Αγγλία-Γερμανία

Ιούλιος 1966. Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλου. Αγγλία-Γερμανία. Ο Χαρστ, στην ημίωρη παράταση, σουτάρει από κοντινή απόσταση. Η μπάλα βρίσκει το οριζόντιο δοκάρι και μετά σκάει πάνω στην άσπρη γραμμή. Δύσκολο να δει κανείς αν η μπάλα μπήκε ή δεν μπήκε στο τέρμα. Ωστόσο ο διαιτητής κατακύρωσε το γκολ και τελικά η Αγγλία πήρε το τρόπαιο, για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία της. Χρόνια μετά, οι ειδήμονες που αξιοποίησαν τεχνικές ψηφιακής ανάλυσης εικόνας, αποφάνθηκαν ότι η μπάλα δεν μπήκε μέσα από τη γραμμή του τέρματος και ότι κακώς κατακυρώθηκε το γκολ.
Όλα αυτά τα θυμήθηκα χτες το απόγευμα, καθώς παρακολουθούσα τον αγώνα Αγγλίας-Γερμανίας. Το μακρινό σουτ του Λάμπαρντ ήταν σαφώς δοκάρι και μέσα, ωστόσο οι διαιτητές περί άλλα ετύρβαζαν και δεν κατακύρωσαν το γκολ. Αν το είχαν κάνει, οι Άγγλοι θα είχαν ισοφαρήσει και το παιχνίδι ίσως να έπαιρνε άλλη τροπή. Σαν να πλήρωσαν έναν ιστορικό λογαριασμό που εκρεμούσε σε βάρος τους εδώ και 44 χρόνια...
Πέρα όμως από το τί έγινε σε αυτό το παιχνίδι, ο απολογισμός των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών γέρνει σαφώς την πλάστιγγα υπέρ των Γερμανών, οι οποίοι επανειλημμένα κατέκτησαν παγκόσμια και ευρωπαϊκά κύπελλα. Οι Άγγλοι δεν είχαν καμμιά επιτυχία.
Η εθνική Αγγλίας μου δίνει την εντύπωση ότι εδώ και σχεδόν πενήντα χρόνια παίζει το «σύνηθες» βρετανικό ποδόσφαιρο, με τις μακρινές σέντρες και τα γεμίσματα για καμμιά κεφαλιά, που άμα πιάσει έπιασε.
Αντίθετα η Γερμανία όλα αυτά τα χρόνια έχει να δείξει αρκετές καλές στιγμές, με παίκτες που ξέρουν να δίνουν λύσεις μέσα στον αγώνα και να συντονίζονται μεταξύ τους. Το ποδόσφαιρο που παίζουν έχει κάτι από το βρετανικό στυλ, με τις επιθέσεις από τα πλάγια και τις σέντρες ακριβείας, συγχρόνως όμως, όπως φάνηκε και σε αυτόν τον τελευταίο αγώνα, ξέρουν επίσης να παίζουν με τη μπάλα χαμηλά, να συνδυάζονται σωστά και να αξιοποιούν τα κενά του αντιπάλου (στο νου μου έρχεται η έξυπνη και εύστοχη μακρινή μπαλιά-πάσα στον Κλόζε, που καθότι ταχύς και αγωνιστής μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι στον αντίπαλο παίκτη και να σκοράρει).
Σε αυτό το σημείο τίθεται το ερώτημα ποιά να είναι η αιτία της κακοδαιμονίας των Άγγλων, όλα αυτά τα χρόνια, οι οποίοι κατά τα άλλα και μεγάλους παίκτες έχουν βγάλει και οι σύλλογοί τους διακρίνονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Εγώ θα εντόπιζα τρεις αιτίες:

α) Στην Αγγλία η ισχύς του ομοσπονδιακού προπονητή είναι περιορισμένη, σε σχέση με τα συμφέροντα και τις επιρροές των συλλόγων. Απεναντίας, θυμάμαι το μακαρίτη τον Χέλμουτ Σεν που, ως προπονητής της Γερμανίας στη δεκαετία του’70, είχε στη διάθεσή του όποιον παίκτη ήθελε και όσο τον ήθελε. Είχε επομένως τα περιθώρια να «δέσει» την ομάδα του με τον τρόπο που ο ίδιος έκρινε.
β) Τα κριτήρια επιλογής προπονητή για την εθνική Αγγλίας μου φαίνονται κάπως «ιδιότυπα», για να το πω ευγενικά. Ποτέ δεν βρέθηκε στο τιμόνι ένας Πέισλι (δημιουργός της μεγάλης Λίβερπουλ της δεκαετίας του’70) ή ένας Κλαφ (Νότιγχαμ), αλλά επιλέγονταν οι δευτεροκλασάτοι, για λόγους που σηκώνουν πολλή συζήτηση...
γ) Την τελευταία εικοσαετία, προέκυψε και ένα καινούργιο φρούτο: οι πολλοί ξένοι παίκτες στους αγγλικούς ποδοσφαιρικούς συλλόγους, που μπορεί να είναι χρήσιμοι στην πορεία των ομάδων τους αλλά με τον τρόπο τους εμποδίζουν να αναδειχτούν καινούργια ημεδαπά «φυντάνια» που να μπορούν να στελεχώσουν άξια την εθνική ομάδα στο μέλλον.

Οι παραπάνω απόψεις διατυπώθηκαν από κάποιον που εδώ και χρόνια δεν παρακολουθεί τα ποδοσφαιρικά, αλλά που στα νιάτα του υπήρξε φίλαθλος, και μάλιστα αγγλόφιλος, και είχε κάνει από τότε κάποιες σκέψεις που μόλις τώρα βρήκε την ευκαιρία να κοινοποιήσει. Όποιος έχει καλύτερη εικόνα για την παρούσα κατάσταση, ευχαρίστως να μας πει την άποψή του.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης