Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 44 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ


Πριν 44 χρόνια ένα στρατιωτικό πραξικόπημα ήρθε να βάλει φρένο στη διεκδίκηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για ουσιαστική Δημοκρατία, για απαλλαγή από το Παλάτι και την καμαρίλα του, για οριστικό κλείσιμο των πληγών ενός πολυετούς αιματηρού εμφυλίου, που, έχοντας ξεκινήσει από το κίνημα του 1909 στο Γουδή, είχε φθάσει στο αποκορύφωμά του στην τριετία 1946 - 1949. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά οι απολογητές του σκοταδισμού έχουν σηκώσει κεφάλι. Αν σήμερα, ενάς συνταγματάρχης, εξ ίσου φανατικός και παράφρων με το Γεώργιο Παπαδόπουλο, αποφάσιζε να καταλάβει την εξουσία, πλήθη θα συνέρρεαν στο Σύνταγμα για να τον επευφημήσουν. Πώς φθάσαμε ως εδώ;

Πριν από 44 χρόνια μια ανερχόμενη μεσαία αστική τάξη, που ασφυκτιούσε μέσα στο εμφυλιακό πολιτικό πλαάισιο, απαιτούσε, μέσα από τα αιτήματα για εκδημοκρατισμό της πολιτικής ζωής, το δικό τηνς ρόλο στο πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι. Και συμμαχούσε με μια αυξανόμενη, με ραγδαίους ρυθμούς, εργατική τάξη, που απαιτούσε με τη σειρά της το δικό της μερτικό από την ανάπτυξη της χώρας.
Επί έξι χρόνια η Χούντα είχε πετύχει να κυβερνά χωρίς ουσιαστική αντίδραση, επειδή η οικονομία συνέχισε να αναπτύσσεται με ταχύτατους ρυθμούς, ενάντια στην απύθμενη ανικανότητα των κυβερνώντων. Η πρώτη πετρελαϊκή κρίση, γκρέμισε το χάρτινο πύργο της οικονομικής ανάπτυξης και ξέσπασαν οι πρώτες αντιδράσεις. Νομική, μνημόσυνο Γεωργίου Παπανδρέου, Πολυτεχνείο...
Η πτώση της Χούντας γέννησε μια νέα πολιτική δύναμη, το ΠΑΣΟΚ, που κλήθηκε να εκφράσει αυτή τη συμμαχία μεσαίας αστικής και εργατικής τάξης και το πέτυχε. Και το πέτυχε τόσο καλά, που έγινε η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της ελληνικής Δημοκρατίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η πρόσβαση στη Δημόσια Διοίκηση άνοιξε σε όλους, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ανέλαβαν, όπως σε κάθε δημοκρατική χώρα, συνδιαχειριστικούς ρόλους, η Αριστερά βρήκε κι αυτή έναν άτυπο ρόλο συνδιαχειριστή σε τοπική αυτοδιοίκηση, πανεπιστήμια, δημόσια διοίκηση.
Την ίδια στιγμή όμως που εδραιώνονταν οι θεσμοί της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας η ελληνική κοινωνία επιδείκνυε μια απίστευτη εχθρότητα απέναντι σε κάθε τι το καινούριο, σε κάθε απόπειρα εμβάθυνσης της Δημοκρατίας. Αντέδρασε στη θέσπιση του πολιτικού γάμου, σαμποτάρισε θεσμούς συμμετοχικής δημοκρατίας, όπως τα συνοικιακά συμβούλια που θεσπίστηκαν το 1983 και πήγαν άπατα, γύρισε, έμπρακτα την πλάτη στην ισότητα ανδρών και γυναικών - χρειάστηκε να θεσπιστεί, για λόγους μίμησης και μόνο, ένα υποχρεωτικό ποσοστό γυναικών για να αυξηυθεί σε σχετικά ευπρόσωπα ποσοστά η συμμετοχή των γυναικών σε εκλεγμένα όργανα - εξεδήλωσε και εκδηλώνει πρωτοφανή εχθρότητα απέναντι στο οικολογικό κόινημα, για να μη μιλήσουμε για τους αρνητές στράτευσης, το δικαίωμα των πιστών σε θρησκευτικά δόγματα διαφορετικό της Ορθοδοξίας να ασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα ανεμπόδιστα κ.λ.π. Κι αυτή η εχθρότητα διαπέρασε οριζόντια το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, σε μερικές περιπτώσεις μηδέ του πλέον φιλελεύθερου ΚΚΕ εσ. - και των διαδόχων του ΕΑΡ και ΣΥΝ - εξαιρουμένων.
Όσο για την πολιτική αντιπαράθεση, αυτή πήρε τη μορφή της συνέχισης του εμφυλίου πολέμου με άλλα μέσα. Τα όπλα αντικατέστησε ο διανοητικός χουλιγκανισμός. Η έννοια του διαλόγου εξοστρακίστηκε από την κοινωνία και χρησιμοποιήθηκε, από την πολιτική εξουσία, με τρόπο ποταπά προσχηματικό. Η σκέψη και μόνο της διατύπωσης εναλλακτικών πολιτικών προτάσεων θεωρούνταν, σχεδόν, πράξη εσχάτης προδοσίας.
Παράλληλα η κοινωνία, γυρνούσε την πλατη στα αιτήματα για κοινωνικό Κράτος. Αντί να διεκδικήσει ποιότητα στη Δημόσια εκπαίδευση, έγινε προσωπικό στοίχημα της κάθε οικογένειας να στείλει τα παιδιά της σε ιδιωτικό σχολείο. Τίναξε στον αέρα το Εθνικό Σύστημα Υγείας, όταν οι συγγενείς των ασθενών στα νοσοκομεία κυνηγούσαν, στα μέσα της δεκαετίας του '80, γιατρούς και νοσηλευτές για να τους λαδώσουν. Με αποτέλεσμα, σε λιγότερο από ένα χρόνο, σχεδόν τίποτα να μη γίνεται χωρίς το ανατολίτικο μπαξίς. Κι αντί να διεκδικήσει κοινωνικά επιδόματα ασκούσε αφόρητες πιέσεις σε κοινοτάρχες, δημάρχους και κομματικά στελέχη για «μια θεσούλα στο Δημόσιο».
Σε αυτή την ιδιότυπη «ανατολίτικη δημοκρατία», εντελώς φυσιολογικά η εξαγορά δημοσίων λειτουργών γενικεύθηκε. ενδεικτικό είναι ότι στις ετήσιες εκθέσεις της Διεθνούς διαφάνειας, το 1/3 των ελλήνων πολιτών δηλώνει ότι «προσπάθησε να λαδώσει δικαστικούς λειτουργούς για ευνοϊκή εξέλιξη δικαστικής του υπόθεσης». Τα πραγματικά ποσοστά είναι, δυστυχώς, σαφώς ψηλότερα.
Την τελευταία εικοσαετία, το αγαπημένο ρεπορτάζ των τηλεοπτικών ΜΜΕ, ήταν τα λεγόμενα «οικονομικά σκάνδαλα» του πολιτικού κόσμου. Που εννιά στις δέκα φορές ήταν απολύτως πραγματικά. Με τη διαφορά ότι ήταν «εικόνα και ομοίωση μιας νεόπλουτης κοινωνίας».
Η ίδια αυτή κοινωνία, αφού εδώ και 37 συναπτά έτη ανεβάζει και κατεβάζει τις κυβερνήσεις με μοναδικό κριτήριο το ποιος θα ικανοποιήσει καλύτερα τη μεγαλομανία της (Ολυμπιακοί Αγώνες, ένταξη στην Ευρωζώνη) ή τη διαφθορά της (θα καταργήσουμε ΑΣΕΠ και ΣΔΟΕ, θα νομιμοποιήσουμε τα αυθαίρετα) γυρνάει την πλάτη της σε ό,τι έχει απομείνει από δημοκρατικούς θεσμούς, επιλέγοντας το χουλιγκανισμό ως μοναδική μορφή πολιτικής έκφρασης. Κι εντελώς φυσιολογικά, στρώνει το δρόμο στο επόμενο αυταρχικό καθεστώς.

Γιάννης Χρυσοβέργης




Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ: 18 ΧΑΜΕΝΟΙ ΜΗΝΕΣ


Η παρέμβαση του Κώστα Σημίτη, μέσω της συνέντευξης που παραχώρησε στο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, με την οποία ζητά να αρχίσει η κυβέρνηση να μεθοδεύει την αναδιάρθρωση του χρέους, δρομολόγησε, και επισήμως, αυτό που έπρεπε να ήταν η προτεραιότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου από τις 5 Οκτωβρίου 2009. Στο μεταξύ χάθηκαν 18 πολύτιμοι μήνες, η αναδιάρθρωση, εφ' όσον υπερκεραστούν οι αντιδράσεις - όχι των δανειστών αλλάτης ίδιας της κυβέρνησης - θα είναι πολύ πιο επωδυνη και, το σημαντικότερο, στο διάστημα που παρήλθε ο πολιτικός κόσμος έχασε και τα τελευταία ψύγματα αξιοπιστίας του στην κοινωνία. Κι αυτό είναι η χειρότερη μη αναστρέψιμη ζημιά.

Όταν, την επαύριο των εκλογών αναδείχθηκε αυτό που όλοι υποπτεύονταν αλλά ουδείς τολμούσε να πει με τ' όνομά του, η χρεοκοπίοα του ελληνικού Κράτους, η νέα κυβέρνηση επί τρεις ολόκληρους μήνες σφύριζε αδιάφορα. Όταν υποχρεώθηκε να ασχοληθεί με το ζήτημα, αντί να επιδιώξει άμεσα, με την απειλή της στάσης πληρωμών, την αναδιάρθρωση του χρέους, έκανε σημαία της την ελληνική βλαχογκλαμουριά και προσπαθούσε να πείσει την κοινωνία ότι «η χώρα δε θα χρεοκοπήσει».
Η αναδιάρθρωση του χρέους πριν από ένα χρόνο, με την προϋπόθεση ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα είχε υλοποιήσει την υπόσχεσή της να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και την ειφοροδιαφυγή τουλάχιστον στα επίπεδα των κυβερνήσεων Σημίτη - πράγμα στο οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς - και ότι θα μείωνε δραστικά τις αμυντικές δαπάνες - πράγμα που επίσης δεν τόλμησε να κάνει - θα της είχε επιτρέψει να προχωρήσει στις απαραίτητες αλλαγές, περιορισμού της κρατικής σπατάλης κι αντιμετώπισης της διαφθοράς στο δημόσιο τομέα χωρίς να υποχρεωθεί από τους δανειστές σε οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων δικαίων και αδίκων.
Μια τέτοια λύση, αφ' ενός θα της έδινε τη δυνατότητα να ασκήσει την υπεσχημένη προεκλογικά κοινωνική πολιτική, αφ' ετέρου θα της επέτρεπε να φρενάρει την ύφεση μέσω στοχευμένων δημοσίων επενδύσεων και πολιτικών ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας.
Μια τέτοια λύση θα ήταν επίσης επωφελής για τους δανειστές, καθώς, στην περίπτωση που η αναδιάρθρωση γίνονταν μέσω διπλασιασμού του χρόνου αποπληρωμής κι ενός μορατόριουμ πληρωμών τριών - τεσσάρων χρόνων - κάτι τέτοιο θα σήμαινε άτυπο κούρεμα του χρέους της τάξης του 35% περίπου - οι τελευταίοι θα είχαν τη δυνατότητα να απλώσουν τις ζημιές που θα υφίσταντο σε βάθος χρόνου και να μην τεθεί σε κίνδυνο η κεφαλαιακή τους επάρκεια.
Όταν επελέγη η λύση του Μνημονίου, κάποιοι, πολύ λίγοι δυστυχώς, είχαμε προβλέψει - όχι γιατί είχαμε μαντικές ικανότητες, αλλά γιατί το έργο έχει παιχτεί τουλάχιστον δέκα φορές με διαφορετιούς πρωταγωνιστές στα τελευταία είκοσι χρόνια - ότι οι οριζόντια περιστολή εισοδημάτων θα προκαλούσε ασφυξία στην αγορά και ένα φαύλο κύκλο μείωσης των δημοσίων εσόδων, νέας αύξησης των ελλειμμάτων και νέων μέτρων περιορισμού του εισοδήματος που θα οδηγούσαν στο στραγγαλισμότης αγοράς.
Η έναρξη των διαπραγματεύσεων για αναδιάρθρωση του χρέους - οι οργίλες δηλώσεις του κ. Παπακωνσταντίνου, όσο απαπραίτητες κι αν ήταν δεν έπειθαν ούτε τον ίδιο - γίονεται σε μια συγκυρία πολύ χειρότερη από ό,τι ένα χρόνο πριν. Τώρα οι υποψήφιοι για ανδιάρθρωση του χρέους έχουν γίνει πολλοί (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, αύριο Βέλγιο και Ιταλία) και η συνολική ζημιά των δανειστών θα είναι σαφώς μεγαλύτερη. Επιπλέον, αν πριν από ένα χρόνο το κούρεμα του χρέους κατά 35% ίσως να ήταν επαρκές, σήμερα είναι αμφίβολο αν η μείωσή του κατά 50% μπορεί να φέρει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Επιπλέον, η οικονομία της χώρας έχει μπει σε φάση βαθιάς ύφεσης και η όποια προσπάθεια ανάταξης θα χρειαστεί πολύ περισσότερο χρόνο. Αλλά και πάλι, αν δε γίνει τώρα η αναδιάρθρωση, του χρόνου τα πράγματα θα είναι ακόμα χειρότερα και για την κοινωνία και για τους δανειστές.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση έχει απωλέσει πλήρως την αξιοπιστία της. Η γενίκευση των κρουσμάτων χουλιγκανισμού, από την Κερατέα μέχρι την επίθεση μιας ομάδας αναλφάβητων ηλιθίων σε έναν 85χρονο νομπελίστα είναι αποτέλεσμα της απώλειας και του τελευταίου ίχνους εμπιστοσύνης των κατοίκων αυτής της χώρας προς τον πολιτικό κόσμο. Πράγμα που αντικατοπτρίζεται και στις δημοσκοπήσεις, με τις αρνητικές αξιολογήσεις της κυβέρνησης στο πρωτοφανές 88% και της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο, επίσης πρωτοφανές, 92%, χωρίς ωστόσο να υπάρχει κάποιο μικρότερο κόμμα που να πιστώνεται αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης. Πράγμα που καθιστά τη βλάβη αναντίστρεπτη. Κι αυτό, είναι το χειρότερο απ' όλα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Πάει κι'αυτός...

Πριν από λίγη ώρα μπήκα στο in.gr. Ήθελα να διαβάσω καμμια είδηση για τα περί χρέους και αναδιάρθρωσης, όμως έμαθα άλλα νέα. Σήμερα, λίγες μέρες μετά τον Ρασούλη, πέθανε και ο Νίκος Παπάζογλου. Ταλαιπωριόταν για καιρό με την "επάρατη νόσο", απ'ότι διάβασα. Και τώρα που το σκέφτομαι, τον τελευταίο καιρό δεν τον είχα δει πουθενά, ούτε στην τηλεόραση ούτε στις εφημερίδες.

Τον είχα πρωτοδεί σε μια μπουάτ στην Πλάκα, το 1979, όπως έγραψα και σε προηγούμενή μου ανάρτηση. Και λίγα χρόνια μετά, στο "Αντιφεστιβάλ" (1982) τον άκουσα ξανά να τραγουδάει στη σκηνή εκείνου του εγκαταλειμένου εργοστασίου, κάπου στην Πατησίων. Πολύς κόσμος, πολύς ενθουσιασμός και ο συμπαθής τραγουδιστής υποχρεώθηκε να μείνει στη σκηνή για πάνω από δυο ώρες. Μου έχει εντυπωθεί στη μνήμη η "πανηγυρική" ατμόσφαιρα εκείνου του τριήμερου, στο οποίο κι'εγώ είχα συμμετάσχει με τον τρόπο μου. Θυμάμαι και τον άλλο συγχωρεμένο, τον Παπουτσάκη, να περιφέρεται στο χώρο με μια σκούπα και να μας ρωτάει, με τη φωνή βραχνιασμένη από την κούραση και από την ένταση, "αν θέλουμε καμμια ρετσίνα".

Τον Παπάζογλου τον ξαναείδα άλλες δυο φορές στο θέατρο του Λυκαβητού. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του'90, η καλλιτεχνική του παρουσία δεν ήταν τόσο έντονη και τη σκυτάλη την πήρε μια νεότερη και εξίσου αξιόλογη "φουρνιά" (Μάλαμας, Περίδης, Ζερβουδάκης και κάμποσοι άλλοι).

Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Να ανεβάσω μόνο το σύνδεσμο που παραπέμπει σε ένα τραγούδι του που πάντα μου άρεσε να το ακούω...




Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΝΑ ........ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ

Ο λόγος φυσικά γίνεται για τον οσφυοκάμπτη των ξένων συμφερόντων Κο Παπακωνσταντίνου ο οποίος παρότι δήλωνε ότι εάν επιβληθούν νέα επώδυνα μέτρα από πλευράς της κυβέρνησης θα παραιτηθεί, εμφανίζεται - χωρίς καθόλου να ιδρώνει το αυτί του - απεκδυόμενος των ευθυνών του, να ανακοινώνει νέα επαχθεί μέτρα τα οποία είναι η χαριστική βολή των ήδη πλημμυρισμένων στά αδιέξοδα πολιτών.

Οσο για την περιβόητη δήλωση παραίτησης, είναι βέβαιο οτι ο πολιτικός πατερναλισμός του Κου Παπακωνσταντίνου θα έωρησκε κάποιο τέχνασμα για να δικαιολογήσει την αναποτελεσματικότητά του προβάλλοντας δικαιολογίες και επιχειρήματα του κώλου, προκειμένου να διατηρήσει το Υπουργικό οφίκιο. Τώρα θα μου πείτε, οτι με την παραίτηση αυτού του κυρίου γλυτώναμε μια για πάντα απ' την προκρούστια συμπεριφορά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, σαφώς οχι, γιατί και αυτός να πάει στα τσακίδια υπαρχουν ένα σωρό άλλοι νεόκοποι υποστηρικτές του κλειστού δογματικού περιβάλλοντος του Γιωργάκη, που είναι έτοιμοι να παραδώσουν χωρίς κανένα ενδοιασμό την χώρα στις ορέξεις των αγορών.

Γι' αυτό καλά θα κάνουν να αφήσουν κατά μέρους τις βαρύγδουπες δηλώσεις περί παραίτησης, γιατί εκτός από ανεπαρκείς είναι και ανυπόληπτοι.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΑΡΓΗΣΕ... ΜΙΑ ΕΙΚΟΣΑΕΤΙΑ


Η πλέον μακροχρόνια απεργία της ΕΣΗΕΑ από το 1975 πέρασε εντελώς απαρατήρητη για την ελληνική κοινωνία. Με την έννοια αυτή απέτυχε παταγωδώς. Ίσως γι αυτό, ελάχιστα πράγματα γράφτηκαν γι αυτήν. Σίγουρα δεν είναι μονάχα της ΕΣΗΕΑ η ευθύνη για το ότι ο Έλληνας ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΑΙ. Της αναλογεί όμως μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Όσο για την αποτυχούσα απεργία, αυτή άργησε... μια εικοσαετία.

Η απεργία άργησε μια εικοσαετία γιατί
στις αρχές της δεκαετίας του '90 διαμορφώθηκε το σημερινό τοπίο των ΜΜΕ. Τότε ήταν που το δημοσιογραφικό επάγγελμα - ας με συγχωρήσουν κάποιοι που δεν το θεωρώ λειτούργημα κι ας συμφωνώ πως λειτούργημα θα έπρεπε να είναι - άνοιξε ξαφνικά με την απελευθέρωση των ερτζιανών και τη δημιουργία, εν μιά νυκτί, δεκάδων ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών.Ήταν η εποχή που έπρεπε να τεθούν κανόνες παιγνιδιού. Κι η ΕΣΗΕΑ είχε πολλά να κάνει.
Τότε μπορούσε - και δεν το έπραξε - να επιβάλει στους εργοδότες και στον πολιτικό κόσμο έναν ουσιαστικό διάλογο για τα ποιοτικά στοιχεία που θα έπρεπε να διέπουν τα ΜΜΕ, για τις προϋποθέσεις χορήγησης αδειών, για τη δημιουργία ενός κώδικα δεοντολογίας που θα ήταν δεσμευτικός για όλους. Αντ' αυτού ανέχθηκε να λειτουργούν επί είκοσι τουλάχιστον χρόνια, τηλεοπτικοί σταθμοί πανεθνικής εμβέλειας, με ληγμένες «προσωρινές» άδειες.
Τότε μπορούσε - και δεν το έπραξε - να παρέμβει καταλυτικά στο πρόγραμμα σπουδών των νεότευκτων τμημάτων ΜΜΕ στα Πανεπιστήμια, ώστε από αυτά να αποφοιτούν άνθρωποι ικανοί να προσφέρουν ποιοτική δημοσιογραφική δουλειά.Αντ' αυτού, έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά στις ιδιωτικές σχολές δημοσιογραφίας που έστησαν νύχτα τα μέλη της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας και βάφτιζαν δημοσιογράφο οποιονδήποτε, αρκεί να πλήρωνε τα «αρμυρά» δίδακτρα. Κι ας μην ήταν ικανός ούτε το όνομά του να γράψει χωρίς να κάνει ορθογραφικά λάθη.
Τότε μπορούσε - και δεν το έπραξε - να βάλει φραγμό στο ξεχείλωμα της απλήρωτης εργασίας, που ήταν βαφτισμένη μαθητεία και βαστούσε χρόνια. Όχι γιατί ένας απόφοιτος σχολής δημοσιογραφίας τα ξέρει όλα. Μια περίοδος οργανωμένης μαθητείας, στη διάρκεια της οποίας ο νέος δημοσιογράφος θα αποκτά εμπειρίες από όλων των ειδών τα ΜΜΕ, θα μετράει τις δυνάμεις του και θα αποφασίζει αν «έχει τα κότσια» να ασκήσει το επάγγελμα είναι απαραίτητη. Όχι όμως οι τριετίες, και βάλε, που ήταν και είναι καθιερωμένες.
Τότε μπορούσε
- και δεν το έπραξε - να βάλει φραγμό στο όνειδος με τα μπλοκάκια, που δημιουργούσε δημοσιογράφους πολλών ταχυτήτων, τους μεν προστατευμένους από την Ένωση, τους δε έρμαια των αδηφάγων διαθέσεων του πρώτου τυχόντος εργοδότη. Αντ' αυτού ανέχθηκε ΜΜΕ να λειτουργούν χάρη στην κακοπληρωμένη κι ανασφάλιστη εργασία χιλιάδων ανθρώπων.
Κι ακόμα, αντιστάθηκε σχεδόν μια δεκαετία στην εισδοχή στις τάξης της δημοσιογράφων που είχαν προϋπηρεσία μόνο στη ραδιοφωνία ή στην τηλεόραση. Όπως εδώ και μια δεκαετία, αρνείται να αναγνωρίσει τους δημοσιογράφους των διαδικτυακών ΜΜΕ. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που όλο και περισσότερες εφημερίδες, παγκοσμίως αναγνωρισμένες, όπως η BOSTON GLOBE η CHRISTIAN SCIENCE MONITOR, αλλά και το δικό μας ΒΗΜΑ, εγκαταλείπουν τις έντυπες εκδόσεις υπέρ των διαδικτυακών.
Αν τότε η ΕΣΗΕΑ είχε ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών ο σημερινός δημοσιογραφικός πληθυσμός θα ήταν μικρότερος αριθμητικά. Τα ΜΜΕ θα ήταν πολύ λιγότερα. Θα ήταν όμως υγιείς επιχειρήσεις ενημέρωσης, που θα μπορούσαν να ανταποκριθούν με αξιοπρέπεια στις προκλήσεις των νέων τεχνολογιών. Και στις επιχειρήσεις αυτές θα εργάζονταν άνθρωποι που θα παρήγαγαν αξιοπρεπή και έγκυρη ενημέρωση, αμειβόμενοι αξιοπρεπώς.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Πρόσφατα είχα την τύχη να γνωρίσω τη νέα διευθύντρια του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων στην Αθήνα. Με ρώτησε έκπληκτη «πώς γίνεται κι υπάρχουν στην Ελλάδα τόσα πολλά ΜΜΕ». Της απάντησα με τη γνωστή από το 19ο αιώνα ρήση «για υπουργημα μου δίνεις, για εφημερίδα βγάνω». Και κατάλαβε.

The times they are a-changin

Και μετά τα σιχτιρίσματα του Μπάμπη για τους κυβερνώντες και για την πολιτική τους, βρίσκω πως αξίζει τον κόπο να σταθούμε σε μια είδηση που διάβασα στον ιστότοπο του BBC, για έναν καλλιτέχνη που και αυτός, στην ταραγμένη δεκαετία του’60, είχε «σιχτιρίσει» με τον τρόπο του την ιθύνουσα τάξη της χώρας του και την ιμπεριαλιστική εξωτερική της πολιτική. Ο λόγος για τον Μπομπ Ντύλαν, που την Κυριακή που μας πέρασε έδωσε την πρώτη του συναυλία στο Βιετνάμ, και συγκεκριμένα στην πόλη Χο Τσι Μινχ (πρώην Σαϊγκόν). Η εκδήλωση έγινε σε μια πανεπιστημιακή αίθουσα ακροάσεων, μπροστά σε 8000 θεατές, ντόπιους και ξένους (κυρίως βορειοαμερικανούς). Στο Βιετνάμ, οι καλλιτέχνες από το δυτικό κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενοι, καθότι οι ιθύνοντες έχουν πάντα το φόβο μήπως διατυπωθούν στη σκηνή δηλώσεις ή σχόλια για ζητήματα που ενοχλούν το καθεστώς. Για το λόγο αυτό, τόσο σε αυτήν τη συναυλία όσο και στην προηγούμενη που έγινε στο Πεκίνο, τα τραγούδια που παίχτηκαν, αλλά και ο γενικότερος σχεδιασμός της παράστασης, πέρασαν προηγουμένως από τον έλεγχο και την έγκριση των λογοκριτών. Γι’αυτήν τη διαλλακτική στάση του Ντύλαν απέναντι στους εκπροσώπους δυο ολοκληρωτικών καθεστώτων, διατυπώθηκαν επικρίσεις σε βάρος του, κυρίως από εκπροσώπους οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Νομίζω πάντως πως ειδικά η συναυλία στο Βιετνάμ άξιζε τον κόπο να δοθεί, έστω και με παραχωρήσεις απέναντι στους λογοκριτές του καθεστώτος. Πρόκειται για ένα γεγονός με έντονα φορτισμένο συμβολισμό. Μια προσωπικότητα που συνδέθηκε με τις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, έρχεται, με καθυστέρηση 40 και πλέον χρόνων, να τραγουδήσει μπροστά στον τότε «εχθρό» (σύμφωνα πάντα με τους ιθύνοντες της Ουάσιγκτον), η στάση απέναντι στον οποίο είχε διχάσει έντονα τη βορειαμερικάνικη κοινωνία της εποχής. Και βέβαια «οι καιροί αλλάζουν» όπως επισημαίνει σε τραγούδι του με τον ομώνυμο τίτλο ο πάντα δημοφιλής τροβαδούρος. Το ενιαίο πλέον «κομμουνιστικό» Βιετνάμ έχει τον τρόπο να συνδιαλέγεται με την ιμπεριαλιστική χώρα με την οποία κάποτε αναμετρήθηκε και να προσελκύει το ξένο κεφάλαιο για επενδύσεις. Και το κίνημα του’60, είναι πια παρελθόν για τη βορειοαμερικάνικη κοινωνία, που, μετά το’80, ακολούθησε μια συντηρητική ρότα. Καλό είναι όμως να διατηρείται η ιστορική μνήμη και να μεταβιβάζεται στις νεότερες γενιές, που κι αυτές θα αναζητήσουν το δρόμο τους σε έναν κόσμο όπου δεν λείπουν ούτε η φτώχεια, ούτε οι κοινωνικές αντιθέσεις, ούτε η υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Ως εκ τούτου, η συναυλία αυτή νομίζω πως έχει τη σημασία της και αξίζει να σχολιαστεί.


Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

ΚΟΝΤΟΣ ΨΑΛΜΟΣ ΑΛΛΗΛΟΥΙΑ

Όσο η Κύρία Ξινο-Διαμαντοπούλου εξορθολογίζει την παιδεία εμπορευματοποιώντας τον δημόσιο χαρακτήρα της, εκτελώντας συμβόλαιο θανάτου για χιλιάδες σπουδαστές.

Όσο ο κοκέτης Κύριος Λοβέρδος εξυγιαίνει το ΕΣΥ αντιμετωπίζοντας τόν ασθενή ως πελάτη και το νοσοκομείο ως επιχείρηση.

Όσο ο υποπόδιος του Jeffrey στό ΥΠ ΕΞΩΤ εκπροσωπεί την χώρα στήν σύνοδο κορυφής (με ατζεντα την καταπολέμηση της παγκόσμιας φτώχειας) και σουλατσάρει στα πανάκριβα μαγαζιά της Νέας Υόρκης αγοράζοντας μετά μανίας φιλήδονα ρούχα ( για να σαγηνέψει προφανώς τον συνάδελφό του Νταβούτογλου)

Όσο η γλωσσοκοπάνα σύζυγος του ακατανόμαστου (κατά Τζίμη Πανούση) ασχολείται με την μεταναστευτική πολιτική, χωρίς να γνωρίζει πόσοι μετενάστες βρίσκονται στή χώρα.

Όσο η απαστράπτουσα προσωπικότητα του Κυρίου Πάγκαλου τερλικώνει το καταπέτασμα στις ταβέρνες των Καλυβίων μπολιάζοντας με γενναιόδωρες δόσεις συνομοσιολογίας τους πολίτες, στοχοποιώντας - για άλλη μια φορά- την αριστερά για ένα γιαουρτάκι που λέρωσε το XXXXX L κουστούμι του.

Όσο ο αρχιτζαμπατζης Κύριος Ρέππας χαρακτηρίζει τζαμπατζίδες τους πολίτες της χώρας, χωρίς ο ίδιος ποτέ να έχει πληρώσει εισιτήριο και να έχει στριμωχτεί σε λεωφορείο

Όσο ο παρατρεχάμενος στο ΕΚΟΦΙΝ Κύριος Παπακωνσταντίνου προσπαθεί να σώσει την χώρα απ' την χρεωκοπία, βουλιάζοντάς την μιά για πάντα στην δείνη της υπερχρέωσης

Όσο ο πρώην Μπατσοκο-Χρυσοχοίδης ανακοινώνει με στόμφο κάλπικα μέτρα για την αναθέρμανση της επενδυτικής δραστηριότητας

Όσο ο νυν Μπατσοκο-Παπουτσής προσπαθεί να επιβάλει την τάξη ζητώντας την συνεργασία απ' την Χρυσή Αυγή

Όσο οι μεγαλολαδιάριδες Τσοχατζόπουλος , Τσουκάτος και Μαντέλης ( αυτοί είναι οι επίσημοι) παραμένουν ατιμώρητοι απολαμβάνοντας τα κλεμμένα

Όσο ο ακατάσχετος βερμπαλισμός του '' ενάρετου'' και ''ακούραστου'' Πρωθυπουργού μας αγωνίζεται σκληρά για της σωτηρία του κεφαλαίου

Όσο η σαρωτική επίθεση της πράσινης χούντας χρησιμοποιεί το κρηπίδωμα της Δημοκρατίας για να εξαπατήσει την κοινωνία

Όσο τα λαικά συμφέροντα θα εκφράζονται απο ερμαφρόδιτους Πασοκοσυνδικα-λησταράδες

Όσο οι στρατιές ανέργων και νεόπτωχων πολιτών αυξάνονται και το ολοένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ των προνομιούχων και μή, μεγενθύνεται

Τόσο θα πλησιάζει η ώρα που η αγανάκτηση του κόσμου και η βροντώδης δυσαράσκειά του θα κλιμακώσει κινητοποιήσεις οι οποίες θα είναι πιο μαζικές, πιο μαχητικές ,πιο ανατρεπτικές, και τότε, να σας δω που θα πάτε να κρυφτείτε.

Αει σιχτίρ καθάρματα.............

Χαράλαμπος Κουκάκης