρελθόν η σύνοδος ενός κορυφαίου θεσμικού ευρωπαϊκού οργάνου δεν ανέδειξε τόσο γλαφυρά τις αδυναμίες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η απόφαση για εκταμίευση από την Ελλάδα της πολυπόθητης δόσης των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέσω των οποίων θα ανακεφαλαιώνονταν οι ελληνικές τράπεζες, θα ανακτούσε το ευρώ μέρος της εμπιστοσύνης των αγορών και θα διοχετεύονταν «ρευστότητα στην αγορά» δεν ελήφθη, διότι δεν κατέστη δυνατή μια συμφωνία μεταξύ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) από τη μια και της γερμανίας και των δορυφόρων της από την άλλη, ως προς τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Και δεν ήταν δυνατό να υπάρξει τέτοια συμφωνία γιατί η απαίτηση του ΔΝΤ - στην πραγματικότητα των ΗΠΑ και της ομάδας BRIC ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) - να γίνει κούρεμα του μέρους του ελληνικού χρέους, ισοδυναμεί με παραδοχή της αποτυχίας του προγράμματος που επιβλήθηκε στην Ελλάδα.
Δεν είναι δυνατό επιχειρηματίες των ΜΜΕ, που εδώ και τρία χρόνια ψεύδονταν ασύστολα ικανοποιώντας πολιτισμικά στερεότυπα και ρατσισμούς που θέλουν τον «εργατικό βορειοευρωπαίο» να δουλεύει για να καλοπερνάνε οι «τεμπέληδες Έλληνες» να παραδεχτούν ότι λένε ψέμματα. Γιατί, όπως ακριβώς  οι Έλληνες ομόλογοί τους, που για όλα τους φταίνε οι μετανάστες,  έχτισαν πελατεία και κερδοφορία των επιχειρήσεών τους ψευδόμενοι, γενικεύοντας μεμονωμένα περιστατικά, πουλώντας το φόβο και την απέχθεια προς το διαφορετικό. 
Δεν είναι δυνατό η Άγγελα Μέρκελ, η προσωπική φιλοδοξία της οποίας είναι χωρίς όρια, να ομολογήσει στους Γερμανούς πολίτες, πως οι συνταγές που επέβαλε στην Ελλάδα, μείωσαν το ΑΕΠ 25% - μείωση που θα ξεπεράσει το 30% ως το τέλος του 2013 - σε τρία χρόνια, εκτίναξαν την ανεργία από το 8% στο 26% και αύξησαν το Δημόσιο Χρέος της χώρας από το 120% στο 180% και στο τέλος του 2013 στο 190% του ΑΕΠ. Πολυ δε περισσότερο δεν είναι διατεθειμένη να ομολογήσει πως αυτό θα τους κοστίσει πολύ περισσότερο από όσο θα κόστιζε ένα προσανατολισμένο προς την ανάπτυξη πρόγραμμα παρέμβασης στην ελληνική οικονομία το 2010. 
Δεν είναι δυνατό επιχειρηματικοί όμιλοι στενά συνδεδεμένοι με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι οποίοι είδαν από την πρώτη στιγμή την κρίση ως ευκαιρία για να μετατρέψουν όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο σε νησίδα εργασιακού μεσαίωνα, με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και εργοδότες χωρίς την παραμικρή υποχρέωση να αποδεχτούν ότι θα τους πάρουν τη μπουκιά από το στόμα. 
Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση του ελληνικού χρέους, πέρα από την αναμφισβήτητη αμιγώς εγχώρια διάστασή του, ήταν προφανές ότι επρόκειτο για ένα συνδυασμό προβλημάτων αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και όξυνσης των πολιτισμικών προκαταλήψεων, οι οποίες, σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης βρίσκονταν σε καταστολή.
Τα όσα συμβαίνουν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, που προσπαθεί εν μέσω απειλών ένθεν κακείθεν για προβολή βέτο, να εκπονήσει έναν ευρωπαϊκό προϋπολογισμό είναι ενδεικτικά της πολιτικής και πολιτισμικής κρίσης που μαστίζει την Ευρώπαϊκή Ένωση και η οποία επιδεινώνει και επιδεινώνεται από την οικονομική κρίση.
Ακριβώς επειδή ουδείς ήταν διατεθειμένος να αναγνωρίσει τη σοβαρότητα και την πολυπλοκότητα της κρίσης, η παραδοχή από μέρους του Γιώργου Παπανδρέου του ρόλου του αποδιοπομπαίου τράγου για την Ελλάδα υπήρξε εγκληματικό λάθος.
Όμως για τους ίδιους ακριβώς λόγους, η εδραιωμένη πεποίθηση στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι αρκεί μια σοβαρή διαπραγμάτευση - πράγμα που όντως δεν υπήρξε στα τελευταία τρία χρόνια - από μέρους της ελληνικής κυβέρνησης για να αλλάξει πορεία η Ευρώπη είναι αισιόδοξη στα όρια της πολιτικής αφέλειας. Κι οι λόγοι είναι πολλοί.
Πρώτον διότι απαραίτητη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι όλοι οι εταίροι να θεωρούν δεδομένο πως δεν υπάρχει ζωή έξω από την ΕΕ. Όμως η συμπεριφορά πολλών ηγετών δείχνει ότι αυτή η προϋπόθεση δεν ισχύει. Είτε γιατί πράγματι κάνουν δεύτερες σκέψεις για την μετά ΕΕ εποχή, είτε γιατί θέλουν να  χαϊδέψουν τα αυτιά μιας ολοένα πιο ευρωφοβικής κοινής γνώμης.
Δεύτερον διότι, ακόμα και αν δεχθούμε ότι το σύνολο των Ευρωπαίων ηγετών είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν σοβαρά για μια ευρωπαϊκή λύση στην κρίση χρέους, είναι σαφές ότι προϋπόθεση της όποιας Ευρωπαϊκής λύσης, είναι περισσότερη Ευρώπη σε όλα τα επίπεδα. Κάτι που, σε όλη την ΕΕ, μόνο του Ευρωπαϊκό Πράσινο Κόμμα υποστηρίζει. Αντιθέτως η σχετική πρόταση του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως διατυπώθηκε μετά την πρόσφατη σύνοδο του κόμματος, είναι ασαφής ως προς το θεσμικό πλαίσιο που προτείνει και δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει ακόμα κατασταλάξει επ' αυτού.
Με βάση όλα τα παραπάνω η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεδομένου ότι σε ένα όχι μακρινό μέλλον πιθανότατα θα κληθεί να ασκήσει διακυβέρνηση είτε αυτοδύναμα είτε με κάποιους συμμάχους, οφείλει, πέρα από το σχεδιασμό διαπραγματευτικής στρατηγικής και τακτικής με τους εταίρους, να ετοιμάσει και σχέδια Β και Γ, για την περίπτωση που η διαπραγμάτευση οδηγείται σε αδιέξοδο.
Όλα αυτά φυσικά εφ' όσον, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρεθεί στην κυβέρνηση, υπάρχει ακόμα ΕΕ και η Ελλάδα είναι ακόμα μέλος της, αμφότερα καθόλου σίγουρα. 
Γιάννης Χρυσοβέργης 
   

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

ΝΑ ΜΗΝ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

Μετά από 128 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας το Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Λόγω της μακράς παρουσίας του στα ελληνικά γράμματα είναι πλέον πολιτισμικό μνημείο.
Γι' αυτό και πρέπει να βρεθεί τρόπος να μην κλείσει.

Οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχουν μια ιδιομορφία: το προϊόν τους, το βιβλίο έχει διττή υπόσταση. Αφ' ενός είναι εμπορικό προϊόν από το οποίο ο επιχειρηματίας προσδοκά κέρδος και επομένως υπόκειται στους αδυσώπητους κανόνες της αγορές. Αφ' ετέρου είναι μέσο μεταφοράς της γνώσης και ως εκ τούτου είναι δημόσιο αγαθό. Αυτή ακριβώς η διττή υπόσταση του προϊόντος έχει προκαλέσει άλλωστε την υιοθέτηση, σε όλες τις χώρες του κόσμου που επιθυμούν να είναι πολιτισμένες, την υιοθέτηση ειδικών νομοθεσιών, σχετικών με τα δικαιώματα του συγγραφέα, του εκδότη, του μεταφραστή.
Η πολιτική προστασίας του βιβλίου στην Ελλάδα υπήρξε πάντα κολοβή. Θα ήταν παράδοξο λοιπόν, σε περίοδο χρεοκοπίας, να λειτουργεί καλά. Κατά μείζονα λόγο που, η διάσωση του επιχειρηματία - εκδότη, θα προκαλούσε δικαιολογημένες ανάλογες απαιτήσεις των άλλων εκδοτών και, εκ των πραγμάτων, ανταγωνιστών του.
Στα 128 χρόνια της λειτουργίας του ο εκδοτικός οίκος και βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ εξέδωσε 11.000 τίτλους. Ιδρύθηκε το 1885 από το δάσκαλο και δημοσιογράφο στο Βουκουρέστι Γεώργιο Κασδόνη. Το 1890 τη διεύθυνσή του ανέλαβε ο ανηψιός του ιδρυτή Ιωάννης Κολλάρος, για να τον διαδεχθεί, όταν πέθανε το 1956, ο γαμπρός του Κωνσταντίνος Σαραντόπουλος. Ο τελευταίος διηύθυνε τον εκδοτικό οίκο ως το 1972, οπότε ανέλαβε τη διεύθυνση η κόρη του Μαρίνα Καραταΐδη.
Οι εκδόσεις της ΕΣΤΙΑΣ εξέδωσαν έργα των σημαντικότερων μορφών της νεοελληνικήςποίησης και πεζογραφίας. Παλαμάς, Βιζυηνός, Κάλβος, Εφταλιώτης, Καρκαβίτσας, Παπαδιαμάντης, Ξενόπουλος, Βαλαωρίτης, Προβελέγγιος, Νιρβάνας, Παπαντωνίου, Μυριβήλης, Βενέζης, Θεοτοκάς, Τερζάκης, Καραγάτσης είναι μερικοί μόνο από τους συγγραφείς που είδαν τα έργα να εκδίδονται από την ΕΣΤΙΑ. 
Αν και ο εκδοτικός οίκος πήρε, εμμέσως πλην σαφώς, θέση υπέρ των δημοτικιστών στα χρόνια που το γλωσσικό ζήτημα είχε αναδειχθεί σε μείζον πολιτικό ζήτημα, εξ ίσου εμμέσως πλην σαφώς, οι Αριστεροί - ή έστω αυτοί με ρηξικέλευθες απόψεις σε κοινωνικά ζητήματα - συγγραφείς και ποιητές δεν ήταν καλοδεχούμενοι.
Έτσι, ποιητές και συγγραφείς όπως ο Κώστας Βάρναλης, η Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Πέτρος Πικρός, ο Δημοσθένης Βουτυράς, ο Μενέλαος Λουντέμης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Στρατής Τσίρκας η ο Δημήτρης Χατζής δεν είδαν έργα τους να εκδίδονται από την ΕΣΤΙΑ. Είτε γιατί ο εκδοτικός οίκος δεν το επιθυμούσε, είτε γιατί οι προτιμήσεις του προς συγγραφείς οι οποίοι δε δίστασαν να συμμετάσχουν στην επιτροπή λογοκρισίας του Μεταξά τους απωθούσαν.
Το 1992 κι ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων έχουν μεταβληθεί σε «Μακεδονομάχους» η ΕΣΤΙΑ επανεκδίδει τη Β' έκδοση της ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ του Στρατή Μυριβήλη, η οποία είχε την ιδιομορφία στις επόμενες εκδόσεις της να έχει λογοκριθεί από τον ίδιο της το συγγραφέα, στα αποσπάσματα στα οποία γίνεται αναφορά σε «Μακεδόνες» (αυτούς που αποκαλούμε Γυφτοσκοπιανούς δηλαδή).
Γι αυτή τη μακρά συμβολή του στα ελληνικά γράμματα το Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ δεν πρέπει να κλείσει. Κι ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι, μέρος τουλάχιστον των βιβλίων που αγοράζουμε, να τα αγοράζουμε από αυτό. Εφ' όσον βεβαίως, τα άβολα ωράρια λειτουργίας του μας το επιτρέπουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Η λύση είναι απλή... αναλογική

Παραθέτω ένα ενδιαφέρον άρθρο του αναπληρωτή καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκου Μαραντζίδη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Με μια αναπόφευκτη ένσταση: σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης ο πολιτικός λόγος ριζοσπαστικοποιείται είτε μας αρέσει είτε όχι. Κι υιοθέτηση του, αναμφίβολα, δικαιότερου εκλογικού συστήματος δεν επαρκεί για να επιβάλει στις πολιτικές δυνάμεις κλιμα διαλόγου.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 
  Η Ελλάδα βρίσκεται στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης ιστορίας της. Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στην οικονομική κρίση και την αναξιοπιστία του πολιτικού προσωπικού διαμόρφωσε ένα εκρηκτικό μείγμα. Δημιουργήθηκαν έτσι οι συνθήκες για την εκδήλωση μιας κρίσης νομιμοποίησης, με άμεσα αποτελέσματα τη ραγδαία άνοδο της αντισυστημικότητας και του εξτρεμισμού.
Μέχρι πρόσφατα, ο δικομματισμός είχε πετύχει να διατηρήσει ένα επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας. Ενσωματώνοντας αιτήματα και κοινωνικές δυνάμεις μέσα στους δημοκρατικούς θεσμούς, και λειτουργώντας με κεντρομόλο τρόπο, ο δικομματισμός κατάφερε να περιορίσει τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Απλώς, αυτό έγινε με λάθος, σπάταλο και συχνά διεφθαρμένο τρόπο.
Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης, όμως, έχει πια τελειώσει και πρέπει να ξανασκεφτούμε τις προοπτικές της δημοκρατίας στη χώρα μας. Οι επιλογές που έχουμε τώρα είναι δύο: είτε να ακολουθήσουμε την οδό της πόλωσης (ευρωπαϊστές εναντίον λαϊκιστών), που μπορεί να μας οδηγήσει σε περιπέτειες, είτε να αναζητήσουμε τις μεθόδους για συναινετικές λύσεις. Αν επιθυμούμε το δεύτερο, είναι απαραίτητη η άμεση υιοθέτηση του αναλογικού εκλογικού συστήματος.
Το βασικότερο επιχείρημα, που οδηγεί προς αυτό τον συλλογισμό, σχετίζεται με την επιτακτική ανάγκη να «πέσουν οι τόνοι» και να αποφορτιστεί το πολιτικό κλίμα. Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσει η χώρα βήματα προόδου και σοβαρές μεταρρυθμίσεις την ώρα που στο Κοινοβούλιο ακούγονται υστερικές κραυγές για «Φιλιππινέζες» και «δωσίλογους» και εκτοξεύονται απειλές πως θα «γίνει της Λιβύης». Οι γραφικότητες ήταν πάντα παρούσες στο ελληνικό Κοινοβούλιο, αλλά όταν αυτές γίνονται ο κανόνας τα πράγματα είναι άκρως ανησυχητικά. Η μεγαλύτερη επιτυχία της Χρυσής Αυγής βρίσκεται στο γεγονός πως το ύφος και το λεξιλόγιό της έχει υιοθετηθεί από ένα μεγάλο μέρος του καθιερωμένου πολιτικού προσωπικού.
Χρειάζεται, λοιπόν, να αποφορτίσουμε το πολιτικό κλίμα. Η αποφόρτιση περνάει υποχρεωτικά μέσα από την αναζήτηση ευρύτερων κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών. Η ψήφιση ενός τέτοιου εκλογικού νόμου από ευρύτατη πλειοψηφία διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών είναι μια καλή αρχή για να ξαναδούμε ευρείες συναινέσεις στο Κοινοβούλιο.
Το αναλογικό σύστημα θα διαμορφώσει μια «υγειονομική ζώνη» έναντι των ακραίων και εξτρεμιστών, επιτρέποντας στις μετριοπαθείς δυνάμεις να αναπνεύσουν και να ενισχύσουν τον θεσμικό τους ρόλο. Οποιος θα θέλει να κυβερνήσει θα υποχρεούται να αναζητήσει συμμαχίες προς το κέντρο του κομματικού συστήματος, διαφορετικά θα ζει στην πολιτική απομόνωση. Οι πολύ ακραίοι απλώς δεν θα έχουν σημασία και σταδιακά θα παρακμάσουν. Η μεταπολεμική ιταλική δημοκρατία είναι ένα καλό παράδειγμα αναφοράς. Με αυτό τον τρόπο οι κραυγές και απειλές θα αντικατασταθούν από διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς. Βαρετό μεν, ασφαλές δε. Με απλά λόγια: αν θέλουμε να ενισχύσουμε τη θέση των πραγματιστών και ορθολογικών μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ή τους Ανεξάρτητους Ελληνες, προκειμένου να διαφυλάξουμε την κοινοβουλευτική δημοκρατία, οφείλουμε να υιοθετήσουμε ένα εκλογικό σύστημα, που θα επιβάλει την υπευθυνότητα και τον πραγματισμό.
Είναι αλήθεια, πως στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας υπάρχουν σκέψεις για όξυνση της αντιπαράθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να ξαναστηθεί ένας νέος δικομματισμός. Σε αυτές τις ιδέες συνέβαλε αναμφίβολα η εμπειρία των εκλογών του Ιουνίου, όταν μέσα σε κλίμα πόλωσης και φόβου η Ν.Δ. εκτινάχθηκε από το 18% στο 30%. Οι επιδιώξεις αυτές είναι εγωιστικές και κοντόφθαλμες. Η πόλωση και η συνακόλουθη συρρίκνωση ή και εξαφάνιση του Κέντρου μπορεί να βοηθήσει προσωρινά τη Ν.Δ., θα ενισχύσει όμως και τις κεντρόφυγες και αντισυστημικές δυνάμεις. Επιπλέον, μία περαιτέρω όξυνση θα επικροτούσε την ανευθυνότητα και τη δημαγωγία και θα καταδίκαζε την υπευθυνότητα· εντέλει θα βάθαινε τα προβλήματα.
Κάποιοι γοητεύονται με την ιδέα της επέκτασης της Ν.Δ. προς το Κέντρο μέσω της ενσωμάτωσης σε αυτήν δυνάμεων προερχόμενων από την Κεντροαριστερά. Θεωρώ πως ένα τέτοιο ενδεχόμενο όχι μόνο δεν θα προσέθετε ουσιαστικά τίποτε, αλλά θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερες απώλειες προς τη λαϊκιστική και άκρα δεξιά. Ενα σημαντικό κομμάτι των συντηρητικών ψηφοφόρων, ιδιαίτερα οι πιο θρησκευόμενοι και λιγότερο εκπαιδευμένοι, θα γινόταν εύκολα τότε, εκλογική λεία για τους δημαγωγούς της λαϊκιστικής και άκρας δεξιάς.
Η Ν.Δ. πρέπει να παραμείνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Καθώς μάλιστα, η παραδοσιακή βάση του κόμματος είναι ταυτισμένη με αυτές τις αξίες δεν αντιλαμβάνομαι καθόλου ποιο θα ήταν το όφελος να διακινδυνέψει να απομακρυνθεί από αυτή τη βάση προκειμένου να διεκδικήσει αβέβαιους ή συγκυριακούς ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς. Εξάλλου, μια τέτοια μετακίνηση θα θόλωνε ακόμη περισσότερο την ήδη θολή της φυσιογνωμία.
Η χώρα σήμερα βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας εποχής, που είτε θα οδηγήσει στην αναγέννησή της είτε στον παρατεταμένο μαρασμό της. Η προσπάθεια που θα απαιτηθεί θα είναι μακροχρόνια και επίμονη και χρειάζεται η ευρύτερη δυνατή συνεργασία και συναίνεση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου και της ευρωπαϊκής προοπτικής. Τα πολιτικά κόμματα μετά από μια μακρά περίοδο πόλωσης είναι υποχρεωμένα να αναζητήσουν τον δρόμο της συνεννόησης και της δημιουργικής αντιπαράθεσης. Αν αυτό δεν επιτευχθεί, τότε ο αυταρχισμός είναι μπροστά στην πόρτα μας.

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Χαρακτηρίζοντας αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση περί ιθαγένειας  το Συμβούλιο της Επικρατείας πήρε διαζύγιο με την ένοια του Κράτους Δικαίου, το οποίο οφείλει - και έτσι έπραττε επί 38 συναπτά έτη - να προστατεύει από τις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας.
Κι απέδειξε, σε όσους δε θέλουν ακόμα να το πιστέψουν, ότι ο ρατσισμός έχει ριζώσει πολύ βαθιά στην ελληνική κοινωνία.

Ο νόμος περί ιθαγένειας 3838/10, γνωστός και ως νόμος Ραγκούση, θέσπισε, για πρώτη φορά από καταβολής ελληνικού Κράτους, αντικειμενικά και σύμφωνα με τις αρχές του Κράτους Δικαίου κριτήρια πρόσβασης στην ελληνική ιθαγένεια. Παιδιά μεταναστών γεννημένα στην Ελλάδα ή που είχαν έρθει στη χώρα σε μικρή ηλικία, είχαν φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο τουλάχιστον έξι χρόνια και είχαν λευκό ποινικό μητρώο μπορούσαν, κατά την ενηλικίωσή τους, να ζητήσουν την ελληνική ιθαγένεια.
Αρκετές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με την κοινωνική ένταξη των μεταναστών είχαν τότε ασκήσει κριτική στο νόμο, θεωρώντας ότι οι διατάξεις του ήταν υπερβολικά αυστηρές, όλοι όμως - ή σχεδόν όλοι - είχαν τότε παραδεχτεί ότι τα κριτήρια ήταν αντικειμενικά και επαρκή για τη χορήγηση της ιθαγένειας.
Όλοι πλην του Αντώνη Σαμαρά και της Χρυσής Αυγής, η οποία όμως την εποχή εκείνη ήταν πολιτικά αμελητέα ποσότητα. Ακολούθησε μια χωρίς προηγούμενο εκστρατεία φυλετικού μίσους και ψεύδους με ενορχηστρωτή το σημερινό Πρωθυπουργό της χώρας και εκτελεστές «έγκριτους δημοσιογράφους» του τηλεοπτικού στερεώματος.
Η χθεσινή απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, την οποία ο Αντώνης Σαμαράς έσπευσε να εφαρμόσει πριν ακόμα  ανακοινωθεί επίσημα, είναι μια μελανή σελίδα στην Ιστορία του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου. 
Το Δικαστήριο που είχε τολμήσει να ορθώσει το ανάστημά του στη Χούντα των Συνταγματαρχών, το Δικαστήριο που στρα 38 χρόνια της Δημοκρατίας με τις αποφάσεις του προστάτευε το Δημόσιο Συμφέρον από τις αυθαιρεσίες και παρανομίες της πολιτικής εξουσίας, έβαλε χθες στη ζυγαριά τις αξίες του Κράτους Δικαίου και το ρατσισμό των Ελληναράδων. Και η πλάστιγγα έγειρε υπέρ των δεύτερων.
Τα προβλεπόμενα από το νόμο αντικειμενικά κριτήρια τα οποία με μια εξωφρενική για τον κοινό νου και τον ορθό λόγο ανάγνωση του νόμου 3838/10 χαρακτηρίζονται «τυπικά» τοποθετείται η  «εξατομικευμένη κρίση για τη συνδρομή της ουσιαστικής προϋπόθεσης του δεσμού προς το ελληνικό έθνος του αλλοδαπού εκείνου που υποβάλλει αίτηση πολιτογράφησης», ανοίγοντας πεδίον δόξης λαμπρόν στην αυθαιρεσία της κάθε κυβέρνησης και γεννώντας μια νέα μηχανή διαφθοράς.
Γιατί είναι προφανές ότι αντικειμενικά κριτήρια στην αξιολόγηση «του δεσμού του αιτούντος αλλοδαπού προς το ελληνικό έθνος» δεν υπάρχουν ούτε και μπορούν να υπάρξουν.
Όπως προφανές είναι ότι η αντικατάσταση των αντικειμενικών κριτηρίων με αυθαίρετες διαδικασίες προσκρούει τόσο στην Ευρωπαϊκή Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όσο και στην Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίονων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, στις οποίες βασίζεται το Σύνταγμα αυτής της χώρας.
Είναι τέλος προφανές, ότι πολύ πριν  η νεοναζιστική συμμορία μπει στο Κοινοβούλιο, είχε κατακτήσει τις καρδιές πολλών δικαστών, όπως μαρτυρούν πληθώρα περιστατικών των τελευταίων μηνών. Κι αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό, όχι μόνο από τα εκλογικά τους ποσοστά, αλλά ακόμα κι από τις εγκληματικές τους ενέργειες.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης 
  
 

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ

Σύσσωμη η ελληνική κοινωνία διακατέχεται από το σύνδρομο του παγιδευμένου σε φλεγόμενο πολυώροφο κτίριο. Αν μείνει θα καεί. 
Αν πηδήξει από το παράθυρο δε γνωρίζει αν έχουν απλώσει σεντόνι οι πυροσβέστες κι ευελπιστεί να επιβραδύνει την πτώση του κάποια τέντα στους κάτω ορόφους.
Μεταξύ αυτών των δυο επιλογών κυμαίνονται οι επιλογές των πολιτικών κομμάτων. Και το μόνο, αλλά ουσιαστικό, ερώτημα, είναι αν τις ωραιοποιούν συνειδητά ή αν πραγματικά δεν έχουν συναίσθηση του πού βαδίζουν.
 
Πριν προλάβει η κυβέρνηση Σαμαρά να πανηγυρίσει την πύρειο νίκη της στη Βουλή, ήρθε το ψυχρό ντουζ δια στόματος της Άνγκελα Μέρκελ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Για ν' ακολουθήσουν οι «εκτιμήσεις» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί «εκταμίευσης χρημάτων περί τα Χριστούγεννα», χωρίς καν να προσδιορίσει αν θα καταβληθεί πλήρως η «πολυπόθητη» δόση ή όχι. Με αποτέλεσμα το δικαιολογημένο χλευαστικό σχόλιο της αντιπολίτευσης: «Πού είναι η δόση οέοο;»
Η στάση της κυβέρνησης, αν δεν οφείλεται σε δόλο - αν δηλαδή ο στόχος της δεν είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε Κίνα από άποψη μισθών και δικαιιωμάτων - είναι αυτή του παγιδευμένου στο φλεγόμενο κτίριο, που δεν τολμάει ν' ανοίξει το παράθυρο και να κάνει το άλμα στο κενό, αλλά κάθεται μέσα στο δωμάτιο, πνιγμένος στους καπνούς και προσέυχεται κάποιο θαύμα να σταματήσει τις φλόγες που πλησιάζουν απειλητικά.
Είναι προφανές ότι οι οργίλες αντιδράσεις της γερμανικής κυβέρνησης στην απαίτηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για κούρεμα του χρέους που διακρατούν  η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και οι κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών δεν οφείλεται σε ιδεολογική τύφλωση, αλλά στον αγώνα της Άνγκελα Μέρκελ να παραμείνει ο κυρίαρχος στη γερμανική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.
Και προκειμένου να το πετύχει θα συνεχίσει να εφαρμόζει τη συνταγή που τόση πέραση έχει στο Γερμανό μικροαστό. Κορώνες σαν αυτές της περασμένης εβδομάδας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συνδυασμένο με παροχή ρευστότητας με το σταγονόμετρο και πάντα λιγότερο από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απόρριψη κάθε συζήτησης για το κούρεμα του επίσημου τομέα, ως τις εκλογές του επόμενου Σεπτεμβρίου στη Γερμανία, οπότε και θα αποφασίσει ποιος θα είναι ο ελλάσσων εταίρος της: οι Σοσιαλδημοκράτες ή οι Πράσινοι.
Είναι επίσης προφανές ότι το ΔΝΤ, υπό την πίεση τόσο των ΗΠΑ, όσο και του μετώπου Βραζιλίας,  Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας και, εσχάτως, Νότιας Αφρικής, θέλει να αποσυρθεί από την Ευρώπη, υποχρεώνοντας όμως την ΕΕ να «σωθεί μόνη της», καθώς κανείς δεν αντέχει την πιθανή κατάρρευση του  ευρώ. Γι αυτό και θα εντείνει τις πιέσεις για κούρεμα του ελληνικού δημοσίου χρέους προς ΕΚΤ και κεντρικές τράπεζες ώστε να καταστεί πράγματικά βιώσιμο το ελληνικό χρέος.
Άλλο τόσο προφανές είναι ότι η διελκυστίνδα αυτή θα συνεχιστεί για πολύ καιρό και ότι, οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να προκαλέσει το πιστωτικό γεγονός που, επισήμως τουλάχιστον, όλοι θέλουν να αποφευχθεί.
Για τους ίδιους όμως λόγους η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί με το άλμα του παγιδευμένου στο κενό.  
Αν κάτι ανησυχεί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ότι προτείνει αυτό το άλμα στο κενό. Πάντα υπάρχει η ελπίδα να προκληθούν, με την κατάλληλη διαχείριση, τέτοιες αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική της Γερμανίας και των δορυφόρων της που θα θέσουν τη γερμανίδα καγκελάριο αντιμέτωπη, στην κοινή γνώμη της χώρας της, με την υπαιτιότητα μιας κατάρρευσης της ΕΕ
Εκείνο που ανησυχεί είναι η ατράνταχτη βεβαιότητα του συνόλου των στελεχών του ότι «η απειλή της στάσης πληρωμών και του ό,τι αυτή συνεπάγεται θα πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι έφτασε ο κόμπος στο χτένι κι επομένως θα κάνει πίσω».
Κι αυτό γιατί διαφεύγει της προσοχής τους ότι  η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το τελευταίο πράγμα που ενδιαφέρει την Άγκελα Μέρκελ αν δεν πρόκειται η ίδια να έχει την απόλυτη πολιτική κηδεμονία της.
Έτσι, αντί να καθίσταται σαφές ότι η πολιτική πρόταση συνιστά άλμα στο κενό, που όμως είναι προτιμότερο από την μοιρολατρική αναμονή του θανάτου, δημιουργούνται στην κοινωνία φρούδες ελπίδες για τις «καλύτερες μέρες που θα φέρει η ανατροπή»
Κι αντί να ασχολούμαστε με το πραγματικό διακύβευμα - πού έυστοχα συνόψισε στη φράση «το πρόβλημα δεν είναι λιτότητα ή ανατροπή, αλλά τι λιτότητα θα έχουμε μετά την ανατροπή»  ο επίκουρος καθηγητής του Παντείου Δημήτρης Χριστόπουλος βαυκαλιζόμαστε  στη λογική του «ανατροπή και μετά βλέποντας και κάνοντας».
 
Γιάννης Χρυσοβέργης