Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Πυθαγόρεια αρμονία

Η ιδέα είναι απλή. Σε κάθε ακέραιο αριθμό μπορεί να αντιστοιχηθεί ένας μουσικός φθόγγος. Όταν λοιπόν έχουμε ένα συνδυασμό ακεραίων, τότε από τον αντίστοιχο συνδυασμό μουσικών φθόγγων παράγεται ένα ηχητικό αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι μουσική. Κάπως έτσι έβλεπαν τα πράγματα οι Πυθαγόρειοι, όταν μιλούσαν για σχέση μουσικών τόνων και αριθμών, διαβλέποντας έτσι μια αρμονία στο σύμπαν, εκπορευόμενη από τους μαθηματικούς κανόνες, εκφρασμένους ως σχέσεις μεταξύ ακεραίων, με βάση τους οποίους πίστευαν ότι λειτουργεί. Με άλλα λόγια, και το σύμπαν έχει τη δική του "μουσικότητα".
Για να δούμε τώρα πώς εφαρμόζονται στην πράξη αυτές οι σκέψεις: Ο αριθμός π (= 3,14159...) είναι ασύμμετρος, δηλαδή έχει ένα άπειρο πλήθος δεκαδικών ψηφίων, στις τιμές των οποίων δεν εμφανίζεται κάποια περιοδικότητα. Από το συνδυασμό των ψηφίων του π, και κάνοντας μια αντιστοίχιση με μουσικούς φθόγγους, παράχθηκε ένα μουσικό κομμάτι, που μπορείτε να το ακούσετε από τον παρακάτω σύνδεσμο. Καλή ακρόαση...
 http://www.briefingnews.gr/perierga/item/15307
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΙ ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ

Αναδημοσιεύω μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση στην ομάδα ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ του facebook από το Γιώργο Προκοπάκη.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 
'Εχετε ακούσει το ηθικό-φιλοσοφικό πρόβλημα με τους Μανδαρίνους; Συνοπτικά, πάει ως εξής:

Τι κάνεις αν ένας δικός σου άνθρωπος είναι ετοιμοθάνατος και σου δίνεται η ακόλουθη επιλογή:
1. Εξακολουθείς να το παλεύεις μπας και γίνει καλά.
2. Έχεις ένα κουμπί που αν το πατήσεις θα πεθάνουν 3.000 Μανδαρίνοι στην Κίνα, και ο άνθρωπός σου θα γίνει περδίκι.

Αυτήν ακριβώς την επιλογή είχε η τριανδρία Σαμαράς-Βενιζέλος-Κουβέλης με τα μέτρα. Αποφάσισαν να πατήσουν το κουμπί. Με την πολλοστή φοροεπιδρομή των τελευταίων χρόνων, διαλύουν την οικονομία για να περισώσουν αυτό που οι ίδιοι θεωρούν πελατείες τους.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενοι είναι το 35% του δυναμικού. Οι περισσότεροι σε υπηρεσίες - που έχουν συρρικνωθεί ούτως ή άλλως. Απίθανη φορολόγηση ΚΑΙ προκαταβολή επομένου έτους, χωρίς αφορολόγητο όριο, χωρίς τίποτε. Τον πρώτο χρόνο εφαρμογής, φόρος και παρακράτηση κάπου 56%, κι από πάνω τα ασφαλιστικά τους. Η δαρβινική θεωρία σε εφαρμογή: να δούμε πώς θα επιζήσει ο πιο δυνατός!

Οι σαχλαμάρες των φίλων του λαού Βενιζέλου-Κουβέλη περί προοδευτικής φορολογίας και φορολόγησης υψηλών εισοδημάτων, πήγε περίπατο. Μείωση κλιμακίων (επιβαρύνονται τα χαμηλά εισοδήματα) και μείωση του ανώτατου κλιμακίου από 45% στο 35% (φοροελάφρυνση υψηλών εισοδημάτων).

Δηλαδή, η μικρομεσαία και μικρή επιχειρηματικότητα πληρώνει το μέγιστο ποσοστό της φοροεπιδρομής για να μεταφερθούν πόροι στα ψηλά εισοδήματα και να διατηρηθεί το μέγεθος του, αναποτελεσματικού ούτως ή άλλως, κράτους. Βέβαια, η φοροελάφρυνση των υψηλών εισοδημάτων αυτομάτως θα διοχετευθεί στην ανάπτυξη!!!

Κι αυτά με μια ανήθικη και σαδιστική επικοινωνιακή διαχείριση. "Δοκιμάζουν" τους συντελεστές στο 20-25% για να τσακίσουν στο 35%. Μιλάνε για τη σκληρή στάση της τρόικας, ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι έχουν προαποφασίσει ποιούς θα διαλύσουν. Δυστυχώς είναι η πλειοψηφία.

Την ίδια στιγμή "ανακαλύπτουν" στις 27/9 (από τις 20/6 που έγιναν κυβέρνηση για να σώσουν τον τόπο) πως πρώτιστη προτεραιότητα είναι η εκταμίευση της δόσης!!! Ολόκληρης δε, αφού έχουν πει και κάνει όποια σαχλαμάρα μπορούσε να γίνει ή να ειπωθεί. Κι από πάνω ο φοβερός όρος: "θα ψηφίσουμε τα μέτρα μόνον εάν έχουμε εγγυήσεις πως θα καταβληθεί άμεσα και ολόκληρη η δόση". Το μόνο που ενδιαφέρει είναι να "πουλήσουν" επικοινωνιακά στο εσωτερικό των κομμάτων τους την καταδικαστική για την κοινωνία ψήφο τους. Απίστευτοι καιροσκόποι, φιλαλαϊκοί όμως, σκυλλεύουν μια διαλυμένη κοινωνία. Για τις προσωπικές ατζέντες τους. Στενά προσωπικές και του στενού τους περιγύρου - ούτε κάν των κομμάτων τους.

Έχει να ελπίζει σε κάτι η κοινωνία; Να τους γυρίσει τα μέτρα ο Τόμσεν. Τίποτε άλλο!

Τα χρυσά μου, είναι έτοιμοι πια για πολιτική διαπραγμάτευση!

O Παΐσιος, ο Μωάμεθ, η ελευθερία και η κρίση

Αναδημοσιεύω ένα κείμενο του Παύλου Αθανασόπουλου από την ιστοσελίδα ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 Ένας εισαγγελέας, καλό θα ήταν να ξέραμε το όνομά του, και ο κ. Σφακιανάκης της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, διέσυραν τη χώρα διεθνώς, εμφανίζοντάς την σαν το Πακιστάν ή το Ιράν της Ευρώπης. Και ενήργησαν έτσι υπακούοντας στα κελεύσματα της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, αναγορεύοντάς την σε ρυθμιστή του βαθμού των ελευθεριών που θα απολαμβάνουμε στην Ελλάδα. Διέταξαν τη σύλληψη 27χρονου που διατηρούσε σελίδα στο φέϊς μπουκ, που σατίριζε τον πατέρα Παΐσιο. Έναν προ καιρού θανόντα καλόγερο, τον οποίον ανέσυραν διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι και ακραίες παραθρησκευτικές οργανώσεις, που βάζουν στο στόμα του διάφορες απίθανες «προφητείες», με τις οποίες προωθούν μια σκοταδιστική και ακροδεξιά ιδεολογική ατζέντα.

Οι εν λόγω κύριοι των διωκτικών αρχών, για να καταστείλουν την ελευθερία της έκφρασης και να ικανοποιήσουν τη Χρυσή Αυγή, παραβίασαν ευθέως το νόμο. Και αυτό, επειδή το αδίκημα της βλασφημίας που επικαλούνται δεν στοιχειοθετείται, διότι απαιτεί δημόσια ύβρη προς τον θεό, και ο Παΐσιος μάλλον δεν είναι θεός. Όσο για την έλλειψη σεβασμού προς τα θεία, ο Παΐσιος δεν είναι καν άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Επιπροσθέτως, το υποτιθέμενο αδίκημα που αποδίδεται στον κατηγορούμενο, είναι πταίσμα - και για πταίσματα δεν προβλέπεται άρση του απορρήτου της ηλεκτρονικής επικοινωνίας. Τόση μεθόδευση παρανομίας, τη στιγμή που θα έπρεπε να διαθέτουν το χρόνο τους στην εξιχνίαση των σοβαρών οικονομικών εγκλημάτων. Πέραν βέβαια του γεγονότος ότι είναι απαράδεκτο σε ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα να υπάρχει διάταξη περί βλασφημίας, που αντίκειται στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υφίσταται πια μόνο σε σκοταδιστικές μουσουλμανικές χώρες.

Όλα αυτά γίνονται μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο όπου ο ισλαμιστικός φονταμενταλισμός επιτίθεται κατά της ελευθερίας της έκφρασης. Μέσα από δολοφονίες, εμπρησμούς, καταστροφές, τρομοκρατία, διαδηλώσεις, επιχειρούν να εκβιάσουν τη Δύση να αναστείλει την κορυφαία κατάκτησή της, την ελευθερία. Βέβαια, είναι σωστό ότι πρέπει να σεβόμαστε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων. Βέβαια, πρέπει να προωθούμε το διάλογο των θρησκειών και των πολιτισμών. Όμως και οι άλλοι πρέπει να καταλάβουν ότι στις Δημοκρατίες, η ελευθερία είναι αδιαπραγμάτευτη. Καθένας μπορεί να διαδίδει την άποψή του με το λόγο, τη γραφή, τις ταινίες, τη μουσική, το ίντερνετ, έστω και αν η άποψη αυτή είναι ανόητη, χωρίς να κινδυνεύει με διώξεις. Από την άποψη αυτή, ήταν μνημειώδης η ομιλία του Προέδρου Ομπάμα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που έθεσε το θέμα στις σωστές του διαστάσεις.

Δυστυχώς, αυτός ο ισλαμοφασισμός έκανε την εμφάνισή του και στη χώρα μας, με τις βιαιότητες και τους βανδαλισμούς των ακραίων ισλαμιστών στην Ομόνοια. Χαρακτηριστικό της επικινδυνότητάς τους είναι το πανό που κρατούσε ο ισλαμιστής φιλοξενούμενος στη χώρα μας στην πορεία: «Δημοκρατία και Ελευθερία στον θάλαμο εκτέλεσης. Έρχεται το Ισλάμ». Είναι η πρώτη φορά που ο βίαιος ισλαμιστικός εξτρεμισμός κάνει την εμφάνισή του στη χώρα μας. Γι’ αυτό δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί, δεδομένης της ύπαρξης δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών στη χώρα μας. Οι αρμόδιες αρχές της πολιτείας θα πρέπει να παρακολουθούν προσεκτικά τη δράση των ακραίων ισλαμιστών. Η βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση που περνά η χώρα, δημιουργεί μεγάλους κινδύνους για τη δημοκρατία. Τα σεξιστικά χουλιγκάνικα φασιστικά συνθήματα κατά του Φώτη Κουβέλη που φώναζαν στην πορεία οι νέοι του ΣΥΡΙΖΑ και η οικειοποίηση από βουλευτή της Χρυσής Αυγής του συνθήματος «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», δεν προμηνύουν τίποτα καλό. Ο ναζισμός της Χ.Α., ο ακροαριστερός τυχοδιωκτισμός, ο ισλαμοφασισμός, ο ορθόδοξος ταλιμπανισμός, μπορούν να εξελιχθούν σε μεγάλες απειλές. Οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες. Τα αβάσταχτα μέτρα θα θέσουν σε δοκιμασία τις αντοχές μας και ως άτομα – θύματα της κρίσης και ως φορέων συγκεκριμένων πολιτικών απόψεων. Πρέπει να δείξουμε ψυχραιμία, αντοχή και αποφασιστικότητα στο στόχο να κρατήσουμε την Ελλάδα όρθια στην Ευρώπη και να τη βάλουμε στο δρόμο της ανάκαμψης.

Το κυριότερο, δε, να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού τη Δημοκρατία και την Ελευθερία.

Καταγγελία για φασιστική επίθεση

Πριν από λίγο έπεσε στα χέρια μου ανακοίνωση-καταγγελία του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα για επίθεση χρυσαυγιτών σε μετανάστες και στη δικηγόρο Γ. Κούρτοβικ. Την αναρτώ αμέσως παρακάτω.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


 Την νύχτα της Τρίτης 25/09  «τάγματα εφόδου» της  Χρυσής Αυγής πραγματοποίησαν ρατσιστική επιδρομή στο σύλλογο της κοινότητας των Τανζανών στην Πλ. Αμερικής, όπου κατέστρεψαν ότι βρήκαν μπροστά τους,  σ’ ένα χώρο που λειτουργεί δανειστική βιβλιοθήκη, δημιουργικά παιχνίδια για παιδιά και άλλες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες εδώ και πολλά χρόνια. Το ίδιο βράδυ πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις με καταστροφές σε άλλα δυο μαγαζιά μεταναστών στην περιοχή.
Την Τετάρτη το μεσημέρι, μετά  από  έκκληση των μελών του συλλόγου  η δικηγόρος Γιάννα Κούρτοβικ, μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα βρέθηκε  στο τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα    μαζί με  τα μέλη του συλλόγου που είχαν ζητήσει την  συνδρομή μας.  Από το Α.Τ. είχε ξεκινήσει προανακριτική διαδικασία για τις επιθέσεις  και δυο άτομα είχαν αναγνωριστεί από μετανάστες  ως εμπλεκόμενοι σε επιθέσεις εναντίον τους και είχαν προσαχθεί στο Τμήμα.  Στο Τμήμα πολύ γρήγορα έφτασαν σε συμπαράσταση των συλληφθέντων ο  βουλευτής της Χρυσής Αυγής Παναγιώταρος,  η Θ. Σκορδέλλη και αλλά επώνυμα στελέχη της ακροδεξιάς  συμμορίας, για να μην υπάρχει αμφιβολία ποια ήταν η ταυτότητα των  εμπλεκόμενων στα επεισόδια.
Εκεί εξελίχτηκε ένα πρωτοφανές σκηνικό. Οι αστυνομικοί υπεύθυνοι για την προανάκριση  πίεζαν τους μετανάστες  να μην προβούν σε αναγνώριση  των προσαχθέντων  και όταν  ένας από αυτούς  έδωσε παρόλα αυτά την κατάθεση του τον έθεσαν υπό κράτηση, ενώ ο μηνυόμενος εξακολουθούσε  να περιφέρεται ελεύθερος. Ο μηνυτής δέχθηκε  επί ώρες πιέσεις από τους αστυνομικούς να ανακαλέσει και τελικά υπό τον φόβο της  ενοχοποίησής του  υποχρεώθηκε από τους αστυνομικούς να  καταθέσει  εκ νέου ανακαλώντας την μήνυση και διαψεύδοντας την αναγνώριση, ενώ  και οι υπόλοιποι προτίμησαν  τελικά να απόσχουν από καταγγελία .
Όση ώρα εκτυλίσσονταν αυτά,   στο χώρο του Τμήματος   κυκλοφορούσαν ελευθέρα   μπαίνοντας  και στα γραφεία των  αξιωματικών  διάφοροι γνωστοί  «κάτοικοι», μέλη της Χρυσής Αυγής, χωρίς κάνεις να ενοχλείται από την παρουσία τους,  ενώ   μια εξ αυτών επιχείρησε να αφαιρέσει από τα γραφείο του προανακριτικού υπαλλήλου, παρουσία του, το dvd  με τα γεγονότα της επίθεσης που η Άμεση Δράση είχε   παραδώσει για να επισυναφτεί στην δικογραφία. Την ίδια ώρα  έξω από το Α.Τ μαζεύτηκαν μερικές δεκάδες φασίστες που προσπαθούσαν ανενόχλητοι να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκρατίας για τη δικηγόρο και για τα μέλη του συλλόγου, βρίζοντας και απειλώντας.
Είναι αξιοσημείωτο  ότι τέτοια περιστατικά  με προπηλακισμούς  αλληλέγγυων δικηγόρων που έχουν  επιχειρήσει να συμπαρασταθούν σε θύματα  ρατσιστικών επιθέσεων  στην περιοχή έχουν ήδη συμβεί επανειλημμένα με την ανοχή  και μάλλον συνδρομή των αστυνομικών του συγκεκριμένου Τμήματος,  που όπως φαίνονται ενημερώνουν τους  «κατοίκους» για την παρουσία συνηγόρου σε ενοχλητικές γι αυτούς υποθέσεις ώστε να κινητοποιηθούν. Εξάλλου, επανειλημμένα στο παρελθόν τα θύματα των επιθέσεων που τολμούν να τις καταγγείλουν έχουν καταλήξει κρατούμενοι διάρκειας.
Στο σημείο λίγο αργότερα  κατέφθασαν διμοιρίες ΜΑΤ οι οποίες αν και υπεύθυνες να απομακρύνουν τους απειλητικούς επιδρομείς δεν το έκαναν αλλά παρέμειναν εκεί συνομιλώντας μαζί τους.
Έτσι όταν η Γιάννα Κούρτοβικ βγήκε από το Τμήμα δέχθηκε επίθεση από τους συγκεντρωμένους  που   εκτόξευαν  χυδαίες βρισιές και αντικείμενα εναντίον της  ενώ μία εκ των επιτιθέμενων που συνελήφθη  από τους αστυνομικούς  συνέχισε  και ως κρατούμενη  βρίζοντας και απειλώντας την  συνήγορο  και με την ανοχή των αστυνομικών της επιτέθηκε και την κτύπησε παρουσία τους.
Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν για μια φορά ακόμη την  ειδική  σχέση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στους αστυνομικούς του Τμήματος του Αγ. Παντελεήμονα και στα μέλη της φασιστικής συμμορίας που δρουν στην περιοχή.    Παρέχοντας συστηματικά ασυλία στους ένοχους των ρατσιστικών επιθέσεων, καλύπτοντάς  τους με αστυνομικά και νομικά προσχήματα  και διώκοντας  ανελέητα τους μετανάστες ακόμη και  όταν είναι θύματα  των επιθέσεων αυτών,   έχει καταλήξει να αποτελεί  στην ουσία παράρτημα της  Χρυσής Αυγής,  να ενθαρρύνει τις δράσεις της και να σπέρνει το ρατσιστικό δηλητήριο στην τοπική κοινωνία .
Ο κ. Δένδιας  και η πολιτική ηγεσία είναι  σήμερα  υπεύθυνοι για την αδιανόητη  αυτή φωλιά του φιδιού που παρέλαβαν και  οφείλουν   να λάβουν  άμεσα δραστικά μέτρα για την  καταστροφή της.
Τους καθιστούμε υπεύθυνους και απαιτούμε να ξηλωθεί το τμήμα – φωλιά των φασιστών-, να τιμωρηθούν όλοι όσοι και όσες εμπλέκονται σε ρατσιστικές δολοφονικές επιθέσεις, να τεθεί τέλος στην ασυλία και να σταματήσει η συνεργασία αστυνομικών – χρυσής αυγής 
ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ



Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΣΤΙΤΣΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ

Η νομοθεσία του ελληνικού Κράτους «περί βλασφημίας», για την οποία ο κατά τα λοιπά «προστάτης των Συνταγματικών ελευθεριών» Αντώνης Ρουπακιώτης δήλωσε ότι «δεν συντρέχει λόγος κατάργησης», είναι άξια καθεστώτων σαν του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας.
Είναι όμως, δυστυχώς, πταίσμα μπροστά στην σκανδαλώδη παρανομία δικαστικών αρχών, για χάρη του ακροδεξιού παρακράτους.

Ο 27χρονος χρήστης του διαδικτύου συνελήφθη, κρατήθηκε τέσσερις ολόκληρες ημέρες και παραπέμφθηκε σε τακτική δικάσιμο για «κακόβουλη βλασφημία και καθυβριση θρησκευμάτων» για μια σατιρική ομάδα που είχε δημιουργήσει στο Facebook με την επωνυμία «γέροντας Παστίτσιος».
Ακόμα και βάσει της κατάπτυστης, για κάθε Κράτος Δικαίου, νομοθεσίας περί βλασφημίας η σύλληψη του 27χρονου είναι πράξη καταχρηστική, κακόβουλη και παράνομη. Για να ευσταθεί η κατηγορία που απαγγέλθηκε όφειλε η σάτιρα να απευθύνεται σε κάποια συγκεκριμένη θρησκεία. 
Η συγκεκριμένη κατηγορία θα μπορούσε να είχε απαγγελθεί αν η σάτιρα στρέφονταν εναντίον κάποιου θρησκεύματος. Στην περίπτωσή μας έχουμε σάτιρα της σκύλευσης ενός μοναχού* που πέθανε πριν από 18 χρόνια, από τα γνωστά κυκλώματα που εμπορεύονται την αμάθεια, την ευπιστία και τις υπαρξιακές αγωνίες των ανθρώπων.
Τα οποία κυκλώματα πάντα είχαν στενούς δεσμούς με την ελληνική ακροδεξιά. Δεσμούς που είχαν πέσει σε χειμέρεια νάρκη από τη μεταπολίτευση και μετά, αλλά ενεργοποιήθηκαν και πάλι με την ανάρρηση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Εκκλησίας της Ελλάδος του Χριστόδουλου.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση του προσωπικού του προσταατευόμενου Απόστολου Βαβύλη, ο οποίος βρέθηκε να εμπλέκεται σε λαθρεμπόριο όπλων και ναρκωτικών, σε ξεπούλημα παλαιστινιακής γης στην Ιερουσαλήμ, σε δράσεις μυστικών υπηρεσιών και στο γνωστό παραεκκλησιαστικό κύκλωμα, που κουκουλώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες.
Η πολιτική ανάδειξη της «βλασφημίας» έγινε από τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ με ερώτηση στη Βουλή. τις ίδιες ημέρες, ένας εισαγγελέας, παράγγελνει στη Διώξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος τη σύλληψη του 27χρονου Γιώργου Λοΐζου με τις γνωστές κατηγορίες.
Είναι γεγονός ότι πάντοτε υπήρχαν στενοκέφαλοι εισαγγελείς που με τις ακραίες τους ενέργειες μας θύμιζαν τους σκελετούς που υπάρχουν στα ντουλάπια του ελληνικού ποινικού κώδικα: νόμους της μεταξικής δικτατορίας, διατάγματα των κατοχικών κυβερνήσεων κ.λ.π.
Η συγκεκριμένη περίπτωση όμως δεν είναι τέτοια. Η ταυτόχρονη παρέμβαση εισαγγελέα και Χρυσής Αυγής μόνο τυχαία δεν είναι. Πρόκειται για σχεδιασμένη απόπειρα των νεοναζί να επιβάλουν το νόμο τους. Με την ενέργειά τους αυτή προσπάθησαν να καταστήσουν σαφές ότι μπορούν να υποχρεώσουν σε σιωπή «κάθε ενοχλητική φωνή». 
Αλλά και να στείλουν ένα μήνυμα στην κοινωνία: ότι υπάρχουν στον κρατικό μηχανισμό τα πρόθυμα ερείσματα που θα τους βοηθήσουν να επιβάλουν το νόμο τους.
Το κρούσμα του «Γέροντα Παστίτσιου» δεν είναι το πρώτο. Τον περασμένο Ιούνιο ομάδα νεοναζί, με επικεφαλής υποψήφιο του κομματος στις εκλογές στην Πέλλα, επιτέθηκε σε καφενείο της Βέροιας που συχνάζουν αντιεξουσιαστές, κατέστρεψε το μαγαζί και τραυμάτισε τον ιδιοκτήτη του. Λίγες μέρες μετά, στο αυτόφωρο της Βέροιας, καταρρίπτονταν οι κατηγορίες κατά των επτά από τους οκτώ κατηγορούμενους για την επίθεση, με άρνηση του δικαστηρίου να επιτρέψει κατάθεση των μαρτύρων κατηγορίας, καταδικάζονταν ο όγδοος για φθορές σε τέσσερις μήνες φυλάκιση με αναστολή, και καταδικάζονταν το θύμα της επίθεσης σε έξι μήνες φυλάκιση για εξύβριση.
Είναι προφανές ότι κάποιοι δικαστές έχουν θέσει εαυτούς στην υπηρεσία των νεοναζί. Και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα.
Πέρα από την «περίεργη» άποψη του κ. Ρουπακιώτη για το νόμο περί βλασφημίας, υπάρχει μείζον θέμα σεβασμού της δημοκρατικής νομιμότητας από μερίδα δικαστών. Και απ' ό,τι φαίνεται, ούτε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο οποίος είχε δείξει απίστευτη σπουδή να επαναφέρει στο «σωστό δρόμο» τους δυο οικονομικούς εισαγγελείς, όταν στις αρχές του 2012 άρχισαν να ελέγχουν το μαύρο πολιτικό χρήμα, ούτε ο «μεταρρυθμιστής Αριστερός» Υπουργός Δικαιοσύνης ανησυχούν για την εκτροπή αυτή.

Γιάννης Χρυσοβέργης

* Ποιος ήταν τελικά ο γέρων Παΐσιος; Αν πιστέψουμε  τα όσα αφηγούνται οι «αγιογράφοι» του σχετικά με τον τρόπο που αντιμετώπισε την αρρώστια και το θάνατο, πρέπει να ήταν ένας βαθιά φιλοσοφημένος, αν και αμόρφωτος, άνθρωπος ο οποίος μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά σε απελπισμένους  ( Γέρων Παΐσιος).
Οι ίδιοι «αγιογράφοι» όμως μας δίνουν - άθελά τους; - και μιαν άλλη εικόνα: αυτή ενός αμόρφωτου κουτοπόνηρου, ανθρώπου, απόστολου του σκοταδισμού και του τυφλού εθνικισμού  ( Ποιος και τι ήταν πραγματικά ο «αγιοποιημένος» γέροντας Παΐσιος ).  
Γεγονός είναι επίσης ότι τα «θαύματά» του και οι «προφητείες» του, είναι συστηματικά πρωτοσέλιδοι τίτλοι της γνωστής λαθρόβιας φασιστικής φυλλάδας ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ.



Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ωδή στη Χαρά


Η «Ωδή στη Χαρά», από την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν, μιλάει για τη συναδέλφωση των λαών και για την  κοινή ειρηνική πορεία τους μέσα στο χρόνο. Προφανώς γι’αυτό επιλέχθηκε και ως ύμνος της Ενωμένης Ευρώπης. Τώρα βέβαια το πώς έγινε να ακούγεται ο ύμνος της χαράς στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε προπαγανδιστικές εκδηλώσεις αιμοσταγών στρατιωτικών καθεστώτων στη Λατινική Αμερική, είναι ένα μεγάλο θέμα, που έχει να κάνει με το πώς μπορεί η καλλιτεχνική δημιουργία να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιθύνουσες τάξεις που θέλουν να φέρνουν την πραγματικότητα, την τέχνη και την κίνηση των ιδεών στα μέτρα τους.
Στην παρούσα ανάρτηση μπορείτε να δείτε ένα βίντεο από χάπενινγκ που έγινε στην πόλη Σαμπαδέλα της Ισπανίας (κοντά στη Βαρκελώνη), πριν από λίγους μήνες. Και η Ισπανία πλήγεται βαθιά από την κρίση και έχω την αίσθηση ότι αυτό που βγαίνει από το μουσικό δρώμενο είναι μια έκκληση στους λαούς της Ευρώπης να ξεπεράσουν μαζί τους χαλεπούς καιρούς και να πορευτούν στο δρόμο της ευημερίας και της δημοκρατίας. Χωρίς διαχωρισμούς σε «Βόρειους» και «Νότιους», χωρίς PIGS και «σκληρούς πυρήνες». Κάτι τέτοιο δεν θα ήθελε και ο Μπετόβεν, στο κάτω κάτω;
Δείτε στον παρακάτω σύνδεσμο το βίντεο με το χάπενινγκ. Αξίζει τον κόπο...
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Εμείς οι δημοσιογράφοι

Παραθέτω, προσυπογράφοντάς το, ένα πολύ σημαντικό άρθρο του Γιάννη Παντελάκη στο Protagon.gr
Πιστεύω ότι είναι άρθρο που πρέπει να διαβαστεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 
Εμείς οι δημοσιογράφοι, έχουμε δυο-τουλάχιστον-κακές συνήθειες. Η πρώτη, είναι πως έχουμε άποψη για όλα ή για σχεδόν όλα. Έτσι, βλέπουμε ιδιαίτερα στα τηλεοπτικά παράθυρα των "οκτώ" (που κατ ευφημισμό ονομάζουν δελτία ειδήσεων), φωτεινούς παντογνώστες που με σοβαροφανές ύφος και απόλυτη βεβαιότητα όχι να πληροφορούν, αλλά ν αναλύουν ολόκληρη την γκάμα της επικαιρότητας. Κατέχουν την αλήθεια. Από τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και την οργή του Τομσεν μέχρι για τα κρούσματα με το κουνούπι του Δυτικού Νείλου. Και κουνούπι του Ανατολικού Νείλου να υπήρχε, σίγουρα θα είχαν άποψη και γι αυτό.
Η δεύτερη κακή συνήθεια, είναι πως μιλάμε ή γράφουμε σαν να είμαστε οι άγγελοι αυτής της κοινωνίας. Άμεμπτοι, αμέτοχοι και χωρίς καμμία συμβολή σ αυτή την ολοκληρωτική κατρακύλα της χώρας. Και ιδιαίτερα, χωρίς ίχνη ντροπής για την σιωπή μας όταν πρόκειται για τα δικά μας συμφέροντα ή εκείνα των μιντιαρχών. Ακούω καθημερινά κραυγές οργισμένων δημοσιογράφων που κουνάνε το δάκτυλο στους πολιτικούς
Διαβάζω πύρινα άρθρα με έντονα καταγγελτικό λόγο. Και αναρωτιέμαι αν η αθωότητα είναι συνώνυμη της ιδιότητάς μας... Σ αυτή την δεύτερη παθογένεια θα σταθούμε. Και θα το κάνουμε με μερικά πρόσφατα παραδείγματα που κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο. Τα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν με ιδιαίτερη σπουδή περιπτώσεις πολιτικών που πλούτισαν παράνομα ή είναι ύποπτοι για κάτι τέτοιο.
Ο Άκης Τσοχατζόπουλος ως κορυφαίο παράδειγμα πρέπει να έχει δεχτεί την μεγαλύτερη αρνητική δημοσιότητα που έχει πάρει πολιτικό στέλεχος. Και σωστά. Οι δημοσιογράφοι ωστόσο λίγα μόνο είπαν, για εκείνους τους συναδέλφους τους, οι οποίοι για χρόνια ολόκληρα υμνούσαν τον Άκη και τις δραστηριότητες του. Ούτε για εκείνα τα ονόματα δημοσιογράφων που βρέθηκαν στα ημερολόγια του Άκη, μάθαμε πολλά και μάλλον ελάχιστα ερευνήθηκε το θέμα και από την δικαιοσύνη. Αν είσαι στο ημερολόγιο του Άκη, είσαι ύποπτος; Όχι απαραίτητα. Αν όμως είσαι στο ημερολόγιο του Άκη και απέκτησες και ένα κότερο, δεν πρέπει να ρίξουν οι υπεύθυνοι μια παραπάνω ματιά;

Οι δημοσιογράφοι δίνουμε έμφαση στα 32 πολιτικά πρόσωπα που ερευνώνται από τον ΣΔΟΕ για αδικαιολόγητο πλουτισμό. Επίσης σωστά κάνουμε. Αδικαιολόγητο πλουτισμό ωστόσο σε δημοσιογράφους δεν έχουμε διαπιστώσει εμείς οι ίδιοι; Δίπλα μας τους έχουμε, εργοδότες έχουν γίνει κάποιοι από αυτούς, δεν γνωρίζουμε πως ένας ή δυο καλοί μισθοί δεν δικαιολογούν βίλες στην Εκάλη και την Μύκονο και καταθέσεις πολλών εκατομμυρίων; Δείξαμε ποτέ κανένα ζήλο (ανάλογο μ εκείνο που δείχνουμε για πολιτικούς) ή απαιτήσαμε από την πολιτεία με επιτακτικό τρόπο να μετατραπεί το εικονικό "πόθεν εσχες" των δημοσιογράφων σε ουσιαστικό;

Οι δημοσιογράφοι στηλιτεύουμε τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις ή εκείνες που δανείζονται μεγάλα ποσά χωρίς τ’ ανάλογα εχέγγυα υπονοώντας αδιαφανή διασύνδεση επιχειρηματιών με πολιτικούς και τραπεζίτες. Έτσι πρέπει να κάνουμε. Για τους μιντιάρχες που με ιλιγγιώδεις ζημιές στους ισολογισμούς τους ακολουθούν ανάλογες τακτικές, δεν έχουμε να πούμε τίποτα; Πρόσφατα στοιχεία έδειξαν πως τα μεγαλύτερα μέσα ενημέρωσης στο πρώτο εξάμηνο της χρονιάς, εμφάνισαν ζημιές που ξεκινούν από 6 εκατομμύρια ευρώ και ακολουθούν ανοδική τροχιά. Αναρωτηθήκαμε και πληροφορήσαμε την κοινωνία πως εξακολουθούν να επιβιώνουν, να δανείζονται και να πορεύονται ασκώντας την εξουσία τους;
Οι δημοσιογράφοι δεν χάνουμε ευκαιρία ν’ αποκαλύπτουμε και να επικρίνουμε τον άκρατο κομματισμό σε πολλά επίπεδα. Ο Πολύδωρας ή ο Τραγάκης που διόρισαν τους συγγενείς τους κ.ο.κ. Έχουμε δίκιο, ο κομματισμός ισοπέδωσε την αξιοκρατία. Ωστόσο έχει παρατηρηθεί αξιοκρατία στις επιλογές δημοσιογράφων που καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις; Σήμερα ή παλαιότερα; Φαντάζομαι δεν θα το ισχυριστεί κανένας με επαρκή επιχειρήματα και χωρίς να προκαλέσει μειδιάματα...
Οι δημοσιογράφοι τρελαινόμαστε όταν παρατηρείται ένα ακραίο κρούσμα λογοκρισίας. Διαμαρτυρόμαστε, μαζεύουμε υπογραφές και αντιδράμε με έντονο τρόπο όταν γίνονται κραυγαλέες παρεμβάσεις. Για την αυτολογοκρισία μας, σε ανάλογες περιπτώσεις επειδή αυτή υπαγορεύεται από τα (επιχειρηματικά ή πολιτικά) συμφέροντα και επιδιώξεις των εργοδοτών μας, έχουμε πει πολλά;
Παραδείγματα τέτοια, μπορούν να καταγραφούν πολλά ακόμα. Ωστόσο δεν έχει νόημα, όλοι υποψιασμένοι είμαστε για τον τρόπο λειτουργίας της δημοσιογραφίας στις ημέρες μας. Λίγο ως πολύ γνωρίζουμε γιατί δεν περισσεύουν τα ρεπορτάζ σε ότι αφορά τον ρόλο των Τραπεζών, γνωρίζουμε την διαχρονική ιστορία των payrolls, γνωρίζουμε γιατί συντηρούνται μέσα ενημέρωσης με παθητικούς ισολογισμούς.
Και μάλλον έχει αρχίσει πια να τα γνωρίζει και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Γι αυτό, λίγη αυτοσυγκράτηση δεν θα έβλαπτε. Είμαστε κομμάτι ενός σάπιου συστήματος το οποίο δεν είναι διόλου αμέτοχο στην διαμόρφωση αυτής της κατάστασης που όλοι βιώνουμε. Ακόμα και αν δεν έχουμε βάλει χέρι στο μέλι, έχουμε κρατήσει το στόμα σιωπηλό όταν βλέπαμε ή βλέπουμε τους διπλανούς μας να το κάνουν. Σεβαστή η ανάγκη για μερική ένοχη σιωπή προκειμένου να επιβιώσουμε. Θα ήταν και αξιοπρεπής αν δεν εμφανιζόμαστε σαν τους κήνσορες της ηθικής σ’ αυτό τον τόπο...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Και τι έγινε αν ο Χριστός ήταν παντρεμένος;

Κι ένα θεολογικο-ιστορικού ενδιαφέροντος άρθρο, του Γιώργου Κοκκόλη από την iefimerida.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ένα μικρό τμήμα παπύρου 4Χ8 εκατοστών έχει αναστατώσει ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο αφού κάνει την... τιτανομέγιστη αποκάλυψη ότι ο Ιησούς ήταν παντρεμένος με τη Μαρία τη Μαγδαληνή.
Το κείμενο που παρουσίασε η Κάρεν Κινγκ, καθηγήτρια της θεολογικής σχολής του Χάρβαρντ είναι γραμμένο στη σαχιδική διάλεκτο της Κοπτικής και αναφέρει ότι «ο Ιησούς τους είπε: η γυναίκα μου [...] η μητέρα μου μου έδωσε τη ζωή [...] η Μαρία είναι αντάξιά της».
Η Κινγκ που ανήκει στο λεγόμενο ρεύμα της «φεμινιστικής θεολογίας» και μελετά ενδελεχώς το ζήτημα των φύλων στον αρχαϊκό χριστιανισμό είχε την επιστημονική εντιμότητα να πει πως η αυθεντικότητα του παπύρου είναι πολύ πιθανή αλλά όχι βέβαιη και τον τοποθέτησε χρονικά στον 4ο αιώνα με το κείμενο ωστόσο να έχει μετεγγραφεί από τον 2ο αιώνα.
Μια σειρά από τους πλέον κορυφαίους μελετητές της Κοπτικής αλλά και των απόκρυφων Ευαγγελίων, όπως ο Serge Cazelais, ο Alin Suciu, ο Louis Painchaud και ο Brian Jones έχουν αμφισβητήσει ευθέως την αυθεντικότητα του παπύρου, ωστόσο τίποτα δεν μπορούσε να ανακόψει την είδηση.
Το γεγονός έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ: αναφέρεται σε γάμο του Ιησού με τη Μαγδαληνή, μια επιστημονική ανακάλυψη του Harvard, ένα κείμενο που η διατύπωσή του δεν χωρά και πολλές αμφισβητήσεις και αναθερμαίνει όλη την παραφιλολογία για τον γνωστικό Χριστιανισμό, τον Κώδικα Da Vinci και τις θεωρίες συνωμοσίας.
Η συζήτηση που άνοιξε για άλλη μια φορά, επαναφέρει το ζήτημα του γνωστικού Χριστιανισμού και των πρώτων ετών πριν την «κανονικοποίηση» των τεσσάρων γνωστών Ευαγγελίων από την Εκκλησία.
Τα γνωστικά κινήματα που άνθησαν κατά τον 2ο και τον 3ο αιώνα, έγιναν γνωστά μέσα από την ανακάλυψη των χειρογράφων του Ναγκ Χαμαντί και τα απόκρυφα Ευαγγέλια του Θωμά, του Ιούδα και της Μαρίας της Μαγδαληνής. Σε αυτά υπάρχουν και οι όποιες αναφορές στον γάμο του Ιησού. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι Γνωστικοί αντιμετώπιζαν το θέμα με τη λογική του κουτσομπολιού αλλά ως μια διαδικασία που ακριβώς ενίσχυε την πνευματικότητα του Ιησού λόγω του συμβολικού και μυσταγωγικού χαρακτήρα της.
Άλλωστε στον ιουδαϊσμό – όπως και στον ειδωλολατρικό κόσμο- η παρθενία δεν αντιμετωπιζόταν ως σημείο αγιοσύνης αλλά αντίθετα σαν «ανωμαλία». Οι σεβάσμιοι ραββίνοι θεμελίωναν το κύρος τους ακριβώς στο γεγονός ότι ήταν νυμφευμένοι και είχαν παιδιά, ενώ δικαίωμα μελέτης της Καμπάλα είχαν μόνο οι έγγαμοι άνω των 40 ετών. Συνεπώς ένας μη νυμφευμένος Ιησούς δεν θα ήταν τόσο αξιοσέβαστος δάσκαλος για το ακροατήριό του.
Το ζήτημα λοιπόν που αναδεικνύεται μέσα από αυτή τη συζήτηση είναι τι επιδιώκουμε να μάθουμε μέσα από το αν ο Ιησούς ήταν παντρεμένος με τη Μαγδαληνή. Είναι μια ροζ συλλογική διαστροφή να μπούμε αν είναι δυνατόν και στο «κρεβάτι» του Θεανθρώπου, είναι μια βαθύτερη ανάγκη να απενοχοποιήσουμε την τόσο καταπιεσμένη από την Εκκλησία σεξουαλικότητα μας; Είναι μια διείσδυση στην ανθρώπινη φύση του Χριστού; Πιθανόν σε όλα τα ερωτήματα να κρύβονται ψήγματα της απάντησης.
Για τους μη πιστεύοντες η όλη κουβέντα έχει καθαρά ανθρωπολογικό ή ιστορικό χαρακτήρα. Από τη στιγμή που ο Ιησούς είναι ένας εξαίρετος νους της ανθρωπότητας -αλλά πάντα άνθρωπος- είναι αδιάφορο αν παντρεύτηκε τη Μαγδαληνή ή όποια άλλη γυναίκα.
Για τους πιστεύοντες στη θεότητα του Ιησού τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα αφού γύρω από το ζήτημα του γάμου, υπονοείται διαρκώς το ερώτημα του τί έχει αποκρύψει η Εκκλησία από τους πιστούς σε σχέση με την απόκρυφη ζωή του Θεανθρώπου. Αυτή η εμμονή είναι πιο έντονη στη Δύση όπου αφενός υπάρχει διάχυτη η καχυποψία προς την Αγία Έδρα και αφετέρου υπάρχει και η κυρίαρχη στον προτεσταντικό χώρο θέση περί αυθεντίας της Γραφής ως του μόνου μέσου να έρθει κανείς σε επαφή με τον αυθεντικό (και ανόθευτο) λόγο του Θεού.
Έχοντας αγνοήσει την Παράδοση, είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθούν οι σύγχρονοι Χριστιανοί τόσο τις αντιφάσεις της πρώτης χριστιανικής περιόδου όσο και την πληθώρα των Ευαγγελίων που γράφτηκαν στο όνομα των μαθητών του Ιησού. Προφανώς τα Ευαγγέλια δεν ήταν τέσσερα ούτε οι μαθητές ήταν 12 άντρες και προφανώς τα κείμενα δεν είναι ο «λόγος του Θεού» αλλά ο λόγος «περί του λόγου του Θεού». Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου κάποια πράγματα απλοποιήθηκαν, άλλα τονίστηκαν για να εξυπηρετήσουν κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες και έτσι φτάσαμε στους τόσους πολλούς διαφορετικούς Χριστιανισμούς που συναντάμε σήμερα. Παρόλα αυτά τα απόκρυφα Ευαγγέλια δεν ήταν ποτέ εξαφανισμένα, ούτε καταχωνιασμένα σε κάποια αποθήκη- τουλάχιστον για την Ορθόδοξη Ανατολή. Μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό η εικόνα της Ανάστασης με τον Χριστό να σηκώνει τον Αδάμ και την Εύα που μας έρχεται από το Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Νικοδήμου.
Το αν ή όχι ο Χριστός ήταν παντρεμένος είναι πρωτίστως ένα πρόβλημα θεολογικό και όχι ιστορικό ή κοινωνιολογικό. Τι εννοώ; Αν ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος τότε συνυπάρχουν σ' αυτόν ως διακριτές και η τέλεια θεία όσο και η τέλεια ανθρώπινη φύση. Με το να ερωτευθεί και να παντρευτεί την Μαγδαληνή (η οποιαδήποτε άλλη γυναίκα) ο Χριστός στην ουσία υποκύπτει στην ανθρώπινη φύση του αφού έτσι «ξεχωρίζει» ένα πλάσμα Του έναντι όλων των άλλων ανθρώπων, για τη σωτηρία των οποίων ενανθρωπίζεται, θανατώνεται και εν τέλει ανασταίνεται. Γιατί την Μαγδαληνή και όχι τη Μάρθα; Κι αν όχι τη Μάρθα γιατί όχι τη Μαρία του Κλωπά; Αυτή η «κολοκυθιά» μοιάζει να ταιριάζει περισσότερο σε ένα σταρ και λιγότερο σε ένα Θεό που τέμνει την Ιστορία για να σώσει την ανθρωπότητα.
Ο πάπυρος λοιπόν δεν φέρνει τίποτε το καινούργιο στην επιστημονική συζήτηση. Απλά για άλλη μια φορά ενισχύει την ανάγκη ορισμένων να στηρίζουν την πίστη στο υπερβατικό (που είναι εκ προοιμίου υπερφυσικό) στη λογική των «αποδείξεων». Δυστυχώς για αυτούς ο Θεός δεν είναι λήμμα στη Wikipedia.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ

Αναρτώ το πολύ ενδιαφέρον άρθρο γνώμης του Σταύρου Λυγερού από τη χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Το μόνο που μεξένισε είναι πώς δεν τον έχουν ήδη απολύσει, ως μίσθαρνο όργανο του τρισκατάρατου ΣΥΡΙΖΑ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 Η κρίση της Ευρωζώνης μπορεί να συνδέεται με την αρχιτεκτονική της, αλλά εγγράφεται στο ευρύτερο πλαίσιο όχι μόνο της διεθνούς οικονομικής κρίσης, αλλά και των τεκτονικών αλλαγών στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, λόγω της παγκοσμιοποίησης. Οι δυτικές πολιτικές ελίτ τη δρομολόγησαν, επειδή είναι τόσο διαπλεκόμενες με τις μεγάλες εταιρείες των χωρών τους που έχουν την τάση να ταυτίζουν τα συμφέροντα αυτών των εταιρειών με τα συμφέροντα των κρατών.
Αυτό, ωστόσο, δεν ισχύει. Λόγω χαμηλότερου κόστους εργασίας, οι «δυτικές» πολυεθνικές έχουν μεταφέρει παραγωγικές δραστηριότητές τους εκτός Δύσης. Εχουν, δηλαδή, στερήσει θέσεις εργασίας από τις δυτικές κοινωνίες και κατ’ επέκταση έσοδα από τα δυτικά κράτη.
Από κυρίως παραγωγός, η Δύση έχει σταδιακά μετατραπεί σε κυρίως καταναλωτή, με αποτέλεσμα να διολισθαίνει σε παρακμή. Με άλλα λόγια, η σημερινή κρίση έχει και μόνιμα χαρακτηριστικά. Οταν ισχύουν τόσο μεγάλες διαφορές σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις και συνθήκες εργασίας, το ελεύθερο εμπόριο μετατρέπεται σε αθέμιτο ανταγωνισμό. Αυτό ισχύει περισσότερο για την Ευρώπη, η οποία δεν διαθέτει τα όπλα που διαθέτουν οι ΗΠΑ, ως πολιτικοστρατιωτική υπερδύναμη.
Τα υψηλά κέρδη των πολυεθνικών μόνο εν μέρει επιστρέφουν στη Δύση και κυρίως ως δανεικά. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν να συντηρήσουν επί μακρόν το επίπεδο ευημερίας των δυτικών κοινωνιών, που αποτελεί κορυφαία κατάκτηση στην ανθρώπινη ιστορία. Σε αυτές τις συνθήκες, το πρόβλημα της ενδοευρωπαϊκής κατανομής των πόρων θα οξύνεται. Η πανάκριβη διάσωση των τραπεζών εκτόξευσε τα ελλείμματα και αύξησε το χρέος των χωρών-μελών. Στην πραγματικότητα, όμως, το κόστος της διάσωσης ήταν το νερό που ξεχείλισε ένα ποτήρι το οποίο -ανάλογα με τη χώρα- ήταν από μισογεμάτο έως γεμάτο. Οι ευρωπαϊκές χώρες είχαν εδώ και χρόνια αρχίσει να συσσωρεύουν χρέη, παρά το γεγονός ότι η διεθνής οικονομία διήνυε περίοδο παχιών αγελάδων.
Σε αυτό συνέβαλε και ο φορολογικός ανταγωνισμός που επέφερε μείωση των κρατικών εσόδων. Για να συντηρήσουν οι δυτικές κυβερνήσεις στοιχειωδώς το μέσο βιοτικό επίπεδο και τις κοινωνικές υποδομές, κατέφυγαν στον δανεισμό, παρασυρόμενες και από τα πολύ χαμηλά επιτόκια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα δημόσια χρέη να ακολουθήσουν ανοδική τροχιά.
Η απάντηση των ιθυνουσών ελίτ είναι η λιτότητα, με το γνωστό επιχείρημα ότι οι δυτικές κοινωνίες ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους. Στο σημείο που έχουν φθάσει τα πράγματα, το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά, όπως πάντα, τα μεγάλα ψέματα χρησιμοποιούν σαν όχημα μισές αλήθειες. Δεν λένε ότι η διολίσθηση των δυτικών οικονομιών στην παρακμή ήταν αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής των ελίτ και όχι φυσικό φαινόμενο.
Λόγω των δεδομένων παθογένειών μας, η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται η συνταγή που προορίζεται να εφαρμοστεί αρχικά στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και αργότερα και στον ευρωπαϊκό πυρήνα. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα αποδεχθούν όχι απλώς κάποιες αναγκαίες περικοπές, αλλά τη μεθοδευόμενη ποιοτική υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου.

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ «ΕΞΑΠΑΤΗΘΕΙΣΩΝ ΠΑΛΛΑΚΙΔΩΝ»

Ακούγοντας κανείς τις δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη και του Ευάγγελου Βενιζέλου μετά την έξοδό τους από το Μέγαρο Μαξίμου, θα είχε κάθε λόγο να αναρωτηθεί σε τι διαφωνούν οι δυο αυτοί κύριοι με τον Αλέξη Τσίπρα.
Κι όμως οι εκρήξεις οργής, τόσο του ενός, όσο και του άλλου, είναι αδικαιολόγητες.
Γιατί είναι κι οι δυο έξυπνοι άνθρωποι και γνωρίζουν ότι η «τήρηση των δεσμεύσεων» που επαγγέλλονταν σήμαινε  αυτό ακριβώς που απαιτεί η Τρόικα.

Οι οργίλες προειδοποιήσεις προς την Τρόικα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη θα μπορούσαν να είναι πολύ σοβαρές αν οι δυο αυτοί κύριοι υπονούσαν ότι η υποστήριξη που παρέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά  εξαρτάται από την απαιτούμενη, από μέρους τους, αλλαγή στάσης της Τρόικας στις διαπραγματεύσεις για τα μέτρα των περικοπών δημοσίων δαπανών ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων και την επιβολή νέων φόρων ύψους 2 δισεκατομμυρίων.
Όμως πριν πιστέψουμε ότι οι δυο καλοί κύριοι «ανέβλεψαν» κι ετοιμάζονται να συνεργαστούν με τον «τρισκατάρατο» κι «ακατονόμαστο» Αλέξη Τσίπρα, έσπευσαν να μας ενημερώσουν πως θα στηρίξουν με την ψήφο τους τα μέτρα αυτά στη Βουλή, όποια κι αν είναι.
Κι αυτό στο οποίο προσπαθούσαν να δώσουν κύρος αρχαίας ελληνικής τραγωδίας μετατράπηκε πάρευθυς σε τραγέλαφο. 
Κι αυτό που είχε ξεκινήσει να μοιάζει με βρυχηθμό έγινε μονομιάς κάτι σαν το κλάμα ενός,συνήθως άτακτου,  μικρού παιδιού, που φρόντισε να μην κάνει αταξίες προσβλέποντας σε ένα γλειφιτζούρι και όχι μόνο δεν το πήρε, αλλά το μάλωσαν κιόλας γιατί δεν είχε κάνει όσα έπρεπε.
Ή με το θρήνο της παλλακίδας που έχει «θυσιάσει τα καλύτερά της χρόνια» για τον παντρεμένο εραστή της, με την ελπίδα ότι κάποτε αυτός «θα χώριζε τη γυναίκα του» και τώρα που σαραντάρισαν τις παρατάει για μια εικοσιπεντάρα.
Όμως τόσο ο Φώτης Κουβέλης, όσο κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι διαπρεπείς νομικοί και γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει η φράση της επιστολής του Αντώνη Σαμαρά προς τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ, την επαύριο της συγκρότησης της κυβέρνησής του με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ «το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας είναι ιδιοκτησία της κυβέρνησής μας. 
Γνώριζαν πολύ καλά ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η διαβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» της δανειακής σύμβασης είχε πάει περίπατο.
Γνώριζαν επίσης πολύ καλά ότι από εκείνη τη στιγμή όφειλαν να προωθήσουν, στο χρονοδιάγραμμα που προέβλεπε η δανειακή σύμβαση, αυτά ακριβώς που αξιώνει σήμερα η Τρόικα. Τίποτα λιγότερο.
Πράγμα που φρόντισαν τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες να τους υπενθυμίσουν χωρίς περιστροφές όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που έκαναν «θετικές δηλώσεις» για την Ελλάδα. Όλοι έθεσαν ως προϋπόθεση για να αποκτήσουν αντίκρυσμα τα «καλά τους λόγια», «να τηρήσει απαρέγκλιτα η Ελλάδα τις δεσμεύσεις της».
Είναι πιθανόν να αισθάνονται ότι ο ελέω μπαμπά Μέσσήνιος πολιτευτής τους εξαπάτησε με την επιστολή του εκείνη, είτε χωρίς πρόθεση λόγω της παροιμιώδους βλακείας του, είτε αξιοποιώντας το μοναδικό προσόν που διαθέτουν οι βλάκες: την κουτοπνηριά.
Όμως γνώριζαν πολύ καλά το ποιόν του ανδρός, καθώς πολιτεύεται τριάντα συναπτά έτη, κατά συνέπεια δεν δικαιούνται να ισχυρισθούν ότι δεν γνώριζαν. Κατά μείζονα λόγο που ήταν σε θέση να αποτρέψουν την ανάρρησή του στην Πρωθυπουργία, σχηματίζοντας με την ηττημένη από τις εκλογές του Μαΐου ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κυβέρνηση, οπότε θα ήταν σε θέση να επιβάλουν στην Πρωθυπουργία τρίτο πρόσωπο. Πράγμα το οποίο δεν έπραξαν.
Εξ ίσου αδιανόητη είναι όμως και η επένδυση, από μέρους των δυο καλών ανθρώπων στην «αλλαγή κλίματος» στην Ευρώπη. Μια «αλλαγή κλίματος» που από κανένα πολιτικό δεδομένο δεν προέκυπτε. το διαβόητο «σύμφωνο ανάπτυξης», που προβλέπει επενδύσεις σε υποδομές της τάξης των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια τριετία, καλύπτει μόλις των 1/7 της ύφεσης, που έχει υπολογιστεί πανευρωπαϊκά σε 700 δισεκατομμμύρια ευρώ για την ίδια χρονική περίοδο, λόγω του επίσης διαβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας». Τα μέτρα που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν αφορούν την Ελλάδα, και, με τους δρακόντιους όρους που τα συνοδεύουν είναι προς διερεύνηση αν θα αφορούν κάποια στιγμή κάποιο Κράτος - μέλος. Κατά συνέπεια, οι απανωτές δηλώσεις των κυβερνητικών εταίρων και των ΜΜΕ που τους στηρίζουν, περί «αλλαγής κλίματος» στην Ευρώπη, αν δεν είναι πολιτική απάτη, αποτελούν ευσεβείς πόθους.
Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνητικοί εταίροι του Αντώνη Σαμαρά δεν έχουν δικαίωμα να μέμφονται την Τρόικα. Οι μειώσεις μισθών, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα, είναι μέρος της δανειακής σύμβασης. Το ίδιο και οι μειώσεις συντάξεων, η κατάργηση των κάθε λογής προνοιακών επιδομάτων, η απόλυτη ελαστικοποίηση των συνθηκών εργασίας, η λήψη νέων εισπρακτικών μέτρων σε περίπτωση που τα δημόσια έσοδα είναι κατώτερα του αναμενομένου. 
Όλα περιλαμβάνονται στη δανειακή σύμβαση. Την οποία είχαν υπερψηφίσει στη Βουλή οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος και είχε καταψηφίσει ο κ.Κουβέλης. Επομένως, το μόνο που τους απομένει είναι να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Γιατί από την μη τήρησή τους έχουν φορτώσει το Δημόσιο χρέος με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε πέντε μόνο εβδομάδες. Ας κάνουν τουλάχιστον, μια φορά, κάτι σωστά.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Ο υπογράφων θεωρεί ότι οι εν λόγω κύριοι έβαλαν τη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού. Συμπεριφέρονται, όπως και οι προκάτοχοί τους, έναντι των πιστωτών με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται στον ελληνικό λαό («λέμε και καμιά .... βλακεία για να περνάει η ώρα). Μόνο που οι δανειστές παίρνουν τις δηλώσεις τους τοις μετρητοίς. Και έχουν τα μέσα να επιβάλουν την άποψή τους



Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ: ΕΝΑΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ

Στις 19 Σεπτεμβρίου του 1970 ο φοιτητής της Γεωλογίας Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολούνταν μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο της Γένοβας σε μια απελπισμένη πράξη διαμαρτυρίας για τη στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα.
Η επέτειος του θανάτου του πέρασε απαρατήρητη. Η θύμησή της, σε μια εποχή που ο φασισμός στην Ελλάδα σηκώνει κεφάλι, επιβάλλεται.

Το φθινόπωρο του 1970 η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε την Ελλάδα είχε εδραιωθεί και κανείς δεν την αμφισβητούσε. 
Στο εσωτερικό της χώρας η αντίσταση περιορίζονταν σε μικρές ομάδες, κυρίως διανοουμένων, που αδυνατούσαν να αποκτήσουν επιρροή στην ελληνική κοινωνία, εντοπίζονταν γρήγορα από την Ασφάλεια και εξαρθρώνονταν.
Στο εξωτερικό οι αντιστασιακές οργανώσεις αναλώνονταν σε μια ακατάσχετη πολιτικολογία χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Και ασφαλώς δε συνιστούσαν απειλή για τη στρατιωτικοφασιστική Χούντα, όμως αυτό δεν αρκούσε για να αφήσει στο απυρόβλητο τα  μέλη τους. Οι χαφιέδες του καθεστώτος, με ορμητήρια τα κατά τόπους ελληνικά Προξενεία, διείσδυαν στις οργανώσεις και φρόντιζαν να «περιποιούνται αναλόγως» τα πιο δραστήρια μέλη τους.
Ταυτόχρονα η διεθνής κοινότητα αντιμετώπιζε το καθεστώς σαν να ήταν μια νόμιμη εκλεγμένη κυβέρνηση. Όλα έδειχναν ότι ήταν παντοδύναμο κι ότι επρόκειτο να μακροημερεύσει.
Ο Κώστας Γεωργάκης, γεννημένος στην Κέρκυρα στις 23 Αυγούστου 1948, ήταν προδικτατορικά μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ένωσης Κέντρου. Φοιτητής της Γεωλογίας στο Πανεπιστήμιο της Γένοβας, εντάχθηκε από την πρώτη στιγμή στις αντιδικτατορικές οργανώσεις της Ιταλίας.
Τον Ιούλιο του 1970 αποκάλυψε ότι άνθρωποι της Χούντας είχαν διεισδύσει και διαβρώσει τις οργανώσεις της Ιταλίας. Η ταυτότητά του έγινε γρήγορα γνωστή στους χαφιέδες της Χούντας. Κανείς δεν έμαθε τι μεσολάβησε και τη νύχτα της 18ης Σεπτεμβρίου του 1970 έγραψε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή στον πατέρα του: «Ο γιος σου δεν είναι ήρωας, είναι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους, ίσως μάλιστα να φοβάμαι και λίγο περισσότερο… Φίλα τη γη μας για μένα», του έγραφε μεταξύ άλλων.
Στις τρεις τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου πήγε στην πλατεία Ματεότι - η οποία φέρει το όνομα ενός σοσιαλιστή γερουσιαστή δολοφονημένου από τους παρακρατικούς του Μουσολίνι το 1924 - και μπροστά στην είσοδο του Παλάτσο Ντουκάλε που στέγαζε τα δικαστήρια της πόλης, αυτοπυρπολήθηκε. Ήταν η εποχή που στο Βιετνάμ οι βουδιστές καλόγηροι αυτοπυρπολούνταν ο ένας μετά τον άλλο για να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή που διαδραματίζονταν στη χώρα τους.
Οι λίγοι εργάτες καθαριότητας που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στην πλατεία έσπευσαν να σβήσουν τις φλόγες και να τον βοηθήσουν. «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» τον άκουσαν να φωνάζει. Δέκα ώρες μετά θα άφηνε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο.
Η είδηση του θανάτου του κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τους λίγους που άκουγαν ξένα ραδιόφωνα. Η Χούντα επέτρεψε τον επαναπατρισμό της σωρού του μετά από τέσσερις μήνες, φοβούμενη μήπως η ταφή του πυροδοτήσει αντικυβερνητικές διαδηλώσεις.
Στον τόπο του θανάτου του, μια μαρμάρινη πλάκα θυμίζει τη θυσία του. Η γενέτειρα του, η Κέρκυρα, έχει δώσει το όνομά του σε μια μικρή πλατεία της.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΕΝΣΤΟΛΩΝ

Στο τελευταίο δεκαήμερο γίναμε μάρτυρες δυο μαζικών διαδηλώσεων: του προσωπικού των σωμάτων ασφαλείας και των στρατιωτικών.
Το κοινό χαρακτηριστικό και των δυο διαδηλώσεων ήταν η εμφανής οργή των διαδηλωτών κατά του πολιτικού συστήματος. 
Οργή που μπορεί να αποβεί σύντομα επικίνδυνη για την επιβίωση του κοινοβουλευτισμού. 

Η οργή των ανθρώπων αυτών είναι κατανοητή. Μέσα σε τρια χρόνια, οι λόγοι που τους ώθησαν να ακολουθήσουν στρατιωτική ή αστυνομική σταδιοδρομία έχουν σχεδόν εκλείψει. 
Από την εποχή που οι εισαγωγικές εξετάσεις στις σχολές αξιωματικών και υπαξιωματιοκών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας εντάχθηκαν στο σύστημα των Πανελληνίων Εξετάσεων, στα μέσα της δεκαετίας του '90, άλλαξε ριζικά η κοινωνιολογία τόσο των υποψηφίων τους όσο και αυτών που τελικά κατόρθωναν να γίνουν εισαχθούν.
Από την πρώτη στιγμή οι σχολές αυτές, λόγω του μεγάλου πλήθους των υποψηφίων, οι οποίοι δε χρειάζονταν πλέον το βύσμα κάποιου στρατηγού, βρέθηκαν στην κορυφή των βαθμολογιών, εκτοπίζοντας τις πολυτεχνικές, ιατρικές και νομικές σχολές.
Οι λόγοι που προκάλεσαν τόσο ενδιαφέρον γι αυτές τις σχολές ήταν η βεβαιότητα του υποψήφιου πως δε θα μείνει ποτέ άνεργος κι η βεβαιότητα  ενός αξιοπρεπούς μισθού συνοδευόμενου από σειρά εξ ίσου αξιοπρεπών επιδομάτων, χωρίς να σκοτώνεται στη δουλειά.
Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τη βεβαιότητα για το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας, ότι στη δουλειά τους «ο πελάτης έχει πάντα άδικο» - από αυτό πρέπει να εξαιρέσουμε το προσωπικό του Πυροσβεστικού Σώματος, που κατ' όνομα μόνο είναι Σώμα Ασφαλείας - κάτι που σε κανένα άλλο επάγγελμα δε συμβαίνει, και τη βεβαιότητα των στρατιωτικών ότι θα έχουν πάντα μια σειρά από άτυπα οφέλη (φαντάρους να τους μετατρέπουν σε ορντιναντσες, ειδικά καταστήματα, διακοπές  δωρεάν και άλλα άτυπα, αλλά σημαντικά οφέλη).
Λόγοι σημαντικοί για να αντέξουν οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί τις μεταθέσεις σε τόπους μακριά από την οικογένειά τους, τις υποχρεωτικές συχνές αλλαγές τόπου διαμονής και κάποια άλλα μειονεκτήματα του επαγγέλματος.
Στην τριετία που πέρασε η ζωή όλων αυτών των ανθρώπων έχει ανατραπεί. Οι μισθοί τους, πριν από τις σχεδιαζόμενες μειώσεις, έχουν ήδη υποστεί μειώσεις 25%-30%, ανάλογα με την περίπτωση. Τα επιδόματά τους έχουν εξανεμιστεί. 
Κι αν ο πελάτης συνεχίζει να έχει πάντα άδικο για το προσωπικό των Σωμάτων Ασφαλείας, η κοινωνική αναταραχή έχει αυξήσει δραματικά τις ώρες της επιφυλακής, για τις οποίες ούτως ή άλλως δεν προβλέπεται πρόσθετη αμοιβή, οι άνδρες των ΜΑΤ, σημαντικό μέρος της αμοιβής των οποίων οφείλεται σε υπό κατάργηση επιδόματα καλούνται να συγκρουστούν ολοένα και πιο συχνά, με ολοένα πιο πολλούς εξαγριωμένους διαδηλωτές, οι βάρδιες στο αστυνομικό τμήμα επιφορτίζονται με ολοένα περισσότερα γραφειοκρατικής φύσης καθήκοντα.
Από την πλευρά τους οι στρατιωτικοί, με τις νέες περικοπές των μισθών τους, αδυνατούν να συντηρήσουν δυο σπίτια, ένα στον τόπο υπηρεσίας κι ένα στον τόπο κατοικίας τους. Το χειρότερο όμως γι αυτούς είναι ότι το όνειρο της χρυσής αποστρατείας, στην ηλικία των 40 ετών και με παχυλή σύνταξη, σβήνει.
Κι όμως, λίγους μήνες πριν, ο σημερινός Πρωθυπουργός ζητούσε την ψήφο τους για να ακυρώσει τις, ψηφισμένεςε από τη Βουλή, επικείμενες μειθώσεις των μισθών τους.
Όλα αυτά έχουν προκαλέσει την οργή των ενστόλων. Οργή δίκαιη, ως προς το σκέλος της ότι δεν είναι δυνατό κάποιοι άνθρωποι να εργάζονται σε συνθήκες συνεχούς πίεσης, 50 ώρες εβδομαδιαίως, για μισθούς 650 - 850 ευρώ το μήνα.
Οργή που στρέφεται εναντίον του συνόλου του πολιτικού συστήματος κι απεικονίζεται γλαφυρά στις δηλώσεις του Προέδρου της ΠΟΑΣΥ, ο οποίος υπόσχονταν «να γίνουν οι αστυνομικοί η πρωτοπορία της αντίστασης των εργαζιομένων» (ναι, σωστά διαβάσατε). Όμως η οργή αυτή μπορεί να έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. 
Τι θα συμβεί αν μια μέρα, οι άνδρες των ΜΑΤ, αντιμέτωποι με χιλιάδες εξαγριωμένων διαδηλωτών - όπως στις 12 Φεβρουαρίου 2012 - υποχωρήσουν κι επιτρέψουν στο πλήθος να εισβάλει στη Βουλή; 
Το ερώτημα δεν είναι υποθετικό. Το ότι στη διαδήλωση του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας είχαν φροντίσει να στείλουν μηνύματα συμπαράστασης οι αρχηγοί της ΕΛΑΣ και του Λιμενικού Σώματος, δείχνει το μέτρο της απροθυμίας τους να επιβάλλουν πειθαρχικές κυρώσεις σε ατίθασους υφισταμένους τους.
Η αντίδραση που θα απομείνει στην κυβέρνηση είναι να καλέσει το Στρατό. Κι εδώ εγείρεται το επόμενο ερώτημα. Πώς θα συμπεριφερθούν οι κακοπληρωμένοι, πλέον στρατιωτικοί όταν κληθούν να επιβάλλουν την τάξη κυριολεκτικά δια πυρός και σιδήρου; Θα εκτελέσουν τις εντολές της κυβέρνησης; Ή κάποιος μεσαίου βαθμού αξιωματικός θα καταλάβει τη Βουλή και το Προεδρικό Μέγαρο υπό τις επευφημίες δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών που θα μεταβληθούν αμέσως σε ανθρώπινη ασπίδα προστασίας των πραξικοπηματιών; Ούτε κι αυτό το ερώτημα είναι υποθετικό πλέον.
Και τι θα συμβεί αν κάποιοι αξιωματικοί, επωφελούμενοι της γενικότερης διάλυσης του κρατικού μηχανισμού, αποφασίσουν να γίνουν «εθνοσωτήρες»; Ούτε κι αυτό το ερώτημα είναι υποθετικό.
Το βέβαιο είναι ότι, εξ αιτίας των μειώσεων των μισθών των στρατιωτικών των αστυνομικών και των λιμενικών ουδείς μπορεί να είναι πλέον σίγουρος για τη νομιμοφροσύνη τους σε κάποια στιγμή κρίσης. Και τότε, αυτό που θα μας περιμένει, θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένας Τσάβες και στη χειρότερη ένας Ιωαννίδης. Με όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 


Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Αυτοδιαχειριζόμενο βιβλιοπωλείο

Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, οποιαδήποτε πρωτοβουλία αυτοδιαχείρισης είναι καλοδεχούμενη και αξίζει να στηριχτεί. Παρακάτω αναρτώ ένα email που πήρα από φίλους, το οποίο μας πληροφορεί ότι άνοιξε καινούργιο βιβλιοπωλείο.


Ο χώρος των Εκδόσεων των Συναδέλφων (αυτοδιαχειριστικού εγχειρήματος από εργαζόμενους στο χώρο του βιβλίου) όπου θα στεγαστούν οι δράσεις της έκδοσης, διακίνησης και πώλησης βιβλίων, άνοιξε τις πύλες του!
Με βιβλία δικά μας, αλλά και πολλά βιβλία της αριστερής, αντιεξουσιαστικής, οικολογικής σκέψης, λογοτεχνία, σπάνια βιβλία, περιοδικά και προσφορές. Με εκδηλώσεις για το βιβλίο, την πολιτική, την τέχνη και τον πολιτισμό.
Βρισκόμαστε Ερεσσού 35 στα Εξάρχεια και σας περιμένουμε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο από τις 10 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι και Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή από τις 10 το πρωί έως τις 8.30 το βράδυ.
Βρείτε ό,τι δεν βρίσκετε αλλού και σε πολύ καλές τιμές!

ΥΓ 1. Θα κάνουμε και επίσημα εγκαίνια στο εγγύς μέλλον. Μείνετε συντονισμένοι!
ΥΓ 2. Διαδώστε το γεγονός και στους φίλους σας!
 
Για την αντιγραφή

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΚΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Ενθαρρυμένες από την κοινωνική αποδοχή, αποθρασυμμένες από την προκλητική ατιμωρησία για τα ανοσιουργήματά τους και την απουσία της Αριστεράς από την κοινωνία, οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής, δέρνουν, δολοφονούν, πουλούν νταβατζηλίκι, απειλούν ανοιχτά τον κοινοβουλευτισμό.
Η μόνη απάντηση είναι η άμεση συγκρότηση ενός Λαϊκού Μετώπου.
Η χώρα έχει μπει σε διαδικασία εμφυλίου πολέμου κι η μόνη ελπίδα να τον αποτρέψουμε, όσο κι αν αυτό μοιάζει με παραδοξολογία,  είναι να είμαστε έτοιμοι για τη διαχείρισή του.

Έχουμε κατ' επανάληψη επισημάνει από τις στήλες αυτού εδώ του διαδικτυακού καφενείου τον κίνδυνο εκφασισμού της κοινωνίας που γέννησε η ακραία αντικοινωνική οικονομική πολιτική, σε συνδυασμό με την παντελή απουσία της Αριστεράς από την καθημερινή πραγματικότητα.
Τα όσα συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, είναι πολύ χειρότερα από τους χειρότερους φόβους που έχουν διατυπωθεί.
Μέσα σε δυο μόλις μήνες τα χειρότερα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας έχουν επιβάλει την πολιτική τους παρουσία, δέρνοντας και δολοφονώντας μετανάστες στην αρχή, πουλώντας νταβατζηλίκι στις λαϊκές αγορές τώρα.
Οι βουλευτές τους καταχειροκροτούνται στις διαδηλώσεις των Αστυνομικών και το Ενιαίο  Συνδικάτο Πωλητών στις Λαϊκές Αγορές τους ζητάει επίσημα να πουλάνε νταβατζηλίκι.
Ο γενικός τους γραμματέας μπορεί να δηλώνει ότι οι ένστολοι συμμορίτες του θα συνεχίσουν και θα εντείνουν τις έκνομες πράξεις τους, κι αυτό θεωρείται πλέον φυσιολογικό.
Απέναντι σε αυτό το συντονισμένο κρεσέντο πολιτικής εκτροπής η Δικαιοσύνη και η κυβέρνηση παρακολουθούν απαθείς. Οι σημερινές αποφάσεις του αρχηγού της ΕΛΑΣ, καθ' υπόδειξιν του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, να θέσει το διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος Ραφήνας σε διαθεσιμότητα και να αποσύρει την αστυνομική προστασία από τους κατ' επανάληψη παρανομούντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής έρχεται πολύ αργά και είναι ανεπαρκής.
Έπρεπε να είχε παρέμβει όταν οι συμορίτες αυτοί έστελναν κάθε βράδυ δεκάδες ανθρώπους στο νοσοκομείο, χωρίς η Αστυνομία να μπορέσει να συλλάβει έστω και έναν δράστη.
Η εντολή του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου να δώσει εντολή να επιταχυνθούν οι προανακρίσεις για τα εγκλήματα των Χρυσαυγιτών κατά της περιουσίας δεκάδων πωλητών και ο ξυλοδαρμός των τελευταίων, έρχεται πολύ αργά και είναι ανεπαρκής. 
Έπρεπε να είχε προηγηθεί έρευνα για την απόφαση του Πρωτοδικείου Βεροίας να καταδικάσει θύμα επίθεσης χρυσαυγιτών σε ένα μήνα φυλάκιση περισσότερο από τους δράστες του ξυλοδαρμούτου, μιας και η λόγω εξύβριση θεωρήθηκε πιο σημαντική από τον ξυλοδαρμό.
Απέναντι σε αυτό το συντονισμένο κρεσέντο φασιστικής βίας η Αριστερά απαντά με χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων. Οι καταγγελίες των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.
Οι νεοναζί κερδίζουν τις γειτονιές, εκεί που άνθρωποι αναρωτιούνται πώς θα πληρώσουν το λογαριασμό του ηλεκτρικού, πώς θα πληρώσουν τα φάρμακα και πώς θα τους περισσέψει και κανένα ευρώ για να φάνε.
Ντοπάρουν τις στρατιές των άνεργων νέων, που μεγάλωσαν με την υπόσχεση «μιας θέσης στο Δημόσιο χάρη στο βύσμα που έχουμε με το βουλευτή» με τη χίμαιρα ενός μυθικού αύριο, που δεν είναι καν ανάγκη να το περιγράψουν.
Σε αυτές τις γειτονιές θα κερδηθεί ή θα χαθεί για πολλά - πολλά χρόνια η μάχη κατά του φασισμού. Ήδη έχει χαθεί πολύς χρόνος, οι ναζί είναι πλέον εγκατεστημένοι κι αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανέναν άλλο να πλησιάσει τη λεία τους. 
Χρειάζεται ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα αναδεικνύει την κοινωνική αλληλεγγύη, θα δημιουργεί θέσεις εργασίας και θα ενισχύει το δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο.
Χρειάζεται καθημερινή παραουσία στους χώρους που ζουν οι άνθρωποι που υποφέρουν, χρειάζεται η δημιουργία δικτύων κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, πεδίοα δράσης από τα οποία απουσιάζει παντελώς η Αριστερά - ή, για να είμαστε ακριβείς, η παρουσία της είναι θλιβερά μικρή σε σχέση με την εκλογική της επιρροή - αφήνοντας στην Εκκλησία το μονοπώλιο της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Χρειάζεται τέλος δυναμική απάντηση στη συστηματική άσκηση τρομοκρατίας εκ μέρους των συμμοριών της Χρυσής Αυγής. Δε μπορούμε να επιτρέψουμε στους συμμορίτες αυτούς να τρομοκρατούν αντιμώρητα. 
Όλα αυτά είχαν φροντίσει να κάνουν  τα ΛΑΪΚΑ ΜΕΤΩΠΑ που είχαν συγκροτηθεί στην Ευρώπη στη δεκαετία του '30, την εποχή που ο φασισμός κι ο ναζισμός σάρωναν στην Ευρώπη. Επρόκειτο για μια σύλληψη του γγ της Κομμουνιστικής διεθνούς Γκεόργκι Ντιμιτρόφ, την οποία ο Στάλιν ποτέ δε χώνεψε, και ήταν κάτι πολύ περισσότερο από συμφωνίες κορυφής μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών. Βασίζονταν στην ενεργό συμμετοχή πολλών χιλιάδων πολιτών. πολύ περισσότερων από τα μέλη των κομμάτων που συμμετείχαν στα εγχειρήματα.
«Παλιό φάρμακο, αμφίβολης αποτελεσματικότητας», είναι ο αντίλογος στην παραπάνω επιχειρηματολογία. Παλιά είναι όμως και η ασθένεια. Κι όπως η φυματίωση με αντιβιοτικά αντιμετωπίζεται, έτσι κι ο ναζισμός χρειάζεται την προσφυγή στα φάρμακα που τότε είχαν αναλάβει το βάρος της πρώτης αντίστασης στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Προσαρμοσμένα στα νέα, ανθεκτικά στελέχη του μικροβίου φυσικά. Αλλά αντιβιοτικά.
Η αναβίωση της φαιάς πανούκλας του φασισμού είναι μια εφιαλτική πραγματικότητα. Κανείς δεν έχει πια το δικαίωμα να ισχυρίζεται πως ζει ένα κακό όνειρο. Και ο καθένας θα κριθεί για τη στάση του.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Μια εκτίμηση για το πού θα πάνε τα πράγματα

Αναδημοσιεύω άρθρο του Γ. Σταθάκη, από την Αυγή της Κυριακής 9/9, για το πώς αναμένεται να κινηθεί η ελληνική οικονομία, υπό το φως των πρόσφατων αποφάσεων της ΕΚΤ και της διαφαινόμενης αλλαγής στάσης του Βερολίνου απέναντι στην Ελλάδα

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ο ΒΑΡΥΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ


TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΘΑΚΗ

Το χρέος θα γίνει βιώσιμο με νέο κούρεμα. Η δημοσιονομική προσαρμογή μπορεί να επεκταθεί για λίγο. Το κομβικό όμως σημείο είναι αυτό των μισθών και των συντάξεων

Οι εξελίξεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα είναι αναμφίβολα πυκνές και κρίσιμες. Η Ε.Ε. βρίσκεται στα όρια των πιέσεων που προκαλούν οι πολιτικές λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης αναφορικά με την ύφεση. Η ευρωπαϊκή οικονομία και τυπικά θα είναι σε ύφεση, εάν για τρίτο συνεχόμενο τρίμηνο, εντός του 2012, έχει οριακή συρρίκνωση.
Η χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπως επισημοποιήθηκε χθες, είναι δεδομένη, προκειμένου όχι μόνο να ελεγχθούν οι αγορές ομολόγων των υπερχρεωμένων οικονομιών του Νότου, αλλά και να σταθεροποιηθεί η οικονομία έναντι του κινδύνου της περαιτέρω ύφεσης.
Αυτό το μείγμα οικονομικής πολιτικής αναμένεται να συνεχιστεί, χωρίς δραματικές αλλαγές, το 2013. Θα προστεθούν κάποιες ρυθμίσεις για την ενοποίηση της επιτήρησης του τραπεζικού συστήματος προς το τέλος του χρόνου που θα καλύπτουν τις βασικές εθνικές τράπεζες και όχι και τις τοπικές, που η Γερμανία δεν επιθυμεί να εμπλακούν. Τέλος θα αναβληθούν, μάλλον οριστικά, τα θέματα της ανάπτυξης, με περιορισμό σε μία αύξηση των πόρων που διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
Για την Ελλάδα οι επιλογές αυτές είναι ουδέτερες. Ο διακρατικός χαρακτήρας του χρέους θέτει την Ελλάδα εκτός των ευνοϊκότερων ρυθμίσεων που αφορούν την παρέμβαση της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές. Η ρήτρα των Μνημονίων και της εμπλοκής του ΔΝΤ θα είναι περισσότερο τυπικές για χώρες σαν την Ισπανία και την Ιταλία. Η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, με πιο έντονα χαρακτηριστικά της μεικτής κρίσης, χρέους και τραπεζών δηλαδή, θα αποκομίσουν πιθανότατα κάποια οφέλη.
Συνεπώς η Ελλάδα θα συνεχίσει να αντιμετωπίζεται ως ειδική περίπτωση. Με ένα πρόγραμμα που είναι υπερβολικά σκληρό, εκτός τροχιάς αναφορικά με την δημοσιονομική σταθεροποίηση, λόγω της επιταχυνόμενης ύφεσης, και χωρίς καμία απολύτως πιθανότητα να καταστήσει το χρέος βιώσιμο.
Το ελληνικό πρόγραμμα εκ των πραγμάτων θα ξανασχεδιαστεί μέσα στο 2013. Η διαπίστωση θα είναι απλή. Το πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών έχει ήδη αντιμετωπιστεί λόγω της συρρίκνωσης της κατανάλωσης και των εισαγωγών. Το πρωτογενές έλλειμμα του προϋπολογισμού, παρά τα σκληρά μέτρα τριών διαδοχικών χρόνων, θα έχει μειωθεί από το 8% (οι τόκοι ήταν επιπρόσθετα 6%) που ήταν το 2009, μετά δυσκολίας στο 3% το 2012.
Η ισοσκέλιση θα μεταφερθεί για το 2013, ίσως το 2014. Η υπόσχεση δε για πλεόνασμα 11 δισ. ετησίως, που θα πληρώνει τους τόκους από το 2015 και μετά, μπορεί να μεταφερθεί στον αέναο χρόνο των μελλοντικών γενεών. Το ίδιο και οι ιδιωτικοποιήσεις που θα προσκομίζουν μηδενικά έσοδα στο Δημόσιο (βλ. ΑΤΕ, Τ.Τ.) και αμφίβολες ή έωλες επενδύσεις.
Η σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας θα τεθεί εκ των πραγμάτων, για λόγους πολιτικής υποστήριξης και μακροημέρευσης της παρούσας κυβέρνησης και για λόγους διαχείρισης του ευρωπαϊκού προβλήματος. Συνεπώς οι Ευρωπαίοι εταίροι και κυρίως το ΔΝΤ θα προσκομίσουν κάποια αναπροσαρμογή του ελληνικού προγράμματος, που θα κρατά το πρόγραμμα φαινομενικά, ή πραγματικά, εντός τροχιάς. Ταυτόχρονα θα υπάρξει μία πιο ισορροπημένη μέριμνα για την κινητοποίηση επενδυτικών πόρων ευρωπαϊκής προέλευσης.
Το χρέος θα γίνει βιώσιμο με νέο κούρεμα. Η δημοσιονομική προσαρμογή μπορεί να επεκταθεί για λίγο. Το κομβικό όμως σημείο είναι αυτό των μισθών και των συντάξεων. Η αρχική σκέψη της τρόικας ήταν για βασικό μισθό λίγο πάνω από τον πορτογαλικό (480 ευρώ) και μείωση του μέσου μισθού από 1.550 σε 1.100. Αντίστοιχη προσαρμογή προβλεπόταν για τις συντάξεις.
Υπό τις σημερινές συνθήκες και με δεδομένη την έκταση της ύφεσης (20%) στα τρία χρόνια, το Μνημόνιο βρίσκεται αντιμέτωπο με το μείζον πολιτικό και οικονομικό δίλημμα: Ή θα προχωρήσει στη βίαιη προσαρμογή των μισθών και των συντάξεων, με περαιτέρω εκτίναξη της ύφεσης και εκτροχιασμού των δημόσιων οικονομικών, ή θα αναζητήσει τον αναγκαίο συμβιβασμό με την εγκατάλειψη, ή έστω την προσαρμογή, ενός από τα βασικά αδήλωτα στοιχεία του Μνημονίου.
Η αναζήτηση του σημείου σταθεροποίησης παραμένει πλέον το διακύβευμα μιας πολιτικής που επένδυσε στην ύφεση, τη μείωση των εισοδημάτων και την ανεργία, χάνοντας όμως πλήρως το σημείο μεταστροφής, μαζί και το σύνολο των δηλωμένων στόχων.