ΕΚΤΟΣ ΟΡΙΩΝ

Πέρα από τις κάθε λογής απαιτήσεις πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων των κυβερνώντων από το ΣΥΡΙΖΑ, και την περί προβοκατόρων φιλολογία του τελευταίου, το ασυνήθιστο κύμα βίας που σημαδεύτηκε από είκοσι τουλάχιστον εμπρησμούς στέλνει ένα πολιτικό μήνυμα που όλοι πρέπει να λάβουν: κάθε μέρα περισσότεροι άνθρωποι βγαίνουν εκτός ορίων.

Τα τρία κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού είδαν το μπαράζ αυτό των εμπρηστικών επιθέσεων ως επικοινωνιακό μάνα εξ ουρανού. Και με την έλλειψη μέτρου που τους διακρίνει σε όσα λένε και, το χειρότερο, πράττουν, έσπευσαν, προεξάρχοντος του κυβερνητικού εκπροσώπου να απαιτούν από το ΣΥΡΙΖΑ δηλώσεις μετανοίας με ρυθμό είκοσι - εικοσιπέντε την ημέρα. Σε σημείο που μέχρι κι Αλέκα Παπαρήγα θεώρησε υποχρέωσή της να εγκαταλείψει την πάγια αρχή της που συνοψίζεται στη φράση «από πίττα που δεν τρως μη σε μέλλει κι αν καεί» και αισθάνθηκε την ανάγκη να τους ανακαλέσει στην τάξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά του αντέδρασε αδικαιολόγητα ενοχικά και με έντονη ενόχληση επιδόθηκε σε μια ασυνήθιστη γι' αυτόν προβοκατορολογία.

Τη συμμετοχή προβοκατόρων και παρακρατικών μηχανισμών σε αυτό το κύμα βίαιων ενεργειών - η σοβαρότερη από τις οποίες δεν ήταν η επίθεση στα κεντρικά γραφεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά οι εμπρηστικές επιθέσεις στα σπίτια του Γιώργου Κεδίκογλου και του Αντώνη Σκυλάκου, καθώς σε αυτές κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές - κανείς δε μπορεί να την αποκλείσει. Είναι γνωστό σε όλους ότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, και στις συνθήκες απόλυτης διάλυσης κάθε συντεταγμένου θεσμικού μηχανισμού η δράση τέτοιων κύκλων πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Κι αν την ευθύνη της επίθεσης στα κεντρικά γραφεία της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ αναλάβει η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ή η ΟΠΛΑ το ενδεχόμενο αυτό πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά.

Όμως δεν είναι αυτοί που δίνουν τον τόνο των γεγονότων, η αστυνομική ανάγνωση των οποίων από κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν μια οδυνηρή πραγματικότητα: ότι καθημερινά περισσότεροι άνθρωποι απορρίπτουν το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο και θέλγονται από την προσφυγή στη βία.     

Ο πρώτος λόγος ενίσχυσης αυτής της τάσης είναι η προκλητική και προσβλητική για κάθε άνθρωπο συμεριφορά των κυβερνήσεων από το 2008 μέχρι σήμερα, με μακράν χειρότερη τη σημερινή. 

Από τη δήλωση Αλογοσκούφη σε πανηγυρικούς τόνους «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός» το Μάιο του 2008, μέχρι το «λεφτά υπάρχουν» κι από εκεί στο «τα μέτρα αυτά είναι άδικα, αλλά είναι αναγκαία και θα είναι τα τελευταία», που διατυπώνεται με ύφος εκατό καρδιναλίων κάθε τρίμηνο την τελευταία τριετία οι κυβερνήσεις, με τα λόγια τους και με τα έργα τους, προσβάλλουν καθημερινά τον ελληνικό λαό και δημιουργούν εχθρούς του κοινοβουλευτισμού. 

Κι είναι μακράν πιο προσβλητική η σημερινή, διότι την ίδια στιγμή που μειώνει μισθούς και συντάξεις κι αυξάνει εκθετικά τους φόρους σε κάθε άνθρωπο που παράγει προϊόντα ή υπηρεσίες, μειώνει το φόρο στις προσόδους από μεγάλες ακίνητες περιουσίες και καταργεί το φόρο πολυτελείας στα κότερα. 

Η βίαιη μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ από την ελληνική κοινωνία, η οποία ούτε καν ζήτησε τη γνώμη του, από το χώρο μιας «ελαφράς» - όπως λέμε ελαφρό τραγούδι -  ριζοσπαστικής Αριστεράς στο χώρο της Κεντροαριστεράς έχει κι αυτή τη συμβολή της στη γέννηση οπαδών της βίας.

Αφ' ενός κάποιοι άνθρωποι που κάθονταν σχετικά ήσυχοι στις παρυφές του δεν είχαν το χρόνο - πιθανότατα ούτε και τη διάθεση - να προσαρμοστούν στο νέο ρόλο του κόμματος και βρίσκονται πλέον πολιτικά άστεγοι κι απογοητευμένοι. 

Αφ' ετέρου η εκτόξευση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 27% ήταν τόσο ταχεία που δεν πρόλαβε, ούτε και ήταν εφικτό - εδώ το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύτηκε να χωνέψει την ανάλογη εκτόξευση από το 13% στο 25% - να διατυπώσει μια πρόταση που να γεννά ελπίδα σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο, ώστε να δημιουργήσει ένα πλειοψηφικό ρεύμα.

 Ο βαθιά αντικοινοβουλευτικός πολιτικός λόγος του ΚΚΕ σε συνδυασμό με την απόλυτη νομιμοφροσύνη του έχει κι αυτός συμμετοχή στην αύξηση των εκτός κοινοβουλευτικών ορίων ανθρώπων. Αν κάποιος πάρει τοις μετρητοίς τα όσα δηλώνουν τα στελέχη του κόμματος, ένα και μόνο ερώτημα θέλει να τους θέσει: «γιατί συμμετέχετε ακόμα στο κοινοβούλιο και δεν έχετε πάρει τα όπλα;» Και είναι προφανές ότι υπάρχουν μέλη του κόμματος - κυρίως νεολαίοι - που θέτουν το ερώτημα αυτό.

Τέλος η ουσιαστική πολιτική αποστασιοποίηση σημαντικού αριθμού αναρχικών από τους μπαχαλάκηδες στην τελευταία διετία, έχει ελευθερώσει  βίαιες ομάδες που κυκλοφορούσαν στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Ανάλογες τάσεις παρατηρούνται και στο χώρο της Δεξιάς. Το πολιτικό ξεβράκωμα του Σαμαρά ευθυς μόλις ανέλαβε την πρωθυπουργία, δημιούργησε έντονη φυγή παραδοσιακών ψηφοφόρων του κόμματος από τα λαϊκά στρώμματα, που στην πλειονότητά τους έχουν στραφεί προς το παρόν στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.

Όμως και το νεοναζιστικό κόμμα δυσκολεύεται να χωνέψει την είσοδό του στο Κοινοβούλιο. Από τη μια δείχνει να έχει πάρει στα σοβαρά τις απειλές Βενιζέλου και, κυρίως την πρόταση του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου για εφαρμογή σε βάρος των μελών του των διατάξεων της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, από την άλλη όμως δυσκολεύεται να συγκρατήσει τα μέλη του που ονειρεύονται πογκρόμ σε βάρος μεταναστών, Εβραίων, ομοφυλλόφιλων και λοιπών μιασμάτων.

Η περίπτωση της επίθεσης κατά του Τούρκου Προξένου στην Καβάλα είναι ενδεικτική.  Την επίθεση, σε τοπικό επίπεδο - γιατί σε εθνικό όλοι το έκαναν γαργάρα - κατήγγειλε, εκτός από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΗΜΑΡ, και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Είναι λοιπόν προφανές ότι η τελευταία, για σημαντικό αριθμό των μέχρι χθες υποστηρικτών της, έχει συμβιβαστεί κι είναι πλέον μέρος του κατεστημένου. Πράγμα που ανοίγει το δρόμο στην ενεργοποίηση ακόμα πιο βίαιων ακροδεξιών οργανώσεων.

Το πιο σοβαρό απ' όλα όμως είναι πως οι «απογοητευμένοι» τόσο από την Αριστερά όσο και από τη Δεξιά που αναζητούν καταφύγιο στη βία αυξάνονται και πληθύνονται σε περιβάλλον κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού. Γι' αυτό και είναι πολλαπλάσια επικίνδυνοι από τους βομβιστές του ΕΛΑ και τους εκτελεστές της 17Ν ή ακόμα από την παρέα του Νίκου Μιχαλολιάκου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70 - μην ξεχνάμε ότι ο αρχηγός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ καταδικάστηκε σε 13 μήνες φυλακή για την έκρηξη στον κινηματογράφο ΕΛΛΗ. 

Οι πρώτοι και οι δεύτεροι ήταν μοναχικοί συνεχιστές ενός εμφυλίου πολέμου που είχε λήξει, οι τρίτοι ήταν οι απελπισμένοι ηττημένοι αυτού του εμφυλίου. Όλοι τους όμως έδρασαν σε ένα περιβάλλον οικονομικής άνθισης που δεν τους επέτρεψε να βρουν μιμητές.

Το σημερινό κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο αντιθέτως ευνοεί τη βία. Οι βίαιες ομάδες επομένως έχουν σήμερα τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική τους πολιτική ατζέντα, σπρώχνοντας τη χώρα σε ένα άτυπο εμφύλιο πόλεμο.  Το αν αυτός θα έχει τη μορφή του εμφυλίου στην Ιταλία της δεκαετίας του '70 (που ονομάστηκε από τους νικητές πόλεμος κατά της τρομοκρατίας) ή αν θα πάρει μια ακόμα πιο βίαιη μορφή δε μπορεί κανείς να το προβλέψει. Κι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί είναι μια ριζική αλλαγή οικονομικής πολιτικής, που θα γεννήσει ελπίδα και θα περιθωριοποιήσει τις ομάδες αυτές.  Η οποία δε φαίνεται στον ορίζοντα στο άμεσο μέλλον.

Γιάννης Χρυσοβέργης