Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΣΑΜΑΡΑ: ΤΣΑΪ ΚΑΙ ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΚΡΥΣΜΑ

Παρά τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης και των σε εντεταλμένη υπηρεσία ΜΜΕ η περιοδεία του Αντώνη Σαμαρά υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία.
Όχι γιατί επιστρέφει χωρίς να έχει στις αποσκευές του την πολυπόθητη παράταση της δημοσιονομικής προσαρμογής.
Αλλά γιατί οι συνομιλητές του κατέστησαν σαφές ότι προϋπόθεση για κάθε συζήτηση είναι η τήρηση των δεσμεύσεων της δανειακής σύμβασης. Δεσμεύσεις που, όση πολιτική βούληση κι αν έχει η κυβέρνηση, είναι ανέφικτο να τηρηθούν. Επομένως...

Η στιγμή κατά την οποία Γερμανός δημοσιογράφος θύμισε - κομψά είναι η αλήθεια - στον Αντώνη Σαμαρά ότι, ακριβώς ένα χρόνο πριν, απειλούσε με ειδικό δικαστήριο το Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του και διατύπωνε θέσεις, μακράν σκληρότερες αυτών του «ανεύθυνου» Αλέξη Τσίπρα σίγουρα δεν ήταν η ευτυχέστερη της ζωής του. 
Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για ολόκληρη την εβδομάδα που πέρασε και που σημαδεύτηκε από την επίσκεψη του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ στην Αθήνα - με την ιδιότητα, περισσότερο του αγγελιοφόρου των Μέρκελ και Ολάντ και πολύ λιγότερο τη θεσμική του ιδιότητα - και τις συναντήσεις του Αντώνη Σαμαρά με τη Γερμανίδα καγκελάριο και το Γάλλο Πρόεδρο.
Είναι προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν ήταν δυνατό να αποκομίσει την πολυπόθητη, γι αυτόν και την κυβέρνησή του «επιμήκυνση», η οποία στα στόματα των κυβερνητικών αξιωματούχων έχει γίνει το ισοδύναμο της ανακάλυψης του Παναγίου Τάφου.
Ακόμα και αν οι Ευρωπαίοι εταίροι είχαν ήδη λάβει τέτοια απόφαση, αυτή δε θα μπορούσε να ανακοινωθεί τώρα. Θα έπρεπε να προηγηθεί ένα έντονο λόνμπι μεταξύ των βασιλικότερων του βασιλέως Ολλλανδών, Φινλανδών και Σλοβάκων κυβερνώντων και να ανακοινωθεί η οιαδήποτε απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου ή, στην καλύτερη των περιτπώσεων, στο Eurogroup του Σεπτεμβρίου.
Αυτό στο οποίο θα μπορούσε να ευελπιστεί ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν να ορίσουν το χρόνο λήψης των όποιων αποφάσεων δημόσια οι συνομιλητές του, παρακάμπτοντας την, καθ' όλα τεχνική έκθεση της Τρόικας. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο.
Οι συνομιλητές του τον υποδέχτηκαν με περισσή ευγένεια, τον τρατάρανε σπιτικό γλυκό και λικέρ και, με μειλίχιο ύφος είναι αλήθεια, του είπαν πως «αν δεν τηρήσει πρώτα όλες τις δεσμεύσεις δεν πρόκειται να συζητηθεί τίποτα».
Όμως αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της κυβέρνησης. Ότι οι δεσμεύσεις τις οποίες, τα δυο από τα τρία κόμματα που την απαρτίζουν υπερψήφισαν, διαγράφοντας με συνοπτικές διαδικασίες εξήντα περίπου βουλευτές, οι οποίοι είχαν εύλογες ή παράλογες ενστάσεις, δε μπορούν να υλοποιηθούν.
Δε μπορούν να υλοποιηθούν διότι η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή έχουν πάψει πλέον να είναι το κυριότερο πρόβλημα. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η προφανής αδυναμία εκατοντάδων χιλιάδων συνήθων υποζυγίων, που μέχρι τώρα πλήρωναν τους φόρους, αλλά πλέον αδυνατούν να πληρώσουν.
Δε μπορούν να υλοποιηθούν γιατί με τις απανωτές οριζόντιες μειώσεις μισθών των δημοσίων λειτουργών, τα πιο έμπειρα και αξιόπιστα στελέχη του κρατικού μηχανισμού φρόντισαν να συνταξιοδοτηθούν κακήν - κακώς, με αποτέλεσμα ο τελευταίο να αδυνατεί πλέον να λειτουργήσει.
Δε μπορούν, τέλος, να υλοποιηθούν γιατί τυχόν απόπειρα υλοποίησής τους θα φέρει τους κυβερνητικούς εταίρους αντιμέτωπους με τους ψηφοφόρους τους. Οι οποίοι τους ψήφισαν ακριβώς για να μην τις υλοποιήσουν και για να επαναδιαπραγματευτούν τη δανειακή σύμβαση.
Η δυστοκία του κυβερνητικού επιτελείου στην οριστικοποίηση των μέτρων περικοπών 11,6 δισεκατομμυρίων, που πριν ακόμα οριστικοποιηθούν έγιναν 13,5 δισεκατομμύρια, σε αυτή ακριβώς την αδυναμία συνίσταται.
Είναι λοιπόν αμφίβολο αν θα μπορέοσυν να πάρουν τα μέτρα αυτά μια τελική μορφή αποδεκτή από τους δανειστές μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου, οπότε και θα συντάξει την αναφορά της η Τρόικα. Και γι αυτό ακριβώς το λόγο είναι εντελώς αδικαιολόγητη η κυβερνητική αισιοδοξία για μια θετική έκθεση της Τρόικας.
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήρε τον αέρα που ζητούσε για να ανασάνει. Ο χρόνος γι' αυτόν προσωπικά και για την κυβέρνησή του τελειώνει: ή θα επιχειρήσει την «ηρωική έξοδο», με ό,τι μπορεί αυτή να συνεπάγεται, ή οι κυβερνητικοί εταίροι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους εξαγριωμένους ψηφοφόρους τους.
Τα γραφεία στοιχημάτων του Λονδίνου δίνουν 400:1 στην πρώτη εκδοχή. Όσες δηλαδή πιθανότητες έδιναν και το 2004 στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου να κατακτήσει το Ευρωπαϊκό κύπελο.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για την κρίση στην ευρωζώνη

Αναρτώ, αμέσως παρακάτω, ένα άρθρο του Σπύρου Λαπατσιώρα που δημοσιεύτηκε στην "Αυγή" της Κυριακής 19 Αυγούστου για το πώς αντιμετωπίζουν οι ιθύνοντες την κρίση στην ευρωζώνη. Κάπως μακροσκελές για την οικονομία του μπλογκ, αλλά ενδιαφέρον.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πού πάει η Ευρώπη;


Του Σπύρου Λαπατσιώρα*

Από τις αρχές του 2009, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης είδαν την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και να διασωθεί ο νεοφιλελευθερισμός διά μέσου της εμβάθυνσής του και της επιτάχυνσης των αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων.
Η απάντηση στο ερώτημα «Πού πάει η Ευρώπη;» απαιτεί την κατανόηση της στρατηγικής διαχείρισης της κρίσης του 2008 που διαμορφώνει τις ασκούμενες πολιτικές. 
 
Η κρίση του 2008 βρήκε την Ευρώπη με ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν αρκούσε για την εμπέδωση των πειθαρχιών του Συμφώνου Σταθερότητας. Ενώ η νεοφιλελεύθερη οργάνωση της Ευρωζώνης αποσκοπούσε στη μεταφορά των πιέσεων στον κόσμο της εργασίας, αφαιρώντας του εισοδήματα και διαπραγματευτική ισχύ, οι άρχουσες τάξεις των κρατών μελών είχαν τη δυνατότητα αναβολής για άλλο χρόνο σημαντικών κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων μέσω των ευκολιών που παρείχε ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Οι ρυθμοί εμπέδωσης της νεοφιλελεύθερης πειθαρχίας ήταν υπαρκτοί μεν αλλά «χαμηλοί» και αναντίστοιχοι με ό,τι απαιτούνταν από το «γράμμα» των κειμένων (για παράδειγμα, την περίοδο Σημίτη έγιναν σημαντικές ιδιωτικοποιήσεις και προσαρμογές της αγοράς εργασίας αλλά συγχρόνως αναβλήθηκε η αλλαγή στο ασφαλιστικό σύστημα μετά την ευρύτατη αντίδραση).
Η κρίση του 2008 έβαλε ένα τέλος στην προηγούμενη κατάσταση. Για τη διαχείριση των συνεπειών της είτε θα λαμβάνονταν μέτρα τα οποία θα έθεταν σε σοβαρότατη δοκιμασία τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία και οργάνωση της Ευρωζώνης είτε θα επιταχυνόταν η εμπέδωση του νεοφιλελευθερισμού.
Από τις αρχές του 2009, οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης είδαν την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει το «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο» και να διασωθεί ο νεοφιλελευθερισμός διά μέσου της εμβάθυνσής του και της επιτάχυνσης των αντίστοιχων μεταρρυθμίσεων. Στο ερώτημα ποιος θα πληρώσει τις συνέπειες της κρίσης η απάντηση ήταν ομόθυμη: ο κόσμος της εργασίας, μέσω της υποτίμησής του και σε ισχύ και σε εισοδήματα. Αυτός ο στόχος όμως συνεπάγεται σημαντικότατες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις. Για να μπορούν οι κυβερνήσεις να το φέρουν σε πέρας χωρίς να βρεθούν σε ηθικό κίνδυνο να υποκύψουν στις απαιτήσεις των κατώτερων τάξεων καθώς θα αυξάνει η ένταση των κοινωνικών συγκρούσεων θα πρέπει να δρουν σαν να δίνουν μάχη σε περικυκλωμένο έδαφος.
Αυτή η στρατηγική στόχευση διέπεται από την ορθολογικότητα της διεξαγωγής ενός πολέμου, κοινωνικού πολέμου, που διεξάγεται εν ονόματι του μακροπρόθεσμου συμφέροντος των αρχουσών τάξεων της Ευρώπης. Κάθε κυβέρνηση σε κάθε χώρα μέλος αναλαμβάνει να το φέρει σε πέρας με τη βοήθεια των υπολοίπων αρχουσών τάξεων.
Αυτή η βοήθεια έχει δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, σέβεται τον ηθικό κίνδυνο και επομένως σπρώχνει τα πράγματα στα άκρα ακόμη και με τον κίνδυνο απαξίωσης των «ιπποτών της μεταρρύθμισης» που εκάστοτε κυβερνούν. Βέβαια οι πολιτικές αυτές δημιουργούν ύφεση, υψηλότερο δημόσιο χρέος, μεγάλη ανεργία και απορρύθμιση της «κανονικής» λειτουργίας των αγορών χρήματος, οι οποίες επιχειρούν να αμυνθούν στη διαφαινόμενη απώλεια αξιών από τις ασκούμενες πολιτικές αποσύροντας την εμπιστοσύνη τους, με συνέπεια να χειροτερεύει η οικονομική κατάσταση που έχει να διαχειριστεί η εκάστοτε κυβέρνηση και συνολικά η Ευρωζώνη. Για αυτό τον λόγο το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η λήψη μέτρων τα οποία «φρενάρουν» την εξέλιξη της κρίσης πριν περάσει κάποια μη-διαχειρίσιμα όρια, όπως αυτά τίθενται στην εκάστοτε συγκυρία.
Έχει γίνει κοινός τόπος να κατηγορείται αυτή η στρατηγική για ανορθολογισμό εφόσον εντείνει τα υφεσιακά φαινόμενα και επομένως τα δημοσιονομικά προβλήματα τα οποία η ίδια θέτει ως στόχο να θεραπεύσει. Ωστόσο στον βαθμό που στοχεύει στην αλλαγή του ιστορικού ορίου των αναγκών των εργαζομένων ώστε να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος συσσώρευσης με αυξημένη ισχύ και πλούτο για το κεφάλαιο, τόσο η κατηγορία περί αποτυχίας -έχει ήδη οδηγήσει σε υποτίμηση της εργασίας γενικά- όσο και η κατηγορία περί ανορθολογικότητας δεν ευσταθεί. Η απάντηση σε αυτές τις κατηγορίες του κ. Σόιμπλε, πρόσφατα, δείχνει την ορθολογικότητα της πολεμικής τακτικής που ακολουθείται. Εν συντομία και παραφρασμένα υποστήριξε ότι τα βραχυχρόνια κόστη αυτής της πολιτικής (χρεωκοπίες κρατών, επιχειρήσεων, νοικοκυριών, ανεργία,...) αν μπουν στην ίδια ζυγαριά με τα μακροχρόνια οφέλη (υποτίμηση της εργασίας, αποδόμηση κοινωνικού κράτους, νέοι τομείς για επικερδείς τοποθετήσεις κεφαλαίου), η ζυγαριά γέρνει υπέρ του μακροχρόνιου οφέλους.
Φυσικά ως στρατηγική πολέμου, φωτιάς, ενέχει όλα τα δυνατά ιστορικά αποτελέσματα - επομένως και τη διάλυση της Ευρωζώνης στη μορφή που την ξέρουμε. Ωστόσο η διάλυση της Ευρωζώνης δεν είναι στην ημερήσια διάταξη, το αντίθετο. Ένα τέτοιο συμβάν δεν είναι αποτέλεσμα ενός αυστηρά οικονομικού μηχανισμού που λειτουργεί ως «φυσική μηχανή» αλλά και αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων (ακριβώς επειδή δεν υπάρχει «σκέτη οικονομία» ανεξάρτητα από τους πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς). Ένα τέτοιο συμβάν προϋποθέτει άλλες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες από αυτές που έχουν διαμορφωθεί και ένα πολιτικό χρόνο αρκετό για να «ολοκληρωθούν» φαινόμενα εθνικής αναδίπλωσης ως «διεξόδου στην κρίση».
Αυτό που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη είναι ο τρόπος και η μορφή που θα πάρει η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης ως αναγκαίο τμήμα των πολιτικών διαχείρισης των συνεπειών της κρίσης του 2008. Πρόκειται για όρο που πιστοποιείται συνεχώς από την ετοιμότητά που διαθέτει εν συνόλω η ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη να αναλάβει, κατάλληλα εμβαπτισμένες στην τρέχουσα στρατηγική στόχευση, όλες τις δράσεις ώστε να προωθηθεί de facto ή de jure αυτή η διαδικασία.
Πρόκειται για μία αντιδραστική ενοποίηση με στρατηγικό πυρήνα την περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας και την ανάπτυξη μηχανισμών που θα συμβάλουν στην παγίωση αυτού του ιστορικού αποτελέσματος.
Η συζήτηση περί διάλυσης της Ευρωζώνης λόγω των ασκούμενων υφεσιακών πολιτικών, όπως έχω υποστηρίξει και παλιότερα στην "Αυγή", αποτελεί μετάθεση της κύριας συζήτησης που διεξάγεται. Η κύρια διαμάχη όπως ενσαρκώνεται στα πρόσωπα από τη μία της Μέρκελ και από την άλλη των Ολάντ - Μόντι αφορά την οργάνωση της ομοσπονδοποίησης, τη σχέση των ρυθμών οργάνωσης πολιτικής, δημοσιονομικής και τραπεζικής ενοποίησης. Πρόκειται για μία διαμάχη η οποία δεν αγγίζει τον πυρήνα τής μέχρι τώρα ευρωπαϊκής στρατηγικής, την υποτίμηση της εργασίας, ίσα-ίσα η κάθε πλευρά διεκδικεί ότι προτείνει την καταλληλότερη μέθοδο υλοποίησής της.
Η πλευρά των Ολάντ - Μόντι ζητά μεγαλύτερο δημοσιονομικό χώρο για στήριξη των ρυθμών μεγέθυνσης υποσχόμενη ότι δεν θα ενσκήψει στον ηθικό κίνδυνο υποχώρησης στα συμφέροντα των κατώτερων τάξεων αλλά θα ολοκληρώσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, αν και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Πλέον οι άρχουσες τάξεις στη Γαλλία, όπως και στην Ισπανία και την Ιταλία νιώθουν τη ζέση των κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων που καλούνται να εμπλακούν - με επιπρόσθετο δεδομένο ότι η ύφεση τον επόμενο χρόνο θα ενταθεί. Ωστόσο η στρατηγική δέσμευσή τους στη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου εις βάρος της εργασίας, έστω και με χαλαρότερους ρυθμούς, θέτει ευδιάκριτα όρια και στις δυνατότητες διεκδίκησης μίας διαφορετικής κατεύθυνσης ομοσπονδοποίησης όσο στην υιοθέτηση πολιτικών που θα δώσουν τώρα, πριν ολοκληρωθεί ένας κύκλος συμπίεσης του κόσμου της εργασίας, προοπτικές ανάπτυξης και μείωσης της ανεργίας στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορούν να περιμένουν μία έξοδο από την κρίση μόνο υπό τον όρο διαμόρφωσης μίας ευρωπαϊκής ατζέντας που θα διευρύνει την ισχύ και τα εισοδήματα του κόσμου της εργασίας και ανόδου της Αριστεράς ως αντιπροσώπου στο πολιτικό πεδίο αυτής της ατζέντας - μαζί με ό,τι συνεπάγεται ή προϋποτίθεται για μία τέτοια αλλαγή στρατηγικής σύλληψης.

* Ο Σπύρος Λαπατσιώρας είναι καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

    

Κυριακή 19 Αυγούστου 2012

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΟΔΩΡΟ ΔΡΙΤΣΑ

«Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το λαό ως εχθρό», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής Α' εκλογικής πειρφέρειας Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ  Θεόδωρος Δρίτσας με αφορμή τα έκτροπα που προκάλεσαν οι καταστηματάρχες της Ύδρας την περασμένη Παρασκευή. Όταν ένας πολιτικός άμεμπτου ήθους, όπως ο Θεόδωρος Δρίτσας, συγχέει τόσο εύκολα το λαό με τα λαμόγια, γιατί δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος η Bild;
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Δε γνωριζόμαστε προσωπικά, όμως παρακολουθώ την πολιτική σου πορεία εδώ και πολλά χρόνια. Από τότε που ως ανένταχτος Αριστερός προσπαθούσες να δώσεις νέα πνοή στο Δήμο Πειραιά, επί κεφαλής του δημοτικού συνδυασμού «το Λιμάνι της Αγωνίας».
Χάρηκα για την εκλογή σου ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, και η παρουσία σου στη Βουλή, ακόμα και όταν διαφωνούσα ριζικά με τις απόψεις που διατύπωνες, δικαίωσε αυτή τη χαρά μου.
Για το λόγο αυτό η ανάγνωση της σημερινής σου ανακοίνωσης  ήταν για εμένα ένα παγωμένο ντους. 
 «Μια απλή διαδικασία φορολογικών ελέγχων μετατράπηκε από την κυβέρνηση σε ένα σώου επίδειξης αυταρχισμού», γράφεις. 
Θα ήμουν πρόθυμος να δεχθώ το επιχείρημά σου, αν το συνεργείο της φορολογικής αστυνομίας δεν είχε περάσει τη νύχτα του μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Ύδρας, πολιορκούμενο από πλήθος επιχειρηματιών του νησιού. 
Θα είχα συμφωνήσει μαζί σου και φυσικά και με τους Υδραίους, αν ο συλληφθείς ήταν ένας πλανόδιος πωλητής, ένα παιδί των φαναριών, ένας άστεγος που προσπαθούσε να βγάλει δυο δεκάρες πουλώντας χαρτομάντηλα στους περαστικούς.
Όμως ο καταστηματάρχης είναι ιδιοκτήτης ενός από τα πάμπολλα πανάκριβα εστιατόρια της Ύδρας, στα οποία το εισόδημά μου δεν μου επιτρέπει να μπω - όχι μόνοι τώρα, που για ετήσιο οικογενειακό εισόδημα 22.000 ευρώ καλούμαι να πληρώσω φόρο 1400 ευρώ και κάτι ψιλά, αλλά και όταν το οικογενειακό μου εισόδημα ήταν υπερτριπλάσιο. 
Και βεβαίως τα καταστήματα αυτά, με την  προϋπόθεση ότι καταβάλλουν τις ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού τους στα ασφαλιστικά ταμεία, ότι καταβάλλουν το ΦΠΑ όπως οφείλουν, και ότι δεν απασχολούν στην κουζίνα μετανάστες χωρίς χαρτιά για μεροκάματα της πείνας, έχουν υψηλά έξοδα. Σε κάθε περίπτωση όμως το εισόδημα των ιδιοκτητών τους είναι κατά πολύ υψηλότερο από το δικό μου, πιθανόν δε και από το δικό σου.
«Το συνεργείο της Οικονομικής Αστυνομίας αντί να βεβαιώσει τη φορολογική παράβαση, που διαπιστώθηκε, ανέχθηκε να υπερβούν αυτές τον αριθμό των 10, ώστε το αδίκημα να είναι Αυτόφωρο», γράφεις.
Δε γνωρίζω αν έχεις εργαστεί ποτέ σε εστιατόριο. Το έχω κάνει ως φοιτητής. Και γνωρίζω ότι, σε στιγμές που το μαγαζί είναι γεμάτο, που οι μισοί πελάτες απαιτούν «το λογαριασμό τους εδώ και τώρα», οι άλλοι μισοί, που μόλις έχουν καθίσει στις καρέκλες τους απαιτούν «να φάνε» επίσης «εδώ και τώρα», ενώ κάποιοι άλλοι περιμένουν ν' αδειάσει κάποιο τραπέζι για να καθίσουν αγριοκοιτάζοντας τον ταμία που «δε μπορεί να πάρει τα χέρια του», υπάρχει κίνδυνος να μην εκδοθεί κάποια απόδειξη. Και φυσικά είναι φορολογική παράβαση, που όμως οφείλεται σε λάθος από την πίεση της δουλειάς. Όταν ο καταστηματάρχης δεν κόβει δέκα αποδείξεις τότε σίγουρα υπάρχει πρόθεση.
Ορθώς λοιπόν δεν επισήμαναν τη φορολογική παράβαση από την πρώτη απόδειξη που δεν κόπηκε και περίμεναν να φτάσουν τις δέκα οι αποδείξεις.
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Στις αρχές της δεκαετίας του '90, προσπαθούσα να κερδίσω τη ζωή μου παραδίδοντας μαθήματα ξένων γλωσσών. Εργαζόμουν 10-12 ώρες την ημέρα για να κερδίσω χρήματα που με το ζόρι έφταναν το τοτινό ημερομίσθιο του ανειδίκευτου εργάτη. Ένα από τα φροντιστήρια στα οποία εργαζόμουν ήταν στα Νέα Λιόσια. 
Κάθε φορά που πήγαινα εκεί, με το που περνούσα τον Κηφισσό και έμπαινα στο Περιστέρι, έπηζε το μάτι μου από αυτοκίνητα 2000 κυβικών και άνω. Με τον καιρό κατάλαβα ότι τα αυτοκίνητα αυτά ανήκαν στους ιδιοκτήτες κάτι βιοτεχνιών, που υπήρχαν στα υπόγεια των διόροφων κατοικιών, όπου εργάζονταν ο ιδιοκτήτης, η γυναίκα του, η μάνα του ή η πεθερά του και μερικοί αδήλωτοι Αλβανοί, τότε, εργάτες. Οι βιοτέχνες αυτοί αγόραζαν πρώτη ύλη, παρήγαγαν και πουλούσαν τελικό προϊόν χωρίς να κρατούν κανένα απολύτως παραστατικό. 
Μερικοί από αυτούς ήταν και γονείς μαθητών μου και, έτσι, μπόρεσα να γνωρίσω τι σόι άνθρωποι ήταν: αλαζόνες, επιδειξιομανείς, ορκισμένοι εχθροί των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων, ρατσιστές και οπαδοί της ανέλιξης σούρνοντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Με δυο λόγια το αντίθετο των ανθρώπων και των αξιών που υπερασπίζεσαι σε όλη σου τη ζωή ως ενεργός πολίτης και ως πολιτικός.
Αγαπητέ Θεόδωρε Δρίτσα,
Μεταξύ των εκλογικών αναμετρήσεων του Μαΐου και του Ιουνίου, πήρα συνέντευξη, από το συνάδελφό σου Γιώργο Σταθάκη, με την ιδιότητα του συνεργάτη του Ισπανικού Πρακτορείου Ειδήσεων για το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. 
Μου παρουσίασε ένα συνεκτικό πρόγραμμα, που βασίζονταν σε τρεις πυλώνες: μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης για την περιστολή της σπατάλης, αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και δημόσιες επενδύσεις για να βγει η οικονομία από την ύφεση.
Έχοντας υπ' όψιν μου τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε μια σειρά μεταρρυθμίσεων τις οποίες θεωρώ απαραίτητες για την επιτυχία του πρώτου σκέλους του προγράμματος, είχα διατυπώσει τους προβληματισμούς μου στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ (Βλ. Τα βαρίδια του Αλέξη Τσίπρα).
Διερωτώμαι πλέον, με δεδομένη την ανοιχτή υποστήριξη της δήλωσής σου προς φοροφυγάδες, πώς, ως κυβέρνηση, θα μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τη φορδιαφυγή.

Με εκτίμηση,

Γιάννης Χρυσοβέργης





Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Η «ΜΑΓΚΙΑ» ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ


Πλήθος Υδραίων επιτέθηκε σε συνεργείο του ΣΔΟΕ που συνέλαβε επιχειρηματία του νησιού, πολιόρκησε όλη τη νύχτα το αστυνομικό τμήμα του νησιού και προπηλάκισε το πλήρωμα του δελφινιού που είχε μεταφέρει στο νησί, μαζί με πολλούς τουρίστες, το συνεργείο των εφοριακών.
Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα, με τους μισθούς των 500 ευρώ και τους 1,2 εκατομμύρια ανέργους πολλοί θεωρούν ακόμα την ανομία μαγκιά.
Είναι οι ίδιοι που βρίζουν τους «διεφθαρμένους» πολιτικούς, που θεωρούν πως την εγκληματικότητα τη φέρνουν οι «λαθρομετανάστες», που ονειρεύονται «έναν Παπαδοπουλο για να βάλει τάξη στο μπουρδέλο». 
Η μόνη μας άμυνα απέναντί τους είναι να απαιτούμε ακόμα και για ένα σπιρτόκουτο θεωρημένη απόδειξη κι αν αρνηθούν να μην ξαναπηγαίνουμε στα μαγαζιά τους.

