Μετά την «επεισοδιακή» γενική απεργία της 5ης Μαΐου επιστρέψαμε στα καθιερωμένα. Σύσσωμες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κόμματα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να «μην επαναληφθούν» τα έκτροπα της 5ης Μαΐου. Και το πέτυχαν.
Πρώτα - πρώτα φρόντισαν να μην επαναληφθεί η κοσμοσυρροή της 5ης Μαΐου. Και για να είναι σίγουροι ότι έτσι θα έχουν τα πράγματα, φρόντισαν να κηρύξουν 24ωρη απεργία τα μαζικά μέσα μεταφοράς, ώστε να είναι αδύνατη η συμμετοχή στη διαδήλωση όσων δε διαθέτουν ΙΧ. Μόνο με τον Ηλεκτρικό δεν τους βγήκε το πράγμα. Κι αν κρίνω από το γεγονός ότι ούτε μια συνδικαλιστική παράταξη, ούτε ένα κόμμα της Αριστεράς δεν αντέδρασε, οι αποφάσεις ελήφθησαν ΟΜΟΦΩΝΑ.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το ΚΚΕ. Έχοντας αντλήσει τα «διδάγματα» της 5ης Μαΐου και επειδή δεν ήταν καθόλου σίγουρη η ηγεσία του ότι οι ψηφοφόροι του δεν θα πάρουν και πάλι στα σοβαρά τις εκκλήσεις της για «ανυπακοή» και δε θα κάνουν ντου στη Βουλή, άλλαξε τον τόπο της συγκέντρωσής του και από το Σύνταγμα το μετέφερε στην Ομόνοια, με πορεία στο Υπουργείο Εργασίας.
Η συμμετοχή στην πορεία, τουλάχιστον αυτή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά και του ΚΚΕ φαντάζομαι γιατί κατά κανόνα οι αναλογίες τηρούνται, ήταν υπό αυτές τις συνθήκες «κακέκτυπο» της αντίστοιχης της 5ης Μαΐου.
Πράγμα που είχε και τις θετικές του συνέπειες, με την έννοια ότι δεν άνοιξε ρουθούνι. Τα, όντως πολυπληθή, μπλοκ των αναρχικών που συμμετείχαν στην πορεία περιορίζονταν στη σεμνή εκφώνηση του συνθήματος «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι» αραιά και πού, στη θέα των διμοιριών των ΜΑΤ. Κι αυτό όχι και πολύ φανατικά. Καμιά σχέση με τις χιλιάδες υστερικών 45ρηδων που έπαιρναν με τις πέτρες όποιον αστυνομικό έβλεπαν μπροστά τους στις 5 Μαΐου, ακόμα κι αν αυτός προσπαθούσε να τους πει να επιτρέψουν σε ένα ασθενοφόρο να διασχίσει κάθετα την πορεία.
Στο σύνολό τους οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ήταν σαφώς λιγότεροι από τους μισούς, αυτών που συμμετείχαν στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου. Τότε, το μεν ΠΑΜΕ είχε γεμίσει την πλατεία Συντάγματος, οι δε διαδηλωτές της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ άρχιζαν από τη διασταύρωση Σταδίου και Βουκουρεστίου και συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη, μέχρι το Πεδίο του Άρεως, με την πλατεία του Μουσείου να είναι πήχτρα στον κόσμο. Σήμερα, το κεφάλι της πορείας ήταν στα Χαυτεία και οι διαδηλωτές συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη μέχρι την έδρα της ΓΣΕΕ.
Πέραν όμως των άλλων επιβεβαιώιθηκε, και σήμερα, η σαφής αντικοινοβουλευτική στροφή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού (θα άξιζε τον κόπο να γίνει επ' αυτού μια σοβαρή δημοσκόπηση). Το κύριο σύνθημα των διαδηλωτών της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ιδίως των ανθρώπων μεσαίων ηλικιών ήταν και πάλι: «Κάψτε το μπουρδέλο, που λέγεται Βουλή». Δεν έχω πλέον την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν αύριο ένας συνταγματάρχης με μερικές εκατοντάδες ενόπλους αποπειρώνταν να καταλάβει την εξουσία θα βρίσκονταν πολλές χιλιάδες πολιτών - ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων - που θα έβγαιναν στο δρόμο για να τον επευφημήσουν.
Η κυριαρχία όμως αντικοινοβουλευτικών συνθημάτων στη διαδήλωση καταδεικνύει, με τον πλέον τραγικό τρόπο, την πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε περιπτώσεις μείζονος οικονομικής κρίσης, όπως είναι σήμερα, χρέος της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η εκπόνηση ενός διεκδικητικού πλαισίου για την προστασία των ανθρώπων με χαμηλά εισοδήματα.
Αυτό σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είχαν υποχρέωση να κηρύξουν γενική απεργία με συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο που θα απαντούσε στο ερώτημα από πού θα εξοικονομηθούν χρήματα. Αντ' αυτού κήρυξαν δυο γενικές απεργίες χωρίς διεκδικητικό πλαίσιο, χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι 200.000 των διαδηλωτών της 5ης Μαΐου να αντιδράσουν με τυφλή οργή. Και να κάψουν τρεις ανθρώπους ζωντανούς, που δεν έφταιγαν σε τίποτα.
Όταν το ΚΚΕ καλεί τους πολίτες σε ανυπακοή, αυτό σημαίνει άρνηση εφαρμογής κάθε νόμου και απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος. Και πολύ σωστά οι ψηφοφόροι του έπιασαν το νόημα και αποπειράθηκαν να εισβάλουν στη Βουλή. Μόνο που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να ανατρέψει το σύστημα.
Αντίστοιχη είναι και η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάει εδώ και τώρα στάση πληρωμών, αποκρύπτοντας ότι στάση πληρωμών σημαίνει πρώτα απ' όλα δέσμευση όλων των καταθέσεων στις Τράπεζες για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Σημαίνει προμήθεια καυσίμων και βασικών ειδών διατροφής με δελτίο για να προστατευτούν οι φτωχότεροι πολίτες από την κερδοσκοπία. Και πολλά άλλα τέτοιας μορφής μέτρα, που θα έκαναν την πολυπληθή μεσαία αστική τάξη της χώρας, που συνιστά και την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, έξαλλη.
Έτσι, συνδικαλιστικές οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να επιδίδονται σε ανέξοδη εμπρηστική φιλολογία, στερώντας από τους πολίτες ένα όραμα αγώνα και οδηγώντας τους σε αντιδημοκρατικές επιλογές. Αλλά όλα αυτά ελάχιστα απασχολούν όσους σκυλεύονται την Αριστερά και τα συνδικάτα. Τους αρκεί που έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Πρώτα - πρώτα φρόντισαν να μην επαναληφθεί η κοσμοσυρροή της 5ης Μαΐου. Και για να είναι σίγουροι ότι έτσι θα έχουν τα πράγματα, φρόντισαν να κηρύξουν 24ωρη απεργία τα μαζικά μέσα μεταφοράς, ώστε να είναι αδύνατη η συμμετοχή στη διαδήλωση όσων δε διαθέτουν ΙΧ. Μόνο με τον Ηλεκτρικό δεν τους βγήκε το πράγμα. Κι αν κρίνω από το γεγονός ότι ούτε μια συνδικαλιστική παράταξη, ούτε ένα κόμμα της Αριστεράς δεν αντέδρασε, οι αποφάσεις ελήφθησαν ΟΜΟΦΩΝΑ.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το ΚΚΕ. Έχοντας αντλήσει τα «διδάγματα» της 5ης Μαΐου και επειδή δεν ήταν καθόλου σίγουρη η ηγεσία του ότι οι ψηφοφόροι του δεν θα πάρουν και πάλι στα σοβαρά τις εκκλήσεις της για «ανυπακοή» και δε θα κάνουν ντου στη Βουλή, άλλαξε τον τόπο της συγκέντρωσής του και από το Σύνταγμα το μετέφερε στην Ομόνοια, με πορεία στο Υπουργείο Εργασίας.
Η συμμετοχή στην πορεία, τουλάχιστον αυτή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά και του ΚΚΕ φαντάζομαι γιατί κατά κανόνα οι αναλογίες τηρούνται, ήταν υπό αυτές τις συνθήκες «κακέκτυπο» της αντίστοιχης της 5ης Μαΐου.
Πράγμα που είχε και τις θετικές του συνέπειες, με την έννοια ότι δεν άνοιξε ρουθούνι. Τα, όντως πολυπληθή, μπλοκ των αναρχικών που συμμετείχαν στην πορεία περιορίζονταν στη σεμνή εκφώνηση του συνθήματος «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι» αραιά και πού, στη θέα των διμοιριών των ΜΑΤ. Κι αυτό όχι και πολύ φανατικά. Καμιά σχέση με τις χιλιάδες υστερικών 45ρηδων που έπαιρναν με τις πέτρες όποιον αστυνομικό έβλεπαν μπροστά τους στις 5 Μαΐου, ακόμα κι αν αυτός προσπαθούσε να τους πει να επιτρέψουν σε ένα ασθενοφόρο να διασχίσει κάθετα την πορεία.
Στο σύνολό τους οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ήταν σαφώς λιγότεροι από τους μισούς, αυτών που συμμετείχαν στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου. Τότε, το μεν ΠΑΜΕ είχε γεμίσει την πλατεία Συντάγματος, οι δε διαδηλωτές της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ άρχιζαν από τη διασταύρωση Σταδίου και Βουκουρεστίου και συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη, μέχρι το Πεδίο του Άρεως, με την πλατεία του Μουσείου να είναι πήχτρα στον κόσμο. Σήμερα, το κεφάλι της πορείας ήταν στα Χαυτεία και οι διαδηλωτές συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη μέχρι την έδρα της ΓΣΕΕ.
Πέραν όμως των άλλων επιβεβαιώιθηκε, και σήμερα, η σαφής αντικοινοβουλευτική στροφή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού (θα άξιζε τον κόπο να γίνει επ' αυτού μια σοβαρή δημοσκόπηση). Το κύριο σύνθημα των διαδηλωτών της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ιδίως των ανθρώπων μεσαίων ηλικιών ήταν και πάλι: «Κάψτε το μπουρδέλο, που λέγεται Βουλή». Δεν έχω πλέον την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν αύριο ένας συνταγματάρχης με μερικές εκατοντάδες ενόπλους αποπειρώνταν να καταλάβει την εξουσία θα βρίσκονταν πολλές χιλιάδες πολιτών - ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων - που θα έβγαιναν στο δρόμο για να τον επευφημήσουν.
Η κυριαρχία όμως αντικοινοβουλευτικών συνθημάτων στη διαδήλωση καταδεικνύει, με τον πλέον τραγικό τρόπο, την πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε περιπτώσεις μείζονος οικονομικής κρίσης, όπως είναι σήμερα, χρέος της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η εκπόνηση ενός διεκδικητικού πλαισίου για την προστασία των ανθρώπων με χαμηλά εισοδήματα.
Αυτό σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είχαν υποχρέωση να κηρύξουν γενική απεργία με συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο που θα απαντούσε στο ερώτημα από πού θα εξοικονομηθούν χρήματα. Αντ' αυτού κήρυξαν δυο γενικές απεργίες χωρίς διεκδικητικό πλαίσιο, χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι 200.000 των διαδηλωτών της 5ης Μαΐου να αντιδράσουν με τυφλή οργή. Και να κάψουν τρεις ανθρώπους ζωντανούς, που δεν έφταιγαν σε τίποτα.
Όταν το ΚΚΕ καλεί τους πολίτες σε ανυπακοή, αυτό σημαίνει άρνηση εφαρμογής κάθε νόμου και απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος. Και πολύ σωστά οι ψηφοφόροι του έπιασαν το νόημα και αποπειράθηκαν να εισβάλουν στη Βουλή. Μόνο που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να ανατρέψει το σύστημα.
