Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Ένα σχόλιο πάνω στην ταινία Artherapy

Πριν από 25 περίπου μέρες είδα στον κινηματογράφο την ταινία του Περάκη με τίτλο «Artherapy», που περιγράφει στιγμιότυπα από τη ζωή κάποιων νέων κυρίως καλλιτεχνών, που δραστηριοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας.
Απ’όσο κατάλαβα, οι περισσότεροι από αυτούς που εμφανίζονται στην ταινία είναι υπαρκτά πρόσωπα και υποδύονται τους εαυτούς τους. Κάποια στιγμή μάλιστα αναγνώρισα και έναν παλιό φίλο που δεν εμφανίζεται όπως οι άλλοι με το όνομά του αλλά κάνει ένα σύντομο πέρασμα από τη σκηνή.
Το κέντρο της Αθήνας (περιοχή Ομόνοιας, Ψυρρή, Γκάζι), το οποίο αποτυπώνεται σε κάθε σταθμό της ιστορίας με δορυφορικές εικόνες, παρουσιάζεται να έχει δυο όψεις: Η μια πλευρά είναι αυτή που συζητιέται πολύ τα τελευταία χρόνια: η εγκληματικότητα, οι μετανάστες που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι, η διάχυτη εικόνα εγκατάλειψης και υποβάθμισης. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, στο ίδιο αυτό κέντρο, υπάρχει το Εθνικό Θέατρο όπου μια ομάδα νέων παιδιών ετοιμάζει την παράστασή της. Και στα γύρω τετράγωνα, υπάρχει ο ζωγράφος που κάνει γκράφιτι στον τοίχο ενός κτιρίου, η νέα κοπέλα που δουλεύει σε κατάστημα το πρωί και δοκιμάζει συνάμα την τύχη της ως τραγουδίστρια, καθώς και διάφοροι άλλοι που έχουν διάθεση να δημιουργήσουν κάτι και το παλεύουν με τον τρόπο τους. Κάποιοι καταλήγουν στο εξωτερικό, όπου κι’εκεί αναζητούν διεξόδους για καλλιτεχνική δημιουργία.
Ο κόσμος των περιθωριοποιημένων μεταναστών και ο κόσμος των νέων αυτών ανθρώπων είναι μεταξύ τους διακριτοί και ανεξάρτητοι, όμως έχουν και στιγμές δημιουργικής επικοινωνίας, όπως φαίνεται στο τέλος της ταινίας με το στιγμιότυπο όπου Έλληνες και ξένοι μετανάστες συμμετέχουν σε ένα γύρισμα.
«Πεθαίνω σαν πατρίδα» φέρεται να λέει ένας από τους ηθοποιούς στο τέλος της ταινίας. Είναι όμως έτσι; Εμένα η εντύπωση που μου δημιουργείται, ως θεατή, είναι ότι πεθαίνει η Ελλάδα της εθνικής ομογένειας και της ισχυρής κοινωνικής συνοχής. Και ότι η μεταβατική κατάσταση που τώρα ζούμε, με όλα τα προβλήματα και όλες μας τις αγωνίες, ίσως να οδηγήσει μελλοντικά σε ένα πολύμορφο, βιώσιμο και ισορροπημένο κοινωνικό σχηματισμό. Λίγη αισιοδοξία δεν βλάπτει. Και σας συνιστώ να την δείτε την ταινία, αν ακόμα παίζεται.

Γιώργος Αιμ. Σκιάνης.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Προφανώς εννοείς "εθνικής ομοιογένειας"...
Συμφωνώ.
Η κρίση είναι καθολική και το "σπάσιμο του σπυριού" που τόσο δραματικά συντελείται στις μέρες μας, θα οδηγήσει σε πιο ισορροπημένες και πιο ανθρώπινες επιδιώξεις από όλους.
Εξ άλλου στην Ελλάδα δεν ταίριαζε αυτή η "μικρομέγαλη" και τόσο αστεία "εθνική έπαρση" αναμεμειγμένη με το νεοπλουτίστικο lifestyle με την πιστωτική κάρτα ανά χείρας...
Θα περάσουμε δύσκολες φάσεις.
Οδυνηρές...
Όμως στο βάθος αχνοφαίνεται αυτό που περιγράφεις ως "πολύμορφο, βιώσιμο και ισορροπημένο κοινωνικό σχηματισμό".
Εξ άλλου εκεί πορεύεται η νεολαία μας.
Αςς μην χάνουμε από τα μάτια μας αυτή την αισιόδοξη προοπτική και ας μην παρασυρόμαστε από τις κασσάνδρες, που φυσικά κάνουν τη δουλειά τους.
Κώστας Λ.

Άτακτος Λόγος είπε...

Να είσαι καλά Γιώργο.
Είναι αλήθεια ότι οι συνέπειες της επιγενόμενης αλλαγής μας τρομάζουν.
Είναι αλήθεια ότι το μέλλον δεν είναι υποχρεωτικά ζοφερό, όπως και δεν είναι υποχρεωτικά ρόδινο.
Στο χέρι μας είναι να το στρέψουμε προς την κατεύθυνση που θέλουμε.

Γιάννης Χρυσοβέργης