Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΕΝ ΑΥΛΙΔΙ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η αυλαία έπεσε! Ο κύβος ερρίφθη! Οι πολέμαρχοι πήραν την απόφασή τους. Η Ιφιγένεια πρέπει να θυσιαστεί για φυσήξει ούριος άνεμος στα πανιά της Ευρώπης. Ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, για να μην τσακιστεί στα βράχια.
Ο Αγαμέμνων (εν προκειμένοις ο έλληνας πρωθυπουργός), είχε έντονες αντιρρήσεις. Κάτι δεν του άρεσε στο χρησμό του Κάλχα. Η πίεση όμως των άλλων βασιλέων (Ευρωπαίων ηγετών) ήταν αφόρητη. Κι η Ιφιγένεια (εν προκειμένοις η ελληνική κοινωνία) οδηγήθηκε στο θυσιαστήριο.
Εδώ σταματούν οι ομοιότητες με την τραγωδία του Ευριπίδη. Πρώτον, διότι ο ίδιος δεν άντεξε στην ιδέα του τόσο παράλογου φόνου και με ένα θαύμα του Δια, έστειλε την Ιφιγένεια ιέρεια στην Ταυρίδα. Δεύτερον, διότι, σε αντίθεση με την Ιφιγένεια, το μόνο φταίξιμο της οποίας ήταν ότι γεννήθηκε κόρη του Αγαμέμνονα, η ελληνική κοινωνία δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Το αντίθετο μάλιστα. Από το 1982 και μετά έκανε ό,τιο περνούσε από το χέρι της για να βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση. Τρίτον, διότι ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πως η θυσία, με ή χωρίς θαύμα, θα σώσει την Ευρώπη.
Το τι θα συμβεί στην Ελλάδα το έχω ήδη περιγράψει. Έκρηξη της ανεργείας, μαζικές χρεοκοπίες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, δραστική περιστολή ατομικών ελευθεριών και, στην πιο υγιή περίπτωση, κοινωνική έκρηξη. Στη χειρότερη περίπτωση ένας «Μπερλουσκόπουλος» θα διακηρύξει την κάθαρση από τους «διεφθαρμένους πολιτικούς» και θα επιβάλει, αφού κερδίσει τις εκλογές, προσωπική δικτατορία.
Το ενδεχόμενο η θυσία της Ιφιγένειας να σώσει την παραπαίουσα Ευρώπη δε νομίζω ότι παρηγορεί κανέναν από εμάς, μιας και δεν προβλέπεται να ανήκουμε σε αυτούς που θα «σωθούν». Το ερώτημα όμως είναι αρκεί η θυσία της Ιφιγένειας; Ή θ' ακολουθήσουν κι άλλες Ιφιγένειες (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία) χωρίς να σωθεί κανείς τελικά;
Στην πραγματικότητα αυτό που αναδεικνύεται είναι η παθογένεια της Ευρώπης του Μάαστριχτ. Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει είναι γυρίσουμε τα ρολόγια στην πρό του Μάαστριχτ εποχή. Και να οδηγηθούμε σε μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη, που θα βάζει τις βάσεις για μια Ευρωπαϊκή Ένωση των πολιτών, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των ομοσονδιακών θεσμικών οργάνων. Κλείνοντας οριστικά και αμετάκλητα το κεφάλαιο της Ευρωπαϊκής ένωσης των Κρατών - μελών.
Στην αντίθετη περίπτωση, το τι θα συμβεί μας δίνουν ήδη μια πρόγευση οι πρόσφατες εκλογές στην Ουγγαρία. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που κλήθηκε να εφαρμόσει την ίδια πολιτική που καλείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατ' επιταγή του ΔΝΤ, έπεσε από το 45% πριν τέσσερα χρόνια, στο 19,5%. Το αντικατέστησε η εθνικιστική 52,5% και η φασιστική 16,5% δεξιά. Αν η πρώτη, που ήδη ελέγχει τα 2/3 της Βουλής, φανεί στοιχειωδώς συνεπείς με τις προεκλογικές της διακηρύξεις, η Ουγγαρία θα είναι το πρώτο Κράτος - μέλος της Ένωσης που θα αποχωρήσει στο διάστημα των επόμεων χρόνων. Αν δεν το κάνει, θα το κάνουν οι φασίστες που θα είναι η επόμενη πλειοψηφία.
Το να συμβολυν στα Κράτη - μέλη όσα προαλείφονται στην Ουγγαρία είναι πολύ πιο πιθανό από το να αλλάξει χαρακτήρα η ΕΕ Όμως, επειδή η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, καιρός είναι νομίζω να συστρατευτούμε με αυτούς που ονειρεύονται την αλλαγή της Ευρώπης.. Είναι η μόνη σωτηρία.

Γιάννης Χρυσοβέργης