Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Γεύση από Μαδρίτη

Είχα 18 χρόνια να επισκεφτώ τους συναδέλφους γεωφυσικούς στο πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης. Και με αφορμή ένα πρόγραμμα ανταλλαγής διδασκόντων, βρήκα την ευκαιρία να ξαναπεράσω από τα παλιά λημέρια. Κάποιοι με θυμόντουσαν από το 1995 και θέλησαν να επικοινωνήσουν μαζί μου από κοντά, οπότε κάναμε και κάποιες συζητήσεις για την κατάσταση στην Ισπανία.
Λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται το πανεπιστήμιο, τα δίδακτρα διπλασιάστηκαν πρόσφατα, με αποτέλεσμα να φτάσουν τα 2000 Ευρώ το χρόνο για τους προπτυχιακούς φοιτητές και 4000 Ευρώ για τους μεταπτυχιακούς. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, πολλοί φοιτητές δυσκολεύονται να πληρώσουν και, τη βδομάδα που πέρασε, η πρυτανεία παρέμενε κατειλημμένη από καμμια εκατοστή «μπαταξήδες», που, εφόσον δεν πλήρωναν, θα έπρεπε να διαγραφούν από το πανεπιστήμιο. Στο σημείο αυτό αναπτύσσεται ένα γαϊτανάκι μεταξύ των φοιτητών που δεν έχουν, ή δυσκολεύονται να πληρώσουν και ζητούν μια πιο ευνοϊκή αντιμετώπιση από τη διοίκηση του πανεπιστημίου, της πρυτανείας που δηλώνει ότι χρειάζεται τα χρήματα μιας και έχει πολλά χρέη και της πολιτείας (τοπική κυβέρνηση Μαδρίτης), που κι’αυτή χρωστάει χρήματα στο πανεπιστήμιο, έχει μειώσει δραματικά την επιχορήγηση και ισχυρίζεται ότι δεν εμπλέκεται στο πρόβλημα γιατί «το πανεπιστήμιο είναι αυτόνομο», οπότε ας κόψει το λαιμό του. Απ’όσο κατάλαβα, τα χρέη του πανεπιστημίου οφείλονται κατά βάση στη μείωση της επιχορήγησης από την πολιτεία και στη μη καταβολή από αυτήν κάποιων χρεωστούμενων. Αν είναι έτσι, τότε οι αιτιάσεις περί αυτονομίας του πανεπιστημίου είναι για γέλια και για κλάματα και αναδεικνύουν την ανευθυνότητα των κυβερνώντων.
Και βέβαια αυτή η ιστορία με την αύξηση των διδάκτρων είναι μια παρανυχίδα μόνο μέσα στα πολύ σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα αυτής της χώρας, που ναι μεν ως κράτος μάλλον δεν θα καταφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και ελέγχου των δημοσιονομικών του (υπάρχει πάντως τρόικα για την εποπτεία του κλυδωνιζόμενου τραπεζικού τομέα), ωστόσο η λιτότητα, η ύφεση,  η ανεργία και οι δυσκολίες στη διαχείριση των δημοσιονομικών καλά κρατούν. Και στα πλαίσια της πολιτικής λιτότητας, οι μισθοί των δημόσιων υπαλλήλων έχουν μειωθεί κατά 25%, ενώ η αναλογία προσλαμβανόμενων προς αποχωρούντες υπαλλήλους είναι λιγότερη του 10%. Σας θυμίζουν τίποτε αυτά;     
Η κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος όμως, δείχνει να έχει άλλες προτεραιότητες. Βλέπετε για το υπουργείο παιδείας το πνεύμα είναι σημαντικότερο από την ύλη και από την οικονομία, γι’αυτό και πρόσφατα προωθείται η επαναφορά των θρησκευτικών στα σχολεία, ως υποχρεωτικού μαθήματος. Εδώ θα ταίριαζε ίσως η γνωστή ατάκα του συμπαθούς Χάρυ Κλιν, «ο κόσμος καιγετάιν και το μ.... χτενιζετάιν». Ωστόσο αυτή η κίνηση θα πρέπει να έχει βαθύτερες ρίζες, που ανάγονται στο φασιστικό παρελθόν πολλών στελεχών του κυβερνόντος κόμματος και στους παραδοσιακούς δεσμούς της άρχουσας τάξης με την καθολική εκκλησία. Οπότε, μέσα στην παραζάλη της κρίσης και στη σύγχιση του κοσμάκη που πορεύεαι με χίλιες δυο έγνοιες για το βιοπορισμό του, κάποιοι διαβλέπουν την «ευκαιρία» για παλινόρθωση και αποκατάσταση διαταραγμένων συσχετισμών εξουσίας.
Δεν ξενύχτησα ιδιαίτερα τις μέρες που ήμουν εκεί, όπως το συνήθιζα νεότερος. Περπάτησα λίγο στο κέντρο με την καθηγήτρια και παλιά γνώριμη, το βράδυ της Παρασκευής ήπια ένα ποτό σε ένα συμπαθητικό μπαράκι και το Σάββατο επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Ίσως του χρόνου πάλι...


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ;


Η αποβολή του βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Π. Ηλιόπουλου από τον αντιπρόεδρο της Βουλής Γ. Δραγασάκη πανηγυρίστηκε έξαλλα από το ΣΥΡΙΖΑ και απέσπασε εγκωμιαστικά σχόλια των κομμάτων της συγκυβέρνησης.
Αποδεικνύοντας και οι μεν και οι δε ότι είναι ανίκανοι να κατανοήσουν το φαινόμενο της εξάπλωσης των νεοναζί, άρα και να χαράξουν πολιτική αντιμετώπισής του. 

 Η απόφαση του Αντιπροέδρου της Βουλής Γιάννη Δραγασάκη να αποβάλει το βουλευτή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ Π. Ηλιόπουλο ήταν καταχρηστική. Την ώρα που ο Γ. Δραγασάκης κάλεσε το Φρούραρχο της Βουλής στην αίθουσα της ολομέλειας, ο Π. Ηλιόπουλος ασκούσε πολιτική κριτική. Απρεπή μεν, αλλά πολιτική κριτική (οι βρισιές που ξεστόμισε ήταν μετά από την πρόσκληση του Φρούραρχου). Το δε επιχείρημα ότι παραβίαζε τον Κανονισμό της Βουλής δε στέκει γιατί η συγκεκριμένη παραβίαση (ο σχολιασμός της προηγούμενης ερώτησης δηλαδή), συμβαίνει σχεδόν καθημερινά χωρίς ποτέ να έχει αποβληθεί από την αίθουσα βουλευτής γι αυτό.
Κατά παράδοξο (;) τρόπο την ακραία αντίδραση του Γ. Δραγασάκη δεν υπερασπίστηκε μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Την υπερασπίστηκαν - και πολύ πιο ένθερμα από το ΣΥΡΙΖΑ - το σύνολο των ΜΜΕ και τα κόμματα της συγκυβέρνησης (μάλιστα η ναυαρχίδα της κυβερνητικής προπαγάνδας, ΤΟ ΒΗΜΑ, έφθασε σε σημείο να αποδώσει, ψευδώς, στους βουλευτές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ την επιεικώς ατυχή ιδέα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Πάντζα να φωνάξει "Χάιλ Χιτλερ" τη στιγμή της αποβολής των τελευταίων από την αίθουσα).
Το περιστατικό της Παρασκευής, από το οποίο κερδισμένη υπήρξε η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και ηττημένος κατά κράτος ο κοινοβουλευτισμός, σε συνδυασμό με το κακόγουστο σήριαλ του «αντιρατσιστικού νόμου», που όλο κατατίθεται στη Βουλή και ποτέ δεν κατατίθεται, αποδεικνύει την επικίνδυνη ανικανότητα του συνόλου των πολιτικών δυνάμεων να κατανοήσουν το φαινόμενο της ενίσχυσης των νεοναζί και να χαράξουν στρατηγικές αντιμετώπισής του.
Ποιοι είναι οι ψηφοφόροι των νεοναζί; Τρεις είναι οι μεγάλες δεξαμενές ψήφων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.
Κατ' αρχή είναι οι πολλές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων που είναι μακροχρόνια άνεργοι, που κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν άστεγοι, που επιβιώνουν χάρη στα κοινωνικά παντοπωλεία και στα συσσίτια των Δήμων και της Εκκλησίας. Όλοι αυτοί που έχουν χάσει κάθε ελπίδα να ξαναζήσουν αξιοπρεπώς, με μια δουλειά και με οικονομική αυτοδυναμία και με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται.
Είναι επίσης κάτι χιλιάδες μικρο-καταστηματαρχών που, ειτε γιατί είχαν κάνει τη χείριστη διαχείριση των επιχειρήσεών τους, είτε ενώ ήταν σε μια δύσκολη ταμιακή κατάσταση ήρθε η κρίση και τους αποτέλειωσε, και οι οποίοι τρέμουν στην ιδέα ότι θα υποστούν τη μοίρα των προηγούμενων.
Η τρίτη μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων των νεοναζί είναι η μεσοαστική, κυρίως, νεολαία.  Ένα μεγάλο κομμάτι της, μεταξύ 15 και 25 ετών, μεγάλωσαν ως πρίγκιπες, φοιτώντας σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία κι έχοντας παχυλά χαρτζηλίκια που πλησίαζαν το βασικό μισθό και τώρα γνωρίζουν πως ποτέ δε θα ζήσουν στη ζωή τους έτσι.
Σε ό,τι αφορά τους κυβερνώντες, τα μυξοκλάματα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, περί ανάγκης να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικές ανισότητες δεν έχουν τίποτα να πουν σε κάποια από τις τρεις παραπάνω κατηγορίες.
Όπως δεν έχουν να τους πουν τίποτα οι κορδακισμοί της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ περί ανάπτυξης από το 2014 και υπερήφανης Ελλάδας.
Ακριβώς όμως γι αυτό το λόγο, οι κατά καιρούς λεονταρισμοί του Δένδια και ο εργολαβικός «αντιφασιστικός αγώνας» του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σίγουρα δεν περιορίζουν την εξάπλωση των νεοναζί, ενδεχομένως δε να είναι και βούτυρο στο ψωμί τους.
Άλλο τόσο όμως δεν έχουν τίποτα να πουν σε αυτούς τους ανθρώπους ο ΣΥΡΙΖΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλούν ακατάσχετα για κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά ούτε ξέρουν πώς θα ασχοληθούν με αυτή ούτε καν προσπαθούν. Το δε ΚΚΕ εναποθέτει τα πάντα στη Δευτέρα (σοσιαλιστική όμως) Παρουσία.
Κάποτε πρέπει στην Αριστερά να καταλάβουν ότι το ΕΑΜ, στο οποίο ωμνύουν πρωί, μεσημέρι και βράδυ, προ και μετά του φαγητού, απέκτησε κύρος στην ελληνική κοινωνία όχι γιατί διέθετε κάποιο «φοβερό και τρομερό στρατό, που νίκησε, ως άλλος Άγιος Γιώργης το δράκο των κατακτητών», αλλά γιατί ασχολήθηκε, κάτω από συνθήκες ακραίας έλλειψης τροφίμων, με την επιβίωση του πληθυσμού. Δημιουργώντας παράλληλες υποδομές και συνεργαζόμενο με όποιον μπορούσε να συνεργαστεί προκειμένου να δημιουργηθούν συσσίτια σε κάθε γωνιά των πόλεων.
Κι αφού το καταλάβουν να αφήσουν την επαναστατική γυμναστική και να δώσουν μάχη για να δώσουν ελπίδα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που στρέφονται προς τους νεοναζί. Ασχολούμενοι με τα προβλήματά τους, κι αφήνοντας για λίγο στην άκρη τους «εσωκομματικούς συσχετισμούς»  που κανένα δεν ενδιαφέρουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Κατασταλτικά μέτρα κατά των νεοναζί προφανώς και είναι απαραίτητα. Θα αποκτήσουν νόημα όμως μονάχα αφού κάποιοι ασχοληθούν σοβαρά με τους ανθρώπους που εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε αυτούς. Ξεκινώντας από την ουσιαστική καταστολή της εγκληματικής τους δράσης. Αν, λέμε αν όλα αυτά γίνουν, κανένας Γιάννης Δραγασάκης δε θα είναι υποχρεωμένος να γίνεται ακραία τυπολάτρης με τον Κανονισμό της Βουλής. 
      
 





Σάββατο 18 Μαΐου 2013

ΔΙΚΤΥΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS: ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Για 18η συνεχόμενη χρονιά το Δίκτυο ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS διοργανώνει στην Ελλάδα την εκστρατεία καθαρισμού ακτών «ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ». 
Μια εκστρατεία στην οποία κάθε χρόνο συμμετέχουν πολλές χιλιάδες εθελοντών, με κύριο στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών για τις συνέπειες της ρύπανσης των ακτών.
Ο κεντρικός καθαρισμός στην Αττική θα γίνει την Κυριακή 19 Μαΐου στις 10 π.μ. στις παραλίες  Αγ. Κοσμά και Αγ. Αλεξάνδρου σε συνεργασία με το Δήμο Ελληνικού - Αργυρούπολης.
Κι επειδή Οικολογία, εκτός από πολιτικολογία, είναι πρωτίστως ΔΡΑΣΗ, όσοι πιστοί προσέλθετε.

 Κάθε χρόνο τουλάχιστον 1.000.000 και 100.000 θαλάσσια θηλαστικά πεθαίνουν από πλαστικά και άλλα απορρίμματα που καταλήγουν στο περιβάλλον σύμφωνα με έκθεση του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP/MAP) του 2006.
Σχεδόν όλα τα είδη θαλάσσιας χελώνας καταναλώνουν πλαστικές σακούλες που πανευτυχείς εκδρομείς αφήνουν στις παραλίες ή πετούν από τα σκάφη αναψυχής τους, νομίζοντας πως πρόκειται για μέδουσες. 
Χιλιάδες τόνοι από πλαστικά μπουκάλια, αλουμινένια κουτιά μπύρας και αναψυκτικών, κονσερβοκούτια και άλλα συναφή «ξεχνιούνται» στις μεσογειακές παραλίες από τα 150 εκατομμύρια των τουριστών που τις επισκέπτονται ετησίως.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν μπάζα και κάθε λογής άλλα απορρίμματα  που εγκαταλείπονται στις ακτές από ανευθυνότητα, ή τεμπελιά.
 Το 80% από αυτά τα απορρίμματα ταξιδεύει στην επιφάνεια των θαλασσών για να καταλήξει, κάποια στιγμή, σε κάποια ακτή. Τα υπόλοιπα βυθίζονται και μένουν στο βυθό της θάλασας.
Η εκστρατεία, που ξεκίνησε στις 1 Μαΐου και θα συνεχιστεί μέχρι τις 10 Ιουνίου, έλαβε χώρα για πρώτη φορά το 1995. 
Από την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στην ευρωπαϊκή πρωτοβουλία Clean up the Med που συντονίζει η ιταλική περιβαλλοντική οργάνωση  LEGGAMBIENTE.
Χρονιά καμπής της εκστρατείας ήταν το 2006. Για πρώτη φορά οι εθελοντές που συμμετείχαν στους καθαρισμούς παραλιών (σχολεία, Δήμοι, τοπικοί σύλλογοι, άτυπες πρωτοβουλίεες πολιτών) ξέπέρασαν τους 10.000 (10.938). Έκτοτε στην ετήσια εκστρατεία καθαρισμού ακτών συμμετέχουν από 13.000 έως 21000 εθελοντές (2011).
Επίσης από το 2006 άρχισε η συστηματική καταγραφή των απορριμμάτων που συλλέγονται στις παραλίες. Τα στοιχεία που συλλέγονται τα επεξεργάζεται και τα αξιοποιεί επιστημονικά το Εργαστήριο Θαλάσσιας Γεωλογίας και φυσικής Ωκεανογραφίας του Πανεπιστημίου Πατρών.
Η αξία της ετήσιας αυτής εκστρατείας έγκειται στο ότι θέτει τον καθένα προ των ευθυνών του. Τους επισκέπτες των ακτών, στους οποίους διανέμεται ενημερωτικό υλικό κατά τη διάρκεια των καθαρισμών, προ των ατομικών τους ευθυνών. Τους Δήμους προ της ευθύνης τους να μεριμνούν για την ύπαρξη κάδων συλλογής των απορριμμάτων και τακτικής αποκομιδής τους, πέρα από την υποχρέωσή τυος να φροντίζουν ώστε οι παραλίες να μη μετατρέπονται σε παράνομες χωματερές.
Γι αυτό όσοι πιστοί προσέλθετε αύριο στις 10.00 π.μ. στη 2η στάση  Αγίου Κοσμά του τραμ.

Γιάννης Χρυσοβέργης 
 

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Νο 4: Ο Αμαντιόχα, το "'άγιο φως" (και άλλα αστροπελέκια)

Οι τέταρτες, και τελευταίες, καθ' όσον λήγει η περίοδος των πασχαλινών διακοπών, πασχαλινές σκέψεις δεν είναι δικές μου, απλώς τις προσυπογράφω.
Πρόκειται για άρθρο γνώμης του Κώστα Κωνσταντίνου, στην Κυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ.
Οι εν λόγω «πασχαλινές σκέψεις» διαφέρουν από τις προηγούμενες ως προς τούτο: αφορούν ένα αμιγώς πασχαλινό θέμα κι όχι γεγονότα που απλώς συνέπεσαν με την πασχαλινή περίοδο.
Δύσκολα όμως κάποιος δε θα νιώσει μελαγχολία - κανονικά θα έπρεπε να εξοργιζόμαστε - για την απουσία, από τις στήλες του ελληνικού τύπου, αιρετικών απόψεων όπως αυτές του Κώστα Κωνσταντίνου στην στήλη του στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ. 
Καλή ανάγνωση.
 
Γιάννης Χρυσοβέργης
 Είναι πάντα απολαυστικά τα email που παίρνω από διάφορους πιστούς χριστιανούς (ήπιους και φανατικούς) κάθε φορά που γράφω κάτι σχετικό με τη θρησκεία.
 Ακόμη και κάτι που πραγματεύεται απάτες πρώτου επιπέδου, εντελώς εξόφθαλμες, όπως το «άγιο φως». Ένα κόλπο το οποίο επινόησαν Γάλλοι μοναχοί, δεν τους έκατσε και στη συνέχεια το τσίμπησαν οι ξύπνιοι ορθόδοξοι καλόγεροι, καλύτεροι διαχρονικά στην απατεωνιά. Και έτσι το μετέτρεψαν σε χρυσοφόρα ατραξιόν.
 Μια απάτη για Γκίνες η οποία, αν και αποδεικνύεται ως τέτοια, ιστορικά, επιστημονικά αλλά και λογικά, υιοθετείται ακόμη από υπανάπτυκτα πολιτισμικώς κράτη, τύπου Κύπρος, Ελλάδα και Πουτινική Δικτατορία της Ρωσίας. Με τον πιο επίσημο μάλιστα τρόπο.
 Δεν με εκπλήττει που θίγονται οι πιστοί. Με θλίβει όμως. Πρώτον, διότι εάν υπάρχει «θεός», που δεν υπάρχει, είναι αδιανόητα προσβλητικό για τον «παντοδύναμο» να σκεφτούμε έστω ότι χρειάζεται τον Κωστή Γιαννή ή τη Μαρούλα Ττοφή να εξηγήσουν ή να αποδείξουν την ύπαρξή του σε κάποιον που την αμφισβητεί.
 Και, δεύτερον, διότι εάν είναι όντως ο «θεός της αγάπης», ο των χριστιανών, στο όνομα του οποίου παρεμπιπτόντως έγιναν τα μεγαλύτερα μαζικά εγκλήματα στην παγκόσμια Ιστορία χωρίς παραδόξως να κάνει κάτι για να το αποτρέψει, εάν λοιπόν είναι για την αγάπη και τη συγχώρεση αυτή η θρησκεία και ο πραγματικός «θεός», αν και  όλοι οι θεοί ήταν ανέκαθεν βραχυκυκλώματα φόβου και άγνοιας στην εξέλιξη του μυαλού ενός είδους πιθηκοειδούς - του ανθρώπου...
 ... αλλά έστω εάν ίσχυαν όλα αυτά, οι φοβισμένοι μουτζαχεντίν της ορθοδοξίας θα έπρεπε, ως «σωστοί χριστιανοί», να με αγαπούν διπλά. Και να προσεύχονται για μένα. Και ώς εκεί. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβει, λέει το παραμύθι τους, ο φανταστικός τους φίλος στον ουρανό. Τόσο απλό είναι το πράγμα!
 Όμως όχι. Δεν μπορούν να δεχθούν ότι κάποιος γράφει κάτι τέτοιο. Είναι δικαίωμά σου να τα πιστεύεις, μου λένε συχνά οι «ήπιοι», αλλά δεν έχεις δικαίωμα να προσβάλλεις αυτό που πιστεύουμε. Και τους ρωτώ: γιατί το προσβάλλω; Επειδή λέω ότι δεν υπάρχει και είναι καταγέλαστο λογικά ή άλλως πως; Εσείς λέτε υπάρχει, εγώ λέω πως ο «θεός» και οι «άγιοι» είναι τόσο υπαρκτοί όσο τα Πόκεμον.
 Γιατί εσείς, τη στιγμή που δεν μπορείτε να αποδείξετε τίποτα από αυτά, δικαιούστε να λέτε πως υπάρχουν και εγώ δεν δικαιούμαι να γράφω ότι δεν υπάρχουν; Είναι σωστό αυτό;
 Η θρησκεία δεν είναι μια προσωπική πεποίθηση. Είναι μια αντίληψη η οποία επιβάλλεται κιόλας σε κοινωνίες καθυστερημένες όπως η δική μας. Κοινωνίες που δεν έχουν προχωρήσει τόσο ώστε να θεωρούν πως τα παιδιά άθεων λ.χ. έχουν το δικαίωμα να μην διδάσκονται αυτό το γεμάτο φόβους, δηλητηριώδες και πρωτόγονο παραμύθι.
 Την ώρα μάλιστα που επιβάλλουν στους άθεους γονείς τους να φορολογούνται για να αδροπληρώνονται οι παραμυθάδες των θρησκευτικών στα σχολεία, έτσι; Και να πληρώνουν, και να γεμίζουν με αυτές τις αηδίες τα μυαλά των παιδιών τους...! Αλλά και μια απλή φιλοσοφία να ήταν η θρησκεία, που δεν είναι -είναι ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος μηχανισμός ελέγχου του μυαλού των πολλών από τους λίγους και ξύπνιους και της επιβολής απόψεων μέσω των κοινωνιών- αλλά και έτσι να ήταν, γιατί δεν δικαιούμαι να την αμφισβητώ; Έτσι θέλω. Γούστο μου, βρε αδελφέ! Κι αυτό θα κάνω.
 Εάν λ.χ. αύριο πάτε στη φυλή των Ίμπο στη Νιγηρία και τους πείτε ότι όταν βρέχει και πέφτουν κεραυνοί δεν τους ρίχνει ο Αμαντιόχα, ο «θεός της θύελλας», θα τους εκνευρίσετε σίγουρα.  Και θα ακούσετε το «Amadioha magbukwa gi», που λένε. «Ο Αμαντιόχα θα σε τιμωρήσει!». Ειδικά οι μάγοι τους, που τα κονομάνε κιόλας πουλώντας Αμαντιόχα, θα βγάζουν αφρούς.
 Στη σημερινή δε εποχή, τώρα που ξέρουμε πώς προκύπτουν οι κεραυνοί και πώς (και μόνο έτσι...) ανάβουν κεριά και καντήλια, πιθανότατα θα σας πουν ότι κάποιοι κεραυνοί προκύπτουν φυσικώς και κάποιους άλλους τους στέλνει ο Αμαντιόχα, μία φορά τον χρόνο όταν ο αρχιμάγος χορεύει ειδικό χορό στον «τάφο του γιου του Αμαντιόχα» για να τιμωρήσει αμαρτωλούς Ίμπο.
 Θα μπαίνατε σοβαρά σε συζήτηση αν υπάρχει Αμαντιόχα και μας στέλνει κεραυνούς ενώ θα ξέρατε ότι φυσικά και δεν υπάρχει και ότι δεν έχουν καμία απόδειξη, πέραν των δικών τους αντιλήψεων και παρανοήσεων; Των δικών τους μόνο.
 Διότι αυτό είναι το πιο αστείο με τη θρησκεία: ποτέ κανένας ορθόδοξος «άγιος» λ.χ. δεν εμφανίστηκε σε έναν βουδιστή εκεί που δεν τον ήξερε, να τον κάνει να πιστέψει. Όπως «παθαίνουν» κάποιοι χριστιανοί και όπως λένε ότι παθαίνουν οι έμποροι του «θεού» σε μοναστήρια και αλλού, γεμίζοντας παγκάρια και τραπεζικούς λογαριασμούς.
 Όλο αυτό το σκηνικό του σφάλματος και της απάτης της θρησκείας, είτε μιλάμε για τους Ίμπο είτε για το «άγιο φως» (το οποίο είναι και ξεδιάντροπη απάτη) είτε για τη γειτόνισσά μας η οποία πιστεύει, παρότι κατά τα άλλα είναι λογική και μορφωμένη, ότι η ζωή της πάει χάλια διότι τη ματιάζει η συμπεθέρα της, είναι παιχνίδια του μυαλού. Και κενά στην εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, της εξυπνότερης αλλά όχι τόσο έξυπνης όσο νομίζει (τι να κάνουμε, έτσι είμαστε) μαϊμούς.
 Συνεπώς, τα κοιτάς απλώς με συγκατάβαση. Αλλά άμα φορολογείσαι για να τα ενισχύεις ή επηρεάζουν πράγματα που σε αφορούν, το λες ότι είναι μαλακίες. Τόσο απλά. Και, «Chi m le kwee - O wuru si o wuni mere ihea, amadioha magbukwe m». «Δες, θεέ μου. Και εάν είναι αλήθεια ότι φταίω, πες στον Αμαντιόχα να με σκοτώσει», που λένε και οι Ίμπο.

Υστερόγραφο: Οι Ίμπο θα ενθουσιάζονταν το δίχως άλλο με το «άγιο φως». Να μια ιδέα για να βγάλουν κι άλλα φράγκα τα Ιεροσόλυμα σε νέες αγορές. Θα το λάτρευαν. Όπως και τα κεράκια γενεθλίων που τα σβήνεις και ανάβουν ξανά από μόνα τους... Παντοδύναμε Αμαντιόχα!

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

ΠΑΣΧΑΛΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Νο3: Ανοιχτή επιστολή προς μέλη και φίλους/ες των Οικολόγων Πράσινων

Το κείμενο που ακολουθεί φέρει την υπογραφή του Νίκου Χρυσόγελου.
Θέμα του είναι οι αντιδράσεις της μειοψηφίας του Πολιτικού Συμβουλίου των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ, που, σε πολλές περιπτώσεις, υπερβαίνουν τα όρια της έντονης κριτικής και μόνο ως κακοήθεια μπορούν να χαρακτηριστούν, στο ενδεχόμενο ένταξης στο κόμμα 180 περίπου μελών της ΠΑΣΠ.
Γνώμη μου είναι ότι ορθώς ο Νίκος Χρυσόγελος ενθάρρυνε αυτή την κίνηση.
Οι νέοι αυτοί έχουν πολλά να διδαχτούν στους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, αλλά και πάρα πολλά να διδάξουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Το συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων τον Δεκέμβριο 2012 αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία 65% «να προσκαλέσει ενεργούς πολίτες και φορείς να διαμορφώσουμε από κοινού ένα ανοικτό, δημοκρατικό, αποτελεσματικό, ευρωπαϊκό πράσινο κόμμα, που θα προσφέρει λύσεις, θα συντελέσει καθοριστικά στη διέξοδο της χώρας από τα σημερινά αδιέξοδα, την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική κι αξιακή κρίση με τεκμηριωμένες αναλύσεις και κοινωνικές- πολιτικές παρεμβάσεις. Μέσα από ένα συστηματικό διάλογο με ενεργούς πολίτες και φορείς, μέσα από κοινές δράσεις και ανταλλαγή απόψεων, θέλουμε να φτάσουμε σε ένα συνέδριο επανεκκίνησης, νέας αρχής για τους Οικολόγους Πράσινους στα τέλη Ιουνίου, σε ένα συνέδριο που μέσα από τη συμμετοχή θα αλλάξουμε και εμείς». Η πρόσκληση είναι σε πολιτική βάση που περιγράφεται στην απόφαση του συνεδρίου: http://www.chrysogelos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=1344%3Aepanekkinisi&Itemid=75&lang=el

 Νέα μέλη και συμμετοχή στους Οικολόγους Πράσινους
 Αυτή η πρόσκληση βρίσκει σημαντική απήχηση σε ενεργούς πολίτες και ιδιαίτερα σε νέους ανθρώπους. Οι πολιτικές προτάσεις των πράσινων για βαθιές αλλαγές βρίσκουν αυξανόμενη ανταπόκριση -παρά την πολύ άσχημη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό των ΟΠ - χάρη στη συστηματική δουλειά που γίνεται, παρόλα αυτά, στο ευρωκοινοβούλιο, στην περιφέρεια και στην αυτοδιοίκηση, όπου υπάρχουν εκλεγμένοι εκπρόσωποι με πράσινη πολιτική ταυτότητα, αλλά και σε πολλές περιοχές χάρη στην δραστηριότητα των εκεί μελών και φίλων μας. Ως πολιτικό κόμμα δεν ασκούμε μόνο τεκμηριωμένη και ουσιαστική κριτική στις αδιέξοδες πολιτικές που προωθούνται σήμερα αλλά συζητάμε με φορείς και αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες για να διαμορφωθεί ένα εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση που θα ενισχύει την κοινωνική συνοχή, τη δημιουργία θέσεων εργασίας, την αλληλεγγύη και θα αναζωογονεί την οικονομία στρέφοντάς την προς περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνη κατεύθυνση. Σε αυτή την κατεύθυνση έχουμε αναλάβει πολλές πρωτοβουλίες που αναδεικνύουν τις δυνατότητες που έχουμε αν ανοιχτούμε στην κοινωνία. 
Στην πρόσκλησή μας για άνοιγμα στην κοινωνία ανταποκρίνονται κυρίως άνθρωποι που ελπίζουν και επιδιώκουν βαθιές αλλαγές τόσο ως προς το παρελθόν της χώρας που οδήγησε στη χρεοκοπία όσο και πολίτες που διαπιστώνουν ότι οι σημερινές πολιτικές είναι αδιέξοδες αλλά δεν μένουν στην άρνηση, θέλουν να οικοδομήσουν μια εναλλακτική πρόταση, να δημιουργήσουν την αισιοδοξία της εναλλακτικής λύσης. Μεταξύ άλλων,  γίνονται μέλη των Οικολόγων Πράσινων, όπως είναι αυτονόητο, και άτομα που στήριξαν ή ψήφισαν στο παρελθόν άλλα κόμματα. Σε όλη την Ευρώπη οι Πράσινοι ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης πολιτών από τα κοινωνικά κινήματα και πολιτικών ομάδων που εγκατέλειπαν τα παλιά κόμματα.
Πρώην μεγάλα κόμματα, όπως το ΠΑΣΟΚ, διαλύονται υπό το βάρος των πολιτικών τους επιλογών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση με το 1,5 εκατομμύριο άνεργους και την επίθεση στη φύση και στα δικαιώματα των πολιτών. Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ απελευθερώνει πολίτες που το είχαν στηρίξει στο παρελθόν. Τα στελέχη και οι πολίτες που έχουν τους μεγαλύτερους δεσμούς και διαπλοκές με την εξουσία και τις τραγικές για τη χώρα επιλογές επιλέγουν είτε την παραμονή στο ΠΑΣΟΚ είτε την μετακίνησή τους στα άλλα κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης. Όσοι έχουν βλέψεις για θέσεις και βόλεμα έχουν κι άλλες εναλλακτικές λύσεις, την ένταξή τους για παράδειγμα σε κόμμα υπό αναμονή για την εξουσία.
Όσοι, αντίθετα, επιλέγουν την ένταξη στους Οικολόγους Πράσινους σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, δεν έχουν να προσδοκούν θέσεις και ανταλλάγματα.  Επιδιώκουν όμως να εκφράζονται οι αξίες και οι απόψεις τους, να τους σέβονται, να μπορούν να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των αποφάσεων, να βασίζονται οι πολιτικές αποφάσεις σε αξίες και αρχές. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, ότι στον δρόμο προς το συνέδριο μας 6 και 7 Ιουλίου προσδοκούμε και εργαζόμαστε για να επαναδραστηριοποιηθούν όσα μέλη των ΟΠ απογοητεύτηκαν αλλά και να ενταχθούν ενεργά και ισότιμα όσες και όσοι θέλουν να συμμετάσχουν στην νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων. Δεν είμαστε λίγοι, μπορούμε να γίνουμε πολύ περισσότεροι, αλλά κυρίως να βελτιώσουμε τον τρόπο που συζητάμε, που λαμβάνουμε αποφάσεις, που δραστηριοποιούμαστε στην κοινωνία, που συζητάμε τις προτάσεις μας με την κοινωνία. Τα 300 περίπου νέα μέλη από τον Δεκέμβρη 2012 και μετά, δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται να συζητήσουμε στοχευμένα με ενεργούς πολίτες και να προσελκύσουμε 1000, 2000, 3000 νέα μέλη μέχρι το συνέδριο μας. Μια αντίδραση χωρίς ηθική ενάντια στο άνοιγμά μας στην κοινωνία
 Μια μικρή μειοψηφία μέσα στους Οικολόγους Πράσινους όχι μόνο δεν θέλει να αλλάξουν οι Οικολόγοι Πράσινοι – δικαίωμά τους φυσικά να έχουνε μια τέτοια άποψη – αλλά προσπαθεί με ανήθικο τρόπο να εμποδίσει το άνοιγμα στην κοινωνία με ψεύδη και παραπληροφόρηση. Η άποψή τους τέθηκε στο συνέδριο των ΟΠ τον Δεκέμβριο 2012, κι απορρίφθηκε. Με πλειοψηφία 2/3 οι σύνεδροι σε ένα από τα πιο μαζικά συνέδρια τους, αποφάσισαν να ανοίξουν στην κοινωνία οι Οικολόγοι Πράσινοι. Σε αυτή την μειοψηφία -λιγότεροι μάλιστα από όσους δεν ψήφισαν για διαφορετικούς λόγους την απόφαση - υπάρχουν άνθρωποι που προέρχονται από κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Κανένας δεν τους αρνήθηκε να έρθουν στους ΟΠ. Τώρα αντιδρούν λυσαλλέα στην ένταξη νέων ηλικίας 19-22 ετών που κάποιοι μόνο από αυτούς ήταν στο ΠΑΣΟΚ αλλά το εγκατέλειψαν εδώ και καιρό και έλκονται από τις προτάσεις των Πράσινων.
 Το χειρότερο είναι όμως ότι μερικά άτομα του χώρου μας χρησιμοποιούν τη συκοφαντία και τη λάσπη για να εμποδίσουν το άνοιγμα. Πολλά άτομα μου έχουν πει ότι όχι μόνο διαβάζουν στα ΜΜΕ τις πρωτοφανείς συκοφαντίες  αλλά και τους έχουν τηλεφωνήσει και προσωπικά, μεταφέροντας τους αυτές ή και χειρότερες συκοφαντίες:
 Συκοφαντία 1η: Τα βρήκαμε, λέει, με τον Βενιζέλο, μας δάνεισε 200 νέους για να πάρουμε το κόμμα και να το πάμε ...στο ΠΑΣΟΚ.
 Μια τέτοια κατηγορία είναι ανόητη κα εκφράζει έλλειψη ηθικής στην πολιτική. Προσωπικά είμαι από τα ιδρυτικά στελέχη του πράσινου χώρου και από την δεκαετία του '80 αγωνίζομαι να υπάρξει αυτόνομος πράσινος πολιτικός φορέας. Παρά τις δυσκολίες που έχουμε, κυρίως στο εσωτερικό μας, υπάρχει σήμερα Πράσινο κόμμα. Προσωπικά δεν έχω περάσει ποτέ από άλλο κόμμα και ούτε με ενδιαφέρει άλλο κόμμα, γιατί είμαι βαθύτατα πεισμένος ότι οι Πράσινοι κάνουν τη διαφορά στην πολιτική είτε σε κοινοβουλευτικό είτε σε κοινωνικό επίπεδο. Προέρχομαι από την κοινωνία των πολιτών και δεν μεν ενδιέφεραν τα άλλα κόμματα, που τα θεωρούσα μηχανισμούς εξουσιαστικών ομάδων, πελατειακών σχέσεων και διαπλοκής πολύ πριν σκάσει η κρίση. Αλλά είναι δυνατόν να πιστέψει κάποιος ότι υπάρχει περίπτωση να πάμε σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, σε ένα κόμμα που διαλύεται, έχει πλήρως απονομιμοποιηθεί και φεύγουν τα μέλη του προς κάθε κατεύθυνση; Κι αν είχαμε τέτοια στόχευση γιατί δεν πήγαμε σε εποχές που το ΠΑΣΟΚ ήταν παντοδύναμο και προσέφερε πολλές θέσεις βολέματος; Δεν θα μπορούσα προσωπικά να το κάνω σε εποχές που το ΠΑΣΟΚ ήταν παντοδύναμο και προσέφερε (τουλάχιστον δυο φορές) ακόμα και κυβερνητικές θέσεις σε στελέχη μας αν το ήθελαν; Δημόσιες είναι, εξάλλου, οι ανακοινώσεις μου όταν κυκλοφορούσαν παρόμοιες φήμες ή διαδίδονταν παρόμοια σενάρια (κάποια, όχι τυχαία, ξεκινούσαν από τον ίδιο τον χώρο μας). Τόσο ανόητοι είναι αυτοί που γράφουν, πότε ανώνυμα και πότε επώνυμα, αυτές τις κατηγορίες; Αν δεν είναι, τότε γιατί κυκλοφορούν αυτές τις κατηγορίες; Διότι απλούστατα αντί να κάνουν πολιτική ασχολούνται με ίντριγκες για να συσπειρώνουν κόσμο. Επιδιώκοντας να παραπλανήσουν δεν διστάζουν να ρίχνουν λάσπη και να συκοφαντούν. Με στόχο να μην αλλάξει τίποτα και να συνεχίσουν ως μικρο-μηχανισμός να ελέγχουν ένα μικρό και περιθωριακό κόμμα, διαδίδουν αυτές τις συκοφαντίες. Και αν δεν καταφέρουν να ελέγξουν το κόμμα, ετοιμάζονται για δίκες και διεκδίκηση τίτλου και επιχορήγησης. Γι αυτό χρειάζονται να συσπειρώσουν κάποιους στην βάση του “μισητού εχθρού”, μια πάγια τακτική που έχει ακολουθεί από άλλους χώρους αλλά είναι απαράδεκτη για τον δικό μας.
 Συκοφαντία 2: Τα νέα μέλη (184) είναι στον έναν ή στον άλλο βαθμό τυχοδιώκτες, αποβράσματα, στρατός εισοδιστών και ένα σωρό άλλες κατηγορίες
 Η πιο ανήθικη πλευρά αυτής της επίθεσης που γίνεται και δια των ΜΜΕ είναι η συκοφαντία ενάντια στα νέα – σε ηλικία – μέλη μας. Είναι κρίμα που ενώ η απόφαση του συνεδρίου μιλάει για άνοιγμα στην κοινωνία και αλλαγή μέσα από την συμμετοχή, πολύ χρόνο καταναλώνουμε για να μην μπουν νέα μέλη. Κι όμως, είναι απίστευτο, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από νέους και όχι μόνο ανθρώπους να μπουν στους ΟΠ ανταποκρινόμενοι στην ανοικτή πρόσκληση. Τους δημιουργούνται αμφιβολίες, όμως, όταν βλέπουν την κατάσταση στο εσωτερικό μας και όσα γράφονται στον τύπο.
 Οι άνθρωποι που αντιδρούν στο άνοιγμά μας είναι μια μικρή αλλά θορυβώδης μειοψηφία. Διαρρέουν τη λίστα με ένα μέρος των νέων μελών σε μπλογκ και στοχοποιούν νέους ανθρώπους ότι ίσως κάποτε ψήφισαν ή υποστήριξαν ΠΑΣΟΚ (!) όταν κάποιοι από αυτούς που κάνουν τον θόρυβο διετέλεσαν στελέχη, κάποτε, σε κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ. Ζητάνε δηλώσεις μετανοίας από νέα παιδιά που έχουν δηλώσει εδώ και ένα χρόνο δημόσια ότι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση πλέον με το ΠΑΣΟΚ, ότι αναζητούν να μπουν σε ένα πράσινο κόμμα γιατί έλκονται από τις προτάσεις των πράσινων πανευρωπαϊκά. Συναντήθηκαν, μίλησαν με αυτά τα νέα παιδιά, αλλά σκοπίμως αποσιωπούν το γεγονός για να συνεχίσουν να διαδίδουν ψέματα. Ξέρουν καλά κάποια από τα παιδιά αυτά, τα είχαν μαθητές τους, έχουν φιλοξενηθεί σε σπίτι στελέχους μας κάποια. Ξέρουν για το ήθος και τις ανησυχίες, ξέρουν ότι είναι τα περισσότερα παιδιά των μαθητικών κινητοποιήσεων μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όπως τα ίδια έχουν πει. Νοιώθουν ότι προδόθηκαν από τους πολιτικούς, ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ, και θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.
 Και όμως, αντί να χαρούμε που επιτέλους νέοι άνθρωποι, όχι τυχαία, αλλά ως αποτέλεσμα πολλών δράσεων και συζητήσεων, δημόσιων εκδηλώσεων, συνεργασιών σε συγκεκριμένα θέματα ήρθαν στους ΟΠ για να δώσουν μια νέα δυναμική, κάποιοι αντέδρασαν φοβικά. Κι όχι μόνο αυτό, συκοφαντούν αυτά τα νέα παιδιά, με ανήθικο τρόπο. Δεν έλειπε η δημόσια προσβολή τους, τώρα τηλεφωνούν σε μέλη μας πανελλαδικά και διαδίδουν απίστευτες κατηγορίες εναντίον των νέων μελών μας. Είναι λογικό, όσοι δέχονται αυτά τα τηλεφωνήματα από ...στελέχη των ΟΠ να μένουν με μια αίσθηση αμφιβολίας. Μήπως έχουν δίκιο όσα διαδίδονται και αυτά τα νέα παιδιά, τα περισσότερα 19-25 χρόνων, είναι «απατεώνες», ανήκουν σε «στρατό εισοδιστών», έχουν μάλιστα «υποπέσει σε ποινικά αδικήματα», και ένα σωρό άλλες αισχρές κατηγορίες που διαδίδουν εκείνα τα ανεύθυνα μέλη των ΟΠ που ανήκουν σε αυτή τη θορυβώδη ομάδα;
 Ας ακούσουμε τη φωνή των νέων και στον δικό μας χώρο. Ας πούμε ξεκάθαρα στους νέους ότι εμείς δεν τους φοβόμαστε, τους θέλουμε κοντά μας, θέλουμε μαζί να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο. Μια κοινωνία που φόρτωσε τα παιδιά της με χρέη, το ελάχιστο που μπορεί να κάνει είναι να γκρεμίσει τα φράγματα και να αφήσει τους νέους ανθρώπους να μπουν στο προσκήνιο παντού, στην κοινωνία, στην οικονομία, στη λήψη αποφάσεων. Ας σταματήσουμε να είμαστε μια κοινωνία που όχι μόνο κατέστρεψε το μέλλον των παιδιών της, που υποτίθεται τόσο αγαπούσε, αλλά και φοβάται να δώσει φωνή, λόγο, δικαιώματα στους νέους και στις νέες. Ας ανοίξουμε την πόρτα τουλάχιστον στους Οικολόγους Πράσινους, ας δώσουμε στους νέους φωνή, λόγο, δικαιώματα, τουλάχιστον εμείς.
 Συκοφαντία 3η: Όλα είναι μια σκευωρία του Ντάνυ Κον Μπεντίτ που θέλει να γίνει πρόεδρος της Κομισιόν, και τα οργάνωσε όλα αυτά για να κερδίσει την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ
 Αυτό το απίστευτο σενάριο έχει εκπονηθεί από την ίδια θορυβώδη ομάδα  και  γράφτηκε πρώτα δημόσια στο TVXS και άλλα ΜΜΕ με ψευδώνυμο, πίσω από το οποίο είναι φανερό ότι κρύφτηκε δημοσιογράφος, επικεφαλής ψηφοδελτίου στη Β. Ελλάδα, που είχε μάλιστα ρόλο προσωπικού συμβούλου στη διάρκεια της εκλογικής μας καμπάνιας το 2012. Επαναλήφθηκαν οι ίδιες συκοφαντίες μάλιστα λίγες μέρες μετά το πρώτο άρθρο.
  Είναι φανερό ότι συνειδητά προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και τη διάθεση των ευρωπαίων πράσινων και του Ντάνυ Κον Μπεντίτ, προσωπικά, να βοηθήσουν την ελληνική κοινωνία αλλά και τους Έλληνες πράσινους στη δύσκολη συγκυρία που βρισκόμαστε.  Αν ο Ντάνυ Κον Μπεντίτ ήθελε να βγει πρόεδρος της Κομισιόν θα επιζητούσε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ; Τι ανόητη ανάλυση. Ποια επιρροή μπορεί να έχει το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ σε ευρωπαϊκό επίπεδο μάλιστα, ώστε να μπορούν να τον βγάλουν πρόεδρο της ...Κομισιόν;
 Συκοφαντία 4η: Βεντετισμός
 Η τελευταία – μέχρι σήμερα- συκοφαντία έχει να κάνει με το ότι “ο βεντετισμός” του ευρωβουλευτή και του πρώην ευρωβουλευτή δεν ταιριάζει με το ήθος των πράσινων και αυτό είναι που δημιουργεί τα προβλήματα. Ο καθένας και η κάθε μία φυσικά κρίνονται από τα πεπραγμένα του/της. Πάντως όσον με αφορά, δεν πήρα αυτοκίνητο και οδηγό, αρνούμενος, όπως και ο Μιχάλης Τρεμόπουλος αυτό το “προνόμιο” για τους βουλευτές. Ελάχιστα προβάλλεται η δουλειά μας από τα ΜΜΕ (ιδιαίτερα τα διαπλεκόμενα). Επιμένω να κάνω σωστά τη δουλειά μου στο ευρωκοινοβούλιο, σε συνεργασία με τους φορείς και τα μέλη μας από διάφορες επιτροπές και διάφορες περιοχές. Ταξιδεύω σε όσες περισσότερες περιοχές μπορώ για να ενισχύσω την τοπική και περιφερειακή δουλειά και βοηθάω την τοπική δουλειά όπου και όσο μπορώ. Δεν έχω αλλάξει τρόπο ζωής και συνηθίζω να μετακινούμαι με δημόσια μέσα μεταφοράς, με τα πόδια ή το ποδήλατο και δεν είμαι κάτοχος ΙΧ. Αν και δικαιούμαι δαπάνες για μετακίνηση με “business class” στο αεροπλάνο, επιλέγω τις πιο οικονομικές σεβόμενος τα χρήματα των πολιτών. Πληρώνω ο ίδιος τα της συμμετοχής μου στις συνεδριάσεις στο Περιφερειακό Συμβούλιο και έχω αρνηθεί τις αποζημιώσεις και την κάλυψη της διαμονής και μετακίνησης του Περιφερειακού Συμβουλίου για να κάνω οικονομία στα δαπάνες του. Επιμένω το 50% του μισθού μου να πηγαίνει σε δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, στην δύσκολη εποχή που ζει το μεγαλύτερο μέρος των συμπολιτών μας. Δεν αρνήθηκα ποτέ να μιλήσω ή να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση ακόμα και αν δεν ήμουν στους ομιλητές ή αν στο πάνελ ήταν και κάποιοι άλλοι (κι όμως με την δικαιολογία ότι «δεν θέλω να είμαι...κομπάρσος!» δεν πήγε σε σημαντική προεκλογική συγκέντρωση κάποιο επιφανές μέλος που κατηγορεί εμάς για βεντετισμό γιατί θα μιλούσε στην εκδήλωση και ο συν-πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος!). Δεν θέλησα για πάνω από 2 χρόνια να εμπλακώ σε εσωτερικές αντιπαραθέσεις ή στα εσωκομματικά, αντίθετα επικέντρωσα μόνο στην πολιτική, κοινωνική και αυτοδιοικητική δουλειά, σεβόμενος την κουλτούρα που θέλει να μην προσωποποιούνται οι θέσεις ευθύνες και περισσότερα στελέχη να αναλαμβάνουν ρόλους κι ευθύνες. Δείτε όμως, οι περισσότεροι από όσους σήμερα κάνουν φασαρία έχουν αφιερώσει τον περισσότερο χρόνο τους για τον έλεγχο της καρέκλας αντί για παρέμβαση στην κοινωνία.  
 Να κοιτάξουμε μπροστά, να ανταποκριθούμε στις ελπίδες της κοινωνίας
 Θα μπορούσε όλα αυτά να είναι για γέλια αν δεν ήταν τόσο κρίσιμες οι στιγμές  όχι μόνο για τους Οικολόγους Πράσινους αλλά κυρίως για την ελληνική κοινωνία. Αντί να σπαταλάμε ενέργεια σε τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις, οι Οικολόγοι Πράσινοι πρέπει να αναδιοργανωθούμε, να ανοίξουμε στην κοινωνία, να μαζικοποιηθούμε, με ποιότητα όμως, ώστε να καλύψουμε το τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό κενό που υπάρχει. Να εκφράσουμε τις δημιουργικές εκείνες κοινωνικές δυνάμεις που επιζητούν μια πολιτική δύναμη που θα χαρακτηρίζεται αφενός από την συγκροτημένη και σε βάθος – ουσιαστική- κριτική της που στρέφεται ενάντια στην αδιέξοδη σημερινή πολιτική και στην αδιέξοδη πορεία που ακολουθούσαμε ως χώρα τις τελευταίες δεκαετίες κι αφετέρου από την διατύπωση και προώθηση στην πράξη μιας συνεκτικής, πράσινης, εναλλακτικής πρότασης που προχωράει σε βάθος τις αλλαγές στην οικονομία, στο πολιτικό σύστημα, στην διοίκηση, στο μοντέλο ανάπτυξης, στην κοινωνική πολιτική, στη σχέση με το περιβάλλον.
 Θα έχετε όλοι και όλες γύρω σας παρόμοιες εμπειρίες. Το 0,88% που πήραμε στις τελευταίες εθνικές εκλογές δεν είναι η αληθινή μας δύναμη στην κοινωνία. Ούτε καν το 3,5% των ευρωεκλογών. Μπορούμε να εκφράσουμε – υπό προϋποθέσεις - ένα 10-15% των πολιτών, ιδιαίτερα νέους στην ηλικία, αν επιστρέψουμε στην πολιτική, αν ανοιχτούμε σε κοινωνικές παρεμβάσεις, αν δυναμώσουμε τη δουλειά μας σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
 Για ένα μαζικό, αποτελεσματικό, δημοκρατικό συνέδριο επανεκκίνησης
 Ας αξιοποιήσουμε και ας διαδώσουμε περισσότερο τη σημαντική δουλειά που κάνουμε ήδη, ας προσκαλέσουμε ενεργούς πολίτες που εκφράζονται από την πράσινη κριτική και τις πράσινες προτάσεις για να συνδιαμορφώσουμε μαζί το νέο πρόσωπο των Οικολόγων Πράσινων. Ας μην αφήσουμε μια μικρή αλλά θορυβώδη ομάδα που χωρίς ηθική βάση προσπαθεί να εκτρέψει αλλού την προσοχή μας, να οδηγήσει σε ναυάγιο το άνοιγμά μας στην κοινωνία.
 Ας πάρουμε ενεργά μέρος στον ουσιαστικό διάλογο για τις αλλαγές που απαιτούνται στην πολιτική, στην κοινωνία, στην οικονομία. Αλλά και στους Οικολόγους Πράσινους. Θα έχετε ακούσει πολλούς και πολλές να λένε “είσαστε η τελευταία ελπίδα μας, μην μας απογοητεύσετε και εσείς”. Έχουμε τεράστια ευθύνη να μην αφήσουμε τις πράσινες προτάσεις να μαραθούν. Το συνέδριό μας στις 6 και 7 Ιουλίου θα είναι το πιο κρίσιμο συνέδριο στην ιστορία του πράσινου κινήματος αλλά κυρίως θα πρέπει να είναι η απαρχή μιας νέας πορείας των Οικολόγων Πράσινων που μαζί με τους πολίτες και την κοινωνία των πολιτών για να αγωνιστούμε με ήθος αλλά και με ζωντάνια για μια διαφορετική Ελλάδα και μια διαφορετική Ευρώπη, αντάξια των ονείρων και των αναγκών των πολιτών, ιδιαίτερα των παιδιών μας.


Όλα θα κριθούν από εσάς. 



Με εκτίμηση



Νίκος Χρυσόγελος