Για δεύτερο συνεχόμενο μήνα, κι ενώ τα λουκέτα στα καταστήματα αυξάνονται εκθετικά, ο πληθωρισμός φλερτάρει με το εξωφρενικό 5% (4,7% έναντι 3,9% του Μαρτίου), σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών.
Δεν έχει νόημα να αντιπαραβάλω τα στοιχεία αυτά με τα αντίστοιχα της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν αποκλίσεις, οφειλόμενες αφ' ενός στις διαφορές των χρησιμοποιούμενων στατιστικών μεθόδων, αφ' ετέρου στις όποιες πολιτικές επιλογές. Θα σταθώ σε κάποιες επί μέρους αυξήσεις που συνιστούν πρόκληση, είτε προς το δημόσιο αίσθημα, είτε προς την κοινή λογική.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα συνιστά η αύξηση των τιμολογίων του ΟΣΕ κατά 36,6%. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση επιβάλλει περικοπές μισθών, σε μια αποχή που η ανεργία αυξάνεται, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση του ΟΣΕ αυξάνει τα τιμολόγια των μεταφορών κατά 36,6%. Με τι αντίκρυσμα; Μα, τις 4 ώρες και 30 λεπτά που θέλει η «υπερταχεία»(sic!) για να διανύσει τα 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα ως την Πάτρα. Ή τις μεθοδικές προσπάθειες των στελεχών του ΟΣΕ να θάψουν τον Προαστιακό σιδηρόδρομο της Αθήνας. Η μείωση των εξωφρενικών ελλειμμάτων του ΟΣΕ οφείλει να είναι από τα πρωταρχικά μελήματα της κυβέρνησης. Με μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού. Με αναδιάρθρωση των δρομολογίων. Με επενδύσεις αναβάθμισης του δικτύου που, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι όπως το έφτιαξε ο Τρικούπης. Όχι όμως με αυξήσεις τιμών.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα είναι οι αυξήσεις της τάξης 16% που επέβαλε ένα άλλο μονοπώλιο, ιδιωτικό αυτή τη φορά, των υπεραστικών ΚΤΕΛ. Με τί αντίκρυσμα; Μα οι θλιβερές σακαράκες που μεταφέρουν ανθρώπους σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Χρόνια ακούμε για την απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων», οι ιδιοκτήτες των υπεραστικών λεωφορείων όμως, απόγονοι των κομματαρχών της ΕΡΕ στη δεκαετία του '50, μένουν αμετακίνητοι.
Πρόκληση στην κοινή λογική είναι τέλος οι αυξήσεις τιμών 16% σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και καφετέριες σε μια εποχή που η - θες από αμετροέπεια, θες από ειρωνεία, θες από ευφημισμό - αποκαλούμενη «βαριά βιομηχανία» μας πλήττεται από δραματικές μειώσεις των αφίξεων. Στο τέλος θα αναζητούν με το ντουφέκι ένα τρελό για να του φορτώσουν όλα τα λειτουργικά έξοδα της τουριστικής σεζόν.
Εν μέσω τόσων παραλογισμών, η μη δεσμευτική πρόταση της Ομοσπονδίας Αρτοποιών προς τα μέλη της να μειώσουν την τιμή της φρατζόλας του ψωμιού στα 50 λεπτά λόγω της οικονομικής κρίσης είναι μια όαση κοινής λογικής. Να δούμε πόσοι αρτοποιοί θα την εφαρμόσουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν έχει νόημα να αντιπαραβάλω τα στοιχεία αυτά με τα αντίστοιχα της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν αποκλίσεις, οφειλόμενες αφ' ενός στις διαφορές των χρησιμοποιούμενων στατιστικών μεθόδων, αφ' ετέρου στις όποιες πολιτικές επιλογές. Θα σταθώ σε κάποιες επί μέρους αυξήσεις που συνιστούν πρόκληση, είτε προς το δημόσιο αίσθημα, είτε προς την κοινή λογική.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα συνιστά η αύξηση των τιμολογίων του ΟΣΕ κατά 36,6%. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση επιβάλλει περικοπές μισθών, σε μια αποχή που η ανεργία αυξάνεται, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση του ΟΣΕ αυξάνει τα τιμολόγια των μεταφορών κατά 36,6%. Με τι αντίκρυσμα; Μα, τις 4 ώρες και 30 λεπτά που θέλει η «υπερταχεία»(sic!) για να διανύσει τα 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα ως την Πάτρα. Ή τις μεθοδικές προσπάθειες των στελεχών του ΟΣΕ να θάψουν τον Προαστιακό σιδηρόδρομο της Αθήνας. Η μείωση των εξωφρενικών ελλειμμάτων του ΟΣΕ οφείλει να είναι από τα πρωταρχικά μελήματα της κυβέρνησης. Με μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού. Με αναδιάρθρωση των δρομολογίων. Με επενδύσεις αναβάθμισης του δικτύου που, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι όπως το έφτιαξε ο Τρικούπης. Όχι όμως με αυξήσεις τιμών.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα είναι οι αυξήσεις της τάξης 16% που επέβαλε ένα άλλο μονοπώλιο, ιδιωτικό αυτή τη φορά, των υπεραστικών ΚΤΕΛ. Με τί αντίκρυσμα; Μα οι θλιβερές σακαράκες που μεταφέρουν ανθρώπους σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Χρόνια ακούμε για την απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων», οι ιδιοκτήτες των υπεραστικών λεωφορείων όμως, απόγονοι των κομματαρχών της ΕΡΕ στη δεκαετία του '50, μένουν αμετακίνητοι.
Πρόκληση στην κοινή λογική είναι τέλος οι αυξήσεις τιμών 16% σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και καφετέριες σε μια εποχή που η - θες από αμετροέπεια, θες από ειρωνεία, θες από ευφημισμό - αποκαλούμενη «βαριά βιομηχανία» μας πλήττεται από δραματικές μειώσεις των αφίξεων. Στο τέλος θα αναζητούν με το ντουφέκι ένα τρελό για να του φορτώσουν όλα τα λειτουργικά έξοδα της τουριστικής σεζόν.
Εν μέσω τόσων παραλογισμών, η μη δεσμευτική πρόταση της Ομοσπονδίας Αρτοποιών προς τα μέλη της να μειώσουν την τιμή της φρατζόλας του ψωμιού στα 50 λεπτά λόγω της οικονομικής κρίσης είναι μια όαση κοινής λογικής. Να δούμε πόσοι αρτοποιοί θα την εφαρμόσουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
1 σχόλιο:
Οφείλω μια επανόρθωση. Η πρόταση για πώληση της φρατζόλας του ψωμιού ήταν της Συντεχνίας Αρτοποιών Αθήνας και όχι της Ομοσπονδίας Αρτοποιών. Ζητώ συγνώμη από τους πρώτους.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου