ΠΟΙΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ;

Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε στο blog μιας σχολικής βιβλιοθήκης. Το προσυπογράφω ανεπιφύλακτα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ποιους νεκρούς;

Η Πέμπτη ήρθε. Και πλέον -δυστυχώς- εδραιώνεται η πεποίθησή που έχω κάτι χρόνια τώρα, ότι πάσχουμε σα λαός, είμαστε βαριά άρρωστοι, σωματικά και ψυχικά. Γιατί το λέω τώρα; Για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σημερινό: Δε μας απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε, το γεγονός των θανάτων.
Δε μ ενδιαφέρουν τα κατινίστικα κανάλια που χύνουν δάκρια εξίσου για τις 3 οικογένειες που θρηνούν, όσο έχυναν και για το διαζύγιο της Μενεγάκη. Ούτε κάποιοι υποκριτικοί πολιτικοί που κάνουν διάκριση ανάμεσα σε ζωές π.χ. ελλήνων ή ξένων.
Το θέμα είναι πως δεν απασχόλησε όπως και όσο θα έπρεπε τις πολιτικές δυνάμεις που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για το ΔΝΤ, για τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις μας, για τις εξωφρενικές αδικίες.
Με ενδιαφέρουν τα άτομα, μέσα από τον απλό κόσμο, που βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για τις αδικίες σε βάρος τους, αλλά που φώναζαν στους υπαλλήλους «Ας καείτε! Δεν έπρεπε να πάτε στη δουλειά!» Γιατί έγινε κι αυτό. Και κάτι δείχνει. Κάτι πολύ, μα πολύ νοσηρό.
Στην πορεία της 5/5 ήμουν. Το θεώρησα χρέος και ανάγκη μου. Έφυγα στο Σύνταγμα όταν άρχισα να μην αντέχω τα χημικά, χάνοντας την παρέα μου. Βρέθηκα στο Μοναστηράκι κι έκατσα να ξεκουραστώ. Είδα τυχαία μια παλιά μαθήτρια, αναστατωμένη, που μόλις είχε μάθει στο τηλέφωνο για τους νεκρούς.
Δεν πίστευα στ αυτιά μου. Σκέφτηκα ότι θα είχε γίνει κάτι όπως τότε με την Κανελλοπούλου και τον Κουμή το 80.
Όταν έμαθα ότι ξεκίνησε από μολότωφ ταράχτηκα πιο πολύ. Γιατί; Πρώτον γιατί το φοβόμουν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κι αυτό. Δεύτερον, γιατί άλλο είναι να προκαλεί το θάνατο ένας φορέας εξουσίας και άλλο κάποιος νεαρός κάφρος που θεωρεί τον εαυτό του επαναστάτη κι ας είναι τυφλός και βλαμμένος. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στο ενδεχόμενο συνειδητής προβοκάτσιας στη συγκεκριμένη περίπτωση. Κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο. Αν κάποιος είναι στις υπηρεσίες της αστυνομίας π.χ. και δρα εσκεμμένα για να παραπλανήσει, λες δουλεύει για τον αντίπαλο... Για το σύστημα εξουσίας. Αν όμως όντως πιστεύει ότι κάνει εξέγερση και ακολουθεί τη συνείδηση του, τότε έχουμε πρόβλημα. Μεγάλο. Ακόμα κι ο χουλιγκάνος που δεν ξέρει τίποτα άλλο εκτός από την ομάδα, είναι μικρότερο πρόβλημα.
Τόσα χρόνια, καμιά 25αριά, έχουμε τα ίδια στις πορείες διαμαρτυρίας ή στις επετείους του πολυτεχνείου. Τις ομάδες των σκέτων κάφρων (έτσι τις θεωρώ πλέον, μετά από προσωπικές εμπειρίες και σκέψεις). Που θεωρούν τους εαυτούς τους μοναδικούς επαναστάτες στη γη, που έχουν γραμμένο τον υπόλοιπο κόσμο. Και είμαστε και σε αυτό το χρόνιο φαινόμενο «πρωταθλητές». Δεν υπάρχει αντίστοιχο, σε τέτοια διάρκεια και ένταση, αλλού, στους βλάκες και ξενέρωτους ξένους…

Μήπως όμως και άλλοι χώροι δεν κάνουν το ίδιο, σε άλλο επίπεδο; Και τόσοι έλληνες, αντίστοιχα, σε ατομικό επίπεδο; Είναι αυτό ένα φαινόμενο μικρής σημασίας; Με ποιες μονάδες, με ποια πρόσωπα, με ποιες ομάδες θα συμπλεύσεις για ένα κοινό σκοπό; Με ποιους θα συμπορευτείς;
Η κατάσταση θα επιδεινωθεί, ίσως να χουμε κι άλλα θύματα.
Οι ευθύνες για όλα αυτά;
Είναι αυτονόητο για μένα ότι οι μεγάλες και ουσιαστικές ευθύνες, βρίσκονται στους ανάλγητους κύκλους της δύναμης και της εξουσίας, που αναπαράγουν την τεράστια κοινωνική αδικία η οποία με τη σειρά της είναι η πηγή των προβλημάτων, των συγκρούσεων.
Την Τετάρτη, μετά τις 7 περίπου, μάθαμε επιπλέον για την έλλειψη μέτρων πυρασφάλειας, τους εκβιασμούς, τη δήλωση του υπαλλήλου της Μαρφίν, κλπ. Αυτά από το ίντερνετ βέβαια και από το ραδιόφωνο. Δε μιλάμε για τηλεόραση. Να κι άλλες συγκεκριμένες ευθύνες λοιπόν.
Θεωρώ όμως σοβαρότατο πρόβλημα και την άρνηση ευθυνών, έστω και πολύ μικρότερων, από τους χώρους που εναντιώνονται.
Πότε έκατσε ποτέ ο χώρος της αμφισβήτησης, -και μ αυτόν εννοώ από κόμματα και ομάδες της αριστεράς όλης, μέχρι αυτόνομους, αντιεξουσιαστές, αναρχικούς-,
πότε έκατσε να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με το πρόβλημα αυτό; Να το δει σαν πρόβλημα και να ψάξει για λύσεις; Να ασχοληθεί με το πώς το βλέπει ο ανένταχτος κόσμος ή ο απλός κόσμος που δεν ξέρει πολλά; Να προτείνει –πέρα απ τις περιφρουρήσεις και τους αφορισμούς- μια κοινή στάση, ένα μέτωπο, για να είχαν πιθανόν αποφευχθεί πράγματα τραγικά σαν τα χτεσινά; Θα μου πεις εδώ δε συμφωνούν για το αν ο ουρανός είναι μπλε, τυρκουάζ ή γαλάζιος ή για το πότε ακριβώς θα μας πέσει στο κεφάλι… Με νεκρούς θ ασχολιόμαστε;