Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Σκηνές που παρέπεμπαν στο σουρεαλιστικό αριστούργημα του Λουίς Μπουνιουέλ «Το Φάντασμα της Ελευθερίας» διαδραματίζονταν ολημερίς το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου στην είσοδο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αθηνών (ΓΑΔΑ), με τους βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να κραυγάζουν «Η Δημοκρατία θα νικήσει» και «οι ιδέες δε φυλακίζονται, δεν τρομοκρατούνται».
Δεν υπάρχει Δημοκράτης που να μην αισθάνθηκε ανακούφιση βλέποντας με χειροπέδες τους ηγέτες αυτού του εγκληματικού συρφετού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η προσφυγή σε κατασταλτικά μέτρα κατά των εν λόγω εγκληματιών είναι απαραίτητη, ούτε βεβαίως ότι άργησε πολύ να κινηθεί ο κρατικός μηχανισμός εναντίον τους.
Μπροστά όμως στα πρωτοφανή ζητήματα που τίθενται, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος «ανεπαισθήτως» η Δημοκρατία να βρεθεί διπλοκλειδωμένη στο κελί που ετοιμάζει για τους εχθρούς της.

Όσοι δημοσιογράφοι βρεθήκαμε το περασμένο Σάββατο στη ΓΑΔΑ δεν πιστεύαμε στα μάτια μας και στ' αυτιά μας βλέποντας αυτούς που επί 25 συναπτά έτη ασελγούν κατά της Δημοκρατίας - με την ένοχη ανοχή της φυσικά - να την επικαλούνται προς υπεράσπισή τους. Η στιγμή που ο Νίκος Μίχος εμφανίζονταν μόνος του στη ΓΑΔΑ, υπό τα χειροκροτήματα των 300 περίπου νεοναζί στο απέναντι πεζοδρόμιο, αντάλλασσε ασπασμούς με τους μη καταζητούμενους βουλευτές και κραύγαζε «η Δημοκρατία θα νικήσει», θα μπορούσε επίσης να παραπέμπει και σε κάποια θεατρική παράσταση του Ιονέσκο.
Θα ήταν παράλογο να μην αισθανθεί κάποιος ανακούφιση από τις μαζικές συλλήψεις των ηγετών της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, τις έρευνες σε γραφεία της οργάνωσης και σε σπίτια στελεχών της, την κράτησή τυος στη ΓΑΔΑ. 
Για την ακρίβεια δε θα ήταν μονάχα παράλογο. Θα ήταν ύβρις απέναντι στους πέντε νεκρούς και στις εκατοντάδες των τραυματιών στους τελευταίους 21 μήνες.
Όμως το εγχείρημα αυτό βασίστηκε σε μια αμφιλεγόμενη ερμηνεία του πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ιωάννη Τέντε. Σύμφωνα με την ερμηνεία αυτή, το δικαίωμα των οργάνων της Τάξης να συλάβουν ένα βουλευτή εφ' όσον συλλαμβάνεται επ' αυτοφώρω να διαπράττει αδίκημα, επεκτείνεται και στα οιωνεί αυτόφωρα αδικήματα, όπως αυτό της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση. 
Άποψη με την οποία τουλάχιστον ένας καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου - ο Γιώργος Κατρούγκαλος - δε συμφωνεί. Άποψη η οποία μπορεί να οδηγήσει σε περίεργες και επικίνδυνες καταστάσεις. 
Ας δώσουμε ένα όχι απίθανο παράδειγμα. Ο εισαγγελέας πρωτοδικών Σάμου, ο οποίος άσκησε ποινική δίωξη στους γιατρούς το Νοσοκομείου του νησιού επειδή παρεμπόδισαν την παράνομη αιμοδοσία της Χρυσής Αυγής «μόνο για Έλληνες»,  παραπέμπει τους για την παρόμοια αντίδρασή τους σε νέα απόπειρα των νεοναζί για «αιμοδοσία μόνο για Έλληνες», με την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης». Κι ας υποθέσουμε ότι στην αντίδραση των γιατρών είναι παρόντες και συμπαρίστανται δυο βουλευτές της ΔΗΜΑΡ.
Με βάση την ερμηνεία του κ. Τέντε οι δυο βουλευτές συλλαμβάνονται πάραυτα, κρατούνται και οδηγούνται στον ανακριτή με την κατηγορία της «διοίκησης εγκληματικής οργάνωσης».
Σύμφωνα με την τροπολογία περί αναστολής της χρηματοδότησης των κομμάτων που κατατέθηκε σήμερα, σε συνέχεια της προφυλάκισης των δυο βουλευτών της ΔΗΜΑΡ διακόπτεται η κρατική επιχορήγηση του κόμματος, έως ότου - μετά από έως τρία χρόνια δηλαδή - τελεσηδικήσει η υπόθεση και με την προϋπόθεση βέβαια πως θα έχει αίσιο τέλος για τους δυο βουλευτές. Ακραίο; Αδιοανόητο; Πιθανώς, αλλά όταν ο εν λόγω εισαγγελέας άσκησε δίωξη κατά των γιατρών του εν λόγω νοσοκομείου, επειδή δεν επέτρεψαν μια έκνομη ρατσιστική ενέργεια, ενώ η διοίκηση του νοσοκομείου και η Αστυνομία αδιαφορούσαν προκλητικά, μπορεί να προβεί και στο αδιανόητο.
 Ας δώσουμε ένα δεύτερο παράδειγμα. Όταν ο τ. Υπουργός Δικαιοσύνης Αντώνης Ρουπακιώτης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να προωθήσει στη Βουλή «νέο αντιρατσιστικό νόμο» - τη στιγμή που ο ήδη υπάρχων ουδέποτε εφαρμόστηκε από υπαιτιότητα των δικαστικών αρχών. Διακαής πόθος του Αντώνη Ρουπακιώτη, αλλά και της ΔΗΜΑΡ, και του ΠΑΣΟΚ, ήταν  ο νέος νόμος να είναι στο πρότυπο των σχετικών γερμανικών, αυστριακών και γαλλικών νομοθεσιών, που καθιστούν την άρνηση του Ολοκαυτωματος ποινικά κολασιμη πράξη. Ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης Χαράλαμπος Αθανασίου είχε τότε προτείνει «να διώκεται η άρνηση κάθε γενοκτονίας που έχει χαρακτηρισθεί έτσι από τη Βουλή των Ελλήνων». Ας υποθέσουμε τώρα ότι ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος τολμάει να πει στους φοιτητές του ότι οι σφαγές των Ποντίων δε συνιστούν γενοκτονία διότι για να υπάρξει γενοκτονία πρέπει από μέρους των θυμάτων να μην υπάρχει ένοπλη αντίσταση, πράγμα που δεν ισχύει για τους Πόντιους. Με βάση τον «αντιρατσιστικό νόμο» του κ. Αθανασίου, ο οποίος κάλλιστα μπορεί να περάσει με τις ψήφους της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ και της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, θα βρεθεί στις φυλακές και θα χάσει τη δουλειά του ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, μόνο και μόνο διότι τόλμησε να υπερασπιστεί την επιστήμη του.
Παρεμφερή παραδείγματα μπορούν να υπάρξουν άπειρα. Γεγονός είναι ότι πρέπει επιτέλους οι εγκληματίες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να λογοδοτήσουν. Επίσης γεγονός είναι ότι αυτό πρέπει να γίνει με τρόπο που να μη θέτει σε κίνδυνο ατομικές ελευθερίες. Η εξίσωση δεν είναι εύκολη και ο κίνδυνος να ξεφύγουμε είτε προς την κατεύθυνση της ατιμωρησίας, είτε προς την κατεύθυνση του περιορισμού των ατομικών ελευθεριών είναι σε κάθε βήμα μεγάλος. Επομένως επιβάλλεται να μην αναλαμβάνονται νομοθετικές πρωτοβουλίες εν θερμώ και να αξιοποιείται το επαρκές υπάρχον νομικό πλαίσιο.  Αλλιώς, ανά πάσα στιγμή η Δημοκρατία, κινδυνεύει να βρεθεί διπλοκλειδωμένη στο κελί που θα έχει ετοιμάσει για τους εχθρούς της.


Γιάννης Χρυσοβέργης

ΜΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΑΠΟ ΑΜΒΩΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΠΟΥ «ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΙΔΗΣΗ»

Στις 22 Σεπτεμβρίου ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, έκανε από άμβωνος μια ομιλία για τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που πέρασε απαρατήρητη από τα «εθνικά ΜΜΕ».
Με δυσκολία κατόρθωσα να βρω το πλήρες κειμενό της, έτσι ελπίζω δηλαδή, για να το αναρτήσω.
Βλέπετε ο εν λόγω Μητροπολίτης, δεν κατακεραύνωνε τους «Γυφτοσκοπιανούς» και τους «Τουρκαλάδες», δεν έβριζε χυδαία τη Μαρία Ρεπούση ή το ΣΥΡΙΖΑ και - άκουσον, άκουσον και φρίξον - η κριτική του προς τις πολιτικές ηγεσίες βασίζονταν, είτε συμφωνεί κανείς μαζί τους είτε όχι, σε πολιτικά επιχειρήματα.
Με δυο λόγια «δεν ήταν είδηση». Για το λόγο αυτό και σας προσκαλώ να τη διαβάσετε.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 
 Όταν την "Χρυσή Αυγή" την χαρακτήριζα «μαύρη νύκτα» δεν έψαχνα να βρω δύο λέξεις για να εντυπωσιάσω.
Χρησιμοποίησα δύο λέξεις με στόχο να αποδώσω με την μέγιστη δυνατή ακρίβεια αυτό που έβλεπα τότε με βάση την ιδεολογία, τις πρακτικές καθώς και την συνολική εμφάνιση του νεοναζιστικού μορφώματος, όσον αφορά την πραγματική ταυτότητα του και στάθηκα ιδιαίτερα απόλυτος και αυστηρός, όσον αφορά κάθε εναγκαλισμό της Χ.Α από χριστιανό η ιερωμένο.
Τότε κάποιοι θεώρησαν υπερβολικούς τους χαρακτηρισμούς μου,νομίζω πλέον ότι κανείς δεν αμφιβάλλει για την ακρίβεια των λέξεων. Πιθανώς όμως και αυτές ακόμη οι λέξεις σήμερα να υπολείπονται πλέον της αληθείας γιατί η δολοφονία, πρώτον εν ψυχρώ και δεύτερον κατόπιν εντολής, δεν παραπέμπει μόνο στην νύκτα, αλλά κυρίως στην κόλαση.
Υπάρχει κάτι που με τρομάζει πιο πολύ από το έγκλημα. Είναι ο τρόπος του εγκλήματος. Η ψυχρότητα της εκτέλεσης. Ούτε ένα δάγκωμα της ψυχής, ούτε ένας προβληματισμός της τελευταίας στιγμής, ούτε η παραμικρή νύξη της συνείδησης, ενός υποτιθέμενου φιλήσυχου πολίτη;
Ποια λοιπόν είναι η οργάνωση και πόσο κολασμένη είναι, που μπορεί να κάνει ένα «φιλήσυχο»πολίτη» σε αδίστακτο εγκληματία; Το έγκλημα ήταν αποτέλεσμα μιας λεηλατημένης από κάθε αξία και ισοπεδωμένης ψυχής η ήταν καρπός ενός φόβου απέναντι σε εκείνους που τον διέταξαν να σκοτώσει;
Με την ύπαρξη τόσων ντοκουμέντων και μαρτυριών για τη σχέση του με την εγκληματική οργάνωση η προσπάθεια να παρουσιασθεί ότι έχει χαλαρή σχέση μήπως και αυτή είναι αποτέλεσμα μιας εντολής η και ενός φόβου για την δική του την ζωή;
Αλλά και η γελοία προσπάθεια των βουλευτών της Χ.Α να αποτινάξουν από πάνω τους και τον άνθρωπο και το έγκλημα δεν οδηγεί τον ταλαίπωρο και δυστυχή εγκληματία να καταλάβει ποια τύχη τον περιμένει και τον ίδιο;
Και τα ερωτήματα συνεχίζονται:
Άργησε η πολιτική ηγεσία να αντιληφθεί τι είναι η Χρυσή Αυγή η σιώπησε εν γνώσει της, έχοντας άλλες σκέψεις στο πίσω μέρος του εγκεφάλου της;
Αν άργησε, τότε είναι επικίνδυνη για τον τόπο λόγω αδυναμίας και ανικανότητος να συλλάβει την κρισιμότητα των στιγμών και να αξιολογήσει τα δεδομένα.
Αν σιώπησε ένοχα γιατί νόμιζε ότι μπορεί να διαχειρισθεί το πρόβλημα, τότε θυσιάζει την πατρίδα στα πολιτικά της παιγνίδια.
Έπρεπε να φθάσουμε στο αίμα για να καταθέσει ο Υπουργός όσα κατέθεσε στον Εισαγγελέα του Αρείου;
Αυτά δεν ήταν γνωστά; δεν ήταν δεδομένα; καθ’εαυτά δεν συνιστούσαν αδικήματα; είχαν αντιμετωπισθεί σαν αδικήματα;
Αυτά δεν έδειχναν ότι πρόκειται για εγκληματική οργάνωση; Τις ορδές των βαρβάρων δεν τις έβλεπαν; Τις εικόνες των σύγχρονων ΕΣ-ΕΣ που γυρνούσαν στους δρόμους για να τρομάξουν τους Έλληνες δεν τις είχαν δει;
Αυτές οι εμφανίσεις οι ομαδικές και ο τρόπος τους, δεν πιστοποιούσαν ότι πρόκειται για παραστρατιωτική οργάνωση;
Η διαφαινομένη αποφασιστικότητα του Υπουργού και της Πολιτείας θα έχει συνέχεια και συνέπεια η είναι ένα πυροτέχνημα λόγω του εκτάκτου των γεγονότων;
Βλέπετε δεν μας έχει πείσει η πολιτική ηγεσία ότι μπορούμε να της έχουμε εμπιστοσύνη. Πόσες φορές ακούσαμε από υπεύθυνα, υποτίθεται, πολιτικά χείλη ότι «το μαχαίρι θα φθάσει στο κόκκαλο», αλλά αυτό δεν ακούμπησε ούτε το δέρμα;
Το ακόμη θλιβερότερο. Η διχοστασία της πολιτικής ηγεσίας και η απουσία καθαρού πολιτικού λόγου, η αδυναμία συνεννόησης σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, δείχνει μια πολιτική ηγεσία ανάξια της πατρίδος και των περιστάσεων.
Ευρισκόμενος αυτές τις ημέρες εις την πατρικήν οικίαν λόγω ασθενείας άκουσα τον αρχηγίσκο του ναζιστικού μορφώματος να μιλάει με τόση αηδία για το Κοινοβούλιο και για το πολίτευμα, με το γνωστό του χιτλερικό παραλήρημα.
Διερωτώμαι: Δεν τον άκουσε κανένας εισαγγελικός λειτουργός.
Δεν συνιστούν οι λόγοι του προσβολή του δημοκρατικού πολιτεύματος; Ποια αγωγή δίνει στα νέα παιδιά, τα οποία στερημένα ουσιαστικής παιδείας και από το σχολείο και από την οικογένεια γίνονται μα άμορφη μάζα από την οποία θα επιλέγονται οι αυριανοί εκτελεστές;
Δυο λόγια ακόμη γι’αυτούς που ψήφισαν τον Ναζισμό. Ίσως δεν ξέρατε. Ίσως παρασυρθήκατε; Τώρα καταλάβατε; Τώρα ξυπνήσατε; Τώρα δεν μπορείτε να επικαλείσθε ούτε την άγνοια, ούτε την διαμαρτυρία, ούτε την απόγνωση.
Μεγαλύτερη απόγνωση από το Ναζισμό δεν υπάρχει. Αλλοιώς ετοιμασθείτε να κλάψετε και το δικό σας το παιδί!
Γιατί ο Ναζισμός δεν έχει φίλους, έχει μόνον θύματα».

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, Ο ΔΕΝΔΙΑΣ ΚΑΙ... ΤΑ ΚΟΥΛΟΥΒΑΧΑΤΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ

Μετά από τη σημερινή καρατόμηση δεκατριών ανώτατων, στην πλειοψηφία τους, στελεχών της ΕΛΑΣ, ως ύποπτων για ανοχή - στην καλύτερη των περιπτώσεων - απέναντι στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ τρία πράγματα μπορεί να συμβαίνουν:
Είτε η ΕΛΑΣ είναι από την κορυφή ως τα νύχια διαβρωμένη από τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Είτε ο Νίκος Δένδιας ενήργησε υπό το κράτος πανικού.
Είτε η κυβέρνηση παίζει φτηνιάρικα επικοινωνιακά παιγνίδια.
Οτιδήποτε συμβαίνει πλην του πρώτου θα καταστήσει τα ρεμάλια της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ήρωες και θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο στα μάτια των πολιτών την κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Η ανακοίνωση της ηγεσίας της ΕΛΑΣ  δεν έχει προηγούμενο στην Ιστορία της Ελληνικής Δημοκρατίας.  «Προκειμένου επίσης να διασφαλιστεί κατά απόλυτο τρόπο η αντικειμενικότητα στην έρευνα της Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων...σχετικά με τα καταγγελλόμενα στον Τύπο για ενεργό εμπλοκή αστυνομικών στη δραστηριότητα του κόμματος "Λαϊκός Σύνδεσμος - Χρυσή Αυγή" και την τυχόν συμμετοχή τους στη διάπραξη αδικημάτων...»
Με αυτές τις φράσεις αποπέμπονται από τα καθήκοντά τους οι οκτώ από τους δέκα αξιωματικούς της ΕΛΑΣ. Οι άλλοι δυο, λίγο νωρίτερα, είχαν υποχρεωθεί να υποβάλουν την παραίτησή τους «για προσωπικούς λόγους». 
Επίσης είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα ο Διευθυντής της Αστυνομικής διεύθυνσης Ευβοίας, ο αξιωματικός υπηρεσίας το βράδυ της Παρασκευής 20 Σεπτεμβρίου κι ο φύλακας της πύλης της Αστυνομικής Διεύθυνσης, κατηγορούμενοι για «παραλείψεις» διότι ακριβώς, δίπλα, στα γραφεία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ τα «παληκάρια» έπαιζαν με ρόπαλα κι αυτοί άργησαν να αντιδράσουν.
Αν εξαιρέσει κανείς τους τρεις τελευταίους και το διμοιρίτη των ΜΑΤ στην Αμφιάλη, που παρακολουθούσε αμέριμνος «αγανακτισμένους πολίτες» να πετροβολούν αντιφασίστες διαδηλωτές, οι ευθύνες των οποίων αφ' ενός είναι αποδεδειγμένες, αφ' ετέρου είναι και τα μικρότερα ψάρια, οι παραιτηθέντες ή αποπεμφθέντες ήταν μέχρι σήμερα επί κεφαλής νευραλγικών μονάδων της ΕΛΑΣ.
Αν δεχτούμε αυτό που χωρίς περιστροφές λέει η ανακοίνωση, ότι δηλαδή τα εν λόγω στελέχη - όλοι από βαθμό Αστυνόμου μέχρι βαθμό Αντιστρατήγου - είναι τουλάχιστον αναξιόπιστοι αν όχι άνθρωποι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αυτό σημαίνει ότι η ΕΛΑΣ είναι διαβρωμένη από την ηγεσία της μέχρι τον τελευταίο αστυφύλακα και πλέον η κυβέρνηση οφείλει να πράξει δυο πράγματα. 
Το πρώτο είναι να ανακοινώσει, με συνοπτικές διαδικασίες, την απομάκρυνση εκατοντάδων, αν όχι χιλιάδων, μεσαίων και χαμηλόβαθμων στελεχών στις επόμενες ημέρες.
Το δεύτερο  να καλέσει το λαό σε επαγρύπνηση, διότι υπάρχει μείζων κίνδυνος για το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Αν αυτά τα δυο  δε συμβούν τότε τα πράγματα είναι επικίνδυνα. 
Είτε διότι η κυβέρνηση δεν έχει το σθένος να πράξει τα δέοντα, άρα είναι επικίνδυνα κατώτερη των περιστάσεων ενδεχομένως δε ο Νίκος Δένδιας να αντέδρασε υπό το κράτος πανικού και σε τελική ανάλυση να συκοφάντησε ανώτερα στελέχη της Αστυνομίας.
Είτε διότι όλα αυτά είναι ένα φτηνιάρικο επικοινωνιακό παιγνίδι μιας κυβέρνησης, η οποία ετοιμάζεται να απολύσει με οριζόντιες διαδικασίες κάτιο χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων και να μειώσει ακόμα περισσότερο μισθούς και συντάξεις και, προκειμένου να αποφύγει την κοινωνική κατακραυγή και το ενδεχόμενο μαύρισμα στις εκλογικές αναμετρήσεις του Μαΐου 2014, προσπαθεί απελπισμένα να  αποκτήσει αντιφασιστικά εύσημα.
Αν συμβαίνει το πρώτο, παρά την προφασή επικινδυνότητα της κατάστασης, αυτή είναι διαχειρίσιμη και τα χειρότερα μπορούν να αποφευχθούν. Αν όμως συμβαίνει το δεύτερο ή το τρίτο το η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς. 
Αν υποθέσουνμε ότι ο νίκος Δένδιας προέβη στις σημερινές του ενέργειες υπό το κράτος του πανικού το αποτέλεσμα θα είναι καταστροφικό. Η έρευνα της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων δε θα καταλήξει πουθενά, μια μεγάλη μερίδα των πολιτών θα πειστεί ότι η υπόθεση «κουκουλώθηκε» και μια εξ ίσου μεγάλη μερίδα θα πιστέψει τις καταγγελίες της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ περί «φρονηματικών διώξεων».
Ακόμα χειρότερες θα είναι οι επιπτώσεις αν όλος αυτός ο ξαφνικός «αντιφασιστικός οίστρος» της κυβέρνησης και των ΜΜΕ - των ίδιων ΜΜΕ που εδώ και δυο δεκαετίες νομιμοποιούν τον αντικοινοβουλευτικό και ρατσιστικό λόγο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ - είναι ένα επικοινωνιακό κυβερνητικό τέχνασμα για την απόκτηση «αντιφασιστικών διαπιστευτηρίων» εν όψει των δύσκολων επόμενων μηνών. Γιατί, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ψέμα θα έχει εξαιρετικά κοντά ποδάρια και, τότε, ακόμα και όσοι δεν πιστέψουν την προπαγάνδα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ θα έχουν σιχαθεί ακόμα περισσότερο την κοινοβουλευτικη Δημοκρατία. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα - και όπως όλα δείχνουν σίγουρα θα έρθει - που ο καθένας θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του, δε θα υπάρχουν πολλοί διατεθείμένοι να δικινδυνέψουν για «αυτή τη "Δημοκρατία"».
Γιάννης Χρυσοβέργης

Τώρα πια όλοι ξέρουμε

Η εβδομάδα που μας πέρασε υπήρξε ιδιαίτερα πυκνή σε δραματικά γεγονότα, πού ακόμα βρίσκονται σε εξέλιξη και που δεν είναι εύκολο να δει κανείς πού θα μας οδηγήσουν. Μια από τις εστίες πολιτικής και κοινωνικής έντασης είναι τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας, στα οποία η απεργία των  εργαζόμενων στο διοικητικό τομέα, που απειλούνται με απόλυση ή "διαθεσιμότητα", συνοδεύεται από κινητοποιήσεις φοιτητών και πανεπιστημιακών δασκάλων, οι οποίες, τυπικά και ουσιαστικά, επέφεραν την αναστολή λειτουργίας του Πανεπιστημίου Αθήνας, του Μετσοβίου Πολυτεχνείου και άλλων ιδρυμάτων. 
Νομίζω πως αξίζει τον κόπο να διαβαστεί το ψήφισμα μιας συνέλευσης πανεπιστημιακών από διάφορα ιδρύματα, που είναι ενδεικτικό της δυσφορίας και της οργής που διακατέχει μια σημαντική μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. 
Το αναρτώ αμέσως παρακάτω

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τώρα πια όλοι ξέρουμε
Τώρα πια όλοι ξέρουμε. Η πολιτική της υποβάθμισης της δημόσιας ανώτατης παιδείας που πρώτα στραγγάλισε οικονομικά τα ιδρύματα και επιχείρησε να τα απαξιώσει πολλαπλά με κατευθυνόμενες δηλώσεις, έφτασε να πλήξει συγκεκριμένα και απτά και την ίδια την καρδιά των ΑΕΙ: το προσωπικό τους, διοικητικό και εκπαιδευτικό. Οι εργαζόμενοι που θα απολυθούν έχουν πια αριθμό, περιγράφονται, και σε λίγο, αν δεν ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική, θα έχουν όνομα. Αλλά και οι διδάσκοντες έχουν ήδη αποψιλωθεί, με τις απώλειες θέσεων που καταργούνται μετά τις συνταξιοδοτήσεις, με την πολιτική των μη-διορισμών εκλεγμένων συναδέλφων, με την ουσιαστική κατάργηση των αναθέσεων διδασκαλίας του Π.Δ. 407/80 και σε Επιστημονικούς Συνεργάτες των ΤΕΙ.
Τώρα πια όλοι ξέρουμε. Αυτοί που στοχοποίησαν κάθε τομέα του δημοσίου, εκποιώντας δημόσια αγαθά και υπηρεσίες, αυτοί που καταστρέφουν τη δημόσια υγεία, τη δημόσια παιδεία, τη δημόσια τηλεόραση, αυτοί που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, δε θέλουν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση. Γνωρίζουν ότι τα μεγάλα ΑΕΙ, κεντρικά και περιφερειακά που διακρίνονται διεθνώς για της επιδόσεις τους και αποτελούν φυτώρια νέων επιστημόνων, ερευνητών, δασκάλων και διανοουμένων δε θα μπορούν να λειτουργήσουν χάνοντας το μισό προσωπικό τους (διοικητικό, υποστηρικτικό της έρευνας και της εκπαίδευσης αλλά και εκπαιδευτικό). Γνωρίζουν ότι χωρίς ποιοτική εκπαίδευση, έρευνα και καινοτομία δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας μας. Παρόλα αυτά, αμείλικτοι προχωρούν στο σχέδιο της καταστροφής που επινόησαν σε συνεργασία με τους οικονομικούς και πολιτικούς εντολοδότες τους: δεν θέλουν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση υψηλού κύρους, θέλουν εκπαιδευτήρια επαγγελματικής κατάρτισης εργαζομένων χωρίς ελπίδα για αξιοπρεπή εργασία, χωρίς μόρφωση και κριτική σκέψη.
Τώρα πια όλοι ξέρουμε: για να τους σταματήσουμε εμείς οι ίδιοι πρέπει να αγωνιστούμε. Εμείς, όχι κάποιοι άλλοι στο όνομά μας. Εμείς, για τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας. Σήμερα, όχι αύριο. Δίπλα σε όσους και όσες αγωνίζονται για δουλειά και αξιοπρέπεια. Για την υπεράσπιση του κοινού πλούτου μιας κοινωνίας που λεηλατείται. Και δεν θα επιτρέψουμε στους κρατούντες να στρέψουν τον ένα αγώνα ενάντια στον άλλον, να συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις και να δαιμονοποιήσουν τους διαφορετικούς κλάδους εργαζομένων κάθε φορά με την ίδια πάντα τακτική του διαίρει και βασίλευε.
Είναι καιρός να αντιστρέψουμε τα ιδεολογήματα που εγκλωβίζουν και δυσφημούν τους αγώνες της πανεπιστημιακής κοινότητας:
Ανοικτό, όχι κλειστό πανεπιστήμιο μας φωνάζουν και μας φώναζαν: Αλήθεια πόσο ανοικτό θα είναι εκείνο το πανεπιστήμιο που θα χάσει το προσωπικό του, θα έχει δίδακτρα, θα παρέχει κατάρτιση μόνο και όχι γνώσεις, που δεν θα κάνει καθόλου έρευνα, που θα είναι προσβάσιμο μόνο από λίγους και όπου η ελευθερία της έκφρασης θα ποινικοποιείται; Ανοικτό σε ποιους; Σε τι; Αγωνιζόμαστε για να μην κλείσουν τα ΑΕΙ, για να μην εκποιηθούν και για να παραμείνουν ανοικτά στην κοινωνία, την κριτική και την ανάπτυξη της γνώσης.
Σύνεση μας ζητούν. Αίσθηση ευθύνης. Ευθύνης απέναντι σε ποιους; Απέναντι σε αυτούς που παραβιάζουν το σύνταγμα καταστρέφοντας το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, αποφασίζοντας αυθαίρετα περικοπές, συγχωνεύσεις ιδρυμάτων και υπηρεσιών, συρρικνώσεις γνωστικών αντικειμένων; Ευθύνη απέναντι σε αυτούς που στέρησαν τα ΑΕΙ από τα αποθεματικά τους και έβγαλαν στην αγορά την περιουσία τους; Ευθύνη απέναντι σε αυτούς που έσπευσαν να στελεχώσουν τα ΣΙ επιβάλλοντας βίαια νομοθετικές ρυθμίσεις και σήμερα αν δεν σιωπούν συνένοχα ψελλίζουν ανεύθυνες ανοησίες περί αριστείας και ανάπτυξης; Η ευθύνη μας ως δασκάλων που ορκίστηκαν να υπηρετούν τη δημόσια δωρεάν παιδεία είναι πάνω απ' όλα να αποτρέψουμε τη σχεδιασμένη καταστροφή.
Όσοι μιλούν για τη νομιμότητα που δήθεν παραβιάζουν οι αγώνες και οι αποφάσεις των διοικήσεων ας αναλογιστούν οι ίδιοι τι νομιμοποιεί την κυβέρνηση και τις αποφάσεις της. Ας μας απαντήσουν αν το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που ζούμε έχει κάποια σχέση με τη δημοκρατική νομιμότητα. Η δική μας ευθύνη είναι σε τούτες τις συνθήκες ευθύνη υπεράσπισης ενός υπέρτερου αγαθού, του αγαθού της δημόσιας δωρεάν και ελεύθερης παιδείας.
Τώρα πια είναι φανερός ο τρόπος που επιδιώκουν να επιβάλλουν τις πολιτικές της καταστροφής: η κοινωνία δεν πείθεται, δεν συναινεί, μόνος δρόμος τους ο τρόμος και η ενστάλαξη μιας αίσθησης απελπισίας. «Ξαφνικός θάνατος», «fast track», «μηδενική ανοχή». Ο αντιμεταναστευτικός αυταρχισμός και η αντεργατική νομοθεσία συνδυάζονται με την καταδίωξη των μικροοφειλετών και την προστασία των επισήμων τοκογλύφων. Πόσο απέχουν αυτές οι πολιτικές από τον βίαιο και στοχευμένο αυταρχισμό του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»; Πόσο μακριά είναι από το μίσος που ενσταλάζει η Χρυσή Αυγή; Στη σκιά μιας πολιτικής δολοφονίας που στοχοποιεί και τρομάζει όποιον αντιστέκεται, οι επιλογές της κυβέρνησης φωτίζονται με καινούργιο φως: αστυνομοκρατούμενες πόλεις, απεργοί που αντιμετωπίζονται με τα ΜΑΤ και την επιστράτευση, αυστηροποίηση της νομοθεσίας, δικαστές που σπάνια ξεχωρίζουν από την εκτελεστική εξουσία. Μια κυβέρνηση που ασκεί βία στην κοινωνία και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους μιλά για ακραίους, μιλά για άκρα που συναντώνται. Ακραία αντιδημοκρατική και ακραία ταυτισμένη με τα συμφέροντα των ισχυρών (ντόπιων και ξένων) που λεηλατούν μια κοινωνία, η μνημονιακή κυβέρνηση αποτελεί σήμερα την πιο ακραία απειλή για τη ζωή όλων μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Τώρα πια κανείς δεν δικαιούται να ισχυρίζεται ότι δεν ξέρει. Είμαστε εδώ, στην καμπή ενός καθοριστικού αγώνα μακρύ και δύσκολου και τα διακυβεύματα είναι πεντακάθαρα. Δεν υπάρχουν κρυψώνες να περάσει κανείς απαρατήρητος και να μείνει αλώβητος. Όποιος και όποια ακολουθούν τον ατομισμό και την ιδιώτευση ας γνωρίζουν ότι αυτή η στάση είναι άκρως πολιτική. Όποιος και όποια αρνούνται την πλευρά του αγώνα υπηρετούν συνειδητά ή ασυνείδητα την καταστολή του.
Προτείνουμε:
-                     Άμεση σύγκληση των συνελεύσεων των μελών ΔΕΠ/ΕΠ με προοπτική τη συνέχιση του αγώνα με 5/θήμερη απεργία. Ο στόχος διπλός: ενεργή συμπαράσταση στον αγώνα των εργαζομένων και διεκδίκηση των δικών μας αιτημάτων για οικονομική στήριξη των ΑΕΙ, διορισμούς, νέες θέσεις και αξιοπρεπείς μισθούς.
-                     Συντονισμό όλων των συλλόγων των ΑΕΙ που βρίσκονται σε κινητοποίηση σε πανελλαδική κλίμακα. Άμεση συνάντηση εκπροσώπων των εργαζομένων, των φοιτητών και των μελών ΔΕΠ/ΕΠ με προοπτική την κοινή δράση. Κοινές απεργιακές επιτροπές και εκδηλώσεις ενημέρωσης ανά ίδρυμα (ή και ανά πόλη).
-                     Άμεση και σκληρή καταγγελία της διοίκησης της ομοσπονδίας μας που αρνείται να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι βλέπουν με μεγάλη ανησυχία την ΠΟΣΔΕΠ να εξελίσσεται σε φορέα κυβερνητικού συνδικαλισμού και σε υπερασπιστή προνομιούχων καθηγητικών συντεχνιών ελευθέρων επαγγελματιών.
-                      Στήριξη των αποφάσεων αναστολής της λειτουργίας των ιδρυμάτων που παίρνονται σε όλα τα επίπεδα της ακαδημαϊκής αυτοδιοίκησης (Σύγκλητοι, Σχολές, Τμήματα κ.λπ.)
Μαζί, με όσους αγωνίζονται για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών και της ζωής τους θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε τις πολιτικές της εκποίησης και του εκφασισμού. Τώρα πια είναι φανερό: ή εμείς ή αυτοί.
Εμείς.  Όχι αυτοί.


Πανελλαδική Συνάντηση Πανεπιστημιακών Δασκάλων   -   21/09/2013

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Για την απεργία των εκπαιδευτικών

Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορεί κανείς να δει μια σύντομη και εύληπτη παρουσίαση της κατάστασης στην εκπαίδευση και των κινήτρων των απεργών καθηγητών-δασκάλων. Ας μπούμε στον κόπο να το κοιτάξουμε.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Μια ραδιοφωνική εκπομπή για τη Συρία

Την περασμένη Δευτέρα, στο radio bubble έγινε μια ενδιαφέρουσα εκπομπή για την κατάσταση στη Συρία. Αξίξει να την ακούσει κανείς μέσα από τον παρακάτω σύνδεσμο:
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ (Ας μιλήσει επιτέλους κάποιος στην Αριστερά για τον Εθνικισμό)

Για άλλη μια φορά η Μαρία Ρεπούση βρέθηκε στο στόχαστρο των εξ επαγγέλματος πατριωτών και των εμπόρων της θρησκείας με αφορμή τα όσα δήλωσε στη Βουλή για τη διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών και των Θρησκευτικών στα σχολεία.
Και για άλλη μια φορά, η Αριστερά όχι μονάχα αρνήθηκε να τη στηρίξει, αλλά έσπευσε να ζητήσει την «εκτέλεσή της με συνοπτικές διαδικασίες».
Κάποιος πρέπει επιτέλους να μιλήσει στην Αριστερά, «επαναστατική», «μεταρρυθμιστική», ή όπως διάολο θέλει, για το ασύμβατο εθνικισμού και Αριστεράς.

Τη Μαρία Ρεπούση δεν έχω την τύχη να τη γνωρίζω προσωπικά. Την έχω συναντήσει μια μονάχα φορά, πριν από έξι - επτά χρόνια, όταν είχε βρεθεί και πάλι στο στόχαστρο εξ επαγγέλματος πατριωτών κάθε ιδεολογικής απόχρωσης για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού, που είχε συγγράψει μαζί με ομάδα συνεργατών της. Τότε ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης, είχε διοργανώσει μια εκδήλωση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ με θέμα το επίμαχο βιβλίο.
Δεν είχε θελήσει να είναι ομιλήτρια, είχε παραστεί όμως στην εκδήλωση, είχε ακούσει απόψεις, είχε συμμετάσχει στη συζήτηση.
Όπως και τότε, έτσι και τώρα, με τους κάθε λογής φανατισμένους ρασοφόρους, χρυσαυγίτες ροπαλοφόρους, και κάθε λογής άσχετους με το επιστημονικό αντικείμενο της Ιστορίας, που έχουν το θράσος να ζητούν την κεφαλή της επί πίνακι για πράγματα που αγνοούν και δε θέλουν να τα κατανοήσουν συμπαρατάσσονται πλήθος επώνυμοι της Αριστεράς, στο όνομα του «αντιιμπεριαλισμού», της «εθνικήςιδιαιτερότητας» και δεν ξέρω τι άλλο.
Ως Ιστορικός, εξοργίζομαι κάθε φορά που άνθρωποι άσχετοι με το επιστημονικό αντικείμενο της Ιστορικής Επιστήμης φρονούν πως οφείλουν να δώσουν μαθήματα σε έναν άνθρωπο που, έχει περάσει χιλιάδες ωρών μελέτης για να καταλήξει στις όποιες απόψεις του, οι οποίες, σίγουρα θα περιέχουν λάθη, υπερβολές ή στρεβλώσεις - κανένας επιστήμονας δεν είναι θεός - η επισήμανση των οποίων όμως είναι υποχρέωση άλλων Ιστορικών και όχι δικηγόρων, δημοσιογράφων και λοιπών καφενόβιων πολιτικολογούντων. Και οι «απόψεις» τους, μου θυμίζουν το στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Ως  και ο σύλλογος ευνούχων, αντιτίθεται στα αντισυλληπτικά».
Στο Μεσαίωνα, ο κύριος πυλώνας της πολιτικής εξουσίας, η Εκκλησία, έστελνε στην πυρά όποιον διατύπωνε φιλοσοφικές, θεολογικές ή επιστημονικές απόψεις που δυνητικά, θα μπορούσαν να απειλήσουν την εξουσία της.
Στις μέρες μας οι ιεροεξεταστές δε φορούν την τήβενο του καρδινάλιου, αλλά το ακριβό κουστούμι του τηλεεισαγγελέα - δημοσιογράφοι αυτοαποκαλούνται - του κομματικού στελέχους καριέρας, του πολιτευτή της δεκάρας. Είναι όμως εξ ίσου επικίνδυνοι.
Είναι αλήθεια ότι η κακοποίηση της Ιστορικής επιστήμης από άσχετους, είναι πολύ σοβαρότερη της αντίστοιχης κακοποίησης των Οικονομικών επιστημών ή της Νομικής Επιστήμης, που επίσης κακοποιούνται, και ουδεμία σχέση έχει με το απυρόβλητο στο οποίο βρίσκονται στις μέρες μας οι φυσικές και λοιπές θετικές επιστήμες.
Η κακοποίηση αυτή έχει μια εύλογη εξήγηση, καθώς το μάθημα της Ιστορίας, χρησιμοποιήθηκε στην εκπαίδευση, σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες, ως εργαλείο σφυρηλάτησης εθνικής συνείδησης. Εμείς, οι κάθε «εμείς», είμαστε οι «καλοί», οι «ήρωες», οι «πολιτισμένοι», «ο περιούσιος λαός» του κάθε θεού, οι «μάγκες», οι «τσίφτηδες» κι οι «καραμπουζουκλήδες». Οι άλλοι, οι κάθε «άλλοι», είναι «βάρβαροι», «άνανδροι», και «επιβουλεύονται την πατρίδα μας».
Η ανάγνωση αυτή της Ιστορίας, όπως και κάθε εθνική αφήγηση, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της κριτικής της Αριστεράς, που αντιπαρέβαλε την οικουμενικότητα στον εθνοκεντρισμό και τη μελέτη της  Ιστορίας της καθημερινής ζωής, στην έμφαση που δίνεται στα έργα και τις ημέρες των βασιλέων. 
Τα όσα διατύπωσε προχθές η Μαρία Ρεπούση στη Βουλή, για τη διδασκαλία της Αρχαίας ελληνικής και των θρησκευτικών αποτελούσαν το 1974 πολιτικά αιτήματα σύσσωμης της Αριστεράς, από το «εθνοπατριωτικό» - τρομάρα να τούρθει - ΠΑΣΟΚ, μέχρι τους μαοϊκούς, τους τροτσκιστές και κάθε λογής αριστεριστές. Και πήγαιναν πακέτο με το αίτημα για καθιέρωση στην εκπαίδευση της Δημοτικής γλώσσας.
Ήταν η φωνή της κοινής λογικής, αλλά και ενός ανθρώπου που θέλει η εκπαίδευση να είναι εργαλείο κοινωνικής αναβάθμισης των πολιτών και όχι εργαλείο ταξικού διαχωρισμού.
Ήταν η φωνή ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι το σημαντικότερο για έναν απόφοιτο της υποχρεωτικής εκπαίδευσης είναι να μπορεί να συντάξει ένα κείμενο μιας σελίδας χωρίς συντακτικά και ορθογραφικά λάθη (πράγμα που απόφοιτοι Πανεπιστημίου είναι συχνά ανίκανοι να κάνουν).
Αλήθεια, σε ποιόν «ορθό λόγο» εμπίπτει ο διαχωρισμός της θέσης της ΔΗΜΑΡ, από τις απόψεις της υπεύθυνής της για θέματα Παιδείας; Κι αν θεωρούν ότι η Μαρία Ρεπούση τους εξέθεσε γιατί δεν την αποπέμπουν;
Αλήθεια, σε ποιά «αριστερή λογική» εμπίπτει η εκκωφαντική σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ ή, ακόμα χειρότερα, οι δηλώσεις του Αλέκου Αλαβάνου στο λιντσάρισμα του οποίου υπήρξε θύμα η Μαρία Ρεπούση; Ή μήπως πιστεύουν πως «ό,τι χαϊδεύει αυτιά είναι αριστερό»;
Ας τους υπενθυμίσει επιτέλους κάποιος ότι το 1943 το ΕΑΜ, στο οποίο ωμνύουν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, προ και μετά του φαγητού ήθελε πανανθρώπινη τη λευτεριά.

Γιάννης Χρυσοβέργης