Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Το κρατικό χρέος στην ιδεολογική του διάσταση

Η επίκληση της αναγκαιότητας περί μείωσης του κρατικού χρέους είναι αυτή που στηρίζει σκληρές πολιτικές λιτότητας και παράγει "Γιάννηδες Αγιάννηδες" σε διευρυνόμενη κλίμακα. Σε αυτό το πνεύμα κινείται το παρακάτω ενδιαφέρον άρθρο, που έχει αναρτηθεί στο http://e-cynical.blogspot.gr/2013/01/blog-post_27.html

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης
 
Από το φάσμα του χρέους στο φάσμα της επανάστασης
 
«Η Ευρώπη αυτό τον καιρό έχει στοιχειωθεί από το φάντασμα του χρέους. Όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες λιποψυχούν μπροστά του. Και για να το εξορκίσουν, στύβουν τις οικονομίες τους». Αυτά γράφει ο Robert Skidelsky σε πρόσφατο άρθρο του στο Project Syndicate. 
«Παρά ταύτα», συνεχίζει, «οι οικονομίες τους ακόμα παραπαίουν και το χρέος συνεχίζει να μεγαλώνει. Οι οίκοι αξιολόγησης έχουν υποβαθμίσει εννέα χώρες της Ευρωζώνης, συμπεριλαμβανομένης και της Γαλλίας. Είναι πολύ πιθανόν, ν’ ακολουθήσει και το Ηνωμένο Βασίλειο. Η εξήγηση είναι προφανής. Αν προσπαθείς εσκεμμένα να συρρικνώσεις το ΑΕΠ, τότε ο λόγος χρέος προς ΑΕΠ δεν μπορεί παρά να μεγαλώνει. Ο μόνος τρόπος για να μειώσεις το χρέος είναι να βάλεις την οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης».
Κι όμως, παρά το προφανές της συλλογιστικής αυτής και την καταγεγραμμένη αξιοθρήνητη πραγματικότητα, η ΕΖ συνεχίζει αμείλικτα να καταβαραθρώνει τις οικονομίες των περισσοτέρων χωρών που την απαρτίζουν, μέσω περιοριστικών πολιτικών, οι οποίες δεν θα εφαρμόζονταν αν, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πατούσαν στην αποδοχή των μαζών των χωρών αυτών.
Η συναίνεση αυτή οφείλεται στην προσεκτική καλλιέργεια και διασπορά από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς ενός αφελούς, αλλά αληθοφανούς αφηγήματος, το οποίο εκμεταλλευόμενο την ατομική εμπειρία του νοικοκυριού, όσον αφορά τη διαχείριση του οικογενειακού χρέους, κατορθώνει να το βάζει στο ίδιο πλαίσιο με το κρατικό και κατά συνέπεια να εξομοιώνει τις κρατικές με τις ατομικές πολιτικές αντιμετώπισής του.
Τα διάφορα προπαγανδιστικά σλόγκαν του τύπου «Ξοδεύαμε περισσότερα απ΄ όσα παράγαμε» ανήκουν στην προηγούμενη παραπλανητική, και θα δούμε το γιατί, συλλογιστική. Παρόμοιο προπαγανδιστικό υλικό, με διάφορες παραλλαγές, διακινείται και στις άλλες χρεο-χτυπημένες χώρες από τον διεθνή συνασπισμό προστασίας των ελίτ. Για παράδειγμα ο Κάμερον, όταν απευθύνεται στις μάζες, απαιτώντας απ’ αυτές συμμόρφωση στο κόψιμο των κοινωνικών παροχών, χρησιμοποιεί το παράδειγμα της πιστωτικής κάρτας: «το κρατικό χρέος είναι όπως το χρέος της πιστωτικής σας κάρτας: πρέπει να πληρωθεί». 
Φυσικά, ο καθένας, την μόνη εμπειρία που έχει με το χρέος είναι η δική του, κι ο μόνος τρόπος που ξέρει για να το περιορίσει είναι το σφίξιμο του ζωναριού. Επομένως, κάθε κίνηση που κάνει η κυβέρνηση για να τού το σφίξει, φαντάζει στα μάτια του νοικοκύρη αναγκαία και φυσιολογική. 
Από δω και πέρα είναι πολύ εύκολο να πατήσει ο καθένας την πεπονόφλουδα:  εφ’ όσον το χρέος πρέπει να πληρωθεί στο ακέραιο, κι εφόσον το χρέος δημιουργείται απ’ τα ελλείμματα, άρα η κυβέρνηση δεν έχει άλλο δρόμο παρά να κόψει παροχές, μισθούς, συντάξεις, επενδύσεις και τα λοιπά. Ειδικά, αν η πεπονόφλουδα σχετίζεται και με το τσίγκλισμα των τύψεων του νοικοκύρη όσον αφορά το μέγεθος του χρέους που θα αφήσει κληρονομιά στους απογόνους του, τότε είναι πολύ εύκολο να τον κάνεις να σκύψει το κεφάλι ακόμα πιο χαμηλά.
Δυστυχώς όμως, το άψογα φιλοτεχνημένο αφήγημα παρουσιάζει πέντε βαθιές ρωγμές.
Ρωγμή Πρώτη:
Οι κυβερνήσεις, σε αντίθετα με τα άτομα δεν είναι υποχρεωμένες να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Μια χώρα, μπορεί να συνεχίζει να δανείζεται κόβοντας χρήμα. Αυτό συμβαίνει σε όσες χώρες έχουν αυτό το προνόμιο. Εμείς, που δεν το έχουμε, μπορούμε κάλλιστα να κηρύξουμε στάση πληρωμών. Η στάση είναι κακό πράγμα, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου, όπως μας πληροφορεί ο Skidelsky. Η ζωή μετά την πτώχευση συνεχίζει λίγο πολύ όπως και πριν.
Ρωγμή Δεύτερη:
Η μείωση των ελλειμμάτων σε μια οικονομία σε ύφεση, πόσο μάλλον σε βαθιά ύφεση όπως η δική μας, δεν είναι και η εξυπνότερη κίνηση, διότι ταυτόχρονα μειώνονται και τα έσοδα με τέτοιο ρυθμό, ώστε το έλλειμμα να ακολουθεί την αντίθετη από την επιδιωκόμενη πορεία. 
Αυτό το βλέπουμε στο επόμενο διάγραμμα, το οποίο παριστά την ελάττωση του πρωτογενούς ελλείμματος από χρονιά σε χρονιά. Το 2010 σε σχέση με το 2009 το έλλειμμα μειώθηκε κατά 6%. Το 2011 σε σχέση με το 2010, μειώθηκε κατά 2.5%, ενώ ανάμεσα στο 2012-2011 κατά 1% κ.ο.κ. Τα νούμερα είναι από τον προϋπολογισμό.
Ρωγμή Τρίτη:
Το χρέος per se δεν αποτελεί βάρος στις επόμενες γενιές, εφ’ όσον θα μπορεί να εξυπηρετείται. Τουναντίον, μια εξαθλιωμένη κοινωνία με διαλυμένη την παιδεία και την υγεία, αποτελεί δυσβάσταχτο βάρος στις επόμενες γενιές. Το βλέπουμε, άλλωστε!
Ρωγμή Τέταρτη:
Δεν υπάρχει σχέση μεταξύ του ύψους του χρέους και του κόστους εξυπηρέτησής του. Μια άρρωστη οικονομία όσο και μικρό έλλειμμα και να έχει θα το πληρώνει εσαεί ακριβά. Πάρτε για παράδειγμα την Γερμανία. Με υψηλό χρέος, δανείζεται με αρνητικά επιτόκια. 
Ρωγμή Πέμπτη:
Χαμηλό κόστος δανεισμού για μια χώρα δεν συνεπάγεται χαμηλό κόστος δανεισμού για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η τάση είναι μάλλον η αντίθετη. Ο λόγος που τα επιτόκια δανεισμού της βρετανικής κυβέρνησης είναι χαμηλά, είναι ότι τα επιτόκια δανεισμού των ιδιωτών είναι υψηλά.
Και καταλήγει ο Skidelsky:
«Όπως και με το φάντασμα του Κομμουνισμού που είχε στοιχειώσει την Ευρώπη, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ, έτσι και σήμερα όλες οι δυνάμεις της παλιάς Ευρώπης έχουν εισέλθει σε μια Άγια Συμμαχία για να εξορκίσουν το φάντασμα του χρέους. Αλλά οι κυβερνώντες που σκοπεύουν στην εξαφάνισή του, θα πρέπει να ανακαλέσουν στη μνήμη τους κι ένα άλλο διάσημο φάντασμα: το φάντασμα της Επανάστασης!».
Ο Skidelsky είναι επίτιμος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ, ΗΒ και συγγραφέας της βιογραφίας του Κέινς  την οποία μπορείτε ένα βρείτε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Κριτική».



 

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

ΟΙ ΓΙΑΝΝΗΔΕΣ ΑΓΙΑΝΝΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Επτά χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή επέβαλε  το Κακουργιοδικείο Λάρισας σε βάρος τριών υπηκόων Αλβανίας, οι οποίοι το 2007 έσφαξαν και έψησαν μία προβατίνα, επειδή ήταν νηστικοί.
Το ανατριχιαστικό αυτό περιστατικό, που αποκαλύπτει μια από τις παλαιότερες και εγκυρότερες εφημερίδες της ελληνικής περιφέρειας, η ΘΕΣΣΑΛΙΑ, μας υποχρεώνει να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο που κάποιοι «δικαστικοί λειτουργοί» απονέμουν Δικαιοσύνη και τις πολιτικές σκοπιμότητες που, πιθανόν, να εξυπηρετούν.
Το περιστατικό, αναφέρει το ρεπορτάζ της εφημερίδας, συνέβη στην Ευξεινούπολη Μαγνησίας. Ένας ηλικιωμένος βοσκός διαπίστωσε την απώλεια μιας προβατίνας και κατήγγειλε το περιστατικό στην Αστυνομία, που δεν άργησε να βρει τους δράστες.
Στη δίκη που έγινε στο Πρωτοδικείο του Βόλου με τους τρεις δράστες κατηγορούμενους για πλημμέλημα, παρουσιαστηκε ο βοσκός ο οποίος δήλωσε ότι δεν επιθυμούσε την καταδίκη των κατηγορουμένων γιατί το έκαναν επειδή πεινούσαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους.
Με βάση την κατάθεση του παθόντος το δικαστήριο απάλλαξε τους κατηγορούμενους και η υπόθεση έκλεισε. Πλην, ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης καραδοκούσε. Η Εισαγγελία αποφάνθηκε ότι, εφ' όσον η κλοπή είχε διαπραχθεί από περισσότερα του ενός άτομα ήταν κακούργημα, κακώς οι τρεις κατηγορούμενοι δικάστηκαν από το Πρωτοδικείο και τους παρέπεμψε στο Κακουργιοδικείο. Ο ανακριτής τους άφησε ελεύθερους με μοναδικό όρο την απαγόρευση εξόδου τους από τη χώρα.
Και το Τριμελές Δικαστήριο Κακουργημάτων της Λάρισσας τους καταδίκασε, ερήμην, διότι δεν παρέστησαν στο δικαστήριο, σε επτά χρόνια κάθειρξη χωρίς αναστολή για την κλοπή και τη θανάτωση μιας προβατίνας. Οιαδήποτε ομοιότητα με ήρωες και περιστατικά των ΑΘΛΙΩΝ του Βικτόρ Ουγκό είναι απολύτως πραγματική.
Δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι ο(η) εισαγγελέας που αξίωσε την παραπομπή για κακούργημα των τριών αυτών δυσμοιρων είναι τυπικά εντάξει. Η ζωοκλοπή είναι κακούργημα για τον Έλληνα νομοθέτη, ο οποίος με τον τρόπο αυτό επιδιώκει να καταστείλει μια από τις παλιότερες, και πάντα ανθούσες, μορφές οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο οι τρεις δικαστές που καταδίκασαν τους δράστες της σφαγής της προβατίνας σε επτά χρόνια φυλακή - σίγουρα αν το περιστατικό έρθει σε γνώση της, κατά τα λοιπά ακροδεξιάς, Μπριζίτ Μπαρντό θα την υποχρεώσει να ταξιδέψει ως το θεσσαλικό κάμπο προκειμένου να γνωρίσει τους τρεις εκλεκτούς εκπρόσωπους του ζωοφιλικού κινήματος - είναι επίσης τυπικά εντάξει.
Το γεγονός όμως ότι  οι έντιμοι κι αξιοσέβαστοι αυτοί δικαστικοί λειτουργοί είναι τυπικά εντάξει δε σημαίνει κι ότι απένειμαν Δικαιοσύνη. Απένειμαν τη δικαιοσύνη των Ταλιμπάν, ενώ είναι δικαστικοί λειτουργοί μιας, ακόμα, Δημοκρατικής χώρας. Προκλητικά αγνοήσαν την εξέταση της ουσίας της υπόθεσης, αγνόησαν την ετυμηγορία του Πρωτοδικείου Βόλου, αγνόησαν την επιθυμία του παθόντος να μην τιμωρηθούν οι «εγκληματίες» κι εξάντλησαν την αυστηρότητα του νόμου σε τρεις ανθρώπους που, την εποχή που διέπραξαν το αδίκημα, αποδεδειγμένα πεινούσαν.
Η ακρότητα της απόφασης δεν επιτρέπει να εντάξουμε τη συζήτηση του θέματος στον γνωστό διάλογο περί διασταλτικής ή συσταλτικής ερμηνείας του νόμου. Διότι ο τρόπος που εφαρμόστηκε το γράμμα του νόμου έρχεται σε προφανή σύγκρουση με το πνεύμα του νομοθέτη.
Οι εν λόγω δικαστικοί λειτουργοί δεν έγιναν αντικείμενο κριτικής από τον λαλίστατο κ. Δένδια, ούτε από τον πάσχοντα από ακατάσχετη λογόρροια κ. Λοβέρδο.
Η Ένωση Εισαγγελέων και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που ορθώς αντέδρασαν στην ιταμότητα των επιθέσεων του Δένδια και του Λοβέρδου, αλλά και στην, επιεικώς, άκομψη κριτική του Γιώργου Παπανδρέου, έχουν χρέος, απέναντι στους δικαστικούς λειτουργούς που  σέβονται το θεσμικό τους ρόλο αλλά και απέναντι στην κοινωνία, που έχει βαρεθεί να βλέπει δικαστές να χαϊδεύουν μαφιόζους, να στηλιτεύσουν δημόσια τη στάση των εν λόγω συναδέλφων τους. Για να προστατέψουν το κύρος του κλάδου τους στην κοινωνία πρωτίστως.
Το αν η πρωτοφανής αυτή δικαστική απόφαση υπαγορεύθηκε από πολιτικά κίνητρα μένει να αποδειχθεί. Το βέβαιο είναι η σε τετοιο βαθμό ακραία κοινωνική αναλγησία υπηρετεί αντικειμενικά ακροδεξιές αντιλήψεις περί Κράτους, κοινωνίας και Δικαιοσύνης. Πολύ περισσότερο που οι κατηγορούμενοι ήταν «Κωλοαλβανοί».
Γιάννης Χρυσοβέργης 
   
 
 

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Η ΕΛΣΤΑΤ ΚΙ ΟΙ ΔΙΚΑΣΤΕΣ

Η παραπομπή σε δίκη του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ με κακουργηματικές κατηγορίες, μπορεί να ικανοποιεί το δημόσιο αίσθημα, μπορεί να χαϊδεύει τα αυτιά όσων ονειρεύονται εκτελέσεις στο Γουδί, συγκαλύπτει όμως το έγκλημα που ακούει στο όνομα «δολία χρεοκοπία της Ελλάδας».
Το οποίο είχε δράστες  τον Κώστα Καραμανλή το Γιώργο Αλογοσκούφη, το Γιάννη Παπαθανασίου και το Μανώλη Κοντοπυράκη.
Όμως στη συγκάλυψη αυτή, εκουσίως ή όχι, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο Γιώργος Παπανδρέου. Ας μη μέμφεται τους εισαγγελείς λοιπόν.  

Ας θυμηθούμε λίγο την προεκλογική εκστρατεία του Οκτωβρίου 2009. «Λεφτά υπάρχουν», δήλωνε σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση ο Γιώργος Παπανδρέου κι όταν στη συνέντευξη που παραχωρούσε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης οι δημοσιογράφοι τον πίεζαν να εξηγήσει πού είναι τα λεφτά που υπάρχουν απαντούσε αφοπλιστικά: «Στη φοροδιαφυγή. Μόνο τις επιδόσεις της κυβέρνησης Σημίτη να πετύχουμε, θα αυξήσουμε τα φορολογικά έσοδα 50%. Και πιστεύω ότι μπορούμε να πάμε ακόμα καλύτερα».
Ας αφήσουμε ασχολίαστες τις επιδόσεις της κυβέρνησής του στον τομέα αυτό κι ας θυμηθούμε την αντιπαράθεση των πολιτικών ηγετών (στα δημοσιογραφικά νεοελληνικά ντιμπέιτ). «Πόσο είναι το πραγματικό έλλειμμα κύριε Καραμανλή;», είχε ρωτήσει δυο φορές ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς να πάρει απάντηση.  Λίγες ημέρες πριν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου ψέλλιζε ότι το έλλειμμα δε θα είναι 6% φέτος, αλλά 8%.
Ας πάμε λίγο πιο πίσω, σ' εκείνο το πρωινό του Μαΐου 2008, που εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης είχε ανακοινώσει θριαμβευτικά με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο στα χείλη του: «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός».  
Ας κλείσουμε αυτή την αναδρομή στο παρελθόν πηγαίνοντας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ το 2004 με τον Κώστα Καραμανλή να ανακοινώνει στα παραληρούντα πλήθη: «Θα καταργήσουμε το ΣΔΟΕ, θα καταργήσουμε το ΑΣΕΠ». Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα δημόσια έσοδα βούλιαξαν, το Δημόσιο γέμισε με «δικά μας παιδιά» που προσλήφθηκαν μέσω «γαλάζιων συνεντεύξεων» και το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε πέντε χρόνια κατά 120 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όμως οι δράστες του εγκλήματος αυτού  δε λογοδότησαν, ούτε και θα λογοδοτήσουν ποτέ στη Δικαιοσύνη. Γιατί το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου αντί να είναι «χρεοκοπήσατε τη χώρα» ήταν «λεφτά υπάρχουν». Γιατί  δε συγκρότησε προκαταρκτική επιτροπή για την ασυστολη παραποίηση των στατιστικών δεδομένων από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας, που γέννησε το όνειδος των Greek statistics. Και πώς να το κάνει άλλωστε αφού «λεφτά υπήρχαν»;
Η παραπομπή του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ σε δίκη με την κατηγορία ότι «φούσκωσε» το Δημόσιο χρέος συνιστά συγκάλυψη του παραπάνω εγκλήματος. Η δίωξη σε βάρος του βασίστηκε στις καταγγελίες της καθηγήτριας Ζωής Γεωργαντά, μέλουςς του ΔΣ  της ΕΛΣΤΑΤ και με ακαδημαϊκούς τίτλους εφάμιλλους αυτών του Ανδρέα Γεωργίου. Το μήλο της έριδος αφορούσε στα χρέη των ΔΕΚΟ και το αν έπρεπε ή όχι να συνυπολογιστούν στα χρέη του Δημοσίου.
Το αν από πολιτική άποψη έπρεπε ή όχι να γίνει αυτό, είναι ένα θέμα προς συζήτηση, μιας και η στατιστική παγκοσμίως είναι πολύ δημιουργική επιστήμη. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι ΔΕΚΟ με εγγυήσεις του Δημοσίου δανείζονταν και δανείζονται, άρα στην πράξη τα χρέη τους χρέη του Δημοσίου είναι. Και είναι βέβαιο ότι με την άποψη του Ανδρέα Γεωργίου συμφωνούσε και η EUROSTAT, η οποία είναι αλήθεια ότι προσπαθούσε με επίδειξη υπερβολικής αηυστηρότητας να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες για το ότι δεν αντιδρούσε επί πέντε χρόνια στοις Κοντοπυράκειες στατιστικές.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι η απόφαση των δυο οικονομικών εισαγγελέων για παραπομπή του Ανδρέα Γεωργίου είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη και έχει έντονη οσμή υπερίσχυσης του θυμικού έναντι της τήρησης του πνεύματος των δικονομικών κανόνων.
Αυτό όμως σε τίποτα δε δικαιολογεί την αντίδραση του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτός και κανένας άλλος ευθύνεται για το ότι δεν έγινε διερεύνηση του σκανδάλου της χρεοκοπίας του Ελληνικού Κράτους. Δημιούργησε μια ψευδή εικόνα για να κερδίσει τις εκλογές και αξίωσε από τους Έλληνες πολίτες, στους οποίους αυτός είχε δημιουργήσει υπερβολικές προσδοκίες, να υποβληθούν σε πολύ βαρύτερες θυσίες από αυτές που τους αναλογούσαν χωρίς να καταλογιστούν ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας.   
Σε κάθε περίπτωση η δίωξη αυτή δεν έχει σε τίποτα να συνεισφέρει. Είτε 12% ήταν το έλλειμμα του 2009, είτε 15,4% η ένταση των μέτρων λιτότητας δεν εξαρτώνταν από αυτό. Ήταν θέμα πολιτικών αποφάσεων. Οι οποίες ελήφθησαν από ανθρώπους που ποτέ τους δεν έψαξαν για δουλειά, ποτέ τους δεν έζησαν ένα μήνα με 700-800 ευρώ, ποτέ τους δε στάθηκαν στην ουρά του λεωφορείου, του ΙΚΑ, της Εφορίας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

 
 
 


Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Η «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ» ΚΑΙ Η «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ»

Η συντονισμένη επίθεση Νίκου Δένδια, Κυριάκου Μητσοτάκη και Ανδρέα Λοβέρδου κατά των δικαστών που χειρίζονται τις λεγόμενες «υποθέσεις Τρομοκρατίας» συνιστούν επικίνδυνη πολιτική εκτροπή με στόχο τις ατομικές ελευθερίες.
Σε κάθε περίοδο που αυξάνονται τα κρούσματα πολιτικής βίας, οι καλοθελητές που απαιτούν περισσότερη ασφάλεια με τίμημα τις ατομικές ελευθερίες πάντα περισσεύουν.
Με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για την κοινωνία.

Η κοινοβουλευτική Δημοκρατία, που χτίστηκε στην Ευρώπη μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, βασίστηκε σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο με δυο πυλώνες: το σεβασμό των ατομικών ελευθεριών, όπως αυτά περιγράφονται στην Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ και την κοινωνική προστασία.
Ο δεύτερος πυλώνας είναι ήδη παρελθόν για τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως ακόμα πιο πριν είχε αρχίσει να αμφισβητείται ο σεβασμός των  ατομικών ελευθεριών, με πρόσχημα πάντα, την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας».
Ο ένοπλος αποσχιστικός αγώνας του IRA στη Βόρειο Ιρλανδία ήταν η αφορμή για την επιβολή μιας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας η οποία αναίρεσε κάθε εγγύηση δίκαιης δίκης. Στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας επιτράπηκε στην Αστυνομία να πυροβολεί στο ψαχνό σε διαδηλώσεις, έγιναν ανεκτά βασανιστήρια, έμειναν στη φυλακή άνθρωποι για περισσότερα από δέκα χρόνια (βλ. τους επτά του Μπέρμιχαμ) για εγκλήματα που δεν είχαν διαπράξει.
Η ένοπλη δράση της RAF στη Δυτική Γερμανία επέτρεψε το φακέλλωμα, ως οιωνεί τρομοκράτη, κάθε ανθρώπου που δε χωρούσε στο τρικομματικό πολιτικό σύστημα της εποχής. Για να μην αναφερθούμε στην απαγόρευση πρόσληψης κομμουνιστών στο Δημόσιο, με νόμο του 1971 ή στις δολοφονίες των ηγετικών στελεχών της RAF στις φυλακές του μανχάιμ που παρουσιάστηκαν ως αυτοκτονίες.
Ο ένοπλος αποσχιστικός αγώνας της ΕΤΑ στην Ισπανία επέτρεψε τη συνέχιση των βασανιστηρίων στην Ισπανία και τον δραστικό περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών, με απαγορεύσεις κομμάτων και συνδικάτων. στη Χώρα των Βάσκων.
Αποκορύφωμα όμως των ελευθεριοκτόνων νομοθεσιών ήταν αυτή που ψηφίστηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που διεξήχθη στην ιταλία στη δεκαετία του '70 (επισήμως ήταν αγώνας κατά της τρομοκρατίας των Ερυθρών Ταξιαρχιών).  
Με νόμο που υπερψηφίστηκε από το σύνολο, σχεδόν των κομμάτων της Βουλής - είχαν μειοψηφήσει, προς τιμήν τους, το Ριζοσπαστικό Κόμμα και η Προλεταριακή Δημοκρατία, η εκλογική επιρροή του καθενός από αυτά ήταν 1,5% -  και επικυρώθηκε με δημοψήφισμα (79% υπέρ), οι ύποπτοι μπορούσαν να παραμείνουν προφυλακισμένοι για διάστημα έως 6 ετών. προφυλάκιση που μπορούσε να παραταθεί πέραν της εξαετίας, με απλή απόφαση του αρμόδιου Εισαγγελέα και χωρίς καμιά απολύτως αιτιολόγηση.  
Χιλιάδες ανθρώπων παρέμειναν προφυλακισμένοι 4-14 χρόνια για να αθωωθούν ελλείψει στοιχείων, όταν κάποτε επί τέλους δικάστηκαν.    
Η Ελλάδα, ακόμα και στα χρόνια που η 17Ν χτυπούσε όπου, όποτε και όποιον ήθελε, είχε αντισταθεί στον πειρασμό μιας αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας. 
Η πρώτη αντιτρομοκρατική νομοθεσία ψηφίστηκε το 2001, μετά από τη δολοφονία του ταξίαρχου Σώντερς από τη 17Ν και υπό την ασφυκτική πίεση ΕΕ και ΗΠΑ, που απειλούσαν να μη γίνουν οι Ολυμπίακοί Αγώνες του 2004 στην Ελλάδα. Και πάλι, οι βασικές εγγυήσεις κάθε Δημοκρατικής Πολιτείας προς τον κατηγορούμενο δεν είχαν πειραχτεί.
Η νομοθεσία αυτή τροποποιήθηκε προς το χειρότερο κατά τη διετία 2010-2011 και μάλιστα με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια.
Οι επικρίσεις του κ. Δένδια προς τους δικαστές θα είχαν αναμφίβολα βάση, αν αφορούσαν την αποφυλάκιση, λόγω παρέλευσης του 18μήνου, βασικών κατηγορούμενων για συμμετοχή στην οργάνωση ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ. Η δίκη, σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί πριν την παρέλευση του 18μήνου.
Είχαν όμως ως στόχο τους δικαστές που έκριναν, πως τα στοιχεία με τα οποία η Αστυνομία έκρινε πως δυο συλληφθέντες ήταν μέλη της ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ ΤΩΝ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ ήταν ανεπαρκή για να δικαιολογήσουν την προφυλάκισή τους και τους άφησαν ελεύθερους με περιοριστικούς όρους.
Η απέχθεια του Νίκου Δένδια προς κάθε έννοια Κράτους Δικαίου είναι γνωστή από την εποχή που ήταν υπουργός Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Καραμανλή. Οι κυριακάτικες δηλώσεις του όμως μόνο τυχαίες δεν ήταν. Αποσκοπούσαν στον εκφοβισμό κάθε δικαστή ο οποίος θα αρνηθεί να γίνει συνένοχος των τρομολάγνων παιγνιδιών μιας κυβέρνησης η οποία αναζητά σανίδα σωτηρίας στην εκμετάλλευση της πολιτικής βίας.
Όπως δεν ήταν τυχαίες και οι δηλώσεις του περί «προσπάθειας ένταξης στη νομιμότητα» του ΣΥΡΙΖΑ. Στόχος του χυδαίου προπαγανδιστικού παιγνιδιού των κυβερνώντων είναι να καταστήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση υπόλογη για υπόθαλψη της τρομοκρατίας αν τολμήσει να αντισταθεί στα τρομολάγνα σχέδιά τους.  Εξ ου και οι παράλληλες βολές προς τους δικαστές, με αναφορές στον τρόπο που χειρίζονται τις υποθέσεις ένοπλης βίας, από τους Κυριάκο Μητσοτάκη και Ανδρέα Λοβέρδο.
Απέναντι σε αυτές τις οργουελικές ιδεοληψίες, που θέλουν να καταστήσουν ύποπτο τρομοκρατικής δραστηριότητας κάθε άνθρωπο ο οποίος δε συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις είναι χρέος όλων όσοι πιστεύουν πως το Κράτος Δικαίου είναι τρόπος ζωής και όχι επικοινωνιακό πυροτέχνημα να αντισταθούν. Όσοι δεν το πράξουν πρέπει να θυμούνται ότι, όταν θα έρθει η δική τους η σειρά, δε θα υπάρχει πια κανείς για να τους υπερασπιστεί.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Περίθαλψη στους ανασφάλιστους και στους άστεγους

Πήρα ένα email για το ποιά νοσοκομεία και υπηρεσίες περιθάλπουν ανασφάλιστους και άστεγους, που δυστυχώς αυξάνονται και πληθύνονται στις μέρες που ζούμε. Αναρτώ το κείμενο αμέσως παρακάτω.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Τα νοσοκομεία που δέχονται ανασφάλιστους και άστεγους
 
Οδηγίες για την περίθαλψη άστεγων και εξυπηρέτηση ανασφάλιστων ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ, ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ
 Α.  Α Σ Τ Ε Γ Ο Ι
 Όσοι μένετε ή κυκλοφορείτε στην Αθήνα και δείτε κάποιον άστεγο στον δρόμο καλέστε το τηλ. 1960 (Κέντρο Στέγασης Αστέγων). Θα σας ζητηθούν πληροφορίες για το που ακριβώς βρίσκονται. Θα πάνε να τους βρουν για να τους δώσουν ένα δωματιάκι στις αίθουσες που προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων. Θα προσφερθεί και φαγητό. Αν αρνηθούν οι ίδιοι να μετακινηθούν θα τους προσφερθούν κουβέρτες και άλλα  είδη πρώτης ανάγκης.
Β. ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΙ
Το «Σισμανόγλειο», και τα διοικητικά συνδεδεμένα νοσοκομεία Αμ. Φλέμιγκ και Παπαδημητρίου συντάχθηκαν στην εξυπηρέτηση ανασφάλιστων ασθενών που χρειάζονται νοσηλεία μέσω του Ιατρείου Κοινωνικής Αποστολής του ΙΣΑ και της Αρχιεπισκοπής, σύμφωνα με επιστολή της διοικήτριας των νοσοκομείων κ. Όλγας Οικονόμου. 
Ήδη στη διάθεση των ανασφαλίστων έχουν ταχθεί το νοσοκομείο Ελπίς και η Μονάδα Θεραπείας Πόνου του νοσοκομείου Πατησίων. 
Η  διοίκηση του ΙΣΑ, έκανε έκκληση σε όλες τις διοικήσεις των νοσοκομείων,  για να δημιουργηθεί ένα μεγάλο δίκτυο δευτεροβάθμιας στήριξης των ανασφάλιστων πολιτών, όπως δημιουργήθηκε το Ιατρείο Κοινωνικής Αποστολής  στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. 
Στόχος είναι να δημιουργηθεί μια μεγάλη αλυσίδα φροντίδας Υγείας για τους ανασφάλιστους πολίτες που καθημερινά αυξάνουν ολοένα και περισσότερο. 
ΝΑ  ΤΟ  ΣΤΕΙΛΕΤΕ  ΟΠΟΥ  ΜΠΟΡΕΙΤΕ!!!! ΕΙΝΑΙ  ΜΙΑ  ΕΛΠΙΔΑ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ  ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ  ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΥΣ  ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΜΑΣ!!!!!!!

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ

Πέρα από τις κάθε λογής απαιτήσεις πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων των κυβερνώντων από το ΣΥΡΙΖΑ, και την περί προβοκατόρων φιλολογία του τελευταίου, το ασυνήθιστο κύμα βίας που σημαδεύτηκε από είκοσι τουλάχιστον εμπρησμούς στέλνει ένα πολιτικό μήνυμα που όλοι πρέπει να λάβουν: κάθε μέρα περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν εκτός ορίων.

Τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού είδαν το μπαράζ αυτό των εμπρηστικών επιθέσεων ως επικοινωνιακό μάνα εξ ουρανού. Και με την έλλειψη μέτρου που τους διακρίνει σε όσα λένε και, το χειρότερο, πράττουν, έσπευσαν, προεξάρχοντος του κυβερνητικού εκπροσώπου να απαιτούν από το ΣΥΡΙΖΑ δηλώσεις μετανοίας με ρυθμό είκοσι - εικοσιπέντε την ημέρα. Σε σημείο που μέχρι κι Αλέκα Παπαρήγα θεώρησε υποχρέωσή της να εγκαταλείψει την πάγια αρχή της που συνοψίζεται στη φράση «από πίττα που δεν τρως μη σε μέλλει κι αν καεί» και αισθάνθηκε την ανάγκη να τους ανακαλέσει στην τάξη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του αντέδρασε αδικαιολόγητα ενοχικά και με έντονη ενόχληση επιδόθηκε σε μια ασυνήθιστη γι' αυτόν προβοκατορολογία.
Τη συμμετοχή προβοκατόρων και παρακρατικών μηχανισμών σε αυτό το κύμα βίαιων ενεργειών - η σοβαρότερη από τις οποίες δεν ήταν η επίθεση στα κεντρικά γραφεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά οι εμπρηστικές επιθέσεις στα σπίτια του Γιώργου Κεδίκογλου και του Αντώνη Σκυλάκου, καθώς σε αυτές κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές - κανείς δε μπορεί να την αποκλείσει. Είναι γνωστό σε όλους ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, και στις συνθήκες απόλυτης διάλυσης κάθε συντεταγμένου θεσμικού μηχανισμού η δράση τέτοιων κύκλων πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Κι αν την ευθύνη της επίθεσης στα κεντρικά γραφεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ αναλάβει η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ή η ΟΠΛΑ το ενδεχόμενο αυτό πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά.
Όμως δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο των γεγονότων, η αστυνομική ανάγνωση των οποίων από κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν μια οδυνηρή πραγματικότητα: ότι καθημερινά περισσότεροι άνθρωποι απορρίπτουν το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο και θέλγονται από την προσφυγή στη βία.     
Ο πρώτος λόγος ενίσχυσης αυτής της τάσης είναι η προκλητική και προσβλητική για κάθε άνθρωπο συμεριφορά των κυβερνήσεων από το 2008 μέχρι σήμερα, με μακράν χειρότερη τη σημερινή. 
Από τη δήλωση Αλογοσκούφη σε πανηγυρικούς τόνους «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός» το Μάιο του 2008, μέχρι το «λεφτά υπάρχουν» κι από εκεί στο «τα μέτρα αυτά είναι άδικα, αλλά είναι αναγκαία και θα είναι τα τελευταία», που διατυπώνεται με ύφος εκατό καρδιναλίων κάθε τρίμηνο την τελευταία τριετία οι κυβερνήσεις, με τα λόγια τους και με τα έργα τους, προσβάλλουν καθημερινά τον ελληνικό λαό και δημιουργούν εχθρούς του κοινοβουλευτισμού
Κι είναι μακράν πιο προσβλητική η σημερινή, διότι την ίδια στιγμή που μειώνει μισθούς και συντάξεις κι αυξάνει εκθετικά τους φόρους σε κάθε άνθρωπο που παράγει προϊόντα ή υπηρεσίες, μειώνει το φόρο στις προσόδους από μεγάλες ακίνητες περιουσίες και καταργεί το φόρο πολυτελείας στα κότερα. 
Η βίαιη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ από την ελληνική κοινωνία, η οποία ούτε καν ζήτησε τη γνώμη του, από το χώρο μιας «ελαφράς» - όπως λέμε ελαφρό τραγούδι -  ριζοσπαστικής Αριστεράς στο χώρο της Κεντροαριστεράς έχει κι αυτή τη συμβολή της στη γέννηση οπαδών της βίας.
Αφ' ενός κάποιοι άνθρωποι που κάθονταν σχετικά ήσυχοι στις παρυφές του δεν είχαν το χρόνο - πιθανότατα ούτε και τη διάθεση - να προσαρμοστούν στο νέο ρόλο του κόμματος και βρίσκονται πλέον πολιτικά άστεγοι κι απογοητευμένοι. 
Αφ' ετέρου η εκτόξευση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 27% ήταν τόσο ταχεία που δεν πρόλαβε, ούτε και ήταν εφικτό - εδώ το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύτηκε να χωνέψει την ανάλογη εκτόξευση από το 13% στο 25% - να διατυπώσει μια πρόταση που να γεννά ελπίδα σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο, ώστε να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα.
 Ο βαθιά αντικοινοβουλευτικός πολιτικός λόγος του ΚΚΕ σε συνδυασμό με την απόλυτη νομιμοφροσύνη του έχει κι αυτός συμμετοχή στην αύξηση των εκτός κοινοβουλευτικών ορίων ανθρώπων. Αν κάποιος πάρει τοις μετρητοίς τα όσα δηλώνουν τα στελέχη του κόμματος, ένα και μόνο ερώτημα θέλει να τους θέσει: «γιατί συμμετέχετε ακόμα στο κοινοβούλιο και δεν έχετε πάρει τα όπλα;» Και είναι προφανές ότι υπάρχουν μέλη του κόμματος - κυρίως νεολαίοι - που θέτουν το ερώτημα αυτό.
Τέλος η ουσιαστική πολιτική αποστασιοποίηση σημαντικού αριθμού αναρχικών από τους μπαχαλάκηδες στην τελευταία διετία, έχει ελευθερώσει  βίαιες ομάδες που κυκλοφορούσαν στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ανάλογες τάσεις παρατηρούνται και στο χώρο της Δεξιάς. Το πολιτικό ξεβράκωμα του Σαμαρά ευθυς μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία, δημιούργησε έντονη φυγή παραδοσιακών ψηφοφόρων του κόμματος από τα λαϊκά στρώμματα, που στην πλειονότητά τους έχουν στραφεί προς το παρόν στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Όμως και το νεοναζιστικό κόμμα δυσκολεύεται να χωνέψει την είσοδό του στο Κοινοβούλιο. Από τη μια δείχνει να έχει πάρει στα σοβαρά τις απειλές Βενιζέλου και, κυρίως την πρόταση του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου για εφαρμογή σε βάρος των μελών του των διατάξεων της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, από την άλλη όμως δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα μέλη του που ονειρεύονται πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, Εβραίων, ομοφυλλόφιλων και λοιπών μιασμάτων.
Η περίπτωση της επίθεσης κατά του Τούρκου Προξένου στην Καβάλα είναι ενδεικτική.  Την επίθεση, σε τοπικό επίπεδο - γιατί σε εθνικό όλοι το έκαναν γαργάρα - κατήγγειλε, εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είναι λοιπόν προφανές ότι η τελευταία, για σημαντικό αριθμό των μέχρι χθες υποστηρικτών της, έχει συμβιβαστεί κι είναι πλέον μέρος του κατεστημένου. Πράγμα που ανοίγει το δρόμο στην ενεργοποίηση ακόμα πιο βίαιων ακροδεξιών οργανώσεων.
Το πιο σοβαρό απ' όλα όμως είναι πως οι «απογοητευμένοι» τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά που αναζητούν καταφύγιο στη βία αυξάνονται και πληθύνονται σε περιβάλλον κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού. Γι' αυτό και είναι πολλαπλάσια επικίνδυνοι από τους βομβιστές του ΕΛΑ και τους εκτελεστές της 17Ν ή ακόμα από την παρέα του Νίκου Μιχαλολιάκου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 - μην ξεχνάμε ότι ο αρχηγός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ καταδικάστηκε σε 13 μήνες φυλακή για την έκρηξη στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ
Οι πρώτοι και οι δεύτεροι ήταν μοναχικοί συνεχιστές ενός εμφυλίου πολέμου που είχε λήξει, οι τρίτοι ήταν οι απελπισμένοι ηττημένοι αυτού του εμφυλίου. Όλοι τους όμως έδρασαν σε ένα περιβάλλον οικονομικής άνθισης που δεν τους επέτρεψε να βρουν μιμητές.
Το σημερινό κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο αντιθέτως ευνοεί τη βία. Οι βίαιες ομάδες επομένως έχουν σήμερα τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική τους πολιτική ατζέντα, σπρώχνοντας τη χώρα σε ένα άτυπο εμφύλιο πόλεμο.  Το αν αυτός θα έχει τη μορφή του εμφυλίου στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 (που ονομάστηκε από τους νικητές πόλεμος κατά της τρομοκρατίας) ή αν θα πάρει μια ακόμα πιο βίαιη μορφή δε μπορεί κανείς να το προβλέψει. Κι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί είναι μια ριζική αλλαγή οικονομικής πολιτικής, που θα γεννήσει ελπίδα και θα περιθωριοποιήσει τις ομάδες αυτές.  Η οποία δε φαίνεται στον ορίζοντα στο άμεσο μέλλον.

Γιάννης Χρυσοβέργης