Κυριακή 27 Μαΐου 2012

ΜΗΝ ΠΕΤΡΟΒΟΛΑΤΕ ΤΗΝ CHRISTINE LAGARDE

Μέσα στον ορυμαγδό των οργίλων αντιδράσεων, που ακολούθησαν τις δηλώσεις της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ στη βρετανική εφημερίδα GUARDIAN περί Ελλάδος και Νίγηρα, ένα μόνο πράγμα δεν ειπώθηκε: ότι τα παιδιά του Νίγηρα έχουν ανάγκη από μια ευκαιρία για να ζήσουν και σίγουρα όχι από τη συμπάθεια της, αποτυχημένης ως υπουργού του Νικολά Σαρκοζύ, κυρίας Lagarde. 
Γιατί, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, μάλλον πικρές αλήθειες είπε, αν και εν μέρει μόνο είχε δίκιο.

Η Christine Lagarde είπε πικρές αλήθειες γιατί το 2004, ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος να καταργήσει το ΣΔΟΕ και το ΑΣΕΠ. Και πήρε ένα από τα υψηλότερα ποσοστά που έχει πετύχει ποτέ το κόμμα του μεταπολιτευτικά, 45,48%. 
Κι επειδή τήρησε τις υποσχέσεις του επανεξελέγη το 2007. Για να καταρρεύσει η κυβέρνησή του δυο χρόνια αργότερα, έχοντας όμως αυξήσει, σε πέντε χρόνια, το δημόσιο χρέος κατα 120 δισεκατομμμύρια ευρώ και τους δημόσιους υπαλλήλους κατά 120.000, μέσω των γαλάζιων συνεντεύξεων.
Η Christine Lagarde είπε πικρές αλήθειες γιατί επί δυο ολόκληρα χρόνια η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε τίποτα απολύτως για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και, της δίδυμης αδελφής της, της εισφοροδιαφυγής
Την ίδια στιγμή μείωσε κατ' επανάληψη μισθούς και συντάξεις κι αύξησε κατ' επανάληψη το ΦΠΑ, στραγγαλίζοντας την αγορά. Επίσης αύξησε εξωφρενικά τους φόρους που πληρώνουν αυτοί που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν. Το αποτέλεσμα ήταν ο υπερδιπλασιασμός των ανέργων, 400.000 άνθρωποι απλήρωτοι επί μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενοι ενάντια στη θέλησή τους, πολλές χιλιάδες ελεύθερων επαγγελματιών με μηδενικό πραγματικό εισόδημα.
Η Christine Lagarde είπε πικρές αλήθειες γιατί η κυβέρνηση Παπαδήμου, την ίδια στιγμή που μείωνε κι αυτή μισθούς και συντάξεις, στερούσε από το δημόσιο ταμείο πολύτιμα έσοδα μεταφέροντας τρεις μήνες μετά την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων
Με αποτέλεσμα, είτε υπάρξει είτε δεν υπάρξει κυβέρνηση από τις κάλπες της 17ης Ιουνίου, να είναι αμφίβολο αν τον Ιούλιο  το Δημόσιο θα είναι σε θέση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις.
Είναι καιρός να καταλάβουν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που μάχονται για κοινωνική δικαιοσύνη, και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ που αργά ή γρήγορα θα κληθούν - εφ' όσον βέβαια επιβιώσει το κοινοβουλερυτικό σύστημα - να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της εισοφροδιαφυγής.
Και για να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά πρέπει να πάψουν να πιπιλάνε την καραμέλα της φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου και να δουν το ζήτημα στην πραγματική του διάσταση. Και φυσικά να ενοχλήσουν ένα μέρος της εκλογικής τους πελατείας.
Γιατί είναι άλλο πράγμα η αδικαιολόγητα χαμηλή φορολόγηση των διανεμομένων κερδών των επιχειρήσεων, πράγμα που συμβαίνει στην Ελλάδα, και άλλο πράγμα η φοροδιαφυγή. Το πρώτο είναι ανήθικο μεν, νόμιμο δε. Το δεύτερο εκτός από ανήθικο είναι και παράνομο. Κι η διαφορά αυτή είναι ουσιώδης.
Στη φοροδιαφυγή προσφέυγουν κυρίως, σε διαφορετικούς βαθμούς ανάλογα με τις συνθήκες,  μικρές και μεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις και μικροί και μεγάλοι ελεύθεροι επαγγελματίες. Και βέβαια πρωταθλητές της είναι τα κυκλώματα της παράλληλης οικονομίας και των κάθε λογής λαθρεμπορίων.
Για την αντιμετώπισή της χρειάζονται τρια πράγματα. Συστηματικοί έλεγχοι στη διακίνηση αγαθών και υπηρεσιών, αλλαγή στη σχετική νομοθεσία ώστε οι όποιες δικαστικές προσφυγές κατά των αποφάσεων των ελεγκτών να τελεσιδικούν γρήγορα, αλλαγές στο σύστημα είσπραξης των προστίμων ώστε να ελαχιστοποιηθεί η συναλλαγή φοροφυγάδων με τους δημόσιους λειτουργούς.
Όλα αυτά απουσιάζουν από τα προγράμματα των κομμάτων της Αριστεράς γεννώντας εύλογες αμφιβολίες για το αν πράγματι είναι διατεθειμένα να συγκρουστούν με την πλειάδα των μικρών και μεγάλων συμφερόντων που συνιστούν το τέρας της φοροδιαφυγής.
Εδώ όμως τελειώνουν τα δίκια της κυρίας Lagarde. Γιατί το ΔΝΤ του οποίου προΐσταται, μολονότι είναι ο μοναδικός από τους τρεις οργανισμούς της Τρόικα που έχει αναφερθεί στη φοροδιαφυγή, έχει δείξει πολύ περισσότερη ζέση στην επιμονή του για μειώσεις μισθών, συντάξεων και φορολογίας επιχειρήσεων, αποκρατικοποιήσεις όσο-όσο και απελευθέρωση απολύσεων, παρά για τη μείωση της γραφειοκρατίας ή της φορδιαφυγής.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Νησίδες μνήμης


Τετάρτη νωρίς το πρωί, πήρα το μηχανάκι και πήγα στη Ραφήνα για να πάρω το φέρι μποτ με προορισμό Άνδρο, Τήνο, Μύκονο. Συνέδριο τηλεπισκόπησης γαρ. Είχα να κάνω αυτή τη διαδρομή κάπου 25 χρόνια και είδα αυτή τη συνάντηση Ευρωπαίων γεωεπιστημόνων σαν μια ευκαιρία να ξαναδώ τα παλιά λημέρια.
Μαζί μ’εμένα επιβιβάστηκε στο καράβι και ένα πολυπληθές γκρουπ Κινέζων τουριστών. Από λοιπούς Ευρωπαίους τουρίστες δεν είχε και πολλούς. Είναι βέβαια ακόμα Μάιος, ωστόσο η έντονη κινέζικη παρουσία λέει πολλά για τις πρόσφατες αλλαγές στο οικονομικό και γεωπολιτικό σκηνικό.
«Θάλασσα μνήμη» λέει ένα τραγούδι της Μίλβα, που μελοποίησε ο Μικρούτσικος. Και οι πρώτες μνήμες ανασύρθηκαν στο λιμάνι του Γάβριου που ήταν ο πρώτος σταθμός. Μπατσί, καλοκαίρι του 1987. Οι δυο Γερμανίδες τουρίστριες που βρέθηκαν να κάνουν παρέα με τρία κάπως αδέξια μπακούρια, τα οποία είτε δε μπόρεσαν  είτε δε θέλησαν να λειτουργήσουν ως τυπικά greek kamakia. Και το ξεδίπλωμα χαρακτήρων και καταστάσεων, που έβγαζε γέλιο αλλά και κάποια μελαγχολία για την πορεία που πήραν τα πράγματα. Εν πάση περιπτώσει, αν κατάλαβα καλά από μια τυχαία περιήγηση στο διαδίκτυο, η μια από τις δυο κυρίες έχει εξελιχθεί σε δαιμόνια επιχειρηματία. Όσο για εμάς, ας τα να πάνε...
Δεύτερος σταθμός, Τήνος. Δεν έχω να θυμηθώ και πολλά από εκεί, παρά μόνο ένα ταξίδι που έκανα 19 χρονών πιτσιρικάς μαζί με ένα φίλο από το σχολείο. Ήταν η φάση του περάσματος από το σχολείο στο πανεπιστήμιο, ή αλλιώς από την εφηβεία στη νεότητα, εκεί που διαχωρίζονται οι δρόμοι και ατονούν παλιές φιλίες. Κάποιες πάντως από τις φιλίες αντέχουν στο χρόνο και αυτό είναι το παρήγορο.
Τελικός προορισμός, Μύκονος. Βγαίνω από το καράβι μαζί με τους Κινέζους, κατευθύνομαι προς την πόλη και παρκάρω το μηχανάκι κάπου στο παλιό λιμάνι. Έχω ήδη κλείσει από την Αθήνα ένα φτηνό δωμάτιο, 30 ευρώ τη βραδιά. Από ξενοδοχείο μπορεί κανείς να βολευτεί με λογικές τιμές, όμως τα εστιατόρια στην παραλία δαγκώνουν, παρότι έχει λίγο κόσμο και οι μαγαζάτορες κυνηγούν τους περαστικούς με το τουφέκι. Κάποια στιγμή συναντώ έναν παλιό μου φοιτητή, που είναι Μυκονιάτης και που μου είπε ότι βρήκε δουλειά σε μαγαζί για την τουριστική περίοδο. Για το χειμώνα δεν υπάρχει καμια τέτοια προοπτική. Παλιά, απ’όσο θυμάμαι, κάτι γινόταν...
Επτά η ώρα το απόγευμα κατευθύνομαι προς την Ελιά και στο ξενοδοχείο που γίνεται το συνέδριο. Λίγο μετά πίνω ένα κρασί στην πισίνα, μαζί με Έλληνες συναδέλφους. Είμαστε στη φάση που μια γενιά εξηντάρηδων έχει ήδη συνταξιοδοτηθεί ή είναι έτοιμοι για αποχώρηση και εμφανίζονται δυναμικά στο προσκήνιο οι σαραντάρηδες, με τους οποίους θέλω δε θέλω θα συμπορευτώ στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια της καριέρας μου. Και μαζί με αυτούς οι νέοι μεταπτυχιακοί φοιτητές, που κάνουν τα πρώτα τους βήματα, όπως έκανα εγώ πριν από 25 χρόνια, όταν πάσχιζα ψηλαφώντας να διαμορφώσω το δικό μου ερευνητικό προφίλ.  
Πέμπτη πρωί ήταν η σειρά μου να παρουσιάσω την εργασία μου, σαν τη μύγα μέσα στο γάλα όπως συνήθως. Η μαθηματικοποιημένη προσέγγιση, η βασισμένη πάνω στη θεωρία πιθανοτήτων και στη γεωστατιστική, απέναντι στην εφαρμοσμένη αντίληψη αξιοποίησης της τεχνολογίας για παραγωγή έγχρωμων εικόνων, γραφημάτων και γεωλογικών χαρτών. Δεν είναι εύκολη η επικοινωνία μεταξύ αυτών που δουλεύουν στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση. Και στο παρελθόν, ουκ ολίγες φορές είχα να αντιμετωπίσω προβλήματα αποδοχής, αν και τα τελευταία χρόνια τα πράγματα είναι καλύτερα για μένα.
Πέμπτη βράδυ έκανα τη βραδινή μου έξοδο, αναζητώντας το Scandinavian και το πάλαι ποτέ μαγαζί του Μπίλη. Μετά από κάποια περιπλάνηση, έφτασα στον προορισμό μου. Το μαγαζί είναι πάντα ενεργό και πουλάει κοσμήματα, όπως έκανε και ο φίλος μας. Λείπει μόνο ο καθρέφτης έξω από την πόρτα, όπου χάζευε τον εαυτό του ο Πέτρος ο πελεκάνος. Στον Πιέρο δεν πήγα. Απ’ότι άκουσα δε γνωρίζει πια τις πιένες των προηγούμενων δεκαετιών.
Η Μύκονος του καλοκαιριού του’87 με απωθούσε κάπως. Έτσι που έβλεπα τους τουρίστες με την εξεζητημένη εμφάνιση και την κάπως εκκεντρική συμπεριφορά, μου έδιναν την εντύπωση ότι θέλουν να εμφανίζονται μια πιθαμή παραπάνω από αυτό που ήταν ο εαυτός τους. Δεν ξέρω αν έχουμε να κάνουμε με το τέλος μιας άλλης εποχής ή με τη συγκυρία της αρχής της τουριστικής περιόδου, όμως ο κόσμος που είδα τώρα στο δρόμο μου φαινόταν πιο μετρημένος και το όλο περιβάλλον πιο ανθρώπινο.
Παρασκευή μεσημέρι πήρα το καράβι για Ραφήνα. Τέλος ταξιδιού στο γεωγραφικό χώρο και στον ιστορικό χρόνο...

Γιώργος Αιμ.Σκιάνης 

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

ΕΥΡΩ Ή ΔΡΑΧΜΗ; Η ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΔΙΛΗΜΜΑΤΩΝ

Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» ήταν βασικό στοιχείο της προεκλογικής συνθηματολογίας του ΠΑΣΟΚ της ΝΔ και της ΔΗΜΑΡ πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου. 
Με την προκήρυξη των νέων εκλογών είναι το αποκλειστικό σύνθημα των δυο πρώτων κομμάτων και παραμένει βασικό για το τρίτο.
Πόσο όμως αφορά το δίλημμα αυτό την ελληνική κοινωνία;

Τους μήνες που ακολούθησαν την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου, το ερώτημα «ευρώ ή δραχμή» εμπεριέχονταν σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις. Και οι απαντήσεις έδειχναν μια πρόθεση παραμονής στο ευρώ κυμαινόμενη μεταξύ 75% και 80% και τις απόψεις υπέρ της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα να περιορίζονται στο, μειοψηφικό 11%-15%.
Εντελώς λογικά, το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που έθεταν ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση την παραμονή της χώρας  στο ευρώ θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον 75% στις εκλογές της 6ης Μαΐου. 
Εντούτοις οι αριθμοί διέψευσαν οικτρά τις προβλεψεις. Τα κόμματα αυτά (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, ΔΡΑΣΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ) συγκέντρωσαν μόλις 48,33%. 
Πράγμα που αποδεικνύει ότι για ένα μεγάλο μέρος των ψηφοόρων το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» μικρό ή καθόλου ρόλο δεν έπαιξε στην τελική τους απόφαση για το κόμμα που θα ψήφιζαν.
Όμως, σε μια κοινωνία που μετρά 1,2 εκατομμύρια άνεργους, 450.000 από τους οποίους είναι ήδη μακροχρόνια άνεργοι, 400.000 εργαζόμενους απλήρωτους για τουλάχιστον τέσσερις μήνες, εκατοντάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενων από ανάγκη και όχι από επιλογή και άγνωστο αριθμό ελεύθερων επαγγελματιών - κυρίως εργαζομένων με σχέση εξαρτημένης εργασίας αλλά αμειβόμενους με δελτίο παροχής υπηρεσιών - με εισοδήματα χαμηλότερα αυτών του ανειδίκευτου εργάτη, είναι εντελώς φυσιολογικό το κυρίαρχο ζήτημα να είναι η καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου, η αγωνία για να καλυφθούν οι στοιχειώδεις ανάγκες της οικογένειας και όχι το νόμισμα στο οποίο θα γίνονται οι συναλλαγές τους
Αντιθέτως, τα κόμματα που προέταξαν την προστασία του βιοτικού επιπέδου συγκέντρωσαν 28,71%. Αν δε σε αυτό το ποσοστό προστεθεί και το 9,04% που συγκέντρωσαν αθροιστικά ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ και ΔΗΜΑΡ, φθάνουμε στο 37,75% ποσοστό πρωτοφανές μεταπολιτευτικά.
Το ότι σε συνθήκες δραματικά οξυνόμενης κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης, ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι νοιάζονται όλο και λιγότερο για την παραμονή στην Ευρωζώνη αναδεικνύεται κι από πρόσφατη δημοσκόπηση της PULSE για το ΠΟΝΤΙΚΙ της 17ης Μαΐου. Το 54% των ερωτηθέντων απαντάει ότι «επιθυμεί θυσίες για την παραμονή στο ευρώ μέχρι ενός σημείου, πέραν δε αυτού εθνικό νόμισμα». Το 34% απαντάει ότι «επιθυμεί την παραμονή στο ευρώ έναντι οιουδήποτε τιμήματος», το 7% απαντά ότι «επιθυμεί άμεση επιστροφή σε εθνικό νόμισμα» και το 5% δεν έχει γνώμη.
Είναι προφανές ότι το 34% που θέλει παραμονή στο ευρώ έναντι οιουδήποτε τιμήματος είναι αυτοί που δεν τους έχει αγγίξει η κρίση. Και οι οποίοι σχεδόν όσοι και οι ψηφοφόροι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και της ΔΡΑΣΗΣ μαζί (36,38%).
Είναι επίσης προφανές ότι σε αυτό το 54% που με οδηγό την κοινή λογική «θέλουν την παραμονή στο ευρώ, όχι όμως με οποιοδήποτε τίμημα» στοχεύει η εκλογική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Δηλώνοντας ότι δεν επιθυμεί αποχώρηση από την Ευρωζώνη, αλλά και ότι δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχτεί τις υποχρεωτικές βάσει της δανειακής σύμβασης νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων,  απευθύνεται σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό από αυτό που απευθύνονται οι αρχιτέκτονες του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή».
Είναι επίσης προφανές ότι αυτό το 54% δεν είναι ομοιογενές. Ανάλογα με το βαθμό έκθεσής τους στις επιπτώσεις της κρίσης, οι άνθρωποι αυτοί θα στραφούν προς το ΣΥΡΙΖΑ ή προς το δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με κάποιους από αυτούς να προτιμούς την ενδιάμεση στάση της ΔΗΜΑΡ.
Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιλογή από τον Αντώνη Σαμαρά του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή» και μάλιστα σε τόνους που παραπέμπουν σε κλίμα πόλωσης άγνωστο σε εκλογική αναμέτρηση από το 1984, είναι μια λάθος επιλογή, καθώς αποποιείται τη μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων, προς όφελος μια μειοψηφίας προνομοιούχων.
Και είναι βέβαιο ότι ο ΣΥΙΡΖΑ κι Αλέξης Τσίπρας σε αυτή τη φάση, μέρος μόνο αυτής της πλειοψηφίας θα προσελκύσουν. Είναι όμως ήδη καλύτερα πλασαρισμένοι κι αυτό από λάθος των αντιπάλων τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Μετεκλογικές σκέψεις


Τις τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές της 6ης  Μαϊου ήταν εμφανής η απαξίωση των δυο μέχρι τότε μεγάλων κομμάτων. Στο επαγγελματικό μου περιβάλλον έβλεπα συναδέλφους που ήταν από τα φοιτητικά τους χρόνια κομματικά στελέχη, με τις γνωριμίες τους, με τις φιλοδοξίες τους, με την πρόσβασή τους στον κρατικό μηχανισμό, με τη σταθερή δουλειά τους, να δηλώνουν απηυδισμένοι και αποφασισμένοι να μαυρίσουν «τον Αντώνη τον κωλοτούμπα». Δεν ένιωθα άνετα σε ένα τέτοιο κλίμα γιατί πάντα με απωθούσε η εικόνα του μέχρι πρότινος τακτοποιημένου μεσοαστού να δηλώνει ότι «τους έχει σιχαθεί όλους». Η οργή του εικοσάχρονου φρικιού που δηλώνει αγανακτισμένος με την αστική κοινωνία και τους θεσμούς της θα κατευθυνθεί, κατά πάσα πιθανότητα, προς τις δυνάμεις καταστολής και προς τις βιτρίνες του κέντρου της πόλης. Η οργή του υποβαθμισμένου νοικοκυραίου, εκφραζόμενη ως τυφλή ψήφος διαμαρτυρίας, μπορεί να οδηγήσει στο ρατσισμό, στη μισαλλοδοξία, στη λατρεία της ισχύος του ενός ηγέτη ή της μιας ομάδας και να πλήξει την ίδια τη δημοκρατία.
Την τελευταία Παρασκευή πριν τις εκλογές, συνάντησα στο δρόμο ένα φίλο και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που εκτιμούσε ότι η παράταξή του θα πάρει ένα 12 με 14% και ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα εξασφαλίσουν, μάλλον οριακά, την αυτοδυναμία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το αυξημένο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τη μεγάλη πτώση των μέχρι πρότινος κομμάτων εξουσίας, ανέτρεψε άρδην το πολιτικό σκηνικό και προκάλεσε αμηχανία μέσα στη ριζοσπαστική αριστερά, που το είχε δεδομένο ότι δε θα χρειαζόταν η συμμετοχή της ή η στήριξή της σε μια βιώσιμη κυβέρνηση. Και η αντίληψη αυτή διακατείχε τόσο τα ηγετικά της στελέχη όσο και τον κόσμο της.
Στο δεκαήμερο που ακολούθησε τις εκλογές, ήταν εμφανής η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να απεμπλακεί από οποιαδήποτε κυβερνητική δέσμευση. Ήταν επίσης εμφανές ότι έπασχε στο να διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα κάποιοι εκπρόσωποι της παράταξης, που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση, να αυτοσχεδιάζουν σε ερωτήματα για το πώς θα διαχειριστούν τις οικονομικές δυσκολίες και να λένε αρλούμπες. Βλέπετε, άλλο να είσαι το 4% του εκλογικού σώματος και να τρέχεις στο Σύνταγμα με τους αγανακτισμένους και άλλο να παίζεις πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά τεκταινόμενα, έχοντας απέναντί σου μια κοινή γνώμη που περιμένει από σένα να δώσεις τη λύση. Αν μη τι άλλο, χρειάζεται κάποιος χρόνος για να το χωνέψεις.
Σε μια συζήτηση που είχα με φίλους, τότε που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έψαχνε για λύση, είχα ρίξει την ιδέα να συμμετάσχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΔΗΜΑΡ, ζητώντας ως προϋπόθεση να ληφθεί μια δέσμη μέτρων δημοσιονομικής πολιτικής που να αποσκοπεί στο να ελαφρυνθούν κάπως οι οικονομικά αδύναμοι (μείωση στρατιωτικών δαπανών, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας και εφοπλιστικού κεφαλαίου, προώθηση της μηχανοργάνωσης για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και άλλα παρόμοια). Όλοι οι συνομιλητές μου απέρριψαν αυτήν την ιδέα, αφενός γιατί τα μέτρα τα εύρισκαν πολύ μετριοπαθή και αφετέρου γιατί εκτιμούσαν ότι ακόμα και αυτά τα μίνιμουμ μέτρα θα τα καταπολεμούσαν τα οργανωμένα συμφέροντα που στηρίζονται από τα ως τώρα δυο μεγάλα κόμματα, με αποτέλεσμα να πέσει η κυβέρνηση μέσα σε μερικούς μήνες. Κάποιος μάλιστα είπε ότι ο ρόλος της αριστεράς είναι κυρίως να διεκδικεί έστω και διακινδυνεύοντας την ήττα και όχι να διαχειρίζεται τα προβλήματα που δημιούργησαν αυτοί που μας κυβέρνησαν.
Και αυτή η αρνητική διάθεση απέναντι στη συγκυβέρνηση δε νομίζω να χαρακτηρίζει μόνο τους λίγους συνομιλητές μου αλλά και τη μεγάλη πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι εξηγείται και η αρνητική στάση του Τσίπρα απέναντι στη συγκυβέρνηση, καθότι ο χαρισματικός αυτός πολιτικός, τον οποίο διάφοροι αποκάλεσαν «υπερφίαλο», «αλαζόνα», «αμοραλιστή», «αλήτη», «άθλιο» και διάφορα άλλα, είναι πάνω απ’όλα ισορροπιστής και λογαριάζει τον αντίκτυπο των αποφάσεών του στις οργανώσεις και στους ανθρώπους που τον στηρίζουν.
Κατά τα άλλα, νομίζω πως τίποτα δεν εμπόδιζε τα τρία άλλα κόμματα (ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) να κυβερνήσουν, πέρα από το φόβο να ενισχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι είναι η πολιτική, εγώ όμως το βρίσκω γελοίο να ζητούν οι «σώφρονες» στήριξη από κάποιον για τον οποίο έχουν επανειλημμένα εκφράσει την απαξίωσή τους.
Δε μπορώ να κάνω πρόβλεψη για τις επόμενες εκλογές. Αυτό που ζητάω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ψηφοφόρος του, είναι περισσότερος πραγματισμός και αναζήτηση ρεαλιστικών λύσεων στα οξυμένα προβλήματα. Είναι αυτό που ο Πόππερ ονομάζει «κοινωνική μηχανική». Μαζί με την ελπίδα και το όραμα για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια και κοινωνικές ανισότητες φυσικά…  

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΣΥΡΙΖΑ

Η απροσδόκητη, ως προς το εύρος της, εκλογική επιτυχία της 6ης Μαΐου μετέτρεψε το ΣΥΡΙΖΑ από μίζερη ομάδα διαμαρτυρίας σε ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.
Με όπλα το μετριοπαθές σοσιαλδημοκρατικό του πρόγραμμα,  το επικοινωνιακό χάρισμα του Αλέξη Τσίπρα και τις υστερικές επιθέσεις εναντίον του των ΜΜΕ και πολιτικού κατεστημένου, ο ΣΥΡΙΖΑ  ξεκινά  την προσπάθεια διεύρυνσης του ακροατηρίου του εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου από θέση ισχύος.
Μια σειρά από βαρίδια όμως, απότοκα τοποθετήσεών του απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά και ελλείψεων στο πρόγραμμά του, υπάρχει κίνδυνος να του δημιουργήσουν σοβαρά προβλήματα. 
Ιδίως, αν κληθεί να επωμισθεί κυβερνητικές ευθύνες.

Αγαπητοί φίλοι,

Η ετυμηγορία της κάλπης στις 6 Μαΐου σας επιφύλαξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Και συνάμα σας επιφόρτισε με ευθύνες που ουδέποτε είχατε φανταστεί ότι θα αντιμετωπίσετε.
Στις προεκλογικές σας συγκεντρώσεις η πλειονότητα των ανθρώπων είχαν έρθει για να ακούσουν τον Αλέξη Τσίπρα, δεν ήταν οργανωμένοι οπαδοί κι αυτό ήταν οφθαλμοφανές από το μικρό αριθμό σημαιών και πανό.
Είναι προφανές, όπως άλλωστε δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, ότι το λιγότερο που θα συμβεί στη νέα εκλογική αναμέτρηση του επόμενου μήνα θα είναι μια σημαντική ενίσχυση της εκλογικής σας επιρροής. Δεν αποκλείεται ωστόσο και να κληθείτε να αναλάβετε κυβερνητικές ευθύνες. Κι εκεί θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τις ανακολουθίες του προγράμματός σας, αλλά και με βαρίδια και σκελετούς του πρόσφατου παρελθόντος.
Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν, ότι απέναντι σε μια ελληνική κυβέρνηση η οποία θα θέσει στους Ευρωπαίους εταίρους αντιμέτωπους με τον παραλογισμό των δεσμεύσεων που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση και θα τους καταστήσει σαφές ότι κανένας άνθρωπος δεν περισσεύει κι άρα δεν μπορεί να ανεχτεί την συνεχόμενη αύξηση της ανεργίας, των αστέγων και των πεινασμένων, μάλλον θα τους υποχρεώσει, μπροστά στον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης κατάρρευσης της Ευρωζώνης, να επαναδιαπραγματευτούν το όλο θέμα.
Θεωρώ όμως, όπως κι εσείς, ότι τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα κυριαρχούνται από πολιτικούς που εκτελούν εντεταλμένη υπηρεσία προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Το οποίο εδώ και χρόνια επιδιώκει να ανατρέψει όλο το κοινωνικό και περιβαλλοντικό κεκτημένο της Ευρώπης των τελευταίων εβδομήντα χρόνων και να την μετατρέψει σε Κίνα. Και δε θεωρώ καθόλου απίθανο να προκαλέσουν αυτή την καταστροφή, ακριβώς για να πετύχουν το στόχο τους. Γι αυτό και θεωρώ ανεπαρκή την απάντηση του Αλέξη Τσίπρα επ' αυτού στο Στέλιο Κούλογλου, στη συνέντευξη στη ΝΕΤ.  Ακριβώς γιατί θα αναλάβετε ρίσκο πρέπει να έχετε επεξεργασμένο σχέδιο Β. Και είναι εμφανές ότι δεν έχετε.
Ένα δεύτερο σοβαρό ζήτημα αφορά στις άμεσες δράσεις μιας κυβέρνησης στην οποία θα συμμετέχετε. Το οικονομικό σας πρόγραμμα βασίζεται στον εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και στην αύξηση των δημοσίων επενδύσεων για να σπάσει ο φαύλος κύκλος της ύφεσης.
Η πρώτη από τις τρεις πτυχές, εφ' όσον πετύχει, θα αρχίσει να αποδίδει καρπούς σε έξι μήνες. Η δεύτερη σε δεκαοκτώ μήνες περίπου, πάντα με την προϋπόθεση ότι θα πετύχει. Όσο για την τρίτη, θα αρχίσει να δίνει απτά αποτελέσματα σε δυόμισι με τρία χρόνια.
Σε όλο αυτό το διάστημα η ανεργία θα αυξάνεται μέχρι να αρχίσει να σταθεροποιείται, οι άστεγοι και οι άνθρωποι που τρέφονται χάρη στα συσσίτια επίσης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται ένα πιάτο φαΐ για να μην πεινάνε, ένα κρεββάτι για να κοιμηθούν το βράδυ, μια ντουζιέρα για να πλυθούν κι ένα πλυντήριο για να πλύνουν τα ρούχα τους. Χρειάζονται επίσης εκπαίδευση σε νέες επαγγελματικές δεξιότητες και ψυχολογική υποστήριξη για να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους και να μπορούν να επανενταχθούν στην αγορά εργασίας δυναμικά, όταν θα επιστρέψει η ανάπτυξη. Όλα αυτά κοστίζουν. Και δεν τα έχετε κοστολογήσει. Αλλά είσαστε Αριστερό κόμμα κι είστε υποχρεωμένοι να το κάνετε.
Το τρίτο σοβαρό πρόβλημα άπτεται του εξορθολογισμού των Δημοσίων δαπανών που ευαγγελίζεστε. Ο τελευταίος δεν μπορεί να γίνει χωρίς να συνοδευτεί από την ατομική αξιολόγηση κάθε Δημοσίου λειτουργού, χωρίς την αξιολόγηση των αναγκών σε ανθρώπινο δυναμικό της κάθε υπηρεσίας, χωρίς αξιολόγηση της κοινωνικής χρησιμότητας του κάθε οργανισμού. Κάθε τέτοια απόπειρα στα τελευταία χρόνια - είμαι πρόθυμος να συμφωνήσω μαζί σας ότι ήταν πρόχειρη και με χασάπικα ταμειακά κριτήρια - σας βρήκε φανατικά αντίθετους για λόγους αρχής. Και δυσκολεύομαι να δω πώς οι άνθρωποι τα αυτιά των οποίων χαΐδέψατε, δε θα εξεγερθούν εναντίον σας αυτή τη φορά, ακριβώς γιατί θα επιχειρήσετε αυτό που απαιτεί ο κοινός νους.
Στην ίδια περίοδο κλείσατε το μάτι, είτε επίσημα ως κόμμα, είτε μεμονωμένα στελέχη σας, σε ακραίες αντικοινωνικές εκδηλώσεις οργανωμένων ομάδων με αμφίβολα - στην καλύτερη των περιπτώσεων - συντεχνιακά συμφέροντα. 
Στελέχη σας επέχαιραν όταν Κεφαλονίτες τουριστικοί επιχειρηματίες έδειραν στελέχη του ΣΔΟΕ που πήγαν για έλεγχο στο νησί, στο όνομα της προστασίας των μικρεμπόρων
Υποστηρίξατε τις βίαιες και αντικοινωνικές αντιδράσεις οργανωμένων κυκλωμάτων ιδιοκτητών φορτηγών και ταξί - οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, στο όνομά σας φτύνουνε - στο όνομα της προστασίας των μικροϊδιοκτητών, αγνοώντας το όργιο φοροδιαφυγής που πραγματοποιούν οι συγκεκριμένες επαγγελματικές κατηγορίες ή, στην περίπτωση των ιδιοκτητών φορτηγών, την ανυπαρξία μικροϊδιοκτητών.
Υποστηρίξατε στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος τους καταπατητές δημόσιας γης της Κερατέας, οι οποίοι αντιδρούσαν στη δημιουργία ΧΥΤΑ σε απόσταση 400 μόλις μέτρων από την παράνομη χωματερή του Δήμου τους. Και βέβαια ο ΧΥΤΑ δεν παρωχημένη τεχνολογικά και περιβαλλοντικά λύση διαχείρισης απορριμμάτων, είναι όμως πάντα καλύτερη από τη χωματερή.
Απέναντι σε όλα αυτά έχετε δυο λύσεις. Η εύκολη είναι να προσπαθήσετε να τα κρύψετε κάτω από το χαλί. Για να βρυκολακιάσουν μόλις αναλάβετε κυβερνητικές ευθύνες. Η δύσκολη είναι να επανατοποθετηθείτε. Θα σας κοστίσει βραχυπρόθεσμα, αλλά θα σας ενισχύσει μεσοπρόθεσμα. Η επιλογή δική σας.
Αγαπητοί φίλοι,
Σε μια περίοδο κατεδάφισης του μεταπολιτευτικού πολιτικού σκηνικού είσαστε το μοναδικό αντέρεισμα - γιατί είσαστε οι μόνοι που γεννάτε στους ανθρώπους ελπίδα - στον εκφασισμό της κοινωνίας. Από την επιτυχία σας ή την αποτυχία σας εξαρτάται η επιβίωση της Δημοκρατίας. οφείλετε να φανείτε αντάξιοι αυτής σας της ευθύνης.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Sexy Alexi


Σκέφτομαι αυτές τις μέρες να γράψω ένα σχόλιο για τα πολιτικά τεκταινόμενα, με έμφαση στη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως κρίνω σκόπιμο να περιμένω λίγο.
Για την ώρα θα αναφερθώ μόνο στη χαριτωμένη ατάκα που απαντάται σε ένα άρθρο του πρακτορείου “Reuters” για τον sexy Αlexi, αυτόν τον «αντισυμβατικό» και «λαοπλάνο» πολιτευτή, με «το βλέμμα που σιγοκαίει» και με τις πολλές θαυμάστριες που του στέλνουν επιστολές στο facebook.  
Στο άρθρο αναφέρεται επίσης ότι η εντυπωσιακή άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στον  «προσεκτικό πολιτικό σχεδιασμό», που επικεντρώθηκε με συνέπεια σε έναν αντιπολιτευτικό λόγο καταγγελίας του μνημονίου και των πολιτικών σκληρής λιτότητας, ενόσο άλλα κόμματα χρεώνονταν την κυβερνητική φθορά.
Ωστόσο εδώ τελειώνουν τα καλά λόγια. Σε συγχορδία με πολλές άλλες αναλύσεις που έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες για την Ελλάδα, στο νέο χαρισματικό πολιτικό καταλογίζεται ότι «έλκει τη χώρα σε μια βέβαιη κατάρρευση, χρησιμοποιώντας φρούδες υποσχέσεις για εύκολες λύσεις». Αυτά ας τα ακούσει ο γυναικείος πληθυσμός που υποκύπτει στην επικίνδυνη γοητεία του. Η δική μου εκτίμηση πάντως είναι ότι η καταστροφή, αν επέλθει, θα οφείλεται κυρίως σε κάποιους άλλους, λιγότερο σέξι  πολιτικούς άνδρες, που αν και αυτοαποκαλούνται υπεύθυνοι και ώριμοι δυσκολεύονται να συνεργαστούν και προτιμούν να καταγγείλουν έναν «άθλιο», τον οποίο, παρόλα αυτά, τον θέλουν για κυβερνητικό εταίρο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΠΑΠΑΔΗΜΟΥ ΚΙ Ο ΨΕΥΤΗΣ ΒΟΣΚΟΣ

Το ανυπόγραφο έγγραφο του Λουκά Παπαδήμου, που επιδείχθηκε στους πολιτικούς αρχηγούς στη διάρκεια των συναντήσεών τους με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, παραπέμπει ευθέως στον Αισώπειο μύθο του ψεύτη βοσκού.
Είναι η τρίτη φορά στο τελευταίο εξάμηνο που επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό. Κάθε φορά διαψεύδεται στην πράξη.
Σε κάθε περίπτωση, είτε το σημείωμα του Λουκά Παπαδήμου λέει την αλήθεια, είτε πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια κατατρομοκράτησης της κοινωνίας για να επιβληθούν οι αρεστές στο οικονομικό κατεστημένο επιλογές, τόσο ο ίδιος όσο και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησής του έχουν βαρύτατες ευθύνες. 

Το επίμαχο έγγραφο του Λουκά Παπαδήμου λέει ορθά-κοφτά ότι «τα ταμειακά αποθέματα θα έχουν εξαντληθεί στις αρχές και όχι στα μέσα Ιουνίου, επειδή η δόση του δανείου που πήραμε περικόπηκε κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ».
Την πρώτη φορά που ακούστηκε η φράση αυτή στο τελευταίο εξάμηνο ήταν για να αποτραπεί το δημοψηφισμα για το Μνημόνιο Νο2. Μας είπαν ότι τα ταμειακά αποθέματα αν δεν εισπράτταμε την 6η δόση του προηγούμενου δανείου έφθαναν μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου. Η δόση εκταμιεύθηκε στα μέσα Ιανουαρίου, χωρίς να έχει δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα, με εξαίρεση το ότι το Δημόσιο συνέχισε να μην πληρώνει τους προμηθευτές του, όπως κάνει απότις αρχές του 2009.
Τη δεύτερη φορά που ακούστηκε η φράση αυτή είχε τη μορφή «αν δεν κυρωθεί η δεύτερη δανειακή σύμβαση ως τα μέσα Ιανουαρίου, στο τέλος του μήνα τελειώνουν τα χρήματα». Και πάλι η πρώτη δόση της δεύτερης δανειακής σύμβασης ήρθε στα τέλη Μαρτίου χωρίς να έχει δημιουργηθεί το παραμικρό πρόβλημα.
Το έγγραφο Παπαδήμου είναι το τρίτο στη σειρά. Στον Αισώπειο μύθο ο ψεύτης βοσκός την τρίτη φορά λέει αλήθεια. Ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα αν το έγγραφο Παπαδήμου περιγράφει μια πραγματικότητα ή αν είναι ψευδές σαν τις προηγούμενες κραυγές του Βενιζέλου.
Αν λέει ψέματα έχει πολύ βαριά ευθύνη για την απόπειρά του να παρέμβει υπέρ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τρομοκρατώντας τον πληθυσμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι όταν πραγματικά θα λέει αλήθεια αυτός ή κάποιος άλλος, κανείς δε θα δίνει πίστη. Κι οι συνέπειες αυτής της ελαφρότητας θα είναι καταστροφικές.
Αν όμως λέει αλήθεια, τόσο ο ίδιος, όσο κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχουν βαρύτατες ευθύνες και όχι μόνο πολιτικές. Γιατί η εξάντληση των ταμειακών αποθεμάτων του Δημοσίου δεν θα είναι άσχετη από την παράλογη από άποψη οικονομικής διαχείρισης, που μετέφερε την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, οι οποίες κάθε άλλη χρονιά άρχιζαν να υποβάλλονται αρχές Μαρτίου και τέτοια εποχή ήδη κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φορολογούμενων είχαν κληθεί να πληρώσουν την πρώτη δόση του φόρου τους, στα μέσα Μαΐου.
Ο παραλογισμός αυτός, που προφανώς έγινε για να διασωθούν τα ψηφαλάκια  του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είχε ως συνέπεια το άδειασμα του Δημοσίου Ταμείου και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα προκαλέσει στάση πληρωμών, από αδυναμία κι όχι από πολιτική βούληση. Και στην περίπτωση αυτή πρόκειται για δολία χρεοκοπία, οι υπεύθυνοι της οποίας οφείλουν να λογοδοτήσουν στο Ειδικό Δικαστήριο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ Νο2

Η οριακή αποτυχία των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ να μπουν στη Βουλή προκάλεσε εύλογη θλίψη, αμηχανία, προβληματισμό για το τι δεν πήγε καλά, ακόμα και τα επίσης εύλογα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.
Όλα αυτά αποδίδονται αρκετά γλαφυρά στη σχετική ομάδα του Facebook αλλά και σε διάφορ blogs μέσα από τα οποία αναπτύσσεται ένας διόλου ευκαταφρόνητος διάλογος. Ουδείς από τους παρεμβαίνοντες όμως, απ' όσα διάβασα και μακάρι να κάνω λάθος, έθεσε ένα μείζον ζήτημα που ταλαιπωρεί τον οικολογικό χώρο από τα γεννοφάσκια του: τη σε βαθμό αγοραφοβίας άρνηση της πλειονότητας των μελών του να προσπαθήσουν να πείσουν. 
Όμως πολιτική σημαίνει ανθρώπινη επικοινωνία και προσπάθεια να πείσεις. Κι αυτό δε γίνεται από τηλεοράσεως και fb.

Αγαπητοί φίλοι,

Παρακολουθώ, στο μέτρο που ο υπερβολικός φόρτος εργασίας των ημερών μου επιτρέπει, τον ενδιαφέροντα διάλογο που αναπτύσσεται γύρω από τα αίτια της εκλογικής αποτυχίας των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν εξ αντικειμένου μια παταγώδης αποτυχία. Η αύξηση των ψήφων που πήρατε μόλις κατά 9.000 σε σχέση με τις εκλογές του 2009 κι αυτό σε μια εκλογική αναμέτρηση που το εκλογικό σώμα είχε αποφασίσει να αδιαφορήσει παντάπασι για τα διλήμματα - πραγματικά ή πλαστά - των τεχνικών της εξουσίας και στην κοινωνία είχε αναπτυχθεί ένα κίνημα από τα κάτω, υπέρ της ψήφου στα λεγόμενα «μικρά κόμματα».
Πολλές απόψεις κατατίθενται, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο ενδιαφέρουσες. Και εντελώς λογικά, κάποιοι ζητούν ευθύνες από την εκτελεστική γραμματεία. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η εκτελεστική γραμματεία του κόμματος έχει αντικειμενική ευθύνη για την αποτυχία. Θα ήταν άδικο όμως αν αυτή γίνονταν ο αποδιοπομπαίος τράγος και με την ενδεχόμενη αποπομπή της θεωρούσατε ότι επήλθε η «κάθαρση».
Γιατί, πέρα από προβληματισμούς για το αν το μείγμα πολιτικής σας ήταν πολύ ή λίγο αριστερό, αν έπρεπε να είσαστε περισσότερο ή λιγότερο αντιμνημονιακοί, υπάρχει ένα θέμα που σας αφορά ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ.
Και το θέμα αυτό έχει να κάνει με το πόσο «δική σας υπόθεση» θεωρείτε το κόμμα του οποίου είστε μέλη, πόσο το πονάτε, πόσο προσωπικό χρόνο κι ενέργεια επενδύετε σε αυτό. Και, κυρίως, πόσο αποφασισμένοι είσαστε να εκτεθείτε προσωπικά σε μια προσπάθεια να πείσετε το φίλο σας, το γείτονά σας, τον άνθρωπο που συναντάτε στη λαϊκή μια φορά την εβδομάδα για την αξία της ψήφου του υπέρ των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, την αξία της υποστήριξης του προγράμματός τους, την αξία της συστράτευσης μαζί τους.
Οι παλιότεροι από εσάς με γνωρίζετε καλά. Οι νεότεροι καθόλου. Πέρασα μαζί σας είκοσι ολόκληρα χρόνια, από το 1979, ως το 1999, όταν αποφάσισα, απαυδισμένος, να μην ξανασχοληθώ μαζί σας.
Το αίμα όμως νερό δε γίνεται και, το 2006, δέχτηκα να αναλάβω χρέη εκλογικού αντιπροσώπου της ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΑΘΗΝΑΣ - έτσι θαρρώ ονομάζονταν το ψηφοδέλτιό σας - σε καμιά πενηνταριά εκλογικά τμήματα της γειτονιάς μου. Τα οποία επισκέφθηκα τρεις φορές στη διάρκεια της ημέρας, κι ας μην ψήφισα καν το συνδυασμό.
Και στις εκλογές της 6ης Μαΐου, για πρώτη φορά μετά από το 1999, ψήφισα υπέρ σας και προσπάθησα να πείσω και άλλους να το κάνουν. Γιατί θεώρησα και θεωρώ ότι το πρόγραμμά σας αποτελεί την πιο ολοκληρωμένη απάντηση εξόδου από τη χρεοκοπία της χώρας.
Μια μελέτη των εκλογικών αποτελεσμάτων των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ ανά εκλογική περιφέρεια δείχνει ότι σε όλες τις εκλογικές περιφέρειες εκτός από έξι, αυξήσατε ψήφους και ποσοστά. 
Οι αυξήσεις αυτές κυμαίνονταν από 20% σε ψήφους έως και υπερδιπλασιασμό (τα ποσοστά, λόγω του ότι ψήφισαν 500.000 άνθρωποι λιγότεροι, ήταν σαφώς πιο υψηλά).
Οι έξι εκλογικές περιφέρειες στις οποίες υπήρξε μείωση ψήφων και ποσοτών ήταν οι πέντε εκλογικές περιφέρειες της Αττικής και η Α' εκλογική περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Οι περιφέρειες δηλαδή που μέχρι τώρα ήταν τα προπύργια της εκλογικής σας δύναμης. Συνολικά χάσατε 14.000 ψήφους στις πέντε εκλογικές περιφέρειες της Αττικής και 1000 περίπου ψήφους στην Α' Θεσσαλονίκης. Δεδομένου δε ότι δεν κατορθώσατε να μπείτε στη Βουλή για 4500 ψήφους μόλις αντιλαμβάνεστε τη σημασία αυτής της απώλειας. Αυτές τις 15.000 ψήφους αν τις είχατε διατηρήσει τώρα θα είσασταν στη Βουλή με 8 βουλευτές.
Και, μολονότι δεν έχω εικόνα για το τι συνέβη στη Θεσσαλονίκη, έχω σαφέστατη εικόνα για το τι συνέβη στην Αττική. Τα ολίγιστα περίπτερα διανομής εκλογικού υλικού που είχατε ήταν μονίμως έρημα. Δε θυμάμαι πόσες φορές πέρασα από το εκλογικό κέντρο της οδού Κοραή, στις πιο διαφορετικές ώρες, και το βρήκα άδειο. Συμπτωματικά, δυο φορές που έτυχε να περάσω και από την πλατεία Καλογήρων στη Δάφνη αντιμετώπισα το ίδιο θέαμα. Κι ας ήταν λίγες μόλις μέρες πριν από τις εκλογές. 
Όλα αυτά συνέβησαν σε εκλογικές περιφέρειες στις οποίες τα μέλη σας είχαν καταναλώσει άπειρες ώρες σε στείρα διαδικασιολαγνεία και σε ίντριγκες με στόχο τον αποκλεισμό κάποιων από τα ψηφοδέλτια, μόνο και μόνο διότι κάποιοι άλλοι φοβόντουσταν ότι θα τους έτρωγαν τις έδρες στη Βουλή που ποτέ δεν ήλθαν. Τις καταστροφικές επιτώσεις που μπορούσε να έχει η άφρων αυτή συμπεριφορά των συγκεκριμένων οργανώσεων των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ την είχα ήση επισημάνει από τις 7 Απριλίου. Όχι γιατί ισχυρίζομαι πως διαθέτω μαγικές ιδιότητες. Αλλά γιατί το έργο το είχα ξαναζήσει, είκοσι χρόνια πριν, στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ.
Αγαπητοί φίλοι,
Στις εκλογές που κατά πάσα πιθανότητα θα γίνουν στα μέσα Ιουνίου, το εκλογικό σώμα θα είναι πολύ πιο αυστηρό μαζί σας. Γιατί στις εκλογές αυτές θα υπάρχει ένα πραγματικό δίλημμα, στο οποίο εσείς - όπως και η ΔΗΜΑΡ άλλωστε - δε μπορείτε να βρείτε θέση: μνημονιακός παλαιοκομματισμός ή Αλέξης (όπως παλία Ανδρέας, αλλά όχι ΣΥΡΙΖΑ).
Ήδη οι πρώτες δημοσκοπήσεις καταγράφουν μια απώλεια της εκλογικής σας δύναμης σε σχέση με τις εκλογές της 6ης Μαΐου της τάξης του 50%. Κατά τη γνώμη μου, όσο κι αν προσπαθήσετε, είναι δύσκολο να αναστρέψετε αυτή την τάση. Ίσως να πετύχετε κάτι αξιοπρεπέστερο από το 1,5% - 1,7% αλλά ως  εκεί. 
Εγώ και πάλι θα σας ψηφίσω για τον ίδιο λόγο που σας ψήφισα. Θα σας ψηφίσω ακόμα κι αν αποφασίσετε να κατεβείτε σε συνεργασία με κάποιο από τους ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως την επαύριο των εκξλογών του Ιουνίου θα κληθείτε «με φθαρμένα εργαλεία - και βεβαιότατα πολύ μικρότερη κρατική επιχορήγηση - από την αρχή να ξαναρχίσετε».
Εύχομαι η επομένη των εκλογών του Ιουνίου να είναι η απαρχή μιας ουσιαστικής αυτοκριτικής και όχι η απαρχή της διάλυσης. Σας θυμίζω ότι απότ η διάλυση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ μέχρι να ξαναπάρει η κοινωνία στα σοβαρά οικολογικό πολιτικό εγχείρημα πέρασαν 17 ολόκληρα χρόνια. Μην ξαναχύσετε την καρδάρα με το γάλα.

Γιάννης Χρυσοβέργης




ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΝΕΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Με το πολιτικό αδιέξοδο προφανές και την προκήρυξη, εκτός συγκλονιστικών ανατροπών της τελευταίας στιγμής, νέων εκλογών στις προσεχείς τέσσερις εβδομάδες βέβαιη, τα κόμματα επιδίδονται πλέον σε ασκήσεις τακτικής και προεκλογικού ενυπωσιασμού, σε μια προσπάθεια βελτίωσης  των θέσεών τους.

Το πολιτικό αδιέξοδο είχε διαφανεί από τα ξημερώματα της Δευτέρας, όταν κατέστη βέβαιο ότι, αφ' ενός Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να αθροίσουν 151 έδρες, αφ' ετέρου ήταν ανέφικτη η είσοδος στη Βουλή της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Από την άλλη οι βαθειές ιδεολογικές και στρατηγικές διαιρέσεις ανάμεσα στα κόμματα που αντιτίθενται στο Μνημόνιο αφαιρούσαν κάθε δυνατότητα συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Για τον Αντώνη Σαμαρά πρωταρχική σκέψη τηε Δευτέρα το πρωί ήταν να αποτρέψει αντί πάσης θυσίας να τεθεί θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία. Έχοντας πετύχει το ακατόρθωτο, να τρέχει μόνος του και να βγει δεύτερος, οι κινήσεις του θυμίζουν το δαρμένο αγοράκι που πλακώθηκε με τα συνομίληκά του, έφαγε της χρονιάς του, και τώρα θέλει να ξαναπλακωθεί για να πάρει το αίμα του πίσω.
Όπως όμως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ο Αντώνης Σαμαράς στερείται της απαραίτητης ψυχραιμίας και ευθυκρισίας. Πράγμα που άλλωστε χαρακτήρισε όλη την πορεία του από την ημέρα που ανέλαβε την ηγεσία της Νεάς Δημοκρατίας και απότοκο του οποίου υπήρξε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιστορία του κόμματος.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η κάλπη της περασμένης Κυριακής επιφύλαξε ένα πολύ καλό κι ένα δυσάρεστο νέο. Το πολύ καλό  είναι η πέρα κάθε προσδοκίας επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ. το όχι και πολύ ευχάριστο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  δεν συγκροτούσαν κυβέρνηση.
Το αν οι κινήσεις του είχαν την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στη βούληση των ψηφοφόρων του για μετωπική αντιπαράθεση με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και τις υποχρεώσεις διαπραγμάτευσης και συμβιβασμών που του επιβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα θα φανεί στις κάλπες του Ιουνίου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μολονότι ξαφνιάστηκε από το πέραν κάθε πρόβλεψης κακό αποτέλεσμα του κόμματός του, κατόρθωσε, σε πρώτη φάση, να κατασιγάσει τις όποιες φωνές που θα έθεταν θέμα ηγεσίας - κάτι που δεν έχει κατορθώσει ο Αντώνης Σαμαράς - και στη συνέχεια επιχείρησε να αναδειχθεί σε ρυθμιστή των μετεκλογικών εξελίξεων. 
Στο πεδίο αυτό μάλλον έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, ερωτηματικό είναι ωστόσο το αν αυτή η προσπάθεια θα έχει θετικό αποτέλεσμα και στην κάλπη.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει καταστήσει ιδιαίτερα λεπτή τη θέση του Φώτη Κουβέλη. Έχοντας ακολουθήσει σε όλη την προεκλογική εκστρατεία τη γραμμή «απεμπλοκή από το Μνημόνιο, πραμονή αντί πάσης θυσίας στην Ευρωζώνη» βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα διακριτής πολιτικής ταυτότητας, από τη στιγμή που δυο μεγαλύτερα σε μέγεθος κόμματα έχουν υιοθετήσει την άποψη αυτή.
Από την άλλη δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την επίθεση φιλίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διότι τότε θα είναι δυσδιάκριτη η πολιτική του διαφοροποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τις νέες εκλογές προτιμούν, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Οι διεργασίες για κοινή εκλογική κάθοδο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και ΔΡΑΣΗΣ φαίνεται ότι έχουν ξεκινήσει - η χωριστή κάθοδός τους στις εκλογές της 6ης Μαΐου παραβίασε βάναυσα κάθε κανόνα κοινής λογικής την οποία επικαλούνται ως βάση της πολιτικής τους και τα δυο κόμματα - και, εφ' όσον ευοδώσουν, εξασφαλίζουν τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης προθύμων να εφαρμόσουν στο ακέραιο τη δανειακή σύμβαση.
Όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι οι νέες εκλογές δε θα αναδείξουν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω μαδήματος προς όφελός του των ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε λόγω ακόμα μεγαλύτερου φυλλοροήματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Σε όλο αυτό το σκηνικό κινούμενης άμμου διαμορφώνεται ένα άλλο πλαίσιο συγκοινονούντων δοχείων και είναι αυτό μεταξύ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η απόφαση του Πάνου Καμμένου να θέσει εαυτόν εκτός μετεκλογικών διαπραγματεύσεων εμπεριέχει τον κίνδυνο αμφίπλευρων διαρροών.
Κι όλα αυτά σε ένα κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει στις διαπραγματεύσεις μεταξύ κομμάτων, άρα της είναι εξαιρετικά δύσκλολο να αξιολογήσει θετικά τους συμβιβασμούς και να μη χαρακτηρίσει προδοσία την όποια απόφαση του κόμματος που ψήφισαν να συνεργαστεί με άλλα. Κι αυτό καθιστά τη θέση όλων των κομμάτων δυσχερέστερη.


Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ - ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Βίοι κατά κάποιο τρόπο παράλληλοι

Η εισβολή - γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για είσοδο - και των δυο στην πολιτική σκηνή προκάλεσε τα απαξιωτικά σχόλια του πολιτικού κατεστημένου .
Αντιμετωπίστηκαν ως ανεύθυνοι, λαϊκιστές, αμοραλιστές, διαλυτικά στοιχεία, τυχοδιώκτες... ο κατάλογος των απαξιωτικών χαρακτηρισμών τελειωμό δεν έχει.
Γοήτευσαν όμως ένα σημαντικό τμήμα της νεολαίας. Ο πρώτος έγινε πρωθυπουργός και καθόρισε τις πολιτικές εξελίξεις, είτε από την κυβέρνηση είτε από την αντιπολίτευση, στην Ελλάδα για μια εικοσαετία. Ο δεύτερος τώρα ξεκινάει. Για τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Αλέξη Τσίπρα ο λόγος.

Τον Ανδρέα Παπανδρέου επέβαλε στην Ένωση Κέντρου ως «ντε φάκτο» Νο2 ο πατέρας του, προκαλώντας την οργή του Μητσοτάκη. Όταν όμως ο Ανδρέας Παπανδρέου έκρινε πως ήρθε η ώρα του, έφτιαξε ένα δικό του κόμμα και το επέβαλε στην πολιτική σκηνή. Όταν κάποιοι συνεργάτες του τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημά τους βρέθηκαν διαγραμμένοι πριν καλά - καλά καταλάβουν πώς.
Τον Αλέξη Τσίπρα τον επέβαλε στο ΣΥΝ ο Αλέκος Αλαβάνος. Ως υποψήφιος Δήμαρχος της Αθήνας  ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε το υψηλότερο ποσοστό που έχει πετύχει υποστηριζόμενος από το κόμμα του υποψήφιος. Ως πρόεδρος του ΣΥΝ, υποχρέωσε σε αποχώρηση - έστω άτυπη - από το κόμμα το μέντορά του, οδήγησε στην έξοδο τον αντίπαλό του Φώτη Κουβέλη, περιθωριοποίησε το λεγόμενο Αριστερό Ρεύμα και τις περιβόητες «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ κι έχει επιβάλει το δικό του λόγο.
Από τη θέση του ηγέτη ένός κόμματος της ήσσονος αντιπολίτευσης ο Ανδρέας Παπανδρέου επέβαλε την πολιτική του ατζέντα, περιθωριοποιώντας και οδηγώντας στην αφάνεια τον πολιτικό χώρο από τον οποίο ξεκίνησε.
Ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε από τα αζήτητα τις απόψεις του κόμματος του οποίου εξελέγη Πρόεδρος, και χωρίς κανείς να καταλάβει πώς, έχει επιβάλει την πολιτική του ατζέντα.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου εισήγαγε χωρίς το παραμικρό κόμπλεξ τη λέξη σοσιαλισμός στην Ελλάδα - ουδόλως τον απασχόλησε το ότι το σύνθημα «στις 18 Σοσιαλισμό» ήταν ανιστόρητο έως και παρανοϊκό - και καθιέρωσε μια αντισυμβατική συμπεριφορά, πράγμα που του επέτρεψε να προσελκύσει μια ριζοσπαστικοποιημένη και αυθάδη νεολαία, την οποία δε μπορούσαν να προσελκύσουν ούτε ο με αποπνιχτική οσμή ναφθαλίνης κομμουνισμός - ο Θεός να τον κάνει - του ΚΚΕ, ούτε το τσάι και συμπάθεια του ΚΚΕ εσ.
Κατόρθωσε έτσι να αξιοποιήσει και να ηρεμήσει το ριζοσπαστισμό μερικών χιλιάδων νέων που ονειρεύονταν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε Ουρουγουάη και εαυτούς σε Τουπαμάρος, αποτρέποντας ένα πιθανό κύκλο βίας ανάλογο με αυτό που γνώρισε στη δεκαετία του '70 η Ιταλία και εμποδίζοντας την καταστροφή εκατοντάδων ανθρώπινων ζωών (αυτών που θα περνούσαν δέκα με είκοσι χρόνια στις φυλακές και των θυμάτων τους).
Ο Αλέξης Τσίπρας τόλμησε να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους πολιτικούς ηγέτες και να στη ρίξει την καθυβριζόμενη από σχεδόν σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο (εξαίρεση είχε αποτελέσει επίσης ο Γιώργος Παπανδρέου) εξαγριωμένη από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου νεολαία. Αδιαφόρησε για το πολιτικό κόστος και, τέσσερα χρόνια μετά, δρέπει τους πρώτους καρπούς.
Και οι δυο, για αυτές τους τις επιλογές, κατηγορήθηκαν ως συνοδοιπόρος της τρομοκρατίας ο πρώτος, ως υποστηρικτής της βίας ο δεύτερος.
Και οι δυο πολεμήθηκαν - τον δεύτερο τον πολεμάει - σκληρά από το ίδιο συγκρότημα τύπου, το Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.
Και οι δυο δε δίστασαν να διατυπώσουν ανακόλουθες πολιτικά, αλλά δημοφιλείς, προτάσεις για να τις στρογγυλέψουν στη συνέχεια όταν κεφαλαιοποίησαν το όφελος που μπορούσαν να αποκομίσουν.
 Εδώ σταματούν οι ομοιότητες. 
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την τύχη να πει και να πράξει όσα είπε και έπραξε σε μια εποχή πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας, στην οποία πολλές λάθος επιλογές μπορούσαν να μείνουν ατιμώρητες. Και άφησε για κληρονομιά την κάθαρση της Δημόσιας Διοίκησης από το Δεξιό Παρακράτος (με παρενέργειες ανάλογες αυτών της χημειοθεραπείας, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αξιοποιήσει τη γοητεία που ασκεί σε ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας και το αυξανόμενο κοινωνικό ενδιαφέρον για τις απόψεις του, προκειμένου να μπει φραγμός στη φασιστικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Από το σύνολο του πολιτικού κόσμου αυτός και μόνο αυτός σήμερα λειτουργεί δυστυχώς - δυστυχέσταστα -  ως αντέρεισμα στην αύξηση της επιρροής των νεοναζί. Κι αυτό δεν είναι δική του υπαιτιότητα.
Σε μια κρίση που, μεταξύ άλλων, έχει λάβει και τη μορφή της σύγκρουσης γενεών, το ότι είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός που γεννήθηκε μετά τη Μεταπολίτευση παίζει, σε συμβολικό επίπεδο, κάποιο ρόλο.
Αν πετύχει αυτό το δύσκολο έργο, αν η ανάπτυξη των νεοναζί δεν πνίξει την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, ο Αλέξης Τσίπρας θα καθορίσει, για χρόνια, ανεξαρτήτως της θέσης του, το πολιτικό σκηνικό. Αν όχι... 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΠΙΚΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

«Συγκρίναμε τα προγράμματα και θα ψηφίσουμε αυτόν που θα μας κλέψει λιγότερο».  Την απάντηση αυτή έδωσε ένα νεαρό ζευγάρι σε ξένους ανταποκριτές συνοψίζοντας, άθελά του, σε μια φράση, τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Η ελληνική κοινωνία δεν  ελπίζει τίποτα, δε φοβάται - γιατί έχει την πεποίθηση ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει - τίποτα, αλλά δεν είναι ελεύθερη. Αντιθέτως, έχει παραδοθεί στους χειρότερους δαίμονές της.

Πολλά έχουν γραφεί και ειπωθεί τις δυο τελευταίες μέρες για την ψήφο τιμωρίας του ελληνικού λαού προς τις πολιτικές δυνάμεις που μονοπώλησαν τη διαχείριση της εξουσίας από το 1974 και μετά. Και τα περισσότερα είναι εύστοχα. Περιορίστηκαν όμως στην αξιολόγηση της εκλογικής τακτικής του κάθε κόμματος, όπως αυτή επικροτήθηκε ή αποδοκιμάστηκε από το εκλογικό σώμα.
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, την παντελή απουσία ελπίδας μιας ολόκληρης κοινωνίας ελάχιστα απασχόλησε τους αναλυτές. Η ετικέτα «ψήφος οργής» είναι βολική, γιατί περιγράφει γλαφυρά το σύμπτωμα.
Δεν επαρκεί όμως για να αποδώσει την πραγματικότητα μιας Ελλάδας, στην οποία η ανεργία αυξάνει εκθετικά, οι μισοί νέοι είναι άνεργοι κι όλοι τους λένε πως έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στη μετανάστευση και στη χρόνια ανεργία, την πραγματικότητα μιας Ελλάδας που οι άνθρωποι νιώθουν αδύναμοι, μιας Ελλάδας που οι άνθρωποι έχουν πάψει να ονειρεύονται και που, ακριβώς γι αυτό, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους.
Με την έννοια αυτή πρόκειται για τη σοβαρότερη κρίση - μόνο με τον πόλεμο του 1897 μπορεί να συγκριθεί - από καταβολής ελληνικού Κράτους.
Η Μεταπολίτευση του 1974 ήρθε ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής ήττας, η οικονομία όμως ήταν σε άνθιση, οι άνθρωποι ονειρεύονταν καλύτερες μέρες, πίστευαν πως έχουν τα μέσα να διορθώσουν τα πράγματα.
Η κατάληψη της χώρας από τις δυνάμεις του Άξονα το 1941 δεν είχε κάμψει έτσι το ηθικό της κοινωνίας, γιατί η τελευταία είχε την πεποίθηση ότι την είχαν νικήσει ανώτερες στρατιωτικές δυνάμεις, απέναντι στις οποίες είχε αντισταθεί μόνη της, χωρίς ουσιαστική ενίσχυση από τους παραδοσιακούς της συμμάχους. Γι αυτό και από την πρώτη σχεδόν στιγμή άρχισαν να δημιουργούνται πυρήνες αντίστασης που γέννησαν τελικά το ΕΑΜ.
Ακόμα κι η Μικρασιατική Καταστροφή, παρά το απίστευτο μέγεθος της οικονομικής και στρατιωτικής καταστροφής, ήταν ο επίλογος μιας δεκαετούς περιπέτειας που διπλασίασε την έκταση και τον πληθυσμό του ελληνικού Κράτους κι έγινε η απαρχή για μια αναγέννηση της ελληνικής κοινωνίας από τις στάχτες της.
Η σημερινή ελληνική κοινωνία  ειναι οργισμένη, απελπισμένη, αποπροσανατολισμένη, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Γι αυτό και η βούληση για αλλαγή των πραγμάτων, εκφράστηκε από ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας με την ψήφο υπέρ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Το ότι η ψήφος υπέρ των Νεοναζί αποβρασμάτων ήταν σε σχεδόν συντριπτικό ποσοστό ψήφος των ηλικιών 18-35 ετών οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το ποσοστό τους σε αυτή την κατηγορία πολιτών πλησιάζει, αν δεν υπερβαίνει κατά πολύ - δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι μια ηλικιακά γερασμένη χώρα - το 20%.
Η κραυγή «εγέρθητω όλοι» του νεοεκλεγέντος βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ προς τους δημοσιογράφους το βράδυ της Κυριακής, που θύμιζε χωροφύλακα του 19ου αιώνα ως προς την αρτιότητα των ελληνικών, θα ήταν σπαρταριστή αν ο άνθρωπος αυτός δεν απεικόνιζε τόσο γλαφυρά τους ψηφοφόρους του.
Βία, αμορφωσιά,  ανικανότητα και έλλειψη επιθυμίας για σκέψη, ανάγκη για αποδιοπομπαίους τράγους, ήταν πάντα τα χαρακτηριστικά των νεοναζιστικών μορφωμάτων. Το γεγονός ότι αυτά τα χαρακτηριστικά προσδιορίζουν ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας δίνει το μέτρο της αποτυχίας της γενιάς της Μεταπολίτευσης στο γονικό της ρόλο.
Δε διαμόρφωσε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ το ήθος της νεολαίας. Η νεολαία  ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας, που διαπαιδαγωγήθηκε με τις αξίες του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» και που ξαφνικά βρέθηκε ορφανή από άρπα-κόλα λόγω της κρίσης ήταν αυτή που αναζήτησε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αν δεν υπήρχε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, θα την έφτιαχναν. Η συνάντηση έγινε μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη το περασμένο καλοκαίρι κι από τότε πάνε χέρι-χέρι.
Την Κυριακή το βράδυ, όλος ο χουλιγκανισμός ενός σημαντικού κοματιού της ελληνικής κοινωνίας, που για χρόνια κρύβονταν κάτω από ένα παχύ στρώμα «γκλαμουριάς», βγήκε μπροστά μας. Όμως οι ελπίδες αντιμετώπισης του κρούσματος με ήπια μέσα είναι πολύ μικρές. Είναι πολλοί, είναι βίαοι, είναι αδίστακτοι. Έχουμε χρέος να τους αντιμετωπίσουμε όπως τους αξίζει, αν θέλουμε να περισώσουμε τον Πολιτισμό σε αυτή τη χώρα.

Γιάννης Χρυσοβέργης 



Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΕΡΕΙΠΙΩΝ, ΕΞΑΧΡΕΙΩΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΗΘΩΝ

Η, κατά παράβαση κάθε έννοιας Δικαίου, κάθε έννοιας σεβασμού στα προσωπικά δεδομένα και, κατ' επέκταση, κάθε έννοιας ανθρωπιάς, δημοσίευση των φωτογραφιών και των ονομάτων δώδεκα εκδιδομένων γυναικών, οι οποίες βρέθηκαν θετικές στον ιό HIV, μόνο και μόνο για να μαζέψουν «μερικά ψηφαλάκια» δυο συγκεκριμένοι υπουργοί, είναι ένα ακόμα απεχθές δείγμα της εξαχρείωσης των πολιτικών ηθών στην Ελλάδα.

«Εντελώς συμπτωματικά», λίγες μονάχα ημέρες πριν τις εκλογές, η ΕΛΑΣ και το ΚΕΕΛΠΝΟ, άρχισαν να προβαίνουν σε μαζικές συλλήψεις εκδιδομένων γυναικών και να πραγματοποιούν ελέγχους για την κατάσταση της υγείας τους.
«Εντελώς συμπτωματικά», «ανακαλύφθηκαν» δεκάδες οίκων ανοχής χωρίς άδεια και εκατοντάδες εκδιδομένων γυναικών χωρίς πιστοποιητικό υγείας.
«Εντελώς συμπτωματικά», τόσο ο κ. Χρυσοχοΐδης, πολιτικός προϊστάμενος της ΕΛΑΣ, όσο και ο κ. Λοβέρδος, πολιτικός προϊστάμενος του ΚΕΕΛΠΝΟ, αντί να βασίσουν την προεκλογική τους εκστρατεία στο έργο που παρήγαγαν ως υπουργοί τα δυόμισι προηγούμενα χρόνια, ως όφειλαν, έχουν επιδοθεί σε μια χωρίς προηγούμενο εκστρατεία τρομοκράτησης των πολιτών αναζητώντας αποδιοπομπαίους τράγους. 
«Εντελώς συμπτωματικά» μια εβδομάδα πριν τιες εκλογές η ΕΛΑΣ έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες δώδεκα εκδιδομένων γυναικών, οι οποίες όχι μόνο δεν διέθεταν βιβλιάριο υγείας, αλλά επιπλέον βρέθηκαν θετικές στον ιό HIV. Στο όνομα της δημόσιας υγείας και του ελέγχου της εξάπλωσης των επιδημιών.
Στο όνομα της προστασίας του αγαθού της δημόσιας υγείας, παραβιάστηκε κάθε έννοια σεβασμού της προσωπικότητας και προστασίας προσωπικών δεδομένων. Δώδεκα ανθρώπινα ερείπια, τα περισσότερα με εμφανή σημάδια χρήσης ουσιών,  παραδόθηκαν στο διαδικτυακό κανιβαλισμό, προς τέρψιν και σωφρονισμό των «καλών οικογενειαρχών».
Δεν αξίζει τον κόπο να σταθούμε στο ότι οι ρέκτες του αγοραίου έρωτα οφείλουν να γνωρίζουν ότι αυτός εμπεριέχει κινδύνους και, άρα, οφείλουν να λαμβάνουν πολύ συγκεκριμένα μέτρα για την προστασία του εαυτού τους, αλλά και των εκδιδομένων γυναικών.
Δεν αξίζει τον κόπο να απαντήσουμε στους φυσικούς αυτουργούς του ανοσιουργήματος ότι μπορούσαν κάλλιστα να περιγράψουν τους παράνομους οίκους ανοχής και τις πιάτσες των εκδιδομένων γυναικών που βρέθηκαν θετικές στον HIV, ζητώντας φυσικά από όσους σύχναζαν στα επίμαχα σημεία να σπεύσουν να εξεταστούν. 
Αν η πρωτοφανής αυτή προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είχε συμβεί στο Ιράν, στην Κίνα ή στη Βόρειο Κορέα, θα την είχαμε αποδώσει - και δικαίως - στην παντελή έλλειψη σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα από τα εν λόγω καθεστώτα.
Αν πάλι ήταν προϊόν του «ρεπορτάζ» κάποιων λαθρόβιων δημοσιογραφίσκων τρίτης διαλογής, σύσσωμη η πολιτική και πνευματική ηγεσία του τόπου θα είχε καταγγείλει - και δικαίως - τον κιτρινισμό των ΜΜΕ που θα είχαν διαπράξει την ασέβεια στην ανθρώπινη υπόσταση.
Δυστυχώς οι άνθρωποι που έδωσαν στη δημοσιότητα τα ονόματα και τις φωτογραφίες αυτών των γυναικών ενήργησαν ακολουθώντας πιστά τις εντολές των πολιτικών τους προϊσταμένων. Οι οποίοι έδωσαν τις εντολές αυτές σε μια απέλπιδα προσπάθεια να είναι παρόντες στην επόμενη Βουλή. Γι αυτό και η καταψήφισή τους είναι το ελάχιστο καθήκον μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. 
  1.  Κι επειδή η χυδαιότητα συνοδεύεται πάντα κι από  γελοιότητα και ηλιθιότητα, βρέθηκε εισαγγελέας που απήγγειλε κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος στις δώδεκα γυναίκες για «διάδοση μεταδοτικής νόσου»
  2. Προς μεγαλη απογοήτευση του κ. Λοβέρδου, του κ. Χρυσοχοΐδη, αλλά και των πρώτων διδαξάντων κ. Καρατζαφέρη και κ. Μιχαλολιάκου οι εννέα από τις δώδεκα επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία γυναίκες είναι 100% Ελληνίδες.