Πρωτομαγιάτικες διαδρομές

11 η ώρα το πρωί της Πρωτομαγιάς, δίπλα από το Μουσείο. Θα πρέπει να έχει καμιά χιλιάδα συγκεντρωμένους. Οργανώσεις μεταναστών, κάποια σωματεία και, κοντά στα άλλα, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και τα Πολιτικά Δικαιώματα. Μια κυρία από το ΣΕΚ είναι έτοιμη να μου πουλήσει εφημερίδα και με ρωτάει αν είμαι σύμφωνος «να πάνε στα τσακίδια η ΕΕ και το ΔΝΤ». Της απαντάω πως δεν είμαι σίγουρος γι’αυτό. Αμηχανία. Σταματάει εδώ η συζήτηση.
Η πορεία ξεκινάει. Δεν έχει και πολλή ζωντάνια. Κάποια στιγμή βλέπω τον Τζο από το KASAPI μαζί με άλλους Φιλιππινέζους. Πιάνουμε την κουβέντα. Μου λέει ότι το παλεύουν για να μην κλείσει ο παιδικός σταθμός του KASAPI. Θα ήταν κρίμα το δίχως άλλο. Για κάποια χρόνια είχα στείλει και την κόρη μου εκεί. Εκεί κάπου στη Σταδίου και στο ύψος Κοραή ακούμε ένα μπαμ που προέρχεται από τα Προπύλαια. Μολότωφ ήταν.
Πλησιάζουμε προς το Σύνταγμα. Ακούμε ότι έγιναν επεισόδια στα λουλουδάδικα πριν από λίγο, όμως τώρα φαίνονται τα πράγματα ήρεμα. Ωστόσο, έχοντας πια περάσει μπροστά από τη Βουλή και κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου προς Προπύλαια, αρχίζουν πάλι τα όργανα. Μια ομάδα νεαρών επιχειρεί να σπάσει βιτρίνες. Αλλά και μπροστά από εμάς, προς τα Προπύλαια, φαίνεται πως γίνονται επεισόδια. Αρχίζουν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα και η ατμόσφαιρα γίνεται τεταμένη. «Ώρα να την κάνω», σκέφτομαι.
Ανηφορίζω την Ιπποκράτους. Συναντάω τον Αλέξανδρο από το περιοδικό, που έχει εκλεγεί λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα να διοριστεί επίσημα. Φαίνεται προβληματισμένος μήπως με τα ΔΝΤ και τις λιτότητες χάσει το τραίνο. «Μα διορισμοί στα πανεπιστήμια γίνονταν ακόμα και στην κατοχή», του επισημαίνω. «Ναι αλλά τώρα μπορεί να είναι χειρότερα από κατοχή» απαντάει πικρόχολα. Υπερβολές βέβαια, αλλά ποιος μπορεί να είναι σίγουρος έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα…
Το απόγευμα ανεβάζω τη μικρή με το μηχανάκι στο σπίτι μιας φίλης της στο Βύρωνα. Εκεί που παίρνω το δρόμο της επιστροφής μου έρχεται ξανά μια ιδέα που την σκεφτόμουν από καιρό: να εντοπίσω τα παλιά μας λημέρια από την εποχή του Ράδιου του Δρόμου. Φτάνω στην πλατεία που έκανε τότε τέρμα το λεωφορείο Ακαδημίας-Ζωοδόχου Πηγής. Τώρα η πλατεία έχει γίνει μια μεγάλη παιδική χαρά. Ανηφορίζω τη Μαγνησίας και, στη γωνία Ωλένης και Αλικαρνασσού, σαν κάτι να θυμάμαι. Εκεί πρέπει να ήταν που είχαμε δει το σταθμευμένο περιπολικό. Ανηφορίζω την Αλικαρνασσού. Λίγο πριν το τέρμα του δρόμου βλέπω στο αριστερό μου χέρι το διώροφο σπίτι με το υπόγειο. Αυτό πρέπει να ήταν το δίχως άλλο. Άραγε ο γέρος που μας το νοίκιαζε ζει ακόμα; Συνεχίζω την πορεία προς τα βράχια, μπας και εντοπίσω το σπίτι του Άρη και της Κάλιας. Αδύνατον. Μάλλον πρέπει να έχει γκρεμιστεί και στη θέση του είναι το Θέατρο Βράχων και διάφορες άλλες εγκαταστάσεις.
Κάπου εδώ τελειώνει μια διαδρομή που ξεκίνησε πριν από 28-29 χρόνια. Και αρχίζει μια νέα ζόρικη πορεία που θα δούμε πού θα μας βγάλει…

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης