Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Slow Science

Τα τελευταία χρόνια έχει διαπιστωθεί ότι σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά έχουν δημοσιευτεί εργασίες με αναξιόπιστα αποτελέσματα, που δείχνουν βιασύνη και προχειρότητα από την πλευρά του ερευνητή. Η λογική της μαζικής παραγωγής paper -με σκοπό την ανέλιξη στην πανεπιστημιακή ιεραρχία και τη θετική αξιολόγηση του ιδρύματος, ώστε να εξασφαλιστούν πόροι για περαιτέρω έρευνα και μαζική παραγωγή εργασιών, φαύλος κύκλος δηλαδή- είναι αυτή που οδηγεί στην πτώση του επιπέδου των επιστημονικών δημοσιεύσεων.
Αυτή είναι η λογική του "ανταγωνιστικού πανεπιστημίου", που έχει επικρατήσει σε Ευρώπη και Αμερική, και που έχει γοητεύσει τους καθ'ημάς ιθύνοντες στο Υπουργείο Παιδείας. Ωστόσο, μια μερίδα της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας έχει αντιληφθεί το πρόβλημα και έχει αρχίσει να διατυπώνεται ένας αντίλογος απέναντι σε αυτήν την αρπακολλατζίδικη λογική της άμεσης απόδοσης και της ταχύτητας στην ερευνητική δραστηριότητα. Σε αυτό το πνεύμα κινείται το παρακάτω σύντομο κείμενο με τίτλο "Αργή Επιστήμη" (Slow Science), που γράφτηκε από Γερμανούς πανεπιστημιακούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η αξιόπιστη επιστημονική έρευνα χρειάζεται χρόνο. Νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΑΡΓΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

Είμαστε επιστήμονες. Δεν δαπανούμε χρόνο στα μπλογκ και στο τουίτερ. Δεν βιαζόμαστε.

Μη μας πάρετε στραβά. Λέμε ναι στην επιταχυνόμενη επιστήμη των αρχών του 21ου αιώνα. Λέμε ναι στη σταθερή ροή επιστημονικών δημοσιεύσεων με κριτές. Λέμε ναι στα μπλογκ με αντικείμενο την επιστήμη, στα μέσα ενημέρωσης και στην ανάγκη για δημόσιες σχέσεις. Λέμε ναι στην αυξανόμενη εξειδίκευση και διαφοροποίηση μεταξύ των επιστημονικών κλάδων. Λέμε ναι στην έρευνα που θα προάγει την υγεία και τη μελλοντική ευημερία. Όλοι μας συμμετέχουμε σε αυτήν τη διαδικασία.

Όμως πιστεύουμε ότι αυτά τα παραπάνω δεν είναι το παν. Η επιστήμη χρειάζεται χρόνο για να σκεφτεί. Η επιστήμη χρειάζεται χρόνο για μελέτη και χρόνο για να αποτύχει. Η επιστήμη δεν ξέρει πάντα ποιο είναι το σωστό, σε μια δεδομένη στιγμή. Η επιστήμη αναπτύσσεται ακανόνιστα, με απότομες κινήσεις και με απροσδόκητα άλματα προς τα εμπρός. Αλλά και σερνόμενη άλλες φορές, σε αργό χρόνο, για τον οποίο θα πρέπει να υπάρχει περιθώριο, ώστε να αποδίδονται δίκαιες κρίσεις.

Για εκατοντάδες χρόνια, η αργή επιστήμη ήταν η μόνη νοούμενη ως τέτοια. Εμείς σήμερα ισχυριζόμαστε ότι η επιστήμη αυτή θα πρέπει να αναγεννηθεί και να προστατευτεί. Η κοινωνία θα πρέπει να δώσει στους επιστήμονες το χρόνο που χρειάζονται, όμως το πιο σημαντικό είναι ότι οι ίδιοι οι επιστήμονες θα πρέπει να πάρουν το χρόνο που χρειάζονται.

΄Οντως χρειαζόμαστε χρόνο να σκεφτούμε. Όντως χρειαζόμαστε χρόνο για να αφομοιώσουμε την παραγόμενη γνώση. Όντως χρειαζόμαστε χρόνο για να διευθετούμε τις μεταξύ μας παρανοήσεις, ιδίως όταν επιχειρούμε να αποκαταστήσουμε το χαμένο διάλογο μεταξύ ανθρωπιστικών και φυσικών επιστημών. Δε μπορούμε να σας λέμε συνεχώς τί είναι η επιστήμη που υπηρετούμε. Σε τί μπορεί να είναι χρήσιμη. Διότι αυτό δεν το ξέρουμε πάντα. Η επιστήμη χρειάζεται χρόνο.

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο 8: HABEMUS PAPAM


Ο Νάνι Μορέττι «έγραψε» για άλλη μια φορά. Η νέα του ταινία, που από την περασμένη Πέμπτη παίζεται στις αιθουσες της Αθήνας, είναι ένα ακόμα δείγμα αυτού του μοναδικού τρόπου που έχει να λέει με ανάλαφρο τρόπο τα πιο σοβαρά πράγματα. Δίπλα του, στο ρόλο του νεοεκλεγέντος Πάππα, ο αειθαλής Μισέλ Πικολί, με την εξαιρετική του ερμηνεία μας θυμίζει, για μια ακόμα φορά, τι σημαίνει Μεγάλος Ηθοποιός.

Τι μπορεί να συμβεί αν ο άρτι εκλεγείς Πάππας καταληφθεί από υπαρξιακές ανησυχίες και, το κυριότερο, από την αμφιβολία για την ικανότητά του να εκπροσωπήσει το Θεό επί της γης;
Αυτός είναι ο καμβάς της ταινίας, η θεματολογία της οποίας έχει όλα τα στοιχεία για να δώσει μια βαρύγδουπη πληκτική ταινία, που θα προκαλέσει επίσης βαρύγδουπες πληκτικές κριτικές ανθρώπων που αναζητούν περίπλοκους τρόπους για να πουν απλά πράγματα. Όταν όμως σκηνοθετεί ο Μορέττι και πρωταγωνιστεί ο 86χρονος - πλην κοτσονάτος - Μισέλ Πικολί τα πράγματα αλλάζουν.
Με το καυστικό του χιούμορ ο σκηνοθέτης θέτει υπό αμφισβήτηση, χωρίς να το λέει, όλες τις ιδιότητες που υποτίθεται ότι έχει ο Πάππας: εκπρόσωπος του Θεού επί της γης, αλάθητος, πνευματικός ηγέτης ενός και πλέον δισεκατομμυρίου πιστών.
«Ποιος είμαι εγώ που θα καθοδηγήσω, σε αυτούς τους ταραγμένους καιρούς τις εκατοντάδες εκατομμυρίων των πιστών; » αναρωτιέται ο Πάππας λίγα μόλις δευτερόλεπτα πριν εκφωνήσει την ομιλία του - ή, έστω, δώσει την ευλογία του - στις εκατοντάδες χιλιάδες των πιστών καθολικών που έχουν συρρεύσει στη Ρώμη από κάθε γωνιά της γης.  Κι αυτή η τρομερή αμφιβολία αρκεί για να προκαλέσει σεισμό πίσω από τους τοίχους του Βατικανού. Καρδινάλιοι και γραφειοκράτες προσπαθούν με σπασμωδικές κινήσεις, που πάντα φέρνουν αποτέλεσμα αντίθετο του προσδοκωμένου, να αποκαταστήσουν την τάξη. Διότι, άπαξ και η εκλογή του Πάππα είναι θέλημα Θεού, δε γίνεται ο Ύψιστος να έκανε λάθος! Εδώ λάθος δε μπορεί να κάνει ο επί της γης εκπρόσωπός του.
Αν όμως ο νεοεκλεγείς ηγέτης της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας έχει σοβαρότατες αμφιβολίες για την ικανότητά του να είναι αλάθητος, ο ψυχαναλυτής που καλείται να τον φέρει στα συγκαλά του (Νάνι Μορέττι) δεν αμφιβάλλει ούτε για μια στιγμή για το δικό του αλάθητο. Σάτιρα, η οποία παραπέμπει στην αντίστοιχη του Γούντι Άλεν, που σε καμιά όμως περίπτωση δεν αφήνει, υποψία, έστω, αντιγραφής. Όχι, ο Μορέττι φαίνεται να έχει προσωπική εμπειρία ψυχανάλυσης.
Από το σαρκασμό του σκηνοθέτη δε μπορούσε να γλυτώσει κι η γραφειοκρατία του Βατικανού, η οποία, όπως κάθε κρατική γραφειοκρατία, είναι κράτος εν κράτει. Ιδιαίτερα ο υπεύθυνος Τύπου της Αγίας Έδρας έχει μια ιδιαίτερη ικανότητα να υποκαθιστά τα θεσμικά όργανα που εκπροσωπεί, «για το καλό τους» πάντα. 
Τα παραπάνω λόγια όμως είναι φτώχεια. σπεύσατε να δείτε την ταινία και δε θα το μετανιώσετε.

Γιάννης Χρυσοβέργης 

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο 7: ΕΝΑΣ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟ


Στις ανακοινώσεις κομμάτων κι οργανώσεων για το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου, ως συνήθως, περίσσεψαν τα εγκώμια. Όμως τα λιβανίσματα είναι άδικα για έναν άνθρωπο που, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αλέξης Τσίπρας, «εκπροσώπησε επάξια τη δρακογενιά της Ελλάδας». Η πολιτική πορεία του Λεωνίδα Κύρκου υπήρξε γεμάτη από γενναίες αποφάσεις, σωστές, αλλά κι άστοχες. Η αποτίμησή της, όπως ο καθένας την αξιολογεί, είναι το ελάχιστο χρέος απέναντί του.

Όσοι μοιράστηκαν μαζί του τα δύσκολα χρόνια των φυλακών και της εξορίας τον λάτρεψαν. Κι αυτό είναι ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορεί να υπάρξει στο πρόσωπό του, γιατί σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες, ο άνθρωπος αναδεικνύει όλο του το μεγαλείο, κι όλα του τα κουσούρια. Κι αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους πολιτικούς κρατούμενους, η απελευθέρωση των οποίων ποτέ δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ούτε και μπορούν να ελπίζουν σε απόδοση Δικαιοσύνης από κάποιο δικαστήριο. Και φαίνεται, αν κρίνουμε από το συγκινητικό αποχαιρετισμό του Μανώλη Γλέζου και την περιγραφή της συμβίωσης στη φυλακή του Νίκου Κιάου, ότι ο Λεωνίδας Κύρκος είχε μονάχα μεγαλείο να επιδείξει.
Η πολιτική καριέρα του σημαδεύτηκε από τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968. Ο Λεωνίδας Κύρκος ήταν από αυτούς(ές) που αποφάσισαν να ξεκόψουν από τη χωρίς νόημα, αρχή, μέση και τέλος επαναστατολογία, στην οποία είχε περιέλθει η Αριστερά μετά τη στρατιωτική της ήττα το 1949.
Κατά παράδοξο τρόπο όμως, ενδεχομένως γιατί μια τέτοια πολιτική πράξη θα είχε ένα αβάσταχτο γι' αυτόν και τους συντρόφους του συναισθηματικό βάρος, αντί να αποστασιοποιηθεί από την κομμουνιστική ταυτότητα και να αναδείξει αυτό που πραγματικά επιδίωκε, μια μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική πολιτική, αναλώθηκε στην αναζήτηση μιας χίμαιρας, αυτού που αποκαλούσε κομμουνισμό με ανθρώπινο πρόσωπο.
Η αντινομία αυτή είχε σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη του ΚΚΕ εσωτερικού, καθώς η σοσιαλδημοκρατική του πολιτική σε όλα τα επίπεδα ερχόταν σε σύγκρουση με τον τίτλο του κόμμματος, που στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής - και όχι μόνο - κοινωνίας, ταυτίζονταν με τη ριζική ανατροπή του καθεστώτος.
Αποτέλεσμα αυτής της αντίφασης ήταν και η κρίση στην οποία οδηγήθηκε το κόμμα μετά την εκλογική αποτυχία της ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ στις εκλογές του 1977, καθώς η πλειοψηφία της νεολαίας του, δίνοντας έμφαση στον κομμουνιστικό χαρακτήρα του κόμματος, αξίωσε από την κομματική ηγεσία εξηγήσεις για την αναμφίβολα μη κομμουνιστική πολιτική επιλογή της. Στην κρίση αυτή, που οδήγησε στην δημιουργία της ΕΚΟΝ ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ Β' ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ, ο Λεωνίδας Κύρκος επέδειξε αυταρχισμό κι αδυναμία διαλόγου με τους επικριτές του άξιο ενός σταλινικού ηγέτη παλαιάς κοπής.
Η δεύτερη μεγάλη απόφαση του Λεωνίδα Κύρκου ήταν η συγκρότηση, από κοινού με τον άλλο γερόλυκο του κομμουνιστικού κινήματος το Χαρίλαο Φλωράκη, του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, ενός συμμαχικού σχήματος, που όμως είχε τις ίδιες εγγενείς αδυναμίες με τη θνησιγενή Ενωμένη Αριστερά των πρώτων μεταπολιτευτικών εκλογών. 
Η σύμπηξη του μετώπου αυτού, στο οποίο συμμετείχαν επίσης ό,τι είχε απομείνει από το ΚΟΔΗΣΟ υπό το Χαράλαμπο Πρωτοπαππά και διάφοροι ξέμπαρκοι Αριστεροί (π.χ. Νίκος Κωνσταντόπουλος) ήταν περισσσότερο προσωπική απόφαση των δυο παλαίμαχων ηγετών, που είχαν πιστέψει ότι είχε έρθει το τέλος του ΠΑΣΟΚ, παρά αποτέλεσμα πολιτικού διαλόγου και μακροχρόνιας στρατηγικής του ΚΚΕ και της ΕΑΡ.
Αποτέλεσμα της απουσίας πολιτικής σύμπλευσης σε μείζονος σημασίας πολιτικά ζητήματα - τι κάνουμε με την ΕΟΚ ή με την πυρηνική ενέργεια; - ήταν η φετιχιστική εμμονή στη λεγόμενη «κάθαρση», που οδήγησε σε μια χωρίς αρχές και στόχους συγκυβέρνηση με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το μοναδικό έργο που παρουσίασε η εφήμερη εκείνη κυβέρνηση ήταν η, χωρίς επαρκή στοιχεία, παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, που οδήγησε ατη θριαμβευτική απαλλαγή του και στην εδραίωση στην κοινωνία της πεποίθησης ότι Νέα Δημοκρατία και Αριστερά έστειλαν τον Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο από πολιτική εμπάθεια κια μόνο. Αλλά και στην απαξίωση του θεσμού του Ειδικού Δικαστηρίου και στη συνακόλουθη εδραίωση της πεποίθησης στην κοινωνία, ότι οι πολιτικοί δε λογοδοτούν για τίποτα.
Είναι γεγονός ότι ο Λεωνίδας Κύρκος αργότερα χαρακτήρισε τη συγκυβέρνηση αυτή και την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου «λάθος». Δεν υπήρξε ποτέ όμως ιδιαίτερα αναλυτικός για να αποσαφηνίσει τι απ' όλα ήταν λάθος.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα ανάλωσε σε προσπάθειες για την ενότητα των προοδευτικών δυνάμεων. Προσπάθεια εξ αρχής καταδικασμένη, μιας κι οι δυνάμεις στις οποίες ο ίδιος προσέδιδε το χαρακτηρισμό των «προοδευτικών» έχουν εντελώς διαφορετική άποψη περί της προοδευτικότητας, πράγμα που καθιστά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, τον όποιο διάλογο μεταξύ τους.

Γιάννης Χρυσοβέργης
 

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο 6: ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΔΙΔΑΚΤΡΑ ΧΑΡΒΑΡΝΤ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ


Με πρωτοφανή πολιτική συναίνεση ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση που θα διεκδικούσε επαξίως τις δάφνες του πιο φαιδρού από όσα παρόμοια έχουν συνταχθεί από το 1982 αν δεν έβαζε τις βάσεις για την κατάργηση της δωρεάν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. την οποία είχε θεσπίσει ο παππούς του σημερινού Πρωθυπουργού πριν από 47 χρόνια.

Η ΙΕΚοποίηση των σπουδών. Η άρρωστη εμμονή της κυρίας Διαμαντοπούλου στην περιβόητη «σύνδεση του Πανεπιστημίου με την αγορά» κατέληξε σε δυο τερατουργήματα. 
Το πρώτο είναι η πρωτοφανής στα παγκόσμια χρονικά εισαγωγή διδακτορικών διάρκειας ενός εξαμήνου. Είναι απορίας άξιο, σε ποια χώρα θα τύχουν αναγνώρισης διαδακτορικά διάρκειας έξι μηνών, όταν παντού, σε όσες χώρες διαθέτουν εκπαιδευτικά συστήματα άξια να φέρουν αυτό το όνομα, αν ο πρώτος κύκλος σπουδών είναι τριετής, τα μεν μεταπτυχιακά είναι διετούς διάρκειας, αν δε ο πρώτος κύκλος σπουδών είναι τετρραετής, τότε υπάρχουν ετήσιας διάρκειας μεταπτυχιακά. Και στις μεν και στις δε όμως, το διδακτορικό είναι διετούς έως τριετούς διάρκειας. 
Το δεύτερο είναι οι λεγόμενοι «σύντομοι κύκλοι σπουδών» διάρκειας δυο ετών. Θα κατανοούσε κανείς τη λειτουργία τέτοιων κύκλων σπουδών σε Ελεύθερα Πανεπιστήμια που οργανώνουν Δήμοι, με στόχο την επιμόρφωση του πληθυσμού.  Η ύπαρξη όμως τέτοιων κύκλων σπουδών σε Πανεπιστήμια είναι τουλάχιστον ακατανόητη, δεδομένου ότι σε καμιά χώρα με άξιο λόγου εκπαιδευτικό σύστημα, δε χορηγούνται διετείς τίτλοι φοίτησης (εκτός κι αν η κυρία Διαμαντοπούλου έχει στο νου της τους τίτλους χωρίς καμιά αναγνώριση που χορηγούν κάτι Κολλέγια της συμφοράς στις ΗΠΑ).
Η κατάργηση της δωρεάν πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Για πρώτη φορά θεσπίζονται δίδακτρα «για τους αλλοδαπούς φοιτητές και για τα μεταπτυχιακά». Δεν είναι μυστικό ότι πλήθος συμβούλων της κυρίας Διαμαντοπούλου ζητούσε επιτακτικά τη θέσπιση διδάκτρων στα Πανεπιστήμια. Και βέβαια η εισαγωγή ετησίων διδάκτρων μπορεί να μη λέει τίποτα στην κυρία Διαμαντοπούλου, που μπορεί να ξοδεύει πάνω από €10000 ετησίως για να σπουδάζει ο γιόκας της σε χλιδάτο ιδιωτικό εκπαιδευτήριο, όμως για τις περισσότερες ελληνικές οικογένειες η εισαγωγή διδάκτρων της τάξης των €10000-15000 το χρόνο, μιας και το Κράτος δε θα χρηματοδοτεί στο εξής τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, τα ποσά αυτά είναι απαγορευτικά. 
Η δωρεάν πανεπιστημιακή εκπαίδευση εισήχθη από τον παππού του σημερινού Πρωθυπουργού, το Γεώργιο Παπανδρέου, το 1964 και άνοιξε το δρόμο για την κοινωνική πρόοδο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που, αλλιώς, δε θα είχαν μπορέσει ποτέ τους να σπουδάσουν. Ο εγγονός του, καθιστά την πανεπιστημιακή εκπαίδευση και πάλι προνόμιο των λίγων και εκλεκτών (Λέγεται ότι το ίνδαλμα του Γιώργου Παπανδρέου είναι ο παππούς του. Αν ισχύει κερδίζει επαξίως τον τίτλο του «ανάξιου εγγονού»).
Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους «σοβαρούς σχολιαστές» των «σοβαρών ΜΜΕ». Είκοσι χρόνια τώρα δούλευαν οι άνθρωποι γι αυτό. Θαρρείς και φταίει το πανεπιστημιακό άσυλο που η Αστυνομία δεν εφάρμοζε το νόμο και δεν επενέβαινε όταν διαπράττονταν σε αυτό κακουργηματικές πράξεις (γιατί διαπράχθηκαν πολλές, αλλά κανείς δε ζήτησε ποτέ την καθαίρεση του εκάστοτε Υπουργού Δημόσιας Τάξης για παράβαση καθήκοντος).
Στην πραγματικότητα το όνειρο όλων αυτών των σοβαρών ανθρώπων ήταν ο εξοστρακισμός κάθε ετερόδοξης άποψης από το Πανεπιστήμιο. Κι επειδή με την πειθώ δε μπορούσαν να το επιβάλουν ονειρεύονταν τη ράβδο. Ακόμα και επί Χούντας Πανεπιστημιακό Άσυλο υφίστατο. Οι πρυτανικές αρχές, στις καταλήψεις της Νομικής και του Πολυτεχνείου το 1973, κρίθηκαν από την ευκολία με την οποία η πρώτη έδωσε την άδεια στην Αστυνομία να μπει στο κτίριο και από την άρνησή της, η δεύτερη, έστω και με διάφορα προσχήματα, να το πράξει. Γι αυτό και ο μεν Πρύτανις του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Τούντας αποπέμφθηκε από την πρώτη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης με τον ελάχιστα τιμητικό τίτλο του «Πρύτανι των τανκς», ο δε Πρύτανις του Πολυτεχνείου κ. Κωνοφάγος τιμήθηκε δυο φορές με τη ψήφο του ελληνικού λαού. 
Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου συντάσσεται με τις απόψεις του διαβόητου Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Μπλέτσα, ο οποίος σε γνωμοδότησή του το 1977, ύστερα από ερώτημα του  του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Μπάλκου (που έγινε ρεντίκολο όταν το περιοδικό ΑΝΤΙ δημοσίευσε τα «λογοτεχνικά» του πονήματα), ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις «εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις», καθώς και «να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς» των “εγκλημάτων” της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους.*
Είναι προφανές ότι ο λόγος της κατάργησης του Πανεπιστημιακού Ασύλου άπτεται της ανάγκης της κυβέρνησης να σκληρύνει την καταστολή απέναντι τστην ολοένα οξυνόμενη κοινωνική κρίση. Αρχής γενομένης από τα Πανεπιστήμια.
Ερώτημα είναι παρ' όλα αυτά αν το τερατούργημα που μόλις ψηφίστηκε θα υλοποιηθεί και με ποιον τρόπο. Γιατί, εξόν κι αν αναλάβει Υπουργός Δημόσιας Τάξης ο κ. Πλεύρης ή ο κ. Πολύδωρας, είναι δύσκολο να βρεθεί άνθρωπος από το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ που θα φέρει κάτι τέτοιο σε πέρας. 

Γιάννης Χρυσοβέργης 


*Ευχαριστώ το Θόδωρο Ολυμπίσιο για τις σχετικές πληροφορίες

Λίβελος από ψυχής

Ο κ. Τριμπέρης υπήρξε καθηγητής μου το πάλαι ποτέ, στις προπτυχιακές μου σπουδές στο Φυσικό Τμήμα. Εξακολουθεί να διδάσκει και έχει στο ενεργητικό του ένα αξιόλογο ερευνητικό έργο στη θεωρητική φυσική συμπυκνωμένης ύλης. Όντας αντίθετος στο νόμο που ψηφίστηκε χθες από για τα ΑΕΙ, πρωτοστάτησε στη συλλογή υπογραφών για τη στήριξη του Δημόσιου Πανεπιστημίου και έδωσε, μαζί με την κα Καραμαλέγκου από τη Φιλοσοφική Σχολή, συνέντευξη τύπου, την περασμένη Δευτέρα. Σήμερα το πρωί έλαβα ένα email του με το παρακάτω κείμενο-ανοικτή επιστολή προς την υπουργό παιδείας, όπου επικρίνει τη φιλοσοφία του νέου νόμου και τις συνθήκες υπό τις οποίες ψηφίστηκε. Νομίζω πως αξίζει να διαβαστεί αυτή η επιστολή, η οποία, κινούμενη στον αντίποδα αυτών που ακούστηκαν από ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών και των ΜΜΕ, μπορεί να δώσει ερεθίσματα για προβληματισμό και συζήτηση.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης


Αξιότιμη κα Υπουργέ,

Δεν σας γνωρίζω προσωπικά αλλά παρακολουθώ τα ευδιάκριτα ίχνη που αφήνετε πληγώνοντας ολόκληρο τον εκπαιδευτικό κορμό της χώρας μας. Αυτές τις ημέρες εσείς και η κυβέρνησή σας αποφασίσατε, συνεπικουρούμενη από τις υπόλοιπες δυνάμεις της συντήρησης και του αυταρχισμού, να αποτελειώσετε την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Παρακολούθησα προσεκτικά τη συζήτηση στην «Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων» και την τραγική εξέλιξη της «συζήτησης» στην ολομέλεια της Βουλής. Υπήρξααυτήκοος μάρτυρας του πολιτικού κανιβαλισμού στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Παρακολούθησα την κατασυκοφάντηση των Πανεπιστημιακών Δασκάλων του τόπου από ένα πλήθος ανθρώπων οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούσαν τον Ελληνικό λαό. Απίστευτης προέλευσης άνθρωποι,οι οποίοι εμφανώς αγνοούσαν την πανεπιστημιακή δομή και λειτουργία, λιβάνιζαν με πάθος το νσχ σας. Δίνοντας τερατώδη στοιχεία τα οποία ήταν τόσο ψευδή που σας έφερναν και εσάς σε δύσκολη θέση. Σας έβλεπα με το βλέμμα χαμηλωμένο, υπήρχε και η τηλεόραση, να προσπαθείτε διακριτικά να τους σιορθώσετε. Άκουσα τους, μετά από ώρες και τηλεφωνήματα, συνοδοιπόρους σας να διεκδικούν την πατρότητα των ιδεών σας, απευθυνόμενοι με τν ίδια «πολιτική» συμπεριφορά στην πανεπιστημιακή κοινότητα.

Παρακολούθησα τους βουλευτές του ΛΑ.ΟΣ., φυσικά όχι μόνο αυτούς, η ΝΔ σας έθεσε τη ρητή κατάργηση του ασύλου όρο απαράβατο, να χαίρονται, θεωρώντας νίκη τους τον εξοστρακισμό του «κομματικού στρατού της αριστεράς» από τα Πανεπιστήμια δια νόμου. Η «εγκληματικότητα» στα ΑΕΙ ήταν το αστείο πρόσχημα, όταν η εγκληματικότητα στη χώρα είναι ανεξέλεγκτη. Η αστειότητα τωνπροφάσεων αυτών φαντάζομαι ότι ήταν ένας ακόμαλόγος για να ευθυμούν. Ενώ καταμαρτυρούσατε στις φοιτητικές παρατάξεις ανηθικότητα και συναλλαγή, γνωρίζατε καλά και εσείς και εκείνοι μαζί με τους οποίους ψηφίσατε αυτόν τον επικίνδυνο νόμο,ότι οι αναφορές σας αφορούσαν τις δικές σας φοιτητικές παρατάξεις, παράγωγα της ιδεολογίας σας, γέννημα της πολιτικής σας. Στόχος σας είναι να εξαφανίσετε την ελεύθερη έκφραση ιδεών στα Πανεπιστήμια. Να δημιουργήσετε όχι μόνο ημιμαθείς και άρα εκμεταλλεύσιμους αποφοίτους, αλλά κυρίως πολιτικά ακίνδυνους. Ποιά θα είναι η επόμενη τροπολογία που θα κάνετε; Παραδειγματικό λιθοβολισμό στηνόποια ελεύθερη φωνή υψωθεί στα πανεπιστήμια; Θα επαναφέρετε τον νόμο 4000;

Σας παρακολούθησα να παρουσιάζετε την περίφημη φωτογραφία με το χοντρό ντοσιέ -τον ισχύοντα νόμο- και το 128(;) σελίδων δικό σας νσχ στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και να μεταφέρεται «the real thing» στην ολομέλεια. Δυσκολεύτηκα να συνέλθω. Παρωχημένες τεχνικές marketing στις ΗΠΑ στις αρχές του’50! Κανείς δεν σας επεσήμανε ότι η ποιότητα δεν μετριέται με ποσοτικάκριτήρια; Ακριβώς αυτή η αντίλψη κυριαρχεί και και στακριτήρια αξιολόγησης που οδήγησαν τις 24 στις 27 χώρες της ΕΕ σε εκπαιδευτική και ερευνητική υποβάθμιση, μετά την εφαρμογή της συνθήκης της Μπολόνια στις χώρες τους, και τώρα να την αναθεωρούν. Και εσείς θεωρείτε ριζοσπαστικό εκείνο το οποίο «24 στους 27 κατασκευαστές» δηλώνουν σε όλους τους τόνους δημόσια, σοσιαλδημοκράτες καθώς και δεξιοί, ότι δηλαδή η συνθήκη της Μπολόνια δεν κάνει τη φορεσιά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσήςτους πιο αστραφτερή. Πλήθος στοιχείων στη διάθεσή σας, αν φυσικά δεν τα έχετε, πράγμα που δεν το πιστεύω. Τα οποία όμως αποκρύψατε. Όπως χρόνια τώρα το αποκρύπτουν από τον ελληνικό λαό τα αστικά ΜΜΕ.

Για ποιά σ΄νδεση των πανεπιστημίων με την παραγωγή μιλάτε όταν η χώρα έχει αποβιομηχανοποιηθεί, όταν οι κοινή αγροτική πολιτική της ΕΕ έχει καταστρέψει όλο το γεωργικό πλούτο της χώρας. Όταν δεν έχετε τόσο καιρό προτείνει ένα συγκροτημένο αναπτυξιακό σχέδιο και οι μόνοι σας πόροι προέρχονται από την αφαίμαξη του εισοδήματος του μισθωτού, του εργάτη, του μικρομεσαίου και του συνταξιούχου. Απλώς δίνετε τη δυνατότητα στους κάθε είδους «σαλταδόρους» της αγοράς να εκμεταλλευτούν ότι θα έχει απομείνει στα Πανεπιστήμια, έμψυχο υλικό και τιςόποιες υποδομές.

Όσον αφορά στους διδάσκοντες, ο στόχοςσας είναι ξεκάθαρος. Η παντελής απουσία αναφοράς από το νόμο σας της Έρευνας ως αναπόσπαστο χαρακτηριστικό του πανεπιστημιακού δασκάλου, και η μετάθεσή της σε έναν άλλο νόμο, η αναφορά στο υποτιθέμενο «Τμήμα» ως εκπαιδευτική και μόνο μονάδα και η εξαφάνιση του Τομέα, η τριετής διάρκεια των σπουδών, χωρίς τα ενιαία χαρακτηριστικά του επιστημονικού αντικειμένου, υποδηλώνουν την πρόθεσή σας για μετατροπή των πανεπιστημίων σε σχολέςκατάρτισης, οι οποίες δεν θα έχουν ανάγκη κρατικής χρηματοδότησης. Τα δίδακτρα από τον 2ετή κύκλο και οι αμοιβές από την παροχή υπηρεσιών σε τρίτους θα καλύπτουν τις λιγοστές τους ανάγκες, μια και ο αριθμός του μονίμου προσωπικού θα έχει περιοριστεί απελπιστικά, και οι ελαστικής μορφής εργασίας ιδιωτεύοντες διδάσκοντες θα καλύπτουν τις υποβαθμισμένες διδακτικές ανάγκες. Αν δε εκποιήσουν και την όποια πανεπιστημιακή περιουσία υπάρχει, θα επιζήσουν λίγο περισσότερο.

Κυρία Υπουργέ,

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη δημόσια επικοινωνία μαζί σας, επιτρέψτε μου να πω, αφήστε τουςεφοπλιστές να επιδίδονται στο αγαπημένο τους σπορ, αυτό της συσσώρευσης δισεκατομμυρίων απομυζώντας και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα των ναυτικών και όχι μόνο. Μην τους επιφορτίζετε με μια ακόμα κοινωνική ευθύνη, αυτήν της διοίκησης των Πανεπιστημίων, όπου τους καλείτε να διαπλάσουν νέουςεπιστήμονες, μεταφέροντάς τους τις ηθικές αρχές που οι ίδιοι ακολούθησαν στη ζωή τους και οι οποίες τους οδήγησαν να γίνουν αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας μας.

Φοβάμαι ότι στηνπρόσφατη συνέντευξη τύπου που δώσαμε, όπου είπα ότι μεθαύριο μπορεί ναιδιωτεύσετε, έκανα λάθος. Το σύστημα σας χρειάζεται. Όμως εμάς έχει ανάγκη η κοινωνία, τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας, και όχι μόνο,που παρά τις προσπάθειές σας θα συνεχίσουμε να τα μορφώνουμε όπως τους αξίζει και όχι γι’αυτό που τα προορίζετε. Μας έχει ανάγκη η επιστήμη, την οποία πλήρως και αποκλειστικά υπηερτούμε χρόνια τώρα. Όταν κληθήκαμε να υπηρετήσουμε το Πανεπιστήμιο μας δεν υπογράψαμε συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου για απασχόληση περιορισμένου χρόνου. Δώσαμε μια συγεκκριμένη υπόσχεση ζωής στον ακαδημαϊκό κόσμο και στην κοινωνία. Και κανείς σας δεν θα μας κάνει επίορκους.


Τιμώντας το αξίωμα που κατέχετε,

Καθηγητής Γ. Π. Τριμπέρης

Τμήμα Φυσικής ΕΚΠΑ



ΥΓ: Είμαστε πολύ περισσότεροι από όσους νομίζετε.







Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο 5: LONDON SCHOOL OF ECONOMICS


Μια από τις πολλές ιδιαιτερότητες που έχει η Ελλάδα είναι οι άνθρωποι στους οποίους εμπιστεύεται το σχεδιασμό και την άσκηση της οικονομικής της πολιτικής. Από τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, μέχρι το ΠΑΣΟΚ και τους νεομπολσεβίκους του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνολο του πολιτικού κόσμου, με εξαίρεση τη «λαϊκούρα», δηλαδή το ΛΑΟΣ και το ΚΚΕ που δεν ασχολούνται με λεπτομέρειες, η παραγωγή οικονομικής πολιτικής σκέψης εναποτίθεται σε απόφοιτους του LONDON SCHOOL OF ECONOMICS. Οι οποίοι, μόνο με τους μαθητές του Μίλτον Φρίντμαν μπορούν να συγκριθούν σε καταστροφικότητα. Τυχαίο; Ποιος ξέρει...

Στη διάρκεια των τριών τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, οι μαθητές του Μίλτον Φρίντμαν, με ορμητήρια τη Χιλή και την Αργεντινή, όπου το 1973 και 1976 επιβλήθηκαν αιμοσταγη δικτατορικά καθεστώτα, άπλωσαν τα πλοκάμια τους σε όλη τη Λατινική Αμερική.  Όπου πατούσαν κι όπου στεκόντουσταν χορτάρι δε φύτρωνε. Ιδιωτικοποίησαν τα πάντα, μόνο τον αέρα που αναπνέουμε δεν κατόρθωσαν να ιδιωτικοποιήσουν, κι αυτό για τεχνικούς και μόνο λόγους: γιατί δεν ήταν δυνατό να κατασκευαστούν γυάλες στις οποίες να χωράνε χώρες ολόκληρες.  Και τους πήρε και τους σήκωσε, στην κυριολεξία, ένα κύμα λαϊκών εξεγέρσεων, που έφερε στην εξουσία, στις περισσότερες λατινοαμερικανικές χώρες, μια γενιά ηγετών που προτιμούν να διαπραγματεύονται με τις αγορές αντί νατις προσκυνούν. Με ποικίλα επίπεδα επιτυχίας, από χώρα σε χώρα.
Όμως οι προθέσεις των Chicago boys, όπως αποκαλούνται, είναι γνωστές σε όλους. Κι ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη του. Το LONDON SCHOOL OF ECONOMICS αντίθετα, δεν πρεσβεύει κάποιο ρεύμα της οικονομικής σκέψης. Ανάμεσα στους καθηγητές του βρίσκει κανείς από ορθόδοξους μαρξιστές μέχρι ταλιμπάν του φιλελευθερισμού. Αντίστοιχη είναι και η ιδεολογική πολυχρωμία των αποφοίτων του.  Κι όμως, στην Ελλάδα τουλάχιστον, όπου, την τελευταία δεκαετία, οι απόφοιτοι του εν λόγω πανεπιστημίου μονοπωλούν σχεδόν την παραγωγή και εφαρμογή οικονομικής πολιτικής σκέψης, αναδεικνύεται ένα κοινό χαρακτηριστικό: η καταστροφική οικονομική διαχείριση για τους μεν, η αδύνατον να αντέξει σε ψύγματα καρτεσιανής λογικής διατύπωση απόψεων των δε. Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ατέλειωτες ποσότητες αμετροέπειας.
Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς: Τον αδιανόητο Νίκο Χριστοδουλάκη, που είχε το θράσος να πουλάει μούρη στο Σρέντερ κάνοντάς του μαθήματα (ναι, σωστά διαβάσατε!) σφιχτής δημοσιονομικής πολιτικής στα ευρωπαϊκά συμβούλια Κορυφής (μέχρι που ο Σρέντερ ζήτησε, με τη γνωστή σε όλους έλλειψη τακτ που τον διέκρινε, από το Σημίτη να μαζέψει τον υπουργό του);
Τον αρχιτέκτονα της αποστολής παραποιημένων στατιστικών στοιχείων στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, τον υπουργό των «δομημένων ομολόγων» και της «απογραφής», τον άνθρωπο που ένα πρωί του Μαΐου του 2008 βγήκε από το Μέγαρο Μαξίμου με το χαμόγελο της επιτυχίας και μας ανακοίνωσε περιχαρής ότι «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός», το γιαουρτωμένο κ. Αλογοσκούφη;
Ή τον έτερο διάτοντα αστέρα, το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που επί δεκαοκτώ μήνες «θα» έπαιρνε «μέτρα κατά της φοροδιαφυγής» και τώρα μάχεται ηρωικώς να εκδιώξει τη λέξη «περιβάλλον» από το ΥΠΕΚΑ;
Και καλά τα πράγματα να έμεναν μονάχα στα κόμματα άσκησης της εξουσίας. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι όλοι αυτοί, που με ύφος εκατό καρδιναλίων ανακοινώνουν τις πιο μεγάλες μπούρδες, ανήκουν σε συναφείς, ως προς την προσέγγιση της οικονομίας πολιτικούς χώρους και ότι τα κοινά χαρακτηριστικά τους που περιγράψαμε είναι ίδια των πολιτικών τους χώρων. 
Τι να πει κανείς όμως όταν βλέπει το χάος της οικονομικής (μη) σκέψης που κυριαρχεί - με φωτεινές εξαιρέσεις του Μηλιό και Δραγασάκη οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν είναι απόφοιτοι του LONDON SCHOOL OF ECONOMICS - στους νεομπολσεβίκους - θα ήθελαν να είναι, αλλά ας μην το πολυψάχνουμε - του ΣΥΡΙΖΑ; Όλα τα απίστευτα μαργαριτάρια, περί «αποχώρησης από την ΕΕ», περί «επιστροφής στη δραχμή», περί «μαζικών προσλήψεων στο Δημόσιο», από τα στόματα αποφοίτων του LONDON SCHOOL OF ECONOMICS ακούγονται. Για να μην αναφερθούμε στις απόψεις του γνωστού «οικο-αντιεξουσιαστή» κ. Φωτόπουλου, που ταλαιπωρούσε επί μια συναπτή εικοσαετία με τις «σοφίες» του τους αναγνώστες της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Κι όλοι αυτοί φυσικά, ουδόλως υστερούν σε αμετροέπεια των νεοδημοκρατών και πασόκων συμφοιτητών τους.
Σχολείο αμετροέπειας και διαζυγίου με την, απαραίτητη για κάθε σχολή οικονομικής σκέψης, καρτεσιανή λογική είναι τελικά το LONDON SCHOOL OF ECONOMICS; Τα υπάρχοντα στην Ελλάδα στοιχεία σε αυτό συντείνουν, αν και για να μπορέσουμε να στηρίξουμε έναν τέτοιο ισχυρισμό θα έπρεπε να έχουμε στοιχεία για τη συμπεριφορά των αποφοίτων του εν λόγω πανεπιστημίου κι από άλλες χώρες. 
Κι έπειτα, κι αυτοί που δεν είναι απόφοιτοι του LONDON SCHOOL OF ECONOMICS και τους ζητήθηκε να ασκήσουν - ή να προτείνουν - κάποια οικονομική πολιτική, δεν τα έχουν πάει και καλύτερα! Από το Γιάννη Παπαθανασίου, μέχρι το Στέφανο Μάνο και το Γεράσιμο Αρσένη ήταν όλοι τους... Για να μη μιλήσουμε για τους απόφοιτους των σχολών του ΚΚΣΕ που χαράζουν ακόμα την οικονομική πολιτκή του ΚΚΕ (όταν θα κυβερνήσει, όχι της ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗΣ!).
Με αυτά τα ελλιπή δεδομένα, αλλά και επειδή η στήλη αυτή απεχθάνεται, για λόγους αρχής, τη λήψη προληπτικών κυρώσεων, ΔΕΝ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ νομοθετική ρύθμιση που θα απαγόρευε την ενασχόληση των αποφοίτων του LONDON SCHOOL OF ECONOMICS με τα κοινά. Μέχρις ευρέσεως περισσοτέρων στοιχείων τουλάχιστον...

Γιάννης Χρυσοβέργης


Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο4: ΑΠΕΤΑΞΑΣΟ ΤΩ ΔΙΑΔΙΚΤΥΩ; ΑΠΕΤΑΞΑΜΗΝ!


Από τους δεσπότες της Βόρειας Κορέας, του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, μέχρι τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες της Ελλάδας, της Γαλλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ, ο περιορισμός της επιρροής του διαδικτύου έχει γίνει η εμμονή όλων των κρατικών και παρακρατικών εξουσιών. Μόνο που η προσπάθειά τους να ποδηγετήσουν τη διαδικτυακή ενημέρωση, χωρίς να στραγγαλίσουν έναν από τους κινητήριους μοχλούς της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας μοιάζει, μέχρι στιγμής, με τις απόπειρες του Αρχιμήδη να τετραγωνίσει τον κύκλο. Και υπενθυμίζει την αξία της ανεξάρτητης δημοσιογραφίας.

Την αναγκαιότητα της αποκοπής της πρόσβασης των ταραξιών στις υπηρεσίες διαδικτύου και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικαλέσθηκε, εν μέσω των χειρότερων ταραχών που γνώρισε η Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, ο βρετανός Πρωθυπουργός, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Με μια ανάλογη επιχειρηματολογία ο Υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου εξήγησε προ ημερών στη Βουλή ότι «η κυβέρνηση εξετάζει τρόπους για να πάψει το διαδίκτυο να είναι βήμα των κουκουλοφόρων».
Στις ΗΠΑ η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο αποκοπής της διαακίνησης περιεχομένου στο διαδίκτυο με προέλευση τρίτες χώρες, για την «αποτροπή κυβερνοεπιθέσεων σε επίσημους αμερικανικούς ιστότοπους».
Στην Κίνα το καθεστώς, με τη συνενοχή των παρόχων διαδικτύου, έχει κατορθώσει, σε σημαντικό βαθμό, να ελέγξει τη διακίνηση «ενοχλητικών» πληροφοριών μέσω διαδικτύου.
Στο Ιράν το καθεστώς, με τη συνενοχή της ΝΟΚΙΑ, κατόρθωσε να περιορίσει σημαντικά την αποστολή μηνυμάτων κειμένου τις ημέρες που η Αίγπτος είχε εξεγερθεί κατά του αυταρχικού καθεστώτος του Μουμπάρακ.
Από την καταστολή της παιδικής πορνογραφίας μέσω διαδικτύου, μέχρι την προστασία της τιμής και της υπόληψης των πολιτών και την αποτροπή των ταραχών ή των κυβερνοεπιθέσεων, όλα τα πιθανά κι απίθανα προσχήματα επιστρατεύονται από τις κρατικές ακι παρακρατικές εξουσίες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου με ένα και μόνο σκοπό: τον περιορισμό της διακίνησης της μη ελεγχόμενης από τις επίσημες κι ανεπίσημες εξουσίες πληροφορίας μέσω διαδικτύου.
Οι προσπάθειες αυτές θα είχαν, πιθανόν, προ πολλού ευοδώσει αν υπήρχε η δυνατότητα η επιβολή των όποιων περιορισμών να μην έχει ως συνέπεια το στραγγαλισμό της διαδικτυακής οικονομίας και, τελικά, ενός από τα κύρια εργαλεία της παγκοσμιοποιήμένης οικονομίας.
Όμως, πέρα από τις όποιες εύλογες ενστάσεις για την αξιοπιστία της διαδικτυακής ενημέρωσης, γεγονός είναι ότι η τελευταία, σε μια εποχή που τα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι όλο και περισσότερο ελεγχόμενα από κρατικά και μη κέντρα εξουσίας, αναδεικνύεται σε προπύργιο του ύψιστου αγαθού για την ύπαρξη Δημοκρατίας: της αδέσμευτης δημοσιογραφίας και της ελεύθερης από καταναγκασμούς ενημέρωσης.
Σε μια εποχή που, από τις εξεγέρσεις της αραβικής νεολαίας, μέχρι τα ξεσπάσματα οργής των ανέργων των δυτικών μεγαλουπόλεων, οι κοινωνίες εκφράζουν την οργή τους απέναντι στην ολοένα μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια όλο και πιο ολιγάριθμων ομάδων, η ελεύθερη ενημέρωση ταράζει τον ύπνο όλων των εξουσιών. Η υπεράσπισή της είναι χρέος όλων μας.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο3: ΟΙ ΗΠΑ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ;


Οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι σηματοδότησαν ταυτόχρονα, το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την είσοδο στην πυρηνική εποχή, αλλά και την απαρχή της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας. Εξήντα έξι χρόνια αργότερα, στις 6 Αυγούστου, οι ΗΠΑ έζησαν την ταπείνωση της υποβάθμισης της πιστοληπτικής τους ικανότητας για πρώτη φορά στην Ιστορία τους. Άραγε η Αμερικανική αυτοκρατορία εισέρχεται στη ζώνη του λυκόφωτος;

Οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι έγιναν δεκτές με πανηγυρισμούς σ' Ανατολή και Δύση. Ο Άξονας είχε επιτέλους ηττηθεί κατά κράτος. Ταυτόχρονα, ανεπαισθήτως, εδραιώνονταν τα αμερικανικά πρωτεία, σε όλο τον κόσμο πλην της ΕΣΣΔ και των ελεγχόμενων από αυτή χωρών.
Στα χρόνια που πέρασαν οι ΗΠΑ, επίσημα πλέον, ανέλαβαν την ηγεσία του «Ελεύθερου Κόσμου» και του αντικομουνιστικού αγώνα, πήραν στις πλάτες τους την ανοικοδόμηση της Ευρώπης μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ, κατέστησαν το δολάριο κυρίαρχο νόμισμα των διεθνών συναλλαγών, τα Πανεπιστήμιά τους πόλο έλξης του επιστημονικού κόσμου, έζησαν τη μοναδική στιγμή κατά την οποία ο αστροναύτης Νηλ Άμστρονγκ ύψωσε την αστερόεσσα στη Σελήνη κι ευτύχησαν, υπό τον Πρόεδρο Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο, να δουν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, της «Αυτοκρατορίας του Κακού», όπως αρέσκονταν να την αποκαλεί η επίσημη αμερικανική προπαγάνδα.
Ακολούθησε μια δεκαετία αδιαμφισβήτητης αμερικανικής ηγεμονίας στον πλανήτη. Η 11η Σεπτεμβρίου 2001, στραπατσάρισε μεν, δεν έθεσε όμως εν αμφιβόλω την παγκόσμια αμερικανική επικυριαρχία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η εμπλοκή των ΗΠΑ σε πολεμικά μέτωπα όπου γης, η  εκτόξευση στα ύψη των αμυντικών δαπανών, σε συνδυασμό με το μαρασμό των παραγωγικών δραστηριοτήτων της χώρας και η ανάδυση νέων δυνάμεων στο διεθνές πολιτικό σκηνικό (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) καθώς και η επανάκαμψη της Ρωσίας άρχισαν να θέτουν εν αμφιβόλω αυτή την επικυριαρχία.
Η εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην Προεδρία της χώρας σηματοδότησε μια απόπειρα επιστροφής της χώρας στην ανάπτυξη και της προσαρμογής της στο νέο,  πολυκεντρικό πλέον, διεθνές πολιτικό σκηνικό. Στην προσπάθειά του αυτή πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ήρθε σε σύγκρουση με το τραπεζικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας.
Ταυτόχρονα όμως, στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αναπτύσσονταν ένα ισχυρό κίνημα που συσπείρωνε εκείνους που πιστεύουν πως δεν έχουν καμιά ελπίδα στη νέα, μεταβιομηχανική, εποχή της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, εναντίον της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Πρόκειται για τη μικρομεσαία αστική τάξη των κεντρικών και νοτίων πολιτειών, που, υπό την καθοδήγηση της ακροδεξιάς του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και της Ευαγγελικής συντηρητικής εκκλησίας - της ίδιας ακριβώς που εξέθρεψε στη Νορβηγία τον Άντερς Μπερινγκ Μπρέιβικ - έχει κηρύξει πόλεμο σε κάθε νομοθετικό έργο της κεντρικής αμερικανικής κυβέρνησης. 
Το κίνημα αυτό υπήρχε ανέκαθεν, όμως στην τελευταία τριετία, έχει, για πρώτη φορά από το τέλος του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, αποκτήσει πρωτοφανή μαζικότητα και κατόρθωσε να αποστερήσει από τους Δημοκρατικούς στις εκλογές του 2010, τον έλεγχο της Βουλής.
Από την άλλη πλευρά, η κίνηση της Standard&Poors να προχωρήσει στην υποβάθμιση της αμερικανικής οικονομίας, σηματοδοτεί μια πρωτοφανή πρόκληση του παγκόσμιου τραπεζικού κεφαλαίου κατά της πολιτικής εξουσίας.
Είναι προφανές ότι στις ΗΠΑ είναι σε εξέλιξη μια συμμαχία της πολιτικής ακροδεξιάς - η οποία πρεσβεύει την πλήρη αποσύνδεση από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, μέρος της οποίας θεωρεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ - και του παγκόσμιου τραπεζικού κεφαλαίου που, απαιτεί, τη χωρίς όρους υποταγή των διαχειριστών της πολιτικής στα κελεύσματά του. Συνδετικός κρίκος αυτών των δυο ετερόκλητων και με διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα συμμάχων, είναι, όπως και στην Ευρώπη, η διπλή απέχθεια αφ' ενός προς τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα αφ' ετέρου προς κάθε μορφή ισχυρής κεντρικής πολιτικής εξουσίας. 
Σημάδι των καιρών επίσης είναι η άμεση, και χωρίς διπλωματικά προσχήματα, παρέμβαση της Κίνας - η οποία κατέχει σημαντικό μέρος του αμερικανικού χρέους - προς ΗΠΑ και ΕΕ για άμεση μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων έναντι οιουδήποτε κόστους.
Ερωτηματικό παραμένει το αν ο Πρόεδρος Ομπάμα θα συνθηκολογήσει χωρίς όρους  στο τραπεζικό κεφάλαιο ή αν θα κατορθώσει να συγκροτήσει μια πλειοψηφία Αμερικανών ικανή να ορθώσει το ανάστημά της σε αυτή την πρωτοφανή πολιτική πρόκληση.
Ερωτηματικό παραμένει επίσης το πώς θα αντιδράσει η Κίνα σε μια συνεχή υποτίμηση του ευρώ και του αμερικανικού δολαρίου, δεδομένου ότι έχει συγκεντρώσει απίστευτα αποθέματα των δυο αυτών νομισμάτων, όπως άλλωστε και χρυσού. 
Και, κυρίως, ερωτηματικό είναι αν είναι αποφασισμένη να επιδιώξει τη διασφάλιση των συμφερόντων της με στρατιωτικά μέτρα, σε περίπτωση που θα βρεθεί αντιμέτωπη με αμερικανικές ή (και) ευρωπαϊκές πολιτικές αποφασισμένες να επιβάλουν τα πρωτεία της πολιτικής επί του διεθνούς τραπεζικού κεφαλαίου.
Σε κάθε περίπτωση η σύγκρουση που λαμβάνει χώρα αυτή τη στιγμή στην Αμερική είναι κεφαλαιώδους σημασίας για το μέλλον της ανθρωπότητας. Από την έκβασή της, όπως και από το αν στην Ευρώπη θα συγκροτηθεί ένας σύγχρονος Αριστερός λόγος λόγος, αλλά και από την έκβαση των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, πολλά θα κριθούν στις επόμενες δεκαετίες.

Γιάννης Χρυσοβέργης

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο2: Φόρος τιμής στον Αναστάσιο Πεπονή.


Ο Αναστάσιος Πεπονής έφυγε όπως έζησε: αθόρυβα.  Η είδηση του θανάτου του θάφτηκε μέσα στον ορυμαγδό της κατάρρευσης των χρηματιστηρίων. Η συμμετοχή του στην πολιτική δεν του απέφερε πλούτη, ούτε τιμές. Γιατί πριν απ' όλα υπήρξε ένας ενεργός πολίτης που αγωνίζονταν για τις απόψεις του με μοναδικά όπλα αυτά που απουσιάζουν από τον σημερινό πολιτικό κόσμο: το θάρρος και τη σεμνότητα.

Η πολιτική σταδιοδρομία του Σάκη Πεπονή άρχισε από τη νεολαία της ΕΠΕΚ, του κόμματος του στρατηγού Πλαστήρα, της οποίας σύντομα εξελέγη πρόεδρος. Διαγράφτηκε όμως με συνοπτικές διαδικασίες όταν διαφώνησε δημόσια με τις εκτελέσεις των Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενου και Αργυριάδη.
Δώδεκα χρόνια αργότερα η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου του αναθέτει τη γενική διεύθυνση του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ), όπου καθιέρωσε τη χρήση της Δημοτικής γλώσσας στα ραδιοφωνικά προγράμματα.
Τη νύχτα της 15ης Ιουλίου 1965, μετέδωσε το διάγγελμα του καθαιρεθέντος από το Παλάτι εκλεγμένου Πρωθυπουργού, Γεωργίου Παπανδρέου. Μέσα σε λίγα λεπτά  εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, κατά του Παλατιού και της κυβέρνησης των Αποστατών. 
Στη διάρκεια της Δικτατορίας υπήρξε ένας από τις λίγες εκατοντάδες Ελλήνων που προσπάθησαν να οργανώσουν αντίσταση στη Χούντα, πράγμα που του στοίχισε αρκετά χρόνια φυλακής και εξορίας.
Ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργικά καθήκοντα στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το 1981. Το 1984 παραιτήθηκε από τη θέση του υπουργού άνευ χαροφυλακίου υπεύθυνου για τη ραδιοτηλεόραση, μη μπορώντας να συμφιλιωθεί με την ποδηγέτηση της ενημέρωσης που επέβαλε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ως υπουργός Προεδρίας της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1993 - 1995) προώθησε την ίδρυση του ΑΣΕΠ, του οργανισμού που έθεσε, για πρώτη φορά από καταβολής ελληνικού Κράτους, κανόνες αξιοκρατίας στην πρόσληψη των Δημοσίων Υπαλλήλων. Το Δεκέμβρη του 1994, υπό την πίεση  της αντιπολίτευσης, αλλά και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, παραιτήθηκε. Το ΑΣΕΠ όμως έμεινε, για να ταράζει τον ύπνο των Μαυρογυαλούρων και να προσπαθούν ανεπτυχώς να το ανατρέψουν όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν ( η μόνη που - δυστυχώς - το υπερασπίζεται είναι η παρούσα.)
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι, στα συλληπητήρια μηνύματα των κομμάτων, μόνο η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ αναφέρθηκαν στη θέσπιση του ΑΣΕΠ. Ίσως γιατί, σε τούτο τον τόπο, η αξιοκρατία είναι εξοβελιστέα, μηδέ της Αριστεράς εξαιρουμένης.
Γι' αυτό όμως ο Αναστάσιος Πεπονής έγραψε Ιστορια. Κάτι που κανένας από τους Μαυρογυαλούρους δεν κατάφερε. Γι' αυτό και τον ευχαριστούμε.

Γιάννης Χρυσοβέργης.

Υ.Γ. Μπροστά στη θέσπιση του ΑΣΕΠ, η όποια κριτική στις ακραία εθνικιστικές απόψεις του εκλειπόντος περισσεύει.

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

Η Ενόλα και το μοιραίο λάθος της

He is the bird of ill omen.



How harsh his midnight cry!


It seems to shriek, in mournful sounds,


Death! Death!



Οι στίχοι αυτοί απαντώνται στο μυθιστόρημα της, άγνωστης σ’εμάς, Mary Young Ridenbaugh, που εκδόθηκε το 1886, με τίτλο: «Enola; or, Her fatal mistake».

Το ίδιο το βιβλίο ξεχάστηκε σύντομα, όμως το όνομα «Ενόλα» του τίτλου έμεινε στην ιστορία. Και οι παραπάνω στίχοι, που μιλούν για το πουλί των κακών οιωνών που προμηνύει το θάνατο, επαληθεύτηκαν κάπου εξήντα χρόνια μετά.

Το 1893 γεννήθηκε η Enola Gay Tibbets, που πήρε το όνομά της από τον τίτλο του μυθιστορήματος. Γιος της Ενόλα ήταν ο Paul Tibbets, αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, που υπήρξε κυβερνήτης του διαβόητου βομβαρδιστικού Enola Gay, το πλήρωμα του οποίου έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, στις 6 Αυγούστου 1945.

Ήταν ο ίδιος ο Tibbets που έδωσε στο βομβαρδιστικό το όνομα της μητέρας του, πιθανόν χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τον τίτλο του μυθιστορήματος και για τις σκοτεινές, όσο και προφητικές, φράσεις του. Με αυτήν την έννοια, ο βορειοαμερικάνος μιλιταριστής, που σημειωτέον ότι σε όλη την υπολοιπη ζωή του υποστήριζε αυτήν την εγκληματική του ενέργεια, υπήρξε εύστοχος στο όνομα που έδωσε. Διότι βέβαια για το πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της Ουάσιγκτον, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα ήταν η σωστή κίνηση που σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εποχής, όπου οι ΗΠΑ είχαν πια τον πρώτο λόγο στη γεωπολιτική σκακιέρα. Όμως ο δημοκρατικός κόσμος, που εκείνα τα χρόνια είχε δώσει τη δική του μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, σύντομα συνειδητοποίησε ότι η ενέργεια αυτή ήταν μοιραίο λάθος (fatal mistake) στην εκδοχή της σχετικά ήπιας επίκρισης, και αποτρόπαιο έγκλημα στην εκδοχή της απόλυτης καταδίκης.

Ωστόσο το όνομα Enola συνέχισε να στοιχειώνει την ιστορική μνήμη. Το 1980, το βρετανικό συγκρότημα OMD κυκλοφόρησε ένα τραγούδι με τον τίτλο Enola Gay, το οποίο αναφέρεται, με ένα συγκρατημένα επικριτικό ύφος, στο βομβαρδισμό της Χιροσίμα. Παρακάτω θα βρείτε το σύνδεσμο στο yahoo για να το ακούσετε.

http://www.youtube.com/watch?v=f1laqLiazrQ

Μερικές φορές ένα όνομα μπορεί να σημαδέψει την πορεία της ανθρωπότητας. Και να οδηγήσει τη σκέψη σε συνειρμούς και σε περιπλανήσεις στον κόσμο των ιδεών και της συσσωρευμένης γνώσης. Στον «Τρίτο Κόσμο», όπως τον ονόμασε ο Καρλ Πόππερ.



Γιώργος Αιμ. Σκιάνης.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ Νο1: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα;»*


Πριν από εβδομήντα πέντε χρόνια, με αφορμή μια διαδήλωση των καπνεργατών που κατεστάλη βίαια από τη χωροφυλακή (ένας νεκρός, πολλές δεκάδες τραυματιών από σφαίρες) ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς διέλυσε τη Βουλή - ήταν ήδη πρωθυπουργός με την ψήφο 241 βουλευτών του Λαϊκού και του Βενιζελικού Κόμματος, ενώ εναντίον είχαν ψηφίσει μόνο οι 13 βουλευτές του ΚΚΕ και τρεις Φιλελεύθεροι βουλευτές μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Παπανδρέου - κι επέβαλε, με τη σύμφωνη γνώμη των ανακτόρων, φασιστική δικτατορία. Από μια τυχαία (;) σύμπτωση, τρεις μόλις ημέρες από την αποφράδα αυτή επέτειο, ο Υπουργός Καταστολής Πολιτών Χρήστος Παπουτσής κι ο επί Θεμάτων Παραβίασης Ατομικών Δικαιωμάτων υπουργός Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, προανήγγειλαν στη Βουλή, ο μεν πρώτος μέτρα περιστολής των διαδηλώσεων, ο δε δεύτερος μέτρα περιορισμού της ελευθερίας διακίνησης ιδεών στο διαδίκτυο (βλ. σχετική αρθρογραφία σε ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, skai.gr, κ.λ.π.
Τότε, εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, οφειλόμενης αφ' ενός στο δεκαετή πόλεμο (1912-1922) και την προσπάθεια απορρόφησης 1,5 εκατομμυρίων προσφύγων, αφ' ετέρου στη διεθνή οικονομική κρίση του 1929, εν μέσω συνεχούς εξαθλίωσης του πληθυσμού κι εν μέσω κοινωνικής αναταραχής της οποίας επωφελούνταν το ΚΚΕ, το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων είχαν αποδεχθεί ευχαρίστως τη διάλυση του Κοινοβουλίου και την επιβολή δικτατορίας. Τα λίγα στελέχη του Φιλελεύθερου Κόμματος που είχαν την παρρησία να ορθώσουν το ανάστημά τους στον ολοκληρωτισμό (π.χ. Αλέξανδρος Σβώλος) έμελλε να υποστούν τις ίδιες περιποιήσεις που επεφύλλασσε η Ασφάλεια του Μανιαδάκη στους Κομμουνιστές (ρετσινόλαδο, φυλακές, εξορίες).
Σήμερα, που το  ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο μεθοδεύει την εξαθλίωση του συνόλου των ευρωπαϊκών λαών, αρχής γενομένης - για συμπτωματικούς λόγους - από τον  ελληνικό,  στο σύνολο της Ευρώπης, με το πρόσχημα της καταστολής της «τρομοκρατίας» ή των «οργανωμένων βανδαλισμών», πολιτικές ελευθερίες κατοχυρωμένες από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πόλέμου, παραβιάζονται χωρίς κανείς να ενοχλείται. Οι πρόσφατες εκδηλώσεις προθέσεων των κ. Παπουτσή και Παπαϊωάννου είναι ενδεικτικές.
Ο πρώτος προανήγγειλε «ρυθμίσεις του δικαιώματος του συνέρχεσθαι» στο όνομα της προστασίας του εμπορίου. 
Είναι ανώφελο να παρατηρήσει κανείς ότι το εμπόριο πλήττεται πολλαπλάσια από την αύξηση του ΦΠΑ, από τους κατ' αποκοπή φόρους στους επαγγελματίες, μόνο και μόνο γιατί το Κράτος ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΕΙ να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, από τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών.
Είναι επίσης ανώφελο να παρατηρήσει κανείς ότι, εδώ και είκοσι χρόνια, ώρες πριν εμφανιστούν οι όποιοι διαδηλωτές, η Αστυνομία αποκλείει το κέντρο της πρωτεύουσας - ή της, κατά περίπτωση, πόλης στην οποία γίνεται η διαδήλωση - χωρίς καμιά πρόνοια κυκλοφορίακών ρυθμίσεων, προκαλώντας απίστευτα εμφράγματα στην κυκλοφορία και στην οικονομική ζωή.
Αν πραγματικά οι προθέσεις του κατ' ευφημισμόν Υπουργού Προστασίας του Πολίτη, ήταν αυτές που διακήρυξε στη Βουλή, τίποτα από τα παραπάνω δε θα είχε συμβεί. Και τότε θα είχε τεθεί πράγματι το υπαρκτό ζήτημα του σεβασμού των όποιων διαδηλωτών προς την υπόλοιπη κοινωνία. Όμως ο μοναδικός λόγος που ωθεί την κυβέρνηση σε περιορισμούς του δικαιώματος του συνέρχεσθαι είναι ο φόβος της κοινωνικής αναταραχής. Γι αυτό, μοιραία, τα όποια μέτρα του κ. Παπουτσή, θα συνοδευτούν κι από νέα ιδιώνυμα αδικήματα. 
Ο δεύτερος προανήγγειλε την επιβολή λογοκρισίας στο διαδίκτυο, με το επιχείρημα ότι «δεν είναι δυνατό το διαδίκτυο να είναι η βιτρίνα των κουκουλοφόρων». 
Κατά μια «διαβολική σύμπτωση» την άποψη του Μιλτιάδη Παπαϊωάννου συμμερίζονται πλήθος αυταρχικών καθεστώτων  στις αραβικές χώρες, στο Ιράν, στην Κίνα, για να μη μιλήσουμε για την Κούβα και τη Βόρειο Κορέα.
Κατά μια εξ ίσου «διαβολική σύμπτωση», η πρώτη φορά που άνοιξε τέτοια συζήτηση στην Ελλάδα ήταν το 2008, μεσούσης της εξέγερσης της νεολαίας, από την τότε ακυβερνησία της Νέας Δημοκρατίας, με τη διαμεσολάβηση του ΔΟΛ.
Το πρόβλημα κάθε αποστερημένης από τη λαϊκή νομιμότητα εξουσίας - και η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάζει το σπάνιο χαρακτηριστικό να έχει αποστερηθεί τη νομιμοποίηση της λαϊκής ετυμηγορίας λόγω του ότι εξαπάτησε με πρωτοφανή χυδαιότητα τον ελληνικό λαό (λεφτά υπάρχουν) - είναι ότι, σε αντίθεση με τον τύπο, τη ραδιοφωνία και την τηλεόραση, το διαδίκτυο, με όλα τα προβλήματα ποιότητας που έχει η ενημέρωσή του - δεν χειραγωγείται.
Όπως εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, η εξώφθαλμη κοινωνική αδικία, βγάζει στους δρόμους κάθε μέρα περισσότερους ανθρώπους. Κάθε μέρα πιο οργισμένους, κάθε μέρα πιο αποφασισμένους, ακόμα κι αν δεν ξέρουν τι είναι ακριβώς αυτό που θέλουν.
Όπως εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, η εξώφθαλμη κοινωνική αδικία νομιμοποιεί κάθε λογής ακραίες πολιτικές και κοινωνικές αντιλήψεις**.
Όπως εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο αρχίζει να νιώθει το έδαφος να τρίζει και προσφέύγει σε κάθε μέσο ιδεολογικής συκοφάντησης.***
Όπως εβδομήντα πέντε χρόνια πριν, όταν όλα τα ιδεολογικά εργαλεία θα έχουν αποτύχει, θα ακολουθήσουν νέα ιδιώνυμα αδικήματα.
Όπως εβδομήντα πέντε χρόνια πριν,  η αποτυχία και αυτών των μέτρων, θα οδηγήσει στην πλήρη, και χωρίς προσχήματα, κατάργηση του συνόλου των ατομικών ελευθεριών.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υ.Γ.
* Στιχουργός του Ύμνου της 4ης Αυγούστου είναι ο μέτριος προς κακός ποιητής Τίμος Μωραϊτίνης. Ο οποίος όμως, επειδή δε στερούνταν παιδείας, είχε τουλάχιστον την ευθυκρισία και την ευρηματικότητα να επιτρέψει - με την ιδιότητα  του Προέδρου της μετάξικής επιτροπής λογοκρισίας - την έκδοση των μεταφράσεων έργων Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων στη νέα ελληνική από τις εκδόσεις ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ.  Κι επειδή οι μεταφραστές ήταν όλοι εξόριστοι κομμουνιστές (Δημήτρης Γλυνός, Ηλίας Ηλιού κ.λ.π.), επέτρεψε να εκδοθούν οι μεταφράσεις τους, υπό τον όρο ότι θα υπογράφουν με ψευδώνυμα.
** Η άνομη οργή των ταξιτζήδων είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αντικοινωνικής συμπεριφοράς που αντλεί νομιμότητα αποκλειστικά και μόνο από τη γενικευμένη αδικία των τελευταίων δεκαπέντε μηνών.
*** «Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες,
        και μ' όνοματα τους κράζουν πονηρά» Κ. Βάρναλης