Η αποχώρηση του Ντενίζ Μπαϋκάλ από την ηγεσία του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος μετά τις αποκαλύψεις για «ανάρμοστες σχέσεις» του με πρώην συνεργάτιδά του, η οποία αργότερα εξελέγη βουλευτής, στις 10 Μαΐου, είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή στην ηγεσία του εν λόγω κόμματος του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.
Η εκλογή του χαρακτηρίστηκε ως «επανάσταση» από τα ΜΜΕ της Τουρκίας, που δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση Ερντογάν.
Στο εσωτερικό του κόμματος η εκλογή του χαιρετίστηκε ως απαρχή της αναγέννησης ενός κόμματος, το οποίο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας είχε αναλάβει τον άχαρο ρόλο του υπερασπιστή του Στρατού και είχε αντιταχθεί σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να έχουν ζητήσει την αποβολή του από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Ο ηλικίας 62 ετών Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου απέκτησε τη φήμη του «αδιάφθορου», όταν, ως επικεφαλής της Κοινωνικής Ασφάλισης είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των εισφοροφυγάδων.
Αλεβίτης ο ίδιος - μια φιλελεύθερη πολιτικά και κοινωνικά εκδοχή του ισλάμ που ήταν πάντα στο στόχαστρο του Στρατού, λόγω των συμπαθειών των πιστών της προς την Αριστερά - και γεννημένος σε μια επαρχία στην οποία πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο «πολιτικά ορθό» προφίλ ηγέτη για το κόμμα που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ.
Υποψήφιος του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Δήμο της Κωνσταντινούπολης πέρσι, απείλησε για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια την κυριαρχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κερδίζοντας το 36% των ψήφων, ποσοστό ρεκόρ για το κόμμα του, χάρη στην υψηλή δημοτικότητά του στις φτωχογειτονιές και στους νέους.
Θα μπορέσει άραγε αυτός ο εκτός πολιτικού κατεστημένου ηγέτης, ο οποίος, όπως και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναδείχθηκε σε πολιτικό πρώτης γραμμής χάρη στις εκλογικές του επιδόσεις στην Κωνσταντινούπολη, να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του Τούρκου Πρωθυπουργού στις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου έτους; Στο κόμμα του έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου θα ξαναφέρει το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε τροχιά εξουσίας.
Ένα άλλο ερωτηματικό είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει έναντι του Στρατού. Θα συνεχίσει την πολιτική του «απολογητή της στρατοκρατίας» του προκατόχου του, που είχε ως αποτέλεσμα την πολιτική περιθωριοπποίηση του κόμματός του; Ή θα πάρει αποστάσεις από αυτήν;
Στην πρώτη περίπτωση ο Στρατός θα επιδιώξει να πετύχει, μέσα από τις κάλπες, αυτό που δεν κατάφερε με παρακρατικές μεθόδους: να βάλει τέλος στη «μεταπολίτευση του Ερντογάν». Στη δεύτερη θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για επισφράγισμα της τουρκικής μεταπολίτευσης.
Ένα άλλο ερώτημα που άπτεται των άμεσων ελληνικών ενδιαφερόντων, είναι η στάση του νέου ηγέτη του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος έναντι της εξωτερικής πολιτκής Ερντογάν. Θα συμπλέυσει με την πολιτκή των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» και τις διεθνείς πρωτοβουλίες του Τούρκου Πρωθυπουργού ή θα ακολουθήσει μια εσωστρεφή εξωτερική πολιτική;
Σε κάθε περίπτωση η εκλογή του Κεμάλ Κιλιτσντάργλου στην ηγεσία του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος πρέπει να σημάνει συναγερμό στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει την πολιτική του κυριαρχία ενάντια στο Στρατό, έχει κάθε λόγο να προβεί στα ελληνοτουρκικά ζητήματα σε συμφωνίες οι οποίες θα περιορίζουν το ρόλο του Στρατού. Η ελληνική πλευρά άφησε ήδη έξι ολόκληρα χρόνια να περάσουν ανεκμετάλλευτα. Ο Ερντογάν, που τον υποστηρίζουν σταθερά τα υπολείμματα των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, δε θα είναι πρωθυπουργός για πάντα. Κι αν ακόμα, όπως είναι και το πιθανότερο, δε χάσει τις εκλογές του 2011, το περιθώριο των ελιγμών του θα είναι σαφώς πιο περιορισμένο έναντι του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Επομένως τα θέματα πρέπει να κλείσουν στους επόμενους μήνες. Όποια στάση κι αν κρατήσει ο Κιλιτσντάρογλου είναι πολύ σημαντικό, πριν τις τουρκικές εκλογές του 2011 να υπάρχουν τετελεσμένα γεγονότα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Η εκλογή του χαρακτηρίστηκε ως «επανάσταση» από τα ΜΜΕ της Τουρκίας, που δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση Ερντογάν.
Στο εσωτερικό του κόμματος η εκλογή του χαιρετίστηκε ως απαρχή της αναγέννησης ενός κόμματος, το οποίο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας είχε αναλάβει τον άχαρο ρόλο του υπερασπιστή του Στρατού και είχε αντιταχθεί σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να έχουν ζητήσει την αποβολή του από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Ο ηλικίας 62 ετών Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου απέκτησε τη φήμη του «αδιάφθορου», όταν, ως επικεφαλής της Κοινωνικής Ασφάλισης είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των εισφοροφυγάδων.
Αλεβίτης ο ίδιος - μια φιλελεύθερη πολιτικά και κοινωνικά εκδοχή του ισλάμ που ήταν πάντα στο στόχαστρο του Στρατού, λόγω των συμπαθειών των πιστών της προς την Αριστερά - και γεννημένος σε μια επαρχία στην οποία πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο «πολιτικά ορθό» προφίλ ηγέτη για το κόμμα που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ.
Υποψήφιος του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Δήμο της Κωνσταντινούπολης πέρσι, απείλησε για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια την κυριαρχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κερδίζοντας το 36% των ψήφων, ποσοστό ρεκόρ για το κόμμα του, χάρη στην υψηλή δημοτικότητά του στις φτωχογειτονιές και στους νέους.
Θα μπορέσει άραγε αυτός ο εκτός πολιτικού κατεστημένου ηγέτης, ο οποίος, όπως και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναδείχθηκε σε πολιτικό πρώτης γραμμής χάρη στις εκλογικές του επιδόσεις στην Κωνσταντινούπολη, να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του Τούρκου Πρωθυπουργού στις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου έτους; Στο κόμμα του έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου θα ξαναφέρει το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε τροχιά εξουσίας.
Ένα άλλο ερωτηματικό είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει έναντι του Στρατού. Θα συνεχίσει την πολιτική του «απολογητή της στρατοκρατίας» του προκατόχου του, που είχε ως αποτέλεσμα την πολιτική περιθωριοπποίηση του κόμματός του; Ή θα πάρει αποστάσεις από αυτήν;
Στην πρώτη περίπτωση ο Στρατός θα επιδιώξει να πετύχει, μέσα από τις κάλπες, αυτό που δεν κατάφερε με παρακρατικές μεθόδους: να βάλει τέλος στη «μεταπολίτευση του Ερντογάν». Στη δεύτερη θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για επισφράγισμα της τουρκικής μεταπολίτευσης.
Ένα άλλο ερώτημα που άπτεται των άμεσων ελληνικών ενδιαφερόντων, είναι η στάση του νέου ηγέτη του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος έναντι της εξωτερικής πολιτκής Ερντογάν. Θα συμπλέυσει με την πολιτκή των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» και τις διεθνείς πρωτοβουλίες του Τούρκου Πρωθυπουργού ή θα ακολουθήσει μια εσωστρεφή εξωτερική πολιτική;
Σε κάθε περίπτωση η εκλογή του Κεμάλ Κιλιτσντάργλου στην ηγεσία του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος πρέπει να σημάνει συναγερμό στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει την πολιτική του κυριαρχία ενάντια στο Στρατό, έχει κάθε λόγο να προβεί στα ελληνοτουρκικά ζητήματα σε συμφωνίες οι οποίες θα περιορίζουν το ρόλο του Στρατού. Η ελληνική πλευρά άφησε ήδη έξι ολόκληρα χρόνια να περάσουν ανεκμετάλλευτα. Ο Ερντογάν, που τον υποστηρίζουν σταθερά τα υπολείμματα των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, δε θα είναι πρωθυπουργός για πάντα. Κι αν ακόμα, όπως είναι και το πιθανότερο, δε χάσει τις εκλογές του 2011, το περιθώριο των ελιγμών του θα είναι σαφώς πιο περιορισμένο έναντι του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Επομένως τα θέματα πρέπει να κλείσουν στους επόμενους μήνες. Όποια στάση κι αν κρατήσει ο Κιλιτσντάρογλου είναι πολύ σημαντικό, πριν τις τουρκικές εκλογές του 2011 να υπάρχουν τετελεσμένα γεγονότα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου