Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ


Το οφθαλμοφανές που κανείς δεν ήθελε να δει συμβαίνει. Η ελληνική χρεοκοπία δεν ήταν παρά η κλωστή από την οποία άρχισε να ξηλώνεται το πουλόβερ. Ήρθε ήδη η σειρά της Ιρλανδίας να χρεοκοπήσει κι ακολουθούν η Πορτογαλία, η Ισπανία, αλλά και το Βέλγιο και η Ιταλία. Η κοιμώμενη τον ύπνο του δικαίου ευρωπαϊκή ηγεσία αρχίζει να υποψιάζεται ότι διακυβεύεται η επιβίωση της Ένωσης. Κι αναδεικνύεται αυτό που κανείς δε θέλει να παραδεχτεί. Ότι η κρίση δεν είναι οικονομική. Είναι πολιτική.

Όταν, στις αρχές του χρόνου, είχε αρχίσει να διαφαίνεται η ελληνική χρεοκοπία, ο ευρωπαϊκός τύπος γέμισε με «βαθυστόχαστες» αναλύσεις, που συχνά παρεκτρέπονταν σε ρατσιστικα υβρεολόγια, για τη διαφθορά, τις πελατειακές σχέσεις και την ασυλόγιστη σπατάλη που είχαν οδηγήσει την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Όχι πως είχαν άδικο οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί που ήταν κόσμιοι. Ενδεχομένως και λίγα μας έσουρναν. Έβλεπαν όμως το δέντρο και έχαναν το δάσος.
Διότι, εντάξει, εμείς εξευτελίσαμε κάθε έννοια κοινής λογικής, ξεπεράσαμε κάθε όριο «δημιουργικής λογιστικής» όπως ευγενικά αποκαλείται η παραποίηση των οικονομικών δεδομένων, το κωλοβαρέσαμε γενικώς κι από πάνω πουλάγαμε και μούρη, αλλά πώς εξηγείται η χρεοκοπία της Ιρλανδίας; Εκεί, ούτε διαφθορά στη δημόσια διοίκηση υπάρχει, ούτε γραφειοκρατία, ούτε παραποίηση των στατιστικών δεδομένων, ούτε «τερατώδες κράτος», ούτε θηριώδεις στρατιωτικές δαπάνες, ούτε κοινωνικό κράτος, ούτε φορολογία των επιχειρήσεων και γενικώς, εδώ και είκοσι χρόνια, όλα ακολουθούν κατά γράμμα το ευαγγέλιο της φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Χώρια που, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα «γουρούνια» (Portugal, Ireland, Greece, Spain - PIGS), η Ιρλανδία είχε προσελκύσει πληθος πολυεθνικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στις τεχνολογίες αιχμής.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως στη βάση της κρίσης υπάρχουν σοβαρότατες οικονομικές στρεβλώσεις. Που όμως, σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, ήταν πλήρως διαχειρίσιμες. Αρκεί να υπήρχε πολιτική βούληση και στοιχειώδης οξυδέρκεια. Όμως τίποτα από τα δυο δεν υπάρχει.
Η ελληνική κρίση ξεκίνησε από την επιθυμία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να κάνει πολιτικό καψόνι στον Προέδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, το Γ. Παπανδρέου. Ξέσπασε όταν, τον περασμένο Δεκέμβριο, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) αρνήθηκε να δηλώσει πως, «όποια και αν είναι η αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας η ΕΚΤ θα συνεχίσει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα», πράγμα που έκανε τρεις μήνες μετά, αλλά ήταν πια αργά. Και γιγαντώθηκε, ανοίγοντας τον ασκό του Αιόλου, όταν όλοι οι Ευρωπαίοι εταίροι υποδείκνυαν στην Ελλάδα να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δίνοντας έτσι στις αγορές το μήνυμα ότι «δεν υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη». Και γι αυτό ακριβώς το λόγο επεκτείνεται με ταχείς ρυθμούς. Σύντομα στη θέση της Ιρλανδίας θα βρεθεί η Πορτογαλία και οι επόμενοι υποψήφιοι είναι η Ισπανία, αλλά και δυο ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ, η Ιταλία και το Βέλγιο. Είναι πλέον σαφές ότι οι συνεχείς ακρωτηριασμοί δε θα σώσουν τον ασθενή.
Είναι επίσης σαφές ότι το κύριο πρόβλημα της Ευρώπης είναι η απουσία ευρωπαϊκών οργάνων περιβεβλημένων με τη νομιμοποίηση της Λαϊκής Κυριαρχίας τα οποία θα ασκήσουν πολιτικές. ενδεικτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο έμεινε, τέλη Νοεμβρίου, η Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς προϋπολογισμό για το 2011. Βάσει της Συνθήκης της Λισσαβώνας ο κοινοτικός προϋπολογισμός που καταρτίζει η Επιτροπή πρέπει να εγκριθεί σε κοινή συνάντηση του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών και του Προεδρείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο δεσμεύεται από τις αποφάσεις της Ολομέλειας. Η συνάτηση αυτή κατέληξε σε αδιέξοδο διότι τρεις χώρες, Η Σουηδία, η Ολλανδία και η Μεγάλη Βρετανία αρνήθηκαν να συζητήσουν το αίτημα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, οι εθνικοί προϋπολογισμοί, που πλέον θα κατατίθενται στην κρίση της Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας υποχρεωτικά πριν τεθούν προς ψήφιση στα εθνικά κοινοβούλια, να υποβάλλονται και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η απαίτηση αυτή του μοναδικού θεσμικού οργάνου που είναι νομιμοποιημένο με τη ψήφο του Κυρίαρχου Λαού, είναι απόρροια της ίδιας της Συνθήκης της Λισσαβώνας.
Την ίδια στιγμή που Κράτη-μέλη αρνούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο την άσκηση των περιορισμένων - ούτως ή άλλως - δικαιωμάτων του, στο όνομα της εθνικής κυριαρχίας, δέχονται χωρίς συζήτηση να αποποιηθούν την εθνική κυριαρχία στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, οι υπουργοί Εσωτερικών και δημόσιας τάξης έχουν προχωρήσει σε από κοινού ενέργειες, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας, οι οποίες παραβιάζουν βάναυσα τα δικαιώματα του πολίτη, όπως αυτά προσδιορίζονται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τα εθνικά συντάγματα και, προσεχώς, αποποιούνται και του δικαιώματος άσκησης εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή η αποποίηση της εθνικής κυριαρχίας α λα καρτ θα φέρει στο άμεσο μέλλον τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τις εθνικές κυβερνήσεις αντιμέτωπα με τις αντιδράσεις των κοινωνιών, οι οποίες θα ασφυκτιούν από τις ολοένα αυξανόμενες περιοριστικές πολιτικές.
Αν στην ήπειρο που γέννησε τον «ορθό λόγο» δεν επικρατήσει την ύστατη στιγμή, γιατί εκεί είμαστε, η κοινή λογική και δεν αντικατασταθεί ο τυφλός μονεταρισμός από μια πανευρωπαϊκή πολιτική πολιτκών και κοινωνικών μεταρρυθμίσεων με στόχο την άμεση μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, το μέλλον της Ευρώπης - και όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης - είναι ζοφερό. Αλλά επειδή η ίδια ήπειρος που γέννησε τον ορθό λόγο, τα ατομικά δικαιώματα και το σοσιαλιστικό κίνημα, γέννησε επίσης την Ιερά Εξέταση και το ναζισμό... καλά θα κάνουμε να ανησυχούμε

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ κ. ΤΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΑΒΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ


Την επιστολή που ακολουθεί απέστειλε ο πατέρας μου στον καθηγητή κ. Τούντα, με αφορμή έναν από τους συνήθεις φιλιππικούς του κατά του καπνίσματος, από τις στήλες της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Ο κ. καθηγητής απαξίωσε να απαντήσει, έστω και με προσωπική επικοινωνία.
Κατόπιν τούτου τη δημοσιεύω σε αυτό το ιστολόγιο προσυπογράφοντάς την.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Από: Άγγελο Χρυσοβέργη
Χημικό Μηχανικό
Πάρνηθος 34
15123 Μαρούσι
Τηλ. 210 6812278
e-mail: anchryss@otenet.gr

Προς:Καθηγητή Γιάννη Τούντα
e-mail: chsr@med.uoa.gr



Παρατηρήσεις στο άρθρο σας στην « ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» -23/10/2010
με τίτλο «Επώνυμοι καπνιστές και ανώνυμα θύματα»

Αξιότιμε κ. καθηγητά,

δηλώνω μη επώνυμος και παίρνω το θάρρος να κάνω μερικές παρατηρήσεις για το πιο πάνω άρθρο σας.

1- Θα αναφερθώ πρώτα στο τελικό επιχείρημά σας που λέει: «Το δε επιχείρημα της λειτουργίας χώρων που να επιτρέπεται το κάπνισμα και χώρων που να απαγορεύεται και ο καθένας να είναι ελεύθερος να επιλέξει, παραγνωρίζει το γεγονός ότι στα κέντρα εστίασης και διασκέδασης δουλεύουν χιλιάδες εργαζόμενοι, οι οποίοι υφίστανται το παθητικό κάπνισμα σε πολύωρη καθημερινή βάση, παρουσιάζοντας, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνά μας, σοβαρά προβλήματα υγείας εξαιτίας της έκθεσης αυτής. Σ’ αυτούς τους εργαζόμενους τι λένε όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της «ελεύθερης» επιλογής; Επιλέξτε την αρρώστια και διατηρήστε τη δουλειά σας ή επιλέξτε την υγεία σας και ενταχθείτε στο ταμείο ανεργίας;»
Όπως γνωρίζετε υπάρχουν χιλιάδες βιομηχανικοί χώροι όπου η ατμόσφαιρα εργασίας επιβαρύνεται από ουσίες πολύ πιο τοξικές από τον καπνό (ενδεικτικά αναφέρω: Χυτήρια, χαλυβουργίες, χημικές βιομηχανίες κ.τ.λ.). Τι γίνεται με τους εργαζόμενους σ’ αυτές; Με τη λογική σας θα έπρεπε αυτές οι βιομηχανίες να κλείσουν, όμως κανείς δεν διανοήθηκε να το υποστηρίξει αυτό.
Όπως θα ξέρετε όλες οι επικίνδυνες τοξικές ουσίες έχουν κατηγοριοποιηθεί και για κάθε μια από αυτές έχουν καθοριστεί ανώτατα όρια συγκέντρωσης σε συνάρτηση με τον χρόνο έκθεσης σ’ αυτές.
Έτσι για τις διάφορες βιομηχανίες έχουν καθοριστεί ανώτατα επιτρεπτά όρια τοξικών ουσιών και έχουν θεσπιστεί κανονισμοί για τα μέσα που απαιτούνται για την επίτευξή τους. Και υπάρχουν οι κρατικοί οργανισμοί που ελέγχουν την τήρηση των κανονισμών.
Θα μπορούσε, λοιπόν, να οριστούν και για τον καπνό τέτοια όρια και
να θεσπιστούν κανονισμοί (κατάλληλοι εξαερισμοί) ώστε αυτά να τηρούνται. Και αρμόδια όργανα εφοδιασμένα με τα κατάλληλα όργανα μέτρησης να ελέγχουν την τήρηση των κανονισμών και σε περίπτωση μη συμμόρφωσης να επιβάλλουν τις δέουσες κυρώσεις.
Έτσι θα επιτυγχάνονταν η προστασία της υγείας και των εργαζομένων και των θαμώνων. Εκτός αν μου πείτε ότι ο καπνός είναι τόσο τοξικός ώστε δεν μπορούν να υπάρχουν ανώτατα επιτρεπτά όρια!!
Σημειώνω ότι σήμερα η ατμοσφαιρική ρύπανση έχει προσλάβει τρομερές διαστάσεις και είναι πολύ πιο επικίνδυνη από το κάπνισμα για το σύνολο του πληθυσμού. Από τους κύριους ρυπαντές της ατμόσφαιρας είναι τα αυτοκίνητα, οι βιομηχανίες και οι οικιακές δραστηριότητες (θέρμανση) αλλά κανείς δεν διανοήθηκε την κατάργησή τους. Και η προσπάθεια επικεντρώνεται στη λήψη μέτρων για τον περιορισμό των επιπτώσεών τους.
2- Επομένως το θέμα δεν είναι ότι δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα αλλά
ότι κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν άλλη μια απαγορευτική πολιτική. Η
απόφαση γενικής απαγόρευσης του καπνίσματος είναι καθαρά
πολιτική (Προσοχή! πολιτική, όχι κομματική). Και είναι φασιστική.
Γιατί ο φασισμός στηρίζεται στις απαγορεύσεις και στη δημιουργία
φανταστικών κινδύνων δημιουργώντας υστερίες στους πολίτες, ώστε
να τους χειραγωγεί όπως αυτός θέλει.

Με εκτίμηση


Άγγελος Χρυσοβέργης.

Υ.Γ. 1 – Δεν αμφισβητώ ότι το κάπνισμα είναι βλαβερό για την υγεία. Την
απαγορευτική πολιτική δεν μπορώ να υποφέρω.
Υ.Γ. 2 – Θέλω να τονίσω ότι δεν είμαι καπνιστής. Όμως μετά από ένα καλό
γεύμα μ’ αρέσει να απολαύσω ένα πουράκι. Ένα καλό γεύμα όμως
συνήθως γίνεται σε ένα χώρο εστίασης.
Υ.Γ. 3 – Έχω δουλέψει πάνω από 30 χρόνια σε εργοστάσια με επικίνδυνη
ατμόσφαιρα και σε εποχές που τα μέτρα ασφαλείας ήταν
υποτυπώδη. Επίσης έχω μείνει άπειρες ώρες σε χώρους εστίασης σε
εποχές που ο εξαερισμός ήταν άγνωστη έννοια (ατμόσφαιρα
«ντουμάνι»), και έφτασα τα ογδόντα χωρίς να έχω σοβαρά
προβλήματα υγείας. Αυτό δεν αποδεικνύει τίποτα, εκτός από το ότι η
υστερία δεν δικαιολογείται. Σήμερα στους περισσότερους χώρους
εστίασης υπάρχει άριστος εξαερισμός, ώστε να μην υπάρχει
πρόβλημα καπνίσματος.
Υ.Γ.4 – Τελικώς αντί της απαγόρευσης, η επιβολή της υποχρέωσης για
κατάλληλο εξαερισμό θα ήταν αρκετή.
Υ.Γ.5 – Έχω μια ελπίδα! Οι Έλληνες θα καταφέρουν για άλλη μια φορά να
καταστήσουν ανενεργό ένα ηλίθιο νόμο.

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Άνοδος και πτώση

Γράφτηκε στα ψιλά των εφημερίδων, χωρίς να συζητηθεί πολύ. Πριν από μερικές μέρες πέθανε στη φυλακή ο Αιμίλιος Μεταξόπουλος, έχοντας ταλαιπωρηθεί τα τελευταία χρόνια από σοβαρά προβλήματα υγείας.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Μια πρώτη, θετική εικόνα που είχα σχηματίσει γι’αυτόν, ήταν από την προσεγμένη μετάφραση του έργου του Ίμρε Λάκατος πάνω στη φιλοσοφία των επιστημών. Μέσω αυτού του βιβλίου πήρα έμμεσα και μια γεύση για τη «Σχολή του LSE», που, με ηγετική μορφή τον Καρλ Πόππερ, διαμόρφωσε καίρια την αγγλοσαξονική προσέγγιση σε αυτό το αντικείμενο.
Αργότερα έμαθα κάτι για το βιογραφικό του Μεταξόπουλου, που μου κίνησε το ενδιαφέρον (σπουδές στις Καλές Τέχνες και στις Πολιτικές Επιστήμες στη Φλωρεντία, κατά την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα δεκαετία του’70, και στη συνέχεια Επιστημολογία στη Σορβόννη). Για να ακολουθήσει κανείς μια τέτοια πορεία, ιδίως εκείνα τα χρόνια που αυτά τα αντικείμενα ήταν κάπως «εξωτικά» για την ελληνική νοοτροπία, χρειαζόταν μεράκι και, κακά τα ψέματα, οικονομική άνεση. Και απ’ότι φαίνεται, ο συγχωρεμένος τα είχε και τα δυο.
Από τα μέσα της δεκαετίας του’90 τον έβλεπα πια να φιγουράρει ως δημόσιο πρόσωπο (πρύτανης στο Πάντειο, άρθρα και συνεντεύξεις στις εφημερίδες, ακόμα και συμμετοχή σε τηλεοπτική εκπομπή του γνωστού σεξολόγου Θ. Ασκητή). Μου έδινε την εντύπωση πως είχε το σαράκι να γίνει δημόσιο πρόσωπο και να καλλιεργεί γνωριμίες και ίσως αυτό είναι που τον «έφαγε» τελικά.
Ως πρύτανης του Παντείου είχε σαφώς ευθύνη για τα οικονομικά σκάνδαλα που βγήκαν στη φόρα, λίγο μετά το 2000, αν θυμάμαι καλά. Τώρα για το ποιοι ακριβώς έφαγαν τα λεφτά, δεν έχω γνώμη. Να δεχτούμε πως αυτοί που τον δίκασαν ήξεραν καλύτερα. Νομίζω πάντως πως η πολιτεία θα μπορούσε να τον βγάλει από τη φυλακή όταν η υγεία του επιδεινώθηκε σοβαρά.
Λέμε ότι ο προορισμός μας είναι «δυο μέτρα χώμα». Ωστόσο μέχρι να φτάσει κανείς εκεί αξίζει να νοιαστεί για το ευ ζην, που μπορεί να πραγματοποιηθεί όταν υπάρχει μια υλική βάση και κάποια ενδιαφέροντα. Και, παρακολουθώντας την πορεία του συγχωρεμένου εξ αποστάσεως, λέω ότι θα μπορούσε να ζήσει καλύτερα. Κρίμα…

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Αποσυνάγωγος και εξοβελιστέος

Καλά, δεν έχει τον θεό του …… δεν έχει ιερό και όσιο …. ήταν λίγα απ’ τα λόγια που άκουσα σήμερα από ένα ιερέα, κατά την έξοδό μου απ’ την δικαστική αίθουσα και ομολογουμένως αισθάνθηκα άβολα.
Ο λόγος, η άρνησή μου να ορκιστώ στο ευαγγέλιο.
Συμπέρασμα, ακόμα και στις μέρες μας οι άθεοι θεωρούνται αιρετικοί και αντιμετωπίζονται σαν ‘‘ το πυρ το εξώτερον ’’. Oχι φυσικά ότι ο χαρακτηρισμός αιρετικός με ενοχλεί, τουναντίον θα έλεγα, με θέλγει γιατί, στην κατηγορία των αιρετικών περιλαμβάνονται οι σπουδαιότεροι διανοητές των οποίων η φιλοσοφική προαίρεση περί αντίληψης του θεού βασίζετε στη λογική και όχι στον δογματισμό.
Δεν πιστεύω φυσικά ότι η άρνησή μου με καθιστά νοητικά ευφυή, ούτε επίσης θεωρώ ανόητους και αφελείς όλους αυτούς που πιστεύουν στο θεό.
Πάρα ταύτα, δεν θα προσπαθήσω να επιχειρηματολογήσω περί αθεϊσμού, απλός αρνούμαι να πιστέψω σε κάτι που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου και που προσπαθώ μάταια να διακρίνω ένα σημάδι.
Παρότι με κανένα τρόπο δεν μάχομαι τους θρησκόληπτους, σε οποιονδήποτε θεό κι’ αν πιστεύουν, θα αναγκαστώ να συμφωνήσω με τον Μισέλ Ονφρέ που λέει ότι ‘‘ ο θεός ήταν αόρατος εν ζωή και παραμένει αόρατος ακόμα και νεκρός’’
Με υποτιμά όμως, το γεγονός ότι η σιωπή του θεού επιτρέπει την πολυλογία των θρησκευτικών ποιμένων του οι οποίοι διατείνονται ότι ενεργούν για λογαριασμό του και προσπαθούν να τον επιβεβαιώσουν καταφεύγοντας σε μυθοπλασίες και θαύματα.
Περισσότερο όμως, με οργίζει όταν οι ίδιοι ποιμένες – δεσποτέμποροι τύπου Άνθιμου – προσπαθούν να χειραγωγήσουν τις λαϊκές μάζες εκμεταλλευόμενοι την ευπιστία τους και την παθολογική τους αγάπη για τον θεό, στέλνοντάς τους από άμβωνος, σημειωμένα ψηφοδέλτια. Για κάτι τέτοιους ιεροκήρυκες – όπως και του σημερινού δικαστηρίου – θεωρούμαστε αποσυνάγωγοι και δυστυχώς στην περίπτωσή μου και απ’ το δικαστήριο, εξοβελιστέος
Χαράλαμπος Κουκάκης

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ, ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ


Η κατάθεση του Προϋπολογισμού σήμερα στη Βουλή, αλλά και όσα διαδραματίστηκαν - και συνεχίζουν να διαδραματίζονται - στα Ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα σε σχέση με τον «Έλληνα ασθενή», όπως και το πρόσφατο ματς στις αυτοδιοικητικές εκλογές μεταξύ «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» καθιστά επιτακτική την ανάγκη για μια νηφάλια συζήτηση, σχετικά με την επιλογή του προσφορότερου από τους τρεις - Μνημόνιο, στάση πληρωμών, αναδιάρθρωση χρέους - για τη διαχείριση την χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας. Λαμβάνοντας υπ' όψιν το σημαντικότερο: ότι η όποια επιλογή έχει σοβαρότατες επιπτώσεις και στην εξωτερική πολιτική της χώρας.

Η επιλογή της Κυβέρνησης είναι σαφής: τήρηση μέχρι κεραίας των όρων του Μνημονίου, όποιες και αν είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις. Η στάση αυτή, που με δογματισμό υιοθέτησε και επέβαλε ο Πρωθυπουργός, σε σημείο που εκμηδένισε τις, ούτως ή άλλως, περιορισμένες διαπραγματευτικές του δυνατότητες, για να έχει ελπίδες ευώδοσης, προϋποθέτει ότι οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κι ότι η κοινοτική αλληλεγγύη είναι σημείο αναφοράς για κάθε Κράτος-μέλος. Ο τρόπος με τον οποίο τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τα Κράτη-μέλη διαχειρίζονται εδώ και ένα χρόνο την ελληνική χρεοκοπία αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.Η όξυνση της ιρλανδικής κρίσης και η αντίστοιχη διαχείριση τις τελευταίες ημέρες, όπως και η κατάρρευση των διαπραγματεύσεων Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και των 27 για τον προϋπολογισμό της ΕΕ για το 2011, δείχνουν ότι οι ανθρωποι που είναι στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγούν το καράβι στο μάτι του κυκλώνα. Ευλογα λοιπόν τίθεται το ερώτημα: Μήπως πρέπει ν' αρχίσουμε να σχεδιάζουμε την εγκατάλειψη του σκάφους, αντί να περιμένουμε μοιρολατρικά ένα ναυάγιο, που ό,τι κι αν κάνουμε, δεν είμαστε σε θέση να αποτρέψουμε;
Από τη στιγμή όμως που τίθεται τέτοιο ερώτημα, πριν δοθεί οποιαδήποτε απάντηση, πρέπει να απαντηθεί ένα άλλο ερώτημα: ποιος θα είναι ο νέος προσανατολισμός της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής; Με ποιες συμμαχίες θα πορευτούμε εφεξής; Γιατί, τα τελευταία τριάντα χρόνια η ελληνική εξωτερική πολιτική ήταν μέρος της ευρύτερης πολιτικής της ΕΟΚ και της ΕΕ. Κι αυτό, όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε συνοχή, κάτι που έχει εκλείψει από την τελευταία διεύρυνση του 2004 και μετά, απέφερε οφέλη. Σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις (π.χ. Ίμια) λειτούργησε σωτήρια.
Στο παραπάνω ερώτημα πρέπει να απαντήσουν και όσοι προτείνουν, είτε την αναδιάρθρωση του χρέους, είτε τη χρεοκοπία. Η πρώτη επιλογή φαίνεται εφικτή στο πλαίσιο των υπαρχουσών διεθνών σχέσεων της χώρας - αυτό που πέρσι ουδείς ήθελε να συζητήσει, σήμερα φαίνεται ότι γίνεται αποδεκτό ως λύση ανάγκης και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, και από το Τραπεζικό σύστημα (βλ. σημερινή έκεθση της CITIGROUP στην οποία εκτιμάται αναγκαία η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας και των λοιπών piigs - Portugal, Ireland, Italy, Greece. Spain), αλλά και από τους Ηρακλειδείς του φιλελευθερισμού (Βλ. τις προχθεσινές δηλώσεις της Άγκελα Μέρκελ, που , αν και διατυπωμένες με λάθος τρόπο και στη λάθος στιγμή - είπαμε οι άνθρωποι οδηγούν το καράβι σε ναυάγιο - ανοίγουν το δρόμο για ανδιάρθρωση του χρέους).
Με την ένοια αυτή, η δογματική επιμονή του Γ. Παπανδρέου στην άρνηση της αναδιάρθρωσης τον μετατρέπει από μέρος της λύσης του προβλήματος σε μέρος του προβλήματος, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τον Ιρλανδό ομόλογό του, που πεισματικά αρνείται την παροχή ευρωπαϊκού πακέτου βοήθειας. Επιπροσθέτως η εμμονή του για αποφυγή της αναδιάρθρωσης του χρέους, θυμίζει καθημερινά περισσότερο την αντίστοιχη εμμονή του δικτάτορα της Ρουμανίας Τσαουσέσκου, που καταδίκασε τον πληθυσμό σε πείνα για να εκμηδενίσει το χρέος της χώρας. Eκείνος όμως ήταν δικτάτορας και μπορούσε να μην έχει συναίσθηση της πραγματικότητας, χώρια που τέλειωσε στο απόσπασμα. Ο Γ. Παπανδρέου έχει εκλεγεί και δεν έχει το δικαίωμα να υποθηκεύει μια σειρά σημαντικών μεταρρυθμίσεων που προωθεί στη δημόσια ζωή, με βλαχομπαρόκ εμμονές.
Όμως και η αναδιάρθρωση του χρέους, θέτει το ζήτημα της αναπροσαρμογής της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Επιβάλλει μια μεγαλύτερη προσέγγιση στην αμερικανική πολιτική, χωρίς όμως τυμπανοκρουσίες. Πράγμα που συνεπάγεται βεβαίως οδυνηρούς συμβιβασμούς σε Κυπριακό και Μακεδονικό, δυο θέματα στα οποία, λαδώνοντας Γάλλους και Γερμανούς με αθρόες αγορές άχρηστων οπλικών συστημάτων, πουλάμε τζάμπα μαγκιά εδώ και δεκαετίες.
Αντιθέτως, η επιλογή της χρεοκοπίας, θα δημιουργήσει ασφυκτικές καταστάσεις για την όποια εξωτερική πολιτική και πολιτική απομόνωση της χώρας. Και αυτό ενδεχομένως να είναι μια αποδεκτή λύση, αν η κοινωνία είναι ενήμερη των συνεπειών. Γιατί, αν δικαίως οι υποστηρικτές του Μνημονίου κατηγορούνται ότι αδιαφορούν για τις οικογένειες που πρέπει να περάσουν το μήνα με 500 κι 600 ευρώ, οι Ηρακλειδείς του αντιμνημονιακού αγώνα, συστηματικά απαξιούν να ασχοληθούν με τις ενδεχόμενες βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις μιας στάσης πληρωμών στους ίδιους ακριβώς ανθρώπους. Απαξιώντας δε να ασχοληθούν με αυτές τις «λεπτομέρειες» περιβάλλουν τις όποιες απόψεις τους με ένα τερατώδες ψέμα.
Όταν όμως η πολιτική αντιπαράθεση διεξάγεται με ποδοσφαιρικούς όρους - με το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο Ολυμπιακού, τη ΝΔ σε ρόλο Παναθηναϊκού και την Αριστερά σε ρόλο ΠΑΟΚ (άντε να πάρουμε κανένα κύπελλο κάθε δεκαπέντε χρόνια) - όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΚΙ ΟΜΩΣ «Η ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ ΝΙΚΗΣΕ»


Πριν εικοσιτέσσαρα συναπτά έτη, ο πατέρας του Πρωθυπουργού Ανδρέας Παπανδρέου, το βράδυ ενός καταστροφικού πρώτου γύρου για τους υποστηριζόμενους από το ΠΑΣΟΚ υποψήφιους στις αυτοδιοικητικές εκλογές έκανε τη δήλωση, που έμελλε να επαναλαμβάνει μονότονα, ο εκάστοτε ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, σε κάθε αυτοδιοικητικές εκλογές που εύρισκαν το κόμμα αυτό στην κυβέρνηση: «Νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση» Στις αυτοδιοικητικές εκλογές των δυο περασμένων εβδομάδων, το ΠΑΣΟΚ ευδοκίμησε να δει, παρά τους ισχυρισμούς της Αντιπολίτευσης, τα καλύτερα γι αυτό αποτελέσματα από το 1982. Αλλά, παρά τις πρωτόγνωρες συνθήκες πολιτικής πόλωσης υπό τις οποίες διεξήχθησαν αυτές οι εκλογές, πρωτόγνωρος ήταν και ο αριθμός των τοπικών αρχόντων που εξελέγησαν χωρίς συγκεκριμένη κομματική στήριξη. Με την έννοια αυτή η Αυτοδιοίκηση κατήγαγε περηφανή νίκη επί των κομματικών μηχανισμών. Με όλες τις θετικές και τις σκοτεινές της πτυχές.

Η τοπική αυτοδιοίκηση νίκησε γιατί 166 σε σύνολο 325 Δημάρχων εξελέγησαν χωρίς καμιά απολύτως κομματική στήριξη.
Η τοπική αυτοδιοίκηση νίκησε γιατί στους τέσσερις από τους πέντε μεγαλύτερους Δήμους της χώρας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Περιστέρι) εξελέγησαν άνθρωποι προερχόμενοι από τις τοπικές κοινωνίες.
Η τοπική αυτοδιοίκηση νίκησε γιατί, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις, εξελέγησαν Δήμαρχοι οι οποίοι, ενώ επισήμως είχαν την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, δέχθηκαν ανελέητο πόλεμο από τον κομματικό μηχανισμό του.
Η τοπική αυτοδιοίκηση νίκησε γιατί, τόσο στο Δήμο Πατρέων, όσο και σε αρκετούς μεσαίους Δήμους (Ελευσίνα, Ελλήνικό - Αργυρούπολη, κ.λ.π.) είδαμε να εκλέγονται Δήμαρχοι με κύριο εφόδιο την εκτίμηση που τρέφουν στο πρόσωπό τους οι τοπικές κοινωνίες και την υποστήριξη πολιτικών δυνάμεων που αθροιστικά δεν ξεπερνούν το 8% - 9% (ΣΥΝ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι Πράσινοι).
Όμως η νίκη αυτή της τοπικής αυτοδιοίκησης επί των κομματικών μηχανισμών έχει και τη σκοτεινή όψη της.
Σκοτεινή όψη της νίκης της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η εκλογή σε περίοπτες θέσεις τηλεοπτικών αστέρων - νεοελληνιστί celebrities - οι οποίοι επαίρονται αναίσχυντα για την ασχετοσύνη τους σε θέματα πολιτικής και κοινωνίας.
Σκοτεινή όψη της νίκης της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η ανάδυση των πιο ακραίων τοπικισμών. Σε αρκετές περιπτώσεις συγχωνεύσεων Δήμων, αλλά και σε περιφέρειες, η υπερψήφιση ή καταψήφιση υποψηφίων έγινε με βάση στενόμυαλα τοπικιστικά κριτήρια. Ενδεικτική είναι η περίπτωση της περιφέρειας Ιονίων Νήσων, όπου υπήρξε αντάρτικο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ επειδή ο υποψήφιος περιφεριάρχης ήταν Κεφαλλονίτης, και στη συνέχεια οι ψηφοφόροι αυτού του ψηφοδελτίου ψήφισαν τον υποψήφιο της ΝΔ, επειδή ήταν Κερκυραίος.
Σκοτεινή όψη της νίκης της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι, τέλος, η εκλογή, με ποσοστά Σοβιετικής 'Ενωσης, αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων, όπως ο Κουράκης στο Ηράκλειο Κρήτης και ο Παχατουρίδης στο Περιστέρι.
Σε κάθε περίπτωση, στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010, οι τοπικές κοινωνίες επέβαλαν τις απόψεις τους στα κόμματα. Τώρα, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν και να πάψουν να τους φταίνε για όλα τα κόμματα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Περί κριτηρίων κατάταξης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων

Την περασμένη βδομάδα έπεσε θρήνος και κλαυθηρμός για τη «χρεoκοπία των ελληνικών πανεπιστημιων, που ακολουθούν τη χρεoκοπία της ελληνικής κοινωνίας» (δημοσιογράφος «Σκάι»). Αφορμή για αυτούς τους ισχυρισμούς ήταν το γεγονός ότι κανένα ελληνικό ΑΕΙ δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Times για τα 200 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, ενώ το 2009 υπήρχε ένα (Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Το Πανεπιστήμιο Αθηνών ήταν όντως 177ο στη λίστα των Times το 2009 ενώ είναι 286ο για το 2010. Αυτό το κατρακύλισμα των 109 θέσεων είναι όντως εντυπωσιακό και ιδιαίτερα υψηλό σε σχέση με τα σκαμπανεβάσματα άλλων πανεπιστημίων. Σε αυτό το σημείο όμως θα έθετα το ερώτημα: είναι δυνατόν μέσα σε ένα μόνο χρόνο να χειροτερέψει τόσο πολύ το Πανεπιστήμιο της Αθήνας; Και μπουρλότο να του βάζαμε, που λέει ο λόγος, δεν θα καταφέρναμε να του κάνουμε τόση ζημιά.
Νομίζω πως η απάντηση γι’αυτήν την υποβάθμιση θα πρέπει να αναζητηθεί στα κριτήρια κατάταξης και στον υποκειμενισμό που αυτά εμπεριέχουν. Ας γίνω πιο σαφής: Η λίστα των Times, που στην πραγματικότητα είναι η λίστα που κατάρτισε η βρετανική επιτροπή σπουδών QS World University Rankings, δεν βασίζεται τόσο σε μετρήσιμα κριτήρια (π.χ. αριθμός δημοσιεύσεων), όσο στις κρίσεις ακαδημαϊκών ή ανθρώπων των επιχειρήσεων που υποτίθεται πως είναι στην πιάτσα και «κάτι ξέρουν». Η αναπόφευκτα υποκειμενική, και πιθανόν ευμετάβλητη γνώμη αυτών των ανθρώπων είναι ο παράγοντας που διαμόρφωσε καίρια τη λίστα κατάταξης. Και σε αυτό το σημείο θα διατυπώσω μια εύλογη εικασία: η διαπόμπευση της Ελλάδας στη διεθνή κοινότητα και οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί που ακούστηκαν, στη διάρκεια του 2010, για τους «τεμπέληδες και διεφθαρμένους Έλληνες», πιθανότατα επηρέασαν την κρίση των αξιολογητών, με αποτέλεσμα να υποβιβαστεί καίρια η θέση του ελληνικού πανεπιστημίου.
Ένα άλλο κριτήριο πάνω στο οποίο βασίστηκε η κατάταξη των Times ήταν ο αριθμός των αναφορών σε εργασίες που δημοσιεύτηκαν από τους διδάσκοντες του εκάστοτε πανεπιστημίου. Προσοχή: όχι πόσες εργασίες δημοσίευσε το πανεπιστήμιο αλλά πόσοι άλλοι ασχολήθηκαν με αυτές τις εργασίες. Το κριτήριο αυτό είναι πιο «αντικειμενικό», όμως έστω κι’έτσι «ρίχνει» τον Βαλκάνιο επιστήμονα που δημοσιεύει μεν σε έγκυρα περιοδικά αλλά που δεν έχει τη φήμη και την πρόσβαση σε φορείς αξιολόγησης που έχει ένας Αγγλοσάξονας επιστήμονας για παράδειγμα. Ως εκ τούτου και το κριτήριο αυτό δεν είναι τόσο αντικειμενικό όσο διατείνονται οι εμπνευστές του.
Λίγους μήνες πριν, τον περασμένο Αύγουστο, κυκλοφόρησε η λίστα του Academic Ranking of World Universities (ARWU), που βασίζεται κυρίως σε μετρήσιμα μεγέθη (αριθμός δημοσιεύσεων, αναφορών από άλλους ερευνητές, διακρίσεις κλπ). Στη λίστα αυτή, το πανεπιστήμιο της Αθήνας ήταν γύρω στο 300 κατά την περίοδο 2003-2005 και γύρω στο 250 τα επόμενα χρόνια, καθώς και το 2010. Εδώ οι διακυμάνσεις από χρονιά σε χρονιά είναι λιγότερες, διότι τα κριτήρια είναι κυρίως ποσοτικά.
Σε αυτό το σημείο μπορεί κανείς να πει ότι κατ’ουσίαν η λίστα των Times συμφωνεί με αυτήν του ARWU (τί 250 και τί 286). Έχει όμως ενδιαφέρον να δούμε τί συμβαίνει από πλευράς πλήθους δημοσιεύσεων σε έγκυρα περιοδικά, που μελετήθηκε σοβαρά από τους Ασιάτες του ARWU αλλά αγνοήθηκε από τους Αγγλοσάξονες των Times: από πλευράς όγκου δημοσιεύσεων σε έγκυρα διεθνή επιστημονικά περιοδικά, όπως αυτός εκφράζεται με έναν συγκεκριμένο δείκτη, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας βρίσκεται πολύ ψηλότερα στη λίστα (γύρω στο 100-150) και πάνω από πολλά άλλα «καλά» πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Για να προσδιορίσω ακριβή θέση θα πρέπει να πληκτρολογήσω τα δεδομένα σε αρχείο Excel και να κάνω ταξινόμηση, αλλά αυτό θέλει χρόνο. Με άλλα λόγια, στο ελληνικό πανεπιστήμιο παράγεται ερευνητικό έργο και δημοσιεύεται σε έγκυρα περιοδικά, όμως στα μάτια πολλών ξένων ακαδημαϊκών και επιχειρηματιών το έργο αυτό αγνοείται. Αυτό σημαίνει είτε έλλειψη «εξωστρέφειας» του ελληνικού πανεπιστημίου, για να δανειστούμε έναν όρο του Υπουργείου Παιδείας, είτε προκατάληψη από ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Σε αυτό το σημείο είναι νομίζω καίρια η επισήμανση ενός ελληνοαμερικανού πανεπιστημιακού ότι η ελληνική γλώσσα δεν βοηθάει στο να σχηματίσει η διεθνής κοινότητα μια αξιόπιστη εικόνα για τα ελληνικά πανεπιστήμια (η παρατήρηση αυτή διατυπώθηκε σε δελτίο του «Σκάι» αλλά οι δημοσιογράφοι του καναλιού δεν την έλαβαν ιδιαίτερα υπόψη τους).
Εν κατακλείδι: Το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, εδώ και κάποια χρόνια όπου άρχισαν να καταρτίζονται λίστες αξιολόγησης, φιγουράρει στη θέση μεταξύ 200-300 στην παγκόσμια κατάταξη. Μια τέτοια θέση το φέρνει πίσω από τα πανεπιστήμια του Καίμπριτζ, ή του Μπέρκλευ ή του Μονάχου, όμως το τοποθετεί πιο ψηλά από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, ή το πανεπιστήμιο Παρισιού 5 (Ντεκάρτ) ή του Γκρατς, και ακόμα πιο ψηλά από το πολιτειακό πανεπιστήμιο του Κολοράδο ή της Αριζόνα. Αν ωστόσο η κατάταξη γίνει κυρίως με βάση τον όγκο του δημοσιευμένου ερευνητικού έργου, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας βρίσκεται πολύ πιο ψηλά. Και αν η κατάταξη γίνει με βάση το πώς μας βλέπουν οι εκπρόσωποι των επιχειρήσεων, τότε η θέση στην κατάταξη είναι αρκετά χαμηλότερα (300 και παρακάτω), ιδιαίτερα σε αυτήν την ιδιαίτερα δυσμενή συγκυρία για την ελληνική οικονομία. Πριν λοιπόν μιλήσει κανείς για «χρεοκοπία» του ελληνικού πανεπιστημίου, καλό είναι να προβληματιστεί για τα κριτήρια στα οποία στηρίζεται η αξιολόγησή του.
Το ΕΜΠ και τα άλλα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται σε κατώτερη θέση στην κατάταξη. Προσοχή όμως: με βάση τις λίστες των Times για εξειδικευμένα γνωστικά αντικείμενα, το ΕΜΠ είναι κάπου 110ο ως προς τις επιδόσεις του στους τομείς της Μηχανικής και της Τεχνολογίας. Και με βάση τις λίστες του ARWU, το πανεπιστήμιο της Αθήνας είναι μεταξύ της 76ης και της 100ης θέσης ως προς τις επιδόσεις του στην Πληροφορική. Καλό είναι να λάβουμε υπόψη και αυτά τα δεδομένα, μιας και πολλοί -αν και όχι όλοι οι- δημοσιογράφοι δεν θεώρησαν σκόπιμο να τα κοινοποιήσουν στους Έλληνες πολίτες.
Όμως αρκετά σας κούρασα με αυτήν την ιστορία περί αξιολόγησης. Είναι που εδώ και πάνω από 30 χρόνια ακούω το ίδιο βιολί για τα «σκάρτα» ελληνικά πανεπιστήμια, ενώ εγώ έχω διαμορφώσει άλλη εικόνα. Μπορούμε να επανέλθουμε στο θέμα αν το βρίσκετε ενδιαφέρον.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΝΥΧΤΑ...

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 1ο:
Πολιτικό συμπέρασμα: Το «εκβιαστικό δίλημμα» Παπανδρέου έπιασε και έτσι, η περίφημη «αντεπανάσταση» κατά του μνημονίου, που θα ξεκινούσε την επαύριον των εκλογών, έμεινε από καύσιμα…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 2ο:
Αυτοδιοικητικό συμπέρασμα: Ο λαός προτίμησε άφθαρτους ανθρώπους, που λίγη σχέση ή και καμία έχουν με τους κομματικούς μηχανισμούς, που φέρνουν κάτι καινούριο στο προσκήνιο, όπως ο Μπουτάρης, ο Καμίνης, ο Σγουρός (παρόλο που είναι 8 χρόνια νομάρχης, δεν είναι φορτισμένος ως κομματικό στέλεχος), ο Δημαράς στην Πάτρα και άλλοι πολλοί.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ 3ο:
Κοινωνιολογικό συμπέρασμα: Πολλοί δεν πήγαν να ψηφίσουν, γιατί τάχα μου το πολιτικό σύστημα δεν τους κάνει. Προσωπικά πιστεύω ότι πρόκειται για απολίτικη και χυδαία συμπεριφορά που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σεβόμαστε.
Δεν μιλώ γι αυτούς που μπορούν να θεωρούν τις εκλογές ως ένα "αστικό πανηγυράκι" ή μια "ενοχλητική υπερβολή", γιατί εδώ η στάση αυτή είναι βαθύτατα ιδεολογική και φυσικά διαφέρει.
Μιλώ για αυτούς που περιχαρείς δήλωναν στα κανάλια ότι "έχουμε άλλα, καλύτερα πράγματα να κάνουμε, από το να πάμε να ψηφίσουμε"...
Εδώ θα πρέπει να ξεχωρίσουμε αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν γιατί απλούστατα βαρέθηκαν ή και δεν τους ενδιέφερε το όλο ζήτημα (η απολίτικη συμπεριφορά), από αυτούς που απείχαν διότι δεν είχαν να... κερδίσουν κάτι... (χυδαία συμπεριφορά).
Τώρα που τα μεγάλα κόμματα δεν μπορούν να υπόσχονται ρουσφέτια και άλλα παρόμοια αντίδωρα στους ψηφοφόρους, οι ρέκτες αυτού του χυδαίου δικομματισμού έμειναν στα σπίτια τους.
(Σημείωση: Πολύ καλά έκαναν και να μείνουν εσαεί εκεί…)
Κ.Λ.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Φαντασιόπληκτος ή Σαχλαμάρας

Και σαν να μην μας έφτανε ο προκλητικός πατερναλισμός του Γιωργάκη, να σου ξαφνικά ο νέος μεσσίας , ο Αντωνάκης. Έχει έτοιμη τη λύση ( κατά πως τα λέει ) για να θεραπεύσει σε 18 μόλις μήνες τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν την οικονομία.
Διερωτώμαι λοιπόν, τι μπορεί να είναι τελικά αυτό το νέο φρούτο, φαντασιόπληκτος , αφού πιστεύει ότι ένας χρόνος ήταν αρκετός για να εξαγνιστεί ο ίδιος απ’ την καταστροφική πενταετία του κόμματός του, ή σαχλαμάρας που έχει το θράσος να ζητά να τον εμπιστευτεί το ίδιο ακροατήριο που μόνο κοτσιδών δεν τους ξαπόστειλε λίγους μήνες πριν.
Τι είναι αυτό που τον κάνει να πιστεύει ότι ‘‘ κατέχει τις πλάκες του Μωυσή ’’ και από καταστολή που ήταν μέχρι χθες, ξαφνικά, να μας παρουσιάζει εύπεπτες συνταγές για την σωτηρία της πατρίδας, νομίζοντας ότι ο κόσμος μπορεί να τις χάψει τόσο εύκολα.
Ειλικρινά εκπλήσσομαι με τη λογική αυτού του κυρίου, σε ποιους νομίζει ότι απευθύνετε , σε αυτιστικούς ;
Πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας ηγέτης που λέει ναι στο μνημόνιο και όχι στα μέτρα που επιβάλει.
Αυτές οι εξόχως υπεραπλουστευμένες παλαιομοδίτικες φαμφάρες του Αντωνάκη – και του περισπούδαστου νεόκοπου πολιτικού Μηταράκη – ότι θα θεραπεύσει την παραπαίουσα Ελληνική οικονομία αβασάνιστα, τον καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνο, αφενός γιατί υπόσχεται – προκειμένου να εξοικονομήσει άμεσα χρήματα – να απαλλάξει την χώρα απ’ τα ‘‘περιττά’’ περιουσιακά της υπάρχοντα, ρευστοποιώντας τα και αφετέρου γιατί επαναλαμβάνει - με τον δικό του τρόπο - την γνωστή γνώριμη ατάκα του Γιωργάκη ‘‘ Λεφτά υπάρχουν ’’ ποτίζοντας με παραισθησιογώνες ψευδαισθήσεις τους άμοιρους πολίτες.
Προφανώς, ή πάσχει από αλτσχάιμερ, ή δεν έχει κι’ αυτός – όπως κι’ ο μικρόνοας συμφοιτητής του – κανένα ίχνος ντροπής για αυτά που έπραξαν και συνεχίζουν να πράττουν σε βάρος μας , όλα αυτά τα χρόνια.
Όμως, αυτό που δεν φαντάζονται ο Γιωργάκης, ο Αντωνάκης και όποιος άλλος ‘‘ ακης ’’ πατριδέμπορος θελήσει να γίνει λυτρωτής του δόγματος για τη ‘‘σωτηρία της πατρίδας’’ είναι, ότι η αντίδραση για την φθίνουσα πορεία της χώρας και για τα καταστροφικά αδιέξοδα που βιώνουμε όλοι μας , θα είναι άμεση , καλπάζουσα και ανατρεπτική και θα κατακερματίσει τον εύθραυστο , γυάλινο και αστραφτερό τους κόσμο.
Μόνο έτσι θα καταλάβουν πόσο ασήμαντοι, ανίσχυροι, ανυπεράσπιστοι και αδύναμοι είναι…
Χαράλαμπος Κουκάκης

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

ΕΓΓΕΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ...

Χωρίς καμιά αμφιβολία η ελληνική γλώσσα είναι η πλουσιότερη απ’ όσες έχουν αναφανεί μέχρι σήμερα στην οικουμένη. Ο δε πλούτος της έγκειται ιδιαίτερα στο πλήθος λέξεων που νοηματοδοτούν αφηρημένες έννοιες.
Είναι όμως απορίας άξιο, γιατί, όταν δημιουργήθηκε το νεοελληνικό μας κράτος, επιλέξαμε ακριβώς αυτή την αρχέγονη και καθ’ όλα φορτισμένη λέξη, για να σηματοδοτήσουμε την έννοια μιας οργανωμένης και αυτεξούσιας κοινωνίας.

Η λέξη «κράτος» σημαίνει την ισχύ, τη δύναμη. Θα πρόσθετα δε, την ωμή δύναμη.
Σε όλα τα άλλα έθνη, που δημιούργησαν κράτος, κατά την πρώιμη ακμή του νεωτερισμού, χρησιμοποιήθηκαν άλλες, ηπιότερες – λέξεις – όροι για να νοηματοδοτήσουν την οργανωμένη πολιτική οντότητα μιας συντεταγμένης πολιτείας.
Βασικότερος όλων ο όρος “state”, που στην ελληνική απόδοση σημαίνει «κατάσταση».

Φανταστείτε λοιπόν σήμερα να λέγαμε: “United Forces of America”…

Κατά τη γνώμη μου αυτό –συν τοις άλλοις – αποκαλύπτει και την διαφορετική αντίληψη των νεοελλήνων για το τι ακριβώς σημαίνει «κράτος» (με την έννοια που σήμερα του αποδίδουμε)…
Μια ωμή δύναμη, τίποτε άλλο…
Και η δύναμη είναι εξ ορισμού ο εχθρός του αδύνατου…

(Μα την πίστη μου, μόνο μια προβοκατόρικη διάνοια θα μπορούσε να γεννήσει ένα τόσο πρόδηλα αντεξουσιαστικό όρο, για να σηματοδοτήσει μια βαθύτατα εξουσιαστική έννοια …)
Κ.Λ.

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΕΣ: ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ


Την επόμενη μέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών τα κομματικά επιτελεία και οι αναλυτές μετρούν κέρδη και ζημιές. Ουδείς όμως ασχολείται με τους δυο μεγάλους χαμένους των εκλογών: τη Δημοκρατία και την Αυτοδιοίκηση. Γιατί υπάρχουν τρία συμπεράσματα, τα οποία δεν έβγαλαν κόμματα και τηλεοπτικοί αστέρες.

Συμπέρασμα 1ο: Οι χθεσινές εκλογές ανέδειξαν την παγίωση ενός ισχυρού αντικοινοβουλευτικού ρεύματος στην κοινωνία.
Το ρεύμα αυτό εκπροσωπείται από τη συντριπτική πλειονότητα αυτών που απείχαν (σ.σ. Η αποχή είναι σαφώς μικρότερη από το 40%. Είναι αδύνατο σε μια χώρα με 10,5 εκατομμυρια κατοίκους εκ των οποίων 1 εκ μετανάστες να έχει 9,8 εκ. εγγεγραμμένους. Ο στοιχειώδης σεβασμός των δημογραφικών στοιχείων οδηγεί σε ένα εκλογικό σώμα γύρω στα 8 εκατομμύρια), οι οποίοι με τη στάση τους αυτή δηλώνουν απόλυτη αδιαφορία για το κοινοβουλευτικό γίγνεσθαι. Η αδιαφορία αυτή δεν περιορίζεται στην αποδοκιμασία των υπαρχόντων κομμάτων. Κάτι τέτοιο θα εκφράζονταν κυρίως με λευκό ή άκυρο. Είναι αδιαφορία και εχθρότητα για τον κοινοβουλευτισμό. Οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν στα κετκημένα του κοινοβουλευτισμού (έλεγχος των εξουσιών, θεσμικά δικαιώματα του πολίτη, πλαίσια μέσα στα οποία ο πολίτης καθιστά σεβαστά τα δικαιώματά του). Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται επίσης η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφφόρων του ΚΚΕ, του ΛΑΟΣ και, κατά μείζονα λόγο, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όλοι μαζί μας δίνουν ένα ποσοστό 35% - 40% πολιτών που αμφισβητούν, όχι τα πολιτικά κόμματα, αλλά το κοινοβουλευτικό σύστημα το ίδιο.
Στην κατηγορία αυτή δε μπορουν να ενταχθούν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη μέχρι υστερίας καθημερινή λεκτική επαναστατική γυμναστική τους, διότι αποδέχονται πλήρως, στην πράξη, το κοινοβουλευτικό κεκτημένο και σε αυτό ακριβώς διαφοροποιείται ο λόγος τους από τον αντίσοιχο του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην κατηγορία αυτή δε μπορούν να προσσμετρηθούν τα λευκά ψηφοδέλτια, διότι συνιστούν αποδοκιμασία υπαρχόντων συνδυασμών, όχι όμως και του κοινοβουλευτισμού.
Συμπέρασμα 2ο: Στις χθεσινές εκλογές αναδείχθηκε η ανεπάρκεια του πολιτκού προσωπικού.
Ο Πρωθυπουργός απέδειξε χθες ότι είναι κατώτερος των περιστάσεων. Καλώς ή κακώς, είχε δηλώσει ότι αν η πολιτική του καταψηφιστεί θα προσφύγει στις κάλπες. Χθες το βράδυ 50% - και κάτι παραπάνω δεδομένου ότι το ποσοστό του Γ. Δημαρά στην Αττική αντιστοιχεί στο 4,1% των ψήφων πανεθνικά - των ψηφοφόρων ψήφισαν συνδυασμούς που ζητούσαν αντιμνημονιακή ψήφο και τίποτε άλλο, έναντι μόνο 34,6% που υπερψήφισαν τους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ καταψηφίστηκε. Αντί της προσφυγής στις κάλπες ο Πρωθυπουργός, άρχισε να μιλάει ξαφνικά για αυτοδιοίκηση. Πράγμα που θυμίζει τη φράση του αείμνηστου Ν. Τσιφόρου: «Άμα τόχεις το σίδερο και το κουσουμάρεις και δεν το δουλεύεις γίνεσαι ρεζίλι των σκυλιών και ρεντίκολο της πιάτσας»
Θλιβερή ήταν όμως και η εικόνα των ηγεσιών της αντιπολίτευσης, ιδίως του Α. Σαμαρά και του Α. Τσίπρα. Αφού επί δυο ολόκληρους μήνες καλούσαν το λαό σε ψήφο καταδίκης του μνημονίου, μόλις ο Πρωθυπουργός αποδέχθηκε την πρόκλησή τους, άρχισαν να μπουρδολογούν περί εκβιασμών. Οι αυθάδεις δηλώσεις και των δυο μετά τις πρωθυπουργικές δηλώσεις χθες το βράδυ, εκτός του ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των αριθμών, θυμίζουν έκείνα τα μαγκάκια της καρπαζιάς που που άμα τα αγριοκοιτάξει κάποιος φωνάζουν: «κρατείστε με ρε μην τον σφάξω!», φροντίζοντας βεβαίως να κολλήσουν πάνω στους παριστάμενους μην τυχόν και γίνει καμιά στραβή και δεν τους κρατήσουν. Αντιθέτως, η Α. Παπαρήγα ήταν ασυνήθιστα μετρημένη και προσεκτική στα λόγια της χθες το βράδυ.
Συμπέρασμα 3ο: Στις εκλογές αυτές μόνο για την αυτοδιοίκηση δεν έγινε λόγος.
Και όμως, χθες ψηφίζαμε, για πρώτη φορά, στο πλαίσιο που προσδιορίζει ο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ. Μια μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της αυτοδιοίκησης με δεκάδες σωστές πτυχές κι άλλες τόσες προβληματικές. Για το λόγο αυτό έπρεπε όλα τα κόμματα και όλοι οι συνδυασμοί να κάνουν εκστρατεία με βάση το πώς θα αξιοποιήσουν τα θετικάστοιχεία του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ και πώς θα αγωνιστούν για την αλλαγή των κακώς κειμένων. Με εξαίρεση τους συνδυασμούς που στηρίζονταν από τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, οι οποίοι μιλούσαν γι αυτό και μόνο για γι αυτό, και οι οποίοι συνολικά συγκέντρωσαν γύρω στο 5% πανελλαδικα, ουδείς ασχολήθηκε με την αυτοδιοίκηση. Ακόμα και από τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ - τους αμιγείς υποψήφιους, όχι αυτούς που συνεργάζονταν με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και (ή) ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ - μόνο ο Γ. Σγουρός είχε αυτοδιοικητικό λόγο.
Αλλά όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Δυστυχώς

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ποιο το μήνυμα των εκλογών;

Ποιο είναι τελικά το μήνυμα αυτών των εκλογών;
Έχασε ο δικομματισμός, έχασε το ΠΑΣΟΚ; Κέρδισε το ΚΚΕ, το μπλογκ του "αντιμνημόνιου"; Τι συνέβη;
Τελική είκόνα θα έχουμε την επόμενη Κυριακή, αλλά και από τώρα βγαίνουν μερικά πρώτα συμπεράσματα:
1. Το εκβιαστικό δίλημα του Παπανδρέου είχε αποτέλεσμα κι έτσι το ΠΑΣΟΚ διασώθηκε από μια διαφαινόμενη βέβαιη ήττα και αποφύγαμε τις εκλογές και - κατά συνέπεια - την καταστροφή. Προς το παρόν.
2. Η ΝΔ παραμένει στατική στα συντριπτικά ποσοστά του 2009 και δεν φαίνεται να ανακάμπτει, παρόλες τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του αρχηγού της. Μάλιστα ανέκαμψε κάπως από ακόμα συντριπτικότερα ποσοστά, λόγω της πόλωσης που δημιούργησε το δίλημμα του Παπανδρέου.
3. Η Αριστερά είναι στα πάνω της. Φυσικό, μετά από ένα χρόνο άγριας λιτότητας και μέτρων - φωτιά. Αλλά η πολυδιάσπαση, η έλλειψη προτάσεων και προοπτικής της αφαιρούν την δυνατότητα κεφαλαιοποίησης των όποιων πολιτικών κερδών.
4. Το ΛΑΟΣ έμεινε στάσιμο και ίσως έχει σημάνει η αντίστροφη μέτρηση για το κόμμα του Καρατζαφέρη.
5. Ειδική μνεία για το ΚΚΕ: Πρόκειται για παγκόσμιο παράδοξο. Ένα σταλινικό μόρφωμα της δεκαετίας του ΄30 όχι μόνο διατηρείται στην επικαιρότητα, αλλά ανεβάζει κιόλας τα ποσοστά του. Πιστεύω ότι δεν ευθύνεται αυτό, αλλά η υπόλοιπη Αριστερά...

Κώστας Λαγωνικάκος

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Εαν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες.

Ως αναρχικός δεν πιστεύω ότι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και η ψήφος δίδεται σαν αντάλλαγμα ρουσφετιού και εξυπηρέτησης, χειραγωγώντας και καταστέλλοντας την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.
Πιστεύω ότι η ψευδαίσθηση συμμετοχής στις εκλογές , δεν δυναμώνει την συμμετοχική δημοκρατία, αλλά την κυβερνητική εξουσία, ενισχύοντας έτσι τα θεμέλια του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό καμιά λαϊκή εντολή δεν πρέπει να δώσουμε στους θιασώτες της πολιτικής και της εξουσίας , σε κανένα εκλογικό πανηγύρι δεν πρέπει να συμμετέχουμε αρνούμενοι, να γίνουμε εκλογική πελατεία όλων αυτών που ασκούν ωμή εξουσία σε βάρος του πόπολου και από πάνω, να τον καθιστούν υπεύθυνο.
Κανένα αυτοδιοικητικό μοντέλο δεν είναι ικανό να αντισταθεί στην κτηνωδία και την σαπίλα της κεντρικής εξουσίας και φυσικά κανένας αυτοδιοικητικός άρχοντας δεν είναι αυτάρκης, αλλά στρατευμένο όργανο που επιλέγετε να στελεχώσει τον κρατικό μηχανισμό.
Για τον λόγω αυτό, καμιά νομιμοποίηση δεν πρέπει να δώσουμε στους εξουσιαστές και τα προτάγματά τους.
Η προπαγάνδιση ότι με την αποχή αποφασίζουν οι άλλοι για εμάς, είναι το σύνηθες εκβιαστικό δίλημμα της εξουσίας προκειμένου να επικυρώσουμε την κυριαρχία τους.
Μόνο η άρνηση ψήφου είναι η αληθινή έκφραση της ελευθερίας και μόνο η άρνηση ψήφου είναι ο πραγματικός τους εφιάλτης.
Γιατί όποιος ψηφίζει εξουσιαστές αναγνωρίζει την εξουσία τους….
Χαράλαμπος Κουκάκης

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

ΟΙ ΤΡΑΚΑΤΡΟΥΚΕΣ ΣΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΚΙ Ο ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ


Ο άγνωστος μέχρι στιγμής - με την έννοια ότι αύριο μπορεί να βρεθούν άλλες τόσες - αριθμός παγιδευμένων επιστολών με αποδέκτες διάφορες πρεσβείες, αλλά και, κατά τα φαινόμενα τη Γερμανίδα Καγκελάριο, προκάλεσε δικαιολογημένη αναταραχή. Οι συλλήψεις χθες δυο υπόπτων, οι οποίοι κατηγορούνται ότι μόνοι τους ή και μαζί με άλλους οργάνωσαν και εκτέλεσαν αυτή τη μαζική αποστολή δεμάτων περιορισμένη επικινδυνότητας, λογικό είναι να προκαλούν συναισθήματα ανακούφισης. Οι αντιδράσεις όμως του πολιτικού κόσμου αποδεικνύουν, για πολλοστή φορά, την απόλυτη απουσία επικοινωνίας πολιτικού συστήματος και κοινωνίας. Κι αυτό είναι επικίνδυνο.

Το να αποπνέουν ικανοποίηση οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν αναμενόμενο μιας και, είτε τυχαία είτε επειδή τύχαινε οι συλληφθέντες να είναι υπό αστυνομική επιτήρηση, συνελλήφθησαν δυο άτομα που σχετίζονται άμεσα με τη μαζική αποστολή παγιδευμένων επιστολών. Από αυτό όμως μέχρι τις υπερφίαλες δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, τον οποίο ουδόλως απασχόλησε το ότι αν η σύλληψη ήταν τυχαία, αυτό σημαίνει μεν ότι η Αστυνομία επέδειξε σωστά αντανακλαστικά στην κρίση, αλλά σημαίνει επίσης ότι η αποτελεσματικότητα της αντιτρομοκρατικής κάμπου μπάζει, κι ότι αν οι δυο ύποπτοι τελούσαν υπό παρακολούθηση τίθενται ερωτηματικά για την αποτελεσματικότητά της, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως ουδόλως προβληματίσθηκε ο κύριος κυβερνητικός εκπρόσωπος για το ότι οι δυο «εγκληματίες», αλλά και όσοι ενδεχομένως θα συλληφθούν τις επόμενες ημέρες, είναι νεαρά παιδιά μεταξύ 20 και 25 χρονών. Πολύ περισσότερο που, το ΠΑΣΟΚ, ως αξιωματική αντιπολίτευση πριν δυο χρόνια, έδειχνε να κατανοεί πως πίσω από το βίαιο ξέσπασμα οργής της νεολαίας κρύβονται κάποια αίτια που πρέπει να θεραπευθούν.
Το να εγείρει κάποια ερωτήματα η αντιπολίτευση είναι εύλογο. Το να αναλώνεται όμως ο καθ' ύλην αρμόδιος εκπρόσωπος της ΝΔ σε δηλώσεις χωρίς αρχή, μέση και τέλος, άρα χωρίς περιεχόμενο, θλίψη μόνο μπορεί να προκαλέσει.
Το να βλέπουν ο κ. Καρατζαφέρης και η ηγεσία του ΚΚΕ, ο μεν πρώτος συνομωσία κατά του έθνους η δε δεύτερη συνομωσία κατά του «κόμματος της εργατικής τάξης» είναι φυσιολογικό. Ο μεν πρώτος προσπαθεί να συσπειρώσει γύρω από το κόμμα του τα πανικόβλητα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, που θεωρούν εχθρούς όλους τους ανθρώπους εκτός από το σόι τους, η δε δεύτερη εδώ και 70 συναπτά έτη αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές διεργασίες ως συνομωσίες αυλής. Ίσως γιατί τα μέλη της μόνο σε τέτοια κοινωνικά περιβάλλοντα έχουν ζήσει.
Το να βλέπει κανείς τη Δημοκρατική Αριστερά να κάνει δηλώσεις νομιμοφροσύνης, είναι κάτι στο οποίο τα μέλη της μας έχουν συνηθίσει από την εποχή του αείμνηστου ΚΚΕ εσωτερικού. Ήταν πάντα τέτοια η πρεμούρα τους να αποδείξουν ότι είναι «καθώς πρέπει», που αδιαφορούσαν για τους λόγους οι οποίοι ωθούσαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, καποιους άλλους να αδιαφορούν για τον καθωσπρεπισμό.
Στην περίπτωση όμως του ΣΥΡΙΖΑ μιλάμε για μεγάλη κατάντια. Το κόμμα που πριν από δυο χρόνια είχε τολμήσει να υπερασπιστεί την εξεγερμένη νεολαία, σήμερα αντιγράφει την ανακοίνωση του ΚΚΕ και εκφράζει υπόνοιες για «στημένο» χτύπημα προκειμένου να περιοριστεί η επιρροή των «επαναστατικών συνδυασμών του ΣΥΡΙΖΑ» στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά καθυβρίζει και όσους λένε το προφανές: ότι οι σημερινές ένοπλες οργανώσεις αντλούν υποστηρικτές μεταξύ των εξεγερμένων νέων του 2008.
Και το πιο σοβαρό είναι ότι, όταν το σύνολο του πολιτικού κόσμου διαγκωνίζεται για την κατάκτηση του τίτλου του πιο αυτιστικού πολιτκά κόμματος, ουδείς ασχολείται με το γεγονός ότι, ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας - μειοψηφικό μεν αλλά όχι περιθωριακό - έχει αναγάγει την αντικοινωνική συμπεριφορά σε τρόπο ζωής. Είτε πρόκειται για τα χουλιγκάνια των γηπέδων, είτε για ομάδες λειτουργικά αναλφάβητων νεαρών που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, χωρίς να έχουν ανοίξει έστω κι ένα βιβλίο κάποιου θεωρητικού του αναρχισμού. Κι ότι δίπλα σ' αυτή τη μειοψηφία, υπάρχει μια απαθής πλειοψηφία, εξ ίσου αντικοινωνική, που απλώς βαριέται να κάνει πράξη την αντικοινωνικότητά της. Κι ότι τέλος, η ανθρώπινη αυτή μάζα, χωρίς ατομικά και συλλογικό «εγώ», θα γίνει η στρατιά που θα στηρίξει ένα μελλοντικό ολοκληρωτικό καθεστώς, ενός δικτάτορα που θα ξέρει να της χαϊδεύει τ' αυτιά και να της προσφέρει άρτον και θεάματα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από το προσωπικό ιστολόγιο του Γιώργου Βλοντάκη, υποψήφιου αντιπεριφεριάρχη Κρήτης με το συνδυασμό ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ και στελέχους των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ


Εδώ και κάμποσους μήνες βιώνουμε στην Ελλάδα με οδυνηρό τρόπο μια πολυσύνθετη κρίση (πολιτική, κοινωνική, οικονομική, περιβαλλοντική). Είναι «η κρίση που μας άξιζε», μετά από δεκαετίες κυριαρχίας ενός καταστροφικού πολιτικοοικονομικού μοντέλου που γιγάντωσε τη διαφθορά, οδήγησε την οικονομία της χώρας στις «φούσκες» και στις αεριτζίδικες δραστηριότητες, πλούτισε μια μειοψηφία και διέλυσε τον κοινωνικό ιστό. Το σόκ από την ουσιαστική χρεωκοπία του κράτους και την επίσημη υπαγωγή της χώρας στον έλεγχο της Ε.Ε., Κ.Τ.Ε και Δ.Ν.Τ. οδήγησε στη συνειδητοποίηση του πολιτικού και οικονομικού αδιεξόδου.
Η συζήτηση τώρα έχει ανάψει σε εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, blogs, στα καφενεία, στο δρόμο. Παθογένειες της νεοελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής και της κοινωνίας, προβληματικές νοοτροπίες και συμπεριφορές εξετάζονται και κριτικάρονται. Αιωρείται στην ατμόσφαιρα και ένα περίεργο αίσθημα συλλογικής ενοχής. (Φταίμε άραγε όλοι το ίδιο;;;;).

Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η ελληνική κοινωνία φαίνεται να κοιτάζεται στον καθρέφτη με αυτοκριτική διάθεση. Πόσο όμως θα εμβαθύνει σ’ αυτό που βλέπει; Οι συλλογικότητες και τα άτομα θα αναγνωρίσουν τα λάθη τους και το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί; Η κριτική στο ελληνικό πολιτικό δικομματικό πελατειακό σύστημα -για τη μακροζωία του οποίου η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων φέρει ευθύνη- θα οδηγήσει σε μια νέα, ζωντανή, πλατειά συμμετοχική αντίληψη για την πολιτική δράση (ενεργοί πολίτες που παίρνουν τα προβλήματα στα χέρια τους και δεν εξαρτώνται από τους επαγγελματίες πολιτικούς) ή σε μια συνολική απόρριψη της πολιτικής, στην παραίτηση, στην τυφλή βία και τον αλληλοσπαραγμό;

Θα υπάρξει συνειδητοποίηση και παραδοχή των αιτίων της κρίσης; Υπάρχει δυναμική στην ελληνική κοινωνία για δημιουργικές δράσεις ή αυτή θα στραφεί σε «στρουθοκαμηλισμό», αναζήτηση «αποδιοπομπαίων τράγων» (π.χ. οικονομικοί μετανάστες) και νέων ηγετών - «σωτήρων»; (Ο κ. Μπερλουσκόπουλος περιμένει στη γωνία).
Η απάντηση εξαρτάται από τον καθένα μας.


Γ. Βλοντάκης





http://olatachromata.blogspot.com/2010/09/blog-post_8709.html

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Ω ΔΝΤ!


Στον ελληνικό πολιτικό πολιτισμό, από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά μέχρι τη φασιστική Δεξιά και με εξαίρεση κάποιους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς, οι οποίοι όμως έχουν ελάχιστη επιρροή στην κοινωνία, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) είναι κάτι σαν το δράκο που σκοτώνει ο Αη Γιώργης και σαν το 666 για τους παλιοημερολογίτες: η προσωποποίηση του απόλυτου κακκού. Ο υπογράφων την ανάρτηση αυτή δεν τρέφει και τα θερμότερα των αισθημάτων έναντι αυτού του οργανισμού, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι οι χασάπικες λογικές της μορφής «πονάει κεφάλι - κόβει κεφάλι». Έρχονται όμως στιγμές που αισθάνεται υποχρεωμένος να ανακράξει με ανακούφιση: «Ευχαριστώ ώ ΔΝΤ!».

Όχι, δεν πρόκειται για κρίση μαζοχισμού, ούτε για ιδεολογική μετάλλαξη, πέραν αυτής που μου καταλογίζουν οι παλιοί μου σύντροφοι από τα δημιουργικά εκείνα χρόνια που πορεύτηκα στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Πρόκειται για ανακούφιση, το ξαναγράφω, καθώς η κυβέρνηση, έναν ολόκληρο χρόνο μετά την εκλογή της με το σύνθημα «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ», έδειχνε παντελώς ανίκανη ή αδιάφορη για την αναζήτηση των χρημάτων ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, στη φοροδιαφυγή και στην εισφοροδιαφυγή δηλαδή.
Το τελεσίγραφο των «φρικαλέων» τοποτηρητών του ΔΝΤ προς την κυβέρνηση που διέρρευσε - γιατί άραγε; - σε τρεις ημερήσιες εφημερίδες στις 30 Οκτωβρίου συνοψίζεται στην ακόλουθη φράση: «Κόψτε τον κώλο σας κι αντιμετωπείστε τη φοροδιαφυγή».
Οι οδηγίες που έδινε το εν λόγω τελεσίγραφο ήταν απλές και περιεκτικές:
  1. «Αναδιαρθρώστε τα διοικητικά δικαστήρια και δώστε προτεραιότητα στις φορολογικές υποθέσεις, ώστε σε τρεις μήνες να έχουν τελεσιδικήσει». Είναι γνωστό σε όλους ότι η, ομολογουμένως αξιέπαινη, προσπάθεια που έκανε από την αρχή του 2010 το ανασυσταθέν ΣΔΟΕ θα τελεσφορήσει μετά από 6-8 χρόνια, όταν οι περισσότερες από τις βεβαιωμένες παραβάσεις θα έχουν «χαθεί» στη γραφειοκρατία, στις αναβολές εκδίκασης και σε χαριστικές ρυθμίσεις.
  2. Βάλτε στόχους στις ΔΟΥ και προβείτε στις αλλαγές εκείνες που θα σας επιτρέπουν να προάγονται οι καλύτεροι υπάλληλοι. Είναι γνωστό σε όλους ότι σε πολλές ΔΟΥ το προσωπικό κάνει λευκή απεργία και ότι η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών παρακολουθεί τα τεκταινόμενα δειλή και άβουλη.
  3. Να φροντίσετε οι νομοθετικές αλλαγές να έχουν ολοκληρωθεί ως το Δεκέμβρη και να έχουν τεθεί σε εφαρμογή το Μάρτη του 2011. Πρόκειται ίσως για το σημαντικότερο σκέλος αυτού του τελεσίγραφου, αν αναλογιστεί κανείς ότι, με βάση τον κυβερνητικό σχεδιασμό, ο διάλογος για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής θα ολοκληρώνονταν στις αρχές του 2011.
Σε μια εποχή που η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τη δίκαιη και την άδικη οργή των πολιτών, θα έπρεπε τουλάχιστον να είχε φροντίσει να μην είναι εκτεθειμένη σε δίκαιη οργή. Το αν έπρεπε να είχε επιλέξει την οδό του Μνημονίου, αν έπρεπε να είχε προσφύγει αποκλειστικά στο ΔΝΤ - θα εξασφαλίζαμε ακόμα χαμηλότερα επιτόκια δανεισμού - ή αν θα έπρεπε να είχε κηρύξει στάση πληρωμών για να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος, όπως πλέον όλο και περισσότεροι διεθνείς παράγοντες βλέπουν ως ορθότερη λύση, είναι κάτι που έχει πλέον φιλολογική μόνο σημασία. Η κυβέρνηση θα κριθεί από δυο πράγματα:
  1. Από το αν θα βγάλει τη χώρα από το τούνελ, ή, έστω, αν θα έχει φανεί φως στο τούνελ, στο τέλος της τετραετίας.
  2. Κι από το αν έμπρακτα θα έχει δείξει ότι νοιάζεται αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.
Ως προς το δεύτερο μέχρι τώρα η κυβέρνηση έχει αποτύχει οικτρά. Κι η μόνη της ελπίδα είναι να αδραχτεί από το τελεσίγραφο του ΔΝΤ και να αντιμετωπίσει επιτέλους τη φοροδιαφυγή.

Γιάννης Χρυσοβέργης