Παρότι ασχολούμε όταν βρίσκω χρόνο - και αντίπαλο - με το σκάκι, ζήτησα τη βοήθεια του γιού μου για τις σκακιστικές ορολογίες, τις οποίες για να είμαι ειλικρινής, τις είχα ξεχάσει.
Ετσι, το ''Ποζίσιονελ'' είναι το στίλ του παιχνιδιού που βασίζεται στη μακροπρόθεσμη συσσόρευση πλεονεκτημάτων και το ''Τσούγκτσβανγκ'' είναι η υποχρέωση να κινηθείς και αναφέρεται σε μια κατάσταση που ο ένας παίκτης οποιαδήποτε κίνηση κι' αν κάνει οδηγείται αναπόφευκτα σε επιδείνωση της θέσης του.
Πριν λοιπόν εκφράσω τις απόψεις μου για τον εξ-ευρωπαισμό της Τουρκίας και προκειμένου να μην θεωρηθώ ''Ελληναράς'' θα πω ένα στίχο του συντροφου Αναρχικού Πλωτίνου Ροδοκανάκη.
Κοσμοπολίτες της καρδιάς, είμαστε πολίτες των χωρών όλων,
πατρίδα μας είναι ολόκληρος ο κόσμος
και οι άνθρωποι παντού αδέλφια μας.
Η γη είναι κοινή κληρονομιά των θνητών,
και το ανθρώπινο γένος θα ευτυχίσει
όταν δεν υπάρχουν πια ούτε σύνορα ούτε τείχη.
Αλλά.....
Οσο κι' αν θέλω να δεχθώ τον εξ-ευρωπαισμό της Τουρκίας, πιστεύω οτι ακόμα είναι ενα συμπαγές στρατιωτικό κατεστημένο με απολυταρχικές αντιλήψεις το οποίο έχει καταφέρει - διαχρονικά - να χειραφετηθεί απ' τους πολιτικούς και δυστυχώς να έχει απήχηση στην Τούρκικη κοινωνία. Μιά κοινωνία η οποία βρίσκει στο στρατό και στους κατασταλτικούς παρακρατικούς μηχανισμούς του( κορουτζού), την πραγματική της έκφραση.
Ενδεικτικό της φύσης αυτής της κοινωνίας, είναι ο έντονος εθνικιστικός και θρησκευτικός φανατισμός, που καλλιεργείται συστηματικά απ' το '' Βαθύ Κράτος''.
Οι κυρίαρχες επεκτατικές βλέψεις του κράτους αυτόύ έχουν εκφραστεί άλλωστε πολύ πρόσφατα , απ' τον Υπουργό Εξωτερικών της γείτονας χώρας Αχμετ Νταβούτογλου, ο οποίος τον περσινό Οκτώβριο σε διεθνές συνέδριο, μίλησε για μιά νέα Οθωμανική αυτοκρατορία η οποία μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα, την ανάπτυξη και την ασφάλεια, απ΄τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, μέχρι τη Μ . Ανατολή και την Ασία.
Ωστόσο , παρότι η κυβέρνηση Ερτογάν προσπαθεί να αποποιηθεί το δόγμα << ένας λαός, ένα κράτος , μιά γλώσσα>> και να κάνει άνοιγμα στις διεθνείς αγορές μιλώντας για εξ-ευρωπαισμό και εκσυγχρονισμό της Τουρκίας, προβάλει μιά ιδιαίτερη αδιαλλαξία σε θέματα θρησκευτικών και κοινωνικών μειονοτήτων.
Αυτός ο αμετροεπείς Νοοθωμανικός κηδεμονισμός των Τούρκων, ο οποίος προβάλλεται με μιά ιδιαίτερη δυναμική απ΄την κυβέρνηση Ερτογάν και το συντηρητικό κατεστημένο, δεν είχε ποτέ μετριοπαθή εκδοχή. Μήπως ξεχνάμε την επίσημη θέση της Τουρκίας σχετικά με τα νησιά του Αιγαίου (ανάρπαστα έχουν γίνει τελευταία) και την υφαλοκρηπίδα, που ισχυρίζοναι οτι λόγω των γεωλογικών ασυνεχιών στο βυθό του Αιγαίου τα νησιά μας αποτελούν προέκταση της ηπειρωτικής ακτής της Μ.Ασίας, ως εκ τούτου δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα αφού αυτή ανήκει γεωλογικά στην Τουρκία.
Η επεκτατική πολιτική των Τούρκων όμως δεν σταματά μόνο στα νησια του Αιγαίου, αλλά παρουσιάζει ένα διαρκές αυξανόμενο ενδιαφέρον για τη Θράκη λόγω των ενεργειακών κοιτασμάτων της Κασπίας, καθώς επίσης και λόγω του έργου κατασκευής αγωγού Μπουργάς-Αλεξανδρούπολη.
Φανταστείτε τις ολέθριες συνέπειες που θα είχαμε υποστεί, όχι μόνο εμείς (θράκη, Αιγαίο) αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη και ενδεχομένως η Ασία, εάν η μιλιταριστική συμπεριφορά των Τούρκων δεν προσέκρουε σ΄ένα πολύ μεγάλο εμπόδιο που λεγόταν Στάλιν, ο οποίος τους έδιωξε απ' την ευρύτερη Υπερκαυκάσια περιοχή (Αζερμπαιζαν, Αρμενία, Απχαζία, Γεωργία) άλλοτε επικράτια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σήμερα λοιπόν, ειδικά μετά τη διάλυση της πρώην ΕΣΣΔ, με δεδομένο οτι πολλές απ' αυτές τις μουσουλμανικές εθνότητες θα έτρεφαν καλές σχέσεις με την Τουρκία, μιας που αφενός είναι Τουρκόφωνες και αφετέρου επι πρωθυπουργίας Τανσού Τσιλέρ είχαν ενισχυθεί οικονομικά, θα ήταν καθολική η επικράτηση της Τουρκίας, όπως διακαώς επιχειρείται και σήμερα, μόνο που σήμερα προσπαθούν να σφυρηλατήσουν ένα διαφορετικό Νεοθωμανικό πρόσωπο , ένα πρόσωπο της εκσυχρονισμένης πλέον Τουρκίας που προσπαθεί να μας πείσει οτι έχει αποβάλει τις κακιές συνήθειες .
Αλίμονό μας........
Χαράλαμπος Κουκάκης
1 σχόλιο:
Αγαπητέ Χαράλαμπε,
Να μου επιτρέψεις να διατυπώσω σειρά ενστάσεων.
Κατ' αρχή θεωρώ ανιστόρητη την άποψή σου ότι «ο Στάλιν έδιωξε τους Τούρκους από την Υπερκαυκασία». Η εκδίωξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την Υπερκαυκασία αρχίζει επί του «Μεγάλου Πέτρου», συνεχίζεται απί «Μεγάλης Αικατερίνης» και ολοκληρώνεται ως τα μισά του 19ου αιώνα. Όταν η Σοβιετικοί κατέκτησαν την εξουσία ημόνη περιοχή που «απέσπασαν» από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν η Αρμενία. Κι αυτή όχι με πόλεμο. Απλώς όταν το 1920 ο Οθωμανικός στρατός κατατρόπωσε τους Αρμένιους και κατέλαβε το λίκνο του αρμενικού εθνικισμού (την περιοχή γύρω από τη λίμνη Βαν)τα λείψανα της εφήμερης Δημοκρατίας της Αρμενίας αποφάσισαν την προσχώρησή τους στη Σοβιετική Ένωση. Πράγμα που - σε αντίθεση με ό,τι έπραξε ο Στάλιν 25 χρόνια αργότερα όταν οι Αζέροι του Ιράν διεκδίκησαν την ένωσή τους με τη Σοβιετική Δημοκρατία του Αζερμπαϊτζάν - η ΕΣΣΔ αποδέχθηκε και η Οθωμανική αυτοκρατορία δεν είχε τα μέσα να αμφισβητήσει.
Η δεύτερη ένστασή μου αφορά στον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό της Τουρκίας. Δε μπορείς να διαγράφεις με μια μονοκονδυλιά τον ανελέητο ταξικό και πολιτικό πόλεμο που διεξάγεται στην Τουρκία από το 2002. Και η οποία οδηγεί στην όλο και μεγαλύτερη περιθωριοποίηση του Στρατού, ως πόλου εξουσίας. Βεβαίως και δεν έχουμε να κάνουμε με ένα Στρατό ο οποίος υπακούει χωρίς συζήτηση στην εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας (κάτι που άλλωστε και στην Ελλάδα δεν το έχουμε πετύχει ακόμα όσο θα θέλαμε εσύ κι εγώ). Όμως είτε αρέσει είτε όχι ο Στρατός έχει πάψει πλέον να μονπωλεί την πολιτική και οικονομική εξουσία. Και ποτέ από ιδρύσεως της Τουρκικής Δημοκρατίας δεν είχε τόσο περιορισμένη ισχύ.
Η επόμενη ένστασή μου αφορά στην προσέγγισή σου στο νεοθωμανικό όραμα του Νταβούτογλου. Όντως είχε πει ο Τούρκος ΥΠΕΞ όσα γράφεις. Υπήρχε όμως και κάτι που τα ελληνικά ΜΜΕ αποσιώπησαν. Ο τρόπος μέσω του οποίου «η Τουρκία θα εγγυηθεί τη σταθερότητα από τα Βαλκάνια ως τη Μέση Ανατολή και την Ασία». Με «μηδενικές εντάσεις με τις όμορες χώρες και διπλωματικές πρωτοβουλίες διαμεσολάβησης στις κρίσεις». Με τον ίδιο τρόπο οποιαδήποτε χώρα μπορεί να παίξει διεθνή ρόλο, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης. Αρκεί να έχει διπλωματία με στόχους.
Διαφωνώ και με την άποψή σου περί « αδιαλλαξίας Ερντογάν σε θέματα κοινωνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων». Ο λόγος; Η υποστήριξη που παρέχουν στον Ερντογάν όσοι Ρωμιοί έχουν απομείνει στην Πόλη. Αυτοί σίγουρα κάτι παραπάνω από εμάς γνωρίζουν.
Διαφωνώ τέλος με την άποψή σου περί «απουσίας μετριοπαθούς εκδοχής του Νεοθωμανικού κηδεμονισμού». Το ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται τις ελληνικές θέσεις περί υφαλοκρηπίδας και έχει μια διαμετρικά αντίθετη άποψη είναι δεδομένο. Θα μιλούσαμε για τουρκική αδιαλλαξία αν η Τουρκία επιχειρούσε να επιβάλει την άποψή της με την απειλή πολέμου. Αυτό δεν ισχύει. Επιπλέον είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι η Τουρκία προτιμάει τις διμερείς διαπραγματεύσεις αντί της από κοινού προσφυγής στη Χάγη. Γιατί το ελληνικό ΥΠΕΞ ήταν που δεν ενεργοποίησε το Δεκέμβρη του 2004 την πρόβλεψη για από κοινού προσφυγή στη Χάγη, που προβλέπονταν από τη Συμφωνία του Ελσίνκι. Ο λόγος, δια στόματος Μολυβιάτη, ήταν ότι «η Χάγη δε θα δικαιώσει πλήρως τις ελληνικές θέσεις». Άποψη που εκφράζουν, δημόσια πλέον, όλοι οι εκπρόσωποι στα ΜΜΕ των εμπόρων όπλων. Η άποψη του κ. Μολυβιάτη ήταν ότι «πρέπει να συντηρήσουμε τις ελληνοτουρκικές διαφορές, για να λυθούν στο μέλλον, όταν ο συσχετισμός θα είναι ακόμα ευνοϊκότερος για την Ελλάδα».Βέβαια στο μεταξύ η μεν Τουρκία άρχισε να ορθοποδίζει, η δε Ελλάδα χρεοκόπησε.
Καλό είναι λοιπόν, όταν «πατρίδα μας είναι όλη η γη» πριν αρχίσουμε να βλέπουμε τον άλλο ως εχθρό, να έρθουμε στη θέση του. Και να σκεφτούμε τι θα κάναμε αν εμείς είμασταν στη δική του θέση.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου