Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΓΙΑ REAL ESTATE ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑ

Πιστή στο απόφθεγμα «η κρίση γεννάει ευκαιρίες» η Εκκλησίας της Ελλάδος ετοιμάζεται να ξανοιχτεί σε κτηματομεσιτική κερδοσκοπία, μέσω μαζικών αλλαγών στη χρήση γης της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.

Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου θα είχε περάσει εντελώς απαρατήρητο αν μια του παράγραφος δεν είχε βγάλει είδηση.
«Είναι καιρός να αρθούν τα εμπόδια ώστε αυτή η λίγη περιουσία που απέμεινε στην Εκκλησία να της επιτραπεί να την αξιοποιήσει προς όφελος του λαού μας. Και όποιος επιθυμεί να εργαστεί στην ελληνική γη, συμβάλλοντας στη διατροφική επάρκεια της χώρας και στην ανάπτυξη σύγχρονων εξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας και βοσκής, ας γνωρίζει ότι όση λίγη γη ανήκει ακόμη στην Εκκλησία, θα είναι στη διάθεσή του», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Η επίμαχη παράγραφος είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γενναία πράξη συνδρομής της Εκκλησίας στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δε θα σταθούμε στην ανακρίβεια περί «λίγης περιουσίας» καθόσον η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης και ακινήτων στην Ελλάδα, εξαιρουμένου του Δημοσίου φυσικά. Η φράση κλειδί στην επίμαχη παράγραφο είναι το «είναι καιρός να αρθούν τα εμπόδια».
Αν η Εκκλησία της Ελλάδος επιθυμεί να παραχωρήσει, δωρεάν ή με μακροχρόνιες  χαμηλού ύψους ενοικιάσεις, την καλλιεργήσιμη γη που της ανήκει σε άνεργους που επιθυμούν να κάνουν μια καινούρια αρχή ως καλλιεργητές δεν υπάρχει κανένας νόμος που να της το απαγορεύει. Την ιδιοκτησία της μπορεί να την εκμεταλλεύεται κατά πώς καλύτερα νομίζει, να τη χαρίζει σε αναξιοπαθούντες ή να τη νοικιάζει με χαμηλά ενοίκια σε αυτούς και σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Προς τι λοιπόν η αναφορά του Αρχιεπισκόπου σε εμπόδια;
Τα πράγματα γίνονται εντελώς διαφορετικά αν η γη αυτή δεν είναι καλλιεργήσιμη και για να παραχωρηθεί σε καλλιεργητές πρέπει πρώτα να αλλάξει χαρακτηρισμό, δηλαδή όταν πρόκειται για δάσος ή για δασικές εκτάσεις.
Επίσης είναι απόλυτο δικαίωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος να επιτρέψει, είτε δωρεάν είτε με μακροχρόνιες ενοικιάσεις, το δικαίωμα βοσκής κοπαδιών, τα οποία ανήκουν σε ανέργους στα δάση ή στις δασικές εκτάσεις που της ανήκουν. Και στην περίπτωση αυτή, εκτός δυο εξαιρέσεων, δεν υπάρχει κανένας νόμος που να της το απαγορεύει. 
Οι δυο περιορισμοί που υπάρχουν από το νόμο στη βοσκή κοπαδιών σε δάσος ή δασική έκταση, αφορούν στα δάση στα οποία ασκείται νόμιμη υλοτομική δραστηριότητα, οπότε η είσοδος κοπαδιών στις υλοτομημένες εκτάσεις απαγορεύεται για περίοδο πέντε χρόνων για πρόβατα και κατσίκια και για περίοδο δέκα χρόνων για τα βοοειδή, και στις αναδασωτέες εκτάσεις.
Είναι προφανές ότι σε αυτούς τους συγκεκριμένους περιορισμούς αναφέρεται ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και το αίτημά του μόνο αθώο δεν είναι.
Η βοσκή σε αναδασωτέες εκτάσεις είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην αναγεννηθεί το καμένο δάσος. Από εκεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος για τον αποχαρακτηρισμό του δάσους ή της δασικής έκτασης, τη μετατροπή της σε πρώτη φάση σε βοσκότοπους ή καλλιεργήσιμη γη και στη συνέχεια, με νέα αλλαγή χρήσης, σε οικοδομήσιμη γη. 
Το γεγονός ότι  όλες ανεξαιρέτως οι αναδασωτέες εκτάσεις βρίσκονται σε περιοχές που το δάσος υφίσταται αφόρητη οικιστική πίεση και η τιμή του στρέμματος των οικοπέδων έχει πολλά μηδενικά δεν είναι φυσικά τυχαίο.
Πράγμα που σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό σχεδιασμό για αλλαγές στο χαρακτηρισμό των χρήσεων της γης με διαδικασίες fast track, όπως λέγεται πλέον στην κυβερνητική αργκό το άρπα-κόλα, όταν πρόκειται για σημαντικές τουριστικές επενδύσεις, μας δίνει το στίγμα των πραγματικών  προθέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, πίσω από το μανδύα της αγαθοεργίας.
Το να επιδίδεται η Εκκλησία σε κερδοσκοπία γης είναι βεβαίως από χριστιανικής σκοπιάς απαράδεκτο, αυτό όμως αφορά μόνο τους πιστούς της, απέναντι στους οποίους δίνει λογαριασμό.
Το να επιθυμεί όμως η κερδοσκοπία αυτή να γίνει σε βάρος των λίγων δασών και δασικών εκτάσεων που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, είνα έγκλημα εναντίον όλων μας και εναντίον των επόμενων γενεών.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 
  

Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Τραγική ειρωνία


Αν και ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, δε μπορώ να μην ξεστομίσω ένα πικρόχολο σχόλιο για τη συγκυρία του ταξιδιού του Τσίπρα στη Νότια Αμερική. Τις μέρες που το κλιμάκιο αυτού του πολιτικου χώρου  έρχεται σε επαφή με την πολιτική ηγεσία της Αργεντινής για να πάρει διδάγματα για το πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από την κρίση χρέους και την ύφεση, η χώρα αυτή συγκλονίζεται, το τελευταίο εικοσιτετράωρο, από ταραχές που παραπέμπουν στα γεγονότα του 2001. Βλέπετε, καλή είναι η ανάπτυξη σχέσεων με τις αναδυόμενες οικονομίες της αμερικάνικης ηπείρου. Όμως λογικές του τύπου «κάνε το όπως η Αργεντινή», που σημαίνει έξοδο από το ευρώ και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, οι οποίες ακούστηκαν επανειλημμένα από μερίδες της αριστεράς τα τελευταία χρόνια, τις βρίσκω αφελείς και επικίνδυνες, καθότι μπορούν να προκαλέσουν οξύτερα προβλήματα από αυτά που επιχειρούν να λύσουν.
Το παρακάτω κείμενο αναρτήθηκε σήμερα στο indymedia.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
 
Ταραχές στην Αργεντινή-Επεισόδια και νεκροί σε λεηλασίες σουπερμάρκετ

Σε σκοτεινά μονοπάτια οδεύει ξανά η Αργεντινή, έπειτα από τις ταραχές και τις λεηλασίες που σημειώνονται σε σούπερ μάρκετ και άλλα μαγαζιά τα τελευταία εικοσιτετράωρα, ενώ οι αρχές κάνουν λόγο τουλάχιστον για δύο νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.
Οι λεηλασίες έχουν επεκταθεί σε πέντε πόλεις της χώρας με τους κατοίκους, κυρίως τους νεότερους, από τις πιο φτωχές συνοικίες να επιτίθενται σε πολλά καταστήματα, ενώ σημειώθηκαν και σφοδρές συγκρούσεις με την αστυνομία σε μερικά από τα πιο βίαια επεισόδια από την εξέγερση του 2001 και την κατάρρευση της χώρας.
Η οικονομία της χώρας δέχεται ισχυρές πιέσεις τους τελευταίους μήνες, ενώ στόχος των λεηλασιών έγιναν κυρίως σούπερ μάρκετ με τους συμμετέχοντες να παίρνουν κυρίως τρόφιμα, αλκοολούχα ποτά, ακόμη και ποδήλατα και τηλεοράσεις.
Τα επεισόδια ξεκίνησαν στην πόλη Μπαριλότσε, στα δυτικά, στην Ρεσιστένσια, στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, στην Ροσάριο, όπως και στις Καμπάνα και Σάρατε, που είναι και οι δύο στην επαρχία του Μπουένος Άιρες.
Μέχρι στιγμής οι αρχές κάνουν λόγο για δύο γυναίκες νεκρές, σαράντα πέντε τραυματίες οι είκοσι πέντε αστυνομικοί και περισσότερες από 193 συλλήψεις.
Σημειωτέον ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν την ημέρα που συμπληρώθηκαν έντεκα χρόνια από την πτώση της κυβέρνησης του Φερνάντο ντε λα Ρούα που ειχε οδηγήσει τη χώρα στην οικονομική κατάρρευση,
Η κυβέρνηση αποφάσισε την αποστολή περίπου 400 χωροφυλάκων στην Μπαριλότσε, ενώ τα μέτρα ασφαλείας αναμένεται να αυξηθούν σε πολλές πόλεις.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΤΟ «ΕΛΝΤΟΡΑΝΤΟ» ΤΩΝ ΥΠΟΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ

Τα άγνωστης αξίας και εκμεταλλευσιμότητας υποθαλάσσια κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων έχουν αποκτήσει μυθική αξία στη φαντασία των περισσότερων συμπολιτών μας και αποτελούν αντικείμενο φτηνιάρικης πολιτικής εκμετάλλευσης από κάθε πλευρά.
Με τους πάντες να παραγνωρίζουν, ηθελημένα ή αθέλητα, ότι στην καλύτερη περίπτωση, θα αποτελέσουν πηγή εισοδήματος μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια.
Κι όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι, τα σοβαρότατα γεωπολιτικά διακυβεύματα, που προηγούνται της έναρξης της εξόρυξης των κοιτασμάτων, θα έχουν λυθεί με τρόπο ευνοϊκό για τα συμφέροντα του ελληνικού Κράτους.

Οι προσδοκίες για την αξία των θρυλούμενων υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στις θάλασσες που περιβάλλουν την Ελλάδα αυξάνουν κατά τρόπο ευθέως ανάλογο του βαθέματος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.
Η ανακήρυξη της ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης έχει προσλάβει στα χείλη, τόσο του Πρωθυπουργού όσο και στελεχών της αντιπολίτευσης (κυρίως των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, αλλά και ουκ ολίγων ανθρώπων κινουμένων στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ) μια αξία μυθική.
Από κοντά και κάθε λογής επιστήμονες κι επιστημολογούντες, που κάθε μέρα αναθεωρούν τις εκτιμήσεις τους ως προς την αξία των «κοιτασμάτων» προς τα άνω.
Αν τους πιστέψουμε όλους αυτούς αρκεί να κηρύξουμε ΑΟΖ για να λυθούν όλα τα προβλήματά μας. Μονομιάς θα εκλείψει το δημόσιο χρέος και η κότα με τα χρυσά αυγά, τα υποθαλάσσια κοιτάσματα δηλαδή, θα μας κάνουν να ζούμε όλοι μπέικα. 
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Μια πρώτη ιδέα για την ύπαρξη, όχι για την αξία, υποθαλάσσιων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και πετρελαίου θα έχουμε όταν θα έχουν ολοκληρωθεί οι σεισμικές έρευνες, στα τέλη του 2013. Από τη στιγμή εκείνη και μετά αρχίζει μια μακρά περίοδος αξιολόγησης των ευρημάτων, προκηρύξεων διεθνών διαγωνισμών, υπογραφών συμβάσεων και εγκατάστασης υποδομών εξόρυξης που, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν - και επ' αυτού οι πρόσφατες σχετικές δηλώσεις εκπροσώπου της εταιρείας που διενεργεί  τις σεισμικές έρευνες για λογαριασμό της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι αποκαλυπτικές - διαρκούν σχεδόν μια δεκαετία. Με μια προϋπόθεση: ότι τα ζητήματα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ δεν επιδέχονται καμιά απολύτως αμφισβήτηση.
Πράγμα που σε καμιά περίπτωση δεν ισχύει για την Ελλάδα. Η οποία βρίσκεται σε 40ετή ψυχρό πόλεμο με την Τουρκία, εξ αιτίας της απουσίας βούλησης, ένθεν κακείθεν για ρύθμισης του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Οι συνομιλίες της οποίας για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Ιόνιο βρίσκονται σε αδιέξοδο.  Και η οποία δεν έχει καν αρχίσει συνομιλίες για οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και τη Λιβύη.
Με τα παραπάνω δεδομένα καθίσταται σαφές ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι τη μέρα που θα αρχίσει εξόρυξη των πολυθρύλητων κοιτασμάτων.
Ο χρόνος κατά τον οποίο ο Αντώνης Σαμαράς επιδιώκει να κήρύξει μονομερώς την ελληνική ΑΟΖ, στα τέλη Μαρτίου 2013, με νόμο που επεξεργάζεται ο εξ απορρήτων του Χρύσανθος Λαζαρίδης δεν είναι τυχαίος. Συμπίπτει με την 25η Μαρτίου, αλλά και με την περίοδο κατά την οποία η κοινωνία θα έχει βογγήξει από τις συνέπειες των μέτρων του Τρίτου Μνημονίου.
Ο στόχος είναι σαφής Η κοινωνία διαπερνάται από ένα συναίσθημα εθνική υπερηφάνειας, αυτός τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της Χρυσής Αυγής, προκηρύσσει εκλογές και τις κερδίζει πανηγυρικά κυριαρχώντας για χρόνια στο πολιτικό σκηνικό.Σε αυτή την τακτική εντάσσεται και η πρόσφατη δήλωση του ετέρου εξ απορρήτων του, του Φαήλου Κρανιδιώτη, περί ανάγκης προσέγγισης της Χρυσής Αυγής.
Όλα αυτά βεβαίως προϋποθέτουν ότι η απόφαση αυτή της ελληνικής κυβέρνησης δε θα προκαλέσει μείζονα διεθνή κρίση. Πράγμα που μόνο βέβαιο δεν είναι.
Διότι, ναι μεν η Αίγυπτος η Λιβύη και η Αλβανία δεν είναι σε θέση να αντιδράσουν στρατιωτικά, δεν ισχύει όμως το ίδιο για την Τουρκία. Η οποία ναι μεν έχει κάνει, προς το παρόν, γαργάρα την κυπριακή ΑΟΖ, προκειμένου να μην έρθει σε στρατιωτική αντιπαράθεση με το Ισραήλ και να μη διαταράξει τις καλές της σχέσεις με την κυβέρνηση Ομπάμα, δε θα πράξει όμως το ίδιο απέναντι σε μια ελληνική κυβέρνηση η οποία δε διαθέτει καν καύσιμα για να σηκώσει τα αεροπλάνα της και να κινήσει το στόλο της (βλ. συνέντευξη του αρχηγού ΓΕΝ στη REAL NEWS στις 25 Νοεμβρίου 2012). Πολύ περισσότερο που, πέρα από το προφανές όφελος μιας τέτοιας αντιπαράθεσης - έστω κι αν αυτή περιοριστεί σε ένα θερμό επεισόδιο - η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί το γεγονός για να διευρύνει την επιρροή της σε Αίγυπτο και Λιβύη και να αποκτήσει σοβαρή επιρροή στην Αλβανία, άρα στα Δυτικά Βαλκάνια.
Όμως είναι τόση η ματαιοδοξία και η αλαζονία του Αντώνη Σαμαρά, που αδυνατεί να τα δει όλα αυτά. Άλλωστε ούτε ο πρώτος είναι, ούτε ο τελευταίος. Προηγήθηκαν ο Θεόδωρος Δηληγιάννης το 1897, οι Δημήτριος Ράλλης και Δημήτριος Γούναρης το 1921-22 και ο ταξίαρχος Ιωαννίδης το 1974. Όλοι τους εξώθησαν το ελληνικό Κράτος σε πολεμικές περιπέτειες με τραγικές συνέπειες, στην προσπάθειά τους για διατήρηση της προσωπικής τους εξουσίας, που απειλούνταν από οικονομικές κρίσεις, για τη διαχείριση των οποίων έφεραν βαρύτατες πολιτικές ευθύνες.
Ας ελπίσουμε πως ο ελληνικός λαός δε θα τσιμπήσει, πράγμα αβέβαιο. Γιατί στην αντίθετη περιπτωση, τα μεν σύνορα του ελληνικού Κράτους θα βρεθούν κάπου νοτίως της Λαμίας (που θα ονομάζεται και πάλι Ζητούνι) ο δε Αντώνης Σαμαράς θα έχει τη μοίρα των του Δημητρίου Γούναρη και των άλλων πέντε συγκατηγορουμένων του.

Γιάννης Χρυσοβέργης 
 
  
 

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Η ΕΛΛΑΔΑ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΤΟΥ «ΑΝΑΔΕΛΦΟΥ ΕΘΝΟΥΣ»

Ακόμα και στα χρόνια που «δέναν τα σκυλιά με ευρωπαϊκά λουκάνικα», σημαντική μερίδα Ελλήνων διακρίνονταν για τον ευρωσκεπτικισμό της, χωρίς όμως κανείς να παίρνει το φαινόμενο στα σοβαρά.
Σε συνθήκες διαρκώς οξυνόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης όμως οι σειρήνες του απομονωτισμού θέλγουν επικίνδυνα όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.
Και το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται ούτε με ξόρκια ούτε με στρουθοκαμηλισμούς.

Η  δημοσκόπηση της Metron Analysis που δημοσιεύτηκε στο τέλος της περασμένης εβδομάδας στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ περιείχε κάποια ανησυχητικά ποιοτικά στοιχεία. Το 63% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι «τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μπορούν να αντιμετωπιστούν καλύτερα στο πλαίσιο του εθνικού κράτους», έναντι μόλις 34% που προτιμούν το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  
Στην ίδια δημοσκόπηση, το 78% των ερωτηθέντων πιστεύουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έχει βοηθήσει ελάχιστα έως καθόλου, ενώ σε ποσοστό 68% πιστεύουν ότι το Μνημόνιο Νο3 δεν έπρεπε να έχει ψηφιστεί από τη Βουλή. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι 57% των ερωτηθέντων εκτιμούν πως, τόσο η προσωπική τους οικονομική κατάσταση όσο και του συνόλου της χώρας θα χειροτερέψει σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή. Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι παραπάνω απόψεις είναι πλειοψηφικές μεταξύ των ψηφοφόρων όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων.
Εύλογη ήταν η αμηχανία του συνόλου των κομμάτων - πλην του ΚΚΕ - που, στο φύλλο της ίδιας εφημερίδας της περασμένης Δευτέρας κλήθηκαν να σχολιάσουν τα παραπάνω δημοσκοπικά ευρήματα.
Και τούτο γιατί, αν κανείς εξαιρέσει το ΚΚΕ, τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και, πιθανότατα, τους ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ, το σύνολο των υπολοίπων πολιτικών κομμάτων χαράζουν την όποια πολιτική στρατηγική τους σε ένα αυστηρά ευρωπαϊκό πλαίσιο.
Είναι γεγονός ότι οι σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας με την Ευρώπη, από καταβολής ελληνικού Κράτους, ουδέποτε υπήρξαν εύκολες. 
Πολλές ιστορικές εξηγήσεις υπάρχουν γι αυτό, γεγονός όμως είναι ότι στην εθνική μας μυθολογία, το νεοελληνικό Κράτος ιδρύθηκε ενάντια στη λυσσαλέα αντίδραση των Ευρωπαίων - μια αναδήφιση των σχολικών εγχειριδίων θα είναι εξόχως διαφωτιστική - κι ας οφείλει την ύπαρξή του στην, κάτω από μη εξακριβωμένες πλήρως συνθήκες, καταστροφή του Αιγυπτιακού στόλου στο Ναυαρίνο από ένα στολίσκο βρετανικών, γαλλικών και ρωσικών πολεμικών πλοίων.
Κι ας είχε προηγηθεί της ναυμαχίας αυτής ένα χωρίς προηγούμενο φιλελληνικό κίνημα στη Δύση που, όχι μόνο επηρρέασε καθοριστικά τις επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, όχι μόνο χορήγησε στο νεοσυσταθέν Κράτος μια έτοιμη εθνική ιδεολογία και μια επίσημη γλώσσα, αλλά μερικές χιλιάδες φιλελλήνων άφησαν τα κοκκαλάκια τους πολεμώντας τον οθωμανικό στρατό, για την «Ελλάδα ρε γαμώ το» .
Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν οφείλεται στην αφροσύνη της αντιβενιζελικής συμμαχίας η οποία, αφού κέρδισε τις εκλογές του 1920 με σύνθημα την ειρήνευση, ξεκίνησε εκστρατεία στα βάθη της Ανατολίας, αλλά στην «προδοσία» των Αγγλογάλλων. Και πάει λέγοντας.
Ακόμα και στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν η απασχόληση στην Ελλάδα στηρίζονταν δραστικά από ευρωπαϊκά προγράμματα που εξασφάλιζαν μεγάλα κέρδη σε χιλιάδες μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αξιοπρεπές μεροκάματο σε δεκάδες ίσως και περισσότερους των 100.000 απόφοιτους πανεπιστημίων, όταν το 95% των Ελλήνων αξίωνε από την κυβέρνηση Σημίτη την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έβριζαν τους «Κουτόφραγκους».
Με τη διαφορά ότι οι τότε «ευρωσκεπτικιστές», ήταν μπουκωμένοι ως τ' αυτιά (όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά) και, μεταξύ βορβορυγμού και πορδής, έλεγαν και καμιά... «εξυπνάδα» για να περνάει η ώρα».
Οι τωρινοί ευρωσκεπτικιστές, μπορεί να επηρεάζονται σοβαρά από την εθνική μας μυθολογία, όμως καθοριστικό ρόλο στην αντιευρωπαϊκή και απομονωτική τους τοποθέτηση παίζει η σημερινή οικονομική τους κατάσταση. Για του λόγου το αληθές, στις παραμονές του πρώτου Μνημονίου, το 64% των ερωτηθέντων πίστευε ότι τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν καλύτερα στο πλαίσιο της ΕΕ, έναντι μόνο 32% όσων επέλεγαν το εθνικό πλαίσιο.
Είναι προφανές ότι, σε συνθήκες συνεχώς οξυνόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, ο ελληνικός λαός στρέφεται προς, ακόμα ένα διαζύγιο, με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι προφανές ότι, σε αυτές τις συνθήκες, το ιδεολόγημα των κυβερνώντων «εμείς ή η δραχμή» στρέφεται εναντίον τους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το «λεφτά υπάρχουν» έθαψε πολιτικά το Γιώργο Παπανδρέου, δυο μόλις χρόνια αφ' ότου του είχε χαρίσει μια σαρωτική εκλογική νίκη. 
Σε σημείο που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν αυτό το γοργά εξαπλούμενο κύμα ευρωσκεπτικισμού προκειμένου να πετύχουν παραχωρήσεις από τους εκπροσώπους των δανειστών.
Εξ ίσου προφανές είναι όμως και το πολιτικό αδιέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χαράζει πολιτική στρατηγική αποκλειστικά σε ευρωπαϊκό πλαίσιο και βασιζόμενος στη λανθασμένη - έχουμε αναφερθεί πολλές φορές σε αυτό - εκτίμηση ότι «κανείς δε θα διακινδυνεύσει να τιναχτεί στον αέρα η ΕΕ, μόνο και μόνο επειδή το κόστος αυτού του γεγονότος θα είναι ανυπολόγιστο». 
Και βεβαίως, εφ' όσον ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του δικαιωθούν στην πράξη, ο ευρωσκεπτικισμός, αργά αλλά σταθερά, θα χάσει έδαφος. «Θα προκάμουν όμως»;
Το πρόβλημα όμως συνίσταται στο ότι, οι ίδιοι άνθρωποι που προτίθενται να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, θα αξιώσουν από το κόμμα αυτό μια πιο «εθνικά υπερήφανη» και λιγότερο «ευρωπαϊκή» προσέγγιση. Κι αν δεν το πράξει, θα στραφούν προς κάποιο άλλο κόμμα, όχι κατ' ανάγκη σε κάποιον από τους «εργολάβους του αντιευρωπαϊσμου» (δηλ. ΚΚΕ - ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ). Κι αν δεν υπάρξει τέτοιο πολιτικό κόμμα, δεν αποκλείεται, σε συνθήκες χάους, το ρόλο αυτό να αναλάβουν να παίξουν κάποιοι στρατιωτικοί.
Μπορεί αυτό το ταχέως εξαπλούμενο κύμα αντιευρωπαΪσμού να ανακοπεί;  Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δε βρίσκεται δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα. Βρίσκεται ταυτόχρονα στις 27 πρωτεύουσες των Κρατών-μελών. Που με τις αποφάσεις τους, θα χτίσουν μια δικτατορία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών ή μια Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ευρώπης. Το κακό είναι ότι τέτοιες αποφάσεις δεν παίρνονται στα γρήγορα. Οι άνθρωποι όμως στην Ελλάδα - και σύντομα κι αλλού - δείχνουν να έχουν χάσει την υπομονή τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.  Το προηγούμενο άρθρο μου για τους 27 Μαυρογυαλούρους  και την Ψωροκώσταινα είχε προκαλέσει την οργίλη αντίδραση αξιοσέβαστου συνομιλητή μου στο Facebook, ο οποίος μου καταλόγησε μπουρδολογίες και παραλογισμό. Μακάρι να έχει δίκιο. Γιατί τα δημοσκοπικά δείγματα της Metron Analysis δείχνουν πως οφείλουμε αν ανησυχούμε και, κυρίως, σε επίπεδο πολιτικών κομμάτων, να χτίσουμε έναν πειστικό πολιτικό αντίλογο στον ευρωσκεπτικισμό. 
 
  
  

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Street fighting man


17 Μαρτίου 1968. Μια διαδήλωση διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, στην οποία συμμετέχουν περίπου 10.000 άτομα, κατευθύνεται προς την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Λονδίνο. Στην κεφαλή της πορείας ο Ταρίκ Αλί (ακτιβιστής της αριστεράς που παραμένει ενεργός) και η ηθοποιός Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Και μέσα στο μπουλούκι ο Μικ Τζάγκερ των Ρόλινγκ Στόουνς, που μέχρι τότε δεν είχε εκδηλωθεί πολιτικά αλλά δε μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από την περιρέουσα εξεγερσιακή ατμόσφαιρα.
Εκεί κοντά στην πρεσβεία, η έφιππη αστυνομία επιτέθηκε και χτύπησε τους διαδηλωτές, τραυματίζοντας δεκάδες άτομα και προχωρώντας σε εκτεταμένες συλλήψεις. Το σοκ ήταν μεγάλο για την κοινή γνώμη μιας χώρας, που για κάποιες δεκαετίες είχε μείνει μακριά από πολιτικές εντάσεις και ταραχές.
Δυο μήνες μετά ξέσπασε ο γαλλικός Μάης, που οι Βρετανοί τον παρακολούθησαν μάλλον παθητικά, από την οθόνη της τηλεόρασης.
Εκείνο το δίμηνο Μαρτίου-Ιουνίου 1968 γράφτηκε και ηχογραφήθηκε το τραγούδι Street Fighting Man, των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς, οι στίχοι του οποίου μιλούν για το διάχυτο εξεγερσιακό πνεύμα της εποχής, εκφράζοντας συνάμα και μια πικρία για το ότι στο Λονδίνο λίγα πράγματα γίνονται καθώς παίζονται παιχνίδια συμβιβασμού (“the game to play is compromise solution”).
Στα χρόνια που πέρασαν, το τραγούδι αυτό αγαπήθηκε από νέους ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, καθότι εξέφρασε με τον τρόπο του μια νοσταλγική διάθεση για τα χρόνια της αμφισβήτησης, μαζί με τον ευσεβή πόθο για μια επαναστατική ανατροπή που δεν έρχεται ποτέ (κάτι τέτοιο για παράδειγμα υπαινίσσεται η ταινία “V for Vendeta”, στο τέλος της οποίας ακούγεται και το τραγούδι). Ακόμα και όταν πέρασαν τα χρόνια της ευμάρειας και της αφθονίας, και οι δρόμοι της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων κατακλύστηκαν από πλήθη οργισμένων και απελπισμένων ανθρώπων που έβλεπαν να υποβαθμίζεται ραγδαία το επίπεδο ζωής τους, το αίτημα για μια καλύτερη ζωή δε μπόρεσε, τουλάχιστον μέχρι τώρα, να εκφραστεί ως μια απτή και ρεαλιστική πολιτική πρόταση, με αποτέλεσμα να διοχετευθεί η βαθιά κοινωνική δυσφορία σε σπασμωδικές αντιδράσεις βίας και, ακόμα χειρότερα, σε φασιστικές πρακτικές ρατσισμού και μισαλλοδοξίας. Φωτεινή εξαίρεση οι διάχυτες πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης, που την τελευταία χρονιά δείχνουν να εξαπλώνονται δυναμικά. Και ακόμα, η ελπίδα για τη συγκρότηση μιας αριστεράς που δε θα διστάσει να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και να στηρίξει, αλλά και να στηριχτεί, από τα πλατιά κοινωνικά στρώματα που υποφέρουν και που την έχουν ανάγκη. Οψόμεθα...
Η αφορμή γι’αυτό το κειμενάκι ήταν η επέτειος των «δεκεμβριανών» του 2008, που τρόμαξαν πολλούς με τη βιαιότητά τους, που έδωσαν σε άλλους την αίσθηση ότι κάτι θετικό κινείται μέσα στο πλήθος των αστικών κέντρων και που το δίχως άλλο προϊδέασαν για τα επερχόμενα δεινά. Αν η βία είναι η «μαμή της ιστορίας», τότε η φιγούρα του εξεγερμένου ανθρώπου που κατεβαίνει στο δρόμο, του street fighting man, είναι το κοινωνικό υποκείμενο που, ακόμα και αν δεν προτείνει τη λύση, σίγουρα αναδεικνύει επιτακτικά την ανάγκη για μια κοινωνία αλληλεγγύης, που να νιάζεται για το ευ ζην των μελών της. Να ακούσουμε τώρα το τραγουδάκι...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης