Με το πολιτικό αδιέξοδο προφανές και την προκήρυξη, εκτός συγκλονιστικών ανατροπών της τελευταίας στιγμής, νέων εκλογών στις προσεχείς τέσσερις εβδομάδες βέβαιη, τα κόμματα επιδίδονται πλέον σε ασκήσεις τακτικής και προεκλογικού ενυπωσιασμού, σε μια προσπάθεια βελτίωσης των θέσεών τους.
Το πολιτικό αδιέξοδο είχε διαφανεί από τα ξημερώματα της Δευτέρας, όταν κατέστη βέβαιο ότι, αφ' ενός Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσαν να αθροίσουν 151 έδρες, αφ' ετέρου ήταν ανέφικτη η είσοδος στη Βουλή της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Από την άλλη οι βαθειές ιδεολογικές και στρατηγικές διαιρέσεις ανάμεσα στα κόμματα που αντιτίθενται στο Μνημόνιο αφαιρούσαν κάθε δυνατότητα συγκρότησης αντιμνημονιακής κυβέρνησης.
Για τον Αντώνη Σαμαρά πρωταρχική σκέψη τηε Δευτέρα το πρωί ήταν να αποτρέψει αντί πάσης θυσίας να τεθεί θέμα ηγεσίας στη Νέα Δημοκρατία. Έχοντας πετύχει το ακατόρθωτο, να τρέχει μόνος του και να βγει δεύτερος, οι κινήσεις του θυμίζουν το δαρμένο αγοράκι που πλακώθηκε με τα συνομίληκά του, έφαγε της χρονιάς του, και τώρα θέλει να ξαναπλακωθεί για να πάρει το αίμα του πίσω.
Όπως όμως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις ο Αντώνης Σαμαράς στερείται της απαραίτητης ψυχραιμίας και ευθυκρισίας. Πράγμα που άλλωστε χαρακτήρισε όλη την πορεία του από την ημέρα που ανέλαβε την ηγεσία της Νεάς Δημοκρατίας και απότοκο του οποίου υπήρξε το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα στην Ιστορία του κόμματος.
Για τον Αλέξη Τσίπρα η κάλπη της περασμένης Κυριακής επιφύλαξε ένα πολύ καλό κι ένα δυσάρεστο νέο. Το πολύ καλό είναι η πέρα κάθε προσδοκίας επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ. το όχι και πολύ ευχάριστο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν συγκροτούσαν κυβέρνηση.
Το αν οι κινήσεις του είχαν την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στη βούληση των ψηφοφόρων του για μετωπική αντιπαράθεση με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και τις υποχρεώσεις διαπραγμάτευσης και συμβιβασμών που του επιβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα θα φανεί στις κάλπες του Ιουνίου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μολονότι ξαφνιάστηκε από το πέραν κάθε πρόβλεψης κακό αποτέλεσμα του κόμματός του, κατόρθωσε, σε πρώτη φάση, να κατασιγάσει τις όποιες φωνές που θα έθεταν θέμα ηγεσίας - κάτι που δεν έχει κατορθώσει ο Αντώνης Σαμαράς - και στη συνέχεια επιχείρησε να αναδειχθεί σε ρυθμιστή των μετεκλογικών εξελίξεων.
Στο πεδίο αυτό μάλλον έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, ερωτηματικό είναι ωστόσο το αν αυτή η προσπάθεια θα έχει θετικό αποτέλεσμα και στην κάλπη.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει καταστήσει ιδιαίτερα λεπτή τη θέση του Φώτη Κουβέλη. Έχοντας ακολουθήσει σε όλη την προεκλογική εκστρατεία τη γραμμή «απεμπλοκή από το Μνημόνιο, πραμονή αντί πάσης θυσίας στην Ευρωζώνη» βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα διακριτής πολιτικής ταυτότητας, από τη στιγμή που δυο μεγαλύτερα σε μέγεθος κόμματα έχουν υιοθετήσει την άποψη αυτή.
Από την άλλη δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την επίθεση φιλίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διότι τότε θα είναι δυσδιάκριτη η πολιτική του διαφοροποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τις νέες εκλογές προτιμούν, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Οι διεργασίες για κοινή εκλογική κάθοδο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και ΔΡΑΣΗΣ φαίνεται ότι έχουν ξεκινήσει - η χωριστή κάθοδός τους στις εκλογές της 6ης Μαΐου παραβίασε βάναυσα κάθε κανόνα κοινής λογικής την οποία επικαλούνται ως βάση της πολιτικής τους και τα δυο κόμματα - και, εφ' όσον ευοδώσουν, εξασφαλίζουν τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης προθύμων να εφαρμόσουν στο ακέραιο τη δανειακή σύμβαση.
Όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι οι νέες εκλογές δε θα αναδείξουν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω μαδήματος προς όφελός του των ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε λόγω ακόμα μεγαλύτερου φυλλοροήματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Σε όλο αυτό το σκηνικό κινούμενης άμμου διαμορφώνεται ένα άλλο πλαίσιο συγκοινονούντων δοχείων και είναι αυτό μεταξύ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η απόφαση του Πάνου Καμμένου να θέσει εαυτόν εκτός μετεκλογικών διαπραγματεύσεων εμπεριέχει τον κίνδυνο αμφίπλευρων διαρροών.
Κι όλα αυτά σε ένα κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει στις διαπραγματεύσεις μεταξύ κομμάτων, άρα της είναι εξαιρετικά δύσκλολο να αξιολογήσει θετικά τους συμβιβασμούς και να μη χαρακτηρίσει προδοσία την όποια απόφαση του κόμματος που ψήφισαν να συνεργαστεί με άλλα. Κι αυτό καθιστά τη θέση όλων των κομμάτων δυσχερέστερη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Για τον Αλέξη Τσίπρα η κάλπη της περασμένης Κυριακής επιφύλαξε ένα πολύ καλό κι ένα δυσάρεστο νέο. Το πολύ καλό είναι η πέρα κάθε προσδοκίας επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ. το όχι και πολύ ευχάριστο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν συγκροτούσαν κυβέρνηση.
Το αν οι κινήσεις του είχαν την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα στη βούληση των ψηφοφόρων του για μετωπική αντιπαράθεση με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική και τις υποχρεώσεις διαπραγμάτευσης και συμβιβασμών που του επιβάλλει το εκλογικό αποτέλεσμα θα φανεί στις κάλπες του Ιουνίου.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μολονότι ξαφνιάστηκε από το πέραν κάθε πρόβλεψης κακό αποτέλεσμα του κόμματός του, κατόρθωσε, σε πρώτη φάση, να κατασιγάσει τις όποιες φωνές που θα έθεταν θέμα ηγεσίας - κάτι που δεν έχει κατορθώσει ο Αντώνης Σαμαράς - και στη συνέχεια επιχείρησε να αναδειχθεί σε ρυθμιστή των μετεκλογικών εξελίξεων.
Στο πεδίο αυτό μάλλον έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, ερωτηματικό είναι ωστόσο το αν αυτή η προσπάθεια θα έχει θετικό αποτέλεσμα και στην κάλπη.
Το αποτέλεσμα των εκλογών έχει καταστήσει ιδιαίτερα λεπτή τη θέση του Φώτη Κουβέλη. Έχοντας ακολουθήσει σε όλη την προεκλογική εκστρατεία τη γραμμή «απεμπλοκή από το Μνημόνιο, πραμονή αντί πάσης θυσίας στην Ευρωζώνη» βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σοβαρό πρόβλημα διακριτής πολιτικής ταυτότητας, από τη στιγμή που δυο μεγαλύτερα σε μέγεθος κόμματα έχουν υιοθετήσει την άποψη αυτή.
Από την άλλη δεν έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την επίθεση φιλίας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διότι τότε θα είναι δυσδιάκριτη η πολιτική του διαφοροποίηση από το ΣΥΡΙΖΑ.
Τις νέες εκλογές προτιμούν, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα. Οι διεργασίες για κοινή εκλογική κάθοδο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ και ΔΡΑΣΗΣ φαίνεται ότι έχουν ξεκινήσει - η χωριστή κάθοδός τους στις εκλογές της 6ης Μαΐου παραβίασε βάναυσα κάθε κανόνα κοινής λογικής την οποία επικαλούνται ως βάση της πολιτικής τους και τα δυο κόμματα - και, εφ' όσον ευοδώσουν, εξασφαλίζουν τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης προθύμων να εφαρμόσουν στο ακέραιο τη δανειακή σύμβαση.
Όλα αυτά βεβαίως με την προϋπόθεση ότι οι νέες εκλογές δε θα αναδείξουν πρώτο κόμμα το ΣΥΡΙΖΑ, είτε λόγω μαδήματος προς όφελός του των ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είτε λόγω ακόμα μεγαλύτερου φυλλοροήματος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Σε όλο αυτό το σκηνικό κινούμενης άμμου διαμορφώνεται ένα άλλο πλαίσιο συγκοινονούντων δοχείων και είναι αυτό μεταξύ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ και ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Η απόφαση του Πάνου Καμμένου να θέσει εαυτόν εκτός μετεκλογικών διαπραγματεύσεων εμπεριέχει τον κίνδυνο αμφίπλευρων διαρροών.
Κι όλα αυτά σε ένα κοινωνία που δεν έχει συνηθίσει στις διαπραγματεύσεις μεταξύ κομμάτων, άρα της είναι εξαιρετικά δύσκλολο να αξιολογήσει θετικά τους συμβιβασμούς και να μη χαρακτηρίσει προδοσία την όποια απόφαση του κόμματος που ψήφισαν να συνεργαστεί με άλλα. Κι αυτό καθιστά τη θέση όλων των κομμάτων δυσχερέστερη.
Γιάννης Χρυσοβέργης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου