Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Οικονομική ή οικολογική κρίση;

Τι είναι αυτό άραγε που κλονίζει περισσότερο την σύγχρονη κοινωνία και τον ανθρώπινο πολιτισμό μας, η οικονομική ή μήπως η οικολογική κρίση.
Προσπαθώντας να αναλύσω απλά, χωρίς σοφιστείες, την κάθε μιά ξεχωριστά, θα έλεγα, οτι και οι δυο έχουν ένα κοινό παρανομαστή, ''Την αναλγησία και τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου''
Κάτω λοιπόν απ' τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που δονούν συθέμελα ακόμα και τις πιό ευημερούσες οικονομίες του κόσμου, το πρώτο σημάδι εκφυλισμού του πλανήτη έρχεται απ' την έκρηξη του ηφαιστείου Ειγιαφιελ της Ισλανδίας, που οι επιπτώσεις του έχουν πάρει επιδημητική μορφή στις αεροματαφορές της Ευρώπης - και όχι μόνο .
Πόσο μικρά και ασήμαντα μπορεί να φαντάζουν άραγε τα sprede, τα ομόλογα, το ΔΝΤ, μπροστά στον ορυμαγδό που μπορεί να προκαλέσει η φύση, όταν δεν αντιλαμβάνονται όλοι αυτόι που ασελγούν συστηματικά σε βάρος της, ότι μπορεί μ' ένα βρυχηθμό της να παραλύσουν οικονομικά οι πιό εύρωστες οικονομίες, ή ακόμα - ακόμα να καταρρεύσουν ολόκληροι πολιτισμοί.
Μπορεί να ακούγεται ακραίο, αλλά η ιστορία έχει πολλά τέτοια παραδείγματα.Ο πλανήτης λοιπόν, δείχνει να είναι έρμαιο των μεγάλων ενεργοβόρων βιομηχανιών του κεφελαίου, καθώς και μιας περιδίνησησς μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (Αμερικής,Ρωσίας,Κίνας,Κορέας,Ινδίας,Πακιστάν)που στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν τεχνολογίες που βασίζονται πάνω στην πυρηνική ενέργεια, έχουν απελευθερώσει τεράστιες ποσότητες θερμότητας στο περιβάλλον, δημιουργώντας έτσι καταστροφικά προβλήματα στην ισορροπία του.
Το καμπανάκι έχει κτυπήσει ήδη εδώ και καιρό, αλλά δυστυχώς όλοι αυτοί δείχνουν εξαιρετικά μικρό εδιαφέρον για την αειφορία του πλανήτη, που η υποβάθμισή του θα μας οδηγήσει σταδιακά σε κατάρρευση και οικολογική καταστροφή.
Χαράλαμπος Κουκάκης

1 σχόλιο:

Άτακτος Λόγος είπε...

Χαράλαμπε, πολύ σωστά θέτεις το ζήτημα της οικολογικής κρίσης. Πράγματι, το ηφαίστειο αυτό με το δυσπρόφερτο όνομα επιβεβαίωσε, όπως και το τσουνάμι του 2004, όπως και οι πρόσφατοι μεγάλοι σεισμοί σε Κίνα και Αϊτή, ότι ο άνθρωπος, ό,τι και να κάνει, είναι μηδενικό μπροστά στις δυνάμεις της φύσης.
Οι οποίες, προκειμένου για την κλιματική αλλαγή, ετοιμάζονται να τον τιμωρήσουν για τη βαθύτατη ασέβειά του προς τη Μητέρα Γη, όπως την αποκαλούν οι Ινδιάνοι.
Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι το απόσπασμα της επιστολής του αρχηγού των Ινδιάνων Σηάτλ προς τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, ο οποίος σε μια κίνηση «γενναιοδωρίας» είχε προτείνει να «αγοράσει» τη γη που αυτοί ζούσαν.
«Όταν, τα τελευταία ζώα θα έχουν πεθάνει, όταν τα τελευταία φυτά θα έχουν μαραθεί, όταν το νερό των ποταμών δε θα πίνεται, τότε θα καταλάβετε ότι τα δολάρια που έχετε στην Τράπεζα δεν αξίζουν τίποτα».
Η επιστολή αυτή επείχε θέση ευαγγελίου για όσους στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές της δεκαετίας του '80 μιλούσαμε για οικολογική κρίση και εισπράτταμε τη ρετσινιά του κουζουλού.
Μετά τα χρόνια πέρασαν και ήρθαν οι πράσινες μπίζνες. Που κι αυτές χρήσιμες και αναγκαίες είναι. Και τότε πάψαμε να είμαστε κουζουλοί και βαφτιστήκαμε λαμόγια.

Γιάννης Χρυσοβέργης