Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑΣ


Με αφορμή τα χθεσινά και προχθεσινά επεισόδια, και τις καταγγελίες για οργανωμένες προβοκάτσιες της Αστυνομίας, τις οποίες αμφισβήτησε ο Πάσχος Μανδραβέλης, καταθέτω μια προσωπική εμπειρία από χθες το βράδυ. Με την οποία, δεν επιθυμώ να μειώσω, ούτε το ρόλο του γνωστού υποκόσμου των Εξαρχείων στα επεισόδια, ούτε να παραγνωρίσω ότι, ιδίως από τη στιγμή που έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή, ενεπλάκησαν σε αυτά χιλιάδες διαδηλωτών.

Ώρα 09.00 μ.μ.
Βρίσκομαι στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη, και συζητώ με τα μέλη ενός γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου. Από την Ερμού, τη Μητροπόλεως και τη Σταδίου, ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ επιτίθενται κατά των διαδηλωτών που βρίσκονται γύρω από το Συντριβάνι. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη είναι μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών. άλλοι διακόσιοι διαδηλωτές περίπου είναι μεταξύ της οδού Ζαλοκώστα και της Πλατείας Συντάγματος. Στο ενδιάμεσο, στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Πανεπιστημίου, μια διμοιρία των ΜΑΤ προστατεύει τη Μεγάλη Βρετανία, παρενοχλούμενη συστηματικά από τρεις μασκοφορεμένους πιτσιρικάδες που την πετροβολούν από το κάτω μέρος της πλατείας, κι άλλες τρεις - τέσσερις διμοιρίες είναι παραταγμένες στη Βασιλίσσης Σοφίας. Τα αντανακλαστικά του παλαιού διαδηλωτή με καθιστούν εξαιρετικά ανήσυχο για το ενδεχόμενο επίθεσης αυτών των διμοιριών στην Πλατεία Συντάγματος, διότι, σε τέτοια περίπτωση, δε θα υπήρχε διέξοδος διαφυγής των διαδηλωτών.
Ώρα 09.15 Τρεις νεαροί ξεκόβουν από την ομάδα των διαδηλωτών που είναι στη Ζαλοκώστα, πλησιάζουν τη διμοιρία των ΜΑΤ της Μεγάλης Βρετανίας κι αρχίζουν να βρίζονται με τους αστυνομικούς. Φοβούμενος τα χειρότερα, ορμάω, αρπάζω σηκωτό τον πιο έξαλλο από τους τρεις - δεν ήταν δα και κανένας άντρακλας μισή μερίδα ήταν - παρασέρνω και τους άλλους δυο - που επίσης δε διέθεταν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα - και τους πηγαίνω καροτσάκι ως το διάζωμα της Πανεπιστημίου. Αμέσως τα ΜΑΤ με λούζουν με χημικά από την κορφή ως τα νύχια.
Λίγα λεπτά αργότερα, κι ενώ ο μικροπανικός που δημιούργησε στους διαδηλωτές το μπάνιο μου με χημικά έχει λήξει, οι τρεις πιτσιρικάδες μου ζητούν εξηγήσεις σε πολύ επιθετικούς τόνους. Ετοιμάζομαι για συμπλοκή μαζί τους, όταν τους παίρνουν από τα μούτρα κάτι δεκάδες παιδιά της ηλικίας τους και τους βάζουν στη θέση τους. Στη διάρκεια των λεκτικών διαξιφισμών που ακολούθησαν, αποδεικνύεται ότι η μισή μερίδα που είχα πάρει σηκωτή είναι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ.

Αυτά χωρίς περισσότερα σχόλια

Γιάννης Χρυσοβέργης

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΤΑΝ (ΚΑΙ ΠΑΛΙ) ΓΕΜΑΤΗ...


Μια μόλις μέρα μετά το όργιο αστυνομικής βίας, που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στη Μεταπολίτευση - πιθανόν να μπορεί να συγκριθεί με όσα προηγήθηκαν της δολοφονίας του Τεμπονέρα - 5.000 πολίτες διαδηλώνουν και πάλι ειρηνικά στην Πλατεία Συντάγματος. Γεννώντας σοβαρά ερωτηματικά για την ικανότητα επιβίωσης του πολιτικού συστήματος, αλλά και για το τι μέλλοι γενέσθαι αν το σύστημα αποδειχθεί ανίκανο να επιβιώσει.

Από νωρίς το πρωί μηνύματα μέσω facebook, twitter, SMS και ηλεκτρονικού ταχυδρομείου καλούσαν και πάλι σε διαδήλωση στην Πλατεία Συντάγματος στις 06.00 το απόγευμα. Όσοι τα λάβαμε αναρρωτηθήκαμε πόσοι θα ήταν εκεί. Κι ο αριθμός των διαδηλωτών ξεπερνούσε κάθε προσδοκία.
Ώρα 06.00 μ.μ. Μερικές εκατοντάδες διαδηλωτών αρχίζουν δειλά-δειλά να μαζεύονται στο χώρο της Πλατείας Συντάγματος. Οι σκηνές γύρω από το συντριβάνι, που χθες το βράδυ τις κατέστρεψε η Αστυνομία, έχουν ξαναστηθεί, οι ομάδες των εθελοντών καθαριότητας είναι ήδη εκεί. Το ίδιο και οι διμοιρίες των ΜΑΤ. Τα τηλεφωνήματα από τα κινητά πέφτουν βροχή. Για να ενημερώσουν ότι ο κόσμος ξαναμαζεύεται.
Ώρα 07.30 μ.μ. Οι διαδηλωτές είναι πλέον 2.000-3.000. Κάτω, γύρω από το συντριβάνι είναι η ίδια νεολαία που εδώ και ένα μήνα συνεδριάζει σε καθημερινή βάση, με σεβασμό στους ομιλητές πρωτόγνωρο για την Ελλάδα, και διεκδικεί το δικαίωμά της στο μέλλον. Με μια διαφορά. Η οργή είναι ζωγραφισμένη στα μάτια τους.
Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη όμως η σύνθεση του κόσμου έχει αλλάξει. Οι καραγκιόζηδες που τυλιγμένοι στις ελληνικές σημαίες περιφέρονταν φασκελώνοντας τη Βουλή και φωνάζοντας «Κλέφτες - Κλέφτες» είναι μειοψηφία. Τον τόνο δίνουν κάποιοι νεαροί και κάποιοι άνθρωποι που είχαν να βγουν στο πεζοδρόμιο από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα. Και το κυρίαρχο σύνθημα, που το φωνάζουν όλοι, είναι πλέον το ΜΠΑΤΣΟΙ - ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ - ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.
Δίπλα σ' αυτούς τους ανθρώπους εμφανίζονται, δειλά - δειλά, κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ - που όλο αυτό τον καιρό ήταν άφαντα - αλλά και κάτι λείψανα καιρών αλλοτινών (ΚΚΕ μ-λ, Μ-Λ ΚΚΕ κ.λ.π.) Εκείνο που εκπλήσσει δεν είναι ότι κάτω από το πανώ του Μ-Λ ΚΚΕ είναι 15 νοματαίοι όλοι κι όλοι, αλλά ότι οι τέσσερις από αυτούς είναι κάτω των 20 ετών.
Ώρα 09.30 μ.μ. Οι διαδηλωτές είναι πλέον γύρω στις 5.000.Τα μεγάφωνα της γενικής συνέλευσης αρχίζουν να δίνουν οδηγίες στον κόσμο για να μαζευτεί, ώστε να ξεκινήσει η διαδικασία. Στη διασταύρωση Φιλλελήνων και Όθωνος συγκεντρώνονται μηχανές για να κάνουν μηχανοκίονητη παράσταση διαμαρτυρίας στον ΑΣΤΕΡΑ της Βουλιαγμένης, όπου συνεδριάζει, υπό την προεδρία του Γιώργου Παπανδρέου, η Σοσιαλιστική Διεθνής. Όλα είναι σαν να μην πέρασε ένα διήμερο απίστευτης βίας και συγκρούσεων χιλιάδων διαδηλωτών με την Αστυνομία.
Όταν η πολιτική εξουσία αποφασίζει να μετέλθει το ανώτατο επίπεδο ανεκτής από το κοινοβουλευτικό σύστημα αστυνομικής βίας - όπως συνέβη χθες και προχθές, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης η Αστυνομία επιτέθηκε σε ασθενοφόρα και ξυλοκόπησε οικογένειες τουριστών με παιδιά, που έτρωγαν στο Μοναστηράκι - ο στόχος είναι να φοβηθούν οι πολλοί, γνωρίζοντας ότι θα εξοργίσει λίγους. Ο κίνδυνος που εμπεριέχει η προσφυγή σε τόση βία είναι ο αριθμός αυτών που θα εξοργιστούν να υπερβαίνει εκείνη την κρίσιμη μάζα που θα ξαναβγάλει στο δρόμο τους φοβισμένους.
Στις επόμενες ημέρες, πιθανόν και εβδομάδες, θα φανεί αν οι εξοργισμένοι από την αστυνομική βία είναι τόσοι πολλοί ώστε να ξαναβγάλουν στο δρόμο τους φοβισμένους. Αν όμως συμβεί αυτό, τότε καθίσταται εξαιρετικά αμφίβολη η ικανότητα του πολιτικού συστήματος για ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα (πτώση κυβέρνησης, εκλογές και εκλογή νέας κυβέρνησης). Και στην περίπτωση αυτή, ο κίνδυνος να βυθιστεί η χώρα στο χάος που βυθίστηκε η Αλβανία το 1997 είναι υπαρκτός. Με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να έχει σε Ελλάδα και Ευρώπη ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ


Όπως ήταν αναμενόμενο, το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ψηφίστηκε. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι οι «αντιρρησίες» του ΠΑΣΟΚ, πλην Κουρουμπλή, αποδείχτηκαν καραγκιόζηδες με περικεφαλαία. Απομένει πλέον η εφαρμογή του διαβόητου Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, η επιτυχία του οποίου θα κριθεί από το ποσοστό εξανδραποδισμού του πληθυσμού αυτής της χώρας.

Η συζήτηση στη Βουλή για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ήταν εξόχως αποκαλυπτική. Τόσο ο Πρωθυπουργός, όσο κι υπουργός των Οικονομικών ανέφεραν κατ' επανάληψη ότι το «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι άδικο αλλά αναγκαίο».
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς αντιλαμβάνονται την έννοια της αδικίας οι δυο καλοί αυτοί άνθρωποι. Ούτε και είναι σαφές το πώς είναι δυνατό η αδικία «να σώσει την πατρίδα από τη χρεοκοπία». Μπορούμε όμως να υπενθυμίσουμε μια σειρά από αυτονόητες αξίες της Δημοκρατίας.
Είναι πρωταρχική αξία της Δημοκρατίας η εξάλειψη της αδικίας. Όλες οι δημοκρατικές επαναστάσεις, από την αμερικανική και τη γαλλική επανάσταση, μέχρι τα αντιαποικιακά κινήματα του 20ου αιώνα διεκδίκησαν Δικαιοσύνη. Όταν λοιπόν η Σύμβαση που φέρνει - και υπερασπίζεται με όλη τη δύναμη της ψυχής του - ο Πρωθυπουργός στη Βουλή προς κύρωση περιέχει, κατά δήλωσή του, άδικα μέτρα, αυτό συνεπάγεται καταπάτηση του συνταγματικού χάρτη της χώρας που διασφαλίζει την ίση μεταχείριση των πολιτών από το νόμο.
Και ούτε οι κεφαλικοί φόροι - που παραπέμπουν στη φορολογική πολιτική της καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας - ούτε οι παρεκλήσεις από το εθνικό και το ευρωπαϊκό Δίκαιο οι οποίες προβλέπονται από τη Σύμβαση, ούτε η εν λευκώ εξουσιοδότηση των μισθωτών δημοσίων εκτάσεων να αποφασίσουν, μετά από 50 ή 100 χρόνια μίσθωσης, αν θα ιδιωποιηθούν τις δημόσιες εκτάσεις που έχουν μισθώσει συνιστούν ίση μεταχείριση από το νόμο.
Για όλους αυτούς τους λόγους η παραδοχή, ελαφρά τη καρδία, του Πρωθυπουργού και των Υπουργών του ότι «τα μέτρα είναι άδικα» είναι παραδοχή κατάλυσης της Δημοκρατίας. Θα ήταν λοιπόν πιο έντιμο από μέρους του Πρωθυπουργού και των Υπουργών του να διατυπώσουν με παρρησία πως η «σωτηρία της χώρας από τη χρεοκοπία» απαιτεί κατάλυση της Δημοκρατίας.
Είναι επίσης πρωταρχική αξία της Δημοκρατίας η ευημερία της κοινωνίας. Για το λόγο αυτό, πρώτιστο καθήκον κάθε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης είναι η εξασφάλιση σε όλους τους πολίτες της την πρόσβασης στις υπηρεσίες της παιδείας και της υγείας. Όταν «για να γλυτώσει η χώρα από τη χρεοκοπία» κλείνουν εκατοντάδες σχολείων, χωρίς να υπάρχει μέριμνα μεταφοράς των μαθητών σε άλλα σχολεία με δαπάνες του Υπουργείου Παιδείας, όταν διακόπτεται η διαδασκαλία δεύτερης ξένης γλώσσας - μιας και η Υπουργός Παιδείας μιλάει μόνο αγγλικά ποιος ο λόγος να μαθαίνουν τα παιδιά κι άλλες γλώσσες; - και ιδιωτικοποιούνται τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας για τον ίδιο λόγο, όταν ο αριθμός των νοσοκομείων περιορίζεται με μοναδικό κριτήριο «το κόστος λειτουργίας τους» κι ανασφάλιστοι, δηλαδή οι φτωχοί, διώχνονται από όσα νοσοκομεία συνεχίζουν να λειτουργούν - εδώ και ένα χρόνο οι διοικήσεις των νοσοκομείων έχουν ρητή εντολή να παρέχουν πρώτες βοήθειες στους ανασφάλιστους και να τους διώχνουν - η χώρα έχει προ πολλού χρεοκοπήσει. Κατά συνέπεια, αυτό που δεν πρέπει να χρεοκοπήσει δεν είναι η χώρα. Θα ήταν και πάλι πιο έντιμο αν ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί του είχαν την παρρησία να πουν πως πρέπει ο ελληνικός λαός να πεινάσει για να μη μειωθούν τα κέρδη των δανειστών του.
Η Σύμβαση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος είναι αντισυνταγματική όχι γιατί παραβιάζει τους κανόνες του Κοινοβουλευτισμού - μολονότι κάποιες επί μέρους διατάξεις της μπορεί και να τους παραβιάζουν - αλλά γιατί υποσκάπτει τα θεμέλεια της Δημοκρατίας. Η επιτυχία της δε θα κριθεί από το αν θα «αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία» - η οποία θα συμβεί με μαθηματική ακρίβεια και με ανεξέλεγκτη μορφή, μιας και το πολιτικό προσωπικό σε Ελλάδα και Ευρώπη αρνείται να εξετάσει εναλλακτικές λύσεις - αλλά από το σε τι βαθμό θα εξανδραποδιστεί η ελληνική κοινωνία.
Η προστασία της Δημοκρατίας και η πραγματική αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας, εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από την ικανότητα της κοινωνίας να αντισταθεί στον εξανδραποδισμό της.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ... ΣΤΗ ΧΑΡΥΒΔΗ


Ενώ στη Βουλή έχει αρχίσει η - τρόπος του λέγειν - συζήτηση για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, που, εκτός κι αν συμβούν συνταρακτικά γεγονότα, θα ψηφιστεί, με την κυβέρνηση λίγο περισσότερο ξεπουπουλιασμένη, δυο προοπτικές, εξ ίσου ζοφερές, διαγράφονται για την ελληνική κοινωνία.
Από τη μια το κυβερνητικό και ευρωπαϊκό όραμα, που θα καταστήσει την Ελλάδα Ρωσία του Γιέλτσιν, με τον ένα στους δυο ανθρώπους να μην έχει να φάει και τη Μαφία να διαγουμίζει.
Από την άλλη το, πλειοψηφικό πλέον, αίτημα για επιστροφή «στη δραχμούλα», που στην καλύτερη περίπτωση θα καταστήσει την Ελλάδα τουρκική επαρχία και στη χειρότερη Αλβανία του Εμβέρ Χότζα.
Όταν όμως φθάνουμε να έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στη μια ή στην άλλη Χάρυβδη, τότε είναι η ώρα να αξιώσουμε ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Το αποτέλεσμα της εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, με την προϋπόθεση ότι οι στόχοι του θα επιτευχθούν, είναι προδιαγραμμένο. Το 29,4% των δημοσίοων εσόδων του 2011 θα διατεθούν για την εξυπηρέτηση του χρέους, ποσοστό που, το 2015, θα έχει φθάσει στο αστρονομικό 38%.
Κι όλα αυτά θεωρώντας δεδομένο ότι τα χρήματα από τους 22 πρόσθετους έμμεσους φόρους θα εισπραχθούν, πράγμα που, αν ληφθεί υπ' όψη η αποτυχία να εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα από τους πολύ λιγότερους έμμεσους φόρους του 2010, έχει εξασφαλισμένη αποτυχία.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Ακόμα περισσότεροι φόροι θα επιβληθούν σε αυτούς που δε μπορούν να φοροδιαφύγουν, τα βασικά για την επιβίωση αγαθά θα γίνουν ακόμα πιο ακριβά ενώ από την άλλη το Δημόσιο θα βλέπει συνεχώς τα ελλείμματά του να διογκώνονται, από πρόσθετες δαπάνες που θα προκύψουν από τις αποκρατικοποιήσεις - ενοίκια για δημόσια κτίρια που θα έχουν ξεπουληθεί, λογαριασμοί ηλεκτρικού στην ιδιωτική πλέον ΔΕΗ, και τόσα άλλα που κανείς δεν κάνει τον κόπο να προϋπολογίσει.
Γνωστές είναι και οι επιπτώσεις. Η ανεργία θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, από το στραγγαλισμό της αγοράς, η εγκληματικότητα θα εκτοξευθεί σε ύψη αδιανόητα κι ό,τι πιο δημιουργικό διαθέτει αυτή η κοινωνία θα βρίσκεται είτε στις φυλακές - ως επικίνδυνοι τρομοκράτες - είτε θα πάρει, όπως στις δεκαετίες του '20 και του '50, το δρόμο της μετανάστευσης χωρίς επιστροφή.
Η αποχώρηση από το ευρώ και η επιστροφή στη «δραχμούλα», ακόμα και αν συνοδεύεται από στάση πληρωμών και μονομερή διαγραφή του δημοσίου χρέους, θα οδηγήσει σε εξ ίσου απίστευτη δυστυχία. Με ένα παντελώς αναξιόπιστο νόμισμα που από το πρωί ως το βράδυ θα χάνει σημαντικό μερίδιο της αξίας του, με καλπάζοντα πληθωρισμό και με αδυναμία προσέλκυσης των απαραίτητων κεφαλαίων για την παραγωγική και βιώσιμη αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων, είτε η χώρα θα πάψει αν υφίσταται ως κρατική οντότητα, είτε θα καταλήξει να φυτοζωεί, αποκλεισμένη από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, σε συνθήκες γενικευμένης εξαθλίωσης.
Όμως λύση υπάρχει. Που αποτρέπει και το ένα και το άλλο εφιαλτικό σενάριο. η λύση αυτή είναι ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ και μόνο ευρωπαϊκή. Και δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των ευρωπαϊκών χωρών που αντιμετωπίζουν πρόβλημα.
Πρώτη προϋπόθεση για τη λύση αυτή είναι η άμεση εγκατάλειψη του φετιχισμού του σκληρού ευρώ και η εκτύπωση πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ένα μέρος των χρημάτων αυτών θα διατεθεί για την άμεση αποπληρωμή μέρους του χρέους των χωρών που βρίσκονται σε δυσκολία και το υπόλοιπο θα διατεθεί σε δημόσιες επενδεύσεις σε υποδομές, που θα επιτρέψουν στην κάθε μια από τις χώρεςε αυτές να αξιοποιήσει καλύτερα τους αναξιοποίητους πόρους της.
Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα οι επενδύσεις αυτές πρέπει να διατεθούν για τον εκσυγχρονισμό και την αύξηση της παραγωγικότητας της Δημόσιας Διοίκησης, την άμεση βελτίωση των μεταφορών και των δικτύων, την άμεση βελτίωση της ποσότητας και της ποιότητας της Δημόσιας Παιδείας και της Δημόσιας Υγείας.
Δεύτερη προϋπόθεση είναι κάποιος να επιβάλει αυτή τη λύση. Κι ο μόνος τρόπος για να επιβληθεί μια τέτοια λύση είναι να εκλεγεί, στην Ελλάδα ή σε κάποια από τις χώρες που έχουν ανάλογο πρόβλημα, μια κυβέρνηση έτοιμη να απειλήσει ότι ή έτσι θα γίνουν τα πράγματα ή θα κηρύξει μονομερή παύση πληρωμών όντας εντός του ευρώ.
Όνειρο θερινής νυκτός; Ο πνιγμέμνος από τα μαλλιά του πιάνεται; Ή ο μοναδικός δρόμος για να επιβιώσει μια
δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση; Μπορεί τίποτα απ' όλα αυτά, μπορεί όλα μαζί, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια προσπάθεια να επικρατήσει, στο παρά ένα Η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ.

Γιάννης Χρυσοβέργης


ΕΦΙΑΛΤΗΣ...

Eφιάλτης καλοκαιρινής νύχτας

Tου Αποστολου Δοξιαδη*

Την Τετάρτη που πέρασε, λίγο μετά τα μεσάνυκτα, ανέβαινα τη Σταδίου με μηχανή, γυρνώντας σπίτι μου από μια πρόσκληση. Η κυκλοφορία έρρεε προς Σύνταγμα, οπότε υπέθεσα ότι η συγκέντρωση των «Αγανακτισμένων» είχε λήξει. Στον κάτω δρόμο της πλατείας μ’ έκοψε το φανάρι. Κοίταξα αριστερά. Στο κέντρο της μόνιμης πλέον αποικίας των αντισκήνων, καμιά πενηνταριά άνθρωποι άκουγαν έναν να γραντζουνάει μια κιθάρα, μουρμουρώντας κάτι σαν τραγούδι, με ήχο ενοχλητικά ενισχυμένο. Αναψε πράσινο. Η Οθωνος ήταν ανοικτή, κι έστριψα αριστερά. Στην κορυφή του δρόμου όμως η κίνηση κοβόταν. Δεξιά και αριστερά στην Αμαλίας, ένα πλαστικό τέιπ, απλωμένο από τη μία ώς την άλλη του δρόμου, σε ύψος ενός μέτρου, σε σταματούσε. Αναρωτήθηκα γιατί. Κόσμος δεν υπήρχε, το οδόστρωμα ήταν άδειο. Μόνο στο πεζοδρόμιο, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, δέκα τύποι με μια ντουντούκα κάτι φώναζαν.

Ο στόχος μου ήταν να πάω σπίτι μου, βέβαια, όχι να μελετήσω τη φαινομενολογία της διαμαρτυρίας, οπότε κοίταξα για κάποιον αστυνομικό ή τροχονόμο, να ρωτήσω πώς να φύγω. Κανείς. Τότε όμως είδα ότι αριστερά, προς Βασιλίσσης Σοφίας, όπου θα πήγαινα, περνούσαν μηχανές από ένα σημείο, μία μία. Μπήκα στη σειρά πίσω από τις άλλες, να περάσω κι εγώ. Και τότε είδα τι ακριβώς συνέβαινε: μπροστά στο τέιπ που έκλεινε το δρόμο, στέκονταν έξι-εφτά τύποι κάπως άγριοι, ένας με γένεια και σορτς, ένας μουστακαλής με αμερικάνικο μπλουζάκι, και κάποιοι ακόμη, που υπέβαλλαν όσους φιλοδοξούσαν να περάσουν σε τεστ. Πρώτος στη σειρά μας ήταν ένας ταλαίπωρος με μηχανάκι. «Θέλετε να περάσετε;» τον ρώτησε ο γενειοφόρος, σε άψογο πληθυντικό, εμφανώς δηλωτικό ειρωνείας. «Μάλιστα» απάντησε ο ταλαίπωρος επιφυλακτικά, τρομαγμένος από την αυτοπεποίθηση του ερωτώντος. «Ωραία», του είπε ο γενειοφόρος. «Μια μούντζα στη Βουλή, και περνάτε». Ο άνθρωπος στο μηχανάκι, διστακτικά, μούντζωσε άνευρα. «Α όχι έτσι, ζωηρά!» τον παρατήρησε ο γενειοφόρος. Ο ταλαίπωρος, προφανώς για να τελειώνει, έριξε τώρα μια μούντζα γενναία. Οι παραστεκάμενοι χαμογέλασαν επιδοκιμαστικά και ο γενειοφόρος σήκωσε το τέιπ, λέγοντας του ταλαίπωρου: «Περάστε. Καλή σας διαδρομή!» Μετά κατέβασε το τέιπ, κλείνοντας τον δρόμο του επόμενου, και άρχισε να τον υποβάλλει στην ίδια δοκιμασία.

Εγώ, βέβαια, δεν είχα καμία διάθεση να συνδιαλλαγώ με την ιδιότυπη αυτή εξουσία, και γύρισα ανάποδα στην Οθωνος, σήκωσα το τέιπ στην Αμαλίας προς την άλλη κατεύθυνση, και πήγα προς Ολυμπίου Διός, σηκώνοντας κι άλλο τέιπ στην επόμενη γωνία, να συνεχίσω. Παρεμπιπτόντως, ούτε σε αυτή τη διαδρομή είδα αστυνομικό. Ούτε έναν.

Μπήκα στο σπίτι μου κι έμεινα λίγο ακίνητος, στο σκοτάδι, προσπαθώντας να χωνέψω το συμβάν: είχα μόλις περάσει από τη μεγάλη πλατεία της πρωτεύουσας, το γεωγραφικό κέντρο της πολιτικής εξουσίας, αλλά και το συμβολικό της πόλης, με τα μεγάλα ξενοδοχεία και τα ζαχαροπλαστεία που άπλωναν τις καρέκλες τους να χαρεί ο κόσμος την καλοκαιρινή βραδιά. Αυτό μέχρι πρόσφατα βέβαια, όχι πια, όχι εδώ και δύο μήνες. Τώρα έχουν εγκατασταθεί εκεί ετσιθελικά κάποιες δεκάδες τύποι με τσαντίρια. Κι οι δρόμοι γύρω είναι κλειστοί, από άλλους. Το κράτος, άρα η τάξη, απουσίαζαν πλήρως από την πλατεία που πέρασα, και μαζί φυσικά το δικαίωμα του πολίτη στην πόλη του. Αλλά δεν ήταν μόνο ότι δεν υπήρχε κάποιος να διασφαλίσει την τάξη - αυτή την απουσία την έχουμε δυστυχώς συνηθίσει και μπορεί να μη μου έκανε από μόνη της εντύπωση. Είχα γίνει μάρτυρας μιας σκηνής με μεγάλη διαφορά, προς το οικτρότερο, από το αίσχος που ξέραμε, σε νέο αίσχος. Γιατί δεν έλειπε απλώς το κράτος. Το κενό του το είχε αναλάβει μια νέα εξουσία, που απαιτούσε από τους πολίτες, με θρασύ χαμόγελο, πιστοποιητικό αντιδημοκρατικών φρονημάτων για να περάσουν. Από πού; Από την πλατεία Συντάγματος!

Ρωτώ λοιπόν: Κύριε πρωθυπουργέ, που κορδωνόσασταν πρόσφατα με το χέρι στην καρδιά μπροστά στους κόλακες βουλευτές σας, ποια ακριβώς είναι η αντίληψή σας για τον ρόλο του κράτους; Κύριε αρχηγέ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανέχεστε την κάθε αντίδραση στην εξουσία, φτάνει την εξουσία να κατέχει το αντίπαλο κόμμα και όχι το δικό σας, εγκρίνετε την εκχώρηση της τάξης σε τραμπούκους; Κύριε υπουργέ της Προστασίας του Πολίτη (που ο Θεός να σας κάνει!), ποιους ακριβώς πολίτες προστατεύετε; Αυτούς που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ή τα σπιτάκια τους, ή αυτούς που καταλαμβάνουν με το θράσος τους το κενό της εξουσίας σας, ή τους άλλους, που κόβουν το ηλεκτρικό του κοσμάκη για να διατηρήσουν τα προνόμια που τους δώσατε;

Και τέλος, ρωτώ εσάς, καημένοι συμπολίτες μου, που ελπίζετε ακόμη στη σωτηρία της χώρας από την επερχόμενη καταστροφή, που θέλετε εξυγίανση, μεταρρυθμίσεις και να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου του Δημοσίου: από ποιους τα περιμένετε αυτά, τα μεγάλα και υψηλά; Από μια κατ’ όνομα κυβέρνηση που δεν είναι ικανή να διαφυλάξει το δικαίωμά μας να κυκλοφορούμε; Ή από κόμματα αντιπολίτευσης που κολακεύουν τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας;

Καλοί μου άνθρωποι, ξυπνήστε! Ξυπνήστε γιατί ο εφιάλτης που είδα εγώ την Τετάρτη, μπορεί να γίνει αύριο η πραγματικότητα όλων μας.


Για την αντιγραφή

Κ.Λ.

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Κατάθεση εν θερμώ

Είναι δυο παρά τέταρτο το πρωί. Μόλις έχω γυρίσει σπίτι από μια νυχτερινή βόλτα στην περιοχή του Γκύζη, κατά πώς το συνηθίζω. Αυτή η βόλτα όμως δεν ήταν σαν τις άλλες. Και θα μπορούσε να αποβεί μοιραία...

Εκεί που κατηφόριζα την οδό Γκύζη, μου επιτέθηκε από πίσω ένας μελαμψός νέος άνδρας. Με έπιασε από το λαιμό και με έριξε κάτω στο δρόμο. Το κεφαλοκλείδωμα όμως δεν ήταν ιδιαίτερα σφιχτό και είχα περιθώρια αντίδρασης. Αποφασίζω στιγμιαία να αντισταθώ. Με την πλάτη στο δρόμο του έριξα κανά δυο κλωτσιές και άρχισα να φωνάζω "βοήθεια με ληστεύουν". Ο τύπος προσπαθούσε να με ακινητοποιήσει, όμως εγώ συνέχισα να αντιστέκομαι. Μου φαίνεται πως πέρασε ένα αυτοκίνητο από το δρόμο και ακούστηκε κάποιο σχόλιο, όμως συνέχισα να είμαι μόνος μου με αυτήν την ανεπιθύμητη νυχτερινή συντροφιά. Κάποια στιγμή δοκίμασε να με τραβήξει πιο μέσα στο πεζοδρόμιο για να με απομονώσει κάπως και εκείνη τη στιγμή, πάντα ξαπλωμένος, του έριξα άλλη μια κλωτσιά με τα δυο μου πόδια. Μου ρίχνει ένα βλέμμα θυμωμένο και εξαφανίζεται στο σκοτάδι, χωρίς να έχει πάρει τίποτε από εμένα. Εγώ σηκώνομαι και προσπαθώ να ανασυνταχτώ. Τρέχει λίγο αίμα από το δεξιό μου φρύδι.

Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι πολύ χειρότερα. Ο άνθρωπος αυτός φαίνεται πως δεν οπλοφορούσε και δεν θα πρέπει να ήταν από αυτούς που σκοτώνουν για το τίποτα. Όσο για μένα, ίσως θα έπρεπε να υποχωρήσω από την αρχή και να του κάνω το χατήρι. Όμως αυτό που, απ'όσο κατάλαβα, πρυτάνευσε μέσα μου εκείνη τη στιγμή, ήταν το αίσθημα ότι δικαιούμαι κι'εγώ να κυκλοφορήσω στο δρόμο χωρίς να με ενοχλήσει κανένας.

Μένω από νήπιο στο κέντρο της Αθήνας. Και έχω περπατήσει επανειλημμένα τη νύχτα, περνώντας από μπαράκια, ταβέρνες, στέκια και κινηματογράφους. Το συμβάν μου κόστισε και δεν ξέρω, αυτή τη στιγμή, πως θα το διαχειριστώ και ποιά θα είναι στο εξής η καθημερινότητά μου. Τίποτε άλλο για την ώρα...


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας

Είναι καιρός να το ομολογήσω: παρά το ότι έχει επανειλημμένα προκαλέσει την κοινή γνώμη με τις δηλώσεις του, κάποιες από τις οποίες έχουν ενοχλήσει κι'εμένα, ο Θ. Πάγκαλος δεν μου ήταν ποτέ αντιπαθής. Αυτό γιατί στις καλές του στιγμές έχει έναν ρέοντα λόγο, ξέρει να επιχειρηματολογεί και μου δίνει την εντύπωση ότι ενίοτε αξίζει να δώσει κανείς προσοχή στα λεγόμενά του.

Παρακάτω παρουσιάζω απόσπασμα, για λόγους οικονομίας χώρου, από ένα άρθρο του με τίτλο "Κέντρο Αθήνας, έξι μύθοι και μια αλήθεια", που δημοσιεύτηκε σήμερα στην "Καθημερινή" και που αναφέρεται στην παράνομη μετανάστευση και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει το κέντρο της Αθήνας. Σε κάποια από τα λεγόμενά του είμαι επιφυλακτικός, κυρίως ως προς το αν και με ποιούς όρους θα πρέπει οι νεοεισερχόμενοι μετανάστες να τοποθετούνται σε "κέντρα φιλοξενίας", όμως βρίσκω εύστοχες πολλές από τις επισημάνσεις του.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Μύθος 1ος: Γιατί δεν στέλνουμε τους λαθρομετανάστες αμέσως πίσω;
Για να τους στείλουμε «πίσω» πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι αυτό το «πίσω». Η Τουρκία, η κύρια χώρα μέσω της οποίας καταλήγουν εδώ, δεν τους δέχεται. Από το 2002 που άρχισε η εφαρμογή του Ελληνοτουρκικού Πρωτοκόλλου Επανεισδοχής, μέχρι το 2010, οι τουρκικές αρχές παρέλαβαν 2.491 αλλοδαπούς από τους 73.935 που εισήλθαν παράνομα στη χώρα μας μέσω της Τουρκίας. Η Ελλάδα καταβάλλει διπλωματικές προσπάθειες, για να αλλάξει αυτή η κατάσταση, πάντοτε εντός του πλαισίου της Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι γιατί δεν τους στέλνουμε στις πατρίδες τους. Εδώ υπάρχουν δύο κύριες ομάδες. Η μία αποτελείται από λαθρομετανάστες που προέρχονται από χώρες που δεν υφίστανται ως κράτη στην πραγματικότητα (π.χ. Αφγανιστάν, Σομαλία κ.λπ.) και σε σημαντικό ποσοστό δικαιούνται πολιτικό άσυλο. Οι ακροδεξιές κραυγές, όμως, έχουν δημιουργήσει την εντύπωση ότι η παραχώρηση ασύλου σε αυτούς είναι κάτι απαράδεκτο, ενώ στην πραγματικότητα θα διευκόλυνε και την αποδημία τους για χώρες της Ευρώπης, όπου ήδη υπάρχουν συγγενείς τους.
Η άλλη ομάδα προέρχεται από χώρες στις οποίες είναι εφικτό να σταλούν πίσω. Oμως, οι ίδιοι οι λαθρομετανάστες, δεν λένε την αλήθεια. Συνήθως αυτοπροσδιορίζονται, ψευδώς, ως «Παλαιστίνιοι». Γι’ αυτό τον λόγο, χρειάζεται χρόνος για να ανακαλυφθεί η πραγματική τους ταυτότητα. Μετά απαιτείται η συνεργασία με τις πρεσβείες των χωρών τους για να εκδοθούν τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα. Φυσικά κάνουν ό,τι μπορούν για να καθυστερήσουν την όλη διαδικασία. Ετσι περνούν μήνες.
Ταυτόχρονα όμως, η Ελλάδα δεν διαθέτει χώρους επαρκείς, για να στεγάσει επί μήνες μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, ώστε να τους έχει υπό τον έλεγχό της. Oλοι θυμούνται τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών όταν ανακοινώθηκε η χωροθέτηση των Κέντρων Φιλοξενίας. Αν, όμως, δεν δημιουργηθούν τέτοια κέντρα σε όλη την Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αττική, το πρόβλημα δεν θα λυθεί, γιατί πολύ απλά οι λαθρομετανάστες ξέρουν ότι, ακόμα και αν συλληφθούν, θα μείνουν έγκλειστοι για μικρό χρονικό διάστημα. Η διά της βίας επιβολή της εγκατάστασης τέτοιων Κέντρων στις τοπικές κοινωνίες δεν είναι εφικτή. Χρειάζεται κοινωνική συναίνεση. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συζητήσει ανταποδοτικά οφέλη για την εγκατάσταση τέτοιων κέντρων.


Μύθος 2ος: Γιατί δεν διώχνουμε τις πόρνες;
Εδώ περισσεύει η ηθική υποκρισία. Ο νόμος για τους οίκους ανοχής έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχουν σήμερα μόλις 3 νόμιμοι στην Αθήνα. Oπου όμως δεν υπάρχει νόμιμη ρύθμιση, ανθεί η παρανομία. Αυτή η τακτική έχει οδηγήσει στα εξής αποτελέσματα: α) χιλιάδες άνθρωποι είναι θύματα μιας απίστευτης βίας και εκμετάλλευσης, β) υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία, γ) εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται παράνομα και τρέφουν τη διαφθορά, δ) οι οίκοι ανοχής έχουν εξαπλωθεί σε όλη την Αθήνα ανεξέλεγκτα, ενώ είναι χαρακτηριστική, για το πού έχει φτάσει η κατάσταση, η ύπαρξη ειδικής ιστοσελίδας όπου διαφημίζονται όλοι με τα απαραίτητα σχόλια, τιμές και τα «καλλιτεχνικά» ονόματα των εκδιδομένων, ε) σε μια εποχή που το κράτος μειώνει μισθούς και συντάξεις, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ διακινούνται, χωρίς να φορολογούνται, ενώ την ίδια στιγμή το κοινωνικό και ιατρικό κόστος αυτής της κατάστασης επιβαρύνει εξ ολοκλήρου το δημόσιο ταμείο.
Η αλλαγή του νόμου με στόχο τη ρύθμιση του φαινομένου δεν μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνική συναίνεση. Βεβαίως, το φαινόμενο της πορνείας υπάρχει σε τέτοια έκταση γιατί κάποιοι συμπολίτες μας πληρώνουν για τις υπηρεσίες αυτές. Δεν θα έπρεπε, αντί μόνο να εγκαλούμε τα θύματα ή το κράτος που δεν τα «εξαφανίζει», να αποδοκιμάσουμε και να απονομιμοποιήσουμε ηθικά και κοινωνικά όλους εκείνους που με τα χρήματά τους συντηρούν αυτό το άθλιο δίκτυο εκπόρνευσης; Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να δεχθεί την ποινικοποίηση για τον πελάτη;


Μύθος 3ος: Γιατί δεν διώχνουμε τα «πρεζόνια» από το Κέντρο;
Ανά πάσα στιγμή η Αστυνομία είναι σε θέση να τους διώξει. Πού θα πάνε όμως; Η κατάσταση στο Κέντρο είναι που τους έφερε εδώ. Δεν είναι εκείνοι που τη δημιούργησαν. Είναι ασθενείς που χρειάζονται πολύπλευρη ιατρική περίθαλψη και ψυχοκοινωνική υποστήριξη. Την ίδια στιγμή όμως οι τοπικές κοινωνίες ξεσηκώνονται όταν ανακοινώνεται ότι μέσα στα νοσοκομεία θα λειτουργήσουν ειδικές μονάδες γι’ αυτά τα παιδιά που είναι δικά μας παιδιά. Θα αντιδρούσαν αν αντί για μονάδα περίθαλψης ναρκομανών, ιδρυόταν μια ογκολογική κλινική; Οι ναρκομανείς υποφέρουν από ασθένειες που συνδέονται με τον τρόπο ζωής και τις μεθόδους χρήσης των ουσιών. Είναι καλύτερο να έρχονται σε επαφή με νοσοκομεία. Ετσι θα μοιραστεί σε πολλά σημεία ο πληθυσμός των χρηστών, τερματίζοντας το φαινόμενο της αποκλειστικής συγκέντρωσής τους σε μια τοποθεσία με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Η δημιουργία τέτοιων κλινικών στα νοσοκομεία της χώρας είναι οικονομικά εφικτή, αλλά με βουλευτές, δημάρχους και λοιπούς τοπικούς ηγέτες να διαδηλώνουν έξω από τα νοσοκομεία με όπλο τον φόβο, πόσο πραγματοποιήσιμη είναι;

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Η ΝΔ έχει για άλλη μια φορά λάθος αρχηγό...

Όταν το Πάσχα ανέβηκα για λίγες μέρες στην γεννέτειρα της γυναίκας μου την Καβάλα, σουλατσάροντας στην πόλη, είδα ένα μπαράκι, η ονομασία του οποίου μου έκανε εντύπωση. Το έλεγαν: "Η Αλίκη έχει λάθος αγόρι"...

Παραφράζοντας το τόσο ευτράπελο αυτό όνομα για... μπαράκι, θα έλεγα ότι "Η ΝΔ έχει λάθος αρχηγό"!..

Αναρτώ το πιο κάτω άρθρο κάποιου γερμανού σχολιαστή που αναδημοσιεύει σήμερα ΤΟ ΒΗΜΑ στην ιστοσελίδα του, το οποίο δείχνει ότι πλέον οι ευρωπαίοι μας έχουν "διαβάσει" πολύ καλύτερα απ' ότι εμείς καμιά φορά διαβάζουμε τους εαυτούς μας...

Κ.Λ.

Σε σχόλιό του ο Μίκαελ Τιούμαν, που δημοσιεύεται στην ZEIT-Online με τίτλο «Οι πολιτικοί της Ελλάδας είναι το πρόβλημα» και υπότιτλο «Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Σαμαράς συμπεριφέρεται ανεύθυνα στην κρίση. Εκπροσωπεί τη λαϊκίστικη-αδύναμη στο χαρακτήρα πολιτική τάξη της χώρας», αναφέρει:

Είναι αγνώμονες οι Έλληνες; Διαδηλώνουν κατά του προγράμματος λιτότητας, αν και οι Ευρωπαίοι τους δίνουν τόσα χρήματα. Εξεγείρονται κατά του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, που ίσως είναι ο τελευταίος ανεξάρτητος πρωθυπουργός της χώρας τους, πριν η χώρα κυβερνηθεί έξωθεν. Επαναστατούν κατά της περικοπής συντάξεων και επιδομάτων, αν και άλλα κράτη στηρίζουν το δικό τους κράτος. Όλα αυτά μοιάζουν ακατανόητα. Δεν πρέπει όμως να εκπλήσσουν κανένα.

Και στη Γερμανία και στη βόρειο Ευρώπη θα κατέβαιναν οι άνθρωποι στο δρόμο, αν περικόπτονταν τόσο δραστικά οι μισθοί τους. Και σε μας θα καλούσαν τα συνδικάτα σε κινητοποιήσεις, αν ετίθετο θέμα κοινωνικών κεκτημένων. Στη διαμάχη για τη σχετικά ανώδυνη Agenda 2010 του Σρέντερ, οι ηγέτες των γερμανικών συνδικάτων ούρλιαζαν σαν να ήταν στον πάγκο των βασανιστηρίων – για εκείνες τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, που σήμερα κάνουν τη Γερμανία να λάμπει διεθνώς. Τέτοιου είδους παράλογες συναισθηματικές αντιδράσεις είναι φυσιολογικές και ανήκουν στη δημόσια αντιπαράθεση για τα προγράμματα λιτότητας και τη διάσωση του κοινωνικού κράτους.

Το βασικό πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η δυσαρέσκεια των ανθρώπων στο δρόμο. Το σκάνδαλο είναι η συμπεριφορά των πολιτικών και η ανευθυνότητα των μορφωμένων στη Σορβόννη και στο Χάρβαρντ ελίτ, που μιλούν άπταιστα Αγγλικά και Γαλλικά. Ο πρωθυπουργός Παπανδρέου πρέπει να παλέψει όχι τόσο με τον χωρίς κατανόηση λαό όσο με ένα διεφθαρμένο μείγμα από δειλία, αδυναμία χαρακτήρα και λαϊκισμό της ελληνικής πολιτικής τάξης.

Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου παραδίδουν τα όπλα, επειδή ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν «να είναι βίαιοι». Διεφθαρμένοι πολιτικοί με πελατειακές διασυνδέσεις από όλα τα κόμματα ξιφουλκούν κατά του ΔΝΤ με πύρινους λόγους. Και ο ηγέτης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κάνει την απαραίτητη κίνηση. Είναι αυτός που αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πόσο χαμηλά έχει πέσει η πολιτική τάξη της Ελλάδας.

Ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΝΔ. Αυτό το συντηρητικό πελατειακό κόμμα επιδείνωσε το ελληνικό χρέος από το 2004 έως το 2009 με ανενδοίαστη σωρεία δαπανών, οδηγώντας στην καταστροφή. Επρόκειτο για πέντε ζοφερά χρόνια. Το κόμμα εξυπηρετώντας την πελατεία του διόγκωσε τον κρατικό μηχανισμό, περισσότερο από κάθε άλλη προηγούμενη κυβέρνηση. Το κόμμα έχασε το 2004 την ευκαιρία δημιουργίας ισορροπημένων σχέσεων της Κύπρου με την Τουρκία, όταν αυτό ήταν ακόμα δυνατό. Τελικά, το κόμμα παραιτήθηκε όταν ήδη η Ελλάδα είχε δυστυχώς χρεοκοπήσει.

Σήμερα, η ΝΔ κάνει σαν να μην είχε κυβερνήσει ποτέ εδώ και δεκαετίες. Ο Αντώνης Σαμαράς συμπεριφέρεται σαν Ο κύριος Όχι, που απορρίπτει κάθε συναίνεση για ένα αναγκαίο πρόγραμμα λιτότητας. Παίζει το ρόλο της Νέμεσης για τον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίο ως φοιτητής μοιραζόταν το ίδιο δωμάτιο στο αμερικανικό Amherst College. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας από εκείνους τους ελίτ γόνους της Ελλάδας, που τους έστειλαν οι γονείς τους με εισιτήριο business class στο εξωτερικό. Μετά τις οικονομικές σπουδές στο Amherst έκανε στο Χάρβαρντ το Master of Business Administration. Ο άνθρωπος λοιπόν είναι ειδικός. Αλλά δεν εφαρμόζει όσα έμαθε.

Πολλοί έχουν ξεχάσει ότι ήταν εκείνος ο Έλληνας, που σχεδόν πριν από 20 χρόνια κατέστησε διεθνές ζήτημα τη θλιβερά ατελείωτη αντιπαράθεση για τη Μακεδονία. Τότε έκανε θόρυβο ως ΥΠΕΞ της κυβέρνησης της ΝΔ λέγοντας ότι οι Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων θα κλέψουν από την ανυπεράσπιστη Ελλάδα το ιστορικό όνομα, τη μνήμη και ίσως και την πόλη της Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε μια εθνικιστική καμπάνια για το όνομα άνευ προηγουμένου, που μέχρι σήμερα δηλητηριάζει τα Βαλκάνια. Δίχασε το κόμμα του, ίδρυσε την ομάδα των λαϊκιστών Πολιτική Άνοιξη και περιφερόταν έτσι για πολλά χρόνια στην ελληνική πολιτική. Τέλος, έκλεισε ειρήνη με το παλιό κόμμα του, επανεντάχθηκε και κατέλαβε τη θέση του αρχηγού του κόμματος.

Απ’ αυτό το ψηλό άτι φράζει τώρα το δρόμο στην κυβέρνηση. Αποποιείται της μεγάλης ευθύνης, που φέρει το κόμμα του μέχρι το 2009. Αρνείται τη συναίνεση όλων των κομμάτων, που η Ελλάδα θα είχε τόση ανάγκη αυτές τις δύσκολες ώρες. Προσποιείται στον κόσμο ότι υπάρχει ακόμα κάποιο μυστικό κόλπο για το πώς μπορεί κανείς να μην κάνει οικονομία. Πολιτικοί σαν αυτόν απειλούν την ανεξαρτησία και το μέλλον της Ελλάδας περισσότερο από κάθε διαδηλωτή και αρχηγό συνδικάτου.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


Ανεξαρτήτως του αν ο Γιώργος Παπανδρέου επιδίωξε ειλικρινά τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» ή αν απλώς προσπάθησε, για άλλη μια φορά, με κατάχρηση μελοδράματος να συγκινήσει μια κοινωνία που του έχει γυρίσει οριστικά και αμετάκλητα την πλάτη η παραίτηση της Κυβέρνησης είναι το επιστέγασμα της χρεοκοπίας των προσωπικών του πολιτικών επιλογών. Η τυχόν καταψήφιση της νέας του κυβέρνησης από τη Βουλή θα συνιστά απόπειρα του ΠΑΣΟΚ να επιβιώσει θυσιάζοντας τον Πρόεδρό του. Με αβέβαιο αποτέλεσμα.

Το σκηνικό ήταν το ίδιο κι απαράλλαχτο όπως και τις προηγούμενες φορές. Όπως τότε που άρχιζαν οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και είχε μιλήσει για το πιστόλι στο τραπέζι - με αποτέλεσμα να αυτοπυροβοληθεί στο πόδι όπως αποδείχτηκε - τότε που, παραμονές του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών μίλησε για δημοψήφισμα απειλώντας με πρόωρες εκλογές - για να βαφτίσει, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, την ήττα νίκη και να γελάσει ο πικραμένος - και τόσες άλλες φορές.
Από επικοινωνιακή άποψη το αποτέλεσμα ήταν μάλλον θλιβερό, μιας και σύμπαν το πανελλήνιο - και όχι μόνο - τον έχει πάρει πρέφα. Από πολιτική άποψη συνιστά το επιστέγασμα της αποτυχίας μιας πολιτικής, που βασίστηκε στην εξαπάτηση του εκλογικού σώματος, σε παχιά ανούσια λόγια, που σύντομα αποδείχτηκε πως προσπαθούσαν μάταια να συγκαλύψουν την απουσία πολιτικής στρατηγικής και τακτικής και σε ευσεβείς πόθους.
Ο Πρωθυπουργός εξαπάτησε το εκλογικό σώμα γιατί ενώ γνώριζε πως οι εκλογές του 2009 γίνονταν επειδή σε μερικούς μήνες δε θα υπήρχαν χρήματα για μισθούς και συντάξεις βάσισε την προεκλογική του εκστρατεία στο σύνθημα λεφτά υπάρχουν. Χαϊδεύοντας τα αυτιά των πολλών αδαών και δημιουργώντας στους λίγους, που υποψιάζονταν την κατάσταση, την εντύπωση ότι έχει ολοκληρωμένη στρατηγική διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και επεξεργασμένη κοινωνική πολιτική σε περίοδο οικονομικής ύφεσης.
Αποδειχτηκε ότι δεν είχε ούτε πολιτική στρατηγική ούτε πολιτική τακτική όταν παρακολουθούσε επί τρεις σχεδόν μήνες άπραγος το σκηνικό της χρεοκοπίας που στήνονταν για ν' αρχίσει στη συνέχεια ν' απειλεί τους «διεθνείς κερδοσκόπους» για να αποδεχτεί στη συνέχεια χωρίς διαπραγμάτευση τους όρους των δανειστών.
Αποδείχτηκε πως δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα όταν επέβαλε περικοπές σε συντάξεις των €600 κι αποδέχτηκε τις αξιώσεις των δανειστών και των εγχώριων κεφαλαιούχων που απαιτούσαν μείωση των μισθών των €612 καθαρών το μήνα.
Αποδείχτηκε ότι δεν είχε πολιτικό θάρρος όταν, στις αρχές του 2011, κι ενώ συζητούνταν η μείωση των αμυντικών δαπανών, κατάπιε αμάσητο το πολιτικό πραξικόπημα των εισαγωγέων οπλικών συστημάτων και τον εκβιασμό της Γαλλίας και της Γερμανίας, που υλοποίησαν από κοινού οι Ευάγγελος Βενιζέλος, Αντώνης Σαμαράς κι Αλέκα Παπαρήγα - οι δυο πρώτοι συνατήθηκαν στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και έκαναν κοινές δηλώσεις με τις οποίες απέκλειαν τη μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων, ενώ η δεύτερη ανακάλυψε «εθνική μειοδοσία» στο Αιγαίο. Με αποτέλεσμα να διατηρηθούν άθικτες παραγγελίες οπλικών συστημάτων €4 δισεκατομμυρίων, αλλά να περικοπούν μισθοί και συντάξεις για την εξοικονόμηση €1,5 δισ. και να αυξηθεί ο ΦΠΑ στο 23%, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η αγορά.
Αποδείχτηκε ότι δε διέθετε τη στοιχειώδη διαχειριστική ικανότητα αφού επί τρία χρόνια κατάγγελλε - ορθώς - την κατάρρευση των φοροεισπρακτικών μηχανισμών και επί 20 μήνες στάθηκε ανίκανος να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή.
Αν η χρεοκοπία της πολιτικής του Γιώργου Παπαπανδρέου δεν είχε ως αποτέλεσμα να χάσει και τα τελευταία ψύγματα αξιοπιστίας το πολιτικό σύστημα, η ζημιά θα ήταν μικρή. Γιατί θα ίσχυε το αξίωμα που τόσο του αρέσει «ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΔΙΕΞΟΔΑ. ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΗ ΔΙΝΕΙ Η ΛΑΪΚΗ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ». Το δυστύχημα είναι πως, μαζί με την πολιτική χρεοκοπία του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ χρεοκόπησε κι κοινοβουλευτισμός ως αξία στην Ελλάδα. Κι αυτό θα το πληρώσουμε όλοι πανάκριβα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Το φάντασμα του Μνημονίου και η εθνική κυριαρχία


Το άρθρο του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Αντώνη Μανιτάκη, που δημοσιεύτηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12ης Ιουνίου, απαντά στις απόψεις των καθηγητών Κασιμάτη και Κατρούγκαλου, περί «ρητής παραίτησης της Ελλάδας από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας».
Η φύση του θέματος είναι τέτοια που οι μη ειδικοί καλό είναι να παρακολουθούμε το διάλογο των ειδικών αποφεύγοντας να εκφέρουμε γνώμη. Και τούτο γιατί - όσο και αν σε πολλούς αυτό δεν αρέσει - το Συνταγματικό Δίκαιο είναι ένα επιστημονικό πεδίο. Και όπως οι, κατά τα λοιπά συμπαθείς, πρόεδροι του σωματείου εκδοροσφαγέων και του σωματείου διακορρευθεισών κορασίδων δεν έχουν λόγο για θέματα αστροφυσικής, έτσι δεν τους πέφτει λόγος και για θέματα Συνταγματικού Δικαίου.
Και βεβαίως η πολιτική υπεισέρχεται σε κάθε επιστημονική αντιπαράθεση κι αυτό είναι σαφές και από το άρθρο του κ. Μανιτάκη. Και βεβαίως οι πολιτικοί προσανατολισμοί του κάθε επιστήμονα επηρρεάζουν και τον προσανατολισμό του ερευνητικού του έργου, είτε αυτό συνίσταται στην αναζήτηση της προέλευσης του σύμπαντος, είτε στη συνταγματικότητα του Μνημονίου. Όμως για να τεθούν τέτοια ζητήματα με τη σοβαρότητα που τους αρμόζει απαιτείται η απαραίτητη επιστημονική γνώση. και αυτη ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΙ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΙ

Γιάννης Χρυσοβέργης


Του Αντωνη Μανιτακη*

Εχει υποστηριχθεί, εντύπως και τηλεοπτικώς σε προωινές εκπομπές, από έγκριτο και σεβαστό συνάδελφο, τον κ. Κασιμάτη -συνεπικουρούμενο από τον κ. Κατρούγκαλο- ότι η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης των ογδόντα εκατομμυρίων ευρώ, που συνοδεύεται από το Μνημόνιο, και συνήψε η Ελλάδα με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον Μάιο του 2010, περιέχει όρο (άρθρο 14 παρ. 5) «παραίτησης της Ελλάδος από τις ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας» και ότι «πρόκειται για όρο που παραβιάζει θεμελιώδεις αρχές του δικαίου σε όλα τα επίπεδα: του διεθνούς, του ευρωπαϊκού και του εθνικού δικαίου». Επιπλέον, ότι ο όρος αυτός είναι «πρωτοφανής στις διεθνείς οικονομικές συνθήκες των σύγχρονων δημοκρατιών, παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας» (βλ. το πλήρες κείμενο στον δικτυακό τόπο του Ομίλου «Αριστόβουλος Μάνεσης», www. constitutionalism. gr).

Θα επιχειρήσω να δείξω με νομικά -αναγκαστικά- επιχειρήματα ότι οι ισχυρισμοί των συναδέλφων είναι αβάσιμοι και ότι οι κίνδυνοι στην κρατική μας κυριαρχία είναι ανυπόστατοι έως φανταστικοί.

Πρώτον, η ρήτρα παραίτησης του Δημοσίου από τις αποκαλούμενες -κακώς- «ασυλίες εθνικής κυριαρχίας», δεν είναι πρωτοφανής. Πρόκειται για μια τυποποιημένη (standard) ρήτρα των διεθνών οικονομικών συναλλαγών, που απαντάται σε όλες τις συμβάσεις δανείων και εγγυήσεων στις οποίες εμπλέκεται το κράτος. Ανάλογη δέσμευση συναντάμε και στις εκδόσεις των κρατικών ομολόγων με τη βοήθεια των οποίων αντλήσαμε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και οδηγηθήκαμε στην υπερχρέωση και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Και στην περίπτωση αυτή η Ελληνική Δημοκρατία δεσμευόταν να εξοφλήσει τους κομιστές των ομολόγων χωρίς καμία αίρεση και κανένα όρο. Ωστόσο, οι δεσμεύσεις αυτές του ελληνικού κράτους απέναντι στους δανειστές του δεν έφταναν μέχρι την παραίτησή του από αρμοδιότητες κυριαρχίας. Η παραίτησή του αφορούσε τα γνωστά δικονομικά και ουσιαστικού δικαίου προνόμια ή ασυλίες που απολαμβάνει το ίδιο ως προς την περιουσία του και μόνον.

Δεύτερον, διά του λόγου το ασφαλές και για να δείξω πόσο συνήθης είναι η παραίτηση του Δημοσίου από τα «περιουσιακά» προνόμιά του, επικαλούμαι πρόσφατη Υπουργική Απόφαση επί κυβερνήσεως Ν. Δ. (ΥΑ. 2/5121/0025/26.1.2009- ΦΕΚ 140/Β/29. 1.2009), στην οποία περιέχονται οι όροι των εγγυήσεων που παρέχονται από το Δημόσιο στις τράπεζες στο πλαίσιο της παροχής προς αυτές ρευστότητας. Στην τυποποιημένη εκεί σύμβαση εγγύησης διαβάζουμε υπό τον τίτλο «Παραίτηση από προνόμια: ο εγγυητής, δηλαδή το Δημόσιο: «α) παραιτείται από οποιοδήποτε προνόμιο που έχει ή θα αποκτήσει ο ίδιος ή οποιοδήποτε περιουσιακό του στοιχείο αναφορικά με οποιαδήποτε νομική διαδικασία που κινείται κατ’ αυτού... β) συγκατατίθεται ότι δεν θα αξιώσει ασυλία από οποιαδήποτε από τις εν λόγω νομικές διαδικασίες... και γ) συγκατατίθεται... στην αναγκαστική εκτέλεση ή εκτέλεση επί οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου του...».

Αν συγκρίνει κανείς τις δύο ρήτρες, τη ρήτρα εγγύησης του Δημοσίου με εκείνη της δανειακής σύμβασης θα διαπιστώσει: πρώτον, ότι είναι κατά βάση νομικά πανομοιότητες, δεύτερον, ότι το επίμαχο άρθρο της δεύτερης περιέχει σαφή, σαφέστερη δεν γίνεται, εξαίρεση από την κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση των περιουσιακών εκείνων στοιχείων του Δημοσίου, τα οποία η ελληνική έννομη τάξη προστατεύει με διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου.

Ο εστί μεθερμηνευόμενο: στο «Μνημόνιο» η δημόσια περιουσία του Δημοσίου εξαιρείται από ενδεχόμενη υποθήκευση, κατάσχεση ή αναγκαστική εκτέλεση. Δηλαδή τα εκτός συναλλαγής πράγματα, τα πολιτιστικά μας αγαθά, όπως μνημεία ή έργα τέχνης που ανήκουν στην πολιτιστική μας κληρονομιά, τα κοινόχρηστα πράγματα, όπως ο αιγιαλός ή τα δημόσια κτίρια και γενικά ό, τι υπάγεται σε αυτό που οι Γάλλοι και οι Βέλγοι αποκαλούν domaine public, δεν υπόκειται σε υποθήκευση ή κατάσχεση. Και πάντως δεν θίγεται ούτε απειλείται από τη δανειακή σύμβαση η εθνική μας κυριαρχία, ούτε είναι δυνατόν άλλωστε να θιγεί από συμβάσεις αυτού του είδους.

Επομένως, ας ηρεμήσουμε και ας σοβαρευτούμε. Δεν χρειάζεται να προκαλούμε, αβασάνιστα, φόβο και τρόμο με την επίκληση φανταστικών εθνικών κινδύνων στην ήδη κατατρομαγμένη και παραζαλισμένη κοινή γνώμη. Μας φτάνει η κατάθλιψη και ο τρόμος που εκτρέφουν, μήνες τώρα, δανειστές, τηλεόραση -με το αζημίωτο- ο Τύπος και τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς εν τη πολιτική μωρία τους.

Ας καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται να πτωχεύσουμε ούτε να εξέλθουμε από τα ευρώ, διότι θα πληγεί ανεπανόρθωτα το ίδιο και δεν το θέλουν ούτε οι εταίροι μας. Είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε μαζί του. Καλά θα κάνουμε, ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης επί μία τριακονταετία, αντί να υπερασπιζόμαστε την εθνική μας κυριαρχία κραυγάζοντας «αέρα» και κραδαίνοντας στα όργανα της Ε. Ε. ξιφολόγχη και καριοφίλι, να μάθουμε να χρησιμοποιούμε την «κυριαρχία μας» όχι ως ένα αυτάρεσκο, κλειστοφοβικό και επιθετικό κατασκεύασμα, αλλά ως δικτυακό κόμβο επικοινωνίας, συνεργασίας και αντιπαράθεσης με τα άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους θεσμούς της.

Αν πάλι είμαστε αντίθετοι στην ακολουθούμενη ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική της δημοσιονομικής αυστηρότητας και των μέτρων λιτότητας, ας αγωνιστούμε να αλλάξουν οι συσχετισμοί πολιτικής δύναμης στην Ευρώπη για να αλλάξει και η νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Ας φροντίσουμε να συνεργαστούμε με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που υφίστανται και αυτοί τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες της λιτότητας και της ανεργίας, ώστε από κοινού να αντιμετωπίσουμε την κρίση και να αναζητήσουμε οικονομικές διεξόδους και προοπτικές για μια άλλη Ευρώπη, διαφορετική από αυτή που ζούμε σήμερα.

Αλλος δρόμος και άλλη προοπτική, πιο ρεαλιστική από αυτή, δεν υπάρχει για την Ελλάδα. Αλλωστε, οι αυθόρμητες, πανευρωπαϊκές, μαζικές, ειρηνικές και ακομμάτιστες συγκεντρώσεις αγανακτισμένων πολιτών στις πλατείες, αυτό μας δείχνουν: την κοινή τύχη των λαών της Ευρώπης μπροστά σε ένα μέλλον αβέβαιο και μη ορατό, αλλά πλήρως εξαρτώμενο από τη συνεργασία και συνεννόησή τους. Το ίδιο εξαρτημένες είναι και η εθνική μας επιβίωση και κυριαρχία, όσο και αν αυτό φαίνεται σχήμα οξύμωρο.

* Ο κ. Αντώνης Μανιτάκης είναι καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

radiobubble

Το περιοδικό Resistencias έχει πάψει να εκδίδεται εδώ και ένα χρόνο, όμως μας ήταν δύσκολο να συμβιβαστούμε με την προοπτική να πάψουμε να υπάρχουμε ως ομάδα πληροφόρησης, σε ζητήματα διεθνούς πολιτικής και κινημάτων.
Το φθινόπωρο και το χειμώνα που μας πέρασαν, αρθρογραφήσαμε σε ειδικό ένθετο της εφημερίδας «Εποχή», όμως η συνεργασία διακόπηκε με δική μας ευθύνη, να εξηγούμαστε...
Από το Μάιο ξεκινήσαμε, κάθε Τετάρτη 6.00’-7.00’μμ, εκπομπές στο ραδιοφωνικό σταθμό radiobubble, που εκπέμπει μέσω διαδικτύου. Η θεματολογία είναι η ίδια με αυτήν του περιοδικού, μόνο που προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στο κλίμα μιας ραδιοφωνικής εκπομπής (λίγα λόγια και σταράτα, και όχι ατέλειωτοι μονόλογοι σε άρθρα σεντόνια, στα οποία είχαμε επιδοθεί με ιδιαίτερη ζέση τότε που εκδίδαμε το περιοδικό). Στον ίδιο σταθμό έχει τακτική εκπομπή και ο παλιός μας γνώριμος ο Σωκράτης, από τα χρόνια που είμαστε στο 10ο.
Η ιστοσελίδα του σταθμού είναι: http://radiobubble.gr/
Μέσω του λήμματος resistencias, μπορείτε βρείτε, μέσω της μηχανής αναζήτησης που υπάρχει στην κεντρική σελίδα, όλες τις μέχρι τώρα εκπομπές μας και να τις ακούσετε. Μπείτε στον κόπο να μας επισκεφτείτε...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Η ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ 700 ΕΥΡΩ


Αναρτώ το πολύ ενδιαφέρον «ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ». Οι συντάκτες του προφανώς και δεν ταυτίζονται με τη συνεχή γενική συνέλευση του Συντριβανιού της Πλατείας Συντάγματος. Τα σημεία τομής όμως ανάμεσα σε αυτές τις δυο ομάδες είναι πολλά. Πολύ περισσότερα από όσα επιτρέπει μια επιπόλαιη ανάγνωση. Κι αναδεικνύουν μια διάσταση της αγανάκτησης της νεολαίας, που όλοι καμώνονται πως δεν υπάρχει. ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΤΟΥΣ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Το μανιφέστο της αγανάκτησης


Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί απ’ το 2007 που προειδοποιούσαμε ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να καταλήξει σε δουλοπαροικία του χρέους κανείς δεν μας άκουγε. Πολιτικό σύστημα και πολίτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πορεύτηκαν στη λογική του “λεφτά υπάρχουν”. Ουδείς απ’ αυτούς που τώρα κόπτονται για το χρέος έβγαινε τότε να αναδείξει τον ολισθηρό δρόμο της υπερχρέωσης. Οι ισχυρότερα οργανωμένοι πολίτες-πελάτες είχαν πάντα δίκιο σε ότι κι αν ζητούσαν. Οι πολιτικοί-πολιτικάντηδες έχτιζαν καριέρες μοιράζοντας στους ημέτερους τα λεφτά των μελλοντικών γενεών, υποθηκεύοντας όμως καθημερινά το μέλλον της χώρας.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που τόσο εύκολα ποντάρουν στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, υπήρξαν πρωτεργάτες της υπερχρέωσης. Τόσο με το δημοκοπικό περιεχόμενο των εκπομπών τους και την προπαγάνδα που έκαναν υπέρ των χυδαίων δημαγωγών της πολιτικής, όσο και την κρατικοδίαιτη συμπεριφορά τους, ζώντας από την κρατική διαφήμιση που μοίραζε η διαπλοκή και οι εκβιασμοί της, επιβιώνοντας από τη μη πληρωμή φόρων και εισφορών.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί θυμόμαστε ακόμη την προσπάθειά μας να πείσουμε τηλεσχολιαστές και δημοσιογράφους, όλους αυτούς που ξαφνικά σήμερα κόπτονται για το καλό της χώρας, για το τι διακυβεύεται για τη νέα γενιά και εκείνοι απλά μας αντιμετώπιζαν όπως οι ιθαγενείς τα καθρεφτάκια. Όταν μιλούσαμε για χρέος, ελλείμματα, αγορά εργασίας, ασφαλιστικό, παραγωγικό μοντέλο, περιβάλλον και δημόσια αγαθά εκείνοι μας ρωτούσαν όλο "λύπη": μα καλά, πώς ζείτε με 700ευρώ;

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τώρα που ξέσπασε η κρίση χρέους, τώρα που ήρθε η ώρα να πληρωθούν τα “δάνεια από το μέλλον”, το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να ασχολείται με τις δημοσκοπήσεις της εβδομάδας. Αντί να αποδεχτεί την εμπόλεμη κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, να αναλάβει τις ευθύνες του και σύσσωμο να ενεργήσει ώστε να βγούμε από την κρίση, επιχειρεί να διασωθεί κάνοντας μικροπολιτική και περισώζοντας ό,τι μπορεί απ’ το πελατειακό τερατούργημα της μεταπολίτευσης.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί μαζί με το πολιτικό σύστημα που δίνει μάχες οπισθοφυλακής, οι αργυρώνητοι τραπεζίτες, βασικοί συνένοχοι στην παγκόσμια κρίση χρέους, δεν θέλουν να αναλάβουν το κόστος της αλλαγής που τους αναλογεί. Με νύχια και με δόντια επιχειρούν να περισώσουν τα εθνικά τους περίπτερα νομίζοντας κι αυτοί σαν τους πολιτικούς ότι το τέλος της καταιγίδας θα τους βρει να στέκονται ακόμα όρθιοι και νικητές.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί έχει φθαρεί πλέον ανεπανόρθωτα το ελληνικό brand name. Γίναμε οι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες Έλληνες. Όλοι οι εργαζόμενοι που δουλεύαμε απλήρωτες υπερωρίες, σε ανασφάλιστες δουλειές, κολλήσαμε τη ρετσινιά επειδή επιτρέψαμε σε πολλούς συμπολίτες μας να τεμπελιάζουν οχυρωμένοι πίσω από το βόλεμά τους. Αφήσαμε την πολιτική ηγεσία να μας διασύρει για να καλύψει τα δικά της κενά και τώρα χρειάζεται να ξαναπείσουμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ότι δεν είμαστε ελέφαντες.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί τη νύφη καλείται να πληρώσει για μία ακόμη φορά η νέα γενιά και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας. Με μειώσεις μισθών, απολύσεις, ανεργία, εκτεταμένη ανασφάλεια και έλλειμμα προοπτικής. Ο κρατικός καπιταλισμός ανθίσταται τη στιγμή που αυτός έπρεπε να είναι ο κεντρικός αποδέκτης των μέτρων εξυγίανσης και περιστολής. Με απολύσεις του πλεονάζοντος προσωπικού στο Δημόσιο και αποκρατικοποιήσεις για να δημιουργηθεί επιτέλους πρωτογενές πλεόνασμα, να αποκτήσουμε έτσι ισχύ έναντι των δανειστών μας, και να ανασάνει επιτέλους η παραγωγική οικονομία από φόρους και έκτακτες εισφορές.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί οι δυνάμεις της αλλαγής είναι περιορισμένες, κατακερματισμένες και χωρίς φωνή. Στην κοινωνία ενεργοποιούνται τα πλέον συντηρητικά αντανακλαστικά. Ένας αμυντικός ψευτοπατριωτισμός με κύριο αίτημα τη στάση πληρωμών και την τιμωρία των ενόχων και εκφραστές τα πάσης φύσεως ραμολιμέντα της μεταπολίτευσης. Όσους ποντάρουν στην “επιστροφή στη δραχμούλα” και οραματίζονται την πλήρη εξαγορά της πτωχευμένης Ελλάδας με τις καταθέσεις που “πέταξαν” το τελευταίο δωδεκάμηνο...

Τα πραγματικά ζητούμενα, όμως, είναι ο δημοσιονομικός ορθολογισμός, το άνοιγμα των αγορών εργασίας στους παραδοσιακούς outsiders του σάπιου συστήματος που μας χρέωσε δηλαδή τους νέους, τις γυναίκες και τους μετανάστες, η μετατροπή του κράτους από δεσμοφύλακα και τρόφιμο της πραγματικής οικονομίας σε αποτελεσματική κι ευέλικτη διοικητική μηχανή και η δημιουργία ενός βιώσιμου παραγωγικού προτύπου με έμφαση στην παραγωγή και την εξωστρέφεια και εκφραστές τους νέους εργάτες γνώσης.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Γιατί η Κυβέρνηση σέρνεται και καθυστερεί να πάρει αποφάσεις. Δεν διαπραγματεύεται με στρατηγικό στόχο και δεν εμπνέει στην κοινωνία αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνη. Στήνει σκηνικά τρόμου με σκοπό να δικαιολογήσει αυτονόητα μέτρα ενάντια στο πλαδαρό πελατειακό κράτος και, επιχειρώντας ανανέωση της εντολής της μέσα από επικοινωνιακά δημοψηφίσματα, επιτείνει και διαιωνίζει την κρίση.

Είμαστε αγανακτισμένοι. Ναι είμαστε. Δεν είμαστε όμως απαισιόδοξοι. Ούτε παραιτούμαστε από το φυσικό μας δικαίωμά να διαμορφώσουμε το μέλλον μας σ' αυτή τη χώρα. Εκτιμούμε ότι το τέλος της κρίσης θα μας βρει νικητές. Το καθεστώς που στήθηκε μεταπολιτευτικά καταρρέει χάνοντας την υλική βάση στην οποία στηρίχτηκε παραδοσιακά. Οι ταμπέλες των βασικών θεσμών, κόμματα, μίντια, συνδικάτα, μπορεί να μην αλλάξουν, το περιεχόμενο τους όμως θα υποστεί δραστική αλλαγή. Είναι ζήτημα χρόνου.

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

"Ο Επίτροπος Ψωμιάδης dans la merde..."

Δημοσιεύεται σήμερα στην ιστοσελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ και σίγουρα έχει ενδιαφέρον.

Για το λόγο αυτό το αναρτώ και εδώ, πρόκειται για άρθρο του Δ. Ψυχογιού.


"Ο Περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Παναγιώτης Ψωμιάδης καταδικάστηκε σε φυλάκιση ενός χρόνου με αναστολή για παράβαση καθήκοντος, τέθηκε σε αργία όπως επιβάλλει ο νόμος, αλλά δεν πτοείται: «Δεν πρόκειται να φύγω από την Περιφέρεια. … Από εδώ μόνον ο λαός μπορεί να με διώξει. Ο λαός με έστειλε πριν έξι μήνες, κανείς δεν μπορεί να έρθει να με πάρει από εδώ».

Ήτοι ο κ. Ψωμιάδης θέτει εαυτόν υπεράνω νόμων και δικαστηρίων και θα λειτουργεί ως Επίτροπος του εαυτού του στην Περιφέρεια, καίτοι την παρέδωσε στον αδελφό του Διονύσιο Ψωμιάδη, ορίζοντας τον αναπληρωτή περιφερειάρχη. Το ότι ο Παναγιώτης θέλει να είναι και ο ίδιος στα γραφεία της Περιφέρειας δείχνει δυσπιστία απέναντι στον Διονύσιο: δεν τον θεωρεί ικανό να εξυπηρετήσει τα οικογενειακά συμφέροντα _ και αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι δεν είναι δίδυμοι, όπως οι περίφημοι αδελφοί Καζίνσκι που κυβερνούσαν με απόλυτη σύμπνοια και αδελφική αγάπη την Πολωνία ο ένας ως πρόεδρος και ο άλλος ως πρωθυπουργός ώσπου να τους χωρίσει οριστικά ο θάνατος του ενός σε πτώση αεροπλάνου.

Υπενθυμίζω ότι ο Παναγιώτης Ψωμιάδης καταδικάστηκε (και πρωτόδικα και στο Εφετείο) επειδή μείωσε από 95.000 σε 5.000 πρόστιμο που είχε επιβληθεί σε βενζινοπώλη, στέλεχος της ΝΔ στο νομό Θεσσαλονίκης, ο οποίος αποχρωμάτιζε πετρέλαιο θέρμανσης και το πωλούσε ως πετρέλαιο κίνησης, σε διπλάσια δηλαδή τιμή, κερδίζοντας από τη διαφορά των φόρων. Έκλεβε και τους πελάτες του και το δημόσιο ταμείο που το γεμίζουν σήμερα τα δάνεια της τρόικας.

Υπενθυμίζω επίσης ότι ο Αντώνης Σαμαράς λίγο πριν τις εκλογές είχε απειλήσει με άρση της στήριξης της Νέας Δημοκρατίας στον συνδυασμό Ψωμιάδη αν ο τελευταίος δεν απέσυρε τον Διονύσιο από υποψήφιο αντιπεριφερειάρχη. Ο Παναγιώτης υποχώρησε, η Νέα Δημοκρατία θριαμβολογούσε για την αποφασιστικότητα του αρχηγού της στη μάχη κατά της οικογενειοκρατίας, ο Γιώργος Καρατζαφέρης απέσυρε την υποστήριξη του ΛΑΟΣ από τον Παναγιώτη κατηγορώντας τον ότι «κατέβασε τα παντελόνια του» απέναντι στην απειλή Σαμαρά. Όμως μετά την εκλογική του νίκη, ο Παναγιώτης έβαλε άλλα παντελόνια, ανδροπρεπέστερα, ορίζοντας τον Διονύσιο, που είχε εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος, κάτι παραπάνω από αντιπεριφειάρχη: αναπληρωτή περιφερειάρχη.

Λογικό ήταν επομένως ο κ. Καρατζαφέρης να ενθουσιαστεί με τα Καινούργια Ρούχα του Περιφερειάρχη και να του συμπαρασταθεί όταν καταδικάστηκε από το Εφετείο, έστω και με το παράλογο επιχείρημα ότι: «Οι αποφάσεις των δικαστηρίων βγαίνουν εν ονόματι του ελληνικού λαού. Ο κ. Ψωμιάδης με την εντολή του ελληνικού λαού είναι περιφερειάρχης. Προφανώς υπάρχει μία σύγχυση». Υποθέτω η ίδια σύγχυση θα υπάρχει (στο μυαλό του κ. Καρατζαφέρη) αν παραπεμφθεί σε δίκη και καταδικαστεί ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αφού με εντολή του ελληνικού λαού είχε διατελέσει υπουργός.

Αλλά και η Νέα Δημοκρατία στήριξε τον Παναγιώτη θεωρώντας την καταδίκη του άδικη και την αργία παράνομη, ενώ υποτάχθηκε και στο νταηλίκι της επιλογή του Διονυσίου ως αναπληρωτή και διαδόχου με τη δικαιολογία ότι «ο αδερφός του πλέον είναι εκλεγμένος και μάλιστα πρώτος».. Ήτοι αποδέχεται το καρατζαφέρειο εφεύρημα ότι η ψήφος είναι σπόγγος και η κάλπη λουτρό εξαγνισμού _ μία και μόνη για όλη την πολυκατοικία, για όλο το συγκρότημα πολυκατοικιών, μονοκατοικιών, σουπερμάρκετ και παραγκών του πολιτικού συστήματος· ίσως αυτό εξηγεί τα προβλήματα καθαριότητας που γνωρίζουμε όλοι. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί ΝΔ-ΛΑΟΣ βλέπουν τον περιφερειάρχη ντυμένο με καινούργια παντελόνια, ενώ εμείς τον βλέπουμε απλώς σκατωμένο _ όπως είπε και ο Στρος Καν πριν πληρώσει άσχημα τη μανία του για καθαριότητα και καθημερινό μπάνιο, δικαιώνοντας τους εχθρούς του μνημονίου: καλύτερα χώρα σκατωμένη, παρά «παστρικιά» για τα λεφτά των ξένων. Πρέπει να προστατεύσουμε την κοπρολαγνεία μας.

Δεν θα είναι μόνο στο γραφείο του καθημερινά για να επιτροπεύει τα συμφέροντά του ο Παναγιώτης Ψωμιάδης: «Δήλωσε, επίσης, ότι θα συνεχίσει να μιλά για τα προβλήματα της κοινωνίας, κατά του μνημονίου, για τα προβλήματα της Θεσσαλονίκης, για τη Μακεδονία». Πρωτίστως, υποθέτω, θα καταφέρεται κατά των μισητών «επιτρόπων» που θα υπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών μας ελέγχοντας τον κρατικό μηχανισμό. Θα ενθουσιάζεται η πελατεία του, βέβαιη ότι ο πάτρονάς της θα συνεχίσει να την προστατεύει με αντάλλαγμα την ψήφο _ αυτό έλειπε, να έρθει η ξένη επιτροπική ακρίδα, να πάρει τη μπουκιά από το στόμα της ντόπιας.

Η κυβέρνηση διέψευσε κατηγορηματικά ότι θα υπάρχουν ξένοι επίτροποι _ θα ανεχθεί να λειτουργούν ως επίτροποι έλληνες καθαιρεμένοι πολιτικοί; Όλοι οι υπόλοιποι, κόμματα και μέντια, που ξιφουλκούν κατά των υποτιθέμενων επιτρόπων, θα ανεχθούν την ύπαρξη του πραγματικού; Και δεν φθάνει μόνο να απαγορευθεί στον Παναγιώτη να κατοικοεδρεύει στα γραφεία της Περιφέρειας και να επιτροπεύει: αν τα κόμματα το θέλουν, σίγουρα τους είναι εύκολο να κινήσουν διαδικασίες αντικατάστασης και του Διονυσίου. Θα το κάνουν; Το ότι δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο μνημόνιο ΠαΣοΚ, ΝΔ, ΚΚΕ, ΣΥΡΡΙΖΑ δεν τα εμποδίζει να συμφωνήσουν σε θέματα στοιχειώδους πολιτικής αξιοπρέπειας _ εκτός αν ως αξιοπρέπεια νοείται μόνο η διακομματική συμφωνία για την αποκατάσταση συγγενών και φίλων ως υπαλλήλων της Βουλής.

Διανύουμε τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας μας από το 1974. Αν οι πολιτικές δυναστείες και οι αυλές τους, μικρές και μεγάλες, τοπικές και εθνικές, νοιάζονται μόνο για τη σωτηρία των κεκτημένων τους και τη διαιώνισή τους dans la merde, θα βουλιάζουμε όλο και βαθύτερα σε αυτά. Μόνη ελπίδα, ότι ίσως η γενικευμένη αηδία μας βοηθήσει να αποφύγουμε τον άθλιο από ασφυξία θάνατο.

Δημήτρης Ψυχογιός"


Για την αντιγραφή

Κ.Λ.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ...


Για δωδέκατη μέρα πολλές χιλιάδες διαδηλωτών κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος και τις κεντρικές πλατείες των υπολοίπων μεγάλων πόλεων σε διαδηλώσεις κατά του νέου Μνημονίου. Στο διάστημα αυτό οι διαδηλωτές έχουν αρχίσει να αναπτύσσουν διακριτές πολιτικές και πολιτισμικές στάσεις, αν και διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους. Αυτό που, προς το παρόν, τους ενώνει, είναι η απόφαση ν' αντισταθούν στο γκρέμισμα της ζωής τους. Το αν θα το πετύχουν ή όχι είναι ζητούμενο. Προς το παρόν δυο πράγματα είναι σίγουρα. Το πρώτο είναι πως η Κυβέρνηση έχει χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία. Το δεύτερο είναι πως, ό,τι κι αν συμβεί, το πολιτικό σκηνικό θα ανατραπεί εκ βάθρων. Με άγνωστες συνέπειες και κατάληξη.

Πόσοι ήταν;

Σίγουρα πολλές δεκάδες χιλιάδες. Ίσως και 100.000, ίσως και πολύ περισσότεροι. Από τις 06.00 το απόγευμα ως τις 10.00 το βράδυ, άνθρωποι κάθε ηλικίας, νεαρά ζευγάρια με παιδιά στο καροτσάκι, ηλικιωμένοι, μεσήλικες, νεαροί, συνέρρεαν στην Πλατεία Συντάγματος και στους γύρω δρόμους, περιφέρονταν εν μέσω σφυριγμάτων, γιούχας και φασκέλων προς την κατεύθυνση της Βουλής και συνεχών ανακοινώσεων από τα μεγάφωνα της Διαρκούς Συνέλευσης της Πλατείας Συντάγματος, πετώντας επιδεικτικά κάτω τις προκηρύξεις του ΠΑΜΕ, που τους καλούσαν «ν' αφήσουν τις σαχλαμάρες και να πυκνώσουν τις τάξεις του τιμημένου ΚΚΕ». Σίγουρα σαφώς περισσότεροι σε σχέση με την περασμένη Κυριακή, χαρούμενοι που ήταν πολλοί, και, το σημαντικότερο, ελπίζοντας ότι το Μνημόνιο μπορεί να μην περάσει.
Απέναντι σε αυτόν τον κόσμο, οι «ηρωικές» δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι «δε λογαριάζει το πολιτικό κόστος» έχουν προφανέστατα αποτέλεσμα διαμετρικά αντίθετο του αναμενομένου. Κοινό συναίσθημα όλων των διαδηλωτών είναι ότι τους εξαπάτησαν. Και δεν μπορούσαν να αισθάνονται διαφορετικά όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 2009 με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» για να ασκήσει μια οικονομική πολιτική απείρως πιο βάρβαρη από αυτή ΄που είχε υποσχεθεί η ΝΔ. Ακόμα χειρότερα, εκλαμβάνουν τις πρωθυπουργικές δηλώσεις ως κατάλυση της Δημοκρατίας. Δυστυχώς όμως, για το ΠΑΣΟΚ αλλά και για όλους μας, στην κυβέρνηση αντιμετωπίζουν την κοινωνική κρίση ως ΣΥΡΙΖΙΚΟ πραξικόπημα. Κι αν ο τόσος πολιτικός αυτισμός δεν ήταν επικίνδυνος, σίγουρα θα είχε δώσει λαβή για πληθος ανεκδότων.
Οι δυο πλατείες.
Και πάλι, όπως και κάθε μέρα άλλωστε, ήταν σαφείς δυο διακριτοί πόλοι. Μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη η γνωστή κλάκα της γιούχας και του υβρεολογίου. Κάτω στο συντριβάνι η διαρκής συνέλευση, με την περιφρούρισή της, τις επιτροπές εργασίας, το πλήθος των πολιτιστικών δρώμενων και την προετοιμασία της βραδινής συνέλευσης που, εδώ και μέρες τώρα, έχει ένα και μόνο θέμα: πώς θα γίνει δυνατό ν' αποκλειστεί η Βουλή και να μη μπορέσουν να προσέλθουν οι βουλευτές και να ψηφίσουν τα μέτρα;
Κι ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον έχει το θέμα που ξεκίνησε να συζητιέται και θα συζητηθεί και αύριο: πώς οι διαδηλωτές, τις ημέρες της ψηφοφορίας στη Βουλή, θα κατορθώσουν να αντιμετωπίσουν τα δακρυγόνα χωρίς να εκτραπούν σε βία και χωρίς να δημιουργηθεί πανικός.
Ανάμεσα στους πρώτους και τους δεύτερους περιφέρονταν η πλειοψηφία των διαδηλωτών, πότε γιουχάροντας, πότε παρακολουθώντας με ειλικρινές - χωρίς όμως αυτό να συνεπάγεται για τους περισσότερους και συμμετοχή - ενδιαφέρον τα «παράξενα τεκαταινόμενα γύρω από το συντριβάνι».
Το νέο πολιτικό σκηνικό.
Από τα λόγια των ανθρώπων ένα πράγμα ήταν σαφές: η απόρριψη του πολιτικού κόσμου συνολικά, πράγμα που άλλωστε απεικονίζουν γλαφυρά και οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες η αδιευκρίνιστη ψήφος πλησιάζει απειλητικά τη συνολική πρόθεση ψήφου ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί.
Θα ήταν εθελοτυφλία να μην παρατηρήσει κανείς ότι οι περισσότεροι από αυτούς που σήμερα απορρίπτουν όλους συλλήβδην τους πολιτικούς ως «κλέφτες» είναι οι ίδιοι που για δεκαετίες τώρα διεκδικούσαν με πάθος το ρουσφέτι, στέλνοντας στα αζήτητα τους λίγους πολιτικούς που τολμούσαν να αντισταθούν στις απαιτήσεις των ψηφοφόρων για «διορισμό στο Δημόσιο».
Γεγονός είναι όμως ότι πλέον συγκροτείται ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία βαθύτατα εθνικιστικό και βαθύτατα αντικοινοβουλευτικό. Η μεταπολιτευτική κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία, αυτό το μείγμα ευρωπαϊκής βλαχογκλαμουριάς - διεκδίκηση Ολυμπιακών Αγώνων, πανηγύρια για την ένταξη στο ευρώ - και φραγκολεβαντίνικης λαμογιάς, πετιέται στα σκουπίδια.
Αλλά και στην Αριστερά οι αλλαγές προοιωνίζονται τεκτονικές. Από αυτές οι χιλιάδες των νέων που κάθε βράδυ συζητούν με ένα παράξενο μείγμα πάθους, ρεαλισμού και οραματισμού, που έχουν αναδείξει το σεβασμό του συνομιλητή και τη Δημοκρατία σε ύψιστες αξίες, που αναπτύσσουν αριστερή πολιτική επιχειρηματολογία, αλλά που δεν έχουν καμιά οργανική σχέση με την Αριστερά, θα ξεπηδήσει η μελλοντική Αριστερά αυτού του τόπου. Δεν είναι τυχαία η εχθρότητα του ιερατείου του ΚΚΕ απέναντί τους. Αλλά και για το ΣΥΝ τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Μέσα σε δώδεκα μέρες η νεολαία του εξατμίσθηκε, καθώς διαχύθηκε σε αυτό το καινούριο που δημιουργείται. Κι αν, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, κατορθώσει να ξαναμαζέψει αυτό τον κόσμο, δε θα έχει να κάνει με τους ίδιους ανθρώπους.
Ο κίνδυνος της αυταρχικής εκτροπής
Πριν λίγους μόλις μήνες, και μόνη η αναφορά σε αυτόν προκαλούσε ειρωνικά σχόλια. Όμως, η πλήρης υιοθέτηση, από πλευράς της πλειοψηφίας των πολιτών - όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η συμπεριφορά πολλών διαδηλωτών - του συνόλου της πολιτικής συνθηματολογίας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, καθιστά σαφές ότι μια πολιτική εκτροπή που θα επιβληθεί με την υποστήριξη της πλειοψηφίας των πολιτών είναι θέμα χρόνου. Το αν θα γίνει με τη μορφή στρατιωτικού πραξικοπήματος ή με τη μορφή της εκλογικής νίκης ενός πολιτικού σχηματισμού με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε παραπάνω είναι δευτερεύον.
Όμως ζητούμενο είναι πλέον και το αν μπορούν να περάσουν τα νέα μέτρα χωρίς αναστολή των συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών. Τι θα συμβεί αν οι διαδηλωτές που θα προσπαθήσουν να μπλοκάρουν τις οδικές αρτηρίες για να εμποδίσουν τους βουλευτές να μεταβούν στη Βουλή είναι τόσοι πολλοί ώστε να πετύχουν το στόχο τους; Θα παραιτηθεί η κυβέρνηση και θα προκηρύξει εκλογές; Ή θα επιβάλει κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον Πρωθυπουργό πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το δεύτερο. Και σ' αυτή την περίπτωση, τό μόνο παρήγορο είναι ότι, τη νύχτα του α' γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών - για τον οποίο είχε δηλώσει πως, αν τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά για τους κυβερνητικούς υποψήφιους θα προκηρύξει εκλογές - βάφτισε την ήττα νίκη κι έκανε πως δε συμβαίνει τίποτα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Μετά τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων


Αναδημοσιεύω το σχόλιο του Πάσχου Μανδραβέλη από το σημερινό φύλλο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ με θέμα τις συνεχιζόμενες διαδηλώσεις στο Σύνταγμα. Μια οπτική αρκετά ενδιαφέρουσα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αν και, κατά τη γνώμη μου πάλι, ο αρθρογράφος φαίνεται έχει εικόνα των τεκταινομένων από τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ και το διαδίκτυο

Γιάννης Χρυσοβέργης



Πώς νοηματοδοτείται χωρίς να κουρσευτεί η αγανάκτηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος;

Oι ταγοί αυτής της χώρας λατρεύουν τις κινητοποιήσεις· εκτός, ίσως, των παραγωγικών δυνάμεων. Θέλουν τα πάντα να αλλάξουν· με πιθανή εξαίρεση το Δημόσιο, το κοινωνικό κράτος, την υγεία, τα κλειστά επαγγέλματα, ό, τι τέλος πάντων συνθέτει τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα. Γι' αυτό ο κανόνας είναι να δοξιολογούνται οι «κινητοποιημένοι». Στα δοξαστικά υπάρχει μέγας ανταγωνισμός. Οχι μόνο μεταξύ των κομμάτων, αλλά και των Μέσων. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε, διότι δεν έχει μετρηθεί ο αριθμός των επιθέτων που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, αλλά σίγουρα οι δεύτεροι πλεονεκτούν λόγω θέσεως. Εχουν σελίδες να γεμίσουν και πολύ τηλεοπτικό χρόνο να καλύψουν· τι να πρωτοκάνει ο πολιτικός με δυο πενιχρές ανακοινωσούλες;

Η λατρεία των κινητοποιήσεων πρέπει να έχει ψυχολογικά κίνητρα. Η γενιά της μεταπολίτευσης, που είναι τώρα στα πράγματα, δεν μπορεί να κοιμηθεί από το τρόπαιο του Πολυτεχνείου. Δεν είναι λίγο το ψυχολογικό βάρος, να έχεις χάσει στο και πέντε τη μεγάλη δόξα. Γι' αυτό και λιβανίζει κάθε κινητοποίηση. Τη νοηματοδοτεί υπό το άγχος που έχει για το δικό της «Πολυτεχνείο». Κι έτσι την κάνει καρικατούρα. Το Πολυτεχνείο ξεκίνησε με πολύ συγκεκριμένο αίτημα (φοιτητική συνδικαλιστική ελευθερία) και φούντωσε με ένα ευρύτερο αλλά επίσης συγκεκριμένο αίτημα. Τη δημοκρατία. Τελεία και χωρίς τα επίθετα «ουσιαστική», «πραγματική» κ. λπ. Τώρα ακόμη και οι κινητοποιήσεις της Κερατέας, που χλευάζουν τον βασικό δημοκρατικό κανόνα, θεωρήθηκαν προάγγελος της «άλλης δημοκρατίας», η οποία μάλιστα δεν προσδιορίζεται ως προς τα χαρακτηριστικά της.

Αυτές τις μέρες στις πλατείες της χώρας συμβαίνει κάτι μεγάλο. Δεν ξέρουμε πόσο σημαντικό είναι, διότι δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Είναι μαζικό: Συγκεντρώσεις 30, 40, 60 χιλιάδων ανθρώπων τις ζηλεύουν πλέον και όλα τα κόμματα και όλα τα συνδικάτα. Γι' αυτό πέρα από τις δοξολογίες υπάρχει και η κατανοητή αμηχανία. Εκτός της κοινής «αγανάκτησης» δεν υπάρχει άλλο προσδιοριστικό του κινήματος. Από συνεντεύξεις τυχαίων «αγανακτισμένων» στο YouTube διαπιστώνουμε ότι κάποιοι εκφέρουν ακροδεξιές απόψεις, άλλοι ακροαριστερές, πολλοί και τα δύο μαζί και όλες είναι συγκεχυμένες. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσες μέρες αγανάκτησης δεν παρήγαγαν ένα συγκεκριμένο αίτημα, ούτε καν ένα πρωτότυπο σύνθημα. Τα συνθήματα που ακούγονται είναι παράφραση παλιότερων ή γηπεδικών συνθημάτων «ε-εεϊ, ο, ε-εϊ-ο...». Είναι αξιοσημείωτο πως ούτε ο Εθνικός Υμνος δεν έγινε μια φωνή στις πλατείες. Μόνο τα «ου» και τα χειροκροτήματα κάνουν αυτές τις μαζώξεις συλλογικότητα. Κι αυτά είναι άναρθρη αντίδραση· αγανάκτηση χωρίς λέξεις, χωρίς λόγο.

Να μην παρεξηγηθούμε: το γεγονός ότι η αγανάκτηση δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη δεν σημαίνει ταυτοχρόνως ότι είναι και αδικαιολόγητη. Υπήρχαν πολλοί λόγοι για να αγανακτεί κανείς και τώρα προστέθηκε η οικονομική κρίση. Υπάρχει φόβος, οικονομική ανασφάλεια, περιβάλλον επιβαρυμένο, ένα κράτος που αδυνατούσε και αδυνατεί να δώσει τις στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πολίτες κ. λπ. Το πρόβλημα είναι ότι η αγανάκτηση για τα φαινόμενα διαστρέφεται όταν νοηματοδοτούνται οι πηγές αυτών των προβλημάτων. Κάποιοι κουρσεύουν τη διαμαρτυρία, στη διαδικασία εξήγησής της: τη στρίβουν, τη στριφογυρίζουν, και τελικώς την αντιστρέφουν αντί να την εξηγήσουν. Δηλαδή η οικονομική ανασφάλεια, που δικαιολογημένα νιώθουν πολλοί και πάνε στις πλατείες, δεν οφείλεται στο λίγο κράτος· είναι αποτέλεσμα της υπερδιόγκωσής του.

Εδώ όμως γεννάται ένα πρόβλημα. Πώς νοηματοδοτείται χωρίς να κουρσευτεί η αγανάκτηση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων ολόκληρου του πολιτικού φάσματος; Με το σύνθημα «άλλοι μας πίνουν το αίμα και όχι τα κουνούπια» συμφωνούν πιθανότατα όλοι. Αλλά πώς συγκεράζεται το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που διατύπωσε ο «Αντώνης της Πλατείας», σύμφωνα με ένα βίντεο που κυκλοφορεί σε ακροδεξιούς δικτυακούς τόπους με το «α και ου γ... το ΔΝΤ»; Υπάρχει περίπτωση να δούμε κοινή διακήρυξη Αλαβάνου - Ανθιμου Θεσσαλονίκης, ο οποίος επίσης τάχθηκε υπέρ των αγανακτισμένων; Πώς θα ενοποιηθούν οι εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις;

Ενας τρόπος είναι διά των συνελεύσεων που ξεκίνησαν να γίνονται, αν φυσικά δεν καπελωθούν. Εκεί θα συζητηθούν όλα, θα ακουστούν οι διαφορετικές απόψεις, θα γίνει η σύνθεσή τους και στο τέλος θα υπάρξει ένα ενιαίο κείμενο θέσεων. Αυτό όμως προϋποθέτει διαδικασίες και ανοχή στη διαφορετική άποψη, ακόμη και αν είναι ακριβώς αντίθετη. Το τελικό κείμενο, ως απόρροια συμβιβασμών, τελικώς δεν θα εκφράζει κανέναν συγκεκριμένα. Επιπλέον η διαδικασία αυτή, όπως και να την ονομάσουμε, είναι πολιτική. Μια μάζωξη ανθρώπων που συζητάνε διαφορετικές απόψεις, και αντί να σφάζονται, συμβιβάζονται. Είναι η πολιτική που απεχθάνονται οι συγκεντρωμένοι. Προϋποθέτει εκτός από «α» και «ου» παιδεία, και δη πολιτική. Πρέπει οι συμμετέχοντες να κατανοούν και να σέβονται τους κανόνες του παιχνιδιού. Ασχετα αν έχουμε επαναστατικά υποκείμενα στις πλατείες, η διαδικασία είναι της κατασυκοφαντημένης αστικής δημοκρατίας· είναι μια μορφή κοινοβουλίου, αυτού που μουτζώνουν οι διαμαρτυρόμενοι. Πιθανώς οι λαϊκές συνελεύσεις να έχουν πιο ρηξικέλευθα πολιτικά αποτελέσματα από εκείνα που παράγει η πολιτική γραφειοκρατία στο κοινοβούλιο, αλλά πάλι προϋποτίθενται οι συμβιβασμοί και ο σεβασμός της πλειοψηφίας. Αλλιώς το κίνημα των «αγανακτισμένων» θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη και διάφοροι θα το εκμεταλλεύονται για να κάνουν το κομμάτι τους στο κοινοβούλιο. Ηδη ο κ. Τσίπρας βλέπει στις πλατείες τη δικαίωση των απόψεών του. Λογικώς όλοι θα βλέπουν κάτι δικό τους στις πλατείες, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει -προς το παρόν τουλάχιστον- κάτι συγκεκριμένο στις πλατείες.

Το πρόβλημα του κ. Πάγκαλου είναι ότι χρησιμοποιεί λαμπερά επίθετα που πολλές φορές κρύβουν τα ουσιαστικά. Στη συνέντευξή του, όπου υπήρχε ο φανταχτερός όρος περί «μόδας νέων τεχνολογιών», υπήρχε μια σοβαρή επισήμανση: «Τα εύκολα «όχι» πολλές φορές ενώνουν πιο άνετα απ' ό, τι τα πολύ πιο δύσκολα «ναι»... Πολιτικό κίνημα θα σχηματιστεί όταν στα πανό δεν βλέπουμε μια διαρκή άρνηση, όπου τεράστια «όχι» δεσπόζουν και καταπίνουν τα πάντα, αλλά όταν δούμε μια ιδέα για την οποία αξίζει κάποιος να κάνει θυσίες». («Το Εθνος της Κυριακής», 29.05.2011) Εχει δίκιο. Δεν αρκεί να μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι στις πλατείες και να εκτονώνονται με «α» και «ου». Χρειάζεται διαρκής συμμετοχή, η οποία προϋποθέτει διάβασμα, ανταλλαγή απόψεων, θυσία χρόνου. Θα τη δούμε;

Συνέχεια του «Δεκέμβρη» με άλλα μέσα

Από μια άποψη οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων είναι η συνέχεια του «Δεκέμβρη» με άλλα μέσα. Αν ξεχάσουμε τη φόρμα της διαμαρτυρίας -τον Δεκέμβριο του 2008 είχαμε βία και καταστροφές- θα βρούμε ένα κοινό χαρακτηριστικό. Μια συναισθηματική έκρηξη (οργή τότε, αγανάκτηση τώρα) χωρίς συγκεκριμένο πρόταγμα. Και στις δύο περιστάσεις υπάρχει μόνο η άρνηση του υπάρχοντος, η αίσθηση ότι πρέπει να αλλάξουν όλα, χωρίς όμως να ιεραρχούνται οι αλλαγές, έστω χρονικά. Ποια αλλαγή προηγείται και ποια έπεται;

Αυτού του τύπου οι διαμαρτυρίες είναι η χαρά της μετανεωτερικότητας. Οι ιεραρχήσεις, οι διαδικασίες νομιμοποίησής τους κ. λπ. ανήκουν στη σφαίρα της νεωτερικότητας.

Οι μάζες νομιμοποιούν διά κάποιας διαδικασίας κάποιους να τους αντιπροσωπεύουν ώστε να επιτευχθούν κάποια αποτελέσματα. Στον μεταμοντέρνο κόσμο όλα είναι χύμα και όλα είναι ίδια. Ακόμη και το ψέμα έχει ίδιο βάθος με την αλήθεια, αφού είναι «συμβάν», παράγει κάποιο απροσδιόριστο εκ των προτέρων αποτέλεσμα. Δεν αναφερόμαστε μόνο στον αστικό μύθο περί του ισπανικού συνθήματος «Σσσς, κάντε ησυχία, κοιμούνται οι Ελληνες». Σε κάθε διαδήλωση κυκλοφορεί ένα πανό συμπαράστασης από τους Ισπανούς Αγανακτισμένους. Είναι πραγματικά των Ισπανών; Εχουν αντιπροσώπους εδώ; Είναι διεθνιστικό το κίνημα; Κανένας δεν νοιάζεται για την αλήθεια, αρκεί που υπάρχουν «συμβάντα».

Ο υπαρκτός μεταμοντερνισμός, παράγει νέα πανό, αυτή τη φορά στα γαλλικά και στα ιταλικά. «Σσσς, κάντε ησυχία, κοιμούνται οι Γάλλοι/Ιταλοί». Δεν ασχολείται με το αρχικό ψεύδος. Το αναπαράγει σαν να ήταν αλήθεια.

Το πρόβλημα με τη μετανεωτερικότητα είναι ότι παράγει «συμβάντα», αλλά όχι αποτελέσματα. Τα τελευταία χρειάζονται τις συμβάσεις της νεωτερικότητας: ιεράρχηση στόχων, νομιμοποίηση μέσων, διαδικασίες λήψης αποφάσεων, σεβασμό αυτών των αποφάσεων. Είναι η παλιά καλή πολιτική, που όμως αρνούνται οι Αγανακτισμένοι.

Επομένως αν η διαμαρτυρία δεν καπελωθεί από τη γνωστή αριστερά, που τρέχει ασθμαίνουσα να υιοθετήσει κάθε διαμαρτυρία, το καλύτερο που πρέπει να περιμένουμε είναι η ανανέωση της πολιτικής διαδικασίας με νέες φωνές, να εμπλουτιστεί η πολιτική από νέα αιτήματα.

Αυτό όμως προϋποθέτει πιο ενεργή συμμετοχή. Ισως όχι στους υπάρχοντες κομματικούς χώρους, αλλά σε νέους. Αλλά γι' αυτό έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.

Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα

τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Νοέμβρης 1983

Φοβάμαι

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία μεσούντος κάποιου Ιουλίου

βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά

πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα

μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα

τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες

και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν

όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν

και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Νοέμβρης 1983

Για την αντιγραφή από το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη
Μετά τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 5ης Ιουνίου 2011 (το πλήρες άρθρο αναρτάται επίσης)

Γιάννής Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Κι αυτά το 1983. Προσωπικά, 28 χρόνια αργότερα, τους ίδιους ανθρώπους φοβάμαι