Ό,τι κι αν ισχυριστεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος, η διαχείριση από μέρους του της «Λίστας Λαγκάρντ» τον καθιστά συνυπαίτιο της προσβλητικής για το δημόσιο αίσθημα άρνησης των αρχών να ελέγξουν αν και από ποιους είχε διαπραχθεί το αδίκημα της φοροδιαφυγής.
Ό,τι κι αν πουν η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ, η υπόθεση αυτή είτε θα προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, είτε θα της κολήσει τη ρετσινιά της συγκάλυψης εγκλήματος.
Ο,τι κι αν πει ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορέσει να αποφύγει μια δυσάρεστη γι' αυτόν πραγματικότητα: ότι η «λίστα Λαγκάρντ», αφορά κυρίως μεσοαστική φοροδιαφυγή.
Πριν από τρεις μήνες, όταν ξέσπασε η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» (βλ «οι λίστες κι ληστές»), ο υπογράφων είχε επισημάνει ότι για πολλοστή φορά στα τελευταία τρια χρόνια η πολιτική εξουσία προσβάλλει βάναυσα το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και υπονομεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Η βιαστική προσπάθεια της κυβέρνησης να φορτώσει όλες τις αμαρτίες στο Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεν είναι καν βουλευτής πλέον, έχει έντονη οσμή προσπάθειας κουκουλώματος. Πολύ περισσότερο που, η παραποίηση του καταλόγου καταθετών στην HSBC η οποία του προσάπτεται, φαίνεται τόσο χονδροειδής και βλακώδης, που γεννά εύλογες υποψίες παγίδευσής του. Χωρίς από την άλλη να αποκλείεται, διότι κατά το κρίσιμο δεκαοκτάμηνο που χειρίσθηκε τις τύχες της ελληνικής οικονομίας μόνο για τους επιτυχείς χειρισμούς του δε διακρίθηκε (για να το πούμε ευγενικά).
Όμως είτε αρέσει είτε όχι στην κυβέρνηση, στην προκλητική απόπειρα απόκρυψης της λίστας εμπλέκονται εκτός από το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τόσο οι δυο προϊστάμενοι του ΑΣΔΟΕ στην επίμαχη περίοδο, οι κύριοι Καπελέρης και Διώτης, όσο και ο διάδοχός του στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι οποίοι, όταν η υπόθεση ήρθε στο φως, έσπευσαν να επικαλεστούν το ίδιο ελαφρυντικό με το Γιώργο Παπακωνσταντίνου: αυτό της βλακείας. Μόνο που, τουλάχιστον ο ένας από αυτούς, είχε δώσει στο παρελθόν απτές αποδείξεις, τόσο της ευφυίας του, όσο και της «ευελιξίας» του στην τήρηση του γράμματος του νόμου.
Το δίλημμα της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι προφανές. Είτε έπρεπε να αφήσει το Βενιζέλο στην τύχη του για να δικαιολογήσει την ιησουίτικη ηθικολογία με την οποία πολιτεύθηκε ως αντιπολίτευση στην περίοδο 2009 - 2011, είτε να τον καλύψει με νύχια και με δόντια, αδιαφορώντας για την πολιτική ζημιά, προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση. Έπραξε το δεύτερο.
Το ίδιο δίλημμα, σε πολύ μεγαλύτερη οξύτητα, έχει η ΔΗΜΑΡ. Της οποίας, σε αντίθεση με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ουδέποτε στέλεχός της έχει εμπλακεί σε πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο. Πράγμα που ως τώρα της επέτρεπε να έχει το φωτοστέφανο των «καθαρών χεριών».
Τα πράγματα όμως είναι πολύ χειρότερα για το ΠΑΣΟΚ, του οποίου σε αυτή την υπόθεση διακυβεύεται η είσοδος στην επόμενη Βουλή. Διότι, είτε πρέπει να καθαιρέσει τον Πρόεδρό του με συνοπτικές διαδικασίες, είτε να συμπορευτεί με αυτόν και επομένως να υποστεί τις πολιτικές συνέπειες. Το πρώτο δε μπορεί να συμβεί πριν από το συνέδριο του κόμματος στα τέλη Φεβρουαρίου κι, ως τότε, η ζημιά θα είναι μάλλον ανεπανόρθωτη.
Με δυο λόγια, ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση είναι χαμένη. Κατανοητή λοιπόν, τόσο η υστερία των αντιδράσεων του ΠΑΣΟΚ και του κυβερνητικού εκπροσώπου, όσο και η αμήχανη σιωπή της ΔΗΜΑΡ. Κατανοητή, για τον ίδιο λόγο, είναι και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει την υπόθεση στο έπακρο. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες πτυχές της «λίστας Λαγκάρντ».
