Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΑΙΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ

Αναρτώ ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό '' ενορική ευλογία'' που εκδίδει ο ιερός Ναός Αγ Νικολάου Πευκακίων, γιατί πιστεύω οτι το περιεχόμενό του προσφέρεται για σχολιασμό. Το κείμενο έχει ως επικεφαλίδα ''Αν διαβής παράνομα τα ελληνικά σύνορα'' και συνεχίζει.
Εαν περάσεις τα σύνορα της βόρειας Κορέας παράνομα, τιμωρείσαι με 12 χρόνια σκληρής εργασίας.
Εαν περάσεις τα Ιρανικά σύνορα παράνομα, έχεις αρπάξει ένα πυροβολισμό.
Εαν περάσεις τα Σαουδαραβικά σύνορα παράνομα , θα φυλακιστείς.
Εαν περάσεις τα Αμερικάνικα σύνορα παράνομα, θα κυνηγηθείς απ' την αστυνομία.
Εαν διασχίσεις τα Κινέζικα σύνορα παράνομα, δεν θα ξανακουστείς.
Εαν διασχίσεις τα σύνορα της Βενεζουέλας παράνομα, θα θεωρηθείς κατάσκοπος και η μοίρα σου θα αλλάξει για πάντα.
Εαν περάσεις τα Κουβανικά σύνορα παράνομα, θα ριχτείς στις πολιτικές φυλακές μέχρι την αποσύνθεση.
Εαν περάσεις τα Ελληνικά σύνορα παράνομα, εξασφαλίζεις ....
* Εργασία
*Αδεια οδήγησης
*Κάρτα κοινωνικής ασφάλισης
*Κουπόνια φαγητού
*Ευημερία
*Πιστοτικές κάρτες
*Επιδοτούμενο μίσθωμα ή δάνειο για να αγοράσεις κάτι
*Δωρεάν εκπαίδευση
*Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη
*Την κάλυψη Ελληνικών κομμάτων ναρα βρίζεις την Ελλάδα.
*Τώρα σε λίγο θα μπορείς να φτιάξεις Πολιτική Παράταξη.
Διαβάζοντας το κείμενο αυτό , συνειδητοποίησα το χειρότερο, οτι οι συντάκτες του επικαλούνται την ορθότητά του, τοιχοκολώντας το - με την στήριξη κάποιων Ελληναράδων καθηγητών- σε σχολείο του Γαλατσίου.
Γνωρίζω φυσικά οτι τέτοιου είδους συμπλεγματική συμπεριφορά έχουν πάρα πολοί θρησκευτικοί σκοταδιστές οι οποίοι συνειδητά ή μη , υποθάλπτουν την μισαλλοδοξία τον ρατσισμό και τον ακραίο εθνικισμό.
Προσωπικά όμως, αυτό που με οργίζει περισσότερο, είναι οτι τις ιδεολιψίες αυτές ενστερνίζονται και κάποιοι πατριδοκάπηλοι καθηγηταράδες που ανερυθρίαστα τις προωθούν στα σχολειά και που δυστυχώς παραμένουν ατιμώρητοι.
Οπως καταλαβαίνετε φίλοι , το κρηπίδωμα της εκπαίδευσης μολύνεται απ' τα πρώτα στάδια της μάθησης.
Χαράλαμπος Κουκάκης

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Σχόλια για την τεκταινόμενη μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ

Πριν από πέντε χρόνια, η τότε υπουργός παιδείας (Μαριέττα Γιαννάκου) επιχείρησε να αλλάξει εκ βάθρων το πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ, με σκοπό να τα «εκσυγχρονίσει». Το αποτέλεσμα ήταν ένα σύνολο διατάξεων, πολλές από τις οποίες στην πράξη δεν εφαρμόστηκαν και κάποιες άλλες (εξέλιξη μελών ΔΕΠ, αξιολόγηση) έχουν μόλις αρχίσει να «περπατάνε» τα τελευταία δυο ή τρία χρόνια, χωρίς ακόμα να έχουμε μια πλήρη εικόνα για τα αποτελέσματα της εφαρμογής τους..
Η σημερινή υπουργός παιδείας, με το προχθεσινό της «κείμενο διαβούλευσης», επιχειρεί πάλι να αλλάξει τα αλλαγμένα, λίγα μόλις χρόνια μετά την εφαρμογή του νόμου Γιαννάκου. Κάθε υπουργός και μια «επαναστατική τομή» στην παιδεία…
Το πλήρες κείμενο διαβούλευσης έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του υπουργείου παιδείας. Εγώ θα αναφερθώ μόνο σε ορισμένες όψεις του, που τις θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές, και θα τις σχολιάσω. Η προσέγγισή μου είναι αναπόφευκτα υποκειμενική, έστω κι’έτσι όμως μπορεί να σας βοηθήσει να δείτε τι ετοιμάζεται για τα ΑΕΙ και τι αντιδράσεις είναι ενδεχόμενο να εκδηλωθούν. Με πλαγιαστά γράμματα παρουσιάζω, σε αδρές γραμμές και με δική μου διατύπωση, τις προτάσεις της υπουργού και με κανονικά γράμματα τα σχόλιά μου.

1. Ανώτατο όργανο διοίκησης των ΑΕΙ είναι το «Συμβούλιο», που απαρτίζεται από μέλη του ιδρύματος και από προσωπικότητες που ορίζονται από την πολιτεία. Ο θεσμός του πρύτανη παραμένει, με αντικείμενο τις ακαδημαϊκές και μόνο υποθέσεις, όμως ο πρύτανης δεν εκλέγεται από την πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά ορίζεται από το Συμβούλιο.

Κατά τη γνώμη μου, με την εισαγωγή του Συμβουλίου και με τις ενισχυμένες του αρμοδιότητες, πάει περίπατο η αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ, έστω και αν η κα υπουργός ισχυρίζεται ότι την διασφαλίζει. Αν η πανεπιστημιακή κοινότητα δε μπορεί να εκλέξει αυτούς που διοικούν το πανεπιστήμιο, τότε δεν καταλαβαίνω για ποια αυτοδιοίκηση μιλάμε.

2. Ενθαρρύνονται οι συγχωνεύσεις τμημάτων και ιδρυμάτων. Στο πρώτο έτος σπουδών οι φοιτητές δεν εισάγονται σε τμήμα, αλλά σε σχολή (ή και πανεπιστήμιο), αλλά κοινά μαθήματα για όλες τις κατευθύνσεις.

Μια τέτοια ρύθμιση μπορεί να λειτουργήσει σε ορισμένε αντικείμενα όπως οι κοινωνικές και οι πολιτικές επιστήμες (βλ. παράδειγμα για το Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο οποίο αναφέρθηκε πρόσφατα ο πρωθυπουργός). Θα μπορούσε επίσης να λειτουργήσει και στο Πολυτεχνείο (πολιτικοί μηχανικοί, μηχανολόγοι κλπ ίσως να χρειάζονται έναν κοινό κορμό μαθημάτων). Έχω όμως ενστάσεις για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας ρύθμισης στη Σχολή Θετικών Επιστημών γιατί πιστεύω ότι η επιστημονική κουλτούρα του μαθηματικού, του φυσικού και του γεωλόγου διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και χρειάζεται προσοχή στον τρόπο διδασκαλίας των βασικών μαθημάτων. Δεν θα επεκταθώ εδώ περισσότερο στο πώς και το γιατί, μπορώ όμως να δώσω διευκρινίσεις αν μου το ζητήσετε. Όσο για τα περί συγχωνεύσεων, εδώ το κίνητρο μου φαίνεται ότι είναι κυρίως η εξοικονόμηση πόρων. Στην κατεύθυνση της οικονομίας και της αποδοτικότητας κινούνται και οι αρμοδιότητες του «Συμβουλίου», που θα αναζητά πόρους για το ίδρυμα.

3. Οι καθαυτό βαθμίδες διδασκόντων περιορίζονται σε τρεις (επίκουρος καθηγητής, αναπληρωτής καθηγητής, καθηγητής). Η θέση του λέκτορα έχει πια να κάνει με διδακτικά κατά βάση καθήκοντα και δεν είναι βαθμίδα εξέλιξης.

Με το ισχύον καθεστώς, ο νέος επιστήμονας που διορίζεται λέκτορας δικαιούται να εξελιχθεί σε ανώτερη βαθμίδα, εφόσον βεβαίως παράγει ερευνητικό έργο. Με τις νέες προτάσεις, ο λέκτορας καταδικάζεται να κάνει τη «λάτζα» των μαθημάτων και εργαστηρίων, χωρίς μονιμότητα και χωρίς κανόνες του παιχνιδιού που να του δίνουν την ευκαιρία να προχωρήσει. Ενδιαφέρουσα αντίληψη περί αξιοκρατίας, μα την αλήθεια...

4. Ιδρύονται «σχολές μεταπτυχιακών σπουδών» στις οποίες ενθαρρύνεται η διαθεματικότητα των αντικειμένων.

Μέχρι τώρα τα μεταπτυχιακά οργανώνονταν από τα τμήματα ξεχωριστά, ή από συνεργασίες μεταξύ τμημάτων, σχολών και πανεπιστημίων. Δεν μπόρεσα να καταλάβω προς τι η ξεχωριστή σχολή μεταπτυχιακών και δεν είναι σαφές στο κείμενο από ποιους θα απαρτίζεται. Έχω την αίσθηση ότι επιχειρείται να επικεντρωθούν οι μεταπτυχιακές σπουδές σε αντικείμενα διαθεματικού χαρακτήρα που φαίνεται να έχουν ένα αγοραίο αντίκρυσμα (π.χ. διαχείριση αποβλήτων) και όχι αντικείμενα που σχετίζονται με τη βασική έρευνα (π.χ. θεωρητική φυσική).

5. Εισάγεται ο θεσμός του «ακαδημαϊκού συνηγόρου», στα πρότυπα του «συνηγόρου του πολίτη».

Να και μια καλή σκέψη, που μπορεί να βοηθήσει στο να αντιμετωπιστούν αδικίες και στο να εξομαλυνθούν τριβές μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Το σωστό να λέγεται.

Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες προτάσεις, που δεν μπορώ να τις παρουσιάσω εδώ. Ήδη μακρυγόρησα. Θα το καταλάβατε ότι δεν με ενθουσιάζουν οι τεκταινόμενες αλλαγές. Αν υπάρχει διάθεση, μπορούμε να συζητήσουμε περισσότερο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Γουρούνια, τσιγάρο και πολιτική...

Ο Θ. Κολοκοτρώνης, που υποστήριζε τον Καποδίστρια ως Κυβερνήτη της Ελλάδας, αργότερα, είχε κάνει την ακόλουθη εκτίμηση:
«Ο Καποδίστριας το παράκανε. Ένα λαό όπως ο Ελληνικός, προσπαθείς πρώτα να τον κάνεις κατά το ένα τρίτο φραντσέζικο και να αφήσεις τα δύο τρία ανατολίτικα, μετά να κάνεις το μισό φραντσέζικο και το άλλο μισό ανατολίτικο και τέλος, να κάνεις τα δυο τρίτα φραντσέζικο, μέχρι που να τον κάνεις όλο φραντσέζικο…»
Με το κοφτερό του μυαλό, ο Γέρος, είχε πιάσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Ο Καποδίστριας είχε αναλάβει τη διακυβέρνηση του ελληνικού λαού σε μια περίοδο ακραίας σπουδαιότητας. Είχε πρακτικά, όλο τον κόσμο στο πλευρό του.
Μετά από ένα χρόνο, όλοι αυτοί που τον υποστήριζαν, είχαν στραφεί εναντίον του και οι παρακμασμένοι πολιτικάντηδες του παρελθόντος είχαν βγει και πάλι από το καβούκι τους και είχαν κρεμαστεί από τα κεραμίδια ουρλιάζοντας κατά του Κυβερνήτη… Ποιοι; Αυτοί που είχαν βυθίσει μόλις ένα – δύο χρόνια πριν την δύσμοιρη Ελλάδα στη χρεοκοπία και στο εμφύλιο αίμα…
Όλοι γνωρίζουμε την τύχη του Κυβερνήτη…

Σήμερα δεν έχουμε τα ίδια, όμως κάτι θυμίζει εκείνο το πρώτο δράμα που παίχτηκε στην ελεύθερη Ελλάδα, διακόσια χρόνια πριν…
Τότε ο Κυβερνήτης είχε βγάλει διαταγή με την οποία απαγόρευε τα γουρούνια να κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους, για λόγους υγιεινής… Αυτή η απλή, αυτονόητη απαγόρευση στοίχισε πολύ στη δημοφιλία του Κυβερνήτη.
Σήμερα, η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, στοιχίζει όσο δεν φαντάζονται κάποιοι ανοητεύοντες στο επιτελείο του Παπανδρέου…
«Όλα τα έχει η Μαριορή…»
Η πολιτική βλακεία δεν απέχει δυστυχώς πολύ από την πολιτική ακαμψία και το έμμονο δόγμα…
Και δε βλέπω να υπάρχει και κανένας Κολοκοτρώνης στις μέρες μας…
Κ.Λ.

Τα λόγια του Πατέρα.

Παρότι η αριστερά - δυστυχώς – τα τελευταία χρόνια ακολουθεί μια εκφυλιστική πορεία, διαβάζω συνεχώς από κάποιους ‘‘ δήθεν αριστερούς ’’ ότι για όλα τα δεινά που περνά ο τόπος σήμερα, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό αυτή.
Είναι προφανές, ότι η αήθης αυτή επίθεση σε βάρος της αριστεράς γίνεται από βολεμένους καλοπερασάκηδες ψευτοαριστερούς – αβανταδόρους του ΠΑΣΟΚ- οι οποίοι είναι ασυναγώνιστοι στο άθλημα του κιτρινισμού, της διαπόμπευσης και της σαπίλας.
Είναι οι ίδιοι που ενώ στηλιτεύουν το ΠΑΣΟΚ, στάζουν μέλι όταν μιλούν για τον τρίτο απόγονο της οικογένειας των ΠΑΠΑΤΖΗΔΩΝ.
Είναι οι ίδιοι που ανταλλάσουν την σκυτάλη για να τερματίσουν μαζί, μ’ όλους αυτούς τους ένθερμους υποστηρικτές του Μνημονίου που ιδιωτικοποιεί τα κέρδη και κρατικοποιεί τις ζημιές.
Είναι οι θιασώτες της υπέρλαμπρης Ευρωπαϊκής οικογένειας, που μας υποχρεώνει σε ανέχεια , μιζέρια και εξαθλίωση, χωρίς ημερομηνία λήξεως.
Είναι αυτοί που τροχιοδρομούν στην ίδια πορεία με τους μαιάνδρους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, συμπράττοντας , ακούσια ή εκούσια - με το πρόσχημα της προστασίας του πολίτη – στην λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος.
Είναι όλοι αυτοί οι βολεψάκηδες ‘‘ Κύρ Παντελήδες ’’ που εγκατέλειψαν τις πρωτογενείς ιδέες τους, ή τις άφησαν να ξεθωριάσουν στον χρόνο, κάνοντας τα στραβά μάτια στην αδικία και στην αυθαιρεσία.
Δεν ξέρω, μπορεί τα πράγματα στο μυαλό μου ν’ ακολουθούν άλλη διάσταση, αφού σαν ζαλισμένο καρουζέλ περνούν απ’ την σκέψη τα λόγια του Πατέρα μου. ‘‘ Εμείς παιδί μου είμαστε πάντα με τους αδύνατους κι’ αυτούς που έχουν ανάγκη.’’
Σπουδαία λόγια από έναν επίσης σπουδαίο άνθρωπο που έμελε να γίνουν μπούσουλας σ’ όλη την μετέπειτα ζωή μου. Επειδή λοιπόν τα λόγια αυτά κλώθουν συνέχεια μέσα στο μυαλό μου, γι’ αυτό αμφισβητώ ξεκάθαρα τις αγαθές προθέσεις της σημερινής ‘‘ υποτίθεται σοσιαλιστικής ’’ κυβέρνησής μας, γιατί αγωνίζεται σκληρά για την σωτηρία του κεφαλαίου καθιστώντας μας υποτελείς της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας που απολαμβάνουν οι Τράπεζες και οι διεθνής επενδυτικοί οργανισμοί. << Αποτυχημένα κράτη είναι αυτά που αδυνατούν να προστατεύσουν τους πολίτες τους απ’ την καταστροφή >> γράφει ο Νόαμ Τσόμσκι στο βιβλίο του ‘‘ Αποτυχημένες πολιτείες ’’ γι’ αυτό η σημερινή κυβέρνηση είναι αποτυχημένη, γιατί προσπαθεί να μας επιβάλλει ένα καχεκτικό κατεστημένο τροφοδοτώντας μας καθημερινά με γενναιόδωρες δόσεις φοβίας και ανασφάλειας.
Τι να περιμένει όμως κανείς από μια ψευτο-σοσιαλιστική κυβέρνηση που η συμπεριφορά της απέναντι στη κοινωνία των πολιτών δεν ξεχωρίζει σε τίποτε από την συμπεριφορά απέναντι σε μια κοινωνία υπηκόων και πάνω απ’ όλα, τι να περιμένει κανείς από έναν στρατευμένο εκπρόσωπο της ολιγαρχίας ο οποίος έχει καταφέρει θριαμβευτικά να διευρύνει – ως το μη περεταίρω – τα όρια χαμέρπειας της χώρας χαρακτηρίζοντας όλους τους Ελληνες απατεώνες και διευθαρμένους.
Επειδή λοιπόν Κύριε Παπανδρέου παίζεται χωρίς αντίπαλο στο γήπεδο των εξελίξεων, όλοι εμείς οι ενεργοί πολίτες αυτού του τόπου, που ανεχόμαστε να ασελγείτε συστηματικά σε βάρος μας, ελπίζω και εύχομαι να πάψουμε να εκπληρώνουμε το προπατορικό καθήκον του υπακούειν και να δείξουμε δυναμικά την αγανάκτησή μας βγαίνοντας όλοι μαζί στο πεζοδρόμιο, κάνοντας πράξη τους στίχους του Κώστα Βάρναλη ‘‘ Χαίρονται της σκλαβιάς την ξεγνοιασιά και τρέμουν του λαού την παρουσία.’’
Χαράλαμπος Κουκάκης

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Δίκη των έξι: Η Ιστορία δεν ξαναγράφεται με δικαστικές αποφάσεις


Στις 20 Οκτωβρίου 2010, το Ζ' Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου με την υπ'αριθμό 1675/2010 ακύρωσε την απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Αθηνών, με την οποία καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν ως υπαίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής οι Δημήτριος Γούναρης, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Νικόλαος Στράτος, Νικόλαος Θεοτόκης, Νικόλαος Μπαλτατζής και Γεώργιος Χατζηανέστης. Επιπροσθέτως αποφάνθηκε ότι οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι της κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας και έπαυσε τη δίωξη λόγω παραγραφής. Πρόκειται για μια σκανδαλώδη απόφαση ίσης αξίας με τους ισχυρισμούς όσων αρνούνται το Ολοκάυτωμα επικαλούμενοι «ασάφειες» στις μαρτυρίες των επιζησάντων των Στρατοπέδων εξόντωσης των Ναζί. Πρόκειται για μια βαθύτατα πολιτική απόφαση, όσο κι αν προσπαθεί να περιβληθεί το μανδύα της δικονομίας.

Η απόφαση είναι σκανδαλώδης
γιατί δεν τηρήθηκε η αρχή της ίσης μεταχείρισης. Από τη στιγμή που έγινε δεκτό το αίτημα του εγγονού του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη για ανψηλάφηση της δίκης, όφειλε να γίνει επίσης δεκτό το αίτημα της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας για παράσταση πολιτικής αγωγής.
Η απόφαση είναι σκανδαλώδης
διότι παραγνωρίζει ότι από τις πράξεις και τις παραλείψεις των ανωτέρω έξι ανθρώπων, περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και και περίπου 1.500.000 άνθρωποι έξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν για πάντα τους γενέθλιους τόπους τους σε συνθήκες που συνιστούσαν ισόβια προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η απόφαση είναι σκανδαλώδης
διότι προσβάλλει τον κοινό νου. Ποιος άλλος είχε την αντικειμενική πολιτική ευθύνη της συμφοράς που βρήκε ενάμισι εκατομμύριο ανθρώπους, αν όχι οι Πρωθυπουργοί της επίμαχης περιόδου, οι Υπουργοί Στρατιωτικών ο Αρχιστράτηγος του Μικρασιατικού μετώπου και ο Υπουργός Εξωτερικών κατά την επίμαχη περίοδο;
Η απόφαση είναι σκανδαλώδης γιατίο η αθώωση όσων είχαν την αντικειμενική ευθύνη για την τραγωδία που έζησαν ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι - για να μην αναφερθούμε στα θύματα που προκάλεσε μεταξύ του άμαχου τουρκικού πληθυσμού ο ελληνικός στρατός κατοχής στη Μικρά Ασία - είναι ύβρις, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, για τα θύματα της τραγωδίας και για τους απογόνους τους. Αλλά είναι ύβρις και προς τον Ελλαδίτικο πληθυσμό της εποχής, γιατί οι καταδικασθέντες είχαν κερδίσει τις εκλογές του 1920 με σύνθημα την επιστροφή του στρατού από τη Μικρά Ασία.
Η απόφαση είναι σκανδαλώδης
διότι ο εγγονός του εκτελεσθέντος Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη έχει δικαίωμα πρόσβασης σε αρχεία, στα οποία δεν έχουν πρόσβαση, 88 ολόκληρα χρόνια μετά, οι Ιστορικοί. Στους οποίους, και μόνο σε αυτούς, ανήκει η ευθύνη του επιμερισμού των ευθυνών, με τρόπο απαλλαγμένο, όσο αυτό καθιστούν δυνατό οι υποκειμενικοί παράγοντες, από πολιτικές σκοπιμότητες. Όμως ο κ. Μιχάλης Πρωτοπαπαδάκης έχει πρόσβαση σε αυτά τα αρχεία και μπορεί να τα ερμηνεύει κατά το δοκούν. Με δυο λόγια η απόφαση αυτή βασίσθηκε σε στοιχεία που δεν μπορούν να δημοσιευτούν άρα δεν μπορούν και να αντικρουσθούν.
Η απόφαση είναι σκανδαλώδης διότι εμπεριέχει πολιτική σκοπιμότητα. Τα αρχεία της Μικρασιατικής εκστρατείας είανι 88 χρόνια τώρα απαγορευμένα στους Ιστορικούς, διότι πολιτεύονται απόγονοι των εκτελεσθέντων. Ολοι με την κατα καιρούς Δεξιά πολιτική παράταξη.
Η απόφαση είναι τέλος σκανδαλώδης, διότι, σε μια περίοδο που η χώρα έχει χρεοκοπήσει και τίθεται ζήτημα - εφ' όσον προκύψουν στοιχεία - επιμερισμού ποινικών ευθυνών των υπαιτίων, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας με δικονομικά τεχνάσματα, υπεραμύνεται της ατιμωρησίας. Γιατί αν θεωρήσουμε αθώους τους υπεύθυνους για το θάνατο περισσότερων από 100.000 ανθρώπων και τον ξεριζωμό ενάμισι εκατομμυρίου, δεν είναι δυνατό να συντρέχει λόγος τιμωρίας των υπαίτιων μιας χρεοκοπίας.
Αλλά και οι κρίνοντες κρίνονται κυριοι Αρεοπαγίτες.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Υ.Γ.
  1. Ο υπογράφων είναι πολέμιος της θανατικής ποινής. Θα προτιμούσα να μην είχαν εκτελεσθεί οι Έξι. Όμως την εποχή εκείνη η θανατική ποινή επιβάλλονταν για πολύ μικρότερης σοβαρότητας εγκλήματα, κι αυτό δεν μπορώ να το παραβλέψω.
  2. Με τις ελάχιστες αξιόπιστες πληροφορίες που είναι διαθέσιμες, μπορώ ως ιστορικός, να θεωρώ υπερβολική την επιβολή στον Νικόλαο Μπαλτατζη, ο οποίος ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Όμως την αναψηλάφηση της δίκης δεν τη ζήτησαν οι απόγονοι του Μπαλτατζή.

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ


Σε μια περιφέρεια που επί δεκαετίες υπήρξε η βιτρίνα ενός προτύπου οικονομικής ανάπτυξης βασισμένου στον φτηνιάρικο τουρισμό, την καταστροφή κάθε φυσικής ομορφιάς και την κατασπατάληση των φυσικών πόρων, και η οποία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με όλα τα αδιέξοδα που δημιούργησε το κυνήγι του «εύκολου χρήματος» και της εξαπάτησης των «κουτόφραγκων», στο Νότιο Αιγαίο, μια πρωτοβουλία πολιτών, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟ, δίνει μια άνιση μάχη για αλλαγή πορείας. Για μια περιφερειακή αυτοδιοίκηση που θα εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι τους «κολητούς» και για μια περιφερειακή ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και στον αιγαιοπελαγίτικο πολιτισμό, βασισμένη στην ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών πόρων. Για τον ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΕΜΟ ο λόγος.

Η προσπάθεια συγκρότησης του σχήματος πέρασε από χίλια κύματα. Στα τέλη του καλοκαιριού όλα έδειχναν ότι ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ και οι ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ (ΣΥΡΙΖΑ) θα συγκροτούσαν ένα κοινό ψηφοδέλτιο με επικεφαλής το Νίκο Χρυσόγελο, υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη για τις Κυκλάδες το Νίκο Συρμαλένιο (ΣΥΝ) και έναν εκπρόσωπο από τις υπάρχουσες πρωτοβουλίες πολιτών στη Δωδεκάνησο. η συνεργασία ανακοινώθηκε επίσημα με κοινή συνέντευξη των Νίκου Χρυσόγελου και Νίκου Συρμαλένιου στη Σύρο, στα μέσα του Σεπτέμβρη. Μια εβδομάδα μετά ο ΣΥΝ υπαναχωρεί και αξιώνει και τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Δωδεκανήσου με το πρόσχημα ότι «στα Δωδεκάνησα δεν υφίστανται άξιες λόγου πρωτοβουλίες πολιτών». Κι όλα αυτά ταυτόχρονμα με μια σειρά κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων με προσωπικές επιθέσεις στο Νίκο Χρυσόγελο.
Για τους λόγους που οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη διάλυση της συνεργασίας με προσχήματα τραβηγμένα από τα μαλιά εικασίες μόνο πορούν να διατυπωθούν. Το πιθανότερο είναι ότι η απόφαση ελήφθη στην Αθήνα και επιβλήθηκε στα τοπικά στελέχη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το πλαίσιο της συνεργασίας δεν παρέπεμπε στο διαβόητο «δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου» που τόσο αγαπάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στο β'γύρο πρέπει να υπερψηφίσει τον «αντιμνημονιακό» Ψωμιάδη). Ο δεύτερος που λειτουργεί συνδυαστικά με τον πρώτο, είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστούσε πως ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ δεν θα κατόρθωνε να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο. Και η αλήθεια είναι πως η λεγόμενη «ανανεωτική» και «ριζοσπαστική» αριστερά αυτή την τακτική εφάρμοσε όλες ανεξαιρέτως τις φορές που τέθηκε θέμα συνεργασίας της με τον οικολογικό χώρο.

Σε πείσμα των σταλινίσκων του ΣΥΡΙΖΑ ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ συγκρότησε ψηφοδέλτια. Με υποψήφιους αντιπεριφερειάρχεις
Χριστίνα Ευθυμιάτου Καρυστιναίου για τις Κυκλάδες και το Μιχάλη Κουμπιό για τα Δωδεκάνησα.
Η δύναμη του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ είναι οι άνθρωποι που τον συγκροτούν. Οι οποίοι εδώ και χρόνια - κάποιοι από αυτούς εδώ και δεκαετίες - αγωνίζονται για την προστασία των οικοσυστημάτων και του πολιτισμού του Αιγαίου. Έχουν αναδείξει τα αδιέξοδα της οικονομίας των ρουμλετάδων κι έχουν διατυπώσει εναλλακτικές προτάσεις για τη βιώσιμη ευημερία των νησιών του Αιγαίου πολύ πριν οι «κουτόφραγκοι» αγανακτήσουν με τις εξωφρενικές τιμές και την απαράδεκτα χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών και διαπιστώσουν πως «έχει κια λλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» Έχουν εργαστεί ακούραστα για την προστασία της βιοποικιλότητας των νησιών, την ανάδειξη των δυνατοτήτων βιώσιμης ανάπτυξης, έχουν συγκρουστεί με τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργούν τα κόμματα εξουσίας και με τις πολιτικές που θέλουν την περιφέρεια επαίτη της κεντρικής εξουσίας.
Το πρόγραμμα του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ βασίζεται στις εμπειρίες και τις πολύμορφες δράσεις όλων αυτών των ανθρώπων. Οι οποίοι, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος θα συνεχίσουν να είναι εκεί. Να αγωνίζονται κατά της λεηλασίας των φυσικών πόρων, της καταστροφής του περιβάλλοντος και των πελατεικών σχέσεων και να αντιπαραβάλλουν στη μιζέρια της πεπατημένης τις δικές τους φιλόδοξες προτάσεις. Γιατί όταν χρεοκοπούν οι λογικές του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» είναι η ώρα να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, όπως λέει κι ο ποιητής.


Γιάννης Χρυσοβέργης


Υ.Γ. Περισσότερα για τις δράσεις και το πρόγραμμα του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ βλ. στο

http://ecoanemos.wordpress.com/


Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010

Ένα καθυστερημένο σχόλιο για τη βράβευση του Μάριο Βάργκας Γιόσα

Τον Μάρκες τον έχω περί πολλού. Η μάλλον τυχαία γνωριμία μου με τον τρόπο γραφής του, διαβάζοντας τα «εκατό χρόνια μοναξιάς», επέδρασε καταλυτικά στο να αποφασίσω να μάθω ισπανικά. Και μέσω του έργου του Μάρκες πήρα μια γεύση από το λογοτεχνικό κίνημα του «μαγικού ρεαλισμού», που έφερε τη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, από τη δεκαετία του’60 και μετά. Η παλιά μου δασκάλα η Μαρίνα επέμενε στην κατηγοριοποίηση του μαγικού ρεαλισμού σε δυο εκδοχές (realismo maravilloso και realismo mágico), όμως αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για το θέμα που πάω να θίξω.
Τον Μπόρχες στην αρχή δεν τον πήγαινα, λόγω των σχέσεών του με δικτατορικά καθεστώτα της δεκαετίας του’70 (βράβευση από τη χούντα του Πινοτσέτ και αρχική στήριξη προς το καθεστώς Βιντέλα, στην Αργεντινή). Όμως ένας άλλος δάσκαλός μου, ο Πέδρο, που είναι «φαν» του εν λόγω συγγραφέα, με εισήγαγε στο έργο του και με έκανε να γοητευτώ από τα οξυδερκή του δοκίμια και από τους πλούσιους νοημάτων συμβολισμούς που συναντάει κανείς στα διηγήματά του και σε κάποια ποιήματά του. Ο Μπόρχες δεν εντάσσεται στη σχολή του μαγικού ρεαλισμού, όμως «είναι μια σχολή από μόνος του», όπως λέει ένα φίλος μου.
Δεν έχω διαβάσει ποτέ ένα μυθιστόρημα του Γιόσα, παρά μόνο αποσπάσματα. Ξέρω ότι στα πρώτα κυρίως έργα του, της δεκαετίας του’60, έβγαζε έναν καταγγελτικό λόγο ενάντια στην καταπίεση, στη διαφθορά και στο μιλιταρισμό που χαρακτήριζαν το καθεστώς της χώρας του (Περού), όπως και πολλών άλλων χωρών. Αυτό το στοιχείο, και ίσως ακόμα περισσότερο η σύνθετη αφηγηματική του τεχνική, τον έκανε να έχει κι’αυτός τους θαυμαστές του. Εγώ όμως δεν πείθομαι από αυτά τα δεδομένα και, με τα δικά μου τα ερασιτεχνικά κριτήρια, τον βάζω μια σκάλα παρακάτω από τους δυο προαναφερθέντες.
Εκτός αυτού, έχω δυσφορήσει με τις πολιτικές θέσεις του θέσεις, κυρίως από το ’70 και μετά. Διότι το να παίρνεις τις αποστάσεις σου από έναν δικτάτορα, το βρίσκω εύλογο (ακόμα και αν αυτός ο δικτάτορας είναι ο Φιντέλ Κάστρο). Το να μιλάς όμως με κολακευτικά λόγια για μια πολιτικό όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ, που διέλυσε το κράτος προνοίας και που δήλωνε ότι «δεν υπάρχει κοινωνική ευθύνη, παρά μόνο ατομικό συμφέρον», ή είναι ιδεολογικός κρετινισμός ή υστερόβουλες κολακείες απέναντι σε έναν εκπρόσωπο της κυρίαρχης τάξης. Και έχω την αίσθηση ότι η υστεροβουλία δεν έλειψε από τον Γιόσα. Όλα αυτά τα ταξίδια και η παραμονή σε Αγγλία και Αμερική, οι διαλέξεις σε έγκυρα αγγλοσαξωνικά πανεπιστήμια, η υποστήριξη της στρατιωτικής επέμβασης στο Ιράκ και η υποψηφιότητα για την προεδρία του Περού, με δεξιά στήριξη και πρόγραμμα, νομίζω πως αυτό υποδηλώνει: καλλιέργεια σχέσεων με μια ελίτ, που έχει τον τρόπο να επηρεάζει καταστάσεις και να επιβραβεύει τους εκλεκτούς της. Και η επιβράβευση ήλθε τελικά, με το Νόμπελ λογοτεχνίας που του απονεμήθηκε για το 2010. Οι κόποι δεν πήγαν χαμένοι.
Σκληρή κρίση, το δίχως άλλο, που όμως στηρίζεται σε δεδομένα από το βίο και την πολιτεία του συγγραφέα. Και που ωστόσο μπορεί να ανασκευαστεί αν καταδειχθεί ότι το λογοτεχνικό του έργο είναι πολύ υψηλότερης αξίας από όσο νομίζω. Όποιος έχει να πει κάτι επ’αυτού, ας πάρει το λόγο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΚΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ


Για πολλοστή φορά περίσσεψαν τα κροκοδίλεια δάκρυα στα κεντρικά τηλεοπτικά δελτία για «το διεθνή διασυρμό της χώρας» με αφορμή την κατάληψη του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης από τους συμβασιούχους υπαλλήλους του Υπουργείου Πολιτισμού.
Κι όπως πάντα ουδείς ασχολήθηκε με τα κραυγαλέα αυτονόητα που δεν υλοποιούνται και τα εξ ίσου κραυγαλέα αδιανόητα και ακατανόητα, που όμως θεωρούνται από όλους φυσιολογικά.

Αυτονόητο
είναι, κάθε εργαζόμενος να εισπράττει την προβλεπόμενη για την εργασία του αμοιβή, είτε αυτή ορίζεται από διμερή συμφωνία με τον εργοδότη του, είτε την έχει ορίσει μονομερώς ο εργοδότης, με την προϋπόθεση ότι δεν είναι χαμηλότερη από την ελάχιστη προβλεπόμενη από τη νομοθεσία αμοιβή. Εντούτοις εκατοντάδες εργαζομένων του Υπουργείου Πολιτισμού(ΥΠΠΟ) έχουν 22 μήνες να πληρωθούν.
Αυτονόητο
είναι, όταν ο εργοδότης χρωστάει στους εργαζόμενους δεδουλευμένα, αφ' ενός να τους τα καταβάλλει έντοκα, αφ' ετέρου, αν δεν το κάνει, να αναλάβουν οι εργαζόμενοι σειρά δράσεων, μεταξύ των οποίων προβλέπεται και η επίσχεση εργασίας. Με την έννοια αυτή η σημερινή κατάληψη του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης συνιστά καθ' όλα νόμιμη επίσχεση εργασίας. Εντούτοις, το Υπουργείο Πολιτισμού όχι μόνο αρνείται να καταβάλει τα δεδουλευμένα στους συμβασιούχους του, αλλά επιπροσθέτως θεωρεί σκόπιμο να απαιτήσει από την Αστυνομία να τους ξυλοφορτώσει αγρίως.
Αδιανόητο είναι όμως οι αρχαιολόγοι και το προσωπικό φύλαξης των μουσείων και των αρχαιολογικών χώρων να είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία συμβασιούχοι, ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν χιλιάδες μονίμων διοικητικών υπαλλήλων, το εργασιακό αντικείμενο των οποίων ουδείς γνωρίζει.
Αδιανόητο είναι επίσης η μισθοδοσία όλων των προαναφερθέντων υπαλλήλων να μην εντάσσεται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Πολιτισμού, αλλά να καταβάλλεται μέσω των ειδικών λογαριασμών του Υπουργείου (δηλαδή από τις κάσες με το μαύρο χρήμα η ύπαρξη και μόνο των οποίων είναι όνειδος για κάθε στοιχειωδώς δημοκρατική χώρα). Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι, από την εποχή της υπόθεσης - του σκανδάλου δηλαδή - Ζαχόπουλου, απλήρωτοι.
Ακατανόητο είναι ακόμα, για όποιον διαθέτει κοινό νου και γνωρίζει το ύψος των μισθών αυτών των συμβασιούχων υπαλλήλων, το πώς οι άνθρωποι αυτοί κατορθώνουν να εργάζονται απλήρωτοι και να επιβιώνουν επί 22 συναπτούς μήνες. Επ' αυτού υπάρχουν διάφορες πιθανές αιτιολογίες.
Η πρώτη είναι ότι όλο αυτό το διάστημα τους τρέφουν οι γονείς τους με το όνειρο να γίνουν τα παιδιά τους δημόσιοι υπάλληλοι. Αυτό μάλλον ισχύει για όσους από τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ είναι κάτω των 35 ετών.
Μια άλλη εκδοχή είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί εμφανίζονται στην εργασία τους, χτυπάνε κάρτα και στη συνέχεια εξαφανίζονται για να κερδίσουν τα προς το ζήν.
Εφ' όσον συμβαίνει αυτό, που επίσης ισχύει για μεγάλο αριθμό συμβασιούχων, χωρίς κανείς να μπορεί να τους προσάψει τίποτα υπό αυτές τις συνθήκες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το αδιανόητο σε κάθε δημοκρατική χώρα, οι εν λόγω συμβασιούχοι να έχουν προσληφθεί όχι για την παραγωγή συγκεκριμένου έργου, αλλά ως αργόμισθοι για την ικανοποίηση των πελατειακών αναγκών του εκάστοτε Υπουργού.
Πράγμα το οποίο δυστυχώς συμβαίνει ακόμα και για τους αρχαιολόγους μιας και, ενώ οι χώροι για ανασκαφές θα απαιτούσαν ίσως διπλάσιους από τους υπάρχοντες, η απουσία κονδυλίων για ανασκαφές και συντήρηση αρχαιολογικών χώρων τους καθιστά επί της ουσίας αργόμισθούς.
Υπό τις συνθήκες αυτές είναι αδιανόητο το αίτημα των συμβασιούχων για μονιμοποίηση, μιας και το γνωρίζουν κι οι ίδιοι πολύ καλά, ότι τύποις μόνο καλύπτουν πάγιες ανάγκες του Κράτους.
Αλλά όταν μια κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την επανάσταση του αυτονόητου ενεργεί ακατανόητα, τα αδιανόητα αποκτούν ηθική νομιμοποίηση.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Η φαινομενικά ακατανόητη εχθρότητα της κοινής γνώμης προς τους συμβασιούχους του ΥΠΠΟ πρέπει εν μέρει να αναζητηθεί στο ότι ο περιφερόμενος θίασος του ΠΑΜΕ έχει προβεί σε πρωτοφανή κατάχρηση της κατάληψης του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης.

ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

Το αναδημοσιεύω από το zoomnews.gr Και το προσυπογράφω.

Γιάννης Χρυσοβέργης

http://www.zoomnews.gr/?p=55094
Καταληψίες…

Δημ/ση 13 October 2010


Μπορεί κανείς να πει πολλά, χωρίς απαραιτήτως να έχει δίκιο: Οτι καλομαθημένοι δεκαεξάρηδες κάνουν επανάσταση χωρίς αιτία ή χαβαλέ κακής ποιότητας για να χάσουν μάθημα. Οτι ανεύθυνοι γονείς προκαλούν εξαγωγή οικογενειακής κρίσης στα προαύλια μεγαλώνοντας παιδιά χωρίς όρια και υπευθυνότητα. Οτι εξωσχολικοί μπερδεύονται με τους μαθητές και ακυρώνουν κάθε διαδικασία υγιούς ανυπακοής. Οτι η κατάληψη έχει νόημα όταν το αίτημα είναι πραγματικό, ουσιαστικό και συγκεκριμένο. Οτι όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια πληγή στο κοινωνικό σώμα.
Αυτό που, όμως, που είναι εκ προοιμίου άδικο είναι να μην αναγνωρίσει κανείς είναι ότι η γενιά του ΔΝΤ, τα παιδιά που μεγαλώνουν με την τρόικα στο σβέρκο τους και την επίγνωση ότι θα ζήσουν χειρότερες μέρες από εκείνες των γονιών τους, έχουν λόγους να είναι θυμωμένα. Αυτό που είναι παράλογο είναι να αναλύει κανείς την κατάσταση με βασικό εργαλείο τη διαπίστωση ότι το… ΠΑΜΕ υποκινεί τους καταληψίες και ότι η λύση βρίσκεται στην ποινικοποίηση των καταλήψεων.
Αν η κατάληψη των σχολείων είναι λάθος, η εμπλοκή των αστυνομικών αρχών που ζητούν τα ονόματα των μαθητών που συμμετέχουν στις καταλήψεις από τους καθηγητές είναι ακόμη μεγαλύτερο λάθος.
Και οι έφηβοι έχουν το ελαφρυντικό του αίματος που βράζει, της ορμής της ηλικίας τους, της διάθεσής τους να ξεσπάσουν. Η Πολιτεία όμως δεν έχει κανένα ελαφρυντικό αντιμετωπίζοντας με όρους καταστολής τα παιδιά που δεν βρίσκουν τον σωστό τρόπο για να πουν όχι, φτάνει πια, δεν μας αρέσει το αύριο που μας δίνετε. Αλλωστε, στην ηλικία τους το λάθος είναι πολλές φορές πιο φυσικό από το σωστό

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ ΣΤΟ ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ


Σε μια περιφέρεια που επί δεκαετίες υπήρξε η βιτρίνα ενός προτύπου οικονομικής ανάπτυξης βασισμένου στον φτηνιάρικο τουρισμό, την καταστροφή κάθε φυσικής ομορφιάς και την κατασπατάληση των φυσικών πόρων, και η οποία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με όλα τα αδιέξοδα που δημιούργησε το κυνήγι του «εύκολου χρήματος» και της εξαπάτησης των «κουτόφραγκων», στο Νότιο Αιγαίο, μια πρωτοβουλία πολιτών, με επικεφαλής το ΝΙΚΟ ΧΡΥΣΟΓΕΛΟ, δίνει μια άνιση μάχη για αλλαγή πορείας. Για μια περιφερειακή αυτοδιοίκηση που θα εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και όχι τους «κολητούς» και για μια περιφερειακή ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και στον αιγαιοπελαγίτικο πολιτισμό, βασισμένη στην ορθολογική αξιοποίηση των φυσικών πόρων. Για τον ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΑΝΕΜΟ ο λόγος.

Η προσπάθεια συγκρότησης του σχήματος πέρασε από χίλια κύματα. Στα τέλη του καλοκαιριού όλα έδειχναν ότι ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ και οι ΠΟΛΙΤΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ (ΣΥΡΙΖΑ) θα συγκροτούσαν ένα κοινό ψηφοδέλτιο με επικεφαλής το Νίκο Χρυσόγελο, υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη για τις Κυκλάδες το Νίκο Συρμαλένιο (ΣΥΝ) και έναν εκπρόσωπο από τις υπάρχουσες πρωτοβουλίες πολιτών στη Δωδεκάνησο. η συνεργασία ανακοινώθηκε επίσημα με κοινή συνέντευξη των Νίκου Χρυσόγελου και Νίκου Συρμαλένιου στη Σύρο, στα μέσα του Σεπτέμβρη. Μια εβδομάδα μετά ο ΣΥΝ υπαναχωρεί και αξιώνει και τη θέση του αντιπεριφερειάρχη Δωδεκανήσου με το πρόσχημα ότι «στα Δωδεκάνησα δεν υφίστανται άξιες λόγου πρωτοβουλίες πολιτών». Κι όλα αυτά ταυτόχρονμα με μια σειρά κατευθυνόμενων δημοσιευμάτων με προσωπικές επιθέσεις στο Νίκο Χρυσόγελο.
Για τους λόγους που οδήγησαν το ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη διάλυση της συνεργασίας με προσχήματα τραβηγμένα από τα μαλιά εικασίες μόνο πορούν να διατυπωθούν. Το πιθανότερο είναι ότι η απόφαση ελήφθη στην Αθήνα και επιβλήθηκε στα τοπικά στελέχη για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι το πλαίσιο της συνεργασίας δεν παρέπεμπε στο διαβόητο «δημοψήφισμα κατά του Μνημονίου» που τόσο αγαπάει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στο β'γύρο πρέπει να υπερψηφίσει τον «αντιμνημονιακό» Ψωμιάδη). Ο δεύτερος που λειτουργεί συνδυαστικά με τον πρώτο, είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευελπιστούσε πως ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ δεν θα κατόρθωνε να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο. Και η αλήθεια είναι πως η λεγόμενη «ανανεωτική» και «ριζοσπαστική» αριστερά αυτή την τακτική εφάρμοσε όλες ανεξαιρέτως τις φορές που τέθηκε θέμα συνεργασίας της με τον οικολογικό χώρο.
Σε πείσμα των σταλινίσκων του ΣΥΡΙΖΑ ο ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΕΜΟΣ συγκρότησε ψηφοδέλτια. Με υποψήφιους αντιπεριφερειάρχεις Χριστίνα Ευθυμιάτου Καρυστιναίου για τις Κυκλάδες και το Μιχάλη Κουμπιό για τα Δωδεκάνησα.
Η δύναμη του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ είναι οι άνθρωποι που τον συγκροτούν. Οι οποίοι εδώ και χρόνια - κάποιοι από αυτούς εδώ και δεκαετίες - αγωνίζονται για την προστασία των οικοσυστημάτων και του πολιτισμού του Αιγαίου. Έχουν αναδείξει τα αδιέξοδα της οικονομίας των ρουμλετάδων κι έχουν διατυπώσει εναλλακτικές προτάσεις για τη βιώσιμη ευημερία των νησιών του Αιγαίου πολύ πριν οι «κουτόφραγκοι» αγανακτήσουν με τις εξωφρενικές τιμές και την απαράδεκτα χαμηλή ποιότητα των υπηρεσιών και διαπιστώσουν πως «έχει κια λλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια»
Έχουν εργαστεί ακούραστα για την προστασία της βιοποικιλότητας των νησιών, την ανάδειξη των δυνατοτήτων βιώσιμης ανάπτυξης, έχουν συγκρουστεί με τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργούν τα κόμματα εξουσίας και με τις πολιτικές που θέλουν την περιφέρεια επαίτη της κεντρικής εξουσίας.
Το πρόγραμμα του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ βασίζεται στις εμπειρίες και τις πολύμορφες δράσεις όλων αυτών των ανθρώπων. Οι οποίοι, ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος θα συνεχίσουν να είναι εκεί. Να αγωνίζονται κατά της λεηλασίας των φυσικών πόρων, της καταστροφής του περιβάλλοντος και των πελατεικών σχέσεων και να αντιπαραβάλλουν στη μιζέρια της πεπατημένης τις δικές τους φιλόδοξες προτάσεις. Γιατί όταν χρεοκοπούν οι λογικές του «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας» είναι η ώρα να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση, όπως λέει κι ο ποιητής.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Περισσότερα για τις δράσεις και το πρόγραμμα του ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟΥ ΑΝΕΜΟΥ βλ. στο

http://ecoanemos.wordpress.com/


"Λαϊκισμός" ή "Κοινωνισμός";

Ο αξέχαστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος θεωρούσε τιμή του να τον αποκαλούν οι άλλοι λαϊκιστή. «Από το λαό προέρχομαι και χαίρομαι να μου προσάπτουν μια ετικέτα που έχει να κάνει με αυτή την έννοια, την οποία κάποιοι θέλουν να ξεχάσουμε…»
Ήταν το παράπονό του, όταν από τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του ’80 και μετά από την επιρροή συγχρόνων τότε αντιλήψεων της αριστεράς, είχε αρχίσει να αντικαθίσταται το θρυλικό «λαός» με το αρκετά ξενέρωτο «κοινωνία»… (Φαντάζεστε το σύνθημα «Λαός – ΠΑΣΟΚ στην Εξουσία» με αντικατάσταση του «λαός» σε «κοινωνία»;)

Πρόσφατα ο Κ. Μητσοτάκης κατηγόρησε τον Σαμαρά ευθέως ως «λαϊκιστή»… Και τον Γ. Παπανδρέου επίσης…
Ο «λαϊκισμός» ως πολιτική νοοτροπία είναι κατακριτέος αλλά στην ουσία η τάση αυτή κατάκρισης υποδηλώνει στο βάθος της και ψήγματα ολιγαρχικής νοοτροπίας. Από την άλλη, οι σύγχρονες ανάγκες παραγωγής πολιτικών είναι πολύ πιο πολύπλοκες από παλαιότερα και απαιτούν ολιγότερο πολιτικό πρωτογονισμό και ακόμα ολιγότερο πολιτικό αταβισμό.

Ίσως να ευθύνεται η ιδιαιτερότητα της ελληνικής γλώσσας, αλλά τελικά άλλο εκφράζει η λέξη «λαός» στα ελληνικά και στην ελληνική παράδοσή μας και άλλο η λέξη «κοινωνία»…

Η λέξη – έννοια «λαός» προέρχεται από την λέξη «λας» που σημαίνει πέτρα και οδηγεί πίσω, στην προϊστορική εποχή, στον γενάρχη της ελληνικής φυλής Δευκαλίωνα. Πού έριχνε πίσω του πέτρες και αυτές μεταμορφώνονταν σε ανθρώπους κι οι άνθρωποι αυτοί αποτέλεσαν τον «λαό»…
Ο «λαός» ήταν το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούσαν στον τόπο που λεγόταν «Ελλάς» και φυσικά αποτελούταν από ανθρώπους με την ευρύτερη συγγένεια του «όμαιμου».

Η λέξη «κοινωνία» σημαίνει απλά «επικοινωνία»… Ένα από τα βασικά μυστήρια της ελληνικής ορθόδοξης θρησκείας, όπως εξελίχθηκε στους πρώτους αιώνες, είναι η λεγόμενη «Θεία Κοινωνία». Η επικοινώνιση της ουσίας ή του μηνύματος του θεού, όπως αδόκιμα θα λέγαμε σήμερα…
Αργότερα η έννοια αυτή άρχισε να σημαίνει το λαό ενός τόπου οργανωμένο σε τάξεις και στρώματα, που φυσικά διαθέτει κανόνες συνύπαρξης και συμβίωσης και συνεννοείται.

«Κακούργα κοινωνία» λέει ένα άσμα. Θα ήταν αδύνατο στον στιχουργό να γράψει «κακούργε λαέ»…
«Παλιοκοινωνία» τραγουδά ο Καζαντζίδης, αυτό κανένα δεν ενοχλεί. Όλοι αντιλαμβάνονται τι εννοεί.
«Κωλοέλληνες» τόλμησε να πει κάποτε ο Σαββόπουλος και αυτό ενόχλησε, δεν «κόλλησε» στη ψυχή του ακροατή, όπως δεν πρόκειται ποτέ να κολλήσει και η έκφραση «κωλολαός». Αντίθετα το «κωλοκοινωνία» το λέμε κάθε μέρα και το λέμε εύκολα…

Κοινωνία και λαός δεν μπορούν να έχουν το ίδιο αντικείμενο εννοιοδότησης στη δική μας παράδοση. Η έννοια «κοινωνία» εκφράζει κάτι το περισσότερο «ένοχο», κάτι το φορτισμένο από σχέσεις, διαπλοκές κάθε είδους, από νόμους και κανόνες πέρα και έξω από την θέλησή μας… Το «λαός» παραμένει πάντα αγνό, όμορφο, όπως το έπλασε η διάνοια αγαθών ανθρώπων.
Βέβαια στα νεώτερα χρόνια η έννοια «λαός» άρχισε να λαμβάνει και ταξική απόχρωση.
«Λαός και Κολωνάκι» επεγράφετο μια παλιά ελληνική ταινία. Κι η λέξη άρχισε να μπαίνει ολοένα και περισσότερο στα πολιτικά συνθήματα, έγινε η σημαία της αριστεράς και λόγω μάλιστα της ελληνικής ιδιαιτερότητας, αντικαθιστούσε και αντικαθιστά ακόμα την έννοια «εργάτης» και «εργατική τάξη».

Ίσως θα έπρεπε να βρεθεί κάποια άλλη λέξη για να δοθεί η έννοια του «λαϊκισμού» στην ελληνική γλώσσα. Είναι κρίμα να φορτίζεται αυτή η πανάρχαια λέξη, η τόσο όμορφη και η τόσο θετικά αρμοσμένη στην παράδοσή μας, με μια κακή έξη της πολιτικής μας ζωής.
Γιατί εδώ που τα λέμε, ο λαός είναι πάντα αγνός. Πάνω από τη φτήνια της πολιτικής. Η κοινωνία είναι αυτή που οφείλει να απορροφά την ένταση και τις σκοπιμότητες του παρόντος.
Τι θα λέγατε αντί για «λαϊκισμό» να επικρίναμε τον κ. Σαμαρά για «κοινωνισμό»;
Κ. Λαγωνικάκος

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

«ΚΥΒΕΡΝΩ ΕΝΑ ΛΑΟ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ» ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΠΕ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ


Επί δυο ολόκληρες μέρες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κοκκορομαχούν για το αν ο Έλληνας Πρωθυπουργός που, παρουσία τρίτων, ανέφερε στο Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ ότι «κυβερνά ένα λαό διεφθαρμένων» είναι ο Κώστας Καραμανλής ή ο Γιώργος Παπανδρέου.
Με την ουσία του θέματος, τη διαφθορά που κυριαρχεί σε Δημόσια Διοίκηση και ιδιωτικές επιχειρήσεις και κατατρώγει τη χώρα σα γάγγραινα ουδείς ασχολήθηκε. Όλη η πρεμούρα είναι μην τυχόν και μαθευτεί παραέξω αυτό που όλοι, δικαίως και αδίκως, πιστεύουν σαν Ευαγγέλιο.
Υπάρχουν ωστόσο 6+1 λόγοι για τους οποίους ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΤΗ ΦΡΑΣΗ ΑΥΤΗ ΝΑ ΤΗΝ ΕΙΠΕ Ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ.


  1. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί το 2004 έκανε προεκλογική εκστρατεία υποσχόμενος κατάργηση του ΣΔΟΕ. Βέβαια το ΣΔΟΕ μόνο σωστά δε λειτουργούσε, έπιανε όμως ένα σημαντικό μέρος της φοροδιαφυγής. Η υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων που τον αντικατέστησε δεν πραγματοποίησε ποτέ ελε΄γχους, δε βεβαίωσε ποτέ πρόστιμα και το δημόσιο έλλειμμα έφθασε στο 14%, ίσως και 15% το 2009.
  2. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί το 2004 έκανε προεκλογική εκστρατεία υποσχόμενος κατάργηση του ΑΣΕΠ. Ούτε και το ΑΣΕΠ λειτουργούσε σωστά, εξασφάλιζε όμως μια στοιχειώδη αξιοκρατία στην πρόσληψη Δημοσίων Λειτουργών. Η εξουδετέρωσή του από τις «γαλάζιες συνεντεύξεις» έφερε τη χώρα πίσω στην εποχή του Μαυρογυαλούρου.
  3. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί απέπεμψε τον Πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής για την Καταπολέμηση του Μαύρου Χρήματος, όταν αυτός επέμεινε να διερευνήσει το σκάνδαλο των Δομημένων Ομολόγων. Οι εκλογές του 2007 προκηρύχθηκαν για ένα και μόνο λόγο: για να μην προλάβει η Αντιπολίτευση να επωφεληθεί από το πρωτοφανές αυτό σκάνδαλο ληστείας των Ασφαλιστικών Ταμείων και να μην αναδειχθούν οι προσωπικές ευθύνες των μελών του οικονομικού επιτελείου της Κυβέρνησης.
  4. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί μοίρασε το επίδομα των €3000, που προορίζονταν για τους πυρόπληκτους, στη μισή Ελλάδα προκειμένου να κερδίσει κρίσιμες ψήφους στις εκλογές του 2007 και αμέσως μετά τις εκλογές απαίτησε την επιστροφή του μόνο από όσους το δικαιούνταν. Χώρια που εξαπάτησε εκατομμύρια πολιτών, οι οποίοι προσέφεραν το υστέρημά τους στο ειδικό ταμείο για την αποκατάσταση των πυρόπληκτων και τα €200 εκατομμύρια που συγκεντρώθηκαν δεν έφθασαν ποτέ στους δικαιούχους τους.
  5. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί τον Ιούνιο του 2009 έκλεισε νύχτα τη Βουλή και με αμφισβητούμενης συνταγματικότητας αιτιολογία, για να μη γίνει ψηφοφορία για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου.
  6. Δε μπορεί να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί επί πρωθυπουργίας του, από το 2004 ως το 2008 (τα στοιχεία για το 2009 δεν είναι ακόμα διαθέσιμα) η Ελλάδα κατρακύλησε από την καθόλου κολακευτική 42η θέση, μεταξύ75 χωρών, της ετήσιας έκθεσης της Διεθνούς Διαφάνειας στην 51η θέση και στην από τα 25η θέση από τα 27 Κράτη-μέλη της ΕΕ (ήμασταν ελαφρώς καλύτεροι μόνμο από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία).
Δε μπορεί τέλος να είπε ο Κ. Καραμανλής αυτή τη φράση γιατί στήριξε την πολιτική του ανέλιξη και την πολιτική του κυριαρχία στην ικανοποίηση των χειρότερων κατακαθιών της ελληνικής κοινωνίας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

ΟΛΟΙ ΗΞΕΡΑΝ, ΟΛΟΙ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ


Η ομολογία του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, ότι από το 2008 η Ευρωζώνη γνώριζε το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας και δεν αντέδρασε, ενόχλησε τους πάντες στην Αθήνα. Ενόχλησε τη ΝΔ διότι καταρρίπτει το γελοίο ισχυρισμό της ότι τη χρεοκοπία προκάλεσε το ΠΑΣΟΚ. Ενόχλησε την Κυβέρνηση διότι αποδεικνύει ότι το ΠΑΣΟΚ επίσης γνώριζε τι παραλαμβάνει.
Στην πραγματικότητα ο επικεφαλής του Ευρωγκρουπ ομολόγησε ότι οι ευθύνες για τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας και την εκρηξη του δημοσιονομικού ελλείμματος που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας στις αρχές του χρόνου, οι ευθύνες επιμερίζονται εξ ίσου στην Κυβέρνηση Καραμανλή και στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, τα οποία για άγνωστους(;) λόγους δεν αποκάλυπταν τις λαθροχειρίες της.
Πέραν τούτου όμως όλοι κρίνονται. Για τον τρόπο που έδρασαν ή που δεν έδρασαν.

Η δήλωση του Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, επικεφαλής του Ευρωγκρούπ επιβεβαιώνει αυτό που όλοι υποψιάζονταν. Ότι Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Eurostat γνώριζαν επακριβώς τι συνέβαινε στην Ελλάδα και δεν έκαναν καμιά απολύτως από τις ενέργειες που όφειλαν να κάνουν.
Αποδεικνύει επίσης ότι η «αφύπνιση» όλων αυτών των θεσμικών οργάνων ακριβώς την επάυριο της εκλογικής νίκης του ΠΑΣΟΚ, ούτε τυχαία ήταν ούτε, κατά μείζονα λόγο, αθώα. Κι αυτό γιατί τόσο ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής όσο και ο Πρόεδρος του Ευρωγκρούπ, που συνεπικουρούμενοι από τη Γερμανίδα Καγκελάριο, έθεσαν θέμα ελληνικού ελλείμματος, είναι επιφανή μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Οι δε φιλοδοξίες του Ζαν Κλωντ Τρισέ, ο οποίος πυροδότησε το ράλι των spreads με την απόφασή του να πάψει να δέχεται τα ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου ως εγγυήσεις, να διεκδικήσει την Προεδρία της Γαλλίας στις εκλογές του 2012 ως ηγέτης της συντηρητικής παράταξης δεν είναι μυστικό (βεβαίως ο Νικολά Σαρκοζί θα του δημιουργήσει ένα μικρό πρόβλημα, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Υπενθυμίζει σε όλους ότι την κρίση του δημοσιονομικού ελλείμματος δημιούργησε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Κι αναδεικνύει τη φαιδρότητα της αντιπολιτευτικής τακτικής του Προέδρου της ΝΔ, ο οποίος ως Υπουργός Πολιτισμού της προηγούμενης κυβέρνησης, ισχυρίζονταν ότι το έλλειμμα δε θα υπερβεί στο 2009 το 4,5%. Και σήμερα εκλιπαρεί τους φίλους και τα μέλη του κόμματός του να στηρίξουν στο δεύτερο γύρο στην Περιφέρεια Αττικής τον «αντιμνημονιακό Δημαρά», προεξοφμλώντας, κακώς, ότι ο δικός του υποψήφιος δεν έχει ελπίδες να βρεθεί στο Β' γύρο. Και δε δείχνει να ενοχλείται που μετατρέπεται το κόμμα του σε θλιβερή ουρά του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, αναδεικνύει τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ, το οποίο υποτίμησε τη σημασία της επίθεσης αυτής, άργησε να αντιδράσει κι όταν επιτέλους αντέδρασε δε μπόρεσε να χαράξει μια αποτελεσματική γραμμή αντιπαράθεσης. Δεν τόλμησε να καταδείξει τις ευθύνες του ίδιου του Προέδρου της Επιτροπής για την ανοχή του σε ό,τι έγινε, δεν τόλμησε να ακυρώσει τις παραγγελίες νέων οπλικών συστημάτων που ήταν όλες σε γαλλικές και γερμανικές εταιρείες οπλικών συστημάτων, δεν τόλμησε να υπερασπιστεί αυτούς που δεν έφταιγαν και τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε προεκλογική εκστρατεία με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν».

Γιάννης Χρυσοβέργης



ΔΙΚΑΙΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΦΟΝΙΑΔΩΝ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ


Η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Κακουργοδικείου της Αμφισσας είναι είναι πρώτο, πολύ σημαντικό, βήμα για την απόδοση Δικαιοσύνης στην υπόθεση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η καταδίκη σε ισόβια δεσμά του Επαμεινώνδα Κορκονέα για ανθρωποκτονία με άμεσο δόλο και σε δεκαετή κάθειρξη για συνέργεια του Βασιλη Σαραλιώτη, χωρίς την αναγνώριση κανενός ελαφρυντικού για τους δυο κατηγορούμενους ανταποκρίνεται απόλυτα στα όσα αποδείχθηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία.
Επιπλέον αποκαθιστά την τιμή του θύματος, που, από την πρώτη μέρα, είχε γίνει στόχος μιας πρωτοφανούς εκστρατείας σπίλωσης, από την τότε Κυβέρνηση στην αρχή, από την υπεράσπιση του Κορκονέα και τα φερέφωνά της στη συνέχεια.
Βεβαίως υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μέχρι την οριστική απόδοση Δικαιοσύνης. Πρέπει ανάλογη να είναι και η απόφαση του Εφετείου και πρέπει επίσης να απορριφθεί η αναίρεση, για όποιους λόγους επικαλεστούν οι κατηγορούμενοι, από τον Άρειο Πάγο.
Κατά τη δίκη δεν προέκυψε, ούτε ήταν δυνατό να προκύψει δυστυχώς, ποιοι ήταν οι εντολείς της δολοφονίας, καθ' όσον από την πρώτη στιγμή ήταν σαφές, πως το μοναδικό τυχαίο στην υπόθεση αυτή ήταν το πρόσωπο του θύματος.
Κι εκείνο που είναι ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι η απόφαση αυτή στέλνει ένα μήνυμα στη νεολαία. Της υπενθυμίζει ότι κανείς, όσο υψηλούς προστάτες κι αν έχει, δεν μπορεί να μένει ατιμώρητος. Είναι αλήθεια ότι η Δικαιοσύνη δε λειτουργεί πάντα σωστά. Το αντίθετο θα μπορούσε να πει κανείς. Η απόφαση αυτή όμως αποδεικνύει ότι υπάρχουν εκείνοι οι δικαστικοί λειτουργοί που, εφ' όσον η υπάρχει κοινωνική απαίτηση και κυβερνητική πολιτική βούληση, θα κάνουν τη Δικαιοσύνη να λειτουργεί όπως πρέπει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ


Πριν μερικές δεκαετίες η φράση αυτή θα θεωρούνταν ισοδύναμη της βιβλικής καταστροφής. Τώρα όμως... οι Κινέζοι αποβιβάστηκαν στην Ελλάδα αποφασισμένοι, κατά δήλωση του Πρωθυπουργού τους «να σώσουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και την ευρωζώνη». Με το αζημίωτο φυσικά. Ο κατάλογος των κινεζικών απαιτήσεων είναι μακρύς. Κι οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δείχνουν να αγνοούν ότι άνοιξε η Κερκόπορτα. Κι ότι «ο εχθρός είναι πια μέσα στην πόλη». Σε ό,τι αφορά στα καθ' ημάς τέλος, η μεν Κυβέρνηση επιχαίρει για τις «επικείμενες επενδύσεις» των Κινέζων που έρχονται ως μάνα εξ ουρανού, η δε αντιπολίτευση εμφανίζεται, για άλλη μια φορά, με τρικυμία εν κρανίω.

Η φράση «Κινέζος επενδυτής» ήταν μέχρι πριν από μερικά χρόνια ό,τι και η φράση «Αλβανός τουρίστας». Το πιο σύντομο ανέκδοτο. Τα πράγματα έχουν αλλάξει δραματικά στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η Κίνα στράφηκε στην οικονομία της αγοράς, χωρίς όμως να αποποιηθεί, όπως συνέβη, στα λόγια τουλάχιστον, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, τη δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Τα κινεζικά προϊόντα, φθηνά αλλά χαμηλής ποιότητας, έχουν κατακλύσει τις παγκόσμιες αγορές. Η Κίνα επιδίδεται σε ένα ξέφρενο κυνήγι πρώτων υλών και ενεργειακών πόρων. Συσσωρεύει, με ανησυχητικούς ρυθμούς, ομόλογα όλων των κρατών του κόσμου και χρυσό. Και είναι πάντα πρόθυμη να επενδύσει μαζικά στην αχίλειο φτέρνα των αναδυόμενων οικονομιών, τις υποδομές. Με αντάλλαγμα το χωρίς όρους άνοιγμα των αγορών τους στα κινεζικά προϊόντα.
Ο Κινέζος Πρωθυπουργός Βεν Ζιαμπάο ερχόμενος στην Αθήνα, όπου προσέφερε εύκολα δάνεια στους Έλληνες εφοπλιστές υπό την προϋπόθεση ότι θα ναυπηγήσουν καράβια στα κινεζικά ναυπηγεία και εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον για επενδύσεις σε ελληνικές υποδομές έστειλε ένα μήνυμα στους Ευρωπαίους ηγέτες, τους οποίους πρόκειται να συναντήσει στις Βρυξέλλες την προσεχή Τετάρτη 6 Οκτωβρίου. «Η Κίνα θα διατηρήσει τα ευρωπαϊκά ομόλογα που κατέχει σταα σημερινά επίπεδα. Έχουμε όμως την απαίτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση να κατανοήσει τους δικούς μας κανόνες της οικονομίας της αγοράς και, το σημαντικότερο, να θέσουν τέρμα στους περιορισμούς εξαγωγών τεχνολογιών αιχμής προς την Κίνα και στα προστατευτικά μέτρα σε βάρος των κινεζικών προϊόντων».
Με τη δήλωση αυτή ο Κινέζος Πρωθυπουργός υπενθύμισε σαφέστατα στους Ευρωπαίους ηγέτες ότι η σταθερότητα του ευρώ την οποία «επιθυμεί διακαώς η Κίνα» εξαρτάται από το αν η Ευρώπη θα τείνει ευήκοον ους στα κινεζικά αιτήματα. Και φυσικά ούτε κουβέντα για αντίμηση του γουάν, την οποία θα του ζητήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, πολύ δε περισσότερο για ανοχή σε πιέσεις για «εκδημοκρατισμό και άλλες τέτοιες δυτικές μπούρδες».
Το πώς η Κίνα κατόρθωσε να γίνει παγκόσμιος τοκογλύφος και να φιλοδοξεί να επιβάλει τη θέλησή της στις άλλοτε κραταιές δυτικές οικονομίες είναι γνωστό. Τα χαμηλά ημερομίσθια ($1 ημερησίως για 15 ώρες εργασίας την ημέρα επτά ημέρες την εβδομάδα), η απουσία της στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων και η απουσία κάθε ίχνους περιβαλλοντικής νομοθεσίας, σε συνδυασμό με την εγγύηση του κατασταλτικού μηχανισμού του Κομμουνιστικού Κόμματος για την αποτροπή εργατικών διεκδικήσεων προσήλκυσαν όλες τις μεγάλες βιομηχανίες, ευρωπαϊκές, αμερικανικές, ιαπωνικές, ταϊβανέζικες κ.λ.π. οι οποίες φρόντισαν να μεταφέρουν εκεί το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγικής τους δραστηριότητας.
Το πώς όμως εισβάλλει στην Ευρωζώνη και έχει την αξίωση να επιβάλει τους όρους της στην ΕΕ χρειάζεται συζήτηση. Οι επενδύσεις που υπόσχεται σε λιμάνια και σιδηροδρόμους η Κίνα θα πραγματοποιηθούν από κρατικές κινεζικές εταιρείες. Στους ίδιους τομείς το ελληνικό Κράτος δεν έχει δικαίωμα να ιδρύσει κρατικές εταιρείες που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, αλλά θα σέβονται τα εργασιακά δικαιώματα και τις περιβαλλοντικές προδιαγραφές. Κι αυτό πολύ πριν από το «τρισκατάρατο» Μνημόνιο καθώς τυχόν τέτοια κρατική επένδυση θα συγκρούονταν με τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Κι αυτό σε όλη την Ευρώπη. Και ουδείς θέτει το ερώτημα για ποιο λόγο συνιστά παραβίαση των κανόνων της ελεύθερης αγοράς η λειτουργία κρατικών ευρωπαϊκών εταιρειών σε νευραλγικούς και, εξ αντικειμένου, μονοπωλιακούς -οριακά ολιγοπωλιακούς - τομείς όπως η ενέργεια, οι μεταφορές, οι τηλεπικοινωνίες, αλλά δε συνιστά παραβίαση η εκχώρισή τους σε κρατικές κινεζικές εταιρείες.
Το τι επιδιώκουν οι Κινέζοι μέσω των επενδύσεων που ευαγγελίζονται στην Ελλάδα είναι σαφές. Θα εγκαταστήσουν μεταποιητικές μονάδες, οι οποίες, κατ'απαίτηση της ΕΕ θα λειτουργούν με κινεζικές συνθήκες εργασίας (η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εκεί οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια) και μέσω αυτών θα κατακλυσουν την ευρωπαϊκή αγορά με κινεζικά προϊόντα made in EU. Κι αν οι κοινωνικές αντιστάσεις στην Ελλάδα αποδειχθούν μεγάλες, ο έλεγχος των υποδομών μεταφορών που θα έχουν εξασφαλίσει οι κινεζικές κρατικές εταιρείες θα τους επιτρέψει να στήσουν τις εργοστασιακές μονάδες στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία. Το μέγα ερώτημα είναι γιατί η ΕΕ βάζει πλάτη, με τη συμπεριφορά της, σε σχεδιασμούς που, αν ευωδοθούν, θα καταστήσουν την Ευρώπη κινεζική αποικία.
Σε ό,τι αφορά στην ελληνική κυβέρνηση δικαίως επιχαίρει. Σε μια εποχή που οι προδοκώμενες ετυρωπαϊκές ή ελληνικές επενδύσεις δεν έρχονται, παρά την κατάλυση κάθε έννοιας εργασιακών δικαιωμάτων - ο υπογράφων δε θα εκπλαγεί αν στους προσεχείς μήνες τεθεί εκτός νόμου και η συνδικαλιστική δραστηριότητα - οι κινεζικές υποσχέσεις είναι γι αυτήν σανίδα σωτηρίας και μοναδική της ελπίδα να διεκδικήσει το 2013 την επανεκλογή της επικαλούμενη επιτυχία. Με δυο λόγια ο πνιγμένος από τα μαλιά του πιάνεται.
Το πρόβλημα είναι στην αντιπολίτευση. Η ΝΔ επιχαίρει γιατί το ΠΑΣΟΚ, με ένα χρόνο καθυστέρηση ακολούθησε το δρόμο που αυτή άνοιξε (προφανώς θα εννοεί τη χρεοκοπία της χώρας). Το ΚΚΕ περιορίστηκε στην πάγια ξενόβφοβη τακτική της απόρριψης κάθε μορφής ξένης επένδυσης στην Ελλάδα. Προφανώς για το κόμμα αυτό τα επιγενόμενα δεν έχουν σημασία, καθώς οι συνθήκες εργασίας στο Νταχάου της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ ανταγωνίζονται επαξίως αυτές των κινεζικών εργοστασίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ έμεινε σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις ενώ οι συνδικαλιστικές οργανώσεις τηρούν σιγή ασυρμάτου.
Για άλλη μια φορά τίθεται επιτακτικά το ζήτημα της χάραξης κόκκινων γραμμών κοινωνικής προστασίας. Αυτών που η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αρνήθηκαν να χαράξουν όταν κατέστη σαφές ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει. Με αποτέλεσμα να καούν τρεις άνθρωποι σα λαμπριάτικες λαμπάδες εν μέσω πανηγυριζόντων για το θέαμα διαδηλωτών.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η ιστορία μέσα στην ιστορία

Για τον Αριστοτέλη ο χρόνος είναι μια συνεχής σειρά από «νυν», καθένα από τα οποία ορίζει το παρελθόν και το μέλλον. Η αριστοτελική αντίληψη νομίζω πως παραπέμπει σε μια γραμμική ροή χρόνου (κίνηση προς μια κατεύθυνση), που διαφοροποιείται από αντιλήψεις κυκλικότητας και επανάληψης καταστάσεων, που εμφανίζονταν στην αρχαία ελληνική μυθολογική αλλά και φιλοσοφική σκέψη.
Ο Καντ αποδέχεται τη γραμμικότητα του χρόνου, όμως δεν τη βλέπει ως μια αντικειμενική πραγματικότητα αλλά ως μια «εποπτεία» (a priori νοητική κατασκευή), μέσω της οποίας αντιλαμβανόμαστε τη ροή των γεγονότων.
Για τον Καντ η εποπτεία του γραμμικού χρόνου είναι μια και κοινή για όλους τους ανθρώπους. Σε αυτό όμως το σημείο μπορεί να μπει κανείς στον πειρασμό να πει ότι θα μπορουσαν ίσως να υπάρχουν διαφορετικές εποπτείες (τρόποι αντίληψης) του χρόνου, όπως η κυκλικότητα, η μοναδικότητα της στιγμής που συμπυκνώνει τη ροή των γεγονότων και ακόμα το ξετύλιγμα μια ιστορίας μέσα σε μια άλλη ιστορία. Ο Μπόρχες σε κάποιο δοκίμιό του (δεν θυμάμαι τίτλο) κάνει μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση των διαφόρων αντιλήψεων του χρόνου και στέκεται ιδιαίτερα στην τεχνική της αφήγησης μιας ιστορίας στα πλαίσια μιας άλλης ιστορίας (κάτι σαν τις ρώσικες κούκλες όπου η κάθε μια βρίσκεται μέσα σε μιαν άλλη.
Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Με αφορμή την ταινία που είδα χτες τα μεσάνυχτα στην «κινηματογραφική λέσχη» της ΕΤ1. Ο τίτλος της πολωνικής αυτής ταινίας είναι «το χειρόγραφο της Σαραγόσα» και γυρίστηκε το 1964, από κάποιον Βόιτσλαβ Χας (άραγε τον ξέρει κανένας σας;). Η υπόθεση με συντομία: Γύρω στο 1810, στη ρημαγμένη από τη ναπολεόντεια εισβολή Ισπανία, ένας Γάλλος αξιωματικός κατά τύχη βρίσκει ένα χειρόγραφο σε ένα ερειπωμένο σπίτι που σφυροκοπείται από τα κανόνια της ισπανικής αντίστασης. Απορροφάται από την ανάγνωση του κειμένου, που αναφέρεται στις περιπέτειες ενός Ισπανού αξιωματικού Φλαμανδικής καταγωγής στην Καστίλλη των πρώτων δεκαετιών του 18ου αιώνα. Στις περιπέτειές του, που κινούνται στα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, συναντιέται με διάφορους ανθρώπους και καταστάσεις σε μια ατμόσφαιρα κάπως «μπαρόκ» που εκφράζει την πολυπολιτισμικότητα της Ισπανίας εκείνης της εποχής, με τη χριστιανική θρησκεία, την Ιερά Εξέταση, τους Εβραίους-καβαλιστές, τους εναπομείναντες μουσουλμάνους και τους ορθολογιστές που τότε έκαναν τα πρώτα τους βήματα στα ανώτερα μαθηματικά και άρθρωναν έναν επιστημονικό και φιλοσοφικό λόγο που έμελλε να επικρατήσει στους αιώνες που θα ακολουθούσαν. Μέσα σε όλα αυτά και γυναικείες φιγούρες, που εκπέμπουν έναν ερωτισμό και με τον τρόπο τους κάνουν τον κεντρικό ήρωα της ταινίας να σκεφτεί, να ονειρευτεί και να δράσει.
Η αφηγηματική τεχνική της ταινίας είναι αυτή της ιστορίας μέσα στην ιστορία και παραπέμπει στις «χίλιες και μια νύχτες» (θυμηθείτε λίγο την ταινία του Παζολίνι που είχαμε δει στο Εκράν και θα μπείτε στο νόημα). Ο Γαλλος αξιωματικός διαβάζει μια ιστορία στο χειρόγραφο. Ο ήρωας του χειρογράφου συναντάει άλλους ανθρώπους που του λένε άλλες ιστορίες, και ούτω καθεξής. Και ο θεατής μπορεί κάποια στιγμή να χάσει το λογαριασμό, βλέποντας πάντως με συμπάθεια τον ήρωα να μη χάνει το ενδιαφέρον του για περιπλάνηση και για δράση (se hace camino al andar). Η αίσθηση που μένει είναι ότι ίσως όλα αυτά να είναι μόνο παιχνίδια της φαντασίας, που όμως έστω και έτσι υποδηλώνουν έναν τρόπο πρόσληψης των γεγονότων που ξεφεύγει από την αυστηρά αιτιοκρατική αντίληψη με την οποία συνηθίζουμε να αντιλαμβανόμαστε την ιστορία, εδώ και πεντακόσια τουλάχιστον χρόνια.
Το γιατί ο δημιουργός της ταινίας επιλέγει την Ισπανία για να ξεδιπλώσει την ιστορία του δεν είναι προφανές. Τολμώ πάντως να κάνω μια εικασία: η Ισπανία των ναπολεόντειων πολέμων είναι η Ισπανία που, μέσα από τις οδύνες του πολέμου, μεταβαίνει στη νεωτερικότητα, όπως εμείς σήμερα τη ζούμε. Και αυτό που αφήνει πίσω της είναι μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα μίξη πολιτισμών (εβραϊκού, μουσουλμανικού, χριστιανικού, ακόμα και μινωϊκού), η οποία θα χάσει στο εξής τη δύναμή της και θα δώσει τόπο στη βιομηχανική εποχή, στους δημοκρατικούς θεσμούς και στην επιστημονική σκέψη. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι ακόμα και σήμερα, ο επισκέπτης της χώρας αυτής μπορεί να διαισθανθεί κάτι από το ανορθολογικό και προ-νεωτερικό δυναμικό της, που βρίσκει τον τρόπο να επιβιώσει. Ο επισκέπτης που θα καταφέρει να συντονιστεί με το περιβάλλον του, ήθελα να πω...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης