Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Αντίλογος

Απογοήτευση και απελπισία υπάρχει όντως σε πολλούς. Όπως επίσης υπάρχει και η αίσθηση του ότι δε διακρίνεται φως στο τούνελ. Προχτές βρέθηκα στην κηδεία ενός νέου ανθρώπου και αξιόλογου ερευνητή, που έθεσε τέρμα στη ζωή του, όντας υπό το βάρος τέτοιων οδυνηρών σκέψεων και συναισθημάτων. Ωστόσο, οι νησίδες δημιουργικότητας δε λείπουν, έστω και αν συχνά περνούν απαρατήρητες μέσα στην παραζάλη. Για τουλόγου το αληθές, αναρτώ ένα ενδιαφέρον αρθράκι που είδα σήμερα στην ιστοσελίδα του "Βήματος".

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πέρα από τους Ελληναράδες
 
Κι όμως στην Ελλάδα της κρίσης κάποιοι δικοί μας δημιουργούν πραγματικά, κερδίζοντας περίζηλη θέση στις διεθνείς αγορές.
Τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας αναπτύσσεται ένας εξειδικευμένος και απόλυτα εξωστρεφής κλάδος, που διαμόρφωσε συγκριτικό πλεονέκτημα από την υπερταχεία ανάπτυξη της κινητής τηλεφωνίας.
Πρόκειται για νεανικές ελληνικές εταιρίες εφαρμογών κινητής τηλεφωνίας, οι οποίες αυξάνονται με ταχύτητα και ήδη ορισμένες από αυτές πρωταγωνιστούν στις διεθνείς αγορές, αντλούν κεφάλαια από δύσκολα χρηματιστήρια και είναι έτοιμες να εισβάλουν ακόμη και στη Σίλικον Βάλεϊ, στο ισχυρότερο τεχνολογικό πάρκο του κόσμου.
Το 2012 θεωρείται διεθνώς χρονιά αναπτυξιακής έκρηξης του κλάδου των εφαρμογών κινητής τηλεφωνίας και όπως λένε οι ειδικοί οι νέοι Έλληνες ηλεκτρολόγοι - μηχανικοί έχουν ιδέες και ικανότητες που συχνά ξεπερνούν τα αμερικανικά στάνταρ.
Πράγμα που σημαίνει ότι πέρα από τους άμυαλους εσωστρεφείς ελληναράδες που ονειρεύονται ξερονήσια, κρεμάλες και ξυλοδαρμούς, η χώρα διαθέτει δυναμικό σπουδαίο, ικανό να ξεπεράσει τα σύνορα της μικρής πικρής πατρίδας και να διαπρέψει στον σύγχρονο κόσμο. Με τη διαφορά ότι το πλήθος των πολιτευομένων περί άλλων τυρβάζει...

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! (;)


Πεθαίνουν οι λαοί, οι χώρες;
Και βέβαια πεθαίνουν… Κάποια στιγμή τέλους έρχεται για το κάθε τι, αργά ή γρήγορα. Είναι νόμος της φύσης, ζωή και θάνατος…
Μέχρι τώρα, δύο από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες μας και πνευματικούς μας ταγούς έχω ακούσει να λένε – μελαγχολικά – ότι η Ελλάδα πεθαίνει: Τον Μ. Χατζηδάκη και τον Θ. Αγγελόπουλο. Κι οι δύο μας έχουν αφήσει χρόνους.

Λένε ότι οι μεγάλοι καλλιτέχνες έχουν μια ιδιαίτερη ευαισθησία που ξεπερνά την ευαισθησία των άλλων ανθρώπων. Ότι μπορούν και «οσμίζονται» το μέλλον, αυτά που έρχονται… Εξ άλλου αυτοί δεν ασχολούνται με τη διαχείριση του παρόντος, κάτι που περιορίζει το βλέμμα στο σήμερα, άντε και στο αύριο, όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τους άλλους τεχνικούς της εξουσίας. Η ματιά τους πηγαίνει πιο πέρα ελεύθερα και φυσικά δεν αγρεύουν ψήφους, ούτε και χιλιάρικα, για να μας κρύψουν τα δυσάρεστα…

Βέβαια θα μπορούσαμε να πούμε: Υπερβολές… Υπερβολές βγαλμένες από ψυχές ποιητικές, που έχουν μάθει να μιλάνε με πολύ συναίσθημα και λιγότερο ψυχρή σκέψη. Που μεγαλοποιούν και τραγικοποιούν αυτά που συλλαμβάνουν οι ευαίσθητες αντένες της καλλιεργημένης φύσης τους.
Πώς μπορεί να πεθάνει ένας λαός, ένα έθνος, μια ολόκληρη χώρα; Και ακόμα περισσότερο, πώς μπορεί να εξαφανιστεί ένας λαός σαν τον Ελληνικό, οι άνθρωποι του οποίου τον ελληνισμό τον κουβαλούν ακόμα και στο σχήμα των ποδιών τους (greek toe) μέχρι σήμερα; …

Κι όμως… Να που φτάσαμε και σ’ αυτό το σημείο να κάνουμε κι εμείς, οι κοινοί θνητοί, τέτοιες μαύρες, στενόχωρες σκέψεις!.. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση κι η φτώχεια που φέρνει. Δεν είναι τα σημάδια του θυμού, της οργής και του παραλογισμού που μοιραία επικρατούν. Τέτοιες εποχές έχει ζήσει κι άλλες φορές η χώρα μας, στο παρελθόν. Και δεν πέθανε, άντεξε, είχε μέσα της ζωή.
Αλλά να, αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει στη σημερινή κρίση. Δεν υπάρχει ζωντάνια, δεν υπάρχει δύναμη. Κι αυτό το φαινόμενο, της αυτοκτονίας, που έχει αρχίσει να φουντώνει για μένα είναι άκρως ενδεικτικό της επικίνδυνης κατάστασης στην οποία έχoυμε περιέλθει σαν χώρα.
Πολλοί φοβούνται το χάος, την ακυβερνησία, τις ταραχές, την ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια που έρχεται. Ψιλοπράγματα για την ιστορία, όλα αυτά…
Εγώ πάλι φοβάμαι την παραίτηση, τη σήψη, τη διάλυση.
Δεν με απασχολούν οι πολιτικές ή ακόμα και οι ιδεολογικές αψιμαχίες, που μπορεί να καταλήξουν ακόμα και σε πιο δυσάρεστες καταστάσεις, που οι γενιές μας δε ζήσανε αυτά τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια. Άσχημα πράγματα, αλλά όχι και προς θάνατο.
Το στέρεμα φοβάμαι… Το κενό βλέμμα…

Μπορεί απλά να χάνω κι εγώ την ψυχρή λογική μου, να με κυριεύει το συναίσθημα.
Μακάρι.
Εξ άλλου, το έχει πει κι ο Υμνητής:
“Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά!..”
Κ.Λ.  

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Ο ΤΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ

Δυο μόλις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, τόσο οι μηχανισμοί του πολιτικού συστήματος όσο και οι μηχανισμοί εξουσίας παρακολουθούν με εμφανή αγωνία το εκλογικό σώμα να έχει στρέψει την πλάτη του στα πάλαι ποτέ καραταιά κόμματα. 
Κι ενώ ΜΜΕ, εταιρείες δημοσκοπήσεων και λοιποί μηχανισμοί χειραγώγησης της κοινής γνώμης έχουν καταργήσει κάθε πρόσχημα, οι μέχρι χθες κομπάρσοι του πολιτικού σκηνικού, τα κόμματα της Αριστεράς, αντιμετωπίζουν τα υψηλά δημοσκοπικά τους ποσοστά με έκδηλη αμηχανία, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να εξελιχθεί σε κρίση πανικού.

Οι τελευταίες δημοσιεύσιμες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν, για πολλοστή φορά, αυτό που είναι οφθαλμοφανές: τη δυσπιστία και την απέχθεια ενός ολοένα αυξανόμενου τμήματος της κοινωνίας προς το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα που το συνθέτουν. 
Από τους πολίτες που δέχονται να απαντήσουν σε δημοσκοπήσεις, οι οποίοι είναι κατά πολύ λιγότεροι από ό,τι συνήθως, ενά μεγάλο ποσοστό - κυμαινόμενο μεταξύ 41% και 43% - δηλώνει ότι θα ψηφίσει με κύριο κριτήριο «την τιμωρία των υπεύθυνων της κατάστασης». 
Οι «περισπούδαστες» αναλύσεις των ΜΜΕ και οι σπαραξικάρδιες κραυγές του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Ντόρας Μπακογιάννη για τον «κίνδυνο της ακυβερνησίας» τους αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Με δεδομένο ότι στην επόμενη Βουλή ενδέχεται να εκπροσωπούνται ακόμα και δέκα (10) κόμματα, τα πάλαι ποτέ «μεγάλα κόμματα» είναι αμφίβολο αν θα πετύχουν το πολυπόθητο 40% που θα τους επιτρέπει να αθροίσουν μαζί περισσότερες από 150 έδρες.
Οι προσπάθειες των εταιρειών δημοσκοπήσεων να φουσκώσουν στα όρια του στατιστικού λάθους τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και να συμπιέσουν, επίσης στα όρια του στατιστικού λάθους, προς τα κάτω τα ποσοστά των άλλων κομμάτων είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν.
Ήδη, η «επιχείρηση σκούπα» σε βάρος των μεταναστών που περιφέρονται στο κέντρο της Αθήνας ουδέν απέδωσε. Εκτός βεβαίως από το ότι παρέσχε πρόσθετη πολιτική και ηθική νομιμοποίηση στους νεοναζί της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Η δε προεκλογική προφυλάκιση του Άκη Τσοχατζόπουλου - όσο επιβεβλημέμη κι αν ήταν λόγω της σοβαρότητας των πράξεων για τις οποίες καλείται να λογοδοτήσει - θεωρήθηκε ως απόπειρα των λαμογιών να πάρουν συχωροχάρτι «αποτελειώνοντας έναν τελειωμένο», όπως εύστοχα παρατήρησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης.
Απέναντι σε αυτό το σκηνικό απόρριψης, αδιαφορίας κι εκδηλούμενης παντοιοτρόπως απέχθειας οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος έχουν καταληφθεί από κρίση πανικού.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθεί η πρόσφατη συνέντευξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στο MEGA στην οποία απαξιώνει πλήρως την προεκλογική και μετεκλογική πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, απαντώντας ταυτόχρονα, στην ερώτηση που δεν του έγινε, ότι αυτός «ήταν Υπουργός Άμυνας και δεν είχε λόγο στην οικονομική πολιτική».
Μόνο ως κρίση πανικού μπορεί να εκληφθούν οι παραλαρηματικές ομιλίες του Αντώνη Σαμαρά,, ο οποίος συμπεριφέρεται σα να μην έχει δεσμευτέ εγγράφως ότι θα τηρήσει μέχρι κεραίας τη δανειακή σύμβαση που ψηφίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου από τη Βουλή.
Μόνο ως κρίση πανικού μπορούν να εκληφθούν οι κραυγές της Ντόρας Μπακογιάννη για τις «συμφορές που μας περιμένουν» επειδή δεξιά κι αριστερά αντιμνημονιακά κόμματα θα έχουν «120 έδρες στη Βουλή».
Απέναντι σε αυτή την κρίση πανικού η αμηχανία των κομμάτων της Αριστεράς είναι έκδηλη. Αντί να ανοίξουν μεταξύ τους έναν εφ' όλης της ύλης πολιτικό διάλογο προκειμένου να αναδείξουν τα σημεία συμφωνίας και, ανεξαρτήτως εκλογικών τεκταινομένων, να βάλουν τις βάσεις για μια εναλλακτική πολιτική πρόταση, προβάλλουν τις, κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες, αντιθέσεις τους, αποστερώντας από την κοινωνία το δικαίωμα της ελπίδας.
Ακόμα και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τα υπόλοιπα κόμματα για διάλογο και συνεργασία εμπεριέχουν έντονη την υποψία της απόπειρας επικοινωνιακής εκμετάλλευσης αυτής ακριβώς της δίψας της κοινωνίας για εναλλακτική πολιτική πρόταση, καθώς είναι γενικόλογες, δε συνοδεύονται από μια πρόσκληση διαλόγου με συγκεκριμένη ατζέντα και, κυρίως, συνδυάστηκαν με μια χωρίς περιεχόμενο πρόταση, για υποστήριξη κοινών υποψηφίων στις μονοεδχρικές περιφέρειες.
Οι εκλογές αυτές δεν είναι κρίσιμες μονάχα για το πολιτικό σύστημα. σε αυτές κρίνεται και η ικανότητα όσων το στηλίτευαν μέχρι τώρα, να αναδείξουν μια αναλυτική πολιτική πρόταση. 
Είναι οι μόνοι που νομιμοποιούνται να διαχειριστούν την ακραία κρίση στην οποία βυθίζεται η ελληνική κοινωνία. Γι αυτό και είναι υποχρεωμένοι να αφήσουν κατά μέρος τις άγονες πολιτικές αντιπαραθέσεις και να ασχοληθούν, χθες, με μια σύνθεση απόψεων για άμεσες πρακτικές κινήσεις, που θα επιτρέψουν στην κοινωνία να ξανασταθεί στα πόδια της. 
Είναι η μια και μοναδική τους ευκαιρία να γίνουν από κομπάρσοι πρωταγωνιστές. Και, δυστυχώς, όλα δείχνουν πως κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να την κλωτσήσουν.


Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Παρεμβάσεις για “ήπια προσαρμογή” σε ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους ρυθμιστικούς μηχανισμούς.

Το άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς Κώστα Χλωμούδη που ακολουθεί, το αναδημοσιεύω από το e-flou
Πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί με προσοχή.

Γιάννης Χρυσοβέργης

  Δύσκολα, σε μια τέτοια προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα, να υπάρξει η πιθανότητα αποδοχής της λύσης του προβλήματος (σου) και με παρεμβάσεις από (και για) «έξω».
Προφανώς, οι αιτίες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό, έχουν ρίζες στην παθογένεια της λειτουργίας της οικονομίας μας. Θα είναι όμως μεγάλο λάθος να αγνοηθεί η καταλυτική επίδραση των φαινομένων της παγκοσμιοποίησης στην αδύναμη, ως προς τη θεσμική της συγκρότηση, παραγωγική βάση της χώρας.
Υποστηρίζουμε δηλαδή ότι οι αιτίες της κρίσης, αφορούν, τόσο τις διεθνείς εξελίξεις, με αιχμή την έλλειψη διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης, όσο και τις αποφάσεις που πάρθηκαν στο εσωτερικό της χώρας, στη μεταπολίτευση. Όποιος δεν τα εξετάσει και τα δύο στη διαλεκτική τους σχέση, απλώς κάνει λάθος και η ανιστόρητη προσέγγισή του δεν θα βοηθήσει στην αναζήτηση λύσεων.
Το οικονομικό σύστημα στη χώρα μας, λειτουργώντας με ένα υπεργιγαντισμό του κράτους και με μια αγορά χωρίς ρυθμίσεις, δημιούργησε συνολικά πολλά προβλήματα στην οικονομία, όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι άραγε ρεαλιστικό να φανταζόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε κάποια προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας, χωρίς παράλληλη εξέλιξη στους κανόνες διακυβέρνησης της παγοσμιοποίησης;
Είναι αλήθεια πως μέχρι την έναρξη της κρίσης του 2008, σε όλο τον δυτικό κόσμο, όπως και στην Ελλάδα, σε σχέση με την πραγματική οικονομία, είχαμε πρωτοφανή ρευστότητα, που όμως δεν κατευθύνθηκε σε μακροπρόθεσμες επενδύσεις (γράφαμε για την Ελλάδα από το 2007 στην Μεταρρύθμιση http://www.metarithmisi.gr/archivesMeta/journal/readAuthors.asp?authorID=22&page=2&textID=627 ). Προτιμήθηκε η χρηματιστηριακή κερδοσκοπία. Και όπως μπορεί να σας διαβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε τραπεζίτης, οι οικονομικές πολιτικές ήταν και είναι ανίσχυρες να επηρεάσουν τη συμπεριφορά αυτής της ρευστότητας.
Αυτή η δυσλειτουργία, που ως προς τα αίτιά της είναι μάλλον πολιτιστική, ως προς τα αποτελέσματά της δε, διαρθρωτική, έχει ολέθριες επιπτώσεις. Σήμερα γνωρίζουμε πως αυτό το μοντέλο λειτουργίας έσκασε με κρότο και τελειώνει, χωρίς να γνωρίζουμε τι θα το αντικαταστήσει. Η υπεράσπιση αυτών που παράγουν ενάντια σε όσους κερδοσκοπούν, φαίνεται να είναι το νέο ζητούμενο. Η νέα πάλη των τάξεων;
Θυμόμαστε ότι μεταξύ 1945 έως και το 1990 ο κόσμος γνώρισε τις χρεοκοπίες των εθνικών οικονομιών, χωρίς να οδηγούν σε παγκόσμιες κρίσεις. Αυτή ήταν επιτυχία του ρυθμισμένου καπιταλισμού για να ξεπερνά τις κρίσεις του.
Από τότε όμως και μετά, η χρηματοοικονομική σφαίρα διογκώθηκε υπερβολικά. Τόσο όσο να ήταν και να είναι αδύνατον να εποπτευθεί. Οι θεσμοί αγοράς και διοίκησης αποδείχθηκαν ότι ήταν ανεπαρκέστατοι, ουσιαστικά δεν λειτούργησαν αποτελεσματικά, ιδιαίτερα στους τομείς της εποπτείας της λειτουργίας του δημοσιονομικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος, αντίστοιχα. Αποτέλεσμα, η ανεύθυνη και παθητική (εν πολλοίς ωφελιμιστική) δράση μικρών ομάδων, παγκόσμιων παικτών χρηματιστηριακών προϊόντων .
Τότε ήταν που η παγκόσμια οικονομία άρχισε να βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με χρηματοοικονομικές κρίσεις μεγάλου βεληνεκούς, που οι επιπτώσεις ξεπερνούσαν τα εθνικά σύνορα:
• κρίση της λατινικής Αμερικής στα τέλη της δεκαετίας του1980, που έπληξε ολόκληρη την ήπειρο,
• ασιατική χρηματιστηριακή κρίση της δεκαετίας του 1990 με τρομερές επιπτώσεις, έστω κι αν περιορίστηκαν σε μια ντουζίνα χώρες,
• κρίση του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το 1992,
• σκάσιμο της «φούσκας» της νέας οικονομίας το 2000,
• το ντόμινο της κρίσης στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ το 2007 και
• η τελευταία, αυτή της δημοσιονομικής αστάθειας και κρίσης χρέους χωρών της Ευρώπης, με προεξάρχουσα αυτήν της Ελλάδας.
Κατά τη διάρκεια κάποιων από αυτές τις κρίσεις, χάθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στην κάθε μια, ποσά απολύτως ανάλογα με εκείνα που χάθηκαν στο χρηματιστηριακό κραχ του 1929.
Όλες αυτές οι κρίσεις, σε αντίθεση με την τελευταία, ήταν σύντομες χρονικά, λιγότερο βίαιες, λιγότερο θεαματικές ίσως, όχι όμως λιγότερο τρομακτικές από όσα γνωρίσαμε στο παρελθόν, έστω κι αν η εξατομίκευση των αγορών τις κατέστησε πολύ λιγότερο επώδυνες.
Για την αντιμετώπιση φαινομένων που προκάλεσαν τις προηγούμενες κρίσεις , ο δυτικός κόσμος είχε αξιοποιήσει τρεις μηχανισμούς ρύθμισης, δανεισμένους από τρεις ιστορικές φυσιογνωμίες: το λόρδο Μπέβεριτζ, το λόρδο Μέιναρντ Κέινς και τον Χένρι Φορντ.
Ο Μπέβεριτζ είναι ο Άγγλος που εμπνεύστηκε την κοινωνική ασφάλιση, αλλά που κυρίως θεωρητικοποίησε το γεγονός πως η κοινωνική προστασία δεν εξανθρωπίζει απλώς το σύστημα, αλλά επιπλέον το σταθεροποιεί, καθώς αποτρέπει την πτώση της κατανάλωσης -που εξαρτάται σχεδόν κατά το 1/3 από την αγοραστική δύναμη.
Δεύτερος ρυθμιστής: ο Κέινς. Έστειλε το εξής μήνυμα στους πολιτικούς ηγέτες: «Αντί να χρησιμοποιείτε τη νομισματική πολιτική ως μέσο εσωτερικής ρύθμισης, χρησιμοποιήστε την για να μειώνετε και να αποφεύγετε τις αναστατώσεις που έρχονται από το εξωτερικό, όπου οι δημοκρατικές χώρες ανταγωνίζονται.» Αυτό το πράγμα δούλεψε. Έχουμε την πειραματική απόδειξη πως δούλεψε στ’ αλήθεια, επί τριάντα χρόνια.
Ο τρίτος ρυθμιστής, ο βιομήχανος Χένρι Φορντ, είναι Αμερικανός. Όπως έλεγε: «Καλοπληρώνω τους εργάτες μου, για να αγοράζουν τα αυτοκίνητά μου». Χάρη στο «νιου ντιλ», χάρη στα μεγάλα έργα του Ρούσβελτ, αυτή η πολιτική των καλών αμοιβών και της μισθολογικής εξασφάλισης, βοήθησε την αμερικανική οικονομία να απογειωθεί πολύ γρήγορα μετά την κρίση του 1929.
Δυστυχώς, αυτές οι ρυθμίσεις αδυνατούν σήμερα να αντιμετωπίσουν την περίπτωση της παρούσας οικονομικής κρίσης σε ευρωπαϊκές χώρες (η περίπτωση της Ελλάδας). Γι’ αυτό απαιτείται, με τη συμμετοχή της χώρας μας, η διαμόρφωση των συσχετισμών σε παγκόσμιους ρυθμιστικούς μηχανισμούς για τη διαχείριση αυτής της κρίσης με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ), είναι ένας μηχανισμός που δεν δουλεύει πια, αφού δεν είναι σε θέση να προλαμβάνει ή να καταπραΰνει τις κρίσεις. Διαθέτει μολοταύτα την πληροφόρηση: βρίσκεται σε ένα κέντρο ικανό να πραγματοποιεί διαγνώσεις και να επεξεργάζεται προτάσεις.
Ίσως έχει έρθει η ώρα να προσπαθήσουν οι παγκόσμιοι παίκτες (κυβερνητικοί οργανισμοί εθνικοί και διεθνικοί, εργατικές ενώσεις και διεθνείς οργανώσεις, εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), εταιρείες κ.λπ.), να αναπτύξουν μια πολιτική διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης, δια μέσω ρυθμίσεων, που να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που δημιουργεί η παγκοσμιοποίηση.
Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, λειτουργώντας χωρίς ρυθμίσεις, δημιούργησε πολλά προβλήματα, είτε σε τοπικό, είτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Ζητήματα όπως το περιβάλλον, η ασφάλεια των πολιτών, η ανισότητα στη διανομή του πλούτου και η αύξηση της φτώχειας και άλλα, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο από τις δυνάμεις της αγοράς.
Επομένως, δεν είναι πολύ ρεαλιστικό να φανταζόμαστε ότι μπορούμε να έχουμε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία χωρίς μια παράλληλη εξέλιξη, με κανόνες, της διακυβέρνησης της παγκοσμιοποίησης.
Βρισκόμαστε λοιπόν στη φάση της ανάγκης για αντιμετώπιση των αρνητικών επιδράσεων της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης στη λειτουργία της οικονομίας. Να ορίσουμε τη φάση αυτή ως Μετα- Παγκοσμιοποίηση για την οικονομία.
Όταν μιλάμε για πολιτική διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, αναφερόμαστε στο να αποκτήσει η Πολιτική τη δυνατότητα να επηρεάζει τις ροές της παγκοσμιοποίησης προς όφελος της κοινής ανάπτυξης, με προστασία του περιβάλλοντος, με αντιμετώπιση της φτώχειας, ιδιαιτέρως στον τρίτο λεγόμενο κόσμο και με βελτίωση των συνθηκών ζωής.
Οι ΗΠΑ κάνουν αψιμαχίες με την Κίνα στη λήψη μέτρων προστατευτισμού και ταυτόχρονα, έχουν ετοιμάσει σε επίπεδο επιτροπών, όλες τις απαραίτητες ρυθμίσεις για το πέρασμα στη νέα εποχή της αναθεώρησης της παγκοσμιοποίησης.
Οι προοδευτικές δυνάμεις σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πεδίο, δεν μπορούν παρά, να εργασθούν για την επαναρρύθμιση των όρων της παγκοσμιοποίησης. Η κρίση αναζωπυρώνεται στην Ευρωζώνη, το επίκεντρό της μετατοπίζεται τώρα στην Ισπανία, καιρός για ευρωπαϊκή στροφή! Το «ελληνικό ζήτημα» μπορεί να επανατοποθετηθεί! Το αναπτυξιακό ευρωομόλογο μπορεί να διεκδικηθεί για να βγει! Το «επίσημο» χρέος της Ελλάδας στους εταίρους, μπορεί να επανεκτιμηθεί και, ναι, γιατί όχι, να «κουρευτεί» περαιτέρω! Η ρευστότητα στην πραγματική οικονομία της Ελλάδας, θα ωφελήσει το σύνολο της Ευρώπης, αν αποκατασταθεί! Η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας μπορεί και πρέπει να συμφωνηθεί με τους εταίρους μας, να επιμηκυνθεί! Το ευρωπαϊκό πακέτο για την ανεργία των νέων, το δίχτυ προστασίας, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, τα μεγάλα έργα… να πεισθούν οι Ευρωπαίοι πως έχουν λόγους, επιτέλους, να υλοποιηθούν και να ξεμπλοκαριστούν!
Χρειάζεται, από τη μια, η ενίσχυση της ενεργούς ζήτησης μέσω κρατικών δαπανών στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ό,τι μας αφορά ) και από την άλλη, η επίδραση σε πολιτικές για τη διακυβέρνηση της παγκοσμιοποίησης, σε παγκόσμιο πεδίο. Αυτός είναι ο προοδευτικός δρόμος των νέων ρυθμίσεων των διεθνών σχέσεων. Ο άλλος δρόμος, είναι αυτός που οδηγεί στη διεθνή ένταση και στον παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο.
Οι προοδευτικές δυνάμεις, όπου γης, δεν χρειάζεται να περιμένουν πότε θα κινηθούν τα πράγματα προς τα εκεί. Πρέπει να διεκδικήσουν μια άλλη πορεία στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα επίδικα θέματα και στη χώρα μας, με αφορμή τις εκλογές του Μαΐου.

ΟΛΑΝΤ 'Η ΟΛΑΝΤΡΕΟΥ;

Ο γάλλος Σοσιαλιστής ηγέτης Φρανσουά Ολάντ είναι ο μεγάλος νικητής του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών και, δεδομένων των αποτελεσμάτων των υπολοίπων υποψηφίων, φαβορί για την εκλογή στο δεύτερο γύρο που θα διεξαχθεί στις 6 Μαΐου.
Στις υποσχέσεις του σοσιαλιστή ηγέτη για αλλαγές στο Σύμφωνο Στασθερότητας έχουν εναποθέσει πολλές ελπίδες, μεγάλα τμήματα της ελληνικής μεσαίας αστικής τάξης, τα περισσότερα ελληνικά κόμματα και, κυρίως, η φιλοευρωπαϊκή αριστερή διανόηση.
Το ερώτημα είναι αν ο Φρανσουά Ολάντ, εφ' όσον εκλεγεί Πρόεδρος, θα τολμήσει να αψηφίσει τις «παντοδύναμες αγορές» επιμένοντας στις προεκλογικές του δεσμεύσεις ή θα αποδειχθεί ΟΛΑΝΤΡΕΟΥ.

Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Γιώργος Παπανδρέου έχουν αρκετά κοινά γνωρίσματα. Και οι δυο είναι καλά παιδιά, καλών οικογενειών με γαλλικά και πιάνο. Και οι δυο έχουν ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους σε αριστοκρατικές συνοικίες. Και οι δυο βάσισαν την προεκλογική τους εκστρατεία στην υπόσχεση μιας διαφορετικής πολιτικής διαχείρισης της οικονομίας, που θα έδινε προτεραιότητα στις ανάγκες των φτωχών.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, αφού εξελέγη κι αφού πέρασε ένα ολόκληρο εξάμηνο ολοφυρόμενος που το πραγματικό έλλειμμα της χώρας ήταν πολύ μεγαλύτερο αυτού που ψευδώς δήλωνε η κυβέρνηση Καραμανλή - κι ο ίδιος το γνώριζε ότι ψεύδονταν - και απειλώντας ότι θα διαπραγματευτεί με το πιστόλι επάνω στο τραπέζι, υπέγραψε μια δανειακή σύμβαση, απόρροια της οποίας ήταν να κλείσουν δεκάδες χιλιάδες μικρών επιχειρήσεων μέσα σε δυο χρόνια, να διπλασιαστεί ο αριθμός των ανέργων, 400.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να εργάζονται απλήρωτοι για πάνω από τέσσερις μήνες, και, από την απώλεια δημοσίων εσόδων που προκάλεσε η κατάρρευση της οικονομίας, οδήγησε τη χώρα σε μια ακόμα χειρότερη δεύτερη δανειακή σύμβαση.
Ο Φρανσουά Ολάντ εξ αρχής χαρακτήρισε το Σύμφωνο Σταθερόπτητας που επέβαλε το δίδυμο Μέρκελ - Σαρκοζύ στην Ευρώπη αντιαναπτυξιακό και δήλωσε ότι θα φροντίσει να αναθεωρηθεί. Στηη διαβεβαίωση αυτή έχουν - κακώς - επενδύσει υπερβολικές ελπίδες μεγάλα τμήματα της ελληνικής μεσαίας αστικής τάξης, τα περισσότερα ελληνικά κόμματα - με εξαίρεση το ΚΚΕ και τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κι ας είναι μόνο η ΔΗΜΑΡ που το διακηρύσσει ανοιχτά - και, φυσικά, η φιλοευρωπαϊκή αριστερή διανόηση (η οποία γενικώς τείνει περισσότερο στο να είναι αδιανόητη παρά διανόηση, αλλά αυτό είοναι άλλο θέμα).
Οι προσδοκίες αυτές είοναι υπερβολικές για πάρα πολλούς λόγους. Κατ' αρχή, η όποια αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας θα πάρει πολύ χρόνο, στη διάρκεια του οποίου χιλιάδες πολιτών στην Ελλάδα θα κατρακυλούν στη φτώχεια και την ανέχεια.
Κατά δεύτερον ο Φρανσουά Ολάντ, σε αυτή του την προσπάθεια, δεν πρόκειται να βρει ούτε μια κυβέρνηση σύμμαχο. Και μπορεί η Γαλλία να είναι μια χώρα με ιδιαίτερο ειδικό βάρος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν είναι όμως σε θέση από μόνη της να επιβάλει την άποψή της απέναντι στους 26 εταίρους της.
Ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει το Φρανσουά Ολάντ σε χωρίς όρους παραίτηση από τις προεκλογικές του υποσχέσεις είναι ο αντίχτυπος που θα έχει η όποια προσπάθειά του στα επιτόκια δανεισμού της Γαλλίας. 
Είναι επίσης πολύ πιθανό η αντίδραση να είναι τέτοια, που για να τον πάρουν στα σοβαρά, να πρέπει ο Φρανσουά Ολάντ να απειλήσει ότι θα τινάξει στον αέρα την Ευρωπαϊκή Ένωση (αν βεβαίως ως τότε δεν έχει πάψει να υφίσταται λόγω ανεξέλεγκτου φαλιμέντου της Ελλάδας ή λόγω έκρηξης της κρίσης χρέους της Ισπανίας). Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο να το πράξει, για λόγους που άπτονται τόσο της Ιστορίας του κόμματός του, όσο, κυρίως, της προσωπικής του Ιστορίας. 
Είναι καιρός να το καταλάβουμε. Το κατς δεν είναι άθλημα για καλά παιδιά από καλές οικογένειες, αλλά για αλήτες. Και οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται αυτή την εποχή σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν κοινά στοιχεία με το κατς, όχι με την ελληνορωμαϊκή πάλη και δεν υπόκεινται σε κανέναν κανόνα του «ευ αγωνίζεσθαι».
Βεβαίως η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα και, για να εκλεγεί και να κυβερνήσει ο Φρανσουά Ολάντ θα χρειαστεί και την υποστήριξη της Αριστεράς στο δεύτερο γύρο και στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν. Μιας Αριστεράς που σήμερα με το 11,1% του Ζαν-Λυκ Μελενσόν πέτυχε το ψηλότερο ποσοστό των τελευταίων τριάντα χρόνων (ασχέτως αν ήταν πολύ πιο κάτω από το 15% των δημοσκοπικών προβλέψεων) και η οποία, για να συμπράξει στις βουλευτικές εκλογές θα θέσει όρους.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι όποιες ευμενείς επιπτώσεις για την ελληνική κοινωνία από τις σημερινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία θ' αρήσουν να φανούν. Κι ως τότε είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε με τις δυνάμεις μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ

Η σημερινή επίθεση μιας οργανωμένης ομάδας μελών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στον Πέτρο Ευθυμίου σηματοδοτεί μια κλιμάκωση της πολιτικής βίας και τρομοκρατίας, που ανέκαθεν υπήρξε το μοναδικό επιχείρημα των νεοναζί.
Από την ικανότητα της κοινωνίας να αντιδράσει αποφασιστικά θα κριθεί το αν θα αποτραπεί η πολιτική επικράτηση των νεοναζί στο προσεχές μέλλον.

Η  επίθεση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ κατά του Πέτρου Ευθυμίου  στο Μαρούσι μόνο τυχαία δεν ήταν. Το νεοναζιστικό αυτό κόμμα, που μέσα σε ένα εξάμηνο όλο κι όλο δεκαπλασίασε τη δημοσκοπική του επιρροή, αισθάνεται πλέον ότι ήρθε η ώρα να επιβάλει στην πολιτική σκηνή την παρουσία του.
Η επίθεση στον Πέτρο Ευθυμίου δεν είναι βεβαίως η πρώτη στην οποία πρωτοστατούν οι νεοναζί. Εδώ και σχεδόν δυο χρόνια βουλευτές όλων των κομμάτων πέφτουν θύματα λεκτικής βίας, προπηλακισμών, ακόμα και ξυλοδαρμών σε κάθε δημόσιά τους εμφάνιση. 
Σε όλες αυτές τις επιθέσεις τα μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ήταν αφανώς παρόντα. Φρόντιζαν  να περνάνε όσο το δυνατόν απαρατήρητοι ώστε οι επιθέσεις αυτές να αποδίδονται στους «αγανακτισμένους» κατά προτίμηση, αλλά και στο ΣΥΡΙΖΑ και στους αναρχικούς. Το σημαντικό για τους νεοναζί ήταν η νομιμοποίηση της βίας και της τρομοκρατίας, ως μεθόδου πολιτικής έκφρασης. 
Επ' αυτού ο ΣΥΡΙΖΑ, φιλοδοξώντας να επωφεληθεί εκλογικά της οργής ενός βαθύτατα συντηρητικού και απολίτικου συνοθυλεύματος (έμποροι τουριστικών περιοχών που έδερναν τους εφοριακούς όταν πήγαιναν να κάνουν φορολογικό έλεγχο, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, καταπατητές δημόσιας γης στην Κερατέα κ.λ.π.) προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στους νεοναζί. Για τον ίδιο λόγο αρνήθηκε να καταδικάσει - όπως άλλωστε και το ΚΚΕ - τις επιθέσεις που γίνονταν σε βάρος βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ  κυρίως.
Κι αφού η βία σε βάρος βουλευτών έγινε μόδα, κι αφού, με τη βοήθεια των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, οι οργανωμένες επιθέσεις των συμμοριών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ κατά των μεταναστών του κέντρου της Αθήνας απόκτησαν ηθική νομιμοποίηση ήρθε η ώρα να επεκτείνουν τη δράση τους.
Στην επίθεση κατά του Πέτρου Ευθυμίου περιορίστηκαν, όχιο τυχαία, σε βρισιές και εκτοξεύσεις νερών και καφέδων. Ήθελαν, πριν γενικεύσουν τη στρατηγική της βίας και της τρομοκρατίας, να σφιγμομετρήσουν τις αντιδράσεις.
Κι έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι. Σε μια πλατεία με περισσότερους από χίλιους ανθρώπους παρόντες, ασχημονούσαν επί μισή και πλέον ώρα σε βάρος πενήντα ανθρώπων, χωρίς κανείς απολύτως να αντιδράσει.
Την επόμενη φορά μπορούν ανενόχλητοι να ξυλοκοπήσουν τους «αντεθνικώς σκεπτόμενους», να πυρπολήσουν τα εκλογικά τους κέντρα, να τους δολοφονήσουν. Και θα το κάνουν αν, αυτή την ύστατη ώρα, δεν υπάρξει οργανωμένη αντίδραση.
Οι έντονες φραστικές αντιδράσεις των υπολοίπων κομμάτων δεν έχουν καμιά απολύτως αξία αν δε συνοδευτούν από πολύ συγκεκριμένες πράξεις. Το μόνο πράγμα που μπορεί να εμποδίσει τους νεοναζί να μετατρέψουν την προεκλογική αυτή εκστρατεία σε προανάκρουσμα μιας εκστρατείας βίας και τρομοκρατίας είναι μια κοινή αντιμετώπισή τους από το σύνολο των υπολοίπων κομμάτων.
Πολιτική απομόνωση, από κοινού περιφρούρηση  όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών συγκεντρώσεων, ώστε να μη μπορούν να δέρνουν και να τρομοκρατούν είναι η ελάχιστη απαραίτητη προϋπόθεση για να μπει φραγμός στην πολιτική εξάπλωση των νεοναζί.
Αν αυτά δε συμβούν - και όλα δείχνουν ότι δε θα συμβούν - η πολιτική κυριαρχία των νεοναζί είναι αναπόφευκτη.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Απώλεια


Τη φωνή του Μητροπάνου τη θυμάμαι από 12-13 χρονών παιδί, τότε που κυκλοφόρησε ο «Άγιος Φεβρουάριος» (σπουδαία δουλειά, από ένα συνθέτη που είχε κάποιες εξαιρετικές στιγμές, έστω και αν τώρα δεν τον πολυμνημονεύουμε). Στα χρόνια που πέρασαν η φωνή του μου ήταν πάντα γνώριμη και, όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο την εκτιμούσα. Τον είχα ακούσει κάποτε σε μια συναυλία του στο Λυκαβητό. Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που αγκαλιάστηκε με τον άλλο μακαρίτη, το Ζαμπέτα, που απ’ότι έχω καταλάβει υπήρξε μέντορας του Μητροπάνου όταν έκανε εκείνος τα πρώτα του βήματα.
«Η νύχτα είναι μια ζωή, ζωή που σε χαλάει» έλεγε σε ένα τραγούδι του. Και καθότι η νύχτα πηγαίνει μαζί με το ποτό, φαίνεται πως αυτή είναι που έφθειρε έναν μεγάλο τραγουδιστή, που από τη φωνή του έβγαινε παράπονο μαζί με αξιοπρέπεια, με μια χροιά μοναδική και αναγνωρίσιμη, που πιστεύω πως θα μείνει στη μνήμη μου για πάντα.
Να ακούσουμε ένα τραγουδάκι του. Έτσι, για το κατευώδιο…
 

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ...

Λίγες μόλις μέρες πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές ο υποψήφιος του Αριστερού Μετώπου Ζαν-Λυκ Μελενσόν πιστώνεται με το πρωτοφανές 15%-17% από τις δημοσκοπήσεις. 
Στην Ισπανία ο νικητής των πρόωρων εκλογών του περασμένου Νοεμβρίου Μαριάνο Ραχόι είναι σε ελεύθερη δημοσκοπική πτώση, με κύριο κερδισμένο την Ενωμένη Αριστερά. 
Στην Ελλάδα τα κόμματα της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς επιμένουν να συγκεντρώνουν αθροιστικά πάνω από 30%.  
Το φάσμα του κομμουνισμού πλανάται και πάλι πάνω από την Ευρώπη; Ασφαλώς είναι νωρίς για να το ισχυριστεί κανείς, όμως γεγονός είναι ότι οι συνθήκες εκείνες που οδήγησαν πριν πολλές δεκαετίες στην ανάπτυξη ισχυρών κομμουνιστικών κινημάτων υπάρχουν και πάλι. 

 Την ημέρα που το Κομμουνιστικό  και το Αριστερό Κόμμα (διάσπαση του Σοσιαλιστικού Κόμματος) ανακοίνωναν την κοινή υποψηφιότητα του γερουσιαστή Ζαν-Λυκ Μελενσόν για τη διεκδίκηση της γαλλικής Προεδρίας, ούτε οι πιο ονειροπαρμένοι Αριστεροί δε μπορούσαν να φανταστούν ότι, έξι μήνες αργότερα, ο υποψήφιος αυτός θα μιλούσε σε ένα ενθουσιώδες κοινό 120.000 ανθρώπων στη Μασαλία, μια πόλη που για δεκαετίες ήταν προπύργιο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, αλλά εδώ και είκοσι χρόνια είναι προπύργιο της Ακροδεξιάς.
Ούτε φυσικά και μπορούσαν να φανταστούν ότι όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις, λίγες ημέρες πριν από τον πρώτο γύρο των Προεδρικών εκλογών, θα πίστωναν το Μελενσόν με ποσοστά 15%-17%, ποσοστό που είχε να δει από το 1981 υποψήφιος υποσδτηριζόμενος από τους Γάλλους Κομμουνιστές.
Πολύ περισσότερο δε μπορούσαν να φανταστούν ότι χιλιάδες άνθρωποι θα αξίωναν να γίνουν μέλη του Αριστερού Μετώπου χωρίς να είναι μέλη της μιας από τις δυο συνιστώσες του, πράγμα που οδήγησε το Μελενσόν στην υπόσχεση ότι αμέσως μετά τις εκλογές το Αριστερό Μέτωπο θα δημιουργήσει αυτοτελείς οργανώσεις.
Το αποτέλεσμα είναι ο υποψήφιος των σοσιαλιστών να συνειδητοποιεί πως η αριστερή ψήφος του είναι πολύ πιο απαραίτητη από την ψήφο των Κεντρώων ψηφοφόρων του Μπαϊρού για την εκλογή του στην Προεδρία, να παίρνει το τιμόνι «όλο αριστερά», και να ψιθυρίζει το ενδεχόμενο πολιτικής συμφωνίας με την Αριστερά εν όψει των βουλευτικών εκλογών που θα ακολουθήσουν.
Τον περασμένο Νοέμβριο, το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι κέρδισε τις πρόωρες εκλογές στην Ισπανία υποσχόμενο ιδρώτα, αίμα και δάκρυα, για να οδηγήσει τη χώρα σε ασφαλές λιμάνι και «να μη γίνει Ελλάδα». Το ποσοστό του Λαϊκού Κόμματος (44,6%) συγκρίνονταν μόνο με το ποσοστό της νίκης των σοσιαλιστών το 1982.
Έξι μήνες μετά, κι ενώ τα δρακόντεια μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι αδυνατούν να περιορίσουν την ύφεση και τα ελλείμματα - κάτι σε Ελλάδα θυμίζει - το Λαϊκό Κόμμα έχει πέσει στις δημοσκοπήσεις στο 38,1%. Οι σοσιαλιστές, που στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου είχαν πάρει 28,7% - το χειρότερο ποσοστό τους από το 1977 - χάνουν 5,7% και περιορίζονται σε 23% της πρόθεσης ψήφου. 
Μεγάλος κερδισμένος είναι η Ενωμένη Αριστερά, η οποία, αφού στις εκλογές πήρε 6.9%, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά της στη μεταφρανκική Ισπανία, πιστώνεται με το 11,6% της πρόθεσης ψήφου, ποσοστό που ουδέποτε είχε δει.
Στην Ελλάδα, τρεις μόλις εβδομάδες πριν από τις πρόωρες εκλογές, τα κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς (Κοινωνική Συμφωνία, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ) αθροίζουν σταθερά ποσοστό άνω του 30% σε όλες ανεξαιρέτως τ\ις δημοσκοπήσεις. Κι αυτό παρά την απουσία ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου μεταξύ των κομμάτων, που τους στερεί κάθε κοινωνική δυναμική.
Το φάσμα του κομμουνισμού πλανάται λοιπόν και πάλι πάνω από την Ευρώπη; Δύσκολα θα μπορούσε να το ισχυριστεί κανείς, παρά τα παραπάνω δείγματα που έχουν ήδη προκαλέσει την ιερή οργή όλων των εκφραστών της νεοφιλελεύθερης ιδεολογικής ορθοδοξίας ανά την Ευρώπη και τις «απειλές των αγορών» για τις «επιπτώσεις ενδεχόμενης εκλογής του Ολάντ» στη Γαλλία.
Γιατί την ίδια στιγμή η παρουσία της Πορτογαλικής Αριστεράς συνεχίζει να είναι περιθωριακή. Στη Γερμανία το Αριστερό Κόμμα «πληρώνει ακριβά» τη στήριξη που παρέσχε χωρίς αστερίσκους - κάτι που για να είμαστε ειλικρινείς έκαναν και οι Πράσινοι - στον ελληνικό λαό, προς όφελος του υπερευαίσθητου - και δικαίως - σε θέματα προστασίας της ελευθερίας διακίνησης ιδεών και κάθε λογής περιεχομένου στο διαδίκτυο, αλλά παγερά αδιάφορου για θέματα κοινωνικής πολιτικής Κόμματος των Πειρατών. Στην Ολλανδία το Σοσιαλιστικό Κόμμα (τροτσκιστικό), που πριν λίγα χρόνια είχε φθάσει το 20% είναι σε σταθερή πτωτική τροχιά. Στην επίσης μαστιζόμενη από την κρίση Ιταλία, η Αριστερά παραμένει σε βαθειά νάρκη.
Παρ' όλα αυτά η σημερινή Ευρώπη δεν έχει καμιά σχέση με την προ εικοσαετίας Ευρώπη. Το Κοινωνικό Κράτος, που είχε αποτελέσει το τσιμέντο της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας για τρεις δεκαετίες έχει γκρεμιστεί εν χορδαίς και οργάνοις. Οι φτωχοί και άστεγοι δεν αυξάνονται εκθετικά μονάχα στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, αλλά και στην πλούσια Γερμανία. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες επιστρέφουν με άλματα στην κατάσταση που βρίσκονταν στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Γεννώντας όλες τις προϋποθέσεις «για να έρθουν και πάλι οι κόκκινοι».
 
Γιάννης Χρυσοβέργης

 

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΛΩΛΟΥ ΜΕΡΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ

Η παρ' ολίγον δολοφονική - και με άγνωστες μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία του - επίθεση των ΜΑΤ κατά του Προέδρου της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Μάριου Λώλου δεν ήταν τυχαία.
Από τον Ιούνιο του 2011 και μετά η Αστυνομία κακοποιεί, με μια χωρίς προηγούμενο συστηματικότητα από το 1974 και μετά, τους δημοσιογράφους εικονολήπτες και φωτορεπόρτερ που επιμένουν να παρακολουθούν από κοντά τη δράση της στην καταστολή των διαδηλώσεων.
Η βιαιότητα των επιθέσεων και η συστηματική προστασία των δραστών, αποδεικνύουν ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο με στόχο τη μαχόμενη δημοσιογραφία.

Στις 15 Ιουνίου 2011 ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος βρίσκεται στην οδό Φιλελλήνων καλύπτοντας την γενική απεργία των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ. Ξαφνικά, πίσω από τις διμοιρίες των ΜΑΤ εμφανίζονται κάποιοι κουκουλοφόροι οι οποίοι στη συνέχεια χάνονται ανάμεσα στους διαδηλωτές. Ακολουθεί μια απίστευτης βιαιότητας επίθεση των ΜΑΤ προς τους διαδηλωτές που βρίσκονται στην οδό Φιλλελήνων. Ο Μανώλης Κυπραίος φωτογραφίζει τις... αβρότητες των ΜΑΤ και ταυτόχρονα δίνει ζωντανό ρεπορτάζ στο ΜΜΕ που εργάζεται, υποχωρώντας προς μια στοά επί της οδού Φιλελλήνων. Τον πλησιάζει ο επικεφαλής της διμοιρίας των ΜΑΤ, τον ρωτάει γιατί βγάζει φωτογραφίες κι ο Μανώλης Κυπραίος του δηλώνει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα και του δείχνει την ταυτότητά του. Ο επικεφαλής της διμοιρίας επιστρέφει στους άνδρες του και δίνει εντολή να του πετάξουν μια χειροβομβίδα κρότου - λάμψης στα πόδια. 
Ο Μανώλης Κυπραίος έχασε για πάντα την ακοή του και θα έχει για πάντα πρόβλημα ευστάθειας. Την επόμενη μέρα, ο εκπρόσωπος τύπου του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και ο ίδιος ο υπουργός Χρήστος Παπουτσής, με δυο απίστευτης ιταμότητας δηλώσεις έκαναν λόγο για «απόπειρα σπίλωσης της ΕΛΑΣ».  Μέχρι τώρα οι ευθύνες την εγκληματική ενέργεια της ΕΛΑΣ δεν έχουν προσωποποιηθεί και δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.
Στις 5 Οκτωβρίου 2011 η φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη καλύπτει τη γενική απεργία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στην Πλατεία Συντάγματος. Κάποια στιγμή οι άνδρες των ΜΑΤ αρχίζουν να προπηλακίζουν τους φωτορεπόρτερ και τους εικονολήπτες των τηλεοπτικών συνεργείων. ένας άνδρας των ΜΑΤ αναλαμβάνει να περιποιηθεί την Τατιάνα Μπόλαρη, με τον τρόπο που δείχνει η παραπλεύρως φωτογραφία του φωτορεπόρτερ του REUTERS Γιάννη Μπεχράκη. Η Τατιάνα Μπόλαρη ήταν τυχερή. Η «ιδιαίτερη περιποίηση» των ΜΑΤ δεν της άφησε μόνιμη αναπηρία, ούτε και είχε την τύχη να κατηγορηθεί για «απόπειρα σπίλωσης της ΕΛΑΣ». Και φυσικά, ο «περιποιητικός» άνδρας των ΜΑΤ δεν έχει κληθεί να λογοδοτήσει για τις πράξεις του.
Στις 5 Απριλίου 2012, κι ενώ οι αψιμαχίες στην Πλατεία Συντάγματος μεταξύ των ΜΑΤ και μερίδας διαδηλωτών έχουν λήξει, μια διμοιρία των ΜΑΤ επιτίθεται στους παρευρισκόμενους φωτορεπόρτερ και εικονολήπτες. Ο Πρόεδρος της Ένωσης Φωτορεπόρτερ Μάριος Λώλος προσπαθεί, εις μάτην, να βγάλει άκρη με τον επί κεφαλής της διμοιρίας. Κι ενώ φωτορεπόρτερ και εικονολήπτες αποχωρούν προς την Πανεπιστημίου, ο Μάριος Λώλος δέχεται από πίσω χτύπημα στο κεφάλι. Αυτό που στην αρχή φάνηκε ελαφρύς τραυματισμός την επόμενη μέρα αποδεικνύεται ότι είναι κάταγμα στο κρανίο και ο Μάριος Λώλος εγχειρίζεται επειγόντως. Και, ναι μεν η ζωή του δεν διατρέχει πλέον κίνδυνο, ουδείς όμως ακόμα μπορεί να προβλέψει τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία του από το παρ' ολίγον δολοφονικό χτύπημα. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα περιστατικά, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη διατάσσει αμέσως ΕΔΕ (επειδή το θύμα επέζησε άραγε;).
Στις 6 Απριλίου 2012, ο ανταποκριτής του ισπανικού πρακτορείου ειδήσεων EFE Andrés Mourenza συλλαμβάνεται ενώ καλύπτει δημοσιογραφικά τις προεκλογικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της ΕΛΑΣ σε βάρος των μκεταναστών χωρίς χαρτιά στην περιοχή της Ομόνοιας. Του προσάπτουν «παράβαση της νομοθεσίας περί προστασίας προσωπικών δεδομένων» (sic!) διότι «φωτογράφιζε τους συλληφθέντες μετανάστες χωρίς προηγουμένως να έχει ζητήσει την άδειά τους». Όταν αρνείται να σβήσει τις φωτογραφίες και παρά το γεγονός ότι τους έχει δείξει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα, τον συλλαμβάνουν και τον πηγαίνουν στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας, από όπου απελευθερώνεται μονάχα μετά από παρέμβαση του Προξένου της Ισπανίας στον Χρυσοχοΐδη.
Συμπτωματικά (;) ο Andrés Mourenza ήταν, στις αρχές Μαρτίου, μαζί με τον Ιταλό φωτορεπόρτερ Alessandro Penso, μάρτυρες μιας δολοφονικής επίθεσης Ελληναράδων εναντίον μεταναστών στην Κόρινθο. Δυο αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού είχαν μπουκάρει στον καταυλισμό μεταναστών χωρίς χαρτιά στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό της Κορίνθου και οι οκτώ επιβαίνοντες σε αυτά είχαν ξυλοκοπήσει όποιον είχαν βρει μπροστά τους. Κατά την αναχώρησή τους, το ένα από τα δυο αυτοκίνητα καταδίωξε, και χτύπησε στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο με πολλαπλά κατάγματα, έναν από τους μετανάστες. Χρειάστηκαν επτά ολόκληρες ώρες επίμονης προσπάθειας για να εξαναγκαστεί ο αξιωματικός υπηρεσίας του Αστυνομικού Τμήματος Κορίνθου να ανοίξει προανάκριση για την εγκληματική ενέργεια.
Τα παραπάνω περιστατικά είναι τα πιο σοβαρά, δυστυχώς όμως δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις κακοποίησης δημοσιογράφων, φωτορεπόρτερ και εικονοληπτών από την Αστυνομία. Η  βία της ΕΛΑΣ προς τους ανθρώπους των ΜΜΕ είναι οργανωμένη, μεθοδευμένη και δεν  μπορεί να αποδοθεί σε μεμονωμένα περιστατικά. Η μαχόμενη δημοσιογραφία έχει καταγραφεί ως εχθρός του Κράτους. Όπως ήταν και μέχρι το 1974.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ


Νέα δυσάρεστα κι ανησυχητικά έρχονται από το χώρο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ  ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Στο όνομα των δημοκρατικών διαδικασιών αυτές στραγγαλίζονται προκειμένου να αποκλειστούν από το δικαίωμα της υποψηφιότητας στις εκλογές άνθρωποι, οι οποίοι θεωρούνται «επικίνδυνοι» από νεοπαγείς μηχανισμούς, στόχος των οποίων είναι ο έλεγχος του κόμματος.
Όπως και πριν από είκοσι χρόνια στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ η πηγή της κακοδαιμονίας εντοπίζεται και πάλι στην περιφερειακή οργάνωση Αττικής.
Όμως, η ευφορία και η δίψα για εξουσία, που έχουν καταλάβει διάφορους στο χώρο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ βασίζονται σε μια ψευδαίσθηση: ότι η είσοδος στην επόμενη Βουλή είναι εξασφαλισμένη. Πράγμα που δεν ισχύει.  Αντιθέτως, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για την επίτευξη του στόχου και σε αυτή κανείς δεν περισσεύει.

Τα όσα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα σε συνελεύσεις οργανώσεων των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ της Αττικής  θα μπορούσαν να είχαν συμβεί σε ένα κόμμα εξουσίας, κουρασμένο από την άσκησή της, με πλήθος στελεχών του να βαρύνονται με οικονομικά σκάνδαλα και με μοναδικό συνεκτικό ιστό μεταξύ τους τη δίψα για άσκηση της εξουσίας. Στην περίπτωση αυτή δεν θα υπήρχε τίποτα το μεμπτό και τίποτα το παράξενο.
Όταν όμως συμβαίνουν σε ένα κόμμα όπως οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ που είναι φορέας νέων – για την άκρως συντηρητική σε βαθμό επαρχιωτισμού ελληνική πολιτική σκέψη – ιδεών και μεθόδων άσκησης πολιτικής τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Πολύ περισσότερο που, μέχρι σήμερα, το κόμμα αυτό εκπροσωπείται, τόσο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όσο και σε περιφερειακό - τοπικό επίπεδο, από ανθρώπους άμεμπτου πολιτικού ήθους.
Η επικράτηση, σε νευραλγικές – με την έννοια ότι εφ’ όσον οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ μπουν στη Βουλή σε αυτές θα εκλεγούν κατά πάσα βεβαιότητα βουλευτές - μιας ομάδας διαδικασιολάγνων αποφασισμένων να πνίξουν κάθε έννοια Δημοκρατίας στο όνομα των δημοκρατικών διαδικασιών θα μπορούσε να είχε θεωρηθεί «παιδική αρρώστια» του κόμματος.
 Αν πίσω από αυτή τη διαμάχη υπήρχε, έστω, ένα πολιτικό ή ιδεολογικό διακύβευμα τα συμβάντα θα ήταν καταδικαστέα μεν, κατανοητά δε. Και είναι γεγονός ότι τα πολιτικά διακυβεύματα των επικείμενων εκλογών θα μπορούσαν να είχαν δικαιολογήσει μια κρίση στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ.
Δυστυχώς το μοναδικό διακύβευμα είναι η δίψα κάποιων νεοπαγών «Οικολόγων» για βουλευτηλίκι έναντι οιουδήποτε τιμήματος. Μιας δράκας μετριοτήτων με υπέρμετρες προσωπικές φιλοδοξίες.
Σε ανθρώπους που ήταν υποψήφιοι στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές και είχαν συγκεντρώσει υψηλό αριθμό σταυρών προτίμησης ή που, εφ’ όσον συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο θα ήταν οι πρώτοι, λόγω αλφαβητικής σειράς, στο ψηφοδέλτιο,  δεν επιτράπηκε καν να κριθούν από τα μέλη του κόμματος για το αν αξίζουν να είναι υποψήφιοι στις επικείμενες εκλογές, με μια σειρά ανάξιων σχολιασμού διαδικαστικών επιχειρημάτων.
Η αλαζονική αυτή συμπεριφορά βασίζεται σε ένα σοβαρό πολιτικό λάθος: στην πεποίθηση πως, ό,τι και αν συμβεί, οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ θα είναι ένα από τα κόμματα της επόμενης Βουλής.  Μια σύντομη ματιά στις δημοσκοπήσεις των περασμένων έξι εβδομάδων δείχνει ακριβώς το αντίθετο.
Οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ δεν έχουν εξασφαλισμένη την παρουσία τους στην επόμενη Βουλή. Και θα χρειαστεί να καταβάλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια για να πείσουν μια κοινωνία που έχει απαξιώσει τον πολιτικό λόγο και διάλογο ότι αξίζει τον κόπο να τους εμπιστευτεί, για τον πολιτικό τους λόγο και την προσήλωσή τους στον πολιτικό διάλογο.
Για να συμβεί αυτό χρειάζονται πρώτα απ’ όλα υποψήφιοι με προσωπικό κύρος και αναγνώριση από τις τοπικές κοινωνίες. Αλλά και εφαρμογή της ουσίας των αξιών αυτών στις εσωκομματικές διαδικασίες.
Αυτό το σαββατοκύριακο συνέρχεται το Συνέδριο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ. Είναι μια ευκαιρία το ανώτατο όργανο του κόμματος να αποκαταστήσει την τάξη μη επιτρέποντας να κακοφορμίσουν οι πληγές που άνοιξαν την περασμένη εβδομάδα. Αν δεν το κάνουν θα είναι κρίμα.
Και πρέπει να ξέρουν ότι, αν από τη μέρα που διαλύθηκαν οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΙ χρειάστηκαν είκοσι σχεδόν χρόνια για να ξαναϋπάρξει άξιο λόγου οικολογικό σχήμα, μια επανάληψη του σεναρίου του 1992, και μάλιστα χωρίς να είναι φορτισμένη από το ιδεολογικό περιεχόμενο ενός μείζονος πολιτικού διακυβεύματος όπως τότε, θα καταδικάσει τον οικολογικό πολιτικό χώρο σε ισόβια πολιτική ανυπαρξία. Εκτός κι αν αυτός ακριβώς είναι ο στόχος των κυρίων που προέβησαν στα αίσχη της περασμένης εβδομάδας.

Γιάννης Χρυσοβέργης