Όσοι κάναμε τον κόπο να διαβάσουμε τις σελίδες που δημοσίευσε το περιοδικό HOT DOC δε μπορέσαμε να μη διαπιστώσουμε ότι το ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί «φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου», τουλάχιστον στη συγκεκριμένη υπόθεση, μπάζει.
Ο λόγος είναι απλός. Το σύνολο των καταθέσεων των 2000 περίπου καταθετών ανέρχεται, συμπεριλαμβανομένων των συγγενών του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, σε 23 εκατομμύρια ευρώ περίπου. Ο μέσος όρος κατάθεσης ανά φυσικό πρόσωπο είναι 11.500 ευρώ.
Βεβαίως ο μέσος όρος πέφτει από την παρουσία, ως συνδικαιούχων σε λογαριασμούς, νοικοκυρών και ανήλικων παιδιών, γεγονός όμως είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός λογαριασμών έχει μικρά μόνο υπόλοιπα, που δικαιολογούνται χωρίς κανένα πρόβλημα ακόμα και από έναν άνεργο.
Αν εξαιρέσει κανείς αυτούς τους λογαριασμούς, που προφανώς εξυπηρετούν κάποιες επαγγελματικές ή οικογενειακές ανάγκες των δικαιούχων, απομένουν, από τη μια περίπου πενήντα με εκατό λογαριασμοί εταιρειών, πέντε λογαριασμοί πολιτευτών και συγγενικών τους προσώπων, συμπεριλαμβανομένων των συγγενών του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και μερικές εκατοντάδες περίεργοι, δηλαδή κραυγαλέα ύποπτοι φοροδιαφυγής, λογαριασμοί.
Οι τελευταίοι μόνο σε οικογένειες του μεγάλου κεφαλαίου δεν ανήκουν. Ανήκουν σε γιατρούς, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, λογιστές, με δυο λόγια σε ανθρώπους που ανήκουν στη μεσαία τάξη.
Το αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν δηλώσει ή όχι εισοδήματα που να δικαιολογούν τις εν λόγω καταθέσεις μένει να αποδειχτεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, η όποια φοροδιαφυγή αποδειχτεί - κατά την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που επικαλείται πηγές του ΣΔΟΕ πολλοί από τους καταθέτες δε δικαιολογου΄ν το ύψος των καταθέσεών τους - θα έχουμε να κάνουμε με φοροδιαφυγή πρωτίστως της μεσαίας αστικής τάξης.
Τη διάσταση αυτή της φοροδιαφυγής που ο - εν δυνάμει κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να ψέξει, εμμένοντας σε μανιχαϊστικά σχήματα που, αποφέρουν μικρό εκλογικό όφελος, αλλά δημιουργούν ανυπέρβλητα προβλήματα στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής μετά τις εκλογές. Με ορατό τον κίνδυνο να χαθεί η μπάλα σε ένα καίριας σημασίας πολιτικό ζήτημα: την εξασφάλιση της ισονομίας.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Ό,τι κι αν πουν η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ, η υπόθεση αυτή είτε θα προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, είτε θα της κολήσει τη ρετσινιά της συγκάλυψης εγκλήματος.
Ο,τι κι αν πει ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα μπορέσει να αποφύγει μια δυσάρεστη γι' αυτόν πραγματικότητα: ότι η «λίστα Λαγκάρντ», αφορά κυρίως μεσοαστική φοροδιαφυγή.
Πριν από τρεις μήνες, όταν ξέσπασε η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» (βλ «οι λίστες κι ληστές»), ο υπογράφων είχε επισημάνει ότι για πολλοστή φορά στα τελευταία τρια χρόνια η πολιτική εξουσία προσβάλλει βάναυσα το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και υπονομεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Η βιαστική προσπάθεια της κυβέρνησης να φορτώσει όλες τις αμαρτίες στο Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δεν είναι καν βουλευτής πλέον, έχει έντονη οσμή προσπάθειας κουκουλώματος. Πολύ περισσότερο που, η παραποίηση του καταλόγου καταθετών στην HSBC η οποία του προσάπτεται, φαίνεται τόσο χονδροειδής και βλακώδης, που γεννά εύλογες υποψίες παγίδευσής του. Χωρίς από την άλλη να αποκλείεται, διότι κατά το κρίσιμο δεκαοκτάμηνο που χειρίσθηκε τις τύχες της ελληνικής οικονομίας μόνο για τους επιτυχείς χειρισμούς του δε διακρίθηκε (για να το πούμε ευγενικά).
Όμως είτε αρέσει είτε όχι στην κυβέρνηση, στην προκλητική απόπειρα απόκρυψης της λίστας εμπλέκονται εκτός από το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τόσο οι δυο προϊστάμενοι του ΑΣΔΟΕ στην επίμαχη περίοδο, οι κύριοι Καπελέρης και Διώτης, όσο και ο διάδοχός του στο Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος. Οι οποίοι, όταν η υπόθεση ήρθε στο φως, έσπευσαν να επικαλεστούν το ίδιο ελαφρυντικό με το Γιώργο Παπακωνσταντίνου: αυτό της βλακείας. Μόνο που, τουλάχιστον ο ένας από αυτούς, είχε δώσει στο παρελθόν απτές αποδείξεις, τόσο της ευφυίας του, όσο και της «ευελιξίας» του στην τήρηση του γράμματος του νόμου.
Το δίλημμα της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ είναι προφανές. Είτε έπρεπε να αφήσει το Βενιζέλο στην τύχη του για να δικαιολογήσει την ιησουίτικη ηθικολογία με την οποία πολιτεύθηκε ως αντιπολίτευση στην περίοδο 2009 - 2011, είτε να τον καλύψει με νύχια και με δόντια, αδιαφορώντας για την πολιτική ζημιά, προκειμένου να μην πέσει η κυβέρνηση. Έπραξε το δεύτερο.
Το ίδιο δίλημμα, σε πολύ μεγαλύτερη οξύτητα, έχει η ΔΗΜΑΡ. Της οποίας, σε αντίθεση με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ουδέποτε στέλεχός της έχει εμπλακεί σε πολιτικοοικονομικό σκάνδαλο. Πράγμα που ως τώρα της επέτρεπε να έχει το φωτοστέφανο των «καθαρών χεριών».
Τα πράγματα όμως είναι πολύ χειρότερα για το ΠΑΣΟΚ, του οποίου σε αυτή την υπόθεση διακυβεύεται η είσοδος στην επόμενη Βουλή. Διότι, είτε πρέπει να καθαιρέσει τον Πρόεδρό του με συνοπτικές διαδικασίες, είτε να συμπορευτεί με αυτόν και επομένως να υποστεί τις πολιτικές συνέπειες. Το πρώτο δε μπορεί να συμβεί πριν από το συνέδριο του κόμματος στα τέλη Φεβρουαρίου κι, ως τότε, η ζημιά θα είναι μάλλον ανεπανόρθωτη.
Με δυο λόγια, ό,τι κι αν κάνει η κυβέρνηση είναι χαμένη. Κατανοητή λοιπόν, τόσο η υστερία των αντιδράσεων του ΠΑΣΟΚ και του κυβερνητικού εκπροσώπου, όσο και η αμήχανη σιωπή της ΔΗΜΑΡ. Κατανοητή, για τον ίδιο λόγο, είναι και η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιήσει την υπόθεση στο έπακρο. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες πτυχές της «λίστας Λαγκάρντ».
Όσοι κάναμε τον κόπο να διαβάσουμε τις σελίδες που δημοσίευσε το περιοδικό HOT DOC δε μπορέσαμε να μη διαπιστώσουμε ότι το ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί «φοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου», τουλάχιστον στη συγκεκριμένη υπόθεση, μπάζει.
Ο λόγος είναι απλός. Το σύνολο των καταθέσεων των 2000 περίπου καταθετών ανέρχεται, συμπεριλαμβανομένων των συγγενών του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, σε 23 εκατομμύρια ευρώ περίπου. Ο μέσος όρος κατάθεσης ανά φυσικό πρόσωπο είναι 11.500 ευρώ.
Βεβαίως ο μέσος όρος πέφτει από την παρουσία, ως συνδικαιούχων σε λογαριασμούς, νοικοκυρών και ανήλικων παιδιών, γεγονός όμως είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός λογαριασμών έχει μικρά μόνο υπόλοιπα, που δικαιολογούνται χωρίς κανένα πρόβλημα ακόμα και από έναν άνεργο.
Αν εξαιρέσει κανείς αυτούς τους λογαριασμούς, που προφανώς εξυπηρετούν κάποιες επαγγελματικές ή οικογενειακές ανάγκες των δικαιούχων, απομένουν, από τη μια περίπου πενήντα με εκατό λογαριασμοί εταιρειών, πέντε λογαριασμοί πολιτευτών και συγγενικών τους προσώπων, συμπεριλαμβανομένων των συγγενών του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και μερικές εκατοντάδες περίεργοι, δηλαδή κραυγαλέα ύποπτοι φοροδιαφυγής, λογαριασμοί.
Οι τελευταίοι μόνο σε οικογένειες του μεγάλου κεφαλαίου δεν ανήκουν. Ανήκουν σε γιατρούς, δικηγόρους, συμβολαιογράφους, φαρμακοποιούς, λογιστές, με δυο λόγια σε ανθρώπους που ανήκουν στη μεσαία τάξη.
Το αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν δηλώσει ή όχι εισοδήματα που να δικαιολογούν τις εν λόγω καταθέσεις μένει να αποδειχτεί. Σε κάθε περίπτωση όμως, η όποια φοροδιαφυγή αποδειχτεί - κατά την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που επικαλείται πηγές του ΣΔΟΕ πολλοί από τους καταθέτες δε δικαιολογου΄ν το ύψος των καταθέσεών τους - θα έχουμε να κάνουμε με φοροδιαφυγή πρωτίστως της μεσαίας αστικής τάξης.
Τη διάσταση αυτή της φοροδιαφυγής που ο - εν δυνάμει κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να ψέξει, εμμένοντας σε μανιχαϊστικά σχήματα που, αποφέρουν μικρό εκλογικό όφελος, αλλά δημιουργούν ανυπέρβλητα προβλήματα στην αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής μετά τις εκλογές. Με ορατό τον κίνδυνο να χαθεί η μπάλα σε ένα καίριας σημασίας πολιτικό ζήτημα: την εξασφάλιση της ισονομίας.
Γιάννης Χρυσοβέργης
3 σχόλια:
H αλήθεια είναι ότι εγὠ δεν μπήκα στον κόπο να «αναλύσω» τα δεδομένα της «λίστας Βαξεβάνη» για λόγους που είχα προσπαθήσει να εξηγήσω.
http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/10/wagthedog_28.html
Αλλά ούτε συμμερίζομαι την «αριθμητική» σας στο συμπεράσμά σας για τη «μικρομεσαία» φοροδιαφυγή ούτε τον ακροβατισμό σας για το τι μέλλει γενέσθαι αν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που κρατάω κι εγώ μικρό καλάθι, ίσως μικρότερο από το δικό σας...
Από την άλλη μεριά, ποιος είναι απολύτως πεπεισμένος ότι η «αυθεντική» λίστα Λαγκάρντ, περιέχει 2062 ονόματα κι όχι 2072 ή 3022?
Μπορούμε να συνεχίσομε άνετα να παίζομε την κολοκυθιά… Το πετσόκομμα της «αυθεντικής» λίστας Λαγκάρντ, αν υποθέσομε ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τους εμπεπλεγμένους δικαστές, δεν θα μπορούσε να έχει άραγε γίνει στη Γαλλία?… Οι γαλλικές φρεγάτες -και όχι μόνο- είναι πάντα προς πώληση και οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες ταγμένες στα γαλλικά συμφέροντα, όχι τα ελληνικά….
Το ερώτημα που συνεχίζει να έχει ενδιαφέρον είναι γιατί αποφασίσανε να «κρεμάσουνε» τον Παπακωνσταντίνου κι αν αυτός θα σεβαστεί τον νόμο της ομερτά…Κατά τα άλλα είναι τελείως αφελές να θεωρεί κανείς ότι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα συνωμότησε επί τόσα χρόνια για να περισωθούν οι εξαδέλφες του πρώην υπουργού….
Στο κάτω-κάτω της γραφής, τα αρχεία των τραπεζών είναι στη θέση τους και χάρη στην Τρόικα Εξωτερικού, το τραπεζικό απόρρητο έχει αρθεί εδώ και πολλούς μήνες, όπως ασφαλώς όλοι γνωρίζομε, αλλά το ξεχνάμε, συζητώντας για τους λήσταρχους και τους «λίσταρχους».
Αν η άρση του τραπεζικού απορρήτου συνδυαστεί με τη γενική χαλάρωση, την ανομία και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, απλά χρειάζεται δουλειά λίγων βδομάδων για να συγκεντρωθούν οι κινήσεις όλων των τραπεζικών λογαριασμών και να συγκριθούν με τις φορολογικές δηλώσεις όλων μας. Διότι τα άνομα χρηματικά κεφάλαια για να μπουν στους λογαριασμούς των ελβετικών τραπεζών από κάπου έφυγαν. Θα απαντήσει βέβαια κάποιος ότι έτσι δεν «ανιχνεύονται» τα χρήματα που έφυγαν με βαλίτσες… Σύμφωνοι. Αλλά ας θυμηθούμε επίσης ότι η περίφημη λίστα Λαγκάρντ αφορά μερικούς καταθέτες μιας μόνο από τις πολλές δεκάδες ελβετικές τράπεζες και μόνον μέχρι το 2007….
Αλλά είπαμε, όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει, ίσως και με την ακούσια αρωγή του κ. Βαξεβάνη.
Και κάποιες παράλληλες σκέψεις, διατυπωμένες λίγο παλιότερα…
http://my-pillow-book.blogspot.gr/2012/08/put-blame-to-us.html
θα ξεκινήσω από το τελευταίο σας σχόλιο ως προς την ουσία της Λίστας Lagarde.
Πράγματι, τα 23 εκατομμύρια του περιεχομένου της είναι πενιχρά σε σύγκριση με τη φημολογία για καταθέσεις κατοίκων της Ελλάδας ύψους 220 δισεκατομμυρίων σε Ελβετία και φορολογικούς παραδείσους.
Βεβαίως κανείς μας δεν ξέρει, και πιθανόν κανείς μας δε θα μάθει ποτέ αν ο αριθμός αυτός, τα 220 δισεκατομμύρια δηλαδή, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα ή ανήκει στη σφαίρα των συλλογικών μυθοπλασιών.
Τα 22 δισεκατομμύρια που βγήκαν εκτός Ελλάδας από το Γενάρη του 2010 μέχρι σήμερα είναι αντιθέτως πραγματικός αριθμός, προκύπτει βάσει στοιχείων και το μόνο ερωτηματικό είναι τι μπορεί να αποφέρει σε φορολογικά έσοδα.
Γιατί, όπως προκύπτει από τη σημερινή ειδησεογραφία, από τους 25.500, επί συνόλου 54.000 φορολογουμένων, οι οποίοι έλαβαν σημειώματα επειδή τα ποσά που εξήγαγαν δεν δικαιολογούνταν από τις φορολογικές τους δηλώσεις μόνο 1000 έχουν αποδεχτεί φοροδιαφυγή. Οι υπόλοιποι προφανώς θα αμφισβητήσουν τις απόψεις της Εφορίας στα Δικαστήρια. Από αυτό προκύπτει ότι το Δημόσιο δε μπορεί να προσδοκά, άμεσα, σπουδαία πράγματα.
Θα ήθελα όμως να γίνετε πιο σαφής ως προς τους λόγους για τους οποίους δε σας αφορά η αριθμητική, η οποία αναδεικνύει τη μεσοαστική συμβολή στο έγκλημα κατά του κοινωνικού συνόλου που ονομάζεται φοροδιαφυγή.
Γιατί, αν κάτι διαφοροποιεί την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης από τις προηγούμενες περιόδους σε θέματα φοροδιαφυγής και διαφθοράς είναι ακριβώς η ευρεία συμμετοχή σε αυτά της μεσαίας αστικής τάξης, συχνά δε και των μικροαστικών στρωμάτων.
Κι αν επιθυμούμε να διατηρήσουμε το μετασπολιτευτικό δημοκρατικό κεκτημένο και να διευρύνουμε ακόμα περισσότερο αυτή την κολοβή Δημοκρατία που έχουμε, πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με αυτό το ζήτημα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Για το θέμα της φοροδιαφυγής έχω εκφραστεί εκτενώς κι πρωτού γίνει το θέμα της... "μόδας"
Ενδεικτικά ένα σχόλιο γραμμένο το καλοκαίρι των "αγανακτισμένων"
http://my-pillow-book.blogspot.gr/2011/06/trysexuals.html
Αλλά, αντιγράφοντας τον Ποιητή, "Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει, για να ζυγίσει , μια «ελλιπή» μερίδα..."
Στην ουσία της ανάγκης να γίνομε επιτέλους ένα οργανωμένο και δίκαιο κράτος δε διαφωνώ, ποιος θα μπορούσε, άλλωστε?
Αλλά τώρα έχομε να αντιμετωπίσομε μια συμμορία, στην κυριολεξία του όρου, η οποία κυβερνά αυτό το κράτος. Αρά δεν μπορούν να μας ενδιαφέρουν κατά προτεραιότητα αυτά τα 23 εκατομμύρια, γιατί έτσι χάνουμε το πευκοδάσος και ασχολούμαστε με τις... πευκοβελόνες.
Υ.Γ. Καλώς ήλθατε στην ΟΚΤΑΝΑ.
Δημοσίευση σχολίου