Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Συχαίνομαι όλο αυτό το εξουσιαστικό σκυλολόι από όποια παράταξη κι' αν προέρχεται, είτε είναι απ' το ΠΑΣΟΚ (κυρίως απ' αυτό) είτε απ' την ΝΔ, είτε απ' το ΛΑΟΣ, είτε ακόμα ακόμα και απ' τα κόμματα της αριστεράς (κομμουνιστικά και ριζοσπαστικά) της οποίας παρότι τρέφω έναν απέραντο σεβασμό για το ηρωικό και δυναμικό παρελθόν της, η αδικαιολόγητη απουσία της απ' την σημερινή λέλαπα που μας επιβάλει η χαζο-χαρούμενη ορτινάτσα των διεθνών πλουτοκρατών, την καθιερώνει σε ρόλο κομπάρσου β κατηγορίας.

Οι όποιες (σπάνιες) απόπειρές της να εξωστρακίσει το ομοιογενές ζεύγος του δικομματισμού και να διμηουργήσει μιά άλλη συνισταμένη, έχουν αποτύχει οικτρά, όχι μόνο γιατί ο δικομματισμός έχει αποδείξει - διαχρονικά - οτι μπορεί να ξεπεράσει τον κοκό του εαυτό, αλλά γιατί όπως έγραψε ο Γιάννης Χρυσοβέργης σ' ένα σχόλιο μιάς παλαιότερης ανάρτησής μου, οτι έχει καταφέρει να μην την πέρνουν στα σοβαρά.

Δυστυχώς γι' αυτή έχει μάθει να λειτουργεί πάντα ώς ''παρένθεση'' και το ιδεολογικό της φετίχ είναι να προσηλυτίσει κομματικό ακροατήριο των οποίων θα διαχειρίζεται και θα ελέγχει απόλυτα την αγανάκτηση, τον θυμό και την δυσαρέσκειά τους απέναντι στον παταρναλισμό των κυβερνήσεων.

Σ' αυτή την μοναδική κομματική μυσταγωγία, οι μόνοι ακηδεμόνευτοι που το κομματικό τους ευαγγέλιο δεν τους υπαγορεύει με πόση ένταση θα εκφράζουν την οργή τους, είναι οι Αναρχικοί.

Είναι οι μόνοι που '' μέσα στο αρχιπέλαγος της σύγχυσης που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο ακτιβισμό'' όπως έλεγε ο Murray Bookchin, η συμπεριφορά τους δεν χαρακτηρίζεται από μια ελευθεριάζουσα παθητικότητα , αλλά από μια ελευθεριακή ενεργητικότητα.

Είναι οι μόνοι που μέσα απ' τον ακραίο ριζοσπαστισμό και την ένοπλη πάλη ( εαν χρειαστεί) αντιστέκονται στην αυθαιρεσία των κυβερνήσεων σε αντίθεση με την βαριεστημένη και καλοβολεμένη γενιά των boby boomers.

Και ενώ η ενώτητα των κομμάτων της αριστεράς ( τα οποία διαχρονικά ήταν οι πιό γνήσιοι εκφραστές του θυμού της κοινωνίας) θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πολιορκητικό κριό καταφέρνοντας ισχυρότατο πλήγμα στον δικομματισμό, ο κατακερματισμός και οι άκρως απογοητευτικές επιδόσεις τους δεν έχει απλά τραυματίσει την αξιοπιστία της, αλλά διευκολύνει τα σχέδια του πιό ακραίου εκφραστή του νεοφιλελευθερισμού προκειμένου να εκπληρώσει το χρέος που έχει απέναντι στην υπερ-εθνική ελίτ και την συμμορία των αγορών, για να βγάλει την χώρα στο σφυρί.

Ποιός το περίμενε άραγε, ότι αυτός ο άνθρωπος με την ομολογουμένως νοητική του αδυναμία μέσα από την ''υποτίθεται'' αντισυμβατική του συμπεριφορά και το λαικό προφίλ του ( θυμίζω τις θέσεις του για την αποποινικοποίηση της ινδικής κάναβης και το σφουγγάρισμα των δημοσίων χώρων) θα γινόταν Πρωθυπουργός και θα αναλάμβανε τον ρόλο του ύπατου αρμοστή στη χώρα μας.

Ο δικομματισμός λοιπόν , έχει αποδείξει οτι όχι μόνο κρίση δεν περνά, αλλά μπορεί και επιβιώνει αλλάζοντας την επιδερμίδα του σαν την σαύρα δημιουργώντας νέες συνισταμένες.

Η ΝΔ κινείται στον μεσαίο χώρο. προσπαθώντας ( μάταια κατά την γνώμη μου) να αποβάλει οτι νοσηρό την χαρακτηρίζει όλα αυτά τα χρόνια, και το ΠΑΣΟΚ κινείται προς τα δεξιά σηκώνοντας την σημαία του φιλελευθερισμού.

Αυτή η εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην εξουσία καταδικνύει ξεκάθαρα οτι η διαδρομή τους είναι ομόκεντρη, η πορεία τους ισουψεις, οι ιδέες τους συγκλίνουσες και η συμπεριφορά τους αλλαζωνική.

Παρόλο που σ' όλες τις δημοσκοπίσεις οι πολίτες απαντούν ( σε ποσοστό πάνω από 65%) οτι ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ είναι ικανη να προσφέρει κάτι καινούργιο στο τόπο, η σταδιακή μείωση της απήχησης των κομμάτων της αριστεράς, που αδυνατούν να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν τον λαό, σπρώχνει τους ψηφοφόρους και πάλι στην αγκαλιά των μεγάλων κομμάτων.

Οι λόγοι πολοί, από την μιά η γιουροβίζιον προσωπικότητα του Συνασπισμού με τις ένα σωρό συνιστώσες και απ' την άλλη ο ξύλινος λόγος και οι γερασμένες απόψεις του ΚΚΕ που έχουν πάψει να διατυπώνουν ριζοσπαστικό πρόταγμα και να παράγουν ενεργούς πολίτες, καθιστούν τα κόμματα της αριστεράς μικρούς και άφοβους παίκτες.

Χαράλαμπος Κουκάκης

2 σχόλια:

Άτακτος Λόγος είπε...

Φίλε μου Μπάμπη,
σε όλο τον κόσμο πλην της Ελλάδας το αναρχικό κίνημα έχει αναδείξει και μιαν άλλη τάση: της μη βίας.
Όσο κι αν σου ακούγεται παράξενο η επιλογή της μη βίαιης ανυπακοής ως μεθόδου αγώνα και δημιουργίας μιας κοινωνίας χωρίς κανενός είδους καταπίεση δεν ανήκει σε κάποιους «χριστιανοσοσιαλιστές». Είναι επιλογή μιας σημαντικής μερίδας του αναρχικού κινήματος, από το 19ο αιώνα κιόλας.
Κι οι άνθρωποι που επέλεξαν αυτή τη μη βία έχουν δώσει αγώνες, έχουν πληρώσει βαρύ τίμημα και, όχι λίγες φορές, κατέκτησαν δικαιώματα.
Κι αν μπούμε στη συζήτηση περί του αν πέτυχαν περισσότερα οι μη βίαιοι ή οι φετιχιστές της βίας θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι ενώ οι πρώτοι, σε κάποιες περιπτώσεις, πιστώνονται με την κατάκτηση κοινωνικών δικαιωμάτων οι δεύτεροι, στην καλύτερη περίπτωση «έπεσαν ηρωικώς», ενώ στη χειρότερη γέννησαν τερατουργήματα σαν τη Σοβιετική Ένωση και τους δορυφόρους της, την Κίνα και τη Βόρειο Κορέα.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Χρυσούλα Σπανού είπε...

Αγαπητέ Μπάμπη, σκεφτόμουνα ακριβώς αυτά διαβάζοντας απόψε το μανιφέστο του Μ-15 (Πραγματική Δημοκρατία Τώρα) και, για μια ακόμα φορά, ένοιωθα την αγανάκτηση και τη θλίψη από την κατάσταση της Αριστεράς. Το να διαπιστώνεις ότι μοιράζεσαι με έστω ελάχιστους άλλους, όχι τόσο τις ίδιες απόψεις αλλά τις ίδιες αγωνίες, έχει γίνει μια σπάνια ένεση συντροφικότητας και προοπτικής, μέσα σ' αυτό το πολιτικό και κοινωνικό τέλμα - που περισσεύει η πολιτική ανοησία και η πλαδαρότητα της αριστεράς.
Μπράβο για το blog σας, συγχαρητήρια για τις θέσεις που εκφράζετε στο κείμενο "λίγα λόγια για το blog μας ..." και μπράβο για τη συμβίωση των διαφορετικών τοποθετήσεων - όπως τουλάχιστον μπορώ να τις διακρίνω στο άρθρο σου και στο σχόλιο του Γιάννη Χρυσοβέργη.