Η παραπομπή σε δίκη του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ με κακουργηματικές κατηγορίες, μπορεί να ικανοποιεί το δημόσιο αίσθημα, μπορεί να χαϊδεύει τα αυτιά όσων ονειρεύονται εκτελέσεις στο Γουδί, συγκαλύπτει όμως το έγκλημα που ακούει στο όνομα «δολία χρεοκοπία της Ελλάδας».
Το οποίο είχε δράστες τον Κώστα Καραμανλή το Γιώργο Αλογοσκούφη, το Γιάννη Παπαθανασίου και το Μανώλη Κοντοπυράκη.
Όμως στη συγκάλυψη αυτή, εκουσίως ή όχι, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο Γιώργος Παπανδρέου. Ας μη μέμφεται τους εισαγγελείς λοιπόν.
Ας θυμηθούμε λίγο την προεκλογική εκστρατεία του Οκτωβρίου 2009. «Λεφτά υπάρχουν», δήλωνε σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση ο Γιώργος Παπανδρέου κι όταν στη συνέντευξη που παραχωρούσε στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης οι δημοσιογράφοι τον πίεζαν να εξηγήσει πού είναι τα λεφτά που υπάρχουν απαντούσε αφοπλιστικά: «Στη φοροδιαφυγή. Μόνο τις επιδόσεις της κυβέρνησης Σημίτη να πετύχουμε, θα αυξήσουμε τα φορολογικά έσοδα 50%. Και πιστεύω ότι μπορούμε να πάμε ακόμα καλύτερα».
Ας αφήσουμε ασχολίαστες τις επιδόσεις της κυβέρνησής του στον τομέα αυτό κι ας θυμηθούμε την αντιπαράθεση των πολιτικών ηγετών (στα δημοσιογραφικά νεοελληνικά ντιμπέιτ). «Πόσο είναι το πραγματικό έλλειμμα κύριε Καραμανλή;», είχε ρωτήσει δυο φορές ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς να πάρει απάντηση. Λίγες ημέρες πριν ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιάννης Παπαθανασίου ψέλλιζε ότι το έλλειμμα δε θα είναι 6% φέτος, αλλά 8%.
Ας πάμε λίγο πιο πίσω, σ' εκείνο το πρωινό του Μαΐου 2008, που εξερχόμενος από το Μέγαρο Μαξίμου ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιώργος Αλογοσκούφης είχε ανακοινώσει θριαμβευτικά με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο στα χείλη του: «έπεσε έξω ο προϋπολογισμός».
Ας κλείσουμε αυτή την αναδρομή στο παρελθόν πηγαίνοντας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ το 2004 με τον Κώστα Καραμανλή να ανακοινώνει στα παραληρούντα πλήθη: «Θα καταργήσουμε το ΣΔΟΕ, θα καταργήσουμε το ΑΣΕΠ». Η συνέχεια είναι γνωστή. Τα δημόσια έσοδα βούλιαξαν, το Δημόσιο γέμισε με «δικά μας παιδιά» που προσλήφθηκαν μέσω «γαλάζιων συνεντεύξεων» και το Δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε πέντε χρόνια κατά 120 δισεκατομμύρια ευρώ.
Όμως οι δράστες του εγκλήματος αυτού δε λογοδότησαν, ούτε και θα λογοδοτήσουν ποτέ στη Δικαιοσύνη. Γιατί το σύνθημα του Γιώργου Παπανδρέου αντί να είναι «χρεοκοπήσατε τη χώρα» ήταν «λεφτά υπάρχουν». Γιατί δε συγκρότησε προκαταρκτική επιτροπή για την ασυστολη παραποίηση των στατιστικών δεδομένων από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας, που γέννησε το όνειδος των Greek statistics. Και πώς να το κάνει άλλωστε αφού «λεφτά υπήρχαν»;
Η παραπομπή του Προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ σε δίκη με την κατηγορία ότι «φούσκωσε» το Δημόσιο χρέος συνιστά συγκάλυψη του παραπάνω εγκλήματος. Η δίωξη σε βάρος του βασίστηκε στις καταγγελίες της καθηγήτριας Ζωής Γεωργαντά, μέλουςς του ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ και με ακαδημαϊκούς τίτλους εφάμιλλους αυτών του Ανδρέα Γεωργίου. Το μήλο της έριδος αφορούσε στα χρέη των ΔΕΚΟ και το αν έπρεπε ή όχι να συνυπολογιστούν στα χρέη του Δημοσίου.
Το αν από πολιτική άποψη έπρεπε ή όχι να γίνει αυτό, είναι ένα θέμα προς συζήτηση, μιας και η στατιστική παγκοσμίως είναι πολύ δημιουργική επιστήμη. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι ΔΕΚΟ με εγγυήσεις του Δημοσίου δανείζονταν και δανείζονται, άρα στην πράξη τα χρέη τους χρέη του Δημοσίου είναι. Και είναι βέβαιο ότι με την άποψη του Ανδρέα Γεωργίου συμφωνούσε και η EUROSTAT, η οποία είναι αλήθεια ότι προσπαθούσε με επίδειξη υπερβολικής αηυστηρότητας να συγκαλύψει τις δικές της ευθύνες για το ότι δεν αντιδρούσε επί πέντε χρόνια στοις Κοντοπυράκειες στατιστικές.
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι η απόφαση των δυο οικονομικών εισαγγελέων για παραπομπή του Ανδρέα Γεωργίου είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη και έχει έντονη οσμή υπερίσχυσης του θυμικού έναντι της τήρησης του πνεύματος των δικονομικών κανόνων.
Αυτό όμως σε τίποτα δε δικαιολογεί την αντίδραση του Γιώργου Παπανδρέου. Αυτός και κανένας άλλος ευθύνεται για το ότι δεν έγινε διερεύνηση του σκανδάλου της χρεοκοπίας του Ελληνικού Κράτους. Δημιούργησε μια ψευδή εικόνα για να κερδίσει τις εκλογές και αξίωσε από τους Έλληνες πολίτες, στους οποίους αυτός είχε δημιουργήσει υπερβολικές προσδοκίες, να υποβληθούν σε πολύ βαρύτερες θυσίες από αυτές που τους αναλογούσαν χωρίς να καταλογιστούν ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας.
Σε κάθε περίπτωση η δίωξη αυτή δεν έχει σε τίποτα να συνεισφέρει. Είτε 12% ήταν το έλλειμμα του 2009, είτε 15,4% η ένταση των μέτρων λιτότητας δεν εξαρτώνταν από αυτό. Ήταν θέμα πολιτικών αποφάσεων. Οι οποίες ελήφθησαν από ανθρώπους που ποτέ τους δεν έψαξαν για δουλειά, ποτέ τους δεν έζησαν ένα μήνα με 700-800 ευρώ, ποτέ τους δε στάθηκαν στην ουρά του λεωφορείου, του ΙΚΑ, της Εφορίας. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου