Σοβαρότητα: Πόσο την αντέχουμε;

Διαβάζω τις τελευταίες ημέρες πολλά και διάφορα για την προοπτική της χώρας μας να προσφύγει σε αυτό το ιδιότυπο «ταμείο» το οποίο έχει συγκροτήσει – όχι και τόσο λειτουργικά είναι η αλήθεια – η Ε.Ε και το eurogroup. Κάποιοι διαρρηγνύουν ήδη τα ιμάτιά τους φωνάζοντας «γιατί αργούμε; Όσο πιο γρήγορα πάμε εκεί, τόσο το καλύτερο»… Και ασκούν τη σχετική, θορυβώδη κριτική στην κυβέρνηση.
Άλλοι βέβαια υποστηρίζουν ότι «δεν πρέπει να προσφύγουμε σε αυτό το ιδιότυπο ΔΝΤ, το οποίο επιφυλάσσει κι άλλα επώδυνα μέτρα, αλλά πρέπει με ίδιες δυνάμεις να το αποφύγουμε»…
Οι μεν πρώτοι δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους ότι για να προσφύγουμε στο «ταμείο» αυτό, θα πρέπει πρώτα ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ να μην μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές τα χρήματα που χρειαζόμαστε και έπειτα, θα πρέπει να γίνει δεκτό το αίτημά μας ΟΜΟΦΩΝΑ από το eurogroup… Δεν μπορούμε δηλαδή όποτε μας καπνίσει να πάμε και να πούμε γεια σας, ήρθαμε, κατεβαίνετε τα λεφτά…
Οι δεύτεροι φαίνεται να αγνοούν την οικτρή πραγματικότητα… Ή καλύτερα, να την ξορκίζουν στον απήγανο. Και βέβαια θα ληφθούν κι άλλα οδυνηρά μέτρα. Και βέβαια, είτε εμπλακεί το ΔΝΤ είτε όχι, είτε προσφύγουμε στην «ύστατη λύση» είτε όχι, θα πρέπει να γίνουν τεράστιες αλλαγές στη λειτουργία του κράτους και ευρύτερα, στην οικονομική μας διάρθρωση. Τα όσα έχουν προταθεί μέχρι τώρα, ακόμα και η προοπτική μιας «εσωτερικής υποτίμησης» δεν θα πρέπει να αποκλείονται, στη φάση που έχει προχωρήσει η ασθένεια στο σώμα του ασθενή…
Για αυτό θα πρέπει να είναι όλοι επιφυλακτικοί και η όποια κριτική ασκείται, θα πρέπει να ασκείται με σοβαρότητα.
Εκτός κι αν ακόμα και αυτή την περίοδο, όπου πραγματικά παίζεται το μέλλον της χώρας, η ανευθυνότητα και ο νεοελληνικός σαχλαμαρισμός δεν εννοεί να εγκαταλείψει ούτε καν τις «βαρύγδουπες» αναλύσεις στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων…
Κώστας Λαγωνικάκος