Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

ΟΙ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΥΣΔΙΑΚΡΙΤΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΙΟΥ

Η έναρξη του συνεδρίου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ στο Λαύριο έφερε στην ίδια αίθουσα εκπροσώπους όλων σχεδόν των κομμάτων .
Τα όσα ακούστηκαν από τους εκπροσώπους των κομμάτων αυτών πείθουν πως ο νεόκοπος πολιτικός σχηματισμός υπό τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι πλέον μια πολύφερνη νύφη, παρά την πενιχρή της προίκα.
Ίσως γιατί όλο αυτό το διάστημα, ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συνεργάτες του φρόντισαν, συστηματικά και ανεπαίσθητα, να χτίσουν διακριτικές και δυσδιάκριτες γέφυρες προς κάθε κατεύθυνση.

Ελάχιστοι παρατήρησαν ότι, σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ο Σταύρος Θεοδωράκης απέφυγε με περισσή επιμέλεια να αναφερθεί, έστω και μια φορά, με αρνητικό τρόπο στο ΣΥΡΙΖΑ. 
Σε αντίθεση με τους ανταγωνιστικούς προς αυτόν σχηματισμούς της Κεντροαριστεράς, οι οποίοι διαγωνίζονταν σε υστερικές αντισυριζικές κραυγές, όμοιες με αυτές της ανέραστης γεροντοκόρης (γεροντοκόρου) που βρίσκεται αντιμέτωπη(ος) με ένα νεαρό ζευγάρι σε τρυφερή στιγμή, ο Σταύρος Θεοδωράκης προτίμησε ένα προσεκτικά αποστειρωμένο από αιχμές και πάθος λόγο, με συνθήματα που πάνε με όλους και όλα και απέφυγε κάθε ίχνος προσωπικής - πολύ δε περισσότερο πολιτικής - αντιπαράθεσης με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι περισσότεροι αναμφίβολα εκτίμησαν ότι η τακτική αποφυγής αντιπαραθέσεων εντάσσονταν σε μια απέλπιδα προσπάθεια συγκάλυψης της απουσίας θέσεων του κόμματος, όμως έχουν άδικο. Γιατί το ΠΟΤΑΜΙ είναι μοναδικό στα χρονικά - και όχι μόνο τα ελληνικά - φαινόμενο πολιτικού σχηματισμού που επαίρεται για την απουσία πολιτικών θέσεών του. 
Οι γενικόλογες εκκλήσεις προς το εκλογικό σώμα για «αναγέννηση της χώρας», για «κοινό αγώνα για την προκοπή της χώρας» και λοιπά παρεμφερή δε συνιστούν διακριτό πολιτικό σχήμα αφού, με διαφορετικό πολιτικό πρόσημο, υπάρχουν στο σύνολο του πολιτικού φάσματος από την άκρα Δεξιά μέχρι την αντικοινοβουλευτική Αριστερά.
Και μπορεί αυτή ακριβώς η απουσία πολιτικών θέσεων σε μια αναμέτρηση που διεξάγονταν σε εξαιρετικά πολωμένο κλίμα και με ένα εκλογικό σώμα επιθετικά δύσπιστο προς κάθε πολιτικό σχηματισμό να του κόστισε την ταχεία καταβύθιση από το δημοσκοπικό 11,5% στο αναιμικό 6,5%, όμως στη σημερινή εναρκτήρια συνεδρίαση του συνεδρίου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπήθηκε από το γ.γ. της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής και στενό συνεργάτη του Αλέξη Τσίπρα, Δημήτρη Βίτσα. 
Η γέφυρα είναι εδώ. Το ΠΟΤΑΜΙ πλασάρεται πλέον ως μελλοντικός κεντροαριστερός εταίρος σε μια κυβέρνηση υπό το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα βαρίδια του Βενιζελικού ΠΑΣΟΚ και τις εμμονές της μακαρίτισσας πλέον  ΔΗΜΑΡ.
Η δημιουργία της γέφυρας αυτής δυο πιθανές ερμηνείες έχει. 
Η πρώτη είναι ότι ο πατριάρχης της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας και εμπνευστής του εν λόγω πολιτικού σχήματος, ο Γ. Μπόμπολας έλαβε την απόφαση αν δεν μπορέσει να αποτρέψει μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να επωφεληθεί από αυτή με τον μοναδικό τρόπο που αυτός γνωρίζει: κάνοντας business as usual. 
Η δεύτερη είναι ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης αποφάσισε να αυτονομηθεί από το δημιουργό του. Στην περίπτωση αυτή όμως η τύχη του είναι προδιαγεγραμμένη. Την υπερπροβολή από τα ΜΜΕ, όταν και όποτε αυτός επιθυμεί θα την αντικαταστήσει στο αμέσως επόμενο μέλλον ο εξοστρακισμός, η επιθετική κριτική χωρίς δικαίωμα αντιλόγου και, στο τέλος, η δημιουργία ενός «νέου» κόμματος, υπό την ηγεσία κάποιου άλλου «τηλεοπτικού αστέρα».
Σε κάθε περίπτωση, η μέχρι στιγμής προβολή του συνεδρίου του ΠΟΤΑΜΙΟΥ από τα ΜΜΕ του ΠΗΓΑΣΟΥ και, κυρίως, η υπερπροβολή όσων εγκαταλείπουν το ναυάγιο της ΔΗΜΑΡ για να επιβιβαστούν στο σκάφος του Σταύρου Θεοδωράκη συνηγορούν υπέρ της πρώτης εκδοχής.
Όμως η γέφυρα προς την Αριστερά στήθηκε χωρίς να κοπούν οι γέφυρες με τον κυβερνώντα συνασπισμό.
Στην εναρκτήρια ομιλία του ο Σταύρος Θεοδωράκης περιορίστηκε σε μια πολύ επιφανειακή κριτική έναντι ορισμένων «παρωχημένων πολιτευτών», οι οποίοι «καταψηφίζουν τον προϋπολογισμό αλλά μετά τον εφαρμόζουν» και «πρώην υμνητές της δικτατορίας». Κι όλα αυτά συνοδευόμενα από άσφαιρα πυρά  - μην κάνουμε καμιά ζημιά στην άλλη γέφυρα - κατά του «αριστερού λαϊκισμού», ο οποίος, ώ του θαύματος, δεν έχει πολιτικό ονοματεπώνυμο και ύμνους προς την Ευρώπη.
Ταυτοχρόνως φρόντισε να απέχει κάθε σχολίου για τα μείζονος σημασίας θέματα επί των οποίων πρόκειται να νομοθετήσουν τα θερινά τμήματα της Βουλής και τα οποία θα καθορίσουν τη ζωή μας στις επόμενες δεκαετίες. Η σιωπή είναι χρυσός.
Κι αυτή η γέφυρα είναι εδώ. Και επιβεβαιώθηκε από την παρουσία των γραμματέων της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και του ΠΑΣΟΚ στην τελετή έναρξης του συνεδρίου.
Εδώ οφείλουμε όμως να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Η δημιουργία ενός κόμματος που, με σαφείς προγραμματικές προϋποθέσεις θα ήταν διατεθειμένο να συνεργαστεί με την παρούσα κυβέρνηση και με κάποιες άλλες, επίσης σαφείς προγραμματικές προϋποθέσεις, με την Αριστερά θα είχε πολλαπλά θετική συνεισφορά στην πολιτική ζωή.
Όμως το ΠΟΤΑΜΙ  δεν είναι κάτι τέτοιο. Οι διατυπώσεις των απόψεών του, που εκφράζονται δια στόματος Σταύρου Θεοδωράκη και μόνον αυτού, παραπέμπουν στις «οδηγίες προς νεαρό συνθέτη» του Λουκιανού Κηλαηδόνη. «...Και σιγά-σιγά αρχίζεις να τους βάζεις μουσική, που όλο κάτι να θυμίζει και να μην ξέρουμε τι...».
Η συνταγή αυτή, μπορεί σε άλλες εποχές να είχε πέραση. Όμως σε μια εποχή που οι πολίτες είναι επιθετικά δύσπιστοι όσο ποτέ προς όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς η επιμελημένη ασάφεια του ΠΟΤΑΜΙΟΥ προς χάριν των διακριτικών και δυσδιάκριτων γεφυρών του εμπεριέχει τον κίνδυνο να μείνουν μεν οι γέφυρες, το ποτάμι όμως να στερέψει πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις. 
Γιάννης Χρυσοβέργης 

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Déjá vu

Τη θυμάμαι ακόμα την ημερομηνία: Σάββατο 18 Ιουνίου 1978. Τελευταία μέρα απολυτήριων εξετάσεων. Γράψαμε Θρησκευτικά και Αγωγή του Πολίτη. Μετά πήγαμε με κάποιους φίλους στο μπιλιαρδάδικο του Θόδωρα, που έχει κλείσει εδώ και πολλά χρόνια, και έπαιξα πιγκ πογκ με το Νίκο. Στη συνέχεια περπατήσαμε λίγο και κάποια στιγμή αποχαιρετηθήκαμε, για να πάει ο καθένας στο σπίτι του και να τραβήξει το δρόμο του. Μελαγχολία για έναν εξαετή κύκλο που μόλις είχε ολοκληρωθεί. Και η αίσθηση της ενηλικίωσης και της αβεβαιότητας για το πώς θα πορευόταν ο καθένας μας.
Αφετηρία της νέας φάσης ήταν οι εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, που τότε γινόντουσαν στο τέλος του καλοκαιριού. Και στη συνέχεια η προσωπική διαδρομή του καθενός μας. Διατήρησα κάποιες επαφές με μερικούς, στα χρόνια που ακολούθησαν. Με τους περισσότερους όμως, ούτε φωνή ούτε ακρόαση.
Βλέπετε στις σχέσεις μεταξύ συμμαθητών μπορούν να εκδηλώνονται ή να υποβόσκουν αντιπαλότητες και ανταγωνισμοί, που κάθε άλλο παρά βοηθούν στη βιωσιμότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Και χρειάστηκε να περάσουν 36 χρόνια, μέχρι να συναντηθούμε κάποιοι σε ένα ουζάδικο, τον περασμένο Μάιο. Κοντά πενηνταπεντάρηδες πια, που έχοντας πορευτεί ο καθένας μας στο δικό του δρόμο, σαν να προσπαθούσαμε να επανασυνδεθούμε με ένα κομμάτι του εαυτού μας που είχαμε αφήσει στην άκρη επί δεκαετίες. Στο κάτω κάτω δεν είχαμε πια τίποτα να χωρίσουμε
Όλα αυτά τα σκέφτομαι καθώς η κόρη μου, έδωσε σήμερα το τελευταίο μάθημα των πανελλαδικών εξετάσεων και είναι τώρα η σειρά της να ξεκινήσει τη δική της περιπλάνηση. Τελείωσε μάλιστα το ίδιο σχολείο με μένα. Οικογενειακές παραδόσεις βλέπετε... Έχω την αίσθηση ότι υπήρξε περισσότερο συμφιλιωμένη με το σχολικό της περιβάλλον απ’όσο εγώ. Και ανέπτυξε περισσότερες φιλίες με λιγότερες εντάσεις στις σχέσεις της. Μακάρι να μπορέσει να βρει το δρόμο της, νιώθοντας καλά με τον εαυτό της, σε μια οικονομική συγκυρία πολύ πιο δύσκολη και αβέβαιη από αυτήν που έζησα εγώ σαν νέος.
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι «η ιστορία επαναλαμβάνεται». Λέω όμως ότι ένα συμβάν μπορεί να ανασύρει στη μνήμη μας προγενέστερες εμπειρίες. Και να αρχίσουν οι συγκρίσεις του τότε με το τώρα. Και από αυτή τη σύγκριση να ξαναδούμε, ίσως και να επανερμηνεύσουμε όψεις του παρελθόντος. Έχοντας τα μάτια ανοιχτά στο παρόν που ζούμε.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

ΤΟ ΤΑΜΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι πρόθυμοι να πιστέψουν το παράπλευρο πρωτοσέλιδο είναι ευτυχώς, ακόμα τουλάχιστον, μετρημένοι στα δάχτυλα στην Ελλάδα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι εναπομείναντες Εβραίοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται χωρίς προκαταλήψεις από τους συμπολίτες μας.
Πρόσφατη έρευνα σε 100 χώρες της Anti-Defamation League δείχνει ότι στη χώρα που ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα» υπάρχουν τα υψηλότερα ποσοστά αντιεβραϊσμού στην Ευρώπη, κι αυτό πρέπει να αποτελέσει, επιτέλους, αντικείμενο πολιτικού προβληματισμού.

Η έρευνα της Anti-Defamation League σχετικά με την αποδοχή αντιεβραϊκών στερεοτύπων θα είχε περάσει απαρατήρητη στην Ελλάδα αν η τέως βουλευτής του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος Louise Mensch  δεν είχε τη φαεινή ιδέα να γράψει στο Twitter το καταφανώς στερούμενο βρετανικού φλέγματος σχόλιο F*** you, Greece παραπέμποντας στη σχετική έρευνα
Η Ελλάδα δεν είναι απλώς πρωταθλήτρια Ευρώπης στην αποδοχή αντιεβαραϊκών στερεότυπων. Είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που τα στερεότυπα αυτά έχουν αποδοχή άνω του 50%  (69%).
Σε αυτό το διαγωνισμό - ντροπή την ακολουθούν η Πολωνία (45%), η Βουλγαρία (44%) και η Σερβία (42%). Ακολουθούν χώρες με μακρά παράδοση αντιεβραϊκών εκστρατειών, όπως η Ουγγαρία (41%), η Ουκρανία και η Λευκορωσία (38%), η Λιθουανία (36%), ενώ αρκετά πίσω είναι  η Ρωσία (30%).
Ενδεικτικό είναι ότι τα ποσοστά της Ελλάδας είναι κατά πολύ υψηλότερα σειράς μουσουλμανικών χωρών, όπως το Αζερμπαϊτζάν (37%), το Καζακστάν (32%), ακόμα και το Ιράν (56%), όπου ο αντιεβραϊσμός είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του καθεστώτος.
Όμως ο αντιεβραϊσμός, σε αντίθεση με τις άλλες μορφές ρατσισμού που επίσης ευδοκιμούν στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», δεν περίμενε την έλευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για να ανθίσει.
Η ελληνική λαϊκή παράδοση θέλει τους Εβραίους «να κλέβουν παιδιά, να τα βάζουν μέσα σ' ένα βαρέλι γεμάτο καρφιά και να πίνουν το αίμα τους», να «έχουν προδώσει το Χριστούλη», να, να...
Ο ελληνικός αντιεβραϊσμός αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας της ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία, χωρίς να έχει εμπλακεί ποτέ επισήμως σε εκστρατείες κατά των Εβραίων, συντηρούσε πάντα αυτόν τον έρποντα (διότι οι επιθετικές του εκδηλώσεις ήταν πάντα περιθωριακές) ρατσισμό.
Η εκκλησιαστική προπαγάνδα επίσης θέλει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι «πράκτορες των Εβραίων».
Είναι επίσης γεγονός ότι στο πλιάτσικο στις εβραϊκές περιουσίες, το 1943 και το 1944, που ακολούθησε τις μαζικές συλλήψεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, της Ρόδου, των Ιωαννίνων, της Καστοριάς και άλλων πόλεων, συμμετείχε πλήθος κόσμου κι όχι μονάχα οι κουκουλοφόροι συνεργάτες των ναζί.
Ακόμα γεγονός είναι ότι, από το 1974 και μετά, με το πρόσχημα της αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό, ο αντιεβραϊσμός πέρασε και το κατώφλι της Αριστεράς. Τόσο στις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων της Αριστεράς, όσο και στον καθημερινό λόγο των μελών τους, υπήρχε σαφής σύγχυση των εννοιών «Εβραίος», «Ισραηλινός» και της κυβέρνησης του Ισραήλ.
Κάποτε όλα αυτά πρέπει να συζητηθούν.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι πιο ρατσιστική έναντι των Εβραίων από την Καθολική (πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεύτερη μετά την Ελλάδα σε αντιεβραϊσμό στην Ευρώπη είναι η ακραιφνώς καθολική Πολωνία), όμως στην Ελλάδα ποτέ δεν συζητήθηκε ο ρόλος της εκκλησιαστικής προπαγάνδας στη διαμόρφωση των αντιεβραϊκών συναισθημάτων.
Οι εναπομείναντες αλληλέγγυοι του Παλαιστινιακού λαού, τώρα που δεν είναι πια της μόδας η αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους, δε μπορούν να κατηγορηθούν για αντιεβραϊσμό, όμως ποτέ δεν έχουν συζητηθεί οι ασάφειες στον πολιτικό λόγο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς σε αυτό το θέμα.
Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι κρύβοντας τα θέματα κάτω από το χαλί δεν τα εξαφανίζουμε. Κι ότι ο αντιεβραϊσμός, ακριβώς επειδή όλοι καμωνόμασταν πως δεν υπήρχε, έγινε ένα από τα σημαντικά οχήματα διείσδυσης της Χρυσής Αυγής στην κοινωνία.

Γιάννης Χρυσοβέργης



Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Μια εκπομπή για την άνοδο της ακροδεξιάς

Πριν από δέκα μέρες κάναμε μια εκπομπή στο radiobubble ια την άνοδο της ακροδεξιάς, όπως αυτή καταγράφηκε στις πρόσφατες εκλογές για την ευρωβουλή. Μπορούμε να την ακούσουμε από τον παρακάτω σύνδεσμο:

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΙ Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ (;) ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΣΣΙΑ

Στα 40 χρόνια της ύπαρξης Οικολόγων στην Ελλάδα, ουδέποτε είχε βρεθεί έστω κι ένας άνθρωπος από αυτό το χώρο, που να επικαλέσθηκε χαλκευμένα στοιχεία προκειμένου να υπερασπιστεί τις θέσεις του.
Το έπραξε ο «εκπρόσωπος» (sic) των Οικολόγων Πράσινων Βαγγέλης Πισσίας, ο οποίος ισχυρίζεται ανερυθρίαστα πως η ετήσια απαγόρευση της αλιείας με συρόμενα εργαλεία, από τέλους Μαΐου μέχρι 1ης Οκτωβρίου, για την προστασία του γόνου, στις περιοχές ευθύνης του ελληνικού Κράτους, σχετίζεται με την έναρξη της καταστροφής των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο.

Η ετήσια - ατελής ως προς την χρονική περίοδο ισχύος της και ατελέστερα τηρούμενη - απαγόρευση αλιείας για την προστασία του γόνου, με υπουργική απόφαση που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 1307 της 22ας Μαΐου 2014  είναι αποτέλεσμα πολύχρονων κοινών αγώνων του παρελθόντος των παράκτιων ψαράδων και των οικολογικών οργανώσεων που δραστηριοποιούνται στην προστασία των παράκτιων και θαλάσσιων οικοσυστημάτων
Η καταγγελία της εν λόγω απόφασης από τον Βαγγέλη Πισσία, ως προάγγελο της έναρξης της υδρόλυσης των χημικών όπλων της Συρίας στη Μεσόγειο έγινε πρώτη φορά από τη συχνότητα του Candia News 93,6 FM (ακούστε και το ηχητικό απόσπασμα). «Υπάρχουν κωδικοί που εμείς δε γνωρίζουμε, τώρα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι σημαίνουν», δηλώνει, μεταξύ πολλών άλλων ανοησιών σε περισπούδαστο ύφος. 
Μια απλή ανάγνωση της υπουργικής απόφασης αν είχε κάνει ο κύριος Πισσίας πριν μπουρδολογήσει με  ψευδείς κι ανύπόστατους ισχυρισμούς θα διαπίστωνε ότι η απαγόρευση αφορά «χρήση της άδειας αλίευσης στα διεθνή, με το  αλιευτικό εργαλείο "τράτα βυθού"» (άρθρο 3 παρ. 3).
Αλλά η ασχετοσύνη του ανδρός πάει ακόμα πιο πέρα: «Υπάρχουν κάποιοι κωδικοί που εμείς ακόμα δεν γνωρίζουμε...» τον ακούμε να λέει σε τηλεφωνική του παρέμβαση στο Candia News 93,6 FM. Το «επτασφράγιστο μυστικό» των κωδικών θα το είχε λύσει αν είχε κάνει τον κόπο να επισκεφθεί την ιστοσελίδα της Γενικής Επιτροπής Αλιείας για τη Μεσόγειο (GFCM) του Οργανισμού Τροφίμων και Αλιείας του ΟΗΕ (FAO). Αλλά ο «παντογνώστης» Βαγγέλης Πισσίας, δεν έχει χρόνο για χάσιμο.
Ακόμα χειρότερο από την ασχετοσύνη του είναι το θράσος του.  Σε ερώτηση της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ (Σάββατο 31 Μαΐου) για τις επικρίσεις που προκάλεσαν οι παραπάνω δηλώσεις   του έχει έτοιμη μια αποστομωτική απάντηση: «Δεν έχω αποδείξεις ότι η εν λόγω απόφαση σχετίζεται με την έναρξη της καταστροφής των συριακών όπλων. Όμως κανείς δεν μπορεί να μου αποδείξει το αντίθετο». Οι ανά την Υφήλιο ιεροεξεταστές κάθε χρώματος, θρησκείας και ιδεολογίας υποκλίνονται στον πάπα τους.
Η άγνοια από μέρους του Βαγγέλη Πισσία των αγώνων του Οικολογικού Κινήματος στο παρελθόν είναι κατανοητή, αν αναλογιστεί κανείς ότι καλά - καλά δεν έχει κλείσει ένα χρόνο ως μέλος των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ (το πως σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα βρέθηκε «εκπρόσωπος» του εν λόγω κόμματος και υποψήφιος ευρωβουλευτής του είναι θέμα που θα έπρεπε να είχε απασχολήσει τα εναπομείναντα μέλη του) και στο διάστημα αυτό επαίρεται ότι συνάντησε «επτά φορές τον Μπασάρ αλ Άσαντ και τη συριακή αντιπολίτευση (δεν εξηγεί ποια αντιπολίτευση, τη λαϊκή, τους εκπορευόμενους από τις χώρες του Περσικού Κόλπου ισλαμιστές ή τους τζιχαντιστές)» , στο πλαίσιο της «πρωτοβουλίας για την ειρήνευση στη Συρία» (αλήθεια, ποιοι συμμετέχουν σε αυτήν;).
Όμως η άγνοια του Βαγγέλη Πισσία είναι συκοφαντική και γι αυτό ύποπτη.
Είναι συκοφαντική για το Οικολογικό Κίνημα, μηδέ των Οικολόγων Πράσινων εξαιρουμένων, διότι ποτέ μέχρι σήμερα, οικολογική οργάνωση στην Ελλάδα δεν είχε χρησιμοποιήσει ψευδή κι ανυπόστατα στοιχεία για να στηρίξει την επιχειρηματολογία της.   Κι αυτό ήταν ένα σοβαρό πλεονέκτημα που μέχρι τώρα είχε καταστήσει ατελέσφορες όλες τις προσπάθειες κατασυκοφάντησης οικολογικών οργανώσεων.
Είναι συκοφαντική για τους πολίτες και τους φορείς της Κρήτης που έχουν εύλογες ανησυχίες για το πόσο ασφαλής είναι η μέθοδος καταστροφής των χημικών όπλων της Συρίας που επελέγη, ακόμα και αν μαθηματικά η περίπτωση δυστυχήματος είναι πολύ μικρή*.
Είναι συκοφαντική, τέλος, για την Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» που δίνει ένα σκληρό και άνισο αγώνα για να σπάσει το τείχος της σιωπής με την οποία περιβάλλεται η εγκληματική πολιτική του Ισραήλ σε βάρος του πληθυσμού της Γάζας. Και πιθανότατα, η ισραηλινή προπαγάνδα δε θα αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη.
Οι, εκ των πραγμάτων θιγόμενοι από την ασχετοσύνη ή την «ασχετοσύνη» - είναι πολύ χειρότερο να πρόκειται για πραγματική ασχετοσύνη - του Βαγγέλη Πισσία οφείλουν να αντιδράσουν. Γιατί θα ξαναχτυπήσει. Κι η αλγεινή εντύπωση που θα δημιουργούν οι παρόμοιες παρεμβάσεις του θα υπονομεύει το, ούτως ή άλλως δύσκολο, έργο των πρωτοβουλιών με τις οποίες έχει ταυτιστεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Οι ανησυχίες των φορέων και των πολιτών της Κρήτης στο θέμα των κινδύνων που εγκυμονεί η υδρόλυση των χημικών όπλων του Μπασάρ αλ Άσαντ είναι εύλογες διότι εξ αρχής ο ΟΗΕ είχε ακολουθήσει στο θέμα αυτό τη λογική της «ξεπέτας». 
Αρχικά επελέγη να καταστραφούν με πυρόλυση στην Αλβανία, χώρα η οποία δεν είχε την υποδομή για να διεξαγάγει με ασφάλεια τέτοιο έργο. Όταν εξεγέρθηκε ο τοπικός πληθυσμός, και η αλβανική κυβέρνηση υπαναχώρησε, επελέγη η καταστροφή τους σε πλοίο στα διεθνή ύδατα, για λόγους πρωτίστως οικονομικούς. 
Η δέσμευση μιας παραθαλάσσιας περιοχής για την καταστροφή των χημικών όπλων με υδρόλυση, πλέον, θα είχε αυξημένο κόστος αποζημιώσεων όσων ιδιωτών και επιχειρήσεων θα έχαναν τα έσοδα όλης της τουριστικής σεζόν (μην ξεχνάμε ότι η Μεσόγειος είναι ο πρώτος παγκοσμίως τουριστικός προορισμός, με 130 εκ. επισκέπτες το χρόνο).
Τέλος, το γεγονός ότι η πιθανότητα σοβαρού ατυχήματος, διαρροής των χημικών όπλων στο θαλάσσιο περιβάλλον είναι μαθηματικά μικρή (1%-1,5% κατά τους εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ) δεν είναι καθησυχαστικό. Πρώτον διότι αν κάτι τέτοιο συμβεί, οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες για τα οικοσυστήματα και τις οικονομικές δραστηριότητες στη Μεσόγειο. Δεύτερον διότι, οι καταστροφές της Φουκουσίμα και του Τσερνομπίλ είχαν, μαθηματικά, πολύ μικρότερες πιθανότητες από 1% να συμβούν. Και όμως συνέβησαν.
Πέραν όλων των παραπάνω, η συνθηματολογία της Παγκρήτιας Επιτροπής κατά της Εξουδετέρωσης των Χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο που συνοψίζεται στο σύνθημα «τα χημικά να καταστραφούν από εκείνους που τα φτιάχνουν» είναι αδιέξοδη. Πρώτον διότι, όπως μας έδειξε η επίθεση μιας παραθρησκευτικής σέχτας με σαρίν στο μετρό του Τόκυο, στις 20 Μαρτίου 1995, ακόμα κι ένας τριτοετής φοιτητής της Χημείας, με μπόλικη δόση μισανθρωπισμού και φανατισμού, μπορεί να κατασκευάσει στο δωμάτιό του ποσότητες χημικών όπλων. Δεύτερον διότι,το οποιοδήποτε εργοστάσιο λιπασμάτων μετατρέπεται, σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, σε εργοστάσιο παραγωγής χημικών όπλων.
Θα ήταν ενδεχομένως πιο παραγωγικό - σίγουρα όμως πιο πειστικό - αν η κινητοποίηση αποσκοπούσε στην παρουσία εμπειρογνωμόνων τεχνικών συμβούλων της τοπικής κοινωνίας σε όλη τη διαδικασία της εξουδετέρωσης των εν λόγω χημικών όπλων.