Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Τα 115 Σχέδια Μάρσαλ του κ. Σιν

Το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη από το περιοδικό LIFO που αναρτώ, διατυπώνει, με διαφορετικά λόγια και, σίγουρα, από επιστημονική άποψη πολύ πιο εμπεριστατωμένα, τους χειρότερους φόβους μου.
Πολύ θα ήθελα να πέσουμε έξω, κι εγώ κι ο Βαρουφάκης κι όσοι άλλοι συμμερίζονται τέτοιους φόβους.
Αλλά ενδεχομένως πρέπει ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και τρόπους επιβίωσης στη μετά ΕΕ εποχή.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 Ένα Σχέδιο Μάρσαλ υπόσχονταν πριν από έναν χρόνο στην Ελλάδα.115 είπαν ότι λάβαμε. Τι κρύβεται πίσω από αυτή την υπερβολή; 

 Ο κ. ΧΑΝΣ-ΒΕΡΝΕΡ ΣΙΝ είναι ίσως ο γνωστότερος θεσμικός Γερμανός οικονομολόγος. Πρόεδρος του Ινστιτούτου IFO και ένας από τους σχεδιαστές του ευρώ, ο κ. Σιν ήταν ο πρώτος chief economist της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πριν από μερικές μέρες, ο εν λόγω κύριος, όταν έγινε αναφορά στο νέο Σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα (που είχαν, υποτίθεται, συμφωνήσει οι Ευρωπαίοι ηγέτες πέρσι τέτοιον καιρό και το οποίο ποτέ δεν έγινε), είπε το εξής ενδιαφέρον: «Τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια ισοδυναμούν με 115 Σχέδια Μάρσαλ». Αν δεν ήξερα πόσο γνώστης των ζητημάτων αυτών είναι ο κ. Σιν, θα θεωρούσα ότι είναι απλώς αγράμματος. Όμως γνωρίζω ότι γνωρίζει. Οπότε, δεν μου μένει άλλη εναλλακτική από το να αναρωτηθώ γιατί προσποιείται ότι δεν γνωρίζει. Για ποιον λόγο ψεύδεται αυτοβούλως.
Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ιδιαίτερα ανησυχητική: Ο κ. Σιν βλέπει ως μόνη «λύση» τη διάλυση του ευρώ και τη σύσταση ενός νέου σκληρού νομίσματος ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την Ευρώπη ολόκληρη και ιδίως για την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.
Πώς εξήγαγα αυτό το συμπέρασμα; Ξεκινώ, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους η θέση του για τα δήθεν πολλαπλά Σχέδια Μάρσαλ δεν στέκει - εν γνώσει του κ. Σιν. Πρώτον, τα χρήματα που δόθηκαν μεταπολεμικά στις ευρωπαϊκές χώρες από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ δεν ήταν δανεικά. Ήταν άμεση βοήθεια με στόχο την κάλυψη βασικών αναγκών των πληθυσμών της Ευρώπης (από τρόφιμα μέχρι και φάρμακα), την επανα-οικοδόμηση και, βέβαια, τη δημιουργία ζήτησης για αμερικανικές εξαγωγές (και αμερικανικών ερεισμάτων εν όψει της ψυχροπολεμικής
σύγκρουσης με τη Σοβιετική Ένωση). Δεύτερον, ίσως το πιο σημαντικό μέρος του Σχεδίου Μάρσαλ ήταν όχι τα χρήματα που δόθηκαν στη Γερμανία αλλά η διαγραφή του χρέους της Γερμανίας τόσο προς τις ΗΠΑ όσο και προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΙΘΩ της υπερεξουσίας της, η Αμερική, μετά το τέλος του πολέμου, «έπεισε» Γάλλους, Ιταλούς, Έλληνες και άλλους να αποδεχτούν τη διαγραφή των χρεών της Γερμανίας, τα οποία ανέρχονταν, ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας, σε τουλάχιστον δύο φορές το ελληνικό δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ (κάπου εκεί «χάσαμε» και το δικαίωμα να απαιτήσουμε την επιστροφή από τη Γερμανία του κατοχικού «δανείου»).
Χωρίς αυτήν τη μαζική και καταιγιστική διαγραφή του τεράστιου χρέους της το 1953, σε συνδυασμό με τις επενδύσεις του Σχεδίου Μάρσαλ (αλλά και με την επισταμένη προσπάθεια των ΗΠΑ να δημιουργήσουν αγορές για τα γερμανικά προϊόντα εντός της Ευρώπης), η Γερμανία σήμερα θα θύμιζε την Ουκρανία ή, στην καλύτερη των περιπτώσεων, την Πολωνία. Χωρίς την απερίγραπτη γενναιοδωρία των νικητών Αμερικανών επί των ηττημένων Γερμανών (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, είχαν χρεωθεί και με το ηθικό χρέος του Ολοκαυτώματος αρκετών εθνών και εθνοτήτων λίγους μήνες πριν), η σημερινή Γερμανία θα ήταν ο ουραγός της Ευρώπης: όσο σκληρά και αποδοτικά και να δούλευαν οι κάτοικοί της, το χρέος εκείνο που διαγράφηκε το 1953 θα καθήλωνε τη χώρα στον βούρκο του αποπληθωρισμού και σε καμία περίπτωση δεν θα επέτρεπε στη Γερμανία να μετατραπεί εντός μηνών στον «εισαγωγέα» του ανθρώπινου δυναμικού των τέως κατακτημένων χωρών (Ελλάδας, Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας) που βοήθησαν με τον ιδρώτα τους στην ανοικοδόμηση του γερμανικού βιομηχανικού θαύματος.

ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ με το πραγματικό Σχέδιο Μάρσαλ, το 90% του χρήματος που έλαβε η Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 διατέθηκε για την αποπληρωμή του χρέους της χώρας, αντί να χρησιμοποιηθεί (όπως τα χρήματα που έλαβε η Γερμανία από τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ) για την κάλυψη αναγκών και τις επενδύσεις στην ανάκαμψη.
Σε αντίθεση με το πραγματικό Σχέδιο Μάρσαλ, το ελληνικό χρέος αυξήθηκε (ακόμα και με το PSI), αντί να διαγραφεί (όπως το γερμανικό το 1953).
Σε αντίθεση με το πραγματικό Σχέδιο Μάρσαλ, το ελληνικό κράτος αναγκάστηκε να συνεισφέρει στην ύφεση με υφεσιογόνες περικοπές (αντίθετα με τη Γερμανία του 1950, στην οποία επετράπη, παρά τα μεγαλύτερα ελλείμματά της, να ακολουθήσει επεκτατική πολιτική, χρησιμοποιώντας τα
κονδύλια του Σχεδίου Μάρσαλ).
Μα, λένε πολλοί, η Ελλάδα φταίει για το χρέος της. Προφανώς. Ε, και; Γιατί η Γερμανία του Χίτλερ δεν έφταιγε; Άγγελοι δημιούργησαν τα κατοχικά δάνεια προς χώρες όπως οι δικές μας, τα οποία «κουρεύτηκαν» 100% το 1953; Αν η Γερμανία άξιζε εκείνη την ελάφρυνση και γενναιοδωρία το 1953 (αφού είχε χρεωθεί σε όλους μας για να αιματοκυλίσει τον κόσμο), η Ελλάδα αξίζει κάτι λιγότερο;
Ούτε οι δωσίλογοι δεν θα απαντούσαν θετικά στο ερώτημα αυτό. Τα παραπάνω, φίλες και φίλοι, ο κ. Σιν τα γνωρίζει. Πολύ καλά. Γνωρίζει ακόμα ότι αυτή η εμμονή σε τέτοιου είδους ψέματα οδηγεί το ευρώ στη διάλυση, καθώς εγκλωβίζει τη γερμανική κυβέρνηση σε μια τακτική απέναντι στην περιφέρεια που επιταχύνει την αποδόμηση της ευρωζώνης. Και τότε γιατί το κάνει; Η μόνη απάντηση που συνάδει με τον σεβασμό στην ευφυΐα του κ. Σιν είναι ότι… αυτός είναι ο στόχος του πλέον: η διάλυση της ευρωζώνης και η επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο, με προσχώρηση σε αυτό της Ολλανδίας, της Αυστρίας, της Πολωνίας, της Σλοβακίας και πιθανόν της Φινλανδίας.
Θα μου πείτε: και γιατί να μας νοιάζει τι λέει ο κ. Σιν; Η απάντηση είναι ότι ο συγκεκριμένος κύριος εκφράζει τις τράπεζες της Φρανκφούρτης καθώς και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας. Πίσω του κρύβεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα της πιο ισχυρής χώρας της ευρωζώνης. Η στάση και τα ψέματα του κ. Σιν σηματοδοτούν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κάτι θλιβερό και αποκρουστικό για όσους από εμάς θεωρούν ότι, όσο προβληματικό και αν είναι το ευρώ, η κατάρρευσή του θα οδηγήσει την Ευρώπη ολόκληρη σε μια νέα δυστοπία. Τι;
Το γεγονός ότι το ευρώ έχει πλέον περάσει το σημείο της μη επιστροφής. Η κατάρρευσή του είναι πια αναπόφευκτη.

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΕΕ: ΧΡΟΝΙΚΟ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Λίγες ώρες πριν από την έναρξη της «κρισιμότερης», όπως κάποιοι τη χαρακτηρίζουν, Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι θεσμικοί της εκπρόσωποι προετοιμάζουν το έδαφος  για «απουσία θεαματικών αποτελεσμάτων».
Το πιο φιλόδοξο πολιτικό πείραμα - μαζί με την ίδρυση της ΕΣΣΔ - από την εποχή της αμερικανικής επανάστασης ψυχοραγεί. Οι διαδοχικές σύνοδοι χωρίς αποτέλεσμα είναι απλώς κεφάλαια ενός χρονικού προαναγγελθέντος θανάτου.
Όσο για το συμβολικό της ελληνικής παρουσίας, που ήδη είναι αντικείμενο εσωτερικής αντιπαράθεσης, δεν έχει καμιά πολύτως σημασία. 

Λίγες μόλις ώρες πριν την έναρξη της Συνόδου Κορυφής η γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ θεωρούσε υποχρέωσή της να δηλώσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι «ευρωομόλογα δεν πρόκειται να υπάρξουν όσο αυτή θα είναι εν ζωή».
Μια μόλις εβδομάδα πριν, είχε αξιώσει η διάρκεια της συνάντησής της στη Ρώμη με το Γάλλο Πρόεδρο, τον Ιταλό και τον Ισπανό ομόλογό της να τελειώσει λίγες ώρες νωρίτερα, «για να μη χάσει τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Γερμανίας εναντίον της Ελλάδας».
Στην ίδια εκείνη συνάντηση είχε απορρίψει χωρίς συζήτηση τις εκκλήσεις τόσο του σοσιαλιστή Γάλλου Προέδρου, όσο και των απελπισμένων ομογάλακτών της Μαριάνο Ραχόι και Μάριο Μόντι, τόσο για γενναίες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες στο μέτωπο της ανάπτυξης, όσο και για αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, που σφίγγει τη θηλιά στο λαιμό της Ιταλίας και της Ισπανίας.
Το τελικό αποτέλεσμα αυτής της άτυπης συνάντησης ήταν μια συμφωνία για «ενίσχυση της ανάπτυξης» με 120 δισεκατομμύρια ευρώ, που θα διατεθούν τόσο για υποδομές σε διευρωπαϊκά δίκτυα όσο και, μέσω των λεγόμενων ομολόγων έργου, προκειμένου να αντλήσει φθηνό χρήμα ο ιδιωτικός τομέας για συγκεκριμένα έργα αναπτυξιακής φύσης.
Το ότι τα μισά από αυτά τα χρήματα θα προέλθουν από αδιάθετα ευρωπαϊκά κονδύλια μικρή σημασία έχει. Αντιθέτως έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία το ότι το ποσό αυτό αντιστοιχεί μόλις στο 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ κι ότι αυτά τα χρήματα πρόκειται να επενδυθούν στο σύνολο της ΕΕ, σε ορίζοντα τριετίας. Περίπου το 0,3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ ετησίως θα διατεθεί για ανάπτυξη.
Την ίδια στιγμή που, η εφαρμογή του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας, το οποίο ψηφίστηκε νύχτα από τη Βουλή των Ελλήνων, προβλέπεται σε μια τριετία να επηρεάσει αρνητικά την ανάπτυξη κατά 7% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τριών ανεξάρτητων ινστιτούτων, του γερμανικού IMK, του γαλλικού OFCE και του αυστριακού WIFO 
Όμως, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι οι παραπάνω εκτιμήσεις είναι λανθασμένες, το γεγονός και μόνο ότι σε μια περίοδο που το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου μαστίζεται από μια χωρίς προηγούμενο ύφεση, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός Βορράς διανύει περίοδο μηδενικής ανάπτυξης, αρκεί για να καταδείξει το ανεπαρκές του περιβόητου «Συμφώνου Ανάπτυξης», τα θεμέλια του οποίου αναμένεται να τεθούν, εν χορδαίς και οργάνοις, στη Σύνοδο Κορυφής.
Είναι προφανές ότι, σε μια περίοδο που ακραίας οικονομικής κρίσης οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται όπως ακριβώς για τριάντα χρόνια διαπραγματεύονταν τις κοινοτικές επιδοτήσεις στα αγροτικά προϊόντα: με τη στενομυαλιά και την κουτοπονηριά του Μαυρογυαλούρου.
Σε αυτό το απογοητευτικό ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό η αντιπαράθεση για το αν η νέα ελληνική κυβέρνηση είναι ή όχοι σε θέση να διαπραγματευτεί - τι άραγε;- φαντάζει μάλλον κωμική.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ Νο 3: ΚΑΙ ΜΕ ΦΘΑΡΜΕΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΕΙΣ*

Μεταξύ του Οκτωβρίου 2009 και του Ιουνίου 2012 οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ έχασαν τα δυο τρίτα των ψηφοφόρων τους.
Όμως στην ώρα του απολογισμού, αντί της αυτοκριτικής και της ανασυγκρότησης συμπεριφέρονται ως γνήσιοι Έλληνες κι αναζητούν τις ευθύνες αλλού. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, αναλώνονται στο αν έπρεπε να είχαν συνεργαστεί με κάποιο κόμμα (ΣΥΡΙΖΑ ή ΔΗΜΑΡ) στις εκλογές του Ιουνίου. 
Όμως ο κίνδυνος της διάλυσης ελλοχεύει. κι όλοι πρέπει να θυμούνται ότι, από τη διάλυση των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ χρειάστηκαν 17 ολόκληρα χρόνια για να ξαναϋπάρξει σοβαρή οικολογική πολιτική παρουσία.

Αγαπητοί φίλοι,
Προβληματίστηκα πολύ για τη σκοπιμότητα της σύνταξης αυτής της επιστολής. Στην αρχή αναρωτήθηκα αν θα είχε κάτι να συνεισφέρει σε έναν, ούτως ή άλλως, δύσκολο μετεκλογικό διάλογο. Αποφάσισα να περιμένω και να παρακολουθήσω το σχετικό διάλογο μέσω του Facebook. 
Πείστηκα ότι πρέπει να γράψω όταν είδα το διάλογο να εξαντλείται στο αν έπρεπε οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ να συμμετάσχουν αυτοτελώς στις εκλογές του Ιουνίου και σε δικαιολογίες της μορφής «έφταιγε η πόλωση» ή «έφταιγε ο ηγεμονισμός του ΣΥΡΙΖΑ». Το κερασάκι στην τούρτα, που κατά τη γνώμη μου έκανε πολύ μεγάλη ζημιά γιατί διαβάστηκε και από ανθρώπους που δεν είναι μέλη ή, έστω, κινούνται στις παρυφές του κόμματος, ήταν το άρθρο της Ιωάννας Κοντούλη στο ΒΗΜΑ.
Μπορώ να κατανοήσω τη δυσχέρεια να σκεφτεί κανείς ψύχραιμα μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Λίγες μόνο ημέρες πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου οι πάντες, θεωρούσαν δεδομένη την είσοδο των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ στα σαλόνια της Α' Εθνικής, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους. Κι όχι μόνο, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, απέτυχαν, αλλά βρέθηκαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις να παίζουν σε τοπικό ερασιτεχνικό πρωτάθλημα, μαζί με την ΟΑΚΚΕ, το ΜΛ-ΚΚΕ και το Λεβέντη (α! και το Χαρίζω οικόπεδα, και τον Καποδίστρια).
Τι έφταιξε λοιπόν;
Σίγουρα όχι η πόλωση. Οι εκλογές της 5ης Οκτωβρίου 2009 έγιναν σε κλίμα πόλωσης ίδιο κι απαράλλαχτο με αυτές της 17ης Ιουνίου 2012. Όμως τότε πήρατε 175.000 ψήφους και 2,53%.
Κατά μείζονα λόγο δε φταίει ο ηγεμονισμός του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε άλλο κόμμα, ενδιαφέρεται να κερδίσει ψήφους. Από πού θα φύγουν αυτές οι ψήφοι δεν τον ενδιαφέρει, ούτε και θα έπρεπε. 
Και βεβαίως το καταστροφικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου δεν ήταν αποτέλεσμα θεομηνίας. Εργαστήκατε πολύ για να το πετύχετε.
Εργαζόσασταν για να πετύχετε αυτό το αποτέλεσμα όταν, επί δυομισι χρόνια, δεν κάνατε τίποτα για να σας πλησιάσουν οι 175.000 των ψηφοφόρων σας του Οκτωβρίου 2009. 
Εργαζόσασταν για να πετύχετε αυτό το αποτέλεσμα όταν ξοδεύατε άπειρες ώρες για να αποκλείσετε ο ένας τον άλλο από τα ψηφοδέλτια, αλλά δε δώσατε ούτε λίγα λεπτά για να στελεχώσετε τα ελάχιστα εκλογικά σας περίπτερα πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου.
Εργαστήκατε για να το πετύχετε  όταν δε φροντίσατε να ζητήσετε τη βοήθεια αυτών των ανθρώπων που σας είχαν ψηφίσει το 2009 και που είχαν επιβεβαιώσει την προτίμησή τους στηρίζοντάς σας στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010. Δεν είναι δυνατό να μην είχατε προσωπική γνωριμία με 4000-5000 από τις 175.000 των ψηφοφόρων σας.  Δε ζητήσατε από αυτούς τους ανθρώπους να σας στηρίξουν, να στελεχώσουν περίπτερα του κόμματος στις γειτονιές τους, να μαζέψουν συγγενείς τους και φίλους τους στα σπίτια τους για να μιλήσουν με υποψήφιους του κόμματος, να δώσετε στους πολίτες την ευκαιρία να σας γνωρίσουν προσωπικά.
Εργαστήκατε για να το πετύχετε όταν σε όλες σας τις τηλεοπτικές εμφανίσεις, αλλά και στα τηλεπτικά σας σποτ, ξοδεύατε το χρόνο σας αναδειξετε τις ομοιότητές σας με το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, αντί να αναδεικνύετε το νέο, το διαφορετικό, το πρωτοποριακό του προγράμματός σας. Κι αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το 2009.
Για όλους αυτούς τους λόγους καμιά σημασία δεν έχει το αν κατεβήκατε μόνοι σας στις εκλογές της 17ης Ιουνίου κι αν θα ήταν καλύτερα να είχατε κατέβει μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ.
Αγαπητοί φίλοι,
Η επόμενη μέρα θα είναι πολύ δύσκολη. Δε θα σας προσκαλούν πλέον στα τηλεοπτικά πάνελ, ούτε και στουςε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Οι εκλογές της 6ης Μαΐου απέδειξαν ότι για να σας τιμήσουν με την ψήφο τους οι πολίτες, πρέπει να σας γνωρίσουν από κοντά, να σας δουν να συμφωνείτε και να διαφωνείτε μαζί τους, να σας δουν να πίνετε κρασί μαζί τους.  Όλα αυτά που τόσα χρόνια αποκηρύσσετε μετά βδελυγμίας. 
Αν λοιπόν αποφασίσετε να βγείτε από τη φιλάρεσκη αλαζονία σας, να κοπιάσετε για να πείσετε να σας ακούσουν αυτοί που δε θέλουν να σας ακούσουν, να κοπιάσετε δυο φορές για να τους πείσετε ότι αυτό που τους λέτε αξίζει, να κοπιάσετε τρεις φορές για να συζητήσουν μαζί σας, κάποια ώρα θα βγείτε πάλι στον αφρό. Αλλιώς, θα βράζετε στο ζουμί σας άλλα τριάντα χρόνια.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Από το IF του Rudyard Kipling
 

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Λίγα για τη σκέψη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ


O Ντέιβιντ Χάρβεϊ είναι ένας Βορειοαμερικάνος γεωγράφος που, στη μακρόχρονη ερευνητική πορεία του, επιχείρησε να αξιοποιήσει τη μαρξιστική σκέψη στη μελέτη κοινωνικών διεργασιών που συντελούνται στο γεωγραφικό χώρο. Βλέπετε, η ειδοποιός διαφορά της γεωγραφίας από την οικονομία, την κοινωνιολογία ή την ανθρωπολογία, για παράδειγμα, είναι ότι δεν εστιάζει στο φαινόμενο ή στο πρόβλημα καθεαυτό αλλά προσεγγίζει το υπό μελέτη πρόβλημα (ας πούμε στέγαση, εισοδηματικές ανισότητες, εγκληματικότητα ή οτιδήποτε άλλο) στη βάση του πώς κατανέμεται και πώς εξελίσσεται στο γεωγραφικό χώρο.
Σε αυτό το πνεύμα κινήθηκε η διάλεξη που έδωσε ο Χάρβεϊ στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, την περασμένη Παρασκευή.
Κεντρικό ρόλο στη διάλεξή του έπαιξε η εννοια της μετατόπισης  (move around), που υποδηλώνει το πώς το πρόβλημα που εκδηλώνεται σε έναν δεδομένο τόπο και σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, μπορεί να αλλάξει μορφή και να εκδηλωθεί σε διαφορετικό τόπο, ως αποτέλεσμα των πολιτικών που εφαρμόζονται για την αντιμετώπισή του και των αντιδράσεων των κοινωνικών υποκειμένων που εμπλέκονται στο πρόβλημα.
Την ίδια την οικονομική κρίση που βιώνουν σήμερα πολλές χώρες του πλανήτη, αλλά όχι όλες -ιδού η γεωγραφική διάσταση της κρίσης, που έχει να κάνει με τις οικονομικές εξελίξεις που σημάδεψαν την κάθε χώρα κατά τις τελευταίες δεκαετίες- ο Χάρβεϊ την προσεγγίζει με την έννοια της μετατόπισης, καθώς τη βλέπει ως αποτέλεσμα των πολιτικών συμπίεσης του εισοδήματος των εργαζόμενων σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική κατά τη δεκαετία του’70, οι οποίες είχαν μεν ως αποτέλεσμα να αυξηθούν τα ποσοστά κέρδους, αλλά είχαν και παρενέργειες όπως αποβιομηχάνιση, ανάδειξη άλλων κέντρων συσσώρευσης σε διαφορετικά μέρη του πλανήτη μας, ροές πλεονασμάτων σε επιλεκτικές κατευθύνσεις και εκδηλώσεις χρηματοπιστωτικών κρίσεων, που στην περίοδο 1997-2002 έπληξαν την Ασία και τη Νότια Αμερική και τώρα πλήττουν ΗΠΑ και Ευρώπη, περνώντας από τη φάση της κρίσης του χρηματοπιστωτικού τομέα στη δημοσιονομική κρίση των χωρών της Νότιας Ευρώπης.
Την Ελλαδίτσα μας, ο Χάρβεϊ την έχει ξεγραμμένη, με την έννοια ότι εκτιμάει πως αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την ευρωζώνη, με αναπόφευκτη συνέπεια να περάσει μια χρονική περίοδο ραγδαίας πτώσης της πραγματικής αγοραστικής δύναμης των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και επώδυνων διαρθρωτικών αναπροσαρμογών, που μπορούν να οδηγήσουν σε μια μελλοντική ανάκαμψη. Αυτήν την πρόβλεψη για το αναπόφευκτο της εξόδου από την ευρωζώνη,ο Χάρβεϊ τη στηρίζει στο ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν ήδη προεξοφλήσει αυτήν την εξέλιξη, ενώ οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες δεν έχουν τη βούληση να θέσουν την πολιτική πάνω από την οικονομία και  να προχωρήσουν σε αποφασιστικά μέτρα στήριξης της ελληνικής οικονομίας, εκδίδοντας για παράδειγμα ευρωομόλογα ή αναθέτοντας στην ΕΚΤ το ρόλο ύστατου πιστωτή που να κόβει χρήμα και να δανείζει μεχαμηλά επιτόκια. Ο ομιλητής μάλιστα υποστήριξε ότι όσο γρηγορότερα φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη, τόσο το καλύτερο γι’αυτήν.
Το δικό μου πικρό σχόλιο πάνω σε αυτά που άκουσα είναι το πόσο «αριστερή» μπορεί να είναι μια αντίληψη που προτρέπει μια χώρα και ένα λαό να χαράξουν πορεία με βάση το τί θέλουν ή τί εκτιμούν οι χρηματαγορές, αποδεχόμενοι ουσιαστικά τη συνθηκολόγηση της πολιτικής μπροστά στην οικονομία των τραπεζιτών και των golden boys. Μια τέτοια real politik, έστω και αν ανταποκρίνεται στους παρόντες συσχετισμούς δυνάμεων και στις επικρατούσες νοοτροπίες, πολύ λίγο μπορεί να βοηθήσει τον πολύ κόσμο που υποφέρει.
Αύριο Τρίτη, στις οκτώ το βράδυ, ο Χάρβεϊ θα μιλήσει στο πάρκο της Τσαμαδού (Πλατεία Εξαρχείων). Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μέσα σε τρία χρόνια οικονομικής κρίσης ο πολιτικός λόγος έχει μετακινηθεί με τρόπο βάναυσο προς τα ακροδεξιά. 
Πολιτικές δυνάμεις, που μέχρι πρόσφατα, διεκδικούσαν εύσημα μετριοπάθείας, προσφεύγουν στις πιο αποκρουστικές πολιτικές θέσεις χωρίς καμιά αναστολή.
Αποτέλεσμα του αποπροσανατολισμού μιας κοινωνίας που, μέσα στον πανικό της, αναζητά αποδιοπομπαίους τράγους.

Στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009 το 46,5% του εκλογικού σώματος υπερψήφισε κόμματα με κεντροαριστερό πολιτικό λόγο (44% σοσιαλδημοκρατικό και 2,5% οικολογικό).
Επίσης το 33% των ψηφοφόρων τίμησαν με την ψήφο τους το κόμμα με το φιλελεύθερο πολιτικό λόγο τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Το κόμμα με τον αριστερό πολιτικό λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συγκεντρώσει 4,6%, ενώ ο ιδιόμορφος καρμίρικος μίζερος και εσωστρεφής πολιτικός λόγος του ΚΚΕ είχε βρει απήχηση στο 7,3% των πολιτών. Και μόνο το 5,5% των πολιτών είχαν ψηφίσει ένα ακροδεξιό κόμμα το ΛΑΟΣ.
Τρία χρόνια μετά, το 44,5% των πολιτών ψήφισε κόμματα με ακροδεξιό πολιτικό λόγο (ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΛΑΟΣ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Με το τελευταίο από αυτά να δηλώνει εμπράκτως την απόλυτη απέχθειά του προς την αξία της ανθρώπινης ζωής και τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Αντίθετα ο φιλελεύθερος πολιτικός λόγος έχασε το 60% του ακροατηρίου του καθώς τα κόμματα που τον εκφέρουν (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ) εισέπραξαν κάτι λιγότερο από 14% της λαϊκής ψήφου.
Σαφέστατη ήταν και η υποχώρηση της επιρροής του κεντροαριστερού λόγου καθώς τα κόμματα που τον εκφέρουν (ΔΗΜΑΡ, ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, ΣΥΡΙΖΑ), μετα βίας συγκέντρωσαν 34% με την επιρροή του οικολογικού πολιτικού λόγου να υποχωρεί στα επίπεδα του 1990.
Τέλος εξαφανίστηκε η επιρροή του αριστερού πολιτικού λόγου λόγω της εσπευσμένης - και γι' αυτό άγαρμπης - μετακόμισης του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντροαριστερά.
Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, και θα είχε δίκιο, ότι αυτό που έγινε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου ήταν ότι ήρθαν στην επιφάνεια οι υπόγειες τάσεις που υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία. Πράγματι, μια μελέτη των ποιοτικών στοιχείων των δημοσκοπήσεων, έδειχνε εδώ και είκοσι χρόνια τουλάχιστον, την ισχυρή παρουσία ακροδεξιών πολιτισμικών αξιών στο 45%-55% του πληθυσμού (εθνικισμός, ρατσισμός, μισαλλοδοξία, έλλειψη εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς, εμπιστοσύνη σε εξ ορισμού αυταρχικούς θεσμούς όπως στρατός αστυνομία, εκκλησία). Και είναι γεγονός ότι οι ισχυροί δεσμοί πελατειακών σχέσεων που κρατούσαν πολύ κόσμο δεμένο στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ μέχρι το 2009 έκρυβαν κάτω από το χαλί αυτές τις τάσεις.
Εκείνο που έχει αλλάξει δεν είναι μόνο η διάρρηξη των πελατειακών σχέσεων. Είναι και οι επιπτώσεις του πανικού που δημιουργει στους ανθρώπους η οικονομική κρίση. Ο οποίος τους κάνει να αναζητούν εύκολες λύσεις κι αποδιοπομπαίους τράγους. Η ευκολία με την οποία διολίσθησε η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σε ένα πολιτικό λόγο που ελάχιστα διαφέρει από αυτόν της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο. 
 Όπως το αποτέλσμα και όχι το αίτιο είναι οι προεκλογικές ανοησίες του Λοβέρδου περί «υγειονομικής βόμβας που συνιστούν οι οροθετικές αλλοδαπές ιερόδουλες». Για να αποδειχθεί ότι το 70% των οροθετικών εκδιδομένων γυναικών ήταν ημεδαπά πρεζόνια και να σταματήσει αθόρυβα  η«πολλά υποσχόμενη εκστρατεία».
Τα περιθώρια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή για την καταπολέμηση του πανικού που αναζητάει αποδιοπομπαίους τράγους είναι πολύ στενά. Χρέος μας είναι όμως να το παλέψουμε.


Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

«ΑΧ, ΓΙΟΚΑ ΜΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ»

Κοινή επωδός όλων των κυρίων άρθρων και των αναλύσεων του Τύπου στις 18 Ιουνίου ήταν η «έκκληση στο ΣΥΡΙΖΑ να σεβαστεί το εκλογικό αποτέλεσμα».
Διαβάζοντάς τα  ένας ελληνομαθής ξένος θα νόμιζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει, τουλάχιστον, ένοπλη πολιτοφυλακή.
Παράκρουση των εκπροσώπων ενός κατεστημένου που εκλαμβάνει ως τέλος του κόσμου την εισβολή στο πολιτικό σκηνικό κάποιων «απρόσκλητων»;
Προλείανση του εδάφους για δρομολόγηση αντιδημοκρατικών πρακτικών;
Ή βαϊμαρικός πολιτικός αυτίσμός;
Η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι κάτι καινούριο. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ το Δεκέμβρη του 2008 όταν ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, σε έξαλλη κατάσταση, είχε, με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κατακλυσει τους δρόμους και έσπαγε τα πάντα. 
Τότε, σε αντίθεση με το υπόλοιπο πολιτικό και μιντιακό σύστημα που ζητούσε αίμα,  ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Γιώργος Παπανδρέου είχαν επιλέξει να αποταθούν στη νεολαία και να προσπαθήσουν να την προσεγγίσουν. Και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν ανερχόμενη δύναμη, η κυβέρνηση στράφηκε εναντίον του. Και η προπαγάνδα έπιασε. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το δημοσκοπικό 17% έπεσε στο 4%.
Όταν η βάρβαρη αντικοινωνική πολιτική του ΠΑΣΟΚ άρχισε να προκαλεί βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, πρώτο το ΠΑΣΟΚ δαιμονοποίησε  το ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια, και πάλι, σύσσωμων των ΜΜΕ. 
Επειδή όμως αυτή τη φορά το διακύβευμα ήταν οικονομικό και δεν είχε τίποτα το κοινό με την εξέγερση της πιτσιρικαρίας κατά των πατεράδων της, η κοινωνία μετέτρεψε τις αντισυριζικές τερατολογίες σε εύσημα προς το ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα, σε λιγότερο από ένα χρόνο, το κόμμα αυτό να εκτιναχθεί από το 6% στο 27%.
Η λογική θα έλεγε ότι οι πάντες θα είχαν αντιληφθεί πως η στρατηγική αυτή έχει αποδώσει τα αντίθετα των προσδοκωμένων και ότι θα φρόντιζαν, ήδη από την επομένη των εκλογών, να αναζητήσουν έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης των «νεοφερμένων» στο πολιτικό προσκήνιο. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. 
Η λιγότερο επώδυνη ερμηνεία αυτής της εμμονής είναι ότι το πολιτικό σύστημα, ευρισκόμενο σε προφανή αμηχανία έναντι των «εισβολέων», προσφεύγει σε πολιτικές συνταγές των αρχών της δεκαετίας του '50, οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην κοινωνική συγκυρία. Στην περίτωση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσει να επωφελείται από την πολιτική αδυναμία των αντιπάλων του.
Το ενδεχόμενο πίσω από αυτή την οργανωμένη τερατολογία να υπάρχουν δεύτερες πολιτικές σκέψεις δε μπορεί να αποκλειστεί. 
Η πιθανότητα, στις ημέρες που θα ακολουθήσουν την ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, να ανακοινωθούν νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις μόνο υποθετική δεν είναι. Η πιθανότητα, σε μερικούς μήνες, να υπάρξει νέα αύξηση φόρων, ενώ ήδη πολλοί δε θα έχουν μπορέσει να πληρώσουν τους φετινούς φόρους, μόνο υποθετική δεν είναι. Κι η πιθανότητα, ενώ η χώρα θα είναι στην Ευρωζώνη, η ανεργία να έχει φτάσει σε μερικούς μήνες στο 34% - που φοβόταν ότι θα φτάναμε η έκθεση της Εθνικής Τράπεζας σε περίπτωση εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη - μόνο υποθετική δεν είναι.
Κι επειδή η πιθανότατη - κι απευκταία - ταχεία χειροτέρευση της κοινωνικής κρίσης θα προκαλέσει βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, εξ ίσου πιθανή φαντάζει η επιλογή της πολιτικής πυγμής. Με αναστολή των συνταγματικών διατάξεων, μαζικές συλλήψεις, και, φυσικά με απόφαση της Βουλής να θέσει το ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως δε και το ΚΚΕ, εκτός νόμου. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα αντιδάνεια από τη δεκαετία του '50 έχουν νόημα.
Η τρίτη, και χειρότερη εκδοχή, είναι παραλαγή της πρώτης. Το πολιτικό σύστημα στοχοποιεί τους εξ αριστερών ερχόμενους «εισβολείς», από ανικανότητα ν' αντιληφθεί ότι η κοινωνική κρίση ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ και όχι αυτός την κοινωνική κρίση. 
Και γι αυτό ακριβώς αδυνατεί να δει και άλλες εκφάνσεις της κοινωνικής κρίσης, που, εν δυνάμει, απειλούν την ίδια του την ύπαρξη. Για τη θεαματική εισβολή στο πολιτικό προσκήνιο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ο λόγος, η οποία πέρασε από το 0.6% στο 7% σε λίγους μόνο μήνες, με αποκλειστική μορφή πολιτικής δράσης τη βία έναντι των μεταναστών.
Από τις 6 Μαΐου και μετά δεν υπάρχει μέρα που οι οργανωμένες συμμορίες της να μη μαχαιρώσουν ένα μετανάστη και  να μη δείρουν δεκάδες άλλους, εν μέσω γενικής απάθειας κι αδιαφορίας.
Ήδη, από τις παραμονές των εκλογών της 17ης Ιουνίου επεξέτειναν τη δράση τους σε μέλη και πολιτευτές του ΣΥΡΙΖΑ - για να μη μιλήσουμε για την επίθεση του Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη - εν μέσω της ίδιας απάθειας και αδιαφορίας.
Αύριο, εν μέσω της ίδιας απάθειας κι αδιαφορίας θα επεκτείνουν τη δράση τους στους εκπροσώπους της ΔΗΜΑΡ, αργότερα του ΠΑΣΟΚ και πάει λέγοντας.
Κατά τα λοιπά, «θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα πάρει τις καταθέσεις».

Γιάννης Χρυσοβέργης
  

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Γεια...

Καλό κατευόδιο φίλε.


Ζήσαμε πολλά μαζί και είναι δύσκολος ο αποχαιρετισμός.

Η θάλασσα, το βαθύ μπλε... αυτό που ο Πλίνιος ο Νεώτερος ονομάζει μέλαν.

Σε κατάπιε...

Έτσι θέλησες, έτσι έγινε.

Απλά σκέφτομαι όσα περάσαμε μαζί, πολλά χρόνια τώρα.

Με τσάκισες, αλλά χαλάλι.

Γεια σου ρε Βασίλη...

Κ.Λ.


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Η ΕΞΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ

Η αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη είναι προδιαγραμμένη για δυο λόγους:
Ο πρώτος είναι ότι η επιβίωση του ευρώ θα σημάνει απώλειες εκατοντάδων δισεκατομυρίων σε καταθέσεις για τις γερμανικές και τις ολλανδικές τράπεζες.
Ο δεύτερος είναι ότι, λόγω των εξωπραγματικών όρων του δεύτερου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας, σε λίγους μήνες θα χρειαστεί τρίτο πακέτο διάσωσης. 
Κι αυτό κανείς Ευρωπαίος ηγέτης δε μπορεί να το ζητήσει από το εθνικό του Κοινοβούλιο. Κατά μείζονα λόγο, οι αρχιτέκτονές του, ποτέ δε θα παραδεχτούν ότι σχεδίασαν ένα βαρέλι δίχως πάτο. Είναι γι αυτούς θέμα πολιτικής επιβίωσης.

Η προεκλογική εκστρατεία ήταν ένας χωρίς προηγούμενο διαγκωνισμός μεταξύ των κομμάτων για το ποιο απ' όλα θα διασφαλίσει με τις πολιτικές του την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. 
Για άλλη μια φορά οι Έλληνες πολιτικοί απέδειξαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τον πολιτικό τους επαρχιωτισμό και την ανικανότητά τους να κατανοήσουν τα διακυβεύματα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας πολιτικής.
Για τον απλούστατο λόγο  ότι το πρόβλημα δεν είναι αν η ελληνική κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί με τρόπο υπεύθυνο ή ανεύθυνο την τροποποίηση της δανειακής σύμβασης. Η μετατροπή του ελληνικού προβλήματος δανεισμού σε ελληνική κρίση χρέους και στη συνέχεια σε κρίση χρέους του συνόλου του Ευρωπαϊκού Νότου έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα, που διαφεύγουν της αντίληψης των Ελλήνων πολιτικών και τα οποία έχουν αλλάξει άρδην τις πολιτικές επιδιώξεις των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται σε μια αφελή παραδοχή: «δε θα μας αποπέμψουν από την Ευρωζώνη διότι αυτό θα σήμαινε την κατάρρευσή της». Η παραδοχή είναι ορθή ως προς το δεύτερο σκέλος της, όχι όμως και ως προς το πρώτο.
Αυτή τη στιγμή εκατοντάδες δισεακτομμυρίων ευρώ σε καταθέσεις έχουν φύγει από τις τράπεζες της Ιταλίας και της Ισπανίας και έχουν αναζητήσει καταφύγιο στις ολλανδικές και γερμανικές τράπεζες, εντείνοντας την κρίση του τραπεζικού συστήματος στην Ιταλία και φέρνοντας στα όρια της χρεοκοπίας το ισπανικό.
Τα 100 δισεκατομμύρια της βοήθειας προς ττην Ισπανία, προκειμένου να τροφοδοτήσει με ρευστότητα τις τράπεζές της, δεν έχουν πείσει τις αγορές. Άρα πολύ σύντομα θα χρειαστούν κι άλλα, κι άλλα χρήματα, που βγαίνουν από τις τσέπες των Ευρωπαίων φορολογούμενων και θα καταλήγουν στη συνέχεια, ως καταθέσεις, στις γερμανικές και ολλανδικές εμπορικές τράπεζες.
Λύσεις για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος υπάρχουν, όπως η εγγύηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα των καταθέσεων στο σύνολο της Ευρωζώνης. Για γίνει όμως αυτό πρέπει να συναινέσουν οι γερμανικές και οι ολλανδικές εμπορικές τράπεζες, οι οποίες για τίποτα στον κόσμο δε θα ήθελαν να αποχωριστούν αυτήν την κότα με τα χρυσά αυγά. Κατά μείζονα λόγο που, τις όποιες σοβαρές ζημιές τους από κατάρρευση τραπεζών ή και χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, θα κληθούν να τις καλύψουν, μέσω γενναίων κρατικών επιχορηγήσεων, οι Γερμανοί και Ολλανδοί φορολογούμενοι.
Εξ ίσου αφελής είναι και η παραδοχή των υπολοίπων κομμάτων που επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ότι τάχατες, «με μια υπεύθυνη διαπραγμάτευση, θα επιτύχουμε αλλαγές στους όρους που συνοδεύουν τη δανειακή σύμβαση».
Όταν, στα μέσα του Απριλίου, ο ομογάλακτος της κυρίας Μέρκελ Μαριάνο Ραχόι, αντιμέτωπος με ύφεση, ανεργία και ελλείμματα αισθητά υψηλότερα από τις προβλέψεις της πολιτικής λιτότητας, τόσο του σοσιαλιστή προκατόχου του όσο και της ακόμα εντονότερης δικής του, ζήτησε μια παράταση στο χρόνικό διάστημα εντός του οποίου πρέπει το έλλειμμα της Ισπανίας να πέσει κάτω από το 3%, αντιμετωπίστηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη γερμανική πολιτική ηγεσία με την ίδια σκαιότητα που αντιμετωπίζονται, εδώ και τρία χρόνια, οι έλληνες συνάδελφοί του. Και παρά τα καλά λόγια του κ. Σόιμπλε για την προσπάθεια της Ισπανίας, η πολύτιμη παράταση χρόνου δεν του δόθηκε.
Διότι οι πολιτικές λιτότητας στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, που δανειοδοτήθηκε με πολύ ευνοϊκότερους όρους από την Ελλάδα, εμφανίζουν τις ίδιες αστοχίες με αυτές της Ελλάδας: ύφεση περισσότερη από την προβλεπόμενη, αδυναμία μείωσης του ελλείμματος στα συμφωνημένα χρονοδιαγράμματα, εκτόξευση της ανεργίας και κοινωνική κρίση.
Είναι λοιπόν προφανές ότι η πολιτική της εξοντωτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανική πολιτική ηγεσία, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον τ. Πρόεδρο της Γαλλίας Σαρκοζύ είναι αποτυχημένη.
Τα προγράμματα δανειοδότησης εξελίσσονται σε βαρέλια δίχως πάτο, στα οποία θα καλούνται κάθε λίγο και λιγάκι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι να καταβάλουν όλο και υψηλότερα ποσά.
Η παραδοχή της αποτυχίας του οικοδομήματος αυτού από τους αρχιτέκτονές του, οι οποίοι όπως και οι έλληνες πολιτικοί, το περιέβαλαν με άφθονη δόση λαϊκισμού και αντι-νότιου (και όχι ανθελληνικού) ρατσισμού θα σήμαινε και το τέλος της πολιτικής τους καριέρας.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να βρουν, και μπορούν να τον βρουν,  κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν τις καταστροφικές συνέπειες της πολιτικής τους. Κι ο αποδιοπομπαίος αυτός τράγος δε μπορεί παρά να είναι η Ελλάδα για τους εξής λόγους:
  1. Η Δημόσια Διοίκησή της όταν ξέσπασε η κρίση ήδη νοσούσε βαρύτατα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν φαινόμενα φοροδιαφυγής και διαφθοράς που δε χωράει ο νους κανενός λογικού ανθρώπου.
  2.  Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έκανε καμιά ουσιαστική προσπάθεια αντιμετώπισης της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα η κρίση να οξυνθεί πολύ ταχύτερα από ό,τι στις υπόλοιπες χώρες.
  3. Το γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα απευθύνεται σε αμιγώς καθολικό ακροατήριο (Οι Προτεστάντες ψηφίζουν είτε Σοσιαλδημοκράτες είτε Φιλελεύθερους. Μεικτή είναι η εκλογική πελατεία των Πράσινων και του Αριστερού Κόμματος, ενώ για το κόμμα των Πειρατών δεν υπάρχουν σχετικές κοινωνιολογικές μελέτες). Το ακροατήριο αυτό δείχνει σαφώς μεγαλύτερη κατανόηση στους Καθολικούς Πορτογάλους από ό,τι στους «σχισματικούς Έλληνες».
 Υπό τις συνθήκες αυτές, ζήσαμε μια προεκλογική εκστρατεία χωρίς αντικείμενο. Και χωρίς πολιτική αντιπαράθεση για όσα πραγματικά μας περιμένουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

ΤΙ ΖΗΤΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ;

Σε μια  συνέντευξη τύπου, που εξελίχθηκε σε μια σειρά κρίσεων  ακροδεξιού παραληρήματος, ο Αντώνης Σαμαράς έφθασε να κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι «ξεπούλησε τη Μακεδονία στα Σκόπια»*.
Και υπήρξε εξαιρετικά αποκαλυπτικός ως προς το τι εννοεί όταν μιλά για «προσέλκυση επενδύσεων». 

Αν τα όσα ειπώθηκαν στη διακαναλική συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά είχαν ειπωθεί από τον ηγέτη ενός κόμματος που αγωνίζονταν να εισέλθει στη Βουλή, σίγουρα δε θα είχαμε ασχοληθεί μαζί του. Ειπώθηκαν όμως από έναν άνθρωπο που έχει 50% πιθανότητες σε λίγες ημέρες να είναι ο εντολοδόχος Πρωθυπουργός και γι αυτό δεν μπορούν να μείνουν ασχολίαστα.
Το ότι ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε ασαφής  ως προς το τι θα επαναδιαπραγματευτεί από τη δανειακή σύμβαση είναι κατανοητό. Ακόμη δεν έχει στεγνώσει το μελάνι της υπογραφής του, τον περασμένο Φεβρουάριο, όπως νωπές είναι στη μνήμη των ψηφοφόρων και οι μνήμες από τις ακραία αντιμνημονιακές του κορώνες.
Υπήρξε όμως σαφέστατος ως προς το πώς εννοεί την προσέλκυση επενδύσεων. Υποσχέθηκε αμνηστία στις καταθέσεις που δεν δικαιολογούνται από τα δηλωθέντα εισοδήματα, έκανε αυτοκριτική για τη συναίνεση του κόμματός του στη φορολόγηση των σκαφών αναψυχής, και επικαλέστηκε την ύπαρξη φορολογικών παραδείσων για να υπαινιχθεί περαιτέρω μείωση της φορολογίας των κερδών των επιχειρήσεων.
Πρόκειται ομολογουμένως για ιδιάζουσα άποψη περί φορολογικής δικαιοσύνης, ακόμα δε περισσότερο περί σύγκλισης με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε θέματα Κράτους Δικαίου.
Ανεξαρτήτως του περιεχομένου των ερωτήσεων που του έθεταν οι δημοσιογράφοι, τα τρία τέταρτα της κάθε απάντησής του αφορούσαν στην «ανακατάληψη των πόλεων από τους λαθρομετανάστες» και «στις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που θέλουν την Ελλάδα εκτός ΕΕ».
Αλλά και στο θέμα της μετανάστευσης αδιάβαστος ήταν. Αποδείχθηκε ανίκανος να ξεχωρίσει το «παραεμπόριο», το οποίο είναι αμιγώς ελληνικές επιχειρήσεις, που δεν πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, με μετανάστες υπαλλήλους, με την εξώθηση στην πορνεία ανηλίκων  και το δουλεμπόριο. Τα οποία σχετίζονται με τη μετανάστευση και είναι εγκλήματα,  όχι όμως με το παραεμπόριο που είναι σοβαρό φορολογικό αδίκημα.
Επικίνδυνες είναι επίσης οι θέσεις που εξέφρασε σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. επέκρινε το ΣΥΡΙΖΑ, επειδή «πρώτα θα διαπραγματευτεί με τηνΤουρκία και μετά το πέρας των διαπραγματεύσεων θα ανακηρύξει ΑΟΖ στο Αιγαίο» και διότι «πούλησε το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς». 
Κι αν το δεύτερο προκαλεί σε κάποιους θυμηδία και στους πολλούς θλίψη, μιας και το Μακεδονικό ζήτημα έχει κλείσει οριστικά και αμετάκλητα  υπέρ της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, ιδίως μετά από τη χρεοκοπία της Ελλάδας - ενδεικτικά τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τη λέξη «Μακεδονία» όταν αναφέρονται στο ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας προτιμώντας την έκφραση «Βόρεια Ελλάδα» - το πρώτο θέμα είναι πολύ σοβαρό, μιας και εμπεριέχει τον κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής με την Τουρκία. 
Και μάλιστα σε μια περίοδο που ο λαός δεν έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη στις πολιτικές ηγεσίες, που αισθάνεται ταπεινωμένος και που οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν καύσιμα για να κινηθούν.
Αν λοιπόν οι κίνδυνοι από το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προέρχονται από το γεγονός ότι έχει μικρές μόνο πιθανότητες επιτυχίας, λόγω του ότι το εν λόγω κόμμα σε έξι μόνο μήνες καλείται από περιθωριακή πολιτική δύναμη να συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση, οι κίνδυνοι από το κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ προέρχονται από το ενδεχόμενο εφαρμογής του.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
* Η ακριβής αναφορά στο «ξεπούλημα της Μακεδονίας» ήταν η ακόλουθη: «ο ΣΥΡΙΖΑ δενέστελνε τη νεολαία του στα Σκόπια να διαδηλώνει κατά της Ελλάδας;»

ΤΑ ΒΑΡΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Μέσα σε λιγότερο από πέντε εβδομάδες, ανεπαισθήτως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μετατρέψει το ΣΥΡΙΖΑ από συνομοσπονδία κακεκτύπων του τροτσκισμού της δεκαετίας  του '30  σε πολιτικό κορμό της ελληνικής κεντροαριστεράς.
Προϋπόθεση όμως της επιτυχίας του προγράμματός του, εφ' όσον κερδίσει τις εκλογές, είναι η απόλυτη εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων στη Δημόσια Διοίκηση που προέβλεπε το πρώτο Μνημόνιο.
Τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πολεμήσει λυσσαλέα. 

Από την επομένη της προκήρυξης των εκλογών της 17ης Ιουνίου ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραλείπει, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι πρωταρχικό του καθήκον είναι ο δραστικός περιορισμός της σπατάλης, η αντιμετώπιση της διαφθοράς και η βελτιστοποίηση της λειτουργίας του Δημόσιου Τομέα. 
Αυτό όμως σημαίνει με τη σειρά του ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα αναδιαρθρωθούν, χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων θα μεταταγούν σε άλλες θέσεις, οι διεφθαρμένοι και επίορκοι υπάλληλοι θα απομακρύνονται από τη θέση τους και, βεβαίως, ότι όλοι θα αξιολογούνται.
Επίσης, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί μιλάει για την ανάγκη πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, για την ανάγκη αξιοποίησης των φυσικών πόρων, για την ανάγκη αναπροσανατολισμού της οικονομίας σε παραγωγικές και κερδοφόρες δραστηριότητες.
Αυτό όμως σημαίνει ότι οι εφοριακοί θα βγουν και πάλι στο δρόμο για ελέγχους, θα γίνουν μαζικές δημόσιες επενδύσεις στην ενέργεια και στον ορυκτό πλούτο, η αγροτική οικονομία θα στραφεί προς καλλιέργειες υψηλής προστιθέμενης αξίας, και, βεβαίως, ότι θα υπάρξει τουριστική πολιτική άξια να φέρει αυτό το όνομα.
Πώς όμως ο Αλέξης Τσίπρας θα βελτιστοποιήσει τη λειτρουργία του Δημόσιου Τομέα όταν τόσα χρόνια οι συνδικαλιστές του  ΣΥΡΙΖΑ απέρριπταν χωρίς συζήτηση κάθε πρόταση αξιολόγησης των Δημοσίων Λειτουργών διαφωνώντας με την έννοια της αξιολόγησης και όχι με τα, κατά περίτωση, κριτήρια που θα τη διέπουν, πράγμα θεμιτό με την προϋπόθεση της ύπαρξης αντιπροτάσεων;
Πώς θα αντιμετωπίσει τα φαινόμενα διαφθοράς, όταν οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ απέρριπταν κάθε πρόταση αλλαγής της σύνθεσης των, πανθομολογουμένως αναποτελεσματικών, πειθαρχικών συμβουλίων, πολύ δε περισσότερο κάθε πρόταση για αύξηση των αρμοδιοτήτων τους;
Πώς θα ανδιαρθρώσει τις Δημόσιες Υπηρεσίες όταν για τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη μετάταξη ισοδυναμούσε με πόλεμο
Πώς θα αντιμετωπίσει  τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή, όταν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, επέχαιραν για βιαιοπραγίες σε βάρος εφοριακών και, σε κάθε περίπτωση, το κόμμα ουδέποτε καταδίκασε τέτοιες συμπεριφορές;
Πώς θα γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις της Δημόσιας Διοίκησης - η οποία βεβαίως οφείλει να σέβεται τους νόμους, πράγμα, δυστυχώς, όχι αυτονόητο - όταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πριν μόλις δυο εβδομάδες συνέχαιρε για τον «ηρωικό τους αγώνα», τους καταπατητές δημόσιας γης της Κερατέας, οι οποίοι κατέλυσαν κάθε έννοια νομιμότητας για να μην κατασκευαστεί ΧΥΤΑ 400 μέτρα από την παράνομη χωματερή του Δήμου *;
Πώς θα αξιοποιηθούν οι «φυσικοί πόροι της χώρας με σεβασμό στο περιβάλλον», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στέρξει στις πιο παράλογες αντιδράσεις τοπικών κοινωνιών σε εγκαταστάσεις αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων, για να μη μιλήσουμε για το, πολύ πιο ακανθώδες, βεβαίως, ζήτημα της εξόρυξης υδρογοναναθράκων**;
Πώς θα πείσει τους αγρότες να στραφούν προς καλλιέργειες υψηλής προστιθέμενης αξίας όταν, χρόνια τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν θλιβερή ουρά της ΝΔ και του ΚΚΕ στις διεκδικήσεις «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά»;
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι ούτε οι πολιτικοί του αντίπαλοι στην Ελλάδα, ούτε οι εμμονές της γερμανικής, ολλανδικής και φινλανδικής δεξιάς.
Χάρη στη βλακεία των πρώτων και στην αμετροέπεια των δεύτερων εκτοξεύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε έξι μόνο μήνες από το μίζερο 6%, κάπου μεταξύ 26% και 36%.
Το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα είναι αυτή η μεσαία τάξη που μαζικά προσβλέπει σε αυτόν, όχι γιατί υπό το βάρος της κρίσης έχει αναθεωρήσει κάποιες αποκρουστικές οικονομικές, καταναλωτικές και πολιτικές συμπεριφορές της, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πεισματικά αρνηθεί να στηλιτεύσει επιστρατεύοντας τα πιο απίθανα πολιτικά σοφίσματα, αλλά απλώς και μόνο γιατί «της άδειασε η τσέπη», όπως εύστοχα παρατηρούσε ο Περικλής Κοροβέσης, από τις στήλες της ΕΠΟΧΗΣ, πριν δυο εβδομάδες. Η οποία δε θα του δώσει ούτε λεπτό περίοδο χάρητος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Ενδεικτικό της «περιβαλλοντικής ευαισθησίας» των οικοπεδοφάγων της Κερατέας είναι η πρότασή τους για αντικατάσταση του ΧΥΤΑ με εργοστάσιο καύσης, «αλλά μόνο για τα απορρίμματα της περιοχής», που θα κατασκεύαζε, με πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους, ο ίδιος εργολάβος που είχε αναλάβει και την κατασκευή του, παρωχημένου περιβαλλοντικά αλλά προτιμότερου από τη χωματερή, ΧΥΤΑ.
** Ενδεικτική επίσης είναι η υποστήριξη κάθε αντιδρασης σε εγκατάσταση αιολικού ή φωτοβολταϊκού πάρκου, με πρόσχημα την «προσβολή της αισθητικής του τοπίου». Προφανώς και οι πεπενδύσεις πράσινης ενέργειας πρέπει να τηρούν περιβαλλοντικές προδιαγραφές, προφανώς και πρέπει οι περίοικοι να έχουν ένα δίκαιο μερτικό στην κερδοφορία - πράγμα που συχνά δε συμβαίνει - αυτό όμω ς είναι άλλο πράγμα από το «ΟΧΙ».


Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Αν όχι εμείς, ποιοί;

Μας διάλεξε ο καιρός
και δεν το περιμέναμε.
Η λαϊκή ψυχή μας χτύπησε την πόρτα
μέσα στη νύχτα του χειμώνα
βλέποντας κάποιο φως
και δεν το περιμέναμε.
Τώρα οι λέξεις πρέπει
καθαρές και μετρημένες
σαν σταγόνες νερού
από μισόκλειστη βρύση.
Τώρα οι πράξεις πάντα
σπονδές στην ιερότητα του λαού.
Τώρα πρέπει τα μικρά μας
θυσία στην πυρά της μεγάλης ανάγκης.
Τότε, ακόμη κι'αν δεν μπορέσουμε
θα έχουμε νικήσει.

Γιάννης Ιορδάνης, ΣΥΡΙΖΑ Αλίμου

Δημοσιεύτηκε στο σημερινό φύλλο της "Εποχής".
Για την αντιγραφή: Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τρίτη 5 Ιουνίου 2012

Έμπροσθεν κρημνός, όπισθεν ρεύμα...


Θα μπορούσα να απαντήσω με κάποιο σχόλιο στην ανάρτηση του Γιάννη, αλλά επειδή αυτό θα ήταν εκτενές, προτιμώ μια ξεχωριστή ανάρτηση.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
1. Η δική μου εμπειρία από το περιβάλλον μου και γενικότερα, απ’ ότι ακούω γύρω μου και βλέπω, είναι ότι ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν πολλοί κατακαμένοι συμπολίτες μας, όπως η αφεντιά μου και άλλοι που πολύ καλά γνωρίζω και έχουν υποστεί πολύ μεγάλα πλήγματα από την κρίση, στις δουλειές τους, ακόμα και στην προσωπική τους διαβίωση.
2. ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν ΜΑΖΙΚΑ δημόσιοι υπάλληλοι, συνδικαλιστές, ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, άεργοι εισοδηματίες, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, γιατροί κλπ. Όλοι αυτοί που μέχρι τώρα αποτελούσαν το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» που έχει μετακομίσει αύτανδρο στον ΣΥΡΙΖΑ.
(Π.χ. στην Κεφαλονιά, που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε – δεν είχε καμιά χιλιάδα ψήφους, στις 6 Μαΐου πήρε περίπου 15.000 ψήφους και εξέλεξε βουλευτή, την… προϊσταμένη της τοπικής Πολεοδομίας!..) Αυτή είναι η «ταξική ψήφος»; Έλεος!..
Σε μια χώρα που την εργατική τάξη την αποτελούν μετανάστες και λαθρομετανάστες;
 Οι φοροδιαφεύγοντες, τα λαμόγια και οι ευνοημένοι της μεταπολίτευσης Γιάννη μου, δεν αποτελούν πλέον την εκλογική βάση, τουλάχιστον του ΠΑΣΟΚ, αλλά του ΣΥΡΙΖΑ…
3. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση επικρατεί ο λαϊκισμός και μάλιστα στην χυδαιότερη μορφή του. Η εκλογική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί επιβεβαίωση ότι δυστυχώς όταν σε πάρει η κατηφόρα, πάντα βρίσκεται κάποιο όχημα να σε κατεβάσει με περισσότερη φόρα στο γκρεμό. Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΡΙΖΑ, κάλλιστα θα μπορούσε τώρα να διεκδικεί την εξουσία ο... Καμμένος!...
4. Συμφωνώ δυστυχώς ότι είμαστε στην 25η ώρα. Ή όπως έλεγε ο αξέχαστος Μ. Λουντέμης «Το ρολόι του κόσμου χτυπάει μεσάνυχτα»… τουλάχιστον για μας…
Καμιά κυβέρνηση πλέον δεν είναι ικανή να μακροημερεύσει. Ό,τι και να βγάλει η κάλπη. Το μέγα και τραγικό λάθος ήταν ότι πήγαμε σε εκλογές τη χειρότερη στιγμή. Χάρις στον κ. Σαμαρά βεβαίως και τις κραυγές της Αριστεράς… Τώρα, καλά ξεμπερδέματα…
Και κάτι ακόμα: Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε τέτοια ηθική κατάπτωση και τέτοια παρακμή, που μην ανησυχείς, ούτε καν σε εμφύλιο δεν μπορεί να καταφύγει. Απλά, θα σαπίζουμε όλοι μαζί, παρέα…
Κ.Λ. 

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΝΤΕΡΜΠΙ: ΦΟΒΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΡΓΗΣ

Με αυτόν τον τίτλο η εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ στο φύλλο της 1ης Ιουνίου, αποτυπώνει με περισσή γλαφυρότητα τα  συναισθήματα των ψηφοφόρων εν όψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου.
Σε καμιά άλλη  εκλογική αναμέτρηση της Μεταπολίτευσης η ψήφος δεν καθορίστηκε σε τέτοιο βαθμό από ταξικά και δημογραφικά κριτήρια.
Κι όλα δείχνουν πως, όποια κι αν είναι η έκβαση των εκλογών, θα είναι απλώς η πρώτη πράξη ενός νέου εμφυλίου. 

Ποτέ, από τη δεκαετία του '50, όταν ο Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο περιβόητος Πιουριφόυ ανέβαζε και κατέβαζε πρωθυπουργούς, δεν είχε υπάρξει τόση εξωτερική παρέμβαση  σε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα. 
Ποτέ ξένοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν είχαν θεωρήσει πως έχουν το δικαίωμα να υποδείξουν στους Έλληνες πολίτες την «ορθή» ειλογή.
Ποτέ, οι δημοσκοπήσεις δεν είχαν δείξει τόση συσχέτηση της ταξικής και ηλικιακής θέσης των ψηφοφόρων με την ψήφο τους. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος με μεγάλη διαφορά, στις ηλικίες έως 45 ετών, στους άνεργους, στους υπαλλήλους του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα. Είναι πρώτος με μικρή διαφορά στους μικροκαταστηματάρχες και βιοτέχνες. Αλλά εξαφανίζεται εκλογικά στις ηλικίες άνω των 45 ετών, στα ανώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης, στους αγρότες και στην ανώτερη αστική τάξη.
Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που μέχρι πρόσφατα ζούσαν άνετα έως εύπορα, που εχουν πεισθεί ότι ποτέ δε θα ξαναζήσουν έτσι ενόσω ζουν ή πιστεύουν ακράδαντα - δικαίως ή αδίκως - ότι σύντομα θα ενωθούν κι αυτοί με τις στρατιές των νεόπτωχων  ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνεται υποσχόμενος «να ξαναδώσει στον ελληνικό λαό τη χαμένη του αξιοπρέπεια».  Δεν είναι τυχαίο ότι λέξεις όπως «πατριωτισμός», που απουσίαζαν από το πολιτικό λεξιλόγιο του ΣΥΡΙΖΑ διανθίζουν όλο και πιο συχνά τις ομιλίες του Αλέξη Τσίπρα.
Σε αυτή την ολοένα αυξανόμενη μερίδα του πληθυσμού, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ενα σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των πολιτικών του αντιπάλων. Επένδυσε  πρώτος στην οργή για το χωρίς προοπτική άδειασμα της τσέπης, για τις άκομψες έως και προσβλητικές δηλώσεις και γραπτά απαίδευτων και επηρμένων δημοσιογραφίσκων, γραφειοκρατών των Βρυξελλών  και υψηλόβαθμων στελεχών του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος υποσχόμενος «θυσίες με προοπτική» και, κυρίως, «εθνική αξιοπρέπεια».
Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους βρίσκεται μια επίσης πολύπληθής μερίδα του πληθυσμού, που την απαρτίζουν αυτοί τους οποίους δεν έχει πλήξει η κρίση - ενδεχομένως μάλιστα να έχουν επωφεληθεί κιόλας - και θεωρούν εαυτούς στο απυρόβλητο, αυτοί που θέλουν να πιστεύουν - χωρίς να έχουν κανένα απτό δείγμα γραφής - ότι «θα επικρατήσει η λογική και τα πράγματα θα αλλάξουν» ή που απλώς φοβούνται ότι το «αλεξίπτωτο» του Αλέξη Τσίπρα δε θα λειτουργήσει στο άλμα στο κενό που αυτός προτείνει.
Στην ψήφο αυτών των ανθρώπων στοχεύουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αλλά και ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ και ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ, έχοντας στο πλευρό τους το σύνολο των ΜΜΕ, τα οποία υπερακοντίζουν σε τερατολογία τους Σαμαρά και Βενιζέλο.
Εφ' όσον από τις κάλπες - που είναι και το πιθανότερο - προκύψει μια κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τότε πρίν αλέκτωρ λαλήσει τρις η κυβέρνηση αυτή θα βρεθεί σε αδυναμία να καταβάλει μισθούς και συντάξεις, αυτό δηλαδή που ισχυρίζονται όλα τα παραπάνω κόμματα ότι θα προκαλέσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους, θα θέλουν να φάνε το λαρύγγι των υπουργών που ψήφισαν λίγες εβδομάδες ή μήνες πριν. 
Απέναντι σε συυνθήκες ακραίας κοινωνικής αναταραχής, μπροστά στην οποία οι φρικτές εικόνες της 12ης Φεβρουαρίου θα μοιάζουν ανέκδοτο, η μόνη λύση για την κυβέρνηση θα είναι να θέσει εκτός νόμου το ΣΥΡΙΖΑ, πιθανώς δε και το ΚΚΕ. Πρόκειται για την επιλογή που αναμφισβήτητα προτιμούν οι Βρυξέλλες από το εναλλακτικό σενάριο του στρατιωτικού πραξικοπήματος.
Εφ' όσον από τις κάλπες προκύψει μια κυβέρνηση γύρω από το ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση θα γίνει πολύ σύντομα εξ ίσου έκρυθμη. Προϋπόθεση της επιτυχίας της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς η εφαρμογή όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων που είχε υποσχεθεί και δεν τόλμησε να επιδιώξει ο Γιώργος Παπανδρέου. 
Πέραν του ότι μένει να αποδειχθεί - και λίγα πράγματα προϊδεάζουν για κάτι τέτοιο - πως η κυβέρνηση Τσίπρα θα έχει περισσότερη αποφασιστικότητα από το Γιώργο Παπανδρέου, είναι απολύτως βέβαιο ότι οι στρατιές των φοροφυγάδων, εισφοροδιαφευγόντων και κάθε λογής λαμογιών του πελατειακού κράτους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα αντιδράσουν με βιαιότητα, μπροστά στην οποία οι πρόσφατοι τραμπουκισμοί των ταξιτζήδων και των φορτηγατζήδων θα είναι επίσης αστείες. Και σε αυτή τη βία, όλα αυτά τα λαμόγια θα έχουν την αμέριστη στήριξη των Βρυξελλών και των λοιπών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.
Σε αυτό το προεμφυλιακό κλίμα οι όποιες εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση και επίκράτηση αυτού που ονομάζουμε «κοινή λογική» είναι μάλλον καταδικασμένες εκ των προτέρων. Οι πολίτες θα κληθούμε να διαλέξουμε στρατόπεδο, είτε μας αρέσει είτε όχι, και, συχνά, οι επιλογές αυτές θα είναι ετεροκαθοριζόμενες.
Η ελληνική κοινωνία εισέρχεται στην 25η ΩΡΑ.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Ιστορικό προηγούμενο

Σήμερα διάβασα στην ιστοσελίδα της "Καθημερινής" ένα ενδιαφέρον άρθρο για τα χρέη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας προς τη Βενετία, που αποτέλεσαν και την αιτία της κατάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους, το 1204. Αξίζει να διαβαστεί.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


ΟΨΕΙΣ 

Οι Σταυροφόροι ξανάρχονται
 
Tου Peter Frankopan* / Internatioanl Herald Tribune

Ελάχιστοι Ελληνες έχουν έναν καλό λόγο να πουν για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα αυτόν τον καιρό. Πιστεύουν ότι είναι η πραγματική αιτία της κρίσης που πλήττει τη χώρα τους, καθώς έσπρωξε εύκολο χρήμα στους Ελληνες πολιτικούς και τώρα ζητεί, σαν τον Σάιλοκ, να αποζημιωθεί με ανθρώπινο κρέας. Το ίδιο συνέβη και πριν από 800 χρόνια. Οι άνδρες της 4ης Σταυροφορίας, οι οποίοι είχαν αρχικά ξεκινήσει να πολεμήσουν για τη Χριστιανοσύνη στους Αγίους Τόπους, βρέθηκαν αντ’ αυτού να λεηλατούν την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της ελληνόφωνης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με αφορμή τα τεράστια χρέη που είχε συσσωρεύσει στη Δύση.
Ο τρόπος που έχει φερθεί η Ευρώπη κατά την τρέχουσα ελληνική κρίση δεν είναι λιγότερο επαίσχυντος από τον τρόπο που φέρθηκαν οι Σταυροφόροι πριν από τόσους αιώνες. Αν μη τι άλλο, η σκοτεινή αυτή ιστορική σελίδα θα έπρεπε να αποτελεί μια προειδοποίηση στους τραπεζίτες και τους πολιτικούς οι οποίοι προτιμούν να δουν την Ελλάδα να καταρρέει παρά να αναλάβουν τις ευθύνες της δικής τους ασωτείας.
Η Ελλάδα μπορεί να βρίσκεται στην περιφέρεια της Ευρώπης, όμως η Κωνσταντινούπολη του 12ου αιώνα ήταν η πύλη ενός επικερδέστατου εμπορίου μπαχαρικών, μεταξιού και ειδών πολυτελείας από την Ανατολή. Το εμπόριο αυτό είχε κάνει πλούσιους πολλούς ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη. Εμποροι από μέρη όπως η Βενετία, η Γένοβα, η Πίζα κατάφερναν να εξασφαλίζουν προνόμια και «παραθυράκια» στην Κωνσταντινούπολη που θα τα ζήλευαν οι σημερινοί νεαροί «διαχειριστές κεφαλαίων»: διαπραγματεύονταν θέσεις και συμφωνίες που τους επέτρεπαν να παρακάμπτουν τους ντόπιους εμπόρους και να αποφεύγουν τους φόρους. Και, όπως στη σύγχρονη Ελλάδα, αυτό οδήγησε στη ροή φθηνού ξένου κεφαλαίου στην αγορά.
Γύρω στο 1200, ωστόσο, τα πράγματα πήραν άσχημη τροπή. Μια απότομη περιστολή του εμπορίου στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία συνδυάστηκε με τις υπέρογκες δαπάνες από τη Βενετία, το μεσαιωνικό ανάλογο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αμέσως, το εύκολο χρήμα έδωσε τη θέση του στη σκοτεινή τέχνη της συλλογής χρεών. Οπως με την Αθήνα μετά το ξέσπασμα της κρίσης έγινε σαφές ότι κανένας δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη για το ότι δάνεισε υπερβολικά ή γιατί αγνόησε τις δυσοίωνες προβλέψεις. Τις απώλειες δεν θα τις πλήρωναν οι δανειστές, αλλά μόνο η Κωνσταντινούπολη.
Τελικά, μια από τις αντίπαλες φατρίες στη Βασιλεύουσα πρόσφερε μια συμφωνία στη Βενετία: έναντι της κάλυψης των ζημιών της Γαληνοτάτης, η φατρία θα έπαιρνε βενετική στρατιωτική βοήθεια για να εξασφαλίσει την επιρροή της στον βυζαντινό θρόνο. Ωστόσο, το μέγεθος των δανειακών υποχρεώσεων της Κωνσταντινούπολης είχε υποτιμηθεί, ενώ είχε υπερτιμηθεί η σταθεροποιητική δύναμη των βενετικών όπλων. Το χρέος διογκωνόταν στο εξωτερικό και η παράλυση βάθαινε στο εσωτερικό.
Οι πάντες, από τον Πάπα μέχρι τους Ευρωπαίους βασιλείς, γνώριζαν ότι η πίεση στην Κωνσταντινούπολη αυξανόταν. Η μια αντιπροσωπεία μετά την άλλη έλεγε στους Ελληνες να συμμορφωθούν - δηλαδή να πληρώσουν. Οι σταυροφόροι, με ώθηση από τη Βενετία, πολιόρκησαν την Πόλη και τελικά εισέβαλαν σ’ αυτήν.
Αυτό που συνέβη ήταν αποτρόπαιο: οι θησαυροί της αυτοκρατορίας καταληστεύθηκαν και ο όχλος των «ιπποτών» συμπεριφέρθηκε χωρίς κανένα σεβασμό στους κατοίκους της, τον πολιτισμό και την ιστορία της. Παλάτια και εκκλησίες λεηλατήθηκαν, θρησκευτικά κειμήλια αρπάχτηκαν για να στολίσουν καθεδρικούς ναούς στη δυτική Ευρώπη.
Κρίνοντας ότι οι Ελληνες ήταν οικονομικά και πολιτικά αναξιόπιστοι, οι κατακτητές διόρισαν έναν αντιβασιλέα. Ο Βαλδουίνος της Φλάνδρας, που στέφθηκε αυτοκράτορας το 1204, έμοιαζε με κλασικό στέλεχος του ΔΝΤ: ένας τύπος με τον οποίο οι Ευρωπαίοι ηγέτες μπορούσαν να κάνουν άνετα τις δουλειές τους. Στο μεταξύ, οι ευγενείς που ήταν επικεφαλής της σταυροφορίας πήραν υπό τον προσωπικό τους έλεγχο ολόκληρες περιοχές της Πόλης και της αυτοκρατορίας - κλασική περίπτωση ξεπουλήματος. (Γι’ αυτό προσέξτε λίγο εκείνους τους τραπεζίτες και τις βίλες τους στο Αιγαίο· δεν χρειάζεται να είστε ιστορικός για να μαντέψετε ότι τις αποκτούν σε τιμές ευκαιρίας.) Η νέα Λατινική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης κράτησε μόνο 50 χρόνια προτού οι Ελληνες επιστρέψουν στην εξουσία.
* Ο κ. Φράνκοπαν είναι διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών στην Οξφόρδη και συγγραφέας του βιβλίου «The First Crusade: The Call From the East».
 
 Hμερομηνία δημοσίευσης: 03-06-12