Δεν πρόκειται για το πρώτο κρούσμα επίθεσης κατοίκων τουριστικής περιοχής γιατί «είχε το θράσος» να θέλει να ελέγξει τα βιβλία των επιχειρηματιών της περιοχής. Ήδη στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, σε μια επίσκεψη κλιμακίου του ΣΔΟΕ στην Κάλυμνο, οι ντόπιοι καταστηματάρχες δήλωσαν «τεμπέληδες» κι έκλεισαν δευτεριάτικα όλα τα καταστήματα του νησιού. 
Το κλιμάκιο του ΣΔΟΕ έφυγε άπραγο. Κι επιπλέον, οι, κατά τα λοιπά, καλοί πατριώτες Καλύμνιοι, που μερικά χρόνια πριν παραλίγο να προκαλέσουν ελληνοτουρκική πολεμική σύρραξη διότι ο τότε δήμαρχός τους, αντί να ασκεί τα καθήκοντά του, έτρεχε σε βραχονησίδες κι ύψωνε ελληνικές σημαίες σε σκουπόξυλα, διαμήνυσαν στην πολιτική ηγεσία της χώρας,  ότι «δε θα επιτρέψουν να πατήσει εφοριακός το πόδι του στο νησί τους». Και τους πέρασε. 
Στις αρχές της άνοιξης του 2011 κλιμάκιο του ΣΔΟΕ επισκέφθηκε το Ληξούρι της Κεφαλονιάς. Και οι έμποροι της πόλης θεώρησαν σκόπιμο να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο δεν επέτρεψαν το φορολογικό έλεγχο αλλά ξυλοκόπησαν τα μέλη του κλιμακίου και τους μετέφεραν, διαπομπεύουντάς τους στο πλοίο που τους είχε φέρει από την Πάτρα. Και πάλι τους πέρασε.
Κατά το χθεσινό κρούσμα στην Ύδρα, οι «καλοί πατριώτες», όχι μόνο πολιόρκησαν το Αστυνομικό τμήμα όλη τη νύχτα, όχι μόνο διέκοψαν την ηλεκτροδότηση του αστυνομικού τμήματος, αλλά προπηλάκισαν και το πλήρωμα του Δελφινού που, μεταξύ πλήθους τουριστών, είχε μεταφέρει και το κλιμάκιο του ΣΔΟΕ. Για να μπορέσει δε να αποχωρήσει από το νησί το κλιμάκιο, μαζί με τον συλληφθέντα, χρειάστηκε να αποσταλεί δύναμη των ΜΑΤ στο νησί.
Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε αν ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Πειραιά, θα ασκήσει, όπως οφείλει, διώξεις σε βάρος  των «καλών πατριωτών», ή αν θα επιστρατευτούν οι βουλευτές της Α' Πειραιώς της ΝΔ  - το νησί είναι γαλάζιο προπύργιο -  και ποιος ξέρει και ποιών άλλων κομμάτων, για να μην επιβληθούν οι νόμιμες κυρώσεις σε αυτούς που έκαναν κουρελόχαρτο την έννοια της «έννομης τάξης».
Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε αν τη Δευτέρα, ένα άλλο κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, συνοδευόμενο από επαρκή για την προστασία του αστυνομική δύναμη, θα καταπλεύσει στο νησί για να συνεχίσει τους ελέγχους των επιχειρηματιών ή αν, θα περάσει και πάλι ο τσαμπουκάς της μικρομεσαίας μαφίας των φοροφυγάδων.
Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε αν η πλοιοκτήτρια του Δελφινού εταιρεία θα υλοποιήσει την απειλή της να διακόψει, για λόγους ασφαλείας των πληρωμάτων της, τα δρομολόγια προς την Ύδρα, έστω μέχρι το τέλος του καλοκαιριού ή αν θα «υποκύψει» στις πιέσεις των βουλευτών και πολιτευτών της Α' Πειραιώς.
Αν όλα αυτά δε συμβούν η μόνη άμυνα που απομένει σε όσους πληρώνουμε τους φόρους μας, γιατί τους παρακρατούν αυτόματα από τους μισθούς μας ή από τα δελτία παροχής υπηρεσιών με τα οποία αμειβόμαστε, και οι οποίοι υποχρεωνόμαστε να πληρώνουμε κάθε χρόνο και πιο πολλούς φόρους εξ αιτίας αυτών των «καλών πατριωτών» είναι να μποϊκοτάρουμε για καιρό το νησί της Ύδρας. Εμείς μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τους «καλούς πατριώτες». Αυτοί δε μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς. Είναι υποχρέωσή μας απέναντι στους εαυτούς μας, τις οικογένειές μας, την κοινωνία μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Και η Παναγιά μακριά σου

Αντιγράφω από το Protagon.gr ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη.
Πιστεύω ότι πρόκειται για μια εξαιρετική προσέγγιση κάποιων από τις πτυχές που παίζουν σημαντικό, ίσως καθοριστικό, ρόλο στην προσέγγιση της Ευρώπης - αλήθεια τυχαία είναι η φράση «πάει στην Ευρώπη; - από μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 

«Καλή Παναγιά». Στην κατάσταση μας η ευχή του πρωθυπουργού θα μπορούσε να αποτελεί συμβολική πολιτική δήλωση, εννοώντας ότι μας απέμεινε μόνον η προσευχή. Όχι. Στην Ελλάδα η αναφορά στη Μεγαλόχαρη δεν είναι απλή υπόθεση. Στην Ελλάδα η Παναγία έχει δικό Της διακριτό και αυτόνομο πολιτικό ρόλο. Δεν είναι μόνο οι αναφορές του πρωθυπουργού. Είναι το ενδιαφέρον Της για την πολιτική σταδιοδρομία του Πάνου Καμμένου. Είναι η Χάρη Της που καθοδήγησε τον πολιτικό κόσμο προς τον ηγούμενο Εφραίμ, κάτοχο της Ζώνης Της-στη Θεοτόκο αποδίδεται και φόρεμα που βρίσκεται κάπου στη Γεωργία, πλην όμως η Ζώνη παραμένει ασυναγώνιστη ως κειμήλιο λατρείας.
Κώστας ΓιαννακίδηςΑν κοιτάξετε στο περίπτερο θα δείτε εφημερίδες να έχουν ως πρώτο είτε κάποιο θαύμα Της που συγκλόνισε ή, ακόμα καλύτερα, εκείνο που περιμένει ο ελληνισμός. Ειλικρινώς προσπάθησα με κόπο να καταλάβω τι ακριβώς περιμένει η εφημερίδα και μαζί της ο ελληνισμός. Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι παρέμβασης της Μεγαλόχαρης. Είτε να βρέξει μετρητά στην ελληνική επικράτεια, είτε να παρέμβει η ίδια ως όραμα (κάνει μόνο διακριτικές εμφανίσεις) στη Μέρκελ για να την υποχρεώσει να έρθει γονατιστή στην Τήνο και να χτίσει εκκλησία στην πύλη του Βρανδεμβούργου, διαγράφοντας παράλληλα το ελληνικό χρέος. Στοιχηματίζω ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα από αυτά.
Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, οι Έλληνες διατηρούμε μία προνομιακή σχέση με την Παναγία. Το πιθανότερο είναι ότι η ίδια, όσο βάδιζε σε αυτόν τον κόσμο ως ευσεβής Εβραία, αγνοούσε και την Ελλάδα και τους Έλληνες. Ασφαλώς, μετά τα πράγματα άλλαξαν αφού εδώ ανθίζει η ορθή πίστη, από εδώ φεύγουν και οι σωστές προσευχές προς τον ουρανό. Η λαογραφία εξηγεί ότι στη λατρεία προς την Παναγία αποτυπώνεται η συναισθηματική προσέγγιση προς τη μάνα. Κληροδοτείται επίσης και κάτι από τη θρησκοληψία των βυζαντινών χρόνων. Καμία αντίρρηση. Όσο και αν η πίστη προσβάλλει τη λογική, οι υπαρξιακές ανησυχίες είναι σεβαστές. Μόνο που αν κοιτάξεις από μακριά όσα συμβαίνουν στη χώρα, τότε θα δεις και πώς απλώνεται το σκοτάδι. Ζούμε στην εποχή όπου η ελεύθερη διαλεκτική σκέψη καλείται εκ νέου να ανταγωνιστεί γέροντες, θαύματα και ιστορίες συνωμοσίας. Νέοι άνθρωποι κοιτάζουν στον ουρανό για να δουν αν μας ψεκάζουν. Και μετά καταφεύγουν σε ρήσεις γερόντων. Νομίζεις ότι η χώρα δεν παράγει πλέον πνεύμα ή ιδέες, αλλά εκτρέφει γέροντες. Μπλουζάκια να βγάλεις με τον Παϊσιο, θα ξεπουλήσεις σε μία ώρα. Αλυτρωτισμός, θρησκοληψία, ρατσισμός και θεωρίες συνωμοσίας μπαίνουν στο ίδιο ποτήρι και καλούν τους Έλληνες σε μετάληψη.
Είναι περισσότερο σοβαρό από όσο δείχνει. Η παραμονή στον ευρωπαϊκό πυρήνα δεν έχει να κάνει μόνο με το νόμισμα. Πρωτίστως απευθύνεται στην πολιτιστική ταυτότητα της χώρας που, κακά τα ψέματα, πάντα η ματιά της προς τη Δύση ήταν καχύποπτη ως και συμπλεγματική. Και εδώ βρίσκεται η θηλιά που μας πνίγει: ακόμα και οι δυνάμεις που απορρίπτουν το θρησκόληπτο σκότος και τις θεωρίες συνωμοσίας, αποστρέφονται τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, επιλέγοντας το δρόμο προς μία βαλκανική, μίζερη πολιτεία. Θαύμα χρειαζόμαστε, αλλά όχι από εκεί που το περιμένουμε.  
 Σχόλιο επί των σχολίων
Το άρθρο μου δεν έχει σκοπό να σχολιάσει μία επιλογή υπαρξιακού χαρακτήρα. Έχει να κάνει με τη στενή διασύνδεση των θρησκευτικών με τα πολιτικά. Όταν κομμάτια του πολιτικού σκηνικού μπλέκονται με τα ράσα, το αποτέλεσμα δεν είναι καν ορατό επειδή πέφτει βαθύ σκοτάδι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει αυτό που θέλει και ο καθένας επίσης είναι ελεύθερος να κρίνει και να συλλογάται όπως θέλει.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΖΟΥΛΙΑΝ ΑΣΑΝΤΖ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΗΣ

Η απροκάλυπτη απειλή της βρετανικής κυβέρνησης για άρση της διπλωματικής ασυλίας της πρεσβείας του Ισημερινού, εφ' όσον η λατινοαμερικανική χώρα χορηγούσε πολιτικό άσυλο στον ιδρυτή του Wikileaks Τζούλιους Ασάντζ - πράγμα που έγινε - συνιστά πρωτοφανή οπισθοδρόμηση των διπλωματικών ηθών. 
Παραπέμπει στην εποχή της Μεγάλης Μετανάστευσης των Λαών (4ος μ.Χ. αιώνας), όταν οι ηγέτες των νεοφερμένων στην Ευρώπη έσφαζαν, χάριν γούστου, τους πρέσβεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Επίσης θέτει επιτακτικά το ζήτημα της προστασίας της ελευθερίας του λόγου και της γραπτής έκφρασης από την κρατική αυθαιρεσία. 

Οι πρέσβεις θεωρούνται, από αρχαιοτάτων χρόνων, πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα. Τους σεβάστηκαν ηγέτες οι οποίοι μηδαμινή αξία έδιναν στην ανθρώπινη ζωή, όπως ο Αλέξανδρος ο Β' ο Μακεδόνας, ο Νέρων, ο Αττίλας, ο Βασίλειος ο Β' ο Βουλγαροκτόνος, οι ηγέτες των Σταυροφόρων, ο Τζένκιζ Χαν, ο Χίτλερ.
Με εξαίρεση τους Ισπανούς κονκισταδόρες της Αμερικής, τα περιστατικά κακοποίησης ή δολοφονίας πρέσβεων είναι μετρημένα στα δάχτυλα στην Ιστορία και όλα έχουν καταγραφεί ως μελανές σελίδες της.
Ακόμα και όταν στελέχη κάποιας πρεσβείας θεωρείται ότι ασκούν δραστηριότητες ασύμβατες με τη διπλωματική τους ιδιότητα, απλώς απελαύνονται.
Η ιταμή επιστολή της βρετανικής κυβέρνησης προς την κυβέρνηση του Ισημερινού, λίγες μόλις ώρες πριν η τελευταία ανακοινώσει την απόφασή της για το αίτημα παροχής πολιτικού ασύλου του ιδρυτή του Wikileaks Τζούλιους Ασάντζ, στην οποία διατυπώνεται η απειλή να αρθεί  η διπλωματική ασυλία της Πρεσβείας του Ισημερινού στο Λονδίνου, όπου εδώ και δυο μήνες έχει καταφύγει ο Ασάντζ σε μια προσπάθεια αποφυγής της έκδοσής του στη Σουηδία, προκειμένου ο τελευταίος να συλληφθεί, είναι χωρίς προηγούμενο εδώ και αιώνες. 
Ερωτηματικό παραμένει το αν η βρετανική κυβέρνηση θα υλοποιήσει την απειλή της, παρασέρνοντας την Ευρώπη σε μια πολιτική αντιπαράθεση με το σύνολο σχεδόν των λατινοαμερικανικών χωρών, ή αν θα περιοριστεί στο να καταπιεί τη μοναδική απόφαση που μπορούσε, για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας, να λάβει η κυβέρνηση του Ισημερινού.
Βέβαιο είναι όμως πως το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι το βάσιμο ή μη των κατηγοριών της σεξουαλικής κακοποίησης  που έχουν απαγγελθεί από σουηδικό δικαστήριο κατά του Ασάντζ.
Αξίζει να υπενθυμίσουμε τα περιστατικά που προηγήθηκαν της απαγγελίας των κατηγοριών αυτών το καλοκαίρι του 2010.
Με τις ΗΠΑ να επιθυμούν να τον δικάσουν για κατασκοπεία, δίκη η οποία, εφ' όσον γίνει, θα πραγματοποιηθεί από Στρατοδικείο και όχι από πολιτικό δικαστήριο, ο Τζούλιαν Ασάντζ επιδίωξε να μεταφέρει την έδρα του Wikileaks στη Σουηδία, η νομοθεσία περί τύπου της οποίας δε θα επέτρεπε ποτέ να δικαστεί με αυτή την κατηγορία, ούτε και να απελαθεί στις ΗΠΑ. Και ενδεχόμενη δίκη του για κατασκοπεία θα μπορούσε να επισύρει ακόμα και την ποινή του θανάτου.
Με την άσκηση της ποινικής δίωξης, αυτομάτως ο Ασάντζ έχασε το δικαίωμα να ζητήσει άδεια παραμονής στη Σουηδία, εκτός κι αν αθωόνονταν από το Δικαστήριο. σε περίπτωση όμως μη αθώωσης, το ενδεχόμενο της απέλασής του στις ΗΠΑ ήταν υπαρκτό.
Σε όλη τη διάρκεια της ποινικής δίωξης του Ασάντζ στη Σουηδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Κράτος του οποίου είναι πολίτης, η Αυστραλία, του αρνήθηκε την παραμικρή δικαστική συνδρομή.
Είναι προφανές ότι οι αποκαλύψεις του  Wikileaks ενόχλησαν όλες τις εμπλεκόμενες στα δημοσιευμένα έγγραφα κυβερνήσεις, δηλαδή τις κυβερνήσεις των μισών και πλέον χωρών του πλανήτη.
Είναι γεγονός ότι τα ίδια έγγραφα αποκάλυψαν τη συστηματική προσφυγή, εκ μέρους «δημοκρατικών» Κρατών, σε πρακτικές που ανταγωνίζονται σε απανθρωπιά αυτές των πιο αποκρουστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Είναι γεγονός ότι με την επίθεση στον Τζούλιαν Ασάντζ επιδιώκεται η ποδηγέτηση της διαδικτυακής δημοσιογραφίας, η οποία, παρά τη στρατειά των παιδικών ασθενειών που κουβαλάει, είναι ταυτόχρονα φορέας μιας νέας πνοής στη δημοσιογραφία.
Είναι γεγονός ότι με την προσπάθεια φίμωσης του Wikileaks, η πολιτκή εξουσία επιδιώκει να καταστήσει σαφές ότι, εφ' όσον η δημοσιογραφία κάνει πραγματικές αποκαλύψεις, γίνεται ένας εχθρός που πρέπει να εξοντωθεί αντί πάσης θυσίας.
Όλα αυτά επικαλέσθηκε η κυβέρνηση του Ισημερινού στην απόφασή της να παράσχει πολιτικό άσυλο στον Τζούλιαν Ασάντζ. Και ισχύουν όλα ανεξαιρέτως. Γι αυτό η υπεράσπιση του Τζούλιαν Ασάντζ είναι υπεράσπιση της ελευθερίας του τύπου, άρα υπόθεση όλων. 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. 1. Το ενδεχόμενο να ευσταθούν οι καταγγελίες δε μπορεί να αποκλειστεί. Η αυθάδης αμφισβήτηση της εξουσίας, εμπεριέχει κι αυτή μια μορφή αλαζονίας, η οποία κανείς δε γνωρίζει τι μορφές μπορεί να πάρει. Είναι βέβαιο όμως ότι, αν η μοναδική έγνοια των σουηδικών αρχών ήταν η διερεύνηση των καταγγελιών, πρώτα θα του είχαν παράσχει πολιτικό άσυλο και μετά θα τον εγκαλούσαν.
2. Θα ήταν κουραστικό να αναφέρω ότι η πρόθεση των ΗΠΑ να δικάσουν τον Ασάντζ για κατασκοπεία συνιστά κατάφωρη παραβίαση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Και μόνη η επίκλησή της πλέον μπορεί να καταστήσει κάποιον ύποπτο τρομοκρατικής δράσης.



Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Ο λουθηρανικός πυρήνας της γερμανικής λιτότητας

 Αντιγράφω από τον ιστότοπο ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τη μετάφραση ενός άρθρου του καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Steven Ozment, στους NEW YORK TIMES σχετικά με την επιρροή του Λουθηρανισμού στη γερμανική αντίληψη περί λιτότητας.
Θεωρώ το εν λόγω άρθρο είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό, ωστόσο δε συμμερίζομαι την άποψη του συγγραφέα που θέλει τις πολιτικές της γερμανίδας Καγκελαρίου να εκπορεύονται από το λουθηρανικό πνεύμα.
Αν πράγματι εκπορεύονταν από αυτό θα αποτελούνταν από ένα μείγμα λελογισμένης λιτότητας, κοινωνικής προστασίας και αναπτυξιακής πολιτικής. 
Το εντελώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει. Πιστεύω επίσης ότι ο συγγραφέας οδηγείται στη λανθασμένη αυτή προσέγγιση λόγω στρεβλής κι αποσπασματικής εικόνας που έχει για τα τεκταινόμενα στη Γηραιά ήπειρο.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Αν υπάρχει ένα έθνος που η υπόλοιπη ανθρωπότητα πιστεύει πως κατανοεί πλήρως κι εύκολα, αυτό είναι το γερμανικό. Συνδυάστε την έντονη ανάμειξή του με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον αντισημιτισμό και -voilà!- εξαφανίζονται διαμιάς 2,000 χρόνια συναρπαστικής και σύνθετης ιστορίας.

Από την αρχή της κρίσης του ευρώ αυτή η περιοριστική προσέγγιση, που μπορεί κανείς να την βρει τόσο εντός όσο κι εκτός Γερμανίας, έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής με τη μορφή της σημασίας της μοιραίας κληρονομιάς της εποχής της Βαϊμάρης, των ετών δηλαδή της δημοκρατικής προσδοκίας που ακολούθησαν την εξευτελιστική ήττα στον Α' παγκόσμιο πόλεμο και ολοκληρώθηκαν με την κατάληψη της εξουσίας από τους ναζί, το 1933.

Από τη μια μας είπαν πως οι αναμνήσεις από τον αποσταθεροποιητικό πληθωρισμό της δεκαετία του 1920 εξηγεί την επίμονη αποστροφή που νιώθουν οι σημερινοί Γερμανοί για τις επεκτατικές νομισματικές και οικονομικές πολιτικές· από την άλλη, η απήχηση του εθνικοσοσιαλισμού κατά τον μεσοπόλεμο μοιάζει να αποδεικνύει πως ακόμα και το 2012 κανείς δεν μπορεί να εμπιστεύεται την δημοκρατική Γερμανία όσον αφορά τις προθέσεις της σχετικά με την ευημερία της Ευρώπης.

Αντί όμως να κολλάμε στην Βαϊμάρη, καλά θα κάναμε να κοιτάξουμε πολύ βαθύτερα στην ασύγκριτα πλούσια γερμανική ιστορία, ιδίως το ανεξίτηλο ίχνος που άφησε ο Μαρτίνος Λούθηρος (Martin Luther) και το «πανίσχυρο κάστρο» που οικοδόμησε με τον προτεσταντισμό του. Ακόμα και η σημερινή εκκοσμικευμένη και θρησκευτικά ποικιλόμορφη Γερμανία, προσδιορίζει εαυτόν και την αποστολή της στον κόσμο μέσω των γραπτών και των πράξεων αυτού του μεταρρυθμιστή του 16ου αιώνα, που μας κληροδότησε μια διαυγή ανάλυση της ιδεώδους κατ' αυτόν κοινωνίας στο έργο του «περί της ελευθερίας ενός χριστιανού», που μπορεί να περιγραφεί με δύο φράσεις: «ο χριστιανός είναι ο απόλυτος άρχων των πάντων και δεν υπόκειται σε κανέναν. Και ο χριστιανός είναι ο απολύτως υπάκουος δούλος όλων».

Ας δούμε την αντίληψη του Λούθηρου περί φιλανθρωπίας προς τους πτωχούς: μετέτρεψε την φιλανθρωπία σε μια οργανωμένη, πολιτική υποχρέωση, προτείνοντας να δημιουργηθεί σε κάθε γερμανική πόλη ένα κοινό ταμείο υπέρ των πτωχών· αντί της παραδοσιακής εξατομικευμένης παροχής ελεημοσύνης προς τον κάθε φτωχό ξεχωριστά, ο Λούθηρος πρότεινε να παρέχονται δάνεια ή υποτροφίες από το κοινό ταμείο. Ο κάθε δικαιούχος ελεημοσύνης αναλαμβάνει την υποχρέωση να αποπληρώσει το χρέος του εφόσον ανακάμψει οικονομικά, ξανακερδίζοντας έτσι την οικονομική του αυτάρκεια αλλά και αποκαθιστώντας την ευθύνη του προς τον εαυτόν του και την κοινότητά του. Η έκφραση αγάπης προς τον πλησίον εξασφαλίζεται με τον τρόπο αυτό διαμέσου της επίδειξης πολιτικής υπευθυνότητας. Οι λουθηρανοί ως σήμερα αποκαλούν αυτήν τη διευθέτηση «ευλαβή φιλανθρωπία».

Πόσο λίγα άλλαξαν σε πεντακόσια χρόνια! Η Γερμανίδα καγκελάριος 'Ανγκελα Μέρκελ (Angela Merkel) μια εκ γενετής χριστιανή, κόρη ενός ανατολικογερμανού λουθηρανού πάστορα, είναι σαφές πως πιστεύει πως οι αιώνιες ηθικές αξίες είναι το καλύτερο αντίδοτο στην κρίση του ευρώ. Δεν έχει καμία πρόθεση να επιβάλει μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία -πόσο μάλλον ένα θρησκευτικό δόγμα- στην χώρα της, αλλά οι πολιτικές της είναι οφθαλμοφανώς επηρεασμένες από την προτεσταντική αξία της λιτότητας και της αυτοθυσίας, αλλά και της φιλανθρωπίας και της δικαιοσύνης.

Αν η κ. Μέρκελ αρνείται πεισματικά τα ευρωομόλογα, δεν είναι διότι δεν θέλει να χαρίσει λεφτά στους ανάξιους φτωχούς, αλλά διότι θεωρεί πως δεν είναι αυτός ο ενδεδειγμένος τρόπος ώστε να σωφρονιστούν οι φτωχοί και να αναλάβουν την ευθύνη του οίκου τους, ούτως ώστε να δυναμώσουν, προς όφελος των ιδίων αλλά και των ευρισκόμενων εν ανάγκη γειτόνων τους. Όποιος, ευρισκόμενος σε ανάγκη για βοήθεια, ελεείται και βοηθείται από την κοινωνία, αναλαμβάνει ταυτόχρονα την ηθική ευθύνη να ανταποδώσει στην κοινωνία την ευεργεσία που έλαβε, λειτουργώντας ως ισχυρός και σώφρων πολίτης που συμβάλει στις κοινές προσπάθειες και θυσίες υπέρ των ευρισκόμενων εν ανάγκη συμπολιτών και γειτόνων του, που κάποτε τον βοήθησαν κι εκείνον. Έτσι λειτουργεί η θυσιαστική λουθηρανική κοινωνία.

Για τις απόψεις της αυτές, η κ. Μέρκελ έχει αποκληθεί «βασίλισσα της λιτότητας» και άλλα, πολύ χειρότερα. Αλλά παραμένει άκαμπτη. Παραδέχεται πως η λιτότητα είναι η πιο επώδυνη οδός προς την ανάκαμψη και την πλήρη οικονομική χειραφέτηση από την κρίση, αλλά σπεύδει να προσθέσει πως είναι παράλληλα η ασφαλέστερη και γρηγορότερη οδός. Ο Λούθηρος θα είχε την ίδια γνώμη.

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, την ίδια γνώμη έχουν οι συμπατριώτες της κ. Μέρκελ. Εξακολουθούν να ενστερνίζονται την θεμελιώδη λουθηρανική διδασκαλία πως οι άνθρωποι δεν μπορεί να προκόβουν με σπάταλες και γλέντια. Γνωρίζουν πως τα χρήματα είναι ένα δυσεύρετο αγαθό που αποκτιέται με κόπο και οφείλουμε να το καταγράφουμε και να το αποταμιεύουμε με σεβασμό, αντί να το χαρίζουμε σε όποιον ζητά δανεικά ή δηλώνει πως το χρειάζεται.

Τους αναπαύει δε η σκέψη πως, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε χώρες σαν την Ελλάδα και την Ιταλία, που τις θεωρούν άσωτες και αμαρτωλές, όσοι ζουν στα εδάφη της ενάρετης Γερμανίας έχουν οικειοθελώς πειθαρχήσει στα μέτρα λιτότητας της καγκελαρίου τους -και άλλα σωτήρια περιοριστικά μέτρα που τους εξασφαλίζουν μια σταθερή, δίκαιη και ισότιμα κατανεμημένη οικονομική ανάκαμψη.

Αν όμως η λουθηρανική άποψη της αυτοθυσίας προς όφελος του πλησίον οδηγεί τους Γερμανούς να επιλέγουν την λιτότητα, τους οδηγεί επίσης στην κοινωνική ενεργοποίηση. Σύμφωνα με την κλασική λουθηρανική διδασκαλία, η σωτηρία ενός πιστού «δια της πίστεως» καθόλου δεν αναιρεί την ανάγκη για διαρκή άσκηση φιλάνθρωπων έργων, σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν ορισμένοι μη καλά πληροφορημένοι σε αυτά τα ζητήματα. Αντιθέτως, η πίστη ωθεί τον πιστό στην κοινωνική δράση στα εγκόσμια, στο όνομα της υπεράσπισης της παρούσης και μελλοντικής εκκλησιαστικής ζωής του.

Είναι αλήθεια πως ο λουθηρανισμός ως δόγμα έχει υποχωρήσει τις τελευταίες δεκαετίες στην Γερμανία, δεχόμενος την πίεση του πολυπολιτισμού και της εκκοσμίκευσης που εξαπλώνονται στην χώρα. Από την άλλη δείτε την ζέση με την οποία οι Γερμανοί, ανεξαρτήτως καταγωγής, υποδέχτηκαν την ανάδειξη στην προεδρία της χώρας τους ενός πρώην λουθηρανού πάστορα, του Γιόακιμ Γκάουκ (Joachim Gauck).

Είναι επίσης αλήθεια πως δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως ο λουθηρανισμός είναι η μόνη ζώσα δύναμη στη σημερινή γερμανική κοινωνία. Από την άλλη συνοδεύει αυτή τη χώρα επί αιώνες, και την διαποτίζει με το αίσθημα της σωτήριας αυτοθυσίας και της ανάγκης για λιτότητα. Τον 4 αιώνα μ.Χ οι Γερμανοί πολέμαρχοι κατείχαν το σύνολο σχεδόν των υψηλόβαθμων αξιωμάτων στον ρωμαϊκό στρατό. Στη συνέχεια οι Γερμανοί μετέτρεψαν την άγρια φύση της βόρειας κεντρικής Ευρώπης σε σιτοβολώνα της Ευρώπης και αργότερα σε μια υπέροχη παραγωγική μηχανή.

Το σημαντικότερο είναι πως ο λουθηρανισμός επιβίωσε τόσο του δεξιόστροφου ναζισμού όσο και του αριστερόστροφου κομμουνισμού, αν και αμφότεροι επιχείρησαν να υποκαταστήσουν το αξιακό του σύστημα με τις δικές τους αντιλήψεις. Αν μην τι άλλο, έχει αποδείξει την ανθεκτικότητά του στις αλλαγές.

Εν μέσω της σταθερής προέλασης του Ισλάμ στην Ευρώπη τις τελευταίες δύο δεκαετίες, και ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με την ακατάπαυστη οικονομική πίεση των εταίρων τους, δεν πρέπει να μας προκαλεί κατάπληξη που οι Γερμανοί, ανεξαρτήτως απόψεων και καταγωγής, σιωπηλά αναστηλώνουν το «πανίσχυρο κάστρο» που κατοχυρώνει την κοινή κληρονομία των ιουδαιοχριστιανικών αξιών τους.

Ανοιχτή επιστολή στον Α. Μανιτάκη


Αντιγράφω από το protagon.gr ένα ενδιαφέρον κείμενο της Ελεάννας Ιωαννίδου, δικηγόρου και μέλους την Πανελλαδικής Γραμματείας των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ

Γιάννης Χρυσοβέργης

 
Κύριε καθηγητά,
Σας απευθύνω αυτή την επιστολή λίγο μετά την ανάγνωση των προγραμματικών σας δηλώσεων στη Βουλή. Σήμερα αναγνώρισα το πάθος και τη λάμψη στα μάτια του δασκάλου μου, ίδια με την λάμψη που είχατε όταν μας διδάσκατε τη δύναμη και την ευθύνη των πολιτών σε μια δημοκρατία, όχι μόνο στο μάθημα του συνταγματικού δικαίου, αλλά και στην κοινή μας δράση στην Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης για το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Ήρθαμε τότε πολλές φορές αντιμέτωποι με το Τέρας της Δημόσιας Διοίκησης που, κόντρα στο ρόλο που της απονέμει το Σύνταγμα, απαξιώνει τα συλλογικά αγαθά και ευνοεί υπόγεια ή ευθέως ιδιωτικά συμφέροντα, συχνά ακόμα και σε βάρος των μελλοντικών γενεών.
Γνωρίζετε καλύτερα από εμένα ότι αυτή δεν είναι η πρώτη προσπάθεια που γίνεται, για να εξορθολογιστεί το ελληνικό δημόσιο. Από το πάθος στη φωνή σας, ένιωσα ότι μιλήσατε για την ανάγκη μιας "επανάστασης" στην διοικητική διάρθρωση του Δημοσίου. Αυτό σημαίνει πως όλες οι προηγούμενες απέτυχαν. Στα διαχρονικά αίτια της αποτυχίας τέτοιων προσπαθειών, κοινός παρονομαστής είναι η απροθυμία μερίδας της δημόσιας διοίκησης να συνδράμει στην κατεύθυνση της αλλαγής. Είναι εκείνη η μερίδα της δημόσιας διοίκησης, στην οποία βασιλεύει και η διαφθορά, που εξυπηρετείται από τον γραφειοκρατικό χαρακτήρα, την πολυνομία και την αναποτελεσματικότητά της. Πολλούς από αυτούς τους υπαλλήλους, που είναι και μέρος του πραγματικού προσώπου του πελατειακού πολιτικού συστήματος, θα τους βρείτε στους φακέλους του Ρακιντζή, στα αρχεία του Συνηγόρου του Πολίτη, αλλά και στους φακέλους των ακυρωτικών αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πίσω από κάθε παράνομη ή καταχρηστική διοικητική πράξη (από το Βατοπέδι και τους εξοπλισμούς, μέχρι την υποθαλάσσια και το Αλλατίνη, ή κάθε πλαστή σύνταξη και επίδομα), πίσω από κάθε εσκεμμένη καθυστέρηση στην ικανοποίηση ενός νόμιμου αιτήματος, πίσω από κάθε κατά το δοκούν ερμηνεία του Νόμου, βρίσκεται η υπογραφή ενός δημόσιου υπαλλήλου που παραβλέπει πως η αρμοδιότητά του πηγάζει από το Λαό και πρέπει πάντοτε να ασκείται υπέρ αυτού και μόνο.
Γνωρίζω ότι δεν ήταν μια εύκολη απόφαση να αναλάβετε αυτό το υπουργείο. Είναι δύσκολο να ασκηθεί μεταρρυθμιστική πολιτική, παρά τις εύκολες διακηρύξεις, στις οποίες μας έχει συνηθίσει το πολιτικό μας σύστημα. Η υποδοχή μιας τέτοιας πρωτοβουλίας κάθαρσης του δημόσιου τομέα, που, όπως σωστά επισημαίνατε, απαιτεί απλώς εφαρμογή του νόμου, εν πολλοίς θα κρίνει το σκόπιμο ή μη του εγχειρήματος της συμμετοχής σας στην κυβέρνηση αυτή. Γιατί όλο αυτό το σύστημα λειτούργησε με την πολιτική κάλυψη του δικομματισμού και συνέχισε ανενόχλητο να ανακυκλώνει τον εαυτό του, πίσω από τις διακηρύξεις και τα ευχολόγια.
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να κάνετε πράξη το συνταγματικό μάθημα για τις κυβερνήσεις συνεργασίας και να διαψεύσετε όσους θεωρούν τη συμμετοχή σας στην κυβέρνηση αυτή απώλεια και όχι κέρδος της κοινωνίας. Ήρθε η ώρα για την ουσιαστική διοικητική μεταρρύθμιση που τόσο έχουμε ανάγκη, γιατί χωρίς αυτήν, ακόμη κι αν άλλαζε αυτόβουλα κατεύθυνση η ελληνική οικονομία κόντρα στον κυβερνητικό προγραμματισμό, τα θεμέλιά της θα βρίσκονταν και πάλι μέσα σε κινούμενη άμμο και θα απειλούταν διαρκώς με κατάρρευση.
Καταλαβαίνω την ανάγκη, όπως την διατυπώσατε, να δημιουργηθεί ένα αίσθημα ασφαλείας στους δημοσίους υπαλλήλους ότι δεν θα εφαρμοστούν μαζικές οριζόντιες απολύσεις ή ανάλογα μέτρα. Είναι θεμιτό, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, να αναζητείται η συνεργασία των δημοσίων υπαλλήλων και το αίσθημα καθησυχασμού -αλλά όχι εφησυχασμού- του κλάδου τους.
Διοικητική μεταρρύθμιση, όμως, δεν μπορεί να γίνει χωρίς να διαχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως για όλα φταίει το αόρατο χέρι της ελληνικής ανοργανωσιάς και πως οι άνθρωποι που στελεχώνουν τη δημόσια διοίκηση δεν έχουν καμία ευθύνη για την αναποτελεσματικότητά της. Θα σήμαινε πως η ατομική αξιολόγηση που ήδη εξαγγείλατε, θα συνεχίσει να γίνεται επιφανειακά, με τις όποιες τυχόν Ε.Δ.Ε. να χάνονται στο χρονοντούλαπο της παράλληλης πειθαρχικής γραφειοκρατίας, ενώ το φαύλο σύστημα των αποσπάσεων και των μετατάξεων θα συνεχίσει να αναπαράγει κάποιους δημοσίους υπαλλήλους ως παιδιά ενός ανώτερου Θεού. Αν δεν γίνει σαφές πως η πόρτα της εξόδου είναι κοντά για τους επίορκους και τους αναποτελεσματικούς, σύντομα θα βρεθείτε στη δύσκολη θέση να σας ζητηθεί να υλοποιήσετε οριζόντια μέτρα χωρίς αξιολογικά κριτήρια, σαν την παράλογη εφεδρεία που παρόπλισε άξιους υπαλλήλους, αφήνοντας πολλούς από τους "ημετέρους" και πάλι, ως δια μαγείας, στο απυρόβλητο. Η παύση των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, όμως, δεν είναι καινό δαιμόνιο, ούτε συνωμοσία των εχθρών μας, για να κάμψουν την κοινωνική συνοχή. Προβλέπεται στο Σύνταγμα και τον Υπαλληλικό Κώδικα, με συγκεκριμένες προϋποθέσεις που, ενώ συχνά υφίστανται, σπανίως διαπιστώνονται αρμοδίως.
Μην περιμένετε, όμως, αυτά να τα ακούσετε από τους συμβούλους σας. Ούτε από την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Το πελατειακό πολιτικό σύστημα ξέρει καλά να αυτοσυντηρείται. Δεν είναι τυχαίο ότι η περσινή έκθεση Ρακιντζή έμεινε στα συρτάρια του προκατόχου σας, ούτε είναι τυχαίο πως δεν υπάρχουν στη διάθεσή σας αναλυτικά στοιχεία για τις υποθέσεις που απασχόλησαν τις ανεξάρτητες διοικητικές αρχές και τα διοικητικά δικαστήρια, ή για τα περιουσιακά στοιχεία υπαλλήλων σε θέσεις-κλειδιά.
Είμαι σίγουρη πως θέλετε να μην αναπαράξετε τα λάθη του παρελθόντος. Αυτό, όμως, σημαίνει πως ο δρόμος σας θα είναι δύσκολος και μοναχικός. Άλλος δρόμος, όμως, δεν υπάρχει. Μπορείτε, ωστόσο, να ξεκινήσετε από τα εύκολα: από την έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για τους επίορκους υπαλλήλους του 2011, που σύντομα θα κατατεθεί στον πρωθυπουργό. Πιάστε από εκεί το νήμα και μην το αφήσετε, γιατί αλλιώς θα χαθείτε κι εσείς στη μοίρα των προκατόχων σας.Κι αυτή η απώλεια θα είναι σημαντικότερη από πολλές άλλες, γιατί δεν έχουν μείνει πια αρκετοί φορείς ελπίδας στην ελληνική κοινωνία.

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ: ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ;

Τα χαράματα της Κυριακής οι ομάδες κρουσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δολοφόνησαν έναν Ιρακινό μετανάστη σε μια κλιμάκωση της στρατηγικής του τρόμου, που εδώ και χρόνια εφαρμόζουν.
Περισσότεροι από 200 άνθρωποι έχουν νοσηλευτεί του τελευταίους τρεις μήνες, μετά από τις «περιποιήσεις» των ομάδων κρούσης των νεοναζί.
Κι όλα αυτά με την κυβέρνηση να παρακολουθεί απαθής το «θεάρεστο έργο» τους και την Αριστερά σε μακάρια αδιαφορία. Όπως ακριβώς, ενενήντα χρόνια πριν, στη Γερμανία.

Η δολοφονία τα χαράματα της Κυριακής ενός ιρακινού μετανάστη, στην είσοδο ενός ιδιωτικού χώρου προσευχής Μουσουλμάνων πέρασε στα ψιλά των περισσότερων εφημερίδων. Άλλωστε το θύμα είχε «λάθος θρησκεία» και «λάθος εθνικότητα».
Η μοναδική εφημερίδα που έδωσε έμφαση στο θέμα, ΤΑ ΝΕΑ, αποφεύγει να κάνει την παραμικρή αναφορά στην τρομοκρατική δραστηριότητα των ομάδων κρούσης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που, στο τελευταίο τρίμηνο, έχει στείλει στα νοσοκομεία περισσότερους από 200 ανθρώπους, μεταξύ αυτών και το Δήμαρχο Κορίνθου.
Το σκηνικό είναι πάντα το ίδιο. Μια ομάδα πέντε - δέκα μοτοσικλετιστών, με μαύρες μπλούζες στις οποίες αναγράφεται με τεράστια γράμματα «Χρυσή Αυγή», επιλέγουν μεμονωμένα θύματα , νυχτερινές κυρίως ώρες. Εξαίρεση αποτελεί η επίθεση στο Δήμαρχο Κορίνθου, την οποία πραγματοποίησαν οι σωματοφύλακες του βουλευτή Κορινθίας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, παρουσία του τελευταίου φυσικά.
Οι ίδιοι άνθρωποι, εισβάλλουν μαζικά σε καταστήματα όπου εργάζονται μετανάστες, και, με την απειλή της καταστροφής του καταστήματος, υποχρεώνουν τους καταστηματάρχες να απολύσουν τους μετανάστες υπαλλήλους τους και να προσλάβουν Έλληνες, τους οποίους φυσικά υποδεικνύουν οι ίδιοι.
Όλον αυτό τον καιρό, δεν έχει συλληφθεί ούτε ένας δράστης αυτών των τρομοκρατικών επιθέσεων, παρά το γεγονός ότι αυτές συμβαίνουν σε περιοχές που η παρουσία της Αστυνομίας είναι τουλάχιστον αυξημένη.
Είναι προφανές ότι η στρατηγική του τρόμου έχει κλιμακωθεί και, στο προσεχές διάστημα, θα κλιμακωθεί ακόμα περισσότερο. Τους ξυλοδαρμούς και τις απειλές θα τους αντικαταστήσουν οι δολοφονίες.
Οι μαθητές του Γκαίμπελς έχουν επιλέξει ως αποδιοπομπαίο τράγο τους μετανάστες. Πριν από αυτούς, τα ΜΜΕ και οι κυβερνήσεις είχαν προλειάνει το έδαφος. 
Οι δηλώσεις του Ανδρέα Λοβέρδου περί «υγειονομικής βόμβας», την οποία δήθεν συνιστούν οι μετανάστριες οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες - το γεγονός ότι, στο διάστημα τουλάχιστον που η Αστυνομία ανακοίνωνε τις εθνικότητες των οροθετικών εκδιδομένων γυναικών, το 70% από αυτές ήταν Ελληνίδες δεν είχε σημασία για τον κ. Λοβέρδο - δε διαφέρουν σε τίποτα από τις ψευδείς ανακοινώσεις της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ που αποδίδουν τις πυρκαγιές του καλοκαιριού σε εμπρησμούς με δράστες μετανάστες (κι ας ήταν Έλληνες οι περισσότεροι συλληφθέντες για εμπρησμό εξ αμελείας).
Κι όπως στη δεκαετία του '20, κάθε μέρα και περισσότεροι Γερμανοί πείθονταν ότι «για όλα φταίνε οι Εβραίοι», έτσι και σήμερα στην Ελλαδα, κάθε μέρα και περισσότεροι Έλληνες θα πιστεύουν ότι «για όλα φταίνε οι μετανάστες». Και φυσικά στη συνέχεια θ' ακολουθήσουν οι «κομμουνιστές», οι «μασόνοι» και ο «διεφθαρμένος κοινοβουλευτισμός».
Είναι επίσης δεδομένο ότι από την κυβέρνηση, τα κόμματα που την απαρτίζουν και από τα ΜΜΕ δεν πρέπει να περιμένουμε κάποια σοβαρή αντίδραση. Οι άνθρωποι αυτοί «συγκινούνται» από τη δολοφονία ενός μετανάστη,  αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή, θα προσπαθήσουν με τους Ξένιους Διες τους να συγκαλύψουν την αντικοινωνική τους οικονομική και φορολογική πολιτική, γεμίζοντας τα δελτία ειδήσεων με τηλεοτικά πλάνα που επιδεικνύουν - δίκην ρωμαϊκού θριάμβου - εκατοντάδες συλληφθέντων «λαθρομεταναστών».
Αντίδραση σε αυτή τη βαρβαρότητα μπορεί να υπάρξει μονάχα από την Αριστερά. Με την προϋπόθεση ότι η τελευταία θα συνειδητοποιήσει την ανάγκη να εγκαταλείψει τη νιρβάνα της κ,αι θα αποφασίσει να είναι παρούσα, με δικό της λόγο και διεκδικήσεις, εκεί που οι άνθρωποι υποφέρουν: στις γειτονιές. 
 Και κυρίως, χτίζοντας δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης χάρη στα οποία θα απαλύνεται η φτώχεια, θα αποφεύγουν οι άνθρωποι την έσχατη εξαθλίωση της ζητιανιάς, θα ατενίζουν με αισιοδοξία το αύριο μέσα από τη διατήρηση της αξιοπρέπειάς τους σήμερα.
Αν αυτά δε συμβούν, σε λίγους μήνες κείμενα σαν κι αυτό δε θα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η οργανωμένη τρομοκρατία των νεοναζί θα έχει αποδώσει καρπούς. Από κει και πέρα η κατάληψη της εξουσίας κι η μετατροπή της ελλάδας σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης θα είναι μια τυπική διαδικασία.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Γνωρίζω ότι πολλοί που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα το βρουν «υπερβολικό». Μακάρι να έχουν δίκιο.

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Από τη φυσική ιστορία στη μεταφυσική


Στα δάση της κεντρικής Ευρώπης ζει η σαλαμάντρα της φωτιάς (salamandra salamandra σύμφωνα με το φυσιοδίφη Λιναίο), ένα είδος σαύρας που συχνά κρύβεται σε κορμούς δέντρων. Παλιά, όταν οι ξυλοκόποι έκοβαν δέντρα και άναβαν φωτιά με τους κομμένους κορμούς, το ερπετό αυτό αναγκαζόταν να εγκαταλείψει την κρυψώνα του, οπότε εμφανιζόταν να βγαίνει μέσα από τις φλόγες.
Σε αυτό το σημείο αρχίζει η αφήγηση του αποκρυφιστή. Σύμφωνα με σχετικές διδασκαλίες η σαλαμάντρα είναι «στοιχειό της φωτιάς» που μπορεί να εντοπιστεί σε εστίες φωτιάς, σε καμινάδες σπιτιών, ή ακόμα και στην ατμόσφαιρα, όταν παράγονται αστραπές. Το στοιχειό σαλαμάντρα θεωρείται ότι είναι φορέας μεγάλης ενέργειας, που μπορεί να «κάψει», ή αλλιώς να καταστρέψει σωματικά και ψυχολογικά τον όποιο άμαθο και ανυποψίαστο που θα έρθει σε επαφή μαζί της.
Η πόλη Σαλαμάνκα (Ισπανία) είναι γνωστή κυρίως για το πανεπιστήμιό της, που είναι από τα αρχαιότερα της Ευρώπης και από εκεί είχαν περάσει Άραβες σοφοί, που επιδόθηκαν στην αλχημεία και στη μελέτη της θερμικής συμπεριφοράς της ύλης. Είναι βέβαιο ότι οι λέξεις Σαλαμάνκα και Σαλαμάντρα, που είναι αραβικής προέλευσης, σχετίζονται μεταξύ τους, με την έννοια ότι η πρώτη προέρχεται από τη δεύτερη. Και αυτή η σχέση έχει να μας πει πολλά για το πώς, στη σκέψη του αποκρυφιστή, συνδέεται η φωτιά με τη σοφία. Η φωτιά, με τη θερμική της ενέργεια, μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα δημιουργική ως εμπειρία  για το «σοφό» που θα τη διαχειριστεί σωστά και θα κάψει τον όποιο αδέξιο που θα παίξει μαζί της. Με άλλα λόγια, η γνώση μπορεί να αποβεί καταστροφική για όποιον την προσεγγίσει λάθος (βλ. για παράδειγμα πυρηνική βόμβα).
Νομίζω πως και η Σαλαμάνκα των σοφών Αράβων έχει και αυτή τη δική της ενέργεια, που με τον τρόπο της μπορεί να επηρεάσει, να εμπνεύσει, ίσως και να φέρει στα όριά του τον επισκέπτη που θα τύχει να συντονιστεί με κάποιον τρόπο με τους ρυθμούς αυτής της πόλης. Και ένα ταξίδι στη Σαλαμάνκα, μπορεί να αποβεί αξέχαστο, για μερικούς. Αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο.
Το κειμενάκι αυτό γράφτηκε με αφορμή τα τριάντα χρόνια που συμπληρώνονται φέτος από το πρώτο μου ταξίδι στην Ισπανία. Αύγουστος ήταν και τότε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης