Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ

Οι πρόσφατες διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό σε Ευρώπη και Αμερική έγιναν δεκτά με ανακούφιση από τον ελληνικό λαό.
Πέρα από την όποια απόπειρα εκμετάλλευσης που έγινε από τους κάθε λογής εκπροσώπους της νεοελληνικής λαμογιάς πρόκειται για ένα φαινόμενο που δεν είναι παροδικό.
Και το οποίο, πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, έχει αρκετά κοινά σημεία με το κίνημα που, δυο αιώνες νωρίτερα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του ελληνικού Κράτους και στη συγκρότηση της εθνικής του ιδεολογίας.

Οι δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες, στην περίπτωση της Γαλλίας, διαδηλωτών που στις 18 Φεβρουαρίου διαδήλωσαν τη συμπαράστασή τους στον ελληνικό λαό ανήκουν, πολιτισμικά τουλάχιστον, στην Αριστερά, χωρίς αυτό να μειώνει την αξία της κινητοποίησης.
Η συμπαράσταση προς τον ελληνικό λαό που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις αυτές είχε έντονα ιδεολογικά στοιχεία, που αποσιωπήθηκαν, είτε ως ενοχλητικά είτε ως επουσιώδη από τα ελληνικά ΜΜΕ.
Επίσης η ικανότητα των διαδηλώσεων αυτών να επηρεάσουν τις αποφάσεις που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή. Η δυναμική της ωστόσο έγκειται σε ένα και μόνο πράγμα: στο ότι ο συντονισμός αυτού του κινήματος γίνεται, όπως και οι κινητοποιήσεις των αγανακτισμένων, μέσω διαδικτύου. 
Και μπορεί το διαδίκτυο να μην έχει κατορθώσει ως τώρα να ανατρέψει κάποια από τις εξουσίες της Δύσης, είναι όμως αναμφισβήτητο ότι, με όλες του τις ιδιομορφίες, συνιστά έναν ολοένα ενισχυόμενο ενισχυόμενο δίαυλο δικίνησης αντιπληροφόρησης, σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης στα επίσημα ΜΜΕ περιορίζεται δραματικά.
Κι αυτό είναι το πρώτο κοινό στοιχείο του σύγχρονου φιλελληνισμού  με το φιλελληνικό κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα, που ξεκίνησε και γιγαντώθηκε μέσα από το ανερχόμενο μέσο ενημέρωσης εκείνης της εποχής: τις εφημερίδες.
Παράλληλα με τις διαδηλώσεις δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ο πολλάπλασιασμός των δηλώσεων και των άρθρων, από ανθρώπους που κανείς δεν μπορεί να υποπτευθεί για αριστερές παρεκλήσεις, που όλα συντείνουν σε ένα πράγμα: στην επισήμανση του παραλογισμού και της απανθρωπιάς που διέπουν την περιβόητη νέα δανειακή σύμβαση. Ενδεικτικά είναι τα σχετικά άρθρα που δημοσιεύονται στους Financial Times και δηλώσεις Γερμανών επιφανών οικονομολόγων.
Και αυτών των δεύτερων ανθρώπων η ικανότητα επηρεασμού των αποφάσεων που αφορούν στην Ελλάδα είναι προς το παρόν μηδαμινή.
Όμως τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι έχουν μια σειρά από κοινές αξίες: την πίστη στον ορθό λόγο και τις οικουμενικές ανθρωπιστικές αξίες, όπως αυτές εκφράζονται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ. Και εδώ βρίσκεται το δεύτερο κοινό σημείο του νέου φιλελληνισμού με το αντίστοιχο κίνημα των αρχών του 19ου αιώνα.
Τι είναι όμως αυτό που έβγαλε στους δρόμους κάποιες χιλιάδες ανθρώπων στις 18 Φεβρουαρίου; Η απάντηση είναι απλή. Οι τηλεοπτικές εικόνες και τα βίντεο του Youtube που έκαναν το γύρο του κόσμου τη νύχτα της 12ης Φεβρουαρίου ερμηνεύτηκαν, εκτός Ελλάδας, ως αντίσταση στην παντοδυναμία των αγορών. Οι οποίες, ας μην το ξεχνάμε, δεν καταδυναστεύουν μόνο τους Έλληνες πολίτες. Δυο αιώνες πριν η εξέγερση του Μωριά, της Ρούμελης και κάποιων νησιών του Αιγαίου κατά της δεσποτείας του Σουλτάνου, είχε προκαλέσει αντίστοιχα συναισθήματα συμπάθειας σεόσους ασφυκτιούσαν από την ελέω Θεού μοναρχία της Δυτικής Ευρώπης. Κι αυτό είναι το τρίτο κοινό στοιχείο του νέου με τον παλιό φιλελληνισμό.
Βέβαια οι ομοιότητες σταματούν εδώ. Οι άνθρωποι που αυτό τον καιρό αισθάνονται αλληλέγγυοι με τους Έλληνες πολίτες δεν αναγνωρίζουν τις ιδεολογικές τους ρίζες στην Αθηναϊκή Δημοκρατία ούτε, προς το παρόν τουλάχιστον, επιθυμούν να φτιάξουν μια Ελλάδα που να είναι εικόνα και ομοίωση μιας ιδεολογικής χίμαιρας.  
Κι αυτή η διαφορά έχει μεγάλη σημασία. Γιατί η χίμαιρα των φιλελλήνων των αρχών του 19ου αιώνα, η αναβίωση της Δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε, είχε τότε κουμπώσει με τα συμφέροντυα των ευρωπαϊκών κρατών, σε μια στιγμή που οι εξεγερμένοι τα είχαν θαλασσώσει και έδειχναν καταδικασμένοι.
Σήμερα, που καμιά χίμαιρα δεν υπάρχει, για να μπορέσει αυτό το κίνημα αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό να επηρεάσει καταστάσεις, πρέπει πρώτα απ' όλα ο ίδιος ο ελληνικός λαός να αποφασίσει με τι θέλει να αντικαταστήσει αυτό που απορρίπτει. Και να  αγωνιστεί γι αυτό.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2012

Μπολέρο

Το παρακάτω κειμενάκι, μαζί με το link, μου το έστειλαν από email. Αξίζει να δούμε το βίντεο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΜΙΚΡΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Χαλαρώστε για πέντε λεπτά και απολαύστε!
Ξαφνική συγκέντρωση μουσικών στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Κοπεγχάγης!
Στις 2 Μαΐου 2011 η Φιλαρμονική της Κοπεγχάγης εξέπληξε τους διερχομένους από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλεως. Παρουσίασε ένα απροσδόκητο σύντομο μουσικό συμβάν, ερμηνεύοντας το Μπολερό του Ραβέλ με τους μουσικούς να συναθροίζονται προοδευτικά καθώς το ορχηστρικό κομμάτι παιζόταν. Το βίντεο -που δεν δείχνει μόνο τη σταδιακή συγκέντρωση της ορχήστρας αλλά και τις εκφράσεις ικανοποιήσεως των παρόντων - είναι εξαιρετικό και πραγματικά απολαυστικό.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Ο ΘΩΜΑΣ ΣΕΡΙΦΗΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ Β' ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Η απόφαση του Αρείου Πάγου στην προσφυγή του Θωμά Σερίφη κατά της υπαγωγής του στον κατάλογο που συνέταξε η Αρχή για την Καταπολέμηση της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας συνιστά απροκάλυπτη παραβίαση των αρχών που διέπουν το Κράτος Δικαίου.
Η παραδοχή ότι «αρκεί η ύπαρξη έλλογων υπονοιών, ενδείξεων ή πιθανολόγησης που στηρίζεται σε πληροφορίες της Αρχής» για να ενταχθεί στον κατάλογο καταργεί το σύνολο των διατάξεων του Συντάγματος που προστατεύουν την ελευθερία, την τιμή και την αξιοπρέπεια του πολίτη.
Εν μέσω οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας, ανασυγκροτείται με γοργούς ρυθμούς το νομικό και παρακρατικό οπλοστάσιο του Εμφυλίου.

Ο Θωμάς Σερίφης συνελήφθη για συμμετοχή στη 17Ν, την οποία παραδέχθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε τελεσίδικα σε οκτώ χρόνια φυλάκιση. Πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την αποφυλάκισή του, με απόφαση του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζεται εσαεί τρομοκράτης, χωρίς καμιά κατηγορούσα αρχή να έχει την υποχρέωση να αποδείξει τους ισχυρισμούς της.
Η υπαγωγή ενός πολίτη στον κατάλογο της Αρχής για την Καταπολέμηση της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και Χρηματοδότησης της Τρομοκρατίας, συνεπάγεται αυτόματα τη δέσμευση κάθε περιουσιακού του στοιχείου και κάθε μορφής εισοδήματός του.
Στην πραγματικότητα ο πολίτης που περιλαμβάνεται σε αυτή τη «μαύρη λίστα» δεν έχει δικαίωμα να εργαστεί, καθώς ο μισθός του θα δεσμευτεί, ούτε βεβαίως να πάρει σύνταξη ή να ζητήσει οποιασδήποτε μορφής κοινωνικό ή προνοιακό επίδομα. Αυτό συνέβη και στο Θωμά Σερίφη που είδε να του κατάσχεται επίδομα ανεργίας ύψους €200 το μήνα.
Το βούλευμα του Τριμελούς Συμβουλίου του Αρείου Πάγου (406/2012) θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. 
Πρώτα απ' όλα διότι εισάγει κάτι καινοφανές στο ελληνικό δίκαιο. Την επιβολή παρεπόμενων ποινών οι οποίες δεν προβλέπονται ούτε από την τελεσίδικη καταδικαστική απόφαση, ούτε καν από τη νομοθεσία. 
Ο Θωμάς Σερίφης δεν πρέπει απλώς να αποδείξει ότι «δεν είναι πλέον τρομοκράτης». Δεν έχει κανένα απολύτως μέσο να αποδείξει ότι δεν είναι τρομοκράτης. Διότι κάποιοι έτσι αποφάσισαν.
Επιπρόσθετα η αιτιολόγησή του ότι «ότι για τον προσδιορισμό ενός προσώπου ως σχετιζόμενου με την τρομοκρατία αρκεί η ύπαρξη έλλογων υπονοιών, ενδείξεων ή πιθανολόγησης που στηρίζεται σε πληροφορίες της Αρχής» ανοίγει το δρόμο για απεριόριστης διάρκειας εξωδικαστικές εξοντωτικές διώξεις σε βάρος οιουδήποτε ενοχλεί την πολιτική και οικονομική εξουσία.
Αν η απόφαση αυτή του Αρείου Πάγου ήταν το μόνο δείγμα ανασυγκρότησης του εμφυλιακού νομικού και παρακρατικού οπλοστασίου τα πράγματα θα ήταν επικίνδυνα ανησυχητικά. Δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Διότι το βίντεο των ασκήσεων καταστολής διαδηλώσεων σε στρατιωτική μονάδα του Κιλκίς, που έκανε το γύρο του διαδικτύου στις αρχές του 2011, η αυθεντικότητα του οποίου από κανένα δεν αμφισβητήθηκε, ούτε καν από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας ο οποίος ζήτησε από τους επερωτώντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «να μην προσπαθούν να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι» αποδεικνύει ότι ο σχεδιασμός για χρήση του Στρατού σε καταστολή διαδηλώσεων υπάρχει.
Διότι πληθαίνουν οι καταγγελίες από τη Βόρειο Ελλάδα - και πλέον είναι πολλές για να μην παρταδεχτεί κανείς ότι πίσω από τον καπνό σίγουρα υπάρχει φωτιά - για κλήσεις πολιτών στην «Πολιτοφυλακή», κάτι που είχε αδρανήσει εδώ και πολλά χρόνια. Κι ακόμη περισσότερη ανησυχία προκαλεί ο ζήλος των αστυνομικών αρχών και των τοπικών εισαγγελέων να εντοπίσουν τους μη πρόθυμους να υπηρετήσουν. 
Όλα δείχνουν ότι η οικονομική χρεοκοπία δεν προκαλεί απλώς τη χρεοκοπία του πολιτικού κατεστημένου που την προκάλεσε. Αντιθέτως το τελευταίο, προκειμένου να περισώσει την εξουσία του με κάθε τίμημα, ετοιμάζεται να καταλύσει τη Β' Ελληνική Δημοκρατία. 
Η οποία, στα 38 χρόνια της ζωής της, χωρίς να είναι τέλεια - ιδίως σε ό,τι αφορούσε στο σεβασμό των δικαιώμάτων των μειοψηφιών - για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού Κράτους διασφάλισε μια στοιχειώδη ισονομία και την ελευθερία έκφρασης και πολιτικής δράσης. 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σημ: Οι αναφορές στην απόφαση προέρχονται όλες από τη σχετική ανταπόκριση του ΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟΥ ΕΙΔΗΣΕΩΝ.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

ΔΕΙΛΟΙ, ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΚΙ ΑΒΟΥΛΟΙ ΑΝΤΑΜΑ...

Η εικόνα ενός περιδεούς κι ετοιμοδάκρυτου Ευάγγελου Βενιζέλου, που εδώ και δυο εβδομάδες κυριαρχούσε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, είναι η πιο πιστή απεικόνιση ενός χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, ανίκανου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Στη μεγαλύτερη κρίση που κλήθηκε να αντιμετωπίσει το πολιτικό σύστημα στο οποίο εμπιστεύθηκαν οι Έλληνες πολίτες την τύχη τους επί 38 χρόνια Δημοκρατίας, αποδείχθηκε ανίκανο.
Οι εκπρόσωποί του αποδείχθηκαν δειλοί κι άβουλοι σε κάθε στιγμή τα τελευταία δυο και πλέον χρόνια. Αντιμέτωποι με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, μετέβαλαν εαυτούς αδιαμαρτύρητα σε σάκους του μποξ.
Αποδείχτηκαν δειλοί κι άβουλοι έναντι των δανειστών, αρνούμενοι να διαπραγματευτούν μαζί τους μια διευθέτηση του χρέους που θα επέτρεπε την οικονομική ανάταξη της χώρας και της κοινωνίας. Προτίμησαν να υπογράφουν λευκά χαρτιά και να υπόσχονται πράγματα που δε μπορούσαν και δεν ήθελαν να υλοποιήσουν.
Οι λεονταρισμοί  του Προέδρου της Δημοκρατίας κατά Γερμανών, Ολλανδών, Φινλανδών και λοιπών «βορείων» - πάλι καλά που δε θυμήθηκε ότι «όταν οι Έλληνες παρήγαγαν πολιτισμό οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια» - θα είχαν προκαλέσει θυμηδία αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο σοβαρή. Αν ο κύριος Πρόεδρος ενοούσε αυτά που έλεγε, δεν είχε παρά να παραιτηθεί. Η παραίτησή του θα είχε τινάξει στον αέρα τα σχέδια των «ανθελλήνων».
Αποδείχτηκαν δειλοί κι άβουλοι, έναντι του πελατειακού κράτους που τους ανέδειξε και το γιγάντωσαν, υποχωρώντας άτακτα στις πρώτες αντιδράσεις της κάθε κακομαθημένης συντεχνίας. Τομές και μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν οξυγόνο στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση έμειναν στα χαρτιά - τις πιο πολλές φορές ούτε καν αποτυπώθηκαν στο χαρτί - μόλις κάποιοι «αγριωποί» πρόεδροι ταξιτζήδων, φορτηγατζήδων και κάθε λογής -ηδων, απείλησαν με «αιματοκύλισμα».
Ταυτόχρονα επί δυο χρόνια και πλέον επιδίδονται σε επιδείξεις πυγμής  σε βάρος των έντιμων δημοσίων υπαλλήλων, σε βάρος των συνταξιούχων, σε βάρος  των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα. Δυο ολόκληρα χρόνια αυξάνουν τους φόρους αυτών που πάντα πλήρωναν ό,τι τους αναλογούσε, μειώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις αυτών που ζούσαν από την εργασία τους και όχι από τη λαμογιά.
Ως επιστέγασμα της δειλίας τους και της έλλειψης βούλησής τους αποδεικνύονται μοιραίοι για την ελληνική κοινωνία.  Τα μέτρα που ψήφισαν στις 12 Φεβρουαρίου 2012 οδηγούν τη χώρα με μαθηματική ακρίβεια στην άτακτη  χρεοκοπία, στην πείνα και στην ανέχεια.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι εχθροί της κοινωνίας. Για όσα έκαναν και για όσα δεν έκαναν, όχι μόνο τα τελευταία δυο χρόνια, αλλά 38 ολόκληρα χρόνια. Οι όποιες ελπίδες για ανασυγκρότηση της κοινωνίας προϋποθέτουν την οριστική πολιτική περιθωριοποίησή τους.


Γιάννης Χρυσοβέργης


Υ.Γ. Ενδεικτικό της κουτοπονηριάς τους είναι η απόφαση που έλαβαν σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο, η νέα μείωση των συντάξεων, που θα ισχύει αναδρομικά από 1ης Ιανουαρίου 2012, να εφαρμοστεί από 1ης Μαΐου. Μετά τις εκλογές δηλαδή.
 

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Αμάθητα παιδιά και προβοκάτορες

Παραθέτω μια αξιοπρόσεκτη προσέγγιση των εμπρησμών τη νύχτα της περασμένης Κυριακής από τον Άρη Μαραγκόπουλο στο protagon.gr
Η φωτογραφία του Γιάννη Κόντου, που συνοδεύει το κείμενο είναι κι αυτή παρμένη από το protagon.gr 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Στην Όλια Λαζαρίδου που το ενέπνευσε
Πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες των προβοκατόρικων πυρκαγιών και των πληγωμένων κτηρίων της πόλης για την πολιτιστική κληρονομιά μας. Πολύς, εύκολος, επιπόλαιος και, το κυριότερο, ανιστόρητος λόγος. Εξηγούμαι αμέσως:
  1. Τα λεηλατημένα κτήρια μαρτυρούν ασυζητητί μια βαρβαρότητα. Κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Ίδιας και μεγαλύτερης όμως ποιότητας βαρβαρότητα ήταν εκείνη που ασκήθηκε πάνω στα κτήρια που μαζικά κατεδάφισε η πολιτική του παλαιού Κ. Καραμανλή, στη δεκαετία του εξήντα, για να πάρει τη θέση τους το ά-σχημο και βάναυσο μπετόν. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το κτήριο του Τσίλερ, το Αττικόν και το Άστυ αποτελούν συστατικά κομμάτια της Ιστορίας αυτής της πόλης, ΑΚΡΙΒΩΣ όπως ήταν τα άπειρα νεοκλασικά που εξαφάνισε ατιμωρητί η τότε καραμανλική οκταετία. Παρόμοια όμως βαρβαρότητα έχουν διαπράξει και διαπράττουν (πάντα ατιμωρητί) οι περισσότεροι δήμοι της χώρας τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια – αναζητείστε και εύκολα θα βρείτε άπειρες περιπτώσεις σημαντικών κτηρίων σε ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ που παραχώρησαν την ιστορική τους oντότητα σε βλαχομπαρόκ τούρτες-κτήρια.
  2. Αντίστοιχης ολκής βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει, ακόμα σήμερα, πάμπολλους αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία στην αργή καταστροφή –αντίστοιχη; όχι πολύ μεγαλύτερη μιας και πρόκειται για κληροδοτήματα που εξ ορισμού τεκμηριώνουν την Ιστορία.
  3. Αντίστοιχη επίσης πολιτισμική βαρβαρότητα είναι αυτή που καταδικάζει τα περισσότερα σχολεία να στερούνται ζωντανές βιβλιοθήκες με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, υποδομή κ.λπ. Αποτρέπεται έτσι η εξοικείωση των παιδιών με το εξωσχολικό βιβλίο και την όποια καλλιέργεια αυτό δωρίζει. Παρόμοιο γεγονός πολιτισμικής βαρβαρότητας διαπιστώνεται και στους περισσότερους δήμους που, κατά κανόνα, τα κοινοτικά κονδύλια για βιβλιοθήκες τα χρησιμοποίησαν και τα χρησιμοποιούν ακόμα για να φτιάχνουν φριχτά, άχρηστα, άσκημα κηπάκια, παγκάκια, καγκελάκια. (Και τι να πούμε για τις, απίστευτης υποστάθμης, «πολιτιστικές» εκδηλώσεις των δήμων ανά την Ελλάδα.)
  4. Ναι, τούτων δοθέντων, δεν μπορούμε να συζητάμε για τα ΚΑΜΜΕΝΑ κτήρια ως ΑΥΤΑ να αποτελούν ΤΟ πρόβλημα της πολιτισμικής και της γενικότερης κρίσης. Διότι αν το κάνουμε εξυπηρετούμε θαυμάσια όσους εγκληματίες διέπραξαν αυτή τη βαρβαρότητα, αφού αυτό ήθελαν: να στραφούμε αλλού, όχι στο τερατώδες μνημόνιο, όχι στους δόλιους πολιτικούς, όχι στη γενικότερη αθλιότητα που μαστίζει τη χώρα ως θεσμός και ως κουλτούρα, όχι στην επερχόμενη πείνα που χτυπάει τους αγριεμένους νέους πρώτα απ' όλα…
Αγριεμένους νέους, είπα. Είστε 17-18 και δεν σας έμαθε κανείς να διαβάζετε εξωσχολικά βιβλία, ούτε το σχολείο, ούτε ο δήμος, ούτε πιθανόν οι γονείς σας· κανείς καθηγητής δεν φιλοτιμήθηκε να σας δείξει σε ένα περίπατο την ομορφιά της πόλης, τα ελάχιστα κτήρια που απόμειναν, να σας εξηγήσει τι σημαίνει ένα Αττικόν, ένα Άστυ… Να σας δείξει τη διαφορά ανάμεσα στη στοιχειώδη αρχιτεκτονική και στην καταναλωτική σαβούρα των malls. Το πολύ να σας έχει πάει στο μουσείο της Ακρόπολης όπου κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να καταλάβετε κάτι παραπάνω από το καθιερωμένο, το συμβατικό, το τετριμμένο. Όποιος αναγνώστης έχει επισκεφτεί μουσείο την ώρα επίσκεψης σχολείου καταλαβαίνει τι λέω· αν μάλιστα έχει επισκεφτεί αντίστοιχο μουσείο στο εξωτερικό με επίσκεψη παιδιών καταλαβαίνει περισσότερο: η απαξίωση της επίσκεψης.
Έχουμε λοιπόν μια χώρα όπου δεν υπάρχουν ενεργείς βιβλιοθήκες για τους νέους, που τα πάντα, από τα σχολεία έως τους δήμους, και από την (σχεδόν αντιδραστική για το νεανικό κοινό) Εθνική Βιβλιοθήκη έως τα μουσεία, λειτουργούν με συμβατικούς, διαχειριστικούς όρους του πολιτισμού και με πλήρη αδιαφορία ως προς την καλλιέργεια των νέων. Επιπλέον, σ’ αυτή τη χώρα, με αυτή την υποτυπώδη κουλτούρα, τολμούμε και λέμε στους νέους ότι ο κατώτατος μισθός θα είναι δεν θα είναι 450 ευρώ, τολμούμε και τους λέμε ωμά ότι το μέλλον τους είναι υποθηκευμένο για πενήντα χρόνια και όλα αυτά τα ωραία.
Πώς να μην αγριέψουν οι δεκαεφτάρηδες; Πώς να μην κάνουν το ίδιο με αυτό που κάνουν οι προβοκάτορες και οι πλιατσικολόγοι; Πώς να μην κάψουν το έργο του Τσίλερ που η σύγχρονη βαρβαρότητα το αποκαλεί αναιδώς κτήριο Kosta Boda;


Τα αμάθητα, ακαλλιέργητα παιδιά, αμάθητα φέρονται. Είναι κι η βαρβαρότητα ένα μάθημα, εύκολα μαθαίνεται, μια ολόκληρη κοινωνία φροντίζει γι' αυτό εδώ και δεκαετίες. Τι θέλετε να κάνουν τα αμάθητα, απαίδευτα παιδιά; Θα κάνουν ό,τι και οι αμάθητοι εξεγερμένοι χωριάτες που όρμησαν να καταστρέψουν κάθε γλυπτό και κάθε πίνακα κατά την περίφημη επέλαση στα Χειμερινά Ανάκτορα του Τσάρου (εκεί υπήρχε ευτυχώς ένας Ανατόλι Λουνατσάρσκι να εξηγήσει τι σημαίνει πολιτισμική κληρονομιά…). Τι θέλετε, να συζητάνε για τις γραμμές του έργου του Τσίλερ; Δεν μπορούν. Δεν τους το έμαθε κανείς. Κανείς. Οπότε και προβοκάτορες και άλλους βάρβαρους θα μιμηθούν. Τα αμάθητα παιδιά που καταστρέφουν, χωρίς διάκριση, τα πάντα, είναι εικόνα της βάρβαρης, ανεύθυνης κοινωνίας που δεν τους δίδαξε ποτέ να διακρίνουν τις πολιτισμικές αξίες από τα σκουπίδια – της ίδιας κοινωνίας που τώρα μυξοκλαίει κροκοδείλια δάκρυα πάνω από καμμένα είδη προικός Costa Boda.

Φλεγόμενη γαλάζια μηχανή

Το κείμενο αυτό, μέχρι πρότινος, δεν θεωρούσα σκόπιμο να το γράψω. Καθώς όμως είδα πριν από μια περίπου βδομάδα στην τηλεοπτική εκπομπή «Παρασκήνιο» (ΕΤ1) να γίνεται λόγος για τον παλιό μου μαθητή και αυτόχειρα Γιώργο Φιλιππίδη, σκέφτηκα πως θα μπορούσα κι’εγώ να πω μερικά πράγματα...

Είναι λίγο περίεργη η έδρα διδασκαλάς. Συχνά, από την απόσταση που είσαι, και από την προτεραιότητα που δίνεις στο να κάνεις μάθημα, σου ξεφεύγουν πολλά για την προσωπικότητα του μαθητή και τα ενδιαφέροντά του. Ώρες ώρες όμως πέφτεις μέσα και, σε κάποια παιδιά, μπορείς να διακρίνεις κλίσεις και αρετές που ίσως ο άμεσος περίγυρος των συμμαθητών να μην τις βλέπει. Και κάποια τέτοια ενδιαφέροντα στοιχεία είχα εντοπίσει στο Γιώργο, τη χρονιά που δούλευα σε ένα σχολείο στους Αμπελόκηπους, γύρω στο ’93 με ’94.
Στα μαθήματά μου δεν τα πήγαινε και τόσο καλά. Ωστόσο, σε ζητήματα που τον ενδιέφεραν ήξερε να θέτει εύστοχα ερωτήματα, να χειρίζεται σωστά τη γλώσσα, ακόμα και να διατυπώνει υποθέσεις που μου έδιναν ερεθίσματα να σκεφτώ λίγο πάνω στο αντικείμενο που είχα αναλάβει να διδάξω. Ο προσανατολισμός του ήταν προς τις ανθρωπιστικές επιστήμες και μετά το σχολείο είχε ξεκίνησε σπουδές στη θεατρολογία. Και καθότι τότε μάθαινε ισπανικά, μερικές φορές συζητούσαμε για τη γλώσσα, για τη Λατινική Αμερική και για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Ως παρουσία μου έδινε τη γοητευτική για μένα εικόνα του «αιθεροβάμονα» ντιλετάντη, που καταπιάνεται με διάφορα πράγματα χωρίς να έχει ξεκαθαρισμένο στο μυαλό του το κατά πού να στραφεί επιστημονικά και επαγγελματικά. Νόμιζα πως θα μπορούσε να ακολουθήσει κάποιους δημιουργικούς δρόμους, από τους οποίους εγώ είχα αποκλειστεί από τα εικοσιδύο μου. Είχα όμως και την έγνοια μην πάθει κανένα στραπάτσο, ως αποτέλεσμα της ενυπάρχουσας δυσαρμονίας μεταξύ υψιπετών αναζητήσεων και πεζής πραγματικότητας. Σε αυτό το σημείο σκεφτόμουν μήπως και τον γείωνε αποτελεσματικά, αλλά διατηρώντας και το ανήσυχο πνεύμα του, κάποια γυναικεία παρουσία, όπως η κοπέλα «με τα έξι γράμματα», στην οποία αναφέρεται υπαινικτικά σε ένα ποίημά του που κυκλοφόρησε μετά θάνατον. Αλλά βέβαια η ζωή προχωράει, συχνά χωρίς να ακολουθεί ευσεβείς πόθους και σενάρια επί χάρτου.
Στα αμέσως επόμενα χρόνια εγώ ακολούθησα τη δική μου πορεία (Μήλος, πανεπιστήμιο, διάφορες οικογενειακές και επαγγελματικές έγνοιες). Με το Γιώργο δεν είχα καμια επικοινωνία, ούτε μάθαινα νέα του. Ωστόσο, το 1999, από μια συζήτηση που είχα στο διάδρομο του γεωλογικού με έναν φοιτητή, πρώην συμμαθητή του, έμαθα τα κακά μαντάτα. Ο Γιώργος είχε αυτοκτονήσει από το 1997. Το να πω ότι συγκλονίστηκα και αναστατώθηκα ίσως να είναι υπερβολικό, αφού δεν είχα ποτέ καμια στενή σχέση με το μακαρίτη. Ένιωσα όμως την πικρία της ματαίωσης (άλλος ένας καλός που δε βρήκε χαϊρι σ’αυτή τη ζωή). Λίγο καιρό μετά βρήκα σε ένα βιβλιοπωλείο μια συλλογή ποιημάτων του με τίτλο «Γαλάζια Μηχανή», που είχε εκδοθεί λίγο μετά το θάνατό του. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα από την ποίησή του, η αλήθεια όμως είναι ότι τα διάβασα έχοντας κατά νου το τραγικό συμβάν και προσπαθώντας να καταλάβω τί τον ώθησε στην αυτοχειρία.
Στην τηλεοπτική εκπομπή που είδα, ένας καθηγητής του από το πανεπιστήμιο είπε ότι ο Γιώργος είχε μια «απέχθεια προς τη ζωή». Εγώ θα το τοποθετούσα κάπως διαφορετικά και θα το έλεγα απέχθεια προς τη ζωή που έβλεπε να προβάλλει μπροστά του ως προοπτική: τη ζωή του ενήλικα, με όλα τα άχαρα συμπαρομαρτούντα (υποχρεώσεις, έγνοιες, συμβιβασμοί, παραιτήσεις). Κάπως έτσι έβλεπα κι’εγώ στα είκοσί μου χρόνια τον κόσμο των μεγάλων (γονείς, θείοι, μεγαλύτερα ξαδέρφια), με τον οποίο δεν τα πήγαινα και τόσο καλά και τρόμαζα με τη σκέψη ότι θα γινόμουν σαν κι’αυτούς. Τέλος πάντων, μια υπόθεση κάνω και τίποτα περισσότερο...
Ίσως να υπάρχουν δυο βασικοί τρόποι για να πορευτεί κανείς στη ζωή: ο ένας είναι να αφήσει το χρόνο να κυλήσει, να αποδεχτεί την καθημερινότητα και τη φθορά που αυτή επιφέρει, προσδοκώντας στιγμές ευτυχίας και δημιουργικότητας που θα τον αποζημιώσουν σε κάποιο βαθμό (υπάρχουν κι’αυτές). Ο άλλος τρόπος είναι να βιώσει μια συμπυκνωμένη εκδοχή του χρόνου, αυτόν το χρόνο της εφηβείας και της πρώτης νεότητας, που ξετυλίγεται με απότομες συναισθηματικές μεταπτώσεις και με εμπειρίες που αφήνουν έντονο αποτύπωμα στον ανθρώπινο ψυχισμό, κόβοντας το νήμα της ζωής πριν ξεκινήσει ο πιο γραμμικός, προβλέψιμος, ίσως και μίζερος χρόνος του ενήλικου. Σαν μια φλεγόμενη γαλάζια μηχανή που διανύει μια πεπερασμένη απόσταση με μεγάλη ταχύτητα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Διαλέγετε και παίρνετε...
Να ακούσουμε τώρα την Αλφονσίνα με τη φωνή της Μερσέδες Σόσα. Θαρρώ πως ταιριάζει με την περίσταση.

 
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Το Δίκτυο Πολιτικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων για τα γεγονότα της 12ης Φεβρουαρίου

Αναρτώ ανακοίνωση του Δικτύου Πολιτικών και Κοινωνικών Δικαιωμάτων για τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Ο λαός διάλεξε τον ξεσηκωμό και όχι τις αλυσίδες

Η μεγαλειώδης προχτεσινή κινητοποίηση του λαού της Αθήνας και όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας έκανε σαφές ότι η δανειακή σύμβαση της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης περνάει μόνο χάρη σε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα και τη βία των ΜΑΤ. Ο θλιβερός θίασος του τρικομματικού συνασπισμού έχει χάσει την οποιαδήποτε κοινωνική νομιμοποίηση και λειτουργεί πλέον ως επιστάτης-χαφιές της τρόικας και των τραπεζών, με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Αυτά τα θρασύδειλα ανθρωπάκια φάνηκαν ακόμα πιο μικρά την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες κατέκλυσαν τους δρόμους όχι μόνο για να μην καταδικαστούν στη μιζέρια των 470 ευρώ, αλλά και για να διεκδικήσουν το δικαίωμα τους στην αξιοπρέπεια και την ελπίδα, το αναφαίρετο δικαίωμα τους να ορίζουν τις τύχες τους. Η βαναυσότητα της αστυνομίας (που αργά το βράδυ στη Λ. Αμαλίας πήρες τις διαστάσεις μαζικής απόπειρας δολοφονιών από ασφυξία) δεν αφήνει αμφιβολίες ότι τα ανθρωπάκια θα μείνουν γαντζωμένα στους κυβερνητικούς θώκους με κάθε τίμημα.
Πέραν του ότι η προχτεσινή κινητοποίηση ήταν η μεγαλύτερη από την αρχή της κρίσης και μια από τις μεγαλύτερες των τελευταίων 38 ετών, θα πρέπει να σταθούμε και σε ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά της:
Πρώτον, προχτές χιλιάδες διαδηλωτές-τριες επέμεναν να διαδηλώνουν επί ώρες παρά τον καταιγισμό των χημικών και τα γιουρούσια των ΜΑΤ, ενώ σ' αυτές καθ' αυτές τις συγκρούσεις συμμετείχαν περισσότεροι-ες από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια. Τα προχτεσινά γεγονότα αποτελούν αδιάψευστο κριτήριο ότι η κοινωνική οργή έχει πιάσει κόκκινο.
Δεύτερον, προχτές για πρώτη φορά καταβλήθηκε πραγματική προσπάθεια να αφεθεί χώρος σε κάθε μορφή διαμαρτυρίας. Προφανώς απέχουμε πολύ από να διαμορφωθούν σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού μεταξύ των πολιτικών χώρων. Ωστόσο, τη σύγκρουση μέσα στον κορμό της διαδήλωσης δεν την έφεραν χτες οι βίαιοι διαδηλωτές, αλλά η αστυνομία που επιτέθηκε απρόκλητα στον κόσμο που διαδήλωνε ειρηνικά.
Τρίτον, είναι προφανές ότι κάθε φορά που μια πολιτική κινητοποίηση παίρνει τις διαστάσεις πληβειακής έκρηξης, θα συμβούν και πράξεις καταστροφής, οι οποίες δεν βοηθάνε την αντίσταση και δίνουν πάτημα στην καθεστωτική προπαγάνδα. Καθήκον της Αριστεράς όμως είναι να πολιτικοποιεί και να δίνει θετική προοπτική στην κοινωνική οργή, όχι να προβοκατορολογεί. Η προβοκατορολογία διαστρεβλώνει την αλήθεια κι εθίζει τον κόσμο της Αριστεράς σε νοσηρές θεωρίες συνωμοσίας.
Τέλος, θα πρέπει να δοθεί έμφαση στην πρωτοφανή επιχείρηση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για διαστρέβλωση, αλλά για κατασκευή ειδήσεων εκ του μηδενός. Πέρα από τους ποταμούς δακρύων για τον εμπρησμό του "Αττικόν" (το οποίο βέβαια δεν κάηκε), θα μείνει πραγματικά στην ιστορία του γκεμπελισμού η απόκρυψη τόσο του αριθμού όσο και της πολύωρης παρουσίας των διαδηλωτών στους δρόμους της πόλης.
Η 12η Φλεβάρη έχει περάσει στην ελληνική ιστορία ως η μέρα που το λαϊκό κίνημα παρέδωσε τη δύναμη του στους Εγγλέζους και τους μοναρχοφασίστες, με τη συμφωνία της Βάρκιζας. Η προχτεσινή 12η Φλεβάρη μπορεί να αποτελέσει ημερομηνία-ορόσημο της αντίστασης στη μνηνονιακή βαρβαρότητα καθώς και της χάραξης μια νέας πορείας προς την ανατροπή του συστήματος και την κοινωνική χειραφέτηση. Ο δρόμος θα είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά ήδη έχουμε κάνει μια καλή αρχή.

- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα (Κίνηση Αθήνας)

14/2/2012

Η οπτική του μπαχαλάκη

Είμαι κι'εγώ ένας από τους πολλούς που δυσφόρησαν, τρόμαξαν και προβληματίστηκαν από τις υλικές καταστροφές και το χάος στο κέντρο της Αθήνας, την περασμένη Κυριακή. Και πιστεύω ακράδαντα ότι η απελπισία, η αγανάκτηση και ο φετιχισμός της βίας είναι κακοί σύμβουλοι για όποιον θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ή έστω να σταθεί όρθιος απέναντι στα δεινά που έχει να αντιμετωπίσει. Ωστόσο δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα με το να καταγγείλουμε τις πράξεις βανδαλισμού στις οποίες επιδόθηκαν, ή συναίνεσαν έμπρακτα, χιλιάδες άνθρωποι. Και αυτά που ειπώθηκαν, ακόμα και από επίσημα χείλη κοινοβουλευτικών ανδρών, περί δράσης προβοκατόρων, νομίζω πως είναι μπαρούφες. Ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε λιγάκι για το πώς μπορεί να νιώθει κάποιος που επιδίδεται σε πράξεις καταστροφής. Στην ιστοσελίδα spina nel cuore  https://spinanelcuore.wordpress.com/ βρήκα ένα κάπως μακροσκελές κείμενο που υποστηρίζει την επιλογή της βίας. Ας μπούμε στον κόπο να το διαβάσουμε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

Πίκρα μεγάλη...


Τα όσα αναφέρει ο Καπλάνι και όσα συζητούνται για το θέμα των προχτεσινών γεγονότων με παρακινούν να κάνω μια αυτόνομη ανάρτηση.
Κατ’ αρχάς, σύμφωνα με όσα πληροφορούμαι, αυτοί που μεταχειρίστηκαν βία και έσπασαν, έκαψαν και λεηλάτησαν προχτές τη νύχτα ανέρχονται σε μερικές χιλιάδες κόσμου, όχι απαραίτητα νεαρών, αλλά και μεσηλίκων. Οι περισσότεροι συμμετείχαν προτρέποντας και αβαντάροντας ποικιλοτρόπως τις μικρές (δέκα – δεκαπέντε ατόμων) ομάδες «καταδρομέων» που δρούσαν εντελώς προστατευμένες από την υποστήριξη του πλήθους αυτού.
Οι ομάδες αυτές έχουν ποικίλες καταβολές. Κάποιες είναι αμιγώς αριστερόστροφες, αναρχικοί ή τέλος πάντων αυτό που λέμε «εξτρεμιστές της άκρας αριστεράς». Κάποιες άλλες είναι οργανωμένες ομάδες χουλιγκάνων που σχεδόν αποκλειστική δραστηριότητα είχαν την λεηλασία και τον παραδοσιακό πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ.  Πέρα από αυτούς έδρασαν και ομάδες ακροδεξιών που κυρίως ενσωματώνονται στις ομάδες των χούλιγκαν. Και περιφερειακά, φυσικά, και αλλοδαποί…  
Κάποιος που συμμετείχε στις ομάδες των ακροαριστερών ανέφερε:
«Φυσικά και δρούσαν διάφορες ομάδες, αλλά εμένα δεν με ενδιαφέρει αυτό. Εγώ συμμετείχα μαζί με κάποιους άλλους σε συγκεκριμένες δράσεις, κάψαμε τράπεζες, καταστήματα αγοράς χρυσού κλπ… ακόμα και στην Τράπεζα της Ελλάδος μπήκαμε κάποια στιγμή, το πλήθος απ’ έξω μας προέτρεπε να την κάψουμε, αλλά εμείς κάπου κωλώσαμε, κομπλάραμε, προσωπικά ένοιωσα ένα δέος και γι αυτό φύγαμε χωρίς να κάνουμε κάτι. Παρόλο που ο κόσμος απ’ έξω φώναζε να την κάψουμε… Τα άλλα καταστήματα τα καίγανε άλλες ομάδες που δεν ξέρω τι ρόλο παίζανε…»
Κι όταν τον ρωτάς:
«Μα καλά, γιατί όλα αυτά; Δεν βλέπεις ορατό τον κίνδυνο όλα αυτά να είναι μεθοδευμένα, όλα αυτά να καθοδηγούνται από κέντρα που δεν γνωρίζεις; Δεν βλέπεις ότι κάποιοι μπορεί να εκμεταλλεύονται την δική σου δράση;»
Αυτό απαντά:
«Αδιαφορώ. Αυτοί τη δουλειά τους κι εμείς τη δικιά μας»…

Όποιος έχει κάνει τον κόπο να μελετήσει τα όσα λέει ο Στέλιος Ράμφος, όλα όσα έγιναν προχτές και όλα όσα θα γίνονται από δω και μπρος ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο κέντρο των Αθηνών αλλά και στις άλλες πόλεις όπου ενδημεί κάποια στοιχειωδώς οργανωμένη νεολαία, αποτελούν τη φυσική εξέλιξη της κρίσης της νεοελληνικής κοινωνίας και κατ’ επέκταση των κοινωνιών της Ευρώπης.
Από τη μια η αναγκαστική επιλογή των πιο ανάλγητων νεοφιλελεύθερων μέτρων και της φτωχοποίησης από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο και από την άλλη η ωμή, τυφλή και καταστροφική βία.
Δυστυχώς στις θυελλώδεις εποχές που έρχονται η αριστερά δεν έχει τίποτε άλλο να προτείνει. Πρόκειται για έναν παρακμιακό πολιτικό πόλο…
Κι αφού κατά συνέπεια δεν υπάρχει πολιτικός λόγος παρηγοριάς κι ελπίδας, η μόνη αντίδραση της νεολαίας είναι η φωτιά…
Όταν κάποιος καταστρέφει, καίει, λεηλατεί, είναι αδιάφορο με ποιόν το κάνει. Ποιος είναι ο διπλανός του. Εξ άλλου δεν πρόκειται να συζητήσει μαζί του.
Η καταστροφή δεν είναι γέννημα της αριστερής σκέψης, κάθε άλλο. Η καταστροφή είναι ο πολιτικός «λόγος» των απελπισμένων, των olvivados. Κι απελπισμένοι υπάρχουν παντού, όποια σημαία τυχαίνει να σηκώνουν, του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ, της Αναρχίας, της Σβάστικας…
Δυστυχώς φίλοι μου, στη γενιά μας λαχαίνει να ζήσει την αθλιότητα…
Πίκρα μεγάλη… που λέει και μια διαφήμιση…
Κ.Λ.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Πόλη που καίγεται


Γκαζμέντ ΚαπλάνιΑναρτώ, από το protagon.gr  το εξαίρετο άρθρο τουΓκαζμέντ Καπλάνι για το συνεχώς ενισχυόμενο «κόμμα των νεοβαρβάρων». 
Με λίγα κείμενα τον τελευταίο καιρό έχω συμφωνήσει τόσο πολύ

Γιάννης Χρυσοβέργης

Χθες το βράδυ στην Αθήνα γεννήθηκε το «κόμμα των νεοβαρβάρων». Τα μέλη του δεν γοητεύονται καν από την παλιά επαναστατική ιδέα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Γιατί απλά δεν έχουν κανέναν σκοπό εκτός από το μίσος. Μίσος για τους μπάτσους προπαντός. Μίσος για κάθε τι που συμβολίζει την πόλη. Δεν μετέχουν πραγματικά σε καμία ιδεολογική παράδοση. Είναι «παιδιά» ενός «αιώνιου παρόντος», χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν και χωρίς όραμα για το μέλλον, εκτός από το  σύνθημα: «πόλη που καίγεται λουλούδι που ανθίζει». 
Αυτό το «σύνθημα» ενώνει ανθρώπους της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς, χούλιγκαν των γηπέδων και ανθρώπους του υποκόσμου, μειγνύοντας διάφορους «ρομαντικούς» ολοκληρωτικούς μύθους και πρακτικές αντάρτικου πόλεων.  
Το κόμμα των νεοβαρβάρων είναι η αντιστραμμένη αντανάκλαση της κύριας ιδέας και πρακτικής που ενσαρκώνουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και μορφώματα, συστημικά και αντισυστημικά: η έχθρα για το κοινό αγαθό. Είναι η άλλη όψη του πλιάτσικου του κράτους, του κουκουλώματος της πραγματικότητας, της διαφθοράς, της διαπλοκής.  
Οι «κουκουλοφόροι» διώχνουν τους «αδύναμους», δεν αναγνωρίζουν κανένα πολιτικό ήθος, αυτοπροβάλλονται ως «ήρωες» - ενσωματώνοντας μια διάχυτη πολιτική κουλτούρα φανατισμού, ολοκληρωτισμού και «αντίστασης» που ξέρει να παράγει μόνο «ήρωες» και «προδότες». Είναι «παιδιά» μιας διάχυτης «λαϊκής κουλτούρας» που ανέχεται και βραβεύει την παραβατικότητα. Ενός ισχυρού αισθήματος δυσπιστίας και απαξίωσης των θεσμών και του πολιτικού συστήματος. 
Το κόμμα των νεοβαρβάρων θα μεγαλώσει εάν δεν αναδυθεί στην Ελλάδα μια νέα πολιτική τάξη και μια νέα κοινωνική κουλτούρα. Εάν η νέα γενιά της ακραίας αβεβαιότητας δεν βρει πολιτική και μιντιακή εκπροσώπηση.  
Αντί να μεταρρυθμιστεί το σύστημα μπορεί να προτείνει έκτακτα κατασταλτικά μέτρα. Σε αυτή την περίπτωση, θα κάνει το μεγαλύτερο δώρο στο κόμμα των νεοβαρβάρων: εκείνοι θέλουν τον πόλεμο και το Κράτος θα τους τον δώσει. Τα θύματα σε αυτή την περίπτωση θα είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί και κάθε έννοια του κοινού αγαθού που δίνει νόημα στην παρουσία των ανθρώπων σε μια πόλη.  
Από εκεί και πέρα εάν κάτι μας έμαθε ο προηγούμενος αιώνας είναι ότι τα βάρβαρα μέσα γεννούν αναπόφευκτα έναν βάρβαρο κόσμο. Πόλη που καίγεται δεν είναι λουλούδι που ανθίζει. Είναι ο φασισμός και ο σταλινισμός που ανθίζει.

ΥΓ. Το ξέρω. Σήμερα θα πουν ότι η χθεσινή κόλαση ήταν «προϊόν προβοκάτσιας». Τόσα χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει «προπονηθεί», από συστημικούς και αντισυστημικούς, ΜΜΕ και «λαϊκούς διανοούμενους», άκρα αριστερά και άκρα δεξιά, στην τέχνη του κουκουλώματος της πραγματικότητας. Και αυτό αποτελεί το κύριο εμπόδιο για την αναγνώριση και την αντιμετώπιση της πραγματικότητας…

ΜΑΝΙΑΚΟΙ ΠΥΡΟΜΑΝΕΙΣ ΚΙ ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΕΣ

Η έκρηξη βίας που τόσους ξάφνιασε και μας σόκαρε όλους απόψε, μόνο απρόβλεπτη δεν ήταν.
Και δυστυχώς δεν είναι παρά μια πρώτη γεύση των όσων πρόκειται να ακολουθήσουν.
Πολύ περισσότερο που οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας έχουν επιλέξει να συμπεριφέρονται είτε ως μανιακοί πυρομανείς, είτε ως ανίκανοι πυροσβέστες. 
Μπορεί να φαίνεται μακάβριο αλλά ίσως να είναι θείο δώρο που τα επεισόδια και οι εμπρησμοί ξεκίνησαν πριν τις ομιλίες της πολιτικής ηγεσίας στη Βουλή.

Ως μανιακός πυρομανής συμπεριφέρθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Με μια ομιλία στην οποία προσπάθησε να μας πείσει ότι «δε θέλουν να μας τιμωρήσουν οι εταίροι μας. Απλώς έχουν μια άλλη αντίληψη για τα πράγματα, στην οποία η έννοια της αλληλεγγύης δεν υπάρχει και θέλουν να μας τη μεταφέρουν... γιατί έχουν την πλειοψηφία και τα λεφτά». Κι ακόμα ότι «την αρνητική εικόνα για την Ελλάδα στην Ευρώπη δε δημιουργούν οι εμπρηστικές δηλώσεις του Σόιμπλε, της Ολλανδής Επιτρόπου, του εκπροσώπου του κ. Όλι Ρεν ή του κ. Γιουνκέρ, αλλά η Σλοβακία η Σλοβενία και η Μάλτα». Και φυσικά το πρόβλημα είναι «οι κοινωνικοί εταίροι, που κρύβονται πίσω από τη Βουλή και την Κυβέρνηση».
Ως μανιακός πυρομανής  συμπεριφέρθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου. Το μόνο που είχε να μας πει ήταν ότι «το πελατειακό σύστημα είναι μορφή εξάρτησης», ότι «τώρα είναι η ώρα της υπευθυνότητας», ότι «δε θα παίξουμε την Ελλάδα σε μια ζαριά» κι ότι η κυβέρνησή του «έσωσε την υπόσταση του ελληνικού Κράτους». 
Ως μανιακός πυρομανής συμπεριφέρθηκε ο Αντώνης Σαμαράς. Ο οποίος, αφού κατακεραύνωσε τους θιασώτες του Μνημονίου - μόνο ειδικό δικαστήριο δε ζήτησε - κατέληξε με το αμίμητο «δεν αλλάξαμε απόψεις, τα πράγματα αλλάξανε».
Μακράν χειρότερος όλων υπήρξε χωρίς καμιά αμφιβολία ο Λουκάς Παπαδήμος. Ο οποίος δε δίστασε να «υπερασπιστεί τους ανέργους» δηλώνοντας ότι «η μείωση των μισθών θα δημιουργήσει μεσοπρόθεσμα (δηλαδή μετά από 4-5 χρόνια και βλέπουμε) θέσεις εργασίας». Κι ακόμα ότι «η μείωση των συντάξεων θα ευνοήσει, μεσοπρόθεσμα, τους χαμηλοσυνταξιούχους».
Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε παράλληλο σύμπαν. Στο οποίο δεν υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τρέφονται σε συσσίτια, δεν υπάρχουν ένα εκατομμύριο άνεργοι, 1,2 εκατομμύρια υποαπασχολούμενοι και άγνωστος αριθμός εργαζομένων που έχουν 3-10 μήνες απλήρωτοι.
Είναι προφανές επίσης ότι η αλαζονεία τους, η αμετροέπειά τους κι ο πολιτικός τους αυτισμός μόνο με της Μαρίας Αντουανέτας μπορούν να συγκριθούν. 
Κι είναι προφανές ότι, κάθε φορά που μιλάνε, βάζουν στον πειρασμό της βίας ακόμα και βουδιστή καλόγερο.
Απέναντι σε αυτό τον εσμό των μανιακών πυρομανών βρίσκεται αντιμέτωπο ένα ασύντακτο μπουλούκι ανίκανων πυροσβεστών. Για τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς ο λόγος
Οι οποίες, επί δυο χρόνια αρνιόντουσταν να αποδεχτούν ότι η χώρα έχει χρεοκοπήσει - το ΚΚΕ συνεχίζει να το αρνείται.
Οι οποίες επί δυο χρόνια αρνιόντουσταν να προτείνουν μια εναλλακτική πρόταση στον μνημονιακό κρετινισμό - το ΚΚΕ κι αυτό αρνείται να το κάνει, παραπέμποντας στο σοσιαλιστικό παράδεισο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι παππάδες ζητούν από τους πιστούς να υποφέρουν χωρίς να βαρυγκομούν, γιατί θα ανταμειφθούν στο σοσιαλιστικό παράδεισο, που θα είναι γεμάτος από ουρί και θα υπάρχουν βουνά από πιλάφι και ποτάμια από μέλι.
Οι οποίες επί δυο χρόνια στήριξαν τις υστερικές αντιδράσεις των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης, που αρνούνταν - κι ακόμα αρνούνται - να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αντιστοιχεί.
Οι οποίες, ακριβώς λόγω της προηγούμενης συμπεριφοράς τους, στάθηκαν ανίκανες - αν όχι αδιάφορες - στη συγκρότηση και υπεράσπιση κόκκινων γραμμών προστασίας της φτωχολογιάς.
Οι οποίες παρακολουθούν με αυταρέσκεια τη δημοσκοπική τους εκτόξευση και βαυκαλίζονται πως τάχατες η Αριστερά είναι, για πρώτη φορά από το 1945, ίση προς ίση με τη Δεξιά (βλ.σχετικό άρθρο στην ΑΥΓΗ της 11ης Φεβρουαρίου) χωρίς να τις απασχολεί η ολοένα πιο εκκωφαντική αποχή των πολιτών από κάθε απόπειρα οργανωμένου κοινωνικού αγώνα.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που αυτές οι πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς είδαν στη χθεσινοβραδυνή έκρηξη βίας μονάχα προβοκάτορες -οι οποίοι σαφώς και υπήρξαν και το ερώτημα ποιος ήταν ο παρακρατικός μηχανισμός που τους κινητοποίησε είναι σοβαρό - και όχι ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας, ιδίως της νεολαίας, έχει κατρακυλήσει σε μια ωμή βία χωρίς αρχές, χωρίς στόχους και με απόλυτη απέχθεια προς κάθε τι το όμορφο (η λύσσα με την οποία οι εμπρηστές επιτέθηκαν στα ελάχιστα εναπομείναντα νεοκλασικά κτίρια της πόλης δεν είναι τυχαία).
Κι επειδή ούτε η πολιτική ηγεσία των τέως μεγάλων κομμάτων είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει ότι με τις επιλογές της και, κυρίως, με την προκλητική συμπεριφορά της απλώς επιταχύνει την πορεία της χώρας προς την άτακτη χρεοκοπία, ούτε οι ηγεσίες της πολύμορφης Αριστεράς είναι σε θέση να αξιοποιήσουν το ρόλο που τους έχουν αναθέσει οι πολίτες και να αρθώσουν συγκροτημένες ενελλακτικές προτάσεις εξόδου από τον όλεθρο, τα όσα είδαμε χθες δεν είναι παρά το πρελούδιο ενός εφιάλτη. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε καταρρέει με πάταγο.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Αυτό θα το διαβάσετε;

Αναρτώ άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για τη νέα δανειακή σύμβαση από το protagon.gr
Το άρθρο αυτό το προσυπογράφω, τονίζοντας τη συγκεκριμένη φράση του συντάκτη: «η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν». 
Θεωρώ πως δεν υπάρχει φράση η οποία να συνοψίζει καλύτερα τις ευθύνες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου προσωπικά. Τα υπόλοιπα είναι θέματα κοινής λογικής.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

 
Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:
  1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών
  2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις
  3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.
Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη» είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:
(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.
(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.
Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»
Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:
"... η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (*)
Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).
Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.
Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.
Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,
1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ
Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;
Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.
Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;
Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:
Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.
Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.
Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.
Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.
Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;
Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:
«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»
Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, Η ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ... Η ΡΩΣΙΚΗ ΑΡΚΟΥΔΑ

Εν μέσω πυρετωδών διαπραγματεύσεων για τη νέα δανειακή σύμβαση και τους όρους της αυξάνονται, σε Ελλάδα και Δυτική Ευρώπη, οι δηλώσεις επωνύμων και οι δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι τόσο σε επίπεδο κοινής γνώμης, όσο και σε επίπεδο ελίτ, οδεύουμε προς ένα βίαιο διαζύγιο Ελλάδας και Ευρώπης. Με τη Ρωσία να παρακολουθεί τις εξελίξεις με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Το 80% των Γερμανών είναι ενάντιο σε περαιτέρω βοήθεια προς την Ελλάδα, κατέδειξαν δυο πρόσφατες δημοσκοπήσεις, τη στιγμή που το 53% των Γερμανών επιθυμεί την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ανάλογα είναι τα δημοσκοπικά δείγματα σε Ολλανδία, Δανία, Αυστρία, Φιναλανδία. 
Την ίδια στιγμή, στις ελληνικές δημοσκοπήσεις, μολονότι  η πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει πάντα «υπέρ της παραμονής στο ευρώ», αυξάνει σταθερά, και ήδη έχει υπερβεί το 30%, το ποσοστό αυτών που ονειρεύονται «επιστροφή στη δραχμή».
Η δραματική μοναξιά των ελλήνων διαπραγματευτών και η απελπισμένες δηλώσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου το Σάββατο το βράδυ είναι ενδεικτικές. 
Δεν υπάρχει λόγος να επιμείνουμε σε δυο παραδοχές οι οποίες εκλαμβάνονται ως αξιώματα ένθεν κακείθεν και έχουν οδηγήσει τόσο την ελληνική όσο και την ευρωπαϊκή πλευρά σε ακραίες απόψεις: 
  1. Τη λανθασμένη πεποίθηση των Δυτικοευρωπαίων ότι ο ελληνικός λαός θα δεχθεί οιαδήποτε θυσία, προκειμένου να παραμείνει στην Ευρωζώνη.
  2. Την εξ ίσου λανθασμένη άποψη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, πως μπορεί να φροντίζει την εκλογική του πελατεία αγνοώντας τις υποδείξεις των εταίρων της χώρας, σε ό,τι αφορά στην απελευθέρωση των προστατευμένων επαγγελμάτων, την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής και πως, ό,τι κι αν γίνει, οι «κουτόφραγκοι δε θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε».
Εκείνο που πλέον έχει σημασία είναι ότι, ο μέσος Ευρωπαίος, χάρη στη συστηματική δουλειά του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και των «λαϊκών» ΜΜΕ έχει ανασύρει όλα τα ρατσιστικά στερεότυπα σε βάρος των Ελληνών.
Εκείνο που επίσης  έχει σημασία είναι ότι ο μέσος Έλληνας, που στα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια είχε σιγά-σιγά αποβάλει την εξ ίσου ρατσιστική του απέχθεια προς τη Δύση, αισθάνεται ότι η Ευρώπη τον πρόδωσε. Και το συναίσθημα αυτό της προδοσίας είναι ανάλογο του αντίστοιχου μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Με δεδομένο λοιπόν το διαζύγιο του ελληνικού λαού - της πλειοψηφίας για την ακρίβεια - με την Ευρώπη,  το οποίο είναι θέμα χρόνου να πάρει θεσμική μορφή, οι εναλλακτικές λύσεις για την Ελλάδα είναι δυο: είτε η προσκόλληση στο τουρκ,ικό άρμα, είτε η προσκόλληση στο ρωσικό άρμα. Με το δεύτερο να έχει μια ξεχωριστή θέση στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων, που ούτε ο σκληρός αντικομμουνιστικός αγώνας της περιόδου 1930-1974 δεν κατόρθωσε να εκθρονίσει.
Και με μια σημαντική διαφορά. Τότε, το σύνολο του πολιτικού συστήματος, με εξαίρεση το ΚΚΕ, ήταν εκ πεποιθήσεως στραμμένο προς τη Δύση, με μια ιδεολογική προσήλωση που του αφαιρούσε κάθε πολιτική αυτονομία. Κι όταν το πολιτικό σύστημα ήταν αδύναμο, υπήρχαν ισχυροί παρακρατικοί μηχανισμοί για να εξασφαλίσουν, δια πυρός και σιδήρου, την παραμονή της Ελλάδας στο δυτικό χώρο επιρροής.
Σήμερα,  τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα 38 χρόνια Δημοκρατίας συνέβαλαν στην εξάρθρωση των παρακρατικών μηχανισμών καταστολής. Επιπλέον, ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, η Νέα Δημοκρατία,  το ΛΑΟΣ, αλλά και η πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΚΚΕ στρέφουν το βλέμμα προς τη Ρωσία (παρ' όλο που η ηγεσία του ΚΚΕ έχει τον τελευταίο καιρό πάρει σαφείς αποστάσεις από αυτήν. Και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα είναι παντελώς ανυπόληπτο.
Όμως τα όσα συμβαίνουν δεν αφήνουν αδιάφορη τη Ρωσία, η οποία ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, προωθεί αργά αλλά σταθερά τις θέσεις της στην Ελλάδα. 
Επί πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή οι ελληνορωσικές σχέσεις υπήρξαν καλύτερες από ποτέ. Με αποτέλεσμα να διαταραχτούν, σε κάποιες περιπτώσεις, οι διπλωματικές ισορροπίες.
Κύριος μηχανισμός διείσδυσης τηε ρωσικής πολιτικής στην Ελλάδα είναι η Εκκλησία. 
Επίσης ο μηχανισμός εκείνος της Νέας Δημοκρατίας, που κινείται γύρω από τον Κώστα Καραμανλή, τον Αντώνη Σαμαρά και, φυσικά, τη Μονή Βατοπεδίου. Δεν είναι τυχαίο το ότι, με το ξέσπασμα της κρίσης, το ελληνικό διαδίκτυο κατακλύσθηκε από εκείνο το απίστευτο παραμύθι για δήθεν «ρωσική προσφορά να δανειοδοτήσει την Ελλάδα με 0% επιτόκιο». την ίδια στιγμή που η Ρωσία στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πρωτοστατούσε στην προσπάθεια για δανεισμό της Ελλάδας με όσο το δυνατόν πιο υψηλλά επιτόκια. 
Δεν είναι επίσης τυχαία η μεγαλοπρεπής υποδοχή του Εφραίμ από τον Πούτιν τον περασμένο Νοέμβριο, ούτε η πέρα από κάθε λογική διπλωματικής αβροφροσύνης αντιδράσεις της Ρωσίας στην προφυλάκιση του τελυταίου. Όπως δεν είναι τυχαίο και το πρόσφατο ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά, εν μέσω κρίσιμων διαπραγματεύσεων με την Τρόικα, στη Ρωσία.
Οι λόγοι του ρωσικού ενδιαφέροντος για την Ελλάδα είναι προφανείς. Η Ρωσία, με την ανατροπή του Καντάφι και την επικείμενη, αργά ή γρήγορα, του αλ Άσαντ στη Συρία, έχει βρεθεί χωρίς το παραμικρό στήριγμα στη Μεσόγειο, για πρώτη φορά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Κι αυτό ακριβώς σε μια εποχή που αρχίζει και πάλι να ορθώνει το ανάστημά της ως υπερδύναμης. Επιπλεον της προσφέρεται η ευκαιρία να ασκεί πίεση στην Τουρκία, ανεξαρτήτως του ότι οι σχέσεις τω δυο χωρών διάγουν την καλύτερη περίοδό τους, από την εποχή του Κεμάλ Ατατούρκ.
Προφανείς όμως είναι και οι συνέπειες μιας ενδεχόμενης μετατροπής της Ελλάδας σε ρωσικό δορυφόρο. Όλο το δημοκρατικό κεκτημένο των τελευταίων 38 χρόνων θα πάει περίπατο. Τη χώρα θα κυβερνά η ρωσική Μαφία και όσοι εναντιώνονται στις επιθυμίες της θα δολοφονούνται μέρα -μεσημέρι, χωρίς ποτέ οι φονιάδες να τιμωρούνται.
Ευφάνταστα σενάρια; Μακάρι. Όμως πρέπει όλοι να έχουν στο νου τους ένα πράγμα. Η Ελλάδα δεν ενδιαφέρει πλέον πολιτικά την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, εξασθενημένες από τους πολέμους χωρίς αποτέλεσμα σε Ιράκ και Αφγανιστάν, δεν επιθυμούν άλλες εμπλοκές και, σε κάθε περίπτωση, έχουν περιορισμένη ικανότητα καθορισμού των εξελίξεων στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Και στη Ελλάδα, οι δυνάμεις που θέλουν και θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, είναι περιορισμένης επιρροής.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Το σκίτσο που φιλοξενείται στην ανάρτηση είναι από ρωσικό διαδικτυακό τόπο. αν και η καλλιτεχνική ποιότητά του είναι κάτω του μετρίου, ο επί της άρκτου καβαλάρης που πυροβολεί είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο έτερος, που εφορμά δίκην Κοζάκου με τη σπάθα στο χέρι είναι ο Αντώνης Σαμαράς