Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΟΡΝΕΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ


Όπως σε κάθε δημοτικές εκλογές το «βδελυρόν φαινόμενον της πορνείας» έρχεται στο προσκήνιο. Εξωραϊστικοί σύλλογοι, παπαδαριό, σύλλογοι ευνούχων, Δεξιοί κι Αριστεροί ηθικολογούντες απαιτούν από τους υποψήφιους Δημάρχους να πάρουν μέτρα κατά του «μιάσματος». Αφορμή για τούτην εδώ την ανάρτηση στάθηκε μια αναφορά του Γιώργου Καμίνη στις πόρνες της Πατησίων και η οργίλη αντίδραση της ΑΝΟΙΧΤΗΣ ΠΟΛΗΣ (ΣΥΡΙΖΑ), που τον εγκαλεί διότι «δεν αναφέρει ότι οι γυναίκες αυτές είναι θύματα κυκλωμάτων διακίνησης γυναικών». Και επιθυμία του γράφοντος είναι να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, πέρα από αριστερούς και δεξιούς σεμνοτυφισμούς.

Ορισμοί:
Ως πορνεία στην ελληνική γλώσσα ορίζεται η παροχή ερωτικών υπηρεσιών έναντι αμοιβής. Παρά τον ηθικό στιγματισμό της πορνείας, στην πραγματικότητα πρόκειται για επαγγελματική δραστηριότητα του τριτογενούς τομέα, δηλαδή των υπηρεσιών. Πράγμα που μας επιτρέπει να θεωρήσουμε ως εκπόρνευση κάθε παροχή υπηρεσίας έναντι αμοιβής και, κατ' επέκταση, κάθε μορφή αμειβόμενης εργασίας. Με βάση αυτό το διασταλτικό αυτό ορισμό, ο «τιμημένος προλετάριος» κι ο εξ ίσου «τιμημένος αγρότης» εκπορνεύουν την εργατική τους δύναμη. Οι πόρνες, το είπαμε αυτό, εκπορνεύουν το κορμί τους. Και οι διανοούμενοι, «προοδευτικοί» τε και «μικροαστοί», εκπορνεύουν το μυαλό τους. Με αυτές τις παραδοχές, ας επιτραπεί στο γράφοντα να πιστεύει ότι οι πλέον ανήθικοι όλων είναι οι διανοούμενοι μιας και οι είναι οι πιο ακριβοπληρωμένοι.
Η πορνεία σε διάφορους πολιτισμούς. Στην αρχαία Ελλάδα η πορνεία ήταν ανεκτή - προσοχή! δεν ήταν σεβαστή - και οι ιέρειες του έρωτα που έχαιραν
εκτίμησης δεν ήταν λίγες. Αντιθέτως, στους Εβραίους η πορνεία τιμωρούνταν με λιθοβολισμό. Ο Χριστιανισμός, ως κίνημα κοινωνικής χειραφέτησης επέκρινε με περίσσειο θάρρος την υποκριτική ηθικολογία της Ιουδαϊκής νομοθεσίας, χωρίς όμως να αποδεχθεί και την πορνεία. Απλώς στη δρακόντεια τιμωρία προέταξε τη συμπόνοια. Ως επίσημη θρησκεία του Κράτους, λίγους αιώνες αργότερα,έθεσε την πορνεία εκτός νόμου. Τέτοιος ήταν δε ο ζήλος των ιεροκηρύκων, που έφτασαν σε σημείο να ταυτίζουν την πορνεία με τη σεξουαλικότητα, σύγχυση, που στα μυαλά των πειραγμένων Χριστιανών υπάρχει ακόμα. Στην κατάσταση παρανομίας παρέμεινε η πορνεία στις Χριστιανικές χώρες μέχρι τη δεκαετία του '60, οπότε, υπό την πίεση των απελευθεωτικών κινημάτων, έγινε και πάλι ανεκτη.
Η πορνεία ως οικονομική δραστηριότητα. Πρόκειται αναμφίβολα για μια εξαιρετικά επικερδή δραστηριότητα. Τα πάντα έχουν χρεοκοπήσει, ουδέποτε όμως χρεοκόπησε μπουρδέλο. Η βεβαιότητα της κερδοφορίας κατατάσσει την πορνεία στην ίδια μοίρα με τις θρησκείες (οφείλουμε να ομολογήσουμε πάντως ότι αν συγκρίνουμε τους τζίρους των δυο αυτών μορφών παροχής υπηρεσιών η πορνεία είναι φτωχός συγγενής των θρησκειών).
Επίσης αναμφίβολο είναι ότι πρόκειται για μια οχλούσα οικονομική δραστηριότητα. Και μόνη η παρουσία ενός μπουρδέλου σε μια γειτονιά αρκεί για να καταβαραθρώσει τις τιμές των ακινήτων. Για το λόγο αυτο επιβάλλεται η ισόρροπη κατανομή στο δομημένο χώρο των τόπων παροχής ερωτικών υπηρεσιών επ' αμοιβή. Εκτός κι αν, οι υπηρεσίες αυτές εγκατασταθούν σε οικιστικά συγκροτήματα στις παρυφές του αστικού ιστού, που θα έχουν κατασκευαστεί για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Άτυπες μορφές πορνείας. Δίπλα στην επίσημη και ηθικά εξοβελιστέα πορνεία θάλλουν πλήθος άτυπων μορφών της, οι οποίες όμως είναι κοινωνικά αποδεκτές, ενίοτε δε και επιδοκιμαστέες. Έτσι, η αποδοκιμασία της δεκαοκτάχρονης που παντρεύεται έναν γέροντα με παχύ πορτοφόλι ή του νεαρού που παντρεύεται μια πλούσια χήρα πολλά χρόνια μεγαλύτερή του, περιορίζεται σε μερικά σκωπτικά κουτσομπολιά. Η επιτηδευμένη επίδειξη του κάλλους από μέρους νέων ανδρών και γυναικών προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή του εργοδότη και να ανελιχθούν στην ιεραρχία της επιχείρησης ανεξαρτήτως προσόντων, θεωρείται μαγκιά.
Προβλήματα σύμφυτα της παρανομίας. Συνέπειες του στιγματισμού και της παρανομίας της επίσημης πορνείας είναι η δημιουργία μιας απίστευτης ανισοκατανομής των εσόδων. Η μερίδα του λέοντος πάει στην τσατσά και στο νταβατζή. Το όνειρο της κάθε εκπορνευόμενης νέας είναι να «βρει έναν προστάτη και να ανοίξει δικό της σπίτι». Όμως πάντα η εκπορνευόμενη γυναίκα είχε ένα μικρό μερίδιο από το τζίρο του μαγαζιού.
Η κατάσταση αυτή αντιμετωπίστηκε αποτελεσματικά, στη δεκαετία του '70, από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Δ. Γερμανίας και της Σουηδίας. Αυτό που έκαναν ήταν να νοικιάσουν διαμερίσματα στις εκδιδόμενες γυναίκες σε συγκροτήματα εργατικών κατοικιών. Παράλληλα εξάντλησαν την αυστηρότητα του νόμου σε βάρος των νταβατζήδων. Δυστυχώς η θαρραλέα αυτή πολιτική είχε τη μοίρα όλων των κοινωνικών πολιτικών από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 και μετά. Σήμερα, έχουμε επανέλθει πλήρως στην πρότερη κατάσταση.
Πορνεία και δουλεμπόριο. Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων δημιούργησε νέα δεδομένα. εκατοντάδες χιλιάδες νέες κοπέλες συνέρρευσαν στη Δυτική Ευρώπη, με τη βοήθεια του οργανωμένου εγκλήματος, που τις έριξε στην πορνεία. Πολλές από αυτές γνώριζαν πολύ καλά τι δουλειά θα κάνουν, άλλες ήταν πιο αφελείς. Εκείνο όμως που δε γνώριζαν ήταν ότι επρόκειτο να πωληθούν ως σκλάβες. Σήμερα, σε όλη την Ευρώπη, οι ντόπιες εκδιδόμενες γυναίκες υφίστανται αφόρητη πίεση από το οργανωμένο έγκλημα, που επιδιώκει να γενικεύσει τις σχέσεις δουλοκτησίας στην πορνεία.
Πορνεία και Αριστερά. Η στάση της Αριστεράς απέναντι στην πορνεία ήταν η ίδια με αυτή των Πρωτοχριστιανών: συνδυασμός συμπόνοιας και μη αποδοχής, που, εντελώς φυσιολογικά, οδήγησε με τον καιρό στην υποκριτική ηθικολογία. Η Αριστερά στάθηκε ανίκανη να καταλάβει ότι πορνεία υπάρχει γιατί μεγάλο μέρος του ανδρικού, αλλά και του γυναικείου, πληθυσμού ασφυκτιά στο πλαίσιο των συμβατικών μορφών σεξουαλικών σχέσεων. Κι αντί ν΄ασχοληθεί με την απαλλαγή της πορνείας από το ζυγό του οργανωμένου εγκλήματος και τη θέσπιση θεσμικού πλαισίου άσκησής της, την αντιμετωπίζει ως ψυχική νόσο. Ευτυχώς για την Αριστερά, επιφανείς διανοούμενοί της, είχαν το θάρρος να υμνήσουν τις πόρνες (Μάρκες, Πικάσο, Λουντέμης κ.λ.π.)
Πορνεία και γυναικείο κίνημα. Οι σχέσεις του γυναικείου κινήματος με την πορνεία δεν ήταν ποτέ καλές, μολονότι το κίνημα των εκδιδομένων γυναικών είναι παραφυάδα του. Στάθηκε κι αυτό ανίκανο να κατανοήσει ττα ευρύτερα κοινωνικά αίτια της πορνείας και είδε σε αυτήν μονάχα την απεικόνιση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης της γυναίκας.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ. Είναι καιρός να απομυθοποιήσουμε, επιτέλους την πορνεία. Να την αντιμετωπίσουμε ως αυτό που πραγματικά είναι: μια οχλούσα δραστηριότητα παροχής υπηρεσιών. Και να ασχοληθούμε με τα δικαιώματα των ανθρώπων που ασκούν αυτή τη δραστηριότητα και τα προβλήματα που δημιουργεί η υπερσυγκέντρωση της δραστηριότητας σε συγκεκριμένες γειτονιές. Όλα τα άλλα είναι υποκριτικές ηθικολογίες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΣΦΥΚΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ


Εν κρυπτώ, μέσα Αυγούστου, το θερινό τμήμα της Βουλής τροποποίησε επί το αυστηρότερο την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, αφαιρώντας από αυτήν τις περιορισμένες πλην ουσιώδεις εγγυήσεις που παρείχε ο νομοθέτης για να μην ποινικοποιούνται η πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Όμως ακόμα χειρότερη από την τρομολαγνεία των κρατούντων είναι η επικίνδυνη άμβλυνση των αντανακλαστικών όσων, εδώ και δεκαετίες, αγωνίζονταν και, τις περισσότερες φορές, κατόρθωσαν να επιβάλουν, το σεβασμό των στοιχειωδών ατομικών ελευθεριών από τους νομοθέτες.
Το ότι η μόνη αντίδραση στις τερατώδεις αλλαγές της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας ήταν ένα άρθρο του Χρήστου Ζέρβα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, συνιστά όνειδος πολύ βαρύτερο από τη μεθόδευση του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.


Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Κυβέρνηση γνώριζε πολύ καλά τι έκανε. Η βίαιη ανακατανομή του εισοδήματος που γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα προκαλεί κοινωνικές, πολιτικές, θρησκευτικές κι εθνοφυλετικές εκρήξεις.
Κι ενώ τα αυταρχικά και τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διαθέτουν αποτελεσματικές λύσεις (εξαφανίσεις, δολοφονίες βασανιστήρια, μακροχρόνιες φυλακίσεις χωρίς δίκη) οι κοινοβουλευτικές «δημοκρατίες» δεν διαθέτουν κάτι ανάλογο. Και καταφεύγουν στην παλιά σοβιετική συνταγή: την ακύρωση όλων ανεξαιρέτως των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων στο όνομα της προστασίας της Δημοκρατίας. Το νομικό εργαλείο αυτής της προσπάθειας είναι οι ανά τον κόσμο αντιτρομοκρατικές νομοθεσίες.
Η τροποποίηση προς το χειρότερο της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας στα του Αυγούστου επιθυμεί να αντιμετωπίσει τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις. Στη Γαλλία, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ το ίδιο πράγμα επιδιώχθηκε μέσω της επιλεκτικής δυνατότητας που έδωσε ο νομοθέτης στους δικαστές να επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές για πλημελήματα.
Στην Ελλάδα επελέγη η διαστολή της έννοιας της Τρομοκρατίας, την οποία, ο συντάκτης της προηγούμενης αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας είχε επιχειρήσει να περιορίσει. Η μέθοδος αυτή, πριν ακόμα γίνει νόμος του Κράτους, είχε επιλεγεί από τον εισαγγελέα της Λάρισας για να «σοφρωνίσει» τους ανήλικους που συνελήφθησαν στις συγκρούσεις με την Αστυνομία κατά την εξέγερση της νεολαίας το Δεκέμβρη του 2008. Η δίκη αυτή δεν έχει γίνει ακόμα. Με τον μέχρι τον περασμένο Αύγουστο ισχύοντα ορισμό της «τρομοκρατικής δραστηριότητας» η κατηγορία οφείλει να καταπέσει ως αστήρικτη. Με τη νέα μορφή της νομοθεσίας όμως είναι πλέον στη διακριτική ευχέρεια των δικαστών να στείλουν για δέκα χρόνια φυλακή μερικούς εφήβους επειδή, στη διάρκεια μιας διαδήλωσης, πέταξαν πέτρες σε αστυνομικούς.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι η παντελής απουσία αντιδράσεων. Δεν είναι τυχαίο το ότι η μοναδική αντίδραση σε αυτό το νομοθετικό τερατούργημα ήταν το άρθρο του Χρήστου Ζέρβα, με αρκετές ημέρες καθυστέρηση κι αυτό, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Πίσω από αυτή την αφασία κρύβονται δυο εξελίξεις.
Η πρώτη αφορά στην άμβλυνση του αισθήματος επιφυλακής για την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, το οποίο ήταν έντονο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80 σε μεγάλο μέρος των πολιτών, εξ αιτίας των τριάντα πέντε χρόνων καλής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών. Οι απόπειρες περιορισμού των ατομικών ελευθεριών σε αυτά τα χρόνια, που εκδηλώνονταν πάντα με στόχο συγκεκριμένα άτομα από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους Αναρχικούς, έπεφταν προσέκρουαν στην εχθρότητα των πολιτών.
Η δεύτερη αφορά στη βαθμιαία μετατροπή της Αριστεράς σε καθεστωτική δύναμη. Η πλειονότητα των μελών των κομμάτων της Αριστεράς σήμερα δεν έχουν ζήσει τις εποχές που η ανάγνωση αριστερού εντύπου ήταν διαβαστήριο για τη φυλακή, ούτε καν την εποχή που η «παράνομη αφισοκόλληση» ήταν διαβατήριο για 6 - 9 μήνες στη φυλακή. Ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων θεωρείται ως κάτι το δεδομένο. Εξ ου και η υποτονική έως και ανύπαρκτη αντίδρασή τους, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση έπαιξε κατ' επανάληψη με τη νομιμότητα των θεσμών (καλπονοθείες σε ψηφοφορίες στη Βουλή, αντισυνταγματική διακοπή των εργασιών της Βουλής εν όψει Ευρωεκλογών, υποκλοπές, «συστάσεις» Σανιδά προς δικαστές κ.λ.π.).
Ακόμα και το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα που, στα τελευταία 15 χρόνια, μόνο του και εναντίον όλων, έδινε τις μάχες για την προστασία των ατομικών ελευθεριών, έχει τον τελευταίο ενάμισι χρόνο ατονήσει, καθώς επιφανή του μέλη σπαταλούν την ενεργητικότητά τους στην ενδοκομματική ίντριγκα του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσοι γνωρίσαμε την πολιτική δράση μέσα από το μεγάλο καζάνι της Μεταπολίτευσης, ονειρευτήκαμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο. Στη συνέχεια, οι πιο αξιοπρεπείς από εμάς, οι λιγότεροι δυστυχώς, κατέληξαν να μην εξευτελίζουν τη ζωή τους. Οι υπόλοιποι, έγιναν άλλοι αρχιτέκτονες κι άλλοι μάστορες στο οικοδόμημα της Ελλάδας που χρεοκόπησε. Αναμφίβολα όμως η πιο μεγάλη αποτυχία της γενιάς μας είναι ότι σταθήκαμε ανίκανοι να διδάξουμε στους νεότερους ότι Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Για την ασφάλειά μας

Η ¨Ελευθεροτυπία" το είχε δημοσιεύσει εδώ και μια εβδομάδα, όμως δεν το είχα πάρει χαμπάρι. Βρήκα το άρθρο για την τροποποίηση του τρομονόμου από ένα email που έλαβα και το αναρτώ γιατί ίσως και άλλοι να μην το έχουν διαβάσει. Η ουσία είναι ότι ποτέ δεν ξέρει κανείς τί φωτιές μπορεί να ανάψει μια πολιτική παρατεταμένης σκληρής λιτότητας και ως εκ τούτου οι φύλακες ετοιμάζονται δια παν ενδεχόμενον.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ, ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΑ, ΑΛΛΑΞΕ ΤΟΝ «ΤΡΟΜΟΝΟΜΟ»

Τρομοκρατική δράση και οι διαδηλώσεις
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=205592
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Εν κρυπτώ, σε τμήμα θερινών διακοπών και χωρίς καμιά ιδιαίτερη εξήγηση η κυβέρνηση κατάργησε πλήρως τις ασφαλιστικές δικλίδες του προηγούμενου «τρομονόμου», που προστάτευαν ακόμη και τη βίαιη πολιτική και συνδικαλιστική δράση από ποινικές κατηγορίες για «τρομοκρατική δράση».
Παράλληλα τιμωρεί αυστηρότερα (10ετή κάθειρξη) όσους δίνουν «ουσιώδεις» πληροφορίες σε τρομοκρατικές οργανώσεις για διευκόλυνση του έργου τους ή τους παρέχουν υλική ή άυλη υποστήριξη, ακόμη και αν δεν τελέστηκαν τελικώς «τρομοκρατικές πράξεις»!
Με τις αλλαγές αυτές λύνονται ουσιαστικά τα χέρια των διωκτικών αρχών. Ετσι ακόμη και η τέλεση πλημμελημάτων (όπως διακεκριμένες φθορές, σωματικές βλάβες, διατάραξη της ασφάλειας των συγκοινωνιών κ.ά.) μπορούν να χαρακτηριστούν αυθαίρετα ως τρομοκρατική δράση από οργανωμένη ομάδα διαδηλωτών!
Αρκεί απλώς, σύμφωνα με τον ορισμό περί τρομοκρατίας, να θεωρηθεί ότι οι κατηγορούμενοι επιθυμούν να βλάψουν σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό, να εκφοβίσουν σοβαρά τον πληθυσμό ή να εξαναγκάσουν παρανόμως δημόσια αρχή ή έναν διεθνή οργανισμό σε πράξη ή παράλειψη.
Γιατί όμως η κυβέρνηση προχώρησε τόσο βιαστικά και αθόρυβα στην κατάργηση; Κάθε ομοιότητα ή σύγκριση με την κρίσιμη οικονομική κατάσταση και τις συνθήκες κοινωνικών συγκρούσεων, που πολλοί αναμένουν, δεν είναι καθόλου συμπτωματική, απαντούν νομικοί. Η κυβέρνηση φαίνεται να παίρνει τα μέτρα της, συμπληρώνουν.
Αντίθετα, κυβερνητικές πηγές έλεγαν πως ό,τι καταργήθηκε προβλέπεται στο Σύνταγμα.
Το ανησυχητικό είναι όμως ότι οι σοβαρές αυτές αλλαγές, που άπτονται θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έγιναν από το θερινό τμήμα και όχι από την Ολομέλεια της Βουλής.
Η νέα ρύθμιση για το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, που περιλαμβάνεται στον νόμο για την κύρωση συμβάσεων του ΟΗΕ κατά του οργανωμένου εγκλήματος, ψηφίστηκε στο τέλος Αυγούστου και δημοσιεύτηκε προχθές.
Η βασική, κρυφή, τροποποίηση καταργεί την παράγραφο 8 του προηγούμενου άρθρου, σύμφωνα με το οποίο δεν συνιστάν «τρομοκρατική πράξη» η τέλεση συγκεκριμένων αδικημάτων (κακουργημάτων και πλημμελημάτων), εάν αυτά σκόπευαν στην προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος, αποτελούσαν δράση υπέρ της ελευθερίας ή εάν αποσκοπούσαν στην άσκηση θεμελιωδών ατομικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών, όπως προβλέπονται στο Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η ρύθμιση αυτή υπήρχε στο προοίμιο της ευρωπαϊκής απόφασης-πλαίσιο και είχε τεθεί από τον δημιουργό του «τρομονόμου», Μιχ. Σταθόπουλο. Αποτελούσε τη νομοθετική εγγύηση ότι δεν θα διωχθεί το φρόνημα και η ανοιχτή πολιτική και συνδικαλιστική δράση.
Τους φόβους ότι κάτι τέτοιο θα συμβεί είχαν εκφράσει από τότε όλες οι οργανώσεις ατομικών δικαιωμάτων. Στην Ελλάδα άλλωσε έχουν διωχθεί διαδηλωτές για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, παρά την ύπαρξη της παλαιάς προστατευτικής ρύθμισης.
Υπάρχει και μια ευνοϊκή ρύθμιση, που τιμωρεί με ποινή από 1-6 χρόνια όσους μετέχουν σε τρομοκρατική οργάνωση που συστάθηκε για τέλεση πλημμελημάτων. Αρκεί βέβαια να μπορεί να αποδειχτεί κάτι τέτοιο.
Οσον αφορά την απειλή κάθειρξης 10 ετών σε όσους δίνουν ουσιώδεις πληροφορίες σε τρομοκράτες, η επιστημονική επιτροπή της Βουλής διατύπωσε επιφυλάξεις καθώς επισήμανε πρόβλημα αοριστίας και υπερβολικής διεύρυνσης του αξιόποινου

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ: ΜΙΑ ΠΟΛΛΑ ΥΠΟΣΧΟΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ


Εν μέσω κομματικών κοκορομαχιών για τον έλεγχο Δήμων και Περιφερειών, κάποιες ομάδες πολιτών επιμένουν στην αντικατάσταση της πολιτικολογίας με μεστό πολιτικό λόγο, επιμένουν να θέλουν να δώσουν στην Αυτοδιοίκηση το ρόλο που της αρμόζει, επιμένουν να οραματίζονται. Η «Ανεξάρτητη Περιφερειακή Κίνηση Πολιτών ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ: περιβάλλον ανθρωπος» είναι μια από αυτές.

Καθώς οδεύουμε προς τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου είναι σαφές ότι τόσο η αντιπολίτευση όσο και το ΠΑΣΟΚ επιδιώκουν να δώσουν σε αυτές δημοψηφισματικό χαρακτήρα.
Η αντιπολίτευση επιθυμεί διακαώς μια ψήφο τιμωρίας της κυβέρνησης για τη διαχείριση της χρεοκοπίας της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ από την πλευρά του ευελπιστεί ότι θα επιβεβαιωθεί η πολιτική του κυριαρχία και, με επικυρωμένη από σπόντα τη λαϊκή εμπιστοσύνη, θα συνεχίσει απτόητο την πολιτική του, ευελπστώντας αυτή να έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα ως το 2013.
Εν μέσω αλλαλαγμών και πολεμικών ιαχών - για πολιτικό λόγο ας μη μιλάμε - από τις οποίες το μόνο που απουσιάζει είναι τα αυτοδιοικητικά διακυβεύματα, κάποιοι πολίτες, σε Δήμους και περιφέρειες, αγωνίζονται να υπερκεράσουν τις κομματικές αγκυλώσεις και να συγκροτήσουν αυτοδιοικητικές κινήσεις που θα αντιμετωπίσουν επιτέλους τις χαίνουσες πληγές της αυτοδιοίκησης: τη μικρομεσαία λαμογιά, τον τοπικισμό, την αδυναμία των αυτοδιοικητικών οργανισμών να αξιοποιήσουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες που τους παρέχει το νομικό πλαίσιο, την αδιαφάνεια και την έλλειψη Δημοκρατίας.
Στην προσπάθειά τους αυτή βρίσκονται αντιμέτωποι με τους κάθε λογής τοπικούς σατεαπίσκους, αλλά και με τους τοπάρχες και τους κομματικούς μηχανισμούς. Η γέννηση της Ανεξάρτητης Περιφερειακής Κίνησης Πολιτών «ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ» δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Οι άνθρωποι που κόπιασαν για τη δημιουργία της θέλησαν να αντικαταστήσουν τις διαπραγματεύσεις μεταξύ κομματικών μηχανισμών με συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες ενεργών πολιτών. Και το πέτυχαν ξεπερνώντας τις προσωπικές τους αγκυλώσεις, αλλά και αυτές των κομματικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων στις οποίες δραστηριοποιούνταν. Ο λόγος τους, αυστηρά αυτοδιοικητικός αλλά και βαθύτατα πολιτικός, έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με τα ξύλινα λόγια των κομματικών υποψηφίων.
Οι επικεφαλής του συνδυασμού, ο υποψήφιος Περιφεριάρχης Αντώνης Ανηψητάκης και οι υποψήφιοι Αντιπεριφεριάρχες, για τα Χανιά Γιώργος Βλοντάκης, για το Ρέθυμνο Κώστας Βερβερίδης, για το Ηράκλειο Αριστείδης Παπαδάκης και για το Λασήθι Παύλος Δασκαλάκης έχουν κοινωνική και πολιτική δράση δεκαετιών.
Καλή τους επιτυχία

Γιάννης Χρυσοβέργης

Για την ιδρυτική διακήρυξη της Ανεξάρτητης Περιφερειακής Κίνησης Πολιτών ΜΙΑ ΚΡΗΤΗ: ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ βλ. http://miakriti.blogspot.com/p/blog-page.html

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ΑΘΗΝΑ ΕΝ ΚΑΜΙΝ(Ω)Η: ΕΛΠΙΔΑ ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΜΟΓΙΣΤΑΝ


Στις 1 Ιανουαρίου 1987 ο απερχόμενος Δήμαρχος Αθηναίων Δημήτρης Μπέης, παρέδιδε στο Μιλτιάδη Έβερτ, τον πρώτο μεταπολιτευτικά Δήμαρχο της πόλης που είχε εκλεγεί με την υποστήριξη της ΝΔ, ένα Δήμο με αποθεματικό στο ταμείο του και τις δημοτικές υπηρεσίες να λειτουργούν άψογα. Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, ύστερα από 10 Δημάρχους εκλεγμένους με την υποστήριξη της ΝΔ, ο Δήμος Αθηναίων βουλιάζει στα χρέη, τα πεζοδρόμια είναι κατάφορτα από σκουπίδια και οι δημοτικές υπηρεσίες διαλυμένες. Ο Γ. Καμίνης, με εξαιρετικά επιτυχημένη θητεία στη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη προσφέρει μια ακτίνα ελπίδας για αλλαγή σελίδας στην Αθήνα. Αγώνας εξαιρετικά δύσκολος, μιας και ο Γ. Καμίνης καλείται να αντιμετωπίσει, μεταξύ άλλων, την εχθρότητα των ΜΜΕ, αλλά και του «βαθέως ΠΑΣΟΚ».

Ποτέ στα εικοσιτέσσερα χρόνια που πέρασαν δεν υπήρξε, με εξαίρεση την υποψηφιότητα του μακαρίτη Λεωνίδα Αυδή το 1998, άλλη υποψηφιότητα που να γεννάει ελπίδες. ΠΑΣΟΚ και Αριστερά αντιμετώπιζαν τη Δήμο της Αθήνας ως «φέουδο της Δεξιάς», στο οποίο καλούνταν κάθε φορά ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος να κάνει μια εκλογική εκστρατεία αγγαρείας, με στόχο «μια αξιοπρεπή ήττα».
Στο μεταξύ ο Δήμος βούλιαζε στα χρέη από την κακοδιαχείριση και την πελατειοκρατία. Οι δημοτικές υπηρεσίες αποδιαρθρώθηκαν. Με εξαίρεση το εφήμερο πέρασμα της Ντόρας Μπακογιάννη από τη θέση του Δημάρχου, οπότε οι αυτονόητες υπηρεσίες του Δήμου προς τους πολίτες λειτουργούσαν (π.χ. αποκομιδή σκουπιδιών κάθε μέρα, οι δημοτικές υπηρεσίες να απαντούν στα τηλέφωνα) και, κατά πάσα πιθανότητα, δεν αυξήθηκαν τα χρέη του Δήμου, οι επιδόσεις των υπηρεσιών καθαριότητας του Δήμου είναι άθλιες. Οι υπηρεσίες υποδοχής του Δήμου είναι ανίκανες να καθοδηγήσουν σωστά το δημότη, ιδίως όταν ζητάει τηλεφωνικές πληροφορίες. Εννέα στις δέκα φορές τον συνδέουν με λάθος υπηρεσία, η οποία δεν είναι σε θέση να του δώσει το σωστό τηλέφωνο της υπηρεσίας με την οποία επιθυμεί να επικοινωνήσει. Οι πλατείες και οι παιδικές χαρές του Δήμου είναι εγκαταλελειμμένες στην τύχη τους. Πλημελής φροντίδα των φυτών στις πλατείες, ανύπαρκτη συντήρηση στις παιδικές χαρές, βρώμα και δυσωδία παντού, έχουν μετατρέψει τους χώρους συνάντησης της γειτονιάς σε χαβούζες. Κι όλα αυτά ενώ τα ληξιπρόθεσμα χρέη του Δήμου ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ (το 1998 ήταν 212 δισεκατομμύρια δραχμές - 602 εκατομμύρια ευρώ περίπου).
Μακράν χειρότεροι από τους δέκα Δημάρχους αυτών των εικοσιτεσσάρων χρόνων ήταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος και, φυσικά, ο τελευταίος και, ελπίζουμε, έσχατος, Νικήτας Κακλαμάνης.
Ο πρώτος φέσωνε αδιάκριτα τα ταμεία του Δήμου για να πληρώνει φανταχτερές χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις τα, προβληματικά από άποψη οδικής αφάλειας, κάγκελα στα πεζοδρόμια και τις σινιέ στολές των υπαλλήλων της Δημοτικής Αστυνομίας.
Ο δεύτερος έβαλε στο μάτι όλους ανεξαιρέτως τους ελεύθερους χώρους της πόλης, σκοντάφτοντας, ευτυχώς, στις αντιδράσεις των δημοτών και στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης που δεν του επέτρεψαν να γεμίσει τσιμέντο τους τελευταίους ελεύθερους χώρους της πόλης. Για να μη μιλήσει κανείς για το περιβόητο «πρόγραμμα ανακύκλωσης συσκευασιών», οι επιδοτήσεις του οποίου είναι άγνωστο πού πήγαν, εκείνο που είναι γνωστό όμως είναι πως το περιεχόμενο των μπλε κάδων αδειάζονταν στα κοινά απορριμματοφόρα, με δυο λόγια δεν γίνονταν ανακύκλωση συσκευασιών.
Ακραίο, αλλά δυστυχώς όχι το μόνο, παράδειγμα οικονομικής διαχείρισης στα όρια της εισαγγελικής παρέμβασης είναι η διαβόητη αλλαγή της πλακόστρωσης της Πλ. Συντάγματος. Η απόφαση ελήφθη επί Δημάρχου Γιατράκου, το 1990, κι ενώ ήταν δεδομένο ότι στα επόμενα χρόνια η πλατεία θα ξηλώνονταν λόγω των επικείμενων έργων κατασκευής του Μετρό. Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου ανέρχονταν σε 600 εκατομμύρια δραχμές - κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε πραγματικά. Τα έργα ολοκληρώθηκαν ένα μόλις μήνα πριν την έναρξη των εργασιών κατασκευής του σταθμού Μετρό στο Σύνταγμα. Και, εμβρόντητοι οι εργάτες που ξήλωναν την πλακόστρωση, ανακάλυψαν πως είχαν χρησιμοποιηθεί μάρμαρα από νεκροταφεία.
Κι όμως παρ' όλα αυτά ο Νικήτας Κακλαμάνης προβάλλει ως φαβορί.
Γιατί ένα μεγάλο ποσοστό των δημοτών της πόλης ζουν στα βόρεια προάστια και ψηφίζουν Δήμαρχο με μοναδικό κριτήριο τη βλαχογκλαμουριά του.
Γιατί ένα επίσης μεγάλο ποσοστό των δημοτών της Αθήνας σνομπάρουν επιδεικτικά τις δημοτικές εκλογές (το ποσοστό της αποχής στις δυο τελευταίες αναμετρήσεις ήταν διπλάσιο του αντίστοιχου ποσοστού των βουλευτικών εκλογών).
Γιατί, με εξαιρεση την υποψηφιότητα του Λ. Αυδή το 1998, η οποία όμως δεν είχε προοπτικές εκλογικής νίκης, τόσο από μέρους του ΠΑΣΟΚ όσο και από μέρους της Αριστεράς, δεν έχει υπάρξει ούτε μια υποψηφιότητα που να συσπειρώνει τους δημότες και να τους προσφέρει εχέγγυα ότι, ναι, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν στο Δήμο.
Γιατί, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη αγνοείται επιδεικτικά από τα ΜΜΕ, με επικεφαλής το ΔΟΛ, ενώ την ίδια στιγμή προβάλλουν με κάθε ευκαιρία το Νικήτα Κακλαμάνη.
Γιατί, η πλειονότητα των κομμάτων της Αριστεράς είναι εντελώς εχθρική στην υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη. Η υποστήριξη της υποψηφιότητας Καμίνη επιτεύχθηκε με οριακή πλειοψηφία στους Οικολόγους - Πράσινους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διολισθήσει σε θέσεις που είναι κακέκτυπα των απόψεων των τροτσκιστών της δεκαετίας του '30. Το ΚΚΕ, συμμετέχει ενεργά, μέσω των εργατοπατέρων του, όλα αυτά τα χρόνια στην απαξίωση του Δήμου Αθηναίων και θέλει να συνεχίσει το έργο του. Κι η επιρροή της νεοσύστατης Δημοκρατικής Αριστεράς είναι ζητούμενο στην Αθήνα.
Γιατί, τέλος, η υποψηφιότητα του Γ. Καμίνη προσκρούει στην ανοιχτή εχθρότητα του κομματικού μηχανισμού του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος είναι αλλεργικός στους ενεργούς πολίτες και δεν κάνει τίποτα για να κρύψει αυτή του την απέχθεια.
Ενάντια σε όλους αυτούς τους μηχανισμούς και τις νοοτροπίες ο συνδυασμός του Γ. Καμίνη πρέπει να δημιουργήσει μια δυναμική νίκης. Πρέπει να πείσει τους πολίτες ότι ΝΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ. Και, στο δεύτερο γύρο των εκλογών, να θέσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς ενώπιον του διλήμματος: με το λαμογιστάν ή με αυτούς που θέλουν να δώσουν την Αθήνα στους δημότες;
Το σημαντικότερο όπλο μας είναι η επιτυχημένη θητεία του Γ. Καμίνη στο θεσμό του Συνηγόρου του Πολίτη, η αποδεδειγμένη εντιμότητά του και η επιμονή του στην προστασία του πολίτη από κακόβουλους κρατικούς λειτουργούς. Ας το μετουσιώσουμε σε δυναμική πλειοψηφικού ρεύματος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΚΟΠΡΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΕΙΟΥ

Οσο και να θέλω ν' αποφύγω ακραίους χαρακτηρισμούς για το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, πολύ φοβάμαι οτι δεν προκειται να τα καταφέρω, γιατί όλα αυτά τα κατάπτιστα και παρασιτικά καθάρατα έχουν ξεπεράει κατά πολύ τις κόκκινες γραμμές της ανεκτικότητάς μας.

Απευθυνόμενος λοιπόν, - μ' όποιες δυνατότητες διαθέτω μέσα απ' αυτό το ιστολόγιο - στην Πρωθυπουργική και Υπουργική Πασοκαρία, τους λέω προεδοποιώ.

Προσέξτε καλά, γιατί ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται και εαν θέλετε να περιφρουρήσετε το τομάρι σας, πάψτε επιτέλους να συναινείτε με τις συνταγές της μονεταριστικής πολιτικής που μας επιβάλουν οι ''νομιμόφρονες'' της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Προσέξτε καλά, γιατί οι περικοπές και το γλίστρο εισόδημα έχουν δημιουργήσει στρατιές ανέργων και νεόπτωχων πολιτών, που η αγανάκτηση όων αυτών των μικρών, μοιραίων , άβουλων αλλά κυρίως απεγνωσμένων ανθρώπων εαν εκφραστεί καθολικά και πιο δυναμικά (Δεκέμβρης 2008) τότε δεν σας σώζει τίποτε.

Προσέξτε καλά, γιατί ο αμοραλισμός, η παλιανθρωπιά και η πολιτική αγυρτεία σας, δεν σας διαφοροποιεί σε τίποτε απο μια συμμορία βάρβαρων σοσια-ληστων που η παραμονή τους στην εξουσία έχει καθαρά ληστρικό χαρακτήρα.

Επειδή λοιπον, καταντήσατε τη χώρα ''μπανανία'' και τους πολίτες παριάς και θύματα της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου, έχω να σας πω ''είστε άθλια υποκείμενα, χρεοκοπήσατε, ο ρόλος σας τελείωσε, πηγαίνετε εκεί που ανήκετε - στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας'' Τρότσκι.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΑΣ ΣΥΝΕΚΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΣ



Η συνέντευξη των Οικολόγων - Πράσινων για την Οικονομία πέρασε απαρατήρητη για τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ. Κι όμως οι θέσεις που ακούστηκαν από το Γιάννη Παρασκευόπουλο συνιστούσαν ψηφίδες ενός ολοκληρωμένου εναλλακτικού προγράμματος εξόδου από την κρίση. Μολαταύτα πέρασαν απαρατήρητες κι από τους ίδιους του Οικολόγους - Πράσινους. Στο δελτίο τύπου που αναρτήσανε στην ιστοσελίδα του κόμματός τους, οι προτάσεις αυτές πνίγηκαν σε μια ασαφή παράγραφο, εν μέσω ακατάσχετου αντιπολιτευτικού βερμπαλισμού. Κρίμα.

Πέρα από μια σειρά προτάσεων με τις οποίες μπορεί κανείς να συμφωνεί, μπορεί και όχι, αλλά σε κάθε περίπτωση αφορούν σε πρωτοβουλίες που πρέπει να αναλάβει η κοινωνία των πολιτών για την αντιμετώπιση της κρίσης, δυο πράγματα ακούστηκαν στη συνέντευξη αυτή όσο σε καμιά άλλη αναφορά κόμματος της Αντιπολίτευσης για την οικονομία.
Το πρώτο αφορούσε στην αποτυχία της κυβέρνησης να αυξήσει τα έσοδα από τη φοροδιαφυγή. Και πάλι η αναφορά αυτή ήταν ελλιπής, καθώς δεν επισήμαινε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στις παραβάσεις που βεβαιώνει το ΣΔΟΕ, αλλά στην εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία είπραξης των προστίμων, στη διάρκεια της οποίας τα πρόστιμα είτε μειώνονται δραστικά είτε δεν καταβάλλονται καθόλου.
Το δεύτερο αφορούσε στο βάρος των εξοπλιστικών προγραμμάτων για την οικονομία. Και είναι εύλογο να μη γίνεται αναφορά σε αυτό στον αντιπολιτευτικό λόγο της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, καθώς οι έμποροι όπλων είναι βασικοί αφανείος χρηματοδότες των εν λόγω κομμάτων. Γιατί όμως απουσιάζει από τον αντιπολιτευτικό λόγο της Αριστεράς; Από αδυναμία συγκρότησης πρότασης εξωτερικής πολιτικής ή επειδή και εκεί υπάρχουν υπόγεια συμβόλαια; Σε κάθε περίπτωση, οι Οικολόγοι Πράσινοι απέδειξαν ότι τέτοια υπόγεια συμβόλαια δεν υπάρχουν μαζί τους.
Συγκροτημένη ήταν και η κριτική των Οικολόγων Πράσινων προς την κυβέρνηση σε ό,τι αφορά στην Πράσινη Ανάπτυξη, εφ' όσον βεβαίως αφαιρέσει κανείς τους υποχρεωτικούς(;) υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους. Εκείνο που όφειλαν να είχαν κάνει και δεν το έκαναν ήταν να είναι σε αυτό το θέμα πολύ περισσότερο αναλυτικοί.
Από τη συνέντευξή τους απουσίαζαν - κακώς - θέσεις για το ζήτημα της εισφοροδιαφυγής και της βιωσιμότητας των ασφαλιστικών ταμείων, καθώς και θέσεις που άπτονται των οικονομικών πτυχών της πολιτικής Δημόσιας Υγείας. Αντιθέτως, οι υψηλοί αντιπολιτευτικοί τόνοι στο θέμα της επικείμενης διάλυσης του ΟΣΕ ήταν επιβεβλημένοι.
Εκείνο όμως που σοκάρει είναι η απαξίωση των θέσεων των Οικολόγων Πράσινων για την Οικονομία από το ίδιο τους το κόμμα. Κι αυτό δεν είναι αποτέλεσμα ατυχούς συγγραφής ενός δελτίου τύπου. Είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδυναμίας. Θέλησαν σε μια ώρα όλη κι όλη να αναφεριθούν σε όσα συμβαίνουν στον ουρανό και στη γη. Ξεχνώντας ότι στη διεθνή Έκθεση της Θεσσαλονίκης μιλάμε για ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ και ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. Κι όταν μίλησαν για Οικονομία, έδωσαν μεγαλύτερο βάρος στην καταγγελιολογία από την έμφαση στις πολύ ενδιαφέρουσες δικές τους πολιτικές προτάσεις. Κι αυτό που βγήκε μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τον ποδοσφαιριστή που έχει μπροστά του το κενό τέρμα της αντίπαλης ομάδας και κατορθώνει να πετύχει αυτογκόλ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Στρατευμένη τέχνη

Άνοιξη 1968. Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο. Διαδηλωτές διαμαρτύρονται για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και τρώνε το ξύλο της χρονιάς τους από την αστυνομία. Δυο χρόνια μετά, γύρω στο’70, στην ίδια πόλη, οκτώ άτομα από το χώρο της τότε ριζοσπαστικής αριστεράς κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου, για «ανατρεπτική δράση» και γαι υποκίνηση των ταραχών του’68. Μεταξύ αυτών ο Μπομπυ Σιλ, ηγετικό στέλεχος των Μαύρων Πανθήρων που καθόταν σιδηροδέσμιος στο εδώλιο, προφανώς θεωρούμενος ως λίαν επικίνδυνος για το καθεστώς, ο Άμπυ Χόφμαν και ο Τζέρυ Ρούμπιν (πολύ γνωστοί ακτιβιστές του κινήματος εκείνης της εποχής).
Η δίκη παίρνει μεγάλη δημοσιότητα και εκδλώνονται κινήσεις συμπαράστασης στους κατηγορούμενους. Μια από αυτές τις εκδηλώσεις ήταν και μια συναυλία, στην οποία κλήθηκαν από το κίνημα να παίξουν και οι Κρόσμπυ, Στιλ, Νας και Γιανγκ, που τότε ήταν συγκρότημα.
Το 1971, ο Γκράχαμ Νας ξεκινάει σόλο καριέρα και βγάζει δίσκο στον οποίο υπάρχει και το τραγούδι με τίτλο «Chicago». Παρουσιάζω ένα απόσπασμά του με την πρόκληση, κάτι σαν κουίζ, να προσπαθήσετε να θυμηθείτε το σκοπό, που μάλλον έχετε ακούσει, διαβάζοντας τους στίχους.

So your brother's bound and gagged
And they've chained him to a chair
Won't you please come to Chicago just to sing
In a land that's known as Freedom
How can such a thing be fair
Won't you please come to Chicago for the help that we can bring
We can change the world
Rearrange the world
It's dying - to get better

Στην πρώτη στροφή γίνεται σαφής αναφορά στον σιδηροδέσμιο Μπομπυ Σιλ και συνάμα διατυπώνεται η έκκληση για προσέλευση στο Σικάγο και συμμετοχή στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της αδικίας που υφίστανται οι κατηγορούμενοι.
Σε μια άλλη στροφή γίνεται μια απαξιωτική αναφορά απέναντι στους πολιτικούς καριέρας και ειδικά σε βάρος του Ρόμπερτ Κένεντυ που δεν τείνει ευήκοο ους στο αντιπολεμικό κίνημα (φαίνεται πως παρά τον τραγικό του θάνατο, ο Κένεντυ δεν είχε συμπάθειες στο κίνημα της εποχής).
Γιατί τώρα σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί το τραγουδάκι αυτό, αν δεν το έχετε ακόμα αναγνωρίσει, ακούστηκε κατά κόρον στα νεανικά πάρτι της δεκαετίας του’ 70 και των αρχών του’ 80 (θυμάμαι την Κάλια να παίζει κάποια στιγμή στο πιάνο το βασικό σκοπό). Αυτό που δεν ήξερα, και μάλλον δεν ξέραμε, ήταν το πολιτικό του υπόβαθρο που, αν και "γκραν σουξέ", είναι νομίζω καραμπινάτη περίπτωση στρατευμένης τέχνης.
Αν ακόμα δεν αναγνωρίσατε το τραγούδι, μπορείτε να το ακούσετε στο http://il.youtube.com/watch?v=fEFsBF1X1ow
Εκεί θα δείτε και ένα ενδιαφέρον βίντεο.
Τα χρόνια πέρασαν. Ο Μπομπυ Σιλ έχει εγκαταλείψει προ πολλού την ενεργή δράση. Ο Άμπυ Χόφμαν αυτοκτόνησε το 1989. Και ο Τζέρυ Ρούμπιν, από τη δεκαετία του’80, είχε αποκηρύξει το ριζοσπαστικό του παρελθόν, είχε γίνει επιτυχημένος επιχειρηματίας, διακήρυσσε την «υγιεινή ζωή» και τελικά, τί τραγική ειρωνία, σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Όσο για τον Γκράχαμ Νας, από το λίγο που τον παρακολουθώ, κατάλαβα ότι παρέμεινε ένας πολιτικά συνειδητοποιημένος καλλιτέχνης που κατάφερε να βγάλει το ψωμί του χωρίς να γράφει ανοησίες. Λίγο είναι αυτό;

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΥΓΕ ΒΙΒΙΑΝ ΡΕΝΤΙΝΓΚ


Με αρκετή καθυστέρηση, κι ενώ η γαλλική κυβέρνηση μετατρέπει εδώ και δυο μήνες την ευρωπαϊκή νομοθεσία περί ελεύθερης διακίνησης των πολιτών σε κουρελόχαρτό απελαύνοντας τους Ρομά κατά χιλιάδες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δια στόματος της αρμόδιας για θέματα Δικαιοσύνης Επιτρόπου Βιβιάν Ρέντινγκ αντέδρασε, απαιτώντας από τη Γαλλία να σταματήσει άμεσα τις παράνομες απελάσεις και προειδοποιώντας την για παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Εκείνο που όμως έχει μεγαλύτερη αξία είναι η δήλωσή της. «Δεν πίστευα ότι θα γινόμασταν μάρτυρες τέτοιας κατάστασης ξανά στην Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο». Βέβαια μάρτυρες μαζικών διώξεων με βάση φυλετικά κριτήρια γίναμε στην Ευρώπη και την περασμένη δεκαετία (εθνοκαθάρσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία). Όμως οι Σέρβοι κι οι Κροάτες ήταν «Βαλκάνιοι» κι έτσι οι Δυτικοευρωπαίοι μπορούσαν να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη. Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της δήλωσης της Βιβιάν Ρέντινγκ, η παρουσία της οποίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί τιμή για το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, εξέχον μέλος του οποίου είναι.

Γιάννης Χρυσοβέργης


"Over the past weeks, the European Commission has been following very closely the developments in France regarding the Roma.
I personally have been appalled by a situation which gave the impression that people are being removed from a Member State of the European Union just because they belong to a certain ethnic minority. This is a situation I had thought Europe would not have to witness again after the Second World War.
I have made crystal clear my doubts about the legality of the French measures in a public statement on 25 August – a statement that was made in full agreement with Commission President Barroso with whom I worked closely on this issue over summer.
Together with Commissioner Andor and Commissioner Malmström, I submitted a preliminary legal analysis of the French measures on 1 September to President Barroso and the College of Commissioners.
This preliminary analysis stressed, inter alia, that France would be in violation of EU law if the measures taken by the French authorities in applying the Free Movement Directive had targeted a certain group on the basis of nationality, race or ethnic origin.
The College of Commissioners discussed the matter intensely last week in Strasbourg.
During a formal meeting with French ministers Eric Besson and Pierre Lellouche, the Commission – Commissioner Malmström and myself – received political assurances that specific ethnic groups had not been targeted in France. Our doubts remained. This is why last Tuesday, following discussion in the Commission college, I sent a further formal letter to French minister Besson to ask for additional details, which should be sent to the Commission swiftly.
I can only express my deepest regrets that the political assurances given by two French ministers officially mandated to discuss this matter with the European Commission are now openly contradicted by an administrative circular issued by the same government.
The role of the Commission as guardian of the Treaties is made extremely difficult if we can no longer have confidence in the assurances given by two ministers in a formal meeting with two Commissioners and with around 15 senior officials on the table from both sides.
And ladies and gentlemen, this is not a minor offence in a situation of this importance. After 11 years of experience in the Commission, I would even go further: This is a disgrace.
Let me be very clear: Discrimination on the basis of ethnic origin or race has no place in Europe. It is incompatible with the values on which the European Union is founded. National authorities who discriminate ethnic groups in the application of EU law are also violating the EU Charter of Fundamental Rights, which all Member States, including France, have signed up to.
I therefore find it deeply disturbing that a Member State calls so gravely into question, by the actions of its administration, the common values and the law of our European Union.

I also take issue with the statements made by the French Secretary of State for European Affairs yesterday questioning the role of the European Commission as guardian of the Treaties. The Commission's role as guardian of the Treaties is one of the foundations of the European Union – a Union which is held together not by force, but by respect of the rule of law agree upon by all Member States, including France.
I take note that the French authorities seem themselves to become aware that the developments of this weekend put them into an untenable situation. I also take note that yesterday afternoon the French Minister of the Interior signed a new circular on the matter eliminating the references to a specific ethnic group, the Roma. We are currently looking into the legal implications of this – it is important that not only the words change, but also the behaviour of the French authorities. I am, therefore, asking the French authorities for immediate and swift explanation of the matter.
The Commission will include all these developments, as well as other relevant documentation, into our final legal analysis of the situation. This legal analysis is done in close cooperation by my services, the services of Commissioners Malmström and Andor, as well as with the Legal Service of the President, and I expect it to be completed in the days to come.
I am personally convinced that the Commission will have no choice but to initiate infringement action against France:
- Infringement proceedings against France for a discriminatory application of the Free Movement Directive.
- And infringement proceedings against France for lack of transposition of the procedural and substantive guarantees under the Free Movement Directive.
I will of course give the French authorities the right to submit comments on the new developments in the course of the next days. But I make it very clear my patience is wearing thin: enough is enough.
No Member State can expect special treatment, especially not when fundamental values and European laws are at stake. This applies today to France. This applies equally to all other Member States, big or small, which would be in a similar situation. You can count on me for that."


Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΜΕΤΑ: ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΡΑΥΓΑΛΕΕΣ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ


Ένα χρόνο μετά την εμφάνισή του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν, σωστή διαχείριση χρειάζεται» ο Πρωθυπουργός βρέθηκε αντιμέτωπος με τις τοτινές του υποσχέσεις και με τη φημολογία για ακόμα πιο άγρια λιτότητα. Και, κυρίως, υποχρεωμένος να δώσει εξηγήσεις για τις κραυγαλέες του αποτυχίες σε τομείς που συνιστούσαν προτεραιότητα του προεκλογικού του προγράμματος. Εκείνο όμως που πέρασε εντελώς απαρατήρητο είναι η σαφής αλλαγή στάσης του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Όταν απέναντι σε δεκάδες επιθετικών, έως προσβλητικών στο πρόσωπό του, δημοσιογράφων απαντούσε επίμονα με τη φράση λεφτά υπάρχουν, και υποδείκνυε ότι η αύξηση των εσόδων θα γίνει, κυρίως, μέσω της πάταξης της φοροδιαφυγής και ότι η σωτηρία των ταμείων θα έρθει μέσω της αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής και της τήρησης των υποχρεώσεων του Δημοσίου απέναντί τους, ήταν σαφές ότι έβαζε πολύ ψηλά τον πήχυ. Όταν μιλούσε για βελτίωση της περίθαλψης μέσω της αντιμετώπισης των κυκλωμάτων που λυμαίνονται τη Δημόσια Υγεία ήταν επίσης σαφές ότι έβαζε πολύ ψηλά τον πήχυ. Για όλους αυτούς τους λόγους δημιούργησε και την εύλογη προσδοκία ότι, εν όψει ανάληψης της διακυβέρνησης, είχε συγκεκριμένα σχέδια για την επίτευξη των παραπάνω στόχων. Ένα χρόνο μετά, η αποτυχία και στους τρεις αυτούς τομείς είναι προφανής.
Η αποτυχία είναι παταγώδης στο μέτωπο της αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής. Ό,τι και αν γίνονταν, ακόμα και αν η κυβέρνηση είχε προτιμήσει την - επωφελέστερη κατά τη γνώμη του υπογράφοντος - οδό της στάσης πληρωμών και της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, η προσφυγή στην έμμεση φορολογία για το 2010 ήταν μονόδορμος. Γιατί, εάν και εφ' όσον, υπήρχε σαφές σχέδιο αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής αυτό θα άρχιζε να αποδίδει καρπούς από το 2011. Η υστέρηση των εσόδων που παρατηρείται δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των επιπτώσεων της έμμεσης φορολογίας στην κατανάλωση. Είναι, κυρίως, αποτέλεσμα, της αδυναμίας συγκρότησης ενός στοιχειωδώς - έστω και στο επίπεδο της οκταετίας 1996 - 2004, που ομολογουμένως ήταν η πιο αποτελεσματική σε επίπεδο είπραξης φόρων μετά τη Μεταπολίτευση - αποτελεσματικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού με τους υπάρχοντες ανθρώπους και το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Για τα τυχόν νέα μέτρα λιτότητας δε θα φταίει ούτε η Τρόϊκα ούτε το ΔΝΤ, όπως ηλιθίως κραυγάζει η Αριστερά και μηρυκάζει ο επικοινωνιακός μηχανισμός της κυβέρνησης. Θα φταίει η αδυναμία ουσιαστικής αύξησης των εσόδων από τον πιο δίκαιο κοινωνικά μηχανισμό είσπραξης φόρων: τη φορολογία εισοδήματος.
Η αποτυχία είναι παταγώδης στο μέτωπο της Ανάπτυξης όπως και σε εκείνο του ελέγχου των Αγορών. Επί ένα χρόνο η αρμόδια Υπουργός καταναλώθηκε σε ασκήσεις επί χάρτου ως προς το θέμα της Ανάπτυξης, ενώ στο θέμα των ελέγχων της αισχροκέρδειας στην Αγορά έφταιγαν όλοι οι άλλοι πλην αυτής.Ούτε για τον πληθωρισμό στο 5% φταίνε η Τρόικα και το ΔΝΤ.
Η αποτυχία είναι παταγώδης στο μέτωπο της αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής. Τα 5 δισεκατομμύρια που λείπουν φέτος από τα Ταμεία είναι αλήθεια ότι οφείλονται, σε σημαντικό ποσοστό, στην αύξηση της ανεργίας, αλλά και σε επιχειρήσεις που έχουν πάρει την άγουσα για τη χρεοκοπία. ένα άλλο μεγάλο μέρος όμως οφείλεται σε επιχειρήσεις που προκλητικά αρνούνται να καταβάλουν τις οφειλόμενες ασφαλιστικές εισφορές. Για τυχόν νέα περιστολή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων δε θα φταίει ούτε η Τρόικα ούτε το ΔΝΤ. Θα φταίει η αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει την εισφοροδιαφυγή.
Η αποτυχία είναι παταγώδης στο μέτωπο των νοσοκομείων. Το πρόβλημα των προμηθειών των νοσοκομείων είναι περίπλοκο. Οι προμηθευτές δίνουν ό,τι μεγιστοποιεί τα κέρδη τους, σε τιμές πολλάπλάσιες του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Ενώ όμως στην υπόλοιπη Ευρώπη αποπληρώνονται σε 40 ημερολογιακές ημέρες, στην Ελλάδα είχαν πέντε ολόκληρα χρόνια απλήρωτοι. Έπρεπε λοιπόν η αρμόδια Υπουργός να διαπραγματευτεί με τους προμηθευτές για να εισπράξουν τα χρεωστούμενα υλικά σε εύλογες τιμές και να συγκροτήσει μηχανισμό γρήγορης αποπληρωμής τους, με αντάλλαγμα υλικά σε ευρωπαϊκές και όχι τριτοκοσμικές τιμές. Αντ' αυτού περιφέρονταν από κανάλι σε κανάλι εκφωνώντας δεκάρικους για το κάπνισμα. Ούτε γι αυτό φταίνε η Τρόικα και το ΔΝΤ.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του προς τους δημοσιογράφους ο Πρωθυπουργός σηματοδότησε μια δραματική αλλαγή στην εξωτερική του πολιτική, ή για την ακρίβεια, ευθυγράμμισε την εξωτερική πολιτική του με αυτή των Σαμαρά - Καρατζαφέρη. Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου, απέρριψε μετά από μήνες εκκωφαντικής σιωπής, την πρόταση που επανειλημμένα έχει διατυπώσει ο Τούρκος ομόλογός του, για συμφωνία αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών. Σημειωτέον ότι, μόνο για το 2010 προβλέπονταν αγορές νέων οπλικών συστημάτων - δε μιλάμε για αναλώσιμα ή για πυρομαχικά - ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ. Κι όλα αυτά έγιναν εν μέσω εκκωφαντικής σιωπής από μέρους της Αριστεράς. Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι απώλεσαν το 15% των αμοιβών τους για εξοικονόμιση 1 δισεκατομμυρίου ευρώ και ότι αυξήθηκε ο ΦΠΑ κατά 20% για 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ πρόσθετα έσοδα με αποτέλεσμα το πάγωμα της κατανάλωσης και την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, αντιλαμβάνεται ότι είναι περιορισμένη, αν όχι ανύπαρκτη, η ευθύνη της Τρόικας και του ΔΝΤ για τις κοινωνικές επιπτώσεις του προγράμματος ανόρθωσης της Οικονομίας. Κρίμα που ένας πολιτικός, ο οποίος, ως Υπουργός Εξωτερικών της Κυβέρνησης Σημίτη, είχε το πολιτικό θάρρος να εργαστεί τόσο σκληρά για την επιτυχία του Σχεδίου Ανάν, ως Πρωθυπουργός υπέκυψε αμαχητί στους εμπόρους του θανάτου.
Στο μέτωπο της Παιδείας η κυβέρνηση πιστώνεται την τάξη που έβαλε στο θέμα των Κολλεγίων - αρκεί να εφαρμοστεί στην πράξη η σχετική ρύθμιση - καθώς και για την κατάθεση σειράς ιδεών προς την θετική κατεύθυνση - η κύρια αδυναμία τους ήταν η απόλυτη ασάφεια ως προς την κοστολόγησή τους - σχετικά με την αναβάθμιση της Α'βάθμιας και Β'βάθμιας εκπαίδευσης. εντούτοις η αρμόδια υπουργός φάνηκε απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της, αναμενόμενης λόγω των αλλαγών στο Ασφαλιστικό, μαζικής φυγής εκπαιδευτικών.
Αμφιλεγόμενο ήταν το έργο στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η Αστυνομία επανεμφανίσθηκε στους δρόμους, αποκαθιστώντας ένα έλάχιστο αίσθημα Ασφάλειας στους πολίτες. Σημαντικό και το ότι άρχισε επιτέλους να λειτουργεί η Υπηρεσία Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛΑΣ. Η περιφρόνηση όμως προς τα στοιχειώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα (Πολυτεχνείο) στο βωμό της αποτελεσματικότητας καθιστά τον κ. Χρυσοχοΐδη εξαίρετο υπουργό για κυβέρνηση της ΝΔ, όχι ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Προς τη θετική κατεύθυνση, πέρα από τις όποιες επί μέρους ενστάσεις μπορεί να έχει κανείς ήταν το έργο του Υπουργείου Περιβάλλοντος, όπως και του Υπουργείου Εσωτερικών. Οι τομές όμως που θεσμοθετήθηκαν, κινδυνεύουν να απαξιωθούν από την κυβερνητική αποτυχία στα μέτωπα της Οικονομίας. Γιατί ως γνωστόν «δει δη χρημάτων ω άνδρες Αθηναίοι και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων».

Γιάννης Χρυσοβέργης