Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ο εκφασισμός του ελληνικού κράτους

Αναδημοσιεύω, από ΤΟ ΒΗΜΑ το άρθρο του Νικόλα Βρούσαλη, λέκτορα  Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστίμιο Κέμπριτζ. 
Λιτό και ουσιαστικό. Διαβάστε το.
Γιάννης Χρυσοβέργης
 Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είναι κάποιος φασίστας. Ας φανταστούμε έναν δάσκαλο σε μια τάξη όπου ένα δεκάχρονο αποκαλεί έναν μαύρο συμμαθητή του «αράπη». Αν ο δάσκαλος δεν επιπλήξει τον ρατσιστή μαθητή, και του επιτρέψει να συνεχίσει ακάθεκτος - όχι για παιδαγωγικούς λόγους, αλλά επειδή συμφωνεί, ή απλά βαριέται να επέμβει - τότε είναι φασίστας λόγω ολιγωρίας. Έστω ότι ο μαθητής εμμένει στο μισαλλόδοξο λόγο, και αρχίζει μια τακτική εκφοβισμού και προπηλακισμού του άλλου μαθητή. Η ολιγωρία του δασκάλου γίνεται χειρότερη, μάλιστα αρχίζει να μοιάζει σαν θετικά ρατσιστική ενέργεια. Σε αυτό το σημείο ένας τρίτος μαθητής επεμβαίνει, και προσπαθεί με διάφορα μέσα να αναχαιτίσει τις ρατσιστικές και μισαλλόδοξες επιθέσεις του πρώτου μαθητή. Τώρα ο δάσκαλος τιμωρεί τον τρίτο μαθητή και τον απειλεί με αποβολή από το σχολείο. Ο δάσκαλος αυτός δεν είναι πια φασίστας λόγω ολιγωρίας. Είναι φασίστας τελεία.

Τους τελευταίους έξι μήνες το ελληνικό κράτος έχει επιδείξει συμπεριφορά πολύ χειρότερη από αυτή του δασκάλου. Το πρώτο στάδιο άρχισε να ξετυλίγεται από τα μέσα του 2012, όταν το κράτος ήρθε για πρώτη φορά αντιμέτωπο με τον διογκωμένο κομματικό μηχανισμό της Χρυσής Αυγής. Με βάση τον Ποινικό Κώδικα η ελληνική δικαιοσύνη όφειλε να είχε κηρύξει παράνομη την οργάνωση αυτή ως σεσημασμένη συμμορία, και να είχε διώξει ποινικά τα ηγετικά μέλη της.
Μια μόνο έκφανση της συστηματικής ολιγωρίας αυτής ήταν η απίστευτη περίπτωση του θεατρικού Corpus Christi στο Χυτήριο τον Οκτώβρη του 2012, όπου ο κρατικός μηχανισμός δεν κατόρθωσε να προστατεύσει ένα έργο από μια ομήγυρη φασιστών και φονταμενταλιστών χριστιανών. Το δεύτερο στάδιο του φασισμού λόγω ολιγωρίας ήρθε με την απόρριψη του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου τον Ιούνη του 2013 (δείτε σχετικά εδώ).Ο φασισμός τελεία έρχεται με τη συστηματική προσπάθεια ποινικοποίησης του αντιφασισμού από τον δικαστικό μηχανισμό.
Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσονται δύο πρόσφατες ποινικές διώξεις που έχουν περάσει σχεδόν απαρατήρητες από τα ΜΜΕ: η δίωξη σε βάρος του συγγραφέα Σάββα Μιχαήλ για «διέγερση σε βιαιοπραγίες» και για «διατάραξη της κοινής ειρήνης», και σε βάρος των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Σάμου για την αποτροπή «εθελοντικής αιμοδοσίας» οργανωμένης από τη Χρυσή Αυγή. Εδώ ο δάσκαλος προπηλακίζει ξεκάθαρα τον καλό μαθητή, και ενθαρρύνει τον ρατσιστή. Αυτό κάνει τον δάσκαλο ρατσιστή. (Για την ακρίβεια η δεύτερη δίωξη είναι διπλά τρομακτική, αφού κυριολεκτικά νομιμοποιεί τη χρήση δημόσιας περιουσίας για ρατσιστικούς σκοπούς.)

Στο Φασισμός και Δικτατορία ο κοινωνιολόγος Νίκος Πουλαντζάς δίνει μια χρήσιμη περιοδολόγηση της ανόδου του φασισμού. Εκεί διακρίνει ανάμεσα σε τέσσερις περιόδους: (1) το χρονικό διάστημα από την άνοδο του φασισμού σε αυτό που αποκαλεί το ‘σημείο χωρίς επιστροφή’, (2) την περίοδο από το σημείο χωρίς επιστροφή στο σημείο όπου ο φασισμός κατακτά την πολιτική εξουσία, (3) την πρώτη περίοδο του φασισμού στην εξουσία, (4) την περίοδο της ‘σταθεροποίησης’ του φασισμού.
Κατά την πρώτη περίοδο, ο φασισμός μετατρέπεται από ‘εμβρυακή μορφή’ με ένοπλες ομάδες σε ένα μαζικό κόμμα, και εξασφαλίζει την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, επεκτείνοντας παράλληλα την επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης. Στη δεύτερη περίοδο καταφέρνει να ενώσει προσωρινά τα συμφέροντα της μικροαστικής τάξης με εκείνα του μεγάλου κεφαλαίου, και παίρνει την πολιτική εξουσία. Στην τρίτη περίοδο ο φασισμός εδραιώνεται στην εξουσία με την ανασύνθεση του κράτους σε όρους υπαγορευμένους από την μικροαστική τάξη, και στην τέταρτη απορροφάται πλήρως από το μεγάλο κεφάλαιο.
Θέλω να σταθώ λίγο στην πρώτη περίοδο που αναφέρει ο Πουλαντζάς, γιατί εκεί βρισκόμαστε στην Ελλάδα (και ίσως στην Ουγγαρία) σήμερα. Αναγκαία συνθήκη για την πορεία προς το «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο πέρα από το οποίο μια φασιστική άνοδο στην εξουσία είναι αναπόφευκτη, είναι να καταφέρουν οι φασίστες να εξασφαλίσουν την υποστήριξη του μεγάλου κεφαλαίου. Ένα σημαντικό πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση είναι η ικανότητά του φασιστικού φορέα να καταστείλει αυτούς που αντιστέκονται στην επέλαση μνημονίων, λιτότητας, κλπ., και πιο συγκεκριμένα να αποδείξει τον εαυτό του ενάντια στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Ο τραμπούκος πρέπει να δοκιμαστεί προτού προσληφθεί. Γι’αυτό είναι πολύ σημαντικό για τους φασίστες να διεισδύσουν στους μηχανισμούς καταστολής του κράτους πριν αποκτήσουν καν ψήγματα της ικανότητας τους να αναλάβουν την εξουσία.
Στη μεσοπολεμική Γερμανία οι Ναζί διείσδυσαν σταδιακά στον στρατό και στην αστυνομία. Αυτό τους επέτρεψε να «εξουδετερώσουν διασπάσεις» μέσα σε αυτούς τους μηχανισμούς, και τους έδωσε ένα επιπλέον μέσο για την καταστολή κάθε μορφής οργανωμένης αντίστασης. Η χορογραφία της καταπίεσης προς το σημείο της μη - επιστροφής είναι σχετικά περίτεχνη.
Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί ότι ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων αστυνομικών φαίνεται να υποστηρίζει τη Χρυσή Αυγή, και υπάρχουν στοιχεία οργανωτικών δεσμών ανάμεσα στους φασίστες και την αστυνομία. Μολονότι δεν είναι γνωστό αν η Χρυσή Αυγή έχει δεσμούς με τον ελληνικό στρατό, τον πιο φανερά κατασταλτικό κρατικό μηχανισμό, είναι γνωστοί οι δεσμοί της με την Εκκλησία, η οποία παραμένει κομμάτι του κρατικού μηχανισμού, και ασκεί ακόμα σημαντική ιδεολογική επιρροή στην Ελλάδα.
Αν όλα τα παραπάνω είναι σωστά, η πορεία προς τον φασισμό στην Ελλάδα βρίσκεται σε πιο προχωρημένο στάδιο απ’ότι πιστεύουν οι περισσότεροι.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

ΣΥΡΙΑ: ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ

Το ενδεχόμενο επανάληψης στη Συρία του φιάσκου της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη αναδεικνύει, σε όλο τους τους το μεγαλείο, τις συνέπειες της απουσίας αραβικής και, κατ' επέκταση ισλαμικής, πολιτικής σε όλες ανεξαιρέτως τις δυτικές χώρες. 
Οι οποίες σέρνονται πίσω από τις πολιτικές επιλογές του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, χωρίς κανένα απολύτως στρατηγικό στόχο ή προσδοκώμενο όφελος.
 
Για πολλούς μήνες όλες οι δυτικές κυβερνήσεις παρακολουθούσαν ανήσυχες κι αμήχανες την εξέγερση στη Συρία, που αρχικό αίτημάτης ήταν η ανατροπή της δικτατορίας να μετατρέπεται σε θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ σουνιτών και αλαουιτών, τη Σαουδική Αραβία να χρηματοδοτεί αφειδώς τα εκεί παρακλάδια της Αλ Κάιντα και να περιθωριοποιεί - με τη μέθοδο της φυσικής εξόντωσης - τις όποιες δυνάμεις επιδίωκαν μια δημοκρατική Συρία, το Ισραήλ να επιδιώκει τη μετατροπή της συριακής κρίσης σε έναν πόλεμο Δύσης - Ισλάμ.
Η, όπως όλα δείχνουν, επίθεση με χημικά όπλα του καθεστώτος εναντίον αμάχου πληθυσμού των προαστίων από το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, οδηγεί τις δυτικές κυβερνήσεις, είτε για προεκλογικούς λόγους (Γερμανία), είτε για λόγους ανάκτησης του κύρους της κυβέρνησης (Γαλλία), είτε λόγω αποικιακών αντανακλαστικών (Μεγάλη Βρετανία), είτε διότι πρέπει να δικαιολογήσουν το ρόλο τους ως υπερδύναμη (ΗΠΑ) σε μια στρατιωτική επέμβαση με άγνωστες μεσοπρόθεσμες συνέπειες. Η οποία επέμβαση, με δεδομένο το ρωσικό βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, μπορεί να λάβει χώρα μόνο στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Όλα αυτά είναι συνέπεια της παραίτησης του συνόλου των δυτικών χωρών από τη χάραξη μιας αραβικής πολιτικής, απότις αρχές της δεκαετίας του '60 και μετά. Τα εθνικιστικά κινήματα της δεκαετίας του '50 στον αραβικό κόσμο είχαν βάλει τέλος στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία και είχαν στραφεί προς τη Μόσχα, θεωρώντας, εκ προοιμίου, τις ΗΠΑ φιλικές προς τις πρώην αποικιακές δυνάμεις. Με τον ψυχρό Πόλεμο στο αποκορύφωμά του και τη σοβιετική επιρροή στον αραβικό κόσμο εδραιωμένη, με εξαίρεση τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα του Περσικού Κόλπου, σε όλο τον αραβικό κόσμο, η Δύση περιορίστηκε στην άκριτη υποστήριξη του Ισραήλ και άφησε εν λευκώ τις προσπάθειες αποσταθεροποίησης των λαϊκών εθνικιστικών καθεστώτων στο θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης άλλαξε ριζικά τα δεδομένα, όμως η Δύση παρέμεινε προσκολημένη στα  όσα ίσχυαν επί Ψυχρού Πολέμου. Η εκτροφή, από τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, με κεφάλαια της Σαουδικής Αραβίας, των τεράτων των Ταλιμπάν και της Αλ Κάιντα (της ισλαμικής εκδοχής των ναζί) δεν ανησύχησε τις δυτικές κυβερνήσεις. 
Οι μεν ΗΠΑ στήριξαν την ισλαμική πολιτική τους στη μανιχαϊστική, βολική, αλλά καθόλου αποτελεσματική, όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα των πολέμων στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ θεωρία του Χάντιγκτον περί σύγκρουσης των πολιτισμών,
Οι δε Ευρωπαίοι συνέχισαν τη συνεργασία τους με τις δικτατορίες, στις οποίες είχαν εξελιχτεί τα εθνικιστικά κινήματα της δεκαετίας του '50 σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Η αραβική άνοιξη έδειξε τις συνέπειες της απουσίας αραβικής και ισλαμικής πολιτικής της Δύσης σε όλο της το μεγαλείο. 
Οι Ευρωπαίοι παρακολούθησαν τα γεγονότα αμήχανοι. Με πιο ισχυρά αντανακλαστικά - αλλά όχι επαρκή όπως αποδείχθηκε - η κυβέρνηση Ομπάμα, στήριξε τις εξεγέρσεις στην Τυνησία και στην Αίγυπτο και προσπάθησε να αποκτήσει, μέσω αυτής της στήριξης, μια κάποια επιρροή στις αραβικές κοινωνίες.
Στην προσέγγισή της αυτή βρήκε σύμμαχο τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος, για τους δικούς του λόγους, έγινε εξαγωγέας στις αραβικές χώρες του παντρέματος του Ισλάμ
Η αμερικανική κυβέρνηση όμως υποτίμησε την ικανότητα των παραδοσιακών συμμάχων της στην περιοχή, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, να τινάξουν στον αέρα τη νέα αραβική της προσέγγιση.
Η άρχουσα τάξη του Ισραήλ κατανόησε αμέσως ότιη δημοκρατική αφύπνηση των αραβικών λαών θα σήμαινε και μια αφύπνηση του Αραβικού εθνικισμού κι ότι ο μόνος τρόπος για να μην απειληθεί θα ήταν να κάνει ουσιαστικές παραχωρήσεις στη μείζονα αραβοϊσραηλινή σύγκρουση, στο παλαιστινιακό.
Η Σαουδική Αραβία από την πλευρά της αισθάνθηκε ότι απειλείται το μονοπώλιο της δυτικής διαμεσολάβισης στον ισλαμικό κόσμο που κατείχε κι αντέδρασε με τον τρόπο που μπορούσε: τη χρηματοδότηση χωρίς όριο των παρακλαδιών της Αλ Κάιντα για ώστε οι δημοκρατικές διεκδικήσεις να εξελιχτούν σε θρησκευτικό πόλεμο μεταξύ σουνιτών και σιιτών. Πράγμα που πέτυχε σε Συρία και Μπαχρέιν.
Κατόρθωσε επίσης να ενισχύσει τις πιο ακραίες τάσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων, οι οποίες πίστεψαν πως μπορούν να επιβάλουν τη δική τους δικτατορία, θέτοντας έτσι τέλος στο δημοκρατικό πείραμα της Αιγύπτου.
Σε όλα αυτά, κι ενώ οι Ευρωπαίοι σφύριζαν αδιάφορα, ή έμεναν μαζί με τους Αμερικανούς εγκλωβισμένοι στο ζήτημα του πυρηνικού οπλοστασίου του Ιράν, το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας είχε την αγαστή συνεργασία του Ιράν.
Στην παρούσα φάση, κι ενώ όλα δείχνουν πως η δυτική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία είναι θέμα ημερών, ουδείς - πλην του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας - επιθυμεί να διαδέχεται τη δικτατορία του Μπασάρ Αλ Άσαντ μια δικτατορία  σαλαφιστών. Όμως αυτό είναι το πιθανότερο σενάριο.
Εναλλακτικά μπορεί να καταλήξουν τα πράγματα σε μια φιλοδυτική κυβέρνηση που δε θα ελέγχει τίποτα παραπάνω από τη Δαμασκό και μερικές ακόμα πόλεις, ένα «κράτος» αλαουιτών, στις περιοχές που αυτοί συνιστούν την πλειοψηφία του πληθυσμού μια «αυτόνομη περιοχή των Κούρδων» στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία και το Ιράκ με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον, και την υπόλοιπη Συρία να μετατρέπεται, όπως ακριβώς έγινε στη Λιβύη, σε μια no man's land, όπου κράτος κι εξουσία θα έχει η Αλ Κάιντα. 
Απέναντι σε αυτά τα σενάρια η λογική της βρετανικής, κυρίως, κυβέρνησης, που στηρίζει τη στρατιωτική επέμβαση εν ονόματι της απομόνωσης του Ιράν καθώς αυτό θα αποστερηθεί τον τελευταίο σύμμαχό του στη Μέση Ανατολή, μάλλον είναι υπερβολικά κοντόφθαλμη. Και τούτο γιατί ανοίγει την πόρτα σε ένα άλλο σενάριο, που σαφώς και αποτελεί επιλογή τόσο του Σαουδαραβικού καθεστώτος όσο και του Ισραήλ: ένα γενικευμένο πόλεμο μεταξύ σιιτών και σουνιτών στη Μέση Ανατολή.
Σε κάθε περίπτωση καμιά χώρα της Δύσης δεν έχει οφέλη να αποκομίσει από όσα θα συμβούν στο άμεσο μέλλον στη Συρία. Με την έννοια αυτή πρόκειται για μια στρατιωτική εμπλοκή χωρίς στρατηγικό διακύβευμα απο την οποία ένα μόνο πράγμα είναι βέβαιο: θα ενισχυθεί η τρομοκρατική δράση της Αλ Κάιντα και πιθανώς άλλων ακραίων ισλαμιστικών δικτύων, στην Ευρώπη.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 
Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά το φίλο Γιάννη Δεμερτζόγλου για την άδειά του να δημοσιευτεί στην εν λόγω ανάρτηση το σκίτσο του.

Γι

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗ «ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ»

Σε ένα εκτενές ρεπορτάζ το περιοδικό του Κώστα Βαξεβάνη  HOT DOC επαναφέρει στην επικαιρότητα τη δολοφονία του δημοσιογράφου, τρία χρόνια πριν, Σωκράτη Γκιόλια και σειρά ερωτηματικών σχετικά με το ρόλο της ΣΕΧΤΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ, η οποία και ανέλαβε την ευθύνη της δολοφονίας.

Σε ό,τι αφορά στη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια το ρεπορτάζ προβάλλει σαφείς υπόνοιες εμπλοκής του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου στην υπόθεση. Άποψη που φαίνεται πως ενστερνίζεται η οικογένεια του Σωκράτη Γκιόλια, αλλά που για να διερευνηθεί δικαστικά χρειάζονται πολύ περισσότερα στοιχεία από αυτά που δημοσιεύονται. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για καταγγελίες που όφειλαν να έχουν διερευνηθεί πράγμα που, κατά το ρεπορτάζ, δεν έγινε.
Τα όσα αναφέροντσαι όμως σχετικά με τη «μυστηριώδη» αυτή οργάνωση, η οποία έδρασε μεταξύ του Φεβρουαρίου του 2009 και του Ιουλίου 2010, για να εξαφανιστεί μετά εξ ίσου μυστηριωδώς, είναι πολύ πιο σημαντικά.
«Αν η Σέχτα Επαναστατών δεν είναι παρακράτος, τότε το τελευταίο δεν έχει λόγο να υπάρχει» καταλήγει στο ενυπόγραφο άρθρο του στο οποίο αναλύονται οι προκηρύξεις της εν λόγω οργάνωσης ο Κώστας Βαξεβάνης.
 Ας έρθουμε όμως σε αυτή τη «μυστηριώδη οργάνωση». Η δράση της αρχίζει το Φεβρουάριο του 2009, ένα μόλις μήνα αφ' ότου είχε καταλαγιάσει η βίαιη εξέγερση της νεολαίας με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Δύο είναι τα κοινά στοιχεία των επιθέσεών της: η πρωτοφανής βιαιότητα των επιθέσεών της  και η εξ ίσου πρωτοφανής  στην ιστορία των οργανώσεων αντάρτικου πόλεων, στοχοποίηση του συνόλου των πολιτών, σε συνδυασμό με μια πρωτοφανή ιδεολογική και πολιτική φτώχεια των ανακοινώσεών της, πράγμα που είχαμε επισημάνει μετά τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια.  
Τα στοιχεία αυτά παραπέμπουν στη λεγόμενη «στρατηγική έντασης», που είχε αναπτυχθεί στις δεκαετίες του '70 και του '80 στην Ευρώπη, από το παράνομο δίκτυο του ΝΑΤΟ, την «επιχείρηση Gladio», που είχε παρακλάδια σε όλες τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης (το τοπικό τμήμα στην Ελλάδα, που ιδρύθηκε από Βρετανούς το 1944, εντάχθηκε στο ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό με την ένταξη της χώρας στη Συμμαχία και, επισήμως, διαλύθηκε από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1984, ονομάζονταν «Κόκκινη Προβιά»).
Μέρος της δράσης αυτού του δικτύου, η δράση του οποίου ήρθε στην επιφάνεια μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν η βόμβα στο σιδηροδρομικόι σταθμό της Μπολόνια (80 νεκροί και 202 τραυματίες), η βόμβα στην αμαξοστοιχία Ρώμης - Μονάχου το 1979, με 12 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες και άλλα πολύνεκρα τυφλά χτυπήματα.
Η ιδεολογική φτώχεια  των ανακοινώσεων της Σέχτας Επαναστατών παραπέμπει σε μια οργάνωση που έδρασε στο Βέλγιο στην περίοδο 1982 - 1985.
Πρόκειται για τους Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πύρήνες (Cellules Communistes Combatantes). Επισήμως ήταν μια μαρξιστική λενινιστική οργάνωση αντάρτικου πόλεων.  Εκείνο που έκανε εντύπωση ήταν η παντελής απουσία ενδιαφέροντος από πλευράς της για την αποφυγή παράπλευρων απωλειών - κάτι που εκείνη την εποχή αποτελούσε χαρακτηριστικό μονάχα του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) - και η στοχοποίηση των πάντων 9μηδέ των στελεχών του κινήματος κατά της εγκατάστασης των αμερικανικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ στην Ευρώπη εξαιρουμένων). Όταν συνελήφθησαν τα μέλη της ολιγομελούς αυτής οργάνωσης η γαλλική εφημερίδα LIBERATION είχε αποκαλύψει πως ένας από αυτούς ήταν πληροφοριοδότης από παλιά της Βελγικής Χωροφυλακής.
Η βιαιότητα τω επιθέσεων (τα θύματά τους έγιναν κόσκινο από τις σφαίρες) παραπέμπει σε μια συμμορία που έμεινε στην Ιστορία με την επωνυμία «Οι τρελοί δολοφόνοι του Μπραμπάν», έδρασε στο γαλλόφωνο Μπραμπάν του Βελγίου, χρησιμοποιούσε βαρύ οπλισμό και σκότωνε για λεία μικρής ή ακόμα και ασήμαντης αξίας. Τα μέλη της συμμορίας αυτής, που άφησε στο διάβα της 28 νεκρούς και 22 τραυματίες και έδρασε την ίδια περίοδο με τους Μαχόμενους Κομμουνιστικούς Πυρήνες, ουδέποτε συνελήφθησαν. η δράση της συμμορίας αυτής συνδέθηκε από πολλούς αναλυτές με τη «στρατηγική έντασης» του δικτύου Gladio Η συμμορία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, όπως και η Σέχτα Επαναστατών.
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς για τραβηγμένες από τα μαλλιά συμπτώσεις αν δεν είχε συνδεθεί το πενταπλό φονικό στην Αγία Νάππα της Κύπρου, για το οποίο συνελήφθη από την ΕΛΑΣ, μαζί με άλλο ένα άτομο κατηγορούμενο ως συνεργό του, ο Δημήτρης Μαμαλικόπουλος και εκδόθηκε στην Κύπρο, όπου περιμένει προφυλακισμένος τη δίκη του.
Όταν οι κυπριακές αρχές ζήτησαν από την ΕΛΑΣ την έκδοση του Δημήτρη Μαμαλικόπουλου, η τελευταία διέρρευσε στους αστυνομικούς συντάκτες ότι ο Μαμαλικόπουλος ενδέχεται να ήταν ο «εκτελεστής» της Σέχτας Επαναστατών. Το εν λόγω άτομο συνελήφθη σε κατεχόμενο κτίριο της οδού Βαλτετσίου. Παρά τις διαρροές της ΕΛΑΣ περί σχέσεών του με τη Σέχτα Επαναστατών, ουδέποτε ανακρίθηκε από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, όπως κατααγγέλλει ο Κώστας Βαξεβάνης. Μάλιστα ο Βαξεβάνης καταγγέλλει ότι τόσο η ΕΛΑΣ όσο και ο ανακριτής που διερευνά τις επιθέσεις της Σέχτας Επαναστατών, αρνήθηκαν να προσφέρουν την παραμικρή συνδρομή στις κυπριακές αστυνομικές και δικαστικές αρχές.
Αν όλα αυτά συνέβαιναν σε μια περίοδο κατά την οποία οι κάθε λογής ένοπλες οργανώσεις έκαναν καθημερινά ρεντίκολο τα «σαΐνια» της ΕΛΑΣ (π.χ. τέλη της δεκαετίας '80 - αρχές της δεκαετίας '90), η συμπεριφορά αυτή των αστυνομικών και δικαστικών αρχών θα ήταν κατανοητή. Συνέβησαν όμως σε μια στιγμή που η Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία έχει συλλάβει περισσότερους από 30 ανθρώπους κατηγορούμενους για συμμετοχή είτε στον Επαναστατικό Αγώνα, είτε στη Συνομωσία των Πύρήνων της Φωτιάς. Οπότε η επιλεκτική «ανικανότητα» της ΕΛΑΣ προβληματίζει.
Προβληματίζει κατά μείζονα λόγο διότι, δυο μόλις μήνες πριν από την εμφάνιση της Σέχτας Επαναστατών, δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος σε συνθήκες που έπεισαν τον υπογράφοντα πως το μόνο τυχαίο ήταν το θύμα. 
Διότι δώδεκα μέρες μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου κι ενώ η Αθήνα φλέγονταν, άγνωστος στο Περιστέρι πυροβόλισε μαθητή, γιο στελέχους του ΚΚΕ, παρουσία δέκα τουλάχιστον φίλων του, και, ευτυχώς, τον τραυμάτισε μονάχα ελαφρά.
Διότι τις ίδιες μέρες ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας εισηγούνταν στην κυβερνητική Επιτροπή την επιβολή στρατιωτικού νόμου κι έκανε τελικά πίσω όταν ο τότε αρχηγός ΓΕΕΘΑ αρνήθηκε να εκτελέσει τέτοια εντολή.
Διότι τις ίδιες μέρες, ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέκος Αλαβάνος έκανε δυο καταγγελίες που ουδέποτε διερευνήθηκαν. Η πρώτη, με υποστήριξη πλούσιου φωτογραφικού υλικού, για ενεργό συμμετοχή ανδρών της ΕΛΑΣ σε βανδαλισμούς στο κέντρο της Αθήνας. Η δεύτερη αφορούσε στην παρακολούθηση των τηλεφώνων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. η οποία μάλιστα ήταν καθ' όλα νομότυπη, μιας και την υπέγραφε ο ίδιος εισαγγελέας που είχε αρνηθεί να παραπέμψει το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου στη Βουλή.
Πόση σχέση έχει η βραχύβια Σέχτα Επαναστατών με τις έκνομες ενέργειες  της κυβέρνησης Καραμανλή το Δεκέμβριο του 2008;
Προσπάθησαν κάποιοι να αναβιώσουν τη «στρατηγική έντασης» - πράγμα που πράττει η κυβέρνηση Σαμαρά και σήμερα, σε λεκτικό επίπεδο προς το παρόν - για να τρομάξουν την κοινωνία και να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην εξουσία; 
Κι όταν αυτό δεν συνέβη, απλώς απέσυραν την «τρομοκρατική οργάνωση» που είχαν δημιουργήσει, αφού πρώτα όμως φρόντισαν να εκτελέσει ένα συμβόλαιο;

Γιάννης Χρυσοβέργης