Φασιστικά κόμματα επιβάλλουν την πολιτική τους ατζέντα σε Ολλανδία - Ουγγαρία. Το φάσμα της διάλυσης αντιμετωπίζει το Βέλγιο μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, στις οποίες το 45% των Φλαμανδών (60% του πληθυσμού της χώρας) ψήφισε υπέρ κομμάτων που υποστηρίζουν την απόσχιση της Φλάνδρας. Μέρκελ και Σαρκοζί συναποφασίζουν πριν από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα γι αυτά και, πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις, διαφωνούν ως προς το τι συμφώνησαν. Τέλος εποχής για το ευρωπαϊκό όνειρο; Ή μήπως αυτό που ξεκίνησε σαν όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη;
Γεγονός είναι ότι οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και και οι κυβερνήσεις των Κρατών - μελών είναι πρωτοφανείς στην ιστορία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Με την έννοια αυτή, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι ο Αντενάουερ και ο Ντε Γκωλ ή ο Μιτεράν και ο Κολ θα είχαν αντιδράσει καλύτερα από τους επιγόνους τους.
Γεγονός είναι επίσης ότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη δεκαετία του '90 πληρώνουν την ολέθρια επιλογή τους να αιτιολογούν στους πολίτες την απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους με τη στερεότυπη φράση: «μας το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες»
Γεγονός είναι ακόμα ότι στην ανάπτυξη του κλίματος εχθρότητας των πολιτών προς τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συνέβαλε τα μέγιστα η απουσία θεσμικών οργάνων νομιμοποιημένων από τον Κυρίαρχο Λαό. Οι αρμοδιότητες που, με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας εκχωρούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - το μοναδικό θεσμικό όργανο που είναι νομιμοποιημένο με τη λαϊκή ψήφο - είναι πολύ περιορισμένες και εκχωρήιθηκαν πολύ αργά. Το ίδιο ισχύει και για τις λαϊκές πρωτοβουλίες - ποιος γνωρίζει γι αυτές άλλωστε; - μέσω των οποίων, εφ' όσον συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο υπογραφές πολιτών από εννέα τουλάχιστον Κράτη - μέλη, η Επιτροπή υποχρεούται να νομοθετήσει.
Γεγονός είναι τέλος, ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, η επίκληση της κοινοτικής αλληλεγγύης ήταν επαρκής για να δικαιολογήσει μια κυβέρνηση στην κοινή γνώμη της χώρας της, την αύξηση των εισφορών στα κοινοτικά ταμεία. Σήμερα, Έλληνες, Ιταλοί, Πορτογάλοι κι Ισπανοί πιστεύουν πως «για όλα φταίν' οι Γερμανοί», την ίδια ώρα που ο γερμανικός πληθυσμός αρνείται «να πληρώνει για τους τεμπέληδες του Νότου».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συσπειρώσει γύρω από το «Ευρωπαϊκό όνειρο» εργατική τάξη, αγρότες, μικροαστούς, μεσαία αστικά στρώματα και μεγάλο κεφάλαιο και προσέφερε ασφάλεια και ευημερία στους μεν και αύξηση της κερδοφορίας στους δε, έχει διαρραγεί οριστικά. Η συστηματική απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους που άρχισε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με τη φρίκη που προκαλούν στο μεγάλο κεφάλαιο η ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία και η Ευρωπαϊκή διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - που ωστόσο είναι πολύ συντηρητικότερη από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ - ενισχύει τις διαλυτικές τάσεις, απειλώντας ακόμα και κρατικές οντότητες δυο αιώνων (Βέλγιο).
Η επίκείμενη απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών για έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, πριν συζητηθούν από τα εθνικά κοινοβούλια, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρόκειται να δώσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη χαριστική βολή. Όχι γιατί δεν είναι απαραίτητη μια ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Αντιθέτως, επιβάλλεται. Αλλά γιατί, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των Πολιτειών γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Κογκρέσο, σε αντίθεση με τη Γερμανία, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των ομόσπονδων κρατιδίων γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή ένωση ο έλεγχος θα γίνεται από ένα όργανο χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, ατύπως, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Καθιστώντας έτσι την Ευρωπαϊκή Ένωση το πρώτο «κρατικό μόρφωμα» με θεσπισμένη τη δικτατορία των Τραπεζών.
Η κατάσταση αυτή έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις. Στις πρόσφατες εκλογές στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία και στην Τσεχία, μεγάλη μερίδα πολιτών - στην Ουγγαρία περισσότερο από τα 2/3 του πληθυσμού - στράφηκε προς φασιστικά και αυταρχικά εθνικιστικά κόμματα. Τα οποία, το μόνο μέλλον που επιφυλλάσσουν τσην Ευρώπη είναι αυτό μιας ηπείρου σπαρασσόμενης από ατέλειωτους πολέμους, στο περιθώριο του παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι. Όπως περίπου είναι σήμερα η Αφρική.
Η μόνη ελπίδα για αναστροφή της πορείας και αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής είναι η ευρύτερη Αριστερά - Σοσιαλδημοκρατία, Πράσινοι και Ευρωπαϊκή Αριστερά - να συγκροτήσει μια κοινωνική Χάρτα της Ευρώπης και να αγωνιστεί για την άμεση κατάργηση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών και την αντικατάστασή τους από μια νέα. Που θα αποδίδει την Ευρώπη στους πολίτες και στα εκλεγμένα από τον Κυρίαρχο Λαό θεσμικά της όργανα.
Γεγονός είναι ότι οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και και οι κυβερνήσεις των Κρατών - μελών είναι πρωτοφανείς στην ιστορία της ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Με την έννοια αυτή, ουδείς μπορεί να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι ο Αντενάουερ και ο Ντε Γκωλ ή ο Μιτεράν και ο Κολ θα είχαν αντιδράσει καλύτερα από τους επιγόνους τους.
Γεγονός είναι επίσης ότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων που διαχειρίστηκαν την εξουσία στη δεκαετία του '90 πληρώνουν την ολέθρια επιλογή τους να αιτιολογούν στους πολίτες την απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους με τη στερεότυπη φράση: «μας το επιβάλλουν οι Βρυξέλλες»
Γεγονός είναι ακόμα ότι στην ανάπτυξη του κλίματος εχθρότητας των πολιτών προς τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα συνέβαλε τα μέγιστα η απουσία θεσμικών οργάνων νομιμοποιημένων από τον Κυρίαρχο Λαό. Οι αρμοδιότητες που, με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας εκχωρούνται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο - το μοναδικό θεσμικό όργανο που είναι νομιμοποιημένο με τη λαϊκή ψήφο - είναι πολύ περιορισμένες και εκχωρήιθηκαν πολύ αργά. Το ίδιο ισχύει και για τις λαϊκές πρωτοβουλίες - ποιος γνωρίζει γι αυτές άλλωστε; - μέσω των οποίων, εφ' όσον συγκεντρωθούν ένα εκατομμύριο υπογραφές πολιτών από εννέα τουλάχιστον Κράτη - μέλη, η Επιτροπή υποχρεούται να νομοθετήσει.
Γεγονός είναι τέλος, ότι μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, η επίκληση της κοινοτικής αλληλεγγύης ήταν επαρκής για να δικαιολογήσει μια κυβέρνηση στην κοινή γνώμη της χώρας της, την αύξηση των εισφορών στα κοινοτικά ταμεία. Σήμερα, Έλληνες, Ιταλοί, Πορτογάλοι κι Ισπανοί πιστεύουν πως «για όλα φταίν' οι Γερμανοί», την ίδια ώρα που ο γερμανικός πληθυσμός αρνείται «να πληρώνει για τους τεμπέληδες του Νότου».
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συσπειρώσει γύρω από το «Ευρωπαϊκό όνειρο» εργατική τάξη, αγρότες, μικροαστούς, μεσαία αστικά στρώματα και μεγάλο κεφάλαιο και προσέφερε ασφάλεια και ευημερία στους μεν και αύξηση της κερδοφορίας στους δε, έχει διαρραγεί οριστικά. Η συστηματική απορρύθμιση του Κοινωνικού Κράτους που άρχισε από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σε συνδυασμό με τη φρίκη που προκαλούν στο μεγάλο κεφάλαιο η ευρωπαϊκή περιβαλλοντική νομοθεσία και η Ευρωπαϊκή διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου - που ωστόσο είναι πολύ συντηρητικότερη από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ - ενισχύει τις διαλυτικές τάσεις, απειλώντας ακόμα και κρατικές οντότητες δυο αιώνων (Βέλγιο).
Η επίκείμενη απόφαση του Συμβουλίου των Υπουργών για έλεγχο των εθνικών προϋπολογισμών, πριν συζητηθούν από τα εθνικά κοινοβούλια, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρόκειται να δώσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση τη χαριστική βολή. Όχι γιατί δεν είναι απαραίτητη μια ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση. Αντιθέτως, επιβάλλεται. Αλλά γιατί, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των Πολιτειών γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Κογκρέσο, σε αντίθεση με τη Γερμανία, όπου ο έλεγχος των προϋπολογισμών των ομόσπονδων κρατιδίων γίνεται από το εκλεγμένο με καθολική ψηφοφορία Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο, στην Ευρωπαϊκή ένωση ο έλεγχος θα γίνεται από ένα όργανο χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση: την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και, ατύπως, από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Καθιστώντας έτσι την Ευρωπαϊκή Ένωση το πρώτο «κρατικό μόρφωμα» με θεσπισμένη τη δικτατορία των Τραπεζών.
Η κατάσταση αυτή έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις. Στις πρόσφατες εκλογές στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία και στην Τσεχία, μεγάλη μερίδα πολιτών - στην Ουγγαρία περισσότερο από τα 2/3 του πληθυσμού - στράφηκε προς φασιστικά και αυταρχικά εθνικιστικά κόμματα. Τα οποία, το μόνο μέλλον που επιφυλλάσσουν τσην Ευρώπη είναι αυτό μιας ηπείρου σπαρασσόμενης από ατέλειωτους πολέμους, στο περιθώριο του παγκόσμιου πολιτικού γίγνεσθαι. Όπως περίπου είναι σήμερα η Αφρική.
Η μόνη ελπίδα για αναστροφή της πορείας και αποτροπή της επερχόμενης καταστροφής είναι η ευρύτερη Αριστερά - Σοσιαλδημοκρατία, Πράσινοι και Ευρωπαϊκή Αριστερά - να συγκροτήσει μια κοινωνική Χάρτα της Ευρώπης και να αγωνιστεί για την άμεση κατάργηση των Ευρωπαϊκών Συνθηκών και την αντικατάστασή τους από μια νέα. Που θα αποδίδει την Ευρώπη στους πολίτες και στα εκλεγμένα από τον Κυρίαρχο Λαό θεσμικά της όργανα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου