Ο ΣΗΜΙΤΗΣ, Ο «ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ» ΚΑΙ Ο ΣΥΝΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Είναι στο στόχαστρο των πάντων. Στο ΠΑΣΟΚ φαντάζει ως ιδανικός «αποδιοπομπαίος τράγος». Η ΝΔ βλέπει στο πρόσωπό του τη χρυσή ευκαιρία να να συμψηφίσει τις ευθύνες της για τη χρεοκοπία της χώρας. Και η Αριστερά τον έχει αναγάγει σε κάτι σαν τον Αντίχριστο των Παλιοημερολογιτών (απόρροια της γενικότερης παλιοημερολογίτικης συμπεριφοράς της). Για τον τ. Πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ο λόγος. Επειδή όμως απεχθανόμουν πάντοτε τις αγιοποιήσεις και τους αποδιοπομπαίους τράγους θα επιδιώξω έναν απολογισμό της οκταετούς του διακυβέρνησης. Όπως την έζησα εγώ.

Η διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη σημαδεύτηκε από:

• Την αποτροπή, στο παρά ένα, ένός πολέμου με την Τουρκία (για τη διαβόητη κρίση των Ιμίων ο λόγος), στον οποίο επιχείρησε να εμπλέξει τη χώρα, με όρους που θύμιζαν λιγάκι Ιούλιο του 1974, το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».
• Την υλοποίηση του μεγαλύτερου προγράμματος δημοσίων επενδύσεων που έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Ανήκω σε εκείνους που είχαν σοβαρότατες ενστάσεις για τις προτεραιότητες αυτού του προγράμματος (αθηνοκεντρισμός, έμφαση στα οδικά έργα και εγκατάλειψη του σιδηροδρομικού δικτύου, μηδενικές επενεδύσεις σε παιδεία , υγεία, κοινωνική πρόνοια και περιβάλλον κ.λ.π.), όμως οι άνθρωποι που όπως κι εγώ είχαν τέτοιας μορφής ενστάσεις ήταν λίγοι και αντιμετωπίστηκαν ως γραφικοί.
• Την άρτια και αναίμακτη (με την έννοια ότι δεν υπήρξαν τρομοκρατικές επιθέσεις) διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 που επιθυμούσε διακαώς το 97% των Ελλήνων πολιτών. Εγώ ανήκα στο υπόλοιπο 3%, αλλά αφού η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή «έκανε το χατήρι» των Ελληναράδων, έπρεπε η διοργάνωση να γίνει σωστή.
• Την ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ, που επίσης επιθυμούσαν για λόγους ικανοποίησης της ματαιοδοξίας τους η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας. Το αν η ένταξη ήταν επωφελής για την ελληνική κοινωνία ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση. Το 1999 σε κάθε περίπτωση ουδείς έθετε τέτοιο ζήτημα.
  
• Την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, που για τους ίδιους λόγους με την ένταξη στο Ευρώ επιθυμούσαν οι Ελληναράδες, χωρίς προηγούμενη επίλυση του Κυπριακού (για το τελευταίο δεν είμαι βέβαιος ότι πρέπει να το εντάξουμε στα επιτεύγματα της Κυβέρνησης Σημίτη).
• Τη δημιουργία μιας σειράς ανεξάρτητων αρχών, χάρη στις οποίες ο πολίτης έχει την ελπίδα να βρει το δίκιο του απέναντι σε κάθε τυχάρπαστο σατραπίσκο της Δημόσιας Διοίκησης χωρίς να είναι υποχρεωμένος να ξοδέψει τα μαλιά της κεφαλής του σε δικαστικούς αγώνες. Από αυτές τις αρχές η λειτουργία τριών (της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, της Επιτροπής Ανταγωνισμού και του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης) έχει αποδειχθεί από προβληματική έως απαράδεκτη. Οι υπόλοιπες όμως, άλλη περισσότερο κι άλλη λιγότερο καλά, λειτουργούν. Ειδική αναφορά θα κάνω σε δυο από αυτές. Στο Συνήγορο του Πολίτη, που δώδεκα χρόνια τώρα λειτουργεί άψογα και στο ΑΣΕΠ, που παρά την προβληματική του λειτουργία, είναι εδώ και δεκατέσσερα χρόνια το κόκκινο πανί των Μαυρογυαλούρων.
• Την ίδρυση του ΣΔΟΕ, το οποίο, μέχρι την κατάργησή του από τη ΝΔ το 2004, εξασφάλιζε - λιγότερο αποτελεσματικά από όσο όφειλε - την ύπαρξη δημοσίων εσόδων.
• Την αναγνώριση του Δικαιώματος στην Άρνηση Στράτευσης για λόγους συνείδησης.
• Την ευρεία αποκρατικοποίηση επιχειρήσεων του Δημοσίου. Η οποία ήταν υποχρεωτική μεν λόγω συνθήκης του Μάαστριχτ, έγινε όμως με τέτοιο τρόπο, που στερούσε από το Κράτος τα εργαλεία παρέμβασης στη διαμόρφωση των τιμών της Αγοράς.
  

Στις παταγώδεις αποτυχίες της διακυβέρνησης Σημίτη καταγράφονται:

• Η αδυναμία αντιμετώπισης της εισφοροδιαφυγής.
• Η αποτυχία -ή μάλλον η απουσία οργανωμένου σχεδίου εκσυγχρονισμού της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης (κατά μείζονα λόγο που ο τ. Πρωθυπουργός τον είχε καταστήσει ιδεολογική του σημαία)
• Η αδυναμία θέσπισης ενός συνεκτικού νομικού πλαισίου που θα διέπει τις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
  

Τέλος ο τ. Πρωθυπουργός ελέγχεται για την απόλυτη αδιαφορία του για τη θέσπιση μηχανισμών διαφάνειας στις προμήθειες του Δημοσίου, χωρίς ωστόσο να πλήττεται η αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Το ότι σήμερα στενοί συνεργάτες του ελέγχονται για βαριά ποινικά αδικήματα.δεν είναι άσχετο -το αντίθετο μάλιστα - με την απουσία βούλησης να αντιμετωπιστεί η πολιτική διαφθορά.
Το αν ο απολογισμός του έργου της διακυβέρνησης Σημίτη είναι θετικός ή αρνητικός εξαρτάται από εν πολλοίς από τον ιδεολογικό προσανατολισμό του καθενός. Τα γεγονότα όμως μένουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Κάλεσμα διαμαρτυρίας στην πρεσβεία του Ισραήλ

Ανεβάζω επειγόντως ένα κάλεσμα διαμαρτυρίας για τα τραγικά γεγονότα στο θαλάσσιο χώρο γύρω από τη Γάζα.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Το τρομοκρατικό σιωνιστικό κράτος πρέπει να πληρώσει για το νέο έγκλημα του
ΌΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 7:00 ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

Ο στρατός κατοχής του τρομοκρατικού σιωνιστικού κράτους έπνιξε στο αίμα το Στόλο της Ελευθερίας. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί ο ακριβής αριθμός των νεκρών και των τραυματιών. Το βέβαιο είναι ότι ο στρατός κατοχής επιτέθηκε με πραγματικά πυρά στα διεθνή ύδατα εναντίον των άοπλων ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας (ανάμεσα τους και οι Έλληνες σύντροφοι της Καμπάνιας Ένα Καράβι για τη Γάζα) . Πρόκειται για πράξη στυγνού κρατικού γκανκστερισμού και πειρατείαςπου επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά το φασιστικό και τρομοκρατικό χαρακτήρα του σιωνιστικού κράτους.
Βαρύτατες όμως είναι οι ευθύνες και της Ελληνικής κυβέρνησης, η οποία παρακολούθησε απαθής την πολεμική επίθεση εναντίον Ελλήνων πολιτών καθώς και τη στρατιωτική κατάληψη πλοίων που φέρουν την Ελληνική σημαία (πράγμα που ισοδυναμεί με κατοχή Ελληνικού εδάφους). Πολύ περισσότερο μάλιστα που την ώρα που σφαγιάζονται οι ακτιβιστές συνεχίζονται κανονικά οι κοινές ελληνοϊσραηλινές στρατιωτικές ασκήσεις.
Αυτήν την ώρα της οδύνης, οι σκέψεις μας βρίσκονται με τους αγωνιστές που εναπόθεσαν τις ζωές τους στο βωμό του δίκαιου αγώνα, αλλά και με αυτούς που βρίσκονται αιχμάλωτοι του στρατού κατοχής. Το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος είναι να συμμετάσχει στη συγκέντρωση που καλεί η Καμπάνια Ένα Καράβι για τη Γάζα απόψε στις 7:00 μμ στην πρεσβεία του Ισραήλ (Κηφισίας και Κατεχάκη).

Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων ακτιβιστών

Εδώ και τώρα διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με το τρομοκρατικό σιωνιστικό κράτος

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

Σύλλογος Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό «Ιντιφάντα»
www.intifada. gr

ΛΟΒΕΡΔΟΣ Ο ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ

Η εταιρόκλιτη συμπεριφορά του Κου Λοβέρδου, μου θυμίζει το ''διπλό πρόσωπο του Ιανού''

Από τη μιά με ανέξοδες κορόνες και λαικισμούς της σειράς υποδύεται τον υπερασπιστή των λαικών συμφερώντων, (για να μην τραυματίσει το πολιτικό του προφίλ) και απ' την άλλη, ακροθιγώς, έχει ήδη συνθηκολογίσει με την Τρόικα προκειμένου να τσαλακώσει τα εργασιακά κεκτημένα των τελευταίων 30 ετών, και με στοχευμένες προσπάθειες να αφυδατώσει το '' πολυέξοδο'' κοινωνικό κράτος και τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση.

Αυτές οι φιοριτούρες του Κου Μαυρογιαλούρου, ο οποίος είναι ασυναγώνιστος στο άθλημα της ρητορείας, ελπίζω και έυχομαι, να έχουν αντίκτυπο στην εκλογική του περιφέρεια( β΄Αθήνας) όταν όλοι καταλάβουν την επέσχυντη και λερή συμπεριφορά του απέναντι στούς ασφαλισμένους, που με κατάπτιστο τρόπο τους περιθωριοποιεί και τους καταντά ''παριας''.

Πάντος, θα πρέπει να γνωρίζει ο Κος Λοβέρδος και ο υποπόδιος υφιστάμενός του, οτι οι πομφόλυγές τους όσα καρυκεύματα κι' εαν προσθέσουν, δεν θα παρεισφρήσουν της ηθικής ευθύνης που έχουν απέναντι σ' αυτούς που τους ψήφισαν για να δούν μια άσπρη μέρα.

Χαράλαμπος Κουκάκης

Μια ταινία

Δεκαπενταύγουστο 2008. Μέσα στην καλοκαιρινή ραστώνη, και όντας μόνος μου στην Αθήνα, βλέπω από την τηλεόραση μια κινέζικη ταινία για τα γεγονότα της Τιεν Αν Μεν και για τη δεκαετία που ακολούθησε.
Η ταινία παρακολουθεί την πορεία μιας κοπέλας και της παρέας κάποιων νέων παιδιών που μπαίνουν στο πανεπιστήμιο του Πεκίνου το 1988. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει διάθεση για φιλίες. Υπάρχει αναζήτηση για μια ελεύθερη ζωή που τα προτάγματά της είναι κάπως θολά, όμως παραπέμπουν σαφώς στη δυτική κουλτούρα, που μέχρι πριν από μια δεκαετία ήταν εξοβελιστέα για το καθεστώς αλλά που είχε πια μπει για τα καλά στη νεολαία της εποχής. Προκύπτουν και κάποιες ερωτικές σχέσεις, και όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον ψυχολογικής ανασφάλειας και αβεβαιότητας για το τί δρόμο θα πρέπει κανείς να ακολουθήσει. Καταστάσεις που κάτι μας θυμίζουν κι’εμάς και που φαίνεται πως χαρακτηρίζουν την ηλικία των 18 με 22, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Κι’έρχονται τα γεγονότα της Τιεν Αν Μεν, που στην ταινία παρουσιάζονται ελλειπτικά ως κάποιες φοιτητικές ταραχές, χωρίς να μνημονευθεί το μακελιό με τους χιλιάδες νεκρούς. Λογοκρισία γαρ... Από αυτό το σημείο αρχίζουν οι χωριστές διαδρομές. Η πρωταγωνίστρια θα μείνει στο Πεκίνο και θα αρχίσει να δουλεύει για ένα μεροκάματο που ίσα ίσα που αρκεί για να σταθεί στα πόδια της. Το «οικονομικό θαύμα» και η ταχύρυθμη ανάπτυξη οφελούν τους λίγους, γνωστό αυτό...Θα ζήσει και κάποιες ερωτικές περιπέτειες μέσα σε μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας και απογοήτευσης. Άλλοι φίλοι της, μέσα στη δεκαετία του’90 πια, θα μεταναστεύσουν για κάποια χρόνια στην Ευρώπη, όπου θα ανοίξουν κάπως οι ορίζοντές τους αλλά δεν θα στεριώσουν στο ξένο περιβάλλον. Μια κοπέλα θα αυτοκτονήσει πέφτοντας από την ταράτσα, τη στιγμή που βλέπει τα πουλιά να πετούν από πάνω της...να είναι η αίσθηση του άπιαστου ονείρου και της ματαίωσης;
Γύρω στο 2000 όλοι έχουν πια γυρίσει στην Κίνα, τριαντάρηδες πια. Αρκετοί έχουν φτιάξει τη ζωή τους, οι μεταξύ τους όμως σχέσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Σαν να πέθαναν μέσα τους τα παλιά αισθήματα που έτρεφαν και οι αναζητήσεις τους. Κοινώς, στο εξής «τα κεφάλια μέσα» και εμπρός για το μεροκάματο.
Αυτό που εγώ είδα ως αρετή της ταινίας ήταν ότι με τον τρόπο της, έτσι όπως διηγούνταν τη ζωή αυτών των ανθρώπων στη ροή του χρόνου, σαν να με έβαζε κι’εμένα από την πολυθρόνα που καθόμουν να κάνω το δικό μου απολογισμό για τις δεκαετίες που πέρασαν και για το πώς εγώ τις βίωσα. Και να κάνω και συγκρίσεις. Δεν θα σταθώ εδώ. Να πω μόνο ότι όταν κανείς έχει ενδιαφέροντα, όταν θέτει στόχους που μπορούν να εκπληρωθούν και όταν κινητοποιεί τη σκέψη του για να ορίσει τη δικη του οπτική και τη δική του στάση ζωής απέναντι στα πράγματα, τότε ίσως να μετριάσει την αίσθηση της ματαιότητας και του κενού και, ακόμα, να διασώσει κάποιες φιλίες.
Η ταινία θα παιχτεί σήμερα την Κυριακή το βράδυ. Δεν θυμάμαι σε ποιό κανάλι. «Καλοκαιρινό παλάτι» είναι ο τίτλος της. Σας συνιστώ να μην τη χάσετε.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Όταν, πριν από ένα περίπου μήνα ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των ουγγρικών εκλογών είχα εκφράσει την έντονη ανησυχία μου για τις επιπτώσεις που θα εἰχε στη σταθερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης η κυριαρχία της εθνικιστικής δεξιάς και των νεοναζί στο Κοινοβούλιο.
Μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής πολιτικής περιστολής των δημοσίων δαπανών, την οποία επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και εφάρμοσε η κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος - οιαδήποτε ομοιότητα με την Ελλάδα είναι απολύτως συμπτωματική - τα δυο κόμματα της Δεξιάς συγκέντρωσαν το 69% των ψήφων, υποσχόμενα ότι εφεξής θα προτιμώνται οι «εθνικές» επιχειρήσεις στην ανάθεση των δημοσίων έργων, ότι η χώρα δε θα «υποκύπτει στο εξής στα κελεύσματα του ΔΝΤ» και ότι θα αποκατασταθεί η «εθνική υπερηφάνεια» (οι νεοναζί, που πήραν 16,5%, απαιτούν επίσης την απέλαση όλων των Τσιγγάνων και των Εβραίων).
Η πρώτη πολιτική πράξη της νέας κυβέρνησης ήταν να περάσει νόμο από τη Βουλή, με τον οποίο καταγγέλλεται η Συνθήκη του Τριανόν του 1920, με την οποία ορίστηκαν τα σημερινά σύνορα της χώρας, στο πλαίσιο της κατάτμησης της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, και παραχωρείται η ουγγρική ιθαγένεια σε 3,5 εκατομμύρια ουγγρικής καταγωγής πολιτών των όμορων κρατών. Μόνο τρεις από τους 350 βουλευτές τόλμησαν να καταψηφίσουν το τερατώδες -ως προς το πρώτο του σκέλος - αυτό νομοθέτημα, ενώ άλλοι δυο απείχαν από την ψηφορορία.
Στην πρωτοφανή αυτή πράξη εθνικιστικής υστερίας αντέδρασε η Σλοβακία με μια εξ ίσου υστερική κίνηση. Με νόμο που συντάχθηκε και ψηφίσθηκε εντός 24 ωρών, από τη Βουλή, θα αφαιρείται αυτόματα η σλοβακική ιθαγένεια από οποιοδήποτε πολίτη της χώρας θα αποκτά δεύτερη ιθαγένεια. Και φυσικά ο πρώτος στόχος αυτού του νόμου είναι η πολυάριθμη ουγγρική μειονότητα της χώρας, που, ήδη, στο παρελθόν, είχε γίνει αντικείμενο προστριβών μεταξύ των δυο χωρών.
Κι όλα αυτά ενώ η Ουγγαρία ετοιμάζεται να ασκήσει, στο πρώτο εξάμηνο του 2011, την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. το ότι οι άλλες έξι όμορες χώρες της Ουγγαρίας αντιμετώπισαν, μέχρι στιγμής, το ζήτημα με αδιαφορία, δε σημαίνει ότι θα συνεχίσουν να το πράττουν εσαεί. Είναι επίσης σαφές ότι η νέα ουγγρική κυβέρνηση έχει αποφασίσει να διεθνοποιεί, έναντι οιουδήποτε τιμήματος, τα εσωτερικά της προβλήματα. Είναι επίσης σαφές, πως η οικονομική κρίση, η αυξανόμενη φτώχεια όλο και μεγαλύτερου μέρους του ευρωπαϊκού πληθυσμού και η απουσία ευρωπαϊκής εναλλακτικής πρότασης στο νεοφιλελευθερισμό και τις ανθρωποκτόνους διαθέσεις του, στέλνουν όλο και περισσότερουνς πολίτες στην αγκαλιά των βρυκολάκων του Α' και του Β' Παγκοσμίου πολέμου.
Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, φασιστικά, νεοναζιστικά και εθνικιστικά κόμματα αυξάνιουν θεαματικά την εκλογική τους πελατεία, επικαλούμενα «ένδοξα παρελθόντα», υποσχόμενα να «ξεπλύνουν τη ντροπή» και να «φάνε τα λαρύγγια» των «κακών».
Στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού ισχύει το δόγμα που πρώτοι οι Σοβιετικοί εισήγαγαν: «αν ηθεωρία δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα». Κι η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, «δειλή, μοιραία, κι άβουλη αντάμα», υποτάσσεται στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού, παραδίδοντας την Ευρώπη και τους λαούς της στα νύχια της «φαιάς πανούκλας» και των επερχόμενων πολέμων. Από τους οποίους, όσοι επιβιώσουν, θα έχουν να λένε στα εγγόνια τους:«υπήρχε μια φοράμια Ευρωπαϊκή Ένωση».

Γιάννης Χρυσοβέργης

Επίσκεψη Ερντογάν: Τι απαντά η Αριστερά;

Αναρτώ το εξαιρετικό άρθρο του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Αντώνη Νταβανέλλου, που δημοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της Τουρκικής μειονοτικής εφημερίδας του Αμπντουλχαλήμ Ντεντέ TRAKYANIN SESİ

Και μόνο από την εισαγωγή μου γίνεται σαφές ότι το προσυπογράφω.

Γιάννης Χρυσοβέργης


Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα γίνεται μέσα στις κρίσιμες συνθήκες της «επιτήρησης» από ΕΕ και ΔΝΤ. Το ζήτημα των εξοπλισμών είναι γνωστό ότι αποτελεί βραχνά για την οικονομία τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας.
Η αμηχανία της Αριστεράς μπροστά σε αυτό το δίλημμα είναι εντυπωσιακή. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον εγκλωβισμό της στις εθνικιστικές ιδέες που κυριάρχησαν και στις δύο χώρες μετά το καλοκαίρι του 1974, όταν έφτασαν στα πρόθυρα του πολέμου.
Ως «φύλο συκής» για να κρύψουν αυτή την υποταγή, τα ηγετικά επιτελεία παριστάνουν ότι ο εν γένει «αντι-τουρκισμός» είναι μια κάποια εκδοχή αντι-ιμπεριαλισμού, με την υπόθεση ότι οι ΗΠΑ στην περιοχή «κρύβονται» πίσω από την Τουρκία. Η υπόθεση αυτή είναι σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές εξελίξεις.
Αντιτουρκισμός
Η ελληνική κυρίαρχη τάξη και η διπλωματία της ευθυγραμμίστηκαν πλήρως με τις ΗΠΑ σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα: «διευκόλυναν» τον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, η Σούδα ήταν μια κορυφαία βάση στάθμευσης-ανεφοδιασμού κατά την επίθεση στο Ιράκ, ο ελληνικός στρατός συμμετέχει στην επιδρομή στο Αφγανιστάν, η ελληνική προεδρία στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα στους Αμερικάνους…
Αντίθετα η πολιτική Ερντογάν δεν διευκόλυνε τη χρήση των μεγάλων βάσεων των ΗΠΑ στο τουρκικό έδαφος στον πόλεμο κατά του Ιράκ, δεν ενέκρινε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο και τη Γάζα, συγκρότησε σχέσεις με τη Χαμάς και δεν συναινεί στην κλιμάκωση της επιθετικότητας κατά του Ιράν… Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι η πραγματική κίνηση των δύο κυρίαρχων τάξεων είναι πιο περίπλοκη από το δίλημμα εάν είναι ή όχι «αμερικανόδουλες».
ΝΑΤΟ
Η νεότερη εκδοχή του –τάχα– «αντι-ιμπεριαλιστικού» αντιτουρκισμού είναι ο ισχυρισμός ότι δίνει μάχη κατά της «νατοποίησης του Αιγαίου». Το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ δηλώνει: «Ειδικά αυτή την περίοδο, που είναι επιδίωξη του ΝΑΤΟ να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό του όλο το Αιγαίο, η επίσπευση της επίσκεψης Ερντογάν πρέπει να ανησυχήσει και τους δύο λαούς». Πρόκειται για υποκρισία. Ο τουρκικός στρατός και στόλος δεν είναι οι μόνες Νατοϊκές δυνάμεις στην περιοχή. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον ελληνικό στρατό και στόλο και κατά συνέπεια «όλο το Αιγαίο» είναι υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ εδώ και πολλές δεκαετίες. Αυτό που θέλει να μας πει το ΚΚΕ –αλλά δεν τολμά να το κάνει ανοιχτά– είναι ότι διεκδικεί ελληνικό έλεγχο σε «όλο το Αιγαίο», προσεγγίζοντας επικίνδυνα το παραδοσιακό σύνθημα της ακροδεξιάς: «Αιγαίο: κλειστή ελληνική λίμνη» (παρ’ όλο που και σ’ αυτή την εκδοχή το Αιγαίο θα παραμείνει υπό πλήρη Νατοϊκό έλεγχο…).
Η κυβέρνηση Ερντογάν πρότεινε δημόσια την «αμοιβαία μείωση» των εξοπλισμών και των δύο χωρών. Ήταν και είναι μια σπάνια ευκαιρία για την Αριστερά να πιέσει ασφυκτικά τον Παπανδρέου ο οποίος, την ώρα που επιβάλλει αιματηρές θυσίες στο λαό, συνεχίζει με φρενήρη ρυθμό τους εξοπλισμούς.
Μείωση εξοπλισμών
Όμως η ηγεσία του ΣΥΝ δεν τολμά να «σηκώσει» το θέμα αυτό (παρ’ όλο που περιλαμβάνεται στις διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ).
Το ΚΚΕ πάει πιο μακριά, εξορίζοντας ακόμα και το αίτημα σε ένα απώτερο, ιστορικό μέλλον: «Μείωση των εξοπλισμών και των τεράστιων δαπανών δεν μπορεί να γίνει, όσο η χώρα συμμετέχει στο ΝΑΤΟ» (Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ).
Και όμως, η μείωση των εξοπλισμών θα μπορούσε να είναι μια κρίσιμη οικονομική βοήθεια και στους δύο λαούς, αλλά ταυτόχρονα και ένα μέτρο συγκεκριμένης μείωσης της «εξάρτησής» τους από τα οικονομικά, αλλά και τα διπλωματικά-στρατιωτικά «δίκτυα» των μεγάλων δυνάμεων. Όμως μια τέτοια πολιτική προϋποθέτει μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που δεν θα διστάζει να αντιπαρατεθεί στην κυρίαρχη τάξη στη «δική της χώρα» και κατά συνέπεια να μπορεί να είναι πραγματικά αντι-ιμπεριαλιστική.
«Πατριωτική» Αριστερά
Η Αλέκα Παπαρήγα, τη μέρα της μεγάλης απεργίας στις 5/5, κάλεσε τους εργαζόμενους σε «πατριωτικό αγώνα για να μη χρεοκοπήσει ο λαός. Πατριωτικό αγώνα για να μην υπογραφεί η συμφωνία Παπανδρέου-Ερντογάν»! Τέτοιες δηλώσεις δεν έχουν καμία σχέση με το προφίλ της –τάχα– «ιδεολογικής καθαρότητας» που θέλει να οικοδομήσει το ΚΚΕ. Παλιότερα, τέτοιες δηλώσεις εξασφάλιζαν το «σεβασμό» του Καρατζαφέρη και όλου του συρφετού των ακροδεξιών εντύπων και sites προς το σοβαρό, συνεπές κ.λπ. «πατριωτικό» ΚΚΕ. Σήμερα όμως αυτά δεν ισχύουν. Οι επιθέσεις του ΛΑΟΣ κατά του ΚΚΕ, στη Βουλή, αποδεικνύουν –πέρα από το βαθιά καθεστωτικό ρόλο του Καρατζαφέρη– την επιλογή της ακροδεξιάς να διεκδικήσει ξανά την «πατριωτική» πολιτική με κέντρο τον εαυτό της. Σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης το παιχνίδι του ΚΚΕ με τον «πατριωτισμό» γίνεται παιχνίδι με τη φωτιά.
Η δεξιόστροφη τάση του «πατριωτικού αντιτουρκισμού» θα αποδειχθεί με τον καλύτερο τρόπο στις διαδηλώσεις «αντίστασης στο νέο-οθωμανισμό». Που οργανώνονται μεν από τους παραδοσιακούς του «χώρου» (ΔΗΚΚΙ, Ρήξη κ.ά.), αλλά όπου ήδη καλούν και οι ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις. Συγκροτείται έτσι ένας απαράδεκτος «αχταρμάς» που είναι επικίνδυνος: Σε συνθήκες κρίσης, σε κάθε ρεύμα αναδεικνύονται ως ισχυρότερες οι πιο σκληρές και «καθαρές» τάσεις. Η «πατριωτική Αριστερά» κινδυνεύει να αποδειχθεί ως προπομπός της ακροδεξιάς.

http://www.trakyaninsesi.com (αρ/φυλλου:1042/27-05-2010)

Αντώνης Νταβανέλλος

Ο «ΑΝΘΥΠΑΤΟΣ» ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών Τίμοθυ Γκάιτνερ σε Ηνωμένο Βασίλειο και Γερμανία θα είχε όλα τα προσόντα να περάσει απαρατήρητη αν το αντικείμενό της δεν παρέπεμπε στη δεκαετία του '50.
Με δυο λόγια ο Αμερικανός υπουργός ήρθε να «τραβήξει τα αυτιά» των Ευρωπαίων. Οι λόγοι; Πολλοί. Κάποιοι όμως από αυτούς έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Κατά τις χθεσινές συνομιλίες στο Λονδίνο ο Τίμοθυ Γκάιτνερ υπενθύμισε στο Βρετανό ομόλογό του ότι το Ηνωμένο Βασίλειο είναι έκτη σε μέγεθος οικονομία στον κόσμο και το Λονδίνο είναι το δεύτερο σε σημασία κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων του κόσμου. Κατά συνέπεια «είναι αδιανόητο να μην αναλαμβάνει άμεσα τις ευθύνες που απορρέουν από τη θέση αυτη, διότι, σε μια παγκοσμιοποιημένη και πολυπολική οικονομία κανείς δεν είναι υπεύθυνος μόνο για τα του οίκου του».
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο Πρόεδρος Ομπάμα δεν κρύβει τη δυσφορία του για τον ευρωσκεπτικισμό του Συντηρητικού Κόμματος και θέλησε, μέσω του Υπουργού Οικονομικών του, να διαμηνύσει στη βρετανική κυβέρνηση ότι η κρίση «δεν αφήνει περιθώρια αποδυνάμωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ».
Στην ατζέντα των σημερινών του συνομιλιών στο Βερολίνο ο Τίμοθυ Γκάιτνερ κατέστησε σαφές στο Γερμανό ομόλογό του ότι ο αμερικανός Πρόεδρος «δυσαρεστήθηκε σφόδρα»από την αρχική άρνηση και στη συνέχεια την καθυστερημένη αντίδραση της Γερμανίας, όπως άλλωστε και της Βρετανίας, στην ελληνική κρίση. Σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα LE MONDE οι Αμερικανοί καταλογίζουν στη Γερμανίδα καγκελάριο «απαράδεκτο οικονομικό εθνικισμό».
Επιπλέον ο Αμερικανός Υπουργός κατέστησε σαφές στους Ευρωπαίους ομολόγους του και στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν -Κλωντ Τρισέ ότι η Ουάσιγκτον «απαιτεί να πράξουν κάθε τι το δυνατό για την ενίσχυση του ευρώ». Επίσης τους υπενθύμισε ότι «ο Πρόεδρος Ομπάμα εκτιμά πως μόνο με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης μακράς διαρκείας ο κόσμος θα βγει από την κρίση». Τέλος, τόνισε ότι «χωρίς την αμερικανική ψήφο, κανένα σχέδιο διάσωσης χώρας δε θα εγκριθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)»
Δε θα σχολιάσω την αντιφατικότητα των αμερικανικών επιθυμιών, μιας και υψηλός ρυθμός ανάπτυξης μακράς διαρκείας συνεπάγεται υποχρεωτικά υψηλά δημόσια ελλείμματα, άρα όχι ισχυρό ευρώ. Ούτε θα σταθώ στο ότι η αμερικανική συνταγή για την υπέρβαση της κρίσης έχει ήδη δικαιωθεί ιστορικά, ενώ αντιθέτως η ευρωπαϊκή δογματική εμμονή στα μηδενικά ελλείμματα έχει προκαλέσει κατάρρευση οικονομιών και τον μέχρι στιγμής φονικότερο πόλεμο στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Θα σταθώ μόνο στο ύφος του Αμερικανού Υπουργού, το οποίο θα ήταν αδιανόητο δυο μήνες πριν. Η, ύστερα από γερμανική επιμονή, συμμετοχή του ΔΝΤ στο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης των οικονομιών έδωσε, για πρώτη φορά από την πρώτη πετρελαϊκή κρίση, πριν σαράντα χρόνια, στις ΗΠΑ το δικαίωμα να απαιτούν από την Ευρώπη να ευθυγραμμιστεί μαζί τους σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής - αύριο ποιος ξέρει σε ποια άλλα; - και μάλιστα σε τόνο που δε σηκώνει αντίρρηση.
Τα τεκταινόμενα στις Συνόδους Κορυφής και στα Συμβούλια Υπουργών η Ουάσιγκτον πάντα τα παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. Και πάντα προσπαθούσε να παρεμβαίνει. Οι παρεμβάσεις αυτές όμως γίνονταν μέχρι τώρα με την κάλυψη κάποιας - ή κάποιων - φιλικής προς την Ουάσιγκτον κυβέρνησης (Ηνωμένο Βασίλειο, Πολωνία, Βαλτικές χώρες). Εφεξής, η αμερικανική κυβέρνηση θα παρεμβαίνει ευθέως. Υπενθυμίζοντας ότι η μη ευθυγράμμιση μαζί της θα συνεπάγεται και μη συμμετοχή κονδυλίων του ΔΝΤ στη δανειοδότηση των Κρατών -μελών.
Κατά τραγική ειρωνεία, τα πρώτα θύματα της νέας στάσης των ΗΠΑ έναντι της ΕΕ ήταν το παραδοσιακά φιλοαμερικανικό Συντηρητικό Κόμμα της Μεγάλης Βρετανίας και αυτή που έβαλε, με το ζόρι, το ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα: η Άγκελα Μέρκελ.
Σε κάθε περίπτωση όμως, ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόσο, ο Ζαν - Κλωντ Τρισέ και, κυρίως, η Άγκελα Μέρκελ, τα τρια χαϊδεμένα παιδιά του ΕυρωπαΪκού Λαϊκού Κόμματος, θα γραφτούν στην Ευρωπαϊκή Ιστορία ως οι άνθρωποι που, μέσα σε έξι μήνες, γκρέμισαν προσπάθειες για την ΕυρωπαΪκή συγκρότηση μισού αιώνα. Οι δυο πρώτοι γιατί με τις εμπρηστικές δηλώσεις τους στο τελευταίο δίμηνο του 2009 - δηλώσεις που έγιναν για λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος -έδωσαν το έναυσμα για το ξέσπασμα αυτού που αποκλήθηκε «ελληνική κρίση». Κι η τρίτη γιατί, προκειμένου να μη χάσει μια τοπική εκλογή - που την έχασε - έδωσε με το ζόρι λόγο στο ΔΝΤ για τις οικονομικές πολιτικές της Ευρώπης.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Να τον φέρουν πίσω!

Τελικά (και σε συνέχεια της πρωινής μου ανάρτησης "ΞΥΠΝΗΣΤΕ", ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά του Μαντέλη, από την εισαγγελία εφετών, για ξέπλυμα μαύρου χρήματος...
Η δίωξη όμως ασκήθηκε στις 15:00 η ώρα, αφού είχε... πετάξει το πουλί για Μπακού μεριά...
Κάτι σε Χριστοφοράκο θυμίζει αυτό...
Κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτό αποτελεί μέγα κόλαφο για την εξεταστική επιτροπή, που άφησε τον τύπο να φύγει σαν κύριος... Και κατά δεύτερο λόγο κόλαφο και για τη δικαιοσύνη.
Αν δεν τον φέρουν πίσω, τότε το μόνο που έκαναν, είναι να δώσουν ακόμα ένα γερό κτύπημα στην αξιοπιστία του πολιτικού μας συστήματος συλλήβδην...
Επιμένω: μας περιμένει χάος με όλα τούτα...
Κ.Λ.

ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

«1. Πλημμελήματα ή κακουργήματα, που τελούνται από Υπουργό, κατά την άσκηση των καθηκόντων του, εκδικάζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου αυτού από το κατ' άρθρο 86 του Συντάγματος Ειδικό Δικαστήριο, ακόμη και αν ο Υπουργός έχει παύσει να έχει την ιδιότητα αυτή.
2. Τυχόν συμμέτοχοι συμπαραπέμπονται και δικάζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου αυτού.
3. Οι αξιόποινες πράξεις της παραγράφου 1, οι οποίες δεν τελέσθηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων του Υπουργού, δικάζονται από τα αρμόδια δικαστήρια σύμφωνα με τις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα, των ειδικών ποινικών νόμων και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.»

Τα ανωτέρω περιλαμβάνει στο άρθρο 1 ο νόμος 3126/2003 γνωστός και ως νόμος «περί ευθύνης υπουργών».
Στην παράγραφο 3 του άρθρου 1ρητά αναφέρεται πως «οι αξιόποινες πράξεις οι οποίες δεν τελέστηκαν κατά την άσκηση των καθηκόντων του υπουργού, δικάζονται σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Κ. και του ΚΠΔ» δηλαδή κανονικά, όπως δικάζονται όλες οι αξιόποινες πράξεις των απλών ανθρώπων…
Τώρα και παρόλο που γνωρίζω λίγα νομικά κολλυβογράμματα, δεν μπορώ να αντιληφθώ πώς μια καραμπινάτη αξιόποινη πράξη που αναφέρεται σε φοροδιαφυγή μεγάλου χρηματικού ύψους (κακούργημα, αφού είναι πάνω από 150.000 ευρώ) και σε ξέπλυμα μαύρου, παράνομου χρήματος, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί όπως όλες οι συναφείς αξιόποινες πράξεις όλων των υπολοίπων παρεπιδημούντων και ειδικά για τον κ. Μαντέλη, ο οποίος μάλιστα είχε και το «σθένος» να ομολογήσει το έγκλημά του, όλοι λένε ότι «δυστυχώς, οι πράξεις αυτές έχουν παραγραφεί με την παραγραφή που προβλέπει το Σύνταγμα και ο 3126/2003…
Η πράξη αυτή ΔΕΝ έχει παραγραφεί. Κι ο λόγος είναι απλός: Δεν αφορά η πράξη της αποδοχής ενός υψηλού χρηματικού ποσού, όπως αυτά που αποδέχτηκε σε τραπεζικό λογαριασμό ο Μαντέλης, τα υπουργικά του καθήκοντα. Ο ίδιος είπε ότι τα χρήματα αυτά αποτελούσαν χορηγία για τον προεκλογικό του αγώνα (άλλα αδικήματα προκύπτουν εδώ) και όχι ως «μίζα» για να βάζει υπογραφές.
Κατά συνέπεια και μετά από την δημόσια ομολογία του πρώην υπουργού, θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να κινηθεί η αρμόδια εισαγγελική αρχή και να ασκήσει κατ’ αυτού την ποινική δίωξη.
Για να μη πούμε ότι και ο πρόεδρος και τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής, σε αυτή που ο Μαντέλης ομολόγησε τα αδικήματα που έχει διαπράξει, αφού έχουν όλες τις εξουσίες και αρμοδιότητες, κατά το Σύνταγμα, του εισαγγελέα πλημμελειοδικών, θα έπρεπε ΗΔΗ να έχουν λειτουργήσει αρμοδίως…
Όλα τα άλλα είναι… ας μη το γράψω καλύτερα…
Να εκφράσω μόνο την αγωνία μου. Όλοι ενεργούν και πράττουν ως να μην έχουν συνείδηση του πού βρισκόμαστε. Ως να μην αντιλαμβάνονται τι έγινε χτες, με την κυνική ομολογία ενός πρώην υπουργού, ότι "τα έπαιρνε"...
Όταν θα κολυμπάμε στο χάος, τότε θα είναι αργά.
Ξυπνήστε!
Κ.Λ.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΙ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΓΙΝΕΤΑΙ; ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑΙ.

Για δεύτερο συνεχόμενο μήνα, κι ενώ τα λουκέτα στα καταστήματα αυξάνονται εκθετικά, ο πληθωρισμός φλερτάρει με το εξωφρενικό 5% (4,7% έναντι 3,9% του Μαρτίου), σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών.
Δεν έχει νόημα να αντιπαραβάλω τα στοιχεία αυτά με τα αντίστοιχα της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν αποκλίσεις, οφειλόμενες αφ' ενός στις διαφορές των χρησιμοποιούμενων στατιστικών μεθόδων, αφ' ετέρου στις όποιες πολιτικές επιλογές. Θα σταθώ σε κάποιες επί μέρους αυξήσεις που συνιστούν πρόκληση, είτε προς το δημόσιο αίσθημα, είτε προς την κοινή λογική.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα συνιστά η αύξηση των τιμολογίων του ΟΣΕ κατά 36,6%. Σε μια εποχή που η κυβέρνηση επιβάλλει περικοπές μισθών, σε μια αποχή που η ανεργία αυξάνεται, η διορισμένη από την κυβέρνηση διοίκηση του ΟΣΕ αυξάνει τα τιμολόγια των μεταφορών κατά 36,6%. Με τι αντίκρυσμα; Μα, τις 4 ώρες και 30 λεπτά που θέλει η «υπερταχεία»(sic!) για να διανύσει τα 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα ως την Πάτρα. Ή τις μεθοδικές προσπάθειες των στελεχών του ΟΣΕ να θάψουν τον Προαστιακό σιδηρόδρομο της Αθήνας. Η μείωση των εξωφρενικών ελλειμμάτων του ΟΣΕ οφείλει να είναι από τα πρωταρχικά μελήματα της κυβέρνησης. Με μείωση του πλεονάζοντος προσωπικού. Με αναδιάρθρωση των δρομολογίων. Με επενδύσεις αναβάθμισης του δικτύου που, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι όπως το έφτιαξε ο Τρικούπης. Όχι όμως με αυξήσεις τιμών.
Πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα είναι οι αυξήσεις της τάξης 16% που επέβαλε ένα άλλο μονοπώλιο, ιδιωτικό αυτή τη φορά, των υπεραστικών ΚΤΕΛ. Με τί αντίκρυσμα; Μα οι θλιβερές σακαράκες που μεταφέρουν ανθρώπους σε τριτοκοσμικές συνθήκες. Χρόνια ακούμε για την απελευθέρωση των «κλειστών επαγγελμάτων», οι ιδιοκτήτες των υπεραστικών λεωφορείων όμως, απόγονοι των κομματαρχών της ΕΡΕ στη δεκαετία του '50, μένουν αμετακίνητοι.
Πρόκληση στην κοινή λογική είναι τέλος οι αυξήσεις τιμών 16% σε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις και καφετέριες σε μια εποχή που η - θες από αμετροέπεια, θες από ειρωνεία, θες από ευφημισμό - αποκαλούμενη «βαριά βιομηχανία» μας πλήττεται από δραματικές μειώσεις των αφίξεων. Στο τέλος θα αναζητούν με το ντουφέκι ένα τρελό για να του φορτώσουν όλα τα λειτουργικά έξοδα της τουριστικής σεζόν.
Εν μέσω τόσων παραλογισμών, η μη δεσμευτική πρόταση της Ομοσπονδίας Αρτοποιών προς τα μέλη της να μειώσουν την τιμή της φρατζόλας του ψωμιού στα 50 λεπτά λόγω της οικονομικής κρίσης είναι μια όαση κοινής λογικής. Να δούμε πόσοι αρτοποιοί θα την εφαρμόσουν.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Υψηλή (Σαμαρική) πολιτική...

«Δεν πολιτεύομαι μόνο με γνώμονα το σήμερα. Κοιτάω και το αύριο. Και το μεθαύριο... Και δίνω στην ελληνική οικονομία μιαν εναλλακτική επιλογή. Που οδηγεί έξω από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Όπως δίνω στην ελληνική πολιτική ζωή μιαν εναλλακτική λύση. Ώστε να έχει από κάπου να πιαστεί και κάπου να ελπίσει. Κι όχι την πιο κρίσιμη στιγμή να μείνει η χώρα δίχως θεσμική αντιπολίτευση. Δεν μπορείς να κυβερνήσεις όταν προσπαθείς να είσαι «ευχάριστος» σε κάποιους ισχυρούς - μέσα ή έξω από τη χώρα.»

Ομολογώ ότι δεν δυσκολεύτηκα, διαβάζοντας τις πιο πάνω αράδες από την συνέντευξη που παραχώρησε ο Α. Σαμαράς στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, να καταλάβω το πραγματικό μήνυμα που έκρυβαν:
«Ποντάρω σαν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στην αποτυχία του προγράμματος σταθερότητας της κυβέρνησης, προκειμένου να έρθω σε μέλλοντα χρόνο ως νικητής και τροπαιούχος και να κυβερνήσω…»

Δε νομίζω να έχει υπάρξει στην πρόσφατη ιστορία του τόπου μας πιο κυνική δήλωση αρχηγού κόμματος, που φυσικά με φιοριτούρες του στυλ «δίνω ελπίδα στο σύστημα», να επιδιώκει με τέτοια αμεσότητα την κατάρρευση της χώρας του, προκειμένου να έρθει αυτός και το κόμμα του να (ξανα)κυβερνήσουν…
Πού; Μα επί των ερειπίων φυσικά!..
Και δεν πρόκειται για το ΚΚΕ, το οποίο εν πάση περιπτώσει ελπίζει πάντοτε σε κάποια καταστροφή, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες μιας «προλεταριακής επανάστασης»… Πρόκειται για το κατ’ εξοχήν αστικό κόμμα της χώρας, το κατ’ εξοχήν εκπρόσωπο του ελληνικού κατεστημένου. Πρόκειται για το «ευρωπαϊκό» κόμμα του ιδρυτή του, Κων/νου Καραμανλή του θείου.

Αν, μαζί με τα δυο μυωπικά κόμματα της ελληνικής «αριστεράς» (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ), προστεθεί στις δυνάμεις της εναντίωσης (και γιατί όχι και της ανυπακοής) και το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, τότε φυσικά δυσκολεύει πολύ η προσπάθεια ανάταξης της ελληνικής οικονομίας και – κυρίως – η δημοσιονομική εξυγίανση. Και αν τα πράγματα δεν οδεύσουν ήρεμα, τα ερείπια δεν τα γλιτώνουμε, όση κυβερνητική δεινότητα κι αν επιδείξει ο Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ.
Με τον τρόπο που πολιτεύεται, κατά συνέπεια, ο Α. Σαμαράς, τα ερείπια τα έχουμε σχεδόν εξασφαλίσει. Το θέμα είναι ότι ο ταλαίπωρος και μύωψ αρχηγός δεν αντιλαμβάνεται ότι, αν αποτύχει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, τότε το πήρε ο διάολος και το σήκωσε ΣΥΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΟ το περίφημο «πολιτικό μας σύστημα», με πρώτη και καλύτερη τη Νέα Δημοκρατία…
Και τότε κάποιος άλλος θα επωφεληθεί, από την πολιτική που τώρα ασκεί ο ίδιος… που φυσικά θα οδεύσει προς την οικία του, εκεί απ’ όπου τον ανέσυραν μετά από δεκαετία πρόωρης συνταξιοδότησης οι περίφημες «αντιντορικές» δυνάμεις της νεοδημοκρατικής αβελτηρίας…

Κώστας Λαγωνικάκος

Αλλαγή σκηνικού στην τουρκική αντιπολίτευση

Η αποχώρηση του Ντενίζ Μπαϋκάλ από την ηγεσία του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος μετά τις αποκαλύψεις για «ανάρμοστες σχέσεις» του με πρώην συνεργάτιδά του, η οποία αργότερα εξελέγη βουλευτής, στις 10 Μαΐου, είχε ως αποτέλεσμα την εκλογή στην ηγεσία του εν λόγω κόμματος του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου.
Η εκλογή του χαρακτηρίστηκε ως «επανάσταση» από τα ΜΜΕ της Τουρκίας, που δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με την κυβέρνηση Ερντογάν.
Στο εσωτερικό του κόμματος η εκλογή του χαιρετίστηκε ως απαρχή της αναγέννησης ενός κόμματος, το οποίο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας είχε αναλάβει τον άχαρο ρόλο του υπερασπιστή του Στρατού και είχε αντιταχθεί σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, με αποτέλεσμα πολλά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα να έχουν ζητήσει την αποβολή του από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Ο ηλικίας 62 ετών Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου απέκτησε τη φήμη του «αδιάφθορου», όταν, ως επικεφαλής της Κοινωνικής Ασφάλισης είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των εισφοροφυγάδων.
Αλεβίτης ο ίδιος - μια φιλελεύθερη πολιτικά και κοινωνικά εκδοχή του ισλάμ που ήταν πάντα στο στόχαστρο του Στρατού, λόγω των συμπαθειών των πιστών της προς την Αριστερά - και γεννημένος σε μια επαρχία στην οποία πλειοψηφεί το κουρδικό στοιχείο, σίγουρα δεν ανταποκρίνεται στο «πολιτικά ορθό» προφίλ ηγέτη για το κόμμα που ίδρυσε ο Μουσταφά Κεμάλ.
Υποψήφιος του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Δήμο της Κωνσταντινούπολης πέρσι, απείλησε για πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια την κυριαρχία του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης κερδίζοντας το 36% των ψήφων, ποσοστό ρεκόρ για το κόμμα του, χάρη στην υψηλή δημοτικότητά του στις φτωχογειτονιές και στους νέους.
Θα μπορέσει άραγε αυτός ο εκτός πολιτικού κατεστημένου ηγέτης, ο οποίος, όπως και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αναδείχθηκε σε πολιτικό πρώτης γραμμής χάρη στις εκλογικές του επιδόσεις στην Κωνσταντινούπολη, να αμφισβητήσει την πολιτική κυριαρχία του Τούρκου Πρωθυπουργού στις βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου έτους; Στο κόμμα του έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου θα ξαναφέρει το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα σε τροχιά εξουσίας.
Ένα άλλο ερωτηματικό είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει έναντι του Στρατού. Θα συνεχίσει την πολιτική του «απολογητή της στρατοκρατίας» του προκατόχου του, που είχε ως αποτέλεσμα την πολιτική περιθωριοπποίηση του κόμματός του; Ή θα πάρει αποστάσεις από αυτήν;
Στην πρώτη περίπτωση ο Στρατός θα επιδιώξει να πετύχει, μέσα από τις κάλπες, αυτό που δεν κατάφερε με παρακρατικές μεθόδους: να βάλει τέλος στη «μεταπολίτευση του Ερντογάν». Στη δεύτερη θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για επισφράγισμα της τουρκικής μεταπολίτευσης.
Ένα άλλο ερώτημα που άπτεται των άμεσων ελληνικών ενδιαφερόντων, είναι η στάση του νέου ηγέτη του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος έναντι της εξωτερικής πολιτκής Ερντογάν. Θα συμπλέυσει με την πολιτκή των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» και τις διεθνείς πρωτοβουλίες του Τούρκου Πρωθυπουργού ή θα ακολουθήσει μια εσωστρεφή εξωτερική πολιτική;
Σε κάθε περίπτωση η εκλογή του Κεμάλ Κιλιτσντάργλου στην ηγεσία του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος πρέπει να σημάνει συναγερμό στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας εγκαθιδρύσει την πολιτική του κυριαρχία ενάντια στο Στρατό, έχει κάθε λόγο να προβεί στα ελληνοτουρκικά ζητήματα σε συμφωνίες οι οποίες θα περιορίζουν το ρόλο του Στρατού. Η ελληνική πλευρά άφησε ήδη έξι ολόκληρα χρόνια να περάσουν ανεκμετάλλευτα. Ο Ερντογάν, που τον υποστηρίζουν σταθερά τα υπολείμματα των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, δε θα είναι πρωθυπουργός για πάντα. Κι αν ακόμα, όπως είναι και το πιθανότερο, δε χάσει τις εκλογές του 2011, το περιθώριο των ελιγμών του θα είναι σαφώς πιο περιορισμένο έναντι του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου. Επομένως τα θέματα πρέπει να κλείσουν στους επόμενους μήνες. Όποια στάση κι αν κρατήσει ο Κιλιτσντάρογλου είναι πολύ σημαντικό, πριν τις τουρκικές εκλογές του 2011 να υπάρχουν τετελεσμένα γεγονότα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Περί επιμόρφωσης, πιστοποίησης και δια βίου εκπαίδευσης

Με αφορμή τα κείμενα του Γιάννη και των εκπαιδευτικών από τα Χανιά για τη δια βίου εκπαίδευση, αναρτώ κάποιες σκέψεις που είχα διατυπώσει πριν από τέσσερα χρόνια σε μια συζήτηση που είχαν οργανώσει οι φοιτητές στο κατειλημμένο, τότε, Γεωλογικό Τμήμα. Το ακροατήριο ήταν λιγοστό και αποτελούνταν από δυο κνίτες, δυο πασπίτες και μερικούς από τη Συσπείρωση που τότε είχαν πάρει την πρωτοβουλία της κατάληψης και είχαν πρόσκαιρα ανατρέψει κάποιες παγιωμένες ισορροπίες μέσα στο Τμήμα. Ήμουν ο μοναδικός από τους διδάσκοντες που είχα ανταποκριθεί στην πρόσκλησή τους να μιλήσω και κάπως έτσι ανέπτυξα για κάποιο διάστημα μια επικοινωνία με μια μερίδα φοιτητών που μου φαινόταν ότι είχαν να πουν κάτι. Αλλά ας προχωρήσουμε στο ξετύλιγμα των σκέψεών μου, έτσι όπως τις επαναφέρω στη μνήμη μου τώρα, τέσσερα χρόνια μετά...

Σε ένα παλιό τεύχος του περιοδικού Geophysics, δεκαετίας του’30, διάβασα ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τί γνώσεις ζητούσαν τότε οι βορειοαμερικάνικες γεωφυσικές εταιρίες από τους υποψήφιους για πρόσληψη. Ο συγγραφέας τόνιζε ότι το σημαντικό για το νέο γεωφυσικό είναι να έχει αποκτήσει, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ένα στέρεο υπόβαθρο στη φυσική, στα μαθηματικά και στη γεωλογία. Και ότι το πώς θα χειριστεί ένα όργανο μέτρησης ή πώς θα εφαρμόσει μια τεχνολογία επεξεργασίας δεδομένων, θα το μάθει κατά τη διάρκεια της δουλειάς του στο φορέα όπου θα προσληφθεί.
Εύλογες σκέψεις, που θα μπορούσαν να είναι αποδεκτές και σήμερα. Για να δούμε όμως τί συμβαίνει στην πράξη. Πριν από λίγο καιρό συζητούσα με μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια που είχε σπουδάσει μηχανικός περιβάλλοντος στην Αγγλία και κάποια στιγμή μου έκανε μνεία για μαθηματική μοντελοποίηση περιβαλλοντικών μεταβολών. Όταν τη ρώτησα τί μαθηματικά είχε διδαχθεί στα πλαίσια αυτού του αντικειμένου, μου απάντησε ότι το μόνο που είχε μάθει ήταν ο χειρισμός ενός λογισμικού για αυτοματοποιημένους υπολογισμούς και επεξεργασίες δεδομένων. Σαν να λέμε ότι μετά από εβδομήντα χρόνια πήγαμε από την καλλιέργεια της γνώσης στη διαχείριση έτοιμης τεχνολογίας.
Εν Ελλάδι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Πριν από λίγα χρόνια, όταν αναμορφώναμε το πρόγραμμα σπουδών στο γεωλογικό, ο εκπρόσωπος μιας ισχυρής φοιτητικής παράταξης μας ζητούσε να διδάξουμε στους φοιτητές τα πακέτα λογισμικού πάνω στα Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών «που ζητούν οι εταιρίες». Στη λογική αυτή, η επιστημονική προσέγγιση των Γεωγραφικών Συστημάτων Πληροφοριών, καθώς και άλλων μαθηματικοποιημένων και ποσοτικοποιημένων κλάδων των γεωεπιστημών, καταντά να αντιμετωπίζεται ως μια περιττή ενασχόληση. Και το αποτέλεσμα τέτοιων νοοτροπιών είναι να βγαίνουν πτυχιούχοι που να μην είναι σε θέση να διαβάσουν μια επιστημονική εργασία, καθώς αδυνατούν να κατανοήσουν τα «ιερογλυφικά» της μαθηματικής προσέγγισης που συχνά υιοθετείται στη μελέτη προβλημάτων των γεωεπιστημών.
Είναι φανερό το πού πάει το πράγμα. Από την αναζήτηση της στέρεης επιστημονικής γνώσης, πολλοί νέοι άνθρωποι αναζητούν την επιμόρφωση σε τεχνολογίες της μοδός, μέσα από ταχύρρυθμα σεμινάρια, το κόστος των οποίων συχνά καλείται να πληρώσει ο ίδιος ο εκπαιδευόμενος. Και η φιγούρα του επιστήμονα με την πνευματική καλλιέργεια, την πρωτότυπη σκέψη και τη στέρεη γνώση του αντικειμένου του, αντικαθίσταται από τον «ειδικευμένο ηλίθιο» – για να δανειστώ έναν όρο από τον αείμνηστο Ρούντυ Ντούτσκε – που αναζητά την αποσπασματική και πιστοποιημένη γνώση, μήπως και μπορέσει να απορροφηθεί κάπου επαγγελματικά. Διότι αυτό είναι που συχνά ζητάει η περιβόητη «αγορά εργασίας»: υπαλλήλους ήδη εξειδικευμένους σε μια τεχνολογία περιστασιακού ενδιαφέροντος, οι οποίοι θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για όσο ενδιαφέρεται η επιχείρηση και μετά θα πάρουν δρόμο και θα αναζητήσουν την τύχη τους εκεί όπου υπάρχει μεροκάματο, αφού ξανά «επιμορφωθούν» σε ένα άλλο αντικείμενο που συγκυριακά θα παρέχει προοπτικές απασχόλησης.
Καμιά αντίρρηση, είναι μεγάλη υπόθεση η δια βίου εκπαίδευση και η διαρκής ενημέρωση του επιστήμονα σε θέματα αιχμής. Όμως αυτά που περιγράψαμε παραπάνω, πολύ λίγη σχέση έχουν με την επιστημονική κατάρτιση και με την αναζήτηση της γνώσης. Και στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: ποιά θα πρέπει να είναι η στάση του Πανεπιστημίου απέναντι σε αυτήν την κατάσταση; Η γνώμη μου είναι ότι ναι μεν θα πρέπει να φέρουμε τους φοιτητές σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες και να τους δώσουμε ερεθίσματα για μια επαγγελματική προοπτική, όμως θα πρέπει επίσης να καλλιεργήσουμε την επιστημονική σκέψη, να τη μεταδώσουμε όσο μπορούμε στους νέους ανθρώπους και, πάνω απ’όλα, να υπερασπιστούμε το αναγεννησιακό πρότυπο του πολυμερούς ανθρώπου, που τόσο δοκιμάζεται στις μέρες μας.

Το αντικείμενο της εκδήλωσης των φοιτητών ήταν οι επαγγελματικές προοπτικές των γεωλόγων. Δεν θα πρέπει να τους φώτισα ιδιαίτερα με αυτά που τους είπα. Ωστόσο οι δυο ΝΑΡίτες συνδικαλιστές, που εργάζονταν στο χώρο των γεωλόγων και γεωτεχνικών και που μίλησαν μετά από μένα, φάνηκε να συμμερίζονται τις βασικές επισημάνσεις μου. Τέσσερα χρόνια μετά, κάποιοι από τους φοιτητές που διοργάνωσαν αυτή τη συζήτηση έχουν εγκαταλείψει το Γεωλογικό και σπουδάζουν Ιστορία και Φιλοσοφία των Επιστημών. Θαρρώ πως καλά έκαναν...

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ; ΕΧΩ ΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΜΟΥ ΗΣΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΜΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ

Μετά την «επεισοδιακή» γενική απεργία της 5ης Μαΐου επιστρέψαμε στα καθιερωμένα. Σύσσωμες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κόμματα έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να «μην επαναληφθούν» τα έκτροπα της 5ης Μαΐου. Και το πέτυχαν.
Πρώτα - πρώτα φρόντισαν να μην επαναληφθεί η κοσμοσυρροή της 5ης Μαΐου. Και για να είναι σίγουροι ότι έτσι θα έχουν τα πράγματα, φρόντισαν να κηρύξουν 24ωρη απεργία τα μαζικά μέσα μεταφοράς, ώστε να είναι αδύνατη η συμμετοχή στη διαδήλωση όσων δε διαθέτουν ΙΧ. Μόνο με τον Ηλεκτρικό δεν τους βγήκε το πράγμα. Κι αν κρίνω από το γεγονός ότι ούτε μια συνδικαλιστική παράταξη, ούτε ένα κόμμα της Αριστεράς δεν αντέδρασε, οι αποφάσεις ελήφθησαν ΟΜΟΦΩΝΑ.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το ΚΚΕ. Έχοντας αντλήσει τα «διδάγματα» της 5ης Μαΐου και επειδή δεν ήταν καθόλου σίγουρη η ηγεσία του ότι οι ψηφοφόροι του δεν θα πάρουν και πάλι στα σοβαρά τις εκκλήσεις της για «ανυπακοή» και δε θα κάνουν ντου στη Βουλή, άλλαξε τον τόπο της συγκέντρωσής του και από το Σύνταγμα το μετέφερε στην Ομόνοια, με πορεία στο Υπουργείο Εργασίας.
Η συμμετοχή στην πορεία, τουλάχιστον αυτή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, αλλά και του ΚΚΕ φαντάζομαι γιατί κατά κανόνα οι αναλογίες τηρούνται, ήταν υπό αυτές τις συνθήκες «κακέκτυπο» της αντίστοιχης της 5ης Μαΐου.
Πράγμα που είχε και τις θετικές του συνέπειες, με την έννοια ότι δεν άνοιξε ρουθούνι. Τα, όντως πολυπληθή, μπλοκ των αναρχικών που συμμετείχαν στην πορεία περιορίζονταν στη σεμνή εκφώνηση του συνθήματος «μπάτσοι, γουρούνια δολοφόνοι» αραιά και πού, στη θέα των διμοιριών των ΜΑΤ. Κι αυτό όχι και πολύ φανατικά. Καμιά σχέση με τις χιλιάδες υστερικών 45ρηδων που έπαιρναν με τις πέτρες όποιον αστυνομικό έβλεπαν μπροστά τους στις 5 Μαΐου, ακόμα κι αν αυτός προσπαθούσε να τους πει να επιτρέψουν σε ένα ασθενοφόρο να διασχίσει κάθετα την πορεία.
Στο σύνολό τους οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ ήταν σαφώς λιγότεροι από τους μισούς, αυτών που συμμετείχαν στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου. Τότε, το μεν ΠΑΜΕ είχε γεμίσει την πλατεία Συντάγματος, οι δε διαδηλωτές της συγκέντρωσης των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ άρχιζαν από τη διασταύρωση Σταδίου και Βουκουρεστίου και συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη, μέχρι το Πεδίο του Άρεως, με την πλατεία του Μουσείου να είναι πήχτρα στον κόσμο. Σήμερα, το κεφάλι της πορείας ήταν στα Χαυτεία και οι διαδηλωτές συνέχιζαν σε πυκνή διάταξη μέχρι την έδρα της ΓΣΕΕ.
Πέραν όμως των άλλων επιβεβαιώιθηκε, και σήμερα, η σαφής αντικοινοβουλευτική στροφή μεγάλης μερίδας του πληθυσμού (θα άξιζε τον κόπο να γίνει επ' αυτού μια σοβαρή δημοσκόπηση). Το κύριο σύνθημα των διαδηλωτών της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ιδίως των ανθρώπων μεσαίων ηλικιών ήταν και πάλι: «Κάψτε το μπουρδέλο, που λέγεται Βουλή». Δεν έχω πλέον την παραμικρή αμφιβολία ότι, αν αύριο ένας συνταγματάρχης με μερικές εκατοντάδες ενόπλους αποπειρώνταν να καταλάβει την εξουσία θα βρίσκονταν πολλές χιλιάδες πολιτών - ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων - που θα έβγαιναν στο δρόμο για να τον επευφημήσουν.
Η κυριαρχία όμως αντικοινοβουλευτικών συνθημάτων στη διαδήλωση καταδεικνύει, με τον πλέον τραγικό τρόπο, την πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε περιπτώσεις μείζονος οικονομικής κρίσης, όπως είναι σήμερα, χρέος της Αριστεράς και των συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι η εκπόνηση ενός διεκδικητικού πλαισίου για την προστασία των ανθρώπων με χαμηλά εισοδήματα.
Αυτό σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ είχαν υποχρέωση να κηρύξουν γενική απεργία με συγκεκριμένο διεκδικητικό πλαίσιο που θα απαντούσε στο ερώτημα από πού θα εξοικονομηθούν χρήματα. Αντ' αυτού κήρυξαν δυο γενικές απεργίες χωρίς διεκδικητικό πλαίσιο, χωρίς στρατηγική διαπραγμάτευσης με την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα οι 200.000 των διαδηλωτών της 5ης Μαΐου να αντιδράσουν με τυφλή οργή. Και να κάψουν τρεις ανθρώπους ζωντανούς, που δεν έφταιγαν σε τίποτα.
Όταν το ΚΚΕ καλεί τους πολίτες σε ανυπακοή, αυτό σημαίνει άρνηση εφαρμογής κάθε νόμου και απόπειρα ανατροπής του καθεστώτος. Και πολύ σωστά οι ψηφοφόροι του έπιασαν το νόημα και αποπειράθηκαν να εισβάλουν στη Βουλή. Μόνο που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν θέλει να ανατρέψει το σύστημα.
Αντίστοιχη είναι και η πολιτική απάτη του ΣΥΡΙΖΑ. Ζητάει εδώ και τώρα στάση πληρωμών, αποκρύπτοντας ότι στάση πληρωμών σημαίνει πρώτα απ' όλα δέσμευση όλων των καταθέσεων στις Τράπεζες για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Σημαίνει προμήθεια καυσίμων και βασικών ειδών διατροφής με δελτίο για να προστατευτούν οι φτωχότεροι πολίτες από την κερδοσκοπία. Και πολλά άλλα τέτοιας μορφής μέτρα, που θα έκαναν την πολυπληθή μεσαία αστική τάξη της χώρας, που συνιστά και την κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, έξαλλη.
Έτσι, συνδικαλιστικές οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να επιδίδονται σε ανέξοδη εμπρηστική φιλολογία, στερώντας από τους πολίτες ένα όραμα αγώνα και οδηγώντας τους σε αντιδημοκρατικές επιλογές. Αλλά όλα αυτά ελάχιστα απασχολούν όσους σκυλεύονται την Αριστερά και τα συνδικάτα. Τους αρκεί που έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη και τους ψηφοφόρους τους ικανοποιημένους.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μια παραίτηση ηθικοπλαστικού περιεχομένου.

Και ενώ όλοι ασχολούνται με την παραίτηση της Υφυπουργού Τουρισμού Κα Γκερέκου - η οποία ομολογουμένος προσέφερε εύχυμη ηδονή σ' όλους τους Ελληνες - ο τουρισμός, ο κινητήριος μοχλός για την ανάπτυξη της χώρας, βουλιάζει.

Ολα δείχνουν οτι, η βαριά βιομηχανία του τουρισμού, ο βασικότερος ίσως πυλώνας ανάπτυξης και στήριξης της ήδη χρεοκοποιμένης Ελληνικής οικονομίας, διανύει διαχρονικά την μεγαλύτερη κρίση κατρακυλώντας στη τελευταία θέση προτίμησης των Ευρωπαίων - και όχι μόνο - τουριστών.

Οι απώλειες, τεράστιες.

Υπολογίζεται, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΤΕΠ οτι οι προοπτικές για φέτος το καλοκαίρι δεν είναι απλά δυσοίωνες, αλλά καταστροφικές, καταγράφοντας απώλειες που ξεπερνούν το 25% σε σχέση με την περσινή χρονιά.

Τα λάθη, πολλά.

Τα βασικότερα, ο ερασιτεχνισμός και η προχειρότητα απο πλευράς του Υπουργείου, που το μόνο που ήξερε να κάνει τόσα χρόνια σωστά, ήταν η προσωπική προβολή του εκάστοτε πολιτικάντη Υπουργού.

Οι ευθύνες, διττές.

Η μόνιμη στρεψοδικία των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν αφήνουν περιθώρια προστασίας των επιχειρήσεων που ασχολούνται με το Τουριστικό προιόν , το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ, απασχολεί το 1/5 του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Ελπίδα ανάκαμψης , εαν δεν υπάρχει συντονισμένη δράση, στοχευμένη στρατηγική και αναπτυξιακός σχεδιασμός, ΄΄ΚΑΜΙΑ΄΄.

Πολύ φοβάμαι οτι, οι κλυδωνισμοί της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα, θα κονιοποιήσουν και τον Τουρισμό, τον οποίο δυστυχώς περιμένουν δύσκολες μέρες...

Χαράλαμπος Κουκάκης

ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ

Φίλη, εκπαιδευτικός από τα Χανιά, μου απέστειλε ένα κείμενο, το οποίο υπογράφουν οι 21 βαθμοιλογητές του μαθήματος της ελληνικής γλώσσας στις φετινές Πανελλήνιες εξετάσεις και με το οποίο ασκείται κριτική στο θέμα που δόθηκε στους υποψήφιους προς ανάπτυξη. Το αναρτώ, γιατί πιστεύω πως θίγει σημαντικά ζητήματα, που δεν περιορίζονται στο στενό πλαίσιο των εξετάσεων εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο.

Γιάννης Χρυσοβέργης

«ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΨΥΧΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ…»
Ή ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ.
Ως διδάσκοντες έχουμε υποχρέωση να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, κριτικά και ελεύθερα σκεπτόμενων πολιτών, που δεν αποδέχονται έτοιμη γνώση, θέσφατα και εξ αποκαλύψεως αλήθειες. Θεωρούμε λοιπόν απαραίτητο να εκφράσουμε τη γνώμη μας και να ασκήσουμε κριτική στις απόψεις του κειμένου που κλήθηκαν οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου να πραγματευθούν πρόσφατα στις Πανελλαδικές εξετάσεις.
Πρώτο. Το κείμενο υποβάλλει την εντύπωση ότι η αυτομόρφωση και άρα γενικότερα η μόρφωση ταυτίζεται με επαγγελματική ειδίκευση και κατάρτιση. Αυτό συμβαίνει τόσο στο επίπεδο του φανερού όσο και (κυρίως) στο επίπεδο του λανθάνοντος μηνύματος του λόγου(ας πούμε με τις συνυποδηλώσεις, με αυτά που εννοούνται). Το δεύτερο είναι ίσως πιο επικίνδυνο γιατί δεν υπόκειται αυτόματα στον έλεγχο της λογικής. Έτσι υποτιμάται το γεγονός ότι η επαγγελματική προετοιμασία είναι μία μόνο πλευρά της συνολικής μορφωτικής προσπάθειας. Η αυτομόρφωση και η μόρφωση είναι πολύ ευρύτερη, ουσιαστικότερη και συνεχής διαδικασία: Είναι επικοινωνία και αλληλεπίδραση ανθρώπων, είναι κριτικό πνεύμα, ελεύθερη, απροκατάληπτη σκέψη, είναι ευκαιρία ένταξης στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι με όρους γνώσης και ελευθερίας, είναι ανάδειξη της αξίας της προσωπικότητας σε αντίθεση με τους μηχανισμούς χειραγώγησης, είναι δύναμη ψυχής, προσπάθεια ψυχοσυναισθηματικής ωρίμανσης και εξανθρωπισμού, είναι προετοιμασία ένταξης στις εργασιακές διαδικασίες με όρους αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς, είναι ανάπτυξη αρμονικής σχέσης με τη φύση, το πολιτισμικό περιβάλλον και το ιστορικό παρελθόν.
Δεύτερο. (Αρχικά παρατίθεται ολόκληρη η παράγραφος στην οποία θα εστιαστεί η κριτική): «…Όμως οι πρωταρχικοί παράγοντες που καθιστούν την αυτομόρφωση αναγκαία για τα άτομα των σύγχρονων κοινωνιών είναι οι νέες επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις και οι συνεπακόλουθες μεταμορφώσεις της αγοράς εργασίας. Μία από τις συνέπειες αυτών των αλλαγών είναι ότι πολλά επαγγέλματα χάνουν γρήγορα την αξία και τη χρησιμότητά τους επειδή οι γνώσεις και οι δεξιότητες που τα άτομα κατέκτησαν στα πρώτα στάδια της ζωής τους καθίστανται ανεπαρκείς για το παρόν και το μέλλον. Η συνολική τεχνολογική αναδιάρθρωση της εργασιακής δραστηριότητας στερεί όλο και περισσότερο στα άτομα τη δυνατότητα να διατηρούν μία και μοναδική επαγγελματική ταυτότητα σε όλη τη διάρκεια της ενεργού ζωής τους. Κατά συνέπεια, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες αυτής της κατάστασης για τα άτομα, οι νέοι άνθρωποι των τεχνολογικών κοινωνιών καλούνται να αλλάξουν δύο ή τρία επαγγέλματα στην επαγγελματική πορεία τους. Το γεγονός αυτό επιβάλλει στα άτομα να κατακτούν διαρκώς γνώσεις, να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους, να αποκτούν γρήγορα νέες ειδικεύσεις, δηλαδή, να εκπαιδεύονται συνεχώς...».
Το νόημα της παραγράφου δεν είναι , κατά τη γνώμη μας, πραγματιστικό. Είναι κανονιστικό και ανάλγητο. Με σκληρότητα απευθύνεται στους νέους: «Ξεχάστε τη μόνιμη απασχόληση. Ξεχάστε ίσως γενικώς την απασχόληση ως δικαίωμα. Εξάλλου αν δεν βρίσκετε εργασία φέρετε εσείς πρωτίστως την ευθύνη που δεν αυτομορφώνεστε. Έτσι είναι η πραγματικότητα. Δε φταίει κανείς. Φταίνε οι τεχνολογικές αλλαγές, που εξαφανίζουν επαγγέλματα. Θα το υποστείτε αυτό «ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες».
Τρίτο. Το κείμενο θεωρεί απόλυτα και μονομερώς τις «επιστημονικές και τεχνολογικές ανακαλύψεις» ως «πρωταρχικούς παράγοντες» της εργασιακής περιπλάνησης και αβεβαιότητας. Η συλλογιστική πορεία είναι η εξής: Αλλάζουν οι τεχνολογίες, άρα εξαφανίζονται επαγγέλματα επομένως, ανεξάρτητα από τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες, οι νέοι άνθρωποι καλούνται να αλλάξουν δυο τρεις φορές επάγγελμα. Γι΄ αυτό πρέπει να αυτομορφώνονται, για να είναι ευέλικτοι (απασχολήσιμοι) στην αγορά εργασίας.
Ναι! Οι επιστημονικές – τεχνολογικές εξελίξεις είναι παράγοντας και μάλιστα σοβαρός των εργασιακών αλλαγών. Δεν είναι όμως «αναπόφευκτη θεϊκή κατάρα»! Έχουμε την υποχρέωση να πούμε καθαρά στους μαθητές και τους γονείς τους: Για την εργασιακή περιπλάνηση και ακόμα χειρότερα για την ανεργία την κύρια και καθοριστική ευθύνη φέρει: το πολιτικό σύστημα στο βαθμό που εναγκαλίζεται και εξυπηρετεί τους (εγχώριους και αλλοδαπούς) ισχυρούς του πλούτου, ο τρόπος διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων που τοποθετεί το κέρδος πάνω από τους ανθρώπους. Δεν είναι μοίρα των νέων αδυσώπητη η ανασφάλεια, η εργασιακή αβεβαιότητα, η ανεργία! Δεν καταθέτουμε τούτη την ώρα πλήρη κοινωνική πρόταση αλλά οι κοινωνίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία ώστε να εργαζόμαστε όλοι πάνω σε αυτή τη γη, με αξιοπρέπεια και να καλύπτουμε τις θεμελιώδεις ανάγκες μας. Δεν πρέπει όμως να θεωρούμε μοιραία τη θέση μας, αλλά να είμαστε δρώντα πολιτικά υποκείμενα, που δεν αναθέτουν το μέλλον τους σε κανένα αυτόματο μηχανισμό της αγοράς και σε κανένα συστημικό διαμορφωτή της κοινής γνώμης.
Με τις απόψεις που διατυπώνουμε δε διεκδικούμε το αλάθητο. Διεκδικούμε και πραγματώνουμε το δικαίωμά μας να κρίνουμε. Το συγκεκριμένο κείμενο, (ανεξάρτητα από τις προθέσεις και τη λογική της επιστημονικής εργασίας της οποίας αποτελεί διασκευή) είναι κατά τη γνώμη μας, κείμενο ιδεολογικού επηρεασμού μέσα από τις Πανελλαδικές εξετάσεις.

ΟΙ ΚΑΗΜΕΝΟΙ ΟΙ ΚΟΥΤΟΦΡΑΓΚΟΙ

Βρέθηκα στο τέλος της περασμένης εβδομάδας για λίγες μέρες στη Βαρκελώνη. Ο χρόνος ήταν λίγος, αλλά μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω πόσο σοφή υπήρξε η ρήσις του άλλοτε Υπουργού Νίκου Αθανασόπουλου (αυτουνού που είχε βαφτίσει ελληνικό το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι, με αποτέλεσμα να πληρώσει η Ελλάδα τρελά πρόστιμα στην ΕΟΚ), ο οποίος είχε αποστομώσει, προ εικοσαετίας και βάλε, τους εξ Εσπερίας κουτόφραγκους, με τη ρήση: «Όταν εμείς δημιουργούσαμε πολιτισμό εσείς κρεμόσασταν από τα δέντρα».
Πόσο σοφή κουβέντα είπε ο άνθρωπος αυτός!
Να φανταστείτε ότι τέσσερις ολόκληρες μέρες και δεν είδα ούτε ένα πεζοδρόμιο σπασμένο, ούτε ένα ΙΧ, ούτε μια μοτοσυκλέτα, παρκαρισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο, ούτε ένα δρόμο βρώμικο στο κέντρο της πόλης.
Επιπλέον πήρε την Κυριακή το βράδυ η Μπαρσελόνα το πρωτάθλημα Ισπανίας στο ποδόσφαιρο και - ώ της φρίκης - έβλεπες στους πανηγυρισμούς να συμμετέχουν ετοιμόγεννες γυναίκες και ζευγάρια με νεογέννητα στα καροτσάκια. Ούτε ένας ημίγυμνος να σπάει εν εξάλλω καταστάσει αυτοκίνητα ή να καίει μαγαζιά. Ετσι για να το κάψουμε ρε παιδιά! Και, το χειρότερο, τη Δευτέρα το πρωί νόμιζες πως την προηγούμενο βράδυ δε γιόρταζαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στους δρόμους! Τόσο καθαρά!
Κι ύστερα θέλουν να μας δώσουν και μαθήματα πολιτισμού. Καημένοι Κουτόφραγκοι!

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ανοικτή επιστολή προς τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας

Την περασμένη Παρασκευή μου απέστειλε ο Νίκος Χρυσόγελος το παρακάτω κείμενο προς δημοσίευση. Λόγω απουσίας μου στο εξωτερικό δε μπόρεσα να το αναρτήσω εγκαίρως. Το αναρτώ σήμερα γιατί πιστεύω ότι ο διάλογος για τα ελληνοτουρκικά είναι πάντα επίκαιρος.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Μειώστε τους εξοπλισμούς, συμβάλλετε να γίνει η γειτονιά μας ευρωπαϊκή
(επιστολή μου με ευκαιρία την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα)

Καλωσορίζουμε την επίσκεψη σας κ. Ερντογάν στην Ελλάδα. Επικροτούμε κ Παπανδρέου την πρωτοβουλία σας για επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Με την ευκαιρία αυτή θα θέλαμε, όμως, να απευθύνουμε μια ανοικτή πρόσκληση και στους δυο σας για να ξεκινήσει από τις 14 Μαΐου μια νέα εποχή στις σχέσεις των δυο χωρών αλλά και στην ευρύτερη περιοχή. Για δεκαετίες, οι σχέσεις των δυο χωρών πέρασαν από φάσεις αντιπαράθεσης, πολεμικών αναμετρήσεων και διαλειμμάτων ειρήνης. Το ευρωπαϊκό παράδειγμα, η δημιουργία δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του μεγαλύτερου πειράματος συνεργασίας και ειρήνης μεταξύ αντίπαλων στρατοπέδων που βίωσαν δυο παγκόσμιους πολέμους - αν και χρειάζεται αναζωογόνηση και νέα ώθηση - δείχνει το δρόμο για το πώς μπορεί να μετατραπεί και η γειτονιά μας σε μια περιοχή ειρήνης, συνεργασίας , οικολογικής και κοινωνικής βιωσιμότητας. Γνωρίζουμε ότι χρειάζεται θάρρος, υπέρβαση στερεότυπων και εθνικισμών, ουσιαστικό διάλογο στο εσωτερικό κάθε κοινωνίας αλλά και όραμα, πολιτική υπέρβαση και προσαρμογή στα μηνύματα των καιρών. Αλλά η βαθιά σημερινή κρίση, οικονομική, δημοσιονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική, απαιτεί θαρραλέες αλλαγές πολιτικών προς μια πιο βιώσιμη κατεύθυνση.

Με την ευκαιρία της επίσκεψης, πιστεύουμε ότι εκατομμύρια πολίτες θέλουν από τους πρωθυπουργούς Ελλάδας και Τουρκίας, που βρέθηκαν να χειρίζονται τις τύχες των δυο χωρών σε μια κρίσιμη και ιστορική στιγμή, να πάρουν πρωτοβουλίες στο πλαίσιο αυτής της νέας εποχής:
- Να συμφωνήσουν για κατακόρυφη μείωση των εξοπλισμών, ότι για παράδειγμα μέσα στα επόμενα 4 χρόνια δεν θα δαπανηθούν για το σκοπό αυτό από κάθε χώρα ποσά μεγαλύτερα από 1 δις ευρώ κατ΄ έτος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση να εγγυηθεί την ασφάλεια των δυο χωρών. Είναι παράλογο σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης να σπαταλιόνται πόροι σε άχρηστα προϊόντα, όπως είναι οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί, και την ίδια στιγμή να αφαιρούνται οι αναγκαίοι πόροι από τον οικογενειακό προϋπολογισμό εκατομμυρίων πολιτών, από τα ασφαλιστικά ταμεία, τις κοινωνικές υποδομές και την προστασία του περιβάλλοντος
- Να επιβεβαιώσουν οι δυο χώρες ότι δεσμεύονται από το διεθνές δίκαιο και ότι οποιαδήποτε διαφορά ή διαφορετική προσέγγιση μεταξύ των δυο χωρών θα αντιμετωπίζεται στο πλαίσιο των σχέσεων καλής γειτονιάς, της προσπάθειας διαμόρφωσης μιας ευρωπαϊκής γειτονιάς στην περιοχή και με εργαλεία όπως το Δικαστήριο της Χάγης. Η Τουρκία να δεσμευτεί ότι θα εγκαταλείψει την αναφορά σε casus belli.
- Να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες για την επίλυση του Κυπριακού με βάση το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, την αποστρατικοποίηση του νησιού και τη διαμόρφωση ενός κοινού βιώσιμου μέλλοντος για όλους τους κατοίκους του νησιού στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
- Να δεσμευτούν οι δυο χώρες ότι στην Αν Μεσόγειο και ιδιαίτερα στο Αιγαίο δεν μπορεί να υπάρξουν πλωτές πετρελαιοπηγές μια και το ατύχημα της BP στον κόλπο του Μεξικού αποδεικνύει ότι ένα παρόμοιο ατύχημα στο Αιγαίο θα κατέστρεφε ολοκληρωτικά όχι μόνο το περιβάλλον αλλά και τις οικονομίες των δυο χωρών.
- Να αναλάβουν πρωτοβουλίες για τη μείωση της ρύπανσης στην Αν. Μεσόγειο, την εξάλειψη της απόρριψης στη θάλασσα και τις ακτές αποβλήτων κάθε είδους (αστικών, βιομηχανικών, από τη ναυτιλία κα), τη βιώσιμη αλιεία και την προστασία της θαλάσσιας βιοποικιλότητας στην περιοχή.
- Να παγώσει οποιοδήποτε σχέδιο για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στην Τουρκία και να δεσμευτεί η Ελλάδα ότι δεν πρόκειται να στραφεί στην πυρηνική ενέργεια. Οι δυο χώρες να αναπτύξουν στενή συνεργασία στην προώθηση τόσο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας όσο και προγραμμάτων για την κατασκευή ανάλογου τεχνικού εξοπλισμού κατάλληλου για τις δυνατότητες και τις συνθήκες μεσογειακών χωρών. Γιατί η Τουρκία να δεσμευτεί σε προγράμματα που θα απαιτήσουν πάνω από 20 δις δολάρια για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στις Μεσογειακές ακτές της Τουρκίας, όπως προβλέπει η συμφωνία που υπεγράφη από τον αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης Ιγκόρ Σέτσιν και τον Τούρκο υπουργό Ενέργειας Τανέρ Γιλντίζ κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Ρώσου προέδρου Ντμίτρι Μεντβέντεφ στην Άγκυρα; Γιατί να επενδύει η Τουρκία σε πυρηνικούς σταθμούς και πετρέλαιο και η Ελλάδα σε πετρέλαιο και λιγνίτη, ενώ και οι δυο χώρες μπορεί να απεξαρτηθούν από τα ορυκτά καύσιμα (συμπεριλαμβανομένου και του ουρανίου) και να αποτελέσουν από κοινού πρότυπο για μια νέα, ενεργειακή εποχή του ανέμου και του ήλιου που και οι δυο χώρες διαθέτουν σε αφθονία;
- Να αναλάβουν πρακτικές πρωτοβουλίες όχι μόνο για την μείωση της συνεισφοράς τους στην κλιματική αλλαγή αποτελώντας υπόδειγμα και για άλλες χώρες αλλά και για την προσαρμογή τους μπροστά στην απειλούμενη αύξηση της μέσης θερμοκρασίας, την αύξηση της έντασης και της συχνότητας των ακραίων καιρικών φαινομένων, την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και την απώλεια εδαφών και υποδομών και στις δυο χώρες, τη μεγιστοποίηση της επικινδυνότητας των δασικών πυρκαγιών, τη μείωση των βροχοπτώσεων και την επέκταση του κινδύνου ερημοποίησης.

«ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΡΦΩΣΗ»

Έλαβα από μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ένα e-mail ο συντάκτης του οποίου, σε οργίλο ύφος, κατήγγειλε ότι το θέμα της Έκθεσης στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, που ζητούσε από τους υποψήφιους να πραγματευτούν το ζήτημα της δια βίου εκπαίδευσης και επιμόρφωσης, ήταν «θέμα - φακέλωμα» και διερωτώνταν, δημόσια, «πώς θα βαθμολογηθούν άραγε οι προοδευτικοί μαθητές που θα πουν τα πράγματα με το όνομά τους».
Οφείλω να ομολογήσω ότι η τοποθέτηση αυτή με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Και θυμήθηκα...
Θυμήθηκα τον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, που απευθυνόμενος στους εργάτες έλεγε: «...Μορφωθείτε, γιατί χρειαζόμαστε τη μόρφωσή σας...»
Θυμήθηκα τους απεργούς εργάτες της Πρωτομαγιάς του Σικάγο, στα 1886, που διεκδικούσαν «οκτώ ώρες εργασία για να ζούμε, οκτώ ώρες για να μορφωθούμε, οκτώ ώρες ανάπαυση». Και γι αυτά τα «ανατρεπτικά αιτήματα» τρεις συνδικαλιστές οδηγήθηκαν στο ικρίωμα.
Θυμήθηκα τις περιγραφές παλιών Αριστερών που πέρασαν χρόνια στις φυλακές και στα ξερονήσια και οι οποίοι μου έλεγαν πόσοι κρατούμενοι «έμαθαν γράμματα», «έμαθαν τέχνη», «μορφώθηκαν» στη φυλακή.
Θυμήθηκα τη σημασία που έδινε στην επιμόρφωση του Λαού (ναι, με κεφαλαίο) η Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη
Θυμήθηκα ακόμα ότι ο στρατηγός Φράνκο και οι συμμαθητές του στη Στρατιωτική Ακαδημία της Ισπανίας, που αιματοκύλησαν από το 1936 ως το 1939 τη χώρα και επέβαλαν μια από τις πιο άγριες δικτατορίες που υπήρξαν ποτέ στην Ευρώπη, όταν αποφοιτούσαν από τη Στρατιωτική Ακαδημία, ακολουθώντας την παράδοση των αποφοίτων, κάρφωναν ένα βιβλίο στον τοίχο και ορκίζονταν να μην ξανανοίξουν βιβλίο.
Θυμήθηκα τον ελληνιστή και σοσιαλιστή Πρύτανι του Πανεπιστημίου της Σαλαμάνκα Μιγκέλ ντε Ουναμούνο, ο οποίος, όταν οι Φρανικστές κατέλαβαν την πόλη και τον υποχρέωσαν, παρουσία του υπαρχηγού του Φράνκο να εκφωνήσει τον πανηγυρικό της κατάληψης, είπε απευθυνόμενος σε αυτούς που ορκίζονταν να μην ξανανοίξουν βιβλίο: «θα κυριαρχήσετε γιατί εκπροσωπείτε την κτηνώδη βία, αλλά δε θα νικήσετε».
Θυμήθηκα τέλος τους ναζί, τους δικτάτορες της Χιλής και της Αργεντινής στη δεκαετία του '70, που έκαιγαν δημόσια βιβλία.
Θέλω να ελπίζω ότι δεν υπάρχει δεύτερο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ που να υπερασπίζεται τέτοιες αποκρουστικές απόψεις. Μπροστά στην τερατωδία αυτής της άποψης, το «πολιτικό ζήτημα» που ήγειρε και το οποίο είναι όντως υπαρκτό - δηλαδή η πιθανή δυσμενής βαθμολογική μεταχείριση των απόψεων κατά της δια βίου εκπαίδευσης - είναι ελάσσονος σημασίας.
Σε ό,τι με αφορά, οφείλω να πω ευθαρσώς ότι πιστεύω πως σε άνθρωπο που δε θέλει να επιμορφώνεται δια βίου, ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ Η ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Γιάννης Χρυσοβέργης

Ευαισθησίες...

Από το χθεσινό άρθρο του Δ. Δανίκα στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ":

«Πολιτική» θεωρείται η αποχή του γηραιού πλην κραταιότατου σκηνοθέτη από το κινηµατογραφικό Φεστιβάλ Καννών, µε το δικαιολογητικό «εξαιτίας προβληµάτων de la type grec»...

Θεέ µου τι ευαισθησία είναι αυτή! Μοναδική πράξη πολιτική και άκρως φιλελληνική, σε σηµείο που για λογαριασµό του υπόλοιπου κοσµικοκαλλιτεχνικού στίφους να αισθάνοµαι ντροπή, η κάθετη και αµετάκλητη άρνηση του 80χρονου αλλά ακµαιότατου Ζαν Λικ Γκοντάρ, να παρευρεθεί σ’ αυτά τα χλιδάτα Σόδοµα και Γόµορρα των Καννών.

Η Ελλάδα καίγεται και οι Κάννες χτενίζονται. Αυτό το βαθύτερο νόηµα µιας σύντοµης δήλωσής του που δηµοσιεύτηκε στο χθεσινό φύλλο της «Liberation». Με την οποία εξηγεί την απόφασή του να µην έρθει και πατήσει το red carpet τη στιγµή της ελληνικής καταστροφής. Επακριβώς: «Ακυρώνω τις υποχρεώσεις µου στις Κάννες εξαιτίας προβληµάτων τύπου Ελλάδας (de type grec)». Το καλλιτεχνικό editorial της εφηµερίδας είναι επεξηγηµατικό και σκληρό. Περίπου γράφει ότι ο Γκοντάρ αρνείται να στριµωχτεί ανάµεσα σε Ferrrari µε τις ηλιοκαµένες Μπίµπο και µε τους τύπους να καπνίζουν τις πουράκλες τους. Αρνείται να γίνει η βιτρίνα αυτού του πανηγυριού!

Το πλήθος των δηµοσιογράφων, παρασυρµένο και εγκλωβισµένο στην κινηµατογραφική καρακοσµάρα του, αντέδρασε µε ποικίλα σχόλια. Οπως «Γκοντάρ είναι αυτός», «Τι περιµένεις από έναν τρελό», «Να ερχόταν και να καταγγείλει εδώ τον καπιταλισµό» και άλλα τέτοια πρόχειρα και ειρωνικά.

Θυµίζω το «ελληνικό» απόσπασµα από την ποταµιαία συνέντευξή του στο περιοδικό «Les Ιnrockuptibles»: «Πρέπει να ευγνωµονούµε την Ελλάδα. Το οξυγόνο που µας έδωσε πρέπει ως χρέος να αποπληρωθεί. Φιλοσοφία, Δηµοκρατία, Τραγωδία. Ολα προέκυψαν από την Ελλάδα. Ξεχνάµε ποια είναι η σχέση ανάµεσα στη Φιλοσοφία και την Τραγωδία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής». Με κορυφαία κατάληξη: «Ολοι χρωστάµε λεφτά στην Ελλάδα. Οι Ελληνες θα µπορούσαν να απαιτήσουν από τον σύγχρονο κόσµο χιλιάδες δισεκατοµµύρια για πνευµατικά δικαιώµατα».

Ευτυχώς η ταινία του «Film Socialisme» προβλήθηκε κανονικά. Εκτός διαγωνιστικού προγράµµατος. Εξωτερικά και για έναν αµύητο θεατή, µοιάζει εντελώς χαοτική. Με πλήθος από ατάκες πασίγνωστων συγγραφέων και διανοουµένων. Από Σαίξπηρ µέχρι και Ζαν Πολ Σαρτρ. Με αγγλικούς υπότιτλους όπου οι λέξεις είναι κολληµένες, όπως «inwar», σηµατοδοτώντας έτσι µια άλλη γλώσσα. Εντελώς δική του. Και ταυτόχρονα εκφράζοντας την πλήρη ασυνεννοησία που επικρατεί.

Το µεγαλύτερο µέρος της ιστορίας διαδραµατίζεται σε κρουαζιερόπλοιο. Εναν λιλιπούτειο Τιτανικό µε casino, club, πισίνες, εστιατόρια και περιφερόµενες πανάκριβες αλλά άδειες τουαλέτες και εξίσου άδεια κοστούµια. Ανάµεσά τους η Πάτι Σµιθ µε την κιθάρα της. Ενα ζευγάρι από τη Ρωσία. Φωνές από γερµανικά λαρύγγια. Ενδιαµέσως σκηνές από λιµάνια (Βαρκελώνη, Αίγυπτος, Πειραιάς), µια σκηνή αναπαράστασης από µάχες αρχαίων Ελλήνων και πολλές αναφορές στο παρελθόν της Γηραιάς Ηπείρου. Για τους Σοβιετικούς που βούτηξαν το χρυσάφι των ισπανικών τραπεζών στη διάρκεια του ισπανικού εµφυλίου. Για τον Στάλιν. Για τους Εβραίους που έφτιαξαν το Χόλιγουντ (ο Γκόλντουιν, ο Μάγερ, ο Σεσίλ Ντε Μιλ). Για τους Αγγλους που κατασκεύασαν το κράτος του Ισραήλ. Για τις τηλεοπτικές ειδήσεις. Με τον εξής διάλογο: «Θα γίνουν εκλογές», «Ξεχάστε το!». Και µε περιφρονητικό σαρκασµό προς τους Γερµανούς.

Για την αντιγραφή
Κώστας Λαγωνικάκος

Η ιστορία ενός συμβόλου

Βρήκα στο http://athens.indymedia.org ένα ενδιαφέρον κειμενάκι για την προέλευση του συμβόλου του αναρχικού κινήματος (Α σε κύκλο Ο). Σκέφτηκα πως αξίζει να το αναρτήσω.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

Νομίζαμε ότι υπήρχε ανέκαθεν, έτσι όπως το βλέπαμε χαραγμένο με κιμωλία σε γκράφιτι στους τοίχους, σε σχεδιασμένες βόμβες, σε μπλουζάκια και σημαίες. Ορισμένοι πίστευαν ότι το Α μέσα σε Ο, ήταν γράμματα του ευαγγελίου ή ακόμα παράγωγα του ονόματος του Ραβασόλ, του αναρχικού αγωνιστή. Άλλοι πίστευαν ότι συνέθετε, κατά τον 19ο αιώνα, την ιδέα της αναρχίας έτσι όπως εκφράστηκε από τον Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν. Οι περισσότεροι (ισπανοί…) υποστήριζαν πως το είχαν δει υψωμένο σε κάποιο σημείο της φάλαγγας Ντουρρούτι κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία.
Όμως, σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου «Το κυκλωμένο Α, η πραγματική ιστορία ενός συμβόλου», όλα αυτά δεν είναι παρά μύθοι διαδιδόμενοι στη Βικιπαίδεια.
Στην πραγματικότητα, το σύμβολο αυτό είναι μια πρόσφατη εικονογραφική δημιουργία. Σύμφωνα με στοιχεία που συλλέχθηκαν από το Κέντρο ελευθεριακών σπουδών Πινέλλι του Μιλάνου και του Διεθνούς Κέντρου Ερευνών για την Αναρχία της Λωζάνης, το πρώτο κυκλωμένο Α εμφανίζεται το 1964.
Συγκεκριμένα, τον Απρίλιο, το κυκλωμένο Α εμφανίζεται στο Δελτίο των Νέων Ελευθεριακών σαν ένα σύμβολο που εκφράζει «το σύνολο του αναρχικού κινήματος». Με βάση το κείμενο που συνόδευε την ιδέα αυτή, επρόκειτο:
«Να χρησιμεύσει ως ένα πιο πρακτικό και γρήγορο μέσο, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος υπογραφής και το μέγεθός της κάτω από τα κείμενα και τα συνθήματα.»
Ένα σύμβολο χειραγωγείται
Δεν γνωρίζουμε τις πηγές έμπνευσης (είναι άραγε γνωστές εκείνες του αντιπυρηνικού συμβόλου;) αλλά γνωρίζουμε τα ονόματα των δημιουργών του: Tomas Ibanez και René Darras. Δεν μπορούμε να πούμε πως το Α μέσα σε Ο υιοθετήθηκε αμέσως από τα πλήθη. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε, πως σφραγίστηκε από τις συζητήσεις των αναρχικών ομάδων ως προς την ουσία και τη μορφή του.
Όμως, το 1966, στην Ιταλία, ένας οικονομολόγος ειδικευμένος στα αγροτικά ζητήματα, ο Αμεντέο Μπερτόλο, ανακτά το σύμβολο προκειμένου να γίνει το έμβλημα της ελευθεριακής Νεολαίας του Μιλάνου, προσκείμενη στην αντίστοιχη του Παρισιού. Και αυτό συνέβη παρά το ότι υπήρξαν ορισμένες αντίθετες (αν και διαυγείς) φωνές που εναντιώθηκαν σε αυτό το υπερβολικά απλό σχέδιο, που μπορεί να παραποιηθεί, και να τεθεί στην υπηρεσία του οποιουδήποτε για οποιονδήποτε σκοπό. Ωστόσο -και ίσως για όλους αυτούς τους λόγους-, το Α μέσα σε Ο άρχισε να εξαπλώνεται παντού.
Το 1968, παραμένει διακριτικό. Το 1969, χειραγωγείται από την ιταλική άκρα δεξιά η οποία με το κυκλωμένο Α υπογράφει τις θανατηφόρες απόπειρές της. Κομψά ξανασχεδιασμένο (σε μαύρο στρογγυλό φόντο) το 1971 από τον αδελφό του Αμεντέο Μπερτόλο, Gianni, για τον τίτλο μηνιαίας αναρχικής έκδοσης, βρίσκει και πάλι τη θέση του στο στρατόπεδό του.
Χρησιμοποιείται ξανά από τους Αυτόνομους στη Γερμανία, από τους Πρόβος στην Ολλανδία, τους ειρηνιστές, όλους τους καταπιεσμένους, τους οπαδούς της «πανκ»… και από το χώρο της μόδας.
Για τον Αμεντέο Μπερτόλο, τον «ανάδοχο πατέρα» του κυκλωμένου Α, τον οποίο ρωτάμε αν 40 χρόνια μετά, το Α μέσα σε Ο γέρασε, η απάντησή του είναι ξεκάθαρη:
«Νομίζω πως παραμένει ακόμα πολύ αποτελεσματικό, τόσο ως σύμβολο εξέγερσης κατά του αυταρχισμού όσο και σαν “υπογραφή” πολλών σύγχρονων αναρχικών.»
Ούτε Θεός! Ούτε αφέντης! Αλλά όχι και δίχως σύμβολο!

http://aixmi.wordpress.com/2010/01/23/η-πραγματική-ιστορία-του-αναρχικού-συ/#more-2508
aixmi.wordpress.com/

Για μια εναντίωση στη βία χωρίς αστερίσκους…

Με χαρά αναρτώ ένα κείμενο το οποίο μου έστειλε ο Τάσος Κρομμύδας από τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ -ΠΡΑΣΙΝΟΥ. Και το προσυπογράφω.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Για μια εναντίωση στη βία χωρίς αστερίσκους…


Τα μέτρα στο πλαίσιο της συμφωνίας στήριξης από την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι εξελίξεις ιστορικής σημασίας που σε μεγάλο βαθμό θα καθορίσουν το πώς θα ζήσουμε όλοι και κυρίως η νέα γενιά την ερχόμενη περίοδο.
Τα μέτρα αυτά, που έρχονται ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας του πολιτικού μας συστήματος, είναι σε μεγάλο βαθμό άδικα και αναποτελεσματικά, με απρόβλεπτες επιπτώσεις στη φτώχεια, την ανεργία, την κοινωνική συνοχή.
Μπροστά στη νέα πραγματικότητα, είναι κρίσιμη και έκδηλη η ανάγκη για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής πολιτικής πρότασης διεξόδου από την πολλαπλή κρίση με βιώσιμο και κοινωνικά αλληλέγγυο τρόπο.
Με πολλαπλές αφετηρίες, ίσως και αντιφάσεις, δεκάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν στις 5 Μαΐου τη δικαιολογημένη οργή τους απέναντι στα νέα μέτρα.
Όμως, αυτή η παλλαϊκή αγανάκτηση προς το πολιτικό σύστημα αντί να αποτελέσει αφετηρία διαμόρφωσης μιας εναλλακτικής διεξόδου, στιγματίστηκε για πάντα από την πρωτοφανή και αδικαιολόγητη τριπλή δολοφονία στο κατάστημα της MARFIN.
Ο καθένας πρέπει να αναλογιστεί το μερίδιο των ευθυνών του για την τραγωδία αυτή, να ζητήσει εκ βαθέων συγγνώμη από τους αγαπημένους των θυμάτων και την κοινωνία γενικότερα και να κινηθεί ώστε να μην ξαναϋπάρξει περιθώριο για παρόμοια γεγονότα.
Απαραίτητο στοιχείο μιας τέτοιας στάσης είναι η άνευ όρων καταδίκη κάθε νοοτροπίας που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αφαίρεση ανθρώπινων ζωών ως «παράπλευρες απώλειες» ενός «ανώτερου πολιτικού στόχου».
Ενδεχομένως το μέγεθος της τραγωδίας να ήταν μικρότερο αν η Διεύθυνση της Τράπεζας δεν επέβαλε τη λειτουργία του υποκαταστήματος ή αν οι αρμόδιες Υπηρεσίες είχαν επιβάλει συμμόρφωση με τις προδιαγραφές πυρασφάλειας πριν την αδειοδότησή του. Σίγουρα το πογκρόμ τυφλής βίας από την αστυνομία που ακολούθησε τη διαδήλωση καθόλου δεν ταιριάζει σε ένα σύγχρονο κράτος.
Όμως τέτοια ζητήματα έρχονται σε δεύτερη μοίρα, ιδιαίτερα σε περίοδο πένθους για τις τρεις οικογένειες.
Κυρίως όμως δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να επιχειρείται η αξιοποίησή τους ως οποιασδήποτε μορφής προσπάθεια υποβάθμισης δολοφονικών προθέσεων και νοοτροπιών.
Για το Πράσινο κίνημα, οι υπαίτιοι της τριπλής αυτής δολοφονίας δεν διαφέρουν στο παραμικρό από δολοφόνους μεταναστών ή ανύποπτων νεαρών όπως ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Οι Πράσινοι είμαστε θεμελιωδώς αντίθετοι σε κάθε ελαστική αντιμετώπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολύ περισσότερο της αξίας της ανθρώπινης ζωής.
Καταδικάζουμε κάθε λογική βίας, χωρίς αστερίσκους, «ναι μεν αλλά» και υποσημειώσεις.
Εναντιωνόμαστε σε κάθε λογική συμψηφισμού βίας ή ανθρώπινων απωλειών. Ένα και ένα δεν κάνει ποτέ μηδέν!


Τάσος Κρομμύδας

ΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΚΙΝΕΖΟΥΣ

Τις τελευταίες ημέρες βομβαρδίζομαι, στην κυριολεξία, από e-mails, σύμφωνα με τα οποία η κυβέρνηση, πριν ακόμα προστρέξει στο μηχανισμό στήριξης, είχε δεχθεί προτάσεις για ευνοϊκά δάνεια, τα οποία απέρριψε.
Έτσι, σύμφωνα με τις «καταγγελίες» είχε δεχθεί τις ακόλουθες προτάσεις:

1. Από την Κίνα, πρόταση για δάνειο με 1% έως ποσού ίσου με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας «χωρίς ανταλλάγματα». επιπλέον δε θα μπούκωναν τη χώρα με Κινέζους τουρίστες.
   
