Οι υστερικές κραυγές του Ευάγγελου Βενιζέλου περί επανάληψης του «βρώμικου '89» θα ήταν εντελώς γραφικές αν δεν υπήρχαν δυο σαφείς ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση: η διολίσθηση της πολιτικής αντιπαράθεσης στην πολιτική ηθικολογία και το προδιαγραφόμενο φιάσκο της, προαναγγελθείσης, ποινικής διαδικασίας.
Αποφασίζοντας, με συνοπτικές διαδικασίες, η κυβέρνηση να παραπέμψει στο Ειδικό Δικαστήριο το Γιώργο Παπακωνσταντίνου, έναν πολιτικά ξοφλημένο τέως υπουργό, ο οποίος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του, εδραίωσε στην κοινωνία την πεποίθηση ότι της προσφέρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψει τις δικές της τις πομπές.
Αναδεικνύοντας σε μείζον - δηλαδή σε μοναδικό - ζήτημα πολιτικής αντιπαράθεσης την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» ο ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε στην παγίδα του ΣΥΝ του 1989, ο οποίος, αφού αναλώθηκε σε μια βίαιη αποκειστικά ηθικολογική προεκλογική εκστρατεία γύρω από το σκάνδαλο Κοσκωτά, αποκόμισε αρνητικά πολιτικά οφέλη, βοηθούντος και του φιάσκου της ποινικής διαδικασίας που ακολούθησε.
Τότε, από αυτή τη βίαιη ηθικολογία, που συνοψίζονταν στην εμμονή της παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο του Ανδρέα Παπανδρέου, κατά παράβαση των αρχών του Κράτους Δικαίου, που απαιτούν τουλάχιστον αποχρώσες ενδείξεις ενοχής για την παραπομπή ενός ανθρώπου σε δίκη, επωφελήθηκε η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Μπορεί το πανελλήνιο να ήταν πεισμένο για τον κεντρικό ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Από τη στιγμή όμως που ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας είχε αποφασίσει να τον καλύψει το φιάσκο της ποινικής διαδικασίας ήταν προδιαγεγραμμένο.
Και οι συνέπειες του φιάσκου ήταν βαρύτατες. Στους πολίτες εδραιώθηκε η πεποίθηση ότι κανένας πολιτικός δεν τιμωρείται για τα ανομήματά του. Και στους διαχειριστές της εξουσίας εδραιώθηκε μια κουλτούρα ασυδοσίας. Με αποτέλεσμα τη σημερινή απαξίωση του κοινοβουλευτισμού σε ευρέα κοινωνικά στρώματα.
Η υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» συνιστά αναμφίβολα σκάνδαλο. Οι φορολογικές αρχές είχαν στα χέρια τους ένα αρχείο το οποίο όφειλαν να αξιοποιήσουν ελέγχοντας αν οι καταθέσεις των περιεχομένων σε αυτό πολιτών δικαιολογούνταν από τα εισοδήματα που αυτοί είχαν δηλώσει. Αυτό έπραξαν οι φορολογικές αρχές της Γαλλίας και άλλων τεσσάρων χωρών με τους δικούς τους πολίτες με αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Αυτό δεν έπραξαν οι ελληνικές φορολογικές αρχές, εν γνώσει των πολιτικών τους προϊσταμένων και γι' αυτό είναι σκάνδαλο.
Είναι όμως αμφίβολο αν, έστω και ένας από τους πολιτικούς και υπηρεσιακούς υπεύθυνους αυτής της ηθικής και ποινικής αθλιότητας μπορεί να καταδικαστεί σε ένα Κράτος Δικαίου.
Το επίμαχο ηλεκτρονικό αρχείο είναι προϊόν υποκλοπής, όπως και το αρχείο που παρέλαβε «επίσημα» ο Γιάννης Στουρνάρας από το Γάλλο ομόλογό του, άρα κανένα από τα δυο δε μπορεί να παρουσιαστεί ως τεκμήριο σε κανένα δικαστήριο. Προϋπόθεση για να αποδειχθούν, τόσο οι κατηγορίες που βαρύνουν το Γιώργο Παπακωνσταντίνου σύμφωνα με την κυβέρνηση, όσο και οι κατηγορίες που κατά το ΣΥΡΙΖΑ βαρύνουν τους Γιώργο Παπακωνσταντίνου και Ευάγγελο Βενιζέλο, είναι αυτά τα αρχεία να γίνουν δεκτά ως αποδεικτικά στοιχεία από το Ειδικό Δικαστήριο. Ακόμα λοιπόν κι αν η Βουλή αποφασίσει την παραπομπή αμφοτέρων στο Ειδικό Δικαστήριο - πράγμα διόλου απίθανο μιας και η ψηφοφορία θα είναι μυστική - η δίκη, εφ' όσον διεξαχθεί από τακτικό δικαστήριο και όχι από έκτακτο στρατοδικείο, θα εξελιχθεί σε ένα ακόμα ποινικό φιάσκο.
Για το φιάσκο της ποινικής διαδικασίας η γονατισμένη από την οικονομική βαρβαρότητα κοινωνία δε θα ψέξει την κυβέρνηση. Θα ψέξει τον κοινοβουλευτισμό, χωρίς διακρίσεις. Ως κοινοβουλευτικό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ - ας μας επιτραπεί να θεωρούμε τις κορώνες των κ. Βενιζέλου και Κεδίκογλου επιεικώς φαιδρότητες - μόνο να χάσει έχει από την απαξίωση του κοινοβουλευτισμού. Αντιθέτως η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ένα δηλωμένα αντικοινοβουλευτικό κόμμα, είναι ο μόνος κερδισμένος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να καταλάβει ότι δε θα αυξήσει την επιρροή του απεμπολώντας τις ανθρωπιστικές αξίες που ως ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ και ΚΚΕ εσ. υπερασπίστηκε με πάθος 38 ολόκληρα χρόνια.
Θα κερδίσει τις καρδιές της καθημαγμένης κοινωνίας με έναν μόνο τρόπο: χτίζοντας δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Πεδίο δράσης που απαιτεί έξυπνες ιδέες, πρακτικό μυαλό και, κυρίως πολλή και άχαρη δουλειά. Αν δεν το κάνει και επιμείνει στη στείρα ηθικολογία απλώς θα χάσει το τραίνο.
Γιάννης Χρυσοβέργης
5 σχόλια:
"Θα κερδίσει τις καρδιές της καθημαγμένης κοινωνίας με έναν μόνο τρόπο: χτίζοντας δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης. Πεδίο δράσης που απαιτεί έξυπνες ιδέες, πρακτικό μυαλό και, κυρίως πολλή και άχαρη δουλειά."
Πες τα Χρυσο(βέργη)στομε!
Η γνώμη του ερασιτέχνη περί τα νομικά:
Αν η δίκη κατά του Παπακωνσταντίνου ή οποιουδήποτε άλλου υπεύθυνου επικεντρωθεί στην αλλοίωση στοιχείων μιας ανεπίσημης λίστας, όπως είναι η "λίστα Λαγκάρντ", τότε δεν έχει νόημα να καταδικαστεί κανένας. Ένα cd που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι, ως προϊόν υποκλοπής και κυρίως χωρίς να έχει την υπόσταση ενός δημόσιου εγγράφου, δεν εκθέτει αυτόν που το τροποποίησε.
Αν όμως η δίκη επικεντρωθεί στο ότι αρμόδιοι υπουργοί και δημόσιοι λειτουργοί δεν αξιοποίησαν, με τον οποιονδήποτε τρόπο, πληροφορίες που αφορούν στην προστασία του δημόσιου συμφέροντος, όποια και να είναι η πηγή τους, τότε, λογικά, πέρα από πολιτικές ευθύνες, θα πρέπει να αποδοθούν και ποινικές ευθύνες (παράβαση καθήκοντος, ή κάτι ανάλογο-δεν κατέχω τη νομική ορολογία).
Δεν διάβασα την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για παραπομπή σε προανάκριση του Παπακωνσταντίνου και του Βενιζέλου. Ωστόσο, αν η πρόταση κινείται στη δέυτερη κατεύθυνση (απόδοση ευθυνών για μη αξιοποίηση πληροφοριών ζωτικής σημασίας για το δημόσιο συμφέρον), τότε νομίζω πως έχει νόημα η παραπομπή και των δυο υπουργών στη δικαιοσύνη, όπως επίσης και των δημόσιων λειτουργών εκείνων, που κανονικά θα έπρεπε να προχωρήσουν στην αξιοποίηση της λίστας, χωρίς να περιμένουν "πολιτικές οδηγίες" από τους υπουργούς.
Γιώργος
Γιώργο η λογική πράγματι λέει ότι και ο Παπακωνσταντίνου και ο Βενιζέλος είναι ένοχοι παράβασης καθήκοντος, ακριβώς επειδή δεν έκαναν ό,τι έκαναν οι συνάδελφοί τους στις άλλες χώρες που παρέλαβαν σχετικές λίστες.
Όμως, επειδή δεν είμαι νομικός, δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι αυτό είναι εφικτό. Φοβούμαι ότι οι τυπικοί λόγοι που επικαλείται ο Διώτης για να αποκρούσει τις κατηγορίες είναι επαρκείς για να τους απαλλάξουν.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Μιλώντας για τους "τυπικούς" λόγους χωρίς να είμαστε νομικοί, δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα γεγονός: Ο "κ." Βενιζέλος, ο [παρα]συνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία, όπως τον αποκαλώ εγώ, είναι ένας επιδέξιος νομικός κι επιπλέον είναι, όχι αβάσιμα, σεσημασμένος στη συλλογική συνείδηση ως ο νομικός εγκέφαλος της διαπλοκής.
Όσο για τη σύγκριση του 1989 με το 2013, για λόγους αντικειμενικούς, την θεωρώ τόσο άστοχη όσο είναι και η σύγκριση του Αλέξη με τον Ανδρέα... Τότε δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα, τώρα πηδάμε από τις ταράτσες. Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο.
Αγαπητέ φίλε επίτρεψέ μου να σε συγχαρώ για την περιγραφή του Βενιζέλου και σε παρακακλώ να μου δώσεις το δικαίωμα να τη χρησιμοποιήσω κι εγώ.
Ως προς τη δεύτερη παρατήρησή σου έχω να πω ότι η ύπαρξη κάποιων ομοιοτήτων ανάμεσα δσε δυο εποχές δε συνιστά τις εποχές όμοιες. Εγώ τις ομοιότητες αναδεικνύω. Δεν ισχυρίστηκα ότι είμαστε ενώπιον ενός δεύτερου 1989.
Και, το σημαντικότερο, γιατί σε αυτό πιστεύω ότι συμφωνούμε, είναι άλλο πράγμα το πολιτικό ήθος κι άλλο η πολιτική ηθικολογία. το πρώτο το επιβάλλει η κοινωνία, και μόνο αυτή, και αυτή επωφελείται μονάχα. Στη δεύτερη προσφεύγουν πολιτικοί εν ενεργεία και φερέλπιδες διαχειριστές της εξουσίας που έχουν ράμματα στη γούνα τους ή προσπαθούν να κρύψουν την πολιτική τους γύμνια.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δημοσίευση σχολίου