Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

ΤΟ 1821 ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ: ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ «ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΕΣ»

Διακόσια σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυση του ελληνικού Κράτους η κοινωνία παραμένει προσκολλημένη σε μια αγιογραφική αφήγηση της εξέγερσης που οδήγησε, μέσα από υπέργειες κι υπόγειες διαδρομές, στην  ελληνική ανεξαρτησία.
Κάθε άλλη ανάγνωση ή αφήγηση προκαλεί «ιερή οργή κατά του ιερόσυλου» κι ομοβροντίες ανακοινωθέντων που καταδικάζουν «τους ανθέλληνες».
Διακόσια σχεδόν χρόνια μετά, το ελληνικό έθνος προτιμάει να πιστεύει ότι «το έφερε ο πελαργός», παρά να μάθει λεπτομέρειες του επώδυνου τοκετού που οδήγησε στη γέννησή του.

Για άλλη μια φορά θα σημαιοστολιστούν οι πόλεις, θα παρελάσουν στις κεντρικές λεωφόρους τους οι μαθητές μπροστά τους εκπροσώπους των τοπικών φορέων, οι δήμαρχοι, οι δάσκαλοι και οι παπάδες δε βγάλουν φλογερούς πατριωτικούς λόγους.
Θα εξάρουν την αρετή των κλεφτών και των αρματολών, τον ηρωισμό των προκρίτων, ιδίως των κληρικών, θα πλέξουν το εγκώμιο των «ηρωικών φιλελλήνων», θα καταγγείλουν τις «οθωμανικές αγριότητες», θα σιωπήσουν για τις πολυαίμακτες εμφύλιες έριδες των εξεγερμένων ή θα χύσουν μερικά δάκρυα για την «εθνική μάστιγα, το διχασμό». Με δυο λόγια θα αναμασήσουν όλα όσα εδώ και 180 σχεδόν χρόνια διδάσκονται με απίστευτη μονοτονία στα ελληνικά σχολεία.
Άλλωστε η αφήγηση αυτή ήταν υποχρεωτική για κάθε Ιστορικό για έναν περίπου αιώνα. Χρειάστηκε το θράσος ενός νεαρού νεοφώτιστου κομμουνιστή και ιστοριοδίφη, του Γιάννη Κορδάτου, για να δούμε το πρώτο πόνημα που αμφισβητούσε την την αγιογραφική αφήγηση του αγώνα της ανεξαρτησίας. Για την «Κοινωνική Σημασία της Επαναστάσεως του 1821» ο λόγος, που υπήρξε, μακράν, η σημαντικότερη συμβολή του συγγραφέα στην ελληνική ιστοριογραφία.
Τι ήταν λοιπόν η «επανάσταση του '21»; Μια εθνεγερσία, μια αστική εξέγερση, μια αγροτική εξέγερση, συνωμοσία των μεγάλων χριστιανικών κρατών σε βάρος της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, λίγο απ' όλα ή όλα μαζί;
Η αυγή του 19ου αιώνα βρήκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία βυθισμένη σε βαθιά οικονομική, διοικητική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Τίποτα δε λειτουργούσε στη διοίκηση, που αδυνατούσε να εισπράξει έσοδα καταφεύγοντας κάθε μέρα σε περισσότερους και πιο δυσβάστακτους φόρους. Οι οποίοι ήταν για τους Χριστιανούς πολλαπλάσια δυσβάσταχτοι. Οι εμπορικοί δρόμοι στο έλεος των ληστών, οι θάλασσες στο έλεος των πειρατών κάθε χρώματος και θρησκείας, οι τοπικές αρχές διεφθαρμένες ως το μεδούλι. Και τα φλογερά αντιαπολυταρχικά μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης, σε συνδυασμό με τις στρατιωτικές επιτυχίες του Βοναπάρτη, φούσκωναν τα μυαλά των ελληνόφωνων Χριστιανών μορφωμένων.
Ο πληθυσμός ασφυκτιούσε. Ασφυκτιούσαν οι χωρικοί, από τη φορολογία και τις αυθαιρεσίες της εξουσίας, από τους τοκογλύφους που τους έπαιρναν τη γη, και πύκνωναν οι τάξεις των φυγόδικων στα βουνά, που έπρεπε να ζήσουν από τη ληστεία, των κλεφτών.
Ασφυκτιούσαν οι Χριστιανοί γαιοκτήμονες και προύχοντες, διότι, αφ' ενός οι φόροι γίνονταν κάθε μέρα πιο δυσβάσταχτοι, αφ' ετέρου ήταν τα πρώτα θύματα των αντιποίνων του Σουλτάνου κάθε φορά που ξεσηκώνονταν η φτωχολογιά.Και έτρεμαν μια νέα εξέγερσή της.
Ασφυκτιούσαν οι έμποροι από τους φόρους που εκμηδένιζαν τη δυνατότητα κέρδους, την ανασφάλεια των οδών, στεριανών και θαλάσσιων. Και στήριζαν τη Φιλική Εταιρεία και τους ενθουσιώδεις εκπροσώπους της που ονειρεύονταν ένα εθνικό κράτος σαν αυτά της Δύσης, ελεύθερο, όχι μόνο από την απολυταρχία του Σουλτάνου, αλλά από κάθε απολυταρχία.
Ασφυκτιούσαν οι καραβοκύρηδες των νησιών του Αιγαίου, οι οποίοι είχαν φτιάξει σημαντικές περιουσίες στη διάρκεια των Ναπολεόντιων πολέμων σπάζοντας το εμπάργκο του βρετανικού στόλου στα ελεγχόμενα από τους Γάλλους λιμάνια της Μεσογείου και τώρα έπρεπε να περιοριστούν στα περιορισμένα κέρδη του φυσιολογικού εμπορίου.
Ασφυκτιούσαν και τα πληρώματά τους, που είχαν συνηθίσει σε μερίδιο από τα κέρδη του σπασίματος του εμπάργκο και τώρα έπρεπε να τα βγάλουν πέρα με τα πενιχρά τους μεροκάματα.
Όλοι αυτοί ξεσηκώθηκαν το Μάρτη του 1821και όχι την 25η Μαρτίου. Η κάθε κοινωνική ομάδα είχε δικούς της στόχους, αδιαφορώντας για τους στόχους  των άλλων. Το μόνο που τους ένωνε ήταν ένα «ως εδώ και μη παρέκει». Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες πράξεις που άναψαν τη σπίθα της εξέγερσης ήταν δολοφονίες φοροεισπρακτόρων (κι όχι το λάβαρο της Αγίας Λαύρας που ποτέ δεν υψώθηκε).
Κι από την πρώτη στιγμή άρχισαν, ο καθένας να προσπαθεί να προωθήσει τις δικές του επιδιώξεις. Οι οπλαρχηγοί ήθελαν τη γη και τα πλούτη των Οθωμανών αξιωματούχων, τις ίδιες βλέψεις είχαν όμως και οι προύχοντες. Οι χωρικοί ήθελαν γη, οι Φιλικοί να γίνει οργανωμένο Κράτος.
Δεν είναι τυχαίο το ότι, από το 1823 μέχρι και τη μάχη της Πέτρας, την τελευταία συμπλοκή των εξεγερμένων με τμήματα του Οθωμανικού στρατού, το 1829, οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ των εξεγερμένων ήταν πολλαπλάσιες των συγκρούσεών τους με τα οθωμανικά στρατεύματα
Οι αιτίες; Βασικά το κουμάντο στο μπαγιόκο του πρώτου δανείου από την Αγγλία. Από δίπλα κι όλα τ' άλλα: οι κόντρες μεταξύ των οπλαρχηγών για την αρχηγία ενός στρατού που δεν υπήρχε, η προσπάθεια των προκρίτων να αντικαταστήσουν την οθωμανική εξουσία με τη δική τους, οι προσπάθειες των έκπτωτων από την οθωμανική κρατική μηχανή, εξ αιτίας της εξέγερσης, Φαναριωτών να ελέγξουν την κατάσταση, μέχρι και οι ανταγωνισμοί των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Και μέσα σ' αυτό το μπάχαλο οι Φιλικοί, που είχαν κι αυτοί γίνει από 100 χωριά για τους παραπάνω λόγους, να προσπαθούν να οργανώσουν την εξέγερση.
Ο ρόλος της Εκκλησίας και των προυχόντων είναι ένα ταμπού στην εθνική μας αφήγηση. Υπήρξαν σίγουρα επίσκοποι που στήριξαν εξ αρχής τους εξεγερμένους,  (βλ. Ησαΐας Σαλώνων), όπως και κάποιοι προύχοντες, όμως οι περισσότεροι,  συντάχθηκαν με την εξέγερση εκ των υστέρων και με κρύα καρδιά. Όμως στην Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών τέτοια θέματα δεν είναι δημοφιλή.
Εξ ίσου αμφιλεγόμενη ήταν η στάση και πολλών οπλαρχηγών. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, όχι όμως ο μόνος, ο Καραϊσκάκης που, ελάχιστα έως καθόλου είχε ακουστεί μέχρι το 1826. Τότε τον έκαναν αρχιστράτηγο της Ρούμελης και έλαμψε το άστρο του. Άλλοι πάλι, περιφέρονταν με τους ενόπλους τους φροντίζοντας να είναι μακριά από τη φωτιά. Χαρακτηριστικά, αλλά όχι μοναδικά τέτοια παραδείγματα, οι Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης. Όμως οι οπλαρχηγοί του '21 πρέπει να είναι «ατρόμητοι», «ήρωες» και προ πάντων, «θεοσεβούμενοι».
Ένα άλλο ταμπού είναι το ζήτημα των Φιλελλήνων. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τις αγαθές προθέσεις κάτι χιλιάδων προδρόμων των Διεθνών Ταξιαρχιών, που παράτησαν τη βολή τους στη Δύση για να σφαχτούν στα κατσάβραχα της Ρούμελης και της Πελοποννήσου. Το ότι δίπλα σ' αυτούς ήταν και κάποιοι τυχοδιώκτες του σχοινιού και του παλουκιού ήσσονος σημασίας είναι. Όμως η πραγματική και πιο ουσιαστική συμβολή τους ήταν η διαμόρφωση της επίσημης γλώσσας και της εθνικής ιδεολογίας του ελληνικού Κράτους
Αυτοί οι φιλελεύθεροι αστοί, που ασφυκτιούσαν στην Ευρώπη του Συμβουλίου της Βιέννης, είδαν στην εξέγερση των Χριστιανών του ελλαδικού χώρου την ανάσταση της κλασσικής αρχαιότητας. Και το επικοινώνησαν με τέτοιο τρόπο, που κατόρθωσαν να διαμορφώσουν γνώμη στις πολιτικές ηγεσίες. Οι μυθοπλαστικές αφηγήσεις στα φιλολογικά σαλόνια, τα φλογερά άρθρα στις εφημερίδες, η δύναμη των εικόνων του Εζέν Ντελακρουά (η Σφαγή της Χίου) συνιστούν ίσως την πρώτη - δεν είμαι βέβαιος - περίπτωση που η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης (στην περίπτωσή μας η αρθρογραφία, οι αφηγήσεις, ο πίνακας του Ντελακρουά) μεταστρέφει την άποψη της εξουσίας. Ακόμα περισσότερο, οι οπλαρχηγοί γίνονται οι «απόγονοι του Μιλτιάδη και του Θεμιστοκλή», που συγκρούονται με την «ανατολίτικη απολυταρχία». Οι κάτοικοι της Ρούμελης, της Πελοποννήσου και του Αιγαίου φαντάζουν ως απόγονοι των αρχαίων Αθηναίων και Λακεδαιμονίων. 
Όταν ιδρύεται το ελληνικό Κράτος, η συγκρότησή του ανατίθεται σε τρεις συμβούλους του φιλέλληνα βασιλιά της Βαυαρίας Λουδοβίκου, τους αντιβασιλείς, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, καθορίζουν τη γλώσσα που διδάσκεται στα σχολεία και μεταφέρουν την αντίληψή τους για «ανάσταση της κλασικής αρχαιότητας» στα εγχειρίδια της Ιστορίας, μέσω των οποίων έμελλε να πλαστεί, όπως σε κάθε άλλο έθνος, η ελληνική εθνική συνείδηση. Άποψη που κωδικοποιήθηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα, με την έκδοση της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, του Κ. Παπαρηγόπουλου, και η οποία συνεχίζει να διδάσκεται στα σχολεία ακόμα και σήμερα.  
Άφησα για το τέλος τα δυο κορυφαία ταμπού της ιστοριογραφίας της εξέγερσης του 1821.
Το πρώτο είναι οι σφαγές σε βάρος Μουσουλμάνων και Εβραίων στην Πελοπόννησο και τη Ρούμελη. Η εθνική μας αφήγηση, ρίχνει πέπλο σιωπής στις σφαγές των Εβραίων και δικαιολογεί τις σφαγές των Τούρκων (όπως αποκαλεί τους Μουσουλμάνους). Οι επιθέσεις των οποίων έγινε στόχος πριν τρία χρόνια η τηλεόραση του ΣΚΑΪ, επειδή έδωσε στις σφαγές αυτές το χρόνο που τους αναλογούσε στο αφιέρωμά της στα «180 χρόνια από την επανάσταση του 1821» είναι ενδεικτικές. Βεβαίως ιστορικές εξηγήσεις υπάρχουν. Οι μεν Μουσουλμάνοι, ακόμα κι αν ήταν πιο φτωχοί από τους Χριστιανούς γείτονές τους, είχαν γίνει στα μάτια των εξεγερμένων οι αποδιοπομπαίοι τράγοι μιας άδικης και διεφθαρμένης εξουσίας. Κι οι Εβραίοι, σαν να μην έφτανε η σε βάρος τους προπαγάνδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είχαν την ατυχία να είναι ομόθρησκοι των περισσότερων φοροεισπρακτόρων. Άλλο αυτό όμως κι άλλο άρνηση να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με την Ιστορία μας ή, έστω, με πτυχές της.
Το δεύτερο είναι ο ρόλος της ναυμαχίας του Ναυαρίνου στην ίδρυση του ελληνικού Κράτους. Μια ναυμαχία για την οποία η ιστοριογραφία έχει καταδείξει πως ήταν αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων. Η οποία όμως απέτρεψε την ολοκληρωτική καταστολή της εξέγερσης. Το ελληνικό Κράτος δεν είναι προϊόν του ηρωισμού των εξεγερμένων οπλαρχηγών, οι οποίοι ήταν ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τα οργανωμένα οθωμανικά στρατεύματα κι ετοιμάζονταν να ξαναγίνουν οι «κλέφτες». Ήταν αποτέλεσμα μιας ναυμαχίας που μείωσε δραματικά την επιχειρησιακή ικανότητα των οθωμανικών δυνάμεων (ο στρατός είχε μείνει άθικτος, μόνο ο στόλος καταστράφηκε) και της απόφασης των ευρωπαϊκών Κρατών να ακρωτηριάσουν, για δικούς τους λόγους, την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όπως ακριβώς, και για εξ ίσου δυσεξήγητους λόγους, συνέβη 170 χρόνια αργότερα με το Κόσοβο.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Προ παντός αξιοκρατία!

Από το συνάδελφο και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλεξόπουλο, πήρα το παρακάτω κείμενο που καταγγέλλει την παραβίαση της ακαδημαϊκής δεοντολογίας και τη μεροληπτική παρέμβαση του υπουργού παιδείας σε μια υπόθεση αξιολόγησης διδακτορικής διατριβής και εκλογής διδάσκοντα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Αναγράφεται επίσης και η πηγή από την οποία προέρχεται αυτή η καταγγελία. Τα σχόλια περιττά....

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης



Επέβαλλε καμία Τρόικα ή το γράφει κανένα μνημόνιο να αναγορεύεται κάποιος διδάκτορας με 4 ψήφους;
Γράφτηκε από τον  epikairo-k 

Σύμπασα η ελληνική κοινωνία έμεινε άναυδη με την απίστευτη συμπεριφορά και τα τερτίπια του Μιχάλη Λιάπη. Μόνο σε υποσαχάρια κοινωνία θα μπορούσε να εκδηλωθεί παρόμοια συμπεριφορά. Είναι όμως η μοναδική; Δυστυχώς όχι.
Πάμε να δούμε άλλη μια εξ ίσου απίστευτη ιστορία, που δεν αφορά τώρα συνταξιούχους δημόσιους άνδρες, αλλά εν ενεργεία υπουργούς και ο αναγνώστης ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Το Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου ανακηρύσσει διδάκτορα μια υποψηφία κατά ευθεία παράβαση του νόμου, αφού για να γίνει δεκτή μια διδακτορική διατριβή, απαιτούνται 5 θετικές ψήφοι από την αρμόδια να κρίνει επταμελή επιτροπή. Η συγκεκριμένη υποψηφία έλαβε τέσσερις ψήφους υπέρ και μια κατά, ενώ δύο μέλη της επιτροπής ήταν απόντα. Κατά συνέπεια, η υποψηφία δεν μπορούσε να ανακηρυχθεί διδάκτωρ, αφού σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του νόμου δεν έλαβε 5 θετικές ψήφους. Παρά ταύτα, το Τμήμα Κοινωνιολογίας την ανακήρυξε διδάκτορα.... Πώς, γιατί, είναι θέμα, που υποθέτω, ότι θα ελεγχθεί, αλλά δεν είναι του παρόντος. 
Εν συνεχεία, το Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης του ίδιου Πανεπιστημίου προκήρυξε μια θέση λέκτορα, με γνωστικό αντικείμενο κομμένο και ραμμένο ακριβώς στα μέτρα της παρανόμως ανακηρυχθείσας διδάκτορος. Μόνο τη φωτογραφία της δεν έβαλαν στην προκήρυξη. Όπως υποπτεύεται ο αναγνώστης, η μη έχουσα κατά νόμο διδακτορικό δίπλωμα, εκλέχθηκε στη θέση του λέκτορα. Δηλαδή κατέλαβε θέση ακαδημαϊκού δασκάλου χωρίς να έχει τα νόμιμα προσόντα. 
Για κακή τύχη, όμως, ο συνυποψήφιος για την εν λόγω θέση προσέφυγε στο αρμόδιο δικαστήριο, το οποίο και αποφάνθηκε τελεσίδικα, ότι η εν λόγω κακώς κατέλαβε τη συγκεκριμένη θέση λέκτορα γιατί δεν κατέχει κατά νόμο διδακτορικό δίπλωμα! Πάλι καλά θα ψελλίσει ενδεχομένως ο ανυποψίαστος αναγνώστης. Αποκαταστάθηκε τουλάχιστον η νομιμότητα. 
Όμως, εδώ είναι... Βαλκάνια, δεν είναι παίξε - γέλασε... Δεν θα αναφερθώ στο Γολγοθά του συνυποψηφίου και στον εμπαιγμό του από τη Διοίκηση τόσο σε επίπεδο Παντείου Πανεπιστημίου όσο και του αρμόδιου υπουργείου Εθνικής Παιδείας. Απλά, προειδοποιώ τον αναγνώστη, αν στέκεται όρθιος να καθήσει (για λόγους ασφαλείας) και να συνεχίσει την ανάγνωση. 
Ενώπιον του τεράστιου κινδύνου να απολέσει η γαλαζοαίματη την ακαδημαϊκή της θέση, επιστρατεύεται το βαρύ πυροβολικό. Με πρόταση του αρμόδιου υπουργού κ. Αρβανιτόπουλου η Βουλή των Ελλήνων (ναι φίλε αναγνώστη, η Βουλή των Ελλήνων) ψηφίζει νόμο που λέει: αν ο υποψήφιος διδάκτορας έλαβε τέσσερις ψήφους η διατριβή θεωρείται νομίμως εγκεκριμένη! 
Όπως καταλαβαίνετε, η όλη κινητοποίηση προφανώς και δεν αφορά έναν όποιο κοινό θνητό. Θέλετε να μάθετε ποια είναι η γαλαζοαίματη; Δεν ξέρω την ακριβή θέση που κατέχει (διευθύντρια;) στο πολιτικό γραφείο του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Πάντως, ανήκει στον πυρήνα του Γραφείου του υπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη. Στο γραφείο του υπουργού δηλαδή, που με στόμφο 80 αυτοκρατόρων υπόσχεται στον ελληνικό λαό να διώξει τους παράνομους και τους ανίκανους από το ελληνικό Δημόσιο! Αυτό όμως ισχύει για τα παιδιά του... λαουτζίκου! Για τα δικά μας παιδιά, όμως, ψηφίζουμε ειδικό νόμο που κατατάσσει την Ελλάδα στις θεσμικά υπανάπτυκτες χώρες. Πού αλλού στον κόσμο, αλήθεια, θα τολμούσε Βουλή να ανατρέψει δικαστική απόφαση; 
Πέρα όμως από τις καθαρά νομικές διαστάσεις της υπόθεσης, εγώ ρωτάω: ποιανού η απαξία της πράξης είναι η πλέον ανήθικη; Του Λιάπη ή των Μητσοτάκη - Αρβανιτόπουλου; Ποιος ευτελίζει περισσότερο τους θεσμούς; Ποιος καταλύει την έννοια του κράτους δικαίου; Ποιος διασύρει το κύρος του πολιτικού κόσμου; Είναι δυνατον, στην πτωχευμένη Ελλάδα του 2014, αυτός ο υπουργός που βάζει την υπογραφή του για απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, ταυτόχρονα να χρησιμοποιεί τέτοια αισχρά μέσα για να σώσει τα δικά του παιδιά; Επειδή διατρέχω τον κίνδυνο να υπερβώ τα όρια της ευπρέπειας, επιτρέψτε μου να μη συνεχίσω και απλά να αναφωνήσω: 
Ουαι υμίν Φαρισαίοι υποκριταί....
ΥΓ. Δανείστηκα τον τίτλο του παρόντος σημειώματος (τροποποιώντας τον ελαφρά) από άρθρο του υπουργού Παιδείας Κων. Αρβανιτόπουλου στα Νέα με τίτλο «Το μεγάλο στοίχημα της παιδείας»....

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Η ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ

Το μαζικό «ναι» των κατοίκων της Κριμαίας στην ένωση της χερσονήσου με τη Ρωσία είναι γεγονός.
Η μη αναγνώριση του αποτελέσματος από τη Δύση είναι δεδομένη.
Όμως, ανεξαρτήτως του αν η κρίση στις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία θα κλιμακωθεί περαιτέρω ή όχι τα γεωπολιτικά δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά σε όλα τα μέτωπα του πλανήτη.
Το σημερινό δημοψήφισμα στην Κριμαία σηματοδοτεί μια νέα φάση κλιμάκωσης στην αντιπαράθεση τους Ρωσίας με τη τη Δύση, που ξεκίνησε τον περασμένο Νοέμβριο, με την υπαναχώρηση της τελευταίας στιγμής του Ουκρανού Προέδρου Γιαννουκόβιτς και τη μη υπογραφή του Συμφώνου Σύνδεσης με την ΕυρωπαΪκή Ένωση (ΕΕ).
Τόσο η Δύση όσο και η Ρωσία είναι πλέον δέσμιες της ρητορικής τους στη διάρκεια των περασμένων εβδομάδων. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν πάραυτα σε επιβολή κυρώσεων προς τη Ρωσία. Η Ρωσία από την πλευρά της είναι υποχρεωμένη, αφ' ενός να προσαρτήσει την Κριμαία, όπως έχει υποσχεθεί στη ρωσόφωνη πλειοψηφία του πληθυσμού της, αφ' ετέρου να προβεί σε αντι-κυρώσεις έναντι της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Η επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία από τις ΗΠΑ και την ΕΕ συνιστά σαφή ένδειξη αδυναμίας. Οι απειλές δεν έπιασαν τόπο. Η μη επιβολή τους όμως  θα συνιστά απόδειξη αδυναμίας
Είναι λοιπόν σαφές ότι η Δύση οφείλει να επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, είτε το επιθυμεί είτε όχι. Το να περιοριστεί στη μη αναγνώριση της απόσχισης της Κριμαίας από την Ουκρανία θα συνιστά μείζονα διπλωματική ήττα. Η οποία θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στο πολιτικό μέλλον των δυτικών ηγεσιών.  
Σε αντίστοιχη θέση βρίσκεται και η Ρωσία. Είναι πλέον υποχρεωμένη να προσαρτίσει την Κριμαία, είτε το θέλει πραγματικά, είτε όχι. Επίσης,στις όποιες δυτικές κυρώσεις είναι υποχρεωμένη να απαντήσει και αυτή με ουσιαστικές και όχι με προσχηματικές κυρώσεις.
Όμως την προσάρτιση της Κριμαίας στη Ρωσία δεν μπορεί να αποδεχτεί καμία ουκρανική κυβέρνηση, διότι ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν ανέχθηκε τον ακρωτηριασμό της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας χωρίς πόλεμο. Πόσο μάλλον η παρούσα, η οποία έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να τρομάξει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς που είναι πλειοψηφία στην ανατολικά του ποταμού Ντνιεπρ Ουκρανία. 
Υπό τις συνθήκες αυτές η κλιμάκωση στην ένταση μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης είναι αναπόφευκτη.  Και θα επηρεάσει καθοριστικά το σύνολο των γεωπολιτικών διακυβευμάτων
Το πρώτο πεδίο στο οποίο θα φανούν οι επιπτώσεις της κλιμάκωσης είναι αναμφίβολα ο έλεγχος των πυρηνικών όπλων. Μέχρι τώρα η Δύση και η Ρωσία μοιράζονταν την ανησυχία για τις επιπτώσεις της αύξησης των μελών του πυρηνικού κλαμπ. 
Η Ρωσία, μολονότι απείχε επιδεικτικά των λεονταρισμών της Δύσης προς την κατεύθυνση του Ιράν και της Βορείου Κορέας, ασκούσε, με τον δικό της τρόπο, αποφασιστικές πιέσεις  και προς τις δυο χώρες, η οποία, σε ό,τι αφορά το Ιράν τουλάχιστον, είχε σαφή αποτελέσματα. 
Οι πρόσφατες διαπραγματεύσεις της Δύσης με το Ιράν ήταν αποτέλεσμα του συνδυασμού των ρωσικών πιέσεων προς το τελευταίο, της έξυπνης προσέγγισης του ζητήματος από την κυβέρνηση Ομπάμα και των εσωτερικών πολιτικών αλλαγών στο Ιράν. Η στάση της Ρωσίας πιθανότατα θα πάψει πλέον να είναι συμπληρωματική αυτής της Δύσης και αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων του Ιράν, πράγμα που υποθηκεύει την επιτυχία των διεξαγόμενων διαπραγματεύσεων.
Πέραν αυτού όμως, ανοίγει διάπλατα η πόρτα για μια ένα νέο ανταγωνισμό παραγωγής πυρηνικών όπλων, που στα προηγούμενα 25 χρόνια είχε περιοριστεί στο ελάχιστο. Όσο κι αν πολλοί επισημαίνουν ότι «οι καιροί έχουν αλλάξει» και επομένως «δεν υπάρχει πιθανότητα επανάληψης του Ψυχρού Πολέμου», οι διαβεβαιώσεις τους μοιάζουν περισσότερο με ξόρκια παρά βασίζονται σε δεδομένα. Το κύριο επιχείρημά τους είναι λογικό. Οι οικονομικές επιπτώσεις ενός νέου Ψυχρού Πολέμου είναι δυσβάσταχτες έως αβάσταχτες. Αλλά δυσβάσταχτες ήταν οι οικονομικές επιπτώσεις και των δυο Παγκοσμίων Πολέμων. Και όμως έγιναν.  
Ενδεχόμενη  κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Δύσης και Ρωσίας μοιραία θα προκαλέσει αύξηση της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Ευρώπη. Που με τη σειρά της θα σημάνει την απώλεια της αυτονομίας της ΕΕ στη χάραξη της εξωτερικής της πολιτικής. Η οποία μπορεί να ήταν ατελής, χωρίς συνοχή, ενίοτε απλό άθροισμα εθνικών εξωτερικών πολιτικών, όμως υπήρχε. Τώρα απλώς θα πάψει να υφίσταται.
Το δεύτερο πεδίο που επηρεάζεται είναι η κινεζική πολιτική των ΗΠΑ. Από την πρώτη στιγμή της προεδρίας του ο Μπαράκ Ομπάμα ανέπτυξε μια στρατηγική αναχαίτισης της Κίνας σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. 
Τα συνεχή ταξίδια της Χίλαρι Κλίντον στην Αφρική στην πρώτη τετραετία επιβεβαίωσαν το αμερικανικό ενδιαφέρον για τη Μαύρη Ήπειρο, την οποία η Ευρώπη είχε αφήσει στον αυτόματο πιλότο και φρενάρισαν την κινεζική επέκταση. 
Σε στρατιωτικό επίπεδο οι ΗΠΑ έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στον Ειρηνικό και ανέπτυξαν μια πολυεπίπεδη διπλωματία, που αποσκοπούσε στην αναχαίτιση της κινεζικής στρατιωτικής εξάπλωσης. Εργάστηκαν για τη βελτίωση των σχέσεων της Ιαπωνίας με τη Νότιο Κορέα βάζοντας πάγο στα εθνικιστικά σκιρτήματα της ιαπωνικής Δεξιάς, ανέπτυξαν στρατιωτικές σχέσεις με την Ινδία και συνεχίζουν να εργάζονται προς την κατεύθυνση μιας άτυπης μεν ουσιαστικής δε στρατιωτικής συμμαχίας Ινδίας, Βιετνάμ, Αυστραλίας, Ιαπωνίας, Νοτίου Κορέας, ώστε να συγκροτηθεί ένα αποτρεπτικό τόξο.
Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής η κυβέρνηση Ομπάμα είχε προσπαθήσει να εμπλέξει θετικά τη Ρωσία σε όλες τις αμερικανικές περιφερειακές πολιτικές ως ισότιμο εταίρο, με στόχο να αποτρέψει μια σινορωσική συμμαχία. Η κινεζική «κατανόηση» στις ρωσικές θέσεις για την Κριμαία καθιστά την πολιτική αυτή παρελθόν. Η κρίση της Κριμαίας φέρνει εξ αντικειμένου τη Ρωσία πιο κοντά στην Κίνα.
Η αντιμετώπιση του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού, ένα θέμα στο οποίο υπήρχε σύμπτωση απόψεων όλα αυτά τα χρόνια μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, είναι το επόμενο πεδίο στο οποίο θα υπάρξουν σημαντικές αλλαγές. Η, άτυπη μεν ουσιαστική δε, συνεργασία των δυο πλευρών επ' αυτού του θέματος, υπάρχει κίνδυνος να γίνει άμεσα παρελθόν και να αντικατασταθεί από τη λογική των εκατέρωθεν «δικών μας, καλών φονταμενταλιστών».
Από την κρίση των σχέσεων της Δύσης με τη Ρωσία θα διαταραχθούν οι ισορροπίες και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.  Η Ρωσία θα προσπαθήσει εκμεταλλευτεί τις προνομιακές σχέσεις που έχει αναπτύξει εκεί με την Κίνα, τη Βραζιλία, την Ινδία και τη Νότιο Αφρική για να δημιουργήσει προβλήματα στις δυτικές προτεραιότητες. 
Βεβαίως δε θα κατορθώσει να συμπήξει μόνιμη συμμαχία, κι ενδεχομένως τυχόν επιμονή της προς αυτή την κατεύθυνση να την αφήσει μόνη με την Κίνα εναντίον όλων, αλλά δεν αποκλείεται, αν ακολουθήσει μια πιο έξυπνη τακτική κατά περίπτωση προσεταιρισμών, να βάλει εμπόδια σε αρκετές από τις δυτικές προτεραιότητες στον οργανισμό.
Πέρα από τα παραπάνω η κρίση θα υποθηκεύσει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα. Η αύξηση των αμυντικών δαπανών που αναπόφευκτα θα υπάρξει, θα οδηγήσει σε πολιτικές περιορισμού των κοινωνικών δαπανών και των πολιτικών τόνωσης της απασχόλησης, όπως στη διάρκεια της οκταετίας Μπους.
Τέλος, στα καθ' ημάς, είναι βέβαιο πως η Μόσχα έχει έναν επιπλέον λόγο να εργαστεί ενργά για την αποτυχία των συνομιλιών για το Κυπριακό, μιας και η όποια ενδεχόμενη λύση, ενισχύει τη θέση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας θυμηθούμε την αποτελεσματική της αντίδραση στο Σχέδιο Ανάν. Μόνο που τώρα, με δεδομένη την τάση ΗΠΑ, ΕΕ και Βρετανίας να ασκήσουν μονομερείς πιέσεις προς την ελληνοκυπριακή πλευρά, το προηγούμενο της κρίσης της Κριμαίας αυξάνει σοβαρά τις πιθανότητες, μετά από ενδεχόμενη αποτυχία των διαπραγματεύσεων, της αναγνώρισης του τουρκοκυπριακού Κράτους.   
Γιάννης Χρυσοβέργης



Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ;

Το ερώτημα κανονικά δε θα έπρεπε να τίθεται.
Όμως η έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, προκάλεσε έναν αδικαιολόγητο, εκ πρώτης όψεως, ορυμαγδό υστερικών δηλώσεων από στελέχη της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Μοναδική ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΞΑΙΡΕΣΗ η βαθύτατα πολιτική και ψύχραιμη τοποθέτηση του Κώστα Μπακογιάννη, ενός από τους ελάχιστους ανθρώπους που θα είχαν κάθε δικαίωμα να μην είναι ψύχραιμοι.
Οπότε, καλούμαστε να αναζητήσουμε απαντήσεις στο ερώτημα: Ποιοι φοβούνται ακόμα το Δημήτρη Κουφοντίνα; Και, κυρίως, γιατί;
Πώς γίνεται και το βιβλίο ενός ισοβίτη μετατρέπεται σε  μείζον πολιτικό ζήτημα; Ο υπογράφων, αντιμετώπισε  συγκαταβατικά το γεγονός ότι  την ημέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα, η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ αφιέρωσε τα τρία τέταρτα της πρώτης σελίδας της σε μια επίθεση εναντίον του, σημειώνοντας μάλιστα, σε περίοπτη θέση, ότι «κυκλοφορεί σήμερα το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα». Το όλο στήσιμο της πρώτης σελίδας έμοιαζε πολύ περισσότερο με γκρίζα διαφήμιση του βιβλίου, παρά με έκρηξη «ιερής οργής».
Τα πράγματα σοβάρεψαν όταν είδαμε την εκπρόσωπο τύπου της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, να ζητάει επί τρεις ολόκληρες ημέρες από το ΣΥΡΙΖΑ να διαγράψει από τις τάξεις του το Νίκο Γιαννόπουλο, που είχε επιμεληθεί και προλογίσει το βιβλίο, αδιαφορώντας για δυο σημαντικές λεπτομέρειες: ότι ο Νίκος Γιαννόπουλος πρώτον δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και, δεύτερον, βιοπορίζεται ως επιμελητής βιβλίων. Ακόμα κι αυτό θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ότι συνιστά μέρος της κακόβουλης συκοφαντικής προπαγάνδας στην οποία συστηματικά επιδίδεται η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ελλείψει πολιτικού λόγου και ήθους.
Ακολούθησε ο συνταξιούχος, πλέον, εισαγγελέας Χρήστος Λάμπρου, ο οποίος ζήτησε κατάσχεση των εισπράξεων του βιβλίου για να μην ενισχύσουν τα χρήματα αυτά την τρομοκρατία. Δεν γνωρίζουμε πού εδράζει ο συμπαθής συνταξιούχος δικαστικός λειτουργός την πεποίθησή του ότι το εν λόγω βιβλίο θα έχει εκδοτική επιτυχία και μάλιστα τέτοια που να είναι ικανή να χρηματοδοτήσει τις οικονομικές ανάγκες της «τρομοκρατίας». Από κοντά του και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, που παρότρυνε τις οικογένειες των θυμάτων της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη για δέσμευση των εισπράξεων. 
Θα μπορούσαμε απλώς να τους έχουμε επισημάνει ότι πριν από όλα πρέπει να διαβάσουν το σχετικό συμβόλαιο μεταξύ του συγγραφέα του επίμαχου βιβλίου και του εκδοτικού οίκου, καθώς μπορεί να κρύβει περίεργες εκπλήξεις ως προς τα συγγραφικά δικαιώματα, αλλά ας είναι.
Από αυτή την κακοφωνία, η οποία το μόνο που προδίδει είναι έναν φαινομενικά αδικαιολόγητο πανικό, ξεχωρίζει η μεστή συγκροτημένη κριτική προς τον εκδοτικό οίκο του Κώστα Μπακογιάννη. 
Η μόνη κριτική που έχουμε να ασκήσουμε στα όσα καταλόγισε στον εκδοτικό οίκο είναι πως ο τελευταίος ενήργησε σύμφωνα με τις αρχές του οικονομικού φιλελευθερισμού, τις οποίες υπερασπίζεται με σθένος ο κ. Μπακογιάννης.  Προφανώς και ο εκδότης ενήργησε με μοναδικό κριτήριο το κέρδος, διότι αυτό οφείλει να κάνει κάθε επιχειρηματίας: να αποζητά το κέρδος με κάθε νομότυπο μέσο. Η ηθική δεν έχει σχέση με το χρήμα, κι αυτό είναι γνωστό από την εποχή του Αυτοκράτορα Βεσπασιανού.
Επίσης, επειδή στην πολιτική του τοποθέτηση ο κ. Μπακογιάννης προσέφυγε στον Λέον Τρότσκι, οφείλουμε να του επισημάνουμε τη σχετική ρήση του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν: «οι αστοί θα μας πουλήσουν ακόμα και το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε». Και, κατά μια έννοια, αυτό πράττει ο εκδοτικός οίκος Λιβάνη. Μέχρι να έρθει - αν έρθει - η στιγμή να κρεμάσουν τους ιδιοκτήτες του οι «αιμοσταγείς κομμουνισταί», το μαγαζί θα τους πουλάει σχοινί, στις ακριβότερες δυνατές τιμές.
Πέρα από όλα αυτά όμως οφείλουμε να συγχαρούμε τον Κώστα Μπακογιάννη διότι κατορθώνει «να κρατά το λογισμό του, όταν όλοι τριγύρω του (οι ομοϊδεάτες του δηλαδή) τά 'χουν χαμένα...».
Προς τι λοιπόν  ο πανικός;  
Σίγουρα δε θα συνέτρεχε κανένας λόγος πανικού αν η Ελλάδα συνέχιζε να είναι ένα Κράτος Δικαίου, όπως ήταν μέχρι το Μάιο του 2010.
  • Αν δεν υπήρχαν περίπου 200.000 άνθρωποι που ζουν χάρη στα συσσίτια των Δήμων, της Εκκλησίας και των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.
  • Αν περισσότεροι από 3.000.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τον Πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ, δεν ήταν πλέον αποκλεισμένοι από το Σύστημα Δημόσιας Υγείας.
  •  Αν δεν υπήρχαν 1.400.000 καταγεγραμμένοι άνεργοι, το ένα εκατομμύριο από αυτούς για διάστημα μεγαλύτερο του ενός χρόνου.
  • Αν δεν υπήρχαν 1.200.000 εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα απλήρωτοι για διάστημα τριών μηνών έως και μεγαλύτερο του ενός έτους.
  • Αν δεν είχαν αυτοκτονήσει χιλιάδες ανθρώπων υπό την πίεση οικονομικών και υπαρξιακών αδιεξόδων στα τελευταία τέσσερα χρόνια (4.000 σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία).
  • Αν το προσδόκιμο ζωής δεν είχε υποχωρήσει κατά μία πενταετία, σύμφωνα με δήλωση της Προέδρου του ελληνικού τμήματος των Γιατρών του Κόσμου.
  • Αν όλες οι παραπάνω μορφές ΒΙΑΣ δεν είχαν συνθλίψει τις ζωές εκατομμυρίων συμπολιτών μας, αν δεν τους είχαν κάνει να χάσουν την αξιοπρέπειά τους.
  • Αν η Κυβέρνηση δεν είχε καταργήσει κάθε έννοια κοινοβουλευτικού διαλόγου και ελέγχου, νομοθετώντας με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
  • Αν ο αντιπρόεδρος της Βουλής δεν αισθανόταν πως επιτρέπεται να φαλκιδεύσει μια ψηφοφορία της βουλής, προς ικανοποίηση των δυνητικών εκλογικών του πελατών.
  • Αν... αν... αν...
Οι υπαίτιοι της ανθρωπιστικής αυτής καταστροφής, που κάθε μέρα χειροτερεύει, έχουν κάθε λόγο να τρέμουν τα σαλπίσματα εξέγερσης του Δημήτρη Κουφοντίνα, του κάθε Κουφοντίνα.  Τρέμουν μην τυχόν τα λόγια του πιάσουν τόπο στους ανθρώπους που τους έκλεψαν την αξιοπρέπεια.
Όμως ο Δημήτρης Κουφοντίνας βάζει δύσκολα και στην Αριστερά. 
Η οποία, την ίδια στιγμή που εξαντλεί τη δράση της μέσα στους τέσσερις τοίχους του Κοινοβουλίου, αρνείται να υπερασπιστεί τον Κοινοβουλευτισμό.
Η οποία αρνείται να συζητήσει το ζήτημα της πολιτικής βίας και των τοξικών της επιπτώσεων στη σοσιαλιστική ιδεολογία. 
Δεν είναι κακό να υπερασπιστεί η Αριστερά το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο, πολύ περισσότερο που η Άμεση Δημοκρατία, όπως την ονειρεύονται οι Αναρχικοί και οι λάτρεις της Κλασσικής Αρχαιότητας έχει αποδειχτεί - μέχρι σήμερα τουλάχιστον - αδύνατο να λειτουργήσει από τη στιγμή που μιλάμε για κοινωνικές μονάδες τριψήφιας τάξης μεγέθους. 
Επ' αυτού καλό θα ήταν οι αρχαιολάτρεις να έκαναν μια προσεκτική ανάγνωση των Εκκλησιαζουσών του Αριστοφάνη. Θα διαπίστωναν, πέραν του ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία αφορούσε μόλις 10.000 από τις 500.000 και πλέον κατοίκους της Αττικής, ότι το λόγο στην Εκκλησία του Δήμου μονοπωλούσαν, με διάφορα τεχνάσματα, οι αρχηγοί μεγάλων σογιών και πλούσιων οικογενειών. Οι υπόλοιποι Αθηναίοι πολίτες έπρεπε να αρκεστούν σε αυτό που κάνουν οι πολίτες των σύγχρονων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών: στο να ψηφίζουν.
Το γεγονός λοιπόν ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία παραμένει μέχρι σήμερα το πολιτικό σύστημα που επιτρέπει τη μέγιστη - σαφώς όχι ικανοποιητική - συμμετοχή πολιτών θέτει την Αριστερά προ του καθήκοντος, αφ' ενός να την υπερασπιστεί απέναντι στις ελευθεριοκτόνες διαθέσεις των κυβερνώντων, αφ' ετέρου να ονειρευτεί πώς αυτή θα διευρύνεται κάθε μέρα.
Πέραν αυτού, η Αριστερά οφείλει να ξεκαθαρίσει τη στάση της απέναντι στην πολιτική βία. Πρέπει κάποτε να οριοθετηθεί απέναντι σε αυτήν ενεργητικά, όχι με δηλώσεις μετανοίας. 
Θα είχε πολλά η Αριστερά να διδαχτεί από τη μελέτη του της μη βίας του Γκάντι και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κυρίως θα μάθαινε πως μη βίαιη αντίσταση σημαίνει πρώτα απ' όλα «να έχεις κότσια». Να είσαι έτοιμος να φυλακιστείς, να είσαι έτοιμος να αντιπαρατεθείς με την κτηνώδη βία του καθεστώτος, χωρίς όμως να γίνεις ίδιος μ' αυτό, να είσαι έτοιμος για δράσεις πολιτικής ανυπακοής που θα το απορρυθμίσουν. Να είμαστε αδιάλλακτοι απέναντι στην καθεστωτική βία, χτίζοντας μια κοινωνία ελεύθερη από αυτή.
Αν θέλουμε να βάλουμε τέλος στη μπανανία που μας έχει επιβληθεί, οφείλουμε να χτίσουμε παράλληλους μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά. Στην πολύμορφη καθεστωτική βία να απαντήσουμε με εκστρατείες μη βίαιης πολιτικής ανυπακοής. Γιατί η ιστορία του «υπαρκτού σοσιαλισμού» μας έμαθε πως η λατρεία της βίας, δηλητηρίασε, σε θανατηφόρα δόση, το όνειρό μας. 
Μόνο αν αναλάβουμε, ο καθένας προσωπικά κι όλοι μαζί συλλογικά τις ευθύνες μας και χτίσουμε παράλληλους μηχανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης κι απαντήσουμε στην καθεστωτική βία με αδιάλλακτη μη βίαιη πολιτική ανυπακοή, θα χτίσουμε έναν πειστικό αντίλογο στα σαλπίσματα του Δημήτρη Κουφοντίνα, του κάθε Κουφοντίνα. 
Η προβοκατορολογία ή οι ύμνοι προς την «επαναστατική βία» μέσα από ανήλιαγα γραφεία  , απλώς μας καθιστούν γελοίους. Και στην πολιτική το έγκλημα συχνά συγχωρείται, η γελοιοποίηση ΠΟΤΕ.
Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

ΜΠΑΝΑΝΙΑ Νο 2: ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ - ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ 1

Η διεξαγωγή ανακρίσεων σε βάρος ενός πολιτικου  με την κατηγορία της «παραβίασης απορρήτων της Πολιτείας σε βαθμό κακουργήματος», έχει πάντα οσμή παρακρατικής συνωμοσίας, ιδίως όταν χαρακτηρίζονται «απόρρητα έγγραφα» τα ΦΕΚ.
Για το λόγο αυτό η διενέργεια έρευνας σε βάρος του Μιχάλη Καρχιμάκη με την παραπάνω κατηγορία και ο ορισμός εγγύησης 1 εκ. ευρώ για τη μη προφυλάκισή του, έχουν άρωμα απόπειρας πολιτικής και φυσικής εξόντωσης με δράστες παρακρατικούς μηχανισμούς.
Αλλά είπαμε, στη μπανανία της Ελλάδας όλο και περισσότεροι πιστεύουν πως ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ. Χρέος μας είναι να τους δείξουμε ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ.

Ως πολιτικός της κυβερνώσας πλειοψηφίας ο Μιχάλης Καρχιμάκης έχει κριθεί, πιθανόν και αμετάκλητα, από το εκλογικό σώμα για την στήριξη που παρέσχε στην πολιτική των Μνημονίων,  η οποία, πίσω από το προπέτασμα καπνού κάποιων - αναγκαίων σε πολλές περιπτώσεις - μεταρρυθμίσεων, μεθόδευσε την οικονομική εξαθλίωση της πλειοψηφίας του ελληνικού πληθυσμού.
Ως αντιπολιτευόμενος πολιτικός ο Μιχάλης Καρχιμάκης είχε αναδειχθεί σε εφιάλτη της κυβέρνησης Καραμανλή. Είχε πρωταγωνιστήσει στην ανάδειξη των ουκ ολίγων σκανδάλων της Καραμανλικής πενταετίας. Πολλές φορές με ελάχιστη, ή και χωρίς τη στήριξη του κόμματός του, το οποίο είτε δεν ήθελε, είτε δε μπορούσε να καταλάβει τη σοβαρότητα των σκανδάλων που έφερνε στη Βουλή.
Μεταξύ όλων αυτών είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην αποκάλυψη του σκανδάλου της Μονής Βατοπεδίου και στην αποκάλυψη της ελλιπούς συντήρησης και τα τεχνικά προβλήματα των ελικοπτέρων Σινούκ, σε ένα από τα οποία επέβαινε, όταν χάθηκε μεταβαίνοντας στο Άγιο Όρος, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας το 2005.
Η δίωξη κατά του Μιχάλη Καρχιμάκη βασίζεται σε έγγραφο υπαλλήλου της ΕΥΠ στις 11.04.2013 προς το διοικητή της υπηρεσίας, στο οποίο καταγγέλλεται ο τ. υπουργός ότι ελάμβανε απόρρητα έγγραφα. Ακολούθησε έρευνα από κλιμάκιο της ΕΥΠ στο σπίτι του και στο γραφείο του, όπου κατασχέθηκαν «απόρρητα έγγραφα», τα οποία αφορούσαν τις πιο πάνω υποθέσεις. Η καταγγέλλουσα στο έγγραφο κάνει λόγο για «ανηλεή και απάνθρωπο διωγμό» που υπέστησαν συνάδελφοί της «από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και τα ανδρείκελά του στο υπουργείο και την υπηρεσία». Μεταξύ των «συναδέλφων» της που υπέστησαν «ανηλεή και απάνθρωπο διωγμό» είναι και ο υπόδικος για κακουργηματικές πράξεις Κώστας Αγγελάκης.
Ας δούμε όμως ποιος είναι ο Κώστας Αγγελάκης. 
Σύμφωνα με έγγραφο που υπογράφει ο στις 24 Ιουνίου 2010 ο εισαγγελέας Δ. Πέρρος και δημοσίευσε η εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ, ο Κ. Αγγελάκης   «από τον Νοέμβριο του 2009 έως και τον Απρίλιο του 2010 πέτυχε να περιέλθουν παράνομα στην κατοχή του απόρρητα έγγραφα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει και να τα διαβιβάσει σε άλλους». Κατόπιν τούτου ο εισαγγελέας του απαγόρευσε την έξοδο από τη χώρα διότι «από τα στοιχεία της δικογραφίας πιθανολογείται σοβαρά η βασιμότητα της κατηγορίας». Για το δημοσίευμα αυτό, αλλά και για άλλα που αφορούσαν το πρόσωπό του, ο Κ. Αγγελάκης μήνυσε την εν λόγω εφημερίδα με κύριο μάρτυρα υπέρ του τον, επί κυβέρνησης Καραμανλή διοικητή της ΕΥΠ Ιωάννη Κοραντή, και μετέπειτα βουλευτής του ΛΑΟΣ.
Στις 21 Φεβρουαρίου 2014 το ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ αναφέρει ότι σε βάρος του πρώην διευθυντή κατασκοπείας της ΕΥΠ Κώστα Αγγελάκη και του συνεργάτη του Σοφοκλή Κουκουλίτσιου ασκήθηκε δίωξη για ηθική αυτουργία στην υπόθεση των πλαστών αποδείξεων αμοιβής του Κώστα Βαξεβάνη από την ΕΥΠ, αλλά και για την ανεπιτυχή ενέδρα που του είχαν στήσει στις 9 Σεπτεμβρίου 2012 πέντε άγνωστοι έξω από το σπίτι του.
Προκαλεί προβληματισμό το γεγονός ότι ενώ η κατηγορούμενη τ. υπάλληλος της ΕΥΠ που υποτίθεται πως έδωσε τα «απόρρητα έγγραφα» στο  Μιχάλη Καρχιμάκη - κατηγορία την οποία αρνείται - αφέθηκε ελεύθερη χωρίς κανένα περιοριστικό όρο, ενώ ο τ. υπουργός, που κατηγορείται για ηθική αυτουργία, καλείται να πληρώσει 1 εκ. ευρώ.
Προκαλεί προβληματισμό το ότι ο ανακριτής υιοθέτησε τόσο αβασάνιστα την κατηγορία περί «παραβίασης απορρήτων της Πολιτείας σε βαθμό κακουργήματος», όταν το 2007 ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης είχε απαντήσει στην επερώτηση του Καρχιμάκη (για τα Σινούκ) χωρίς να θεωρήσει πως υπήρχε παραβίαση απορρήτου.
Προκαλεί υποψίες το γεγονός ότι η ανακοίνωση της απόφασης του ανακριτή έτυχε λακωνικών ανακοινώσεων στα επίσημα ΜΜΕ (εξαίρεση το ΕΘΝΟΣ) ενώ τυχόν εκτενέστερες αναφορές στο θέμα ανακατεύονται με την υπόθεση των υποκλοπών του 2004-2005 και το παραμύθι περί «απόπειρας δολοφονίας του Κώστα Καραμανλή», το οποίο διερευνά ο ίδιος ανακριτής της υπόθεσης Καρχιμάκη.
Το γεγονός ότι ο Μιχάλης Καρχιμάκης  κατηγορείται για «παραβίαση απορρήτων της Πολιτείας σε βαθμό κακουργήματος» από ανθρώπους που είναι υπόδικοι για κακουργηματικές πράξεις με δυσώδη οσμή παρακρατικής δράσης κάνει την υπόθεσή του υπόθεση  όλων μας. 
Οφείλουμε να τον υπερασπιστούμε όχι για τις πολιτικές του απόψεις αλλά διότι διώκεται για ενοχλητική προς την τότε κυβέρνηση κοινοβουλευτική δραστηριότητα.
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε να μιλάμε ελεύθερα, οφείλουμε να αποτρέψουμε τα σχέδιά τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης 


 
 

 

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

ΜΠΑΝΑΝΙΑ Νο1: ΦΑΛΚΙΔΕΥΣΗ ΨΗΦΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

Η χοντροκομμένη απόπειρα φαλκίδευσης του αποτελέσματος ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή από τον προεδρεύοντα του σώματος Χρήστο Μαρκογιαννάκη είναι, μακράν, η πιο προκλητική παραβίαση, από τις δεκάδες, του κοινοβουλευτικού θεσμικού πλαισίου στους τελευταίους 20 μήνες.
Το ότι η Κυβέρνηση σφύριζε αδιάφορα επί 24 ολόκληρες ώρες και στη συνέχεια απέσυρε το καταψηφισμένο άρθρο χωρίς καμιά συνέπεια  για το Χρήστο Μαρκογιαννάκη, σημαίνει απλώς ότι ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.

Η μεταφορά της έδρας μια Περιφερειακής Αστυνομικής Διοίκησης από μια πόλη που βρίσκεται στο κέντρο σχεδόν της Περιφέρειας - στην περίπτωσή μας το Ηράκλειο απέχει 135 χιλιόμετρα από τη Σητεία, ανατολικά, και 180 χιλιόμετρα από την Κίσσαμο, δυτικά -  σε μια άλλη στην άκρη της ίδιας περιφέρειας - στην περίπτωσή μας τα Χανιά, σε απόσταση 275 χιλιομέτρων από τη Σητεία και μόλις 40 από την Κίσσαμο - για την εξυπηρέτηση της εκλογικής πελατείας του κυβερνώντος κόμματος, είναι απεχθής μεν, συνηθισμένη δε - δυστυχώς - για τα ελληνικά κοινοβουλευτικά ήθη.
Η πρόβλεψη του άρθρου 30 του νομοσχεδίου για την αναδιάρθρωση της ΕΛΑΣ, για μεταφορά της Περιφερειακής Διοίκησης της ΕΛ.ΑΣ. από το Ηράκλειο στα Χανιά, ενάντια σε κάθε λογική, υπήρχε για την ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - για να ακριβολογούμε της οικογένειας Μητσοτάκη - η οποία μόνο στα Χανιά, από όλη την Κρήτη, διαθέτει αξιόλογο πολιτικό έρεισμα. 
Το εν λόγω άρθρο καταψήφισε σύσσωμη η αντιπολίτευση πλην της ΔΗΜΑΡ, η οποία απείχε της ψηφοφορίας για λόγους ακατανόητους, και το ΠΑΣΟΚ, για τους δικούς του πελατειακούς λόγους, μιας και στο Ηράκλειο διαθέτει τα τελευταία ίχνη πολιτικής του επιρροής στην Κρήτη και πιθανώς στην Ελλάδα.
Το άρθρο απορρίφθηκε 127 ψήφους κατά και 126 ψήφους υπέρ. Όμως ο προεδρεύων Αντιπρόεδρος της Βουλής Χρήστος Μαρκογιαννάκης, ανακοίνωσε, αφήνοντας τους πάντες εμβρόντητους, ότι το άρθρο είχε εγκριθεί με 126 ψήφους υπέρ και 125 ψήφους κατά.
Το ότι ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης, πίστεψε το βράδυ της Πέμπτης 6 Μαρτίου πως μπορεί να φαλκιδεύσει το αποτέλεσμα μιας ονομαστικής ψηφοφορίας στη Βουλή, για να ικανοποιήσει την κομματική και προσωπική εκλογική του πελατεία, είναι απόδειξη  της απέχθειάς του προς τον Κοινοβουλευτισμό
Η πράξη του μια και μόνη ερμηνεία επιδέχεται: τη βαθύτατη πεποίθησή του ότι στην Ελλάδα πλέον ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Σε οποιαδήποτε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία στην οποία η κυβερνητική πλειοψηφία σέβεται, αν όχι την ουσία, τουλάχιστον το τυπικό θεσμικό της πλαίσιο, ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης θα είχε υποχρεωθεί σε παραίτηση, ενώ η Δικαιοσύνη θα είχε ξεκινήσει τη δικαστική διερεύνηση της πράξης του.
Το γεγονός ότι επί 24 ώρες η Κυβέρνηση, σφύριζε αδιάφορα, για να αποσυρθεί στη συνέχεια το επίμαχο άρθρο, χωρίς καμιά εξήγηση και χωρίς καμία απολύτως επίπτωση για τον εμπνευστή του κοινοβουλευτικού αυτού πραξικοπήματος αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Μαρκογιαννάκης δεν είναι ο μόνος που πιστεύει ότι ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ.
Μείζον ζήτημα όμως γεννάται και από το γεγονός ότι οι διαμαρτυρίες της Αντιπολίτευσης σταμάτησαν ευθύς αμέσως μετά την απόσυρση από το νομοσχέδιο του επίμαχου άρθρου. Ως εάν το μείζον πρόβλημα δεν ήταν η φαλκίδευση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας από τον Αντιπρόεδρο της Βουλής, αλλά το περιεχόμενο του άρθρου, που, θα συμφωνήσουμε, αντέβαινε σε κάθε έννοια λογικής.
Είναι γεγονός ότι οι αντικοινοβουλευτικές ενέργειες αυτής της κυβέρνησης είναι τόσο πολλές, που η καθημερινή ανάδειξή τους εμπεριέχει τον κίνδυνο ο πολιτικός λόγος της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης να γίνει κουραστικός.
Είναι γεγονός επίσης ότι υπό τις συνθήκες ακραίας κρίσης και καθημερινής αβεβαιότητας, που φθάνει ακόμα και στην εξασφάλιση ενός πιάτου φαγητού την ημέρα, μεγάλη μερίδα των πολιτών, δε δίνει δυάρα για την τήρηση των κοινοβουλευτικών κανόνων, πολύ περισσότερο που αρχίζει να θεωρεί τον κοινοβουλευτισμό υπαίτιο για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Είναι όμως απαραίτητο για τη Δημοκρατική Αντιπολίτευση, και δυστυχώς στην παρούσα Βουλή ο προσδιορισμός αυτός αφορά δυο και μόνο κόμματα, το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, μιας και όλα τα υπόλοιπα έχουν αποδείξει λόγω και, κυρίως,  έργω την απέχθειά τους στους Δημοκρατικούς θεσμούς, αν θέλει η όποια έξοδος από τη σημερινή κατάσταση να μην έχει θύμα τη Δημοκρατία, να αναδεικνύει κάθε πράξη παραβίασης των Κοινοβουλευτικών κανόνων.
Στην περίπτωση του Μαρκογιαννάκη, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ  υπήρξε ανεπαρκής, διότι ξέχασε το ζήτημα αμέσως μόλις το καταψηφισμένο άρθρο αποσύρθηκε από το νομοσχέδιο, η δε ΔΗΜΑΡ παίρνει κάτω από τη βάση, διότι, όποια και αν ήταν η αιτιολόγηση της αποχής της κατά την ψηφοφορία, από τη στιγμή που υπήρξε φαλκίδευση αποτελέσματος της ψηφοφορίας όφειλε να είχε αντιδράσει. 
Είναι καιρός, όσοι πιστεύουν ότι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι τρόπος ζωής και όχι άχρηστη τυπολατρία, να αναλάβουν τις ευθύνες τους.
Σε αντίθετη περίπτωση στρώνουν το δρόμο για την επόμενη δικτατορία. Το αν η δικτατορία αυτή θα είναι του Σαμαρά ή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ μικρή σημασία έχει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Μια καμπάνια για τα κέντρα κράτησης μεταναστών

Το ακανθώδες θέμα της μαζικής εισόδου μεταναστών χωρίς χαρτιά στη χώρα μας, δε λύνεται εύκολα. Αφοριστικές δηλώσεις του τύπου «να ανοίξουν τα σύνορα σε όλους τους μετανάστες» ή, ακόμα χειρότερα «έξω όλοι οι μετανάστες», δεν εξυπηρετούν σε τίποτα το θετικό και χειροπιαστό. Ωστόσο, το στίβαγμα των ανθρώπων αυτών σε κέντρα κράτησης επί ενάμιση χρόνο και βάλε, υπό κάκιστες συνθήκες διαβίωσης και υγιεινής, δεν τιμά ούτε τη χώρα μας που έχει την άμεση ευθύνη, ούτε την Ευρωπαϊκή Ένωση που αφήνει να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορούμε να δούμε το κείμενο μιας καμπάνιας της Avaaz για κλείσιμο των κέντρων κράτησης μεταναστών και, αν είμαστε σύμφωνοι, να υπογράψουμε.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης