Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

ΜΑ ΓΙΑΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, καταστηματάρχες, μεσαία στελέχη επιχειρήσεων.
Δεν ονειρεύονται μια κοινωνία αποτελούμενη μόνο από δημόσιους υπάλληλους, είναι υπέρ της οικονομίας της αγοράς.
Δε ζήτησαν ποτέ τους «χάρη» από το βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, ούτε από κανέναν άλλο.
Κι όμως ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Μα τι μύγα τους τσίμπησε;
Ψηφίζουμε ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, είναι η απάντηση.


Μας λέτε ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα δημεύσει τις καταθέσεις μας. Όμως εμείς δεν έχουμε πια καταθέσεις στην τράπεζα. 
Μας τις έφαγε η μείωση των εισοδημάτων μας όλα αυτά τα χρόνια. Αδιάψευστος μάρτυς είναι η Τράπεζα της Ελλάδος που, σε περσινή της έκθεση, πριν ακόμα εκδηλωθεί η πλέον πρόσφατη φορολογική επιδρομή, ανέφερε ότι το 81% των τραπεζικών λογαριασμών έχουν υπόλοιπο κάτω των €2.000. 
Μας τις έφαγε επίσης η εφορία, που κατάσχει μισθούς, συντάξεις, ακόμα και επιδόματα ανεργίας. Γι' αυτό δε φοβόμαστε τη δήμευση των καταθέσεών μας.
Μας λέτε ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει εξοντωτικά τη φορολογία. Ας δούμε όμως πώς φορολογούμαστε. 
Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός ελεύθερου επαγγελματία, με φορολογητέο ετήσιο εισόδημα €50.000, με επαγγελματική έδρα στο σπίτι του, και ιδιοκτήτη ενός διαμερίσματος 100-120 τ.μ. νεότερο της δεκαετίας σε μια μεσοαστική συνοικία (Μαρούσι, Χαλάνδρι, Αγ. Παρασκευή, Χολαργό κ.λ.π.). Ο άνθρωπος αυτός έχει καταβάλει €5.000 σε ασφαλιστικές εισφορές. Θα πληρώσει για τα υπόλοιπα €45.000 φόρο εισοδήματος 40,3% (26% ο φόρος και 26%*0,55 =14,3% η προκαταβολή του επόμενου έτους), δηλαδή €18.135. Επίσης θα καταβάλει €650 ως τέλος επιτηδεύματος, €500 ως φόρο κοινωνικής αλληλεγγύης και €1.000-1.200 ως φόρο ακίνητης περιουσίας. Συνολικά καταβάλει σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές €25.285 - €25.485, δηλαδή ποσοστό 50,6%-51,1% του ετήσιου φορολογητέου εισοδήματός του.
Ας πάρουμε τώρα το παράδειγμα ενός άλλου ελεύθερου επαγγελματία, με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά με €10.000 εισόδημα. Ο καλός αυτός άνθρωπος έχει καταβάλει €5.000 σε ασφαλιστικές εισφορές, και καλείται να καταβάλει €650 για το τέλος επιτηδεύματος, €1000-1200 ως φόρο ακίνητης περιουσίας και €2.015 ως φόρο εισοδήματος. Συνολικά €8.665-€8.865, δηλαδή 86,6%-88,6% του εισοδήματός του σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές
Για τους παραπάνω λόγους δε φοβόμαστε την «εξοντωτική φορολογία» του ΣΥΡΙΖΑ.
Μας λέτε επίσης ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσουμε τα σπίτια μας. Όμως εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς ζουν με τη δαμόκλειο σπάθη της κατάσχεσης της κατοικίας τους μιας και, όπως μας λέτε «η Τρόικα απαιτεί την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από την κατάσχεση». Ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι η Τρόικα που απαιτεί την άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας αλλά οι τράπεζες. Οι οποίες, μόνο εφ' όσον κατασχέσουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες πρώτες κατοικίες των μη εξυπηρετούμενων στεγαστικών δανείων και τις εγγράψουν ως ενεργητικό με τις τρέχουσες εξωπραγματικές αντικειμενικές αξίες, είναι σε θέση να καλύψουν τις ζημιές από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Κι επειδή είναι πολλοί από εμάς σε αυτή την κατάσταση, δε φοβόμαστε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μας πάρει τα σπίτια.
Μας λέτε ακόμα ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα βγάλει τη χώρα από την Ευρωζώνη και θα καταβαραθρωθούν τα εισοδήματά μας. 
Είμαστε υποχρεωμένοι να σας υπενθυμίσουμε ότι, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος τα πραγματικά εισοδήματα έχουν κατά μέσο όρο μειωθεί κατά 40% στα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κι ακόμα ότι για εκατοντάδες χιλιάδες από εμάς η μείωση αυτή είναι της τάξης του 60% ή και 70% κι είμαστε πανευτυχείς που έχουμε ακόμα δραστηριότητα. ακόμα ότι οι πελάτες μας ή οι εργοδότες μας, στις περισσότερες των περιπτώσεων, μας καθυστερούν τις πληρωμές για έξι μήνες και περισσότερο.  
Είμαστε ούτως ή άλλως άφραγκοι γι αυτό και δεν έχουμε να φοβηθούμε τον «Αρμαγεδδώνα της εξόδου από το ευρώ». Ας αφήσουμε ότι για τον τουρισμό, τη μοναδική ακόμα υπαρκτή οικονομική δραστηριότητα στην Ελλάδα, αν γίνει σωστή διαχείριση, θα είναι μάνα εξ ουρανού. 
Μας λέτε ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα υπάρχουν γιατροί και νοσοκομεία. Δεν ξέρουμε αν διαβάσατε τις δηλώσεις, το περασμένο φθινόπωρο του Προέδρου του ΕΟΠΥΥ που μιλούσε για 3.068.000 ανασφάλιστους
Είμαστε υποχρεωμένοι να σας πούμε ότι ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν καταβάλει στον ΟΑΕΕ  ασφαλιστικές εισφορές επί 20, 25 ή και 30 χρόνια, και σήμερα, επειδή χρωστούν εισφορές για διάστημα άνω του ενός έτους, όχι μόνο έχουν χάσει κάθε δικαίωμα σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά ο ΟΑΕΕ απαιτεί εντόκως τις οφειλές τους και τους στέλνει κατασχετήρια. Για όλα αυτά δε μας τρομάζουν οι απειλές σας για κατάρρευση του συστήματος Υγείας.
Μας λέτε, τέλος, ότι αν κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέψει τη χώρα σε Βόρειο Κορέα.
Είμαστε υποχρεωμένοι να σας υπενθυμίσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση, είναι η μοναδική από το 1974, που αντικατέστησε την πολιτική αντιπαράθεση με την αντιπολίτευση με μια βιομηχανία πλαστών βίντεο, υποτιθέμενων δηλώσεων βουλευτών της αντιπολίτευσης, είναι η μοναδική κυβέρνηση από το 1974 που κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση για τρομοκρατική δραστηριότητα χωρίς ποτέ να έχει προσκομίσει το παραμικρό στοιχείο, είναι η μοναδική κυβέρνηση που έχει καταργήσει τον κοινοβουλευτικό διάλογο και νομοθετεί αποκλειστικά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κουρελιάζοντας το συνταγματικό χάρτη της χώρας. 
Γι αυτό δε μας τρομάζει η απειλή της μετατροπής της χώρας σε Βόρειο Κορέα. Γιατί ήδη η παρούσα κυβέρνηση εργάζεται γι' αυτό.
Θα χρειάζονταν επίσης πλήθος σελίδων για να αναφέρουμε, έναν προς έναν, τους διορισμούς φίλων και μελών των οικογενειών των υπουργών σε θέσεις με παχυλούς μισθούς, τις χαριστικές τροπολογίες με ονοματεπώνυμο και πάει λέγοντας.
Για το λόγο αυτό δε μας τρομάζουν οι, χτυπητές πολλές φορές, ανεπάρκειες του πολιτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Προτιμούμε τους αδέξιους από τα λαμόγια.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 


Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΧΑΛΑΣΟΧΩΡΗΔΩΝ

Σε ένα πράγμα συμφώνησαν απόλυτα την Κυριακή το βράδυ ο υποστηριζόμενος από το ΣΥΡΙΖΑ Θοδωρής Δρίτσας και ο Νεοδημοκράτης απερχόμενος Δήμαρχος Πειραιά Βασίλης Μιχαλολιάκος: στις καταγγελίες των χωρίς προηγούμενο παραβιάσεων της εκλογικής νομοθεσίας από τον υποψήφιο της συμμαχίας εφοπλιστών, ακροδεξιών, Εκκλησίας, το Γ. Μώραλη.
Με, μακράν, σοβαρότερη, την καταγγελία διανομής δεμάτων με τρόφιμα ή χαρτονομισμάτων των 20 ευρώ, μαζί με σταυρωμένα ψηφοδέλτια του Μώραλη.

Στο κορυφαίο διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Οι Χαλασοχώρηδες»,  στο οποίο αποτυπώνονται με αξεπέραστη γλαφυρότητα τα εκλογικά ήθη της Ελλάδας του 19ου αιώνα, οι κομματάρχες δίνουν στους ψηφοφόρους, στη γωνία του δρόμου, λίγο πριν το εκλογικό τμήμα, 1,50 ή 2,50 δραχμές (δε θυμούμαι ακριβώς γιατί πάνε 40 χρόνια που το διάβασα), προκειμένου  να ψηφίσουν τον υποψήφιο για τον οποίο εργάζονται. Και φυσικά, την εκλογική νίκη κερδίζει αυτός που ξοδεύει περισσότερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  πίσω από τη  σφήνα Μαρινάκη στον Πειραιά κρύβεται ένας αδυσώπητος πόλεμος ύποπτων συμφερόντων (επ' αυτού υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του περιοδικού UNFOLLOW αναδημοσιευμένο από το ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ).
Όμως πολύ πιο σοβαρή είναι η εισβολή της αγοραπωλησίας ψήφων έναντι ευτελούς τιμήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με τα exit polls της Κυριακής - τα οποία έπεσαν μέσα παντού, πλην του ποσοστού της Ρένας Δούρου την οποία υπερτίμησαν κάπως, και δεν τα σκάτωσαν όπως προσπάθησαν να μας πείσουν οι καθεστωτικοί προπαγανδιστές - στον Πειραιά το συνδυασμό του Γιάννη Μώραλη υπερψήφισε ο ένας στους δυο άνεργους.
Αυτό το τελευταίο στοιχείο μας προϊδεάζει πως η πρακτική αυτή θα γενικευτεί στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Κι αυτή τη φορά πιο οργανωμένα, πιο απτά και, κυρίως, μαύρα. Όχι σαν το «κοινωνικό μέρισμα», που μόλις το μοίρασε ο Σαμαράς έσπευσε να το κατασχέσει, για χρέη προς το Δημόσιο ο Θεοχάρης.
Είναι προφανές πως η αδιαμφισβήτητη επιτυχία της μεθόδου αυτής θα βρει πολλούς μιμητές. Και θα επιτρέψει στις συμμορίες του οργανωμένου εγκλήματος να περάσουν από το ρόλο του λομπίστα σε αυτόν του ενεργού πολιτικού.
Από κοντά θα έρθουν κι όλα τα φρούτα που ευδοκιμούν όπου πολιτεύεται το οργανωμένο έγκλημα. Η βία, που δε θα έχει κανένα πρόβλημα να φτάνει μέχρι τη δολοφονία των ενοχλητικών πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων, η νοθεία, η αυθαιρεσία, η διαφθορά.
Οι κυβερνήσεις των υπάκουων πετιούνται σαν στυμμένες λεμονόκουπες για να αντικατασταθούν από πειθήνιους υπαλλήλους.
Με την έννοια αυτή, η εκλογική επιτυχία, που ενδεχομένως θα τον οδηγήσει στην εκλογή του στο δημαρχιακό θώκο του Βόλου του υπόδικου για κακουργήματα Αχιλλέα Μπέου είναι παρεμφερής περίπτωση με αυτή του ψηφοδελτίου του Γιάννη Μώραλη. Όχι μονάχα για το σημείο εκκίνησής τους και τον προπαγανδιστικό μηχανισμό που διαθέτουν μέσω των δημοφιλών ποδοσφαιρικών ομάδων που ελέγχουν. Η σύγχυση του ποδοσφαίρου και της πολιτικής στην τόσο ακραία της μορφή είναι απτέλεσμα της ποδοσφαιοροποίησης του πολιτικού λόγου εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά διότι ανοίγουν την πόρτα στην πολιτική σταδιοδρομία του οργανωμένου εγκλήματος απ' ευθείας και όχι πλέον μέσω επηρεαζόμενων διεφθαρμένων πολιτικών.
Απέναντι σε αυτή την πρόκληση το πολιτικό σύστημα δεν έχει απαντήσεις. Όπως δεν έχει απαντήσεις απέναντι στην ενίσχυση των νεοναζί.
Δυνητικά θα μπορούσε να είχε απαντήσεις η Αριστερά, αν την επαναστατική λογοτεχνική γυμναστική συνόδευε και ακτιβισμός με συγκεκριμένη στόχευση στις ανάγκες αυτών που υποφέρουν πιότερο. Των ανέργων, των ανασφάλιστων, των άστεγων, των πεινασμένων. 
Θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι τέτοιοι ακτιβιστές δεν υπάρχουν στην Αριστερά. Στα κοινωνικά ιατρεία και στους Γιατρούς του Κόσμου προσφέρουν τις εθελοντικές υπηρεσίες τους χιλιάδες από αυτούς. 
Υπάρχουν όμως πολύ περισσότερα να γίνουν.  Πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι άνεργοι έχουν δικά τους, ιδιαίτερα αιτήματα, που δε μπορούν να χωρέσουν στις γενικόλογες διεκδικήσεις των συνδικάτων.
Οι άνθρωποι που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, οι άνθρωποι που έχουν μείνει χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και κινδυνεύουν να μείνουν και χωρίς πρόσβαση στο πόσιμο νερό, όλοι αυτοί έχουν ιδιαίτερες ανάγκες. Στις οποίες οι εκκλήσεις του Αλέξη Τσίπρα να καταστούν οι Ευρωεκλογές δημοψήφισμα για το Μνημόνιο, δεν απαντούν.
Δυστυχώς, μόνο η Αριστερά έχει τα εργαλεία να αντιστρέψει την ομαδική κάθοδο της κοινωνίας προς τον Άδη. Πρέπει όμως να μάθει να τα χρησιμοποιεί ξανά, γιατί έπαψε να τα χρησιμοποιεί από το 1967.
Πρέπει να καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν είναι το πόσο δυνατά θα φωνάζει κατά του Μνημονίου, ούτε το πόσες απεργίες, στις οποίες δε θα συμμετέχει κανείς, θα προκηρύξει. Αλλά το πώς θα κάνει τους ανθρώπους να πάψουν να νιώθουν μόνοι τους και ηττημένοι, πώς θα ξαναπιστέψουν στο «εμείς» και στο «όλοι μαζί»
Καθήκοντα πολύ πιο δύσκολα σήμερα από ό,τι στην προ τηλεόρασης εποχή, μιας και οι άνθρωποι πλέον δε συναντιούνται στην πλατεία της γειτονιάς, δεν μιλάνε εύκολα για τις δυσκολίες που ζουν. Τριάντα χρόνια ακραίας αστικοποίησης της ζωής και ιδεολογικής ηγεμονίας του φιλελευθερισμού έχουν κάνει τα πράγματα αναμφισβήτητα πιο δύσκολα. Όμως δυστυχώς κανείς μας δεν έχει την πολυτέλεια να διαλέξει την εποχή που θα ζήσει. Η μόνη επιλογή που έχει είναι στις συγκεκριμένες συνθήκες, να διαλέξει τον τρόπο που θα αντιδράσει.
Πρέπει λοιπόν η φίλτατη Αριστερά να παρατήσει τις εύκολες υποσχέσεις και να αρχίσει να δίνει ουσιαστικές μάχες. Κι όταν θα πείσει την κοινωνία ότι ,«κάνει το σωστό» θ' αρχίσει να ελπίζει ότι θα ξέρει τι να κάνει την εξουσία αν κληθεί να τη διαχειριστεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης


   

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

ΤΟ ΠΗΡΑΤΕ ΛΑΘΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ, ΘΑ ΚΑΤΣΕΙ Η ΒΑΡΚΑ

Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ  σημαδεύτηκε από σωρεία πολιτικών λαθών.
Η  βεβαιότητα στην πτώση της κυβέρνησης, αν ο κυβερνητικός συνασπισμός χάσει τις Ευρωεκλογές, και η απουσία προβολής μέτρων επείγουσας ανάγκης εφ' όσον το κόμμα κληθεί να κυβερνήσει, είναι δυο από τα σοβαρότερα.
Το πιο σοβαρό όμως είναι η διάχυτη πεποίθηση του συνόλου των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο κόσμος θα τους ακούσει «γιατί έχουν δίκιο».
Η πεποίθηση αυτή έχει σημαδέψει το σύνολο της προεκλογικής εκστρατείας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το βάρος της οποίας έχει πέσει στις εμφανίσεις του Αλέξη Τσίπρα και των επί κεφαλής των τοπικών και περιφερειακών συνδυασμών.
Ουδείς θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η πτυχή αυτή δε χρειάζονταν. Όμως από μόνη της δεν αρκεί για να σπάσει το τείχος της απάθειας και της αδιαφορίας πίσω από το οποίο κρύβεται μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας.
Οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριφέρονται ως εάν να ζούσαμε στο 1974 και οι πολίτες να έσπευδαν αυτοβούλως, όπως συνέβαινε τότε, για να πληροφορηθούν τις θέσεις των κομμάτων και των τοπικών συνδυασμών.
Αυτό όμως δε συμβαίνει σήμερα. Μια μεγάλη μερίδα πολιτών, ιδίως στις ηλικίες 25-45 ετών, δε θέλει να ξέρει. Είναι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στην εποχή που οι δουλειές ήταν εύκολες, το χρήμα εύκολο, τα θαλασσοδάνεια ακόμα πιο εύκολα, και η ιδιώτευση σε βαθμό αντικοινωνικότητας ήταν "must".
Μια άλλη μερίδα πολιτών, κυρίως άνθρωποι των ηλικιών άνω των 65 ετών, «ενημερώνονται» για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία αποκλειστικά και μόνο μέσω της τηλεόρασης, από την οποία το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είτε είναι αποκλεισμένο είτε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένας εκπρόσωπός του, καλείται να διαχειριστεί μια «συζήτηση», μόνος του εναντίον καθεστωτικών πολιτικών εκπροσώπων, φιλοκαθεστωτικών καθηγητών Πανεπιστημίου, δημοσιογράφων και λοιπών «ειδημόνων».
Η προσέγγιση σε αυτές τις δυο κατηγορίες πολιτών κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. Χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια για να τους πείσει κανείς ότι αξίζει τον κόπο να ακούσουν όσα έχει να τους πει.
Χρειάζεται ακόμα περισσότερη προσπάθεια για να τους πείσει ότι αυτά που λέει δεν είναι για πέταμα.
Και χρειάζεται πολλαπλάσια προσπάθεια για να τους πείσει.
Η συναίσθηση της αναγκαιότητας της προσπάθειας αυτής έλειψε σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Ενδεικτική είναι η απουσία κάθε έκκλησης προς τους πολίτες  να συμμετάσχουν στις εκλογές, θαρρείς και αυτό είναι δεδομένο. Όμως η αποχή, η μαζική αποχή, είναι η ύστατη ελπίδα πολιτικής επιβίωσης του καθεστώτος.
Πέρα από αυτό, ο πολιτικός λόγος των υποψηφίων του είναι γενικόλογος και χωρίς στόχευση. Αρνητικό τέτοιο παράδειγμα συνιστά, μακράν, η προεκλογική εκστρατεία του Γαβριήλ Σακελαρίδη στην Αθήνα.
Όμως οι άνθρωποι για να πειστούν σήμερα, αν και εφ' όσον τους έχεις πείσει να σε ακούσουν, έχουν την ανάγκη να ακούσουν συγκεκριμένα πράγματα που τους καίνε, δεν τους αρκεί να τους λες πως φταίει η κυβέρνηση. Αυτό το ξέρουν.
Οι ανασφάλιστοι θέλουν να ακούσουν πώς θα αποκτήσουν και πάλι πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. 
Αυτοί που αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις του στεγαστικού δανείου, θέλουν ν' ακούσουν συγκεκριμένα πράγματα για το πώς δε θα χάσουν το σπίτι τους.
Οι μακροχρόνια άνεργοι θέλουν ν' ακούσουν πώς δεν θα πεινάσουν και δε θα βρεθούν άστεγοι.
Όλα αυτά τα μέτρα επείγουσας ανάγκης, που έπρεπε να είναι κοστολογημένα και να προβάλλονται πρώτα από κάθε τι άλλο έπρεπε να είναι ο κορμός της προεκλογικής εκστρατείας. Όμως αυτά δεν ακούστηκαν καν
Δίπλα σ' αυτούς, θα έπρεπε να είχε δοθεί βάση στο πώς θα παύσει η δήμευση του εισοδήματος των ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά θα εισπράττονται οι εύλογοι φόροι, πώς δε θα μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, πώς, πώς, πώς... Συγκεκριμένες προτάσεις για συγκεκριμένα προβλήματα.
Στενά συνδεδεμένη με τα παραπάνω είναι και η βεβαιότητα πως, «οι Ευρωεκλογές θα δρομολογήσουν άμεσα βουλευτικές εκλογές». Πέραν της αβεβαιότητας που οφείλεται στο ότι τα καθεστωτικά κόμματα, χάρη σε μια μαζική αποχή, μπορεί να έχουν μια αξιοπρεπή εκλογική παρουσία, υποβαθμίζεται επικίνδυνα η πρόθεση του καθεστώτος να μην πέσει η κυβέρνηση αυτή, ακόμα κι αν χρειαστεί γενικευμένη συνταγματική εκτροπή. Και δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα από μια κοινωνία που θα αισθανθεί πως «απέτυχε ακόμα μια φορά».
Προϋπόθεση της επιτυχίας μιας μελλοντικής κυβέρνησης της Αριστεράς είναι η κινητοποίηση των πολιτών. Για να γίνει αυτό όμως χρειάζονται συγκεκριμένες πρωτοβουλίες σε κάθε γειτονιά, για τα συγκεκριμένα προβλήματά της. Τα όσα γίνονται μέχρι τώρα είναι πολύ λίγα σε σχέση με αυτά που πρέπει να γίνουν. Κι αν δε γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν, απλώς ετοιμάζετε την αποτυχία σας με συνοπτικές διαδικασίες και την πολιτική κυριαρχία των νεοναζί.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Μια υποψηφιότητα

Ο Τζο Βαλένσια, παλιός μου φίλος που τον ξέρω εδώ και κοντά τριάντα χρόνια, κατεβαίνει υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την «Ανοιχτή Πόλη». Έχει τη δική του ιστορία, τόσο στο  αριστερό κίνημα των Φιλιππίνων όσο και στις διαδικασίες της κοινότητας των φιλιππινέζων μεταναστών στην Ελλάδα.
Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχει μια συνέντευξή του, από την οποία μπορείτε να σχηματίσετε μια εικόνα για τη σκέψη του και τη δράση του. Εκλογές έχουμε αύριο, όποιος το ρίξει στην «Ανοιχτή Πόλη» ας το σκεφτεί λίγο να τον ψηφίσει.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Μια εκπομπή για το ναζιστικό φαινόμενο

Η οικονομική κρίση της δεκαετίας του’30, με τη μεγάλη ανεργία και την εξαθλίωση των μικροαστικών στρωμάτων, αναμφίβολα πρόσφερε το έδαφος για την επικράτηση του ναζισμού στη Γερμανία και αλλού. Μια ανάλογη κατάσταση ζούμε στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο της χρυσής αυγής. Ωστόσο, θυμάμαι την παρατήρηση ενός φίλου, πριν από πολλα χρόνια, ότι η κρίση του καπιταλισμού δεν εξηγεί από μόνη της την εμμονή των ναζί να καίνε σε δημόσιες τελετουργίες τα βιβλία που δεν ενέκριναν, να στοχοποιούν μειονότητες και να προβάλλουν τη δική τους διακριτή κουλτούρα και τρόπο ζωής. Και σε αυτό το σημείο ξεκινάει και συνεχίζεται, εδώ και πολλές δεκαετίες, μια μεγάλη συζήτηση για τις απαρχές και τους μηχανισμούς εξάπλωσης και διαμόρφωσης του ναζισμού. Είναι προφανές ότι η συζήτηση αυτή μας ενδιαφέρει άμεσα και γι’αυτό αξίζει να ακούσουμε στον παρακάτω σύνδεσμο http://liveradio.radiobubble.gr/2014/05/blog-post_7661.html την εκπομπή που κάναμε τις προάλλες στο radiobubble για τις ερμηνευτικές προσεγγίσεις του ναζιστικού φαινομένου. Καλή ακρόαση...


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Warszawianka

Από τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα, όπου βρισκόταν υπό γερμανική, αυστριακή και ρωσική κατοχή, ως την ανεξαρτησία της το 1918, η Πολωνία ήταν ένα από τα επίκεντρα του ριζοσπαστικού κινήματος στην Ευρώπη. Το εθνικό ζήτημα της ανεξαρτησίας συνδεόταν με κοινωνικά προτάγματα για σοσιαλισμό σε διάφορες εκδοχές, κρατικιστικές ή ελευθεριακές. Κάπου τότε, γύρω στο 1880, ο Waclaw Swiecicki, πολιτικός κρτούμενος στην υπό ρωσική κατοχή Πολωνία, επένδυσε με στίχους έναν παραδοσιακό σκοπό ανώνυμου δημιουργού. Το τραγούδι έμεινε στην ιστορία ως Warszawianka  (la Varsovienne για τους γαλλοτραφείς) και ακούγεται, στα πολωνικά, αμέσως παρακάτω.
Η Warszawianka τραγουδήθηκε κατά κόρον μετά την πρωτομαγιά του 1905, όταν σκοτώθηκαν δεκάδες διαδηλωτές στη Βαρσοβία από τις δυνάμεις καταστολής. Το τραγούδι αυτό, εκείνη την εποχή, πέρασε και στο ρωσικό αριστερό κίνημα, με στίχους του Gleb Krzhizhanovsky, που υπήρξε στενός συνεργάτης του Λένιν και, μετά την επανάσταση του 1917, ανέλαβε κυβερνητικά αξιώματα στη σοβιετική πλέον Ρωσία. Ο σκοπός, όπως αυτός τραγουδιέται από τη χορωδία του κόκκινου στρατού, διαφέρει από τον αρχικό ως προς το ρυθμό, όπως μπορεί κανείς να ακούσει αμέσως παρακάτω.
Και από τη μεγάλη σοβιετική πατρίδα, που μέσα σε μια δεκαετία εκφυλίστηκε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς υπό την ηγεσία του Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, αλλά που ωστόσο εξακολούθησε να εμπνέει τόσους και τόσους αριστερούς ανά την υφήλιο, φτάνουμε στη Βαρκελώνη του καλοκαιριού του 1936. Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος έχει μόλις ξεκινήσει και οι αναρχικοί της CNT αναλαμβάνουν να υπερασπιστούν την πόλη από τους φασίστες του Φράνκο. Τότε είναι που γράφονται οι στίχοι του τραγουδιού «a las barricadas», από τον Valeriano Orobón Fernández, που λίγους μήνες μετά θα σκοτωνόταν στη μάχη της Μαδρίτης. Να το ακούσουμε κι’αυτό.
Ωστόσο η περιπλάνηση δε σταματάει εδώ. Δεκαετία του’40 και η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στη δίνη του παγκόσμιου πολέμου και, αμέσως μετά, της εμφυλιοπολεμικής σύρραξης. Η Warszawianka τραγουδιέται για μια ακόμη φορά από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και στη συνέχεια από τον ΔΣΕ. Δεν ξέρω ποιός έγραψε τους στίχους. Ο σκοπός είναι αυτός της ρωσικης εκδοχής. Όποιος αντέχει να ακούσει το τραγούδι για τέταρτη φορά, και να καμαρώσει και την προσωπογραφία του Νικόλα μας, μπορεί να ανατρέξει στον παρακάτω σύνδεσμο:
Οι Μαρξ και Ένγκελς, στο κομμουνιστικό μανιφέστο, αναφέρθηκαν στο «φάντασμα του κομμουνισμού» που «πλανιέται στην Ευρώπη». Μαζί με την κομμουνιστική ουτοπία, στις διάφορες εκδοχές της, πλανήθηκε κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα και η Warszawianka, αποκτώντας έτσι ένα βαρύ ιστορικό και συναισθηματικό φορτίο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο σκοπός αυτού του τραγουδιού δεν ξεχάστηκε, όμως η παρουσία του στα κινηματικά τεκταινόμενα έχω την αίσθηση ότι ξεθώριασε. Σε αυτό ίσως να συνέβαλε και το ότι υιοθετήθηκε ως εμβατήριο από το στρατό της Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και από τα άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, οπότε για πολλούς αριστερούς έχανε σταδιακά τη σημασία του. Εγώ θυμάμαι ότι το άκουσα για πρώτη φορά το μακρινό 1977, με γαλλικούς στίχους, σε ένα δίσκο τραγουδιών διαμαρτυρίας που είχα αγοράσει. Θα το ξανάκουγα για άλλη μια φορά το 1995, στην πρεμιέρα της ταινίας «Γη και Ελευθερία» στη Μαδρίτη, σε έναν κατάμεστο κινηματογράφο όπου μπορούσα να διακρίνω μια βουβή συναισθηματική φόρτιση στους θεατές.

Και κάτι ακόμα άξιο αναφοράς: Εδώ και δεκαετίες, η Warszawianka είναι ο ύμνος μιας ταξιαρχίας αλεξιπτωτιστών του γαλλικού στρατού. Παράδοξο φαίνεται, αλλά μπορεί ίσως να εξηγηθεί από το ότι στη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου, η ταξιαρχία αυτή, έχοντας προσχωρήσει στην «Ελεύθερη Γαλλία» του Ντε Γκωλ, βρέθηκε να πολεμάει μαζί με Ισπανούς, πρώην μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού, που αυτοεξορίστηκαν μετά την επικράτηση του Φράνκο. Ακόμα και αν η ιδεολογία διαφέρει, το τραγούδι μπορεί να διαδοθεί μέσω ανθρώπων που συνυπάρχουν, συνδιαλέγονται και ανταλλάσσουν εμπειρίες και νοοτροπίες. Ιδίως αν αυτό εκφράζει τις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας και της συλλογικότητας.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης