Ας το ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξ αρχής: η αποστολή εμβασμάτων στην Ελβετία, στη Σουαζιλάνδη ή στο πουθενά είναι απολύτως νόμιμη, αρκεί προηγουμένως να έχουν καταβληθεί όλοι οι προβλεπόμενοι από το νόμο φόροι.
Όμως η άρνηση των καθ' ύλην αρμόδιων υπουργών του ΠΑΣΟΚ να έλέγξουν αν οι 2000 συμπολίτες μας που στους τελευταίους μήνες του 2009 έστειλαν με εμβάσματα στην Ελβετία 22 δισεκατομμυρίων ήταν συνεπείς με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις ήταν προκλητική.
Για πολλοστή φορά στα τελευταία τρια χρόνια η πολιτική εξουσία προσβάλλει βάναυσα το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και υπονομεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Η περιβόητη λίστα ( κατάλογος στα νεοελληνικά), που παρέδωσε η τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ στον Έλληνά ομόλογό της Γιώργο Παπακωνσταντίνου και μετά από 21 μήνες, κατά τους οποίους έμεινε αναξιοποίητη, κανείς δε γνωρίζει πού βρίσκεται, έχει προκαλέσει θύελλα στο ΠΑΣΟΚ και τριγμούς στην κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα έχει προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο παραφιλολογία, που ταυτίζει την αποστολή εμβασμάτων στο εξωτερικό με την παρανομία. Δε θα άξιζε τον κόπο να εξηγήσουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα πλήθος εισαγωγικών και εξαγωγικών επιχειρήσεων που εξάγουν, απολύτως νόμιμα, τακτικά χρηματικά ποσά, ενίοτε μεγάλα. Γιατί η πολιτική διαχείριση του θέματος τόσο από τον κ. Παπακωνσταντίνου όσο και από τον κ. Βενιζελο την έχει νομιμοποιήσει.
Ο μεν κ. Παπακωνσταντινου μας ζήτησε να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό της ανικανότητας, ισχυριζόμενος ότι επί έξι μήνες δε δρομολογούσε τον έλεγχο της φορολογικής νομιμότητας των 2000 φυσικών προσώπων που στους τελευταίους μήνες του 2009 είχαν αποστείλει κατά μέσον όρο 11 εκατομμύρια ο καθένας σε ελβετικές τράπεζες, επειδή «δεν ήθελε να εκβιάζουν ανθρώπους εφοριακοί με λίστες στα χέρια τους». Μας είπε δηλαδή ότι δεκαπέντε ολόκληρους μήνες υπουργός οικονομικών και δεν είχε καοτρθώσει να συγκροτήσει μαι ομάδα εφοριακών εγνωσμένης εντιμότητας, στους οποίους θα ανέθετε να κάνουν τους ελέγχους.
Ο δε κ. Βενιζέλος ισχυρίστηκε, μεταξύ πολλών άλλων παραδόξων, ότι η Ελβετία, με την οποία γίνονται διαπραγματεύσεις, ενοχλείται όταν χρησιμοποιούνται προϊόντα υποκλοπής κατά της φοροδιαφυγής και αν ο κατάλογος αυτός χρησιμοποιούνταν θα δημιουργούνταν εμπόδια στις διαπραγματεύσεις για μια συνολική συμφωνία, ανάλογη με αυτή που συνήψε με τη Γερμανία, για τη φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων σε ελβετικές τράπεζες.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι η προφανής προσπάθεια των κ. Βενιζέλου και Παπακωνσταντίονου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια εποχή που οι κύριοι αυτοί πετσόκοβαν μισθούς και συντάξεις αρνούνταν να κάνουν φορολογικούς ελέγχους. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί επιτρέπουν στους νεοναζί να γίνονται τιμητές της Δημοκρατίας. Για το λόγο αυτό οι πολιτικές τους ευθύνες είναι κραυγαλέες. Οι ποινικές μένει να διερευνηθούν.
Ελάχιστα πειστική ήταν όμως και η τοποθέτηση του κ. Διώτη, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει προϊόν υποκλοπής ως αποδεικτικό στοιχείο. Πράγματι, τέτοιο δικαίωμα δεν είχε.
Είχε όμως το δικαίωμα - και αυτό απαιτούσε από αυτόν η ελληνική κοινωνία - να προχωρήσει σε φορολογικούς ελέγχους, χωρίς να κάνει κάποια αναφορά σε λίστες και σε ληστές και να ξεκαθαρίσει ποιοι από 2000 συμπατριώτες μας ήταν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις και ποιοι όχι. Και αυτό δεν το έπραξε.
Πολύ περισσότερο που, δέκα χρόνια πριν, ως προϊστάμενος εισαγγελέας της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να αξιοποιήσει τις εξομολογήσεις του μπουκωμένου με οπιούχα παυσίπονα Σάββα Ξηρού, για να συγκεντρώσει στοιχεία σε βάρος της 17Ν. Σημειωτέον ότι οι αμφισβητούμενης νομιμότητας εκείνες εξομολογήσεις δε χρησιμοποιήθηκαν ως αποδεικτικό υλικό από το δικαστήριο.
Ακριβώς αυτό το απλό, ως προς τη σύλληψη, πράγμα αρνήθηκε να πράξει ο κ. Διώτης. Και γι αυτό είναι κι αυτός υπόλογος μαζί με τους δυο πρώην υπουργούς. Γιατί και οι τρεις, με τις έωλες επιχειρηματολογίες τους, μας λένε ξετσίπωτα ότι «δεν είμαστε όλοι ίσοι».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Όμως η άρνηση των καθ' ύλην αρμόδιων υπουργών του ΠΑΣΟΚ να έλέγξουν αν οι 2000 συμπολίτες μας που στους τελευταίους μήνες του 2009 έστειλαν με εμβάσματα στην Ελβετία 22 δισεκατομμυρίων ήταν συνεπείς με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις ήταν προκλητική.
Για πολλοστή φορά στα τελευταία τρια χρόνια η πολιτική εξουσία προσβάλλει βάναυσα το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και υπονομεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα.
Η περιβόητη λίστα ( κατάλογος στα νεοελληνικά), που παρέδωσε η τότε υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Κριστίν Λαγκάρντ στον Έλληνά ομόλογό της Γιώργο Παπακωνσταντίνου και μετά από 21 μήνες, κατά τους οποίους έμεινε αναξιοποίητη, κανείς δε γνωρίζει πού βρίσκεται, έχει προκαλέσει θύελλα στο ΠΑΣΟΚ και τριγμούς στην κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα έχει προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο παραφιλολογία, που ταυτίζει την αποστολή εμβασμάτων στο εξωτερικό με την παρανομία. Δε θα άξιζε τον κόπο να εξηγήσουμε ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα πλήθος εισαγωγικών και εξαγωγικών επιχειρήσεων που εξάγουν, απολύτως νόμιμα, τακτικά χρηματικά ποσά, ενίοτε μεγάλα. Γιατί η πολιτική διαχείριση του θέματος τόσο από τον κ. Παπακωνσταντίνου όσο και από τον κ. Βενιζελο την έχει νομιμοποιήσει.
Ο μεν κ. Παπακωνσταντινου μας ζήτησε να του αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό της ανικανότητας, ισχυριζόμενος ότι επί έξι μήνες δε δρομολογούσε τον έλεγχο της φορολογικής νομιμότητας των 2000 φυσικών προσώπων που στους τελευταίους μήνες του 2009 είχαν αποστείλει κατά μέσον όρο 11 εκατομμύρια ο καθένας σε ελβετικές τράπεζες, επειδή «δεν ήθελε να εκβιάζουν ανθρώπους εφοριακοί με λίστες στα χέρια τους». Μας είπε δηλαδή ότι δεκαπέντε ολόκληρους μήνες υπουργός οικονομικών και δεν είχε καοτρθώσει να συγκροτήσει μαι ομάδα εφοριακών εγνωσμένης εντιμότητας, στους οποίους θα ανέθετε να κάνουν τους ελέγχους.
Ο δε κ. Βενιζέλος ισχυρίστηκε, μεταξύ πολλών άλλων παραδόξων, ότι η Ελβετία, με την οποία γίνονται διαπραγματεύσεις, ενοχλείται όταν χρησιμοποιούνται προϊόντα υποκλοπής κατά της φοροδιαφυγής και αν ο κατάλογος αυτός χρησιμοποιούνταν θα δημιουργούνταν εμπόδια στις διαπραγματεύσεις για μια συνολική συμφωνία, ανάλογη με αυτή που συνήψε με τη Γερμανία, για τη φορολόγηση των καταθέσεων Ελλήνων σε ελβετικές τράπεζες.
Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι η προφανής προσπάθεια των κ. Βενιζέλου και Παπακωνσταντίονου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Το πρόβλημα είναι ότι σε μια εποχή που οι κύριοι αυτοί πετσόκοβαν μισθούς και συντάξεις αρνούνταν να κάνουν φορολογικούς ελέγχους. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί επιτρέπουν στους νεοναζί να γίνονται τιμητές της Δημοκρατίας. Για το λόγο αυτό οι πολιτικές τους ευθύνες είναι κραυγαλέες. Οι ποινικές μένει να διερευνηθούν.
Ελάχιστα πειστική ήταν όμως και η τοποθέτηση του κ. Διώτη, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει προϊόν υποκλοπής ως αποδεικτικό στοιχείο. Πράγματι, τέτοιο δικαίωμα δεν είχε.
Είχε όμως το δικαίωμα - και αυτό απαιτούσε από αυτόν η ελληνική κοινωνία - να προχωρήσει σε φορολογικούς ελέγχους, χωρίς να κάνει κάποια αναφορά σε λίστες και σε ληστές και να ξεκαθαρίσει ποιοι από 2000 συμπατριώτες μας ήταν συνεπείς στις φορολογικές τους υποχρεώσεις και ποιοι όχι. Και αυτό δεν το έπραξε.
Πολύ περισσότερο που, δέκα χρόνια πριν, ως προϊστάμενος εισαγγελέας της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να αξιοποιήσει τις εξομολογήσεις του μπουκωμένου με οπιούχα παυσίπονα Σάββα Ξηρού, για να συγκεντρώσει στοιχεία σε βάρος της 17Ν. Σημειωτέον ότι οι αμφισβητούμενης νομιμότητας εκείνες εξομολογήσεις δε χρησιμοποιήθηκαν ως αποδεικτικό υλικό από το δικαστήριο.
Ακριβώς αυτό το απλό, ως προς τη σύλληψη, πράγμα αρνήθηκε να πράξει ο κ. Διώτης. Και γι αυτό είναι κι αυτός υπόλογος μαζί με τους δυο πρώην υπουργούς. Γιατί και οι τρεις, με τις έωλες επιχειρηματολογίες τους, μας λένε ξετσίπωτα ότι «δεν είμαστε όλοι ίσοι».
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου