Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

ΜΙΑ ΔΡΑΚΑ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΚΩΛΟΠΑΙΔΑ


Με μια προκήρυξη - χείριστη απομίμηση των κειμένων των Σιτουασιονιστών της περιόδου 1968 - 1970 τα ένοπλα κωλόπαιδα της Σέχτας Επαναστατών επιχειρούν να αιτιολογήσουν τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια. Παιδιά μιας γενιάς ανθρώπων που δήλωσαν Αριστεροί κι ανήγαγαν σε ιδεολογία το «ὀ,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας», της διαβόητης πλέον «γενιάς του Πολυτεχνείου», οι ένοπλοι αυτοί αλήτες θεωρούν πως όλα επιτρέπονται προκειμένου να κάνουν την επαναστατική τους γυμναστική.


Τα πολιτικά κείμενα υπόκεινται σε κριτική. Αξιολογούνται, είτε για τις βραχυπρόθεσμες προτάσεις των συντακτών τους, είτε για τα κοινωνικά οράματα που ευαγγελίζονται, είτε και για τα δυο. Η προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών δεν μπορεί να εκτεθεί σε τέτοια κριτική. Κι αυτό γιατί πρόκειται για έναν αχταρμά παπαγαλίας κειμένων του Γκυ Ντεμπόρ και λοιπών Σιτουασιονιστών και υστερικών κραυγών κακοαναθρεμένων μυξιάρικων από τα ευθυμογραφήματα του μακαρίτη Νίκου Τσιφόρου, που κάνουν φασαρία γιατί δεν υπάρχει στο σπίτι ένας άνθρωπος να τους δώσει μια ξυλιά στον κώλο να ηρεμήσουν. Ίσως ποτέ στην ιστορία των οργανώσεων αντάρτικου πόλης δεν υπήρξε τόσο γυμνή, από πολιτική άποψη, ανάληψη ευθύνης μιας δράσης.
Όμως τα κωλόπαιδα αυτά έχουν όπλα. Και σκοτώνουν για ασήμαντες αφορμές. Το Νεκτάριο Σάββα γιατί ήταν «μπάτσος». Το Σωκράτη Γκιόλια γιατί ήταν λέει «θρησκόληπτος και φίλος του Τζέκου». Στο πλαίσιο της «επαναστατικής» αυτής λογικής μπορεί να φανταστεί κανείς ότι αύριο θα αρχίσουν να σκοτώνουν τους κακομούτσουνους, ή όσους «αυτοεξευτελίζονται» υπαγόμενοι στη μισθωτή σκλαβιά.
Εκείνο που είναι σαφές από το κείμενο της Σέχτας Επαναστατών είναι πως έχει κηρύξει πόλεμο στην κοινωνία. Σε αντίθεση με όλες τις προγενέστερες οργανώσεις, μηδέ του Επαναστατικού Αγώνα εξαιρουμένου, δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει την κοινωνία, ή, έστω, ένα μέρος της. Ενδιαφέρεται μονάχα να τρομοκρατήσει. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε μια προκήρυξη επτά ολόκληρων σελίδων, αφιερώνει τρεις μόλις παραγράφους για να περιγράψει το κοινωνικό της όραμα, και μια μόλις παράγραφο για να συσχετήσει την ενέργειά της με την πολιτική συγκυρία. Όλη η υπόλοιπη προκήρυξη είναι ένα ασυνάρτητο μίγμα κομπασμού και απειλών.
Όμως το γεγονός ότι είναι απολύτως ανερμάτιστα κάνει αυτά τα κωλόπαιδα και πιο επικίνδυνα. Προκειμένου να τρομοκρατήσουν αυτούς που έχουν βαφτίσει εχθρούς δε θα σταματήσουν μπροστά σε τίποτα. Κι αν σε κάποια μελλοντική τους ενέργεια προκύψει κάποιο «άσχετο» θύμα δε θα έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να εφεύρουν ένα ιδεολόγημα εξ ίσου ακατανόητο με το όνομά τους. Γιατί τα κωλόπαιδα αυτά είναι ανίκανα να ξεχωρίσουν τα όπλα που χρησιμοποιούν για να αφαιρέσουν ζωές από τα πιστόλια και τα ντουφέκια με τα οποία έπαιζαν όταν ήταν, από βιολογική άποψη, παιδιά.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

ΟΙ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΙΑΖΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ


Εν μέσω οικονομικής κρίσης και με τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα να επιβάλλουν βίαια περιοριστικές οικονομικές πολιτικές αδιαφορώντας για την απουσία αναπτυξιακής προοπτικής, όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θέλγονται από τις σειρήνες του εθνικισμού. Η πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη νομιμότητα της μονομερούς ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου άνοιξε πολλές ορέξεις στην Ευρώπη.

Η πρώτη αντίδραση στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου ήρθε από τον Αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Λάζλο Τεκέζ (Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα), γνωστού από τη, μάλλον αθέλητη, συμβολή του στην ανατροπή του Τσαουσέσκου, όταν η απομάκρυνσή του από την ενορία του προκάλεσε τις πρώτες μαζικές βίαιες διαδηλώσεις κατά του καθεστώτος στην Τιμισοάρα. Ο οποίος έσπευσε να ζητήσει την άμεση απόσχιση της Τρανσυλβανίας, όπου πλειοψηφεί ο ουγγρικής καταγωγής πληθυσμός, από τη Ρουμανία. Προκαλώντας την έκδηλη ικανοποίηση του Ούγγρου πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν (το κόμμα του οποίου επίσης είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος).
Ο τελευταίος, αφού κέρδισε, στις εκλογές του περασμένου Απριλίου, πλειοψηφία 2/3 στη Βουλή, εφαρμόζει σκληρή αλυτρωτική πολιτική προς όλες ανεξαιρέτως τις όμορες χώρες (Σλοβακία, Ουκρανία, Ρουμανία, Σερβία, Σλοβενία, Αυστρία) με την υποστήριξη της φασιστικής αντιπολίτευσης.
Σε ανάλογο μήκος κύματος κινείται και η ρουμανική κυβέρνηση, που διεκδικεί την προσάρτηση της Μολδαβίας. Κι αν η κίνηση αυτή έχει την υποστήριξη των μισών σχεδόν Μολδαβών, οι οποίοι δηλώνουν Ρουμάνοι και έχουν ζητήσει τη ρουμανική ιθαγένεια, καμιά λογική δεν υπάρχει στις εδαφικές διεκδικήσεις προς την Ουκρανία. Η τελευταία, έχει την αμέριστη υποστήριξη της Ρωσίας, που βλέπει στις ρουμανικές διεκδικήσεις μια οργανωμένη προσπάθεια καταγγελίας της Συνθήκης της Γιάλτας.
Πριν μερικούς μόλις μήνες η Σλοβενία απείλησε με βέτο την έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Κροατία, με αφορμή μια ασήμαντη διαφορά οριοθέτησης της μεταξύ των χωρών μεθορίου.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στο χάσμα που ολοένα βαθαίνει μεταξύ Βαλόνων και Φλαμανδών στο Βέλγιο, αλλά και στην όξυνση του γερμανικού και του ολλανδικού εθνικισμού, που εκφράζονται, ο μεν πρώτος μέσω του συνθήματος «δε θα πληρώνουν οι Γερμανοί για τους τεμπέληδες του Νότου», ο δε δεύτερος μέσω μιας ακραίας αντιισλαμικής υστερίας. Και βέβαια στον ολοένα ενισχυόμενο πολιτικά και πολιτισμικά καταλανικό εθνικισμό στην Ισπανία - οι επιγραφές στην ισπανική γλώσσα στα δημόσια κτίρια της Βαρκελώνης υπάρχουν ως τρίτη γλώσσα μετά τα καταλανικά και τα αγγλικά - για να μην αναφερθούμε στη Χώρα των Βάσκων και στην Κορσική.
Η πιο ακραία και η πιο εκκεντρική διεκδίκηση είναι αναμφισβήτητα αυτή της ακροδεξιάς Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου της Ελβετίας (29% στις βουλευτικές εκλογές του 2007) που διεκδικεί τη Βάδη -Βυτεμβέργη από τη Γερμανία, την Αλσατία, τη Σαβοΐα, τη Ζυρά και το Αιν από τη Γαλλία, την Αόστα, το Κόμο, το Βαρέζε και το Μπολτζάνο από την Ιταλία και το Βόραρλμπεργκ από την Αυστρία. Η ελβετική κυβέρνηση αρνήθηκε να προβεί στο παραμικρό σχόλιο, ενώ στις ενδιαφερόμενες πρεσβείες η διεκδίκηση προκάλεσε θυμηδία. Όμως τα γέλια πάγωσαν όταν δημοσιεύτηκε δημοσκόπηση στη δεξιά εβδομαδιαία εφημερίδα της Ζυρίχης Die Weltwoche, σύμφωνα με την οποία των 63% των κατοίκων των εν λόγω περιοχών είναι υπέρ της ένταξής τους στην Ελβετία.
Η κάθε μια από τις παραπάνω καταστάσεις φαντάζει - και είναι - γελοία. Δυστυχώς όμως δεν είναι για γέλια. Το ότι όλες αυτές οι επικίονδυνες πρωτοβουλίες λαμβάνονται από κόμματα - μέλη του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος δεν είναι τυχαίο. Αποδεικνύει την αβάσταχτη κι επικίνδυνη ελαφρομυαλιά των επιγόνων του Αντενάουερ, του Ντε Γκάσπερι, του Ντε Γκωλ. Αλλά και την ανυπαρξία ενός συνεκτικού σοσιαλδημοκρατικού και αριστερού πολιτικού αντιλόγου.
Κι ενώ η ευρωπαϊκή πολιτική καθημερινότητα διολισθαίνει ανεπαισθήτως προς το σκηνικό που επικρατούσε στη Γηραιά Ήπειρο κατά τις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα επαίρονται για «την υγεία του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα».

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΟΒΟ ΩΣ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ


Η προχθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης σχετικά με τη νομιμότητα της μονομερούς ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, μολονότι είναι αυστηρά γνωμοδοτικής φύσης, αλλάζει ριζικά τα πολιτικά δεδομένα στην Ευρώπη. Οποιαδήποτε περιοχή πλέον, μπορεί να προχωρήσει σε απόσχιση από την κρατική οντότητα στην οποία ανήκει και η ενέργειά της να θεωρηθεί απολύτως νόμιμη. Και είναι πολλές οι υποψήφιες περιοχές. Αρχής γενομένης από τα "Κατεχόμενα" της Κύπρου όπως τα αποκαλούμε οι Έλληνες και οι Ελληνοκύπριοι ή τη "Βόρεια Κύπρο", όπως την αποκαλούν, ανεπισήμως, όλες ανεξαιρέτως οι υπόλοιπες χώρες.

Οι εξελίξεις σηματοδοτούν την οριστική χρεοκοπία της ελληνικής και ελληνοκυπριακής πολιτικής στη διάρκεια της τελευταίας τριακονταπενταετίας. Τόσο η ελληνική όσο και η ελληνοκυπριακή πλευρά από την πρώτη στιγμή της ανακωχής τον Αύγουστο του 1974, αρνήθηκαν να αποδεχθούν την πραγματικότητα: Ότι στην Κύπρο είχε διεξαχθεί ένας πόλεμος μεταξύ ελλάδας και Ελληνοκυπρίων από τη μια μεριά και Τουρκίοας και Τουρκοκυπρίων από την άλλη. Και ότι τον πόλεμο αυτό η Ελλάδα και οι Ελληνοκύπριοι τον είχαν χάσει πανηγυρικά.
Η άρνηση της αποδοχής αυτής της πραγματικότητας είχε ως συνακόλουθο αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης μιας συνεκτικής πολιτικής με σαφείς στόχους. Διότι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μετά από πόλεμο λαμβάνουν υπ' όψιν, πριν από οτιδήποτε άλλο, την κατάσταση που διαμορφώθηκε στο πολεμικό μέτωπο. άρα είτε ετοιμάζεσαι για να ανακτήσεις, με νέο πόλεμο, όσα έχασες στον προηγούμενο, είτε αποδέχεσαι ότι ο νικητής θα διατηρήσει μέρος τουλάχιστον των πλεονεκτημάτων που απέκτησε με πόλεμο.
Το ότι ουδείς στην Ελλάδα και στο ελεγχόμενο από τους Ελληνοκύπριους κομμάτι της Κύπρου πίστεψε σοβαρά στην αναγκαιότητα της επίλυσης του Κυπριακού μέσω ενός νέου πολέμου - αψευδής απόδειξη της διάθεσης των κοινωνιών ήταν ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός νέων που, με διάφορα τεχνάσματα (για δήλωση αντίρρησης συνείδησης ούτε σκέψη), απέφευγαν τη στράτευση - μόνο ως θετικό μπορεί να θεωρηθεί. Παρά τις υπερβολικές αμυντικές δαπάνες, που επέτρεψαν και συνεχίζουν να επιτρέπουν σε κάποιους να θησαυρίζουν από τον ιδρώτα των φορολογουμένων, κανείς δεν επιθυμούσε έναν νέο πόλεμο.
Από την άλλη, η απουσία παραδοχής της στρατιωτικής ήττας είχε ως αποτέλεσμα την αδυναμία χάραξης πολιτικής παραχωρήσεων προς την τουρκική και την τουρκοκυπριακή πλευρά ικανών να οδηγήσουν σε μια επίλυση του Κυπριακού. Αντιθέτως, Ελλάδα και Ελληνοκύπριοι είχαν την απαίτηση, επί τριάντα πέντε χρόνια, η διεθνής κοινότητα να επιβάλει (με τα όπλα άραγε;) στους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους την επιστροφή στην πρότερη δυσμενή γι αυτούς κατάσταση.
Αποκορύφωμα της σχιζοφρενικής αυτής πολιτικής της τζάμπα μαγκιάς ήταν η στάση της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής κοινωνίας έναντι του Σχεδίου Ανάν. Αφού επί τριάντα συναπτά έτη διεκδικούσαμε "διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ", όταν ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ανέλαβε πρωτοβουλία επίλυσης του Κυπριακού και η τουρκική κυβέρνηση, υπό την πίεση της χρεοκοπίας στην οποία βρίσκονταν η χώρα, υποχρεώθηκε να αποδεχθεί τις διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ, Έλληνες και Ελληνοκύπριοι έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σαμποτάρουν τις διαπραγματεύσεις. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση το Γ, Παπανδρέου, τον Κ. Σημίτη, το Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα και το ΣΥΝ (με οριακή πλειοψηφία στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή - κανείς δε γνωρίζει ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα σε περίπτωση ενδοκομματικού δημοψηφίσματος) όλοι κατήγγειλαν την ἑθνική μειοδοσία". Στην Κύπρο το 75% του ΟΧΙ των Ελληνοκυπρίων, σε χτυπητή αντίθεση με το 57% του ΝΑΙ των Τουρκοκυπρίων, τα λέει όλα.
Κι ενώ οι απανταχού Ελληνάρες πανηγύριζαν κάποιοι "εθνοπροδότες" διατύπωναν τους φόβους ότι η τελευταία ελπίδα για τη λύση του Κυπριακού είχε χάθεί και ότι πλέον όλα όδευαν προς την αναγνώριση του "Ψευδοκράτους" των Τουρκοκυπρίων.
Στους επόμενους μήνες η νέα τουρκοκυπριακή ηγεσία θα αποσυρθεί από τις συνομιλίοες με τους Ελληνοκύπριους. Και τότε, οι αναγνωρίσεις του "Ψευδοκρτάτους" θ' αρχίσουν να έρχονται βροχή. Θα πρόκειται για το ηχηρότερο χαστούκι που θα έχει δεχθεί η εθνική μας ιδεολογία της τζάμπα μαγκιάς από το 1974. Με ένα και μοναδικό ζητούμενο: θα γίνει το χαστούκι αυτό απαρχή για μια ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας ή θα συνεχίσουμε σαν αν μην είχε συμβεί τίποτε;

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΛΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ;


Σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο πόρταλ Newstime.gr (10.7.2010), o Αλέξης Ηρακλείδης επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα, απαριθμώντας εδραιωμένες και στις δύο μεριές του Αιγαίου πεποιθήσεις, εξαιτίας των οποίων η επίλυση των διμερών διαφορών μοιάζει ακόμα μακρινή.Το αναρτώ με μια και μόνη ένσταση. Οι ρίζες των ελληνοτουρκικών διαφορών πρέπει να αναζητηθούν στον 11ο αιώνα (συγκρούσεις Σελτσούκων με την Ανματολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για τον έλεγχο της Μικράς Ασίας). Αυτό κατά τη γνώμη μου απαντά εν μέρει κααι στο αρχικό ερώτημα του Αλέξη Ηρακλείδη.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Η ελληνοτουρκική αντιπαλότητα αποτελεί κλασική περίπτωση αντίπαλης δυάδας, όπως οι περιπτώσεις Γάλλων-Γερμανών (1800-1945), Σέρβων-Αλβανών, Ισραηλινών-Αράβων ή Ινδών-Πακιστανών. Μάλιστα ίσως η ελληνοτουρκική αντιπαλότητα να είναι η μακροβιότερη, ακόμη και αν τοποθετηθεί η έναρξη της, με αυστηρά κριτήρια, το 1912 αντί του 1821 ή πιο πριν.

Χαρακτηριστικό είναι ότι παρά τη δεκαετή ύφεση (1999-σήμερα), και με δεδομένη τη βούληση για σχέσεις καλής γειτονίες και από τις δύο κυβερνήσεις, η ύφεση έχει από το 2005 γίνει επισφαλής και δεν έχει οδηγήσει στο ζητούμενο, στην οριστική προσέγγιση και καλή γειτονία. Ούτε καν ένα θέμα από την ευρεία γκάμα των ελληνοτουρκικών διαφορών δεν έχει επιλυθεί, είτε πρόκειται για τις διαφορές στο Αιγαίο, είτε πρόκειται για τα μειονοτικά ζητήματα και το Πατριαρχείο. Η καχυποψία, η επιλεκτική κάλυψη των ΜΜΕ, τα εμπρηστικά άρθρα στις εφημερίδες και τώρα στο διαδίκτυο έχουν μάλιστα πολλαπλασιαστεί τον τελευταίο καιρό και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Τι άραγε φταίει και οι δύο πλευρές δεν μπορούν επιτέλους να τα βρουν; Φταίει το άλυτο Κυπριακό που συνεχίζει και δηλητηριάζει τις σχέσεις τους; Φταίνε τα εκατέρωθεν εθνικιστικά ακροδεξιά κόμματα (ΛΑΟΣ, Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης, αντιστοίχως); Φταίνε οι υπερπατριώτες που βρίσκονται σχεδόν σε όλα τα κόμματα, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης; Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι στην Τουρκία οι ιέρακες και ανθέλληνες τέως πρέσβεις Οϊμέν και Ελεγκντάγ στο Ρεπουμπλικανικό Λαικό Κόμμα ή ο τέως πρέσβης Μπουλούκμπασι στο Κόμμα Εθνικής Δράσης, ή οι ιέρακες «τουρκοφάγοι» στενοί σύμβουλοι και συνομιλητές που έχει επιλέξει ο Αντώνης Σαμαράς στη Νέα Δημοκρατία (Χρύσανθος Λαζαρίδης, Φ. Κρανιδιώτης και άλλοι που πρόσκεινται ή ανήκουν στο εθνικιστικό λόμπυ που λέγεται «Δίκτυο 21»);

Όλα αυτά συλλήβδην μπορεί να θεωρηθούν σοβαροί ανασταλτικοί παράγοντες υπό τη μορφή του πολιτικού κόστους που δεν επιτρέπει στις δύο κυβερνήσεις από κοινού να επιλύσουν τις διαφορές τους και να περάσουν τον Ρουβίκωνα. Όμως οι παραπάνω ανασταλτικοί παράγοντες και το πολιτικό κόστος δεν αρκούν για να εξηγήσουν τη συνεχιζόμενη αντιπαλότητα που ειδικά στην Ελλάδα, είναι νομίζω πιο ευρέως διαδεδομένη απ΄ότι στην Τουρκία. Ας δούμε γιατί δεν αρκούν.

Η ελληνοτουρκική αντιπαλότητα αποτελεί αναχρονισμό και παράδοξο. Πρώτον, γιατί τα χερσαία και νησιωτικά σύνορα μεταξύ των δύο κρατών έχουν οριστεί, με επάρκεια, στις συνθήκες ειρήνης της Λωζάννης (1923) και των Παρισίων (1947).

Δεύτερον, οι διαφορές του Αιγαίου δεν αποτελούν διαφορές για εδάφη και κατοίκους, κάτι που θα τις καθιστούσε πολύ δύσκολες στην επίλυση τους και όλες υπόκεινται σε λογικές λύσεις, με το συνολικό αποτέλεσμα μια αμοιβαια επωφελη λυση.

Τρίτον οι δύο πλευρές έχουν δηλώσει, κατ΄επανάληψη σε επίσημο επίπεδο, ότι δεν τρέφουν καμία απολύτως επεκτατική βλέψη σε βάρος της άλλης πλευράς. Είναι κράτη ταγμένα στο εδαφικό status quo, το οποίο και θεωρούν ακρογωνιαίο λίθο της εξωτερικής τους πολιτικής στην προαγωγή του εθνικού τους συμφέροντος.

Τέταρτον η μη επίλυση των διαφορών του Αιγαίου έχει μεγάλο κόστος. Βλάπτει υπέρμετρα και τις δύο χώρες (τεράστιο κόστος εξοπλισμών με μεγάλη ζημία σε άλλους τομείς, εθνικιστική αναδίπλωση και ξενοφοβία).
Μήπως η πραγματική αιτία της αντιπαράθεση βρίσκεται αλλού, σε κάτι βαθύτερο;

Στην Ελλάδα ο «εξ ανατολών κίνδυνος» θεωρείται δεδομένος. Η Τουρκία θεωρείται εγγενώς επεκτατική σε βάρος της Ελλάδας, αναθεωρητική των συνόρων στη βάση ενός εκκολαπτόμενου «νέο-Οθωμανισμού». Ευρεία απήχηση έχει η θέση ότι η Τουρκία επιδιώκει να οικειοποιηθεί το μισό Αιγαίο, σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα και την εναέρια κυκλοφορία, και έτσι να εγκλωβίσει τα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου προκειμένου μελλοντικά να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία σ’ αυτά. Επίσης ότι πάγια επιδίωξη της είναι να κατέχει σχεδόν τη μισό Κύπρο και ίσως στο μέλλον να προσαρτήσει ακόμη και την ελληνική Θράκη.

Το ενδιαφέρον είναι ότι οι Τούρκοι έχουν αντίστοιχα στερεότυπα για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Επικρατεί η πεποίθηση ότι μεταπολεμικά έχει αναζωπυρωθεί η Μεγάλη Ιδέα, με πρώτο στόχο την Κύπρο (προσάρτηση της Κύπρου στην Ελλάδα ή έμμεσα μέσω Ευρωπαϊκής Ένωσης). Δεύτερος ελληνικός στόχος είναι το Αιγαίο να γίνει ελληνικό στη βάση της εξής επιτήδειας σταδιακής στρατηγικής: (α)το 1931, επέκταση εθνικού εναερίου χώρου στα 10 μίλια, (β) το 1936, επέκταση από τα τρία μίλια στα έξι στην αιγιαλίτιδα ζώνη, (γ) σταδιακή επέκταση μέσω βραχονησίδων προς ανατολάς (τοποθέτηση φάρων και προσπάθειες κατοίκησης ακατοίκητων βραχονησίδων) και (δ) μελλοντική επέκταση στα 12 μίλια, ώστε το να καταστεί το Αιγαίο «ελληνική λίμνη», φιμώνοντας τελείως την Τουρκία δια θαλάσσης, σαν να ήταν περίκλειστη χώρα και να μην είχε εκτεταμένα παράλια στο Αιγαίο.


Κοντολογίς, «φοβάται ο Γιάννης/ο Μεχμέτ το θεριό και το θεριό τον Γιάννη/τον Μεχμέτ» και υπάρχει περίσσευμα καχυποψίας, κακής διάθεσης και εχθρότητας και από τις δύο πλευρές ακόμη και σήμερα.

Οι αμοιβαίες αυτές θέσεις στηρίζονται στις εκατέρωθεν ιστορικές μνήμες (διογκωμένες και διαστρεβλωμένες) που βλέπουν Έλληνες και Τούρκους αντιστοίχως πάντοτε ως ήρωα, θύμα ή αδικημένο. Οι πλειονότητα των Ελλήνων και των Τούρκων αδυνατούν για λόγους εθνικής ταυτότητας να δουν το δικό τους ρόλο ως θύτη.

Οι Έλληνες θυμούνται την Ελληνική Επανάσταση ως ηρωική απελευθέρωση, τις σφαγές του Ιμπραήμ, την «απελευθέρωση» της Μακεδονίας και της Ηπείρου στους Βαλκανικούς Πολέμους, την «απελευθέρωση της Σμύρνης» από τον «τουρκικό ζυγό», τη Μικρασιατική Καταστροφή, τις «χαμένες πατρίδες», «το πογκρόμ» στην Κωνσταντινούπολη τον Σεπτέμβριο του 1955, την «τουρκική εισβολή και κατοχή» της βόρειας Κύπρου τον Ιούλιο-Αύγουστο του 1974. Ξεχνούν το δικό τους ρόλο ως θύτη και καταπιεστή.

Από την πλευρά του οι Τούρκοι θυμούνται τον Τουρκικό Αγώνα Ανεξαρτησίας (1919-1921), ως ηρωικό αγώνα «Απελευθέρωσης» (Kurtulus) από τους Έλληνες εισβολείς στη μητέρα-πατρίδα (την Ανατολία), τη σφαγή στη Τριπολιτσά το 1821 και τις σφαγές του Υψηλάντη στη Μολδαβία, την «κατοχή και εισβολή» στη Σμύρνη το 1919, τις πυρπολήσεις και ωμότητες του ελληνικού στρατού το 1912 και κυρίως το 1919-22 στη Μικρά Ασία, τις δολοφονικές επιθέσεις της ΕΟΚΑ εναντίον Τουρκοκυπρίων το 1956-58,την καταπίεση των Τουρκοκυπρίων από το ελληνοκυπριακό κράτος το 1964-74 και την καταπίεση των Τούρκων της Θράκης ειδικά επί Ανδρέα Παπανδρέου και ου το καθεξής, ξεχνώντας τις δικές τους ωμότητες, καταπιέσεις, στυγνές απελάσεις.

Με άλλα λόγια βολεύει ψυχολογικά και υπαρξιακά τους Έλληνες και τους Τούρκους – και ειδικά θα έλεγα τους Έλληνες – να βλέπουν τον «Άλλο» ως στυγνό, φρικτό και βάρβαρο ενισχύονται έτσι της δικής τους επισφαλή αυτό-ταυτότητα. Άραγε τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους;

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

21 ΙΟΥΛΙΟΥ: ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ


Στις 21 Ιουλίου 1965, κάτω από συνθήκες που ουδέποτε διευκρινίστηκαν επισήμως, στη διάρκεια μιας από τις χιλιάδες πολυπληθείς διαδηλώσεις κατά της Αποστασίας, δολοφονήθηκε, στη διασταύρωση των οδών Σταδίου και Εδουάρδου Λω ο Σωτήρης Πέτρουλας. Μια ξεχασμένη επέτειος για τους πολλούς, που προτιμούν να μη θυμούνται, ή, όταν θυμούνται, το κάνουν για να κλάψουν τα «περασμένα μεγαλεία».

Ο Σωτήρης Πέτρουλς γεννήθηκε στη Μάνη το 1942. το 1946 η οικογένειά του καταφεύγει στην Αθήνα για να γλυτώσει από τους Ταγματασφαλίτες. Ο Σωτήρης Πέτρουλας τελείωσε, εργαζόμενος, τη Μέση Εμπορική Σχολή Αρρένων το 1960. Την ίδια χρονιά πέρασε στην Ανωτάτη Εμπορική (ΑΣΟΕΕ, νυν Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), λαμβάνοντας υποτροφία 12.000 δραχμών.
Εντάχθηκε στη νεολαία της ΕΔΑ και είχε δυναμική συμμετοχή στους αγώνες του 114 και για την αύξηση των δαπανών για την Παιδεία στο 15% του Προϋπολογισμού.
Η συγχώνευση της Νεολαίας ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Κίνηση Νέων Γρηγόρης Λαμπράκης γίνεται αφορμή για να έρθει σε σύγκρουση με με την ηγεσία της ΕΔΑ. Διαφωνεί με την τυπολατρική προσήλωση στη νομιμότητα της ηγεσίας του κόμματος.
Το βράδυ της 21ης Ιουλίου του 1965, σε μια από δεκάδες διαδηλώσεις της ημέρας κατά της καθαίρεσης του Πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και των Αποστατών - κατά το δημοσιογράφο και συγγραφέα Γιάννη Κάτρη στο δεκαήμερο που ακολούθησε την αποπομπή του Γ. Παπανδρέου καταγράφηκαν 400 πολυπληθείς διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα - ανεβαίνει σε ένα φανοστάτη. Αυτόπτες μάρτυρες δήλωσαν ότι άκουσαν έναν υψηλόβαθμο αξιωματικό της Αστυνομίας να φωνάζει: «Κατεβάστε μου αυτόν από το φανοστάτη». Κι ο Σωτήρης Πέτρουλας έπεσε κάτω. Επισήμως χτυπήθηκε από δακρυγόνο στο πρόσωπο. Οι δολοφόνοι ποτέ δε λογοδότησαν για το έγκλημά τους.
Την ημέρα που δολοφονήθηκε, η ηγεσία της ΕΔΑ είχε αποφασίσει τη διαγραφή του. Η διαγραφή του από την ΕΔΑ ουδέποτε ανακοινώθηκε. τους ήρωες, ιδίως όταν είναι νεκροί, ουδείς τους αποποιείται.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΚΙΟΛΙΑ ΚΑΙ Η ΤΑΛΙΜΠΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ


Η δολοφονία του συναδέλφου δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια από τη «Σέχτα Επαναστατών», όπως τουλάχιστον προκύπτει από το βαλλιστικό έλεγχο, σηματοδοτεί την «ταλιμπανοποίηση» της πολιτικής.

Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν άδικος
γιατί ήταν δολοφονία. Γιατί οι θρασύδειλοι δολοφόνοι του, αλλά δυστυχώς και μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, δεν πιστεύουν στην αξία της ζωής. Γιατί το αυτονόητο για κάθε πολιτισμένη κοινωνία, ότι ακόμα και η ζωή του χειρότερου κακούργου έχει ανεκτίμητη αξία και κατά συνέπεια ουδείς νομιμοποιείται να την αφαιρεί, δεν είναι κεκτημένο για την ελληνική κοινωνία. Η τελευταία θεωρεί την ανθρώπινη ζωή χρηματιστηριακό προϊόν η αξία του οποίου αυξομειώνεται ανάλογα με το χρώμα, την κοινωνική θέση, το θρήσκευμα, την εθνικότητα, τις πολιτκές απόψεις ή, ακόμα, την ομάδα οπαδός της οποίας είναι το θύμα. Κι όσο η ελληνική κοινωνία θα θεωρεί την αξία της ανθρώπινης ζωής χρηματιστηριακό προιόν, θα γεννάει θρασύδειλους φονιάδες που θα αποφασίζουν, με τα δικά τους αυθαίρετα κριτήρια, ότι κάποιος άλλος άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να ζει.
Ο θάνατος του Σωκράτη Γκιόλια ήταν κατά μείζονα λόγο άδικος διότι ουδείς είχε κάτι να του προσάψει. Απλώς ήταν «επώνυμος» και δεν τον προστάτευαν σωματοφύλακες. Ως δημοσιογράφος είχε ασκήσει με επιτυχία το μοναδικό είδος δημοσιογραφίας που αγαπά η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων: τη σκαναδαλοθηρία (Μια ματιά στις τηλεθεάσεις των σκανδαλοθηρικών τηλεοπτικών εκπομπών και στις επισκεψιμότητες των σκανδαλοθηρικών ιστοτόπων επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Μόνο στον ημερήσιο τύπο διαφοροποιούνται τα πράγματα κι αυτό γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των νεοελλήνων απεχθάνεται επίσης το διάβασμα). Και ουδείς νομιμοποιούνταν να τον κατηγορήσει για την επιλογή του αυτή όσο ήταν εν ζωή, πολύ περισσότερο δε μετά θάνατον, διότι αν είχε επιλέξει ένα άλλο είδος δημοσιογραφίας θα ήταν, πιθανότατα, καταδικασμένος να επιβιώνει μεταξύ μακρών περιόδων ανεργίας και περιστασιακών απασχολήσεων.
Οι φονιάδες του Σωκράτη Γκιόλια, όποιο πρόσχημα και ιδεολογικό περιτύλιγμα κι αν χρησιμοποιήσουν, είναι θρασύδειλοι φασίστες. Μοναδική ιδεολογία τους, αν λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν τις προηγούμενες προκηρύξεις τους, είναι το μίσος για την ανθρώπινη ζωή. Τα όνειρά τους αρχίζουν και τελειώνουν στην καταστροφή. Έχουν ανακηρύξει εαυτούς, ευρισκόμενοι σε μόνιμη κρίση μεγαλείου, σε απόλυτους κριτές του καλού και του κακού, σε σωτήρες της κοινωνίας, σε άγγελους του θανάτου.
Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά κακομαθημένα κωλόπαιδα, που ως παιδιά έπαιξαν υπερβολικά πολλά βιντεοπαιγνίδια, που μεγάλωσαν χωρίς κανείς να τους διδάξει τον παραμικρό σεβασμό προς τη ζωή, τη μόρφωση, την ομορφιά. Βαφτίζουν τους πάντες εχθρούς των καταπιεσμένων - δηλαδή των εαυτών τους - με την ίδια ευκολία που οι πατεράδες τους ενδεχομένως χαρακτηρίζουν πολιτικούς, δημόσιους λειτουργούς, δημοσιογράφους και ό, τι άλλο δίποδο υπάρχει σε αυτή τη χώρα ως «λαμόγιο», για να δικαιολογήσουν το ότι οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν ασύστολα, αρνούνται να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές των υπαλλήλων τους και γενικώς δε σέβονται τίποτα και κανέναν.
Τα κωλόπαιδα αυτά όμως έχουν όπλα και γι αυτό είναι επικί\νδυνα. Μέχρι τη μέρα της σύλληψής τους θα συνεχίσουν να δολοφονούν πισώπλατα - τα δυο τελευταία θύματά τους δέχτηκαν τις περισσότερες σφαίρες πισώπλατα - όποιον χαρακτηρίζουν «εχθρό του λαού».
Και το χειρότερο είναι ότι, σε περίοδο ακραίας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, όπως αυτή που ζούμε, και με την Αριστερά να απέχει επιδεικτικά από τα κοινωνικά τεκταινόμενα περιμένοντας «να ριζοσπαστικοποιηθούν οι μάζες και να επαναστατήσουν», τα κωλόπαιδα αυτά, κατά πάσα πιθανότητα, θα βρουν μιμητές. Μετατρέποντας έτσι την πολιτική αντιπαράθεση σε πόλεμο μεταξύ αντίπαλων τρομοκρατικών μηχανισμών. Οι Ταλιμπάν δεν υπάρχουν μόνο στο Αφγανιστάν. Υπάρχουν παντού. Το πολιτικό στοίχημα είναι να μην επιτρέψουμε στους ένοπλους αλήτες της «Σέχτας Επαναστατών»να ταλιμπανοποιήσουν την πολιτική ζωή.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Παρασκευή 9 Ιουλίου 2010

ΜΙΑ ΠΥΡΡΕΙΟΣ ΝΙΚΗ ΜΕ ΒΑΡΙΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ


Η συμμετοχή στις χθεσινές διαδηλώσεις με αφορμή τη γενική απεργία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ ήταν η μικρότερη της τελευταίας δεκαετίας. Το Ασφαλιστικό Νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε χωρίς νέες διαρροές. Η Κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένη. Οι «απαραίτητες, αν και αρκετές από αυτές κοινωνικά άδικες» τομές που απαιτεί το Μνημόνιο για τη συνέχιση της δανειοδότησης της χώρας πέρασαν. Μόνο που στο δρόμο οριστικοποιήθηκε το διαζύγιο των πολιτών με το πολιτικό σύστημα. Και γι αυτό ουδείς νομιμοποιείται να αισθάνεται ικανοποίηση.

Στην κυβέρνηση διάχυτη είναι η αίσθηση ότι «τα δυσκολότερα πέρασαν». Και πιθανότατα αυτό να ισχύει σε ό,τι αφορά στις οργανωμένες κοινωνικές αντιδράσεις. Εικοσιτετράωρες γενικές απεργίες μπορεί να κηρυχθούν πολλές στους επόμενους μήνες. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις θα βαίνει μειούμενη. Η κοινωνία ηττήθηκε. Οι απόπειρες της κυβέρνησης να την πείσει ότι «οι θυσίες θα πιάσουν τόπο» δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Κι αυτό για πολλούς λόγους.
Ο σημαντικότερος από αυτούς αφορά στο εδραιωμένο αίσθημα των πολιτών ότι η χρεοκοπία ήταν ένα πρόσχημα για να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Μπορεί να έχει δίκιο η Κυβέρνηση όταν διαρρηγνύει τα ιμμάτιά της ισχυριζόμενη ότι η χρεοκοπία είναι πραγματική. Δεν πείθει όμως
. Και δεν πείθει διότι ήδη κυβερνά δέκα συναπτούς μήνες. Και στο διάστημα αυτό δεν πήρε κανένα ουσιαστικό μέτρο για να πείσει την κοινωνία ότι «για την κρίση θα πληρώσει ο καθένας στο μέτρο της ευθύνης του».
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλάπλασιάσει τους φορολογικούς ελέγχους σε κατηγορίες επεγγελματιών που κατά κοινή ομολογία φοροδιαφεύγουν κραυγαλέα, να έχει επειβάλει τα κατά περίπτωση πρόστιμα και να έχει δρομολογήσει την είπραξη βεβαιωμένων οφειλών. Όφειλε επίσης να έχει δρόμολογήσει άμεσα όλους τους μηχανισμούς ελέγχου της αγοράς για την προστασία των καταναλωτών από την αισχροκέρδια. Εν ανάγκη έχοντας ψηφίσει με συνοπτικές διαδικασίες νόμο που θα έθετε όλους τους μηχανισμούς ελέγχου υπό ενιαία εποτεία. Αντ' αυτού, επί μήνες οι δυο αρμόδιοι υπουργοί (Οικονομικών και Οικονομίας) καυγάδιζαν περί όνου σκιάς., όταν δεν κατηγορούσαν για ανεπάρκεια τις υπηρεσίες των υπουργείων τους. Και το αποτέλεσμα ήταν το μεν φορολογικό νομοσχέδιο να μην προκαλέσει αίσθηση, ο δε πληθωρισμός να έχει ξεπράσει το 5% σε περίοδο βαθιάς ύφεσης.
Όφειλε η Κυβέρνηση να έχει πολλαπλασιάσει τους ελέγχους και να έχει εφαρμόσει όλη την κείμενη νομοθεσία για την αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής πριν ασχοληθεί με αλλαγές στο Ασφαλιστικό σύστημα. Αρχίζοντας από τα ΜΜΕ. Για να αισθανθούν οι πολίτες ότι υπάρχει μια αναλογικότητα στις θυσίες. Κι ότι το πάρτι της εισφοροδιαφυγής έλαβε τέλος.
Όφειλε η κυβέρνηση επίσης να μην είχε προβεί στις μειώσεις των αποζημιώσεων απόλυσης, στις μειώσεις των μισθών των νέων, στις αυξήσεις των ποσοστών επιτρεπόμενων απολύσεων ανά μήνα. Και να είχε ανασύρει από το συρτάρι. όλες εκείνες τις περιπτώσεις επιχειρήσεων που, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, εισέπραξαν παχυλές επιδοτήσεις για τη δημιουργία θέσεων εργασίας και αντ΄αυτού, έκλεισαν τις παραγωγικές τους μονάδες και μετέφεραν την παραγωγική τους δραστηριότητα στα Βαλκάνια.
Η Κυβέρνηση αυτή εξελέγη για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση -τη χρεοκοπία δηλαδή - με γνώμονα την προστασία των αδυνάτων. Εφαρμόζει το εκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ που καταψηφίστηκε. Και δικαιώνει την πλειοψηφία των πολιτών που κουνούν, ηττημένοι, το κεφάλι, για να πουν «Όλοι ίδιοι είναι». Γι αυτό η κυβέρνηση κέρδισε τη μάχη του Μνημονίου, πιθανόν και τη μάχη της χρεοκοπίας, έχασε όμως τον πόλεμο. Γιατί το ζητούμενο ήταν να ανακτήσει η κοινωνία αυτή αυτοπεποίθηση. Κι ο πόλεμος αυτός ΧΑΘΗΚΕ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση επιχαίρει αναμένοντας να δρέψει κέρδη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα προσποριστεί τα αναμενόμενα κέρδη. Διότι η κοινωνία ακόμα της χρεώνει τη χρεοκοπία.
Οι μεγαλύτεροι ηττημένοι όμως είναι η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αν κυβέρνηση στάθηκε ανίκανη να υπερασπιστεί το προεκλογικό της πρόγραμμα, αυτοί στάθηκαν ανίκανοι να θέσουν διεκδικητικό πλαίσιο συνθηκών κρίσης. Αν ήθελαν να πάρει στα σοβαρά η κοινωνία τους φιλιππικούς τους έπρεπε να προτείνουν ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Κανένα όμως από τα στόματα που ξερνούσαν κατάρες κατά του «νεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ» και του «τρισκατάρατου ΔΝΤ» δεν ξεστόμισε αυτή τη φράση. Αν πάλι πίστευαν ότι πρέπει να προστατευτούν οι πιο αδύνατοι έπρεπε να έχουν ανάλογο διεκδικητικό και διαπραγματευτικό πλαίσιο. Απέδειξαν, κόμματα της Αριστεράς και συνδικαλιστικές οργανώσεις ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης.
Σε αυτό το πλαίσιο της γενικής ήττας της κοινωνίας εκκολάπτεται το νέο αυγό του φιδιού. Οι δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που στις 5 Μαΐου απαιτούσαν να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή» δεν οραματίζονταν μια «άλλη κοινωνία πιο δίκαιη». Ἂπλώς περιμένουν ένα «λοχία να βάλει τάξη»

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010

ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΟΥΝΤΙΑΛ: Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥ


Κι ενώ το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου οδεύει προς το τέλος του κάποιοι κάνουν ταμείο: για τις εταιρείες αθλητικού εξοπλισμού ο λόγος, οι οποίες επένδυσαν πολλές δεκάδες εκατομμυρίων σε χορηγίες και διαφημίσεις.

Λογικά ο μεγάλος νικητής θα έπρεπε να είναι η ADIDAS. Ξόδεψε περισσότερα από €300 εκατομμύρια για να είναι «εταίρος της FIFA» στα Παγκόσμια Κύπελλα του 2010 και του 2014. Πλέον αυτών ξόδεψε άλλα €85 εκατομμύρια για να ντύσει τις 12 από τις 32 ομάδες που συμμετείχαν, μεταξύ των οποίων τη διοργανώτρια χώρα, την Αργεντινή, τη Γερμανία, την Ισπανία και τη Γαλλία. Προσδοκά δε να ξεπεράσει το ρεκόρ πωλήσεων που είχε επιτύχει το 2008, όταν οι πωλήσεις σε ποδοσφαιρικά προϊόντα ανήλθαν σε €1,3 δισεκατομμύρια και οι συνολικές της πωλήσεις σε €10,4 δισεκατομμύρια Έχοντας δε εξασφαλίσει την παρουσία μιας από τις ομάδες των οποίων είναι χορηγός (είτε Ισπανία είτε Γερμανία) ευελπιστεί να μην κερδίσει η Ολλανδία, χορηγός της οποίας είναι η μεγάλη της αντίπαλος ΝΙΚΕ.
Η ΝΙΚΕ από την πλευρά της διακρίθηκε για άλλη μια φορά στο διαφημιστικό αντάρτικο. Η αμερικανική εταιρεία μπήκε δυναμικά στα ποδοσφαιρικά είδη το 1997. Έκτοτε δεν κρύβει τη φιλοδοξία της να βάλει τέλος στη βασιλεία της ADIDSAS στο ποδόσφαιρο. Tο 2007 εξαγόρασε τη βρετανική UMBRO την οποία όμως διατηρεί ως ατυτοτελή εταιρεία. Στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελο ξόδεψε €70 εκατομμύρια για να ντύσει 9 συμμετέχουσες ομάδες, με πιο σημαντικές τη Βραζιλία (€22 εκατομμύρια), την Πορτογαλία και την Ολλανδία. Επίσης η θυγατρική της UMBRO ξόδεψε €34 εκατομμύρια, για να ντύσει μια και μόνη ομάδα: την Αγγλία.
Όμως η μεγάλη επιτυχία της ΝΙΚΕ συνίσταται στον διαφημιστικό της ανταρτοπόλεμο. Το διάρκειας τριών λεπτών διαφημιστό σποτ της, στο οποία έχουν περίοπτη θέση οι Ντρογκμπά, Ρούνειϊ Καναβάρο, Ριμπερί και Ροναλντίνιο έκανε θραύση χάρη στην ευρηματικότητά του (ιδίως η σκηνή που ο Ρούνεϊ φαντάζεται τον εαυτό του άστεγο) και στη διακίνησή του μέσω του Youtube.
Η ΝΙΚΕ είναι αποφασισμένη να συνεχίσει την επίθεσή της. Έτσι, εν όψει των επόμενων δυο Παγκοσμίων Κυπέλλων , (αυτό του 2014 θα γίνει στη Βραζιλία, της οποίας ήδη είναι χορηγός η ΝΙΚΕ) ανέλαβε για τα επόμενα επτά χρόνια να ντύσει τη Γαλλία, με ετήσια χορηγία €40 εκατομμύρια.
Στην τρίτη θέση είναι η επίσης γερμανική PUMA. Η άλλοτε μεγάλη ανταγωνίστρια της ADIDAS έχει τα τελευταία χρόνια υποχωρήσει αισθητά σε μερίδια αγοράς. Ωστόσο ακολουθώντας μια έξυπνη τακτική προβολής χαμηλού κόστους καταφέρνει να είναι πάντα στον αφρό. Στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο έντυσε 6 ομάδες. (τις 4 από τις 6 αφρικανικές, την Ιταλία και την Ουρουγουάη). Και μολονότι η προηγούμενη πρωταθλήτρια κόσμου Ιταλία πραγματοποίησε τη χειρότερη εμφάνισή της σε Παγκόσμιο Κύπελο της τελευταίας εικοσαετίας, η PUMA δεν έχει λόγο να παραπονιέται. Η εκπληκτική πορεία της Ουρουγουάης την αποζημίωσε.
ένα άλλο πεδίο στο οποίο διακρίθηκε η PUMA ήταν το διαφημιστικό αντάρτικο. Το δικό της τηλεοπτικό σποτ είναι αφιερωμένο στην Αφρική. Σύντομο και ευ΄χαριστο κέρδισε τις καρδιές των χρηστών του διαδικτύου.
Στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο συμμετείχαν και άλλες τέσσερις εταιρείες με μια ομάδα η κάθε μια. θυγατρική της ΝΙΚΕ UMBRO ήταν χορηγός της Αγγλίας. Η ισπανική JOMA της Ονδούρας. η αμερικανική BROOKS της Χιλής Και η ιταλική LEGEA της Βορείου Κορέας έναντι του ποσού των €4 εκατομμυρίων.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


Η συνέντευξη του Γ.Α. Παπανδρέου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ δεν είχε είδηση. Το περιεχόμενό της όμως προσφέρεται για σοβαρό προβληματισμό.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι προς τι η συνέντευξη. Ο Πρωθυπουργός δεν προανήγγειλε κάποιες επόμενες πολιτικές κινήσεις του. Ερωτήσεις «δύσκολες» δεν του τέθηκαν, μολονότι οι δυο συντάκτες της εφημερίδας που τον «ανέκριναν» είναι έμπειροι δημοσιογράφοι και με βαθιά γνώση των θεμάτων του ΠΑΣΟΚ. Ο υπέρμετρος αυτός σεβασμός με τον οποίο τον μεταχειρίστηκαν δε συνιστά προνομιακή μεταχείριση του Γ. Παπανδρέου. Πάγια τακτική όλων των ελληνικών ΜΜΕ, ιδίως των έντυπων, όταν παίρνουν συνέντευξη από κάποιο πολιτικό πρώτης γραμμής - Πρωθυπουργό, Υπουργό, ηγέτη, ή ηγετικό στέλεχος, κόμματος της αντιπολίτευσης - είναι να μην του βάζουν δύσκολα. Και το επακόλουθο ερώτημα είναι: Γιατί οι αναγνώστες να διαβάσουν μια τέτοια συνέντευξη;
Απαντώντας στην Αριστερά ο πρωθυπουργός σχετικά με το αν έπρεπε ή όχι να κηρύξει η χώρα στάση πληρωμών ανέδειξε τους περιορισμούς που θέτει στην πολιτική του δράση η δογματική του εμμονή στο σοσιαλφιλελευθερισμό. Θα μπορούσε να είχε κατηγορήσει το ΣΥΝ, που κυρίως θέτει τέτοιο ζήτημα - γιατί το ΚΚΕ δεν ασχολείται με τέτοιες «λεπτομέρειες» - ότι διαπράττει πολιτική απάτη όταν δε λέει πως οι βραχυπρόθεσμες συνέπειες της στάσης πληρωμών θα ήταν πολύ χειρότερες από τις τωρινές. Θα μπορούσε να είχε απαντήσει ότι οι γεωπολιτικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής θα ήταν ολέθριες. Και να το εξηγήσει. Θα μπορούσε επίσης να είχε απαντήσει ότι ακόμα και αν δεσχμεύονταν το σύνολο των καταθέσεων στις Τράπεζες αυτές δε θα επαρκούσαν για την κάλυψη των βραχυχρόνιων ταμειακών αναγκών της λειτουργίας του Κράτους (πράγμα που είναι πολύ πιθανό). Αντί όλων αυτών, και πιθανόν πολλών άλλων απαντήσεων, η απάντησή του ήταν: «αυτό που κάναμε ήταν η μόνη λύση». Παραγνωρίζοντας ότι κάθε πρόβλημα έχει τουλάχιστον δυο λύσεις. Και η επιλογή της επθυμητής λύσης είναι πολιτική πράξη.
Στη συνέντευξη αυτή ο Πρωθυπουργός ξόδεψε πολύ χρόνο για να απαντήσει στις επικρίσεις που διατυπώνουν οι ηγέτες των κομμάτων της Αντιπολίτευσης και τα ΜΜΕ. Προσπέρασε όμως με μια λαϊκίστικη αναφορά ( «έχουν δίκιο οι πολίτες που νιώθουν απογοητευμένοι από το πολιτικό σύστημα») τις ερωτήσεις που θέτει καθημερινά κάθε νουνεχής πολίτης. Όπως:
  • Γιατί πριν την ανακοίνωση οποιουδήποτε πακέτου μέτρων για την Κοινωνική Ασφάλιση και τις συντάξεις, δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια να γίνει σαφές στην κοινωνία ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πατάξει την εισφοροδιαφυγή;
  • Γιατί πριν από οποιαδήποτε αύξηση των έμμεσων φόρων δεν έγινε η παραμικρή προσπάθεια να γίνει σαφές στην κοινωνία ότι αυτή η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να πατάξει τη φοροδιαφυγή;
  • Γιατί πριν προβεί σε αύξηση του ΦΠΑ κατά 20% και περιορισμό των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων για αύξηση εσόδων κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ και μείωση δαπανών 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ δεν περιέκοψε το κονδύλι των 4 δισεκατομμυρίων ευρώ που προβλέπεται για αγορές νέων οπλικών συστημάτων (όχι για αγορές ανταλλακτικών και πυρομαχικών των ήδη αγορασμένων) εντός του 2010; Και γιατί ανέχθηκε το πολιτικό πραξικόπημα των Βενιζέλου - Σαμαρά, οι οποίοι ανακοίνωσαν από κοινού μετά από συνάντησή τους στο ΥΠΕΘΑ, ότι ουδείς πρόκειται να αγγίξει τις δαπάνες για αγορές νεών οπλικών συστημάτων;
  • Γιατί ο κρατικός μηχανισμός, εννέα ολόκληρους μήνες μετά τις εκλογές, ακόμα υπολειτουργεί και, αντί απαντήσεων, ακούμε τους υπουργούς του να μιλούν για «λευκή απεργία» δημοσίων υπαλλήλων; Σε τελική ανάλυση, δουλειά κάθε πολιτικού που διαχειρίζεται εξουσία είναι να παράγει έργο με τους δημόσιους λειτουργούς που διαθέτει.
Επιλέγοντας ο πρωθυπουργός να χαϊδέψει τα αυτιά όσων αναμασούν, για να δώσουν άφεση αμαρτιών στους εαυτούς τους, τη φράση «όλοι ίδιοι είναι» δικαιώνει τις δεκάδες χιλιάδες των διαδηλωτών που στις 5 Μαΐου ζητούσαν «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή». Οι οποίοι θα κατακλύσουν τους δρόμους για να χειροκροτήσουν τον πρώτο τυχόντα «λοχία» που θα καταλάβει εξ εφόδου την εξουσία με τριάντα τανκς και μερικές εκατοντάδες καταδρομείς. Και οι οποίοι, θα έπρεπε να το γνωρίζει και να μην περιμένει να του το πούνε, ήταν πρωτίστως και κυρίως, ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010

Μια εμπειρία αυτοδιαχείρισης

Αναδημοσιεύω ένα κειμενάκι από το περιοδικό "Δρόμος της Αριστεράς" με θέμα την αυτοδιαχείριση ενός εστιατορίου στη Θεσσαλονίκη, με την ελπίδα να περπατήσει αυτό το εγχείρημα.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Αυτοδιαχειριζόμενο το barθelonika
Από τις 7 Ιουνίου το εστιατόριο barθelonika, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης λειτουργεί, αυτοδιαχειριζόμενο από το προσωπικό του.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ανακοίνωσε στο προσωπικό ότι το εστιατόριο θα κλείσει για τρεις μήνες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και το Σεπτέμβρη θα αποφασίσει σχετικά με την τύχη του. Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους ισχυρίζονται ότι η επιχείρηση είναι κερδοφόρα και δεν συντρέχει κανένας λόγος αναστολής της λειτουργίας της. Έτσι προχώρησαν σε μια άτυπη συμφωνία που προβλέπει ότι το ίδιο το προσωπικό θα αναλάβει τη λειτουργία του καταστήματος για δύο μήνες προκειμένου να μην μείνουν χωρίς δουλειά. Πλέον, όπως μας λένε, το barθelonika «λειτουργεί κανονικά χωρίς αφεντικά, υπεύθυνους και σχέσεις ιεραρχίας. Όλοι και όλες μαζί αποφασίζουμε για τα πάντα, βρίσκουμε τους προμηθευτές και συντηρούμε τον χώρο. Στο περιβάλλον της κρίσης αν δεχτούμε τις αποφάσεις των αφεντικών, χωρίς να αντιδράσουμε θα οδηγηθούμε στην εξαθλίωση», τονίζουν.
Οι εργαζόμενοι αμέσως μόλις ανέλαβαν τη διοίκηση του εστιατορίου προχώρησαν σε μείωση 30% σε όλα τα πιάτα και κάλεσαν την κοινωνία της Θεσσαλονίκης να στηρίξει το αυτοοργανωμένο εγχείρημα. Την Κυριακή η κουζίνα του barθelonika μεταφέρεται στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, στο οποίο οι εργαζόμενοι πήραν απόφαση να συμμετέχουν και να μαγειρέψουν για τους επισκέπτες.