Ακούγοντας κανείς τις δηλώσεις του Φώτη Κουβέλη και του Ευάγγελου Βενιζέλου μετά την έξοδό τους από το Μέγαρο Μαξίμου, θα είχε κάθε λόγο να αναρωτηθεί σε τι διαφωνούν οι δυο αυτοί κύριοι με τον Αλέξη Τσίπρα.
Κι όμως οι εκρήξεις οργής, τόσο του ενός, όσο και του άλλου, είναι αδικαιολόγητες.
Γιατί είναι κι οι δυο έξυπνοι άνθρωποι και γνωρίζουν ότι η «τήρηση των δεσμεύσεων» που επαγγέλλονταν σήμαινε αυτό ακριβώς που απαιτεί η Τρόικα.
Οι οργίλες προειδοποιήσεις προς την Τρόικα του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη θα μπορούσαν να είναι πολύ σοβαρές αν οι δυο αυτοί κύριοι υπονούσαν ότι η υποστήριξη που παρέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά εξαρτάται από την απαιτούμενη, από μέρους τους, αλλαγή στάσης της Τρόικας στις διαπραγματεύσεις για τα μέτρα των περικοπών δημοσίων δαπανών ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων και την επιβολή νέων φόρων ύψους 2 δισεκατομμυρίων.
Όμως πριν πιστέψουμε ότι οι δυο καλοί κύριοι «ανέβλεψαν» κι ετοιμάζονται να συνεργαστούν με τον «τρισκατάρατο» κι «ακατονόμαστο» Αλέξη Τσίπρα, έσπευσαν να μας ενημερώσουν πως θα στηρίξουν με την ψήφο τους τα μέτρα αυτά στη Βουλή, όποια κι αν είναι.
Κι αυτό στο οποίο προσπαθούσαν να δώσουν κύρος αρχαίας ελληνικής τραγωδίας μετατράπηκε πάρευθυς σε τραγέλαφο.
Κι αυτό που είχε ξεκινήσει να μοιάζει με βρυχηθμό έγινε μονομιάς κάτι σαν το κλάμα ενός,συνήθως άτακτου, μικρού παιδιού, που φρόντισε να μην κάνει αταξίες προσβλέποντας σε ένα γλειφιτζούρι και όχι μόνο δεν το πήρε, αλλά το μάλωσαν κιόλας γιατί δεν είχε κάνει όσα έπρεπε.
Ή με το θρήνο της παλλακίδας που έχει «θυσιάσει τα καλύτερά της χρόνια» για τον παντρεμένο εραστή της, με την ελπίδα ότι κάποτε αυτός «θα χώριζε τη γυναίκα του» και τώρα που σαραντάρισαν τις παρατάει για μια εικοσιπεντάρα.
Όμως τόσο ο Φώτης Κουβέλης, όσο κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι διαπρεπείς νομικοί και γνωρίζουν πολύ καλά τι σημαίνει η φράση της επιστολής του Αντώνη Σαμαρά προς τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ, την επαύριο της συγκρότησης της κυβέρνησής του με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ «το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας είναι ιδιοκτησία της κυβέρνησής μας.
Γνώριζαν πολύ καλά ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η διαβόητη «επαναδιαπραγμάτευση» της δανειακής σύμβασης είχε πάει περίπατο.
Γνώριζαν επίσης πολύ καλά ότι από εκείνη τη στιγμή όφειλαν να προωθήσουν, στο χρονοδιάγραμμα που προέβλεπε η δανειακή σύμβαση, αυτά ακριβώς που αξιώνει σήμερα η Τρόικα. Τίποτα λιγότερο.
Πράγμα που φρόντισαν τις τελευταίες τέσσερις εβδομάδες να τους υπενθυμίσουν χωρίς περιστροφές όλοι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι που έκαναν «θετικές δηλώσεις» για την Ελλάδα. Όλοι έθεσαν ως προϋπόθεση για να αποκτήσουν αντίκρυσμα τα «καλά τους λόγια», «να τηρήσει απαρέγκλιτα η Ελλάδα τις δεσμεύσεις της».
Είναι πιθανόν να αισθάνονται ότι ο ελέω μπαμπά Μέσσήνιος πολιτευτής τους εξαπάτησε με την επιστολή του εκείνη, είτε χωρίς πρόθεση λόγω της παροιμιώδους βλακείας του, είτε αξιοποιώντας το μοναδικό προσόν που διαθέτουν οι βλάκες: την κουτοπνηριά.
Όμως γνώριζαν πολύ καλά το ποιόν του ανδρός, καθώς πολιτεύεται τριάντα συναπτά έτη, κατά συνέπεια δεν δικαιούνται να ισχυρισθούν ότι δεν γνώριζαν. Κατά μείζονα λόγο που ήταν σε θέση να αποτρέψουν την ανάρρησή του στην Πρωθυπουργία, σχηματίζοντας με την ηττημένη από τις εκλογές του Μαΐου ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κυβέρνηση, οπότε θα ήταν σε θέση να επιβάλουν στην Πρωθυπουργία τρίτο πρόσωπο. Πράγμα το οποίο δεν έπραξαν.
Εξ ίσου αδιανόητη είναι όμως και η επένδυση, από μέρους των δυο καλών ανθρώπων στην «αλλαγή κλίματος» στην Ευρώπη. Μια «αλλαγή κλίματος» που από κανένα πολιτικό δεδομένο δεν προέκυπτε. το διαβόητο «σύμφωνο ανάπτυξης», που προβλέπει επενδύσεις σε υποδομές της τάξης των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ σε μια τριετία, καλύπτει μόλις των 1/7 της ύφεσης, που έχει υπολογιστεί πανευρωπαϊκά σε 700 δισεκατομμμύρια ευρώ για την ίδια χρονική περίοδο, λόγω του επίσης διαβόητου «Συμφώνου Σταθερότητας». Τα μέτρα που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν αφορούν την Ελλάδα, και, με τους δρακόντιους όρους που τα συνοδεύουν είναι προς διερεύνηση αν θα αφορούν κάποια στιγμή κάποιο Κράτος - μέλος. Κατά συνέπεια, οι απανωτές δηλώσεις των κυβερνητικών εταίρων και των ΜΜΕ που τους στηρίζουν, περί «αλλαγής κλίματος» στην Ευρώπη, αν δεν είναι πολιτική απάτη, αποτελούν ευσεβείς πόθους.
Σε κάθε περίπτωση οι κυβερνητικοί εταίροι του Αντώνη Σαμαρά δεν έχουν δικαίωμα να μέμφονται την Τρόικα. Οι μειώσεις μισθών, ακόμα και στον ιδιωτικό τομέα, είναι μέρος της δανειακής σύμβασης. Το ίδιο και οι μειώσεις συντάξεων, η κατάργηση των κάθε λογής προνοιακών επιδομάτων, η απόλυτη ελαστικοποίηση των συνθηκών εργασίας, η λήψη νέων εισπρακτικών μέτρων σε περίπτωση που τα δημόσια έσοδα είναι κατώτερα του αναμενομένου.
Όλα περιλαμβάνονται στη δανειακή σύμβαση. Την οποία είχαν υπερψηφίσει στη Βουλή οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος και είχε καταψηφίσει ο κ.Κουβέλης. Επομένως, το μόνο που τους απομένει είναι να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους. Γιατί από την μη τήρησή τους έχουν φορτώσει το Δημόσιο χρέος με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια σε πέντε μόνο εβδομάδες. Ας κάνουν τουλάχιστον, μια φορά, κάτι σωστά.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Υ.Γ. Ο υπογράφων θεωρεί ότι οι εν λόγω κύριοι έβαλαν τη θηλιά στο λαιμό του ελληνικού λαού. Συμπεριφέρονται, όπως και οι προκάτοχοί τους, έναντι των πιστωτών με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρονται στον ελληνικό λαό («λέμε και καμιά .... βλακεία για να περνάει η ώρα). Μόνο που οι δανειστές παίρνουν τις δηλώσεις τους τοις μετρητοίς. Και έχουν τα μέσα να επιβάλουν την άποψή τους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου