Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΝ ΠΕΠΟΝΗ ΚΑΙ ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ

Η παραίτηση, με βαριές καταγγελίες, των δυο εισαγγελέων, στους οποίους είχε ανατεθεί μέχρι τώρα η δίωξη του οικονομικού εγκλήματος συνιστά μια ακόμα προσβολή του πολιτικου κατεστημένου στα πρόσωπα των πολιτών που σέβονται τις υποχρεώσεις τους προς το Κράτος.
Οι δυο εισαγγελείς οφείλουν όμως να μιλήσουν με ονοματεπώνυμα. 
Όταν τον περασμένο Σεπτέμβριο οι εισαγγελείς Γρηγόρης Πέπόνης και Σπύρος Μουζακίτης διορίστηκαν επικεφαλής της δίωξης οικονομικού εγκλήματος, ουδείς έδωσε σημασία.
Οι πρώτες συλλήψεις οφειλετών του Δημοσίου με οφειλές πολλών μηδενικών, αντιμετωπίστηκαν ως κινήσεις εντυπωσιασμού. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες και ανακοινώνονταν νέες συλλήψεις, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Τόσο σε επίπεδο κοινωνίας, όσο και σε επίπεδο μηχανισμών.
Ήδη, όταν ο υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος αρνούνταν να δώσει στη δημοσιότητα τους καταλόγους των μεγαλοοφειλετών του Δημοσίου, επικαλούμενος - ορθώς κατά την άποψη του υπογράφοντος - την προστασία των προσωπικών δεδομένων, οι δυο εισαγγελείς υποχρεώνονταν να απειλήσουν τους άμεσους υφισταμένους του με προσωπικές διώξεις για να πάρουν στα χέρια τους αυτούς τους καταλόγους. Οι οποίοι, αν κρίνει κανείς από τους ανθρώπους που συνελήφθησαν, μόνο «ταλαίπωροι βιοπαλαιστές» δεν ήταν.
Οι δυο εισαγγελείς βρέθηκαν εξ αρχής στο στόχαστρο της πλειοόνοτητας των ΜΜΕ,  με αφορμή τη σύλληψη κάποιων, όντως, ηλικιωμένων, των οποίων οι επιχειρήσεις είχαν χρεοκοπήσει χρόνια πριν και από τους οποίους, πράγματι, το Δημόσιο δεν επρόκειτο να εισπράξει τίοποτα. επρόκειτο όμως για τις εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα.
Η βοήθεια που τους παρέσχε ο κρατικός μηχανισμός ήταν... απλόχερη. Επί τρεις ολόκληρους μήνες δεν είχαν βρεθεί υπολογιστές για το γραφείο τους, ούτε καν ένας δικαστικός υπάλληλος για τις ανάγκες της γραμματειακής τους υποστήριξης.
Γι αυτούς τους λόγους η «οργίλη αντίδραση» των Υπουργών Δικαιοσύνης και Οικονομίας δεν πείθει κανέναν. 
Πολύ περισσότερο που ο κ. Βενιζέλος ήταν μεταξύ των υπουργών που υπέγραψαν το Νόμο περί Ευθύνης Υπουργών του 2003, ασχέτως αν τη μεγαλύτερη ευθύνη φέρει ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Φίλιππος Πετσάλνικος.
Πολύ περισσότερο, που όταν έγινε γνωστή η προσπάθεια των διοικητικών του υφισταμένων να παρεμποδίσουν το έργο των δυο εισαγγελέων δεν ζήτησε καν για τα μάτια του κόσμου μια ΕΔΕ.
Πολύ περισσότερο που η οικονομική διαχείριση της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1997, όταν ο κ. Βενιζέλος ήταν υπουργός Πολιτισμού μόνο δάφνες διαφανούς οικονομικής διαχείρισης δε διεκδικεί.
Πολύ περισσότερο που, η απόπειρα ελέγχου των δυο εισαγγελέων μέσω τοποθέτησης ενός Προϊσταμένου στο κυοφορούμενο νομοσχέδιο περί καταστολής του οικονομικού εγκλήματος γίνεται χωρίς οι τελευταίοι να έχουν δώσει τηνπαραμικρή αφορμή για πλημελή άσκηση των καθηκόντων τους.
Όμως οι δυο παραιτηθέντες εισαγγελείς έχουν βαριά ευθύνη. Οφείλουν να δώσουν στη δημοσιότητα τα ονόματα όλων εκείνων των πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων που τους άσκησαν πιέσεις. Συνοδευόμενα από συγκεκριμένα αποδεικτικά στοιχεία. Αν δεν το πράξουν θα είναι υπόλογοι απέναντιο στον ελληνικό λαό. Για συγκάλυψη εγκλήματος

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

ΤΟ ΒΑΤΟΠΕΔΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΑΡΠΑΓΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΓΗΣ

Το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου από την πρώτη στιγμή έδειχνε πως ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό από αρπαγή δημόσιας περιουσίας. Οι στενές σχέσεις της Μονής με τη Ρωσία και με τους όχι πλέον ευπαρουσίαστους εκπροσώπους της Κυπριακής πολιτικής, η εσπευσμένη διακοπή των εργασιών της Βουλής το Μάιο του 2009 για να παραγραφούν ευθύνες υπουργών της ΝΔ και, κυρίως, η άμεση, απροκάλυπτη και διπλωματικά άκομψη αντίδραση του Βλαντιμίρ Πούτιν στην απόφαση προφυλάκισης του ηγουμένου Εφραίμ γεννούν σοβαρά ερωτηματικά για το ρόλο αυτής της Μονής. 
 Όταν το 2008 ξέσπασε το σκάνδαλο της Βιστωνίδας με πρωταγωνιστές τη Μονή Βατοπεδίου και τον ηγούμενό της Εφραίμ, εντύπωση έκανε η πλειάδα των εκπροσώπων του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου που είχαν προνομιακές σχέσεις με τη Μονή. από τον Πρίγκιπα της Αγγλίας Κάρολο και τον Μπιλ Γκέιτς, μέχρι το Βλαντιμίρ Πούτιν, ο κατάλογος των επιφανών υποστηρικτών της Μονής δεν είχε τελειωμό.
Οι σχέσεις της Μονής με την Κύπρο ήταν προβληματικές. Ο ηγέτης της ελληνοκυπριακής ακροδεξιάς και σταυροφόρος του ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν Νίκος Κουτσού, τυγχάνει αδελφός του ηγούμενου Εφραίμ.
Η διαχείριση των υπεράκτιων εταιρειών της Μονής, μέσω των οποίων χάνονταν τα χρήματα των σκανδαλωδών ανταλαγών των γαιών της Βιστωνίδας με ακίνητα υψηλής προστιθέμενης αξίας στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ανήκε στο δικηγορικό γραφείο του πρώην Προέδρου τηε Δημοκρατίας Τάσου Παπαδόπουλου. Το οποίο, πέραν όλων των άλλων αμφιλεγόμενων δραστηριοτήτων του, διαχειρίζονταν τις οικονομικές δραστηριότητες της οικογένειας Μιλόσεβιτς.
Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είχε προκαλέσει όμως, στους λίγους που γνωρίζουν τις πολιτικές ίντριγκες της Αθωνικής Πολιτείας, το γεγονός ότι κατά την επίσκεψη του Βλαντιμίρ Πούτιν στο Άγιο Όρος το 2005, ο τότε Πρόεδρος και νυν Πρωθυπουργός της Ρωσίας είχε αφιερώσει πολλαπλάσιο χρόνο στην επίσκεψή του στη Μονή Βατοπεδίου, από ό,τι στον παραδοσιακό εκπρόσωπο της ρωσικής εκκλησίας στην Αθωνική Πολιτεία,τη Μονή Παντελεήμονος, γνωστή και ως ρωσικό μοναστήρι.
Εντύπωση προκάλεσε επίσης ότι, όταν το Μάιο του 2009, προκειμένου να αποφύγει μια ψηφοφορία για της σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το «σκάνδαλο Βατοπεδίου», ο Κώστας Καραμανλής έκλεισε τη Βουλή νύχτα, και με συνταγματικά ελεγχόμενο τρόπο, οι αντιδράσεις των ΜΜΕ υπήρξαν από χλιαρότατες ως ανύπαρκτες.
Ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί όμως η επίδειξη επικοινωνιακής ισχύος της Μονής, με την περιφορά της «Αγίας Ζώνης», τον περασμένο Νοέμβριο, στη Ρωσία, στη διάρκεια της οποίας ο ηγούμενος Εφραίμ έγινε δεκτός από τον Πρωθυπουργό Πούτιν στην πρωθυπουργική κατοικία.  
Και βέβαια το περίεργο δεν είναι η επίκληση του θρησκευτικού συναισθήματος και η χρήση της θρησκοληψίας από έναν πολιτικό προκειμένου να ενισχύσει την εξουσία του (όλο το σκηνικό στήθηκε λίγες εβδομάδες πριν τις βουλευτικές εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων αμφισβητείται από τη ρωσική αντιπολίτευση). Άλλωστε τόσο οι Συνταγματάρχες όσο κι ο Ανδρέας Παπανδρέου έχουν επιδείξει αξιοσημείωτες επιδόσεις επ' αυτού. Το περίεργο είναι ότι για τη δουλειά αυτή ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν προσέφυγε στις υπηρεσίες της ρωσικής  Μονής Παντελεήμονος, αλλά στης ελληνικής Μονής Βατοπεδίου.
Το άκομψο και κατά παράβαση κάθε έννοιας διπλωματικής δεοντολογίας ύφος της ανακοίνωσης του Ιδρύματος του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέα, τη διοίκηση του οποίου διορίζει αυτοπροσώπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, μόλις εκδόθηκε το ένταλμα σύλληψης κατά του Εφραίμ, αλλά και η εξ ίσου άκομψη ανακοίνωση του Ρωσικού Πατριαρχείου είναι ενδεικτικές της εκτίμησης που χαίρει ο ηγούμενος του Βατοπεδίου στη Ρωσία (έναντι ποιών υπηρεσιών άραγε;).
Αν όμως δεχθούμε ότι ο ηγούμενος Εφραίμ προωθεί, με τις γνωστές αδιαφανείς μεθόδους ενός λομπίστα, κάποια ρωσικά συμφέροντα, η εμφανής ενόχληση ΜΜΕ που υποτίθεται ότι έχουν σημαία τους την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, όπως το MEGA και ο SKAI, για το ένταλμα σύλληψης εναντίον του, γεννά πρόσθετα ερωτηματικά.
Όπως ερωτηματικά γεννάει και η σιωπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο για λόγους άμυνας απέναντι στο ρωσικό Πατριαρχείο ακολουθεί παραδοσιακά φιλοαμερικανική πολιτική, από την ώρα που ξέσπασε το σκάνδαλο της Βιστωνίδας.
Αντιθέτως οι αλληλογρονθοκοπούμενες ανακοινώσεις Κυπρίων ιεραρχών εξηγούνται από τον ανηλεή αγώνα που διεξάγουν οι προερχόμενοι από το Βατοπέδι επίσκοποι να πάρουν τον έλεγχο της Κυπριακής Εκκλησίας.
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Μονή Βατοπεδίου - μόνο αυτή άραγε; - έχει εξελιχθεί στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων σε χώρο συνεύρεσης πολιτικών και επιχειρηματιών με, φαινομενικά, διιστάμενα, συχνά δε και συγκρουόμενα συμφέροντα. Για το εύρος και τη φύση των παράνομων δραστηριοτήτων της εικασίες μόνο μπορούν να γίνουν, καθώς αποδεικτικά στοιχεία δεν υπάρχουν. Και, κατά πάσα πιθανότητα, μικρά μονάχα ψύγματα, των δραστηριοτήτων αυτών θα αποκαλυφθούν κι αυτά από σύμπτωση ή λάθος. Όπως επίσης βέβαιο είναι  ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δε θέλει τον Εφραίμ στη φυλακή. 

Γιάννης Χρυσοβέργης

Σημ: Η φωτογραφία της ανάρτησης προέρχεται από το διαδικτυακό τόπο του της Πρωθυπουργίας της Ρωσίας, που δημοσιεύει, μεταφρασμένες στα αγγλικά, την προσφώνηση του Πούτιν και την αντιφώνηση του Εφραίμ.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ «ΑΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ» ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΚΑΘΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Η εμφάνιση, πριν από δυο ημέρες του blog «απλήρωτοι εργαζόμενοι ΠΑΣΟΚ» προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, δικαιολογημένων και μη. Πέραν όμως του ότι οι κομματικοί υπάλληλοι, μαζί με τους μετακλητούς υπαλλήλους στα υπουργεία είναι μια εξαιρετικά παρεξηγημένη μερίδα εργαζομένων, αυτό που αναδείχθηκε επίσης είναι τα απίστευτα αποθέματα χυδαιότητας και αλητείας που διαθέτει η ελληνική κοινωνία.

Κατ' αρχή τους αμφισβητήθηκε το δικαίωμα εκπροσώπησης των εργαζομένων στο ΠΑΣΟΚ, ακόμα δε και η ίδια τους η ιδιότητα, από άλλους εργαζόμενους στον ίδιο κομματικό φορέα. Αυτό κανείς από όσους δεν περιφερόμαστε στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι σε θέση να το διαπιστώσει. 
Δεν μπορεί όμως να μας διαφεύγει εκείνη η δήλωση «ο μόνος Πρόεδρος που αναγνωρίσαμε στο κόμμα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου». Η οποία, πέρα από το εύλογο σχόλιο «τότε γιατί δεν παραιτηθήκατε;» δεν μπορεί να αφήσει απαρατήρητο ότι γίνεται σε μια εποχή που, ο άλλοτε ισχυρός άνδρας, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά, του ΠΑΣΟΚ Άκης Τσοχατζόπουλος καλείται να δώσει εξηγήσεις στη Δικαιοσύνη για τον τρόπο απόκτησης της περιουσίας του.
Πέραν αυτού τους αμφισβητήθηκε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας «διότι είναι κηφήνες». Ο υπογράφων είναι σε θέση να γνωρίζει ότι, τόσο οι κομματικοί υπάλληλοι, όσο και οι μετακλητοί υπάλληλοι των υπουργών, σε όλα τα κόμματα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία εργάζονται σε κάτι απίστευτα ωράρια (12-15 ώρες ημερησίως, επτά ημέρες την εβδομάδα για μήνες ολόκληρους) και για μισθούς €800-1200 μηνιαίως. Χωρίς υπερωρίες, χωρίς ρεπό. Επίσης, ειδικά οι υπάλληλοι των κομμάτων, πολύ σπανια έχουν πρόσβαση, άμεση ή έμμεση, στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος στο οποίο εργάζονται, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να επιδοθούν στην προσοδοφόρα ενασχόληση του ρουσφετιού.
Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που αποδέχονται να εργάζονται με τους παραπάνω όρους; Αυτοί που η ελληνική κοινωνία έχει συνηθίσει να αποκαλεί απαξιωτικά «κομματόσκυλα». Η σχέση τους με το κόμμα στο οποίο είναι μέλη, με πιθανή εξαίρεση το ΣΥΡΙΖΑ και τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ, χαρακτηρίζεται από βαθειά πίστη ότι «εκεί παίζεται το μέλλον της χώρας». Κι αν ακόμα αρχίσουν αν αμφιβάλλουν, σωπαίνουν, για να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Όμως πολύ πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω είναι η χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι «απλήρωτοι εργαζόμενοι ΠΑΣΟΚ». Η πλειονότητα των σχολίων στην πρώτη ανάρτηση που έγινε είναι σοκαριστική. Απειλές, η πιο ήπια από τις οποίες ήταν «θα σας γαμήσουμε με αμμοχάλικο», προσωπικές επιθέσεις, ιδιαίτερα προς τις γυναίκες υπαλλήλους που αναδεικνύουν επίδοξους κατά συρροήν δολοφόνους γυναικών, ακραία μισαλλοδοξία, που αποδεικνύουν το απίστευτο απόθεμα σε κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτά τα κατακάθια τα έχουμε ξαναδεί.
Τα είδαμε το Δεκέμβρη του 2008, να εισβάλλουν στα σπασμένα από την εξοργισμένη πιτσιρικαρία καταστήματα, και να διαγουμίζουν την πραμάτεια τους.
Τα είδαμε στην περίοδο 1943 - 1944, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων αυτής της χώρας έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα αντιστεκόμενοι στους ναζί, να λεηλατούν τις περιουσίες των Εβραίων, τους οποίους συχνά αυτοί είχαν καταδώσει. Οι εικόνες της αγοράς Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη το 1943, είναι μαύρη σελίδα στην Ιστορία του Ελληνισμού (ασφαλώς όχι η μόνη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Τα ίδια κατακάθια θα τα δούμε να αφαιρούν ζωές και να καταστρέφουν περιουσίες των γειτόνων τους «γιατί είναι ΠΑΣΟΚοι» ή «γιατί είναι λαθρομετανάστες» επωφελούμενοι του χάους που θα προκαλέσει ενδεχόμενη - και δυστυχώς προς αυτή οδηγούμαστε με  συνοπτικές διαδικασίες - ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Τα κατακάθια αυτά, που θρασύτατα περιφέρονται διακηρύσσοντας ότι «με τον Παπαδόπουλο περνούσαμε καλά» κι ας ήταν αγέννητοι το 1974, ή που επικαλούνται τσιτάτα του Προυντόν για να δικαιολογήσουν το πλιάτσικο στο οποίο επιδίδονται, είναι εχθροί. Κι οι συμπεριφορές τους δεν πρέπει να μένουν αναπάντητες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Εις μνήμην

Πριν από λίγες μέρες μας άφησε χρόνους ο δικτάτορας της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ. Στην ίστοσελίδα http://ecoleft.wordpress.com/ βρήκα ένα άρθρο για την εικόνα που καλλιεργεί το καθεστώς γύρω από τον εκλιπόντα. Απολαύστε το.

Η προπαγάνδα στην Βόρεια Κορέα είχε περάσει σε άλλα επίπεδα σε ότι αφορά τον μακαρίτη πια "κομμουνιστή" ηγέτη της Βορείου Κορέας. Ο Κιμ Γιονγκ Ιλ παρουσιαζόταν ως ένα είδος θεανθρώπου. Πολλά έχουν ειπωθεί για εκείνον, με βάση όμως την επίσημη βιογραφία του, ο Κιμ Γιονγκ Ιλ (κρατηθείτε) :

1. Γεννήθηκε σε μία ξύλινη καλύβα στο βουνό Paekdu. Δύο ουράνια τόξα έσκισαν τα σύννεφα, έφυγε ο χειμώνας και αμέσως ήρθε η άνοιξη. Επίσης, ένα μεγάλο και λαμπερό αστέρι εμφανίστηκε στον ουρανό. Κάτι σαν Γέννηση και Θεοφάνεια μαζί.

2. Έμαθε να περπατάει τρεις εβδομάδες μετά τη γέννησή του. Στις οχτώ εβδομάδες μπορούσε να μιλήσει.

3. Σε ηλικία 2 ετών έγραψε το πρώτο του μανιφέστο σχετικά με το μέλλον του λαού της Κορέας.

4. Μέχρι την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο Kim Sung Il, ο ηγέτης είχε γράψει ήδη 1.500 βιβλία.

5. Έχει γράψει 6 όπερες οι οποίες, σύμφωνα με τους συγγραφείς της βιογραφίας του, είναι καλύτερες από όλες τις υπόλοιπες στην Ιστορία της μουσικής.

6. Ανακάλυψε το «διπλό ψωμί με κρέας». Το hamburger δεν ήρθε από τη Δύση. Είναι επινόηση του μεγάλου ηγέτη για τον λαό του.

7. Ανάλογα με τη διάθεσή του, αλλάζει ο καιρός.

Στο προχτεσινό πρωτοσέλιδο της "Καθημερινής" είδα βορειοκορεάτες πολίτες να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την απώλεια του εμπνευσμένου τους ηγέτη. Εδώ που τα λέμε, το να χάνεται μια τέτοια λαμπρή προσωπικότητα, με τόσο εξαιρετικές ικανότητες που ξεπερνούν τα ανθρώπινα μέτρα, είναι οπωσδήποτε λυπηρό. Και καθότι σε αυτή τη ζωή ο καθένας δικαιούται να έχει το ιδεολογικό του δεκανίκι (Χριστός, Μωάμεθ, Κιμ Γιονγκ Ιλ ή οτιδήποτε άλλο), νομίζω πως μπορεί να γίνει κατανοητή η ανασφάλεια που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, όταν χάνουν τον ηγέτη που για χρόνια όρισε τις ζωές τους και τις τύχες τους, χωρίς οι ίδιοι να έχουν καμμια δυνατότητα επιλογής, ακόμα και αν θα το ήθελαν.
 
Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Άξιο αναφοράς

Notable and quotable λένε ό βορειοαμερικάνοι, όταν κρίνουν ότι μια δήλωση έχει ενδιαφέρον και αξίζει, ως εκ τούτου, να καταγραφεί και να μνημονευτεί. Έτσι κρίνω και μια πρόσφατη δήλωση του Όσκαρ Λαφοντέν, ηγέτη της γερμανικής αριστεράς, που έκανε στο Spiegel, σε σχέση με την κρίση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Η συνέντευξή του δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» αυτής της Κυριακής.

Spiegel: Μα με συγχωρείτε κ. Λαφοντέν, αλλά πώς αλλιώς μπορούν να βγουν από την κρίση αυτές οι χώρες (σ.σ. όπως η Ελλάδα) που έχουν χρέη δισεκατομμυρίων, αν όχι εξοικονομώντας δαπάνες;

Λαφοντέν: Μόνο όταν αναπτύσσεται η οικονομία, αυξάνονται τα έσοδα του κράτους και μειώνονται τα έξοδα. Το κράτος δεν είναι σαν τη νοικοκυρά. Όταν η νοικοκυρά ξοδεύει πολλά, μπορεί κάνοντας οικονομία να ισορροπήσει και πάλι τον προϋπολογισμό της, επειδή τα έσοδά της παραμένουν τα ίδια. Όταν ένα κράτος –βλέπε Ελλάδα– κάνει οικονομία σε λάθος στιγμή, καταρρέουν τα φορολογικά έσοδα και τα χρέη γίνονται ολοένα και μεγαλύτερα. Πιο αποτελεσματική από την εξοικονόμηση δαπανών είναι η αύξηση των εσόδων μέσα από μια δίκαιη φορολογική πολιτική που θα μεταφέρει τα βάρη σε όσους έχουν μεγάλη περιουσία και υψηλά εισοδήματα.

Απλά και σοφά λόγια. Από το κράτος νοικοκύρη, που υπαγορεύει η προτεσταντική ηθική της σκληρής εργασίας και της οικονομίας στα έξοδα, και που έχει γοητεύσει ιδιαίτερα την κ. Μέρκελ και την ιθύνουσα τάξη, καλούμαστε να μεταβούμε στο κράτος «ανοιχτοχέρη», που είναι διατεθιμένο να ξοδέψει προκειμένου να παραγάγει πλούτο και τα εισπράξει έσοδα. Άραγε υπάρχει ελπίδα να το αποδεχτούν αυτό οι κρατούντες, όσο ακόμα υπάρχει καιρός;

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης



Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΕΖΑΡΙΑ ΕΒΟΡΑ

Πριν λίγες ώρες άφησε την τελευταία της πνοή σε ένα νοσοκομείο του Πράσινου Ακρωτηρίου η Σεζάρια Εβόρα, η ξυπόλητη τραγουδίστρια που κέρδισε τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Γεννημένη στο Πράσινο Ακρωτήριο στις 27 Αυγούστου 1941, έζησε μέχρι τα 46 της χρόνια, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, τραγουδώντας στις ταβέρνες του Πράσδινου Ακρωτηρίου. 
Τότε ένας Γάλλος τουρίστας της πρότεινε να την ακολουθήσει στο Παρίσι για να βγάλει δίσκο. Τον ακολούθησε, γιατί «δεν είχε πάει ποτέ της στο Παρίσι». 
Το ταξίδι αυτό έμελλε να γίνει η απαρχή μιας διεθνούς σταδιοδρομίας. Το 1988 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ με τίτλο «Η Ξυπόλητη Ντίβα». Τέσσερα χρόνια και δυο άλμπουμ μετά, όλος ο κόσμος έχει αρχίσει να μιλάει γι αυτή. Το Sodade το Mar Azul, το Petit Pays το Cabo Verde, το Ausencia και τόσα άλλα, ακούγονταν από τα ραδιόφωνα απανταχού της γης κι οι πολυπληθείς θαυμαστές της γέμιζαν ασφυκτικά τις αίθουσες συναυλιών.
Το 2007 οι γιατροί διέγνωσαν στεφανιαία νόσο και την υποχρέωσαν να ακυρώσει την προγραμματισμένη περιοδεία της στις ΗΠΑ, προκειμένου να εγχειριστεί. 
Λίγους μήνες αργότερα, το 2008, παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο μετά από μια συναυλία στη Μελβούρνη.
Και πάλι επέστρεψε μετά από λίγους μήνες στο πάλκο, φροντίζοντας αυτή τη φορά να αραιώσει τις δημόσιες εμφανίσεις της, για να αποσυρθεί, για τρίτη φορά, μετά από ένα έμφραγμα, στις 10 Μαΐου 2010, στο Παρίσι. Και πάλι όμως επιστρέφει με μια συναυλία στην οποία αποθεώνεται, στο Grand Rex του Παρισιού.
Ήταν το κύκνειο άσμα της. Καταπονημένη από το πλήθος των καρδειοαγγειακών και αναπνευστικών προβλημάτων, αλλά αρνούμενη ως την τελευταία στιγμή να κόψει το κάπνισμα και τη νόστιμη αλλά απαγορευμένη διά ροπάλου για την κατάσταση της υγείας της, διατροφή της, ανακοίνωσε, στις 23 Σεπτεμβρίου 2011, την οριστική της απόσυρση.
Σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στη δημοσιογράφο της LE MONDE, Véronique Montaigne είπε: «Αποσύρομαι. Δεν έχω πια δυνάμεις. Πείτε στους θαυμαστές μου ότι τους ζητώ συγνώμη, αλλά πρέπει να αναπαυτώ».
Την περασμένη Παρασκευή, εισήχθη στο Νοσοκομείο Μπαπτίστα ντε Σόουζα του Σάο Βισέντε, με αναπνευστική ανεπάρκεια και υπέρταση. Το θάνατό της ανακοίνωσε ο Υπουργός Πολιτισμού του Πράσινου Ακρωτηρίου.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Το άλεφ

Συχνά, τα απογεύματα της Παρασκευής πηγαίνω στο μπαράκι που είναι τρία τετράγωνα από το σπίτι μου για να ακούσω live την εκπομπή στο radiobubble που έχουμε με κάποιους φίλους, από το πάλαι ποτέ περιοδικό Resistencias, και μετά να τη σχολιάσουμε μαζί. Μια φορά, πριν από μερικές εβδομάδες, γινόταν φασαρία μέσα στο μαγαζί, δε μπορούσα να ακούσω τί λέγανε εκεί πάνω στο πατάρι που είναι ο σταθμός και ψιλοσπάστηκα. Ωστόσο ανταμείφθηκα, κατά κάποιον τρόπο, ακούγοντας την κουβέντα που έκανε μια παρέα νέων παιδιών στο διπλανό τραπέζι.
Υπάρχουν τουλάχιστον δυο είδη απείρων, είπε ο ένας από αυτούς. Το άλεφ 0 (μηδέν) και το άλεφ 1 (ένα). Το άλεφ 0 προσδιορίζει την απειρία των φυσικών αριθμών, που ως σύνολο μπορεί να αντιστοιχιθεί ένα προς ένα με το σύνολο των ρητών. Και το άλεφ 1 προσδιορίζει την απειρία των πραγματικών αριθμών, το σύνολο των οποίων δε μπορεί να αντιστοιχιθεί ένα προς ένα με τους φυσικούς.
Η κουβέντα συνεχίστηκε σε αυτό το πνεύμα, κινούμενη στη σκέψη του Γκέοργκ Κάντορ, που θεμελίωσε τη θεωρία συνόλων και που τελικά κατέληξε στο τρελλάδικο. Όποιος αφοσιώνεται στη θεωρία των αριθμών δεν έχει καλό τέλος. Στην καλύτερη γι’αυτόν περίπτωση θα του κολλήσουν τη ρετσινιά του γραφικού και του παλαβιάρη. Κάπως έτσι μήπως, δεν αντιμετώπιζαν οι «ξύπνιοι» καλοθελητές έναν παλιό μου καθηγητή, ο οποίος στις παραδόσεις του έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στη θεωρία των αριθμών και κυρίως στις έννοιες του απείρου και της συνέχειας;
Το έψαξα λίγο και στη βικιπαίδεια. Το άλεφ είναι το πρώτο γράμμα του εβραϊκού αλφαβήτου και συμβολίζεται με ένα Ν «καλλιγραφικό». Με Ν επίσης συμβολίζεται, στη σύγχρονη άλγεβρα, το σύνολο των φυσικών αριθμών (1, 2, 3,...). Στην καβαλιστική διδασκαλία, το άλεφ Ν εμφανίζεται ως το πρωταρχικό στοιχείο πάνω στο οποίο βασίζεται η δημιουργία του κόσμου. Σε αυτό το σημείο σκέφτομαι μήπως κάποιοι από τους μαθηματικους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα –που πάσχισαν να θεμελιώσουν την αριθμοθεωρία πάνω σε σύνολα διακριτών αντικειμένων, όπως είναι το Ν– είχαν γνωρίσει την καβάλα και είχαν επηρεαστεί από αυτήν.
Ο Μπόρχες, που και αυτός είναι επηρεασμένος από το μυστικισμό, στο ομώνυμο διήγημά του ορίζει το άλεφ ως μια πρωταρχική οντότητα, μέσω της οποίας μπορεί κανείς να «δει» τον κόσμο σε όλες του τις εκδοχές και σε όλες του τις αντιθέσεις. Ως το «αρχιμήδειο σημείο», ή το προνομιακό σύστημα αναφοράς για να το πω με δικά μου λόγια, που μας επιτρέπει να καταλάβουμε τον κόσμο, αλλά ίσως και να δώσουμε περιεχόμενο στη ζωή μας.
Ένα τέτοιο άλεφ φαίνεται πως λείπει από τις ιδεολογικές αποσκευές της αριστεράς που, όπως εύστοχα επισημαίνεται και στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση, δυσκολεύεται να κατανοήσει τη ρευστή και εξελισσόμενη ευρωπαϊκή πραγματικότητα, ώστε να παρέμβει δημιουργικά και να δώσει στον κόσμο ελπίδα και προοπτική.
Τα νέα παιδιά που καθόντουσαν στο διπλανό τραπέζι, μόλις που ξεκινούν τη δική τους πορεία στον κόσμο των ιδεών και στην πραγματική ζωή. Στα χρόνια που έρχονται, ο καθένας τους θα εξακολουθήσει να συμπορεύεται με κάποιους, ενώ άλλους «θα τους μισήσει πάλι», όπως είπε ο Κατσαρός σε ποίημά του που μελοποίησε ο Θεοδωράκης. Είναι αυτό το πεδίο συνεννόησης, αυτό το άλεφ, που χωρίς αυτό δε μπορούν να οικοδομηθούν φιλίες που αντέχουν στο χρόνο.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΑΥΤΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του τραπεζικού κεφαλαίου επέβαλαν τη βούλησή τους στη Σύνοδο Κορυφής της 8ης και 9ης Δεκεμβρίου 2011. 
Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κοινοβουλευτικών δημοκρατιών μετατράπηκε, με συνοπτικές διαδικασίες, σε μια μονολιθική δικτατορία των αγορών και της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. 
Το αν η μεταλλαγμένη αυτή ΕΕ θα επιβιώσει ή όχι είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας απασχολεί. Επείγει να ονειρευτούμε μια Ευρώπη της Δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Και να τη χτίσουμε.

 Όσα είχαν επιδιώξει οι Ταλιμπάν του οικονομικού φιλελευθερισμού και απέτυχαν, με το έκτρωμα που ψευδεπίγραφα είχαν παρουσιάσει το 2004 ως «Ευρωπαϊκό Σύνταγμα», τα πέτυχαν, μέσα σε λίγες μόνο ώρες, στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής με αιχμή του δόρατός τους του Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Στη νέα Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία σύντομα δε θα ανήκει το Ηνωμένο Βασίλειο - και πόσοι άλλοι άραγε; - λόγω του μείγματος επαρχιωτισμού και ακόμα μεγαλύτερου φιλελεύθερου ταλιμπανισμού που χαρακτηρίζει το βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, η χάραξη της οικονομικής πολιτικής έχει αφαιρεθεί από όλα τα νομιμοποιημένα με τη λαϊκή βούληση θεσμικά όργανα: τα εθνικά κοινοβούλια και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Σε όλα τα Κράτη-μέλη επιβλήθηκε η υποχρέωση συνταγματικής θέσπισης πλεονασματικών προϋπολογισμών, πράγμα που εκ των πραγμάτων σημαίνει την εκμηδένηση κάθε κοινωνικής πολιτικής, την απαγόρευση δημοσίων επενδύσεων, ακόμα και σε άκρως απαραίτητες υποδομές, την υποβάθμιση όλων των υπηρεσιών που το Κράτος υποχρεούται να παρέχει στους πολίτες.
Το αν οι προϋπολογισμοί των Κρατών-μελών συνάδουν με αυτή την επιταγή, η οποία αποκτά χαρακτήρα «μη αναθεωρίσιμου άρθρου του Συντάγματος» στα 26 Κράτη-μέλη, δεν θα το αποφασίζει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά η ΕυρωπαΪκή Επιτροπή και το ΕυρωπαΪκό Δικαστήριο.
 Το ότι αυτή η οικονομική πολιτική  θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες χρεοκοπίες Κρατών-μελών μπορεί να το κατανοήσει ακόμα κι ένα μικρό παιδί, όμως αυτό είναι το ελάχιστο. Το ουσιώδες είναι ότι είμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη πολιτειακή ανατροπή από την εποχή της κατάργησης της απόλυτης μοναρχίας στην Ευρώπη, στα μέσα του 19ου αιώνα. Έκτοτε, με εξαίρεση τις περιόδους των δικτατοριών του 20ου αιώνα, τηρείται ευλαβικά η διάκριση των τριών εξουσιών, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής. 
Στο πλαίσιο αυτής της διάκρισης η εκπόνηση της οικονομικής πολιτικής ήταν παντού αποκλειστική αρμοδιότητα της νομοθετικής εξουσίας, που ενσάρκωναν τα εθνικά κοινοβούλια. Η αφαίρεση από αυτά της εν λόγω αρμοδιότητας, θα μπορούσε - και όφειλε - να είναι αποδεκτή μόνο εφ' όσον ανατίθονταν σε ένα άλλο, ευρύτερο, νομοθετικό σώμα, εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία, εν προκειμένοις το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Το ολοκληρωτικό έκτρωμα που θεσπίστηκε στις 8 και 9 Δεκεμβρίου 2011, προβλέπει οι εθνικοί προύπολογισμοί να τίθενται στις προκρούστιες κλίνες μιας ανεξέλεγκτης εκτελεστικής εξουσίας, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μιας εξ ίσου ανεξέλεγκτης Δικαστικής εξουσίας.
Απέναντι σε αυτό το πρωτοφανές πραξικόπημα και με δεδομένο ότι η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία - με εξαίρεση τους Γερμανούς, οι οποίοι όμως πρέπει να αποδείξουν αυτά που λένε και όταν θα γίνουν κυβέρνηση, και μέρος των Γάλλλων, αλλά όχι και του υποψηφίου τους για την Προεδρία - έχει εκουσίως επιλέξει το ρόλο του γελωτοποιού στο τραπέζι των  νέων πριγκίπων, εναπόκειται σε δυο μειοψηφικές πολιτικές δυνάμεις, την Ευρωπαϊκή Αριστερά και τους Πράσινους, να αναλάβουν το βάρος της αντίστασης και της συγκρότησης ενός χειροπιαστού οράματος για μια νέα, Δημοκρατική και Αλληλέγγυα Ευρώπη. 
Και οι μεν και οι δε όμως, καλούνται να αναλάβουν το τον ηράκλειο αυτό άθλο με σοβαρότατες ιδεολογικές και πολιτικές ελλείψεις.
Η μεν Ευρωπαϊκή Αριστερά, μολονότι διαθέτει την κουλτούρα της προσπάθειας συντονισμού των κοινωνικών αντιστάσεων, παραμένει εγκλωβισμένη σε μια εθνική προσέγγιση των προβλημάτων κι αδυνατεί να εκπονήσει μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική των κομμάτων - μελών της. Αποτέλεσμα είναι η έκθεσή της σε εθνοκεντρικές προσλήψεις της πολιτικής, που την οδηγούν συχνά σε παρά φύσιν εναγκαλισμούς με ακραία στοιχεία εθνικών ιδεολογιών (βλ. την αμφιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ έναντι των δυνάμεων του λεγόμενου «ριζοσπαστικού πατριωτισμού» ή την ακραία αντίθεση του γερμανικού Κόμματος της Αριστεράς στην προσέγγιση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση).
Οι Ευρωπαίοι Πράσινοι από τη άλλη, μολονότι είναι το μόνο κόμμα με σαφή ευρωπαϊκή στρατηγική και μολονότι τάσσονται σαφώς υπέρ μιας Ευρώπης με τα χαρακτηριστικά που περιγράψαμε, αδυνατούν να σκεφτούν με λογικές ρήξης, απαραίτητες πλέον για την προστασία του Δημοκρατικού κεκτημένου. Επιπροσθέτως, τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, με εξαίρεση τα Πράσινα κόμματα της Νότιας Ευρώπης, να συζητήσουν με την Αριστερά.
Με δεδομένες τις σοβαρότατες εγγενείς αδυναμίες Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Ευρωπαίων Πράσινων, αλλά και την πλήρη αυτοαπαξίωση της Σοσιαλδημοκρατίας και την απόλυτη περιθωριοποίηση των οπαδών του Δημοκρατικού κεκτημένου στους πολιτικούς χώρους του φιλελευθερισμού και του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, το μέλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης που γνωρίσαμε στις διάφορες μορφές της τα τελευταία πενήντα πέντε χρόνια είναι ζοφερό. Και μαζί και των Κρατών-μελών που την απαρτίζουν. 
Όμως είμαστε υποχρεωμένοι να ελπίζουμε. Όχι σε θαύματα, αλλά σε ένα πανευρωπαϊκό κίνημα πολιτών για μια Δημοκρατική και Αλληλέγγυα Ευρώπη. Και να εργαστούμε γι αυτό. Ακόμα κι αν η προσπάθεια φαίνεται μάταιη.

Γιάννης Χρυσοβέργης







Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Θα αντέξει η ριζοσπαστική αριστερά;

Με το άρθρο του Ανδρέα Καρίτζη που παραθέτω από τη σημερινή ΑΥΓΗ δε συμφωνώ για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τοποθετώ τον εαυτό μου στην «ριζοσπαστική Αριστερά».
Το αναρτώ όμως γιατί, στα δυο χρόνια της κρίσης που ζούμε, είναι η πρώτη φωνή από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζω να ανησυχεί σοβαρά για τον εναγκαλισμό της Αριστεράς με τις δυναμέις του ακραίου εθνικισμού.
Επίσης είναι μια από τις ελάχιστες φωνές στον ίδιο χώρο που ψαχουλεύει μια οριοθέτηση απέναντι στην εθνική αφήγηση, πράγμα που η ελληνική Αριστερά, από το 1941 και μετά, αρνήθηκε να κάνει.
Εύχομαι να μην αποδειχθεί φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνική καταστροφή έχει πάρει πλέον ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από την καπιταλιστική κρίση, η οποία πυροδοτεί παράλληλα μια πολύμορφη κρίση (κρατικών χρεών, κρίση στην εργασία, κρίση δημοκρατίας, περιβαλλοντική, διατροφική κ.ο.κ.) οι λαοί καλούνται να υπερασπιστούν την ίδια τους την ύπαρξη.
Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό, τεράστιες μάζες πληθυσμού εμφανίζονται στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων. Όμως το κάνουν με τα δικά τους ιδεολογικά αποθέματα, που κατά κύριο λόγο διέπονται από την αστική ιδεολογία περί εθνικής ενότητας. Καθήκον της αριστεράς είναι να βρει τον τρόπο να οργανώσει την ανατροπή αλλά και να μετασχηματίσει τις παραστάσεις που επικρατούν στα μυαλά των ανθρώπων. Μια τέτοια σύνθετη στρατηγική χρειάζεται επιδεξιότητα και καθαρό μυαλό.
Είναι προφανές ότι δουλειά της αριστεράς μέσα σε μια τέτοια κοινωνική αναταραχή είναι να αναδεικνύει την ταξική φύση της κρίσης, των «διεξόδων» και των αναγκαίων αγώνων. Ακόμη και αν κυριαρχήσει μια ιδεολογική πρόσληψη της πραγματικότητας με βάση εθνικούς προσδιορισμούς, η αριστερά πρέπει να κάνει αυτό που ορίζει η ταυτότητά της: να πολιτικοποιήσει τον αγώνα των «από κάτω», να μετατρέψει την οργή σε συντεταγμένο πολιτικό σχέδιο που εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα και να μετασχηματίσει την ιδεολογική παράσταση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοηθεί η εθνική διάσταση. Αντιθέτως. Το εθνικό επίπεδο είναι τo μόνο στο οποίο η λαϊκή βούληση είναι παρούσα (όσο και αν επιχειρείται η παράκαμψή της). Ωστόσο, η λαϊκή κυριαρχία δεν απειλείται από άλλα έθνη, όπως υπονοεί μια εθνική αφήγηση, αλλά συνιστά κοινό κίνδυνο όλων των λαών μπροστά στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Αν συνδυάσουμε και την ιστορική εμπειρία, ότι κανείς λαός δεν πρόκειται να σωθεί μόνος του αν οι διπλανοί του διαλυθούν, καταλαβαίνουμε πόσο κρίσιμη είναι η διαστρέβλωση που μπορεί να προκληθεί από την επικράτηση εθνικών αφηγήσεων και στοχεύσεων αν δεν υπάρξει μια αποτελεσματική και αποφασιστική τοποθέτηση της αριστεράς στο εσωτερικό των «από κάτω».
Η κεντρομόλος δύναμη της εθνικής ενότητας, δηλαδή του πυρήνα της αστικής ιδεολογίας, είναι τεράστια. Σαγηνεύει εδώ και πολλές δεκαετίες τμήματα της αριστεράς, συνιστά τον βασικό ιδεολογικό πυλώνα των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, τη λαϊκή δεξιά, αλλά και δυνάμεων του ριζοσπαστικού αστισμού που αναδύονται αυτή την περίοδο (“Σπίθα”, Kαζάκη, κ.ο.κ.). Θα αντέξει η ριζοσπαστική αριστερά στην πίεση; Υπάρχουν λόγοι να ανησυχεί κανείς για τον κίνδυνο μιας ακόμη βαριάς ήττας;
Ενώ είναι απαραίτητο ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής να είναι ανοικτό στη συμμετοχή στελεχών και συλλογικοτήτων προερχόμενων από το ΠΑΣΟΚ, η πίεση για κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει στην υιοθέτηση της αφήγησης περί εθνικής απελευθέρωσης ως ελάχιστο σημείο συμφωνίας ενώ στην πραγματικότητα θα πρόκειται για υποταγή της αριστεράς σε ένα πολιτικό σχέδιο του ριζοσπαστικού (έστω) αστισμού (παρόλα αυτά).
Η πολιτική παρέμβαση κομματιών της αριστεράς που αδυνατούν να υπερβούν τις εθνικές σειρήνες ενισχύει τον ριζοσπαστικό αστισμό καθημερινά, ανεξάρτητα του τι νομίζουν ότι κάνουν. Το παντελώς αναποτελεσματικό και πολλαπλά προβληματικό φλερτ με δεξιά ακροατήρια με όρους «χαϊδέματος αυτιών» -σε αντίθεση με μια επιδέξια, άκρως αναγκαία, προσπάθεια να μιλήσουμε σε αυτό τον κόσμο ξεκινώντας από τις δικές του αφετηρίες με στόχο να αρθούν διαχωριστικές γραμμές στο εσωτερικό των "από κάτω" (π.χ. μετανάστες, πατρίδες κ.ο.κ.)- δείχνει το μέγεθος της πίεσης, αλλά, ενδεχομένως, και της δουλειάς που πρέπει να καταβάλουμε ώστε η ριζοσπαστική αριστερά να ανταποκριθεί στις σύνθετες απαιτήσεις της συγκυρίας.
Μπορούμε να κάνουμε και πλειοψηφικά μέτωπα και αποτελεσματικούς αγώνες και διεύρυνση της ιδεολογικής μας επιρροής, σε ένα πολύ εχθρικό περιβάλλον, χωρίς να ενδώσουμε στη θανατερή θαλπωρή της εθνικής αγκαλιάς; Αυτό ήταν και είναι το στοίχημα της αριστεράς. Πιστεύω ότι μπορούμε. Αρκεί να μην αντιμετωπίζουμε με ελαφρότητα κρίσιμα ζητήματα στην ιστορική φάση που βρισκόμαστε.

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

ΣΟΚΡΑΤΕΣ: Μια μεγάλη μορφή του ποδοσφαίρου έφυγε

Οι αθλητικοί συντάκτες τον χαρακτήρισαν έναν από τους καλύτερου μέσους όλων των εποχών. Όμως υπήρξε κατι πολύ περισσότερο από μεγάλος ποδοσφαιριστής. Υπήρξε ένας παθιασμένος άνθρωπος.

Τον πρωτοείδαμε στα γήπεδα στα τέλη της δεκαετίας του '70, μπήκε στη ζωή μας ταυτόχρονα με την έγχρωμη τηλεόραση.
Αντίθετα όμως από την τηλεόραση, που όσο πολύ κολάει κανείς μαζί της τόσο πιο μαυρόασπτρη γίνεται η ζωή του, ο Σόκρατες ομόρφαινε τη ζωή. 
Το ποδόσφαιρο που έπαιζε ήταν κάτι πρωτόγνωρο για Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή. Δεν ήταν το φανταιζί ποδόσφαιρο που είχαν δοξάσει ο Πελέ, ο Ζαϊρζίνιο, ο Ριβελίνο, ο Κάρλος Αλμπέρτο κι οι άλλοι παίκτες εκείνης της χρυσής Εθνικής Βραζιλίας που, πήρε τα τρία από τα τέσσερα παγκόσμια κύπελα από το 1958 ως το 1970. Είχε μια γοητευτική απλότητα, παρόμοια με αυτή του ποδοσφαίρου των ιπτάμενων Ολλανδών εκείνης της εποχής. Αλλά ήταν διαφορετικό από το ολλανδικό.
Χρόνια μετά, έμαθα τις άλλες πτυχές της ζωής του. Κάπου στα τέλη της δεκαετίας του '70 ή στις αρχές της δεκαετίας του '80 η ομάδα του η Κορίνθιανς, πήγαιεν από το κακό στο χειρότερο. πρωτοστατούντος του Σόκρατες οι παίκτες ανέλαβαν τη διοίκηση της ομάδας, απολύοντας τον πρόεδρο και τον προπονητή. Οι αποφάσεις για την τακτική στους αγώνες λαμβάνονταν συλλογικά, η ενδεκάδα και οι αλλαγές αποφασίζονταν από τους ίδιους τους παίκτες. Και έγινε το απίστευτο. Η ομάδα, από εκεί που είχε τον υποβιβασμό βέβαιο διέπρεψε.
Ο Σόκρατες ξεκίνησε αργά την επαγγελματική ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία στα 25 του χρόνια, κι αυτό γιατί δεν ήθελε να εγκαταλείψει τις σπουδές της ιατρικής. Βαθύτατα πολιτικοποιημένος και στρατευμένος στην Αριστερά, φρόντιζε να προκαλεί το ποδοσφαιρικό κατεστημένο με τις κατά καιρούς δηλώσεις του.
«Χάρη στο ποδόσφαιρο γνώρισα όλο τον κόσμο», δήλωνε  το 2010 σε μια του συνέντευξη στο BBC. «Γνώρισα αυτούς που υποφέρουν αλλά κι αυτούς που τα έχουν όλα.  Χάρη στην αγάπη των ανθρώπων μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό αυτών που δεν έχουν φωνή. Αν ήμουν με αυτούς της άλλης πλευράς κανείς δε θα ενδιαφέρονταν για το τι λέω».
Οι αγαπημένες του προσωπικότητες δεν ήταν οι Θεοί του βραζιλιανού ποδοσφαίρου, αλλ ο Τσε Γκεβάρα κι Φιντέλ Κάστρο. 
Όπως κάθε άνθρωπος όμως όμως είχε και τις αδυναμίες του.Κι η δική του ήταν το πιοτό. Που δεν το έπινε αλλά «τον έπινε». Και του στέρησε τη ζωή στα 57 του χρόνια τα χαράματα της Κυριακής 4 Δεκεμβρίου.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2011

Η ΚΡΙΣΗ - 'Η ΜΗΠΩΣ Η ΑΚΡΙΣΙΑ; - ΤΩΝ ΜΜΕ

Με μια απεργία απελπισίας η ΕΣΗΕΑ και οι υπόλοιπες οργανώσεις  των εργαζομένων στα ΜΜΕ προσπάθησαν να αντιδράσουν στις συνεχείς απολύσεις και στις μονομερείς ενέργειες οριζοντίων μειώσεων αποδοχών από μέρους της εργοδοσίας. Που κι αυτή, μάχες οπισθοφυλακών δίνει.

 Υπάρχει μέλλον για τα ελληνικά ΜΜΕ;  Το ερώτημα μόνο φιλολογικό δεν είναι. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, ο πληθωρισμός των μέσων, η διαπλοκή των ιδιοκτητών τους με την πολιτική εξουσία και τα κάθε λογής νόμιμα και άνομα οικονομικά συμφέροντα, η αδιαφορία των ίδιων των δημοσιογράφων για την ποιοτική αναβάθμιση του επαγγέλματός τους και η αδιαφορία των παντων για τη δημιουργική ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών στη διαχείριση της ενημέρωσης προϊδέαζαν για αυτό που συμβαίνει πλέον. 
Οι δημοσιογράφοι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ και του ALTER απεργούν έχοντας κλείσει τέσσερις μήνες απλήρωτοι. Η κυβέρνηση θέλει να εξομοιώσει μισθολογικά τους δημοσιογράφους της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού Παρακτορείου Ειδήσεων με τους γραφιάδες απόφοιτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Μέσα σε διάστημα 48 ωρών ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ ανακοίνωσαν μειώσεις μισθών 20% σε όλο το προσωπικό από 1ης Δεκεμβρίου ο πρώτος και μειώσεις αποδοχών 10% στους τεχνικούς ο δεύτερος.
Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές: η κατάρρευση των διαφημίσεων λόγω της κρίσης, ο αθέμιτος ανταγωνισμός των διαδικτυακών ΜΜΕ, η ανάγκη προσαρμογής σε νέες τεχνολογίες κ.λ.π. Και είναι αλήθεια ότι όλες ισχύουν. Όμως δεν αρκούν.
Ουδείς ασχολήθηκε με τη συνεχή μείωση της αναγνωσιμότητας των εφημερίδων, της τηλεθέασης των δελτίων ειδήσεων και της ακροαματικότητας των ενημερωτικών εκπομπών στα ραδιόφωνα. Κι όμως «βαστούσε χρόνια αυτή η κολώνια». Και η μόνη αντίδραση ήταν να μπουκώσουν οι εφημερίδες με δώρα, για να καταλήξουν σύντομα να προβάλλουν τα «δώρα» και όχι τα ρεπορτάζ τους. Η μόνη αντίδραση των τηλεοπτικών σταθμών ήταν να μπουκώσουν το πρόγραμμά τους με γλυκανάλατες σαπουνόπερες από τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Τουρκία και, εσχάτως, από την Ινδία. Κι η μόνη αντίδραση των ραδιοφωνικών σταθμών ήταν να περιορίσουν δραστικά την ενημέρωση.
Ουδείς ασχολήθηκε με την ύπαρξη δεκαεπτά ημερησίων πολιτικών εφημερίδων, τεσσάρων οικονομικών και δέκα αθλητικών μόνο στην Αθήνα. Και περισσοτέρων από 600 ημερήσια και εβδομαδιαία πολιτικά έντυπα στην περιφέρεια. Οι περισσότερες από τις οποίες ήταν - και συνεχίζουν να είναι - κραυγαλέα μη βιώσιμες. Όπως ουδείς ασχολήθηκε - μηδέ της ΕΣΗΕΑ εξαιρουμένης - με το ότι όλες αυτές οι φυλλάδες εκδίδονταν χάρη στην απλήρωτη εργασία πλήθους νέων παιδιών.
Ουδείς ασχολήθηκε με τα «ΙΕΚ Δημοσιογραφίας» που εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια φύτρωναν σα μανιτάρια, παράγοντας στρατιές αμόρφωτων δημοσιογράφων. Και στα οποία δίδασκαν όλοι οι «αστέρες» της ελληνικής δημοσιογραφίας. Όπως ουδείς ασχολήθηκε με την ελλειπή πρακτική εκπαίδευση των αποφοίτων των πανεπιστημιακών τμημάτων δημοσιογραφίας. 
Ουδείς ασχολήθηκε με το όνειδος της απλήρωτης εργασίας που υποχρεώνονται να προσφέρουν οι νέοι δημοσιογράφοι, για όσο καιρό ευαρεστείται ο εργοδότης τους και ακούει στο όνομα «μαθητεία».
Ουδείς ασχολήθηκε  με τους δημοσιογράφους που εργάζονταν, σε βάρος της ποιότητας της δουλειάς τους, σε δυο και τρία ΜΜΕ, χώρια τα γραφεία τύπου στα οποία φέρονταν ως απασχολούμενοι.
Ουδείς ενδιαφέρθηκε για την αρμονική ένταξη του διαδικτύου στο χώρο των ΜΜΕ, ουδείς ενδιαφέρθηκε για την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, ουδείς ενδιαφέρθηκε να ασχοληθεί με τις νέες δεξιότητες που οι τεχνολογίες αυτές απαιτούσαν. Κι όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα «διαδικτυακά ΜΜΕ» ουδείς ασχολήθηκε με το ότι αντί να παράγουν πρωτογενή ενημέρωση ασκούσαν - και ασκούν - συστηματική λογοκλοπή.
Όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα, ουδέποτε συζητήθηκαν από δημοσιογράφους και εκδότες. Και σήμερα, που το Κράτος έπαψε να μοιράζει πακτωλούς χρημάτων σε διαφήμιση, που οι εργολάβοι δεν περιμένουν νέες προσοδοφόρες εργολαβίες  η συντριπτική πλειονότητα των εργοδοτών ετοιμάζεται να περισώσει τα κέρδη της «εποχής που δέναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα», είτε αποσυρρόμενη από το χώρο των ΜΜΕ, είτε ελαχιστοποιώντας το κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεών τους. Κάποιοι, λίγοι, θα χάσουν τα χρήματά τους.
Όσο για τους δημοσιογράφους, καλούμαστε να πληρώσουμε το τίμημα της έλλειψης επαγρύπνισης και του στείρου συντεχνιακού πνεύματος που επιδείξαμε όλα αυτά τα χρόνια. Επιλέγοντας ανάμεσα στην υποβάθμισή μας σε αυλοκόλακες, στη μακρόχρονη ανεργία ή στην αλλαγή επαγγέλματος.
Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ. Τα ΜΜΕ περνάνε παγκοσμίως δύσκολες ώρες. Που οφείλονται στις σαρωτικές τεχνολογικές αλλαγές στη μεταφορά της πληροφορίας. Στην Ελλάδα όμως η κρίση αυτή δε θα προλάβει να έρθει.