2. Από τη Ρωσία πρόταση για δανεισμό με εξ ίσου ευνοϊκούς όρους, υπό την προϋπόθεση τη λειτουργία του «περίφημου αγωγού» και «συμφωνία χρήσης των ναυπηγείων της Σύρου από τα ρωσικά πολεμικά πλοία για επισκευές».
3. Από τα Αραβικά Εμιράτα πρόταση ελκυστικής δανειοδότησης με την προϋπόθεση να τους παραχωρηθούν: το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού για αποκλειστική χρήση των lear jets τους, το παραλιακό μέτωπο κάτω από το αεροδρόμιο, η εγκατάσταση θαλαμηγου - καζίνο στο Φάληρο και τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος για να μετατραπεί σε ναυπηγείο θαλαμηγών.

Ας πάρουμε την πρώτη εκδοχή. Ποιοι διακινούν το σενάριο; Μα φυσικά οι ίδιοι που τον περασμένο Νοέμβριο χάλαγαν τον κόσμο για την ενεργοποίηση της, όντως ετεροβαρούς, συμφωνίας που είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση με την Κίνα για το λιμάνι του Πειραιά και στην οποία, η παρούσα κυβέρνηση έκανε αυτό που μπορούσε: δευτερεύουσας σημασίας διορθωτικές κινήσεις.Αντιλαμβάνεται κανείς τις αντιδράσεις τους αν οι ΚΙνέζοι είχαν πράγματι κάνει κάποια πρόταση δανειοδότησης, ζητώντας, από «ανυπόκριτο ενδιαφέρον για τους Έλληνες αδελφούς» - ναι, αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν επίσημα- το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, της Ελευσίνας και τον ΟΣΕ. Για να μην αναφερθώ στη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πόρων των αφρικανικών χωρών που έχει δανειοδοτήσει η Κίνα στην τελευταία δεκαετία και στην εξαφάνιση κάθε τοπικής μεταποιητικής δραστηριότητας.
Η δεύτερη «ελκυστική πρόταση» που «προέρχεται από τους Ρώσους» περιέχει τόσο χοντροκομένα ψέματα που ίσως θα ήταν ανάξια αναφοράς. Και μόνο ότι ο «περήφημος αγωγός» (Ποιός άραγε; Ο Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη; Ή ο αγωγός φυσικού αερίου;) έχει μπλοκάρει από τη βουλγαρική κυβέρνηση και όχι από την ελληνική τα λέει όλα. για αν μην αναφερθούμε στη μεταχείριση που επεφύλαξε η Ρωσία στην «αδελφή» Λευκορωσία, όταν η τελευταία βρέθηκε σε δυσχέρεια αποπληρωμής των οφειλών της για το φυσικό αέριο που εισήγαγε. Όσο για τη συμφωνία για τη Σύρο, μα ακόμα και επί ΕΣΣΔ τα σοβιετικά πλοία πραγματοποιούσαν εκεί επισκευές.
Η τρίτη είναι η πρόταση που έχει πιο πολλή πλάκα. Η πρόσφατη χρεωκοπία του Ντουμπάι τα λέει όλα.

Κι όμως τις απίστευτες αυτές θεωρίες συνομωσίας τις διακινούν κατά λοιπά σοβαροί άνθρωποι. Οι οποίοι απλώς αρνούνται να παραδεχθούν το προφανές. Ότι η νεόπλουτη επιδειξιομανία της πολυπληθούς μεσαίας αστικής τάξης αυτής της χώρας, σε συνδυασμό με τις τζάμπα μαγκιές κατά Τούρκίας και «Γυφτοσκοπιανών», που κοστίζουν 10 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε αμυντικές δαπάνες, και με την απέχθειά της στην καταβολή των αντιστοιχούντων στο εισόδημα φόρων, διότι «φόρους πληρώνουν μόνο οι μαλάκες», μας οδήγησε εκεί που μας οδήγησε.
Η ίδια νοοτροπία θέλει να πιστεύει, ότι αρκούσε μια «μαγκιά» και μια απειλή στάσης πληρωμών για να «κλάσουν πατάτες οι Κουτόφραγκοι». Κι επειδή το θέμα αυτό το έχει κάνει καραμέλα ο ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι να σταθούμε σε μια πτυχή του: Αυτή, όχι της στάσης πληρωμών, αλλά της επαναδιαπραγμάτευσης της αποπληρωμής του χρέους.
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτό έπρεπε να είχε γίνει. Δεν το έκανε η κυβέρνηση, διότι φοβήθηκε ότι θα κατέρρεε το ευρώ και μαζί και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εκείνο όμως που δε λέει κανείς από το ΣΥΡΙΖΑ και για το λόγο αυτό η πρότασή τους συνιστά πολιτική απάτη, είναι ότι σε περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, ναι μεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να δημιουργήσει ένα πλαίσιο προστασίας για τη φτωχολογιά, ναι μεν θα έμπαιναν οι βάσεις για μια πιο υγιή ανάπτυξη της οικονομίας, όμως για τη μεσαία τάξη - αυτή που διαδήλωσε στις 5 Μαΐου μαζικά και αποπειράθηκε να εισβάλει στη Βουλή και έκαψε και τρεις ανθρώπους ζωντανούς - οι συνέπειες θα είναι ακριβώς οι ίδιες.
Αλλά είπαμε:

«Ακόμα τούτη την άνοιξη,
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο, το καλοκαίρι,
όσο να 'ρθει ο Μόσκοβος να φέρει το σεφέρι»

Όμως, όπως και το 1770 έτσι και τώρα, κανένας Μόσκοβος δε θά 'ρθει.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Βαριές κουβέντες με ερεθίσματα για σκέψη

Στο μπλογκ http://pamkgyzi.blogspot.com είδα μια ανάρτηση και ένα σχετικό με αυτήν σχόλιο όπου διατυπώνεται ο ισχυρισμός ότι ο "Άτακτος Λόγος" χρησιμοποιεί ενίοτε προσβλητικές εκφράσεις εναντίον προσώπων και παρατάξεων, αναιρώντας έτσι το περιεχόμενο της διακήρυξης αρχών του. Παρακάτω αναρτώ τα δυο αυτά κείμενα τα οποία είναι, κατά τη γνώμη μου, ανασκευάσιμα, όμως εν πάση περιπτώσει αξίζει να τα σκεφτούμε λίγο, έστω και αν ενοχληθούμε από την ειρωνία και το σαρκασμό που αναδύεται μέσα απ'αυτά. Ο κριτικός λόγος απαιτεί, κοντά στα άλλα, και γερό στομάχι.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ

Στο μπλόγκ άτακτος λόγος κάποιος συντάκτης αναφερόμενος στον Γιώργο Παπανδρέου γράφει μεταξύ των άλλων «Ειναι ξεκάθαρο πλέον , οτι η δόλια και κίβδηλη συμπεριφορά αυτού του μασκαρά, που είναι ολοφάνερο οτι εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα, καθιστά ένα εφιαλτικό μέλλον σ΄όλους μας, αφού η οικονομική αφαίμαξη - και όχι μόνο - που μας επιβάλει, θα μας οδηγήσει στα πρόθυρα της κοινωνικής παρακμής.»
Προφανώς μου είναι αδιάφορη η τοποθέτηση του συγκεκριμένου συντάκτη αλλά ο ίδιος λίγο παραπάνω έχει υπογράψει το εξής «Πρώτη προϋπόθεση συμμετοχής στο διάλογο είναι ο σεβασμός προς τον άλλο. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί για ομάδες και ανθρώπους είναι απαράδεκτοι.»
( από την Wikipedia μασκαράς = ο ντυμένος για τις Απόκριες, ο απατεώνας )
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ :
Εμείς μπορούμε να βρίζουμε και να λοιδωρούμε όποιον μας γουστάρει αλλά δεν επιτρέπουμε σε κανένα να κάνει το ίδιο για εμάς!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΤΙ ΝΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΟΥ Η ΜΙΑ ΜΟΥΤΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΘΥΜΑΝΕΙΣ ??

Απιφ

Ο Αέρα Πατέρα είπε

Δε μπορείς να είσαι συνεπής όταν βάζεις τέτοιους ασφυκτικούς περιορισμούς. Όταν υπάρχει σύγχυση μεταξύ προσωπικού και ομαδικού, δημόσιου και ιδιωτικού, αυτές είναι οι συνέπειες.Βέβαια υπάρχει και η λογική ότι δε βρίζουμε κομμουνιστές, αναρχικούς, οικολόγους και σοσιαλδημοκράτες, βρίζουμε εκτός του υπερτετραγώνου. Μπορεί...

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΡΗΝΑΝΙΑ - ΒΟΡΕΙΟ ΒΕΣΤΑΦΑΛΙΑ. ΤΡΕΙΣ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΔΥΟ ΝΙΚΗΤΕΣ

Βαρύτατη ήττα για τα κόμματα του κυβερνώντος συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών, αλλά και για το αντιπολιτευόμενο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα επεφύλασσαν οι ψηφοφόροι στις εκλογές του Ομόσπονδου κρατιδίου της Ρηνανίας - Βορείου Βεστφαλίας, το μεγαλύτερο σε πληθυσμό της Γερμανίας.
Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα συγκεντρώνει ποσοστό 34,6% και αναδεικνύεται με βραχεία κεφαλή πρώτο κόμμα. Το ποσοστό αυτό όμως είναι η χειρότερη επίδοση του κόμματος στην περιοχή από την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1949.
Ακολουθεί κατά πόδας το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με 34,5% ποσοστό που συνιστά επίσης τη χειρότερη επίδοση των τελευταίων πενήντα χρόνων στην περιοχή.
Θρήνος και οδυρμός στους Ελεύθερους Δημοκράτες, οι οποίοι συγκεντρώνουν μόλις 6,7%, ποσοστό χειρότερο από αυτό που προέβλεπαν οι δυσμενέστερες γι αυτούς δημοσκοπήσεις. Κι όλα αυτά όταν, πριν λίγους μόλις μήνες, το κόμμα αυτό είχε επιτύχει σε πανεθνικό επίπεδο το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας του, 14,6%.
Χαρές και πανηγύρια από την άλλη στους Πράσινους οι οποίοι, με άνοδο τριών περίπου ποσοστιαίων ,μονάδων και ποσοστό 12,5% αναδεικνύονται σε κύριο ρυθμιστή των τοπικών τεκταινομένων.
Πλατιά χαμόγελα και στο Αριστερό Κόμμα, το οποίο, με ποσοστό 5,6% επιτυγχάνει το στόχο του να μπει στο τοπικό κοινοβούλιο.
Μετά το αποτέλεσμα αυτό τα πολιτικά δεδομένα στη Γερμανία αλλάζουν ριζικά. Τα ενδεχόμενα σενάρια σχηματισμού τοπικής κυβέρνησης είναι τέσσερα: μεγάλος συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών, συνασπισμός Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών - Πράσινων, συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών - Πράσινων -Αριστερού Κόμματος και συνασπισμός Σοσιαλδημοκρατών - Πράσινων, με αποχή του Αριστερού Κόμματος στην ψηφοφορία για παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.
Το πρώτο σενάριο έχει πιθανότητες υλοποίησης μόνο σε περίπτωση αποτυχίας οιουδήποτε άλλου, διότι πρόκξειται για τη λύση που λιγότερο επιθυμούν οι Σοσιαλδημοκράτες, μετά την τραυματική για την πολιτική τους αξιοπρέπεια ήττα του περασμένου φθινοπώρου στις εθνικές εκλογές.
Το δεύτερο σενάριο έχει ελάχιστες πιθανότητες υλοποίησης, λόγω της απόλυτης διαφωνίας των Πράσινων στην επανεκκίνηση του γερμανικού προγράμματος πυρηνικών σταθμών, αλλά και στην πρόθεση των άλλων δυο πιθανών εταίρων τους για μείωση των δαπανών για την παιδεία και την υγεία.
Το τρίτο σενάριο έχει επίσης μικρές πιθανότητες επιτυχίας, πρωτίστως λόγω του υστερικού αντικομμουνισμού των Πράσινων και μεγάλης μερίδας της εκλογικής βάσης των Σοσιαλδημοκρατών.
Το τέταρτο σενάριο, υπό αυτές τις συνθήκες, συγκεντρώνει περισσότερες πιθανότητες πραγματοποίησης.
Σε κάθε περίπτωση ο κυβερνών συνασπισμός χάνει την απόλυτη πλειοψηφία στην Άνω Βουλή (μικρές πιαθνότητες να τη διατηρήσει έχει στην περίπτωση συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών - Ελεύθερων Δημοκρατών - Πράσινων). Κι αυτό θέτει εν αμφιβόλω την υλοποίηση του εκλογικού προγράμματος δραστικών περικοπών των κοινωνικών δαπανών που ευαγγελίζεται η γερμανική κυβέρνηση.Ωστόσο η απώλεια της πλεοψηφίας δε συνεπάγεται αυτόματα κυβερνητική κρίση στη Γερμανία. Ο Χέλμουτ Κολ κυβέρνησε για χρόνια χωρίς να διαθέτει πλειοψηφία στην Άνω Βουλή. Αντιθέτως ο Γκέρχαρντ Σρέντερ προκήρυξε εκλογές ευθύς μόλις έχασε την πλειοψηφία στην Άνω Βουλή το 2005 (πάλι λόγω της Ρηνανίας - Βορείου Βεστφαλίας).
Πέραν όλων των άλλων από τις χθεσινές εκλογές προκύπτουν μερικά συμπεράσματα.
Το πρώτο είναι ότι η Αριστερά έχει μπει για τα καλά στο πολιτικό παιγνίδι στη Γερμανία και κανείς πλέον δε δικαιούται να την αγνοεί στους όποιους πολιτικούς σχεδιασμούς του.
Το δεύτερο είναι ότι από την απώλεια της επιρροής των κυβερνώντων κομμάτων δεν ωφελούνται οι Σοσιαλδημοκράτες. Αντιθέτως, συνεχίζουν να έχουν απώλειες, τόσο προς τα δεξιά (Πράσινους, οι οποίοι σε πολλά κοινωνικά θέματα προσεγγίζουν τις απόψεις των Ελεύθερων Δημοκρατών), όσο και προς τα Αριστερά (Αριστερό Κόμμα).
Τοτ ελευταίο συμπέρασμα, που μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετο αλλά αν ρίξει κανείς μια ματιά στις θέσεις που έχουν πα΄ρει τα γερμανικά κόμματα έναντι της ελληνικής κρίσης ισχύει απόλυτα, είναι πως, ότι κι αν γίνει στη Γερμανία, δε θα έχει καμιά, βραχυπρόθεσμη τουλάχιστον, επίπτωση στην Ελλάδα. Ούτε θετική,ούτε, πολύ περισσότερο, πιο αρνητική.

Γιάννης Χρυσοβέργης