Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

BREXIT: Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ενάντια στις περισπούδαστες προβλέψεις «έγκυρων» αναλυτών και αγορών η πλειοψηφία των πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε υπέρ της απόσχισης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα η εξουσία των Βρυξελλών υπέστη μια βαριά ήττα.
Ό,τι και αν συμβεί από εδώ και πέρα η Αριστερά οφείλει, σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο, να τρέξει να καλύψει το χαμένο έδαφος και να πρωτοστατήσει από εδώ και στο εξής στις μάχες για την κατεδάφιση της ΕΕ, προκειμένου να έχει κάποιο λόγο στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις.

Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος έσκασε σαν βόμβα το πρωί της περασμένης Παρασκευής, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στα Χρηματιστήρια.
Οι ξυνισμένες φάτσες των ταγών της των Βρυξελλών και του Βερολίνου, που προσπαθούσαν να ανεπιτυχώς να μας πείσουν ότι ελέγχουν την κατάσταση ήταν μεγάλη απόλαυση για όσες και όσους από εμάς κλάψαμε για την ταπεινωτική - πλην αναπόφευκτη - χωρίς όρους παράδοση της 13ης Ιουλίου 2015.
Η χωρίς προηγούμενο συμμετοχή - άνω του 70% - στην οποία βάσιζαν τις ελπίδες τους οπαδοί της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχτηκε βρόχος στο λαιμό τους. 
Εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ψήφισαν μαζικά οι ηλικιωμένοι, οι εργάτες, οι άνεργοι. Όλοι αυτοί που τα τελευταία 25 χρόνια είδαν την Κοινωνική Πρόνοια να κατεδαφίζεται, τα Δημόσια Νοσοκομεία να γίνονται αποθήκες ψυχών, τα σχολεία των φτωχών συνοικιών να υποχρηματοδοτούνται συστηματικά, τα εργασιακά δικαιώματα να εκμηδενίζονται, τα εργοστάσια να μετακομίζουν στην Κίνα και στην Ταϋλάνδη ανεξαρτήτως του αν η κυβέρνηση ήταν συντηρητική ή εργατική.
Υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης ψήφισε μαζικά η μεσαία αστική τάξη, με την ιδιωτική ασφάλιση, τα ιδιωτικά νοσοκομεία, και τους υψηλούς μισθούς των εταιρειών του City, αυτού του τεράστιου χρηματοπιστωτικού πόλου, που αρνείται κάθε έλεγχο  στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές και συνιστά ιμάντα μεταφοράς του μαύρου χρήματος και των προϊόντων φοροδιαφυγής.
Το αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου από την ΕΕ θα ήταν πολύ πιο καθαρό αν η Σκωτία, όπου το Εθνικό Σκωτσέζικο Κόμμα έχει χτίσει την πολιτική του κυριαρχία  βασισμένο σε πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος δεν επέλεγε μεταξύ της Χάρυβδης του Λονδίνου και της Σκύλλας των Βρυξελλών τη δεύτερη.
Και βεβαίως δεν πρέπει να μας διαφύγει ότι οι νέοι ψήφισαν σε συντριπτικό ποσοστό (άνω του 70% στις ηλικίες κάτω των 30 ετών) υπέρ της παραμονής στην ΕΕ αν και χρειάζεται το αποτέλεσμα αυτό να το συγκρίνουμε με το ποσοστό συμμετοχής στις αντίστοιχες ηλικίες για να βγάλουμε ξεκάθαρα συμπεράσματα.
Η εξουσία των Βρυξελλών και του Βερολίνου, καθώς επίσης και το σύνολο των πολυεθνικών με έδρα το Λονδίνο, που χρησιμοποίησαν κάθε θεμιτό και, κυρίως, αθέμιτο μέσο προκειμένου να εκβιάσουν μια ψήφο υπέρ της παραμονής στην ΕΕ υπέστησαν μια βαριά ήττα.
Η ΕΕ έχει ήδη απωλέσει τη μια από τις δυο πυρηνικές της δυνάμεις σε στρατιωτικό επίπεδο και τη μια από τις δυο ψήφους με δικαίωμα αρνησικυρίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Είναι επομένως σαφέστατα λιγότερο ισχυρή στρατιωτικά και διπλωματικά.
Σε οικονομικό επίπεδο αντιθέτως οι όποιες πρόσκαιρες ζημιές θα επουλωθούν σύντομα και χωρίς να αφήσουν σημάδια.Ούτε η Ευρωπαϊκή, ούτε η βρετανική ηγεσία έχουν λόγους να επιλέξουν τη λογική του οικονομικού πολέμου, προς το παρόν τουλάχιστον.
Εκεί όμως που η ΕΕ υπέστη μια βαριά ήττα ήταν σε πολιτικό επίπεδο.Ένα μέλος της Ένωσης αποφασίζει να αποχωρήσει και η ΕΕ δεν έχει το παραμικρό όπλο για να το αποτρέψει. Δεν διαθέτει στρατιωτικά μέσα για την αποτροπή του, ούτε καν μπορεί να προσφύγει σε οικονομικό πόλεμο, πρώτον διότι η βρετανική οικονομία δεν είναι απολύτως εξαρτώμενη από τις συναλλαγές της με την ΕΕ - οι συναλλαγές της με τη Βρετανική Κοινοπολιτεία είναι παραπλήσιες αυτών που έχει με την ΕΕ-, δεύτερον διότι μια τέτοια επιλογή θα προκαλούσε ισχυρή αντίδραση των ΗΠΑ, που θα τάσσονταν με το Ηνωμένο Βασίλειο και τρίτον διότι οι συνέπειες ενός οικονομικού πολέμου θα ήταν βαρύτατες και για τις ευρωπαϊκές χώρες.
Τα δυο κύρια επιχειρήματα των υπέρμαχων της αποχώρησης από την ΕΕ ήταν η ανάκτηση της (εθνικής - λαϊκής) κυριαρχίας και το αίτημα να μπει φραγμός στην ευρωπαϊκή - και κατ' επέκταση στην προερχόμενη από την Αφρική και τη Μέση Ανατολή - μετανάστευση.
Και για μεν το δεύτερο ζήτημα είναι προφανές πως οι «λαϊκιστές» υποστηρικτές του  Brexit σε τίποτα δε διαφέρουν από του «υπεύθυνους» και «ευρωπαϊστές» Χριστιανοδημοκράτες και Σοσιαλδημοκράτες της Αυστρίας ή την επίσης «υπεύθυνη» και «ευρωπαϊστική» Χριστιανοκοινωνική Ένωση της Βαυαρίας.
Σε ό,τι αφορά όμως το πρώτο ζήτημα, αυτό της κυριαρχίας και της δημοκρατικής νομιμοποίησης των πολιτικών αποφάσεων, τα όποια επιχειρήματα των κάθε λογής ευρωδοσίλογων καταρρίπτει ο ίδιος ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο επί κεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε συνέντευξή του στη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ στις 23 Ιουνίου.
«Δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης ως προϋπόθεση για μία επιτυχή νομισματική ένωση», δηλώνει ο κύριος Ρέγκλινγκ.
Είναι προφανές ότι για τον κύριο Ρέγκλινγκ και τους ομοίους του οι αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων πρέπει να λαμβάνονται εν κρυπτώ, από ένα κλειστό κύκλο «ειδικών», μακριά από κάθε λογοδοσία και πολιτικό έλεγχο. 
Διότι οι «κάποιου είδους Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» θα διέθεταν ένα κοινοβούλιο με αποφασιστικές αρμοδιότητες, εκλεγμένο από τους Ευρωπαίους πολίτες, που θα χάραζε οικονομικές πολιτικές με τη  νομιμοποίηση της ψήφου των πολιτών.
Δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι το διαβόητο Eurogroup, που παίρνει όλες τις καθοριστικές αποφάσεις για τις πολιτικές της Ευρωζώνης, δεν προβλέπεται από καμία ευρωπαϊκή συνθήκη, και δεν διαθέτει κανονισμό λήψης αποφάσεων, όπως όλα τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα.
Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας έχει νόημα τότε και μόνο τότε όταν αντικαθίσταται από λαϊκή κυριαρχία σε ένα υπερεθνικό επίπεδο. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι πράξη ενάντια στη Δημοκρατία, και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται.
Όλα αυτά τα 25 χρόνια - από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά - που οι αρχές της λαϊκής κυριαρχίας καταπατώνται βάναυσα από τους ευρωκράτες και τις συνένοχες σε αυτούς εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν βρει μια υπέροχη μηχανή για να παρακάμπτουν τον εγχώριο πολιτικό έλεγχο - η Αριστερά παρακολουθεί την κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας ως αμήχανος θεατής, αφήνοντας στην ακροδεξιά ελεύθερο το πεδίο δράσης.
Κι όσο θα φουντώνει η λαϊκή οργή κατ΄των Βρυξελλών τόσο η Αριστερά θα περιθωριοποιείται, εκτός κι αν αποφασίσει, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, να αγωνιστεί για την κατεδάφιση  αυτής της ΕΕ - Κρόνου, που κατασπαράζει τα παιδιά της μέσω δολοφονικής λιτότητας.
Είναι η μόνη της ελπίδα προκειμένου να έχει έναν πολιτικό ρόλο, όταν αργά ή γρήγορα, με τη μορφή της μακροχρόνιας φθοράς ή μέσω θεαματικών εξελίξεων η ΕΕ θα πάψει να υφίσταται.

Γιάννης Χρυσοβέργης