Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Έτος 2525

Το 1964, ένας άγνωστος τότε μουσικός, ο Richard Evans, έγραψε ένα τραγούδι που οι στίχοι του μιλούσαν για τις ζοφερές προοπτικές της ανθρωπότητας εξαιτίας της αλόγιστης ανάπτυξης της τεχνολογίας και της κατασπατάλησης των γήινων φυσικών πόρων. Η καλλιτεχνική αυτή δημιουργία έμεινε στα αζήτητα για μια τετραετία και το 1968 ηχογραφήθηκε από μια όχι ιδιαίτερα γνωστή δισκογραφική εταιρία. Ο Evans είχε ήδη φτιάξει ένα συγκρότημα με τον Denny Zager και άλλους και οι δυο τους εμφανίζονταν στα φωνητικά. Ο τίτλος του τραγουδιού ήταν «in the year 2525» και το κομμάτι άρχισε να παίζεται σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η μεγάλη επιτυχία όμως ήρθε το 1969, όταν η RCA το ηχογράφησε στα δικά της στούντιο και το προώθησε σε όλον τον κόσμο. Κι’εμείς το ακούσαμε ως πιτσιρικάδες. Για να το θυμηθούμε λίγο...
Νομίζω πως η RCA έκανε τη σωστή κίνηση στο σωστό χρόνο: από το 1968 είχε παιχτεί στους κινηματογράφους το «2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος», του Στάνλεϊ Κιούμπρικ και ήδη γινόταν πολύς λόγος για της προοπτικές της διαστημικής περιπέτειας και για τις συνέπειές  της στην ανθρώπινη ζωή. Και, ως αποκορύφωμα, στις 20 Ιουλίου του 1969 ο κόσμος είδε από τις τηλεοράσεις την προσελήνωση του Απόλλων 11 και τον πρώτο στην ιστορία αστροναύτη να πατάει πάνω στο σεληνιακό τοπίο. Θαυμασμός για το επίτευγμα, απομυθοποίηση ενός ουράνιου σώματος που επί αιώνες υμνήθηκε ως κάτι το μαγευτικό και απρόσιτο για τα ανθρώπινα μέτρα και προβληματισμός για το πού πάμε ως ανθρωπότητα. Όλα αυτά τα έβγαζαν οι απλοϊκοί, κατά τα άλλα, στίχοι του τραγουδιού και αυτό ίσως εξηγεί το γιατί ο σκοπός του έχει εγγραφεί στη μνήμη μας.
45 χρόνια μετά από την κατάκτηση της Σελήνης και την ευρεία κυκλοφορία του τραγουδιού των Zager και Evans, βρισκόμαστε μάρτυρες μιας εξελισσόμενης κλιματικής αλλαγής, που μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες. Μερικοί λένε ότι η γη δε γλυτώνει την καταστροφή και η λύση είναι η μετανάστευση σε άλλον πλανήτη. Η ίδια η διαστημική τεχνολογία έχει μπει στη ζωή μας με διάφορους τρόπους και οι συγκυρίες το έφεραν να γίνει η μελέτη της δορυφορικής εικόνας το επάγγελμά μου. Όσο για τους Zager και Evans, δεν κατάφεραν να κάνουν άλλη επιτυχία και εδώ και χρόνια έχουν αποσυρθεί από το καλλιτεχνικό κύκλωμα. Ας είναι. Μέσα σε λίγους στίχους τα είπαν όλα...


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης  

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΙ ΕΦΕΔΡΟΙ: ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΜΕ

Αναδημοσιεύω από τον ιστότοπο του Συλλόγου Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα» τη δημόσια δήλωση 50 Ισραηλινών εφέδρων που αρνούνται να υπηρετήσουν ξανά στον ισραηλινό στρατό.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Lo-Meshartot και αναδημοσιεύτηκε από την εφημερίδα Washington Post .
Προς όσους θα ανασηκώσουν τους ώμους λέγοντας «σιγά το πράμα» (ξέρω ότι είναι πολλοί αυτοί στους κύκλους των Ελλήνων «επαναστατών») τους υπενθυμίζω ότι αυτοί οι 50 - άμποτε να γίνουν περισσότεροι - με αυτή τους την υπογραφή καταδίκασαν εαυτούς σε πολύμηνες φυλακίσεις.
Επίσης υπενθυμίζω σε όσους αντέδρασαν στις αναφορές μου περί αντιεβραϊκών συναισθημάτων της Αριστεράς στην Ελλάδα σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο «Το ταμπού του αντιεβραϊσμού στην Ελλάδα», αποστέλλοντάς μου αναλύσεις για τη φύση του σιωνισμού - με τις οποίες οφείλω να σημειώσω ότι συμφωνώ, απλώς θεωρώ ότι ο σιωνισμός σε τίποτα δεν υπολείπεται σε βαρβαρότητα του ελληνικού ή οποιουδήποτε άλλου εθνικισμού - ότι η ταύτιση των Εβραίων ή των Ισραηλινών συλλήβδην με τους σιωνιστές συνιστά αντιεβραϊκό στερεότυπο. 
Στο μόνο που θα συμφωνήσω μαζί τους είναι ότι οι σιωνιστές συνιστούν τη συντριπτική πλειοψηφία των Ισραηλινών. Τόσο πλειοψηφία, όσο πλειοψηφία συνιστούν και στην Ελλάδα οι «ελληναράδες».
Καλή ανάγνωση
 
Γιάννης Χρυσοβέργης 


Όποτε ο ισραηλινός στρατός καλεί τις εφεδρείες – οι οποίες αποτελούνται από πρώην στρατιώτες – υπάρχουν διαφωνούντες, αρνητές και άτομα που βγαίνουν αδικαιολογήτως απόντα μεταξύ των στρατιωτών που καλούνται στον πόλεμο. Τώρα που το Ισραήλ έχει στείλει στρατεύματα στη Γάζα και πάλι, και οι εφεδρείες καλούνται να υπηρετήσουν, δεκάδες αρνούνται να λάβουν μέρος.
Είμαστε πάνω από 50 Ισραηλινοί/ες που ήμασταν κάποτε στρατιώτες και τώρα διακηρύσσουμε την άρνησή μας να είμαστε μέρος των εφεδρειών. Είμαστε αντίθετοι στον Ισραηλινό Στρατό και το νόμο υποχρεωτικής στράτευσης. Εν μέρει, επειδή βρίζουμε την τωρινή στρατιωτική επιχείρηση. Αλλά οι περισσότεροι από τους υπογράφοντες πιο κάτω είναι γυναίκες και δεν θα πολεμούσαν στη μάχη. Για μας, ο στρατός είναι προβληματικός για λόγους πολύ ευρύτερους από την «Επιχείρηση Protective Edge» ή ακόμα και την κατοχή. Λυπούμαστε για τη στρατιωτικοποίηση του Ισραήλ και τις πολιτικές διακρίσεων του στρατού. Ένα παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο οι γυναίκες συχνά υποβιβάζονται σε χαμηλόβαθμες γραμματειακές θέσεις. Άλλο ένα είναι το σύστημα επιλογής που κάνει διακρίσεις ενάντια στους Μιζραχί (εβραίοι των οποίων οι οικογένειες κατάγονται από αραβικές χώρες) εμποδίζοντάς τους να εκπροσωπούνται δίκαια μέσα στις πιο διακεκριμένες μονάδες του στρατού. Στην ισραηλινή κοινωνία η μονάδα κάποιου και η θέση του καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επαγγελματική σταδιοδρομία στην μετέπειτα πολιτική ζωή.
Για μας, η τωρινή στρατιωτική επιχείρηση και ο τρόπος με τον οποίο η στρατιωτικοποίηση επηρεάζει την ισραηλινή κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Στο Ισραήλ, ο πόλεμος δεν είναι απλώς πολιτική με άλλα μέσα – αντικαθιστά την πολιτική. Το Ισραήλ δεν είναι πια ικανό να σκεφτεί μια λύση σε μια πολιτική σύγκρουση παρά μόνο με όρους σωματικής δύναμης∙ δεν είναι περίεργο που είναι επιρρεπές σε ατέρμονους κύκλους φονικής βίας. Και όταν ρίχνουν τα κανόνια, καμιά κριτική δεν μπορεί να ακουστεί.
Αυτή η έκκληση, για καιρό στα σκαριά, είναι ιδιαιτέρως επείγουσα εξαιτίας της κτηνώδους στρατιωτικής επιχείρησης που λαμβάνει τώρα χώρα στο όνομά μας. Και παρόλο που οι μάχιμοι στρατιώτες είναι γενικά εκείνοι που διεξάγουν το σημερινό πόλεμο, η δουλειά τους δεν θα ήταν δυνατή χωρίς πολλούς διοικητικούς ρόλους στους οποίους πολλοί/ες από εμάς υπηρετήσαμε. Έτσι εάν υπάρχει ένας λόγος να αντιταχθούμε στις πολεμικές επιχειρήσεις στη Γάζα, υπάρχει επίσης ένας λόγος να αρνηθούμε τον ισραηλινό στρατιωτικό μηχανισμό ως σύνολο. Αυτό είναι το μήνυμα αυτής της έκκλησης:
«Ήμασταν στρατιώτες σε ένα ευρύ φάσμα μονάδων και θέσεων στον ισραηλινό στρατό – ένα γεγονός για το οποίο έχουμε μετανιώσει, επειδή, κατά τη θητεία μας, ανακαλύψαμε ότι οι στρατιώτες που δρουν στα κατεχόμενα εδάφη δεν είναι οι μόνοι που εφαρμόζουν τους μηχανισμούς ελέγχου πάνω στις παλαιστινιακές ζωές. Στην πραγματικότητα,ολόκληρος ο στρατός εμπλέκεται. Γι’ αυτόν το λόγο, αρνούμαστε τώρα να συμμετάσχουμε στα εφεδρικά μας καθήκοντα και υποστηρίζουμε όλους όσους αρνούνται όταν καλούνται για θητεία.
Ο ισραηλινός στρατός, ένα θεμελιώδες κομμάτι των ζωών των Ισραηλινών, είναι επίσης η δύναμη που κυριαρχεί πάνω στους Παλαιστίνιους που ζουν στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967. Όσο υπάρχει σ’ αυτήν του την τωρινή δομή, ο λόγος και η νοοτροπία μας ελέγχουν: Διαιρούμε τον κόσμο σε καλό και κακό σύμφωνα με τις κατηγορίες που θέτει ο στρατός∙ ο στρατός λειτουργεί ως η κορυφαία αρχή για το ποιος έχει μεγαλύτερη αξία στην κοινωνία και ποιος μικρότερη – ποιος είναι πιο υπεύθυνος για την κατοχή, ποιος επιτρέπεται να εκφράζει την αντίστασή τους και ποιος όχι, και πώς επιτρέπεται να το κάνουν. Ο στρατός παίζει κεντρικό ρόλο σε κάθε σχέδιο δράσης και πρόταση που συζητιέται σε εθνική συζήτηση, κάτι που εξηγεί την απουσία οποιουδήποτε πραγματικού επιχειρήματος για μη-στρατιωτικές λύσεις στις συγκρούσεις που έχει εγκλωβιστεί το Ισραήλ με τους γείτονές του.
Οι Παλαιστίνιοι κάτοικοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας στερούνται τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ζουν κάτω από ένα διαφορετικό νομικό σύστημα από τους εβραίους γείτονές τους. Αυτό δεν είναι σφάλμα αποκλειστικά των στρατιωτών που επιχειρούν σε αυτά τα εδάφη. Αυτοί οι στρατιώτες δεν είναι, έτσι, οι μόνοι που υποχρεούνται να αρνηθούν. Πολλοί από εμάς υπηρετήσαμε σε υποστηρικτικούς ρόλους διαχείρισης και γραφειοκρατίας∙ εκεί ανακαλύψαμε πωςολόκληρος ο στρατός βοηθά στην άσκηση καταπίεσης στους Παλαιστίνιους.
Πολλοί στρατιώτες που υπηρετούν σε μη-μάχιμους ρόλους αρνούνται να αντισταθούν επειδή πιστεύουν ότι οι πράξεις τους, συχνά ρουτινιάρικες και κοινότυπες, απέχουν από τα βίαια αποτελέσματα αλλού. Και πράξεις που δεν είναι κοινότυπες – για παράδειγμα αποφάσεις για τη ζωή ή το θάνατο Παλαιστινίων γίνονται σε γραφεία πολλά χιλιόμετρα μακριά από τη Δυτική Όχθη – είναι απόρρητες, και έτσι είναι δύσκολο να υπάρξει δημόσια συζήτηση γι’ αυτές. Δυστυχώς, δεν αρνηθήκαμε πάντα να εκτελέσουμε τα καθήκοντα που μας ανέθεσαν, και με αυτόν τον τρόπο κι εμείς, επίσης, συμβάλλαμε στις βίαιες πράξεις του στρατού.
Κατά τη διάρκεια της θητείας μας στο στρατό, γίναμε μάρτυρες (ή συμμετείχαμε) στην συμπεριφορά διακρίσεων του στρατού: οι δομικές διακρίσεις εναντίον των γυναικών, που ξεκινούν με την αρχική επιλογή και ανάθεση ρόλων∙ η σεξουαλική παρενόχληση που είναι μια καθημερινή πραγματικότητα για κάποιες από εμάς∙ τα κέντρα απορρόφησης μεταναστών που εξαρτώνται από ένστολη στρατιωτική υποστήριξη. Κάποιοι από εμάς είδαν επίσης από πρώτο χέρι πως η γραφειοκρατία εσκεμμένα διοχετεύει φοιτητές τεχνικούς σε τεχνικές θέσεις, χωρίς να τους δίνει τη δυνατότητα να υπηρετήσουν σε άλλους ρόλους. Μας έθεσαν σε εκπαίδευση ανάμεσα σε ανθρώπους που έμοιαζαν και ακούγονταν όπως κι εμείς, παρά αναμιχθήκαμε και κοινωνικοποιηθήκαμε όπως ισχυρίζεται πως κάνει ο στρατός.
Ο στρατός προσπαθεί να παρουσιάσει τον εαυτό του ως ένα θεσμό που καθιστά δυνατή την κοινωνική κινητικότητα – ένα σκαλοπάτι για την ισραηλινή κοινωνία. Στην πραγματικότητα διαιωνίζει το διαχωρισμό. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι που προέρχονται από οικογένειες μεσαίων και υψηλών εισοδημάτων βρίσκονται σε μονάδες πληροφοριών που αποτελούν την ελίτ, και από εκεί συχνά φεύγουν για να δουλέψουν σε τεχνολογικές εταιρίες με υψηλούς μισθούς. Πιστεύουμε πως δεν είναι τυχαίο πως όταν στρατιώτες από τις μονάδες συντήρησης όπλων ή επιμελητείας λιποτακτούν ή φεύγουν από τον στρατό, συχνά οδηγούμενοι από την ανάγκη να υποστηρίξουν οικονομικά τις οικογένειές τους, αποκαλούνται «κοπανατζήδες». Ο στρατός καθιερώνει μια εικόνα του «καλού Ισραηλινού» που στην πραγματικότητα αντλεί την εξουσία του υποτάσσοντας άλλους. Η κεντρική θέση του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία, και αυτή η εξιδανικευμένη εικόνα που δημιουργεί, δουλεύουν από κοινού για να σβήσουν τις κουλτούρες και τους αγώνες των Μιζραχί, των Αιθιόπων, των Παλαιστινίων, των Ρώσων, των Δρούζων, των Υπερ-Ορθόδοξων, των Βεδουίνων, των γυναικών.
Όλοι μας συμμετείχαμε, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, σε αυτήν την ιδεολογία και λάβαμε μέρος στο παιχνίδι του «καλού Ισραηλινού» που υπηρετεί πιστά το στρατό. Σε μεγάλο βαθμό η θητεία μας πράγματι προώθησε τις θέσεις μας σε πανεπιστήμια και την αγορά εργασίας. Κάναμε διασυνδέσεις και επωφεληθήκαμε από τη ζεστή αγκαλιά της ισραηλινής συναίνεσης. Αλλά για τους παραπάνω λόγους, αυτά τα οφέλη δεν άξιζαν το κόστος.
Κατά το νόμο, κάποιοι/ες από εμάς είμαστε ακόμα καταγεγραμμένοι/ες ως μέρος των εφεδρικών δυνάμεων (άλλοι κατάφεραν να κερδίσουν απαλλαγές ή τους δόθηκαν όταν απολύθηκαν), και ο στρατός διατηρεί τα ονόματά μας και τις προσωπικές μας πληροφορίες, όπως και τη νομική δυνατότητα να μας διατάξει να «υπηρετήσουμε». Αλλά δε θα συμμετάσχουμε – με κανέναν τρόπο.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που οι άνθρωποι αρνούνται να υπηρετήσουν στον Ισραηλινό Στρατό. Έχουμε ακόμα και διαφορές στο υπόβαθρο και τα κίνητρα για τα οποία υπογράψαμε αυτήν την επιστολή. Παρόλα αυτά, απέναντι στις επιθέσεις σε εκείνους που αντιστέκονται στην υποχρεωτική στράτευση, υποστηρίζουμε τους αρνητές: τους τελειόφοιτους που έγραψαν μια επιστολή διακήρυξης άρνησης, τους υπερ-ορθόδοξους που διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο υποχρεωτικής στράτευσης, τους Δρούζους αρνητές, και όλους εκείνους που η συνείδηση, η προσωπική ή οικονομική κατάσταση δεν τους επιτρέπει να υπηρετήσουν. Υπό το πρόσχημα μιας συζήτησης περί ισότητας, αυτοί οι άνθρωποι αναγκάζονται να πληρώσουν το τίμημα. Όχι πια.»
 Ακολουθούν οι υπογραφές των 50 εφέδρων

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Να κάνουμε κάτι για τη Γάζα

Αυτές τις μέρες είμαστε μάρτυρες, για άλλη μια φορά, της επίθεσης του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας, που μέχρι τώρα έχει προκαλέσει εκατοντάδες θύματα. Μπορούμε άραγε ως πολίτες να κάνουμε κάτι για να σταματήσει το μακελειό; Ίσως ναι. Η οργάνωση Avaaz καλεί σε αποστολή email σε επιχειρήσεις με αίτημα να αποσύρουν τις επενδύσεις τους από τα κατεχόμενα. Ποιός ξέρει, οι απανταχού ιμπεριαλιστές δεν πολυκαταλαβαίνουν από ηθικές αξίες και ανθρώπινα δικαιώματα, όμως το οικονομικό μποϋκοτάζ μπορεί και να τους τσούξει. Παρακάτω ανεβάζω το κείμενο της Avaaz με το σύνδεσμο για την έκκληση διακοπής επενδύσεων. Άμα συμφωνούμε, ας μπούμε στο κόπο να προσυπογράψουμε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Καθώς ένα νέο κύμα βίας θερίζει την Παλαιστίνη και το Ισραήλ και μικρά παιδάκια σκοτώνονται, δεν θα ήταν αρκετό να ζητούσαμε απλά ανακωχή. Ήρθε η ώρα να αναλάβουμε καθοριστική, ειρηνική δράση που θα φέρει τέλος στον εφιάλτη δεκαετιών. 
Οι κυβερνήσεις μας έχουν αποτύχει παταγωδώς -- απ΄τη μια μιλούν για ειρήνη και περνούν ψηφίσματα στον ΟΗΕ, κι απ΄τη άλλη συνεχίζουν μαζί με μεγάλες εταιρίες να στηρίζουν, να εμπορεύονται και να επενδύουν στη βία. Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουμε την αρπαγή της παλαιστινιακής γης, την καθημερινή και μαζική καταπίεση αθώων Παλαιστίνιων οικογενειών, τις ρουκέτες της Χαμάς και το βομβαρδισμό της Γάζας είναι να κάνουμε το οικονομικό κόστος αυτής της σύγκρουσης τόσο υψηλό ώστε να μην τους συμφέρει πλέον να συνεχίσουν.
Είναι γνωστό πως αυτή η τακτική φέρνει αποτελέσματα -- όταν 17 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ζήτησαν να σταματήσουν οι επενδύσεις στις παράνομες αποικίες που έχουν χτίσει ισραηλινοί στα παλαιστινιακά εδάφη, σείστηκαν οι Βρυξέλες κι όταν απλοί πολίτες κατάφεραν να πείσουν ένα Ολλανδικό ταμείο συντάξεων, το PGGM, να αποσύρει τις επενδύσεις του, δημιουργήθηκε πολιτική θύελλα. 
Εκ πρώτης όψεως, ίσως να μη φαντάζει ως ο πιο άμεσος τρόπος για να σταματήσουμε τους σκοτωμούς, αλλά η ιστορία μας έχει δείξει πως όταν το οικονομικό κόστος της κατοχής μεγαλώνει, τότε ανοίγει ο δρόμος προς την ειρήνη. Κάνε κλικ για να ζητήσεις από 6 μεγάλες τράπεζες, συνταξιοδοτικά ταμεία κι εταιρίες να αποσύρουν τις επενδύσεις τους απ΄τα κατεχόμενα. Αν ο καθένας και καθεμιά από εμάς συμμετέχουμε στην έκκληση τώρα, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια πραγματικά παγκόσμια κατακραυγή που θα τους αναγκάσει να αποσύρουν τις επενδύσεις τους -- η οικονομία του Ισραήλ θα ταρακουνηθεί κι έτσι θα ανατρέψουμε τα όποια πολιτικά οφέλη επιδιώκονται μέσα απ’αυτή τη διαμάχη:


Μέσα σε πέντε εβδομάδες, τρεις ισραηλινοί έφηβοι δολοφονήθηκαν στη δυτική όχθη, ένα αγόρι απ΄την Παλαιστίνη πυρπολήθηκε ζωντανό, ένα παιδί Αμερικανικής υπηκοότητας ξυλοκοπήθηκε βάναυσα απ’την ισραηλινή αστυνομία και πάνω από 40 παιδιά της Γάζας έχουν σκοτωθεί από ισραηλινές εναέριες επιθέσεις. Δεν πρόκειται πλέον για το Παλαιστινιακό -- πρόκειται για έναν πόλεμο εναντίων αθώων παιδιών κι ο κόσμος έχει αρχίσει να αναπτύσσει ανοσία στις εικόνες παγκόμιας ντροπής. 
Τα διεθνή ΜΜΕ το παρουσιάζουν λες και είναι μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ίσες, αντιμαχόμενες πλευρές, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Σίγουρα οι επιθέσεις Παλαιστινίων εξτρεμιστών σε αθώους και αμάχους είναι καταδικαστέες και πρέπει να σταματήσουν, αλλά η ρίζα της διαμάχης βρίσκεται αλλού -- στο ξεκλήρισμα και την καταπίεση του Παλαιστινιακού λαού. Αυτή τη στιγμή, το Ισραήλ εισβάλει, καταπατά, χτίζει αποικίες, βομβαρδίζει και ελέγχει το νερό, το εμπόριο και τα σύνορα ενός νόμιμα ελεύθερου κράτους το οποίο έχει αναγνωριστεί απ’τα Ηνωμένα Έθνη. Το Ισραήλ έχει ουσιαστικά μετατρέψει τη Γάζα στη μεγαλύτερη, υπαίθρια φυλακή που υπήρξε ποτέ και την έχει περιφράξει. Τώρα που οι βόμβες πέφτουν βροχή, χιλιάδες οικογένειες είναι παγιδευμένες χωρίς καμία διέξοδο. 
Είμαστε μάρτυρες φρικτών εγκλημάτων πολέμου τα οποία δεν θα γίνονταν ανεκτά οπουδήποτε αλλού στον κόσμο -- γιατί επιτρέπουμε να συμβαίνουν στην Παλαιστίνη; Πριν μισό αιώνα, το Ισραήλ και οι γειτονικές, αραβικές χώρες ήρθαν σε ρήξη κι έτσι το Ισραήλ κατέλαβε τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Η κατοχή εδάφους μετά από πολέμους είναι συχνό φαινόμενο. Αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε καμία στρατιωτική κατοχή να εξελίσσεται σε τυραννία δεκαετιών. Το μόνο που πετυχαίνει η διαιώνιση αυτής της κατάστασης είναι να πυροδοτεί και να επωφελεί εξτρεμιστές οι οποίοι τρομοκρατούν αθώους πολίτες. Και ποιος την πληρώνει στο τέλος; Η πλειοψηφία των απλών οικογενειών κι απ’τις δυο πλευρές που το μόνο που ζητούν είναι ελευθερία και ειρήνη. 
Το ξέρουμε πως για πολλούς το αίτημα μας προς τις εταιρίες για απόσυρση των επενδύσεών τους απ΄τα κατεχόμενα εδάφη της Παλαιστίνης ίσως ν’ακούγεται μεροληπτικό, ιδίως στην Ευρώπη και στην Αμερική -- αλλά δεν είναι. Πρόκειται για την πιο δραστική, ειρηνική τακτική που μπορεί να φέρει τέλος στον κύκλο βίας, να επιτύχει ασφάλεια για το Ισραήλ κι ελευθερία για την Παλαιστίνη. Η Παλαιστίνη από μόνη της φαντάζει σαν μυρμήγκι μπροστά στη δύναμη και τον πλούτο του Ισραήλ κι αφού το Ισραήλ αρνείται να δώσει τέλος στην παράνομη κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών, ο κόσμος όλος πρέπει να ξεσηκωθεί και να κάνει το κόστος της κατοχής αβάσταχτο. 
Το Ολλανδικό συνταξιοδοτικό ταμείο ABP, επενδύει σε ισραηλινές τράπεζες που χρηματοδοτούν την κατοχή της Παλαιστίνης. Τεράστιες τράπεζες όπως η Barclays επενδύουν σε προμηθευτές όπλων του Ισραήλ και σ’άλλες κατοχικές εταιρίες. Ο κολοσσός πληροφορικής Hewlett-Packard προμηθεύει εξελιγμένα συστήματα παρακολούθησης για τον έλεγχο των κινήσεων των Παλαιστινίων. Κι η Caterpillar παρέχει μπουλντόζες που χρησιμοποιούνται για την κατεδάφιση Παλαιστινιακών σπιτιών κι αγροκτημάτων. Αν όμως δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη κατακραυγή που υπήρξε ποτέ ζητώντας απ΄τις εταιρίες να αποσυρθούν απ΄την περιοχή, θα αποδείξουμε πως η ανθρωπότητα δεν είναι πια συμμέτοχη σ’αυτό το λουτρό αίματος. Ο λαός της Παλαιστίνης και οι προοδευτικοί ισραηλινοί καλούν τον κόσμο να στηρίξει αυτή τη διέξοδο. Ας τους δείξουμε τη συμπαράστασή μας:


Το κίνημά μας έχει αγωνιστεί για να φέρει ειρήνη, ελπίδα κι αλλαγή ακόμη και στις πιο σκληρές διαμάχες. Αυτό συχνά μας αναγκάζει να παίρνουμε δύσκολες θέσεις για ν’αντιμετωπίζουμε τη ρίζα των προβλημάτων. Εδώ και χρόνια το κίνημά μας ψάχνει για πολιτικές λύσεις σ’αυτόν τον εφιάλτη, αλλά με την αναδίπλωση αυτού του νέου κύκλου αίματος στη Γάζα, ήρθε η στιγμή να προσφύγουμε σε κυρώσεις και οικονομικές συνέπειες ώστε να βοηθήσουμε να τελειώσει ο εφιάλτης για τους ισραηλινούς και τους παλαιστινίους.

Με ελπίδα κι αποφασιστικότητα,
Alice, Fadi, Ben, Laila, Anna, Ricken, Jo, Nell, Mais κι ολόκληρη η ομάδα του Avaaz