Πιστή στο απόφθεγμα «η κρίση γεννάει ευκαιρίες» η Εκκλησίας της Ελλάδος ετοιμάζεται να ξανοιχτεί σε κτηματομεσιτική κερδοσκοπία, μέσω μαζικών αλλαγών στη χρήση γης της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.
Το χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου θα είχε περάσει εντελώς απαρατήρητο αν μια του παράγραφος δεν είχε βγάλει είδηση.
«Είναι καιρός να αρθούν τα εμπόδια ώστε αυτή η λίγη περιουσία που
απέμεινε στην Εκκλησία να της επιτραπεί να την αξιοποιήσει προς όφελος
του λαού μας. Και όποιος επιθυμεί να εργαστεί στην ελληνική γη,
συμβάλλοντας στη διατροφική επάρκεια της χώρας και στην ανάπτυξη
σύγχρονων εξαγώγιμων προϊόντων καλλιέργειας και βοσκής, ας γνωρίζει ότι
όση λίγη γη ανήκει ακόμη στην Εκκλησία, θα είναι στη διάθεσή του», αναφέρει μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.
Η επίμαχη παράγραφος είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γενναία πράξη συνδρομής της Εκκλησίας στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δε θα σταθούμε στην ανακρίβεια περί «λίγης περιουσίας» καθόσον η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης γης και ακινήτων στην Ελλάδα, εξαιρουμένου του Δημοσίου φυσικά. Η φράση κλειδί στην επίμαχη παράγραφο είναι το «είναι καιρός να αρθούν τα εμπόδια».
Αν η Εκκλησία της Ελλάδος επιθυμεί να παραχωρήσει, δωρεάν ή με μακροχρόνιες χαμηλού ύψους ενοικιάσεις, την καλλιεργήσιμη γη που της ανήκει σε άνεργους που επιθυμούν να κάνουν μια καινούρια αρχή ως καλλιεργητές δεν υπάρχει κανένας νόμος που να της το απαγορεύει. Την ιδιοκτησία της μπορεί να την εκμεταλλεύεται κατά πώς καλύτερα νομίζει, να τη χαρίζει σε αναξιοπαθούντες ή να τη νοικιάζει με χαμηλά ενοίκια σε αυτούς και σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Προς τι λοιπόν η αναφορά του Αρχιεπισκόπου σε εμπόδια;
Τα πράγματα γίνονται εντελώς διαφορετικά αν η γη αυτή δεν είναι καλλιεργήσιμη και για να παραχωρηθεί σε καλλιεργητές πρέπει πρώτα να αλλάξει χαρακτηρισμό, δηλαδή όταν πρόκειται για δάσος ή για δασικές εκτάσεις.
Επίσης είναι απόλυτο δικαίωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος να επιτρέψει, είτε δωρεάν είτε με μακροχρόνιες ενοικιάσεις, το δικαίωμα βοσκής κοπαδιών, τα οποία ανήκουν σε ανέργους στα δάση ή στις δασικές εκτάσεις που της ανήκουν. Και στην περίπτωση αυτή, εκτός δυο εξαιρέσεων, δεν υπάρχει κανένας νόμος που να της το απαγορεύει.
Οι δυο περιορισμοί που υπάρχουν από το νόμο στη βοσκή κοπαδιών σε δάσος ή δασική έκταση, αφορούν στα δάση στα οποία ασκείται νόμιμη υλοτομική δραστηριότητα, οπότε η είσοδος κοπαδιών στις υλοτομημένες εκτάσεις απαγορεύεται για περίοδο πέντε χρόνων για πρόβατα και κατσίκια και για περίοδο δέκα χρόνων για τα βοοειδή, και στις αναδασωτέες εκτάσεις.
Είναι προφανές ότι σε αυτούς τους συγκεκριμένους περιορισμούς αναφέρεται ο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και το αίτημά του μόνο αθώο δεν είναι.
Η βοσκή σε αναδασωτέες εκτάσεις είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην αναγεννηθεί το καμένο δάσος. Από εκεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος για τον αποχαρακτηρισμό του δάσους ή της δασικής έκτασης, τη μετατροπή της σε πρώτη φάση σε βοσκότοπους ή καλλιεργήσιμη γη και στη συνέχεια, με νέα αλλαγή χρήσης, σε οικοδομήσιμη γη.
Το γεγονός ότι όλες ανεξαιρέτως οι αναδασωτέες εκτάσεις βρίσκονται σε περιοχές που το δάσος υφίσταται αφόρητη οικιστική πίεση και η τιμή του στρέμματος των οικοπέδων έχει πολλά μηδενικά δεν είναι φυσικά τυχαίο.
Πράγμα που σε συνδυασμό με τον κυβερνητικό σχεδιασμό για αλλαγές στο χαρακτηρισμό των χρήσεων της γης με διαδικασίες fast track, όπως λέγεται πλέον στην κυβερνητική αργκό το άρπα-κόλα, όταν πρόκειται για σημαντικές τουριστικές επενδύσεις, μας δίνει το στίγμα των πραγματικών προθέσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, πίσω από το μανδύα της αγαθοεργίας.
Το να επιδίδεται η Εκκλησία σε κερδοσκοπία γης είναι βεβαίως από χριστιανικής σκοπιάς απαράδεκτο, αυτό όμως αφορά μόνο τους πιστούς της, απέναντι στους οποίους δίνει λογαριασμό.
Το να επιθυμεί όμως η κερδοσκοπία αυτή να γίνει σε βάρος των λίγων δασών και δασικών εκτάσεων που έχουν απομείνει σε αυτή τη χώρα, είνα έγκλημα εναντίον όλων μας και εναντίον των επόμενων γενεών.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου