Η ΔΗΜΑΡοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ κι ο αυτοχειριασμός του ΜΕΡΑ25

Απέναντι σε μια επιθετική προεκλογική εκστρατεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ η οποία προέβαλλε ένα αποκρουστικό πλην όμως σαφές κοινωνικό όραμα, ο μεν ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε με μια πολιτική εκστρατεία χωρίς προσωπικότητα, ο δε ηγέτης του ΜΕΡΑ25 επιδίδονταν σε διαλέξεις περί τραπεζικού συστήματος, αντί να προβάλει το πρόγραμμα του κόμματός του.

Υπό αυτές τις συνθήκες η ήττα των δυο σοσιαλδημοκρατικών τάσεων της χώρας ήταν προδιαγεγραμμένη. 

Στο βάθος, η Ζωή Κωνσταντοπούλου καραδοκεί.

Η ΔΗΜΑΡοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 ο Αλέξης Τσίπρας έκανε προεκλογική εκστρατεία με ένα
απλό και σαφές αφήγημα -δεν πετύχαμε αυτό που θέλαμε, αλλά κρατήσαμε την κοινωνία όρθια- κι ένα εξ ίσου απλό και σαφές αίτημα -τώρα που δεν υπάρχει μνημόνιο ζητάμε την εντολή για να κυβερνήσουμε σύμφωνα με το πρόγραμμά μας-.

Και, μολονότι δεν κέρδισε τις εκλογές, πέτυχε ένα παραπάνω από αξιοπρεπές εκλογικό αποτέλεσμα -το 31,5% ήταν μόλις τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το 35,5% του Σεπτεμβρίου του 2015- αν λάβει κανείς υπ' όψιν του τη λυσσαλέα και βρίθουσα ψευδών ειδήσεων αντιπολίτευση του συνόλου των ΜΜΕ, αλλά και το γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε προβεί στο «ανοσιούργημα» να «ξεπουλήσει τη Μακεδονία μας» -για τη Συμφωνία των Πρεσπών ο λόγος-.

Στην τετραετία που πέρασε αντί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσαρμόσει το αφήγημά του στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν -πανδημία, αστυνομοκρατία, πληθωρισμός, ασύστολη προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης και ενορχηστρωμένες συκοφαντικές επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ- και να αναζητήσει τρόπους επικοινωνίας με την κοινωνία που να παρακάμπτουν την καθεστωτική προπαγάνδα, παραδόθηκε στη μοίρα του και προσπάθησε να γίνει αρεστό σε αυτούς που βυσσοδομούσαν εναντίον του.

Επιπροσθέτως, τέσσερα ολόκληρα χρόνια, ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ επιδίδονταν σε ένα εκ του ασφαλούς -με την ευλογία των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ- μονομέτωπο αγώνα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης απαξιούσε να αντιδράσει. Προφανώς και η προεκλογική περίοδος δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να γίνει αυτό, η τετραετής όμως αφωνία επ' αυτού δημιούργησε την εντύπωση του κόμματος καρπαζοεισπράκτορα κι αυτό μόνο καλό δεν ήταν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της κεντροαριστεράς. Δε χρειάζεται να μετακινηθεί ούτε προς τα αριστερά ούτε προς το κέντρο. Τρία πράγματα χρειάζεται να κάνει άμεσα. 

Το πρώτο είναι το πρόγραμμά του, αυτό με το οποίο κατέβηκε στις εκλογές, να το προβάλει θετικά και δυναμικά. Να καταστήσει σαφές ότι μετά τις εκλογές θα συνεχίσει να αγωνίζεται γι' αυτό και δε θα κρυφτεί πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα. Και να αφήσει κατά μέρος τις καρμίρικες ΔΗΜΑΡικές λογικές περί «κοστολόγησης» του προγράμματος,  τα δημόσια αυτομαστιγώματα  και τις αχρείαστες δηλώσεις νομιμοφροσύνης, στις οποίες πλήθος εκπροσώπων του προέβησαν στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στα τηλεοπτικά πάνελ. 

Το δεύτερο είναι να δούμε επί τέλους τις δεκάδες χιλιάδες των μελών του ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο. Να προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ. Να μάθουμε επί τέλους ποιοι είναι οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στη γειτονιά μας. Και να τους αξιολογήσουμε. 

Το τρίτο είναι να θάψει βαθιά αυτή τη μαύρη διαφήμιση που μονοπώλησε την προηγούμενη προεκλογική του εκστρατεία. Ένα πράγμα είναι να καταγγέλλεις την παραβίαση από την απερχόμενη κυβέρνηση της δημοκρατικής νομιμότητας κι άλλο να ασχολείσαι μόνο με αυτό το θέμα.

Και, μετά τις εκλογές, να ασχοληθεί επί τέλους με τη δημιουργία δικών του διαύλων επικοινωνίας με την κοινωνία. Τα πετσομπουκωμένα ΜΜΕ θα συνεχίσουν απτόητα και μετά τις εκλογές το ίδιο τροπάρι. Και δε θα σταματήσουν αν δε διαγράψουν το ΣΥΡΙΖΑ από το πολιτικό σκηνικό. Επίσης, να τον απασχολήσει επί τέλους το διαζύγιο που έχει πάρει με τη νεολαία. Η παντελής απουσία ανθρώπων κάτω των 40 ετών από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης λέει πολλά.

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΑ25

Στην τετραετία που μας πέρασε η κοινοβουλευτική ομάδα του ΜΕΡΑ25 διαμόρφωσε μια εξαιρετική εικόνα για το κόμμα. Οι βουλεύτριες κι οι βουλευτές του έφερναν με συγκροτημένο τρόπο στη Βουλή όλα εκείνα τα θέματα που μόνο ένα κόμμα της ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας μπορούσε να φέρει.

Επίσης, κάλυπτε αξιοπρεπώς την πολιτική ανυπαρξία  των Οικολόγων στην Ελλάδα -η κοινωνία έδωσε σε αυτούς δυο ευκαιρίες σε διάστημα 20 χρόνων και τις κλώτσησαν και τις δυο, δε νομίζω ότι θα τους δώσει τρίτη- φέρνοντας στη Βουλή, με συγκροτημένο τρόπο, τα περιβαλλοντικά ζητήματα.

Στην τετραετία που πέρασε το εν λόγω κόμμα δεν κατόρθωσε να αποκτήσει ένα συγκροτημένο πυρήνα μελών τα οποία να έχουν συναίσθηση ότι δεν αρκεί να έχουν δίκιο, πρέπει να πείσουν και την κοινωνία γι' αυτό.

Παρ' όλα αυτά η προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για το ΜΕΡΑ25, καθώς ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας το έβλεπε με συμπάθεια κι αυτό αποτυπώνονταν καθαρά στις δημοσκοπήσεις.

Το αποτέλεσμα υπήρξε καταστροφικό. το ΜΕΡΑ25 έχασε 50.000 ψήφους και, μοιραία δεν μπήκε στη Βουλή, με το κύριο μέρος της υπαιτιότητας να βαραίνει το Γιάνη Βαρουφάκη. Ο οποίος, απέδειξε ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει ένα κοινό φοιτητών από τους εκλογείς και μιλούσε σαν να έκανε διάλεξη σε πανεπιστημιακό αμφιθέατρο. Επιπροσθέτως, επαναλάμβανε κάθε τρεις και λίγο, εντελώς αχρείαστα, ότι ο ίδιος είναι  «φιλελεύθερος» αγνοώντας ότι η λέξη αυτή είναι κόκκινο πανί για το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνονταν.

Στις εκλογές της 25ης Ιουνίου  είναι πολύ δύσκολο το ΜΕΡΑ25 να ανακτήσει όσες ψήφους του χρειάζονται για εκπροσωπηθεί στη νέα Βουλή. Ακόμα και αν η καινούρια προεκλογική του εκστρατεία είναι βελτιωμένη θα βρεθεί ανάμεσα στις συμπληγάδες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, υπέρ των οποίων θα λειτουργήσει -μένει να δούμε σε ποιο βαθμό- η λογική της χαμένης ψήφου. Και, στην περίπτωση αυτή, η μετεκλογική του επιβίωση καθίσταται εξαιρετικά αβέβαιη, καθώς θα αποστερηθεί τους πενιχρούς μεν, απαραίτητους δε για την συντήρηση ενός στοιχειώδους κομματικού πόρους.

ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ, Η ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΡΑΔΟΚΕΙ

Το αποτέλεσμα των εκλογών έφερε την ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ένα από τα πλέον προσωποπαγή -η λέξη αρχηγικό είναι λίγη για να το περιγράψει- κόμματα του νέου πολιτικού σκηνικού.

Ο πολιτικός της λόγος από την ημέρα που αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ έχει διαμορφωθεί σε ένα μείγμα ακραίου εθνικισμού -η αρνητικότητα της στάσης της έναντι της Συμφωνίας των Πρεσπών μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτές του Μίκη Θεοδωράκη και της Αφροδίτης Μάνου για ν' αναφερθούμε σε δυο καλλιτέχνες με μακρά ιστορία στην Αριστερά- και κοινωνικής πολιτικής, που όμως ηχεί ευχάριστα σε αυτιά από όλο το πολιτικό φάσμα -με εξαίρεση τους αναρχικούς φυσικά- από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι την άκρα Δεξιά.

Το γεγονός ότι είναι τέως πρόεδρος της Βουλής θα της δώσει, εφ' όσον κατορθώσει να υπερβεί το 3%, δικαιώματα παρεμβάσεων πολλαπλάσια από αυτά του ηγέτη μιας κοινοβουλευτικής ομάδας με οκτώ μέλη. Αυτό, δεδομένης της εμπειρίας που υπάρχει από το κοινοβουλευτικό της παρελθόν, καθιστά βέβαιο πως θα είναι συχνή πρωταγωνίστρια κοινοβουλευτικών επεισοδίων, τα οποία δε θα μπορούν -για την ακρίβεια δε θα επιθυμούν, καθώς θα είναι επεισόδια από αυτά που αυξάνουν την τηλεθέαση- να πνίξουν τα πετσομπουκωμένα ΜΜΕ.

Δεδομένης δε και την αδιαμφισβήτητης ρητορικής της δεινότητας είναι βέβαιο πως σύντομα θα αρχίσει να ψαρεύει εκλογική πελατεία, από το σύνολο των κομμάτων της Αριστεράς και της λαϊκής Δεξιάς. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ δε συνέλθει άμεσα και δεν κατορθώσει να επιβιώσει το ΜΕΡΑ25, θα τη δούμε, μεσοπρόθεσμα, να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΜΙΑ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια αδιαμφισβήτητη νίκη της μαφιοκρατίας επί της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και μια αδιαμφισβήτητη ήττα της Αριστεράς, που είχε απομείνει μοναδικός υπερασπιστής των δημοκρατικών ελευθεριών της Μεταπολίτευσης. Η χώρα οδεύει πλέον με ταχείς ρυθμούς προς ένα καθεστώς ανάλογο με της Τουρκίας και της Ρωσίας.
Τα γεγονότα δε μπορούμε να τα αλλάξουμε, οφείλουμε όμως να τα κατανοήσουμε και να ετοιμαστούμε για ένα μακρόχρονο αντιδικτατορικό αγώνα.

Η ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Στα επιτελεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ ζούσαν τις τελευταίες μέρες με τον εφιάλτη ενός εκλογικού ντέρμπι, ακόμα και του ενδεχομένου το κόμμα της μαφιοκρατίας να βρεθεί δεύτερο. 

Η κάλπη τους επιφύλαξε μια έκπληξη που ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν είχαν φανταστεί, όπως κι οι ίδιοι ομολόγησαν στα πρώτα τους σχόλια μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων.

Είναι αναμφισβήτητα η πρώτη φορά που η προπαγάνδα των ΜΜΕ κατορθώνει να χειραγωγήσει σε τέτοιο βαθμό την ελληνική κοινωνία. Όμως αυτό δεν είναι ανεξήγητο. 

Αφ' ενός η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τήρησε στο ακέραιο τις προεκλογικές της υποσχέσεις. Υποσχέθηκε ένα αστυνομικό Κράτος και το έπραξε καταλύοντας κάθε έννοια Κράτους Δικαίου. Υποσχέθηκε ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και Υγείας και το πράττει με ταχείς ρυθμούς. Υποσχέθηκε εργασιακή ζούγκλα και φορολογική ασυδοσία στους μικροεπιχειρηματίες και το έπραξε.

Αφ' ετέρου η ορθή επιδοματική πολιτική την οποία εφάρμοσε στη διάρκεια της πανδημίας, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ της επέτρεψε να περάσει στη φτωχολογιά το μήνυμα «όλοι ίδιοι είμαστε, εμείς όμως σας δίνουμε λεφτά».

ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΗΤΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι απλώς μια βαριά ήττα για την Αριστερά. Είναι μια στρατηγική ήττα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 650.000 ψήφους σε σχέση με το 2019 και το ΜΕΡΑ25 άλλες 50.000 ψήφους. Όμως τα εκλογικά οφέλη του ΚΚΕ, που κακώς πανηγυρίζει, είναι μόλις 112.000 ψήφοι.

Οι ισοπεδωτικές επικρίσεις του ΚΚΕ και του ΜΕΡΑ25 κατά του ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησαν αναμφισβήτητα  συμπληρωματικά προς την προπαγάνδα των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ, και απέφεραν στο μεν ΚΚΕ πενιχρά οφέλη, στο δε ΜΕΡΑ25 απολύτως κανένα όφελος.

Επιπροσθέτως, ενώ και τα τρία κόμματα κατάγγειλαν σε πολύ υψηλούς τόνους τις δολοφονίες πολιτών θεωρούμενων Β' κατηγορίας, Ρομά δηλαδή,  από αστυνομικούς, τις παράνομες παρακολουθήσεις των τηλεπικοινωνιών  πολιτικών, δημοσιογράφων και χιλιάδων απλών πολιτών το γεγονός ότι ουδέποτε διανοήθηκαν να κάνουν κάτι από κοινού είχε ως αποτέλεσμα να μην πάρει στα σοβαρά η κοινωνία τις καταγγελίες τους.

Όλα αυτά όμως θα ήταν πταίσματα, αν το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε ξοδέψει όλη την τετραετία που μας πέρασε προσπαθώντας να γίνει αρεστός στους ωφελημένους της πολιτικής της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,  θεωρώντας παράλληλα ως δεδομένους αυτούς που τον στήριξαν στη δύσκολη εκλογική αναμέτρηση του Ιουλίου του 2019.

Ο πολιτικός του λόγος υπήρξε χωρίς νεύρο, ακραία διαχειριστικός, χωρίς ίχνος οράματος για το μέλλον. Σπατάλησε την προεκλογική του εκστρατεία σε μια στείρα καταγγελία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, χωρίς να αναδείξει τις δικές του προτάσεις, χωρίς να υπερασπιστεί τα πεπραγμένα της διακυβέρνησής του που, το 2019, του είχαν δώσει 31,5%.

Οι δεκάδες χιλιάδες των μελών του υπήρξαν πανταχού απούσες από τους χώρους που συνευρίσκονται και ανταλλάσσουν γνώμες οι πολίτες (λαϊκές αγορές, καφετέρειες, πλατείες -ναι, αγαπητά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, στην τελευταία δεκαετία πολλές χιλιάδες ανθρώπων, που δεν έχουν την πολυτέλεια να κάτσουν στην καφετέρια αράζουν στα παγκάκια των πλατειών συνομιλώντας με τους γείτονές τους-).

Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί εκλογική καθίζηση σε εκείνες τις εκλογικές περιφέρειες που ήταν τα προπύργιά του: στη Δυτική Αθήνα,  σε κάποιους δήμους του Βόρειου Τομέα της Αθήνας, στη Β' Πειραιώς, στη Δυτική Αττική, στους περιφερειακούς δήμους της Θεσσαλονίκης. 

Ενδεικτικό είναι δε ότι, στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών, μια περιφέρεια στην οποία από την εποχή που ξεκόλλησε ο ΣΥΡΙΖΑ από τα ποσοστά του 3%-4% είχε επιδόσεις αισθητά κατώτερες από τις αντίστοιχες σε εθνικό επίπεδο, σήμερα πήρε 22,6%, ποσοστό αισθητά υψηλότερο από το πανεθνικό 20,06%.

Επέτρεψε επίσης στο ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, ενός ανθρώπου ο οποίος δε λέει απολύτως τίποτα στην κοινωνία αλλά έχει την υποστήριξη της μαφιοκρατίας, να πλησιάσει και να υπερκεράσει, σε ορισμένες αγροτικές εκλογικές περιφέρειες το ΣΥΡΙΖΑ.

Επίσης πήρε, στην κυριολεξία, διαζύγιο, από τη νεολαία. Στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Αλέξη Τσίπρα δεν υπήρχε άνθρωπος κάτω των 40 ετών ούτε για δείγμα. Κι ας ήταν, μακράν, πολυπληθέστερες από αυτές της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ποτέ ως τώρα δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο.

ΕΝΑ ΖΟΦΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ

Θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι στις τρεις-τέσσερις εβδομάδες μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση ή, έστω, να περιοριστούν οι ζημιές. Είναι ενδεχόμενο, αν και αμφίβολο, τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ να βελτιωθούν ελαφρά, σε βάρος του ΜΕΡΑ25 και, πιθανώς, και του ΚΚΕ, όμως η ΝΕΑ ΔΗΜΟΡΑΤΙΑ θα βγει νικήτρια με μια πλειοψηφία που θα αγγίζει, και ενδεχομένως θα ξεπερνάει, τις 180 έδρες, πράγμα που θα της δώσει την ευκαιρία να προσπεράσει τα τελευταία συνταγματικά εμπόδια στην υλοποίηση του προγράμματός της.

Με την πλειοψηφία αυτή θα ενισχύσει ακόμα περισσότερο το καθεστώς αστυνομοκρατίας, θα μπορέσει να επιβάλει σε όσες ανεξάρτητες αρχές δεν το είχε κατορθώσει ως τώρα ανθρώπους πειθήνιους σε αυτή, ο Άρειος Πάγος θα φροντίζει να αποκλείει από τις μελλοντικές εκλογικές αναμετρήσεις όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις τις οποίες η μαφιοκρατία θα εκλαμβάνει ως επικίνδυνες.

Σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο τα κόμματα της Αριστεράς οφείλουν -αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα το πράξουν- να αφήσουν στην άκρη την αυτάρεσκη ικανοποίηση για την ορθότητα των απόψεών τους και να προσπαθήσουν να πιάσουν ξανά, μετά από τρεις δεκαετίες τουλάχιστον, το νήμα της επικοινωνίας με τους χαμένους του προγράμματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ:  τη φτωχολογιά και τη νεολαία. 

Να χτίσουν δίκτυα αλληλεγγύης προς τους αποκλεισμένους και τους διωκόμενους, να τους πείσουν ότι «δεν είναι όλοι ίδιοι».

Ταυτόχρονα, να μάθουν να μη λένε από τα τηλέφωνα, ούτε να διακινούν με οποιαδήποτε ηλεκτρονική μορφή όσα δε θα ήθελαν να ξέρουν οι δυνάμεις καταστολής και να εκπαιδευτούν και πάλι στην αποφυγή της φυσικής παρακολούθησης.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ;

Έκαναν το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, παραβίασαν ασύστολα όλους τους νόμους, ακόμα κι αυτούς που οι ίδιοι ψήφισαν, κυβέρνησαν με πρωτοφανή αλαζονεία κι ευνοιοκρατία, διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα.

Οι εκλογές της 21ης Μαΐου είναι μια καθοριστική μάχη για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Από το αποτέλεσμά τους θα εξαρτηθεί αν θα παραμείνει μια κοινοβουλευτική Δημοκρατία ή αν θα γίνει, με συνοπτικές διαδικασίες, κάτι μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας.

Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όχι όμως για ασυνέπεια. Στην τετραετία που πέρασε εργάσθηκε νυχθημερόν για την υλοποίηση των προεκλογικών της υποσχέσεων.

Υποσχέθηκε καθεστώς αστυνομοκρατίας και το έπραξε στο ακέραιο. Η αστυνομική βαρβαρότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, από το 1974, ενώ η ΕΥΠ, διευθυνόμενη προσωπικά από τον Μητσοτάκη, παρακολουθεί τους πάντες: ενοχλητικούς δημοσιογράφους, πολιτικούς της Αντιπολίτευσης, υπουργούς, τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ.

Υποσχέθηκε την πλήρη ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας και έχει ήδη υλοποιήσει το πρώτο σκέλος του σχεδίου της: τη δραστική μείωση προσωπικού και, στον τομέα της Υγείας, την άνευ λόγου μεταφορά αρμοδιοτήτων του ΕΣΥ σε ιδιώτες.

Υποσχέθηκε τα πάντα σε «λίγους και εκλεκτούς» και τίποτα στην πλέμπα και το υλοποίησε: οι χαμηλοί μισθοί και οι συντάξεις έχασαν 30%-40% της αγοραστικής τους δύναμης σε μια τετραετία, εξαφανίστηκαν τα δικαιώματα των εργαζομένων, ενώ οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι σημειώνουν κέρδη-ρεκόρ.

Όλα αυτά όμως είναι ακριβώς ό,τι του ζητούσε  η γνωστή ως «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο» κοινωνική συμμαχία, αποτελούμενη από τη μεγαλοαστική τάξη, τα ανώτερα στρώματα της μεσαίας αστικής τάξης που μεγαλοπιάνονται και τους μονίμως δυσαρεστημένους μικροεπιχειρηματίες -ιδίως αυτούς που σχετίζονται με τον τουρισμό, αλλά όχι μόνο- οι οποίοι πιστεύουν πως οι εργαζόμενοι  θα έπρεπε να εργάζονται δωρεάν ει δυνατόν δε, αλυσοδεμένοι. Είναι αυτοί που κέρδισαν από τη χρεοκοπία του 2010 και μετά σε βάρος όλων ημών των υπολοίπων, θέλουν να συνεχίσουν να θησαυρίζουν σε βάρος μας και γι' αυτό θα ψηφίσουν ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δαγκωτό. Και δεν είναι λίγοι. Είναι περίπου το 25% του πληθυσμού.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΥΡΙΖΑ

Με αυτά τα δεδομένα είναι προφανές ότι το αποτέλεσμα των εκλογών εξαρτάται από ένα και μόνο πράγμα. Πόσοι από αυτούς που δεν ανήκουν στους ευνοημένους της χρεοκοπίας του ελληνικού Κράτους το 2010 θα πάνε να ψηφίσουν.

Σε αυτό το σημείο γίνεται αισθητή η ανικανότητα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να διατυπώσει ένα λόγο κατανοητό σε όλους αυτούς που βρέθηκαν στο περιθώριο της ζωής -μακροχρόνια άνεργοι, εργαζόμενοι με ωράρια λάστιχο ατελείωτες ώρες και αμειβόμενοι με 300-400 ευρώ το μήνα, οικογένειες που ζουν με τον τρόμο της κατάσχεσης του σπιτιού τους- στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας.

Μολονότι το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δίνει έμφαση στα προβλήματα της φτωχολογιάς, όλη του η προεκλογική εκστρατεία απευθύνθηκε σε ένα μόνο κομμάτι των χαμένων της κρίσης, τη φτωχοποιημένη μεσαία αστική τάξη.

Η στόχευση αυτή είναι απόρροια μιας χρόνιας ανικανότητας των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να μιλήσουν στη φτωχολογιά. Έχουν περάσει εννέα χρόνια από τότε που εντόπιζα αυτή την αδυναμία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης (βλ ΤΟ ΠΗΡΑΤΕ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ Η ΒΑΡΚΑ ) να επικοινωνήσει με μεγάλο μέρος των πολιτών.

Στα χρόνια που πέρασαν ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε, κέρδισε εκλογές, ηττήθηκε στην αντιπαράθεσή του με τους δανειστές,  κυβέρνησε παρ' όλα αυτά επί τέσσερα και πλέον χρόνια, όμως μυαλό δεν έβαλε.

Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με μια ισοπεδωτική και καταιγιστική προπαγάνδα της κυβέρνησης και των πετσομπουκωμένων ΜΜΕ εναντίον του δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να δημιουργήσει εναλλακτικούς διαύλους με το κομμάτι της κοινωνίας στο οποίο απευθύνεται, να εξηγήσει γιατί κυβέρνησε όπως κυβέρνησε, να ακούσει την κριτική της κοινωνίας , να χτίσει μια νέα σχέση εμπιστοσύνης μέσα από ένα δύσκολο μεν, απαραίτητο δε διάλογο μαζί της.

Οι 120.000 μέλη που διεκδικεί είναι πανταχού απόντα από τους χώρους που συγκεντρώνονται άνθρωποι στις γειτονιές -π.χ. λαϊκές αγορές-, κι έχουν μηδενική συμμετοχή στις όποιες κινηματικές διαδικασίες αναπτύσσονται σε τοπικό επίπεδο.

Κι αν το 2014 διακατέχονταν από την ακλόνητη πεποίθηση ότι η κοινωνία θα τους ακούσει επειδή «έχουν δίκιο», σήμερα περιορίζονται στο να αναρωτιούνται «γιατί η κοινωνία δεν πείθεται αφού έχουν δίκιο».

Ο λόγος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - με εξαίρεση τον Τσίπρα, την Τσαπανίδου και μια φούχτα στελεχών μετρημένων στα δάχτυλα- είναι κατανοητός μονάχα από απόφοιτους Πανεπιστημίου.

Μ' αυτά και μ' εκείνα η Αριστερά καθ' όσον τα κουσούρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι και όλης της υπόλοιπης Αριστεράς δυστυχώς -ακόμα και το ΚΚΕ, που μέχρι πριν από 20 χρόνια έδινε συστηματικά το παρών στις γειτονιές, πλέον έχει κλειστεί, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις κάποιων μεσαίων στελεχών του στο δικό του μικρόκοσμο- είναι πλέον ανίκανη να επικοινωνήσει με τι φτωχολογιά, την οποία έχει αφήσει έρμαιο στην προπαγάνδα των φανατισμένων ρασοφόρων και των νεοναζί.

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε όλα τα παραπάνω πρέπει να προστεθεί κι ο πολιτικός αυτισμός σύσσωμης της Αριστεράς -το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να λογαριαστεί διότι μοιράζεται με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ την ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων, τους ευνοημένους της κρίσης και για το λόγο αυτό ακόμα κι όταν αποδείχτηκε ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τον ηγέτη του έκανε ό,τι ήταν εφικτό για να μην πάρει έκταση το σκάνδαλο- , που είναι ανίκανη να κατανοήσει πως εδώ και τέσσερα χρόνια οικοδομείται το θεσμικό πλαίσιο ενός αυταρχικού καθεστώτος.

Ουδείς έλαβε στα σοβαρά τη δήλωση, του 2018, του Βορίδη πως «πρέπει να δημιουργηθεί εκείνο το θεσμικό πλαίσιο «που θα αποτρέπει μια νέα εκλογική νίκη της Αριστεράς».

Ουδείς πήρε στα σοβαρά την υπαγωγή της ΕΥΠ της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων απ' ευθείας στον πρωθυπουργό.

Σήμερα όμως η ΕΥΠ παρακολουθεί δεκάδες χιλιάδες πολιτών, ενοχλητικούς για την κυβέρνηση και τους εντολείς της δημοσιογράφους, υπουργούς, ακόμα και τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας. 

Το Αθηναϊκό Πρακτορείο ειδήσεων, που είναι ο κυριότερος πάροχος ενημέρωσης, ιδίως των περιφερειακών ΜΜΕ, έχει μεταβληθεί σε απροσχημάτιστο προπαγανδιστή  του Μαξίμου, φθάνοντας σε σημείο ακόμα και να αποσιωπά ειδήσεις.

Ουδείς ενοχλήθηκε όταν, με πρόσχημα  τον αποκλεισμό της συμμετοχής του Κασιδιάρη στις εκλογές, ο οποίος έχτισε το κόμμα του μέσα από τη φυλακή με τις ευλογίες της κυβέρνησης -θεωρητικά υπάρχει δρακόντειος έλεγχος των εκτός φυλακής προσώπων που έχουν το δικαίωμα να επικοινωνούν με ένα φυλακισμένο ο Καιδιάρης όμως είχε το «ελεύθερο» της κυβέρνησης να βγάζει από τη φυλακή μηνύματα προς τους οπαδούς του έσω διαδικτύου- δόθηκε στον Άρειο Πάγο το δικαίωμα να αποφασίζει με προκλητικά ελαστικά κριτήρια ποιο κόμμα έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στις εκλογές και ποιο όχι. Αύριο, αυτό το πρόδηλα αντισυνταγματικό νομικό πλαίσιο, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον της Αριστεράς.

Πριν μερικές δεκαετίες, για πολύ λιγότερα, θα είχε γίνει κοινή σύσκεψη των ηγετών όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και θα είχαν συμφωνήσει σε ένα κοινό πλαίσιο κινητοποιήσεων για την προστασία της Δημοκρατίας.

Σήμερα, ο καθένας αρκείται σε υψηλών τόνων καταγγελίες στη Βουλή, τις οποίες όμως, ακριβώς επειδή δεν διαφέρουν από τις συνήθεις καταγγελτικές ανακοινώσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης στη Βουλή, η κοινωνία δεν παίρνει στα σοβαρά.

Στο μεταξύ, «περίεργα» πράγματα συνέβησαν με την ηλεκτρονική πλατφόρμα υποβολής των συνδυασμών των κομμάτων στον Άρειο Πάγο, την οποία εκπόνησε η εταιρεία SıngularLogıc, που εδώ και 40 χρόνια αναλαμβάνει την έκδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες δυο κομμάτων της ΠΛΕΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου και του ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ του Νίκου Νικολόπουλου, η πλατφόρμα, επικαλούμενη «σφάλματα» αρνούνταν να αποδεχθεί την υποβολή των συνδυασμών τους. Η διαφορά είναι ότι η μεν Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε την ετοιμότητα να κάνει διάβημα στον Άρειο Πάγο και να ζητήσει την προσωπική επέμβαση της υπουργού Εσωτερικών, Καλλιόπης Σπανού, πριν λήξει η προθεσμία της υποβολής των υποψηφιοτήτων, με αποτέλεσμα οι συνδυασμοί της να γίνουν δεκτοί, ο δε Νίκος Νικολόπουλος άργησε να αντιδράσει, με αποτέλεσμα να απορριφθούν οι συνδυασμοί του.

Γεγονός που γεννά εύλογα ερωτηματικά, αν λάβουμε υπ' όψιν ότι η συλλογή και μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι μια ευαίσθητη διαδικασία που δεν σηκώνει «τεχνικά σφάλματα».

Σε αυτό το πλαίσιο και με τα κόμματα της Αριστεράς ανίκανα να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα που τα ενώνουν -χωρίς κανείς να έχει την αξίωση να υποστείλουν τις ιδεολογικές τους διαφοροποιήσεις και, κατά μείζονα λόγο, χωρίς κανείς να τους ζητάει να συμπήξουν εκλογική συμμαχία- οδεύουμε προς μια εκλογική αναμέτρηση στην οποία η αντιπολίτευση θυμίζει την κατάσταση της ιταλικής αντιπολίτευσης στις εκλογές του 1924, τις οποίες κέρδισε ο Μουσολίνι.

Γιάννης Χρυσοβέργης