Αντίστοιχη είναι και η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάει εδώ και τώρα στάση πληρωμών, αποκρύπτοντας ότι στάση πληρωμών σημαίνει πρώτα απ' όλα δέσμευση όλων των καταθέσεων στις Τράπεζες για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Σημαίνει προμήθεια καυσίμων και βασικών ειδών διατροφής με δελτίο για να προστατευτούν οι φτωχότεροι πολίτες από την κερδοσκοπία. Και πολλά άλλα τέτοιας μορφής μέτρα, που θα έκαναν την πολυπληθή μεσαία αστική τάξη της χώρας, που συνιστά και την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, έξαλλη.
Έτσι, συνδικαλιστικές οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να επιδίδονται σε ανέξοδη εμπρηστική φιλολογία, στερώντας από τους πολίτες ένα όραμα αγώνα και οδηγώντας τους σε αντιδημοκρατικές επιλογές. Αλλά όλα αυτά ελάχιστα απασχολούν όσους σκυλεύονται την Αριστερά και τα συνδικάτα. Τους αρκεί που έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους.
Γιάννης Χρυσοβέργης
3 σχόλια:
Αναρτώ το σχόλιο που μου έστειλε το μέλος του ΣΥΝ Νάσος Θεοδωρίδης με e-mail:
«Στα βήματα του Πρετεντέρη, με λίγο περισσότερο φανατισμό όμως. Εκείνος είναι λίγο πιο χαλαρός, ως πιο παλιά καραβάνα».
Η απάντησή μου, την οποία επίσης του απέστειλα με e-mail είχε ως εξής:
«Προφανώς το ότι ο εμπρησμός της τράπεζας στις 5 Μαΐου έγινε παρουσία 100 – 200 διαδηλωτών ουδείς από τους οποίους αισθάνθηκε την ανάγκη να προσπαθήσει να παρεμποδίσει τα τρία κωλόπαιδα που έκαψαν τρεις ανθρώπους ΔΕ ΣΕ ΑΦΟΡΑ.
Προφανώς ότι σε δυο γενικές απεργίες δεν ακούστηκε ούτε ένα σύνθημα για μείωση των αμυντικών δαπανών ΔΕ ΣΕ ΑΦΟΡΑ
Προφανώς ότι κηρύχθηκαν δυο γενικές απεργίες χωρίς μια άμεση διεκδίκηση και χωρίς καμιά στρατηγική διαπραγμάτευσης ΔΕ ΣΕ ΑΦΟΡΑ.
Εμένα όμως όλα αυτά ΜΕ ΚΑΙΝΕ ΚΑΙ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ
Αυτή είναι και η διαφορά μας. Στον τρόπο ζωής και στον τρόπο που κατανοούμε την πολιτική».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Η ανταπάντηση του Νάσου Θεοδωρίδη:
«Με βάση τα όσα γράφεις, δεν μπορώ να πιστέψω ότι σε πληγώνουν.
Διαστρεβλώνεις συστηματικά. Ιδίως τα περί καταθέσεων, που ακριβώς το κρατικό σύστημα είναι αυτό που θα τις προστατεύσει, γιατί θα παίρνει ρευστό από τη φορολογία πλουσίων.
Αναπαράγεις ψεύδη για Μάρφιν.Λες και δεν έχεις πάει σε πορεία για να ξέρεις. Είναι αδύνατο να σταματήσεις αυτά τα άτομα όταν κάνουν τέτοια πράγματα.
Το τελευταίο διάστημα έχω βαρεθεί να ακούω για μειώσεις δαπανών από το ΣΥΝ. Πιο συχνά το λέει ο Συν παρά ο σύνδεσμος.
Ποια διαφορά στον τρόπο ζωής ? Για μένα το ΔΝΤ ήρθε πριν από 4 χρόνια, με την καταστροφή που είχαμε πάθει τότε, και με μειώσεις στο 40 %. Τα τωρινά είναι τίποτε, μπροστά στο αίμα που έχουμε φτύσει εμείς.
Ψέμα και η έλλειψη δήθεν αιτημάτων. Στο ασφαλιστικό τα αιτήματα είναι πάγια εδώ και 15 χρόνια (σε σχέση με εισφοροδιαφυγή, μαύρη εργασία, κλπ).
Ναι, προφανώς κατανοούμε διαφορετικά την πολιτική».
Και η ανταπάντησή μου:
«Σε ό,τι αφορά τις συνέπειες της στάσης πληρωμών, προφανώς διαβάζεις με παραμορφωτικό φακό τις αναλύσεις των φίλα προσκείμενων στο ΣΥΝ οικονομολόγων. Εγώ κατέληξα στα συμπεράσματά μου διαβάζοντας τις δικές τους αναλύσεις. Και παρ’ όλα αυτά είμαι υπέρ της στάσης πληρωμών. Με τη διαφορά ότι θα έχουμε πει ΟΛΗ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Αυτό είναι μια διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική.
Σε ό,τι αφορά τα υποτιθέμενα ψεύδη της Μαρφίν που υποτίθεται ότι αναπαράγω, προφανώς δεν θεωρείς ότι οι παριστάμενοι πολυπληθείς διαδηλωτές όφειλαν να παρέμβουν για να αποτρέψουν το εμπρησμό που διέπραξαν τρία κωλόπαιδα. Ή θεωρείς ότι δεν υπήρχαν μπροστά στο συμβάν διαδηλωτές, πράγμα ανακριβές. Εγώ από την πλευρά μου θεωρώ ότι οι παριστάμενοι διαδηλωτές, ακόμα και με κίνδυνο να προπηλακιστούν, ΩΦΕΙΛΑΝ ΝΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΝ. Είναι κι αυτό μια διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική.
Λυπάμαι που έχεις βαρεθεί να ακούς για μείωση των αμυντικών δαπανών. Όταν αυτές κοστίζουν κάθε χρόνο όσο κόστισαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ΟΦΕΙΛΕΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΣΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ. Το ότι το αναφέρει ο ΣΥΝ στα φυλλάδιά του δε συνιστά πολιτική πράξη αν αυτά τα φυλλάδια δε διανέμονται στους πολίτες. Είναι κι αυτό μια διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική.
Τα περί ΔΝΤ δεν μπόρεσα να τα κατανοήσω. Αν γίνεις πιο σαφής θα σου απαντήσω.
Όσο για την απουσία διεκδικητικού πλαισίου προς διαπραγμάτευση, αν βάση διαπραγμάτευσης νοείται η φράση ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΠΙΣΩ, τότε οι διαδηλωτές ώφειλαν να είχαν κάψει τη Βουλή. Αντ’ αυτού οι εκπρόσωποι των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και μαζί τους οι εκπρόσωποι των ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ, ψέλλιζαν μπούρδες περί προβοκατόρων. Υπάρχει μια παροιμία που λέει: για παπάς - παπάς, για ζευγάς – ζευγάς. Με δυο λόγια: ή επιδιώκεις να ανατρέψεις την κυβέρνηση μέσω λαϊκής εξέγερσης, ή παραδέχεσαι ότι υπάρχει ένα θεσμικό πλαίσιο διαπραγματεύσεων και διαπραγματεύεσαι. Όταν δέχεσαι την ύπαρξη θεσμικού πλαισίου διαπραγματεύσεων στην πράξη, αλλά αρνείσαι να διαπραγματευτείς και κηρύσσεις μια γενική απεργία για τα μάτια του κόσμου έχεις τη συνείδησή σου ήσυχη και τους οπαδούς σου ικανοποιημένους. Εμένα δε μου αρέσει να βαυκαλίζομαι. Είναι κι αυτό μια διαφορά στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πολιτική».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Ο Νάσος Θεοδωρίδης επανήλθε με το ακόλουθο σχόλιο: «Οι οικονομολόγοι της Αριστεράς λένε όλη την αλήθεια.
Δεν εχουν κανένα λόγο να αποκρύψουν τίποτε. Προσωπικότητες σαν το Βεργόπουλο και το Μηλιό ή το Δραγασάκη έχουν μια ηθική ακεραιότητα απαράμιλλη, και δεν γλείφουν κανέναν.
Για ΔΝΤ, εννοούσα ότι με το επαγγελματικό κάζο που είχαμε πάθει προ τετραετίας στα προγράμματα, λόγω εσωτερικής προδοσίας, και την τραγική μείωση εισοδημάτων που ζήσαμε στην οργάνωση μου, δεν συγκρίνεται με τις τωρινές περικοπές του ΔΝΤ. Δηλαδή έχω πάει στην κόλαση, έχω ζήσει εκεί, και έχω επιστρέψει. Αυτό αφορούσε τα περί τρόπου ζωής, όπου ως συνήθως βιάζεσαι να βγάζεις συμπεράσματα δίχως να έχεις εικόνα.
Όταν γίνεται χαμός στις διαδηλώσεις με τέτοιες ενέργεις, ούτε ο ίδιος να σωθείς δεν προλαβαίνεις. Οχι να σώσεις άλλους. Ασε που μέσα στον πανικό ούτε και ξέρει κανείς αν υπάρχουν άλλοι μέσα, αν όντως κινδυνεύουν, κλπ. Αυτά είναι ...ψύχραιμες σκέψεις γραφείου. Δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Δεν μιλάω για φυλλάδια ΣΥΝ. Μιλάω ότι δεν υπάρχει στέλεχος, ακόμη και οι πιο ...πατριώτες, που να μην αναφέρει το τελευταίο τρίμηνο στις τοποθετήσεις του το θέμα των εξοπλισμών. Αυτό έχει περάσει και στον κόσμο, και χρωστάμε εύσημα στην Αριστερά, διότι το αναδεικνύει, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, διαρκώς σε κεντρικοπολιτικό θέμα. Επ αυτού θεωρώ ότι έχουν πλέον ήδη πειστεί ακόμη και δεξιοί ψηφοφόροι (όχι από αντιμιλιταρισμό, αλλά για λόγους οικονομίας - δεν πειράζει, κέρδος είναι κι αυτό)».
Η ανταπάντησή μου, και θεωρώ ότι εδώ εξαντλείται ο διάλογος, ήταν η ακόλουθη:
«1. Δεν αμφισβήτησα ποτέ την ακεραιότητα ανθρώπων που δε γνωρίζω προσωπικά. Διαπιστώνω όμως μια επιλεκτική αφαίρεση των επιπτώσεων της στάσης πληρωμών όταν οι αναλύσεις των συγκεκριμένων οικονομολόγων μετατρέπονται σε πολιτικά συνθήματα του ΣΥΝ. Κι αυτό επιμένω να το αποκαλώ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ.
2. Τα περί τρόπου ζωής δεν είχα να κάνουν με την προσωπική σου περιπέτεια προ τετραετίας, την οποία άλλωστε αγνοούσα. Κρατάω όμως ένα σημείο: Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ζει από ευρωπαϊκά προγράμματα. Πιστεύεις ότι αν γίνει στάση πληρωμών θα συνεχίσουν να τρέχουν αυτά τα προγράμματα; Αν ναι, δεν έχω τίποτα να πω.
3. Και μόνο ότι κάποιοι ετοιμάζονταν να κάψουν ένα κατάστημα ήταν θέμα παρέμβασης. Ακόμα κι αν αυτό ήταν άδειο. Τα περί του ο σώζων εαυτώ σωθήτω δεν τα καταλαβαίνω. Μέχρι τώρα θεωρούσα τους διαδηλωτές κάτι πιο συγκροτημένο από ένα κοπάδι πρόβατα που είδε λύκο.
4. Ως προς το ΣΥΝ και τις αμυντικές δαπάνες με δικαιώνεις απόλυτα».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου